Dzielnica portowa

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
5/15 Każdy marynarz wie, że na morzu należy ufać kapitanowi w stu procentach. Jeśli kapitan statku mówi, że statek da radę przebyć jakąś drogę, to znaczy, że ją przebędzie. No chyba, że zatonie wraz z kapitanem, któremu jak wiadomo nie godzi się opuszczać tonącego statku. Kapitana jednak nigdzie nie widziałaś, albo może po prostu nie wyróżniał się w żaden sposób od swojej załogi. Tak czy siak, postanowiłaś najpierw nacieszyć oko bijącymi się mężczyznami. Jeden z nich był bardzo postawny i umięśniony. Ba, był chyba nawet odrobinkę wyższy od ciebie. Solidny kawał chłopa, pełen pięknie wyrzeźbionych, spoconych teraz mięśni. Naprawdę niejedna kobieta zaczęłaby się ślinić na widok jego ciała. Drugi był za to przeciętnego wzrostu, to znaczy, że był o głowę niższy od swojego przeciwnika. Posiadał miłą oku atletyczną budowę i z pewnością można było powiedzieć, że miał powodzenie u płci przeciwnej, jednak na tors miał narzuconą koszulę, która obecnie była nieco rozchełstana i ze względu na różnice wielkości w porównaniu do drugiego marynarza, trudno było zwracać na niego uwagę. Patrzyłaś więc na bójkę z niemałą przyjemnością. Jak tu w końcu nie cieszyć oka dwoma silnymi i umięśnionymi facetami, którzy w dodatku właśnie w najpiękniejszy sposób udowadniają swoją męskość.
- Reizei, nasz wioślarz, postanowił wyzwać naszego kapitana o przywództwo. Mówi, że Płetwa nie jest gotowa do kolejnego rejsu i trzeba skompletować brakujące osoby w załodze. - odpowiedział ci jeden z marynarzy - Krótko z nami pływa i trzeba się z nim będzie żegnać. Na naszego kapitana nie ma bowiem mocnych.

[Hoshigaki Toshiko]

Jak się okazało, Płetwa co prawda z zewnątrz nie prezentowała się zbyt dostojnie, za to w środku skrywała całkiem przyzwoity skarb - dwójkę dobrze zbudowanych marynarzy, na których można było zawiesić oko (w zasadzie chyba bardziej nawet niż na Wilczku z Tragiczną Przeszłością, którego poznała parę dni temu), do tego prezentujących właśnie swoje atuty w najczystszej formie testu sprawności, jaki według Toshiko istniał - czyli brutalnym mordobiciu na gołe pięści. Dlatego zwracała nie tylko uwagę na zachęcający tors i plecy "zawodników", ale i na stosowane przez nich techniki - ciekawa, czy wskazywałyby u któregokolwiek na jakiś formalny trening, czy może obaj byli samoukami po prostu posiadającymi doświadczenie w karczemnych burdach. Swoją drogą zaskoczyło ją nieco, że jeden z tej dwójki był wyższy niż ona sama. Wysłuchawszy odpowiedzi na pytanie, kontynuowała rozmowę, od czasu do czasu tylko pokrzykując zachęcająco do obu mężczyzn pośrodku kółeczka.
- Jeśli wam brakuje załogi, to w sumie może bym się na jeden rejs z wami zabrała, bo mam doświadczenie na morzu. Pytanie tylko, gdzie płyniecie - nie do Ryuzaku no Taki czasem? Wybieram się w tamte strony. A, który to wasz kapitan. Ten większy? - dopytała, wskazując podbródkiem odpowiedni okaz.

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
7/15 - To z kapitanem gadaj. On tu rządzi. - odpowiedział ci marynarz.
Ty natomiast przyglądałaś się bójce i twój wzrok wręcz nie mógł odkleić się od tego widoku. Wręcz żałowałaś, że musisz mrugać i przegapiać ułamki sekund bijatyki. Sama bójka jednak nie imponowała wirtuozerią. Z jednej strony przypominało to walkę małego zwinnego zwierzęcia, z wielkim, ale powolnym olbrzymem. Z drugiej jednak strony było widać, że ciosy mniejszego nie tylko częściej docierają celu, ale swoją siłą spokojnie mogą się równać ciosom wielkoluda. Mniejszy marynarz jednak miał zaledwie niewielką przewagę. Olbrzym był zadziwiająco wytrzymały i spokojnie znosił nawet najsilniejsze ciosy. W pewnym momencie idealnie to wykorzystał i kontratakując potężny cios w klatkę piersiową przyłożył przepięknym wręcz prawym sierpowym w szczękę swojego przeciwnika. Mniejszy wojownik nie upadł po tym ciosie, jednak lekko się zatoczył wypluwając sporo krwi wraz z zębem. Po tym ciosie wręcz się zagotował. Uderzył kilkukrotnie wielkoluda, po czym dobytym niewiadomo skąd kunaiem poderżnął gardło większemu od siebie przeciwnikowi. Twoje wprawne oko kunoichi dostrzegło, że najprawdopodobniej pod rękawem koszuli chował wyrzutnię kunai. Gdy wielkolud zwalił się na pokład, łamiąc przy okazji swoją głową jedną deskę i jego ciało zalewało się krwią, mniejszy marynarz otarł twarz i głośno powiedział do załogi:
- Komuś jeszcze nie podoba się moje dowodzenie? - po czym widząc, że nikt nie odpowiada wskazał na leżące na pokładzie ciało - Wyrzućcie to ścierwo za burtę, niech ryby obgryzą mu kości, tak jak wilkowi morskiemu przystało.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko skinęła głową, planując postąpić za radą członka załogi i dopytać kapitana - chociaż zdziwiła się nieco, że nie wiedzą, dokąd płyną... chyba, że w ogóle jeszcze towaru nie mieli? Cholera wie. Czekała zatem na wygraną wielkoluda, kiedy nagle wydarzenia potoczyły się zupełnie inaczej, niż podejrzewała - knypek uznał widać, że nie chce się tłuc ile wlezie, tylko poderżnął gardło temu dużemu. Rekinka skrzywiła się, zawiedziona nieco bo liczyła jednak na jakieś umilenie podróży. A tutaj chyba nic z tego nie wyjdzie. Co do samego ruchu kapitana, miała mieszane uczucia. Podejrzewała, że na dłuższą metę może się przejechać na takim zachowaniu, bo w końcu ktoś wyciągnie wybuchową notkę przeciwko jego wyrzutni. Ale to już jego problem. W sumie ona sama możliwe, że zrobiłaby to samo, gdyby się znudziła taką przedłużającą się walką. Dlatego ostatecznie nie skomentowała, tylko podeszła do ciała, podniosła je i wrzuciła do wody.
- Proszę bardzo. - odparła, odwracając się do kapitana. - Nie płyniecie czasem do Ryuzaku? Zabrałabym się chętnie z wami.-

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
9/15 Bójki nie zawsze toczą się tak, jak oczekuje tego publiczność. Rozkochane fanki niestety czasami muszą znieść gorycz porażki ich ukochanego zawodnika. Jedynym pocieszeniem dla ciebie mogło być to, że ów niższy uczestnik bójki, który okazał się być kapitanem łajby, również był dosyć przystojny. Pojedyncze krople potu spływały mu pomiędzy obficie rosnącymi na klatce piersiowej włosami. Zza jego rozchełstanej koszuli można też było dostrzec pięknie wyrzeźbione mięśnie brzucha. Widząc, jak szybko i sprawnie chwytasz ciało przegranego i rzucasz je za burtę, zwycięski mężczyzna tylko zakręcił swoim pokaźnym wąsem i powiedział:
- Warto byłoby obciążyć go jakimś kamieniem, bo jeszcze za godzinę wypłynie na powierzchnię i kogoś przestraszy. Nie ma co jednak gadać po próżnicy. Jebłaś nim do wody to jebłaś. W dodatku widać, że dużo mu nie ustępujesz. Tylko kutasa ci chyba brakuje, ale z drugiej strony on nie miał takiej niebieskiej skóry. Chcesz wiosłować za niego to droga wolna. Coś tam może ci nawet zapłacę, jak kurs pójdzie gładko. Wiedz jednak, że Reizei potrafił wiosłować cały dzień i pół nocy bez odpoczynku. Dasz radę mu dorównać to zapraszam. Jak nie, to won z mojego statku. I to szybko, bo nie chcę być w tym porcie, gdy straż dostrzeże ciało tego chujka, co go właśnie wyrzuciłaś. Damy radę bez ciebie. Najwyżej chłopaki się trochę bardziej zmęczą. No i masz szczęście olbrzymko. Płyniemy do... że tak powiem, okolic Ryuzaku. Sprawę tam mamy, he he.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko otaksowała wzrokiem kapitana okrętu, szczególną uwagę poświęcając jego umięśnionej klatce piersiowej. Może jednak dało się coś odratować z tej sytuacji? Wolałaby pewnie w razie czego spędził noc z tym większym marynarzem, ale z drugiej strony - kapitan też był niczego sobie. Szkoda, że nie miał brody, dodałoby mu to męskości nieco. No ale, na bezrybiu...

- Cały dzień i pół nocy? Założę się, że wytrzymam dłużej, o dobrą godzinę. - parsknęła, dodając buńczuczne stwierdzenie. W końcu ona też sroce spod ogona nie wypadła. Poza tym, odrobina hazardu zawsze miła w czasie rejsu. - No, ale w takim razie wsiadajmy, chętnie skorzystam z oferty. Tylko czy ta łajba aby wytrzyma podróż? Wydaje się trochę zmęczona życiem. - stwierdziła, pytając z lekkim powątpiewaniem i obserwując reakcję kapitana, ciekawa czy uderzy w jakikolwiek czuły punkt. Tak czy inaczej wsiadła na pokład ochoczo, chcąc już zmienić otoczenie i będąc ciekawa, co dokładnie kapitan miał na myśli przez swoje ostatnie słowa. Czyżby byli to jacyś przemytnicy?

[Harikotto]

Hoshigaki Toshiko Misja D
11/15 Buńczucznie oznajmiłaś, że jesteś w stanie i z chęcią pobijesz dokonanie trupa, którego ciało właśnie nieznacznie i bardzo powoli zanurzało się w wodzie. Kapitan natomiast słysząc twoje przechwałki jedynie zakręcił swoim, jakże by nie było, męskim wąsem, czemu towarzyszył błysk w oku. Początkowo wydawało się, że to oraz lekkie napięcie mięśni klatki piersiowej tak, aby zafalować bujnie rosnącymi tam włosami, będzie jedyną reakcją na te słowa. Po kilku sekundach uważnego wpatrywania sę w ciebie powiedział:
- Z chęcią to zobaczę. Jeśli ci się uda, to nawet odstąpię ci swoją koję w mojej kajucie. Po takim wysiłku z pewnością będziesz chciała się położyć na czymś wygodnym. Tylko nie waż mi się więcej mówić o stanie technicznym Płetwy. - mówił to z szachrajskim uśmiechem i dla podkreślenia swoich słów napiął mięsnie tak, że jego prawy sutek podskoczył parę centymetrów do góry. Po tym wszystkim bez słowa odszedł i krzyknął głośno, aby było go słychać na całym okręcie - Załoga! Odbijamy! Wypływamy z tego zapomnianego przez bogów portu! Płyniemy na zachód! W poszukiwaniu przygody!

z/t

[Riritsu]

~ misja d ~
6/15

• 
  Właściwie od bardzo długiego czasu nie spotkałam nikogo. Zawsze wybierałam na przechadzki takie miejsca, aby było tam możliwie jak najmniej ludzi. Taka sytuacja mi pasowała. Nie musiałam nikogo poznawać, z nikim rozmawiać. Te czynności czasem mnie stresowały. Zwierzęta, jednak również zaliczały się do wcześniej wspomnianej grupy. Żadnego psa, kota, ani nawet węża równie dawno nie napotkałam na swojej drodze. Ale kiedy już do spotkania przychodziło, patrzyłam jak sytuacja się rozwinie, jednak zawsze postępowałam tak, aby nie narobić sobie wrogów. Wierzyłam, iż nie warto palić za mostów, bowiem nie wiadomo, gdzie zaprowadzi nas życie oraz kogo spotkamy na swojej drodze.
  Spojrzałam jeszcze raz to na psa, to na otoczenie. Ciekawiło mnie dlaczego takie małe stworzenie spaceruje tak samopas. Obroża z imieniem, sugerowała, jakoby miał właściciela. Z drugiej strony jednak, mogła być przestarzała, a zwierzak już od bardzo dawna mógł być bezdomny. Wskazywała na to, choćby jego waga oraz rezerwa z jaką na mnie spoglądał. Wcześniejsze dialogi wydawały się jedynie skupić na mnie jego uwagę, lecz nic z nich nie pojmował. Dopiero, kiedy pies usłyszał swoje imię, zareagował żwawo.
  Jego uszy oraz ogon ruszyły do góry. W oczach, jednak dostrzec można było dużą wątpliwość. Nie byłam bliską osobą tego psa. Pewnie zastanawiał się skąd mogę znać jego imię. To nie była, jednak rzecz, o której powinien teraz rozmyślać.
  Nagle zareagował. Zeskoczył z ławki i ruszył w nieznanym mi kierunku. Dopiero, kiedy przyjrzałam się bardziej, poznałam tamtejsze okolice. Pies wtedy przystanął po czym obrócił się w moim kierunku, sugerując mi chyba tym samym wycieczkę.
  - Tam chcesz iść? No dobrze - zapytałam i wyrównałam krok wraz ze zwierzakiem. - Hiro - zawołałam po chwili, aby zachęcić czworonoga do marszu.
  Droga do portu nie zajęła nam długo. W tym czasie pies zachowywał się całkowicie normalnie oraz maszerował dzielnie, pilnując mego boku. Dopiero po dotarciu na miejsce rozpoczął się niespodziewany pościg. Zwierzak jakby nigdy nic, nagle złapał trop niewiadomego pochodzenia i wystrzelił jak z procy. Nieco zdziwiona zaistniałą sytuacją, postanowiłam ruszyć za nim. Wraz z mrugnięciem, rozpoczynającym bieg, moje oczy zajarzyły się na czerwony kolor, umożliwiając mi tym samym odszukanie mojego zaginionego tropu. Liczyłam, iż dzięki więzom krwi, uda mi się dostrzec psa, tak jak on dostrzegł coś.

  Ukryty tekst

[Sukuna]

Riritsu - Misja rangi D

---

7/15

---

Mój przyjaciel

[/center]

Pewien mędrzec w zamierzchłych dla wielu czasach powiedział pewną prawdę, która potwierdzała się z każdym kolejnym dniem, rokiem, dekadą i stuleciem. „Ludzie, obojętnie jakiej maści, shinobi czy zwykli mieszkańcy wsi i wiosek są pod wieloma względami tacy sami. Wszyscy to zwierzęta stadne, takie, które lgną do innych, nawet jeśli nie świadomie. Zaś jednostki, które z własnych wyborów izolują się, w dużej mierze uważane są za dziwadła owiane tajemniczością, z którą nie warto obcować”. I w dużej mierze była to prawda, dużo łatwiej zaufać komuś, kto owiany jest grupką serdecznych mu ludzi niż zakapturzonego samotnika w barze popijającego w izolacji kufel najtańszego piwa. Bywa, że w genach zwierzęta mają zapisane, że nienaturalnie się czują w odosobnieniu, wilki przykładowo. Rzadko spotyka się omegi, które są wilkami bez własnej watahy, najczęściej są to najbardziej zdziczałe osobniki ze wszystkich. Zaś tutaj, na pustkowiu przecięły się drogi dwóch samotników – Riritsu oraz Hiro, który przynajmniej na ten moment był bez nikogo przy sobie.
W momencie, kiedy Hiro wystrzelił jak z bicza w pogoni za czymś niespodziewanym, można by pomyśleć, że zobaczył właśnie swojego właściciela. Riritsu, która wykorzystała swoje umiejętności zawarte w jej krwi zaczęła za nim spoglądać, co wcale trudne nie było – byłoby, gdyby właśnie nie Tsūjitegan, bardzo przydatna zdolność do tropienia. Zwykli ludzie mogliby porzucić „pościg” w momencie, kiedy pies zniknął im z pola widzenia, lecz nie czarnowłosa, która po chwili szukania zdołała go zobaczyć. Pies skręcił w jedną uliczkę za jednym domem i zatrzymał się przy stoisku z przysmakami, gdzie sprzedawca z uśmiechem przykucnął przy psie i podarował go jednym przysmakiem. Jeśli Riritsu ruszyła w jego kierunku, to Hiro zdążył ruszyć już dalej w pogoni za czymś, zostawiając kruczowłosą dziewczynę razem ze sprzedawcą, który popatrzył na nią z serdecznością wymalowaną na twarzy, bez charakterystycznej dla tego regionu surowością.
- Pani za tym pieskiem? Codziennie go tutaj widujemy i daje mu przysmaki. Nigdy nie widziałem go z jakimkolwiek właścicielem, to pani? – Zapytał z ciekawością, jakby zupełnie nie zwracając uwagę na szkarłatny kolor oczu przybyłej, stojąc za ladą swojego minimalistycznego stoiska.
- Jeśli chce pani za nim podążyć to proszę szukać tam, przy molo, tam zwykle się zatrzymuje. Ale teraz, zdaje się jakby pobiegł w innym kierunku, więc może zmienił swoje codzienne nawyki – Dopowiedział jeszcze, dając dziewczynie wskazówkę gdzie miałaby szukać Hiro.
Riritsu może teraz albo od razu pójść w tamtym kierunku, w którym pobiegł pies, licząc, że go dogoni, albo ruszyć w stronę molo, jak zalecał sprzedawca, choć mógł to być ślepy trop. Ewentualnie może jeszcze dopytać mężczyznę o jakieś wskazówki, skoro psa widzi niemalże codziennie.

[Riritsu]

~ misja d ~
8/15

• Coś w tym było. Samotni ludzie nie budzili większego zaufania pośród innych. Właściwie z jakiegoś powodu musieli być sami. Czy to z wyboru, czy po prostu dosięgał ich brak akceptacji ze strony świata. Ale czy to na pewno dobre spostrzeżenie? Moim zdaniem nie do końca. Ludzie, znajdujący się w grupach, często również nie należeli do takich, którym można było ufać. Przywdziewali fałszywą otoczkę osobowości, której tak na prawdę nie posiadali, aby się do kogoś zbliżyć. Wszystko w imię jakiegoś celu. Tak zwana gra pozorów, której bardzo nie lubiłam. Głównie przez nią odsunęłam się od gatunku ludzkiego, wybierając tym samym samotność. W końcu, gdybym nie miała racji, nie istniałyby zdrady oraz zawody nimi wywołane. Takie cechy wychodzą dopiero po jakimś czasie i nie da się przewidzieć ich przy pierwszym napotkaniu kogoś. Była to indywidualna kwestia każdego człowieka, którą po prostu należało wybadać. Jednak, gdybym miała zdecydować, czy chcę się przysiąść w barze do kogoś samotnego, czy do grupki uśmiechniętych osób, wybrałabym chyba to pierwsze. Samotna osoba oznacza dla mnie jakieś zrozumienie. Takowe zwykle cechowały małomówność, doświadczenia życiowe oraz spokój - czyli cechy, które bardzo ceniła w rozmówcy. Do tego zawsze wydawały się być bardziej szczere. Ich odpowiedzi są przemyślane, a jeżeli nie będą chciały towarzystwa, powiedzą o tym wprost. Chyba tak po prostu z założenia. Z resztą każdy wybór zależy od tego, czego człowiek w danej chwili chce i potrzebuje. Niewykluczone, iż kto inny wybrałby roześmianą grupę przyjaciół. To również nie byłby zły wybór, zupełnie jak ten, którego ja bym dokonała.
  Intuicja wydawała się mnie nie zawodzić. W momencie, kiedy pies rozpoczął swój bieg, ruszyłam za nim. Na szczęście nie był, aż tak szybki, więc łatwo było mi go dogonić; przynajmniej w jakimś stopniu. Przy tym również aktywowałam swoje więzy krwi, by móc dostrzec to, co nie jest osiągalne dla przeciętnego człowieka. Moje oczy zajarzyły się na czerwono, a tym samym ukazały mi drogę ucieczki psa. Okazało się, iż zdecydował się skręcić w jakąś boczną uliczkę, a następnie zatrzymał się przy straganie. Ten był prowadzony przez jakiegoś mężczyznę i obfitował w smakołyki dla czworonogów. Jedną nawet temu terroryście udało się wyłudzić. Nieznajomy ukucnęła obok Hiro po czym wręczył mu pyszną łakoć. Pies po tym wszystkim jak na złość, ruszył od razu biegiem dalej. Cóż za niewdzięcznik, zamiast najpierw spałaszować prezent lub odejść gdzieś na bok i zacząć identyfikować co dostał, postanowił bez resztek szacunku po prostu się oddalić. Pech chciał, że akurat w tamtym momencie dopiero dobiegałam do miejsca jego postoju. To, jednak przysunęło mi na myśl, iż zwierzak nie musi być tu pierwszy raz. Być może codziennie odbywa tą samą drogę, lecz dzisiaj usiadłam na jego ulubionej ławce, przez co całość planu nie poszła tak, jak zawsze miała przebiegać.
  Postanowiłam się na sekundę zatrzymać i wziąć kilka głębszych wdechów. Zza moich pleców wydobył się jakiś głos. Z początku nie wróciłam na niego uwagi, z racji tłumu, który tu panował. W końcu dlaczego jakiś nieznajomy miałby coś do mnie mówić. Po chwili zorientowałam się, że słowa były kierowane właśnie do mnie. Spojrzałam na źródło dźwięku. Po barwie głosu już wcześniej udało mi się zidentyfikować, iż był to mężczyzna. I to chyba nie tutejszy, bowiem jego uśmiech był bardzo nietypowy jak na ludzi, pochodzących stąd.
  Z krótkiej wypowiedzi, udało mi się dowiedzieć, że moje spostrzeżenia były słuszne. Pies codziennie prawdopodobnie przemierzał tą samą drogę, a jego właściciel już dawno zaginął. To, jednak nie dawało mi dalej powodu, aby puścić bezdomnego czworonoga samopas. Postanowiłam nic na to nie odpowiadać i chciałam już ruszyć dalej, lecz mężczyzna począł kontynuować swój monolog. Informacje, które mi przekazał, okazały się być całkiem przydatne.
  - Dziękuję - odrzekłam na koniec. Skupiałam się, jednak bardziej na analizie swoich dalszych poczynań. Skoro odpalenie więzów krwi okazało się strzałem w dziesiątkę, może i tym razem szczęście mi dopisze. Mężczyzna wspomniał, iż pies zwykle biegnie w stronę molo, obok którego się zatrzymuje. Teraz, jednak obrał inną drogę ucieczki, przez co nie miałam pewności, czy pobiegł we wskazanym kierunku. Nieznajomość portu niestety działała na moją niekorzyść. Mogłabym się zapytać o coś więcej mężczyzny, jednak z drugiej strony przez rozmowę traciłam czas, w którym pies z każdą sekundą coraz bardziej się ode mnie oddalał.
  - A w którą stronę jest to molo? - dopytałam szybko, bowiem w mojej głowie zrodził się pomysł chyba najlepszy ze wszystkich. Szukanie czworonoga na ślepo byłoby niemądre i czasochłonne. Udanie się do miejsca, w którym zawsze kończył swój spacer również mogło być zgubne. Co bym w końcu zrobiła, gdyby psa na miejscu nie było? Sytuacja wymagała dokładnego przemyślenia, bo zła decyzja mogła mnie kosztować bardzo dużo.
  Oczekując na odpowiedź mężczyzny, postanowiłam po raz kolejny wykorzystać swoje więzy krwi, a następnie spojrzeć w kierunku molo, które wskaże mi sprzedawca ze straganu. Jeżeli w tamtym kierunku nie dostrzegłam zagubionego zwierzaka, zdecydowałam się spojrzeć na kierunek, w którym pobiegł. W końcu prócz dostrzegania rzeczy wokół własnej osoby, mogę również wytężyć czerwone ślepia i namierzyć coś w kierunku ponad kilometra od siebie. Stracony czas wydawał się jeszcze na tyle krótki, że zwierzakowi chyba nieudało się odbiec na większą odległość, aniżeli na tą, która mogła pozwolić mi go dostrzec.

//KG dalej w działaniu, opis wyżej

[Sukuna]

Riritsu - Misja rangi D

---

9/15

---

Mój przyjaciel

[/center]

Fałszywa otoczka osobowości, kurtyna czy maska za którą ukrywa się potencjalny członek danej społeczności nie jest jednocześnie zasadą, która sprawdza się w stu procentach wypadków. Najczęściej dzieje się tak jednak tylko dlatego, że dana osoba ma w tym jakieś swoje własne korzyści, bądź też do tej pory nie znalazła swojego miejsca na ziemi, którego poszukuje każdy na tym ziemskim padole. I oczywiście mogło być to również tak, że było się tym „członkiem” pewnej społecznej grupy tylko dla profitów, jakie z tego idą i ba, można by rzec, że jest to zdecydowana większość, to czy wyglądałoby to tak samo, gdyby ich własna grupka, w której czują się najlepiej, dawałaby im takie same plusy, jak to miejsce, którego tak naprawdę nie chcą i muszą przyodziewać fałszywe maski?
Otóż drodzy państwo to już nazywa się utopią.
Utopią, która jest niemożliwa do spełnienia, jednym z takich pierwszych powodów jest sam fakt, że nikt nie wybiera, w którym miejscu się urodzi, bogini życia nie wybiera też tego miejsca w zależności od charakteru wpisanego w geny danej osoby, które i tak nie są finalnym odzwierciedleniem tego, jaki kto będzie w dorosłym życiu. Bowiem wpływają na to tysiące różnych bodźców, które każdy spotyka na własnej drodze życia i to jest tak jakby prosić o „stworzenie”, bądź znalezienie drugiego takiego samego człowieka jakim samemu się jest. Nawet przy założeniu, że sklonuje się DNA danej osoby i stworzy się jej wierną kopię, to wciąż nie gwarantuje to sukcesu, czyli identycznej jednostki.
Dlatego wiele osób wybierało samotność, nie potrafiąc znaleźć własnego miejsca wśród społeczności, bądź z innych przyczyn niełatwych do skategoryzowania już od samego początku. Tak samo tutaj, losowi ludzie na ulicy nie byliby w stanie określić dlaczego Riritsu podążała przez życie w samotności, ani ten piesek, czemu wciąż człapie on przez port bez właściciela. Takich rzeczy nie widziało się na goły rzut oka, nie ma też jutsu, które pozwoliłoby komuś wkraść się bez ingerencji w umysł Riritsu i „przeczytać” wszelkie wydarzenia, jakie ją spotkały na swojej drodze. O pożarze, o wiosce, która miała być pewnym pomnikiem jej rodziców, który miał stać po ich śmierci. Niestety, ale okazało się, że spiż w rzeczywistości był drewnem i spłonął razem z marzeniami, które po sobie zostawili rodziciele czarnowłosej Riritsu, która teraz zajęta zaś była czymś innym, bo szukaniem pieska, który aktywnie zajmował jej dzisiejszy czas.
Pies odbierając smakołyk wydawał się jakby doskonale wiedział czym on właściwie jest i zjadł go błyskawicznie ze smakiem i podążył dalej, jakby to odrabiał dzienną ścieżkę, którą każdego kolejnego dnia pokonywał jako swoją życiową rutyną, z jaką się spotyka w swym psim życiu. Nie pomagało to jednak Riritsu w dogonieniu go, a wręcz przeciwnie, skutecznie jej to przeszkadzało. Handlarz, który wcześniej poratował psinę czymś dobrym, a teraz odezwał się do Riritsu uniósł lekko brew w zaskoczeniu jak bardzo zderzył się z niewidzialną ścianą, która uniemożliwiła im wspólny dialog i może normalnie byłby w jakiś sposób urażony, lecz szybko sobie przypomniał o tym w jakim miejscu właśnie się znajdował – tutaj wiele osobników podobnie się zachowywało i zmieniało się to dopiero po paru głębszych pod koniec ciężkiego dnia. I już miał zająć się swoimi wypiekami i wyrzucić z pamięci ową niewiastę, kiedy ta jeszcze do niego zagadała i jakby nic zapytała o to, o czym mówił, co go jednocześnie zaskoczyło, bo miał wcześniej wrażenie, jakoby ona bardziej była, ale nie słuchała co miał do powiedzenia, wychwytując tylko półsłówka i wyrywki zdań. Handlarz pokazał palcem na Zachód, dodając jeszcze:
- O w tamtą stronę, choć myślałem, że panienka to z tych stron, ale no skoro nie wie to co będę to podważać! A jeśli to pani piesek to niech się nim zajmie bo to poczciwa i dobra istota, lecz zaniedbana!
Riritsu więc wykorzystała swoje umiejętności tropieckie raz jeszcze i spojrzała krwistymi oczami w stronę molo, na którym owszem ujrzała pieska siedzącego przed molo, zaraz obok jakiejś starszej kobiety, która podobnie jak handlarz, karmiła go czymś do jedzenia. Zgodnie z własnym zamierzeniem, czarnowłosa ruszyła w tamtym kierunku, lecz jak na złość, mały kundelek już pobiegł dalej, mieszając się z tłumem marynarzy, handlarzy i zwykłych mieszkańców. Na widok Riritsu jednak zareagowała i ta staruszka, która pomachała i zawołała ją do siebie.
- Hej! Poczekaj chwilę, jeśli łaska! Podejdź proszę. – To były jej słowa, ona zaś siedziała na molo, machając starczymi nogami nad taflą wody. Wyglądała dość beztrosko, choć niesamowicie staro, siwe już nitki włosów oplatały całą jej głowę, lecz po samych rysach twarzy można było założyć, że lata temu była niesamowitą pięknością, nawet teraz, jak na swój wiek to na jej fizjonomii nie było wiele zmarszczek, a raczej zauważalne zmęczenie w oczach nieznajomej. Kolejny wybór przed Riritsu – posłuchać się staruszki i zaryzykować utratą cennych sekund w złapaniu psa, czy może pognać od razu za nim, co mogło skończyć się tak, że bez jakiegokolwiek tropu, pies pozostanie nieuchwytny?

[Riritsu]

~ misja d ~
10/15

• 
  Grupy społeczne nigdy nie były moją dobrą stroną. Właściwie przestałam w nich uczestniczyć dawno temu. Chadzałam jedynie z miejsca na miejsce, pojmując to coraz nowsze doświadczenia, umiejętności i wiedzę. Temu wszystkiemu towarzyszyła jedynie samotność. Nauczona doświadczeniami, przekonana byłam, iż nie potrzebuje bliskich, czy przyjaciół. Jeżeli mogłam chłonąć wiedzę, dzięki pochodzeniu, na cóż były mi specjalne relacje. Ostatnie, jakie z takowych pamiętam, sięgają jeszcze czasów mojego dzieciństwa. Było to dawno temu, niedługo przed spaleniem mojej osady. Wszystkie wspomnienia przybierały obraz mgły, a relacji wydawały się takie nieprawdziwe. Polegały jedynie na wspólnych zabawach i spędzaniu czasu na podwórku. Z perspektywy czasu wiedziałam, iż do przyjaźni było im daleko. Jedynymi mi bliskimi byli tak naprawdę już nieżyjący rodzice. Po nich nie chciałam do nikogo się zbliżać. Choć ciotka wiele dla mnie zrobiła, nie czułam do niej szczególnej relacji, ani nawet przywiązania. Oczywiście miałam w sobie wiele wdzięczności za dach nad głową, opiekę oraz zapewnienie przyszłości. Mimo to sama byłam za siebie odpowiedzialna oraz sama podążałam swoją ścieżką. Nie byłam kontrolowana, ani sprawdzana. No i oczywiście, odpowiadało mi to.
  To, jednak była moja przeszłości. Nie roztrząsałam jej. Wiele o niej myślałam, ale już nie ubolewałam nad stratą. Rzec by można, iż pogodziłam się z tym co się stało. Mimo to, wyciągnęłam z tego solidną lekcję.
  Teraz moje myśli błądziły wokół czego innego. Szukałam psa, którego jeszcze przed chwilą miałam ze przed sobą. Teraz, niczym pośpieszany przez wyczekiwany moment, połknął smakołyk niemalże na raz i ruszył dalej, aby podążyć codziennie przemierzanym terenem.
  Chwila ciszy została przerwana przez sklepikarza. Odpowiedział w końcu na moje pytanie. Wskazał mi przy tym odpowiedni kierunek i dodał jeszcze do tego parę słów. Postanowiłam na niego zerknąć, uświadamiając sobie dopiero teraz, że moje zimne zachowanie mogło zostać uznane za brak wychowania.
  - Przepraszam, jeżeli Pana uraziłam. Piesek nie jest mój, ale chciałabym znaleźć mu domek, ponieważ niepokoi mnie, jak się tu samotnie kręci. Sam mnie zaczepił – wyjaśniłam w miarę krótko, a następnie przeniosłam wzrok na wskazany przez mężczyznę kierunek w nadziei, iż odnajdę tam Hiro.
  Tak oto uzyskałam obraz, jaki chciałam. Czworonóg siedział już wygodnie obok molo, zajadając się kolejnymi smakołykami. Tym razem łakomczuch znajdywał się w towarzystwie jakiejś starszej kobiety, która potencjalnie mogła być jego właścicielką. Postanowiłam dłużej nie czekać, dlatego kiwnęłam z szacunkiem i podziękowaniem głową do niedawnego rozmówcy po czym ruszyłam do celu.
  Kiedy dotarłam na miejsce, nowa towarzyszka psa od razu mnie zawołała. Nieco mnie to zdziwiło. Wydawało się, jakby wiedziała, iż szukam właśnie tego małego zwierzaka. Zbliżyłam się do niej na odległość około półtorej metra. W tym momencie mój cel wycieczki zdążył, jednak już obrać sobie nową drogę, w którą to ruszył.
  - Czy to Pani pies? – zapytałam pośpiesznie, narzucając tempo rozmowy. Staruszka wydawała się beztroska, jednak nie oznaczało tego, że nie mogła szybko uformować swojej odpowiedzi. Jeżeli tego nie zrobi, będę zmuszona ją pozostawić w samotności i ruszyć w dalszy pościg. Na razie śledziłam psa wzrokiem, starając się go nie zgubić z tropu. W końcu to on tu był najważniejszy.

//KG dalej w działaniu, opis wyżej

[Sukuna]

Riritsu - Misja rangi D

---

11/15

---

Mój przyjaciel

[/center]

Warstwy społeczne były czymś, co zawsze istnieć będzie, tak jak podatki i miłość czy nienawiść. To nieodłączne elementy tego świata i zawsze ludzie patrzyli na drugich przez pryzmat sfer, w jakich się obracali, doświadczeń jakie przeżyli, które kreowały ich własne światopoglądy. Świat zaś tak został skonstruowany, że ci, którzy nie byli w szczeblach własnego klanu czy kraju, byli uznawani za jednostki potencjalnie niebezpieczne. Sam powód takiego myślenia nie brał się znikąd, po klanie ludzie się mają czego spodziewać, wiedzą o jego ogólnej filozofii, z jaką podchodzi do życia oraz że zawsze jakiekolwiek przewinienia zostaną osądzone przez wyższe instancje. Z wyrzutkami bądź ludźmi wędrownymi, tułaczami było tak, że mieszkańcy nie do końca wiedzieli przed kim tacy ludzie odpowiadają, nie mają nawet pewności, że to będzie osoba, której mogą zaufać. Inną jednak kwestią było jednak, gdy spotykało się osobę ewidentnie z klanu w stronach, gdzie ma właśnie siedzibę ten ród. Nawet jeśli ta osoba jest niezależna i odłączona od własnej linii krwi, to mieszkańcy nie są w stanie tego ocenić na pierwszy czy nawet drugi rzut oka.
Sklepikarz machnął niedbale ręką, zbywając temat niewłaściwego zachowania, do którego przecież powinien się już przyzwyczaić, skoro otwiera stoisko właśnie w tych stronach. Kiwnął jej głową na jej wyjaśnienie, zrozumiawszy sytuację, biorąc ją nawet nieco personalnie, ponieważ miał z tym pieskiem podobną historię.
- No to widzi pani, ja podobnie! Codziennie podchodzi do mnie ten mały kundelek i patrzy tam przeraźliwie słodko i nie mógłbym uważać się za dobrego człowieka, jeślibym go nie poczęstował jakimś przysmakiem! To wierzę, że pani się uda! Powodzenia! – Pożegnał się jeszcze i odwrócił się od Riritsu, skupiając swoją uwagę na nowym kliencie, który właśnie podszedł do stoiska.
Riritsu zaś szybko zlokalizowała cel i poszła w jego kierunku, lecz na jej nieszczęście w tym samym czasie piesek pognał dalej i czarnowłosa została przywołana przez staruszkę, przy której jeszcze chwilę temu siedział czworonóg. Szybkie pytanie Riritsu nie pasowało do tempa życia emerytki i odetchnęła ona głęboko, zachęcając ją ręką, żeby usiadła koło niej.
- Spokojnie, jeśli podążasz za tą psiną, to już nie trzeba. Usiąść cukiereczku i porozmawiajmy. – Jeszcze zachęciła ją do własnego towarzystwa i jeśli czarnowłosa rzeczywiście spełniła tę prośbę to staruszka zaczęła mówić:
- Hiro jest bardzo odważnym i lojalnym psem. Jeśli go szukasz, to nie ma sensu, żebyś za nim tak poganiała. Razem pójdziemy do niego, co ty na to? Dawno nie miałam okazji z nikim rozmawiać, odkąd… ach, stare czasy. No, ale pewnie ciebie, jak wszystkich młodych, pogania czas co? To ruszmy dalej, do miejsca, do którego biegnie nasz mały Hiro i będzie tam dzisiaj, jutro i pewnie do końca swoich dni będzie tam przychodzić i spędzać całe dnie. – Powiedziała nieco tajemniczo nasza staruszka i wstała obolało z molo i otrzepała suknie w kwiaciaste wzory.
- A skąd u pani takie zainteresowanie Hiro? – Zapytała z ciekawości, kiedy zaczęły wspólnie iść, po czym jeszcze dodała, żeby Riritsu nie martwiła się zanadto: - Ach i kochanieńka, nie martw się o pośpiech za bardzo. Hiro się stamtąd nie ruszy, już nie ucieknie ci sprzed nosa jak poprzednim razem! – Zachichotała i poszły dalej, drogą, którą Riritsu tutaj przyszła.

[Uzumaki Hibana]

"Śmierdząca sprawa"
Dla: Hangetsu
Misja rangi D
3/15 Czasami i tak bywa, że im więcej pomysłów, tym mniej działania. Hangetsu siedział w karczmie i rozważał kolejne możliwości spędzenia wolnego czasu, ale ostatecznie nie robił nic ponad wychylanie kolejnych szklanek soku, a w ostatecznym przypływie weny i ambicji zdobył się najwyżej na zmianę lokalu i rodzaju trunku. Mało ambitny plan, jak na młodego mężczyznę w sile wieku. Z drugiej jednak strony, oznaczało to, że okoliczne dziewczęta mogły odetchnąć z ulgą. Gdyby ludzie znali myśli Hangetsu, każdy, posiadający córkę, ojciec podziękował by bogom za wynalezienie karczm.
Hangetsu zapewne zbierał się już do realizacji nowego planu, gdy nastąpiło przybycie marynarza z wiadomością. Scena ta wywołała u młodego shinobi najróżniejsze emocje. Od ekscytacji, przez zawód, aż na ciekawości i chciwości skończywszy. Plan dobry, jak każdy inny. Ale za „każdy inny” nie płacą, a wręcz przeciwnie. Karczma – koszty. Onsen – koszty. Jedynie awantura w ciemnej alejce mogłaby się wiązać z jakimś zyskiem, ale nie było to nic pewnego, a i straty mogłyby być duże, gdyby źle ocenił siłę przeciwnika.
Uczciwa praca - pewny zysk.
A mimo tego, Hangetsu dość długo się zastanawiał. Widać, że podejmowanie decyzji nie było jego mocną stroną. Trzykrotnie bujał się z myślami, aż ostatecznie ciekawość wzięła górę i uznał na stosowne by przynajmniej sprawdzić tę informację. Podjął decyzję! Opłacił zamówiony napój, wziął miecz i ruszył w kierunku portu.
*
Droga do dzielnicy portowej minęła mu dość szybko. Pomimo przelotnych mrozów, dzień był całkiem ładny, a nawet słońce wychodziło czasami zza chmur. Odnalezienie portu nie było żadnym problemem. Jeszcze mniejszym kłopotem było znalezienie statku, który poszukiwał pracowników. W całych dokach był tylko jeden taki. Ogromny trójmasztowiec z egzotycznymi rzeźbami na dziobie. Uwijało się przy nim sporo ludzi, Hangetsu mógł nawet rozpoznać parę osób z karczmy. Wszyscy nosili różnorakie skrzynie, z których czasami wystawały przeróżne zagraniczne specjały. Głównie materiały i jedzenie. Było tego naprawdę sporo, bo większość ładunku była pakowana osobno, a nie – jak to zwykle bywa – w duże, zbiorowe skrzynie. To równocześnie znaczyło, że pojedyncze przedmioty nie mogły zbyt wiele ważyć. A biorąc pod uwagę ilość zaangażowanych ludzi, praca mogła się okazać relatywnie lekka.

[Hangetsu]

Pojawiając się na miejscu Hangetsu zobaczył mniej więcej to, czego się spodziewał. Typowo portowe widoki, tym razem urozmaicone grupą ludzi, którzy na co dzień niekoniecznie zajmowali się przenoszeniem ładunku, lecz teraz zerwali z tym nawykiem celem dodatkowego zarobku. Nie napawało to szczególnie optymizmem bohatera. Chyba gdzieś w głębi duszy miał nadzieję, że jak zjawi się na miejscu, to jego standardowe oczekiwania szlag trafi i stanie się świadkiem czegoś, co w porcie nie zdarzało się zbyt często.
Poprawienie - jeżeli tak można było nazwać sprawienie, że dojdzie do burdy - panującej w dzielnicy portowej sytuacji nie wymagało dużej pracy. Wystarczy że niebieskowłosy przyczepi się do jakiegoś mięśniaka, któremu zbyt bystro z oczu nie patrzyło i od razu byłoby ciekawiej. Sęk w tym, że bohater nie był specjalnie fanem bycia winowajcą przerywania sielanek i powodowania niepotrzebnego chaosu. O wiele bardziej lubował się dołączać do już napoczętych scenariuszy tego typu. Ewentualnie brać udział w takich, które zaczął, ale nieświadomie. Chyba wtedy mniej sumienie mu dokuczało, stąd takie preferencje.
Niezbyt zadowolony panującą tutaj sytuacją, Hangetsu podrapał się wolną, lewą dłonią w tył głowy. Nim jednak przypomniał sobie o tym, żeby znaleźć jakąś okoliczną knajpę, zamówić coś do picia i dalej dosłownie czeznąć z braku zajęć, w jego głowie pojawiła się inna, być może rewolucyjna myśl, którą aż musiał sobie głośno powiedzieć.
- Na bezrybiu i rak ryba.
Uśmiechnął się nieznacznie pod nosem nieco dumny przez nawiązanie do obecnej lokacji i wzruszył ramionami. Może nie chciał tego przyznać, ale najwidoczniej widok tych wszystkich pracujących osób, w tym niektórych dojrzanych w poprzedniej jadłodajni, podkreśliły bezsensowność kontynuowania siedzenia, picia i niby rozmyślania nad dalszymi działaniami, bez podejmowania żadnych konkretnych. Coś do roboty samo do niego przyszło i niebieskowłosy był początkowo zbyt głupi i/lub uparty, żeby to zaakceptować i skorzystać z nadążającej się okazji. A kolejnej mógłby tak szybko nie zobaczyć.
Choć istniała szansa, że w trakcie tej pozornie nieciekawej pracy mogło dojść do czegoś niespodziewanego, co bardziej zainteresowałoby bohatera, to nie było w tej chwili dla niego ważne. Obecnie obchodziły go konkrety.
Zakręcił mieczem między palcami, a następnie zaczął wypatrywać osoby, która zdawała się koordynować całą pracę. Jeżeli takową odszukał spojrzeniem, wolnym krokiem podejdzie i z uśmiechem zapyta, czy znajdzie się coś dla niego. Poświeci nawet oznaką ninja, żeby poinformować, że może posiadać nieco wyższe kwalifikacje od standardowej osoby.
Jeżeli ciężko mu będzie wypatrzeć kogoś, kto wydawał się odpowiedzialny za to wszystko, Hangetsu postanowi lekko poprzeszkadzać jakiejś losowej, pracującej, najlepiej męskiej osobie. Zapyta wtedy o wskazówki celem odnalezienia koordynatora prac rozładunkowych, lub o jakieś inne wskazówki związane z samą tą fuchą. A dla własnej rozrywki zrobi to w jak najbardziej uroczy i niewinny sposób, korzystając ze swojego specyficznego, potrafiącego wprowadzić ludzi w błąd wyglądu. Byle tylko nie wybrał kogoś, kto znał niebieskiegowłosego i kto nie da się na to nabrać.