Ukryte wybrzeże z drzewem wiśni

[Hitsukejin Shiga]

Nie spać, zwiedzać, zapierdalać, jak to powiedział pewien myśliciel epoki późnego renesansu. Shiga także postanowił nie spać, ale nie zwiedzać tylko podwójnie zapierdalać. To był względnie całkiem dobry plan, bo potem może, na swojej walce, nieźle wypier... potencjalnemu wrogowi jakąś naprawdę paskudną techniką w twarz. Strój był przepocony i zwyczajnie ciążył. Chłopak zsunął go z ramion, zostając w samych spodniach, odsłaniając swoją muskulaturę. Odkąd więcej walczył i działał, jak przepychanka i siłowanie w wędzonym dziku? Tak, to wędzony dzik był? No nieważne, coś wędzonego... z tym wielgachnym kolesiem który próbował shiga zmiażdzyć swoim cielskiem, a potem także bardzo satysfakcjonującej bitki z bratem Akashim, który też nie był wcale błahym przeciwnikiem i Shiga musiał się z nim liczyć - a wygrał tylko w sumie fartem i tym, że bardziej troche się przyłożył niż Akashi i miał ciut większa wiedze o walce wręcz... Co zawdzięcza tylko i wyłącznie temu, że jest znacznie starszy, znacznie dłużej już po świecie chodzi.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

Strzyga leżał w wodzie, która sięgała az do korzeni drzewa. Znów był przypływ. Woda była lodowata, cudownie chłodziła gorące, rozpalone treningiem i technikami ciało. Leżał, koncentrował czakrę, medytował. Odpoczywał. Chise pewnie już walczy, będzie musiał zaraz gnać, by nie przegapić walki. Świeże ciuchy, to jest, odebrane kimono, leżąły grzecznie zwinięte w kupe, przewieszone przez wysoką gałąź drzewa, całkowicie bezpieczne od zamoczenia. Podniósł się, na kolana, wodę miał aż do tyłka. Jak tu było.. spokojnie? Tak... efemerycznie, nienaturalnie. Jakby był w jakimś spokojnym genjutsu. Jakby wszystko było zupełnie poza nim, jakby był ponad wszystkim, jakby nie było problemów... Chciał, by była tu Chise. Może jak odejdzie woda. Usiadłby z nią pod wiśnią i po prostu potrzymał się za ręce. Byłoby... cudownie. Tak... czysto i oczyszczająco zarazem.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

Zawsze i wszędzie katon trenowany będzie, tu du du du. Shiga już, mówiąc szczerze, tracił chęć poznawania nowych technik. Pojawił się dziwny głosik z tyłu głowy, mówiący dziwne rzeczy. Coś w stylu - Shiga nie ucz się więcej i tak jesteś już dość dobry, wystarczy ci tej potęgi, weź, po co ci wincyj, chłopie, odpuść sobie i tak jesteś w stanie każdego zagiąć... I tym podobne głupie myśli. Ale wiedział, że takie myślenie teraz może potem oznaczać sromotną porażkę. Bo zabraknie mu jakiejś umiejętności, pojawi się jakaś luka, pole do działania, a on nie będzie miał żadnego... żadnego ruchu do pokazania w to miejsce. Nie będzie umiał tego wykorzystać, nie będzie miał czym tej luki wykorzystać i ktoś zamiecie nim podlogę. Daishi Ayako, kim ty w ogóle kurwa jesteś, pajacu?! Nie słyszał tego imienia, nie znał osoby, wiedział jednak, że dodatkowa technika naumiana nie zaszkodzi.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

W sumie to Strzygi zaczął się zastanawiac, coby było, jakby dostał w swoje łapki kobietę. Czy umiałby się z nią całować? Czy umiałby.. nie wiem, być mężczyzną dla kobiety? Nigdy do tej pory nie odczuwał pozytywnych emocji. Nikt go nie akceptował, bo wszyscy patrzyli przez niego przez pryzmat wyglądu - blizny, rany, straszny look psychopaty bardzo pasujący do jashinisty, czy do innego pojeba, a na pewno nie do kogoś wartego poznania i bliższej znajomości. Dlatego, skutkiem było to, że tak naprawdę nikt nie był dla Strzygiego miły. I tutaj właśnie pojawiła się piorunująca rola Chise, która może ciut z dobrego serduszka, a ciut z tego, ze byla niewidoma, zaakceptowała go takim, jakim jest. Przynajmniej pozornie. Nie widziala jego daru... jego przeklenstwa, ani jego umiejetnosci. Nie wiedziala czy jest slaby, czy silny, a mimo to po prostu chyba go polubiła jak człowieka. Już dwa razy dostał od niej całusa w policzek. To było coś wielkiego dla niego. To było coś, co dawało gigantyczną chęć zaprezentowania się jak z najlepszej strony na turnieju, dania czasu, nie poddawania się do ostatniej resztki sił, byle tylko pokazać jej, że też się stara, ze jest silny i że... że byłby dla niej odpowiedni. Może tak. Może troszke jest to potrzeba jakiejś afirmacji w oczach dziewczyny.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

Dobra, dość myślenia o katonach, o kobietach, o ocałowaniach. I innych lubieżnych pieszczotach, najlepiej skrywanych przed oczami postronnych. Pora była na troche FIZYCZNEGO ROZWOJU. W łape znów trafił wielki kunai, jeden z dwóch. Szyszka sobie wziął przytargał kłodę. A potem ciach, ciach, ciach, ciach, ciach, ciach, ciach! Tak. Jak ostatni debil trenował cięcia. O ile to brzmi załośnie, a wygląda jeszcze bardziej dla wielkieg Jashinisty i katon usera, trenować takie gówno, to Szyszka uznał, że będzie mu ono... przydatne? Może kiedyś niezbędne? Istniała jakaś mała szansa, że się przyda? A gdyby tak, machając mieczem dookoła siebie - kontrować ataki? Tylko, cholera, nie bardzo ma tutaj kto stwarzać zagrożenie. A śmieszny Szyga-bunshin to conajmniej nawiedzony pomysł. Choć stało się i tak, że Szyga w końcu znudził się walką z kłodami i stworzył jednak te śmieszne klony i zaczął je puffać w chmurki dymku własnym wielkim kunaiem. Czuł się z tym głupio, ale naprawde uderzało się w człowieka - nawet klona - lepiej, niż w drewno. A jak ten klon jeszcze był taki brzydki, bo był to Shiga-klon, to już w ogóle motywacja +10.
Miło sie uderzało w Siebie. Łapy zaciśnięte mocno na wielkim Kunaiu, szeroki wymach... Ciach, trzy klony stojące w całkiem dużym rozstawieniu zmasakrowane w mgnieniu oka jednym potężnym cięciem. To było coś. Gdyby tak jakichś gówno-napastników tak zmasakrować... Rozciąć im flaki czubkiem swojej broni... Jakie to byłoby fajne, móc taplać się w krwi wrogów których się samemu pocieło. To była niezaprzeczalna wada ognia, że tam gdzie ogień i skwarkowanie wroga, tam bardzo mało krwi. Bo krew się raczej mocno ścinała, koagulowała w jednolitą zbitą masę, która ni ch...uja nie była satysfakcjonująca dla Jashinisty. Skauteryzowane rany to był szajs, lepiej jak były takie soczyste, mocne, lejące juchą, piękne w swojej prostocie, od cięcia Kunaiem. Kolejne mocne cięcie - I cele zniszczone.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

Dobra, czas leciał, trening intensywny, trzeba szybciutko wrócić zobaczyć chociaż część walki swojej słodkiej Chise. To znaczy, nie była jego. Ale... może będzie. Jeśli bedzie oczywiscie tego chciała. Nie miał zamiaru jej zmusić, ale wiedział, ze będzie dla niej dobry. I że poszedłby aktualnie dla niej w ogień. A ona ma dobre serduszko, jest dobrą dziewczynką. Na pewno go nie odrzuci od tak, bo tak. Jeśli by musiała go spławić to z dobrego powodu. Może nie pasować jej jego Jashinizm. Dlatego dalej sądził, że lepiej będzie jak będzie się krył ze swoją krwiożerczą wiarą. Na razie najważniejsze jest to, że już w razie napotkania wyznawcy krwawego boga zniszczenia i destrukcji dziewczyna będzie miała znacząca przewagę. Shiga specjalnie powiedział jej wszystko o swoich pobratymcach, by gdy spotka jakiegoś, miała dośc dużą przewagę merytoryczną na temat swojego wroga, by nie był w żaden sposób w stanie jej zagrozić. Będzie wiedziała jak celować, jak atakować, bedzie wiedziała jak się zachowywać i czego spodziewać. Dzięki niemu. Nie życzył jej spotkania z Jashinistą ale miał nadzieje, że w razie czego, w ten sposób uratuje jej życie... albo chociaż zminimalizuje zagrożenia dla jej zycia bo jashinisci potrafią być paskudnymi sukinsynami. Jeszcze jedna rzecz, jeszcze jedna umiejętność. Przygwożdzenie przeciwnika samą brutalną siłą swojego ataku. Tutaj znów był klon, a Shiga nie byl przeciętnym Januszem siły, coś tam coś tam nie za wiele, ale juz potrafił co Akashi odczuł najlepiej na własnej skórze. Pamiętał w sumie cała walkę od początku do końca, jak go poskromił. I wtedy raz, gdy uderzał kijem i ogłuszył swego brata, rolę odegrała brutalna siła. Może ona też jest jakimś sposobem rozwiązywania konfliktów? Strzyga przebrał się w kimono, całkowicie, które wybrał z chhise, a potem stojąc na wodzie dzięki cienkiej warstwie czakry, zaczął atakować klony. Ciosy były mocne, a że za klonami stały pieńki, to bardzo ładnie wchodziły, z dużą siłą seria cięć masakrowała drewno, a klon stanowił tylko rolę zachęty dla mózgu by ręka nie zadrzała, by cios na pewno wszedł i odniósł zamierzony skutek. Bo już go męczyło te celowanie w drewno, a klony się jeszcze nie znudziły. Pełniły rolę naprawdę ciekawego celu. Mógł przy okazji potrenować i wyżyć się na samym sobie. A tego potrzebował, bo Shiga coraz bardziej brzydził się tego kim jest i nie lubił tego. Dwa Kunaie wielkie w łapach, mocne uderzenia, cięcia takie, żeby zniszczyć, wszystko z wielką siłą, mniejszą precyzją, ale z wielką siłą która miała stanowić dla przeciwnika szok, ze zwykły katonowiec jest w stanie tak pierdzialnąć. W tej małej zabawie liczyło się jedno - zniszczyc cel. Miał ku temu idealny żywioł czakry, a jeszcze broń...
W sumie szkoda, że nie wziął od Kosuke jego kościanego miecza, o którym chłopak mu opowiadał. Ciekawe jak nim by się wymachiwało.
Shiga po skończonym treningu zabrał swoje manele, odstawił je w bezpieczne miejsce i przebrany w bardzo ładne, eleganckie kimono ktore doradzala Chise - a raczej zaprowadzila go do odpowiedniego człowieka - udał się na trybuny, obejrzeć do końca walkę swojej ulubienicy.

  Ukryty tekst

Zt

[Kei]

Tak rozmyślając o pojedynku Akashiego i Aburame brunet zawędrował w to miejsce. Cóż umiejętność kontroli robaków była dość straszna. Żeby z taką łatwością przytłoczyć i zdominować przeciwnika, a zapewne jeszcze nawet nie pokazały swoich prawdziwych możliwości... - Skomentował w myślach. Czemu przyszedł tutaj? W pewnym sensie szukał odosobnionego miejsca. Po co? Cóż po tym pokazie miał dość intensywne pragnienie zwiększenia swej siły opanowania nowej techniki. W obecnym stanie odnosił wrażenie, iż skończył by tak samo, jak nie gorzej, całkowicie zdominowany przez te robale. To jednak nie bardzo mu się podobało. Na szczęście miał już pewien pomysł, który chciał przetestować.

Mianowicie gdyby uwolnił władowania na kształt klatki wokół swego ciała, to mógłby się osłonić nie tylko, przed prostymi atakami taijutsu, ale też przed masą robali. Podczas rozmyślań zauważył, iż w pewnym sensie założenia są dość podobne do Raiton: Dendō Hando, które już opanował. Mianowicie należało zebrać chakrę w dłoni nadać jej naturę raitonu, tyle że nie należy jej wypuścić w stronę przeciwnika, a swoją. Dlatego też zaczął działać według tego planu. Wyprowadzając rękę przed siebie zaczął gromadzić w niej chakrę i wypuszczać w formie wyładować raitonu. Efekt był jednak marny gdyż zamiast rozprowadzać się po całym ciele, to mknęły ku ziemi. Niewiele zmieniała nawet próba kontrolowania ich. Po paru kolejnych próbach wynik pozostawał taki sam. Skoro ładunki i tak opadały, to postanowił sprawdzić jak to wyjdzie z podniesioną ręką. Teoretycznie w takim wypadku wyładowania powinny rozejść się wokół niego. Jak pomyślał tak zrobił, a wyniki były bliskie jego przypuszczeniom, choć wymagały jeszcze paru poprawek. Chciał technikę uczynić bardziej szczelną dlatego wykonał jeszcze parę prób z manipulacją tych błyskawic. Gdy uznał, że osiągnął już to do czego mniej więcej dążył postanowił zakończyć trening.

Raiton: Hiraishin

Następnie postanowił odpocząć z pól godziny by zebrać siły. Cóż wolał nie wracać do tłumu stworzonego z wielu stronnictw będąc zmęczonym, w końcu nigdy nie wiadomo co może się wydarzyć. Lepiej zawsze mieć trochę siły na ucieczkę lub obronę. Po zregenerowaniu energii zdecydował się skierować ponownie w stronę miasta, w końcu turniej jutro dalej będzie trwać, więc chyba wypadałoby się wyspać.
zt

[Kaito]

Każdy mógł się kiedyś nadziać, bo niestety każdy miał też jakieś słabości, a Kaito akurat naprawdę nie starał się na siłę pakować w kłopoty. Tak czy siak nie kontynuował już tego tematu, a tylko skinął głową, że w porządku – będzie się pilnował jeszcze bardziej. Komentarza z jakimś żółwiem też za bardzo nie zrozumiał, więc podobnie milczał. Nie wiedział o co bratu chodzi, przecież te sztylety były świetne i gdyby tylko umiał się posługiwać bronią białą, to sam by sobie takie kupił. No niestety, los poskąpił mu talentu w tej dziedzinie. Kiedyś próbował ćwiczyć z mieczem w ręku, ale szło to na tyle opornie, że stwierdzili razem z bratem, iż nie ma to najmniejszego sensu. Młodszy Hozuki straciłby tylko mnóstwo czasu, a lepiej było się skupić na rzeczach, w których rzeczywiście wykazywał jakiekolwiek predyspozycje.
Nie mieli żadnych konkretnych planów na ten dzień, a Ame o dziwo nie marudził, żeby pójść na arenę. Może to i lepiej, Kaito jak zwykle lubił oglądać pojedynki, tak dzisiaj miał ochotę powałęsać się po nieznanych zakątkach Hanamury. Dlatego też przewodził duetowi, prowadząc go po prostu przed siebie. Wreszcie chłopaki opuścili główną osadę i dotarli do wybrzeża z okazałym drzewem wiśni, a następnie do wielkiego krateru. Normalny człowiek nie poradziłby sobie z wejściem na sam szczyt bez użycia sprzętu wspinaczkowego, ale oni byli przecież ninja!
- To co? Mała wspinaczka? Kto ostatni na górze, ten ciamajda. – Zaproponował swojemu bratu, po czym wypruł niczym Bolt, koncentrując chakrę w swoich stopach. Wbiegł na krater w naprawdę niezłym tempie, nie był nawet pewien czy nie rekordowym. Zniecierpliwiony czekał na guzdrzącego się Ame.
- Serio? Chyba naprawdę się nie wyspałeś. – Mruknął ze słyszalną nutą zrezygnowania w głosie, kiedy starszak wreszcie wdrapał się na górę. Kaito skorzystał z okazji i wyciągnął z pochwy miecz zakupiony przez brata. Przełożył go z jednej dłoni do drugiej, sprawdzając czy faktycznie jest taki lekki, a następnie oddał go Ame, nie chcąc niczego popsuć.
- Chcesz go wypróbować? – Zapytał wyraźnie zaintrygowany. Nie było tutaj może typowej polany treningowej, ale co za różnica? Ekwipunek można było przetestować wszędzie, a młodszy Hozuki sam był ciekawy jak jego towarzysz będzie się sprawował ze swym nowym mieczem.
- Mały sparing? – Uściślił swoje plany, bo w końcu na czym albo na kim Ame miałby wypróbować miecz? Było tutaj niby jakieś wiśniowe drzewo, ale na dole przy plaży. Poza tym szkoda było niszczyć tak piękny krajobraz. Kaito chciał więc wystąpić w roli królika doświadczalnego, choć oczywiście nie pomyślał o ewentualnych niebezpieczeństwach. Nie oszukujmy się, gdyby brat rzeczywiście sieknął go takim żelastwem, naprawdę mogłoby być nieciekawie. Szesnastoletni Kantańczyk co prawda nie zamierzał dać się trafić, ale jego pomysł i tak wydawał się dość ryzykowną zagrywką.

[Ame]

Nareszcie dopiął swego i wszedł w posiadanie jakiegoś oręża, który jest więcej wart niż jakiś lamerski kunai. Młodszy nie rozumiał jego ekscytacji, gdyż sam nigdy nie wykazał zdolności w tym kierunku, generalnie w rękach nie powinien trzymać nic więcej niż tłuczek do ziemniaków, a i to pod nadzorem. Faktem jest, że jego trening był poważnie utrudniony przez pewne braki innych talentów. Za łatwo można by go pociąć podczas sparingu. Typowym szermierzem z Hozuki to on nigdy nie będzie. w ogóle typowym Hozuki nie będzie. Dzieciak listonosza jeden. Ame nie miał żadnych konkretnych planów, teraz gdy tymczasowo zaspokoił swoje potrzeby materialne, musi skupić się na zdobywaniu doświadczenia. Bezwiednie podążył za bratem, który prowadził ich w tylko sobie znanym, więc zapewne losowym kierunku. Trafili ponownie na wybrzeże, gdzie rosło drzewo wiśni. Najchętniej by się pod nim przespał nadrabiając średnią noc, ale Kaito z radością zaczął wbiegać na pobliski krater.
- Chce Ci się?! - Starszy nie zamierzał podejmować dziecinnego wyzwania, nie mają sześciu lat żeby rywalizować w ten sposób. Biegł wyjątkowo szybko i aż zabawnie było popatrzeć jak ściga się z samym sobą. Powoli, w swoim tempie, starając się nie używać sztuczek wymagających czakry, wykorzystał okazję do odrobiony treningu fizycznego. Gdy wdrapał się na szczyt, obdarzył czarnowłosego kwaśnym uśmiechem.
- Za to ty miałeś okazję wyspać się teraz. - zripostował. Mimo wszystko coś mogło w tym być, faktycznie był niewyspany, gdyż Kaito bez problemu wyszarpnął mu miecz i przełożył go z ręki do ręki. Co prawda grał tutaj dużą rolę element zaskoczenia, jednak Ame nie powinien dać się złapać na takim czymś. Młodszy po chwili oddał mu jego własność.
- Wypróbować? Dlaczego nie! - wreszcie jakiś pomysł, który mu się spodobał! Niebieskowłosy wymierzył ostrze w kierunku brata.
- Nie boisz się, że skończy się to jak dawniej? Żebra Cię pewnie bolą do dzisiaj... - zapytał żeby mieć pewność czy wie na co się naraża.

[Kaito]

Ame z pewnością przesadzał z tym tłuczkiem do ziemniaków pod nadzorem. Ba, Kaito uważał nawet, że w rzucaniu shurikenami czy kunaiami był od brata nieco lepszy. Mimo wszystko gdyby starszy Hozuki postanowił wygłosić swe myśli, zapewne by się nie obraził, bo i po co? To, który z nich miał większe predyspozycje w jakim zakresie, nie miało tak naprawdę większego znaczenia. Ważne, że obaj mieli swój styl i się wzajemnie uzupełniali. W końcu w świecie ninja współpraca także była istotna, o ile nawet nie najistotniejsza.
Co do ewentualnego nazwania go dzieckiem listonosza… oj, to była nieco większa obelga, choć pewnie Ame był jedynym, któremu Kaito pozwalał jeszcze na tego rodzaju przytyki. Chociaż teraz może też inaczej już podchodził do kwestii nieodziedziczenia po swoim ojcu klanowego Kekkei Genkai. Tak jak kiedyś był przeklęcie wyczulony na tym punkcie, tak dzięki wsparciu starszego brata i mamy, pogodził się wreszcie z tym, że być może wykazuje talenty w innych dziedzinach. I mimo że nie mógł liczyć na pomoc Suiki, tak nadal czuł się Hozukim z krwi i kości. Nie chciał, by ktokolwiek wmówił mu, że jest inaczej, i usilnie bronił się przed ewentualnymi próbami podburzania jego poczucia własnej wartości.
Nie odpowiedział na właściwie retoryczne pytania, bo to chyba widać było, że mu się chciało. I prawdę mówiąc, było mu trochę przykro, że Ame nie podjął wyzwania, ale niestety – nie dało się go dzisiaj do niczego zmusić. Chyba serio się nie wyspał albo po prostu wstał lewą nogą. Ba, nawet dał sobie odebrać miecz jak jakaś pipka, więc ewidentnie było z nim coś nie w porządku.
- Sam nie wiem czy dobrze spałem, ale trzeba się chyba trochę rozbudzić, nie? – Rzucił wesoło, jak zwykle zresztą. Wcześniej naprawdę czuł się zmęczony, ale starał się jakoś ogarnąć, bo szkoda mu było też ostatniego dnia w Hanamurze. Poza tym udało mu się chyba namówić do jakiejś aktywniejszego zajęcia także i Ame.
- Tym razem raczej wiemy, żeby mnie celowo nie ciąć. – Odpowiedział żartem na stwierdzenie brata, po czym pokazał mu, że jest gotowy do wymiany kilku ciosów. Trzymał gardę, starając się przewidzieć ruchy starszego Hozukiego. Zblokował nawet blaszkami na rękawicach parę uderzeń, ale nie udało mu się wytrącić broni z rąk rywala. Ostatni cios Ame był zaś na tyle silny, że jego blok naprawdę Kaito zabolał.
- Kurde, spokojnie, to nie arena. – Westchnął ciężko, bo w gruncie rzeczy chodziło mu raczej o to, by trochę się rozruszać. Na poważne starcie był chyba zbyt zmęczony. No i nie oszukujmy się, momentami nadal kręciło mu się w głowie, co z pewnością nie sprzyjało aż tak dużemu wysiłkowi fizycznemu. Szczególnie, kiedy dodać do niego tak szybkie wdrapanie się na krater.

[Ame]

Młodszy nabrał jakieś dziwnej pewności siebie. Wesoło biegał we wszystkich kierunkach - co jednak u niego jest normą, rzuca irracjonalne wyzwania, a na sam koniec proponuje sparing. Te Iluzje do końca poprzestawiały mu tryby, a chomik, który pracuje u niego w głowie poszedł na przymusowy urlop z powodu awarii kołowrotka. Czasami wyglądał też jakby odpływał gdzieś, nie tylko myślami, ale całym sobą - jeżeli można to tak określić. Może tak jak Ame, nie udało mu się za bardzo wyspać. Ciężko stwierdzić czy wszystko u niego w porządku, Kaito nie był chyba aż tak rześki i wypoczęty jak mogło się to na początku wydawać. Obserwacja szybko znalazła potwierdzenie w jego słowach.
- Trzeba było się napić kawy, a nie spijać moją herbatkę. - był pamiętliwy, to trzeba przyznać. Propozycja sparingu była nader kusząca. Mimo wszystko doświadczenie z przeszłości trzymało go na łańcuchu. Bał się, że znów wydarzy się to samo, nawet jeżeli nie ma już żadnej pół-morderczej intencji. Z drugiej strony kusiło go żeby wreszcie przetestować nowy nabytek, a wszystko wskazuje na to, że taka okazja może się długo nie nadarzyć. Cały czas trzymał ostrze zwrócone w kierunku brata.
- W takim razie lepiej się broń. śledziu! - krzyknął i szybko doskoczył do czarnowłosego. Ten już wcześniej zasygnalizował, że jest gotowy poprzez trzymaną gardę. Ma rękawiczki z blaszkami, poradzi sobie - przynajmniej tak w myślach pocieszał się Ame. Żadnych inspektorów od BHP na horyzoncie nie widać, więc co im szkodzi. Niebieskowłosy wykonał kilka horyzontalnych i wertykalnych cięć. Kaito jest o wiele lepszy w unikach niż jako dziecko. Czasami mu się nie udawało i w okolicy dało się słyszeć dźwięk metalu obijającego się o metal. Po ostatnim uderzeniu, młodszy odskoczył.
- Na arenie bym Ci tak nie lutnął, bo sędzia by mnie zabił. - Wysilił się na żart, który można interpretować w taki sposób, żeby podnieść poczucie własnej wartości czarnego. W końcu przetrwał ten morderczy atak. Chyba trochę przesadził.
- Nauczyłbyś się tej Suiki wreszcie! - powiedział i posłał mu sójkę w bok. Schował miecz do pokrowca i usiadł po turecku na brzegu krateru. Całkiem tutaj fajnie.

[Kaito]

Czy rzeczywiście był to efekt genjutsu albo chomika na urlopie? Trudno powiedzieć, ale raczej za winowajcę należało chyba uznawać rychłe opuszczenie Hanamury. Kaito po prostu chciał jak najlepiej wykorzystać pozostały czas w osadzie, bo nie wiadomo było kiedy najprędzej tutaj wrócą. Pewnie znowu na jakiś festiwal… Trzeba było jednak przyznać, że tak jak ludzie wiedzieli o wspaniałej wiosce, tak mało kto zdawał sobie sprawę z tego, jakie piękne są jej okolice. No choćby to ukryte wybrzeże z drzewem wiśni – kto by pomyślał, że zupełnym przypadkiem trafią w takie miejsce!
Co do ewentualnego niewyspania, to młody Hozuki sam nie był pewien. Z jednej strony czuł się zmęczony, z drugiej chciał się trochę rozbudzić… Być może zbyt entuzjastycznie i energicznie podszedł do tematu wspinaczki na krater, bo krótka wymiana ciosów z bratem uświadomiła mu, że wcale nie jest w tak dobrej dyspozycji jak wydawało mu się na początku. A może to sam Ame stał się silniejszy i blokowanie kolejnych jego uderzeń było nieco bardziej męczące niż ostatnim razem? Nawet jeśli, to Kaito wcale zazdrosny nie był. On także spędzał ostatnio wiele czasu na treningach, a i nie zamierzał się na siłę porównywać z bratem. Prawda była przecież taka, że im silniejszy był Ame, tym trudniejszy do pokonania był ich duet, skoro zwykle trzymali się razem. Rzecz jasna sam nie zamierzał także spocząć na laurach, bo przecież nie zawsze mógł liczyć na wsparcie, ale na pewno rozwój starszego Hozukiego wpływał na niego jeszcze bardziej motywująco.
- No, powiem Ci, że pary w łapskach to Ty cholera nabrałeś. – Rzucił z uśmiechem na ustach, kiedy Ame wspomniał coś, że taki cios nie przeszedłby nawet w przyjacielskim pojedynku na arenie. Mimo wszystko Kaito udało się go jakoś zablokować, więc też mógł mieć z tego dużą satysfakcję.
Po tym wszystkim niebieskowłosy walnął mu niezbyt mocnego kuksańca w bok i akurat z obroną przed tym ciosem szesnastolatek nie miał większych problemów. Po prostu uchylił się przed pięścią brata, która zamiast jego ciała uderzyła w powietrze. W gruncie rzeczy nie był to jednak żaden atak, a raczej droczenie się Ame, który stwierdził, że Kaito powinien wreszcie nauczyć się Suiki.
- Sam widzisz, że nie jest mi potrzebna. – Odpowiedział wyraźnie rozbawiony, bo te wszystkie uniki i defensywa sama w sobie szły mu przecież całkiem nieźle. Mimo wszystko nie był pewien, co by było, gdyby kontynuowali tę próbę nowego miecza, który Ame postanowił ostatecznie schować do pochwy. Zaraz po tym usiadł na brzegu krateru, a młodszy z rodzeństwa poszedł w jego ślady.
- Wygląda na solidny. Nie tak łatwo się bronić przy obostronnym ostrzu. – Skomentował jeszcze ich wcześniejszy performance, a także i sam zakup osiemnastolatka. Chyba faktycznie Ame miał rację i był to lepszy wybór niż dwa sztylety Sai.

[Ame]

W Ame co raz częściej odzywała się melancholiczna część jego natury. Po prostu siadał w losowych miejscach, popijając losowe płyny i gapił się na losowe rzeczy jak chmury czy statki. Hanamura wprawiła go w stagnacje, co raz bardziej pragnął podróżować jak dawniej. Na terenie, który dobrze znał, nic ciekawego nie mogło go spotkać, przynajmniej tak mu się wydawało. Wizyta tutaj przywołała zbędne wspomnienia z dzieciństwa, zaś teraźniejszość wzbudziła niechęć do obecnych mieszkańców. Nie tęsknił za rodzinnym domem, nie miał tam żadnego interesu. Nie podzielał chęci brata do powrotu, chciał tylko zobaczyć co tu się właściwie dzieje. Jego ciekawość została zaspokojona, i ponownie zastąpiona przez brak celu. Wytrzyma do końca festiwalu i ani chwili dłużej, pomijając fakt, że nie ma nawet pieniędzy na podróż. Brakowało mu wrażeń, kieruje nim wyłącznie wiatr i własna fantazja. Obaj byli zmęczeni i niewyspani. Kaito poczynił postępy, w realnej walce nie łatwo byłoby go nadziać. Stał się dużo szybszy i spostrzegawczy. Nie stanowiło to problemu dla starszego, to dodatkowa para sprawniejszych oczu, która może pilnować mu pleców. Po co komu dalsza rodzina, jak ma się kogoś takiego przy boku? Pomijając fakt, że on je za całą familie i ciężko przez to przy stole zauważyć braki osobowe.
- Ty też się poprawiłeś. - odpowiedział komplementem za komplement. Ame ostatnimi czasy był zbyt ostrożny. Już najwyższy czas poszukać wyzwań, niebezpieczeństwa, większej mocy. Niczym Bob Budowniczy - nie jest sam, i razem są w stanie pokonać na prawdę wiele przeszkód. Wizyta na tym kraterze uzbroiła go w determinacje, która może okazać się dużo przydatniejsza od miecza. Mimo narzekania na brak pewnych zdolności u czarnowłosego, to w ostatecznym rozrachunku wychodzili na tym dobrze, kiepsko by było gdyby podzielali swoje słabości. O wiele lepiej jest się uzupełniać.
- Nawet nie próbowałem ominąć Twojej obrony. - uświadomił brata. Ciężko byłoby go uszkodzić chaotycznymi, pionowymi i poziomymi cięciami. Za bardzo się bał powtórki z przeszłości żeby zaatakować go na serio. Przynajmniej ma wrażenie, że na początek wybrał dobre ostrze. Przeczucie to znalazło potwierdzenie w słowach Kaito, który był sceptyczny co do zakupu, i sugerował jakieś badziewne sztyleciki.
- Widzisz? Bycie Żółwiem zostawmy jakimś blondynkom. - kontynuował żart, który powiedział w sklepie. Po co on to w ogóle robi, i tak nikt tego nie zrozumie, miał wrażenie, że sam czasem nie rozumiał, ale wydawały mu się na tyle błyskotliwe w swej niezrozumiałości, że warto robić z siebie debila w oczach opinii publicznej.
- Może warto by zobaczyć walki na arenie? Teraz powinno być dużo ciekawiej. - w myślach jednak zauważył, że to ponownie oznacza przeciskanie się w tłumie jakiś dziwnych ludzi.

[Kaito]

Kaito lubił podróżować, ale chyba był od swojego starszego brata o wiele bardziej sentymentalny. Chciał chociaż chwilę odpocząć, wrócić do domu i móc odwiedzić swoją ukochaną mamę. Taka gonitwa była w porządku, ale do pewnego momentu, w końcu musiał nadejść czas swego rodzaju stagnacji. W innym wypadku przecież można byłoby się po prostu wykończyć. Chłopaki nie mogli zaś narzekać na to, że w ich życiu nic się nie dzieje. Przecież zwiedzili wraz z karawaną kupiecką kawał świata i nawet jeśli czarnowłosy Kantańczyk miło wspominał przeróżne przygody z tym związane, to jednak nie mógł także zapomnieć o tych wszystkich ulubionych miejscach w swej małej ojczyźnie. Tęsknił nie tylko za mocnym uściskiem swojej matki, ale też za znanymi mu z dzieciństwa knajpkami, wybrzeżami i wzgórzami. Za miejscami, w których trenował, za wszystkimi przyjaciółmi, których poznał, a jednak postanowili pozostać w Kantai.
Niezależnie jednak od miejsca pobyt, bracia z pewnością nie próżnowali i poświęcali wiele swojego czasu treningom. Obaj zresztą po tej krótkiej wymianie ciosów zauważyli postępy, a kiedy młodszy Hozuki usłyszał od Ame, jakby nie patrzeć, komplement, uśmiechnął się szeroko. No cóż, chyba każdy lubił być doceniany, a już szczególnie przez te najbliższe sercu osoby.
- Dzięki! – Odpowiedział, nie kryjąc radości, choć po tym jednym słowie na dłuższą chwilę zamilknął. Korzystał z przepięknych widoków rozchodzących się z samego szczytu krateru. Wsłuchiwał się w odgłosy ptaków, szum wody i po prostu patrzył na delikatne fale napływające na wybrzeże, na piaszczystą plażę i to pojedyncze wiśniowe drzewo. Mogło się to wydawać głupie, ale naprawdę był w tym momencie bardzo szczęśliwy. Chyba naprawdę potrzebował tej chwili oddechu. W pogoni za potęgą, między treningami a misjami często brakowało czasu na takie proste rzeczy. A przecież czasami przyjemnie było usiąść na jakimś wzgórzu, czy położyć się na trawce i poobserwować wodę, statki, czy chmury. Co dokładnie – to nie miało znaczenia. Ważny był fakt, iż takie czynności uspokajały, a nie oszukujmy się, spokoju zbyt wiele w życiu ninja nie można było zaznać.
- Może i nie mam Suiki, ale nawet gdybyś mnie ciachnął, to bym się nie złamał. – Odparł z niemałym opóźnieniem, bo dopiero teraz zastanowił się nad słowami brata. Oj, oberwanie tak naostrzonym mieczem… Pewnie nie byłoby łatwo, ale miał świadomość tego, że coś takiego może mu się w jakiejś walce przytrafić i wtedy będzie musiał sobie jakoś poradzić. Mimo wszystko był zdeterminowany i wierzył, że jeśli tylko trzymałby się po tym wszystkim na nogach, to ani ból, ani krew, ani też pot i łzy nie uniemożliwiłyby mu osiągnięcia celu.
- Jednak jesteś idiotą. – Kaito westchnął ciężko, kiedy znów usłyszał biadolenie brata o jakichś żółwiach. Mimo że przebywali ze sobą tak wiele lat, to i tak nieraz nie potrafił Ame zrozumieć. Niebieskowłosy Hozuki najzwyczajniej w świecie miał swoje odchyły i wydawało się, że nikt nie może tego zmienić. Ale może to i dobrze, taki był jego urok, a przecież gdyby wszyscy byli tacy sami, to w końcu zrobiłoby się nudno.
- Może i ciekawiej, ale szczerze? Nie chce mi się stąd ruszać. Wolałbym trochę odpocząć od tego zgiełku, a na arenie na pewno nie będzie to możliwe. – Odparł po chwili namysłu na propozycję brata. Doskonale rozumiał to, że Ame chciałby obejrzeć walki, ale on… naprawdę nie miał jakoś do tego zapału. W gruncie rzeczy sam się sobie dziwił, bo przecież zawsze lubił oglądać pojedynki, a w Hanamurze ten cały turniej spłynął po nim jak po kaczce. Odbywał się gdzieś w tle, podczas gdy Kaito wolał zająć się sobą i tym samym pozwolić sobie na dwa dni słodkiego nicnierobienia (no, może poza treningami) i korzystania z innych dobrodziejstw, jakie niósł za sobą festiwal.
- Jeśli chcesz, to idź. Spotkamy się gdzieś... jak zawsze. - Dodał jeszcze, żeby było jasne, że nie ma zamiaru zatrzymywać swojego brata. W końcu każdy z nich mógł spędzić ten ostatni dzień w Hanamurze wedle własnego uznania.

[Ame]

Ostatni dzień, a potem co? W dalszym ciągu nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Wymiana kilku uderzeń z Kaito pozwoliła mu się trochę obudzić. Młodszy miał rację, był kiepsko wyspany, ale teraz wróciła do niego energia życiowa. Festiwal się kończy, a on nie ma nawet grosza, żeby wyrwać się z Kantai. Definitywnie nic go tutaj już nie trzyma, ale prawdą jest też, że nie ma dokąd iść. Wygląda na to, że czarnowłosy nie zamierza opuścić rodzinnych stron tak szybko. Jest dziwnie przywiązany do tego wszystkiego jak na czarną owcę tego klanu. Ame położył się na kamienistym brzegu w taki sposób, że głowę ułożył na większym kamieniu, zaś jego nogi zwisały bezwładnie znad przepaści. Prymitywne łóżko w stylu Flintstonów. Chmury delikatnie się przesuwały, czasami zasłaniały słońce, czasami nie. Tak się powoli żyje w tej Hanamurze. No właśnie - zbyt powoli. Szkoda, że nie mógł sprawdzić się w turnieju, kto wie? W tym momencie zaspokoił swoje potrzeby materialne i miał ochotę szukać chwały.
- Strasznie nie doceniasz Suiki. - wyrzucił bratu. Mały zazdrośnik. Kiedyś pojmie jak wspaniała jest woda i ile ciekawych rzeczy można z nią zrobić. Na przykład wypić! Albo wydalić. To chyba nie zbyt trafione porównanie. Determinacja Kaito była godna podziwu, mimo braków w zdolnościach, Ame zauważył, że w tym tempie, ten będzie go w stanie szybko przeskoczyć, ale to nic. Najwyżej będzie zabawniej.
- Tobie się te żarty spodobają, jak mnie się skończą. - Popłynął z kolejnym dowcipem. Brakuje mu już tylko czerwonej muszki do kompletu. Ciągle bardziej stylowa niż krawat w prążki.
- Rzeczywiście, darujmy sobie ten turniej, robię sobie tylko smaka. Przez to wywijanie mieczykiem obudziła się we mnie zbędna fantazja. - Nie chce mu się przeciskać na trybunach. To trzeba usiąść na spokojnie żeby zrozumieć czego się chce. Ważne jest też to żeby wiedzieć czego się nie chce. I nie chce mu się stąd paradoksalnie ruszać. To wszystko sprawiło, że robił się co raz bardziej senny.
- Chce mi się spać. Zamierzam tu poleżeć... mimo tych kamieni, nie jest tak źle. Możesz mnie popilnować, też iść spać lub jak chcesz to sam sobie gdzieś idź. Potrzebuje chociaż trochę nadrobić tę koszmarną noc. - mówiąc to odwrócił się na drugi bok. Nic a nic go teraz nie obchodzi.