Cytrusowe Targowisko

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 6/7

Trzydzieści osób jako przyjęcie to z perspektywy rodzin o najwyższym statusie społecznym byle śniadanko w kameralym charakterze. Jedna rodzina potrafi przecież liczyć sobie z pięcioro dzieci, a czasem i więcej, starsze pokolenia, można więc spokojnie założyć dziesięć miejsc dla jednej bogatej rodziny. Przyjęcia natomiast przecież wyprawia się nie tylko dla siebie, ale też dla innych, by ci mogli sobie o nas przypomnieć, zobaczyć jak się u nas wspaniale miewa i jak dużym kapitałem się dysponuje. Trzydzieści osób więc to raczej małe przyjęcie, albo takie, przy którym się trochę oszczędza - takie przynajmniej zdanie miał handlarz przyglądający się wąsaczowi. Lecz nie ma co tu mówić o nim, kiedy rozmowa się już niego nie tyczy, a drugiego pana o bliźniaczym wyglądzie. Zapytany o powiązania rodzinne, prychnął tylko, obracając oczami.
- Zawsze pytają... tatko lubił jebać, nie zawsze mamę. - Odpowiada prosto z mostu mężczyzna, który przecież nie miał powodu kłamać.
Yuki Renji przyglądając się tutejszym towarom dostrzega najróżniejsze, kreatywne wykorzystanie ryżu i jakiś słodkich polew krystalizujących się na kulkach ryżowych, panierkach, no czego tu nie mają, jak wszystko mają. Co jednak można powiedzieć o chorowitym mężczyźnie to zdecydowanie, że do ślepych nie należy, do przenikliwych już bardziej - jego zawód tego od niego wymaga. Tak więc kątem oka, gdy się handlarzyna nieco odsunął, a Renji popatrzył spod kąta, od wewnętrznej stron stoiska przez ułamek sekundy dostrzega coś bardzo przypomina szyjkę ciemnej, szklanej butelki. Czyżby to było to? Renji może iść za głosem serca i postawić na jedną kartę wszystko, w razie czego ryzykując aresztowanie niewłaściwego człowieka lub też może jeszcze zweryfikować trzeciego handlarza czy też bardziej przepytać tego tutaj. Wybór należy do niego.

---

Niesforny chłopak
Kupiec numero uno
Kupiec numero duo

[Yuki Renji]

Najwyraźniej problematyczna rodzinka, nie była tylko problemem dla samego wąsacza. Renji miał słodko-gorzką relację z innymi Yukimi, z naciskiem na to drugie. Teraz jednak uwolniony od „klątwy” był sam sobie sterem, żaglem i okrętem. - I wy wszyscy tak w handlu? Niezmiernie ciekawe... - Uśmiechnął się ze zrozumieniem. Doskonale zdawał sobie sprawę, że decyzje podjęte jeszcze przed ich narodzeniem sprawili, że są w tym miejscu, gdzie właśnie się znajdowali. Co jednak spowodowało, że potencjalne wszystkie dzieciaki kogoś, kto nie bardzo potrafił utrzymać swoich spodni za długo na zadku, zdecydowały się na podobną drogę kariery? Jeszcze jakby było ich tylko dwóch, to można by było mówić o jakimś zbiegu okoliczności. Trojaczki jednak były już mocno podejrzanym zjawiskiem. Coś mu tu mocno śmierdziało i to nie wcale rybne towary od pierwszego kupca. Szyjkę butelki zanotował, ale jak każdy wybitny detektyw na tym nie zamierzał zamykać śledztwa. Trzeba było zebrać więcej materiału dowodowego i przepytać ostatniego z ferajny. - Poproszę tamte. - Wskazał najbardziej odległe słodycze, tak aby brodacz ustawił się do niego tyłem przy podawaniu. Korzystając z okazji, wychylił się nieco bardziej, by zweryfikować czy to faktycznie było coś, czego tutaj szukał na rozkaz swoich przełożonych, czy też może jakiś napitek na własny użytek. Jak już tamten się odwrócił, to ten wrócił do swojej niewinnej postury, kiwnięciem podziękował za produkty, sypiąc z sakiewki odpowiednią ilość monet, po czym udał się do trzeciego muszkietera. Tutaj nie zamierzał się jeszcze witać, tylko wpierw pooglądać co takiego ciekawego wystawia i dla jakiej klienteli skierowane miał usługi.

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 7/7+

Co innego jedna rodzinka, powiązana faktycznymi relacjami i konotacjami rodzinnymi (każdy jest ze sobą bliżej powiązany), a druga gdzie mamy w tym przypadku wielki i sięgający nawet i setek lat wstecz klan, będący jednym wielkim i mocno rozgałęzionym drzewem genealogicznym, w którym niby każdy jest ze sobą powiązany, ale tak naprawdę nie buduje to żadnych większych więzi.
Sprzedawca wzrusza ramionami, nie czując potrzeby do tłumaczenia się - najwyraźniej uwierzył w przebranie Renji'ego i nie podejrzewa go o bycie żandarmem czy kimkolwiek powiązanym z cesarską mością.
Cóż - wyjaśnień zaistniałej sytuacji może być kilka, aczkolwiek jest to zdecydowanie nietuzinkowa sytuacja, w której trzech bardzo podobnych do siebie mężczyzn uznało wykonywać ten sam zawód, gdzie może w teorii są ze sobą spokrewnieni i są dla siebie braćmi, tak zgodnie z ich słowami i podejściem, raczej wychowywali się osobno i nie darzą siebie nawzajem gorącymi uczuciami. Nic więc dziwnego, że ta sytuacja wydała się mężczyźnie dziwna i zamierzał zbadać ją bardziej.
- Się robi - przytakuję handlarz i odwraca się zgodnie z wolą Yukiego, dając mu przestrzeń do bliższego zapoznania się z wystającą butelką. Zajrzawszy tam, wąsacz dostrzega trzy takie same butelki, nieoznakowane w żaden konkretny sposób, ale też nieotwarte. Jedna z nich wystaje, to jest ta, którą mężczyzna zobaczył wcześniej, dwie kolejne stoją pionowo na podłożu, nieco głębiej schowane, że dopiero takie nachylenie się pozwoliło mu je dostrzec.
Mężczyzna podaje mu ryżowe kuleczki nabite na patyk i oblane jakimś gęstym, zastygłym sosem o ciemnawej barwie. Odszedłszy do trzeciego stoiska, Renji przede wszystkim widzi, że ten mężczyzna najbardziej się różni od swoich sobowtórów - jego bezzębnym zębom towarzyszy rozbiegany wzrok oraz bardzo pokaźna zielona broda sięgająca samego pasa. Co dziwne, przy jego stoisku można znaleźć wystawkę najróżniejszych rolek sushi - kleistego ryżu ominiętego wodorostami nori z surową rybą w środku. Wariantów Renji może naliczyć z siedem różnych, o dużych i małych rozmiarach.
Zanim jednak rozpoczyna jakąkolwiek interakcję z tym sprzedawcą, słyszy zza pleców jak do poprzedniego stanowiska podchodzi jakiś inny przechodzień. Jako, że stanowiska są stosunkowo blisko siebie, Yuki słyszy całą rozmowę.
- Ja po... eee, cesarski pomiot.
- Ciszej! Dzisiaj po sztuce, nie mam dużo, dawno kontroli nie było.
- Jasne, to dzięki, do następnego!
Czego zaś dotyczyła to rozmowa? Cóż, ciężko powiedzieć, bo odwrócenie się w tej sytuacji byłoby odrobinę ryzykowne, jeśli chce się cały czas zachować własną przykrywkę i ciągle wcielać się w wysłanego "sługę" bogatej familii.

---

Niesforny chłopak
Kupiec numero uno
Kupiec numero duo
Klient

[Yuki Renji]

Więzi jego klanu były bardziej łańcuchami, które utrzymywały go w zamknięciu, niż prawdziwymi relacjami. Nie znaczyło to jednak, że nie rozumiał konceptu i idących za nimi decyzji. Sytuacja kupców wydawała mu się dziwaczna, zważywszy na to, że mieli różne matki. Co innego by było, gdyby pochodzili od jednej rodzicielki, a ta miała tendencje do rozpusty. Łatwiej mu by było to wszystko wyjaśnić.

Zastanawiając się nad tym faktem, ruszył oglądać towary trzeciego z braci, ale wciąż jego zmysły działały na najwyższych obrotach. Wyłapał fragment rozmowy, który zawierał kilka bardzo niebezpiecznych sformułowań. Głównie dla wypowiadającego go mężczyzny, jak i kupca, który z nim rozmawiał. – Wybaczcie, niestety praca wzywa. – Odpowiedział do szczerbatego, uśmiechając się szeroko. Za tą maską jednak niewiele było serdeczności. – Witam ponownie. – Skinął głową, przyglądając się brodaczowi. Odsłonił poła swojego futerka, ukazując odznakę shinobi wraz z rękojeścią karambitu. – Zechce mi pan opowiedzieć o tym… Ekhm… „Cesarskim pomiocie” tutaj, czy woli pan dłuższą wycieczkę? – Nie uśmiechał się, chociaż jego głos dalej zachowywał pewną wesołość. W końcu dobrze wykonane zadanie wiązało się z nagrodami pieniężnymi, a co za tym idzie lepszym życiem. A to, że kosztem innych? Tak widocznie musiało być.

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 8/7+

Mimo swojej niechęci, mimo wszystko jest podwładnym swojego klanu – gdy siła Renjiego rośnie, proporcjonalnie rośnie też siła klanu. Przynajmniej na samym papierze, gdyż charakterologicznie młodemu Yuki chyba daleko od klanowego patriotyzmu i bliżej mu cesarskim objęciom niż lodowym… soplom.

Yuki Renji nie jest jedynym, który usłyszał tę rozmowę, gdyż uszy staruszka, który miał go obsłużyć tylko wyglądają na zwiędłe, najwyraźniej równie dobrze działają co wąsatego młodzieńca, bowiem jego twarz odwiedziło niesamowite przerażenie, zaś jego naturalnie blada skóra oblała się czerwienią. Choć to dziwne, bowiem sprawa w teorii nie dotyczyła jego. Otworzył nawet buzie, żeby coś powiedzieć, ale spojrzał w lewo, kontekstowo wyglądało jakby to był kierunek pierwszego stoiska, po czym jednak się zamknął i nie wydał z siebie nawet pisku.
- Zapomniał pan czegoś? – Dopytuje drugi sprzedawca, wciąż nieświadomy w jakie bagno się wpakował. Choć lekki stresik i tak się pojawił, przed chwilą przecież doszło do niezbyt legalnej transakcji i obecność osoby niepowiązanej niezależnie od tego kim ona jest – jest całkiem niebezpieczna.
Gdy zaś Renji w końcu się ujawnił i zaproponował romantyczny spacer, mężczyzna momentalnie wpadł w panikę, jego ręce zaczęły drżeć, w zasadzie całe ciało, sam Renji słyszeć mógł jak jego zęby trzepotały jak jakaś nakręcana zabawka.
- Panie, to ymm mój przyjaciel, nie zajmuję się sprzedażą alkoholu, musi mi Pan uwierzyć, zamordują mnie! – Brodaty mężczyzna wyszedł przed swój kramik przed Renjiego i padł na kolana, mierząc go z dołu błagającym wzrokiem. W spojrzeniu ewidentnie widać strach, panikę i desperację. Czy jednak zadziała to na młodego wąsacza, który dostał odgórny rozkaz i nie jest tu dla rozrywki?

---

Niesforny chłopak
Kupiec numero uno
Kupiec numero duo
Klient

[Yuki Renji]

Patriotyzm był użytecznym narzędziem w rękach władców. Ot wmawiano masom, że należy być dumnym z własnego pochodzenia i osiągnięć. Budował też poczucie wspólnoty i określał cele na przyszłość. Niby same superlatywy, ale… No właśnie, jedno „ale”. Jak każde narzędzie bardzo łatwo było je wypaczyć. Więzy rodzinne, narodowe potrafiły tworzyć z ludzi fanatyków, którzy wszystkie swoje działania wykonywali pod dyktando przodującej ideologii. Było to zupełne przeciwieństwo wolności, jaką cenił w sobie wąsacz, dlatego też nie przesiąkł tym w swoim klanie, jak i w samym Cesarstwie. Płynął z aktualnym nurtem, podporządkowując się aktualnie najsilniejszemu. W tym wypadku było to stronnictwo Cesarza.

Zbyt długi język był powodem, dla którego można było wpaść. W tym wypadku jednak nie sam kupiec zawinił, co jego klientela. Nie robiło to jednak różnicy Yukiemu, którego podejrzenia i tak wskazywały mężczyznę już od jakiegoś czasu. Rozmowa z trzecim z braci dodała jednak tego smaczku, że prawdopodobnie można było mówić o jakimś współudziale mężczyzn. Taka reakcja przecież nie powstaje sama. Wróci jednak do tematu później, przecież mu się nie spieszy specjalnie, a nadgorliwość była gorsza od faszyzmu. – Proszę się nie martwić. My sobie tylko porozmawiamy w cztery oczy w nieco bardziej kameralnym towarzystwie. Nalegam. – Na jego twarzy wymalował się uśmiech pająka, przyglądającego się jak jego zdobycz szamocze się w sidłach. On wiedział, że już wpadł, pytanie tylko jak się będzie próbował z tego wykaraskać. Zwykły cywil nie miał wielkich szans z shinobi, nawet z takim przypadkiem, jakim był Renji. Ten jednak niespecjalnie chciał się szarpać. Wolał prowadzić jeńca przed sobą, a po pozostałych wróci przy okazji. Chociaż… Może jednak nie wróci. Warto było zachować pozór niekompetencji. Dzięki temu wciąż będą tak nieostrożni, jak tym razem.

Na poparcie swoich słów, by ten udał się z nim na spacer, poklepał rękojeść karambitu, aby nie popełniał żadnych głupstw. Pogoń za grubaskiem nie powinna być specjalnie trudna, ale on był słabego zdrowia.

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 9/7+

Patriotyzm wykorzystywany jest jako narzędzie, ale w zasadzie należałoby się zastanowić czy on sam jako wartość niezależna od tego jak jest ona wykorzystywana jest słuszny. Bowiem traktowanie swojego miejsca na ziemi jako przestrzeni dla siebie, postrzeganie własnej przyszłości w tym zakątku świata i pielęgnowanie jej, pilnowanie by żyło się w niej jak najlepiej - czasem warto też docenić tego typu wartości, pomimo ich splugawienia poprzez współistnienie innych systemów, które plugawią całą myśl patriotyczną.

Może i klientela zawiodła, ale w gruncie rzeczy to tylko wystawiło na piedestał dlaczego aktualnie przemyślany przez zielonobrodego mężczyznę system był dziurawy i tylko się prosił o ingerencję, którą zresztą Yuki Renji chętnie wykonuje zgodnie z rozkazami.
Słowa Renjiego wzbudził w mężczyźnie tylko jeszcze większy strach i panikę, co skutkowało tym, że ten zupełnie porzucając rozsądek rzuca się w bieg w głąb miasta, jakby licząc, że uda mu się uciec przed shinobim. Młody Yuki może nie był najlepiej wysportowaną jednostką, którą Cesarstwo dysponuje, wystarczającą jednak, żeby złapać byle cywila.
W tym też momencie stała się rzecz dość niespodziewana, bowiem trzeci sprzedawca, jakby korzystając z sytuacji i tym samym wyłamując się z wykreowanej wcześniej postaci, która miała nie mieć z tym nic wspólnego, również rzucił się do ucieczki, ale w drugą stronę. Pierwszy sprzedawca nie drgnął, patrzył tylko z otępieniem i wielkim zaskoczeniem na całą tą sytuację, ale nie postąpił jak jego przyrodni bracia. Teraz w gruncie rzeczy Renji musi decydować za kim się rzucić w pierwszej kolejności, poniekąd ryzykując, że zanim się złapie pierwszego, ten drugi będzie mógł uciec gdzieś, gdzie dalsze poszukiwania będą utrudnione.

---

Niesforny chłopak
Kupiec numero uno
Kupiec numero duo
Klient

[Yuki Renji]

Pan Wąsacz nie był jedynie aktorem w tym dramacie, ale również aktywnym widzem. Obserwował wszystko i wyciągał wnioski. Fakt, że drugi z braci ruszył w długą powiedział mu całkiem sporo o tym, co takiego właśnie się tutaj wydarzyło. Surowe prawa Cesarstwa zostały złamane w dwóch punktach. Pierwszym był nielegalny obrót dobrami, które wymagały stosownej licencji. Drugą, znacznie poważniejszą zbrodnią były przedstawianie publicznie opinii, powszechnie uważanych za wywrotowe, dla aparatu władzy. Zgodnie z rysopisem podejrzanego, jaki otrzymał to raczej mogła zrobić jedna osoba. Tutaj jednak widać było, że nie było wszystko takie proste. Każdy z braci mógł popełnić jedną lub większą liczbę zbrodni, za które należało im się przykładne ukaranie. Z racji tego, że złapał na gorącym uczynku handlarza napojów wyskokowych, to niemal pewna była wina kandydata numer trzy. Dedukował, że to bezzębny handlarz sushi spił się jak świnia i wygadywał głupstwa o miłościwie panującym Waneko. Miał jednak szczęście, bo udowodnienie winy po poszlakach było znacznie utrudnione, a same jego zachowanie nie wystarczało, aby przykładnie go ukarać. Oczywiście mógł zrobić tutaj pokazówkę i zaszlachtować ich na oczach wszystkich, ale było to niezwykle brutalne. Co gorsza, nieeleganckie. Przemoc była narzędziem, którym nie chciał się posługiwać, gdy naprawdę nie musiał. Trzymał się więc swojego planu i ruszył za handlarzem cesarskim pomiotem, aby przykładnie go ukarać. Po brata może wróci kiedy indziej, jeśli oczywiście uda się go złapać. W ostateczności był też trzeci z braci, stoik. Ten się tylko przyglądał temu wszystkiemu niczym widz w teatrze. Z lekko głupkowatym wyrazem twarzy, na rozgrywające się przedstawianie.

Plan pościgu był prosty. Podciąć nogi uciekinierowi, by później przyszpilić go do podłoża. Najchętniej tak, aby się nie pobrudzić zanadto, w końcu pranie futra zawsze było problematycznym zadaniem. Z elegancją i gracją. Wobec cywili tez nie było sensu stosować żadnych chakrowych sztuczek.

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 10/7+

Renji coraz jaśniej jest w stanie określić prawdziwych aktorów tego przedstawienia i w ogóle o co w nim właściwie chodzi. Z początku prosty rozkaz wyewoluował w iście tajemniczy, w którym cel rozdwoił się, a nawet potroił... po czym ponownie główne zarzuty i podejrzenia padły jedynie na dwójkę z zielonobrodych handlarzy. W zasadzie każdy spośród nich mógłby być winowajcą i o ile alkohol i jego dystrybucja dla młodego Yuki staje się dość jasna, tak drugi zarzut, dla chłopaka poważniejszy, jest jeszcze nieprzydzielony do konkretnej osoby. Mógł on przewidywać który co zrobił, ale w zasadzie górę to nie będzie w zupełności obchodziło - miał się znaleźć winny i to w zasadzie tyle.
Zabicie ich tutaj, w sercu sektora kupieckiego mogłoby być... dość ryzykowne i niezbyt przemyślane, niezależnie od pozycji Renjiego tego typu agresywne działania, tym bardziej w tak lichej dla publiczności sprawie byłoby może i do obronienia - zamiotłoby się temat pod dywan i udawało, że go nie ma. Jednak patrząc prawdzie w oczy mogłoby to wzbudzić niektóre serca do buntu i byłoby niepotrzebnym ryzykiem, na pewno nikt by mu za to nie gratulował.
Przejdźmy więc do pościgu. Dla nawet chorowitego Renjiego złapanie mężczyzny nie było godne nazwania nawet przeszkodą, dla shinobiego złapanie takiego cywila niedbającego o swoją tężyznę fizyczną nie różniło się niczym od ganianie z dziećmi. Renji miał swój plan i przy jego wykonywaniu przed oczyma błysnął mu blask metalu trzymanego przez brodacza, lecz to była tylko chwila. Zaraz mężczyzna był już na ziemi, brzuchem do dołu. Odwróciwszy go do góry, wąsacz mógł zauważyć prosty acz krótki nóż kuchenny wbity w szyję mężczyzny, który patrzył boleśnie w niebo, chcąc wydać z siebie jakiś dźwięk, lecz bezskutecznie. Renji w zasadzie mógł jedynie patrzeć jak błyskawicznie uchodzi z niego życie. Najprawdopodobniej stało się to w trakcie upadku, którego mężczyzna się nie spodziewał i nie zabezpieczył się przed właściwie samobójstwem. Cóż... jeden może zginął, na szczęście jest jeszcze dwóch.

---

Niesforny chłopak
Kupiec numero uno
Kupiec numero duo
Klient

[Yuki Renji]

Śmierć lubi płatać figle. W tym wypadku jednak nie tylko ten, który został obdarzony jej łaskawym uściskiem, był odbiorcą całego żartu. Wąsaty przedstawiciel władz cesarskich jak oparzony odskoczył od ciała, które powoli gasło, wraz z sączącą się juchą z szyi brodacza. Nie chodziło o żadne przesądy, że trupów nie należy dotykać, co to, to nie. Nie chciał po prostu pobrudzić swojego kołnierza czerwoną breją, która płynęła również i w jego żyłach. Strasznie trudno się to spiera. Następnie tak, jak każdy odpowiedzialny obywatel Hanamury doszukał się sylwetki strażnika, aby pomachać mu ręką do siebie, przyzywając do miejsca zdarzenia. Trzeba było spisać protokół, a on takimi rzeczami zajmować się nie będzie. Jego robota tutaj była właściwie zakończona, bo kupiec został przykładnie ukarany, chociaż może bez specjalnych fanfarów czy innych wodotrysków. Jak już kwestie formalne miał za sobą, to przyglądał się, z leciutkim zainteresowaniem jak uchodziło z niego życie, a oczy zaczynały przypominać te wszystkie rybne towary, którymi tak chętnie obracał. Czy to też była jakaś forma wolności? Być może, ale jeszcze nie będzie się tym interesował. Kiedy nadejdzie, to będzie czekał.

- Wypadek miał przy pościgu. – Wytłumaczył krótko krawężnikowi, jaki był przebieg zdarzeń. – Jak będzie już w kostnicy, to prześlijcie wiadomość do koszar. – Schylił się nieco bliżej i do ucha jednego z nich wyszeptał swoje imię i nazwisko. – Szukajcie Yukiego Renji. – Jeżeli mieli do niego jakieś pytania, na które mógł odpowiedzieć, to zrobił to z czystej uprzejmości. Po przedstawieniu się jednak nie spodziewał się, by chcieli specjalnie zajmować jego czas. Niby grali w tej samej drużynie, ale on wiedział, jak na niego reagowano, toteż jeśli był wolny, to ruszył sobie wolnym krokiem ku swojemu tymczasowemu domu, gdzie jego zadaniem było złożyć raport Aato. Przy tym zadaniu nawet nie pobrudził sobie specjalnie rączek. Trzeciego z braci jednak odwiedzi nieco później, bo coś mu mówiło, że ten będzie chciał sponsorować wschodzącą gwiazdę armii oraz swojego klanu. No, przynajmniej tego, co z niego pozostało. Miał ku temu dość dobre argumenty, ale to pieśń przyszłości.

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 11/7+

Reakcja na taki wypadek w wydaniu Renjiego na pewno okrawa o pewną bezduszność, mało kto, widząc ulatniające się życie z człowieka, jest w stanie zachować taki spokój, ale i wyrazić swoim zachowaniem poniekąd ciekawość tym stanem. Wąsacz nie odwracał się ani nie odnosił się nader przeciętnie – ba, w jego wydaniu była to sytuacja jak każda inna, niczym nie różniłaby się gdyby przed butem Yukiego przebiegł szczur. Chyba że byłby to gryzoń trzymający w swoim pyszczku bardzo ważny zwój-dokument zawierający wiedzę o prawdziwym dziedzictwie tutejszej zasłyniętej na całym świecie restauracji…
Co jednak ważne, to że Renji przywołuje do siebie strażnika, który wpierw bierze go za zwykłego cywila i ma już go aresztować, co zresztą jest raczej oczywiste, gdy się widzi zwłoki pod nogami wołającej nas osoby, ale powstrzymuje się, gdy widzi znany mu już nóż i zaraz łączy ze sobą wszystkie kropki i wycofuje się do biernego wysłuchiwania rozkazów i dostosowywanie się do nich. Najwyraźniej strażnik nie z tych, co się o wszystko wykłócają i najważniejsza dla nich jest sprawiedliwość. Ten doskonale wie, żeby się nie narażać, jeśli nie trzeba.
- Tak jest! – Odpowiada, stojąc na baczność i zaraz woła swojego ziomka, który wyłania się zza ulicy i biorą się do roboty. W międzyczasie drugi uciekający brat zniknął z radaru i nie wiadomo gdzie mógł się podziać i co ciekawe – ten brat, który jeszcze chwilę temu stał przy straganie i nie rzucał na siebie podejrzeń również gdzieś zniknął i nie można było go nigdzie odszukać wzrokiem. Renji jednak już się tym nie zajmował, w gruncie rzeczy kogo tam miał złapać to złapał i w rezultacie wykonał polecenie mu wydane.
Złożywszy raport, Yuki Renji cieszyć się mógł wolną końcówką dnia z świadomością, że wykonał dzisiaj dobrą robotę dla Cesarstwa.

---

Niesforny chłopak
Kupiec numero uno
Kupiec numero duo
Klient
Strażnik

---

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

[Yuki Renji]

Świetnie wykonane zadanie, w którym nie musiał się specjalnie mocno wysilać, znacząco poprawiła nastrój wąsacza. Kątem oka zarejestrował zniknięcie trzeciego z muszkieterów, ale nie był to już jego problem. Zadanie miał proste, a nadgorliwość była gorsza od faszyzmu. Ten zresztą już chyba na dobre się zadomowił w opresyjnej atmosferze, jaka panowała w stolicy. Nie tyczyło to jednak wszystkich, bowiem ci po stronie aparatu państwowego mogli się cieszyć dodatkowymi swobodami. W końcu to oni wykonywali wolę wielce nieomylnego Cesarza.

Renji korzystając z okazji, że znajdował się na targu, wyszukał sobie jakichś smakołyków, którymi będzie mógł zajadać w drodze powrotnej do koszar. Ryżowe ciasteczka i gorąca herbata idealnie się wpasowywały w chłodny klimat Morskich Klifów. On zresztą już czuł, że końcówki uszu niebezpiecznie się zaczerwieniły i na jego bladej twarzy pojawił się już różowy rumień, co poznał po delikatnym mrowieniu na policzkach. Trzeba było się spieszyć z zakupami i wracać do ciepła koszar.

Przed nim była jeszcze papierkologia i składanie raportu. Zamierzał spędzić na tym większą część dzisiejszego dnia. W końcu nie mógł się przepracowywać, ze swoim zdrowiem. Najważniejsze było to, że wszystko się ładnie rozwiązało i miał nad czym pracować. Może następne zadanie będzie równie proste? Po cichu na to liczył.

z/t do -> klik