Rzeka

[Yami]

Rzeka Główna rzeka płynąca przez wyspę, będąca jednocześnie dla wielu jej mieszkańców źródłem wody. Otoczona jest bujnym, liściastym lasem, zaś od samej głównej osady znajduje niecałą godzinę szybkim marszem. Koryto jest naprawdę bardzo głębokie, oddalając się raptem parę metrów od brzegu poziom wody gwałtownie wzrasta i przeciętnemu człowiekowi może sięgać nawet do połowy tułowia. Rzeka płynie raczej leniwie, prąd nie jest zbyt bystry nie licząc kilku niewielkich odcinków. Woda jest krystalicznie czysta, co sprzyja bogatej populacji ryb. Ze względu na pogodę panującą na wyspie, temperatura rzeki nie sprzyja zbytnio długim kąpielom, nawet w trakcie lata nie przekracza kilkunastu stopni.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

Z/T -> Dom Hotaru

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

  Ukryty tekst

Z/T ->Posiadłośc rodziny Shabondama Harukiego

[Hotaru]

To było po części miłe, że Haruki ćwiczył, żeby być w stanie obronić Hotaru, żeby ta była przy nim bezpieczna. Z drugiej strony… To dawało Mizutamie lekkie poczucie, jakby nie była w stanie sama o siebie zadbać, że była na to za słaba. Oczywiście nie zamierzała tego mówić na głos, bo była pewna, że Haru nie miał takich intencji, no ale dziewczyna miała czasem takie negatywne myśli o swojej osobie. Prawdę powiedziawszy, to Hotaru sama miała wielkie wątpliwości co do tego, czy była odpowiednio silna. Nie umiała zbyt wiele… Wydawało się jej, że w pewnym momencie to mogłoby po prostu nie wystarczyć.

– Też Ci się pochwalę, a co! – odpowiedziała mu z uśmiechem na twarzy. Miała jednego asa w rękawie i Mizutama była pewna, że jak mu pokaże najnowszą technikę, której się nauczyła, to mu szczęka opadnie. – Mhmmm... – Nie do końca wiedziała co odpowiedzieć na to „że wiedział” i zagonił Harukiego do roboty… No bo właśnie zapomniał o tym że jego syn miał własne urodziny. Gdyby to powiedziała, to mogłoby Haru zrobić się przykro, a tego przecież nie chciała. Całe szczęście temat szybko zmienił, skupiając się na torbie, którą miała na ramieniu. – Dobrze, ale nie zaglądaj, co jest w środku! – powiedziała, podając mu torbę.

To raczej Haruki dostosowywał się tempem do niej, a nie na odwrót – dziewczyna była znacznie niższa i miała krótsze nogi, więc nie była w stanie chodzić tak szybko jak Shabondama. No ale spacer był całkiem miły – pogoda dopisywała, mogli spędzić ze sobą chwilę czasu. Hotaru zauważyła, że od czasu do czasu Haruki dotykał jej ramienia, ale wzięła to po prostu za przypadek. No szli obok siebie, to mogło się to zdarzyć; W pewnym momencie się zatrzymała. Byli jeszcze w środku lasu, ale już poza wioską. Stanęła przed Harukim, uśmiechając się do niego.

– Teraz musisz zamknąć oczy! – poleciła mu. Żeby się upewnić, że nie będzie oszukiwał, z torby którą mu dała wyciągnęła kawałek chustki, by następnie stanąć na palcach i mu zawiązać wokół oczu. Następnie chwyciła go za dłoń, powoli go prowadząc i jednocześnie dając instrukcje, żeby np. zrobił większy krok, by ominąć dziurę czy kamień. Po paru minutach powolnego spacerku się zatrzymali. Do uszu Harukiego mógł dotrzeć szum wody. - Jeszcze nie zdejmuj! – poleciła mu, jednocześnie biorąc od niego torbę. Dosyć szybko wszystko rozpakowała – bawełniana chusta, która jeszcze przed chwilą była torbą teraz robiła za kocyk, na którym zostały położone pudełka z bento, a także dwie czarki i niewielka butelka sake. Zdecydowanie za mała żeby się oboje upili, ale wystarczyło, żeby poświętować. - Już możesz!

Gdy Haruki zdejmie opaskę, jego oczom ukaże się rzeka… niby znał ją bardzo dobrze, bo przecież tutaj ostatnimi czasy trenował, ale te konkretne miejsce nad tą rzeką było wyjątkowe. To tutaj spotkali się po raz pierwszy te siedem lat temu. To wtedy ich przyjaźń się zaczęła i nieprzerwanie trwała. Przeżyli ze sobą wiele radości, ale także i smutków. Te ciężkie chwile jednak tylko umocniły ich relację.

– Wszystkiego najlepszego, Haru! – powiedziała raz jeszcze, uśmiechając się przy tym szeroko. W prawym policzku tradycyjnie powstał dołeczek. Zielone, kocie oczy wpatrywały się w przyjaciela, wręcz tryskając radością.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

Podróż mijała naprawdę przyjemnie, bez żadnych zbędnych zgrzytów. Haruki nie zamierzał sprawdzać co przygotowała dla niego, nie - dla nich Hotaru, w końcu miała to być niespodzianka. Dlatego też nawet na moment nie zajrzał do torby. Zwolnił krok, tak by iść ramię w ramię z dziewczyną, co jakiś czas tylko mróżąc oczy. W jego głowie panował teraz niemały mętlik. Jak miał powiedzieć Hotaru - że z ich wyprawy zapewne nici? Miał psuć cały ich wypad tylko dlatego, że Ojciec poinformował go, że na kontynencie jest teraz niebezpiecznie? Z drugiej strony lato było coraz bliżej i byłoby nie fer, ukrywać takie informacje przed dziewczyną... Nie wiedział co miał zrobić, teraz jednak mógł na moment o tym zapomnieć, samemu próbując, przynajmniej na razie odgonić te myśli ze swojej głowy. Chciał po prostu dobrze spędzić te popołudnie w towarzystwie osoby, która była dla niego najważniejszą istotą na ziemii. Cieszył się, że dziewczyna również cięzko trenowała w ostatnim czasie - nawet obiecała mu pokazać coś szczególnego - nie mógł się doczekać demonstracji nowego jutsu, bo zapewne o to chodziło.

Mizutama mogła myśleć, że Haruki uważa ją, za słabszą od siebie - nie było to jednak prawdą. On po prostu wychodził z założenia, tak jak i większość ludzi z morskich klifów - że kobiety, które się kocha należy bronić ceną własnego życia - tak też było z Harukim. Za Erin, Hotaru czy swoją matkę - Misaki byłby zdolny oddać własne życie w ich obronie. Taki po prostu był. Nie mówił więc tego po to, by sprawić dziewczynie smutek - wręcz przeciwnie, miał nadzieję, że zrozumie, iż jest dla niego bardzo ważną osobą. Prawdopodobnie najważniejszą. Nagle jednak zatrzymali się, pośrodku lasu, który pachniał przepięknie. Wiosna była naprawdę magiczną porą roku, nawet w cesarstwie, które przecież pogodą nie rozpieszczało. Chłopak stanął na baczność, słysząc polecenie Hotaru.

- Hotaru... Zgoda, tylko mnie nie połam! - zaśmiał się, zamykając oczy, samemu pochylając się delikatnie, by dziewczynie łatwiej było zawiązać przepaskę na jego głowie. Nie bał się. Ufał jej - do tego stopnia, że prawdopodobnie mogłaby poderżnąć mu gardło, a on i tak pomyślałby, że był to jakiś zbir, który akurat ich zaatakował. Na szczęście, Hotaru nie należała do psychopatek, które mają nagłe zmiany nastroju - dzięki temu miał trochę więcej pewności, że nic mu się nie stanie. Poczuł ciepło na swojej dłoni, chwytając tym samym rękę dziewczyny. Jej dłonie zdawały się nigdy nie marznąć, zawsze roztaczając tą samą, ciepłą aurę. To uczucie ciepła... chłopak chciałby, by nigdy go nie opuszczało. Poszedł za nią, dokładnie słuchając poleceń. Błądził niczym człowiek we mgle, starając się nie przewrócić, kilka razy zaledwie się potykając, wreszcie ciepło jej dłoni go opuściło, a on stał wyprostowany. Słyszał tak dobrze znany przez niego szum rzeki, nurt był spokojny, inny niż wtedy, gdy trenował z ojcem. Wiatr również był bardziej odczuwalny, zupełnie jak... zupełnie jak siedem lat temu. - Hotaru... - szepnął, zanim ta skończyła rozkładać cały piknik. Pod opaską, oraz zamkniętymi powiekami, łzy cisnęły mu się na oczy. Dziewczyna o wszystkim pamiętała, urodziny, kolejna rocznica znajomości... Był wzruszony. Bardzo wzruszony. Kiedy Mizutama skończyła, uśmiechnął się szeroko, powoli zdejmując hustkę, przecierając nią od razu oczy, tak by Hotaru nie widziała, że prawie się rozpłakał.

Spojrzał na rozłożone bentou, kocyk, dwie czarki i butelka - bardzo niewielka butelka sake. Chłopak wziął głęboki wdech, a następnie podszedł bliżej Hotaru, uśmiechając się szeroko, a następnie objął ją i przytulił mocno. Bardzo mocno. Nie wiedział co ma powiedzieć. To wszystko... pomyślała o wszystkim. Wszystko zaplanowała.

- Dziękuję... - powiedział drżącym głosem, ciągle przytulając dziewczynę. - Jesteś wspaniała... Los chyba rzeczywiście zesłał mi anioła, te... sze...siedem! Siedem lat temu. - powiedział, po czym powoli puścił dziewczynę, wskazując na kocyk, jakby zapraszając Hotaru by ta usiadła jako pierwsza. On zamierzał usiąść obok. Uśmiech nie schodził z jego ust, a oczy były szkliste, lekko napuchnięte, jakby chwilę temu przestał kroić cebulę. To zdecydowanie był jeden z najlepszych dni w jego zyciu.

[Hotaru]

Haru niepotrzebnie się tak naprawdę przejmował – jeżeli jej powie, jaka jest sytuacja na kontynencie i będzie lepiej po prostu przeczekać, aż zacznie tam być bardziej spokojnie, to nic takiego by się nie stało i w żaden sposób nie popsułby ich planów, bo to przecież nie była jego wina, że wybuchła wojna. Mogą spędzić równie świetnie lato na terenie Cesarstwa, podróżując jednocześnie poza Tenkyu – dla Hotaru to też będzie pewna zmiana, bo rzadko kiedy ruszała się gdzieś poza wyspę, więc to będzie miła odmiana. Co jednak nie postanowi, to dziewczyna będzie z tym w porządku. Bo nie liczyło się miejsce, a fakt, że będzie tam z nim… To było dla niej najważniejsze. Chciała z nim wyruszyć, bo gdyby poszedł sam, to by nie widzieli się przez długi czas… i to zdecydowanie nie byłoby miłe doświadczenie. Przeżyli dosyć długą rozłąkę, gdy Haruki poszedł do wojska, zanim ona do niego dołączyła i zdecydowanie nie chciałaby do tego wracać.

Mizutama wiedziała, jak większość mężczyzn w Cesarstwie spoglądało na kobiety – doskonale też zdawała sobie sprawę, że Haruki nie miał nic złego na myśli. Chciał być w stanie ją obronić, bo się przyjaźnili. I gdyby jej przyszło oddać za Harukiego życie, zapewne by się nie zawahała… Bo się o niego troszczyła, bo był praktycznie najważniejszą osobą w jej życiu… na równi z matką tak naprawdę. Co nie zmieniało faktu, że miała poczucie, że większość ludzi spoglądało na nią jako na słabą, która nie potrafi sama o siebie zadbać i potrzebuje do tego pomocy. Chciała udowodnić, że się mylą, że jest na tyle silna, żeby chronić swoją ukochaną matkę, by bronić ludzi, na których jej zależało.

- Spokojnie, ze mną jesteś bezpieczny! – powiedziała, uśmiechając się. Mógł zobaczyć ten uśmiech, tuż przed założeniem opaski na oczy. Haruki mógł też poczuć, jak drobne palce dziewczyny zaciskają się delikatnie na jego dłoni. Prowadziła go powoli przez ten las i choć nie obyło się bez potknięć, to względnie bezpiecznie udało się dotrzeć na miejsce. Przygotowywała wszystko tak, jak to miała w planach. Bardzo cieszyła się, że im pogoda dopisywała, bo wiosna potrafiła być kapryśna! Dziś jednak było idealnie. Było czuć w powietrzu zbliżające się lato. Na dodatek wiatr i okoliczna rzeka dodawała rześkości całej atmosferze.

Hotaru poczuła jak Haruki ją przytula… tak mocno jak nigdy. Na początku poczuła się trochę zbita z pantałyku, ale koniec końców położyła swoje dłonie na jego plecach, zaciskając lekko palce na materiale jego yukaty, wtulając się w ciało chłopaka… To było przyjemne, mieć go tak blisko. Mizutama nie potrafiła określić tego uczucia, które w niej było, gdy Shabondama tak mocno ją przytulał, ale zdecydowanie było ono pozytywne.

– Haru... – szepnęła jedynie, nim chłopak ją jeszcze wyswobodził ze swoich objęć. To była wyjątkowa chwila dla ich obojga, zdecydowanie. – Daj spokój... – powiedziała, nieco zawstydzona, siadając koło niego na kocyku. Podała mu pudełko z bento, uśmiechając się delikatnie. Mógł zobaczyć, że na jej twarzy pojawił się rumieniec. Dopiero teraz zauważyła, że miał lekko napuchnięte oczy. – Wszystko w porządku? – zapytała i od razu przyłożyła mu swoją dłoń do czoła, jakby chcąc sprawdzić, czy nie ma gorączki, porównując jego temperaturę ze swoją. Nie przeszło jej przez myśl, że płakał, a raczej że coś złapał. – Wpadło Ci pewnie coś do oka z tej opaski, przepraszam – powiedziała, nachylając się nad nim nieco jakby chcąc sprawdzić, czy w oczach nie ma jakiejś nitki czy czegoś, co mogło go podrażnić.

[Shabondama Haruki]

Tenkyū, Wiosna 391 roku.

Bezpieczny... cóż, nigdy nie myślał, że mogło by być inaczej. Hotaru była osobą, której bez problemu powierzyłby swoje życie. Nie martwił się, że coś mu się stanie. Ufał jej, bardzo jej ufał.

Kiedy poczuł, jak dziewczyna kładzie dłonie na jego plecach, po raz kolejny poczuł ciepło płynące z jej rąk, przepływało teraz przez błękitny materiał. Chciałby tak trwać w tym uścisku, ale w porę się opamiętał. Czuł się bardzo dobrze, pomimo pewnego rodzaju zwątpienia, które wdzierało się w jego serce, za każdym razem gdy myślał o Hotaru. On nie chciał być tylko przyjacielem, ale bał się zapytać Hotaru o ten kolejny krok. Bał się, że dziewczyna mu odmówi. Obawiał się, że coś między nimi zazgrzyta, że ta bańka przyjaźni - pryśnie. Pomimo bycia ryzykantem, człowiekiem który zawsze działał bez planu. W tej sprawie - bał się zaryzykować. Bał się zapytać. Bał się zrobić kolejny krok.

- Nie przesadzam! - powiedział, drżącym głosem. Następnie usiadł na kocyku, obok dziewczyny. Zauważył, że Hotaru zwróciła uwagę na jego oczy. Zamrugał gwałtownie parę razy, próbując doprowadzić się do porządku, ale niestety nie zdążył. Dłoń Hotaru od razu powędrowała na czoło chłopaka, ale nie poczuła żadnej zmiany w temperaturze Haru. - Wszystko jest okej! - zapewnił ją, ale to nie wystarczyło, by Mizutama dała za wygraną... Dziewczyna nachyliła się nad niego, a on - podparł się rękoma, odchylając delikatnie głowę do tyłu. Otworzył szeroko oczy, biorąc nieco głębszy wdech, po chwili uśmiechnął się szeroko, zaczął się cicho śmiać.

- Tak, wpadło. Taki jeden głuptas mi wpadł! Wzruszyć się nie można? - śmiejąc się, wyprostował się gwałtownie, tym samym zmuszając Hotaru do wycofania się. - Nic mi nie jest, po prostu... po prostu dawno, nikt nie zrobił mi tak świetnej niespodzianki. W wojsku nie było na to czasu... To moje pierwsze urodziny, spędzane tylko z Tobą, od bardzo dawna! - powiedział, uśmiechając się szeroko, a następnie złapał za pałeczki leżące na jednym z pudełek Bentou. - Spróbujmy co przygotowałaś. Wygląda przepienknie! Ittadakimas! - głośno oświadczył, łapiąc tym samym jeden kawałek sushi, mocząc go w sosie sojowym, a następnie włożył go do ust, przeżuwając, a drugą dłonią złapał za butelkę z Sake, które rozlał do obu czarek. Złapał za swoją, po czym uniósł ją w stronę dziewczyny, przełykając sushi. - Pycha! Wypijmy - za nas! - wysunął dłoń w jej stronę, by stuknąć się czarkami, a następnie wypić zawartość. Informacja o wojnie może poczekać, teraz mieli jeść, pić i dobrze się bawić!