Szpital

[Tetsuo Morimashi]

Oczekiwanie na wieści dotyczące zatrutej kobiety dłużyło się niemiłosiernie, a każda minuta czekania rosła w głowie chłopaka do monstrualnych rozmiarów. Co prawda zrobił wszystko co w jego mocy, aby zdążyć przybiec na czas z umierającą staruszką, ale czasami nawet najlepsze intencje i monstrualny wysiłek nie wystarczają, żeby osiągnąć ustalony cel. Stres oraz wyrzut katecholamin w organizmie białowłosego nie pozwoliły mu ani na chwilę przymknąć oka, na szczęście wybawieniem okazał się lekarz, który po ponad godzinie zszedł do recepcji, powiadomić o fakcie, iż pacjentka prawdopodobnie przeżyje, a wpływ na to ma między innymi pomysł wojownika z wywołaniem wymiotów. Morimashi odetchnął z olbrzymią ulgą i lekką satysfakcją, a po jego skórze przeszło coś w rodzaju dreszczy, jednakże miały one o dziwo zbawienny, rozluźniający efekt. Co więcej medyk wspomniał coś pół żartem pół serio o zostaniu ratownikiem, co białowłosy przyjął początkowo jako żart, lecz po ochłonięciu i odsapnięciu perspektywa pracy w szpitalu nie wydawała się już tak absurdalna. Zmęczenie jednak w końcu całkowicie wygrało z Tetsuo, który nie wiedzieć kiedy, odpłynął w objęcia Morfeusza, rozmyślając nad swoją karierą ratownika. Jego głowa opadła na klatkę piersiową i w takiej pozycji, siedząc na recepcji, przespał najbliższy czas, regenerując straconą wcześniej energię...

[Ōkami]

Brzmi obrzydliwie, ale działa.
Misja D 1/15
Tetsuo Morimashi
Pomijając już sukcesy chłopaka oraz to, co mu się udało, a co nie, to aktualnie udało mu się zasnąć. W szpitalu nikt go zbytnio nie-niepokoił. Nie było ku temu potrzeby, bo w samym szpitalu nie było takich tłumów, by komukolwiek wadził śpiący na krześle chłopak. Sprzątająca kobieta która zamiatała miotłą zamiotła sobie dookoła niego i poszła dalej, nie budząc biednego przemęczonego bohatera. Był bogatszy o dwieście pięćdziesiąt ryou i jedno uratowane życie na sumieniu, ale był też na pewno zmęczony, co się bezpośrednio objawiało jego drzemką na krześle. Pielęgniarki i inne opiekunki medyczne które najbliższe były uznania, że coś jest nie tak, że sobie chłopak śpi na krześle, w końcu same się utwierdziły, jedna drugą, że to nic złego. Bo na pewno ma tutaj kogoś krewnego i jedynie czeka na jakieś wieści bo jest zmęczony czatowaniem przy łóżku i to nic złego bo najwyżej kark mu zdrętwieje od tego wszystkiego. Pierwszym który jako pierwszy podjął jakiekolwiek bardziej czynne działania wobec chłopaka, okazał się być lekarz którego poznał już dwukrotnie dostarczając mu ludzi potrzebujących opieki medycznej. Taki lekarz pierwszego kontaktu dla różnych dolegliwości, chłop w sile wieku o bardzo bystrym umyśle, potrafiący leczyć od bólu zęba do przeziębienia, mieszając medycynę z odrobiną naturalnego znachorstwa - wyspy obfitowały przecież w zioła i rośliny niedostępne nigdzie indziej ze względu na swoją specyficzną florę.

Mierzący metr osiemdziesiąt bez centymetra mężczyzna, brunet lekko szpakowaty z ciepłym wyrazem twarzy podkreślonym przez oczy w kolorze dobrze uwędzonego mięsa, z daleka wyglądał jak ktoś, komu można zaufać. Usiadł sobie blisko chłopaka i chwilę go obserwował nie mając akurat pacjentów. Znudził się najwyraźniej, gdyż po chwili położył dłoń na ramieniu chłopaka i potrząsnął nim lekko by go rozbudzić. W momencie w którym mógł stwierdzić oznaki życia występujące u białowłosego prawie-pacjenta, uśmiechnął się do niego.
- Witam w świecie żywych. Zmęczony, co? Ja poważnie mówiłem o pomocy w szpitalu. Chcesz może udać się ze mną na wieczorny obchód? Zawsze jest coś do roboty, a patrząc jak dźwigałeś tą kobietę to możesz być nieocenioną pomocą. - Mówił spokojnie, nie za głośno, wręcz flegmatycznie.Lekarz

[Tetsuo Morimashi]

Tetsuo spał w najlepsze, regenerując stracone siły po heroicznym biegu, gdy nagle poczuł dziwny dotyk na ramieniu. Początkowo wydawało mu się, że jest to tylko element snu, że to wszystko nie dzieje się naprawdę. Śnił bowiem o... ucieczce? A przynajmniej tak zakładał, gdyż biegł przez zarośla i drzewa w nieznajomym kierunku, bez konkretnego celu podróży i nie pamiętając z jakiego powodu, jednakże biegł co sił w nogach aż do utraty tchu. W jednej chwili otworzył szeroko oczy, wyrywając się znad skraju jawy i oglądając dookoła nieprzytomnym nieco wzrokiem. W jego zaspane oczy uderzała nieprzyjemna jeszcze jasność, lecz po chwili gdy wróciła pełna świadomość i czystość umysłu, wzrok również przyzwyczaił się do otaczającego środowiska. Rozejrzał się i dostrzegł siedzącego obok mężczyznę, który po chwili zastanowienia okazał się być tym samym lekarzem, który jakiś czas temu odbierał zatrutą staruszkę. Zaraz, kieeeedy to było? - próbował przypomnieć sobie Morimashi, nie mając zielonego pojęcia, jak długo zajęła mu drzemka na korytarzu szpitala. Miał wrażenie, iż obudził się wręcz w zupełnie inny dzień, a tamte wydarzenia spowiła mgła przeszłości. Dopiero przy ponownej propozycji z ust lekarza dotyczącej pomocy w szpitalu, Tetsuo upewnił się, że cała ta historia miała miejsce tego samego dnia.
- Przepraszam, chyba przymknęło mi się oko... Która jest godzina i co z tą starszą kobietą? - zapytał Morimashi, próbując zyskać nieco informacji na temat pory dnia, aby jakoś rozpocząć konwersację. W międzyczasie przemyślał zaoferowaną mu pracę, co wydawało się dość interesującym zajęciem, a być może też doskonałą okazją do liźnięcia trochę kunsztu medyka oraz zielarstwa. No a przynajmniej miał taką nadzieję.
Chętnie się przejdę, może uda mi się z czymś pomóc. Nazywam się Tetsuo. - zaoferował swoją pomoc, pokazując przy tym lekko nienaturalnie zaostrzone zęby w szczerym uśmiechu. Drzemka oraz perspektywa obchodu wzbudziły w nim ukryte pokłady energii i entuzjazmu, dlatego po solidnym przeciągnięciu się był gotów do drogi.

[Ōkami]

Brzmi obrzydliwie, ale działa.
Misja D 3/15
Tetsuo Morimashi
Lekarz był człowiekiem nadzwyczaj cierpliwym, dlatego nijak nie popędzał Tetsuo w rozbudzaniu się. Potrząsnął go raz, widział, że chłopak powoli wraca z objęć snu i wystarczy, nie ma co dodawać stresu mu do życia. Jako lekarz doskonale wiedział jak stres negatywnie wpływa na zdrowie, wprowadza zmianę nawyków, pośpiech który się wielokrotnie źle kończy, pogarsza jakość snu. To wszystko wpływało na to jak się komuś żyje i było ściśle powiązane z ilością stresu z jaką ten osobnik musi się zmagać. W rezultacie wyrobił w sobie nawyk bardzo stoickiego podchodzenia do wszystkiego i nieco zauważalną powolność w ruchach. Przejawiało się to nawet w jego zachowaniu, minach, stylu mówienia i stylu bycia. Ale czy było denerwujące? A skąd, co najwyżej, połączone z jego aparycją kochającego ojca lub wuja i ubrań medyka działało cudownie uspokajająco, składając się na aurę człowieka, który ma wiedzę jak encyklopedia i zawsze pozostaje pewny swoich działań.

Zachichotał cicho w odpowiedzi na przeprosiny chłopaka. Przecież nic się nie stało, za co on przeprasza!
- Nisshinmaru. Ale możesz mówić mi Maru. Chyba, że czujesz potrzebę mówić Lekarzu Maru. Nie używaj Pan, nie lubię tego. Mam więcej lat niż wyglądam i takie Panowanie mi o tym przypomina. - Kompletnie nie zacząl od odpowiedzi na pytania chłopaka. Uznał, że to byłoby śpieszenie się, a nie ma najmniejszego sensu się śpieszyć. - A coś koło wieczornego obchodu, sześć godzin po południu mniej więcej. No to jak się zgadzasz, to świetnie. A twoja babcia ma się dobrze. Niedawno jej przyjaciółka o niej odeszła, musi sobie zostać tu kilka dni dla pewności, mocno się struła. - Wyjaśnił jego wątpliwości, po czym spotkał się ze swoją pomocnicą, dając jej jakieś informacje na ucho. Chwilę coś popatrzył w notesie czekając na nią, aż ta wróciła z strojem dla Tetsuo. Maru wskazał mu miejsce gdzie może się przebrać... I zostanie skierować się do pacjentów.
- Wolisz najpierw się co nieco dowiedzieć, czy od razu do pracy, a potem będzie czas na naukę? - Spytał chłopaka, z lekkim błyskiem w oku wpatrując się w jego ciało i czując zadowolenie, że dzisiejszego dnia będzie miał mniej pracy.Lekarz Maru

[Tetsuo Morimashi]

Aura bijąca od lekarza powodowała, że mięśnie i umysł chłopaka ulegały rozluźnieniu, a on sam zaczął powoli zapominać o jeszcze niedawnym horrorze odbywającym się w jego popołudniowym śnie. Właśnie! Dodatkowo okazało się, że już jest dawno po południu, nawet bliżej wieczora, co oznaczało, że musiało minąć parę godzin, od kiedy białowłosemu przymknęło się oko. Sporo, ale najwidoczniej tak musiało być - najważniejsze, że czuł się znaczenie lepiej, w końcu nie miał żadnych nadzwyczajnych planów na wieczór, a tak przynajmniej spędzi go jakoś pożytecznie. Nisshinmaru, Nisshinmaru, Maru, Maaaaru... - powtarzał sobie w głowie imię nowo poznanego doktora, aby nie musieć robić później z siebie głupka, dopytując co chwila o jego personalia. Otóż czasami trudno było mu zapamiętać tego typu informacji dotyczących nowych osób, ot taki urok pamięci białowłosego.
Miło poznać, pan...Maru. Myślę że możemy powoli ruszać, żeby nie marnować czasu, a wszelkie teoretyczne zagadnienia możemy przegadać po drodze, prawda? - kontynuował dialog. Radosna wieść o stanie zdrowia starczej kobiety oczywiście ucieszyła mężczyznę, w końcu jest to wielką satysfakcją wiedząc, iż wysiłek włożony w ratowanie czyjegoś życia nie poszedł na zatracenie. Morimashi poszedł nawet dalej w swoich przemyśleniach i na poważnie zaczynał się zastanawiać, czy aby nie rozważyć na dłużej przyjęcia roli takiego ratownika czy nawet medyka. Miał w sobie duże pokłady ciekawości, samozaparcie oraz pewnie jakiś potencjał umiejętności, więc cała koncepcja nie wydawała się najgłupsza. Dzisiejszy wieczór oraz zbliżający się obchód miały być kolejnym, być może decydującym testem weryfikującym nowe hobby białowłosego.

[Ōkami]

Brzmi obrzydliwie, ale działa.
Misja D 5/15
Tetsuo Morimashi
Lekarz stosunkowo ucieszył się z męskiej decyzji jaką podjął Tetsuo. Mówiąc szczerze to właśnie na nią liczył, że zamiast kazać się niańczyć i opiekować Sobą, to po prostu weźmie byka za rogi i ruszą do akcji. W sumie to mówiąc szczerze nawet odrobinę się bał tego, że chłopak się okaże topornym nierobem który się zakantuje i powie - nie ma opcji bym cokolwiek robił proszę mnie najpierw uczyć! - tak, definitywnie tego bał się Maru. Nie był najlepszym nauczycielem, w końcu był lekarzem czynu i działania, a nie wykładania swojej wiedzy wyrostkom. Jemu też nikt nie wpajał wszystkiego od razu, wiedza przychodziła z czasem i praktyką. Na jego twarzy wymalowało się więc potężne zadowolenie, aż zatarł dłonie mrucząc pod nosem "no to doskonale". Zostało więc co? A no ruszać do dzieła, lekarz Maru i jego wsparcie, pielęgniarz Tetsuo. Bez zbędnych ceregieli, do dzieła i po sukces.

W ten sposób już po krótkim spacerze, zawędrowali do jednej z salek, gdzie zajęte było kilka łóżek, w tym jedno przez nieprzytomnego mężczyznę.
- Widzisz, Tetsuo. W momencie w którym mamy pacjentów całkowicie przytomnych to problem odleżyn praktycznie nie istnieje. Ludzie się ruszają lub ruszają się z małą pomocą jak są w gorszym stanie. Nieprzytomni? Ich trzeba przekręcać. To wymaga krzepy. Zazwyczaj robią to pielęgniarki i pielęgniarze, ale dziś cię szkolę więc zrobimy to we dwóch. - Zachowywał całkowity spokój, nawet w obliczu konieczności podjęcia ciężkiej fizycznej pracy. Mężczyzna na łóżku, stojącym w kącie pod oknem, był dość solidnej budowy, ale nie był gruby. Leżał przykryty, na lnianym prześcieradle. Maru poinstruował Tetsuo o konieczności zmiany strony prześcieradła w momencie przekręcenia Pana. Zaprezentował mu cały sposób "na sucho" po czym zajął miejsce po jednej stronie łóżka, czekając aż Tetsuo stanie po drugiej by wykonać cały manewr.

Lekarz Maru

[Tetsuo Morimashi]

Od razu ruszyli do pracy, kierując się wprost do jednej z salek, gdzie jak się okazało, leżał pewien niezbyt przytomny mężczyzna. Morimashi od pierwszej minuty starał się bardzo wnikliwie i z zaciekawieniem przyglądać wszystkiemu dookoła, aby poznać budowę szpitala, personel oraz wszystkie procedury temu towarzyszące. Po krótkiej rozmowie z lekarzem na temat odleżyn, okazało się, iż pierwszym zadaniem nowego pielęgniarza będzie pomoc w przekręcaniu jednego pacjenta celem zmiany strony prześcieradła, co na samym początku wydało się dla białowłosego zadaniem niemal nieosiągalnym. Zadawał sobie pytanie - Ale jak? Ale po co? A czy trzeba go w całości podnosić? Na szczęście zanim zdążył przekazać swoje wątpliwości Maru, ten zaczął szybką prelekcję pokazując odpowiedni sposób, w jaki należy wykonać tego typu czynność, aby misja została wykonana, a pacjentowi nie stała się przy tym żadna krzywda. Był to moment wytężonej uwagi, kiedy to Tetsuo wizualizował sobie bardzo dokładnie cały proces, chcąc wypaść przed doktorem najlepiej jak potrafił. W końcu miał być może niepowtarzalną okazję na dłużej pomagać schorowanym i rannym mieszkańcom Kirisame, a poza tym umiejętności jakie przy tym nabędzie powinny procentować w przyszłości, prawda? Zatem gdy lekarz zajął pozycję po drugiej stronie łóżka, Morimashi podszedł spokojnie do pacjenta, dając znać Maru, iż jest gotowy do zmiany pościeli, starając się przy tym podążać jak najdokładniej za udzielonymi wcześniej instrukcjami.

[Ōkami]

Brzmi obrzydliwie, ale działa.
Misja D 7/15
Tetsuo Morimashi
Tetsuo był chętnym uczniem, a w tej pracy, w której nie wszyscy posiadali jakąś znaczącą siłę fizyczną, niekiedy, co może brzmieć paradoksalnie, dobre chęci były zdecydowaną większą częścią sukcesu. Co nie zmieniało też faktu, że fizyczność chłopaka w sile wieku, potężniejszego także od zwykłych ludzi ze względu na bycie shinobim, będzie dla niego znaczącą pomocą w wykonaniu powierzonego mu zadania. W ten sposób kiedy tylko chłopak zajął wskazane miejsce złapali obaj za materiał i jednocześnie przekręcili mężczyznę na drugi bok, wyciągając spod niego materiał. A potem wystarczyło już poczekać chwilę na pielęgniarkę która przyniosła nowe prześcieradło i stopniowo unosząc ciało mężczyzny podłożyć pod niego nowe.
- To ważne, ciało które długo leży w jednym miejscu zaczyna się odgniatać. A z tego powstają paskudne rany, które się słabo goją i niekiedy stanowią nawet większe zagrożenie niż aktualny stan pacjenta by dyktował. - Wytłumaczył chłopakowi Maru, dając mu cenną lekcję która niewątpliwie przyda się w warunkach szpitalnych jeśli chłopak podjąłby kolejne zadanie. Mężczyzna wziął chłopaka ze sobą do swojego gabinetu pełnego zwojów z cenną medyczną wiedzą, a także dziesiątkami, jeśli nie setkami różnych substancji czy odczynników, pieczołowicie łączonych w ramach uzyskania różnych przydatnych medykom substancji. Maru położył na stole zwój w którym opisane były metody tworzenia dość bazowych, podstawowych substancji.
- Możesz zacząć od przestudiowania zawartej tutaj wiedzy, kątem oka obserwując jak robię lekarstwa dla pacjentów. - I jak powiedział tak zrobił, biorąc się do pracy, bez ociągania się i bez tajemnic, dając Tetsuo dobry wzgląd w swoje działania.

Masz teraz okazję napisać ten trening na trucizny i lekarstwa podstawowy, jeśli chcesz (tak jak prosiłeś).

Lekarz Maru

[Tetsuo Morimashi]

Ku radości białowłosego udało się zmienić pościel spod pacjenta, nie robiąc mu przy tym żadnej krzywdy. Kto wie? Jeśli uda się utrzymać dobrą passę, to może nawet nie wyrzucą go dzisiaj z pracy? W każdym razie dobrze wykonane pierwsze zadanie wydawało się być silnym wiatrem w żagle dla Tetsuo, który zyskał dzięki temu trochę więcej pewności siebie i z dużą radością oraz ciekawością w oczach powędrował za lekarzem do miejsca, gdzie ku zdumieniu chłopaka, było całe mnóstwo przeróżnych zwojów oraz roślinek, ziół, czyli jednym słowem prawdopodobnie wszystko to, co potrzebne jest dobremu alchemikowi czy medykowi. Morimashi czuł się jakoś dziwnie onieśmielony ilością wiedzy, jaka spoczywała w tym jednym tylko miejscu, a fakt możliwości częściowego zgłębienia jej tylko potęgował efekt. Jednakże darowanemu koniowi nie patrzy się w zęby, dlatego nie było czasu na narzekania i zbędne rozmyślanie, tylko trzeba było zacząć działać i wyciągnąć z tej wizyty najwięcej jak się tylko dało.
Dziękuję Maru, z przyjemnością skorzystam. - odpowiedział z szerokim uśmiechem Morimashi na propozycję zagłębienia się w zgromadzoną tutaj wiedzę oraz na możliwość przyglądania się praktycznym aspektom przygotowania leków i innych mieszanek. Morimashi podszedł zatem do zwoju, który podobno zawierał podstawowe informacje na temat wytwarzania prostych, bazowych specyfików. Wziął głęboki oddech i starał skupić się na studiowaniu pierwszych stron informacji, nie krępując się przy tym, aby przy okazji dopytywać o jakieś elementy, których być może nie do końca rozumiał lub był lekko niejasne. Oczywiście, co zrozumiałe, nie robił tego zbyt często, aby zanadto nie nadwyrężać cierpliwości lekarza i nie przeszkadzać mu w pracy. Zatem wers za wersem, rozdział za rozdziałem białowłosy starał się pochłaniać udostępnioną mu wiedzę, ucząc się o podstawowych rodzajach substancji medycznych, o lekach i ich skutkach - zarówno pozytywnych, jak i negatywnych, o sposobie ich metabolizowania oraz wydalania z organizmu. Szczególnie łapczywie Morimashi łapał informację na temat przygotowywania leków na podstawie receptury, gdzie dowiedział się co nieco najczęściej wykorzystywanych substancjach czynnych, o roślinach, które je zawierają, a także o ich wyglądzie i występowaniu. Dodatkowo shinobi dowiedział się, że oprócz substancji czynnych, będących najważniejszym składnikiem leków, dodaje się również substancje dodatkowe, mogące modyfikować właściwości leku, substancje zmieniające walory smakowe i zapachowe, a także co nie mniej ważne - różnego rodzaju podłoża, wpływające na formę podania leku i jego właściwości - chociażby na wchłanianie. Informacje te były na tyle ciekawe, że Tetsuo nie odczuwał na chwilę obecną żadnego znudzenia, a w międzyczasie starał się przyglądać też poczynaniom lekarza, aby w razie potrzeby móc samemu odtworzyć niektóre receptury bądź przynajmniej móc współuczestniczyć w takim procesie, pełniąc rolę pomocnika. Któż wie? Może gdy posiądzie odpowiednią wiedzę, to sam zaopatrzy się w niezbędny sprzęt i odczynniki, a następnie założy swoje własne domowe laboratorium?

[Ōkami]

Brzmi obrzydliwie, ale działa.
Misja D 9/15
Tetsuo Morimashi
Kiedy Morimashi spokojnie sobie studiował zwój, lekarz dał mu chwilę spokoju i ciszy, wychodząc na chwilę z pokoju. Wrócił z imbrykiem pełnym herbaty, a także dwoma filiżankami. Sam Sobie nalał, postanawiając na ten moment nie przeszkadzać mu w nauce, zwłaszcza, że wiedza którą pochłonie przydać się zarówno Tetsuo jak i jemu samemu. Biorąc pod uwagę, że chłopak chciał z nim pracować, ale także zakładając, że będzie mu dane trafić na jeszcze kogoś w swoich podróżach i może wiedza zdobyta na praktyce będzie wiedzą kluczową w walce o przetrwanie. Chłopak miał kilka pytań, ale żadne nie było jego zdaniem głupie, więc odpowiadał na nie z cierpliwością. Sam delektował się herbatą kiedy specyfik przez niego przygotowywany się "przegryzał", gdyż, jak Tetsuo mógł ujrzeć, lekarz stworzył maść kremowego koloru o bardzo silnym mentolowym zapachu.

Wrócił do pracy dodając do niego jeszcze kilka substancji, biorąc małe porcje z fiolek i ampułek, po czym, wiedząc, że maść musi jeszcze dojść by mieć pełen efekt, oparł się plecami o półkę.
- Wiesz dlaczego zaoferowałem ci pomoc i chcę cię wyszkolić? Bo czuje się poniekąd winny za twoją udrękę. Rozmawiałem z przyjaciółką twojej staruszki. Musiały znaleźć w lesie moje krzaki. Suszę jej w całości dla liści. Liście pokrzyku mają doskonałe właściwości uspokajające organizm, walczą z kaszlem, z kolką i skurczami. Na problemy oddechowe też jest niezłe, a w naszym klimacie o kaszel gdy ktoś gardło przemrozi nietrudno. Powiesiłem je, jak mi się zdaje, dość wysoko. Wzdłuż szlaku do Hanamury gdzie zaopatruje się w inne substancje jest kilka takich miejsc gdzie suszę rośliny, nie mogę ich wszystkich znosić do szpitala bo byśmy mieli tutaj straszny bałagan. - Wyjawił chłopakowi całą prawdę. Zastanawiało go jaką reakcję zastanie od Tetsuo, miał nadzieję, że chłopak nie będzie przesadnie wściekły. Oczywiście poświęci czas na wszystkie dodatkowe pytania i wyjaśnienia, aż chłopak skończy naukę. Maru wskazał Tetsuo kilka substancji.
- Na sam koniec mamy pacjentów z poparzeniami i pokaleczonego. Na poparzenia maść już wykonałem, na gojenie ran wykonasz ty. Tam masz esencję dzięgiela litwora oraz środki odkażające. Zrób z nich pastę. Będę obok, posłużę radą czy pomocą. - Widać było, że kiedy mówił, że będzie wspierał chłopaka w ramach rehabilitacji za praktycznie swój błąd mówił poważnie, bo przykładał się do pracy solidnie.

Lekarz Maru

[Tetsuo Morimashi]

Podczas czytania kolejnych stron, do nozdrzy białowłosego dotarła bardzo charakterystyczna, orzeźwiająca, trochę miętowa woń. Ten rozejrzał się wnikliwie po pomieszczeniu, szukając źródła zapachu, którym okazała się leżąca nieopodal maść przygotowana niedawno przez Maru. Jak się za jakiś czas okazało - maść mentolowa o zastosowaniu u osób z oparzeniami. Tetsuo pamiętał, że nawet znalazł o tym wzmiankę w jednym ze zwojów, ale nie mógł sobie przypomnieć na razie bardziej szczegółowych informacji, ponieważ ich natłok napływający od pewnego czasu do pamięci chłopaka wymagał jeszcze spokojnego usystematyzowania i konsolidacji. Morimashi obserwował pracę lekarza, a ten w pewnym momencie postanowił porozmawiać o sytuacji ze staruszką, która miała ostatnio miejsce i przez którą shinobi znajdował się właśnie w szpitalu. Okazało się bowiem, iż wszystko, a przynajmniej duża część problemu, była winą samego lekarza i jego pomysłu rozwieszania po całej wyspie roślin w celu wysuszenia ich na świeżym powietrzu. Tetsuo słuchał tych informacji z niemałym zdziwieniem i lekko narastającą frustracją, ponieważ przez tak nierozważne zachowanie niczemu winna staruszka omal nie straciła życia, a białowłosy o mały włos nie przyczynił się do takiego stanu rzeczy, ściągając ususzoną gałązkę z wysokości będącej poza zasięgiem kobiet. Właśnie... On sam niestety również był winny, gdyż gdyby nie jego udział w całej tej wyprawie, może nigdy by do tego nie doszło? A może kobiety i tak znalazłyby pomysł jak dostać się do upragnionych jagódek? Białowłosy miał niemały mętlik w głowie i potrzebował trochę czasu, aby ułożyć myśli i jakoś to przetrawić. Postanowił ostatecznie przemilczeć swoją rolę w zatruciu staruszki, chociaż nawet średnio inteligenta osoba byłaby w stanie połączyć odpowiednio fakty i dojść prawidłowych wniosków. Nierozwagę lekarza również przepuścił mimo uszu, aby nie powodować sztucznego konfliktu. Ostatecznie nikomu się nic nie stało i najlepiej chyba byłoby zająć się dalszą pracą, a wnioski z całej tej sytuacji zapewne i tak każdy wyciągnie na własną rękę.
Każdy ma prawo do błędu, najważniejsze, że kobiecie ostatecznie nic nie jest i z tego wyjdzie, prawda? Nie da się jednak suszyć tego w jakichś zabezpieczonych miejscach, zamiast latać po całej wyspie? - zapytał retorycznie, po czym zgłosił swoją gotowość do dalszej pracy, którą miało być zrobienie maści przyśpieszającej gojenie ran. Morimashi spojrzał na przygotowane dla niego odczynniki, próbując poszukać w pamięci jakichkolwiek informacji na ich temat, na które być może natknął się w zwojach. Ponadto swą pomoc oferował Maru, więc chyba nie powinno być wcale tak trudno, jak na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać. Morimashi niezwłocznie ruszył do przyrządzania pasty, która według przeczytanych niedawno instrukcji powinna mieć przynajmniej 25% substancji stałej, a zawartość ta mogła być nawet i trzykrotnie większa w zależności od rodzaju past. Zatem bardzo spokojnie i skrupulatnie białowłosy mieszał ze sobą przeróżne substancje, dopytując raz na jakiś czas Maru, czy aby na pewno wszystko robi w odpowiedni sposób, czy aby ilość dodanej substancji nie jest za mała i co należałoby zrobić dalej. W ten o to sposób - posiłkując się zwojami oraz wiedzą lekarza, upływały kolejne minuty naszego wojownika.

[Ōkami]

Brzmi obrzydliwie, ale działa.
Misja D 11/15
Tetsuo Morimashi
Po precyzji ruchów Maru widać było, że mimo bycia leniwcem uosobionym, lekarz jest wyjątkowym specjalistą. Był koniec końców głównym lekarzem w szpitalu w Kirisame, głównym który także był specjalistą od produkcji leków i substancji. Może to własnie dlatego też nie miał nadmiaru obowiązków? Miał dużo czasu, bo wykonywał substancje którymi to jego podwładni musieli leczyć, chociaż widać było po jego innych działaniach, jak w sytuacji z nieprzytomnym pacjentem, że ma potężną wprawę nawet w tych zadaniach dla personelu najniższej rangii, co oznaczać mogło ni mniej ni więcej, że przeszedł całą drogę i wszystkie szczeble. Od takiego Tetsuo do tego miejsca, w którym się właśnie znajdował.
-Da się. Ale widzisz, do tej pory nie miałem pomocnika za bardzo, takiego wolnego. Nie cierpimy na nadmiar rąk do pracy. Nie chciałem nosić, a zdawało mi się, że dość wysoko wieszałem... Na pewno wyżej, niż sięgałby przeciętny człowiek. No i raczej założyłem, że głównym zagrożeniem byłoby to dla dzieci, a te tam nie wejdą same, a wszyscy dorośli znają wilczą jagodę, przecież na wyspach jej sporo. Nie rozumiem co się stało, że ta twoja staruszka postanowiła je zjeść. - Maru mówił, obserwując pracę Tetsuo nad pastą. Z poradami lekarza i jego małym prowadzeniem, konsekwentnie powstawał potężny lek. Trzeba było przyznać, że mimo iż było to jedynie ziołolecznictwo, a wszelkie substancje bazowe już przygotowane, to Tetsuo miał do tego dryg. Maru dotknął gotowej pasty, biorąc odrobinę na palec, powąchał, a nawet posmakował i skrzywił się, stwierdzając, że doskonała i że chłopak nie żałował na substancjach aktywnych. Zostało chwilę odczekać.
-Masz jeszcze jakieś pytania? Zaraz pójdziemy smarować pacjentów. Zazwyczaj robią to pielęgniarki, ale wolałbym byś wszystkiego trochę liznął w ramach stażu. - Poczęstował chłopaka najpierw uśmiechem, a potem ciasteczkiem, które wyciągnął z szuflady obok substancji potencjalnie śmiertelnie groźnych przy spożyciu. To chyba był idealny znak, że Maru jest specyficznym lekarzem ze specyficznym podejściem do świata.
Lekarz Maru

[Tetsuo Morimashi]

Ze słów lekarza wynikało, że winą za pogorszenie się stanu zdrowia staruszki po zjedzeniu tych przeklętych jagód mogą podzielić się na spółkę - wszak jeden te krzaczki zostawił w lesie do wyschnięcia, a drugi nieświadomie uczestniczył w ich poszukiwaniu i w takich właśnie dziwnych okolicznościach losy dwóch panów przecięły się, z czego Tetsuo był dotychczas bardzo zadowolony. Dzięki tej współpracy zyskał wiedzę o podstawowych ziołach stosowanych w medycynie oraz przeróżnych otrzymywanych z nich przetworach, które potrafią łagodzić ból i leczyć drobne rany. Nie da się ukryć, że praca w szpitalu była dość pasjonującym zajęciem i można powiedzieć, że białowłosy dość mocno złapał bakcyla. Poczęstował się ofiarowanym ciasteczkiem i podziękował skinieniem głowy, zbierając się powoli do dalszej pracy, czyli do asystowania Maru w aplikacji wszystkich tych specyfików, które udało się dotychczas przygotować.
- Myślę, że jestem gotowy! - oznajmił zadowolony i czekał na reakcję lekarza, w głębi duszy nie mogąc się doczekać dalszych przygód.

[Kyoushi]

Brzmi obrzydliwie, ale działa
Misja D 13/15
Tetsuo Morimashi

---

Cóż, ciekawym powodem były jagody, które tak bardzo mogły wpłynąć na zdrowię staruszki. Wiele wspomnień dotyczących tego wydarzenia dawały do myślenia młodzieńcowi, który trafił do szpitala, nie jako pacjent, ale pomoc, która była niezbędna podczas tych wydarzeń. Widać było po nim, że wiedza którą posiadł była dla niego nie tyle potrzebna, bo to także - ale raczej pasjonująca przez co szybko zaadaptował się do szpitalnego klimatu w tejże osadzie.
Zjadając ciastko, podziękowałeś pięknie wracając powolutku do dalszej pracy. Przygotowane specyfiki były gotowe do zaaplikowania, oglosiłeś to ochoczo, do czego po chwili zostałes przywołany. W końcu miałeś być aktywnym asystentem, a nie manekinem. Ruszyli do roboty, mając już przygotowane specyfiki, gdzie jeden ci podał poprosił pacjenta o podniesienie koszulki.
- Rozsmaruj po brzuchu i miejscach wrażliwych, pachy, szyja, pachwiny, solidnie, sporą dawkę, jednak za mocno nie uciskaj, obserwując pacjenta. Niezbędna jest cały czas kontrola stanu zdrowia, każdy twój zbyt mocny ucisk może mieć wpływ na wszystko, szczególnie u pacjentów w tym wieku, więc się kontroluj prosze. Ruchy przód tył w niedostępnych miejscach, w bardziej dostępnych okrężne. - mówił, przegryzając swoje ciastko i patrząc z rękami założonymi na klatce piersiowej.

[Tetsuo Morimashi]

Morimashi podreptał za lekarzem w kierunku sal chorych, rozglądając się mimochodem po korytarzach w poszukiwaniu czegoś ciekawego i raz po raz zerkając na Maru, upewniając się czy aby nie ma czegoś ciekawego do przekazania. Po chwili dotarli do odpowiedniej sali z pacjentem, któremu już na wstępie przyjrzał się dość wnikliwie Tetsuo, próbując ocenić jego stan zdrowia oraz ewentualne choroby. Ot taki krótki test nabytej dotychczas wiedzy medycznej, lecz nie da się ukryć, iż ta była dopiero w powijakach. Po usłyszeniu odpowiednich instrukcji od lekarza, białowłosy przygotował się do pracy, zakasając rękawy i przygotowując odpowiednia maść. Po chwili zaś zaczął rozprowadzać bardzo delikatnie maść na ciele pacjenta, uważając aby nie używać zbyt dużej siły mogącej w jakiś sposób uszkodzić skórę podopiecznego szpitala. Bardzo ważna była również odpowiednia ilość maści, gdyż bez odpowiednio dużej ilość składników aktywnych efekt działania specyfików mógł być dość mierny, przynajmniej patrząc przez pryzmat logiki i dotychczasowej wiedzy Morimashiego. Ten smarował zgodnie z poleceniami skórę chorego ruchami okrężnymi w miejscach dobrze dostępnych i ruchami do przodu i tyłu w tych gorzej dostępnych, obserwując przy tym cały czas ewentualną reakcję pacjenta i zerkając raz na kiedyś na Maru w poszukiwaniu jakichś wskazówek bądź uwag co do wykonywanych czynności.