Zachodnie wybrzeże

[Tenka]

Ale co zabrały? Tenka rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu obiektu, o którym mogła mówić dziewczyna. Chodziło o jakiś pierścionek, naszyjnik albo inny element biżuterii? W końcu mógł sobie to wyobrazić. Fale ściągnęły kawałek świecidełka z ciała dziewczyny i odprowadziły w morską otchłań. Chłopak niestety niczego jednak nie widział, co było do przewidzenia. We mgle ledwo widział sylwetki innych osób, więc dojrzenie małego przedmiotu w morskiej tafli zdecydowanie przekraczało jego możliwości. Może gdyby należał do rodu Hyūga to mógłby jeszcze tutaj coś zdziałać, ale obecnie mógł zaoferować dziewczynie co najwyżej utworzenie nowej biżuterii ze swojego kryształu.

Teraz zresztą nawet gdyby chciał tego szukać, to i tak by nie był w stanie. Nagła bliskość dziewczyny sprawiła, że Tenka zesztywniał. Jego ciało stało się jednym wielkim kijem, o którym się mówi, że niektórzy mają go tam gdzie światło nie dociera. Wszystko dlatego, że młodzieniec nie znosił najlepiej bliższych kontaktów z płcią przeciwną, a jeśli te jeszcze były niespodziewane, to wszystko działało ze zdwojona siłą. Na policzki Tenki wkradły się rumieńce, wzrok chłopaka wbił się w czubek głowy nieznajomej, a dolna warga drgała niemiłosiernie. Z gardła natomiast nie wydobyło się żadne słowo. Czuł się tak, jakby ktoś go właśnie zakneblował, a knebel wypadł mu z ust dopiero wtedy, gdy kobieta się wreszcie odsunęła. Sam Tenka również wyciągnął przed siebie ręce i zrobił dwa kroki w tył, nerwowo przy tym chrząkając.

- Nie chcę Cię nękać, ale wyraźnie widać, że potrzebujesz pomocy. Może jednak powiesz mi co... albo kogo ktoś Ci zabrał? Moi bracia zmoczyliby mi głowę, gdyby dowiedzieli się, że zostawiłem dziewczynę w potrzebie. - zwrócił się do nieznajomej, która nie tak dawno temu jeszcze gniotła jego materiał. Chłopak myślał, że po przygodzie z nieznajomą z Shigashi no Kibu będzie śmielszy, bo w końcu stał się mężczyzną, ale wszystko wskazywało na to, że jego przypadłość nadal go trapi. Nigdy jednak nie pozwalał, aby przeciwności losu trzymały go przy ziemi! Zawsze chodził z głową w chmurach i nie zamierzał tego zmieniać.

- Kumo Tenka. Tak poza tym. - dorzucił, uśmiechając się szeroko. Może było to troche nie na miejscu, zważając na zapłakane oczy dziewczyny, ale jak to mawiała matka Tenki - nie ma niczego, czego szczery uśmiech nie mógłby uleczyć. Może tak samo będzie i w tym przypadku.

[Nikusui]

Misja dla Tenki
Ranga C
7/30 Ciężko byłoby teraz znaleźć jakąkolwiek biżuterię, jeśli zabrałoby ją morze. Jednak nikt nie powiedział, że nie może rozpaczać po straconych rzeczach. Mogła to być w końcu ważna, rodzinna pamiątka czy coś, do czego się było po prostu przywiązanym. Tak naprawdę możliwości było kilka i Tenka mógł tylko zgadywać, jeśli młoda kobieta nie wyjawi, co lub kto został zabrany. W każdym razie, widać było, że dziewczynka nie łudziła się na powrót tego, co lub kogo straciła. Widać to było w jej oczach, które straciły cały swój urok i ikrę. I to te oczy spoglądały w Tenkę nieco przepraszająco, kiedy w końcu dłonie dziewczyny puściły poły jego ubrania. Młoda mężczyzna odsunął się nieco, ale nieznajoma jakby tego nie zarejestrowała. Gdyby całkowicie straciła go z oczu, to pewnie tak. Jednak w chwilowym amoku, w jakim była, nie wyczuła nawet skrępowania, jakie owiało mężczyznę. Te rumieńce i sztywna postawa były dla niej jakby niezauważalne. Nie można się było temu też aż tak dziwić. Przeżywała jakąś swoją tragedię i to jej oddawała swoją uwagę, gdzieś tylko między wierszami zdając sobie sprawę, że zbyt nachalnie potraktowała nieznajomego.
W czasie, gdy Tenka wypowiadał swoje słowa, dziewczyna zerknęła ponownie w stronę nader spokojnego morza, którego kresu nie było stąd widać. W pewnym momencie zamazywało się z niebem, tworząc jedność, przyćmioną mgłą.
- Nikt nie może pomóc. - powiedziała cicho, ale wyraźnie. Jej głos był śmielszy. Można było nawet wyczuć, jakby nieco gniewny. Być może smutek, któremu się oddała, zaczynał ewoluować w złość, która nie została jeszcze do końca wyładowana.
- Jeśli jesteś stąd, to pilnuj braci. - dodała, zwracając spojrzenie swoich smutnych oczu na nieznajomego. - Bo ich też zabiorą. - dopowiedziała, podnosząc się na równe nogi. Wzięła głęboki oddech, ale był znacznie płytszy, niż myślała. Poza tym, jej wypowiedź mogła jasno wskazywać, co też straciła. A raczej już na pewno kogo. Nie była to biżuteria, nie ukochane zwierzątko czy zabawka. Tylko ktoś, na kim jej zależało. Kogo kochała, jakkolwiek by to miłość nie była.
- Aya. A przynajmniej on tak mnie nazywał. - odpowiedziała na przedstawienie się Tenki. Dość krótko, bo więcej nie mogła mu zdradzić. Była po prostu Aya, nic więcej. Być może jak się urodziła, rodzice dali jej inne imię, ale tego nigdy się nie dowie. I nawet nigdy nie próbowała, bo godziła się z losem, jaki jej przypisano. Nie potrafiła się jednak pogodzić z tego, że on został zabrany.

[Tenka]

Całe szczęście, że nie dostrzegła tego żałosnego przedstawienia! Tenka nie wiedział czemu, ale większość kobiet reagowała na jego zawstydzenie w nieodpowiedni sposób. Zamiast dać mu chwilę wytchnienia i spokoju, chciały sprawdzić czy to aby na pewno przez nie tak się krępuje i w efekcie zawstydzały go jeszcze bardziej. Miał już swoje lata i na myśl o tym, że nadal nie potrafi zbytnio zbliżyć się do przedstawicielek płci pięknej aż coś się w nim załamywało. Najwidoczniej kilka przygód z ciemnoskórą nie wystarczyło, żeby całkowicie go wyleczyć z jego przypadłości.

Nikt nie może pomóc? W myślach chłopaka pojawiło się małe niedowierzenie. Według Kumo nie było bowiem takiej sytuacji, z której kompletnie brakowałoby wyjścia. Dopóki coś nie jest bezpowrotnie zniszczone lub nieżywe, dopóty zawsze istnieje szansa, żeby to naprawić. Potwierdziły to kolejne słowa dziewczyny, która ostrzegając go przed utratą braci jednocześnie dała mu jednocześnie wskazówkę.

- Nie jesteśmy stąd, ale już raz próbowano mi zabrać rodzinę. Udało im się z rodzicami, ale braci uratowałem. - odpowiedział, a jego oczy na moment posmutniały. Samo wspomnienie tamtych dni sprawiało, że w gardle Tenki pojawiała się gula, która nie znikała nieważne jak długo nie przełykałby śliny. W tym momencie chciał jednak pokazać dziewczynie, że nie ona jedna przechodzi przez coś tak strasznego. Różnica była jednak w tym, że dla rodziców Kumo było już za późno, a na razie nie wychodziło na to, żeby bliski Ayi również opuścił ten świat. Dla Tenki oznaczało to tyle, że być może będzie w stanie pomóc nieznajomej. W końcu rodzina jest zazwyczaj tym, na co człowiek zawsze może liczyć, choć żmija może trafić się wszędzie.

- On? Ten, którego musimy uratować? Tak w ogóle... Kto go zabrał? Po co? Gdzie? Może nie wszystko stracone. - zaczął zadawać jedno pytanie po drugim, zamykając wachlarz, którym zasłaniał do tej pory twarz. Nie chciał zostawiać dziewczyny w takim stanie już od początku, a teraz, słysząc tylko zrębek jej historii, był jeszcze bardziej przekonany, że nie powinien jej opuszczać. Aya wypowiadała się o nieznajomym jak o swoim ojcu, a Tenka doskonale wiedział jak to jest stracić rodzica. Jeśli tylko będzie mógł zrobić coś, żeby sprawić by inni nie musieli przechodzić tego samego, co on i jego bracia, to nie ma mowy o odwrocie. Determinacja to coś, co krążyło w żyłach braci Kumo od kilku pokoleń.

[Nikusui]

Misja dla Tenki
Ranga C
9/30 Toż w wielu przypadkach kobiety zachowywały się właśnie tak, jak to opisał Tenka. Może czasami zgrywały niewinne, ale w gruncie rzeczy chciały mieć kontrolę nad sytuacją i chciały wiedzieć, jak ich obecność i zachowanie wpływa na drugą płeć. Szczególnie, kiedy ta druga płeć tak się zawstydzała! Bardzo możliwe, że część z nich nawet robiła to nieświadomie. Do tych jednak nie należała Aya i o tym mężczyzna mógł się przekonać. Kto wie, czy po prostu była inna niż większość kobiet, czy jeszcze do tego nie dorosła, czy może chwilowo była zbyt pogrążona w złości i smutku, by stosować takie zagrywki. Na pewno jednak i na Tenkę przyjdzie czas. Wtedy to nie będzie krępowała go bliskość kobiety, szczególnie ta o podłożu intymnym.
Dla dziewczyny wszystko było jasne. Nie miała takiej siły i możliwości, by zaradzić swojej sytuacji. Jedynie zapomnienie dałoby jej ukojenie, a nie chciała zapomnieć. To było zbyt dla niej ważne, by wyrzucić go z głowy. Tak się po prostu nie dało.
Ciemne, wciąż nieco przekrwione oczy ponownie spojrzały na twarz mężczyzny w momencie, kiedy wspomniał o swojej rodzinie. W tej chwili nawet nie negowała tego, że mógł ją podpuścić, skłamać, cokolwiek, byleby poczuła się lepiej. Nie wykrywała nieczystych intencji, bo nawet o nich nie myślała. Być może potrzebowała kilku słów, które choć trochę postawiłby ją na ziemi i uzmysłowiły, że nie jest jedyna i w tej chwili wiele osób przeżywa jakąś tragedię. Tak, jak kiedyś tragedię przeżył Tenka.
- Przepraszam. - wydukała cicho, opuszczając spojrzenie na swoje stopy. - Nie chciałam cię zasmucać. - dodała, łapiąc w swoje palce koniec materiały swojej dość cienkiej bluzki. Widać, że miała już swoje lata, ale była zadbana.
Jej nieco podpuchnięte oczy znowu skierowały się na Tenkę, który postanowił odsłonić twarz. Być może sytuacja sprawiła, że czuł się jednak bardziej komfortowo, skoro dziewczyna na niego nie napierała i nie próbowała zawstydzać czy krępować. Za to teraz Tenka wyraźnie widział, jak dziewczyna szerzej otwiera oczy, nie ukrywając swojego zdziwienia. On chciał jej pomóc ta naprawdę? Czy w ogóle bierze ją na poważnie?
- To znaczy... - zaczęła się wahać, jakby nie wiedziała, jak to wszystko ubrać w słowa. Zacisnęła mocno powieki i nabrała powietrza w płuca, niemalże ze świstem. - Ja i Kagari znamy się odkąd pamiętam, wychowaliśmy się razem. I dziś byliśmy tu umówieni, on nigdy się nie spóźniał i nigdy nie opuszczał spotkań. - dodała nieśmiało i puściła materiał swojej bluzki. - Od jakiegoś czasu mówi się, że morze śpiewa. Że pod osłoną nocy głosy stają się wyraźne i przyciągają takich jak on. Takich, o których nikt nie będzie pytał. Przynajmniej nikt znaczący. - dopowiedziała, zdając sobie sprawę z tego, jak irracjonalnie może to brzmieć. Tak się mówi? Plotki, nowe legendy? Tak to właśnie brzmiało. To może była zwykła, naciągana próba wytłumaczenia, że ktoś ją zostawił.

[Tenka]

- Zasmucać? - rzucił zdziwiony i spojrzał na nią, mrugając przy tym kilka razy. Zaraz po tym na jego twarzy pojawił się szeroki, szczery uśmiech - Nie, nie. Nie masz za co przepraszać. Dopiero poznałaś jednego z braci Kumo, ale musisz wiedzieć, że wszyscy mamy ze sobą coś wspólnego. Każdy z nas zawsze się uśmiecha. - nie było najmniejszego powodu, żeby dziewczyna obwiniała się za jego chwilowego doła. W końcu to nie ona przyłożyła rękę do śmierci jego rodziny, więc nie miał jej niczego za złe. Zresztą był najstarszym z braci! Musiał dawać przykład swojemu młodszemu rodzeństwu nawet wtedy, gdy go nie widzieli. Zamartwianie się nad przeszłością niczego dobrego nie przynosiło. No, a przynajmniej Tenka uważał, że dwójka jego młodszych braci nie powinna tego robić. Cała odpowiedzialność za tamte wydarzenia spada na jego barki i tylko jego. Skoro więc jego rodzeństwo nie miało z tym nic wspólnego, to tym bardziej nie miała dziewczyna, którą dopiero co spotkał.

Tenka słuchał uważnie słów dziewczyny, ale nie mógł zbytnio w to wszystko uwierzyć. Że niby co? Z morza dochodziły nagle jakieś głosy, które ściągały w swoją stronę ludzi? Na dodatek tylko tych, którzy nic nie znaczyli, czyli takich po których nikt za bardzo nie będzie płakał? To wszystko brzmiało mu trochę naciąganie. Zupełnie tak, jakby jakaś szajka handlarzy ludźmi ściągała do siebie towar, żeby potem go rozprowadzać po rynku. Nikt normalny by jednak dobrowolnie do nich nie poszedł więc były dwa wytłumaczenia. Albo to wszystko było tylko tutejszą legendą albo ktoś miał niebiański głos. Dobra, były trzy wytłumaczenia. W grę wchodziło bowiem tutaj jakieś nieznane Tence jutsu, które wabiło do siebie ludzi. To jednak by oznaczało, że musi się tym zająć. W końcu nie zostawi dziewczyny w potrzebie, prawda?

- Czyli miałaś się spotkać ze swoim chłopakiem, ale się nie zjawił i podejrzewasz, że wciągnęło go morze, bo nic nie znaczył? - zapytał wprost, niezbyt bacząc na dyskretność - To się dobrze składa! Znaczy... Nie w tym sensie. Sam też nic nie znaczę na tej wyspie, więc jeśli to wszystko o czym mówisz jest prawdą, to mnie też będą chciały zwieść te nocne głosy. Nie sądzisz, że w ten sposób odnajdę Kagariego? Brzmi jak plan. Co Ty na to? - zapytał jej tak, jakby właśnie rozmawiali o pogodzie - bez większych emocji, żadnego strachu i ze spokojem w głosie. Zupełnie tak, jakby sam nie wystawiał się przy tym na niebezpieczeństwo. Oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że wcale nie będize łatwo, ale przecież był shinobim. Nie mógł się tak po prostu wypiąć na kobietę w potrzebie, skoro kilka minut wcześniej zobowiązał się jej pomóc.

[Nikusui]

Misja dla Tenki
Ranga C
11/30 Oczy dziewczyny przez moment zajaśniały, kiedy tylko Tenka wspomniał o swoich braciach i uśmiechach, jakie widniały na ich twarzach. W tym momencie nie zastanawiała się, czy to rzeczywiście dobre podejście. Czy to maska, jaką zakładają, żeby jakoś iść przed siebie i nie oglądać się w tył? Czy może jakaś naiwność w niewinności? Nie wiedziała i chyba nie bardzo chciała się w to zagłębiać, bo jakoś chwilowo zrobiło jej się cieplej i lżej. Być wiecznie uśmiechniętym, zadowolonym i radosnym, mimo problemów, jakie mogły cię spotkać. Brzmiało niemal jak utopia, którą tak naprawdę wielu pragnęło.
Jej spojrzenie jednak gdzieś ponownie uciekło, kiedy mężczyzna podsumował to, co mu opowiedziała. Spodziewała się, że zaraz wyśmieje jej tłumaczenia, chłopak może gdzie zabalował i dlatego się nie zjawił. Wystarczy poczekać i sprawa się na pewno wyjaśni. Każdemu się przecież mogło zdarzyć o czymś zapomnieć, prawda? Albo wypadło mu coś innego i nie miał jak jej powiadomić. Te tłumaczenia krążyły w głowie Ayi, ale nie potrafiła w nie uwierzyć. Jednak w tym wszystkim zdawało się, że Tenka chce jej pomóc. Dlatego jej oczy ponownie spojrzały na niego, z nieukrywaną nadzieją, kryjącą się w tęczówkach. Z każdą minutą wyglądała coraz lepiej. Oczy były coraz mniej przekrwione, opuchlizna na powiekach malała. Zupełnie jakby te kilka słów Tenki wzbudziło w dziewczynie nowe życie. Albo nowe chęci do życia, tak chyba lepiej.
- Naprawdę? - rzuciła nieśmiało, jakby bała się pytać, by przypadkiem nie usłyszeć, że jednak nie, nie pomoże. - Nie... - dodała po chwili i pokręciła przecząco głową. - A co, jeśli ciebie też zabiorą? Masz braci, czekają na ciebie. Nie mogę cię o to prosić. - dopowiedziała, czując jak łamie jej się serce. Oj bardzo chciałaby skorzystać z tej propozycji, ale uważała, że to niebezpieczne. Nie chciała mieć go na sumieniu, nie chciała pozbawiać ukochanych kolejnych osób. Już całkowicie pękłoby jej serce.
- Ja to zrobię. - zakomunikowała nagle i nadzwyczaj stanowczo. - Przebiorę się, założę jakieś luźne ubrania, a ty zobaczysz z boku, co się stanie. Jeśli się nie uda, przynajmniej mam szansę znowu go spotkać. - rzuciła, na szybko wpadając na taki plan. Wydawało jej się to lepsze, niż to, by Tenka ryzykował życiem. A tak to i ją nic tutaj już nie trzymało. Teraz miała szansę odzyskać Kagariego. W wolności albo w niewoli. Nie miało to dla niej znaczenia.

[Katetsu]

  Ukryty tekst

Niestety technika, której użył Katetsu okazała się za słaba. Prawdopodobnie przeliczył swoje siły. Nie chciał uszkodzić statku, a wyszło wręcz przeciwnie, nawet nie był w stanie nim poruszyć. Musiał podejść do tego trochę inaczej. Trochę poirytowały go dźwięki dobiegające z pokładu. Przecież się starał, a to tamci siedzieli bezczynnie. Jednak po chwili wiosła zaczęły się poruszać, tak jakby wiedzieli, że Hoshigaki sam nie da rady.
- Niespodziewane, jednak nie zostawili mnie samego - pomyślał - Gdybym był dosyć silny, po prostu przepchnąłbym ten statek - Uśmiechnął się szyderczo, wątpił by ktokolwiek byłby w stanie coś takiego zrobic. Wychylił się znad poziomu wody, by zobaczyć co się dzieję dookoła. Po chwili ponownie się zanurzył i wrócił do miejsca, gdzie ostatnio użył techniki. Ubolewał, że znowu musi wykorzystać chakrę, wydawało mu się że szybko rozwiążę ten problem i nie zużyje dużo chakry.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Misja rangi D - Katetsu
7/15

Chęć opuszczenia wyspy i poznania świata nie pozwoliła usiedzieć Katetsu w miejscu. Jego chęć miała zostać spełniona jeśli ten zdecyduje się pomóc i rzeczywiście to zrobi. Nie wiadomo jaki człowiekiem był kapitan tego statku i czy dotrzyma swego słowa jednak młodzieniec postanowił skorzystać z danej mu szansy. Pierwsza technika, której użył niestety nie przyniosła oczekiwanych efektów, dlatego trzeba było sięgnąć po coś mocniejszego. Dodatkowo wiosłujący żeglarze mogli napawać dodatkowym optymizmem, że uda im się jakoś wyjść z tej mielizny.
Heeeeeej ho! I raz! I dwa! Wiosła poszły w ruch, a zaraz za nimi kolejna technika Hoshigakiego. Tym razem dużo mocniejsza. Statek ruszył się skrzypiąc niemiłosiernie. Nawet w wodzie było to bardzo dobrze i głośno słychać. Po wynurzeniu się z wody Katetsu mógł dostrzec kapitana, który stał przy burcie szukając go wzrokiem.
-Ha! Jesteś! Dzięki młody, wskakuj na statek!- krzyknął do Ciebie, a zaraz obok niego poleciała drabina, która miała ułatwić wejście. Chociaż wiadomo, shinobi nie potrzebują drabiny, aby dostać się w jakieś wysokie miejsce, więc Katetsu mógł, lecz nie musiał z niej skorzystać. Żagle nie były jeszcze postawione, więc statek nie poruszał się ze zbyt dużą szybkością. Nie pozostało nic innego jak tylko dogonić go i wspiąć się na pokład.

[Katetsu]

Chłopak nie wiedział, czy sama technika byłaby w stanie ruszyć statkiem, na szczęście załoga statku mu w tym pomogła. Po chwili mocnego naporu, wspólnymi siłami jakoś udało się wyjść z mielizny. Towarzyszył temu okropnie głośny hałas, który wystraszył ryby. Po chwili wystawił głowę ponad poziom wody i zobaczył że statek się rusza - Udało się - Ucieszył się, trochę było mu szkoda zostawiać za sobą Kirisame, ale musiał odzyskać mieć ojca, przy okazji poznać świat. Nie wiedział tylko jak zareagują ludzie na jego widok. Wszyscy żeglarze byli zwykłymi ludźmi i to ich jest większość na świecie. Oparł się o taflę wody rękoma używając chakry i wstał. Po chwili usłyszał jak woła go kapitan, chyba był zadowolony z wykonanego zadania. Cud że w ogóle natrafili na Hoshigakiego. Rzadko kto odwiedza zachodnie wybrzeże. Któż wie, może to zrządzenie losu na zawsze zmieni życie niebieskoskórego. Drabina wylądowała tuż obok niego - O, jak miło - pomyślał, spoglądając na statek - W sumie mógłbym wejść po boku, ale wyglądałoby to tak jakbym się popisywał. Zresztą i tak widzieli już moją technikę. Poza tym, boję się że mój kunai, zsunie mi się z paska, jak będę szedł po pionowej powierzchni i wpadnie do wody. A na dzisiaj chyba koniec taplania - Podgonił powoli dryfujący statek, chwycił za drabinę i zaczął się wspinać. Robił to powoli, bo czuł że oddala się od domu. Zaczynał nowe życie, zastanawiał się kiedy najszybciej wróci na Kirisame. Miał nadzieję, że nie będzie żadnej wojny i na spokojnie zdąży wrócić z mieczem ojca. Bał się również reakcji współpasażerów na jego wygląd. Wielu pewnie słyszało o takim dziwnym klanie, ale mało kto zagląda w te regiony, więc możliwe że uznali go za legendę.

[Toshiro]

- Katetsu Hoshigaki -
Misja rangi D 9/15

Współpraca zwyczajnych ludzi i shinobi nie była czymś codziennym. Zazwyczaj to Ci pierwsi wynajmowali tych drugich, aby coś dla nich zrobili. Poniekąd teraz też tak było, ponieważ Katetsu dysponował zdolnościami, bez których raczej nie udałoby się wydostać statku, a przynajmniej nie przy tak małym nakładzie sił. Najprawdopodobniej byliby zmuszeni do posłania kogoś na ląd i znalezienia pomocy, a tutaj proszę! Hoshigaki znalazł się sam i nawet pomógł. Na dodatek mógł upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, ponieważ mógł zarobić i na dodatek chciał się stąd wydostać nieprawdaż? Wszystko czego w tym momencie chciał miał na wyciągnięcie ręki i rzeczywiście sięgnął po to.
Pojawiając się na pokładzie Katetsu wywołał raczej pozytywne wrażenie. Nikt nie zraził się jego widokiem, a wręcz przeciwnie. Niektórzy z załogi wyszli z dołu, aby razem z innymi podziękować za ratunek jednym gromkim okrzykiem na jego cześć. Jak to marynarze. Niemniej jednak długo to nie trwało, ponieważ kapitan zaraz ich pogonił z powrotem do roboty, bo przecież transport ich ładunku nie mógł się opóźnić.
-Niestety będziemy musieli zmienić kurs, dopiero teraz odczytałem wiadomość, którą zostawili mi na biurku. Ach Ci cholerni Nara i Aburame. O co znów im poszło?- powiedział kręcąc głową i patrząc w przestrzeń, aby potem spojrzeć z powrotem na Ciebie. - Ale do rzeczy. Hizashi Takayama. Kapitan tego statku. Potrafisz coś? Znasz się na statkach?- przeszedł od razu do konkretów po tym jak wyciągnął do rękę do Katetsu i została przez niego uściśnięta.

z.t -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 94#p134094

Kapitan statku

[Tetsuo Morimashi]

Gdy Tetsuo tylko otworzył oczy, w jego głowie od razu zrodził się pewien plan - wyruszyć na zachodnie wybrzeże w Kirisame, aby wykorzystać swój wolny czas na doszkolenie kilku elementów, a także najzwyczajniej w świecie nie marnować czasu na siedzenie w domu. Przecież umiejętności same się nie powiększą, a techniki same nie nauczą. Dlatego też pełen optymizmu, białowłosy przybył na jasną plażę, a orzeźwiający zapach bryzy i przyjemny chłodny wiaterek dodawał energii do działania. Z każdym krokiem drobny piasek przesypywał się pod stopami chłopaka, a już po kilku minutach spaceru białowłosy znalazł dla siebie odpowiednie miejsce. Tu będzie chyba najlepiej... - potwierdził w myślach, spoglądając na zacienione przez pobliską skałę miejsce. Usiadł na chwilkę i zaczął przygotowywać się do treningu.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Tetsuo, the babysitter -
1/15

---

Tetsuo wiódł swoje życie bardzo powoli i leniwie, przygotowując się niedługo do swojego treningu. Ten olbrzym tych czasów naprawdę nie planował niczego poza samorozwojem, który miał przebiec na zachodnim wybrzeżu Kirisame. Białowłosy miał nadzieję na spokojne spełnienie swoich zachcianek i chęć treningu, jednak to miał po chwili się zmienić. Najciekawszym było, że nie pomyślał o tym, że jednak może tutaj być ktoś inny niż tylko on. Wybrzeże ciągnęło się i nie kończyło, przez co ciężko było dostrzec cokolwiek poza horyzontem. Gdy usiadł tuż pod skałą zaczął się przygotowywać do swojego najbliższego treningu, jednak tuż po chwili był najbardziej zdziwionym człowiekiem po tej stronie kontynentu.
Siedząc tuż pod skałą nagle poczuł coś niespodziewanego. Zimno, które go dotknęło wraz z wodą, która wylała mu się na głowę. Było jej tyle co wylałby ktoś z wiadra lub dwóch. W końcu siedział pod skałą, więc było to możliwe. Po tych wydarzeniach był niezwykle zszokowany, w końcu niecodziennie będąc samemu zostaje się zlanym wodą. A może to tylko jego wyobraźnia? Nie był do końca świadomy co własnie się wydarzyło i teraz wszystko zależało od jego charakteru, co wydarzy się dalej...

[Tetsuo Morimashi]

Tetsuo rozkładał całe uposażenie, aby przygotować miejsce do swojego pierwszego od dłuższego czasu treningu, a cała jego uwaga skumulowana była na tej właśnie czynności, tym samym nie dziwota, że to co działo się właśnie dookoła niego...tak jakby mu umknęło. To znaczy umknęło dokładnie do czasu, gdy coś albo ktoś lunął białowłosemu wodą po głowie.
Jak można było zareagować no coś tak nieoczekiwanego? Woda? Na plaży? Oczywiście nie zabrakło paru soczystych słów pod nosem oraz grymasu zdziwienia na twarzy. Co jest do jasnej cholery? - zapytał w myślach nie wiadomo kogo, a potem instynktownie odskoczył na metr czy dwa. Co prawda już po fakcie, ale zawsze to jakaś próba uniku! Zainteresowany rozejrzał się dookoła siebie, szukając źródła zamieszania. Pięści trzymał zaciśnięte, nie do końca wiedząc czy to stricte ze złości czy możne zwykły odruch. W każdym razie jego wzrok świdrował okolice kamienia w poszukiwaniu poszlak, co do przyczyny tego, co właśnie tutaj zaszło.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Tetsuo, the babysitter -
3/15

---

To nie był najlepszy dzień młodzieńca, który podczas wypakowywania ekwipunku niezbędnego do treningu tuż pod wielką skałą został zlany wodą. Przypominam, że pogoda nie była tu najlepsza na ziemi, w końcu panowała jesień, więc za ciepło już nie było. Nie skupiał się ani trochę na tym co działo się dokoła niego, a nawet gdyby - jego percepcja nie była na tyle rozwinięta by zorientował się, że coś czai się gdzieś za jego plecami... A dokładnie za plecami nad głową, przypomnę wysoko nad głową. Skała była co najmniej trzy metrowa, całkiem spora, nachylona w kierunku morza, jednak bardzo delikatnie, a sam Tetsu idealnie siedział tuż pod jej szczytem.
Nienajlepsze rozpoczęcie dnia, nie ma co. Nie byłeś z tego faktu zbyt szczęśliwy, sadząc swoje w głowie, a przemyślenia pozostawiając tylko dla siebie. Zareagowałeś totalnie późno, by wstać i odskoczyć w bok, a przecież mleko już się rozlało. Teraz byłeś zajęty najważniejszym - rozglądaniem się dookoła siebie i wydedukowanie jak to się mogło stać. Twoje wnikliwe spojrzenie jednak niczego ciekawego nie mogło dojrzeć, ot zwykła plaża, kamyki wokoło i ten pod którym siedziałeś. Tu nie było żadnych poszlak, a twoje zaciśnięte pięści do niczego nie mogły się przydać. Mogłeś odpuścić lub pójść krok dalej, obejść skałę - cokolwiek, a wszystko to zależało tylko i wyłącznie od ciebie.

[Tetsuo Morimashi]

Co tu się do diabła dzieje? - zadawał sobie pytanie białowłosy, gdy jego wzrok świdrował powietrze w poszukiwaniu źródła niecodziennej niespodzianki. Nie widział niczego nadzwyczajnego, ani nikogo kto mógłby być za to odpowiedzialny, ani na piasku ani na skale, a ta okazała się w sumie większa niż Tetsuo podejrzewał. Przez myśl przeszło mu parę prostych pomysłów - czy ktoś sobie z niego żartuje? Może komuś się nudzi? Jeśli tak, to nie była to najambitniejsza rzecz, jakiej chciał dzisiaj doświadczyć. Z drugiej strony może był właśnie świadkiem początku rozwoju jakiejś choroby psychicznej i po prostu mu się zdawało? Była też trzecia ewentualność - działy się rzeczy nadprzyrodzone! I pech bądź nie pech chciał, że to na białowłosego padł obowiązek rozwiązania zagadki, bo przecież nie wypadało nagle uciekać w popłochu do domu z powodu wiadra wody wylanej na głowę. Może spotka jakąś ukrytą, podstępną bestię i będzie miał okazję wykazać się przed innymi, ujawniając ją na światło dzienne. Nie tracąc zatem czasu ruszył przed siebie, aby znaleźć intruza, tym samym skumulował chakrę w podeszwach stóp i postanowił ruszyć ostrożnie na szczyt skały, aby stamtąd rozejrzeć się w poszukiwaniu dalszych poszlak, oczywiście uważając i patrząc do góry, czy aby ponownie nie dostanie z góry wiadrem wody.

  Ukryty tekst