Zachodnie wybrzeże

[Yūrei]

Oh, oh. Niedobrze. Bardzo niedobrze. Szybko, myśl... rzuciłem do siebie w głowie patrząc, jak wypompowaną po brzegi rybą zaczęła interesować się jakaś kobieta. Nie będziesz sobie braków małżeńskich rekompensować moim kosztem.
Szybkim ruchem ręki zrzuciłem sobie grzywkę na twarz, aby nieco bardziej przypominać zabieganego, a następnie szybko podbiegłem do stoiska z felerną rybą i tak niezdarnie i w pośpiechu, jak tylko mogłem, podałem sprzedawcy dwadzieścia pięć ryo.
- To.. to na tę rybę, o tą - wydukałem, wskazując na kolosa - Przepraszam, że bez kolejki, ale mama wcześniej zamówiła i teraz bardzo się spieszy, bo musi iść do pracy, a mój brat jest chory - wymamrotałem najszybciej, jak tylko mogłem.

Prawdziwy test dla mojej gry aktorskiej to to nie był, ale pozostawało tylko liczyć na to, że nikt nie będzie robił mi o to problemów. Zresztą, kto mógłby się oprzeć zabieganemu, sfrustrowanemu dziecku, któremu pewnie mama robi problemy o to, że nie przyniósł jeszcze ryby na obiad? Nikt.

[Shins]

Misja dla Yūrei
Misja rangi D
9/15 Sprzedawca chciał być miły, więc jedynie się uśmiechnął i wyciągnął rękę. Ryba kosztowała 10, a Ty płacisz 25, więc czemu miałby robić Ci problemy? W końcu właśnie na Tobie zarobił! Może nie wiele, ale jak to mówiąc - Ryo do Ryia i uzbierasz na Zambato. Czy jakoś tak. Zupełnie inną reakcję zaprezentowała kobieta z kolejki - "COOOOO!?" - krzyknęła - "ALE JAK TO!? JA CHCĘ KUPIĆ TĘ RYBĘ! BYŁAM PIERWSZA! BIERZ PAN MOJE 10 RYO I DAJ MI TĘ RYBE!" - wydarła się na całe gardło przepychając przed ludzi, którzy przed nią stanęli w kolejce. Na tę reakcję handlarz zmieszał się i widocznie nie wiedział co zrobić. Z jednej strony chciał zarobić na tej rybie, z drugiej nie chciał awantury przy stoisku. Może sam mu pomożesz rozwiązać ten dylemat?

[Yūrei]

Kolejna pieprzona Aiko, pani na włościach, koneserka cholerna. Nie miałem najmniejszego zamiaru rezygnować z tej cholernej ryby, nawet jeśli awantura na samym środku bazaru była mi niezbyt na rękę. Sięgnąłem do sakwy i wyjąłem z niej kolejne dziesięć ryo.
- Ma pan tu 35 i biorę od ręki. - rzuciłem do kupca, kładąc jednocześnie na blacie pieniądze za rybę. Bolalo mnie cholernie wykosztowywać się tak na głupią rybę, ale robota to robota. Poza tym zrobienie na złość tak upierdliwej babie było nagrodą samą z siebie. Gdy tylko położyłem wielokrotność należnej kwoty na blacie, sięgnąłem po rybę jednocześnie odwracając się w kierunku kobiety.
- Pani wstydu nie ma! Głodnemu dziecku z chorym bratem będzie pani WYPOMINAĆ?! ŻAłOSNE! JAK PANI MOŻE W OGÓLE SPOJRZEĆ W LUSTRO? SPÓJRZCIE LUDZIE NA BEZDUSZNĄ KOBIETĘ

[Shins]

Misja dla Yūrei
Misja rangi D
11/15 Mimo szerokiego uśmiechu, jakim handlarz obdarzył Cię na początku, uśmiech ten powiększył się jeszcze bardziej, gdy dorzuciłeś kolejne dziesięć Ryo, a gdy wziąłeś rybę i nagadałeś babie, ten wstawił się za Tobą - "Droga Pani, mam wiele ryb równie dobry.. Nie! Lepszych ta! Dam Pani zniżkę żeby nie czuła się Pani poszkodowana!" - zaoferował się, a ten argument do zaniechania kłótni okazał się na tyle skuteczny, że ta Chytra Baba z Kirisame postanowiła zaniechać swoich praw do ryby, którą właśnie kupiłeś.

Z jedną rybą ruszyłeś w dalszą drogę szukając kolejnej sztuki, jednak coś Cię zdziwiło. Ryba nie tylko, że była gruba, ale wręcz owalna. Co więcej - była ciężka i twarda, jakby coś było w środku. A wzdłuż brzucha mogłeś dostrzec szef, nasuwający na myśl, że ryba była otworzona, ale ją zaszyto. Nie interesuje Cię, co może być w środku?

[Yūrei]

Hm, pakunek rzeczywiście był... co najmniej interesujący. Zwłaszcza kiedy okazało się, że ryba wcale nie była rybą, a bardziej jakimś śliskim, rybo-podobnym pakunkiem. Czym prędej wziąłem nogi za pas i udałem się w kierunku jakiejś najbliższej alejki, uliczki albo im podobnego miejsca. Ten podejrzany typ co prawda wspominał, że mam pod żadnym pozorem nie otwierać pakunku ani do niego nie zaglądać, ale na dobrą sprawę na tym etapie miałem to kompletnie gdzieś. Zdecydowanie zbyt mocno wpieniła mnie konfrontacja z roszczeniowym babskiem, żeby teraz przejmować się słowami jakiegoś bandziora.
Upewniając się, że nigdy mnie nie śledzi, i że udało mi się dostać do w miarę słabo widocznego miejsca, otworzyłem pakunek. Nie całkowicie, rzecz jasna, tyle tylko, ile było niezbędne do zorientowania się cóż takiego zawiera.
Pokaż rybko, co masz w środku

[Shins]

Misja dla Yūrei
Misja rangi D
13/15 Ciekawość jednak wzięła nad Tobą górę i, po schowaniu się w ustronnym miejscu, postanowiłeś spojrzeć, co jest w środku rybiego pakunku. Delikatnie odchyliłeś rybie wargi, by móc spojrzeć do środka, a Twym oczom ukazała się... Butelka. Bytelka pełna... czegoś. Czegoś kolorowego. Coś jakby jakiś nielegalny trunek. I co teraz zrobisz? Wrócisz z rybą do podejrzanego typa i będziesz grał głupa? Czy może na niego doniesiesz? A może postanowisz wypić flaszkę? Kto wie jak szlachetny trunek właśnie pomogłeś przeszmuglować w obręby miasta? Może będzie wart tego, by go spróbować i mieć w nosie ewentualne wynagrodzenie, które mógłby otrzymać czy to od podejrzanego typa, czy to od strażników?

[Yūrei]

No dobra, teraz najrozsądniejszym wyjściem byłoby chyba już tylko oddanie tego straży. Na pewno nie będę wracał do typa, bo się połapie. A nawet jeśli się okaże, że to nic poważnego, to pewnie i tak docenią słuszną, obywatelską postawę.
Po ułożeniu sobie w głowie planu działania stwierdziłem, że strażnicy są jedynym właściwym wyjściem, więc wyszedłem ze swojej kryjówki w celu znalezienia jakiegoś. Nie powinno to być zbyt trudne w miejscu takim, jak to, więc było tylko mieć nadzieję, że po drodze ten dziwny chłop mnie nie znajdzie, bo znowu będę musiał spieprzać; a treningów kondycyjnych miałem tego dnia już zdecydowanie za dużo.
- Teraz gdzie tylko tu szukać... - wydukałem pod nosem. W końcu ruszyłem w pierwszym lepszym kierunku; upewniając się przy tym, że przypadkiem nie pójdę w tę samą stronę, w którą miał się udać tamten podejrzany typ.

[Shins]

Misja dla Yūrei
Misja rangi D
15/15 - misja zakończona sukcesem, ale bez wynagrodzenia Twoja decyzja o oddaniu znalezionego trunku strażnikom zasługuje na medal, względnie Order Uśmiechu Wesołego Kapusia. Gdyby taki istniał to właśnie by Ci go przyznano, za Twą wzorową, obywatelską postawę. Znalezienie strażnika nie nastręczyło Ci problemów, bo było ich tutaj całkiem sporo. W takim tłumie łatwo było o złodzieja czy jakieś spory, więc i zaangażowano sporą liczbę osób do ochrony. Podszedłeś do strażnika, oddałeś mu rybę z zawartością i wyjaśniłeś co i jak, opisując podejrzanego typa i to, co miałeś dla niego zrobić. Strażnik wysłuchał Cię z uwagą i obiecał, że zajmie się sprawą. Wziął rybę, pożegnał się i poszedł złożyć raport swojemu dowódcy, zostawiając Cię bez słowa. I bez wynagrodzenia.

[Yūrei]

Osz ty pierdo--- Ah, nieważne. W sumie chyba nawet bardziej mi się to opłaci. Zawsze dobrze mieć dobrą opinię wśród strażników z dość prostej przyczyny; mają zdecydowanie większą władzę bezpośrednią, a niektórzy z nich charakterem i korupcją nie odbiegają wcale od bandytów, z którymi w teorii walczą. To taka tajemnica poliszynela, ale szczerze wątpiłem, że na wyspie można było rozbić większy nielegalny biznes bez wchodzenia w układy ze strażnikami. Władza zawsze jest największą mafią.
- Miło... było. - rzuciłem lekko sfrustrowany do odchodzącego strażnika. W końcu miałem jednak czas na to, aby w spokoju zrobić to, co chciałem zrobić od samego początku; przejść się plażą i nacieszyć się widokami, energią i atmosferą. Co zrobiłem potem? Poszedłem do domu, rzecz jasna. Oglądając się czasem za siebie, na wszelki wypadek.
[z/t]

[Tenka]

Podróże przynosiły Tence naprawdę wiele niespodzianek. Głównie miłych, ale paradoksalnie bardziej rozwijał się podczas tych, gdzie życie kładło mu kłody pod nogi. Młodzieniec przeszedł już sporą część świata i zwiedził naprawdę wiele ciekawych miejsc, aż ostatecznie trafił... tutaj. Po tych wszystkich pięknych, słonecznych albo zaśnieżonych miejscach trafił na wyspę, z której mgła prawie nigdy nie znika. Nie było by w niej nic złego, gdyby pojawiała się tylko o poranku, bo wtedy jest nawet orzeźwiająca, ale cały dzień? No kogoś tu zupełnie pogięło i pomimo tego, że Kumo zazwyczaj jest pozytywnie nastawiony do życia, to tutaj jakoś łapała go depresja. Pewne ukojenie dałoby mu z pewnością spoglądanie na rozbujaną morską otchłań, ale tej również nie było zbytnio widać. Do uszu chłopaka docierał tylko szum kolejnych fal rozbijających się o zacumowane w porcie statki i wybrzeże. Głośne westchnięcie opuściło usta chłopaka, który zrezygnowany oparł się plecami o ściane najbliższego budynku i desperacko starał się przegonić wachlarzem zapach ryb unoszący się dookoła. Nie dość, że ludzie wyglądali jak ryby, to jeszcze ryby wyglądały jak ryby! Dobrze, że tutejsi mieszkańcy przynajmniej rozsiewali inny zapach, bo Tenka musialby się stąd jak najszybciej ewakuować. Nie, żeby tego właśnie nie planował, ale przynajmniej na razie nie miał ku temu dobrego powodu. Z pewnością rzuci się jednak na pierwszą lepszą okazję do opuszczenia tej wyspy i udania się w dalszą podróż.

[Nikusui]

Misja dla Tenki
Ranga C
1/30 Doprawdy, nie było tu zbyt przyjemnie. Szczególnie dla kogoś, kto nie pochodził z tych terenów. Wiele osób pewnie czułoby się tutaj zagrożonych. Nie oszukujmy się, Ród Hoshigaki nie był z twarzy najprzyjemniejszy. W każdym razie i tak nie brakowało tu obcych. Przede wszystkim handlarzy, którzy przybyli tu na zakup ryb. Były przecież tereny, które nie miały dostępu do morza, a za takie rarytaski tam słono płacili. Nic więc dziwnego, że nawet wszechobecna mgła nie odstraszała przybyszów.
Po dłuższej chwili dało się nawet przyzwyczaić do zapachu ryb, bo co chwilę przybywały tutaj kolejne kutry ze świeżą dostawą. Zdawać by się mogło, że mieszkańcy już dawno znieczuli się na ten zapach, a może nawet i go polubili. Tenka mógł zauważyć kolejny kuter, który zanikał we mgle, ruszając na kolejne łowy. Tuż po tym przed nim przebiegło dziecko, szczerzące się od ucha do ucha, z widocznymi, zaostrzonymi zębami. Chłopczyk był bardzo radosny, miał nie więcej jak siedem lat i wymachiwał rybą, jakby właśnie zdobył największy łup świata. Nie minęło parę sekund, jak tym samym torem biegł opasły mężczyzna, poczerwieniały na twarzy. Przeklinał pod nosem dzieciaka, który najwidoczniej postanowił zrobić mu psikusa. Zatrzymał się niedaleko Tenki, zerknął w jego stronę i bez słowa pokiwał głową, po czym machnął ręką ze zrezygnowaniem. To była jedna ryba, których miał multum, ale nie mógł sobie pozwalać na takie kradzieże czy psikusy. Nie zamierzał też jednak biegać za dzieciakiem, który już chwilę temu zniknął mu z oczu. Dlatego zaraz po tym, jak machnął ręką, ruszył spokojnym krokiem w stronę, z której przybył. Biedaczysko, musiał jeszcze złapać oddech, bo jednak trochę się zmachał, a dźwigać to ciało nie było łatwo.
Oparty o mur budynku Tenka, chyba nie do końca wiedział co ze sobą zrobić. I mimo wsłuchiwania się w szum fal po tej chwilowej "rozrywce", wyraźnie dało się usłyszeć pluskanie w wodzie. Mgła utrudniała widoczność, ale odgłos był głośny. Jakby ktoś chciał pobić tę taflę wody. Najwyraźniej komuś tutaj humor nie dopisywał. I nie było widać kto jest sprawcą tego zamieszania, dopóki nie zmniejszyło się odległości, jaka ich dzieliła.

[Tenka]

Dorsz? Łosoś? Tuńczyk, a może karp? Co by to nie było, Tenka i tak by tego nie rozpoznał! Nie znał się na rybach, a nawet ich też zbytnio nie lubił. Niby to zdrowe, niby to jakieś mięso, a jednak smak nie ten. O wiele bardziej lubił jakieś słodkie rzeczy, gdzie faktycznie mógł się na chwilę rozpłynąć kiedy obracał je w ustach. Tymczasem teraz musiał nie tylko obejść się smakiem, ale jeszcze przezwyciężyć jakimś cudem ten paskudny odór, który roznosił się dookoła. Pomaganie wachlarzem nie pomagało, oddychanie przez usta nic nie dawało. Ryby były w jego ustach, ryby były w jego nosie i dobrze, że nie zajrzały jeszcze gdzieś indziej. Kumo był jednak dzielnym chłopakiem i postanowił skupić się na czymś zupełnie innym. Być może w ten sposób jego nozdrza przyzwyczają się do tej tragedii, a że los był dla niego łaskawy, to wnet przebiegł przed nim mały dzieciak ze swoim skarbem dyndającym w powietrzu. I nie, nie chodzi o skarb skarbów, a coś co wywołało uśmiech na twarzy Tenki - rybę.

O ile wszystkie łuskowate stwory dookoła mu śmierdziały, o tyle ten targany przez dzieciaka wydawał się zupełnie inny. Czy to przez wspomnienia, które właśnie napłynęły do jego głowy? W końcu on sam cieszył się z każdego kawałka jedzenia jakie udało mu się zdobyć dla jego braci. Nawet taka ryba mogła przesądzić o życiu lub śmierci kiedy nie ma się co jeść. A może zrobiło mu się cieplej na sercu dlatego, że maluch przypominał mu o jego braciszkach? O tych małych, kochanych, słodkich, rozrabiających kurduplach, które wyściska jak tylko wróci do domu i późnie... Grubas. Nikt inny jak właśnie ten grubas śmiał mu przerwać wspaniałą wizję jaka rozpościerała się w jego umyśle! On chciał widzieć swoich braci, a nie człowieka, który ma zadyszkę po przebiegnięciu kilkunastu metrów. Widząc zrezygnowane machnięcie ręką, Tenka uśmiechnął się tylko pod nosem. Nie mógł współczuć przecież człowiekowi, który bezpardonowo wcisnął się między niego samego, a jego braci. Oczywiście biedny właściciel ryby nie wiedział o czynie, którego się właśnie dopuścił, ale to w żaden sposób go nie usprawiedliwiało!

Wcześniejsze cierpliwe czekanie Tenki (na tyle cierpliwe, na ile zgadzało się ono z jego nadpobudliwością) po chwili przerodziło się w chwilową depresję. Wzrok wbity w ziemię, podbródek przyciśnięty do klatki piersiowej i regularne wzdychanie, które wskazywalo na wielki, wielki ból. To depresja starszego brata. Rozłąka z rodzeństwam dawała mu się we znaki do tego stopnia, że nawet nie zarejestrował kiedy odbił się plecami od ściany i ruszył w stronę dźwięków, które dość wyraźnie wybijały się na tle w miarę jednostajnych fal. Ciało Tenki automatycznie ruszyło się z miejsca jakby zahipnotyzowane, ale dzięki temu być może wyrwie się z tej rybiej wyspy. Wszystko zależy od tego co odnajdzie po drugiej stronie mgły.

[Nikusui]

Misja dla Tenki
Ranga C
3/30 Tubylcy bez mrugnięcia okiem potrafili powiedzieć, jaką rybę właśnie widzą. Według nich było to tak banalne, że uważali, iż wszyscy powinni tak potrafić. Być może było to jakieś mylne przekonanie, ale z niektórymi osadniczymi myślami się po prostu nie wygra. Na szczęście nikt tu nie odpytywał Tenki o kwestię ryb i ich nazewnictwo, toż to nie był w końcu konkurs. A nawet jeśli taki by był, mężczyzna raczej nie wziąłby w nim udziału. Pewne jednak było to, że po przebywaniu tutaj, cały przesiąknie zapachem, za którym tak nie przepadał. Tak czy siak, ludzki organizm potrafił dostosować się do wielu rzeczy. Tak jak i po pewnym czasie zapach ryb nie był już tak uciążliwy, a gdyby wrzucić z głowy w ogóle fakt, że tu cuchnęło, nos być może w ogóle już niczego by nie wyczuł.
Niespodziewany widok biegnącego chłopca, wywołał miłe wspomnienia u Tenki. Chwila relaksu i powrotu do przeszłości, gdzie cieszyła każda najmniejsza rzecz. I zapewne ryba też, jeśli się ją zdobyło jako jedyny posiłek w ciągu dnia. Zwłaszcza, gdy robiło się to dla kogoś, jak Tenka dla swoich braci. Ale, jak nie szło nie zauważyć, nic do dobre nie trwa wieczne i piękne wspomnienia zostały przysłonięte przez opasłe cielsko, które i tak nic nie zrobiło, bo o dalszym gonieniu chłopca nie było mowy.
Nie był to dobry czas dla Tenki. Wspomnienia, z pozoru miłe, przerodziły się w tęsknotę, z którą trudno było sobie poradzić. Ciało i dusza same pragnęły zrobić coś, by wyrwać się z ponurych myśli i zająć umysł czymś innym. Stąd też nogi się poruszyły, idąc w kierunku dźwięku, który nie ustawał, a wraz z kolejnym krokiem mężczyzny, zdawał się być jeszcze głośniejszy, jakby ktoś za każdym razem coraz bardziej się denerwował. Dopiero po przejściu kilkunastu metrów, zaczął rysować się ciemny kształt w tej gęstej mgle. Z czasem był coraz wyraźniejszy, to była sylwetka człowieka, aczkolwiek drobnego. Machał ręką w stronę wody, najwidoczniej będąc sprawcą dźwięku pluskania. Gdy tylko Tenka podszedł na tyle blisko, by móc wyraźnie ujrzeć to, co znajduje się przed nim, a raczej kto, zauważył dziewczynę, która miała nie więcej jak 16 lat. Była drobnej postury i wyglądała dość normalnie, przynajmniej biorąc pod uwagę wygląd niektórych tubylców. Dziewczyna co rusz zgarniała jeden kamyk z ręki i rzucała go w stronę wody, najmocniej jak tylko potrafiła. Jej twarz była poczerwieniała, oczy nienaturalnie przekrwione i wyglądała tak, jakby dosłownie zaraz miała wyjść z siebie. W momencie, kiedy Tenka mógł zawiesić na niej chwilę dłużej swoje spojrzenie, dziewczyna z impetem rzuciła resztę kamieni przed siebie i padła na kolana, bezsilna ze zdenerwowania.

[Tenka]

Bracia braćmi. Można by tak powiedzieć, ale dla Tenki byli wszystkim. Resztę stracił parę lat temu, więc sama myśl o ich braku wprowadzała go w depresję. Ale czy nie taka właśnie jest braterska miłość? Najstarszy z całego rodzeństwa zawsze powinien przede wszystkim dbać o swoich malców, a gdy nie mógł tego robić, to do jego serca wkrada się zmartwienie. Z tego miejsca nie trudno wyobrazić sobie, że niewinne uczucie może przekształcić się w coś bardziej głębokiego. W przypadku Kumo cały ten proces trwał niesamowicie krótko i stany agonalne przychodziły niemal natychmiast.

Podczas takiego zamartwiania się Kumo był jedynie cieniem samego siebie. Z człowieka, który na co dzień śmiał się niemal ze wszystkiego zamieniał się w mężczyznę, który ledwo co odrywał stopy od ziemi kiedy się poruszał. Jego czujność malała, percepcja otoczenia ograniczała się do minimum, a jego umysł zakrywał się mgłą jeszcze gęstszą niż ta, która panuje w tutejszym porcie. Nie inaczej było i tym razem kiedy czarnowłosy zaczął kierować się w stronę dziwnych odgłosów dochodzących zza mglistej kurtyny. Poruszał się jak człowiek, który zaraz miał upaść na piasek ze zmęczenia, ale po dotarciu na miejsce w jego oczach pojawił się nagle jakiś błysk. Rozmarzony wzrok w jednej chwili ustąpił miejsca bystremu spojrzeniu, które skupiło się teraz na dziewczyne odprawiającej dziwny rytuał. Raz za razem ciskała w wodę kamieniami zupełnie tak, jakby chciała zrobić sobie z nich most po którym będzie mogła przejść na kolejne wyspy. Problem tkwił jednak w tym, że nawet pomimo tego genialnego planu musiałaby ciskać kamulcami przez kilka stuleci albo nawet i dłużej, żeby ukończyć swoje zadanie. Tenka nie mógł pozwolić na to, żeby tak młoda niewiasta się męczyła, więc bez chwili zastanowienia ruszył w jej stronę.

- Czemu tak bardzo nienawidzisz kamieni, że skazujesz tuziny z nich na utonięcie? Też za nimi nie przepadam, ale nie do tego stopnia. Wszystko w porządku? - zapytał swoim beztroskim głosem, nachylając się lekko nad dziewczyną. Ręce schował do swoich szerokich rękawów, a na jego twarzy pojawił się charakterystyczny uśmiech, który towarzyszył mu przez większość czasu. Płaczące dziewczyny zawsze wywoływały w Tence jakąś dziwną potrzebę pomocy. W tej chwili nie liczyło się to, że znajduje się obok nieznajomej przedstawicielki płci pięknej. Teraz najważniejsze było rozeznanie się czy potrzebuje pomocy. Rumieńce i niezręczne dukanie można zostawić na później.

[Nikusui]

Misja dla Tenki
Ranga C
5/30 W życiu każdego człowieka przychodził ten moment, że trzeba było dorosnąć. Nieważne czy to był mężczyzna czy kobieta. Nikt nigdy nie pozostawał na zawsze dzieckiem. O ile takim nie umierał. Życie po prostu do tego zmuszało, często zbyt szybko. Kto wie, być może w takiej sytuacji była nieznajoma dziewczyna, która właśnie sprzeciwiała się swojej dorosłości. Być może.
Tenka postanowił nie zostawiać tak tej sytuacji. Skoro był, czuł potrzebę pomagania. Dziewczyna wyglądała naprawdę na bezsilną, jednocześnie widocznie chcącą walczyć dalej, chociaż było to naprawdę ciężkie. Głowę miała spuszczoną, oczy ją szczypały i zdawały się być niesamowicie suche, mimo iż jeszcze niedawno wylewały morze łez. Na początku słowa Tenki nie dotarły do dziewczyny, jakby się od niej odbiły, albo przeszły gdzieś obok. Przez moment wydawała się być w letargu, aż nagle odwróciła głowę w stronę nieznajomego sobie mężczyzny. Tenka mógł teraz zauważyć jej poczerwieniałe oczy, spuchnięte powieki i odznaczające się w tym wszystkim, błękitne niczym czyste niebo spojrzenie.
- Zabrały go. - wymruczała przez spierzchnięte, nieco popękane usta, które pewnie prezentowałyby się w naturalnym stanie o wiele lepiej. Dziewczyna miała czarne, długie do pasa włosy, które teraz nieco przysłaniały jej twarz.
- Zabrały go! - powtórzyła, unosząc się gwałtownie i łapiąc Tenke za poły jego ubrania. - Zabrały go! Zabrały go... zabrały mi... - powtarzała niczym obłąkana, poszarpując materiał, jakiego się złapała, przez co potrząsnęła Tenką kilka razy. Na szczęście niezbyt mocno, nie miała tyle siły, a i nie chciała zrobić krzywdy nieznajomemu. Właśnie... nieznajomy! Jej oczy otworzyły się szerzej i dziewczyna puściła ubranie Tenki, przyciągając dłonie do swojej twarzy, tuż pod brodę.
- Nie chciałam. Przepraszam. - powiedziała bardzo cicho, ale Tence nie sprawiło problemu usłyszenie tych słów. Za to nieznajoma jakby momentalnie się wycofała. Ton głosu bardzo złagodniał, dłonie trzymała blisko siebie, jakby odznaczając jakąś granicę i dając do zrozumienia, że nie ma sobie czym zawracać głowy.