Siedziba władzy

[Misae]

Serce pękało jej na tysiące kawałków. Czym był ten ogromny ciężar, który zabierał oddech z piersi? Czym był ten rosnący niepokój, smutek i żal, rosnący z każdym kolejnym słowem obecnej tu Akiro. Dlaczego on to robił. Minęło tyle czasu. Ale skoro minęło go, aż tyle czemu te wszystkie uczucia trawiły ją od środka. Czemu oczy zaczynały skrzyć się od cisnących się do nich łez. Dlaczego to wszystko było po prostu nie tak. Czy gdyby powiedziała mu wtedy, że nie chce aby wyjeżdżał, wszystko potoczyłoby się inaczej? Czy ona była winna całej tej okropnej sytuacji? Poczucie winy rosło w niej coraz mocniej i mocniej.
Poczuła jak dziewczyna zaczyna ją przytulać, więc co mogła zrobić innego białowłosa niż odpowiedzieć dokładnie tym samym. Chciała po prostu dać jej wsparcie, choć co było również i strasznie egoistyczne z jej strony, sama też potrzebowała teraz kogoś obok siebie. Kogoś kto sprawi, że na chwilę przestanie czuć się tak przerażona i przytłoczona. Nie tak miał wyglądać ten dzień. Miała zjeść obiad w miłej atmosferze i może zwiedzić trochę okolice. Dlaczego więc wszystko zdawało się walić niczym dom z kart.
Słuchała słów brunetki współczując jej coraz mocniej. Nie spodziewała się, że usłyszy ciche warczenie. Nie spodziewała się, że poczuje zaraz dłonie młodej Terumi, które oplotą jej szyję.
-Co...! - wyrwało się z jej ust, póki jeszcze była w stanie wydobyć z siebie dźwięk. Położyła dłonie na rękach dziewczyny próbując ją powstrzymać. Niestety dziewczyna nie należała do specjalnie silnych osób. Nawet po prostu do silnych osób. Nie wiedziała co się dzieje dalej. Po prostu nagle kobieta została od niej oderwana, a w sali pojawił się Hikari. No tak. Była już świadkiem jego pokazu szybkości... choć było to spore nadużycie. Otarła bolącą szyję kaszląc parokrotnie. Płuca ucieszyły się na dawkę powietrza. Sama jednak dziewczyna nie skupiła się nad tym za bardzo. Ciężko doskoczyła do chłopaka, łapiąc go za ramię.
-Przestań! - pisnęła przerażona - Ona z nimi nie pracuje... - starała się mówić normalnie, jednak słuchać było, że ciężko jej się mówi przez dopiero co duszone gardło - ...proszę - dodała. Widziała jego wściekłość, ale w duszy czuła się winna za to co się stało. To z jej powodu dziewczyna czuła się taka zraniona. To ona była powodem jej krwawiącego serca. W duszy też przerażała ją reakcja bruneta. Ta ogromna złość i nienawiść, która się wylewała z niego... czego się dowiedział z tamtej torby? Dreszcz przebiegł wzdłuż jej kręgosłupa.
-Hikari... - miała nadzieję, że wezwanie go po imieniu pozwoli mu na chwilę opanować emocje.

[Naoki]

Misja Grupowa B
Misae i Hikari
37/67
"W odmętach zapomnienia"

---

Sytuacja, która miała miejsce, robiła się coraz bardziej kłopotliwa. Nawet nie biorąc już pod uwagę kradzieży, tutaj problemem było coś o wiele większego, czego nikt o zdrowych zmysłach nie byłby w stanie pojąć tak po prostu. Tylko na dobrą sprawę, kto tutaj był wszystkiemu winien, kto był największym złoczyńcą Tomoe? Ta dziewczyna, przedstawiająca się jako Akiro, czy osoby z notatnika chłopaka. Wszystko w takim wydaniu nabierało nowego wydźwięku.
Jednak o wiele bardziej poważnego jak się okazało, ktoś był na tyle zuchwały, czy też pewny siebie, by spróbować dokonać morderstwa w samej siedzibie władzy. Czy to już świadczyło o głupocie, czy też pewności siebie ludzi, którzy byli w to zamieszani. Na pewno świadczyło o jednym, nie zawahają przed niczym wykorzystując każdą słabość osoby, którą chcą dorwać. Niestety w ogniu tego wszystkie znalazła się biedna dziewczyna, która otarła się lekko o śmierć, różnica w sile między dwiema dziewczynami nie była wielka, może gdyby sama reakcja była szybsza, czy też pewniejsza dałoby się uniknąć częściowego podduszenia.
Tylko tutaj pomocny okazał się Hikari, który z gracją rycerza powalił jedną dziewczynę by uratować drugą, nie była silna czy też wytrzymała, nie była w stanie nawet zareagować na uderzenia, które otrzymała. Uderzenie w brzuch, było wystarczające by zgięła się lekko w pół, a cios w twarz powalił ją na ziemie, korzystając ze wcześniejszego zachwiania. Teraz to ona była tutaj bezbronna leżała obita na ziemi kaszląc, próbując złapać jakiś poważniejszych oddech, czy też wynikający z siły uderzenia, czy też płaczu, który jej w tym wszystkim towarzyszył. Jednak nadal na jej twarzy gościł lekki szatański uśmiech. Nie mówiła nic, nawet nie próbowała się podnosić zostając w pozycji leżącej, co nieco utrudniało jej spętanie. Dopiero po krótkich wyznania zwiedzenia całego piekła, zaczęła się śmiać przez łzy.
- Skończ pieprzyć, lepiej mnie zabij i tak jestem już martwa, nie dożyje rana. A tak będzie przynajmniej szybko. - wykrzyczała, podnosząc swój wzrok. W stanie gdzie pokazywała całą swą twarz nie wyglądała zdrowo, wcześniejszy pogląd na jej bladość, która była urokliwa nabierał nieco chorego wydźwięku, przeczernione oczy, coraz bardziej zalewające się krwią. Czy też lekki krwotok z nosa, który mógł być wywołany uderzeniem, ale nie musiał.
Na pewno macie teraz dużo do powiedzenia, sobie wzajemnie, wyjaśniając wszystko co mogło być znaczące w tej sprawie.
- Gdyby Bogowie byli bardziej łaskawi, moglibyśmy być przyjaciółmi. - dodała po krótkiej chwili, znowu całkowicie zmieniając swój ton, którym tym razem wybrzmiewał o wiele delikatniej, a przede wszystkim brzmiał szczerze, oraz był w pewnym stopniu przesiąknięty negatywnymi odczuciami bólu.

  Ukryty tekst

[Hikari]

W gniewie człowiekowi ciężko się powstrzymywać, ale Hikari to zrobił nie zabijając dziewczyny natychmiastowo po wejściu do pomieszczenia. Połączył ją z kultem wspomnianym na właśnie czytanych przez niego kartkach papieru, jedynie szkoda było mu brudzić siedziby władzy. Patrząc z złością na niebezpieczną kobietę poczuł dotyk na ramieniu nakazujący mu przestać, ponieważ podobno się mylił co do jej pochodzenia. Czyli... Kim do cholery jest? Czyżby zaginioną z wioski wspominanej w notatkach, której poszukiwał Tomoe? Czemu więc zaczęła dusić jego partnerkę? W głowie miał multum pytań, a znał odpowiedź tylko na jedno. Czy dowiedzenie się prawdy sprawiało aby żałował zadania tych dwóch szybkich uderzeń, przez które ktoś ma właśnie problem z oddychaniem? W żadnym wypadku, nie mógł w ten sposób zrobić większej krzywdy poza pozbawieniem najwyżej przytomności do czego nawet nie doszło. Dopiero słysząc słowo "proszę" opanował się aby odpowiedzieć.
- Nic jej więcej nie zrobię.
Wciąż posiadał zaciśnięte pięści, ale ton głosu zdecydowanie opadł. Zastanawiając się co powinien zrobić nie odrywał wzroku od próbującej złapać oddech kobiety, powoli przekształcając gniew na smutek pod wpływem dotyku Misae. Słysząc wezwanie po imieniu natychmiast odwrócił w jej kierunku głowę mając oczy wypełnione bardziej tą drugą emocją kiwając głową. Czyżby wciąż była przerażona tym jak została przed chwilą potraktowana? Tak przynajmniej to Terumi odbierał.
- Już dobrze. Jesteś bezpieczna.
Kiedy myślał, że posiada sytuację w pełni pod kontrolą spętana dziewczyna zaczęła się śmiać. Trwało to sekund maksymalnie pięć, ale zostało zakończone bardzo zaskakującą prośbą odnośnie pozbawienia jej życia. Podobno zginie zanim na horyzoncie pojawi się słońce. Słowa te zrozumiał dopiero widząc przeczernione oczy, czyli w grę wchodziła trucizna.
- Mogłabyś to przynajmniej nazwać przyniesieniem ulgi, ale masz pecha. Nie wyzioniesz ducha tak łatwo.
Westchnął rozluźniając swoje dłonie mając prosić o wolność białowłosą, aby mógł zabrać ranną do specjalistów kiedy zostało jeszcze wspomniane o bardziej łaskawych bogach.
- Nie moglibyśmy zostać przyjaciółmi, bo nie rozumiesz jednej rzeczy. Bogowie nie mogą być bardziej łaskawi, bo dawno ich przegoniliśmy zapraszając demony na wyżerkę. Świat jest przepełniony złem, a ty wciąż mając wybór cóż... Nie postąpiłaś zbyt rozsądnie.
Smutnawo spojrzał w kierunku znajomej mu Yamanaki, która prawdopodobnie powinna już czuć się lepiej mając uregulowany oddech.
- Misae... Przepraszam. Nie powinienem zostawiać ciebie samej, ale zrozumiałem to dopiero po przeczytaniu części notatnika znajdującego się w torbie. Jesteś obecnie celem jakichś kultystów porywających ludzi, ale nie mamy wiele czasu. Tomoe właśnie z nimi walczy więc musimy zacząć działać. Jeżeli mówisz, że ta dziewczyna nie ma z nimi nic wspólnego zabrałbym ją do szpitala, ale teraz nie mogę zostawić ciebie samej.

[Misae]

Hiakri był wściekły. Misae nie musiała być mistrzynią psychologii, aby zdawać sobie z tego sprawę. Cieszyła się tylko, że zareagował na jej słowa i próby uspokojenia. Nie miałaby szansy inaczej do niego przemówić. Pod względem atrybutów fizycznych nie dorastała mu nawet to pięt. Zarówno ona jak i brunetka gdyby chciał byłyby na jego łasce. Szczęśliwie dziewczyna wiedziała, że nie jest zły. Kiedy tylko odetchnął dziewczyna podeszła do Akiro, ze smutnym, pełnym poczucia winy wyrazem twarzy.
-Przepraszam... nie sądziłam, że mogę być powodem twojej krzywdy... naprawdę przepraszam - powiedziała kłaniając się przed nią nisko. Gdyby nie było Misae dziewczyna nie zostałaby tak zraniona przez Tomoe... choć nie mogła odpowiadać za cudze krzywdy nie mogła też nie widzieć swojej winy w tym wszystkim. Serce jeszcze mocniej jej zaczęło krwawić kiedy po wyprostowaniu na dziwne słowa brunetki dostrzegła jej twarz. Momentalnie sama pobladła. Nie wiedziała, że było z nią aż tak źle. Czy to mogło być spowodowane tamtą trucizną, o której wspominał jeden z przesłuchanych? Serce niemal na chwilę jej stanęło, zupełnie jakby zapomniała, że to ona prawie nie otarła się o śmierć kilka chwil wcześniej. Tak jakby sama Misae nie była ważna. Spojrzała pełna troski Terumi'emu prosto w oczy
-Zabierzmy ją po drodze do szpitala... albo niech ktoś może ją tam zabierze... nie możemy jej tak po prostu zostawić - poprosiła puszczając mimo uszu kolejne dziwne tego dnia słowa Akiro. Nie rozumiała co się z nią dzieję... jakby przemawiały przez nią dwie osoby. Teraz jednak musieli już działać.
-To nie twoja wina.. nic się nie stało. Dziękuję, że mi pomogłeś. Opowiesz mi wszystko po drodze - odparła z wdzięcznością i ruszyła zbierać swoje rzeczy. Płaszcz. Plecak. Nie wiedziała co się może przydać. Na razie przez coraz większy mętlik w głowie miała wrażenie, że wie coraz mniej
-Tomoe, musimy ruszać - rzuciła w kierunku liska, gestem dłoni pokazując aby do niej podszedł. Kiedy to zrobił chwyciła go w ramiona i mocno przytuliła.
-Chodźmy go znaleźć - odparła do bruneta. Jej wzrok powoli się zmieniał. Z przerażenia powoli wychylała się z niego motywacja. Chęć walki o to co ważne. Może... odrobina siły? Czas pokaże. Na razie zamierzała wyjść z sali mając nadzieję, że Hikari wskaże jej drogę gdzie ma biec, aby nie wybiegła po prostu na oślep przed siebie...

[Naoki]

Misja Grupowa B
Misae i Hikari
40/67
"W odmętach zapomnienia"

---

Kwestia posiadania wyboru, nie była raczej zbyt łatwa. W końcu nigdy nie można określić co druga osoba mogła przejść, nim znalazła się we swym obecnym położeniu. Jednak rozmyślanie nad takimi sprawami obecnie raczej nie miało większego sensu, bowiem i tak do niczego nie prowadziło, a w obecnej sytuacji czas odgrywał raczej znaczącą rolę.
Tak jak również można było się spodziewać, kobieta z początku nie skora do żadnej pomocy. Widząca raczej jedynie swoją śmierć przed oczyma. - Demony... Dobrze powiedziane. - wydusiła cicho, patrząc na sufit pomieszania i wysłuchując tym razem słów Misae, to na pewno było dziwne. Na tyle by wywołać u dziewczyny napad płaczu, przemieszany ze śmiechem. - Jesteś taka naiwna, ale dobra. - wydusiła z siebie, spoglądając w stronę dziewczyny, ak by nawiązać z nią kontakt wzrokowy. - Gdybym zabiła Ciebie i wróciła, może dali by mi antidotum. Tyle czasu żyłam w uwięzi, zamknięta w klatce, mogąc jedynie patrzeć jak kolejne osoby są przez nich zjadane kawałek po kawałku. - powiedziała, wyjaśniając chyba częściowo powód napadu na dziewczynę. Teraz może miało to większy sens, o ile miało wcześniej. Tak samo wiecie z kim dokładniej macie do czynienia, Kwestia kultu, może nawet o wiele gorszego niż sami przeklęci wyznawcy jashina, wybierający sobie miejsce idealne do polowania. Tam gdzie wszystkie winy można zrzucić na zupełnie inną grupę. Ucieleśnienie potwora w człowieku, gdzie wiele zrobić się nie dało.
Teraz jednak powoli szykowaliście się do wyruszenia, na dobrą sprawę nie wiedząc gdzie możecie się udać i co zrobić z dziewczyną, której funkcje życiowe stały się już stabilniejsze.
- Zabierzcie mnie do szpitala błagam, a jak macie mapę wskaże wam miejsce, gdzie miałam się udać. Miejscowi nazywają to chyba skamieniałym lasem. - powiedziała, będąc już raczej skorą do współpracy, o ile nie kłamała, tylko czy miała w tym wszystkim jakieś wyjście? Teraz kiedy już raczej nie otrzyma antidotum od swych pobratymców, a raczej ludzi, którzy zmusili ją do tego.

Macie z/w. Możecie iść gdzie chcecie.

[Hikari]

Tak Hikari poznał brudy świata, przez co nie potrzebował potwierdzenia w nazywaniu niektórych ludźmi demonami, choć wśród nich niekiedy dało się znaleźć anioły. Przykładowo Misae, która była przed chwilą duszona... Tutaj naiwnie przeprosiła skrępowaną dziewczynę, na co się lekko skrzywił. Na szczęście niedostrzegalnie, bo każdy był zajęty innymi sprawami to postanowił wrócić do tej kwestii później sam na sam. Tymczasowo chciał czym prędzej zabrać do szpitala brunetkę widząc jej pogarszający się stan, o co poprosiła również Misae patrząc mu w oczy. Nie musiała tego robić, sam o tym wspominał więc pozostało tylko potwierdzić jego zamiary.
- Tak zrobimy.
Choć białowłosa nie widziała tutaj winy Terumiego to nie uspokajało go wewnętrznie. Jak zwykle był zbyt naiwny, wyczuwał niebezpieczeństwo tylko bał się podjąć kroku bez posiadania ostatecznego dowodu doprowadzając do dużego ryzyka. Gdyby zamiast duszenia wybrała ostre narzędzie do poderżnięcia gardła nikogo by nie uratował. Na samą myśl zacisnął ponownie pięść.
- Możesz próbować temu umniejszać, ale moje niedopatrzenie mogło ciebie kosztować życie. Tym razem zabójca był nieudolny, następnego nie dopuszczę.
Dalszą rozmowę przerwała im na swój sposób poszkodowana mówiąca odnośnie antidotum gdyby powróciła wypełniając zadanie. Te słowa lekko zaskoczyły Hikariego, który ponownie był zbyt naiwny widząc skutki uboczne trucizny. Nawet nie poznał kryjówki kultu, więc jego nastrój zmienił się drastycznie. Yamanaka powinna zajmować się przygotowaniem do drogi, on posiadał cały potrzebny ekwipunek więc postanowił zadać kilka pytań naszej zatrutej podejrzanej kucając obok.
- Zanim tylko wyruszymy chciałbym uzyskać jedną odpowiedź, gdzie miałaś wrócić po wykonaniu zlecenia? Mam zamiar się tam udać zabić wszystkich za to odpowiedzialnych, może nawet odzyskać antidotum przy współpracy.
Jasno postanowił warunki, po których usłyszał wręcz błagania o życie z możliwością wskazania dokładnej lokalizacji na mapie. Przynajmniej jeden sukces mogący przynieść mu lekki uśmiech w związku z przybliżeniem się wizji eksterminowania pewnego potężnego źródła zła i nienawiści.
- Jestem pewien, że recepcjonistka znajdzie jakąś. Najpierw udamy się do niej.
Bez najmniejszego zawahania wziął skrępowaną dziewczynę na ręce aby zanieść na recepcje i ułożyć pod ścianą pozwalając się jej oprzeć plecami. Swoją drogą zaskakujące, że nikt nie przyszedł po usłyszeniu hałasów szybciej do jego gabinetu. Czyżby uważali, że to on posuwał się do rękoczynów? Cóż mieli rację, tylko miał swoje powody, które wyjawił od pierwszego ujrzenia kobiecie ściągającej go do siedziby władzy.
- To Akiro Terumi, należy do kultystów prawdopodobnie wbrew swojej woli. Została otruta i aby uzyskać antidotum próbowała zabić moją znajomą, jednak postanowiła z nami współpracować i wskazać nam ich kryjówkę gdybyśmy posiadali mapę skamieniałego lasu. Znajdziemy jakąś do pożyczenia?

[Misae]

Misae nie rozumiała czemu Hikari, aż tak bierze to na siebie. Wina była zdaniem Misae po jej stronie, zdecydowanie i bezapelacyjnie. Nie umiała sobie tego wyjaśnić. Położyła mu dłoń na ramieniu. Tylko to przychodziło jej w tym momencie do głowy.
-To nie byłaby twoja wina.. to ja byłam nieostrożna, Hikari. Nie bierz proszę moich błędów na swoje barki. - odparła spokojnie z typową dla siebie delikatnością. Nie mówiła już nic więcej, tak samo nie odpowiadała na zaczepkę o swojej naiwności. Nie było ku temu sensu. Przecież doskonale sobie zdawała z niej sprawę. Nie był to nic nowego. Ktoś jej chyba nawet kiedyś powiedział, że przez swoją naiwność straci życie, ale jakoś nie potrafiła sobie przypomnieć do kogo te słowa należały.
Szczęśliwie Hikari przejął dowodzenie nad ich obecnym zadaniem, co chyba nie powinno mieć miejsca bo to ktoś kogo ona znała był celem, lecz z drugiej strony zdecydowanie miał on dużo więcej doświadczenia o młodej kunoichi i dużo bardziej nadawał się do wykonania tego zadania. Nie czuła się też na siłach by zrobić coś takiego. Przede wszystkim to co mogła to sama wykonywać jego polecenia, obserwować i wyciagać wnioski na przyszłość by kolejnym razem poradzić sobie samej.
Akiro miała wskazać drogę, wszystko co miało być powiedziane zostało powiedziane. Pozostało im czekać, aż recepcjonistka poda im jakąś mapę, w końcu w siedzibie władzy powinni mieć takie rzeczy. Kiedy tak się stanie (albo nie, na co też była przygotowana powie tylko
-Ruszajmy - jako znak aby opuścili w końcu to miejsce i zaczęli poszukiwania

Zapewne ZT jeśli dostaniemy mapę - to skamieniały las

[Naoki]

Misja Grupowa B
Misae i Hikari
43/67
"W odmętach zapomnienia"

---

Brak widocznej pomocy, cóż może z samego początku chciał ktoś wmieszać się do tego wszystkiego i zainterweniować, ale z drugiej strony. Postanowili zostawić całą sprawę nadal w jakimś stopniu młodemu Terumiemu, któremu zadanie zostało powierzone na samym początku. W końcu to jego cyrk i on powinien się tym zająć. Jednak z drugiej strony hałas dochodzący z pomieszczeniu nie był jakiś bardzo znaczący. W końcu czasami każdemu zdążyły się potknąć czy też zdenerwować podczas załatwiania spraw, które dla zwykłych ludzi mogą być lekko stresujące i męczące.
Tylko większość pracowników w tym miejscu, było w pewnym stopniu doświadczonymi wojownikami, potrafiącymi samodzielnie poradzić sobie z problemami, a strażnicy pełnili rolę bardziej dekoracyjną i reprezentacyjną. Oraz może by zatrzymać jakaś otwarty atak, czy początkowy akt zagrożenia w głównym holu. Tylko czy samotnie dorównują doświadczeniem chociaż połowie urzędników? Można by się kłócić, jednak szansa że paru potężnych kogo zajęło się polityką nadal wchodziło w grę.
Jednak już kończąc ten lekko przydługi wywód, mieliście mniej więcej określony cel. Gdzie mogliście się udać, jednak sama nazwa miejsca nie pomagała wam zbytnio. Jednak sama recepcjonistka o prośbie o mapę, oczywiście wskazała wam jedną, znajdująca się na ścianie. Przedstawiającej całą prowincje. Na pewno była ona o wiele większa niż sklepowe odpowiedniki.
- Dobrze, zajmiemy się nią. - powiedziała, kiwając dłonią do strażników by podeszli, gdzie wyjaśniła im spokojnie sprawę i wskazała dziewczynę. Po czym dójka mężczyzn na chwilę zniknęła, udając się na zewnątrz. Jednak ten czas dla was również nie był zmarnowany, dziewczyna tak jak obiecała pomogła wam, jednak wcześniej prosząc o lekką pomoc przy wstania, miejsce na mapie, które wskazała. Znajdowało się w rejonach "zatwardziałego lasu" różnica w nazwie nie była zbyt wielka.
- Tam powinni być. Tak samo gdzieś tam powinien być Tomoe. - powiedziała, znowu przyjmując pozycje siedzącą. Było po niej widać, że jest lekko zmęczona, a to wszystko do czego się dopuściła niezbyt dobrze wpływało na jej poczytalność, albo inne zdolności.
Teraz już mogliście spokojnie udać się na miejsce, by odrobione się rozejrzeć. obszar jaki mieliście przeszukać wydawał się nieco spory, ale sama potencjalna liczebność przeciwników, czy wasze zdolności powinny wam to ułatwić. W samych drzwiach mineliście się również, że strażnikami. Teraz mającymi ze sobą noszę by najlepiej przetransportować ją w jakiś wygodniejszy sposób do szpitala, gdzie powinna otrzymać odpowiednią opiekę.

z/t

[Naoki]

Misja Grupowa B
Misae i Hikari
79/67
"W odmętach zapomnienia"

---

Akcja, w której braliście udział z samego początku nie należała do najlepszych. W końcu rozchodziło się tutaj o życie białowłosej dziewczyn, który było zagrożone przez działania jej starego ukochanego, który nazywał się tak samo jak jej lisek. Tomoe na pewno w tym wszystkim nie podejmował najlepszych działań, gdzie wszystko bardziej komplikował nie jeżeli ułatwiał, najpierw chcąc zrobić z siebie przestępce, a następnie chcąc walczyć z Hikarim posyłając w jego stronę groźby. Każdy potrafił się mylić, tak samo jak i zmienić, na lepsze albo gorsze. Czy ten czas spędzony razem jakoś wam pomógł? Pozwolił otworzyć się na nowe perspektywy czy też lepiej poznać samych siebie. To już będziecie musieli ocenić sami.
Sytuacja, w obozie, która miała miejsce z początku mogła skończyć się fatalnie, ale argumenty jakie przedstawiła kobieta i dowód rzeczowy jaki posiadałeś ty, pomógł to załagodzić na tyle, by nikt nie ucierpiał. Może nieliczne osoby z grupy nieco się opierały, ale zostały spacyfikowane przez swych współbraci, którzy myśleli bardziej logicznie, bądź też mieli mniej na sumieniu od reszty. Na całą grupę, jaką pojmaliście znajdował się tam cztery kobiety i siedmiu mężczyzn. Mniejsza połowa z nich była bardzo młoda, prawdopodobnie byli wychowani przez tamtego chorego człowieka. Gdzie oni również stawali największy opór przed aresztowaniem.
Idąc dalej razem z więziami dotarliście do Tomoe, który czuł się nieco lepiej i nawet dogadywał się z liskiem, nieco się z nim bawiąc przy użyciu zdrowej ręki. Teraz wędrówka stawała się nieco trudniejsza i liczna, aż do samej bramy gdzie wasza liczebność zmalała drastycznie, strażnicy razem z wyjaśnieniami zabrali waszych więźniów. Zabierając ich prawdopodobnie do aresztu, gdzie będą musieli zaczekać na swój wyrok.
Teraz mogliście się na moment rozdzielić, gdzie Misae zabrała Tomoe do szpitala, przy okazji spotykając strażnika, który pilnował zatrutej dziewczyny. Nie miał niestety zbyt dobrych informacji, medykom udało się zwalczyć częściowo truciznę w jej orgazmie także ją izolując. Lecz mieli zbyt mało czasu, przez co utraciła wzrok, a szansa na jego odzyskanie była mizerna.
Sam stan białowłosego młodzieńca, lekarza określali na dość ciężki. Właśnie z tego powodu nie opuści od szpitala przez najbliższe tygodnie, gdzie będzie musiał jakoś dość do siebie, lecz bez twej pomocy prawdopodobnie byłoby o wiele gorzej. Bo poza uszkodzoną ręką i nogą, miał połamane żebra, czy też pozrywane niektóre mięśnie. Więc bez szybkiej, nawet podstawowej pomocy byłby teraz prawdopodobnie martwy.
Hikari w tym czasie mogłeś udać się do karczmy by odebrać skradzione rzeczy, wyjaśnienie wszystko karczmarzowi, spowodowało że oddał Ci wszystko. Twierdząc samemu, że chciał mu pomóc, a przedmioty miał oddać właścicielom na następny dzień. Wszystko czego poszukiwaliście znajdowało się tam, w stanie nienaruszonym. Za wyjątkiem dziennika, który karczmarz wskazał Ci jako wyjątkowo ciekawy. Jak się okazało jego właściciel zajmował się lichwą, a tutaj byli zapisani wszystko jego dłużnicy, gdzie większość z nich raczej nie byłaby w stanie go spłacić do końca swego życia. Strach pomyśleć jakie metody wykorzystywał, by ściągać swą należność.
Po tym wszystkim oboje mogliście się spotkać pod siedzibą władzy, gdzie zaraz po wejściu, zostaliście wysłani przez recepcjonistkę do jednego z gabinetów. Gdzie czekał na was rosły mężczyzna, prawdopodobnie kogo rodu Hikariego. Zaprosił was bez problemu do środka i pozwolił usiąść gdzie mogliście mu wszystko wyjaśnić. Sama recepcjonistka i strażnicy donieśli mu o więźniach i o tym co miało miejsce wcześniej w samej siedzibie. Z dodatkowych osób, których mogliście tam spotkać, była Mina Yamanaka, który najwidoczniej była zniecierpliwiona czekaniem na odzyskanie swych rzeczy, najwidoczniej lekko wybuchła, nie mogąc realizować swoich interesów.
Lecz tutaj był już koniec tej dziwnej i nietypowej historii, mogącej być momentami nieprzyjemnej czy też irytującej. Więcej takich rzeczy nie powinno już być, a czym mniej złych ludzi na świecie, tym lepiej mogło się żyć tym niewinnym. Gdzie właśnie wy staliście dzisiaj na straży ich bezpieczeństwa. Zasługując teraz na odpoczynek.

Koniec misji.

[Hikari]

Szęśliwie obyło się już bez żadnych dodatkowych problemów. Szli w kierunku wioski, gdzie Misae powiedziała jakoby miał szansę naprawienia zdania o sobie. Tylko czy naprawdę taką szansę dostanie? Nie chciał się nad tym zastanawiać, mogły to równie dobrze być słowa jedynie pocieszenia. Czy to powód aby zaczął się teraz tym zamartwiać? Zdecydowanie, bo kiedy zrozumiał jak ważna dla niego może być Yamanaka jest już zbyt późno. Czy robił to obecnie? Nie, jest zbyt wiele spraw którymi musiał się zająć. Przykładowo wyjaśnić sytuację strażnikom na bramie, a potem zajść już samotnie do karczmy po skradzione rzeczy. Właściciel oczywiście poszedł na współpracę, z usprawiedliwieniami, które Terumi bez problemu przyjął. Odzyskał wszystko więc czy był sens robienia człowiekowi problemów? żaden, tym bardziej jak spojrzeli nad pewnym lichwiarskim dziennikiem. Teoretycznie powinien go oddać, ale postanowił zabrać z sobą i spalić. Czuł, że oddając go zaraz dostałby zlecenie na odzyskiwanie pieniędzy co mu się nie podobało. W ten sposób chyba miał czystsze sumienie. Pod siedzibę dotarł pierwszy, gdzie poczekał na Misae przed wejściem.
- Jak się czuje Tomoe?
Zapytał z troską w głosie na początku pokazując przy okazji trzymany w ręku worek w którym znajdowały się prawie wszystkie zguby właścicieli.
- Zaginął tylko jeden dziennik lichwiarza, który zapewne chciałby odzyskać swoje długi nieczystymi metodami. Za to akurat niestety ja jestem odpowiedzialny.
Szepnął jej na ucho zanim razem weszli do środka. Recepcjonistka widząc ich razem natychmiast wysłała do jednego z gabinetów zajętego przez rosłego mężczyznę.
- Hikari Terumi razem z Misae Yamanaką, miło nam poznać nawet przy tych smutnych okolicznościach. Historia, którą mamy do przekazania będzie raczej smutna, długa i wciąż niezakończona niestety.
Zaczął spoglądając na swoją partnerkę z uśmiechem po czym mogli wspólnie zasiąść przed stolikiem i opowiedzieć historię oraz ewentualne pytania. Zaczął od zwrócenia rzeczy oraz odpowiedzialnego za to, który zapewne będzie za to sądzony przez jego szczep.
- Co do Tomoe, popełnił błąd nie kontaktując się z szczepem w celu pomocy, co już mu przekazałem. Jestem pewien, że wyciągnie nauczkę. Weźcie pod uwagę iż naraził swoje życie aby powstrzymać kult, przez co zaznał dość sporych obrażeń. Był bardzo przydatny, mogę poręczyć za jego zadośćuczynienie.
Nie wspomniał o byciu zaatakowanym na start, ani odmawianiu współpracy początkowej. Zamiast tego poparł młodzieńca, który lekko zbłądził. Już same obrażenia jakie zaznał z powodu pewnej dumy i braku kontroli pewnego głupca były więcej niż wystarczającą karą. Będzie się obwiniać za rany na nogach. Hikari pominął również moment ich rozstania, a w razie pytania powiedział o chwilowym rozdzieleniu. Reszta ich wspólnych zeznań zgadzała się z faktami o ile Misae nie zdecydowała się podzielić całkowitą prawdą. Po nich zostali wypuszczeni, gdzie zatrzymała go na chwilę asystentka wręczając mu list.
- Mam dla Ciebie coś jeszcze, lider mówił będziesz zainteresowany.
Odebrał przesyłkę i głęboko odetchnął świeżym powietrzem będąc na zewnątrz. Dnia dzisiejszego miał dosyć wszelakich gabinetów, choć powrót do domu brzmiał dość rozkosznie to musi jeszcze zaczekać. Nigdzie mu się nie śpieszyło, miał do przeczytania pakunek oraz Yamanakę u boku do luźniejszej rozmowy po wszystkich formalnościach. Przeciągnął się z dłońmi na tyle szyi prostując kręgosłup.
- Nareszcie będziemy mogli chwilę odpocząć, bez tego całego stresu. Jak się trzymasz?

Z/T 2x -> Centrum Wioski

[Ayaka]

Po skończonych zakupach w sklepie z wyposażeniem, dziewczyna postanowiła, że teraz powinna udać się do Siedziby Władzy. Była Kunoichi już od jakiegoś czasu i nie dostała jeszcze żadnego poważnego zlecenia, a nie była przecież byle kim! Całe życie trenowała, by być w tym miejscu, w którym była, a nikt z klanu jej za to nie doceniał. Wszyscy traktowali ją protekcjonalnie i podrzucali jej coraz to dziwniejszych zleceniodawców. Czuła, że z niej kpią, robią sobie żarty i testują jej cierpliwość, czekając, aż ta w końcu wybuchnie. I naprawdę była blisko tego, by się to udało, ostatnie spotkanie z Kogo wyjątkowo podniosło jej ciśnienie.

Czy chciała tak wiele? Jedynie stabilne źródło zarobku i przeciwników, na których mogła by trenować. Siostra nie pracowała, więc to na barkach czerwonowłosej leżało utrzymanie rodziny. Choć niestety, nie było co ukrywać, że z samą rodziną niewiele to miało wspólnego, bo była to zaledwie marna imitacja tego, jak powinna wyglądać. Nie to, co kilka lat temu, gdy był jeszcze jej brat i rodzice. Zniknęli, a Ayaka obiecała sobie, że ich pomści. Ale musiało się wydarzyć jeszcze wiele rzeczy, by było to możliwe.

W końcu dotarła do budynku, do którego chciała. Wyjaśniła strażnikom po co przyszła, pokazując im swoją odznakę ninja, a Ci na szczęście nie mieli żadnego problem z tym, by wpuścić ją do środka. Podeszła do recepcji.

- Dzień dobry, nazywam się Terumi Ayaka. Czy jest jakieś większe zlecenie którym trzeba by się w tej chwili zająć? – zapytała uprzejmie – Nie mam wiele doświadczenia, ale wiem jak się bić, nawet całkiem dobrze. Na pewno nie zawiodę klanu – zapewniła z pewnością w głosie. Nigdy wcześniej tu nie była, więc nie wiedziała, czy recepcjonista od razu da jej coś do roboty, czy może wyśle do jednego z wielu pomieszczeń, jakie się tu znajdowały. Gdyby jednak tak się stało, poszłaby tam i powtórzyła formułkę, w nadziei, że jak już się tam pojawiła, to nie zostanie odprawiona z kwitkiem. Jak znowu jej każą opiekować się starcami, to chyba rzuci karierę Kunoichi i poszuka czegoś poważniejszego i czegoś, za co można zarobić lepsze pieniądze, bo to była kpina.

[Uchiha Tsuyoshi]

Bursztynowy szlak
Ayaka: Misja rangi C
1/28 Ayaka podjęła decyzję o tym, by po kolejną misję zgłosić się prosto do siedziby klanowej swojego szczepu. Tym razem już bez żadnych pośredników i innych podejrzanych ludzi, którzy wydawali się z niej drwić. Prawili oni przy tym mądrości, które być może wcale nie były takie... mądre, a przy tym dawali jej zlecenia, które były niepoważne i stanowczo jej się nie podobały. Czas było z tym skończyć i zaczerpnąć z jakiegoś innego źródła. Centrum zarządzania szczepem było więc naturalnym wyborem. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że nie spotka się po raz kolejny z jakimiś nie do końca zrozumiałymi pouczeniami albo niepotrzebnym komplikowaniem sprawy. Jej cel był prosty: zlecenie, za które później otrzyma odpowiednią zapłatę. Tylko tyle i aż tyle.

Kiedy weszła do siedziby, zajęło jej chwilę zorientowanie się, w którym miejscu wydawane są misje. Na szczęście na recepcji tego obszernego budynku pokierowano ją korytarzem dalej, do pokoju, w którym mogłaby ona otrzymać upragnione zlecenie.

Kiedy weszła, przywitała ją sporych rozmiarów lada, za którą siedział mężczyzna w średnim wieku, przeglądający flegmatycznie zwoje. Na początku w ogóle nie zwrócił na nią uwagi i dopiero gdy się przedstawiła i wyjaśniła cel swojej wizyty, oderwał wzrok od papierzysk i spojrzał na nią, nieco zdziwiony że w ogóle tu jest. Dopiero po kilku sekund coś "zaskoczyło" i odpowiedział:

- Ah, po misję, rozumiem, rozumiem. Bardzo dobrze, tak... Większe zlecenie? Ale jesteś początkującą kunoichi, tak? Dla doko... hm... może zaraz coś znajdę... - podniósł się i zniknął całkowicie za ladą. Nie było go z dobre dwie minuty, podczas których dziewczyna mogła słyszeć tylko dźwięki przerzucanych zwojów i wertowanych kartek. W końcu jednak mężczyzna wynurzył się zza lady trzymając triumfalnie w dłoni zwój oznaczony symbolem misji rangi C.

- Proszę, sądzę że to może cię zainteresować. Ale sprawdź sama. Jeśli nie to poszukamy czegoś innego - powiedział, kładąc go przed Ayaką na ladzie, po czym usiadł znowu na krześle i zajął się czytaniem. Było to swoją drogą bardzo interesujące, bo wyglądał jak gdyby znowu w sekundę zapomniał że stała przed nim kunoichi i gdyby znowu do niego zagadała, to ten z pewnością byłby tak samo zdziwiony że tu jest, jak wcześniej.

Tymczasem jednak czerwonowłosa mogła się zapoznać z treścią zapisaną w zwoju. A była ona następująca:

Kaiba Takeichi, kupiec przebywający w Yōgan-ryū obawia się o swoje życie podczas czekającej go podróży. Prosi on o pilny kontakt i eskortę. Jest gotowy wyruszyć w każdej chwili po stawieniu się osoby do eskorty.

Dalej był już tylko podany adres kupca-zleceniodawcy.

[Ayaka]

Mężczyzna wydawał się pochłonięty pracą i z początku nawet nie zauważył, że ma gościa. Na szczęście nie musiała o sobie przypominać, bo po chwili łaskawie na nią spojrzał. Jej ego nieco na tym ucierpiało, bo przecież nie była kimś, by tak po prostu ją ignorować, powinien od razu na nią zwrócić uwagę i dać najtrudniejsze z możliwych zleceń. Jak nieuprzejmie. Ludzie wyżsi rangą nie byli dla doko zbyt profesjonalni, bo za każdym razem, gdy z nimi rozmawiała, miała wrażenie, że traktują ją protekcjonalnie.

- Jak to pan określił, początkująca, ale nie z wyboru, raczej z tego, że nikt jeszcze nie pomyślał, by dać mi jakieś zadanie – odpowiedziała. Nie było w jej głosie żadnej złośliwości, ale nie podobało się to, jak dobierano ludzi do misji. Czuła się niesprawiedliwie traktowana, gdy wszyscy dostawali ciekawe zlecenia, a ona musiała brać zadania od przypadkowych przychodniów z ulicy, by w ogóle mieć co włożyć do talerza.

Po kilkuminutowych poszukiwaniach mężczyzna położył przed nią jeden z wielu zwojów, jakie znajdowały się w pomieszczeniu. Misja C nie brzmiała najbardziej opłacalnie finansowo, ale być może był to dobry sposób na to, by w przyszłości dawano jej trudniejsze zadania. Nie do końca podobał jej się jednak pomysł eskorty, brzmiało to problematyczne, bo skazywało ją na towarzystwo drugiego człowieka, który mógł być bardzo denerwujący, i walki, w której musiałaby się jeszcze martwić o jego bezpieczeństwo.

- Czy znalazłoby się coś jeszcze? - nie chciała użyć słowa „ciekawszego”, by przypadkiem nie urazić stojącej przed nią osoby, ale nie był to szczyt jej zainteresowań. Powiedział, że poszuka czegoś jeszcze, więc chyba nie powinno być problemu, by dokonała lekkiej selekcji. A od tego, co wybierze, będzie zależało, w jaki sposób spędzi następne kilka-kilkanaście godzin, a może nawet kilka dni. Otoha wiedziała, że przez jakiś czas nie będzie, ale nie chciała znikać na nie wiadomo ile.

[Uchiha Tsuyoshi]

Bursztynowy szlak
Ayaka: Misja rangi C
3/28Kolejny trudny dzień dla Ayaki, kolejny raz los rzuca jej kłody pod nogi. Tym razem los zasadził się w sposób wręcz bezczelny na jej – absolutnie niewybujałe przecież – ego i poczucie godności. Posłużył się w tym celu nieświadomym swojej roli w tym postępku, pochłoniętym do reszty czytaniem papierów, niezbyt szybko myślącym urzędnikiem w siedzibie szczepu Yōgan. Niestety, czerwonowłosa musiała przyzwyczaić się do tego, że życie kunoichi (szczególnie młodej) jest bardzo trudne i praktycznie na każdym kroku ktoś czyha na jej życie. Albo zdrowie. Albo przynajmniej godność i dobre imię.

Niestety, zaraz potem nadszedł kolejny cios. Zlecenie, które znalazł dla niej urzędnik wydało jej się… niezbyt ciekawe. No tak – w końcu trzeba będzie znosić innego człowieka, a co gorsza nawet go ochraniać. Znacznie ciekawszym rozwiązaniem byłoby zlecenie zabicia kogoś, a jeśli musiała to być ochrona, to może przynajmniej jakichś… towarów? Czegoś, co przynajmniej by do niej nie gadało.

Mężczyzna oderwał wzrok od papierów na słowa Ayaki i spojrzał na nią zupełnie tak, jak gdyby był zdziwiony jej obecnością tutaj. Czy naprawdę był tak pochłonięty pracą, że zapomniał, że rozmawiał z nią jakąś minutę albo dwie temu? Czy to naprawdę się dzieje? Jak on śmie obchodzić się z nią w ten sposób? Pierwszy raz można było zrzucić na karb jego (zawinionej, oczywiście) ignorancji, ale teraz? Mogło to zakrawać o sabotaż.

- Ah, tak, oczywiście. Tak jak mówiłem, zawsze możemy poszukać czegoś innego – powiedział, gdy już z powrotem na nią spojrzał. Ponownie wstał i zniknął gdzieś za biurkiem. Ponownie do jej uszu dobiegł też głos przewracania zwojów, który świadczył o tym, że tamten na serio czegoś szuka. Po dłuższej chwili (zdecydowanie dłuższej, niż za pierwszym razem) wyłonił się znowu zza obszernej lady.

- No więc tak jak mówiłem, zawsze możemy czegoś poszukać. Ale nie zawsze da się coś znaleźć. To jedyna misja rangi C, jaka została. Jeżeli chcesz, możesz przyjść jutro, kurierzy na pewno coś do tego czasu przyniosą – wyjaśnił, po czym pokiwał głową, jak gdyby sam sobie potwierdzał prawdziwość swoich słów – no chyba że chcesz coś wyższej rangi. Ale jeśli jesteś jeszcze Dōkō, to raczej nie dam ci takiej misji, takie mamy wytyczne – powiedział z kamienną twarzą. Pomijając tę oczywistą potwarz przykrytą płaszczykiem „wytycznych”, można by odnieść wrażenie, że jest myślami zupełnie gdzie indziej. Czyżby myślał o swojej pracy, a w ten sposób nawet podczas rozmowy dawał dziewczynie do zrozumienia, że stos papierów, które przed chwilą przeglądał, jest od niej ważniejszy, albo o zgrozo: ciekawszy?!

[Ayaka]

Nie do końca podobał jej się fakt, że będzie skazana na towarzystwo drugiego człowieka, ale było to lepsze niż dalsze robienie zleceń rangi D. Zdecydowanie wolała ochraniać kogoś, niż np. zbierać kwiaty – wspominała przy tym jedną z bardziej traumatycznych misji, jakie kiedykolwiek dostała. Miała dosyć wysługiwania się nią i traktowania jak tania siła robocza. Była kunoichi, urodzoną wojowniczką, a nie jakąś ogrodniczką czy opiekunką. Chciała w końcu móc się jakoś wykazać, pokazać, że nie była byle kim. I choć urzędnik nie traktował jej z należytym szacunkiem i nie poświęcał jej zbyt wiele uwagi, to przynajmniej nie zostawił jej z niczym.

- Rozumiem, proszę się już nie kłopotać. Wezmę to zlecenie na siebie - oznajmiła zrezygnowanym tonem. Przez jakiś czas go nie było, więc chyba faktycznie starał się coś dla niej znaleźć. Jeśli nie było, to nie było i tyle, trudno. Być może mogłaby wrócić następnego dnia, ale nie gwarantowało jej to sukcesu, a jej obecny stan majątkowy nie pozwalał na aż taką swobodną selekcję. Rozwiąże to szybko i zajmie się czymś innym.

- Dziękuje za poświęcony czas – odparła uprzejmie, choć ten pewnie już nawet nie zwracał na nią uwagi. Denerwował ją swoim podejściem, ale znała swoje miejsce i wiedziała, że jak mu to wypomni, to ten jeszcze zabierze jej ten zwój i zostanie z niczym. W takich momentach trzeba było się po prostu pogodzić z tym, że nie dla każdego było się największym priorytetem.

Wiedziała, że od urzędnika nie wyciągnie już niczego nowego, więc po tych słowach wyszła z pomieszczenia, a następnie z siedziby, wzdychając przy tym. Spojrzała na adres zleceniodawcy i ruszyła w tamtym kierunku licząc na to, że zadanie będzie mniej uciążliwe niż się wydawało. Zapowiadał się długi dzień, ale może niepotrzebnie się tak źle nastawiała, może czekało na nią coś wyjątkowego?