Koszary Miejskie

[Rindou Arashi]

25 / ...

---

Murai starał się wykryć co takiego notował oficer w swoim notesie, nie była to najprostsza sztuka, wymagała zapewne wielu treningów, jednakże jego bystry, skupiony umysł był w stanie rozpoznać jeden znak, jedno słowo pośrodku wszystkich, które zostały tam zapisane, udało mu się to dlatego, gdyż widział je bardzo często, sam nie raz je pytał, w końcu to właśnie był jego przydomek. Tak właśnie, oficer w swoim notesie napisał "Pusty". Chwilę później skłonił się Shinobiemu oraz kobiecie, akcentując ten do kobiety trochę głębiej, po czym wyszedł, po odgłosach z korytarza zdawało się, że skręcił w lewo, jednakże Murai nie mógł być tego pewien. Kobieta oparła się biodrami o biurko, wskazując dłonią jedno ze znajdujących się przed nią siedzeń.
- Widzę także lubisz przechodzić do sedna. Dobrze, opowiem Ci co tam tak właściwie się stało. - położyła dłonie na blacie biurka i opierając się o nie, wskoczyła połową pośladka na mebel. Założyła nogę na nogę, delikatnie nimi kołysząc, po czym wróciła do opowieści.
- Nie wiem czy wiesz, ale moja rodzina od pokoleń zajmuje się handlem w tym regionie i jest w tym najlepsza. Dlatego też mam wielu przyjaciół, jak i wrogów. Osoba, która na mnie napadła, należy do jakiejś dziwnej sekty. Nie wiem o niej zbyt wiele. Nazywają się Szkarłatnym Okiem, spotykają się w jakichś tajemnych miejscach na całym kontynencie. Mówią o sobie, że są wybrani przez swojego boga, jednakże jaka jest prawda, tego nie wiem... Wiem jedynie, że nie są powiązani z kultem Jashina, ich "Bóg" jest inny, bardziej plugawy... - zrobiła przerwę, spoglądając na jedną z półek, na której stał ceramiczny czajniczek z herbatą i dwie filiżanki. Podeszła do tacy i położyła ją na biurku, nalewając sobie napoju i pytając także rozmówcę, czy ma ochotę.
- Mam brata, starszego o dwa lata, Hinji'ego, lekkoduch jakich mało, przetracił sporą część majątku, dlatego też został wydziedziczony z rodu. Surowy ojciec pilnował pieniędzy, to on zarobił większość z nich, więc nie spodobało mu się zachowanie dziedzica. Hinji nie przyjął tego zbyt dobrze, przeklął rodzinę i zniknął. Przez prawie 20 lat nie dawał znaku życia, jednakże ostatnio słyszałam plotki, że wrócił. Pojawiał się w rodzinnych stronach, tylko, że był jakiś inny. Mój przyjaciel, który go spotkał mówił coś o tatuażu z okiem na plecach. Od tamtego momentu zaczęły się dziać w okolicy rodzinnej posiadłości dziwne rzeczy. Nie wierzę w przesądy, ale służba już nie jest taka. Chodzą i mówią o klątwie dziedzica i i takie tam... Podejrzewam, że zamachowiec, który zaatakował mnie i mojego męża też jest powiązany z sektą. Prawda?? - zapytała, przyglądając się shinobiemu i oczekując na jego reakcję. W tym czasie upiła połowę filiżanki herbaty i dolała sobie kolejną porcję wręcz gorącego napoju.
- Jutro wieczorem odbywa się bardzo ważny bal, na który muszę się udać. Wiedzą o nim wszyscy w okolicy, więc i pewnie mój brat wie. Chciałabym, abyś udał się tam ze mną jako mój ochroniarz. Podejrzewam, że ten idiota zaatakuje znowu. Zawsze lubił robić widowisko a tam będzie naprawdę sporo wpływowych ludzi. Wiadomo, będzie ochrona, ale z tobą równać się nie mogą. Oczywiście, płacę i to sowicie, nie tylko w pieniądzach. - uśmiechnęła się do niego, wykonując przy tym delikatnie zalotną minę. Jaka będzie jego odpowiedź? Przyjmie tę ciekawą fuchę, czy może postanowi nie mieszać się w problemy wyższych sfer??

[Murai]

Czego się spodziewał? Czegokolwiek. Nawet nie próbował z samego faktu dowiedzenia się ważnych informacji pisanych bezpośrednio przy świadku jakim była kobieta. Sprawdzenie swoich możliwości, czy był w stanie rozeznać się w ruchach dłoni. U każdego były przecież mniej więcej podobne, więc logicznym było że na podstawie tych konkretnych ruchów dało się oszacować treść. Jedynym słowem które jednak udało się rozpoznać Muraiowi był jego pseudonim. Próba jednak się opłacała, nie kosztowała go nic a mogła przynieść korzyści. Takie właśnie sytuacje powinien wykorzystywać jak najczęściej. Tak samo starał się przeanalizować kobietę która przebywała w pomieszczeniu. Od razu można było odnieść wrażenie że jest z wyższych sfer. Wszystko na to wskazywało i nie było co do tego żadnych wątpliwości. Ale niczego innego nie był w stanie wywnioskować. Ot kobieta jak kobieta, może gdyby miał z nimi więcej styczności to mógłby ocenić ją bardziej precyzyjnie. Ale nawet jeszcze nie zaczęli rozmowy. To znaczy Murai ją zaczął. Prostym wstępem, bez zbędnego owijania w bawełnę. Taki był jego charakter pracy. Krótko, rzeczowo, ze szczegółami. A następnie podjęcie działań po uprzednim rozplanowaniu swoich poczynań.
Kobieta chyba też preferowała takie podejście. Natychmiast po wyjściu wojskowego zrobiła się bardziej swobodna. Od razu zaczęła współpracować. I opowiadać wszystko. Faktycznie jej rodzina była pełna szych kupieckich i faktycznie wiedziała o istnieniu tego dziwnego kultu. Dodatkowo potwierdziła ich brak powiązania z Jashinistami. Coś o nich kiedyś słyszał, ale bez szczegółów. Nie dał jednak tego po sobie poznać. Kobieta zaoferowała mu filiżankę herbaty, na co Murai jedynie krótkim:
- Nie trzeba. - po czym wrócił do dalszego wysłuchiwania opowieści. Nie miał zamiaru przyjmować pokarmów ani płynów od nieznajomych osób do których nie miał absolutnej pewności. A do tej kobiety, mimo że była ofiarą, nadal nie był przekonany. Musiał uważać na każdym kroku, zgodnie ze swoją filozofią i metodologią. Kiedy przyszły wyjaśnienia, to całość zaczęła nabierać pewnego sensu. Dziedzic dołączył do jakiejś organizacji albo kultu i teraz, mając za sobą szereg pionków, chce zemsty. Kiwnął głową, potwierdzając przynależność mężczyzny który chciał ich zabić do owego kultu. Do tego Kakuzu zauważył że przy wspomnieniu o wypłacie, kobieta delikatnie zasugerowała użycie siebie jako części honorarium. W tym momencie Murai pomyślał jedną rzecz. Jedno słowo, właściwie.
"Żałosne"
Czy faktycznie myślała, że takie słabostki ludzkiego gatunku będą w stanie na niego podziałać? Jego wyższość nad ludźmi osiągnęła bardzo wysoki poziom. Na tyle wysoki by ponownie przez jego głowę delikatna nuta pogardy, ale też na tyle niski by nie obnosił się z tym jakkolwiek. Nigdy się z tym nie obnosił, był to jego prywatny stosunek do świata. Którym nie podzielił się jak do tej pory z nikim.
- Jak rozumiem jako Pani ochroniarz miałbym za zadanie ochronę tylko i wyłącznie Pani. I pochwycenie Hinji'ego? - teraz nadszedł czas na doprecyzowanie niektórych rzeczy, na dowiedzenie się nieco więcej niż otrzymał. Informacje bardzo potrzebne, bez których jego działania byłyby skuteczne jedynie w połowie.
- Jeśli mam dla Pani pracować, to będę musiał poprosić o kilka szczegółów. Jak wyglądał Pani brat kiedy ostatni raz był widziany? Jakieś jego szczególne nawyki? Kim jest aktualnie leżący w szpitalu mężczyzna? A co do okolic Pani zamieszkania, to o jakich dziwnych rzeczach była mowa? - kaskada pytań mogła być nieco nachalna, ale to były konieczności. Jeśli miał chronić przed konkretną osobą, to powinien wiedzieć jak ona wygląda. Absolutne podstawy.

[Rindou Arashi]

27 / ...

---

Kobieta w spokoju popijała sobie herbatę z filiżanki, przyglądając się z zaciekawieniem legendzie kontynentu. Niewielu miało okazję poznać jednego z członków Krwawego Pokolenia i to jeszcze wyjść z tego spotkania żywo. A przynajmniej póki co tak się zapowiadało. Kiedy usłyszała pytania rozmówcy, uśmiechnęła się, skoro się zaciekawił zleceniem, była spora szansa, że je przyjmie. Odłożyła filiżankę na tacę, po czym sięgnęła do swojej torby, z której wyciągnęła notes. Zaczęła go kartkować, szukając tam czegoś.
- Doskonale rozumiesz, masz dbać o moje bezpieczeństwo i pochwycić każdego, kto będzie chciał mi zagrozić. Nie wiem, czy mój brat pojawi się osobiście, być może przyśle kogoś innego. Słyszałam nie jedną opowieść o tobie, więc raczej nie będziesz miał z tym problemu. - zatrzymała kartowanie na jednej ze stron, po czym przytaknęła samej sobie. Odwróciła notes w stronę Murai'a pokazując mu szkic wykonany ołówkiem. Przedstawiał twarz w średnim wieku z pionową blizną przechodzącą od czoła przez nos. Szeroki nos, wydajne policzki, duże oczy, wysokie czoło z którego wyrastały długie, sztywno stojące włosy.
- Jest wysoki, ma czarne włosy, a przynajmniej tak wyglądał, kiedy ostatnio go widziano. Nie gwarantuję, że teraz będzie wyglądał inaczej. - podała rozmówcy notes, aby przyjrzał mu się, po czym sięgnęła po filiżankę, upijając herbatę po raz kolejny. W spokoju popijała sobie, oczekując na kolejne pytania, które z resztą po chwili padły.
- Ten mężczyzna to mój mąż Okabe, miał jechać ze mną na bal, niestety z przyczyn nam obojgu znanym nie będzie mógł się pojawić. Mam nadzieję, że uda się im go uratować, szukanie kolejnego jest uciążliwe. - delikatnie uśmiechnęła się, po czym odstawiła puste naczynie i podeszła do okna, spoglądając na plac treningowy.
- Nie jestem pewna, czy należy brać te wszystkie słowa na poważnie. Ludzie mówią o jakichś zmasakrowanych zwierzętach we wsi przy mojej posiadłości. Podobno któryś z pasterzy został znaleziony rozpłatany, jednakże nigdzie nie znalazłam śladów, nie wiem czy to prawda, raczej nie ważne w tej sytuacji. Ważniejszy jest jutrzejszy bal, muszę załatwić tam kilka ważnych dla interesów spraw, dlatego też nie może mi nikt przeszkadzać. - odwróciła się przez bark i spojrzała na pustego, czy przyjmie to zlecenie, czy może zainteresuje się czymś innym i opuści to miejsce, pozostawiając wszystko za sobą.

[Murai]

Nie było żadnych powodów do obaw. Murai nie był wszak bezdusznym mordercą, berserkiem łaknącym krwi i wzbraniającym się przed pozostawieniem żywego osobnika który go spotkał. Niektórzy ludzie są bardziej użyteczni żywi, a niektórych śmierć dopiero podnosi do rangi użytecznych. Jeszcze inni nie przynieśliby korzyści Muraiowi bez względu na swoją śmierć albo dalsze życie. Zabijanie dla samego faktu zabijania nigdy nie leżało ani w naturze ani w interesie Kakuzu. Kobieta zresztą nie wydawała się przerażona ani nie bała się o własne życie z samego tytułu przebywania z Muraiem w jednym pomieszczeniu. I takie podejście odpowiadało Kakuzu. Przestraszeni ludzie zachowują się inaczej i mają większą tendencję do ukrywania czegoś. A on oczekiwał szczerości z jej strony, szczególnie że duża ilość szczegółów była bardzo potrzebna w tym zadaniu. Kobieta wyciągnęła notesik i pokazała swojemu swojemu ochroniarzowi oblicze brata. Jedynie pionka, ale to on wydawał się głównym zagrożeniem które czekało na kobietę. Wygląd mało znaczyło przy możliwości natychmiastowej jego zmiany jedną prostą techniką, ale nikt nie mówił że owy człowiek będzie ninja. I prawdopodobnie nie był.
Dostawał kolejne informacje. Potwierdzenie odnośnie roli Kakuzu w tym przedsięwzięciu. Rola rannego mężczyzny. Mordowane zwierzęta i pasterze. To ostatnie w szczególności zainteresowało ninje, szczególnie że wydawało się odstawać od innych elementów układanki. Możliwe że wiązało się to z jakimiś rytuałami owej grupy. Albo też po prostu bezcelowy pokaz śmierci i mordu. Prawdopodobnie było to sensowne z ich punktu widzenia. Kakuzu nie zastanawiał się już czy podjąć się tego zlecenia.
- W takim razie zgadzam się na zajęcie się tym. Najlepiej byłoby gdybym znał szczegóły odnośnie całej reszty środków ostrożności jakie będą podejmowane przy jednoczesnej współpracy z samymi gospodarzami. Zakładam jednak że nie będzie to możliwe. - rzekł, przypieczętowując tym samym swój los. Związał się z tą sprawą. Oczywiście nie znaczyło to że zginie za sprawę tej kobiety. Mógł oczywiście porzucić ją kiedy potrzebowałaby jego ochrony. Mógł nawet w tym momencie dodać, że się rozmyślił. To była jego decyzja jak postąpi, a jego decyzją było postąpienie w taki sposób by spełnić oczekiwania kobiety.
- Czy wolałaby Pani żebym ukrył swoją tożsamość i nie wzbudzał sensacji moją osobą podczas wydarzenia? - zapytał jeszcze, chcąc doprecyzować ten jeden aspekt. Miał odpowiednią technikę, miał odpowiednie umiejętności dotyczące zmiany swojego zachowania i adaptacji. Nie byłoby to dla niego żadnym problemem.

[Rindou Arashi]

29 / ...

---

Kobieta cały czas z zaciekawieniem przyglądała się wynajętemu wojownikowi, co tu dużo mówić, intrygował ją w tylko jej znany sposób. Pochyliła się nad tacą, po raz kolejny nalewając sobie herbaty, pytając także Murai'a czy napiję się kolejnej filiżanki. Kiedy tylko usłyszała od shinobiego, że weźmie to zlecenie, odetchnęła z ulgą, w końcu przy takim herosie nie mogło jej się nic stać, co nie?
- Na wieczorze będzie pewnie kilkadziesiąt osób, więc i ochrona jakaś musi być, jednakże nie liczyłabym na nich. Kiedy tylko coś zacznie się dziać, ci ewakuują gospodarzy, pozostawiając resztę na pastwę losu. Dlatego też niektórzy wynajmują prywatnych ochroniarzy, tak jak ja ciebie. Nie sądzę jednak, żeby byli dla ciebie problemem, większość z nich to płotki które poziomem nie przekraczają początkującego Sentokiego. Bierze się ich raczej, żeby postraszyli wyglądem niż coś rzeczywiście zdziałali. - tak to już było w świecie bogatszych. Każdy dbał o siebie i oszczędzał gdzie tylko się da, żeby inwestować kolejne pieniądze w swoje interesy, bądź też po prostu pławić się w luksusie. W końcu kto by chciał zadzierać z tak ważnymi ludźmi.
- Lepiej będzie, jeżeli nie będziesz zwracał na siebie uwagi, chciałabym abyś także nie stał cały czas przy mnie. Liczę, że mój brat się pojawi i wyjdzie z cienia, wtedy też zaatakujesz. Chce to skończyć, żeby móc skupić się na interesach. Teraz kiedy mąż jest ranny, wszystko będzie na mojej głowie. - Napiła się po raz kolejny ze swojej filiżanki, po czym podeszła do okna i po raz kolejny spojrzała na trenujących na dworze adeptów. Zastanawiała się ilu musiała by wynająć, aby dali radę zatrzymać nadciągającego Murai'a. Szybko jednakże doszło do wniosku, że chyba ten plac by ich nie pomieścił. Odwróciła się do niego i poprawiła swoje włosy.
- Jeżeli nie masz nic przeciwko, to ruszylibyśmy do mojej posiadłości. Tam przedstawisz mi szczegóły swojego planu ochrony a ja zacznę się szykować. Nic mnie już tutaj nie trzyma. - podeszła do wieszaka, który stał w rogu pokoju i narzuciła sobie na plecy wiszące tam odzienie wierzchnie. Po czym poczekała na odpowiedź swojego ochroniarza, nie było na co czekać, pora brać się do roboty!

[Murai]

Czy był on odpowiednim człowiekiem do tej roboty? Raczej tak, w końcu jego specjalizacje nie obejmowały technik obszarowych. Lepiej się czuł w starciach w małej skali, pojedynkach i konfrontacjach z małymi grupami. Nadal posiadał wiele sztuczek różnego formatu, ale jego umiejętności Kakuzu były idealne do walki na krótki dystans właśnie. Dobrze sprawdziłby się jako ochroniarz. Mogąc chwycić swoją klientkę nićmi i przemieszczać ją przy jednoczesnym atakowaniu wroga. Szczególnie jeśli była mowa o zatłoczonych salach. Trudne warunki, mało miejsca do manewru. Aczkolwiek bogacze mają zazwyczaj wielkie domy wraz z dużymi i przestronnymi salami. Warunki środowiska miały znaczący wpływ na przebieg całego starcia, ale nie będzie w stanie się o nich dowiedzieć dopóki nie wejdzie do rezydencji.
Następnie przyszły do niego kolejne wytyczne ze strony kobiety. Zero zwracania uwagi. I brak stałego przebywania przy niej. Miało sens, w tym momencie jego rola zmieniła się ze stałej protekcji do ochrony nieoczywistej. Skrytej. Tym samym zadanie znacznie się utrudniło. Najłatwiej byłoby nie odstawać klientki na krok i zawsze być z nią, ale takie ograniczenie jej wolności i przestrzeni osobistej było w jej mniemaniu równie ważne co jej bezpieczeństwo i życie. Jako pracodawczyni mogła sobie twierdzić co tylko chciała a Kakuzu musiał się dostosować, jeśli chciał wykonać swoją robotę dobrze i w sposób zasługujący na wynagrodzenie. Następnie kobieta zadeklarowała swoją gotowość do drogi. Oczywiście mógł to zrobić w dowolnym momencie. Podróż nie była dla niego problemem, wszystko co było potrzebne miał przy sobie. Poza fretką, ale ona powinna sobie poradzić sama. Z zapasem jedzenia i wody które jej zostawił na spokojnie wytrzyma kilka dni.
- Jestem gotowy do drogi, możemy ruszać.

[Vulpie]

Idziemy -> Tutaj

[Satsu]

Satsu przychodził tu już od tygodnia, trenując pod czujną opieką jednego ze strażników. Cóż, właściwie ciężko było nazwać "opieką" wracającego co pół godziny z patrolu strażnika, który informował chłopaka, że ten jest mizerny i się do niczego nie nadaje, ale przynajmniej zamiast dawać mu reprymendę pokazywał krok po kroku co należy zrobić, żeby nie wyglądać jak żywy trup.
- Kiedy jesteś wypoczęty i masz czas, zapominasz, że chakra kiedyś Ci się skończy. A wtedy jedynie silne ciało pozwoli Ci na przeżycie - twierdził, powtarzając te słowa jak mantrę. Właśnie takiego treningu chłopak oczekiwał, zanim wyruszy w drogę, a termin jego wybycia zbliżał się nieubłaganie. Chciał zdobyć przed wyruszeniem umiejętności, które pozwoliłyby mu przeżyć.
Nie lubił tego. Noszenie cegieł z miejsca na miejsce, czy zastygania w niecodziennych, ciężkich do utrzymania pozach po których bolało całe ciało nie było według młodego Kakuzu czymś, nad czym warto spędzać tyle czasu, ale przecież kto mógł lepiej wiedzieć o tym, jak wzmocnić swoje ciało niż ktoś, kto miał więcej mięśni niż ktokolwiek inny w wiosce?
Dzisiaj jednak było inaczej. Mężczyzna z mieczem przechodził koło chłopca i nie odzywał się, choć czasem zajęknął coś o złej postawie czy o tym, że on trenował jak szalony dnie i noce gdy był młody, i że chciałby wrócić do tamtych czasów.
Najgorsze było podnoszenie cegieł. – skarżył się w myślach Satsu - Składasz je w kupkę po pięć-sześć, bierzesz w ręce i z wyprostowanymi plecami zanosisz na drugą stronę placu. Po czym bierzesz dwie, ustawiasz się w pozycji jakbyś siedział wyciągając ręce z cegłami i czekasz aż opadniesz z sił. To trwa kilka minut. Gdy już dalej nie możesz wykonujesz potężny krok do przodu, podnosząc ręce nad głowę, by odpoczęły. Wtedy okazuje się, że nie odpoczywają, po prostu bolą inne partie rąk. I kolejny krok, żeby rozciągnąć mięśnie nóg. I znowu niewidzialne krzesło. I tak zwiększasz ilość cegieł. Jeśli są za lekkie, to obok leżą szare, ociosane kamienie, które ważą dwa razy tyle. Jeszcze ich nie wziąłem. Już teraz mam problemy ze snem, wszystko mnie boli.
- No, ja już schodzę ze zmiany. – powiedział po ostatnim obchodzie strażnik – Widziałem, że nieźle sobie radzisz. Możesz równie dobre ćwiczyć w domu, przynajmniej nie będę musiał oglądać codziennie takiego chucherka – dodał pogardliwie – Bywaj.
Satsu usiał, a raczej padł na tyłek, bo jego mięśnie odmawiały posłuszeństwa. Jego ogólna sprawność poprawiła się, czuł to, widział po niesionej przez siebie ilości cegieł i tego, że zakwasy męczyły go coraz mniej. Mimo wszystko Satsu musiał przestać. Za niedługo miał wyruszyć na wyprawę, więc musiał być w jak najlepszej kondycji, a do tego wymaga odpoczynku. Chłopak spróbował wstać.
No i po sprawie. Nie wstałem. No nic, to sobie posiedzę. A jak nie wstanę za godzinę? To sobie poleżę. Przynajmniej będę mieć noc na świeżym powietrzu. – myślał powoli zmęczony Satsu, zapadając w błogi, odprężający sen.