Siedziba władzy

[Vulpie]

Przewidywanie. Nie zawsze wszystkie kalkulacje biegły zgodnie z wolą Losu. Nie zawsze kalkulacje biegły z wolą innych ludzi. Można próbować odgadnąć, jak się zachowają, jakie będą ich słowa, jakie ruchy, jakie cele, ale nadal było to odgadywanie - strzelanie tępymi strzałami do twardego kamienia, myśląc, że może akurat strzała ta trafi w miękką część zaprawy i się wbije..? O ile jakimś cudem zaprawa ta w ogóle ukazywała się spod ciężkich bloków. Niekiedy było łatwiej. Wystarczyło znać tą osobę, poznać jej nawyki, sposób bycia, jej priorytety - wtedy celowaliśmy trafniej. Wciąż jednak na oślep... Tym bardziej, kiedy miało się do czynienia z liderem. Nie wszyscy liderzy na przełomie wieków byli lotni, nie wszyscy byli dobrzy, nie wszyscy byli geniuszami. Jedni sprawiali, że ich klan wyrastał do miana potęgi, inni sprawiali, że zaczynał marnieć pod własnym naciskiem. Swoim własnym i naciskiem innych. Zaś Mitsuchi? Mitsuchi sprawiał, że Kakuzu byli. Był cichym liderem i tacy też stali się Kakuzu. Cisi. Nie ingerował z całą mocą, bezpośrednio, w wydarzenia, dopóki nie widział w tym jasnej korzyści. Nie wchodził pod koła pędzącego Losu, kiedy mogli rozbić się pod końskimi kopytami. Nie rzucał słów na wiatr, kiedy wiedział, że wiatr, jak każdy żywioł - choć przyjemny we włosach, to jego mocniejsze pchnięcie przewracało całe królestwa.
Mitsuchi otworzył drzwi do swojego gabinetu i wszedł przodem, kierując się do swojego biurka, jednak nie usiadł za nim. Oparł się o parapet i zaplótł ręce na klatce piersiowej, kierując wzrok na twoją fretkę, która nie miała żadnego poszanowania dla twoich nici. Albo właśnie miała? Cholera wie, jak fretki okazują szacunek. Może właśnie tak, że wyciągają twoje wnętrzności i części spawające ciałem i... chyba wystarczy.
- Szkoda. Twoje sprawozdanie byłoby bezcenne. - O, to na pewno! Mitsuchi lubił Muraia - na swój sposób. Ciężko tutaj mówić o jakiejś wielkiej, prawdziwej sympatii czy o koleżeństwie, ale doceniał jego zdolności nie tylko jako shinobi i członka klanu, ale i te związane z analizowaniem - i przede wszystkim klarowną i prostą komunikacją. Fretka chwilowo przyciągała jego wzrok, ale najwyraźniej nie rozpraszała uwagi. Była przyjemnym elementem, na którym można było zawiesić spojrzenie. - Chciałbym, żebyś udał się do Cesarstwa. Za tydzień odbędzie się koronacja Cesarza wraz z turniejem dla shinobi. Chcę, byś reprezentował na nim szczep Kakuzu. - Wyraził się wprost, w końcu nawiązując z tobą na powrót kontakt wzrokowy. - Mam nadzieję, że nie jest to problemem i nie koliduje z twoimi najbliższymi planami. - Czy liderowi się odmawia, kiedy wysnuwa takie żądania? Mitsuchi ujął to bardzo łagodnie. "Chciałbym". Nie "idź" - zgodnie z poszanowaniem tej niepisanej umowy panującej między wami. Tym nie mniej oferta reprezentacji Kakuzu to nie byle co - zwłaszcza na Cesarskiej koronacji. Plus dawało możliwości na zapoznanie się z nowymi perełkami shinobi, które zapewne zdążyły się zrodzić na przestrzeni lat.

[Murai]

Każdy człowiek był łamigłówką, niczym każda partia w shogi. Wykonasz ruch, przeciwnik odpowie. Rozmowa polegała mniej więcej na tym samym, a manipulacja rozmową polegała na wykonaniu takiego ruchu pionkiem, by przeciwnik poruszył się zgodnie z naszym planem i tym samym stworzył optymalną sytuację na polu gry. W przypadku kogoś kto miał widoczną przewagę pozycji, jak Mitsuchi w stosunku do Muraia z uwagi na różnicę w hierarchii, doświadczeniu i sile bojowej, można było próbować grać w jego grę bądź spróbować ją skontrować. Tylko jaki Murai miał powód żeby grać przeciwko strategii Shirei-kana w tej akurat sytuacji? Nie wykazywał żadnych zachowań, nie miał motywacji, nie przejawiał zachowań człowieka szalonego, nieprzewidywalnego w stu procentach. Dlatego Kakuzu, wchodząc w interakcje z Mistsuchim, mógł częściowo zyskać pewność odnośnie jego motywacji. Grając w jego grę zyska znacznie więcej, niż próbując samemu coś ugrać na przekór taktyce Lidera. Wchodząc do gabinetu był już zdany na jego łaskę. Drzwi mogły być już obłożone jakąś pieczęcią, obstawione strażnikami. Żeby uciec trzeba by przepalić się górą, dołem, do sąsiednich pomieszczeń, albo wyważyć drzwi. Każda opcja jednak wymagała odwrócenia uwagi Lidera i zmarnowania kilku sekund na stworzenie wyjścia... Znowu to robił. Mimo że teoretycznie był bezpieczny, to nadal szukał rozwiązania problemu, na który była naprawdę mała szansa. W tym samym momencie ułożył kilka możliwych planów, wykorzystujących rozmaite techniki i zakładających różne scenariusze. Jednak łączyło to wszystko jedna zmienna - stosunek siły Mitsuchiego do Muraia, który mógł być dowolny, z przewagą dla niego oczywiście.

Niestety Murai nie dowiedział się nic w związku z owym wydarzeniem od niego. Kakuzu w gruncie rzeczy chciał żeby powiedziano mu cokolwiek o kolejnej bitwie pod Murem. Pamiętał doskonale atak w którym on sam brał udział, który nie był wyjątkowo intensywny, ale samoregenerujące się nieokreślone byty były bardzo ciekawym widokiem. Podobnie jak zobaczenie na własne oczy możliwości pewnego starca, który lekką ręką zmusił wszystkich wokoło do wzajemnego mordowania. Kira mogłaby kiedyś osiągnąć ten sam poziom umiejętności. Gdybanie nad scenariuszami i możliwościami które mogłyby w tym momencie się wydarzyć nie miało najmniejszego znaczenia, trzeba było skupić sie na aktualnym momencie i na przyszłości z niego wynikających. Mitsuchi skupił się chwilowo na zwierzątku gościa, które w dalszym ciągu zabawiało się fragmentem wnętrzności swojego właściciela. Murai nie usiadł mimo tego, że naprzeciwko biurka stało kilka miejsc siedzących. Skoro on nie usiadł, to Kakuzu jako niższy hierarchią także nie mógł tego zrobić. Pozostawało czekać na jego pierwszy ruch w rozmowie. I nadszedł bardzo szybko. Wątki łączyły się szybko. Koronacja Cesarza. Cesarstwo. Turniej dla Shinobich. Wszystko tworzyło się w zwartą sieć informacji, która była nieco wybrakowana. Potrzebował konkretów.
- Nie koliduje, aczkolwiek potrzebowałbym nieco więcej informacji. Przybycie na miejsce niepoinformowanym o szczegółach odnośnie Cesarstwa i Cesarza może postawić w złym świetle moją osobę, jak i Szczep Kakuzu którego mam być reprezentantem. - powiedział, powołując się na dobry wizerunek swój i każdego Kakuzu, co mogło mieć znaczenie dla Lidera. On san nie za bardzo o to zdał, aczkolwiek utrzymanie stosunkowo dobrej reputacji z pewnością miało swoje plusy. - -Czy dobrze zrozumiałem, iż jestem uczestnikiem tego turnieju i to na nim mam reprezentować Kakuzu? Czy jestem wysyłany jedynie jako obserwator wydarzeń?

[Vulpie]

- Cesarstwo to złączona kolonia wysp i unii rodów oraz szczepów Yuki, Ranmaru, Hozuki, Hoshigaki oraz Shabondama. - Mężczyzna obrócił się do ciebie bokiem i płynnym ruchem odszedł od okna, odrywając od ciebie spojrzenie, by przenieść je na jeden z regałów, z którego wyciągnął wielką mapę. Została rozłożona od razu na biurku, którego nie zajmowały żadne zbędne przedmioty. Panował tu idealny porządek - jak zawsze zresztą. Wszystko potrzebne było wyciągane i chowane, kiedy traciło swoją przydatność. Wokół nie zalegały stosy niepodpisanych papierów czy tych wymagających sprawdzenia - wszystko było natychmiastowo porządkowane, podpisywane, nie było żadnego "na potem". Musiałaby się wydarzyć naprawdę jakaś kryzysowa sytuacja, żeby schemat działania lidera został zmieniony i żeby on sam zamienił ład, którym się otaczał, na chaos. Nie oznaczało to, że nie potrafił. Te priorytety obniżały się, by inne mogły wzrosnąć, kiedy istniała taka potrzeba. Gestem dłoni dał ci znać, żebyś podszedł i nakreślił ci odpowiednie wyspy, na których rody stacjonowały. - Koronacja ma się odbyć na Hanamurze. Tutaj wzniesiono pałac Cesarski. - Pacnął w odpowiednią wyspę. - Koronowany ma zostać Natsume Yuki.
Mitsuchi wyprostował się i spojrzał na ciebie.
- Chciałbym ci podać dokładniejsze informacje, niestety jest to poza moim zasięgiem. Nie, twoim zadaniem będzie przedstawicielstwo i zebranie jak największej liczby informacji. - Bo tego właśnie teraz potrzebowali. Informacji. - Cesarstwo nie jest w dobrych stosunkach z Radą. Gdyby doszło do jakiegokolwiek konfliktu zbrojnego od razu się wycofaj. - W końcu... trzeba przewidywać najgorsze, prawda? Byłeś w tym mistrzem, ale jak widać lider też nie próżnował. Lepiej być ubezpieczonym - niż martwym. - Wydarzenie jest ogólnoświatowe, więc spodziewam się przedstawicieli wszystkich szczepów i klanów. Cesarz nie próżnuje. - Oj tak, najwyraźniej robił wszystko z rozmachem, przynajmniej tak to ocenił Mitsuchi. Oparł się o biurko, spoglądając raz jeszcze na rozłożoną na stole mapę. - Wyspiarze są raczej otwartym społeczeństwem. Nie sądzę też, by przy organizowaniu tak dużego wydarzenia, problemem był brak znajomości ich zwyczajów oraz kultury. Będzie to dobry moment na poznanie ich. - W momencie, w którym wszystko wskazywało na to, że albo Rada, albo Cesarstwo - Kakuzu jak zwykle wybierał stronę.
Swoją stronę.
I była ona "swoja" tak długo jak długo było to wygodne i co najważniejsze - opłacalne.
- Nie oczekuję raportu natychmiast po koronacji, o ile nie wydarzy się tam nic, o czym nie powinienem wiedzieć. Tym nie mniej liczę na twój rychły powrót. - I cóż... to raczej tyle. Nie było sensu trwonić czasu i mielić na darmo ozorem.

[Murai]

Informacje globalne, odnośnie rzeczy które dzieją się na świecie. Zmiany sojuszy, układów pomiędzy poszczególnymi prowincjami i Rodami. Ciężko było faktycznie być na bieżąco z wydarzeniami takiego formatu, nie mając pod sobą szeregu ludzi zdających raporty i nakreślających sytuację. Samodzielne monitorowanie sytuacji globalnej, mając znaczenie polityczne równe zeru, słabe rozeznanie w sytuacji poszczególnych prowincji... Nie mówiąc o jakimkolwiek doświadczeniu w polityce czy nawet sztuce perswazji słownej. Wszystko to na pewno posiadała osoba, która stała naprzeciwko Kakuzu. Mitsuchi, jako lider, z łatwością mógł analizować i wypowiadać się o sytuacji na świecie. Nawet jeśli nie był czołowym graczem na arenie między prowincjowej, to swoje musiał wiedzieć. Unia kilku terenów zamieszkałych przez różne Rody i Szczepy była, co Murai musiał przyznać, nieco nietypowe. Jeden człowiek mający pod sobą praktycznie całe tereny wysp. Mitsuchi położył na biurku mapę świata. Kakuzu natychmiast skierował wzrok na obszar o którym była mowa. Znał geografię świata przynajmniej do tego stopnia, żeby rozpoznawać poszczególne tereny bez jakiegokolwiek wysiłku. Jednak moment w którym pochyłił się nad mapą mógł być jego ostatnim. Co jeśli pod blatem przyklejone były wybuchowe notki? Albo jeśli ukryty do tej pory za pomocą jakiejś techniki Shinobi postanowi w tym momencie zaatakować? Albo zrobi to sam Shirei-kan? Już wcześniej wybrał opcję w której i tak jest zgubiony w przypadku zaplanowania czegoś przez Lidera. Mitsuchi nie znał mimo wszystko aż takich szczegółów, ale jedna informacja wyryła się wyraźnie w głowie Muraia. Imię Cesarza, Yuki Natsume. Jeśli faktycznie była to ta sama osoba która wtedy pokonała go cztery lata temu na Piaskowej Arenie, to znaczyłoby to że w takim krótkim czasie zyskał na sile tak bardzo, że udało mu się zjednoczyć kilka różnych Szczepów i Rodów? Kluczem powinno być, w jaki sposób zdobył władzę. Podstępem? Był następny w kolejce do tronu? Brutalną siłą? Morderstwem?

Ogromna ilość myśli pojawiła się w głowie Kakuzu. Sprzecznych, starających się wyjaśnić ten dziwny fenomen który właśnie miał miejsce. Gdzieś krzątała się myśl "przecież to nie musi być konkretnie on". Tak, może inna osoba o tym samym imieniu? To się zdarza, na świecie jest bardzo dużo ludzi i istnieje taka szansa, chociażby z czysto matematycznego punktu widzenia. Ale gdyby to faktycznie była ta sama osoba, to nie mogłaby pokonać wszystkich liderów, jeśli to byłoby jedynym warunkiem na stworzenie Unii. Z drugiej strony mógł być synem poprzedniego Lidera, który przekazał mu władzę nad Yuki. Tylko wtedy w jaki sposób nakłonił inne Rody? Kakuzu nie znał się na polityce. Chwila dłuższego milczenia po ostatnich słowach Mitsuchiego była doskonale widoczna i na chwilę Murai zapomniał nawet, że brał pod uwagę opcję w której miał być ofiarą błyskotliwego skrytobójstwa. Szybko wszystko wróciło. Rozkazy, nieprzyjemne relacje z Radą, zbieranie informacji.
- Yuki Natsume. Ten sam z którym walczyłem na Sachū no Senjō w finale? - potrzebował się upewnić odnośnie tego jednego szczegółu. Nie chodziło o jego, bądź co bądź szczątkową, znajomość, tylko o tempo owych zmian. O tempo w którym urósł w siłę na tyle, że był w stanie tego dokonać. Czy wtedy, na piaskowej arenie, różnica między nimi byłaby taka sama, jakby spotkali się teraz? Murai nie był jakkolwiek przekonany o wygraniu pojedynku ze swoim liderem,
zakładając że Natsume był silniejszy od najsilniejszych ludzi w swoim, nowo utworzonym, cesarstwie. Bez względu na otrzymaną odpowiedź, zadał kolejne pytanie.
- Czy nie lepiej byłoby, gdybym wziął jednego z twoich ludzi, Mitsuchi-dono? Jako Kakuzu i tak będę się wyróżniał, a dwóch może być w stanie wyłapać znacznie więcej niż jedna osoba.

[Vulpie]

Ty mieliłeś wszystkie informacje, rozważałeś miliony wątków, te rozparcelowywałeś dodatkowo na tysiące możliwości, stojąc w zupełnym bezruchu, którą przerywała jedynie fretka na twoim przedramieniu, a lider? A lider wydawał się zupełnie rozluźniony, w jakiś sposób niemal rozleniwiony w tym wszystkim. Nie to, że okazywał znudzenie wobec ciebie, to nie był ten rodzaj rozleniwienia. Był u siebie, na swoim terenie. Może pod tym stołem naprawdę są notki, chcesz sprawdzić? Może te drzwi rzeczywiście są zamknięte i jedyną drogą ucieczki jest okno? Czyli musiałbyś minąć lidera. Jego teren. Mitsuchi czuł się na swoim miejscu, w swoim czasie, ale on się tak czuł w każdym zakamarku osady, czy ktoś go widział kiedyś naprawdę spiętego? To nie tak, że był pozbawiony uczuć. Po prostu kiedy stawał się poważny, to shit robił się jeszcze poważniejszy. Zwyczajnie - nikt tego nie chciał. Lepiej było więc gawędzić z nim zastanawiając się, czy pod stołem nie ma notek, niż gawędzić z nim widząc w jego oczach, że wystarczy ułamek sekundy, by nici posiatkowały ciało na kawałki.
- Ten sam. Członek Krwawego Pokolenia. - Potwierdził, rzeczywiście nie mając pojęcia, jakie myśli krążą ci po głowie, bo i skąd miałby taką wiedzę mieć? To było niepokojące. Stworzenie Cesarstwa samo w sobie, bo wyrwanie się ze szponów Rady to druga kwestia. - Dobrać? - Mężczyzna zastanowił się przez moment. - Dobrze. Jeśli masz kogoś konkretnego na myśli daj znać. W przeciwnym wypadku dobiorę ci odpowiednią jednostkę. - Jednostka. Oczywiści, wszyscy shinobi, wszyscy Kakuzu byli żołnierzami. Ludzie? Jasne. To nie tak, że Mitsuchi traktował wszystkich jak przedmioty, ubezwłasnowolniał, skądże znowu! Właściwie to dawał naprawdę dużo swobody swoim podwładnym.
Kakuzu jako szczep rzeczywiście nie istniał na arenie politycznej, ale Mitsuchi też nic nie robił w kierunku, żeby zaistnieć. Nie chciało mu się? Nie potrafił? Nie. To nie mogło być to, potrafił wyważyć każdy swój ruch, potrafił do wszystkiego podchodzić ostrożnie, z dystansem, potrafił zwrócić, kiedy potrzeba i natrzeć, kiedy widział dla szczepu okazję. Tak jak i nie walczył o pozycję rodu dla waszego szczepu. Tylko czemu? No czemu? Ano temu, że zaistnienie na arenie politycznej równało się wystawieniu na ataki. Nie było zaś żadnych korzyści, przynajmniej nie na tyle mocnych, żeby warto było ryzykować. Wyglądał to trochę tak, jakby Mitsuchi czuwał i na coś czekał. Tylko na co..? Zbierał informacje, słuchał uważnie świata, ba! - wysyłał podwładnych, żeby byli obecni na koronacji Cesarza!
- Jeśli to wszystko, nie będę zabierać więcej twojego czasu.

[Murai]

Niepotrzebnie analizował, przynajmniej w tym momencie. Nawet gdyby coś miało się stać, pokój miałby być zabezpieczony i zaryglowany, to obecność Mitsuchiego skutecznie zapobiegała wszelkim próbom stawienia oporu. Nie byłby w stanie faktycznie go pokonać. Był rozluźniony, swobodnie się poruszał i rozmawiał. Nic dziwnego, w końcu był u siebie. Nawet nie musiał szykować się na obronę przed potencjalnych atakiem. Czy ktoś byłby na tyle nierozważny, żeby próbować morderstwa najsilniejszego przedstawiciela Szczepu na samym środku jego terenu, kiedy otoczony jest przez ogromną liczbę wyszkolonych żołnierzy i innych Shinobich, którzy zapewne oddaliby życia za obronę swojego Lidera? Mitsuchi znajdował się w pozycji tak uprzywilejowanej, że wszelkie myśli na temat potencjalnej walki w owym pomieszczeniu i przy okazji wspływ obiektów w otoczeniu na jej przebieg. Mógł w spokoju skupić swoje myśli na temacie czekającego go zadania i jego zmiennych, a jedną z nich był Yuki Natsume. Ten sam, jak się okazało, przedstawiciel Krwawego Pokolenia, w którym znajdował się też sam Murai i jeszcze kilku, których imiona nie były w tym momencie jakkolwiek znaczące. Mitsuchi potwierdził podejrzenia i zamienił je na fakty. To była ta sama osoba, która nadziała go na lodowy kolec w finale, wcześniej uciekając się do ograniczenia jego widoczności mgłą. Fretka, której znudziła się nitka, wspięła się na ramię swojego właściciela. Może szukała u niego atencji? Murai jednak zignorował to, w całości poświęcając uwagę i sytuacji politycznej, osobie Cesarza i Shirei-kanowi. Ten zgodził się na wysłanie dodatkowej osoby wraz z Muraiem, jednak problemem był brak znajomości jakiejkolwiek innej Kunoichi bądź Shinobiego z tego Szczepu. Co prawda miał z nimi styczność, ale nie znał nikogo. W związku z tym może lepiej zdać się na niego i jego wybór? Szef powinien znać swoich podwładnych i ich kompetencje, więc pewnie powinien wybrać najlepszego możliwego.
- Zdam się na wybór Mitsuchi-dono. - powiedział, zgodnie ze swoim tokiem rozumowania. Bez względu na to, kogo mu przydzieli, na pewno będzie to osoba kompetentna i odpowiednio dobrana. Nie było innej opcji. To znaczy była, ale szansa na jej pojawienie się była niezwykle mała.
- Zrozumiano. Zdobędę tyle informacji, ile się da. A na towarzysza poczekam pod bramą. -
po słowach tych wykonał jeszcze krótki ukłon, po czym odwrócił się i wyszedł. Nieśpiesznie, ale też nie powoli. Jego umiarkowane tempo było odpowiednie. Faktycznie mu się nie śpieszyło, miał jeszcze mnóstwo czasu i na zapoznanie się z drugą osobą wybraną do tego zadania, jak i na samo dotarcie do celu.

z/t

[Murai]

Za pierwszym razem wioska wydawała mu się naprawdę nietypowa. Głównie przez mieszkańców, z których większość była Kakuzu, tak samo jak Murai. Widok ludzi tobie podobnych, tak samo dziwnych i innych od reszty, w sytuacji kiedy nie brałeś pod uwagę możliwości zgodnie z którą nie jesteś wyjątkowy? To prawdopodobnie zmieniłoby światopogląd każdego zwykłego człowieka. Murai zwykły nie był, ale i na niego to wpłynęło. Kolejne podróże stopniowo zmniejszały poczucie dyskomfortu i zaskoczenia, teraz natomiast był to dla Kakuzu całkowicie zwyczajny widok. Przejście przez bramę, kiwnięcie głową w stronę strażników, przejście drogą pomiędzy luźno rozrzuconymi domostwami. Obserwowanie reakcji ludzi. Hana była mniej subtelna i machała dziarsko do każdego, czasem odbiegała na chwilę od trasy docelowej i wymieniała kilka słów na boku. W końcu trafili do odpowiedniego miejsca. Stosunkowo nieduże, aczkolwiek strzeżone przy wejściu. Strażnicy nie zrobili żadnych uwag, jedynie kiwnęli delikatnie głowami. Jak gdyby mówili "Śmiało możecie wejść". Do budynku, trzeba było dotrzeć jeszcze do gabinetu. Przed nim także stała dwójka strażników, z czego jeden miał doskonale widoczne szwy na twarzy, drugi wyglądał jak zwykły człowiek. W odniesieniu do Kakuzu rzecz jasna.
- Hana i Murai Kakuzu proszą o widzenie z Mitsuchi-dono. - powiedział Kakuzu, reprezentując tym samym wolę swoją i Hany. W ciągu całej drogi z bramy do siedziby, Murai przypominał sobie wszystko co tylko mogło mieć znaczenie. Słowa, gesty, postacie. Jego raport musiał być jak najbardziej szczegółowy i zwięzły, żeby jednocześnie zawrzeć w nim dużo informacji, zostawiając te ważne i ograniczając nic nieznaczące.

[Ero Sennin]

Lider Szczepu Kakuzu
Rentaro Mitsuchi Dwójka wysłanników ze Szczepu Kakuzu powróciło do osady. Nie, żeby w wielkim oczekiwaniu czekał na nich sam Rentaro, Lider Szczepu Kakuzu. Jednakże niezaprzeczalne spodziewał się wizyty tej dwójki w najbliższym czasie. Do tego czasu analizował jedną z niedawno zleconych im misji. Niezbyt często takowe dostawali, ale zdarzało się. Miał już jednak kogoś, kto idealnie się do tego nadawał. I nie była to dwójka, która właśnie przybyła pod drzwi jego gabinetu, tak dobrze pilnowanego przez strażników.
- Oczywiście. - odparł ten, który na pewno posiadał te same umiejętności co Murai i Hana. Ruszył się z miejsca, otworzył drzwi i zajrzał nieśpiesznie do środka, tkwiąc wzrokiem w sylwetce Shirei-kana. No, nie całkowitej, gdyż widać go było mniej więcej od klatki piersiowej w górę, gdy siedział za biurkiem. Krótko zakomunikował przybycie gości.
- Wpuścić. - niski, spokojny głos rozszedł się po pomieszczeniu, docierając zapewne również do uszu Muraia i Hany. Drzwi nagle otworzyły się szerzej, strażnik ustąpił miejsca, zapraszając ich tym samym do tego, by weszli do środka. Gdy już to się stało, zamknął za nimi drzwi i wraz ze swoim towarzyszem, powrócili do swojego zajęcia. W końcu ich zadaniem było pilnowanie wejścia do gabinetu.
Rentaro jakby leniwie odłożył mały zwój na bok, zwijając go wcześniej, tuż obok niedużej buteleczki, która skrywała w sobie wino. Gdyby doczytać się niedużych znaczków, które były na naczyniu umieszczone, można byłoby się dowiedzieć, że pochodzi z Antai. Nie dziwnego, ta prowincja słynęła z produkcji win, a i leżała niemalże tuż obok. Mitsuchi spojrzał na przybyłych, po czym oparł się wygodnie o oparcie swojego krzesła. Dłonie trzymał na drewnianym blacie, przechylił głowę delikatnie w bok, ku swojemu prawemu ramieniu, przyglądając się dokładnie tej dwójce. Najwidoczniej pobyt w Hanamurze przebiegł spokojnie i obyli się bez niespodzianek. Jednak, kto wie, możliwe, że informacje jednak go jakoś zaskoczą. Skinął głową w ich stronę, czekając na zdanie raportu. Nie pytał, po co przybyli, bo wiedział. Nie pytał, co się wydarzyło, bo właśnie po to przybyli, by mu opowiedzieć. Nie ponaglał, bo to nie miało sensu. Z natury tak spokojny człowiek jak on, pozwalał właśnie na taki rozwój sytuacji. Był cierpliwy, a razie wątpliwości, będzie pytał. Po prostu. Na co strzępić sobie język, skoro jeszcze niczego nie wiedział? Od tego miał ludzi. Po to ich wysłał, by byli jego oczami i uszami tam, gdzie on nie mógł być.

[Murai]

Stanięcie przed osobą Mitsuchiego nie było bardzo stresujące i przejmujące. Faktem było iż mężczyzna posiadał ogromny autorytet, posłuch wśród swoich, a także władzę pozwalającą na zmienienie Muraia na wroga publicznego do natychmiastowej likwidacji. Ale autorytety nie robiły wrażenia na Kakuzu, praktycznie nic nie robiło. Na pewno mężczyzna był potężnym Shinobi o potężnych możliwościach. To i sama władza wyczulały już Kakuzu na punkcie zbyt frywolnych wypowiedzi. Wszystko musiało być dobrze przemyślane, nawet jeśli mężczyzna nie był tyranem czyhającym na jakąkolwiek pomyłkę, żeby móc wtrącić delikwenta do lochu. Z gotową treścią swojego potencjalnego raportu, zwrotami grzecznościowymi i możliwymi szczegółami o które Shirei-kan może się zapytać, weszli do środka. Prosto przed jego biurko. Hana straciła swoją frywolność i swobodę. Nawet ona wiedziała, w jakim momencie należało zachować powagę sytuacji. Mężczyzna powiedział jedynie jedną rzecz, że należało wpuścić dwójkę do środka. I nic poza tym. Murai z łatwością mógł domyślić się celu. Nie było rzeczy, którą on musiałby im powiedzieć. To oni musieli zdać raport, więc żeby nie tracić czasu pozwolił im natychmiast przejść do sprawy.
- Mitsuchi-dono, natychmiast po spotkaniu Hany-san skierowaliśmy się w stronę Ryuzaku, skąd wypłynęliśmy do Cesarstwa. Po drodze, jak i po przybyciu, nie napotkaliśmy żadnych problemów. Koronacja miała miejsce na jednym z balkonów Pałacu Cesarza. Widownia była umieszczona niżej, na ogromnym placu. W koronacji brali udział wszyscy liderzy Rodów i Szczepów wchodzących w skład Cesarstwa. Po koronacji Yuki Natsume zabrał głos. Najważniejszą częścią jego przemówienia była ta skierowana do gości spoza wysp. Mówił o uniezależnieniu się od Rady i o tym, że Cesarstwo nie jest naszym wrogiem. Że niesprowokowane nie będzie podejmowało działań przeciwko innym prowincjom. Część skierowana do mieszkańców była pokrzepiająca i inspirująca, powołując się na motyw pojednania i stworzenia silnej wewnętrznej struktury. Nie było w nim nawoływania do nienawiści, nawet Rada została praktycznie zignorowana. - opowiedział Murai, zdając pierwszą część raportu. Sam proces koronacji wydawał się absolutnie niepotrzebny do wspomnienia, zawierał w sobie dużo miejscowej religii i rytuałów, włącznie z przysięgami i symboliką. Nic, co dawałoby jakiekolwiek przydatne informacje odnośnie stanu Cesarstwa czy jego struktur.
- Całe miasto było doskonale strzeżone, zarówno przez zwykłych żołnierzy jak i Shinobich. Na koronacji ci pilnowali, by został zachowany spokój i uciszali zbyt gadatliwych widzów. Natychmiast po walkach został ogłoszony start turnieju, zaproszono wszystkich na arenę. Sam turniej trwał dwa dni, które Murai spędził na badaniu stadionu i pozyskiwania informacji od ludzi. Ja przyglądałam się miastu, sprawdzałam lokale i reakcje ludzi. Szukałam incydentów i niedoróbek w ich organizacji. Wychodziłam z założenia, że nie wszystko będzie doskonałe w ich organizacji. A także szukałam informacji u miejscowych, sprawdzałam ich reakcję i opinię. - Hana zajęła głos. Można się tego było po niej spodziewać, że wykorzysta swoją ekstrawertyczną naturę do kontaktów z innymi i próbach dowiedzenia się czegokolwiek.
- Stadion był ogromny, z czterema sektorami i dwoma arenami wewnątrz. Wszędzie pełno strażników pilnujących porządku. Przez dwa dni nie zauważyłem żadnych nieprawidłowości związanych z jego funkcjonowaniem. Wśród widzów i uczestników widziałem ogromną ilość Shinobich z różnych Rodów. Uchiha, Senju, Aburame czy Yamanaka. Możliwe, że zostali wysłani tam przez swoich Shirei-kan w celu zebrania informacji. Udało mi się spotkać Cesarza i zamienić z nim kilka zdań, z których wynikało że o przywódcy zadecydowało głosowanie wewnętrzne pomiędzy Shirei-kanami. Na ile to była prawda, tego nie jestem w stanie stwierdzić. Oprócz tego spotkałem Shinobiego który brał udział w ataku na siedzibę Bestii podczas wojny na wyspach, a także wielu z niedawnego ataku dzikich na Mur. Niczego konkretnego nie udało mi się dowiedzieć. - część Muraia przeznaczona odnośnie Areny płynnie wkomponowała się w resztę raportu odnośnie stanu Cesarstwa. Podzielenie się obowiązkami wydawało się bardzo dobrym pomysłem. Teoretycznie. Murai na trybunach, w miejscu gdzie zdecydowana większość ludzi będzie się znajdowała, a w tym czasie Hana mogła przeglądać inne rejony, nieniepokojona.
- Samo miasto prosperuje dobrze, podzielone na dzielnice o konkretnym przeznaczeniu. Hanamura, czyli stolica w której wszystko się odbywało, ma jednak miejsca o szemranej reputacji, tak zwaną Czarny Dystrykt. Większość ludzi podchodziła do przyjezdnych życzliwie, ale niektórzy byli przestraszeni nas i możliwości wojny z resztą świata pod przywództwem Rady. Miasto było kontrolowane przez Szczep Ranmaru i ich Dojuts, Shinobi pilnowali porządku. W portach był duży ruch, zauważyłam regularne dostawy towarów z kontynentu. Z plotek zasłyszanych w porcie usłyszałam, jakoby Rada miała w odwecie za ten festiwal ustawić blokady handlowe w celu utrudnienia handlu, i manipulować cenami. Jednak w większej perspektywie miasto prosperuje bardzo dobrze, a ludzie są ufni Cesarzowi i podzielają jego opinię o pokojowej koegzystencji. Wierzą w niego i mu ufają. - to była właściwie ostatnia wypowiedź jaka miała miejsce, po niej zapadła kurtyna milczenia. Żadne z nich nie było w stanie powiedzieć czegoś więcej. Kakuzu postanowił czekać na pytania Mitsuchiego, które miałyby na celu doprecyzowanie niektórych kwestii. Zbyt duża ilość informacji na jeden raz mogła także być złym posunięciem. Na razie trzeba było czekać.

[Ero Sennin]

Lider Szczepu Kakuzu
Rentaro Mitsuchi W ciszy przysłuchiwał się słowom, które serwowali mu Murai oraz Hana. To mężczyzna postanowił zacząć, opowiadając o przebiegu koronacji. To była istotna część, bo dużo znaczenie mogło mieć to, co rzekł wtedy cesarz, którym okazał się Yuki Natsume. Czoło Mitsuchiego nieznacznie się zmarszczyło, gdy przez chwilę pomyślał, jaką drogą wybrany został właśnie on. Jednakże, zapewne te informacje nie były ujawnione. Zamiast tego goście zostali poczęstowali swoistym zapewnieniem i przestrogą w jednym. Nie są agresorami, ale swojego bronić będą. Racjonalne i częste podejście. I oby prawdziwe.
Dwójka przybyłych Kakuzu na zmianę raportowała swoje spostrzeżenia, skupiając się na szczegółych, by dobrze przekazać wszystko, co tylko udało im się zaobserwować. Ich wypowiedzi były spójne i Lider był pewny, że przedstawiają mu prawdziwe informacje. W słowach Muraia znalazł również odpowiedź na pytanie, które na początku przeszło mu przez myśl, kiedy usłyszał, że to właśnie Yuki Natsume został cesarzem. Ciekawym było, że tak pokojowa forma przeszła u wszystkich wyspiarskich rodów i szczepów. Nie mógł negować tego faktu, ale nie mógł się też do niego całkowicie przekonać, co już postanowił zostawić dla siebie.
- Mogę wnioskować więc, że obecny cesarz ma oficjalnie pokojowe nastawienie. Czy podczas rozmowy z nim utwierdziłeś się w przekonaniu, iż jego mowa po koronacji będzie miała swoje odzwierciedlenie? Jakie sprawiał wrażenie? - zapytał, nienachalnie wpatrując się w twarz mężczyzny. Czasami wymiana paru zdań potrafiła zasiać niepewność co do szczerości intencji. Nie mógł mieć jednak pewności, co do zdolności komunikacyjnych i umiejętności wyłapywania najmniejszych szczegółów chociażby w mimice, czy tonie głosu, które mogłyby nakierować na fałszywe intencje.
- I zapewne nie są to jedynie plotki. - podsumował wypowiedź Hany, po czym oparł jedną dłoń na drewnianym blacie i tym razem spojrzał na kobietę. - Dobrze strzeżone, mają do tego idealne umiejętności. Nic dziwnego, że chcieli, by te dwa dni przebiegły niemal idealnie. Skoro niektórzy mieszkańcy byli wystraszeni obecnością przybyszów, to taki festiwal mógł być dla nim zapewnieniem, że w Cesarstwie są bezpieczni. A istnienie czegoś takiego, jak ten Czarny Dystrykt może zaś świadczyć, że nie próbowali na silę stworzyć wyidealizowanego świata. - dodał, po czym przymknął oczy, jakby się nad czymś jeszcze zastanawiał. Nie mógł teraz stwierdzić, że Cesarstwo było dobrym tworem. A jeśli tak, to czy tylko dla wysp, czy również i dla kontynentu. Sam Mitsuchi nie zamierzał oczywiście nic czynić w tym kierunku, bo i jemu nie zależało na wszczynaniu jakichkolwiek bitew, a tym bardziej wojen. Dopóki nie musiał.
- Rozumiem jednak, że żaden incydent nie miał miejsca? - zapytał jeszcze dla pewności, wciąż spoglądając na Hanę. Było to pytanie głównie do niej, skoro jej zadaniem była obserwacja Hanamury, która to na te dwa dni stała się niemal stolicą Rodów i Szczepów. A przynajmniej ich przedstawicieli, niezależnie od posiadanych rang. - A jak turniej? Jak prezentowali się uczestnicy? - kolejne pytanie skierował już do Muraia, który na ten czas zajął się obserwacją areny i trybun. Lider Kakuzu był ciekaw, jakie zasady tam panowały. Czy skoro wszystko było tak dobrze pilnowane, to na ile pozwalano podczas walk? Jakimi wartościami się kierowali? Cóż też potrafili ci, którzy się tam pokazali?

[Murai]

Wydawało się, że do tej pory słowa Kakuzu nie wzbudziły jakiegoś szczególnego zaniepokojenia ani negatywnych emocji u samego Mitsuchiego. Murai nigdy nie rozważał jako pierwszej opcji bycia niemiłym od startu, a przynajmniej zawsze ją odrzucał jako nieodpowiadającą do charakteru sytuacji. Zazwyczaj spokój, rzeczowość, podstawowa kultura osobista i tytułowanie, pozwalały osiągnąć przyzwoite rezultaty i dobre wrażenie bez stwarzania nadmiernego ryzyka. Szczególnie w przypadku osób postawionych wyżej w hierarchii. Jeśli istniała możliwość, by ten ktoś miał środki i umiejętności do zgładzenia go, wtedy opcja bycia niemiłym odpadała natychmiastowo. Był świadkiem, jak niewielkie złośliwości i nieuprzejmości skutkowały nawet pozbawieniem głowy. Mimo tego, że Mitsuchi nie wydawał się tego typu ortodoksyjną osobą, to fakt że Hana stała się potulna i spokojna, świadczył jedynie o tym że jest to dobra droga.
- Z braku lepszego słowa, sprawiał wrażenie wyluzowanego, ale nie jako Cesarz. Po koronacji przebrał się ze swoich oficjalnych szat na odzienie bardziej luźne, zachowując jedynie koronę jako symbol władcy. Według mnie nie przywykł jeszcze do tak gwałtownej zmiany swojego statusu. A co do prawdziwości jego deklaracji, to niestety nie znam go na tyle dobrze, by móc z całą pewnością to potwierdzić lub zaprzeczyć. Jego słowa mogły nie oddawać faktycznych zamiarów. - odpowiedział. Ich powiązanie kończyło się na bycie w tej samej generacji Shinobich, w jednej znanej grupie. A także na kilku spotkaniach. I w zasadzie tyle, nie miał z nim bliższych kontaktów. Nie przeszkodziło to co prawda Kakuzu za uchodzenie za dobrego znajomego Cesarza przed niektórymi rozmówcami i pozyskanie w ten sposób kilku ciekawych informacji. Ale tego Shirei-kan nie musiał już wiedzieć, u niego mógł pozwolić sobie na całkowity obiektywizm i szczerość wynikającą z jego sposobu bycia. Coś, czego inni nie byli do końca świadomi. On jak najbardziej był, prawdopodobnie jako jedyna żyjąca osoba. Hana nie odezwała się kiedy mowa była o plotkach, z racji że Mitsuchi mówił bardziej do siebie niż do niej. Według kilku pozycji które przeczytał Murai, takie zachowanie pomaga uporządkowaniu wiadomości i być może dojście do nowych wniosków. Kakuzu nigdy nie czuł potrzeby robienia czegoś takiego.
- Ja żadnego nie zauważyłam. Może jakieś były, niestety nie mam pojęcia, Mitsuchi-dono. - odpowiedziała z pełną powagą. Gdyby wysłać większą ilość ludzi, albo takich z umiejętnościami sensorycznymi. Najpewniej dałoby to lepsze rezultaty, ale tacy Shinobi są wyjątkowo rzadkim widokiem i wątpił, by Misuchi posiadał takich pod swoimi rozkazami. Lepiej wysłać analitycznego maniaka niż przeciętnego Shinobiego.
- Niektórzy byli interesujący. W turnieju brało udział bardzo dużo szermierzy, ale tylko kilku zdołało się wyróżnić. Jeden z uczestników wplatał iluzje do ataków, inny walczył kilkoma krótkimi mieczami jednocześnie umieszczonymi w zgięciach kończyn. W finałowej czwórce znalazł się Uchiha Shinji, którego spotkałem niegdyś przy infiltracji siedziby Bestii. A także włócznik na którym obrażenia od potężnych Katonów nie robiły wrażenia, jakby nie miały na niego wpływu. Spośród szesnastki walczących na pierwszym miejscu znalazł się Seinaru Kei, samurai. Nie umywali się jednak do Krwawego Pokolenia. - jego skromna opinia umieszczona na samym końcu, była jak najbardziej prawdziwa. Poziom biorących udział, nawet samej ósemki która wygrała pierwsze pojedynki, a także ich charakterystyczność, były znacznie mniejsze niż uczestników pierwszego turnieju na piaskowej arenie. I nie było pośród nich tylu szermierzy, co było mniej imponujące w formie widowiska niż transformacja w potwora i strzelanie strumieniami skoncentrowanej chakry.

[Ero Sennin]

Lider Szczepu Kakuzu
Rentaro Mitsuchi Mitsuchi dalej w spokoju przysłuchiwał się słowom, które krążyły w pomieszczeniu. Nie było ich aż tak wiele, bo i sam Rentaro nie miał zbyt wielu pytań. Wyciąganie wniosków na ten moment było przedwczesne, a i nie sądził, by dwójka przybyłych zatajała przed nim jakiekolwiek informacje. Zresztą, jak wiele można zauważyć przez dwa dni? Wśród tysięcy ludzi, ciągłego zamieszania i jednocześnie tak sprawnej straży, która starała się by chociażby pijacka potyczka ich nie ominęła. Tutaj większą odpowiedzią miał być czas.
Niezaprzeczalnym plusem było to, iż Murai jakiś kontakt z obecnym Cesarzem miał. Może nie był on jakoś wybitny, ale znali się, kojarzyli, mogli wymienić ze sobą parę słów przy okazji spotkania. A tu już większy kontakt niż ten, który teoretycznie Mitsuchi posiadałby z Natsume. Dwójka z Krwawego Pokolenia. I to takiego, które szybko nie będzie miał sobie równych. Sam Murai stwierdził, że owy turniej nie dosięgnął poprzeczki, która sami niegdyś postawili. I sam Lider Kakuzu nie myślał w tym momencie, że to zuchwalstwo. Nie każdy turniej pozwalał na takie odkrycia, a już na pewno nie zdarzało się to w takim odstępie czasu. Mężczyzna przypuszczał, że na następne takie pokolenie będą musieli jeszcze trochę zaczekać.
- Rozumiem, Hana-san. Na tę chwilę jesteś wolna. - powiedział spokojnie, dając kobiecie do zrozumienia, że jej raportowanie dobiegło końca. Pożegnałby ich oboje, ale miał jeszcze jedną sprawę, którą chciał skierować do Muraia. Dlatego dopiero gdy Kakuzka wyszła i zamknęła za sobą drzwi, wcześniej krótko się pożegnawszy, Shirei-kan otworzył szufladę, z której wyciągnął mały zwój. Rozwinął ją, kładąc nieśpiesznie na biurku i jeszcze raz lustrując jego zawartość.
- Rada idzie za ciosem. - zaczął, po czym oderwał wzrok od zapisków i spojrzał na Muraia. - Niebawem organizują festiwal i chcę, byś się tam pojawił. Niewiele informacji przekazali, ale wiadomo, że zależy im na obecności kontynentalnych rodów i szczepów. Nie sądzę jednak, by były to jedynie pokrzepiające słowa. Coś jednak chcą pokazać. Dowiesz się, ile będzie można, ale niepotrzebnie w nic się nie mieszaj. - dodał, lekko marszcząc swoje brwi, przez co jego spojrzenie stało się nieco ostrzejsze. Nie chciał rzecz jasna próbować zastraszyć Muraia czy coś podobnego. Czuł tylko, że jest to poważna sprawa, a nie był przekonany czy bez wyraźnego powodu chce w cokolwiek pakować swoich ludzi. Oczywiście były to jedynie domysły, ale wolał się zabezpieczyć i uprzedzić Kakuzu, nim ten wda się w jakąś niekomfortową sytuację. Było to już jednak wszystko z jego strony, więc jeśli mężczyzna nie ma pytań, może zająć się sobą, dopóki znowu nie opuści osady.

[Murai]

Jaki był cel Kakuzu? Po co przybył na Morskie Klify? Żeby zebrać informacje, możliwie jak najwięcej wartościowych informacji. O wszystkim, co mogło zostać użyte do oceny sytuacji na linii Rada-Cesarstwo-Kontynent. O walczących, o samym Cesarzu. O strukturze prowincji i sytuacji ogólnej. Ciężko było pozyskać chociaż trochę wartościowych informacji. Nawet jeśli był sławny i respektowany, co było wyraźnie widać podczas przebywania w Hanamurze, to bez konkretnego zadania o charakterze dyplomatycznym nie był w stanie zajść bliżej Natsume. Co by mu powiedział, poszedłby do jego siedziby i poprosił o rozmowę o stanie wewnętrznym i o przyszłe plany względem kontynentu? Nie było opcji. Mitsuchi jednak nie wydawał się poszukiwać odpowiedzi na te konkretne pytania, zadowalając się co dostał i wypytując o rzeczy dobrze znane duetowi. Hana była wolna, zgodnie z wolą Shirei-kana. Murai nie, co znaczyło że miał z nim do pogadania na prywatności. Tak też się stało, po tym rzecz jasna jak Hana opuściła pomieszczenie, wcześniej lekko się kłaniając.
Mitsuchi wyciągnął zwój i zaczął mówić. Kakuzu natychmiast rozważył kilka rzeczy. Festiwal Rady jako odpowiedź na wydarzenia w Cesarstwie. Możliwość pokazania dobrobytu na wyspach, przekonanie do siebie klanów. Zwłaszcza że podobno zależało im na obecności Rodów z kontynentu. Pasowało. A rolą Muraia miałoby być wybranie się tam i dowiedzenie o konkretach. Miało sens.
- Zrozumiano. - odpowiedział, także się kłaniając. Zaraz po tym Mitsuchi pozwolił mu wyjść, co też uczynił. Hana czekała na zewnątrz, ale odezwała się dopiero kiedy wyszli z budynku.
- Ej Murek, co ci powiedział Mitsuchi-san? - jak zawsze szczera i jak zawsze bezpośrednia. Idąc obok niego, przekrzywiła głowę żeby móc zobaczyć jego twarz. On patrzył się jedynie przed siebie, jedną ręką ponownie sadzając fretkę na ramieniu.
- Nie mogę ci powiedzieć. Tajny rozkaz. - odpowiedział z pełnym chłodem i powagą, właściwą sobie. Co prawda nie otrzymał takiego rozkazu, ale nie obnosił się z nim z bardzo prostego powodu. Gdyby lider chciałby, żeby Hana też do usłyszała, to powiedziałby to także jej. Najwidoczniej nie chciał, a narażanie się Mitsuchiemu nie było w jego planach w jakiejkolwiek formie. Można powiedzieć że był posłuszny do czasu, aż będzie mu to na rękę. A wykonał już wiele zleceń przez niego danych. W pewnym momencie powinna pojawić się marchewka. Hana przyśpieszyła i stanęła przed Kakuzu, blokując drogę.
- Chciałabym pochodzić z tobą dłużej, ale czas mnie nagli. Dzięki za wszystko. Następnym razem trochę się ponitkujemy, obiecuję! - powiedziała, czochrając go ostatni raz po włosach, miziając nieco fretkę, po czym odbiegając w kierunku zupełnie innym niż ten, w którym położony był jego dom. Co prawda domyślał się już sensu samego aktu nitkowania i jego znaczenia, ale wizja ta musiała być żartem z jej strony, tak też to odebrał. Pomachał jej na pożegnanie, przywdziewając uśmiech do czasu aż zniknęła, po czym skierował się do siebie do domu.

z/t

[Murai]

Już od progu powitała Muraia dwójka strażników, która skinięciem głowami dała znać że może przejść. Raczej nie było w tym nic dziwnego, jako członek społeczności w Itojin, Murai nie potrzebował pozwolenia na wejście i wyjście z osady, mógł to robić w zasadzie kiedy tylko chciał. Kto by go powstrzymał? Nie dał nikomu powodu do tego. W samej osadzie nie bywał tak często i nie nawiązywał interakcji z przedstawicielami Szczepu Kakuzu jak i z zwykłymi mieszkańcami. Ale nie znaczyło to, że ludzie go nie znali. Znali i machali mu ręką, witali się. A Murai im odpowiadał, dbając o swoją opinię pośród ludzi. Kiedyś miał to w poważaniu, interesując się tylko i wyłącznie sobą. Ale to co działo się wokoło także miało na niego wpływ. Dlatego też musiał to robić, musiał udawać kogoś kim nie był przez praktycznie cały czas. W głębi jednak zostając tym skrajnie logicznym i wykalkulowanym wojownikiem.
Wszedł do siedziby władzy i natychmiast podszedł do kontuaru. Zakomunikował, że chce widzieć się z Shirei-kanem. Nie wspomniał o tym, że ten powinien go oczekiwać ani nic o jego ważnej misji. Po prostu siedział. Wspomnienie o Kami no Hikage, jeśli informacje o tym już przybyły do Itojin, mogło wywołać niepotrzebną uwagę i popłoch. Z kolei danie znać że jest oczekiwany nie zmieniłoby jakkolwiek rzeczywistości w której musiałby czekać. Mitsuchi doskonale wiedział czy czekał na Muraia czy nie, a zakomunikowanie tego komukolwiek nie zdziałałoby nic. Dlatego zajął jedno z wolnych miejsc albo też stanął pod ścianą. I czekał.

[Ero Sennin]

Lider Szczepu Kakuzu
Rentaro Mitsuchi Itojin przez ten krótki czas w ogóle się nie zmieniło. Bardzo możliwe, że informacje o ostatnim incydencie jeszcze tutaj nie dotarły. A przynajmniej nie na szerszą skalę. I zapewne bez większych szczegółow. Dlatego kiedy Murai dotarł do siedziby władzy, po prostu sobie usiadł, czekając na wezwanie. Nie zdradzał, po cóż takiego przyszedł, jedynie zakomunikować o swojej obecności, co w następnej kolejności miało dojśc do Shirei-kana. Troszkę to trwało, bo Lider Kakuzu właśnie miał spotkanie, które też nie należało do mało istotnych. W każdym razie, członek rodu Kakuzu po jakiś dwudziestu minutach został zaproszony do gabinetu, mijając się po drodze z dwójką innych ninja. Jeden z nich na pewno należał do klanu Kakuzu, drugi zaś wyglądał dość normalnie, ale zachowywał się swobodnie, niczym tutejszy. Mężczyźni szli w ciszy, aż w końcu zniknęli z pola widzenia, opuszczając budynek.
Drzwi zamknęły się za Muraiem, kiedy ten zjawił się w gabinecie. Ujrzał stojącego przy oknie Mitsuchiego, który miał założone ręce za siebie. Jego brwi były nieco zmarszczone. Nie wyglądał na przygnębionego czy zmieszanego, ale na pewno nad czymś się zastanawiał.
- Murai-san, witam, witam. - zwrócił się do niego, gestem ręki pokazując na krzesło, o ile chciał z niego skorzystać. Sam Shirei-kan nie zamierzał siadać. Przynajmniej nie tymczasowo.
- Spodziewam się, że nie niesiesz ze sobą wieści o tańcach, świętowaniu i tym podobne. - zaczął, samemu już upewniając Muraia w tym, że jednak jakieś wiesci już do niego dotarły. Cóż, byłoby to dziwne, gdyby żył w niewiedzy, skoro Kakuzu nie wrócił bezpośrednio do wioski. Tego nie trudno było się domyślić. - Proszę o pełny raport. - był rzeczowy, to zrozumiałe. Do tego czasu do Itojin dotarły jakieś pogłoski, część mogła nie być prawdą, a miał przed sobą wiarygodne źródło. W końcu po to wysłał Muraia, by teraz podzielił się z nim wszystkimi informacjami. Zapewne włącznie z tym, gdzie się udał z Kami no Hikage, skoro z tej wyspy, z tego co zasłyszał, niewiele zostało. Zresztą, obecna sytuacja rozkwitała wszelakie konflikty. Jeden z nich już się zaczął i możliwe, że zbierze spore żniwo.