Siedziba władzy

[Aya Takahashi]

Przez kilka dni Aya zajmowała się drobnymi sprawunkami w wiosce i treningami, przestawiając się na cykl życia w Itojin. Stopniowo poznawała ludzi, najbliższych sąsiadów. Aya nie była jakoś bardzo rozmowna, ale zapamiętywała imiona i podstawowe informacje, szczerze próbując sprawiać, w miarę pozytywne, pierwsze wrażenie. Koniec końców sama Takahashi uznała, że dość czasu zagrzała w jednym miejscu. Z samego rana spakowała swoje rzeczy pod prawdopodobną podróż i udała się spokojnym krokiem do siedziby, meldując się strażnikom i wchodząc do środka, planując upomnieć się o przydział jakiejś misji. Jej służba dla szczepu musiała się w końcu kiedyś zacząć, czyż nie?

[Uchiha Tsuyoshi]

Starcie w dolinie
Aya Takahashi: Wojenna misja rangi B
1/17Aya z wolna wdrażała się w swoje nowe życie. Zmiany wciąż jeszcze były świeże, nic jeszcze chyba nie zdążyło się poukładać tak, jak to było kiedyś - o ile można powiedzieć, że kiedyś cokolwiek było poukładane. Dziewczyna szła jednak naprzód i metodycznie, kawałek po kawałku, organizowała sobie nowe życie. Po raz kolejny.

Siedziba władzy w Itojin wciąż była dla niej obiektem nowym, po którym nie poruszała się z taką swobodą, jak w Kōtei. Całkiem szybko, kierując się znakami na ścianach, dotarła do pomieszczenia, w którym siedziało dwie młode urzędniczki, zajmujące się papierologią. Obie były drobnej postury, jedna miała brązowe włosy, a druga - co ciekawe - zielone, zupełnie jak Aya. Kiedy tylko ją zauważyły, od razu zapanowało u nich poruszenie. Po usłyszeniu nazwiska Ayi i tego, po co przyszła, jedna szturchnęła drugą w ramię, coś szepnęła, odchrząknęła i zwróciła się do niej (ta w brązowych włosach):

- Takahashi-sama oczekuje na ciebie, Aya-san, w pierwszym pokoju w tamtym korytarzu - powiedziała i pokazała dłonią kierunek, w którym powinna się udać. Jeśli dziewczyna tak właśnie postąpiła, to bez problemu znalazła pokój z nieznacznie uchylonymi drzwiami. Jeszcze zanim zdążyła popchnąć drzwi, usłyszała znajomy głos.

- Wejdź, Aya - za drzwiami czekał ją widok bardzo prosto urządzonego, niewielkiego gabinetu. Były tam dwa regały, na których poukładane były w mniejszym lub większym porządku zwoje, a na środku ustawione prostopadle do drzwi i równolegle do ścian bocznych biurko. Za biurkiem było okno, które umożliwiało słońcu dobre doświetlenie tego pomieszczenia.

Osobą siedzącą przy biurku był oczywiście nikt inny jak Aoto Takahashi, Kōgo szczepu Kakuzu. Był to dobrze zbudowany mężczyzna o czarnych włosach i bursztynowych oczach, który wyglądał na kogoś po trzydziestce (trudno powiedzieć, ile tak naprawdę miał lat, zważywszy na to, że był Kakuzu) i ubierał się niemal zawsze na czarno. Na co dzień krył swoje oblicze pod maską, którą jednak czasem zdarzało mu się ściągać. Skinął głową na krzesło dla gości znajdujące się po drugiej stronie biurka i bardzo uważnie omiótł Ayę wzrokiem. Wzrokiem tak przenikliwym, że miało się czasem wrażenie, że Aoto widzi więcej, niż zwykły człowiek - mimo że nie posiadał Doujutsu.

- Prawdę mówiąc, przyszłaś w samą porę. Dzisiaj miałem kogoś po ciebie posłać - jego ciepły, niski głos był niezwykle uspokajający. Na razie jednak nie powiedział nic więcej co do tego, dlaczego jej potrzebował - jak się miewasz? Jak idzie adaptacja? - zadał pytanie, które dla osoby postronnej mogło być bardzo ogólne, a nawet niezrozumiałe, ale ta dwójka doskonale wiedziała, o czym mowa - Słyszałem, że wróciłaś od Uchihów. Jaka była ich reakcja? Jak widzisz swoją przyszłość? - Aoto mówił wolno i spokojnie, melodyjnie, dlatego nawet ta liczba pytań nie sprawiała, że zielonowłosa czuła się jak na przesłuchaniu. Sprawiał wrażenie autentycznie zatroskanego o nią człowieka.

Aoto Takahashi

[Aya Takahashi]

Spodziewała się spotkania z jakimś urzędnikiem, może średnim rangą shinobi, ale bezpośrednia audiencja u swojego opiekuna w siedzibie władzy? W głowie Ayi zaświeciła się ostrzegawcza lampka, a kobieta nie była do końca pewna, czego się spodziewać. Udała się jednak na spotkanie bez żadnego marudzenia czy wahania, komu jak komu ale temu Kakuzu była winna pośpiech, gdy ten chciał się z nią widzieć. Podeszła do drzwi a jej dłoń zamarła w połowie drogi, gdy usłyszała głos swojego opiekuna. Powstrzymała się więc od zapukania, weszła do środka i ukłoniła się.
-Takahashi-sama, chciałeś się ze mną widzieć. - ukłoniła się w pół, dalej przyzwyczajając się jeszcze do etykiety i ogólne przyjętych norm grzecznościowych. Przed wypadkiem była tak zamknięta w sobie i strzaskana, że mogła wydobyć z siebie maksymalnie dwa-trzy słowa w różnej intonacji i okazjonalny ukłon. A teraz, mówiła pełnymi, sensownymi zdaniami, chociaż miewała czasem problemy ze składnią. Przesunęła wzrokiem po pomieszczeniu, przesuwając delikatnie palcem po jednym z regałów i rzędzie zwojów.
-Próbuję to sobie poukładać w głowie... - przyznała cicho, jakby szukając odpowiednich słów do opisania swojej sytuacji. Przyłożyła dłoń do swojego podbródka, a później po bandażu którym zakrywała poparzoną część twarzy.
-Odwiedziłam siostrę i... przyjaciela? Kiedyś była, razem z siostrami, jego ochroniarzami, tak to się chyba nazywa... - przechyliła głowę w bok, szukając jakiegoś słowa na określenie swojej znajomości z paniczem Sugiyamą. Przyjaciel wydawało się odpowiednie, ale czy on widział w niej przyjaciółkę? Czy ucieszył się z jej powrotu przez wzgląd na przyjaźń, czy litość, a może przez wzgląd na najstarszą siostrę Ayi? Takahashi alias Yasui tego nie wiedziała i łamała sobie nad tym głowę. Relacje międzyludzkie były trudne.
-Poznali mnie, ucieszyli się. - wypowiedziała te cztery słowa z iskrą... ekscytacji? Zadowolenia? Na jej twarzy pojawił się na moment uśmiech.
-Z moją średnią siostrą, Taemą, się nie widziałam. Odgrywa się za moją śmierć na Dzikich, walcząc na froncie. Uchiha... są w trudnej sytuacji... - teoretycznie nie powinna takich rzeczy mówić, z drugiej strony komu jak komu, ale temu człowiekowi winna była dług, którego nigdy nie spłaci. Nawet, jeśli przemiana w Kakuzu kosztowała ją nazwisko i utratę magnekyo sharingana. Jak powiedział to sam Orochi - żyła, to było najważniejsze.
-Ja... nie wiem. NIe jestem Uchiha, nigdy nie byłam. Ani dawna ja, ani obecna ja nie widziałyśmy się nigdy jako Uchiha. Byłam Yasui... jestem Yasui... ale jestem i Takahashi. Jestem winna swoją lojalność szczepowi Kakuzu, ale nie chcę tracić kontaktu z rodzeństwem. Chce je wspierać... gdy nie stoi to w sprzeczności z naszym szczepem - wyrzuciła z siebie, robiąc kilka pauz, jakby próbując ubrać w słowa burzę, która szalała w jej głowie.
-I ja.... wyrwałam komuś serce w drodze powrotnej. Meldowałam o tym... ja... widziałem tę technikę tyko raz, od ciebie ale nie miałam innych opcji ja... on... pękł tak łatwo... - wydukała cicho, kładać dłoń na odkrytym ramieniu, na które przesunęła maskę katonu.