Siedziba władzy

[Aya Takahashi]

Przez kilka dni Aya zajmowała się drobnymi sprawunkami w wiosce i treningami, przestawiając się na cykl życia w Itojin. Stopniowo poznawała ludzi, najbliższych sąsiadów. Aya nie była jakoś bardzo rozmowna, ale zapamiętywała imiona i podstawowe informacje, szczerze próbując sprawiać, w miarę pozytywne, pierwsze wrażenie. Koniec końców sama Takahashi uznała, że dość czasu zagrzała w jednym miejscu. Z samego rana spakowała swoje rzeczy pod prawdopodobną podróż i udała się spokojnym krokiem do siedziby, meldując się strażnikom i wchodząc do środka, planując upomnieć się o przydział jakiejś misji. Jej służba dla szczepu musiała się w końcu kiedyś zacząć, czyż nie?

[Uchiha Tsuyoshi]

Starcie w dolinie
Aya Takahashi: Wojenna misja rangi B
1/17Aya z wolna wdrażała się w swoje nowe życie. Zmiany wciąż jeszcze były świeże, nic jeszcze chyba nie zdążyło się poukładać tak, jak to było kiedyś - o ile można powiedzieć, że kiedyś cokolwiek było poukładane. Dziewczyna szła jednak naprzód i metodycznie, kawałek po kawałku, organizowała sobie nowe życie. Po raz kolejny.

Siedziba władzy w Itojin wciąż była dla niej obiektem nowym, po którym nie poruszała się z taką swobodą, jak w Kōtei. Całkiem szybko, kierując się znakami na ścianach, dotarła do pomieszczenia, w którym siedziało dwie młode urzędniczki, zajmujące się papierologią. Obie były drobnej postury, jedna miała brązowe włosy, a druga - co ciekawe - zielone, zupełnie jak Aya. Kiedy tylko ją zauważyły, od razu zapanowało u nich poruszenie. Po usłyszeniu nazwiska Ayi i tego, po co przyszła, jedna szturchnęła drugą w ramię, coś szepnęła, odchrząknęła i zwróciła się do niej (ta w brązowych włosach):

- Takahashi-sama oczekuje na ciebie, Aya-san, w pierwszym pokoju w tamtym korytarzu - powiedziała i pokazała dłonią kierunek, w którym powinna się udać. Jeśli dziewczyna tak właśnie postąpiła, to bez problemu znalazła pokój z nieznacznie uchylonymi drzwiami. Jeszcze zanim zdążyła popchnąć drzwi, usłyszała znajomy głos.

- Wejdź, Aya - za drzwiami czekał ją widok bardzo prosto urządzonego, niewielkiego gabinetu. Były tam dwa regały, na których poukładane były w mniejszym lub większym porządku zwoje, a na środku ustawione prostopadle do drzwi i równolegle do ścian bocznych biurko. Za biurkiem było okno, które umożliwiało słońcu dobre doświetlenie tego pomieszczenia.

Osobą siedzącą przy biurku był oczywiście nikt inny jak Aoto Takahashi, Kōgo szczepu Kakuzu. Był to dobrze zbudowany mężczyzna o czarnych włosach i bursztynowych oczach, który wyglądał na kogoś po trzydziestce (trudno powiedzieć, ile tak naprawdę miał lat, zważywszy na to, że był Kakuzu) i ubierał się niemal zawsze na czarno. Na co dzień krył swoje oblicze pod maską, którą jednak czasem zdarzało mu się ściągać. Skinął głową na krzesło dla gości znajdujące się po drugiej stronie biurka i bardzo uważnie omiótł Ayę wzrokiem. Wzrokiem tak przenikliwym, że miało się czasem wrażenie, że Aoto widzi więcej, niż zwykły człowiek - mimo że nie posiadał Doujutsu.

- Prawdę mówiąc, przyszłaś w samą porę. Dzisiaj miałem kogoś po ciebie posłać - jego ciepły, niski głos był niezwykle uspokajający. Na razie jednak nie powiedział nic więcej co do tego, dlaczego jej potrzebował - jak się miewasz? Jak idzie adaptacja? - zadał pytanie, które dla osoby postronnej mogło być bardzo ogólne, a nawet niezrozumiałe, ale ta dwójka doskonale wiedziała, o czym mowa - Słyszałem, że wróciłaś od Uchihów. Jaka była ich reakcja? Jak widzisz swoją przyszłość? - Aoto mówił wolno i spokojnie, melodyjnie, dlatego nawet ta liczba pytań nie sprawiała, że zielonowłosa czuła się jak na przesłuchaniu. Sprawiał wrażenie autentycznie zatroskanego o nią człowieka.

Aoto Takahashi

[Aya Takahashi]

Spodziewała się spotkania z jakimś urzędnikiem, może średnim rangą shinobi, ale bezpośrednia audiencja u swojego opiekuna w siedzibie władzy? W głowie Ayi zaświeciła się ostrzegawcza lampka, a kobieta nie była do końca pewna, czego się spodziewać. Udała się jednak na spotkanie bez żadnego marudzenia czy wahania, komu jak komu ale temu Kakuzu była winna pośpiech, gdy ten chciał się z nią widzieć. Podeszła do drzwi a jej dłoń zamarła w połowie drogi, gdy usłyszała głos swojego opiekuna. Powstrzymała się więc od zapukania, weszła do środka i ukłoniła się.
-Takahashi-sama, chciałeś się ze mną widzieć. - ukłoniła się w pół, dalej przyzwyczajając się jeszcze do etykiety i ogólne przyjętych norm grzecznościowych. Przed wypadkiem była tak zamknięta w sobie i strzaskana, że mogła wydobyć z siebie maksymalnie dwa-trzy słowa w różnej intonacji i okazjonalny ukłon. A teraz, mówiła pełnymi, sensownymi zdaniami, chociaż miewała czasem problemy ze składnią. Przesunęła wzrokiem po pomieszczeniu, przesuwając delikatnie palcem po jednym z regałów i rzędzie zwojów.
-Próbuję to sobie poukładać w głowie... - przyznała cicho, jakby szukając odpowiednich słów do opisania swojej sytuacji. Przyłożyła dłoń do swojego podbródka, a później po bandażu którym zakrywała poparzoną część twarzy.
-Odwiedziłam siostrę i... przyjaciela? Kiedyś była, razem z siostrami, jego ochroniarzami, tak to się chyba nazywa... - przechyliła głowę w bok, szukając jakiegoś słowa na określenie swojej znajomości z paniczem Sugiyamą. Przyjaciel wydawało się odpowiednie, ale czy on widział w niej przyjaciółkę? Czy ucieszył się z jej powrotu przez wzgląd na przyjaźń, czy litość, a może przez wzgląd na najstarszą siostrę Ayi? Takahashi alias Yasui tego nie wiedziała i łamała sobie nad tym głowę. Relacje międzyludzkie były trudne.
-Poznali mnie, ucieszyli się. - wypowiedziała te cztery słowa z iskrą... ekscytacji? Zadowolenia? Na jej twarzy pojawił się na moment uśmiech.
-Z moją średnią siostrą, Taemą, się nie widziałam. Odgrywa się za moją śmierć na Dzikich, walcząc na froncie. Uchiha... są w trudnej sytuacji... - teoretycznie nie powinna takich rzeczy mówić, z drugiej strony komu jak komu, ale temu człowiekowi winna była dług, którego nigdy nie spłaci. Nawet, jeśli przemiana w Kakuzu kosztowała ją nazwisko i utratę magnekyo sharingana. Jak powiedział to sam Orochi - żyła, to było najważniejsze.
-Ja... nie wiem. NIe jestem Uchiha, nigdy nie byłam. Ani dawna ja, ani obecna ja nie widziałyśmy się nigdy jako Uchiha. Byłam Yasui... jestem Yasui... ale jestem i Takahashi. Jestem winna swoją lojalność szczepowi Kakuzu, ale nie chcę tracić kontaktu z rodzeństwem. Chce je wspierać... gdy nie stoi to w sprzeczności z naszym szczepem - wyrzuciła z siebie, robiąc kilka pauz, jakby próbując ubrać w słowa burzę, która szalała w jej głowie.
-I ja.... wyrwałam komuś serce w drodze powrotnej. Meldowałam o tym... ja... widziałem tę technikę tyko raz, od ciebie ale nie miałam innych opcji ja... on... pękł tak łatwo... - wydukała cicho, kładać dłoń na odkrytym ramieniu, na które przesunęła maskę katonu.

[Uchiha Tsuyoshi]

Starcie w dolinie
Aya Takahashi: Wojenna misja rangi B
2/17Aoto Takahashi nie spuszczał z Ayi wzroku nawet na sekundę. Wydawał się analizować jej wygląd, zachowanie, sposób poruszania się, mówienia, a nawet to, jak patrzyła. W jakiś trudny do zrozumienia sposób był przy tym zupełnie nienachalny, a wręcz delikatny. Jego wzrok bardziej przypominał raczej badawcze spojrzenie lekarza, którym obdarza on pacjenta, niż ciekawskiego gapia.
Mężczyzna pokiwał głową, gdy dziewczyna tłumaczyła mu, co robiła w Północnym Ryuzaku i kogo spotkała.

- To dobrze, że się ucieszyli. Nie zawsze spotyka się takie reakcje. I pewnie ty też czasem spotkasz się z odmiennym traktowaniem poza Itojin. Z czasem jednak wszystko sobie poukładasz. Swoją drogą, sądzę że będziesz miała okazję znowu się z nimi zobaczyć i to na dłużej. Ale nie uprzedzajmy faktów - powiedział z takim samym spokojem i opanowaniem, jak przedtem. Siedział naprzeciwko Ayi, ręce trzymał na biurku w otwartej postawie.

- Tak, wiem że meldowałaś - powiedział i zerknął na maskę. W jego spojrzeniu można było dostrzec zrozumienie, ale nie ekscytację, tak jak w oczach urzędniczki, która odbierała meldunek. Jego reakcja była bardziej podobna do uznania - Między innymi dlatego chciałem się z tobą zobaczyć. Bardzo szybko się uczysz. To rzadkość, żeby ktoś tak szybko przystosował się do nowych umiejętności. Klan Uchiha dał światu naprawdę zdolną kunoichi - powiedział, sprawdzając reakcję na te słowa. Przez moment nic nie mówił, zanim przeszedł do kolejnego tematu. Nie rozwodził się jednak więcej nad tematem maski i serca. Najwyraźniej nie był to priorytet dla niego. Może w tej chwili, a może w ogóle.

- Spokojnie. Wiem, z czym się wiąże przyjęcie Jiongu. Nie wymazują one - całe szczęście - pamięci. Dlatego też rozmawiałem o tobie z Mitsuchi-dono - po tych słowach zrobił kolejną przerwę, dając najwyraźniej czas na przetrawienie tej informacji. Po chwili znowu podjął temat.

- Doszliśmy do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli na jakiś czas zostaniesz oddelegowana do Uchiha, skoro cię nie odrzucili. Na froncie podobno dużo się teraz dzieje, a Sogeńczycy złapali oddech po zeszłorocznych klęskach. Nadal jednak, jak mniemamy, przyjmą każdą pomoc. Wydaje nam się, że takie stopniowe przejście byłoby dla Ciebie dobre - popatrzył w bok, za okno. Na moment znowu zamilkł, jakby coś gdzieś tam całkowicie zajęło jego uwagę.

- Dlatego wysyłamy Cię do Uchiha, żebyś pomagała im w walce z Dzikimi. Masz swobodę co do tego zadania, ale nie możesz próżnować. Twoim obowiązkiem będzie regularne raportowanie tego, co robisz, w jakich misjach brałaś udział i jak wygląda sytuacja na froncie, jakie panują morale po obu stronach, kto ma przewagę i czy istnieją szanse na zmianę sytuacji w najbliższym czasie. W skrócie: wszystko, co istotne dla naszego szczepu. Jeśli Mitsuchi-dono uzna, że raporty są zbyt rzadkie lub zbyt ogólne, zostaniesz stamtąd odwołana - znowu spojrzał wprost na Ayię. Tym razem jednak z tego kawałka twarzy, który nie był zasłonięty maską, nie dało się nic wyczytać.

- Nie zrozum mnie źle, Aya. Nie chcemy, żebyś szpiegowała Uchiha. Chodzi nam tylko o to, co zobaczysz walcząc na froncie i mieszkając wśród nich. Takie informacje są bardzo ważne dla Kakuzu i nie tylko. Więcej jednak nie mogę powiedzieć - dodał, neutralnym tonem. Nie zapytał o to, czy dziewczyna ma jakieś pytania. Prawdopodobnie założył, że nie będzie to konieczne, bo sama je zada w razie potrzeby. Teraz zamilkł, czekając na to, jak do tej propozycji (choć w zasadzie było to raczej delikatnie wyrażone polecenie) odniesie się sama zainteresowana. W pokoju nie panowała jednak atmosfera przymusu, presji ani niczego innego w tym rodzaju. Aya mogła odnieść wrażenie, że jej rozmówca był z nią całkowicie szczery. Nie sprawiał wrażenia, jakby chciał ją zmanipulować. Albo robił to na tyle dobrze, że wciąż jeszcze raczkująca w świecie emocji Takahashi tego nie wychwyciła.

Aoto Takahashi

[Aya Takahashi]

Aya przechyliła delikatnie głowę w bok, słuchając słów swojego opiekuna, nie kryjąc zaskoczenia, gdy ten wspomniał o możliwości ponownego, dłuższego nawet spotkania z rodziną. Również zaskoczyła ją pochwała. Sama nie patrzyła nigdy na swój rozwój w posługiwaniu się Jiongu talentem. Sama widziała to raczej jako efekt przyspieszonego rozwoju nici w jej ciele, które musiały przecież zastąpić zniszczone organy i pozszywać zniszczone wybuchem i odłamkami ciało Ayi. W końcu, gdyby nie Jiongu, Takahashi najpewniej nie przeżyłaby bitwy i upadku Muru. Pokiwała powoli głową, delikatnie się uśmiechając i słuchała dalej.
-Jak w takim razie wygląda kwestia mojej lojalności i przynależności, poza misją? Jestem najpierw Kakuzu, a potem Uchiha, czy po prostu Kakuzu? - zapytała wprost, wiedząc, że sprawa ta pewnie będzie tematem do rozmów pomiędzy szczepami, o ile jeszcze nie była. Orochi-sama miał się przecież kontaktować z Kakuzu w tej sprawie, w tym z samym Aoto. Zapewne przez posłańców i listy, w to Aya nie wnikała.
-Raportować, nie szpiegować. Kakuzu interesuje całościowa sytuacja na froncie, a nie tylko poczynania Uchiha, rozumiem. - odpowiedziała, przyjmując swoje zadanie. Nie zamierzała drążyć i dociekać, czy było to faktycznie szpiegowanie, czy nie. Wewnętrznie... cieszyła się, że będzie w stanie pomóc obu szczepom, tak że jedno nie wchodziło w interesy drugiego... przynajmniej w jej oczach.
-Takahashi-sama, jestem Yasui, nie Uchiha. Nie czuję przywiązania do klanu, który nigdy nie przyznawał się do mnie. To, co mnie interesuje to dobrobyt trzech osób. Sugiyama Orochi, Yasui Kiyomi i Taema. Kakuzu zrobili dla mnie więcej niż Uchiha spoza wymienionej trójki. - wypaliła, próbując ubrać swoje przekonania w słowa, na tyle zrozumiałe, by nie trzeba było składać całego wywody. Charyzma i kwieciste słownictwo nigdy nie było jej mocną stronę i dopiero od czasu zostania Kakuzu nauczyła się składać pełne zdania, a później układać je w dłuższe wypowiedzi. Nie zawsze udawało się jej oddać to, co miała na myśli, a jej sposób mówienia ludzie potrafili uważać za dziwny.
-Jak się przedstawiać? Najemniczka? Reprezentantka Kakuzu? Bratnia pomoc? Najmłodsza z Sióstr Furii powracająca na front? - dodała, po czym ukłoniła się głęboko. Z tego co słyszała, takie rzeczy miały znaczenie, szczególnie na wyższym szczeblu. Dla niej była to wyprawa, w której pomagała siostrom... ale góra musiała to jakoś wytłumaczyć między sobą, by nie doszło do ska... skandalu?
-I... dziękuję, Takahashi-sama.. - wyszeptała, dalej zgięta w pół, a na jej ustach zawitał delikatny, ale ciepły uśmiech, tak dziwny widok u kobiety, która przez większość czasu była jak opętana. Przemiana w Kakuzu również nauczyła ją ponownej kontroli nad własną mimiką. Odkąd straciła rodziców jako dziecko, Aya mamrotała tylko o mordercach i morderstwie. To nie było życie, to była wegetacja. Przemiana w Kakuzu była nie tylko fizyczna, była też duchowa... i to, paradoksalnie, na lepsze.

[Uchiha Tsuyoshi]

Starcie w dolinie
Aya Takahashi: Wojenna misja rangi B
3/17 - Jesteś Kakuzu, rzecz jasna. Oddelegowaną do pomocy Uchiha, zupełnie jak wielu innych shinobi, którzy walczyli po ich stronie przeciw Dzikim, ramię w ramię, podczas inwazji na Sogen. Po upadku Kōtei liczebność sił wsparcia się znacznie zmniejszyła, ale to nie oznacza, że rody i szczepy zupełnie się odcięły. Jestem pewien, że wiele sił z kontynentu oprócz nas wysyła wsparcie - wyjaśnił, po czym położył dłoń na jednym ze zwojów ułożonych jak od linijki na lewej krawędzi biurka, tej bliższej okna.

- Zresztą, wpisuje się to w ostatnią wymianę korespondencji między nami, a Uchiha. Otrzymaliśmy list z podziękowaniami za uratowanie ciebie. Są widoki na jakąś współpracę, ale to bardziej złożony temat - powiedział enigmatycznie. Widać było, że nie chce kontynuować tego wątku z jakiegoś powodu. Prawdopodobnie dlatego, że były to sprawy, które dopiero miały się decydować, a Aoto mógł nie być pewny lojalności Ayi. Formalnie była zresztą doko, a wtajemniczanie shinobi takich rang w politykę na najwyższym szczeblu nie należało do powszechnych.

- Przedstawiaj się zgodnie z prawdą i tym, co właśnie powiedziałem. Kunoichi delegowana do pomocy Uchiha. Spokojnie, to ci pomoże i uwiarygodni cię. Nie chcemy przecież żeby Sugiyamowie pomyśleli, że robisz to wszystko na własną rękę - powiedział chwytając zwój i przesuwając go na połowę biurka bliżej dziewczyny. Potem zabrał rękę i skinął głową, żeby go zabrała. Był on oczywiście opieczętowany. W wosku odciśnięta była pieczęć samego zwierzchnika szczepu Kakuzu.

- Więc pamiętaj, masz dużo swobody. Jak na swoją rangę nawet bardzo dużo. Ale musimy wiedzieć co robisz i czym się zajmujesz oraz jaka jest sytuacja na froncie. Walcz, rozwijaj swoje umiejętności, pomagaj szczepowi i jeśli to możliwe, tym, na których ci zależy. Kiedy przyjdzie czas, wezwę cię na kolejną rozmowę. Będziemy obserwować Twoje poczynania z wielkim zainteresowaniem - powiedział i wstał od biurka. Na gest podziękowania i ukłonienia się skinął tylko głową i odparł:

- Podziękuj czynami - w słowach tych nie było jednak krytyki czy sarkazmu. Było tylko spokojne zwrócenie uwagi na to, że Aya będzie oceniana przede wszystkim przez pryzmat swoich realnych osiągnięć. Rada od kogoś wyższego rangą dla kogoś niższego rangą. A może nawet rada... mistrza dla uczennicy?

- Wyrusz szybko. W Północnym Ryuzaku z pewnością nie zabraknie dla ciebie pracy. Powodzenia. Dobrze cię było zobaczyć w dobrej kondycji. Mam nadzieję że przy naszym następnym spotkaniu będzie jeszcze lepiej- zakończył, dając do zrozumienia, że spotkanie się zakończyło. Pozostawało więc wyruszyć, po ewentualnym załatwieniu innych spraw, jeśli takowe Aya miała.

Aoto Takahashi

Hop tutaj