Dom Airan

[Airan]

Dom Airan
rodzina Hibiki
Typowy dom z piaskowca, jakich sporo w Kinkotsu, jednak ulokowany w spokojniejszym miejscu osady, z racji tego, że przynależy do dzielnicy zajmowanej przez Maji. Nie dochodzi więc tutaj największy zgiełk z centrum – panuje tutaj względna cisza i spokój. Nieopodal znajduje się też oaza, z której okoliczni mieszkańcy mogą czerpać wodę dla swoich potrzeb.
Sam dom, jak na to, że zajmowany jest jedynie przez jedną osobę, jest dość spory. Piętrowy – z kuchnią, łaźnią i pokojem dziennym na parterze, oraz główną sypialnią, do której dołączony był słusznej wielkości balkon, a także jednym pokojem gościnnym na piętrze. Pokoje, jak i cały dom urządzony był w stylu pasującym do ciepłej pustyni – łuki, ornamenty, kotary, miękkie poduszki… Czasami Airan w pokoju dziennym pali też kadzidła, lecz to nieczęsto. Z tegoż samego pokoju można wyjść do ogrodu Bardzo przyjemnego, kiedy zwłaszcza wieczorem rośliny przyjemnie pachną – a jest ich tam niemało.

[Airan]

Ostatnimi czasy miała ręce pełne roboty – zupełnie tak, jak pisała to kilka tygodni temu Yugenowi. Wtedy jednak zajmowała się „tylko” sprawami klanu – tymi mniejszymi i większymi, a ostatnio doszło jej jeszcze trzymanie oczu na chłopaku, którego zabrała z bandyckiej siedziby, speluny… czy jak to nazwać. No po prostu z ruin świątyni, gdzie się zaszyli bandyci. Chłopak stracił rodzinę – przesiąknięty był bandyckim stylem życia, chciał wojować, dlatego Airan chciała go mieć przez pewien czas na widoku, żeby mieć pewność, że czegoś nie kombinuje. Że nie próbuje nikogo okradać, że uczciwie zarabia na życie. Całe szczęście udało się znaleźć dla chłopaka lokum i jeszcze tego samego dnia, gdy go zabrała do Kinkotsu, odebrała go ze stajni i zaprowadziła naburmuszonego Hitoriego do jego nowego domu, gdzie zgodził się go przyjąć samotny mężczyzna w kwiecie wieku. Surowy, ale sprawiedliwy, zaprzyjaźniony z jej rodziną. Od tamtej pory Airan odwiedzała ich codziennie, czasami po kilka razy, chcąc wyczuć nastrój młodzika i jego intencje. Próbując wybadać, czy w ogóle nadaje się na uczenie go czegokolwiek związanego z chakrą – ale to zależało przede wszystkim od jego charakteru i od tego, czy zmieni swoje podejście do życia. Nie chciała przyszłego bandyty uczyć sztuk ninpo (o ile w ogóle miał predyspozycje – czego nie wiedziała, ale nie chciała sprawdzać, póki nie miała pewności, że da się chłopaka naprawić i naprostować).
Nie miała więc zbyt wiele czasu dla siebie i często wychodziła skoro świt, a wracała późnym wieczorem. O ile wracała w ogóle, bo zdarzało się, tak jak przy tamtej misji, gdzie „wyratowała” Hitoriego, że przepadała na całą noc. I wcale nie chodziło o pijaństwo, imprezy i orgie – o, co to, to nie, pod tym względem czarnowłosa zupełnie nie wpisywała się w obraz pustyni, zabawy i swawoli. No i niekoniecznie dobrze dogadywała się z rówieśnikami. Airan pracowała. Dużo. Od dawna – żeby nadgonić siostrę, by nie być tylko młodszą, gorszą Hibiki. To była jej słaba strona – to, że się tym całym gadaniem przejmowała, choć nie dało się nadrobić dziewięciu lat tam, gdzie druga osoba też nie stała w miejscu.
W końcu jednak wróciła do domu, gdzie czekał na nią list – matka jej przekazała, że w środku dnia zjawił się kurier. To poprawiło jej humor praktycznie momentalnie, bo uśmiechnęła się pod nosem, rysy twarzy jej się wygładziły i niedługo później już zamknęła się w pokoju, by otworzyć kopertę. Znała ten charakter pisma i właściwie od momentu, w którym matka powiedziała, że dostała list, to już wiedziała od kogo. Bo tylko z jedną osobą od siedmiu lat wymieniała wiadomości. Nie cały czas, bo jedna taka szła chyba ze dwa tygodnie do celu i nie zawsze miała czas, ale była w tym wszystkim ciągłość. Ciągłość dawania znać co u niej, że żyje – a z ninja to różnie bywało. I zresztą na odwrót – co u niego, że żyje. Airan bardzo cieszyły te momenty, kiedy mogła przeczytać list od Hao, i równie mocno cieszyło ją, kiedy mogła odpisać. Zabawne – zżyć się tak z kimś, kogo widziało się raz w życiu siedem lat wcześniej, ale za to w jakich okolicznościach! Z takich momentów nie wychodzi się wobec siebie z obojętnością – albo kogoś polubisz, albo nie. Nawet jeśli ta druga osoba była od ciebie cztery lata młodsza - a kiedy samemu miało się siedemnaście lat, to przeskok jest kolosalny. Ale Yugen nigdy nie zachowywał się jak dzieciak, więc choć dysonans był, kiedy się o tym myślało, tak przy słowie czytanym – zupełnie zanikało. Zaś teraz zaskoczyło ją to, że zaprosił ją do Ookami-den. I… prawdę mówiąc, to ją to ucieszyło. Bo teraz już w ogóle miała pretekst, by się z pustyni ruszyć. Pod koniec zimy… Fiołkowooka zastanowiła się ile będzie potrzebowała na to wszystko czasu i jaki poślizg przewidywała, i doszła do wniosku, że w takim razie ma jeszcze kilka dni dla siebie – a raczej kilka dni dla pustyni. A potem… Potem cholera wie na ile wybyje w świat, ale nie było się co czarować, potrzebowała wakacji… Czy czegoś w tym rodzaju.
Tak czy siak, doczytawszy list do końca odłożyła go do wiklinowego pudełka, gdzie znajdowały się pozostałe listy od Hao – a trzymała je wszystkie w jednym miejscu, osobno od wszystkich innych rzeczy. Później dopiero poszła się oporządzić i nawet wspomniała matce mimochodem, że możliwe (właściwie to pewne, a nie możliwe, no chyba, że wypadnie jej coś ultra ważnego), że za jakiś czas wyruszy do Wietrznych Równin. Sen po tak intensywnym dniu… tygodniu właściwie, przyszedł zaskakująco szybko.

[zt]

  Ukryty tekst

[Airan]

Powrót w pojedynkę był… spokojny. Cichy. Nikt nie trajkotał nad uchem, nie próbował nieudolnie podrywać, i choć Tokugawa wydawał się być miłym gościem, to był miły tylko na pewien moment. Na dłużej byłby zwyczajnie męczący, tym bardziej, że sposób bycia mężczyzny był już po tych dwóch dniach dla Airan dość uciążliwy i męczący. Powrót zajął jej kolejne dwa dni i dojechała do Kinkotsu wieczorem czwartego dnia odkąd przyjęła ostatnią misję. Jedyne co wtedy zdążyła zrobić, to odstawić wielbłąda do stajni i udać się właściwie wprost do siedziby pocztowej, jako że właściwie nie odpisała na poprzedni list i wypadałoby jednak Yugena poinformować o jej planach. Zamierzała skreślić wiadomość bezpośrednio tam, trochę jej się spieszyło, zresztą nie potrzeba było do tego wielu słów przelanych na papier. Znała adres Inuzuki na pamięć, więc gdy skreśliła wiadomość, właściwie od razu przekazała wszystko odpowiednim osobom. Była pewna, że wiadomość dotrze do adresata szybciej, niż ona – bo sama musiała się do podróży jeszcze przygotować i nie zamierzała wyruszać od razu dzisiaj, skoro dopiero co wróciła do domu. Niby mogła napisać wiadomość od razu ostatnio… Ale jakoś nie pomyślała. Musiała to naprawić więc teraz.
Po wszystkim udała się do siebie do domu, by tam oporządzić się i odpocząć po czterech dniach w podróży. Nawet zatrzymanie się na noc w karczmie po drodze bardzo nie pomogło, bo co odpoczynek w swoim łóżku, to odpoczynek w swoim łóżku.

[zt]

Gracz odbierający: Yugen
Miejsce docelowe: viewtopic.php?f=117&t=9700
Trasa: Atsui → Sakai → Yusetsu
Koszt: 150 Ryo
Przesyłka:

Drogi Yugenie,

Wybacz krótki list, sądzę jednak, że tym razem słowa pisane będą zbędne. Zbędne – bo postanowiłam za Twoim zaproszeniem udać się w podróż. Chętnie się z Tobą spotkam po… ile to lat minęło? Sześć? Siedem? Aż trudno uwierzyć, że to aż tyle. Nigdy nie byłam w Yusetsu, dawno też nie opuszczałam Atsui, więc jestem przekonana, że mój list dotrze do Ciebie zanim ja to zrobię. Zakładam, że mi zajmie to do tygodnia dłużej, obym się nie pomyliła w kalkulacjach. Chyba będzie wtedy już wiosna – tego zjawiska też już dawno nie widziałam…
Trzymam kciuki, by wszystko się udało z nowym ninkenem, jestem przekonana, że dobrze Ci to zrobi. Mam nadzieję, że sprawę z rzeką też uda Ci się prędko i bez komplikacji rozwiązać i że kiedy będziesz to czytać, to będziesz miał to już za sobą. Jeśli nie, to zawsze mogę pomóc. Co u mnie opowiem Ci już kiedy się zobaczymy. Więc do rychłego zobaczenia,
Airan

[Airan]

Spotkanie z rodzicami i siostrą to jedno. Złożenie raportu z trzymiesięcznej nieobecności, która miała być tylko „krótkim, do półtorej miesiąca wyjazdem do Yusetsu” (wliczając podróż tam i z powrotem w swoim najpowolniejszym wariancie rzecz jasna) to drugie. Ale były też inne sprawy, którymi Airan musiała się zająć. Przede wszystkim poszła odwiedzić Hitoriego – młodego chłopaka, którego „wyratowała” od bandyckiego życia. Chłopaka, którego siłą zaciągnęła do Kinkotsu, żeby coś ze swoim życiem zrobił. O dziwo… Wychodził na prostą. Szło to powoli, ale wychodził – przede wszystkim nie psioczył od momentu, w którym Airan pokazała mu się tego dnia na oczy. Raczej wyglądał na zaskoczonego i może nawet zobaczył pewną ulgę? Okazało się, że przez ten czas faktycznie przykładał się do swojej pracy w stajni, poznał też nowych ludzi – rówieśników… Jego życie nie było więc takie szare i samotne jak do tej pory. To dobrze, dobrze. Tak czy siak, Hibiki nadal zamierzała go obserwować. Miała też do odwiedzenia dzieciaki, które od czasu do czasu szkoliła. Tutaj radość była już zdecydowanie większa i – co niespecjalnie dziwne – już zaczęły się pytania, czy zostanie na dłużej, czy znowu ich czegoś nie pouczy, co robiła i tak dalej. Było więc sporo do nadrobienia.

  Ukryty tekst

[Airan]

Czas mijał i trzeba było wrócić do swojej rutyny. Na nowo przyzwyczaić się do bardzo wczesnego wstawania, względnie późnego chodzenia spać, a później odsypiania co kilka (lub kilkanaście) dni. Airan w tym czasie nie próżnowała. Zgodnie ze swoją obietnicą – napisała do Yugena list. List, którego mężczyzna nie przeczyta pewnie jeszcze długo, tym niemniej będzie na niego czekać w jego domu. Myślała o nich – o Ikigaiu, Karoshim, Yugenie. Jak sobie radzą, co u nich słychać. Wcale nie tak trudno było przyznać, że za nimi tęskniła, a spędziła z nimi raptem… Miesiąc. Może chwilkę dłużej. Więcej czasu przetraciła w podróży, natomiast… no tak. Przyzwyczaiła się do nich bardzo i tęskniła teraz równie mocno. Zastanawiała się, jak radzi sobie Karoshi. Jak bardzo wyrasta. Czy znaleźli coś, na czym maluch mógł nosić jej naszyjnik bez przeszkód i strachu, że spadnie? No i pewnie z wiekiem i tak musieli zmienić pasek, bo wyobrażała sobie, że rósł też w karku, skoro miał być taki wielki… Zastanawiała się też nad tym, o czym myślał Yugen. Widziała przecież jego zaskoczoną minę, kiedy pocałowała go w policzek na pożegnanie, słyszała parsknięcie Ikigaia – takie całkowicie pozytywne, ale widziała też jak Yugen na nią czasami spoglądał. Nie do końca potrafiła go rozgryźć. A ona nie chciała go spłoszyć…
Rzuciła się w wir pracy. Misja tu, misja tam. Wybywała z domu, wracała po jakimś czasie, żeby odpocząć. Doglądała Hikoriego i dzieciaki, które od czasu do czasu trenowała… I czas mijał. Kolejne miesiące mignęły jak z bicza strzelił, nawet nie wiedziała kiedy przyszła jesień. Może to dlatego, że w Atsui to i tak nie było bardzo widoczne. Było tylko trochę bardziej znośnie, ale nie było żadnych konkretnych i bardzo jasnych znaków o tym, że oto nastała jesień. Nie – słońce prażyło jak zawsze, noce by były mroźne jak zwykle…
Była już chwila po wschodzie słońca, ale to był jeden z tych dni, kiedy Airan oddawała się błogiemu lenistwu, więc tylko spojrzała jednym okiem na okno i na promienie, które wpadały jej do pokoju, po czym odwróciła się na drugi bok.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

1 Na pustyni nie było zmian. Nie w porach roku. Nie było opadających na ziemię liści. Nie było więdnącej trawy. Nie było zapachu zgnilizny, kiedy świat ulegał rozkładowi tylko po to, żeby móc odżyć wraz z kolejną wiosną. Tutaj wszystko było wiecznie zielone i wiecznie złote. Czasem tylko błękit nieba przykrywał tuman kurzu unoszący się znad pustyni i zwiastujący burzę. Długą, trudną burzę. Jak leniwe wydawało się teraz to miejsce, kiedy znowu to poza jego granicami grzmiały ziemie od wojny. Tam, lecz nie tu. Unia powoli brnęła do przodu. Nieustępliwie - dokładnie tak samo, jak piaskowa burza. Ta jesień nie przyniosła ze sobą żadnych rewelacji. Nie było szoku doświadczanego latem. Codzienność obracała się wokół tego samego życia, zmiennego o tyle, na ile życie shinobi nie mogło być stałe. Zawsze pojawiały się takie elementy, którymi należało się zająć. Zawsze byli jacyś bandyci do pogonienia, zawsze były jakieś przeszkody do usunięcia, zawsze były jakieś dzieciaki, które należało poduczyć i zawsze była jakaś historia, która zaangażowała cię wbrew twojej woli. Widzisz? Kontrola nad własnym życiem była rzeczą złudną. Powiedzieć sobie, że "mogę" mógł wszak każdy. Czy "mogę" było równoznaczne z "chcę"? Czy "mogę" pozwalało ignorować wszystkie granice? Złote przykazy i czerwone zakazy? Słowo mogę kryło za sobą często wiele pragnień, wiele dumy i wiele dążeń. Ludzie byli niezwykłymi istotami. Potrafili wykreować ten świat na swoją modłę. Osiągnąć pragnienia. Wyzbyć się tej dumy i pychy. Ludzie byli niezwykli... i niezwykłe były ich emocje.
Równie niezwykłe potrafiły być poranki.
Pustynia miała więc swoje niewielkie zmiany, za to wielkie zmiany dzienne, miała swoje wielbłądy, swoje palmy, swoje niezwykle kolorowe stroje, egzotyczne przyprawy i wyjątkowe herbaty. Miała swoją Amaterasu, która kochała to miejsce jak własne dziecko, swoje burze piaskowe i swój mały zakątek raju, gdzie zazwyczaj rodziły się wsie, miasta i miasteczka. Wędrownicy byli tutaj codziennością. O dziwo - wbrew pozorom "o dziwo", czy też "o dziwo" dla obcych - to miejsce skłaniało do wędrówek. Nie dziwiło to tylko tych, którzy wiedzieli, że rośliny i woda jest tutaj bezcenna. I w jej poszukiwaniu człowiek był w stanie naprawdę daleko zawędrować. Zabrnąć na morza wydm, które nie śniły się nikomu wcześniej. Pustynia miała tez przede wszystkim swoje wyjątkowe Kinkotsu. Miasto kwitnące i prężnie się rozwijające. A w nim - swoich wyjątkowych ninja, którzy podejmowali trudy każdego dnia. I przede wszystkim,, w całym tym ukropie, w tych posiadaniach, w tych regułach, panowało kilka bardzo ważnych zasad przetrwania i komfortu. Pierwsza z nich, najbardziej złota - nie wychodzi się z domu w południe. Wstaje się wystarczająco wcześnie, żeby jeszcze poczuć mijający chłód nocy, w którym łatwiej było trzeźwo myśleć i podejmować się wszelkich zadań. Wyszkoleni shinobi i kunoichi potrafili w dużej mierze ignorować te niedogodności... ale nawet oni zazwyczaj woleli prezentować sobie odpowiednią strefę komfortu. Rozumiałaś to - przecież byłaś rodowitą Maji. Zrodzoną na pustyni, wychowaną na pustyni i przyzwyczajoną do życia na pustyni.
Był więc poranek, kiedy ktoś zapukał do twoich drzwi. Nie ten wczesny, kiedy jeszcze Amaterasu nie ujawniła swego blasku i nie ten na tyle późny, żeby już wychyliła się całkowicie. Nie ten, w którym człowiek pustyni zazwyczaj dopiero wstawał z łóżka, a ten, kiedy jesteś już zazwyczaj po śniadaniu i albo właśnie wyciągasz swoje nogi na stół - albo na fotelu w bardziej cywilizowanym wydaniu - albo zastanawiasz się, czy nie warto może wyjść na zewnątrz, do tablicy ogłoszeń, a może do siedziby władzy, żeby się czymś zająć.
Wyjrzenie za okno czy też otworzenie drzwi pozwoliłoby ujawnić jegomościa. Niezbyt urodziwy ninja, którego twarz była przeryta niedoskonałą młodością i niedbałością o skórę, teraz już starszy, którego nawet mogłaś kojarzyć. Niekoniecznie przystępna twarz - za to naprawdę dobre i ciepłe serce. Jeden z tych ludzi, którego pustynia nie złamała, a tylko wzmocniła jego kręgosłup. Przez wiele lat służył jako jeden ze strażników, jego nazwisko stało się najbardziej sławne przy sprawie Asahiego Ichirou i Szakali, którzy wtedy bardzo odważnie sobie poczynali. Brał udział w tamtejszym śledztwie. I była to dobra sława. Sława, która pozwalała wierzyć w to, że Unia i Sabaku posiadają uczciwych ninja, którzy na poważnie traktują swoje zajęcie a to, kogo dotyczy śledztwo nie miało już znaczenia. W obliczu prawa wszyscy byli równi. Miał krótkie włosy, albo nieuczesane, albo po prostu taki był ich urok - nieposkromiony. Ciemne, brązowe. Ciemniejsza, opalona skóra, teraz już zmężniała i bardziej kwadratowa szczęka. Nie nosił gurdy przy sobie. Nie była ni Maji, ani Ayatsuri, ani Sabaku. Szczęście nie uśmiechnęło się do niego - nie odziedziczył żadnego limitu krwi. Za to on teraz uśmiechał się do ciebie.
- Dzień dobry, Hibiki Airan-dono! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? Przychodzę z siedziby władzy. Myślę, że może panią zainteresować propozycja misji, która się właśnie pojawiła. Jest dość... nietypowa. I... dykretna. - Uśmiechnął się szerzej. Rzeczywiście - mówił przyciszonym głosem. W progu, tak jakby nigdy nic, żeby nie zwracać na siebie uwagi ludzi, którzy zbierali się na ulicach. Ot - wizyta potencjalnie jak każda inna.

[Airan]

Powiedzmy to sobie szczerze: inteligentny człowiek zawsze potrafił znaleźć sobie zajęcie – o ile w ogóle go szukał. Bo na brak pracy to Airan akurat nie narzekała. Czasami szukała zleceń na tablicy, czasami pytała konkretnie w Siedzibie Władzy, bo może mieli coś ekstra „pod ladą”, czasami coś działo się na ulicy i zadanie samo się znajdowało. Tak właśnie wyglądała codzienność, może niekonieczni na pustyni, co po prostu codzienność Airan. Więc na pewien sposób jej życie faktycznie było stałe. Pełne stałych elementów, jak właśnie to, że zwykle miała pełne ręce roboty i trudno było jej wyhamować, albo po prostu… zwolnić. Ale się starała. Uczyła się tego – tego zwalniania, żeby się nie zapracować na śmierć. I jakoś to szło do przodu – przez te kilka miesięcy od powrotu z Yusetsu miała kupę roboty… ale jednak odrobinę mniej sobie dokładała niż wcześniej. Z uzależnieniami przecież trzeba walczyć stopniowo, a nie rzucać się od razu na głęboką wodę… A starała się trochę ograniczyć, bo sama zobaczyła ile dały jej te „wakacje”, na które się wybrała. A dały dużo. Nie chodzi nawet o towarzystwo, ale odpoczęła fizycznie i musiała przyznać, że… To wyszło jej na dobre. A jednak zamierzała sobie trochę na tym świecie pożyć, więc trzeba było zacząć dbać o swoje zdrowie.
Gdzieś na peryferiach słuchowych dotarło do niej pukanie do drzwi, ale w pierwszym odruchu ubzdurała sobie, że to senne majaki. Dopiero, gdy pukanie rozległo się znowu zrozumiała, że to nie jest sen. To rzeczywistość. Ktoś do niej przyszedł, ktoś czegoś chciał… Czarnowłosa z westchnieniem odrzuciła koc, przeturlała się po łóżku, usiadła na jego skraju na drobną chwilę, po czym wstała, porywając w ręce pierwszy lepszy kawałek materiału, którym zamierzała się owinąć schodząc na dół, bo choć nie spała nago, to jednak miała na sobie na tyle niewiele, że zwyczajnie nie wypadało tak wychodzić do nikogo. Miała szczęście – to była (czarna) sukienka na wzór kimona, jakie noszono poza pustynią – w sensie, że podobnie się ją zakładało, bo krój był zupełnie inny, więc zdołała przełożyć ręce przez rękawy, zawiązać ją z boku w pasie, wyciągnąć włosy spod materiału i z:
- Idę, już idę – wykrzyczanym na schodach… zeszła z piętra na parter i podeszła do drzwi. Miała nadzieję, że wygląda wystarczająco godnie. Że włosy przeczesane palcami wyglądają w miarę odpowiednio, że nie ma napuchniętej od snu twarzy, że ktokolwiek to jest, nie zwróci uwagi na to, że jest całkowicie bosa… chociaż materiał ubrania sięgał do kostek, to była szansa, że ktokolwiek to był, będzie się patrzyć gdzieś indziej…
Kojarzyła już gdzieś tę twarz, chociaż nie potrafiła dopasować do niej imienia. Ale nie miało to teraz większego znaczenia… Bo dla niej to był bardzo miły poranek. Może właśnie przez to, że (nie)znajomy przywitał ją z miłym uśmiechem – nawet jeśli nie był przystojny, nawet jeśli nie był w jej typie, nawet jeśli normalnie pewnie nie zwróciłaby na niego uwagi.
- Dzień dobry. Nie nie, skąd – to nie była do końca prawda, bo owszem, przeszkadzał, ale przez to miłe przywitanie, oszczędziła sobie cierpkiego języka. No i może trochę dlatego, że była odrobinę zaspana. Ale dalsze słowa mężczyzny w ogóle wyrzuciły z jej głowy takie niepoważne pomysły. - Oho? Brzmi poważnie. Wejdzie pan? – próg domu to nie było najszczęśliwsze miejsce to prowadzenia takich rozmów. Nie, kiedy powiedział, że przychodzi z siedziby władzy, „pałacyku Sabaku”, jak zaczęła ją nazywać z Kirino i przez Kirino. - To co to za… misja, która wymaga dyskrecji? – odezwała się po chwili, w lepszych już warunkach do tego typu tematu.

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

3 Osoba, która przed drzwiami czekała była cierpliwa. I tak też cierpliwie wyczekiwała, aż pojawi się osobistość mieszkająca w tym konkretnym domu. Ta bardzo konkretna osobistość, do której przyszedł. Kiedy dobiegł do niego głośny krzyk z środka to nadstawił ucho i zatrzymał swoją pięść od uderzania raz jeszcze we wrota królestwa siostry samej Kotei. I kiedy usłyszał kroki za drzwiami, a potem dźwięk otwierania drzwi, ustawił się w pion, wyprostowany, dumny i godny przedstawiciel Unii, dla której pracował już od lat. I która to praca wynagradzała mu podejmowane trudy. O ludzi warto dbać. Warto starać się, żeby byli zadowoleni ze służby. Warto dawać im perspektywy rozwoju i nie zamykać w terrarium, gdzie po prostu wyglądaliby na swoich stanowiskach. Oczywiście czasem trzeba było spojrzeć prawdziwe w oczy - nie wszyscy się nadawali na wielkie stanowiska. Nie każdy mógł być wysoko postawionym księciem. Nie każdy mógł pijać herbatkę z samym liderem. Byli ci bardziej uprzywilejowani i ci mniej. Ci, którzy rodzili się z talentem i ci, którzy pomimo całego swego życia nie byli w stanie wyjść ze swoich szczebli. Los nie był sprawiedliwy. Ilekroć prosisz Ją o pomoc przekonujesz się, że jeśli w tym świecie potrafisz liczyć, to możesz liczyć tylko na siebie. Ewentualnie na te nieliczne osobistości, które gotowe ci były pomóc w potrzebie. Jak... rodzina. A rodzina była czymś, o co zawsze warto było dbać.
- Dziękuję! To znaczy... gdzie moje maniery! - Pokłonił się głęboko. Wydawał się speszony, nie jakoś bardzo, ale jednak speszony swoją śmiałością, jaką tutaj okazał i całkowitą bezpośredniością. Nawet jeśli mówił do ciebie z pełnymi honoryfikatami. Formalnie, nie pozwalając sobie na jakiekolwiek obrażenie twojej osoby. - Na imię mi Hikari, Akoraito rodu Sabaku. - I to było chyba wszystko, co mógł w tym życiu osiągnąć. Jeśli mówimy już o kwestii tego, jak wysoko może wzlecieć jeden człowiek. A odpowiedź była prosta i zrozumiała. To zależy. Wyprostował się, kiedy zaprosiłaś go do środka nie tylko słowem, ale również gestem. - Nie, nie, nie ma potrzeby... - Zamachał ręką, imitując nią tym samym kręcenie głową - gest zaprzeczenia. Nie potrzebuję, odmawiam, nie ma potrzeby. Nazwij to jak chcesz - wynik był taki sam. A chodziło o znaczenie. - Nie mam szczegółów do przekazania. Kazano mi przekazać, że misja wiąże się z pogonią za przestępcą, który umknął w Głębokie Odnogi. Jest jednak na tyle istotną osobistością, że sama Kotei się zainteresowała sprawą. Jeśli jest pani zainteresowana chętnie zapowiem panią w siedzibie władzy. Jak mówiłem... chyba mówiłem... polecono mi znaleźć odpowiedniego ninje. Pani była pierwsza na liście... - Podrapał się trochę nerwowo za głową. Ale swoją nerwowość nadrabiał uśmiechem. Całkowicie szczerym, chociaż nieco nieporadnym. Troszkę zagubionym. Obejrzał się przez swoje ramię i w końcu obrócił w kierunku uliczki. Spokój. Jeszcze nie było tłumów, jeszcze nie wszyscy przewalali się po tym miejscu. Jeszcze gwar nie był królową Kinkotsu. Wciąż było można cieszyć się przez najbliższą godzinę spokojem. To całkiem dobry czas, żeby odnaleźć ninje, który będzie chętny do podjęcia się zadania... zwłaszcza, kiedy nie było to zadanie, które mogło poleżeć odłogiem przez następne dwa czy trzy dni. Obrócił się znów przodem do ciebie.
- Wyprawa wiąże się z niedogodnościami Głębokich Odnóg i ciężko powiedzieć, jak długo potrwa... a, no i jest to zadanie w duecie. Dołączy do niego ważny gość pani Hibiki-dono... z Saisei. - Dodał jeszcze ciszej. I ugryzł się przy tym w język żeby nie dodać, że Shirei-kan kazała to dopowiedzieć, gdyby tylko Airan wahała się, czy w ogóle warto sobie tematem zawracać głowę. Oczywiście - sam znał Saisei. Wiedział, co to za organizacja. I nie był głupi, żeby się nie domyśleć, że Airan albo miała coś z nimi wspólnego albo chciała mieć, skoro to właśnie ten argument miał być tym koronnym. Widać było teraz ciekawość w jego oczach, kiedy lekko zarumieniony (na szczęście tego widać nie było) spoglądał na twarz kobiety - pięknej kobiety. Rzeczywiście, nie kłamali - obie siostry były tymi, przed którymi uginały się kolana. Miał wrażenie, że mówił przez to trochę jak potłuczony. Bo ciężko mówić z sensem, kiedy ciągle plączą ci się myśli i umysł gdzieś zjeżdża... w krainę uwielbienia.

[Airan]

Może weźmie ją za kogoś pokroju jej siostry? Dziwaczka, która patrzy tylko na koniec własnego nosa, by dopiec wszystkim dlatego, ze może – a swoje wdzięki wykorzystuje na swoją korzyść. Wiedziała, że tak się o Kirino mówiło, nawet jeśli tak do końca prawda to nie była, chociaż w zdecydowanej większości tak. Może pomyśli, że celowo dała mu czekać pod drzwiami tyle czasu, że miała nadzieję, że sobie pójdzie, a skoro tego nie zrobił, to że go przepędzi? Piękne kobiety roztaczały taką aurę – chłodu, niedostępności, arogancji. Że to za wysokie progi na czyjekolwiek nogi… Czasami zastanawiała się nad tym, jak ją odbierają inni, czy nie mają jej za nazbyt wyniosłej, czy nie oceniają ją przez pryzmat siostry, gdy już się dowiedzą kim jest ona sama… Na szczęście tego poranka nad tym nie dumała, ta refleksja przyjdzie pewnie trochę później. Airan zlustrowała mężczyznę, starszy od niej samej, zupełnie przeciętny, ale widać było, że był dumny z tego kim jest i z miejsca, w jakim jest w życiu, tak ogólnie. Że jest mu dobrze, że znalazł swoje miejsce na świecie. Ten miły uśmiech, który jej zaoferował, mówił bardzo wiele.
Airan uśmiechnęła się leciutko, co prawda nie w odpowiedzi na uśmiech, ale na ogólną reakcję mężczyzny. Na to, że zdawał się zachowywać tak niezręcznie, że gubił nieco wątek. Nie pomyślała wcale, że zachowywał się bez manier. Hikari – ładne imię. Sabaku… Brak gurdy wiele jej na ten temat powiedział, ale to przecież nie było nic złego. Posiadać zdolności klanowe lub nie… To była loteria. A jeśli nie miał tego, to z pewnością miał coś innego. Kobieta bardzo lekko przekrzywiła głowę w stronę ramienia, kiedy Hikari tak niemalże gwałtownie zaprotestował przed wejściem do środka. Ale skoro nie miał szczegółów… To Hibiki tylko kiwnęła głową i wysłuchała go, uśmiechając się ponownie w momencie, kiedy się zawahał.
- Przestępca w Głębokich Odnogach? No… To będzie niezła wyprawa… - już to widziała oczyma wyobraźni. Najszybciej to do Shigashi no Kibu, tam z kolei nigdy nie była… Ale wiedziała, że jakoś tam graniczą z niesławnymi Głębokimi Odnogami. I że jest tam cholernie niebezpiecznie. To musiało być niebyle co. I ktokolwiek się tam zapuścił, jakikolwiek przestępca, tez musiał być niebezpieczny, skoro kierował się właśnie tam… nic dziwnego, że poszukiwali kogoś kompetentnego i jednocześnie… Odpowiednio uzdolnionego. A skoro Kirino się zainteresowała tematem… Cóż. To pochlebiało młodej Maji. Rodzina rodziną, ale Kirino nigdy by jej nie „poleciła”, gdyby nie ufała w jej umiejętności. Nawet, jeśli zupełnie tak jak stojący przed nią Hikari, była na randze Akoraito. - W duecie? – no, to sprawiło, że Airan się zdziwiła. Nie sam duet, ale dalsze słowa mężczyzny. Cokolwiek to było, co miało przekonać Airan (o czym rzecz jasna nie wiedziała), to Sabaku mógł wyczytać w niej zupełne zaskoczenie i może nawet nie do końca zrozumienie, kiedy padła nazwa Saisei. Gość z Saisei? W a ż n y gość. Airan nie miała zielonego pojęcia o co chodzi, ale to… faktycznie rozbudziło jej ciekawość. Nawet jeśli wcale nie było konieczne do tego, by ją przekonać. Bo Airan rzadko odmawiała zadań, zwłaszcza tak… pilnych i delikatnych. Skoro Shir-kan się tym interesował, to sprawa musiała być naprawdę ważna, a skoro mężczyzna był teraz tutaj no to… Kimże byłaby Airan gdyby odmówiła? Saisei oznaczało jednak coś, co sama miała w głowie: wrogość do Antykreatora. Wrogość nabudowaną przez lata.
- No dobrze… To proszę mnie zapowiedzieć, Hikari-san. Przygotuję się i przyjdę do siedziby – mówił, że może ją zapowiedzieć… i że była pierwsza na liście, co zapewne znacznie skróci mu pracę w tym zakresie, bo nie będzie musiał szukać kolejnej osoby. - Rozumiem, że to coś pilnego – z wielu powodów tak uważała, ale nie trzeba było się nad tym rozwodzić, chyba. A mężczyźnie posłała jeszcze jeden uśmiech – na pożegnanie, jednak zniknęła za drzwiami dopiero wtedy, kiedy i on się pożegnał i poszedł w swoją stronę. Zaś Airan…
To oznaczało koniec leniuchowania. I ze trzeba się ubrać w coś bardziej sensownego. Spakować być może? Bo jeśli się okaże, ze to faktycznie coś bardzo pilnego, to może dostać rozkaz wyruszenia od razu, a wracanie się tutaj było w takim wypadku stratą czasu. Więc ubrała się tak jak lubiła – na czarno. Koszula, spodnie, buty, szal, chusta z prześwitującego materiału. Odrobina biżuterii. Kabury, torba, a w zwojach wszystko co kobieta potrzebuje ze sobą na podróż. Wcisnęła też w siebie bardzo lekkie śniadanie i ruszyła w kierunku pałacyku Sabaków.

[Kaiho]

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

5 Człowiek może się przeglądać w lustrze, ale prawdę o sobie samym poznasz dopiero, gdy spojrzysz na siebie w odbiciach oczu innej osoby. To właśnie one wydawały oceny na ten świat. Możesz o sobie myśleć w różnych kategoriach, ale na cokolwiek być nie wpadł, cokolwiek o sobie nie pomyślisz, nie zmusisz innych do myślenia o tobie samym tak, jakbyś tego chciał, dopóki nie skłonisz go do tych myśli. Zazwyczaj trzeba się było postarać. Zazwyczaj jedno czy dwa spotkania to za mało. Zazwyczaj oczy kogoś, kto wyglądał na szczerego, nie powiedzą ci jednocześnie czegoś przykrego. Zamiast mówić o przykrościach - będą współczuć. Oczy tego człowieka nie współczuły, nie były nachalne, były wesołe, dobroduszne. Wstał dzisiaj prawą nogą, jak nic. Ten świat go nie ranił, a poranek nie sprawiał, że nie miał siły stawiać kolejnych kroków. Co możesz dojrzeć w oczach takiej osoby? Jakie odbicie samej siebie widzisz? W tych jego klarownych, orzechowych oczach? Ciemnych, gdyby nie słońce powoli budzącego się poranka mogłabyś je nawet uznać za czarne. Ktoś taki, mając taką minę, taki uśmiech, nie mógł być ani zły ani przynosić złych wieści. Mógł być jeszcze, jak to w świecie ninja bywało, doskonałym aktorem, rzecz jasna. Ale to daleko wybiegające myślenie, które mogło już prowadzić do paranoi. Przecież jesteś u siebie. Przecież nie ma tu takich zagrożeń, przez które musiałabyś się oglądać przez ramię czy nie mogła, jak dzisiaj, dłużej poleżakować w łóżku i otworzyć tych drzwi bez przygotowania tony żelastwa, które zazwyczaj przy sobie nosiłaś.
- Tak jest, Pani. Wyprawa długa i pełna wyzwań. Głębokie Odnogi to nie tylko jeden przestępca, którym tam umknął. To też zwierzęta większe niż gdziekolwiek na świecie. - Nie mówił tego po to, żeby ją nastraszyć, nie mówił tego po to, żeby ją zniechęcić. Jego celem było poinstruowanie chętnego do wzięcia udziału w misji, z czym się ona wiąże. Mniej-więcej chociaż. Bez szczegółów co do samego zadania, ale z poinstruowaniem o jego otoczce. Teraz, skoro Airan nie powiedziała od razu "a wracam spać, do widzenia" postanowił troszkę rozszerzyć zakres tej wiedzy. I to właściwie nie miało zniechęcać - miało zachęcać i instruować. Ponieważ było dalszym ciągiem podjętego tłumaczenia, że było grono konkretnych osób, które mogły się podjąć tego zadania, które przebywały na miejscu i które w ogóle były na tyle kompetentne, żeby je wykonać. Tak, ranga rangą... ale już Doko by do tego nie aspirował. Nawet gdyby był cholernie dobrym Doko. Bo skoro jesteś tak dobry, a nadal jesteś Doko, to znaczy, że nie można ci ufać. Jesteś jak dziki dachowiec, który chodzi tylko swoimi ścieżkami. Airan dachowcem nie była. Oj nie, była całkowicie rasowym kocurem. Jedną z pierwszych osób, która została do tego polecona. Znaną tutaj i... ach, no właśnie - przyrównywaną do siostry, która miała te swoje kontrowersyjne podejście do wielu spraw.
- Tak jest, Hibiki-dono. - Co prawda jej pytanie można było uznać za jedno z tych retorycznych, ale jeśli tak było, to Hikari tego nie załapała. Dlatego też odpowiedział. Czekając na tę reakcje... i gdyby miał zgadywać i stawiał, to właśnie stawiał, że rzeczywiście użył koronnego argumentu. Może to nie do końca tak, że Airan miała z nimi coś wspólnego? Może chodziło tylko o to, że ta dość zamknięta organizacja wzbudzała ogólne zaangażowanie? No i umówmy się - nie angażowali się w pogonie za zwykłymi bandytami. Hikari może nie znał szczegółów, ale był bystry. Potrafił połączyć kropki. Tylko z grzeczności, szacunku i zaufania, jakim obdarzył go Shireik-kan i sama Kotei nie zamierzał o tym mówić na głos. Pewne rzeczy powinny po prostu zostać przemilczane. Dla dobra wszystkich.
- Tak jest! - Do trzech razy sztuka - podobno. Ale na stwierdzenie, że może ją zapowiedzieć, Hikari prawie podskoczył w energicznym salucie, jaki posłał panience Hibiki. Całkowicie poważnie. - Będzie Pani oczekiwana o godzinie 9 w siedzibie władzy w pokoju 103. - Zameldował w takim wypadku. Pokłonił się głęboko - i odszedł w swoją stronę. Czyli, jak zostało powiedziane - w kierunku siedziby. No, robota wykonana natychmiastowo - czy za to nie należy się podwyżka?
Do godziny 9 była jeszcze chwila. Równie dobrze mogłaś się położyć i jeszcze chwilę pospać... albo odpowiednio przygotować. Popakować, zastanowić nad tą wyprawą, zabrać prowiant. Zrobić wszystkie czynności, których potrzebowałaś przed udaniem się w podróż, która nie była spacerkiem tylko do miasta kupieckiego. I w końcu ruszyłaś do siedziby. O tej godzinie było tu już jak w ulu. Albo - dopiero jak w ulu? Jeszcze jak w ulu? Skreśl niepotrzebne. Mnóstwo ludzi kręciło się w te i wewte, panowała lekka wrzawa, zwłaszcza w głównej hali, z której ludzie rozchodzili się do poszczególnych pomieszczeń. Mogłaś wypatrzeć jedną czy dwie szychy Sabaku na balkonie na pierwszym piętrze, którzy właśnie rozprawiali z jakąś grupką... o czymś tam. Za daleko, żeby usłyszeć, ale jak to bywało - zwracali na siebie uwagę. Samym faktem bycia sławnymi shinobi. Mogłaś skierować się więc do umówionego pokoiku. Otworzyć grzecznie drzwi... żeby zobaczyć, że wnętrze było jeszcze puste. Ale to nic. W końcu nie lubiłaś się spóźniać. Ale i osoba, która na ciebie oczekiwała, spóźniać się nie lubiła.
Maji Kenshi robił piorunujące wrażenie. Wysoki, smukły mężczyzna o szerokiej bliźnie przecinającej poprzecznie jego twarz, przesuwającą się po nosie i złotych, orlich oczach o intensywnym spojrzeniu. Ubrany w odcienie bieli, lekko, przewiewnie, doskonale wpasowywał się w modłę tego, co noszą na pustyni - i przy tym wcale nie stawiając na krzyki ostatniej mody. Skromnie, a co najważniejsze - wygodnie. Szal, z którego mógł zrobić kaptur, aktualnie układał się na jego plecach i zwisał też na jego klatkę piersiową. Maji Kenshi. Zdecydowanie ktoś. Ktoś, kto przeżył atak bestii na Mur. Ktoś, kto przeżył Kami no Hikage. Jeden z ostatnich Shiro Ryu. I ta sama sława pustyni, o której długo już nie mówiło się w tych murach, który niemal zniknął, tak by się zdawało, stał właśnie w progu tych drzwi.
- Hibiki Airan? Zgadza się? - Nie miał ciepłego, przyjaznego głosu. Nie miał ciepłego i przyjaznego spojrzenia. Był jak wstrzymujące ciepło mury, które was otaczały. Ale ten głos nie niósł też negatywnego nastawienia. Był po prostu... wyzuty z sympatii. Ten człowiek zdawał się z niej wyzuty. Surowy tak samo, jak surowy był jego wygląd.

Następny post -> tutaj.

[Papyrus]

Zgodnie z zapowiedzią Maji Kenshi stawił się pod domem Airan - i pechowo trafił tak, że jej nie było. Cierpliwość ponoć jednak popłaca. Tak więc Kenshi czekał jedną, drugą chwilę, a kiedy panienki nadal nie było - zagłębił się w dzielnice rodu, odwiedził własne mieszkanie i zajął się powszechnie rozumianymi "swoimi sprawami", które wcale nie musiały obracać się (i nie obracały) wokół gonienia za kolejnym zagrożeniem i niebezpieczeństwem. Dał temu czas. W południe odwiedzin nie było - to nie był dobry czas na to, żeby włóczyć się po mieście ani męczyć kogoś swoją obecnością i chociaż byli ninja to nawet Kenshi potrzebował czasem tego momentu dla siebie. Po prostu. Można uznać to za wielki przejaw kurtuazji z jego strony, ale nim nie było. Zwyczajnie nie było spraw, do których mu się śpieszyło, bo gdyby były, to kurtuazja kurtuazją, ale zapukałby bez pardonu. Dobijałby się albo szukał obecności Airan, dopóki ta nie stawiłaby się u celu.
Tak więc pukanie ponowne pojawiło się wieczorem. I kiedy Airan, obecna, otworzyła drzwi, kiwnął w jej stronę głową i zadał tylko jedno pytanie:
- Wiesz, po co przyszedłem? - W jego głowie brzmiało to jednak bardziej jak: "czy ta kurwa powiedziała ci, co miała powiedzieć?". Na szczęście wyszło trochę lepiej niż brzmiało u niego samego. W jego własnym zaciszu bielma czaszki. I to już można było śmiało kurtuazją nazywać! Niezawodny dowód na to, że kiedy dobrze ci się z kimś pracuje i ta osoba po prostu daje się polubić, to nawet twarde i nieustępliwe skurwiele jak Kenshi potrafili okazać odrobinę życzliwości i dobrego smaku. Wyglądać to mogło różnie. Ale Kenshi znał swoje miejsce w szeregu. Wiedział, na co sobie pozwolić może, a na co pozwolić sobie nie może.
Po zaproszeniu Airan - o ile go zaprosiła do środka - wszedł i dopełnił całości. Czy zdjąć buty, a tu zdjął z ramion lekki płaszcz chroniący przed chłodem nocy, a to dał się zaprowadzić... bo i ewidentnie nie zamierzał rozmawiać w tym momencie w korytarzu. W końcu dobrze wiedziałaś, po co tutaj jest i dlaczego jest. To nie była towarzyska wizyta. Tak i też to, że w tym momencie mu się nie śpieszyło nie znaczyło, że nie było niczego do zrobienia. Bo było. Tylko jedną z tych rzeczy było zaproszenie Airan do Saisei.

[Airan]

Wiedziała, że Kenshi ma ją odwiedzić – została o tym poinformowana, ale kiedy…? Tego już nie wiedziała. A miała znacznie lepsze rzeczy do roboty niż siedzieć na tyłku we własnym, pustym mieszkaniu i czekać… Godzinę. Dwie. Dzień. Tydzień. Za długo. Więc nie czekała. Zgodnie z obietnicą, odszukała rodzinę Maji Reia, by przekazać im smutną wiadomość o tym, że chłopak zaginął i że nie ma z nim kontaktu. Że… czasami jednak warto porzucić nadzieję, bo może przynieść więcej bólu niż ukojenia. Shinobi często… znikali. Na zawsze. Często nie było nawet czego pochować. A zanosić takie wieści nie było żadną miłą robotą. Trzeba było mieć nerwy ze stali. Trzeba było mieć emocje na wodzy, kiedy matce szkliły się oczy. A Airan ściskało się serce widząc ten obrazek… To był jednak obowiązek. Ktoś musiał tę wiadomość przekazać. To zadanie było równie niewdzięczne co warta na wieży – i choć nie kopała fizycznie, to jechała po psychice. Ale to nie było dla ciebie nic nowego, prawda, Airan? Ostatnimi czasy za dużo razy była posłańcem śmierci… Wykonywała wolę i uwalniała ciała od duszy.
Przez ten czas zajęła się też innymi rzeczami. Drobniejszymi misjami. Znowu trzeba było coś odzyskać. Kogoś chronić. Dzień jak co dzień… Powrót do domu nie był aż tak nużący, głównie dlatego, że wiedziała, że jeśli tylko zechce, to nie będzie musiała siedzieć w nim sama. To znaczy… nigdy nie musiała, zawsze mogła to zmienić, opcji było przecież wiele, tylko żadna jej jakoś nie pociągała… Ale teraz miała towarzyszy, z którymi chciała spędzać czas. Poznawać. O tak, to nie było bez zobowiązań, ale nie mieściło się to w ludzkie ramy związania z inną istotą.
Usłyszała pukanie do drzwi. Wróciła tak naprawdę niewiele wcześniej, może godzinę czy dwie temu – i było to widoczne w pewnych detalach, jak choćby to, że w salonie na stoliku rozstawione miała pakunki, torba leżała też niedaleko i ewidentnie kobieta została wyrwana z przeglądu. Na stole i na szafce stały zapalone świeczki. Airan z westchnieniem wstała i podeszła do drzwi, by otworzyć, spodziewała się o tej porze dnia tak naprawdę chyba wszystkiego… ale najbardziej to jakiegoś superultra pilnego wezwania do Siedziby Władzy albo wizyty swojej matki. A tutaj… Ani dzień dobry, ani spierdalaj. A jednak kącik ust wygiął się w górę na widok znajomej już męskiej twarzy i głosu, który zdążyła zapamiętać.
- Dobry wieczór dla ciebie też, Kenshi – można powiedzieć, że odpyskowała, ale była swoją zwykłą, wygadaną wersją siebie. O tak, wiedziała po co tutaj przyszedł. Odsunęła się na bok, by zrobić mu przejście - Wejdziesz? – bo wiedziała, że to nie było nic, co powinno się omawiać w progu drzwi. Więc gdy wszedł, a ona zamknęła drzwi, dopiero wtedy zdobyła się na odpowiedź. - Wiem – tylko tyle. Bo Kirino, owszem, przekazała. Można było mówić o niej wiele rzeczy, ale nie to, by była niesłowna. Poza tym dobrze, że to wyszło przy rozmowie z liderką, bo przynajmniej Airan mogła ją zapytać o zdanie. I wiedzieć jak postąpić dalej. Airan zaprosiła Kenshiego do salonu, w którym jeszcze przed chwilą siedziała, i gdzie mógł zauważyć ten przegląd żelastwa na stole. Jak również to, że nie była sama… Bo na fotelu spał sobie zwinięty w kłębek lis o jasnym umaszczeniu. Tylko nie byle jaki lis… Liczba ogonów, jakie posiadał…
- Napijesz się czegoś? – nie było żadnego „przepraszam za bałagan” bo za niego nie przepraszała. W domu Airan był absurdalny wręcz porządek, a skoro w salonie go nie było, to znaczyło, że miała ku temu powód.

[Papyrus]

Człowiek - zwierzę społeczne. Zwierzę stadne. Istota określana jako szczyt łańcuchu pokarmowego, chociaż nie posiadał ostrych pazurów i ostrych kłów. Za to posiadał niebieską moc zamkniętą w swoich żyłach. I takim sposobem człowiek wyniósł się ponad zwierzę swoją siłą fizyczną, swoją inteligencją i swoimi możliwościami odczuwania. Jesteśmy lepsi. Stawaliśmy się coraz lepsi. W wielkiej drodze do rozwoju, w nienagannych staraniach, by odmienić świat wokół siebie i mieć na niego całkowicie realny wpływ. Uwierz w siebie, uwierz w swoje możliwości, a podobno niemożliwe stanie się o krok bliższe spełnieniu. Przecież walka z Antykreatorem była czymś absurdalnym. A jednak byli ludzie, którzy łącząc się w swojej wierze, że wszystko, co absurdalne, można znieść na poziom ziemi, sprawili, że to niemożliwe okazało się realne i dostępne. Ludzie wzrastali ponad własne wyżyny. Tworzyli wielkie kopce, na nich budowali wieże, żeby widzieć coraz więcej ziemi i żeby stamtąd łatwiej było wypatrzyć przeciwnika. Już nikt nie pamiętał, kiedy największym zagrożeniem przestały być zwierzęta a zaczęli nim być inni ludzie. Tacy, których potęga przerastała nawet tak nieprzeciętnych wojowników jak słynny Pustynny Książę. Ludzie ciągle chcieli dopinać swych ideałów, dlatego budowali jeszcze większe góry, na nich wieże przekształcały się w całe twierdze. I w końcu zapominali, że to nie te mury tworzyły ich dom, że to nie wieże zapewniały bezpieczeństwo i że to nie sięganie nieba sprawiało, że ciągle parli naprzód. Zapominali, że choć ich wrogiem jest człowiek, to też ludzie są ich największymi sprzymierzeńcami. Ale Feniksy nie zapominały. Pielęgnowały w swoich sercach ich wielką porażkę, kiedy byli zbyt nieuważni, kiedy mieli taką siłę, że należało się z nimi liczyć. I tak upadła Korona tego Świata. A dziś? Dziś z popiołów rodziło się nowe życie, które należało pielęgnować, o które należało dbać i z którym należało się liczyć. Było jeszcze wiele rzeczy, które w ich świecie wymagało poprawy i daleka droga do tego, by ich skrzydła były skrzydłami, których nie dało się złamać. By latali tak samo dumnie po niebie, jak kiedyś latały Smoki.
To było zupełnie zrozumiałe, że w tych czasach, ktoś na pozycji Airan, ma swoje sprawy do załatwienia i zrobienia, swoje obowiązki i że nie będzie czatował na odwiedziny, które nie miały zapowiedzianego dnia i godziny. Praca, wyjście na zakupy, zwykła chęć spaceru, treningi, spotkania... było mnóstwo zajęć, którym czas można było poświęcić, a czasem TRZEBA było poświęcić. Tak więc przybywając tutaj był w pełni gotów na to, że będzie musiał poczekać, a jednocześnie liczył na to, że Airan nie zostanie posłana w pizdu na zadupie totalus, że będzie musiał czekać DŁUŻEJ. W takim wypadku pewnie by zawrócił i przysłał tutaj kogoś w zamian za siebie, by wdrożyć pannicę do Feniksów. W przypadku Kirino spodziewał się wszystkiego - a już na pewno wszystkich złośliwości, jakie mogą od liderki go czekać. Choć nie wątpił w jej kompetencje i tak naprawdę to "sądzenie" albo 'posądzanie jej' o możliwość zrobienia czegoś takiego była trochę przez palce. Na zasadzie wywracania oczami, ale nie, że rzeczywiście by tak zrobiła. Oj nie. W końcu można o niej powiedzieć wiele, ale nie to, że była niekompetentna. Albo nie to, że nie można, koniec końców, na niej polegać w sprawach klanowych. Tylko czy to była w ogóle sprawa klanowa..?
Kenshi kiwnął głową, leciutko nawet się pochylił, tak w ramach dobrego smaku i dobrej kultury tutejszych ziem. Jego ciało balansowało idealnie między formalnością a nienapiętymi mięśniami. Sztywny jak kij, wyprostowany, ale jednocześnie nie prężył się i nie unosił podbródka z wyższością. A przecież mógł. Swoją siłą, swoją pozycją. Swoim wszystkim.
- Dziękuję. - Tak, tak, wejdzie. I wszedł. Przesunął oczami po wnętrzu, choć nie było to nachalne czy nie widać było po nim ciekawskości. Bardziej oceniał. Przyzwyczajenie żołnierskie. Bo to nie była ocena wystroju wnętrz czy tego, jak żyje Airan, a ocena tego, na jakim terenie przebywa. Przecież trzeba być gotowym na wszystko. A tym bardziej zwrócił uwagę na żelastwa... i w końcu na lisa, kiedy został zaprowadzony do salonu. Pojawiło się w jego oku coś na wzór błysku zrozumienia.
- Nie ma potrzeby, dziękuję. - Odpiął swój sprzęt, oparł go o bok siedzenia, na którym się usadowił i zaczął przechodzić się po pokoju - wyglądał za okna, sprawdzał, co za nimi jest, czy KTOŚ jest, jak daleko stąd do innych budynków... - Przedstawiłem twoją kandydaturę Feniksom. Nasze tajemnice są dobrze strzeżone. Każdy, kto chce zgłębić tajniki Feniksów, poznać ścieżki, jakimi się poruszamy, sekrety walki z brudem, którym jest Antykreator i wdrożyć się w nasze szkolenia musi przejść przez test. Musisz wiedzieć, że naszych tajemnic nie chronimy tylko na ładne uśmiechy i zapewnienia. Stosujemy pieczęć, która chroni przed ujawnianiem tajemnic. Im głębiej jesteś, tym więcej tajemnic pozostaje do ochrony. - Zatrzymał się w końcu, chyba zadowolony ze swojego obchodu i poczucia bezpieczeństwa, kierując na ciebie wzrok. - Feniksy przyjmą cię w swoje szeregi. Jeśli tylko chcesz.

[Airan]

Gdyby Kirino chciała być złośliwa, to zapewne mogłaby posłać Airan na długą misję gdzieś daleko, byleby tylko Kenshi nie mógł złożyć jej osobiście swojej propozycji. Miała ku temu mnóstwo narzędzi, i nawet to, że Airan dopiero co z takiej misji wróciła by jej pewnie nie powstrzymało, gdyby tylko miała taki kaprys. Jednak ludzie u władzy, choć mogli się wydawać, że mogą robić wszystko, musieli uważać na swoje ruchy. Takie kaprysy mogły przynieść coś dobrego, ale mogłyby też przynieść wiele złego. Wiele niezadowolenia. Z jednej, drugiej strony. Ryo do Ryo i… prędzej czy później nieśli takiego na widłach. Na szczęście nic takiego się nie stało. Airan nie została wysłana na drugi koniec świata tuż po tym jak wróciła, została poinformowana o tym, że Kenshi chce z nią porozmawiać – i o czym. Tak i teraz nie było potrzeby tłumaczenia swojej wcale nie tak nagłej wizyty, jak również nie trzeba było kolejnych chwil przetracić na denerwowanie się na niepokorną Kirino. Można było gładko przejść dalej…
Na ile zdążyła już poznać Kenshiego, w końcu jakby nie było spędziła z nim w podróży jakieś dwa tygodnie, to nie spodziewała się niczego innego po cichej obserwacji terenu – tym bardziej, że to nie była towarzyska wizyta. Leciutko się jednak uśmiechnęła pod nosem, prowadzą go do salonu, gdzie później stanęła sobie pod ścianą z rękoma założonymi na piersi i obserwowała dogłębną obczajkę terenu – za okna, za meble, na lisa… Lis – spał. Znaczy leżał spokojnie z zamkniętymi oczyma, więc pewnie spał.
- Jak chcesz – stwierdziła po prostu i stanęła sobie za fotelem, na którym drzemał lisek. Oparła się o jego oparcie i wlepiła spojrzenie w Kenshiego, kiedy ten zaczął swój monolog. O tajemnicach, ścieżkach, teście.. I pieczęci. - Pieczęć? Coś na zasadzie Jigen Mahi no Jutsu, czy jeszcze coś innego…? Wybacz, zawodowa ciekawość. O ile oczywiście możesz powiedzieć – Airan wiedziała to i owo o pieczęciach, a jakoś kiedy Kenshi powiedział tyle, to nie mogła się powstrzymać. Samo to, że stosują pieczęci już mówiło wiele i czy przerażało…? Trochę tak. Bo to był mieć obosieczny. Natomiast nie było się co dziwić, że stosują zabezpieczenia. Przy walce z Antykreatorem nie było dość ostrożności. - Rozmawiałam na ten temat z Kirino… Ona nie ma nic przeciwko. A ja… - nie tak łatwo było mówić o tym co się chce, o tym czego nie – dużo prościej. Tym niemniej tutaj trzeba było się określić jasno i wyraźnie. Złote ślepie Nagareboshiego otworzyło się i skierowało na Kenshiego na moment, został nim przeszyty, po czym lis ziewnął i przeciągnął się, wyciągając łapy do przodu. Zaraz jednak ułożył się znowu. Airan na moment spojrzała z góry oparcia na swojego podopiecznego, ale zaraz jej uwaga wróciła do Kenshiego. - Chciałabym – jakoś siostrze nie miała problemu tego powiedzieć, a później miała też czas sprawę przemyśleć. Więc teraz nie było głupiego marnotrawienia czasu na zastanowienie, na gdybanie, na przewartościowanie wszystkich za i przeciw.

[Papyrus]

Narzędzia tworzy się po to, by można je było wykorzystywać. Władzę zdobywasz po to, by mieć wpływy. I tak zgarniasz je do swoich rąk, napełniasz całe garście i potem spotykasz się ze ścianami, które zaczynają cię blokować. Dociera do ciebie, że możliwości ograniczane są wraz z tym, jak otwierają się nowe. W teorii masz tyle sposobności, żeby coś zrobić... tylko czy kiedy tak będziesz sięgać po jedną, drugą, trzecią rzecz to w końcu nie sprawisz, że stworzysz potwora, który będzie ci to chciał odebrać? Im wyżej jesteś tym boleśniejszy upadek, a cywilizacja jeszcze nie wytworzyła skrzydeł, na których każdy mógłby się unosić i latać. Nie mogli nawet swobodnie opadać. Okazywało się też, że wspaniały, czarny piasek stworzony na wzór piasku Sabaku nie był w stanie uchronić cię przed wszystkim. I tak tam, na górze, na tym lodowym tronie, było niezwykle samotnie. Obracało się wokół ciebie tysiące ludzie, setki pracowników, dziesiątki tych istotnych jednostek, aż w końcu tych parę osób, które były ci rodziną - a mimo to tron był pusty, zimny. Nieczuły. Ci, którzy po niego sięgali, musieli liczyć się ze szklaną bańką, do której się wkraczało, kiedy już się na nim usiadło. Niektórzy byli stworzeni do tej roli. Inni trzymali się jej uporczywie boleśnie, chociaż nigdy nawet nie powinni o nim zamarzyć. W końcu tym światem rządziła siła i koniec końców - to najsilniejszy miał przetrwać. A siła ta nie była wcale liczona siłą mięśni.
- Dokładnie ta pieczęć. - Nie "na zasadzie" - to dokładnie o nią chodziło. - W takim razie oficjalnie jesteś od dziś Rekrutem Saisei. - Zaplótł ręce na klatce piersiowej. - Twój test na San, osobę wtajemniczoną do naszej organizacji może się odbyć nawet w najbliższych dniach, jeśli taka jest twoja wola. Jeśli nie to żyj, jak przedtem, znajdziemy dogodną chwilę i okazję. - Czasami im bardziej nieprzewidziana okazja i bardziej nieprzewidziana chwila, tym bardziej skuteczny mógł być test. Tym nie mniej Saisei nie było Krukami - dla nich najważniejsza była determinacja przyszłego San oraz sprawdzenie jego wierności i zdolności bojowych w praktyce. Bo jeśli chodzi o podejście do śledztwa, jakie było prowadzone, to Kenshi miał już o tej pani wysokie mniemanie. Dlatego też sam przedstawił jej kandydaturę i dlatego też wszystko właściwie poszło jak z płatka. Kwestia formalności. Kto jak kto, ale Kenshi w końcu był jednym z tych niewielu, co byli z Saisei, kiedy jeszcze wołano na nich Shiro Ryu. - Po twojej próbie zostaniesz wdrożona w nasze szeregi. Po tej próbie przybierzesz pseudonim, pod którym będziesz w Saisei znana oraz otrzymasz pieczęć. Wszystkie tajemnice Saisei zostają w Saisei. Mam nadzieję, że nasze maksymy są ci znane? "Cel uświęca środki". "Jeśli chcesz złapać drapieżnika, sam musisz stać się drapieżnikiem". - Kenshi przeszedł przez pokój i teraz już, po swoim upewnieniu się co do tego, że teren jest "bezpieczny" usiadł na miejscu, o które podparł swoje bronie. Złożenie ich było tak na dobrą sprawę, mimo tej obserwacji, aktem pokazania, że zaufanie zostało zbudowane i przede wszystkim - szacunek. Chociaż kto wiedział, ten wiedział - to, że ninja nie miał przy sobie broni wcale nie sprawiało, że stawał się nagle bezbronny. W żadnym wypadku. A już na pewno nie kiedy chodziło o złożenie tej broni, która była wyeksponowana, a która nie raz i nie dwa u ninja stanowiła właśnie to - jedynie ekspozycję. - Jeśli miałaś dotąd kontakt z Krukami to uprzedzam, że będziesz musiała je zerwać. Szanujemy pracę Karasu, ale ich handel jest niebezpieczny. - Było wiele rzeczy, które Airan musiała poznać, wiele, o których mogła już wiedzieć i jeszcze więcej, o których musiała po prostu posłuchać. Oswoić się, zrozumieć - chociaż Kenshi nie sądził, że kiedy padło "chciałabym" to padnie zaraz "jednak nie". Jeśli miała jakiekolwiek zaś powiązania z Krukami to teraz był najlepszy czas na wycofanie się. Bo Kruki to na pewno chętnie by zapuścili swoje korzenie w Saisei. Lecz nie. Tak jak byli cenni, tak byli nieprzewidywalnie. Kenshi spoglądał na Airan i właściwie to czekał na jakieś pytania.