Dom Airan

[Airan]

Kiwnęła głową w odpowiedzi, dając znać, że rozumie. Rekrut. Już ktoś, ale jednocześnie nikt. Ktoś aspirujący, ale nikt na tyle ważny, by go wtajemniczać w cokolwiek. Czy mogła ich winić? Za tę ostrożność? Nie. Nie gdy całe ich jestetswo opierało się na byciu kontr siłą przeciwko Antykreatorowi. Jeden test w tą czy w tamtą… Choć może powinna czuć się urażona? Kenshi przecież wiedział do czego była zdolna, co potrafiła – przynieść mu na tacy kogoś, kogo tropił tyle czasu, a kogo nie mógł dorwać. Ona dokonała tego w dwa dni. Dwa. Dni. A jednak… to była kolejna instytucja, której musiała coś udowodnić. Robiła to całe życie. U d o w a d n i a ł a. Swoje kompetencje, swoją siłę. Swoją determinację. Swoją lojalność. I oto czym była – cieniem, który ubierał się w brzydkie wdzianko Akoraito, a kto już dawno przewyższył poziom typowego Akolity. Udowadniała to wszystkim wokół, by zyskać w oczach. By otrzymać pochwałę. By ktoś powiedział kiedyś, że osiągnęła tak wiele. Że jest kimś. Bez ale. Bez jak. Jak Kirino. Ale najwięcej musiała chyba udowodnić samej sobie – najtrudniejszy przeciwnik, najostrzejszy krytyk. Więc czy kolejny test na tej liście coś zmieni? To sprawiło, że westchnęła.
- Może być jutro. Może być za miesiąc. Może być teraz i już. Co za różnica, skoro ninja musi być gotowy zawsze i wszędzie? – nawet jeśli nie była ubrana do walki, nawet jeśli nie była spakowana do podróży – nie była bezbronna. Pierwsza zasada tego świata: shinobi nie jest bezbronny. Nigdy. - Ten pseudonim. Jest nadawany czy jest zależny ode mnie? – kusiło ją zapytać jak mówią na niego, ale aż tak bezczelna nie była. Naprawdę znała swoje miejsce. Nawet jeśli byli teraz w jej własnym domu, w jej salonie, w którym na stole rozstawione były jej senbony i inne żelazne klamoty. - Te maksymy nie są nigdzie wypisywane na tablicach ogłoszeniowych. W ogóle niewiele wiadomo o Saisei, oprócz ogólników. Ale te które wymieniłeś… Nie są niczym czego sama nie wprowadziłam w życie – bo Airan była prawdziwym drapieżnikiem. Żmiją, modliszką – na polu walki nie było miejsca na słabości, nawet jeśli prywatnie można było być piękną orchideą. Spokojną i łagodną. - Nie miałam. Albo nic mi o tym nie wiadomo – Karasu… Nie. Nie kojarzyła, by miała z nimi styczność. Owszem, słyszała o nich – plotki. Prawdziwe czy nie, cholera wie, jak to z plotkami. Ale nie sądziła, by naprawdę miała z nimi jakikolwiek kontakt.

[Papyrus]

Swoją wartość trzeba udowadniać i trzeba walczyć o to, by inni postrzegali cię tak, jak chciałeś się malować. Nie zawsze masz na to wpływ. Czasami ktoś spojrzy na ciebie w tej najgorszej chwili, w której nie masz kontroli nad sytuacją i tak powstanie jeden, może i pięćdziesiąt obrazów na twój temat, których wcale nie chcesz pokazywać światu. Ale tu był tylko ten dobry obrazek. W oczach Kenshiego - ile tak naprawdę Airan była warta i co o niej myślał? Wystarczająco dobrze na nią spoglądał, żeby poręczyć za nią tam 'wyżej'. I to był właśnie efekt. Satysfakcjonujący dla kogoś, kto chciał pchnąć swój rozwój do przodu i zawalczyć o lepszy świat. O ten swój własny, mały świat i o ten większy, któremu groziło niebezpieczeństwo niewyobrażalne dla każdego przeciętnego śmiertelnika. I dlaczego..? Dlatego, że ktoś pomyślał kiedyś: bo chakra jest zła. Ponieważ kogoś spotkało coś tak złego, że sam postanowił stać się uosobieniem zła doczesności. Kiwnął głową z uznaniem dla odpowiedzi. Owszem, ninja zawsze powinien być gotowy na wszystko. Owszem - powinien być gotów na każde warunki. Ale Airan nie trzeba było tego tłumaczyć.
- Zależny od ciebie. - Choć mogli jej nadać pseudonim przez to, co uważali sami. Ale zdecydowanie lepiej było, kiedy osoba sama sobie ten pseudonim dopasowywała. - Nie są. Nie jest nas wielu. Ciągle zbieramy siły po upadku Shiro Ryu. - I nauczeni na błędach już dbali o to, kto kręcił się w ich szeregach. Jedno rozbrojenie takiej siły nie mogło zakończyć się rozbrojeniem drugiej. - Mówiąc wprost nie ma nas wielu i starannie dobieramy jednostki. A ci, którzy nie pną się w górę, nie mogą nam zaszkodzić. - Kiedy myślało się o hierarchii dochodziło się do wniosku, że przecież każdy zwykły prosty żołnierz miał ograniczoną wiedzę. Ale to, co chciał przekazać Kenshi - i co już przekazał wspominając o tym ograniczeniu dostępu na poszczególnych rangach - odnosiło się do tego, że w Saisei wszystko było jeszcze bardziej restrykcyjne. Wstęp tam miały jednostki elitarne i wybitne. A skoro Airan rozumiała, czym była ich filozofia i skoro sama je w życie wprowadzała - nie było już żadnych przeciwskazań, żeby przejść do dalszego etapu. Tego najważniejszego. Który ma zaważyć o tym, jak daleko Airan będzie się mogła wspinać po ich drabinie. - To dobrze. Trzymaj się od nich z daleka.
Jeśli Airan miała ochotę to mogli jeszcze chwilę porozmawiać - rzeczywiście nad herbatą. Kenshi uzupełnił jej wiedzę o wydarzeniach z Kami no Hikage - o tym, co się wydarzyło z Hanem, dlaczego Shiro Ryu upadło i dlaczego teraz wszystko jest wywrócone do góry nogami. Podpytał ją też o te bronie. O preferencje. O ścieżkę rozwoju - tak dokładniej. Mogli wymienić odrobinkę doświadczeń na temat użytku sztuk klanowych jak i fuinjutsu. Było wiele tematów do rozmów, ale i ta rozmowa nie mogła jednocześnie potrwać zbyt długo. Wieczorną porą Kenshi podziękował za gościnę i życzył powodzenia, meldując jednocześnie, by oczekiwała zadania. Sam zaś musiał udać się na następny dzień w długą drogę do siedziby Saisei, która wymagała odrobiny przygotowań i przede wszystkim wyspania się w wygodnym łóżku, póki znów nie będzie trzeba się przesiąść na zdecydowanie mniej wygodny namiot. Dopóki piasek nie sypał w twarz, a wiatr nie chłostał pleców.
A Ty? Tobie pozostało już tylko czekanie, aż przeznaczenie, które złapało cię za kosmyki włosów się dopełni. Czekać na posłańca, może na list. Czekać na zadanie. I kto wie, gdzie potem powiedzie Twoja droga.

[Nana]

Misja B dla Saisei
Airan
Post 1/45

Airan zdecydowała o swoim przeznaczeniu. Wybrała jego przebieg, ale czy potrafiła podążać obraną ścieżką bez względu na konsekwencje i napotkane trudy? Wiele razy pokazała już swoją determinację i własną wolę. Była jednak gotowa na to co miało nadejść? Zdecydowała się zostać rekrutem. Był to jej własny, nieprzymuszony wybór. Nikt jej nie namawiał, nikt jej nie zmuszał. Dołączenie do organizacji nie niosło ze sobą sławy czy prestiżu. Jej członkowie nie byli znani i docenieni. Swoje zadanie wykonywali w ciszy, poza wzrokiem szarych ludzi. Tylko w taki sposób mogli zapewnić sobie bezpieczeństwo przed uważnymi szpiegami i wielbicielami Antykreatora. Obrali swój cel i niezależnie od trudu dążyli do niego nieustannie. Zbierali nowych rekrutów, żeby powiększyć swoje szeregi. W końcu po ostatniej bitwie z Hanem doskonale zdawali sobie sprawę jak ciężkie było ich zadanie. Jak wiele musieli poświęcić i jak wiele im brakowało, żeby chociaż dorównać swojemu przeciwnikowi. A jak wiele potrzebowali, żeby go przewyższyć i pokonać?
Nie każdy nadawał się na kandydata odpowiedniego dla Feniksów. Nie każdy był wystarczająco zdeterminowany, żeby poświęcić swoją wygodę dla dobra sprawy. Nie każdy posiadał też to coś. Siłę, która była niezbędna do walki. Moc - narzędzie do starcia z największym znanym wrogiem obecnego świata. Dołączenie do Saisei dla wielu nie było jednak zaszczytem. Było powinnością.
Ile dni minęło odkąd posłaniec odwiedził Airan? Tylko ona mogła zliczyć. Żyła jak dotychczas, w końcu tak jej polecono. Dziewczyna doskonale znała sens bycia Shinobi. Wiecznie gotowa na to co miało nadejść. Zawsze czujna na nowe przygody pchane w jej kierunku przez los. I tym razem nie było inaczej. Pewnego słonecznego poranka, jak gdyby nigdy nic, ktoś zapukał do jej drzwi. Trzy osobne puknięcia, nic więcej. Jeśli Airan zdecydowała się podejść do wejścia i otworzyć drzwi, niestety nikogo nie zastała. Było jeszcze wcześnie. Nikt nie przechodził, nikt na nią nie czekał. U jej stóp jednak znajdował się niewielki czerwony zwój. Ktoś nieuważny mógłby go spokojnie przeoczyć, jednak Airan za pewne nie miała problemu, żeby go dostrzec.

[Airan]

Polubiła Kenshiego, więc i z miłą chęcią spędziła z nim jeszcze trochę czasu, parząc proponowaną wcześniej herbatą. To nie było nic zobowiązującego – ot, rozmowa dwóch osób, które złapały pomiędzy sobą nić porozumienia i nie pozabijały się na wspólnej wyprawie w nieznane i niebezpieczne zakątki, choć oboje byli raczej osobami, które wolą pracować same. Czasami były jednak po prostu od tego wyjątki.
Czekała. Czekała na zadanie, nie znała dnia ani godziny, ale nie czekała bezczynnie – bo Airan potrafiła sobie znaleźć coś do roboty. Odwiedziła chłopaka ze stajni, by zobaczyć jak sobie radzi i spojrzeć jak się ma jego złość i charakter. Odwiedziła też dzieciaki, które co jakiś czas doglądała, by zobaczyć jak ich postępy z kontrolą chakry czy, w niektórych przypadkach, w opanowaniu żywiołu i być może zdolności klanowych. Napisała list – i to nie byle jaki i nie do byle kogo, bo do kogoś, do kogo jej myśli uciekały aż nazbyt często. Zastanawiała się jak sobie radzą na wojnie… Nie było z nimi kontaktu, miała nadzieję, że może akurat uda się, by coś, jakaś wiadomość, do niej dotarła, ale… niestety. Miała za to nadzieję, że jej list dotrze tam gdzie ma dotrzeć, czyli do domu Inuzuki, tam gdzie został wysłany poprzedni, z pół roku wcześniej.
Więc ile dni minęło? Trochę na pewno – na tyle, że zdążyła się rozluźnić i nie myśleć o czekającym ją niepewnym zadaniu zbyt mocno. Nie to, by się stresowała – nie bardziej niż każdego innego dnia, bo życie ninja to był niekończący się dreszczyk emocji… prawie. Prawie niekończący się. Hibiki natomiast nauczyła się z tym żyć. Tak jak nauczyła się, że są posłańcy, który przychodzili do niej skoro świt. Była już na nogach, w trakcie śniadania, kiedy usłyszała pukanie.
- Idę! – krzyknęła, wstając od stołu i pogładziwszy Nagareboshiego po jasnym łbie. Minęło trochę czasu odkąd podpisała swoją krwią pakt, miała więc go aż nadto, by poznać się z nowymi podopiecznymi. Tego jednego liska jednak polubiła… może nie najbardziej, ale na pewno na tyle, by chcieć spędzać z nim wiele swojego czasu. Było to też możliwe dlatego, że był jeszcze młody i nie miał tylu obowiązków co inni. Zdziwienie odmalowało się na jej twarzy, kiedy otworzyła, by przywitać… nic. Zapatrzyła się przed siebie, zamrugała kilka razy - Co do cholery… - wymruczała pod nosem, a nawet wtedy jej ton nie stracił na śpiewności. Zmrużyła fiołkowe oczy, przeskanowała okolicę – nic. Nic podejrzanego. Życie toczyło się tutaj jak zawsze. Odwróciła się więc, by zamknąć za sobą drzwi i to wtedy dostrzegła, że coś leży na podłodze. Coś, czego nie powinno tam w ogóle być. Wturlała go do środka nogą, zamknęła drzwi i dopiero się po niego schyliła, zastanawiając się o co tutaj w ogóle chodzi. I dlaczego czerwień.
Wróciła ze zwojem do kuchni i zapatrzyła się na Nagareboshiego.
- Ciekawe co to jest – mruknęła pod nosem i delikatnie i bardzo powoli rozchyliła zwój, boleśnie świadoma, że równie dobrze to może być pułapka. Dlatego jeśli tylko zobaczyła tam choćby koniuszek dodatkowej karteczki, którą czarnowłosa wzięłaby za zastawioną na nią pułapkę z wybuchową notką, to na pewno zwoju dalej nie rozwinęła – a przynajmniej nie tutaj przy stole i przy śniadaniu. Jeśli jednak niczego nie zauważyła, to nadal powoli rozchylała go dalej, turlając go po stole.

Gracz odbierający: Yugen
Miejsce docelowe: viewtopic.php?f=117&t=9700
Trasa: Atsui → Sakai → Yusetsu
Przesyłka:

Drogi Hao,
Cały czas się zastanawiam co tam u Was słychać, czy wszystko dobrze. Wojna… Jest bardzo zdradliwą panią, która lubi przynosić wokół wiele bólu – mam jednak szczerą nadzieję, że Was to wszystko ominęło. To już prawie rok… Tak mi się wydaje przynajmniej, czasami trudno mi mierzyć czas, bo u nas pory roku nie są tak wyraźnie zaznaczone. Ale wiem, że wojna ciągle trwa, więc rozumiem, że ciągle jesteście zajęci.
Pewnie Karoshi urósł już tak bardzo, jak mi kiedyś opowiadałeś. Pewnie jest dużo wyższy ode mnie. Pewnie daje wam w kość, widziałam przebłyski jego uroczego charakteru jak był jeszcze małym, słodziutkim szczeniakiem. I pewnie Ikigaia bolą już oczy od przewracania nimi, kiedy umysł mówi mu „ojej ale to głupie”, a ogon lata na boki i zdradza, że tak naprawdę to chciałby się pobawić.
Mam nadzieję, że pomimo warunków – rodzicie sobie. Że Ty sobie radzisz. I że nie poddałeś się myślom, które aż nazbyt często przychodzą, kiedy wokół widzi się tyle niepotrzebnej śmierci. Że to wszystko jest bez sensu, że traci się czas. Mądrzejsi od nas na pewno mają swój plan, dużo sprytniejszy niż nam się wydaje. Czasami lepiej wiele o tym nie myśleć…
Dla mnie ten rok to była jedna wielka podróż. Najpierw do Ciebie, później do Sogen, trochę spędziłam czasu w domu. A później wysłano mnie niemalże na koniec znanego świata. Widziałam jesień, wiesz? Pierwszy raz. Teraz już rozumiem, dlaczego ludziom kojarzy się ze smutkiem. Razem z deszczem liści i wody można ukryć i pogrzebać bardzo wiele. Mam tylko nadzieję, że rozkwit wiosny, albo lata, przyniesie upragniony koniec Waszej walki. I że wtedy będziemy się mogli zobaczyć. Może to głupie, ale naprawdę tęsknię za Wami. Buziaki dla Ciebie, Karoshiego i Ikigaia,
Airan

[Nana]

Misja B dla Saisei
Airan
Post 3/45

Dni mijały, a wiadomość od Saisei nie nadchodziła. Ile mogła czekać? Czy sprawdzali jej cierpliwość, a może nie posiadali odpowiedniego dla jej kwalifikacji zadania? Tak czy tak Airan żyła własnym życiem zajmując swój czas szarą codziennością. W końcu jednak pukanie do drzwi. Spodziewała się gości? Może to jakiś posłaniec? Może urzędnik z Atsui z kolejną misją? Albo zwykła sąsiadka o pożyczenie ziół i przypraw do zupy. Kiedy nasza bohaterka otworzyła drzwi nie zastała jednak nikogo. Pusta przestrzeń, przyjemny poranny wiaterek i słoneczko. Airan prawie, p r a w i e przegapiła małe zawiniątko leżące tuż przed jej drzwiami. Oczywiście podeszła do czerwonego zwoju z wyuczoną ostrożnością. Nie była amatorką, wiedziała jak takie "prezenty" mogły się skończyć. Nie zamierzała ryzykować. Mimo wszystko chciała poznać jego zawartość. Można jej się było dziwić? Ostrożnie zabrała się za otwieranie zwoju ciekawa tego co skrywał w środku. Nie było tam żadnej notki wybuchowej, żadnej wielkiej niespodzianki. Kiedy już udało jej się go otworzyć w środku była napisana wiadomość. Starannym, idealnym pismem. Tekst głosił:

Szanowna Airan,

Przyszedł czas Twojego pierwszego zadania. Spotkajmy się na szlaku transportowym przed Atsui dzisiaj o zachodzie słońca. Przygotuj się do dalekiej drogi.

- Sae

Tuż pod wiadomością widniał mały malunek czarnego feniksa. Brakowało na nim szczegółów. Wyglądał bardziej jak symbol niż rysunek. Pewnie postronna osoba nie potrafiłaby go zidentyfikować, jednak Airan mogła się domyślić co przedstawiał. W końcu czekała na jakiś znak, prawda? Oto nadszedł. Momen, w którym musiała zdecydować czy chciała dalej podążać mroczną ścieżką walki z Antykreatorem czy wycofać się na dobre. Ostatni punkt zwrotny zbliżał się do niej nieubłaganie.

[Airan]

Spodziewała się po prostu wszystkiego – zwłaszcza po zwoju zostawionym pod drzwiami i żadnym śladzie po osobie, która go dostarczyła. A już samo to było podejrzane, Airan zaś bardzo lubiła swoje życie i nie chciała go w jakich popisowo głupi sposób stracic. Co by ludzie mówili? Że zginęła we własnym domu od notki wybuchowej, którą przyniosła… w zwoju. Zresztą nie tylko o jej życie tutaj chodziło. Przecież nie była tutaj sama – był też Nagareboshi. I jej zobowiązania wobec klanu, wobec rodziny, wobec kitsune. Wobec…
Po prostu miała powód, by żyć.
Na szczęście okazało się, że w środku nic nie ma. To znaczy było – wiadomość. Ale nie było niepotrzebnych i nieprzyjemnych niespodziewajek. Rozwinęła więc zwój do końca i tak leżący na blacie stołu pysznił się ze swoją wiadomością, którą kobieta w mig przeczytała. Trzy krótkie zdanie, żadnego lania wody, same konkrety… które nie mówiły nic o charakterze tego, czego od niej wymagano. Ale to nic. Przecież się dopasuje. Malutki symbol, który mógł być prawie wszystkim, ale schematycznie przypominający feniksa mówił jej dużo na temat autora wiadomości. Kimkolwiek był – chodziło najpewniej o test. Czekała i czekała, i w końcu się doczekała.
Miała cały dzień na to, by się przygotować – i tego dnia nie zmarnowała. Uzupełniła zapasy, sprawdziła, czy ma wystarczającą ilość piasku, trzy razy przejrzała żelastwo, które mogła ze sobą zabrać, przygotowała komplet czystych ubrań na zmianę, upewniła się, że gałązka z pąkami, którą dostała od małego Karoshiego nadal jest nienaruszona, wykąpała się, bo kto wie kiedy znowu będzie miała taką możliwość, przebrała, zapieczętowała wszystko… To był bardzo intensywny dzień. Wieczorem udała się do stajni, by wypożyczyć wielbłąda – bo tak najlepiej podróżowało się po gorących, choć w nocy lodowato zimnych, piaskach pustyni – a wiadomość traktowała o tym, że droga będzie daleka.
Więc się przygotowała. Miała ze sobą nawet namiot. Rzecz w tym, że zupełnie nie było tego widać. Airan, standardowo i wygodnie ubrana w czerń, miała ze sobą tylko większą torbę na ramieniu… I kabury na udach, skryte częściowo pod długim (czarnym) i zwiewnym szalem. Nie było więc widać, że jest gotowa jak na miesiąc podróży – ale była. Zawsze była, po prostu inni raczej nie mieli możliwości tego wiedzieć. O umówionej porze wyszła z wielbłądem za bramy miasta, trzymając za lejce i prowadząc go po piasku. Przeszła kawałek od bramy, by nie robić niepotrzebnego tłumu i nie chcąc, by ktoś ewentualnie ją podsłuchał i po prostu stanęła na uboczu, widoczna jak na dłoni na tle złotego morza. Nawet półprzezroczysta chusta, którą zawieszoną miała na nosie, przykywajaca połowę twarzy i umożliwiająca lepsze oddychanie w warunkach, w których piasek często podrywany był podmuchami wiatru w powietrze, też była czarna.
Jasno umaszczony, mały lis, zwinięty był w kłębek na siodle wielbłąda.

[Nana]

Zt Airan. Przenosimy się tutaj: Szlak transportowy