Mieszkanie Tetsu Maji

[Tetsu Maji]

Po standardowym ugoszczenie staruszki w domu Tetsu mógł już tylko liczyć, że uzyska powód tak nagłej wizyty. Niekoniecznie domyślał się, że jego dobre uczynki mogły cokolwiek zdziałać w okolicy, lecz zawsze to drobna zachętą na podbicie swojego ego. Jako młody i mężny shinobi stawiał raczej na powściągliwość. Co akurat nie pasowało do jego poglądów, a zysk stawiał nader wysoko. Pokusa istniała po to, żeby mieć dodatkową motywację. Musiał wykorzystać sytuację. Na tyle rozsądnie, na ile pozwolą okoliczności. Wpatrywał się w kobietę dość uważnie, jakby szukał w tym podstępu. Chciał tylko sprawdzić naturę jej kłopotu. Wydawała się dość zaniepokojona, aby mówić z sensem. Po przybliżeniu zajścia całość nabrała dla chłopaka lepszych kolorów, choć zapowiadało się nieciekawie.
- Dobrze, już dobrze. - ponownie postanowił załagodzić nerwy kobiety. Nie miał w tej chwili nic pod ręką, co mogłaby wykorzystać do otarcia łez. Tym bardziej, że umysł Shikaty był bardziej zajęty przez porwanego chłopca. Postanowił działać.
- To na pewno porwanie? Może sam gdzieś wyszedł. Czy w domu znalazła Pani jakieś ślady wskazujące na zniszczenia, włamanie? Prosze opisać mi wygląd wnuka i ile ma lat. Chłopiec nie wychodzi sam, żeby się bawić? - wypowiedział spokojnie, aby nakreślić swój tok myślenia. W końcu lepiej zakładać więcej opcji i metodą eliminacji dojść do prawdy. Z pewnością powinien przyjrzeć się miejscu z którego rzekomo zabrano chłopca, jego pokój. Na razie mógł wypytać o część rzeczy jeszcze tutaj.
- Ten znak. Może chłopiec sam go namalował? Gdzieś mógł go zobaczyć, albo Pani gdzieś już go widziała w okolicy? - zapytał o narysowany na kartce symbol. Nie ważne, że był w połowie rozmazany, ale nic mu właściwie nie mówił. Jedynie to, iż wydawał się być znakiem rozpoznawczym porywacza lub porywaczy. W głowie Tetsu kłębiło się dużo myśli. Wprowadzało to pewną ekscytację. Rozwikłanie zagadki będzie satysfakcjonujące. Oczywiście zaraz po uratowaniu chłopca. Musiał tylko udowodnić, że faktycznie doszło do takiego zdarzenia. To wyglądało na o wiele trudniejsze zadanie niż dotychczas. Misja co najmniej o poziom wyżej niż standardowe pracę. Właściwie to nie było za bardzo odwrotu i musiał przyjąć wyzwanie. Chciał się sprawdzić w bardziej złożonych sytuacjach, a ta właśnie taką była. Nie potrzebował notatek, więc usiadł przy staruszce i czekał na jej wyjaśnienia.

[Mijikuma]

Misja C
Tetsu Shikata 3/14

W gruncie rzeczy świat shinobi jest miejscem pełnym bohaterstwa, mężnych czynów i historii, które z chęcią opowiada się swoim dzieciom jako wzór do naśladowania – lecz, by istniało coś takiego jak bohaterstwo, musi być też zło, druga strona medalu. Niecna siła zdolna do najgorszych rzeczy, nie można więc rzyć jedynie opowieściami o dobrych ludziach, trzeba też pamiętać o tych złych, którzy posuną się do wszystkiego, byle tylko osiągnąć swój cel. Nie ma w nich za grosz uczciwości, kodeksu moralnego… lecz nie o to można podejrzewać staruszkę, przynajmniej nie na tym etapie, prawda? Przychodzi ona bowiem do naszego bohatera w nagłej i pilnej sprawie, jej twarz też może być dla Tetsu znajoma – nie jest tu od niedawna, najprawdopodobniej gdyby miała pamięć do twarzy to kojarzyłaby chłopaka jeszcze zza czasów, gdy nie odchodził jeszcze od piersi swojej matuli.
- Oj nie, nie mógł sam wyjść… niespełna ile, chyba dwa lata temu miał wypadek, przez nieroztropność innych ludzi na jego nogi spadł wielki głaz i skruszyły mu kości, tak że już nigdy nie będzie w stanie chodzić! Nie mógł wyjść bez mojej pomocy! – Niemal krzyczy staruszka, której zanosi się do płaczu. Ociera wilgotne kąciki oczu, chlipiąc pod nosem. Z pewnością to nie jest doświadczenie, którego powinno się doświadczać w tak zaawansowanym wieku, kto wie czy za chwile mu tu nie padnie na zawał!
- Oj nie wiem, nie widziałam go nigdy! Nie wydaje mi się, żeby go rysował, nigdy nie miał zwyczaju rysować, nie mamy też węgla, by miał czym! – Odpowiada na pytania chłopaka staruszka, która ewidentnie z każdą chwilą rozmowy coraz mocniej pogrąża się w rozpaczy i coraz mniej logicznie patrzy na sprawę. Należałoby szybko wyciągnąć z niej jak najwięcej informacji, póki jeszcze jest w stanie – za chwile może już się kompletnie rozkleić i nic tu będzie po zdobywaniu jakichkolwiek informacji.

---

Staruszka

[Tetsu Maji]

Dodawane kolejne informacje od staruszki powoli sprawiały, że Shikata miał większe pole manewru. Mógł w logiczny sposób podejść do sprawy, która szczerze była jego pierwsza. Rozumiał założenia kradzieży lub rabunku, ale sam fakt porwań powodował mieszane uczucia. Dorastając w biedniejszej dzielnicy wioski miał świadomość, że desperacja prowadzi ludzi do różnych zachowań. Na szczęście jemu udało się wyjść z tego piekła i nie pozwolić zmanipulować się przestępczej stronie. Nie mógłby przejść obojętnie obok krzywdy i nie wspomóc w potrzebie. System niestety był przesiąknięty skrajnościami. Ścieki były spychane na coraz dalszy plan. Zamiast się jednoczyć, to ludzie żerują na czyjejś słabości. Niekończący się krąg niedoli. Tetsu pragnął kiedyś z tym skończyć. Do tego potrzebne mi były większe zasoby i zakres umiejętności.

Ze słów kobiety zrozumiał, że do zdarzenia doszło w jej domu, w pokoju dziecka. Pod jej nieobecność zaryzykować mógł ktokolwiek, kto akurat tamtędy przechodził. Niestety nie chciał wierzyć, że był to przypadek, a celowa napaść. Sprawca mógł w jakimś stopniu znać staruszkę. Musiał znać okolicę, a wybór odpowiedniego momentu nie stanowiłby kłopotu. Tylko tak można usprawiedliwić zaistniałą sytuację. Kleiła się, jak spocone gacie do pośladków.
- Ma Pani moje słowo, że dopełnie wszelkich starań, żeby odnaleźć wnuka. Nie podoba mi się, że ktoś czyni takie rzeczy dobrym ludziom. - zakomunikował dosadnie, żeby uspokoić kobietę i zapewnić ją o przyjęciu zadania. Odczekał moment, żeby staruszka odetchnęła z emocji. Nie chciał też pozwolić, żeby całkiem straciła kontrolę i rozkleiła się do reszty.
- Proszę mi jeszcze powiedzieć, czy niedawno ktoś był niezadowolony z Pani pracy? Może to klient, który chce się mścić? Nie widziała Pani żadnych podejrzanych ludzi ostatnio? - rozpoczął kolejną dawką pytań, aby staruszka mogła skojarzyć coś nietypowego w dniu codziennym. Zakładał, że sprawcą zapewne może być ktoś niezadowolony z jej usług lub mniej ciekawa opcja, to opłacony bandyta przez konkurencję. Na razie liczył się fakt, że czyn powinien zostać udaremniony i wyjść na światło dzienne. Tetsu podszedł do kobiety i ujął jej dłonie. Nadal oczekiwał na odpowiedź, jakieś wskazówki. Więcej już chyba od niej nie wyciśnie, ani nie zrobi nic konkretnego dla sprawy. To czas, żeby wyjść na zewnątrz i dowiedzieć się, kto za tym stoi. Nie miał za dużo podejrzeń, a nawet jeśli, to nie chciał się za bardzo z tym obchodzić. Trochę się denerwował, ale to naturalne przy tak ważnym wydarzeniu.
- Powinna Pani wrócić do siebie i czekać, czy nikt nie podrzuci kolejnej wiadomości. Ja zajmę się poszukiwaniami. - wypowiedział pewny swego. Bezczynność była najgorszym wrogiem. Już lepiej myślało się na bieżąco. Jeśli odnajdzie jakikolwiek punkt zaczepienia, to powinno mu wyjść na dobre. Musiał popisać się brawurą, ale także mieć na uwadze dobro porwanego. Dwie skrajne rzeczy, które mogą zaważyć o losach tego zadania.

Wyjście zacząć chciał od spaceru w mniej gościnne miejsce osady. To raczej tam mógł spodziewać się wszelkich atrakcji związanych z nieczystymi zagrywkami. Typowe slumsy, gdzie odrzutki kryły się wśród biedoty, a były częścią tego samego bezprawia. Kłopot nie polegał na samym przebywaniu wśród zdesperowanych ludzi, a raczej znalezienie sposobu na odnalezienie właściwego problemu. W tym celu musiał zaryzykować. Spróbować prowokacji i zobaczyć kto zainteresuje się jego akcją. Wszystko rozchodziło się o pozostawiony w domu kobiety znak. Postanowił wpierw sprawdzić, czy nie odnajdzie podobnego symbolu wśród budynków. Wymalowany mógł być w najróżniejszych zakamarkach, a nawet w samej pieczarze zła. Potem, by nie przedłużać bezowocnych poszukiwań, mógł już tylko zainteresować tutejszych o swoich zamiarach. Nakłonić kogoś do gadania i wskazać, że szuka osób kojarzonych z tym znakiem.

[Mijikuma]

Misja C
Tetsu Shikata 4/14

Życie opisane w opowieściach i bajkach zza młodu wyglądało zupełnie inaczej – pełne bohaterstwa i zawsze przegrywającego zła, które personifikowało największe zła tego świata – bandytów, kradzieże, potwory i najróżniejsze monstra, którymi straszy się dzieci, najczęściej dla posłuszeństwa. Dopiero wchodząc w dorosłość, człowiek sobie uświadamia, że te historie są całkowicie pozbawione prawdziwego zła, które często jest współistniejące do dobra – zło wynika z dobra i na odwrót. Porwania to jednak chleb powszedni dla biedniejszych dzielnic każdego miasta, każdej wioski – ich skala przeraża i nie sposób znaleźć na nie wszystkie rozwiązanie. Jednego porwanego się znajdzie, drugiego również, lecz na każdego odnalezionego przypada tuzin tych, którzy zniknęli bez słowa i nikt nie wie gdzie są, czy żyją i co się z nimi stało.
Po słowach chłopaka, staruszka nieco się uspokoiła, wzięła parę dodatkowych oddechów i atmosfera wokół niej wyraźnie się utemperowała.
- Oj tak, był taki jeden gbur i prostak, najpierw narzekał na żonę bo go z domu wygoniła, a potem obraził mnie i moje ceramiczne wyroby, że brzydkie są i że on sam by zrobił lepsze… – Przypomniała sobie Miła Mimi o tym incydencie. Czy jest on odpowiedzią na pytanie Tetsu? To już zależy od jego interpretacji tego wydarzenia, aczkolwiek nie brzmi ono na zbytnio poważne. Mimi jednak nie poprzestaje na tym jednym wydarzeniu, zaraz nagle dostaje niczym olśnienia i mówi:
- Był też taki co krzyczał, że w wazonie, który u mnie kupił znalazł uśpionego węża, który zaatakował mu córkę, słyszałby to pan! Jakim cudem miałabym mu znaleźć węża i czemu miałabym go tak oszukać… Ale sprawa to dawna, dawna, straż wdrożyła śledztwo bo bidulka zmarła… ale jak Amaterasu kocham, nie mam pojęcia jak mógł się tam znaleźć wąż! I też Kayoko mi w sekrecie powiedziała, że ta jego córka to pełna w siniakach była, pewnie sam ją pobił i wymyślił coś, żeby się usprawiedliwić… niedługo po tym jego żona też zmarła! A on zniknął bez śladu, nie pamiętam jak miał na imię… Kohaku? Koharu? Niee, jakoś imaczej… – Mija z kilka sekund zanim babuszka sobie w końcu przypomina – Kokoro! Tak miał na imię! Mieszkali w slumsach, ale z tego co wiem to w chacie mieszka już kto inny, jakaś nowa rodzinka z dwójką dzieci! – Opowiedziała staruszka, nie szczędząc szczegółów, na chwile zapominając o powadze sytuacji i po prostu opowiadając co się z jegomościem stało. Wyraźnie czuć, że Miła Mimi naprawdę znała prawie każdego w mieście, zresztą co się dziwić – jak się na nią patrzyło, nie można było być pewnym ile ma lat – od siedemdziesięciu do stu dwudziestu z pewnością!
Młody bohater postanawia ruszyć w drogę po uliczkach miasta, szukając odpowiedniego symbolu wyrysowanego gdziekolwiek i w tym celu udaje się do slumsów wioski, tym samym ryzykując, że ktoś go zaczepi – tacy jak on, będący już z wyższych sfer, nie zapuszczali się do tej części miasta, gdzie jest się chodzącym łupem do napaści. Tutejsi ludzie posunęliby się do naprawdę okrutnych rzeczy, byleby zdobyć chociażby jakąś pojedynczą błyskotkę na palcu kogoś bogatszego, w ten sposób mogąc sobie opłacić jedzenie na najbliższy czas.
Młody Tetsu ma jednak to szczęście, że nie spotyka nikogo na swojej drodze, dopiero po trzech godzinach trafia przed stary magazyn, którego drzwi są sygnowane podobnym symbolem okręgu wpisanego w trójkąt, co jest o tyle znamienne, że poprzedni symbol zostawiony w domu Miłej Mimi był okręgiem wpisanego w romb. Na pierwszy rzut oka nie widzi nikogo, ani niczego wzbudzającego jego podejrzliwość, choć przez rozbite okno po prawej stronie magazynu tliło się nikłe światło wewnątrz budynku. Może należało go zbadać…

z/t, pisz następnego posta tutaj

---

Miła Mimi