Obrzeża osady

[Masashi]

Misja C - Ryuujin Kodai
21/28
To było dla Ryuujina jak walka z dzieckiem. Jego umiejętności oraz możliwości fizyczne znacznie przewyższały to co reprezentowała sobą Przemieniona Kobieta. Ewidentnie była skołowana oraz nie za bardzo wiedziała co się dzieje. Szał przysłaniał jej zdrowy rozsądek co było częste dla członków klanu Jugo.
Przyduszenie i „odcięcie” kobiety nie było dla Olbrzyma żądnym wyzwaniem. Nie miała szans wyrwać się z jego żelaznego uścisku. Powierzgała chwilę krzycząc coś przez zaciśnięte gardło by po chwili po prostu odpłynąć. Kiedy było już po wszystkim osunęła się na podłogę jednak jej przemiana się nie cofnęła. Jej skóra nadal była szara zaś oczy czarno żółte.
Przeszukanie pracowni na spokojnie pozwoliło dostrzec nieco więcej szczegółów. Jeden z niewielkich zeszytów posiadał zapiski oznaczone datami. Można było z nich wywnioskować i kobieta była lokalną bezdomną, która pochodziła z klanu Jugo. Reszta dotyczyła różnego rodzaju badań i medycznych wniosków, które tylko doświadczony lekarz mógłby zrozumieć. Dlatego warto było to zabrać dla Pani Doktor w szpitalu. Jej profesjonalna analiza mogła pomóc w tej sprawie.
Opleciona łańcuchami kobieta wylądowała na ramieniu mężczyzny jednak nie odzyskiwała przytomności. Olbrzym kroczący przez wioskę zwracał na siebie ogrom uwagi. W pewnym momencie dało się słyszeć charakterystyczny ptasi pisk. To Hino krążyła nad okolicą by po chwili wylądować na drewnianym drogowskazie obok mężczyzny.
- Czyżby misja się udała? Takaro pali papierosa na tyłach szpitala… Może skieruj się tam. Wchodząc głównym wejściem mógłbyś wystraszyć ludzi. Poinformowałam straż o twojej misji więc nie będą Cię zaczepiać. - powiedziała ptaszyna po czym spojrzała na Lisa. Ponownie się nie odezwała i wzbiła w powietrze by po chwili zniknąć za koronami drzew. Pozostało tylko zatrzymać Szalonego Doktora Yamamoto.

Z/T
następnego posta daj -> viewtopic.php?f=160&t=3931&p=208207#p208207

[Kizuna]

Nie obchodziło jej, co dziwak sobie pomyśli, ani jak będzie na nią patrzył. Liczyło się tylko to, że nie uniósł ponownie ręki na dziecko, więc Kizuna nie musiała unosić ręki na niego. Dziewczyna dała się poprowadzić nietypowej parze na obrzeża wioski. Cała ta sytuacja była dosyć dziwna, ale widziała już w swoim życiu tyle dziwactw, że nie było to niczym nowym. Chwilową ciszę przerwał Otaku, mówiąc coś zupełnie niespodziewanego.
- Dlaczego tak myślisz? Żadne dziecko nie zasługuje na bycie bitym przez dorosłego. Nie powinno stosować się przemocy wobec słabszych i bezbronnych. Nie zrobiłeś mu chyba niczego, za co mógłby się mścić? - Zapytała, nie kryjąc swojego zaskoczenia i zmieszania całą tą sytuacją.
Kizuna nie znała chyba żadnej osoby, której dane było mieć spokojne dzieciństwo. Wszystkie dzieci i rówieśnicy z jej otoczenia w młodym wieku stracili swoich rodziców i rodziny. Otaku nie wyglądał przynajmniej, jakby głodował, nie był brudny i miał ubrania. Można więc powiedzieć, że jak na realia niektórych regionów, żył jak pączek w maśle. W biednym i tak już Sogen, ludzie dotknięci wojną z chęcią pewnie zajęliby jego miejsce, nawet gdyby miało to oznaczać bycie bitym przez wymalowanego klauna.
Wzmianka o praktykach z ciemnymi złymi siłami podsyciła tylko wątpliwości dziewczyny co do przeznaczenia manuskryptu, gdyby takowy miał trafić w ich ręce. Skoro książka nie była niczym szczególnym, to dlaczego Selowi tak na niej zależało? Nie wiedziała nawet, co dokładnie ma zdobyć.
- Co właściwie próbuję zdobyć? Jak nazywa się ta książka, czy tam manuskrypt i jak wygląda? Chyba powinnam być chociaż trochę zorientowana, żeby wyglądać wiarygodnie. Nikt nie odda mi rzadkiej książki, tylko dlatego, że poproszę.

[Rei Uta]

Kizuna
Misja D
9/14

Otaku spojrzał na Kirunę, poważnie, marszcząc brew. W tej chwili wszelkie zwoje jego mózgu pracowały na najwyższych obrotach, by zdobyć dla niej jakiekolwiek informacje. Po kilku chwilach, gdy można już było uznać, że nie warto liczyć na pomoc mniejszego klona, ten nagle odezwał się z radosną iskrą w swych oczach. Zdecydowanie zależało mu na tym by jak najlepiej przysłużyć się sprawie.

– Nie mam pojęcia jak ona wygląda… Jednak kiedyś, gdy byłem młodszy podkradałem się na tych nudnych przyjęciach do magazynków z deserami. Pan Sel zabawiał swoich gości, a ja miałem wolny czas, który uwielbiałem poświęcać na te wszystkie wspaniałości sprowadzone z kontynentu…

Chłopak przerwał na chwilę, rozglądając się ukradkiem. Jego towarzysza w dalszym stopniu nie było nigdzie widać, a to chyba nieco bardziej otwierało Otaku.

– Podczas jednej z takich imprez do składziku, w którym się schowałem weszły jakieś dwie osoby… Niestety nie wiem, kto to był, bo właśnie zlizywałem lukier z cukierków na drugim końcu pomieszczenia. Byłem przerażony, że zaraz mnie tam znajdą, jednak udało mi się schować za workami z ryżem. Ci mężczyźni rozmawiali o skarbie ukrytym w posiadłości rodziny Hana. Ten drugi wydawał się być bardzo zainteresowanym, zadając szybkie pytania. Część ich rozmowy była dla mnie zbyt cicha by dało się coś usłyszeć. Jednak ten pierwszy chyba zapierał się, że ją widział, a jej wierzch wykonany był z czerwonego materiału, który w dłoniach wydawał się zimny…
Otaku ponownie zmarszczył brwi, spuszczając wzrok na własne stopy. Najwidoczniej chyba zrozumiał, że nie bardzo to jednak pomogło…

– Wiesz… Zawsze miałem wrażenie, że ona jest zła. Pani Izuro Hana przychodziła do naszej posiadłości kilka razy. Zawsze wtedy w domu robiło się przeraźliwie smutno… Jak gdyby sama jej obecność wysysała z człowieka wszelką radość z życia.
Jeśli coś jeszcze miało się wydarzyć, to tylko z inicjatywy Kizuny. Miała bardzo łatwe zadanie… Musiała dostać się w jakiś sposób do siedziby. Musiała ukraść, kupić, zdobyć w inny sposób księgę, która wcale nie musiała istnieć. Nie miała żadnych konkretnych informacji… Wszystko to opiewało w tajemnice i brak punktu zaczepienia. No ale co można było zrobić, przyszłość i tak tkwiła w rękach tej młodej Kunoichi.

[Kizuna]

Kizuna była w tym momencie już kompletnie pogubiona w całej tej sytuacji. Nie wiedziała za bardzo, czego szuka, więc nie mogła nawet konkretnie zapytać o to właścicielki. Nawet gdyby wiedziała, jak wygląda ten manuskrypt albo jaki nosi tytuł, to jeśli wierzyć opowieści Otaku, był on czymś na tyle cennym, że nosił miano skarbu. Wyraźnie nie był to zwykły zlepek kartek, skoro zależało na nim tak wielu niepowiązanym ze sobą osobom. Książka musiała mieć albo wysoką wartość pieniężną wśród koneserów sztuki, albo nie być do końca tym, czym dziwak chce, żeby dziewczyna myślała, że ta książka jest. Była niemal przekonana, że zdobycie i przekazanie jej tej dwójce stanowi zły pomysł, ale nie miała już za bardzo szans na wyciągnięcie większej ilości informacji. Postanowiła spróbować porozmawiać z właścicielką, zdając się na improwizację. Nie widziała w tym wysokiej szansy powodzenia, ale właśnie o to jej chodziło. Najchętniej wróciłaby tu innym razem i pod osłoną nocy zdobyła manuskrypt dla siebie, jeśli ten faktycznie nosi tak dużą wartość.
- Skoro nawet Wy nie wiecie, czego tak właściwie szukam, to nie róbcie sobie zbyt wielkich nadziei. Schowajcie się, a ja spróbuję z nią porozmawiać.
Po wskazaniu przez Otaku odpowiedniego domu, poczekała, aż dwójka oddali się trochę i zapukała do drzwi budynku.

[Rei Uta]

Kizuna
Misja D
11/14

Kizuna nie miała najwidoczniej zamiaru zbytnio kombinować w kwestii zdobycia księgi, dlatego po krótkiej rozmowie z młodocianym klonem, zaraz zabrała się do swojej roboty. Posiadłość rodziny Hana była całkiem okazała, otoczona kamiennymi murami, z których co jakiś czas spływały niewielkie wodospady. Czerwona cegła w połączeniu z misternymi wzorami, które zlecono jako zwieńczenie prac rzemieślników z wysokich szczytów. Pośród zielonych ogrodów znajdowała się główna siedziba rodziny, górująca nad innymi budynkami znajdującymi się w okolicy. Otaku zniknął tak szybko jak mógł, gdy dziewczyna ruszyła wreszcie by zdobyć, to czego od niej oczekiwano. Co prawda posiadała jedynie szczątkowe informacje, które ogólnie wcale nie musiały być prawdziwe. Jednak nic nie stało na przeszkodzie by po prostu spróbować… Pukając do bramy oddzielającej zielone tereny od samego budynku mieszkalnego, przez dłuższą chwilę nie działo się zupełnie nic. Kizuna stała tak samo jak wcześniej, a jedynym towarzyszem w tej chwili był żółty motyl, który z zaciekawieniem usiadł na jej ramieniu. Dziewczyna mogła zwrócić na niego uwagę lub nie, zwłaszcza że wreszcie coś się zmieniło, a w bramie pojawił się wysoki jegomość, na oko po trzydziestce ubrany w czerwone Haori oraz luźne kremowe Hakama. Przez sekundę lustrował dziewczynę wzrokiem, po czym przemówił ciężkim głosem, przypominającym bicie kościelnych dzwonów.

– Jou Hazo, w jakiej sprawie przychodzisz?.
Zapytał, po czym dodał, zmieniając swój wyraz twarzy na nieco zniesmaczony.

– Nie wpuszczamy tutaj obcych, a szczególnie takich, którzy wyglądają mi na żebraków… Jeśli szukasz pracy, to w stajniach na tyle posiadłości coś się znajdzie.
Mężczyzna wydawał się przekonany, że rozmowa została zakończona, opierając dłoń na wrotach, które powoli zaczęły się zamykać przed młodą Kizuną. Chyba nie tak miała wyglądać ta misja, a jej siła perswazji wydawała się być zbyt niska by przekonać obcego mężczyznę z włosami tak mocno ulizanymi, że niemal kleiły się do jego czaszki. Dzień był piękny i pogodny, jednak teraz wypadało wreszcie coś zrobić. Nie było czasu na myślenie o pierdołach, Kizuna musiała wykazać się sprytem… Lub też zrezygnować z próby przekonania Jou, oddalając się w stronę stajni, gdzie czekała na nią dodatkowa robota. No cóż, tylko ona wiedziała, co właściwie w tej chwili było bardziej opłacalne. Zwłaszcza, że zdobycie księgi, mogło oznaczać również poznanie tajemnicy Otaku i jego towarzysza. Czas biegł nieubłaganie, a wrota coraz bardziej zamykały się przed twarzą młodej Kunoichi.

[Kizuna]

Posiadłość kolekcjonerów prezentowała się bardzo imponująco. Choć osada nie należała do ogromnych, były w niej miejsca, w które Kizuna nie miała okazji wcześniej zawitać. Ta część obrzeży osady była właśnie jednym z nich. Ktoś, kogo stać na taki dom, z pewnością mógł sobie pozwolić, żeby kilka Ryo zmarnować na bezużyteczne książki. Wiązało się to niestety z tym, że raczej nie uda się przekonać właścicieli manuskryptu pieniędzmi, których dziewczyna nie miała ponadto zbyt wiele. Na ten moment chciała jedynie zlokalizować obiekt i potwierdzić, że faktycznie znajduje się w tym miejscu. O tym jak go zdobyć będzie myślała później.
Mieszkaniec domostwa, członek rodziny lub jakiś służący, wziął ją za żebraczkę. Być może nie ubierała się modnie, ani nawet przeciętnie, natomiast stan jej twarzy i włosów raczej nie sugerował, że nie ma gdzie wziąć kąpieli. Nim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, wysoki mężczyzna uznał już rozmowę za zakończoną i zaczął zamykać przed nią drzwi. Kizuna zablokowała je, wkładając przed nie stopę i jedną ręką pociągnęła za klamkę, by móc znowu spojrzeć na swojego rozmówcę. Postanowiła kompletnie blefować, choć jej aparycja na pewno nie dodawała jej wiarygodności.
- Nie jestem żadną żebraczką. Nazywam się Kizuna Ren, jestem kolekcjonerką sztuki. Przybyłam tu aż z Atsui, niesiona plotką o rzadkich manuskryptach posiadanych przez zamieszkałą tu rodzinę. Czy trafiłam pod właściwy adres?

[Rei Uta]

Kizuna
Misja D
13/14

Kizuna nie dawał za wygraną, mimo że stała obecnie na straconej pozycji. Gdyby faktycznie ten wolumin miał taką wartość, to przecież nie byłoby szans by ktoś ot tak chwalił się, że go posiada. Być może dwójka dziwaków, których spotkała dzisiejszego ranka, miała inne wrażenie co do jej możliwości. No ale nie było teraz sensu gdybać nad tym, co mogło, a co się nie stało. Jou spojrzał na nią z nieukrywaną wrogością, gdy postanowiła nagle zablokować wrota prowadzące do reszty domostwa. Przez krótką chwilę nawet wydawało się, nawet że zastanawia się nad jej słowami, po czym wyrzucił z siebie, przeciskając słowa przez zaciśnięte zęby.

– Słuchaj gówniaro, nie interesuje mnie, za kogo się podajesz… Pani nie ma teraz w domu i na pewno Cię tutaj nie wpuszczę. Albo bierzesz robotę w stajni, albo spieprzaj, zanim wezwę straż.
Mocniejszym szarpnięciem zatrzasnął wrota, a nasza bohaterka miała tyle szczęścia, że w porę zabrała swoją stopę. No nic, jej plan najwyraźniej nie przyniósł pożądanego efektu. Właściwie to stała teraz samotnie przed wielkimi wrotami, a do głowy nie przychodziła jej inna możliwość zdobycia księgi. Jej zleceniodawcy również gdzieś zniknęli, być może oglądając tę komedię gdzieś zza krzaka. Kizuna musiała pogodzić się z porażką, zwłaszcza że bez odpowiedniego przygotowania, nie była w stanie zrealizować celu misji wyznaczonego przez wysokiego dziwaka. Aktualnie w jej głowie krążyło tysiące myśli, jednak jeśli miała znaleźć tą jedną właściwą, to aktualnie nawet nie była w stanie. Dłuższe przebywanie tutaj nie miało sensu, zwłaszcza że chwilę wcześniej zagrożono jej pojawiniem się stażników. Co ona niby miała im wtedy powiedzieć, że dwójka obcych zatrudniła ją, żeby zdobyła książkę, która mogła nawet nie istnieć. Wszystko składało się na jej niekorzyść, a czas ponownie zaczął przyśpieszać, zmuszając dziewczynę do podjęciom jakichś działań. Może praca w stajni nie była najgorszym pomysłem… Zawsze to coś tam zarobi, a i od lokalnych parobków można było czasem wyciągnąć przydatne informacje. Wszystko jak zwykle zależało od niej samej.

[Kizuna]

Gówniaro? Co za prostak. Gdyby ktoś powiedział tak do niej w miejscu publicznym, rzuciłaby się na niego z pięściami, nie zważając na to, jakie miałaby szanse. Nie była jednak w miejscu publicznym, tylko na czyjejś posesji, a w środku mogło się czaić więcej domorosłych jegomościów jego pokroju. Czuła, jak czerwieni się ze złości w obliczu tej obelgi, ale zacisnęła zęby i pozwoliła mężczyźnie odejść. Jeśli pójdzie do roboty w stajni, to raczej nie będzie już miała aparycji zdatnej do negocjowania rzadkiego manuskryptu. No, teraz właściwie najwyraźniej też jej nie miała. Skoro pofatygowała się już taki kawał, to nie zaszkodziłoby przejść się jeszcze kawałek na tyły posiadłości. Praca fizyczna nie była jej obca, a kilka Ryo w kieszeni to kilka Ryo w kieszeni. Miała możliwość przy okazji rozeznać się w terenie i zlustrować dom z każdej strony. Być może znajdzie tam kogoś, kto będzie wiedział o pani domu nieco więcej, niż mały Otaku. Z niewielkimi nadziejami udała się w poszukiwaniu zadania, najpewniej przy przerzucaniu łajna widłami.

[Rei Uta]

Kizuna
Misja D
15/14

Kizuna niestety zawiodła jeśli chodziło o kwestię zdobycia zwoju. A może po prostu tak jej się tylko wydawało, a cała misja z góry nie miała sensu. Jeśli księga była tak cenny, to chyba nie było możliwości by ktoś chciał jej ją oddać. Idąc wzdłórz muru, mogła zauważyć że sam dom zbudowany był w taki sposób, by jak najbardziej utrudnić włamanie się do środka. Zero okien, niski dach, głosy ludzi patrolujących teren. Dziewczyna musiała pogodzić się z tym że nie wejdzie tam bez przygotowania i planu. Gdy znalazła się na miejscu, przywitał ją wesoły głupek z uśmiechem w którym szczerzył wszystkie trzy zęby. Na widok młodej dziewczyny poprawił swoją czapkę która teraz niedbale opadał mu na czoło, po czym krzyknął niemal w jej stronę, gdy ta wyjaśniła po co właściwie tu jest.

-Panienka do pomocy, bardzo mi jest miło. Hatori Sato się nazywam, panienka będzie mi tu nakładać na wózek a jom wywieze to poza teren, żeby paniskowi nie śmierdziało z rana.
Mężczyzna wytarł jeszcze ręce o brudne ubranie, po czym złapał za rączki od swojego pojazdu. Najwidoczniej nie było sensu już o niczym rozmawiać, Kizuna chyba też nie chciała poruszać tematu księgi. Dzień mijał mozolnie i w sumie bez rewelacji. Hatori opowiedział kilka sprośnych żartów, ona miała przyjemność poznać imiona wszystkich zwierząt w stajni za sobą. Nie było mowy o tym by tutaj miała właściwie dostać jakieś wskazówki. Gdy słońce na niebie niemal skryło się za horyzontem, robota była wykonana a Sato wręczył jej zapłatę za wszystko.

-Panienka wpadnie kiedyś do mnie w odwiedziny, tak miło pracowało się razem
Zaśmiał się obleśnie, po czym odprowadził ją wzrokiem gdziekolwiek zniknęła. To był koniec tej przygody, która właściwie mogła chyba wyglądać inaczej.

KONIEC

[Kizuna]

Trzeba było pogodzić się z faktem, że manuskryptu raczej w swoje ręce nie dostanie, a przynajmniej nie dzisiaj. Nie za bardzo widziała jakiekolwiek otwarcie, by móc dostać się do środka wielkiego domu. No, może poza frontowymi drzwiami. Kizuna nie była geniuszem, ale nikt nie byłby na tyle głupi, żeby spróbować w pojedynkę wejść do strzeżonego budynku i spróbować ukraść jakąś książkę czy cokolwiek, nie mając pewności, czy w ogóle się tam znajduje. Sam manuskrypt też miał niewiadomą wartość. Dlaczego właściwie myślała o jakiejś kradzieży? Przecież niczego jej teraz w życiu nie brakowało. Bez sensu byłoby ryzykować rodzinę i dach nad głową dla wątpliwego zarobku. Dziewczyna wykonała posłusznie pracę w stajni, znosząc towarzystwo wątpliwej przyjemności. Po odebraniu zapłaty natychmiast się stamtąd zmyła. W poszukiwaniu jakiegoś bardziej przestronnego miejsca lub skrawka trawy.

  Ukryty tekst

z/t

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
11/?

Otaku przystał na propozycję Kizuny, nie mając właściwie innej szansy. Zaraz po zakończeniu rozmowy wyszli z budynku, a Sel stał dalej w miejscu, w którym go zostawili. Z pewnej odległości dało się zauważyć grupkę dzieciaków wskazujących, ich palcami, z nieukrywanym rozbawieniem, komentując wygląd mężczyzny. Nie było się czemu dziwić, zwłaszcza że w obecnym miejscu coś takiego mogło powodować zainteresowanie tłumu. Kizuna znała drogę do własnego domu, co nieco ułatwiło ich zadanie. Nie mogła przewidzieć jednak, w jaki sposób on zareaguje na dziwną propozycję. Reni Jugo posiadał bogatą przeszłość, zwłaszcza do chwili, gdy sam postanowił odejść z tego świata. Ich dom znajdował się w dzielnicy mieszkalnej, gdzie zazwyczaj przebywała razem ze swoimi siostrami. Znając skróty szybko dotarła na miejsce, w czasie, gdy jej kompani nie wypowiedzieli nawet jednego słowa. Dzieciak najwidoczniej wciąż był przybity przymusem podjęcia nagłej decyzji. Mając jednak za sobą tak ogromne pasmo niepowodzeń, pozostawała mu już tylko wiara w drugiego człowieka. Zanim się zorientowali znaleźli się w środku, a Kizuna mogła zdać sobie sprawę, że lokal pozostawał pusty. Sama willa jak zwykle prezentowała się okazale. Drewniane zdobienia i obrazy na ścianie, przytulna atmosfera mimo tego, że domem nie zajmowała się jego właścicielka. Renji był dobrym człowiekiem, jednak nie posiadał w sobie umiejętności w zakresie projektowania domu. Na swoje szczęście miał siedem córek, z czego każda włożyła w to miejsce odrobinę własnego serca. Otaku mógł ujrzeć wiele wazonów z kwiatami, gdzie w każdym dostrzec można było odmienne wyobrażenie piękna. Barwy i kolory zlewały się jednak w niesamowity sposób, tworząc atmosferę, jaką powinien mieć każdy dom. Zanim Kizuna zdążyła odezwać się do młodego towarzysza, on był o dziwo szybszy.

– Też zawsze chciałem mieć taki dom… Musisz mieć niezwykłe szczęście.
Przemówił do niej, jednak to nie ona miała szansę na odpowiedź. Nim się zorientowali co się dzieje, za plecami Kizuny pojawił się mężczyzna o pokaźnej budowie ciała. Czarnowłosy drab o potulnym wyrazie twarzy, który z pewnością w sekundę mógłby zakończyć żywota ludzi zebranych w tej sali. Znajdowali się właśnie w głównym salonie, do którego dziewczyna mogła poprowadzić przez krótki hol. Jego ruchy były bezszelestne, właściwie to nawet ona nie wiedziała, do czego zdolny jest ten człowiek. Renji Jugo, którym w istocie był, wycierał właśnie głowę białym ręcznikiem. Jego tors pozostawał nagi, a dolną partię owinął czymś co przypominało stare kimono.

– Moja córeczka nie musi mieć szczęścia… Ma mnie.
Dziewczyna dopiero po usłyszeniu tych słów mogła jakoś zareagować, nie mając wcześniej nawet szans na to by zdać sobie sprawy, że jest obok. Na jego obliczu jak zwykle malowało się szczęście i coś jeszcze… Jakiś mrok, który starał się ukryć.

– Co tam córcia… Myślałem, że wszystkie jesteście dzisiaj w mieście.
Mężczyzna nawet nie zwracał uwagi na parę dziwaków… Jeśli Kizuna ich tutaj przyprowadziła, to musiała mieć ku temu dobry powód… Prawda?

[Kizuna]

Chociaż Kizuna sama miała w głębokim poważaniu modę i właściwie swój wygląd, to tym razem nie ona była w centrum uwagi. Może i mężczyzna w rezydencji wziął ją wcześniej za bezdomną, czy tam pracownika fizycznego, ale przynajmniej nikt nie wytykał jej otwarcie palcami. Nie, żeby sobie na to pozwoliła, ale to inna kwestia. Droga do domu przebiegła im w ciszy, z czego bardzo się cieszyła, bo nie chciała znowu słuchać użalań Otaku i jego wątpliwości co do planu. Chłopak z podziwem i niekrytą zazdrością napawał się wnętrzem ich domu. Nazwał ją nawet szczęściarą, chociaż za taką się nie uważała. W końcu, zanim tu trafiła, jej życie nie było wcale usłane różami. Sama też nie tak dawno miała epizod, kiedy nie miała bezpiecznych czterech ścian do spania. Otaku mógł się cieszyć, że przynajmniej nie był w tej niedoli sam, chociaż z jego ojca kompan był raczej żaden. No, przynajmniej tymczasowo. Jeśli uda im się zdobyć manuskrypt i przeprowadzić pomyślnie rytuał, to może istniało jeszcze dla nich szczęśliwe zakończenie. Nie zdążyła nawet odpowiedzieć, nim za jej plecami pojawił się jej tata. Mimo swoich ogromnych gabarytów udało mu się zakraść do nich niepostrzeżenie, co trochę ją wystraszyło. Nie bała się go, bo nie dał jej nigdy ku temu żadnego powodu, ale koniec końców był Juugo. Wolała nie być w okolicy, kiedy jakiś się wścieknie, a już na pewno nie on. Cieszył się na jej widok, zresztą z wzajemnością.
- Hej tato, właśnie wróciłam. To jest Otaku - Kiwnęła głową w stronę dzieciaka - Otaku, to jest mój tata. Otaku ma duży problem i potrzebuje dużej pomocy, ale ja sama nie dam sobie z tym rady. Myślę, że ten temat może cię zainteresować. Najlepiej będzie, jak sam ci wszystko wyjaśni - Zrobiła krok na bok i pozwoliła chłopakowi mówić i samemu nakreślić cały scenariusz.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
13/?

Renji spojrzał na swoją córkę z nieukrywanym zaskoczeniem, starając się skupić na jej nowych towarzyszach. Rzucając ręcznik gdzieś w kąt, napiął swoje mięśnie, zakładając ramiona na piersi. Przez kilka chwil lustrował wzrokiem dwójkę dziwaków, jednak w żaden sposób nie skomentował ich odmiennego wyglądu. Z pewnością w czasie swych wędrówek spotkał niejedną abominację. Renji odetchnął spokojnie, po czym przemówił do tego większego.

– Więc, co to za niezwykła sprawa, z którą moja córka nie jest w stanie sobie poradzić.
Ku ponownemu zdziwieniu, to nie ojciec Otaku odpowiedział, ale sam chłopiec. Właściciel rezydencji niestety nie mógł mieć wiedzy o tym, że wysoki człowiek jest tylko pustą marionetką, którą dzieciak ciągnął za sobą by nie wzbudzać większej uwagi. Zanim Kizuna się zorientowała, młody zaczął opowiadać Renjiemu tą samą opowieść, którą wcześniej sprezentował dziewczynie. Nie pomijając najmniejszych szczegółów, doszedł do końca opowieści, zaznaczając, że cała robota może się opłacić człowiekowi, który porzucił ścieżkę zabijania. Juugo przez długą chwilę nie zmienił swej pozycji, po czym ku zaskoczeniu wszystkich roześmiał się głośno.

– A więc to tak… Chłopaku, wpakowałeś się po same uszy w niezłe bagno. Jeśli jesteś ciekaw, to od dawna zastanawiałem się co też kryje się w tej siedzibie. Do naszego kręgu przychodziło kilkoro osób, które wspominały, że rezydencja skrywa więcej niż zdobione suknie i nieciekawe harlequiny dla podstarzałych dam.
Reni spojrzał na dziewczynę, po czym przemówił głosem, w którym czuć było ojcowskie zmartwienie.

– Dobrze, że przyszłaś z tym do mnie, tak się składa, że jeden z urzędujących tam najemników ma niespłacony dług z naszą rodziną… Chętnie odbiorę to, co się należy.
Mężczyzna odwrócił się na pięcie, rozprostowując pokaźny kark, który teraz strzelił w rytm jego kroków. Najwidoczniej Juugo szykował się do akcji, a krew która od zawsze w nim wrzała… Znowu bydziła się do akcji.

– Muszę zebrać kilka informacji i zwołać chłopaków… Spotkajmy się przy starym magazynie niedaleko dzielnicy mieszkalnej. Wiem jak to rozegrać, jednak będzie nam potrzebne dobre zgranie by nasz zleceniodawca nie stracił szansy na odzyskanie rodziny… Kizuna, uważaj na siebie, wiesz, że tatko byłby bardzo zły, gdyby coś ci się stało… Nie wiem, czy wioska mogłaby to przetrwać.
Ponownie zaśmiał się do siebie, jednak w tym dźwięku dało się wyłapać nutę szaleństwa. No nic, Renji zniknął, a im zostało jedynie przygotować się do spotkania w punkcie zbiórki. Po tym może już nie być szans na to by coś zmienić… Jak zwykle wszystko pozostawało w rękach Kizuny.

[Kizuna]

Była pod dużym wrażeniem tego, z jakim spokojem i powagą podszedł do prośby chłopca. Ona sama rzadko brała kogoś na poważnie, a szczególnie kogoś w takim wieku, choć przyznać trzeba, że Otaku był dość dojrzały na swój wiek. Był to z pewnością efekt jego przeżyć, sama mogła się z tym utożsamić. Dużym zrządzeniem losu, ojciec Kizuny również miał swój interes w tym, żeby wziąć szturmem ten dom. Chyba nie miał zamiaru oddelegować do tego swoich podwładnych, ale też samemu się tam udać. Było jej trochę żal tych, którzy będą mieli nieszczęście stanąć mu na drodze. Skoro to wyszkoleni zabójcy, to prędzej czy później i tak raczej czekała ich śmierć z ręki kogoś innego. Musiała się też upewnić, że to nie ona będzie przypadkiem tym nieszczęśnikiem. Nie miała potrzeby większych przygotowań. Dopiero co była w sklepie, żeby uzupełnić wyposażenie. Korzystając z dodatkowego czasu, postanowiła przebrać się w coś bardziej odpowiedniego do takiej misji i do potencjalnej walki. Wzięła też ze sobą swój nowy zakup, który wraz z drugim kunaiem nosiła przy pasie.
- Najlepiej będzie, jak przeczekacie gdzieś tę akcję. Możecie iść do siebie albo zostać tutaj. Tylko błagam, niech wam do głowy nie przyjdzie czegoś ukraść, bo wtedy manuskrypt będzie waszym najmniejszym zmartwieniem. Zrobię, co mogę, żeby go dla was zdobyć i jak najszybciej z nim do was wrócę - Powiedziała przed wyruszeniem do Otaku, po czym biegiem udała się w umówione miejsce przy starym magazynie.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
15/?

Renji nie potrzebował zbyt wielu informacji. Skoro znał to miejsce, to z pewnością mógł wiedzieć jeszcze więcej, niż wydawało się wszystkim tutaj zebranym. Otaku przedstawił swoją wersję tej przykrej opowieści, pozostawiając swój los w silnych dłoniach ojca Kizuny. Dziewczyna rozumiała, że nie było sensu wchodzić mu teraz w drogę, gdy postanowił zaplanować właśnie całą akcję. Przechodząc do własnej części przygotowań, przemówiła do dzieciaka, przedstawiając mu swoje zdanie na temat jego roli. Chłopak wydawał się nieco przybity po jej słowach, jednak kiwnął głową z aprobatą.

– Zostaniemy tutaj, jeśli pozwolisz… Obiecuje, że nie dotknę niczego, co nie należy do mnie.
Dzieciak usiadł na krześle stojącym pod ścianą, a jego martwy ojciec stanął kilka kroków za nim. Najwidoczniej tak już miało zostać do samego końca tej przygody… Kizuna nie miała jednak czasu na martwienie się szczegółami, gdyż sama potrzebowała zastanowić się nad tym, czego właściwie może potrzebować w środku. Miała trochę czasu przed rozpoczęciem operacji, dlatego skorzystała jeszcze z możliwości zmiany ubioru. Stawiając na coś wygodniejszego, po kilku godzinach znalazła się we wskazanym przez ojca miejscu. W pierwszej chwili nic się nie działo… Ot stary magazyn ze zniszczonymi skrzyniami, które ktoś postanowił pozostawić w aktualnym stanie. Kunoichi po chwili zauważyła jednak trzech mężczyzn zbliżających się do jej pozycji, z czego jednym był jej ojciec. Dwóch pozostałych niedane było jej poznać, chociaż aparycja drabów wskazywała, że większość swego życia musieli przesiedzieć w ciasnych celach. Renji uśmiechnął się do córki, unosząc dłoń w geście powitania. Na jego twarzy pojawił się ten sam uśmiech co zawsze, ukazujący ojcowską miłość do swego dziecka.

– Co tam Kizunia, gotowa wybrać się z tatkiem na polowanie?.
Mężczyzna wydawał się być całkowicie rozluźniony, co chyba działało pozytywnie na jego towarzyszy. Obaj uśmiechnęli się szeroko, ukazując niepełne uzębienie, po czym z ceremonialnym gestem ułożyli dłonie na szerokich kordelasach wiszących przy pasach. Byli to zapewne typowi najemnicy, którzy wiedzieli, że praca u Renjiego może być opłacalna nie tylko pod względem finansowym.

– Kilku naszych ludzi obserwuje wejścia, które wskazał Otaku… Dodatkowo mamy człowieka, który w tej chwili działa na terenie posiadłości, jeśli nam się uda, to nie trzeba będzie nawet brudzić sobie rąk. Wchodzimy przez główne wejście, wcześniej eliminując lokaja, który zawsze tam jest. Plany budynku, które udało mi się zdobyć mówią o dwóch drogach do pokoju, którego nie ma na oryginalnym zarysie projektowym… Jedna droga biegnie przez wyższe piętro, a druga przez piwnicę… W środku będziemy musieli się rozdzielić.
Renji zaczął nagle swoją przemowę, ukazując im plan działania. W tej chwili wychodziła na świat jego zdolność do uzyskiwania informacji, nawet w tak krótkim czasie. Mężczyzna o kruczoczarnych włosach podchodził do tematu rozważnie, jednocześnie starając się zachować przy tym swój naturalny styl bycia. Teraz ponownie spojrzał na Kizunę, przemawiając, tak by zrozumiała, że jego słowa mają podwójne znaczenie.

– Bierzesz pwnice, Ges i Res idą z tobą… Jeśli coś się zacznie dziać po prostu krzyknij, będę tam w mniej niż trzy sekundy.
Mężczyzna położył swą silną dłoń na jej głowie, po czym spojrzał na posesję widoczną w oddali… Na jego twarzy pojawił się mroczny uśmiech.

– To co… Idziemy wiara?.