Rynek

[Ryuujin Kodai]

Sytuacja w której się znalazłem była dla mnie czymś nowym. Czymś czego nigdy do tej pory nie przeżyłem... a może przeżyłem ale nie pamiętam... Ciężko było mi się połapać nawet we własnych myślach. Choć czy ja jeszcze naprawdę myślałem? Może tak naprawdę byłem tylko wytworem czyjejś wyobraźni? Postacią stworzona do odegrania jakiejś roli w wyimaginowanym świecie którzy tak naprawdę miał na celu pomóc komuś odciąć się od rzeczywistego świata... może.
Mimo to szedłem na przód, brnąłem przed siebie zapewne kierowany resztakami instynktu przetrwania który pomógł mi ostrzec do jakiejś osady pełnej chodzącego jedzenia. Jedzienia? Jedzenie nie chodzi. Chyba.
W pewnym momencie moją świadomość odleciała. Zrobiło mi się ciężko więc położyłem się spać wraz z moim lislim czarodziejem. W końcu niebawem miałem się z nim udać w daleka podróż aby pozbyć się przeklętego pierścienia jako dziecko które przetrwało. Niestety na mojej drodze stało imperium posiadające dziwnych białych wojowników którzy wyglądali jak klony jednej osoby.
Na szczęście w mojej drużynie był jeszcze jakiś dziwny zielony ropuch i latający koleś w żółto czerwonej zbroi który latał, jakiś koleś z młotkiem i facet pająk. Gdzie ja tak naprawdę byłem?
Resztki świadomości przypominały mi tylko że muszę otworzyć oczy i się obudzić!

[Arii]

Co za Skurw... - Wyprawa B- Ryuujin Jakiś-tam Ciapciak

15/17

Młody Ryuujin odpłynął, całkowicie odpłynął. Nawet nie wiedział, jak został przetransportowany przez swojego zleceniodawcę i jego pachołków do cyrulika. -Stan jest tragiczny. Naprawdę tragiczny. Na pewno mówiłeś, aby nie dał się ukąsić?- ktoś zadawał pytania, które w śnie wojownika rozmywały się i zamieniały się w cudowną piosenkę syreny... Syreny? A skąd przy kolesiu Pająku i jakimś hydrauliku z przyszłości Syrena? A czy wiedział, że śpiew syren tak naprawdę zaciągał ku otchłani śmierci? Tak, dążył tą drogą. Jego sen go zaciągnął ku tej otchłani. Ale co dalej? Czy on w ogóle wiedział, że umiera? Czy wydawało mu się, że ktoś wyciąga z niego magiczną wtyczkę i cyk, nie ma zasilania?
-Tak, mówiłem. Ale jak widzisz, jakimś cudem to monstrum go zraniło.- odpowiedział znajomy głos. Tym razem słyszał już dokładniej, ale jakby niepewnie sięgając do świadomości... Czyżby teraz wszystko działało, tak jak powinno działać?
-Może, gdybyś powiedział mu prawdę o Karakaszu to by tak nie skończył! Teraz nie wiem czy go z tego wyciągniemy!- nowy głos powiedział. Dźwięki zaczęły się stabilizować a temperatura jego ciała unormowała się i nie czuł żadnych skutków ubocznych. Kiedy powoli chciał otworzyć oczy, kolory przez chwilę pomigotały, ale i te wróciły do normy. Czyżby ktoś go wrzucił w tę wymyśloną rzeczywistość? A może to tamta była wymyślona?!-O matko! Ty żyjesz!- to była jedyna reakcja, jaką otrzymał, ponieważ starszy cyrulik z jakimiś ziołami w dłoni patrzył się z rozdziawionymi ustami na niego, niedowierzając w to co widział.

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Świat w jakim się znalazłem z jednej strony był dla mnie czymś nowym. Niezrozumiałym. Choć zdawało mi się to całkowicie normalne ale jednocześnie nierealistyczne. Myśli nie potrafiły skupić się na niczym innym jak na wyścigu. Nie byłoby przesadą gdybym stwierdził że one, myśli znaczy się, podkładały sobie wzajemnie świnie.
W pewnym momencie jednak zacząłem słyszeć jakieś głosy. Bogowie? Możliwe, tym bardziej że nie byłem w stanie zrozumieć znaczenia tych słów które się wręcz zamywały w odmętach mojej świadomości. Dopiero po chwili zrozumiałem że jeśli to faktycznie głos bogów to nie mogę iść w tą stronę. Przecież jeszcze tyłu walk nie stoczyłem, tyłu przepięknych bitew. Zaczęła wzbierać się we mnie determinacja by próbować wrócić. Musiałem walczyć.
Nie wiem co się wydarzyło ani dlaczego akurat w tym momencie ale raptem otworzyłem oczy będąc nieco wycieńczony i zdezorientowany. Powoli uniosłem tors wspierając się na rękach i rozejrzałem się wokół. Chciało mi się pić i bolała mnie główna jak po jakiejś grubej imprezie ale nie obudziłem się w łóżku z piękna kobietą, a w jakimś pomieszczeniu z niezbyt urodziwym facetem.
- Żyje. Jeszcze. Daj mi wody bo padne z odwodnienia.

[Arii]

Co za Skurw... - Wyprawa B- Ryuujin Jakiś-tam Ciapciak

16/17

Szklanka z wodą została mu od razu podana i miał chwilę do przyzwyczajenia się do tego świata, realnego bądź nierealnego. Gdyby chciał się rozejrzeć zobaczył, leżącego i dalej śpiącego lisa obok swojego drewnianego posłania, na którym został umieszczony. Wszędzie walały się jakieś fiolki i zioła. Na pewno znajdowali się u jakiegoś cyrulika, czyli ktoś go odnalazł. I jak się okazało był to jego zleceniodawca, który bez kaptura okazał się mężczyzną po trzydziestce, nawet z przystojnym ryjem, ale zmartwionymi oczami. -Nie wierzę, że przeżyłeś... Podobno trucizna Karakasza... To nie powinno być możliwe dla zwykłego śmiertelnika. Powinieneś po kilku minutach już nie żyć. A ty wróciłeś całą tę drogę i ... I żyjesz! Co się stało z wężem? Przeżył? Krąży po tamtych rejonach?- nikt nie sprawdził tego, co miał przy sobie. Albo zostało to na... Ale nie widział swoje szpargały zasłonięte swoim odzieniem. Rozebrali go... Po co? Chcieli go ciąć, żeby wydobyć truciznę?
Kolejne naczynie z wodą pojawiło się przed nim, aby mógł uzupełnić wodę w organizmie. Widział wzrok mężczyzn na sobie, jakby czekali na jego opowieść... Która nie była zaskakująca. W końcu spuścił wpierdol gadowi, który nie pasował wielkością do odpisu.

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Na ouczatku ignorowałem wszelkie pytania i spojrzenia, ignorowałem też fakt bycia nagim bo bądź co bądź nie miałem żadnych podstaw do skrępowania swoim ciałem. Powoli przechyliłem kolejne naczynie z wodą opróżniając je do cna by następnie przenieść wzrok na swojego zleceniodawcę.
- Karakasz. - powtórzyłem z niekrytym brakiem sympatii - Więc ten wojownik miał swoje miano które też znałeś ale nie raczyłeś mi o tym powiedzieć? Zadane pytanie było raczej retoryczne, pełne niezadowolenia.
- Karakasz nie żyje. - odparłem krótko wstając pomału aby przypadkiem nie zakręciło mi się w głowie aby móc zrobić to o własnych siłach bez pomocy. Spojrzałem na liska upewniając się czy nie ma na nim ran i ostrożnie umieściłem go na właściwym miejscu. Na swojej głowie.
- Zadanie wykonałem prawie w całości jeśli o to pytasz ale skoro pytasz musiałem po drodze zgubić "rzecz" zadania. Nie interesuje mnie już. Pieniądze możesz zachować sobie, a po zdobycz wysłać ludzi. Musiałem gdzieś zgubić po drodze. A teraz panowie pozwolą, oddajcie mój dobytek. Miecze, ubrania, wszystko i opuszczam to miejsce.

Z/T jeśli odzyskuje ekwipunek

[Arii]

Co za Skurw... - Wyprawa B- Ryuujin Jakiś-tam Ciapciak

17/17

Tak, mężczyzna był przez chwilę przerażony faktem tego, co się tutaj wydarzyło. Karakasz był martwy a Ryuujin zgubił to co miał zdobyć. W dodatku został poważnie ranny i odpłynął na ile? Godzinę? Kilka? Doby? Tego też nie mógł wiedzieć. Mężczyzna nawet się nie odezwał. Najemnik nazwał węża WOJOWNIKIEM, nie rozumiał tego, ale mniejsza. Nie otrzymał tego, co chciał otrzymać. Ale najwyraźniej nic już to nie da... Nie chciał nic więcej zdradzać, samo to, że wąż już nie żył... Trzeba było to szybko załatwić, wysłać kogoś innego po całe cielsko, aby móc je oskórować, poćwiartować... Była to leżąca żyła złota pozostawiona na pastwę losu! O nie, nie! Tak być nie mogło. Ryuujin zebrał swoje rzeczy, ubrał się i bez żadnego zająknięcia wyszedł, czując, że coś się w nim zmieniło.

  Ukryty tekst

WYPRAWA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

[Rei Uta]

Kizuna
Misja D
1/?

Ta przygoda mogłaby rozpocząć się od oczywistych wniosków na temat letniej pogody. Moglibyśmy opowiedzieć też o obecnym stanie Nawabari, w obliczu trwającej wojny. Strach w ludzkich oczach, zwątpienie w lepszy dzień, który mógł nadejść. Rozpacz z powodu zabranych mężów i synów, niepewność jutra. Na całe szczęście ta opowieść nie dotyczyła tak strasznych rzeczy, a jej bohaterka została właśnie potrącona na samym środku wspomnianej wcześniej osady. Kizuna mogła obserwować ze swojego położenia mężczyznę wyższego niż ona sama, co w obecnym świecie było sporym wyzwaniem. Człowiek ubrany w czarny płaszcz spoglądał na nią z góry, krzywiąc się, jak gdyby zobaczył kogoś, kto zaraz będzie dopytywać się, czy jego życie na pewno jest właściwie prowadzone i czy nie czas na zakładanie rodziny. Drab o ogorzałej twarzy, na której widać było ślady dawnej ospy. Teraz jego wstrętne oblicze zdobił biały puder i czerwone kreski wokół ust i oczu. Dziwak klasnął w dłonie, a w tej samej chwili zza jego pleców wyłonił się dzieciak przypominający do złudzenia jego mniejszą wersję. Rudy, z nieco ładniejszą buźką, ale w identycznym płaszczu i z miną, która nie wróżyła niczego dobrego. Ten młodszy śmiał się tak mocno, że gil z jego nosa wystrzelił prosto w stronę nastolatki, a ten większy w tym samym czasie strzelił go otwartą dłonią w tył głowy. Zabawna scena można powiedzieć… Zanim nasza bohaterka mogła, chociaż zrozumieć o co tu właściwie się rozchodzi. Młodszy wskazał na swojego towarzysza, po czym wykrzyknął jej w twarz, ignorując ludzi, którzy coraz gęściej interesowali się zaistniałą sceną.

– Ty wiesz, kto to jest… Wiesz, co zrobiłaś kretynko.
Młody przerwał na chwilę, nabierając powietrza w płuca, po czym kontynuował swój monolog… Ale właściwie, po co?

– Przed tobą stoi wielki Pan Arana Sel Poli Ono Tera Harato Jogm... Złoty błysk, świetlisty promień, księżycowy sen..
Chłopak niemal płakał, kiedy przeniósł swój wzrok na mężczyznę, a jego samego otoczył blask niewidzialnej aury, którą emanował wysoki człowiek o dziwnym imieniu.

– Arana Sel Poli Ono Tera Harato Jog jest znanym na całym kontynencie muzykiem, aktorem, tancerzem, kochankiem, wielbicielem piękna, znawcą sztuki i rzemiosła oraz oczywistym autorytetem, jeśli chodzi o sprawy związane z możliwością szybkiego zarobku.
Po ostatnim co powiedział znowu dostał z otwartej dłoni, jednak tym razem na tyle mocno, że sam wylądował twarzą w ziemi. Zanim pozbierał się do kupy dziewczyna miała wreszcie czas dla siebie. Nasz Arana Sel Poli Ono Tera Harato Jog nie odezwał się nadal jednym nawet słowem, z pewnością, piastując stanowisko młodej Kizuny zbyt nisko by okryć ją swym blaskiem. Mężczyzna przedstawił się poprzez swego giermka, a to miało być dla niej z pewnością wystarczającym dowodem, że może czuć się zaszczycona. Jak już wspomniałem na samym początku, ta przygoda mogła zacząć się zupełnie inaczej… Ale po co?

[Kizuna]

Konflikt w Sogen był głównym tematem lokalnej społeczności w ciągu ostatnich dni, jednak Kizuna nie przykuwała do niego szczególnej uwagi. Nie była najlepsza z geografii ale wiedziała, że od Muru do Daishi jest spory kawałek i gdyby konflikt przybrał na mocy, między jej domem a hordą dzikich jest jeszcze mnóstwo prowincji. Sama nie czuła ogromnej chęci rzucić się w wir walki. Pole bitwy to coś zupełnie innego od areny. W morzu żołnierzy, gdzie obszarowe techniki pewnie walają się na prawo i lewo, nawet najtwardszym zawodnikom zdarzało się zginąć od bezpańskiego pocisku. A ona zdecydowanie nie należała do najtwardszych. Żywiła jednak nadzieję, że konflikt zostanie zażegnany zanim zaangażuje się w niego pół kontynentu. Próżno wierzyć, że na Sogen skończyła by się ekspansja ludzi zza muru. Z przemyśleń wyrwał ją mały wypadek drogowy, o co ciężko w tej niezbyt ruchliwej wiosce. Często zdarzyło jej się zagapić ale zwykle ktoś w ostatniej chwili zszedłby jej z drogi. Najwyraźniej ten mężczyzna nie zamierzał tchórzyć. Spojrzała na jego wymalowaną twarz.
Jakiś wyznawca albo amator sztuki. Nie wiem, co gorsze - Pomyślała. Zza tajemniczego jegomościa, który najwyraźniej nie przejmował się letnią pogodą, wyłonił się drugi on w wersji miniaturowej. Miała głęboką nadzieję, że to ojciec i syn lub są powiązani krwią w inny sposób. Wizja dziecka pod opieką dziwaka nieco ją przerażała. Miniaturka przedstawił swój pierwowzór, nie szczędząc obcej im dziewczynie szczegółów, co spotkało się najwyraźniej z dezaprobatą. Kizuna kucnęła przy powalonym dzieciaku i podniosła go z błota za kaptur jego płaszcza.
- Pierwsze słyszę - Odpowiedziała małemu bez krzty wrażenia - A czego tak wspaniały duet szuka w takim miejscu jak to?

[Rei Uta]

Kizuna
Misja D
3/?

Dziewczyna, zachowując zimną krew postanowiła zignorować niecodzienność sytuacji, w której się znalazła. Spoglądając na dwójkę cudaków pomogła temu mniejszemu wstać z ziemi, a właściwie unieść jego głowę na tyle by ten postanowił odpowiedzieć na jej zręcznie zadane pytanie. Chłopak, plując resztką ziemi z otwartych ust, spojrzał w jej oczy bez cienia najmniejszego zażenowania, odzywając się z naturalną dla siebie wyniosłością. Jego głos nie pasował do całej otoczki, w którą ubrał swoją osobę, zwłaszcza że na oko ten gnojek miał mniej niż dwanaście lat.

– Jesteśmy zbieraczami dawnej wiedzy, odkrywamy to, co pozostało zapomniane, odnajdujemy to, co miało zostać zgubione, nikt nie może stanąć nam na drodze, gdy zmierzamy w stronę prawdy marna istoto!

Jego odpowiedź oczywiście nie mówiła niczego, a cała rozmowa była równie dziwaczna jak obaj panowie w czarnych płaszczach. Ten o imieniu którego nie warto było zapamiętywać spojrzał na swego mikrego towarzysza, po czym kopnął go w tyłek, dając do zrozumienia, że udziela mu pozwolenie na dalszą konwersację… Najwidoczniej ich system werbalny zładował się na zupełnie innym poziomie niż u większości normalnych ludzi. Dzieciak spojrzał na swojego dorosłego kompana, po czym wytarł nos wierzchem obleśnie brudnego rękawa.

– Aaaa, tak… No i tak się dla ciebie szczęśliwie składa się, że mieliśmy właśnie zwerbować kogoś do bardzo delikatnego zadania, które będzie wymagało od tego… No… śmiałka.

Młody zaciął się na chwilę, wpatrując się pytającym wzrokiem w stronę milczka. Tamten jednak, z kamiennym wyrazem twarzy nie wydawał się mieć zamiaru w żaden sposób ułatwić jego zadania.

– Będzie wymagało sporo sprytu oraz umiejętności, no i oczywiście zapłacimy też, ile trzeba.

Chłopak pozbierał się wreszcie z ziemi, stercząc teraz, jak dziwny dzieciak w towarzystwie dziwnych ludzi. Przez chwilę cisza, która zapadła mogła wydawać się nawet krępująca, jednak, czego można było oczekiwać po tak przyjemnie rozpoczętej znajomości. Człowiek, który z pewnością zlecał to zadanie jako dorosły, wydawał się najmniej poruszony całą sprawą. Chociaż, przez maskę farby, którą nałożył na swoją twarz, ciężko było stwierdzić, czy ten wlepiony teraz wzrok w młodą Kizune, nie był błagalnym wyznaniem jego resztek normalności. Ludzie, którzy w pierwszej chwili zainteresowali się zaistniałą sceną, teraz dali sobie spokój. Jak wiadomo największym powodzeniem cieszyło się mordobicie albo czyjeś nieszczęście… Tutaj do żadnego z podanych jeszcze nie doszło, więc nie było sensu marnować cennego czasu, gdy życie takie krótkie. Pozostawało teraz jedynie zastanowić się co dalej, czy właściwie był sens przyjmowania misji od dwóch niepewnych typków.

[Kizuna]

Kizuna patrzyła na dwójkę dziwaków próbując ich rozszyfrować. Autoprezentacja małego właściwie dała więcej pytań, niż odpowiedzi. Z jego opisu brzmiało, jakby miała do czynienia z archeologami ale na takich raczej nie wyglądali. Może po prostu kolekcjonowali stare książki czy coś takiego. To nawet pasowałoby do tego fragmentu o znawcy sztuki. Po tym, jak została nazwana "marną istotą", puściła kaptur, za który wcześniej trzymała dzieciaka i pozwoliła mu znowu upaść. Potem wreszcie przeszli do konkretów, nadal jednak nie zdradzając zbyt wiele. Nie wiedziała, dlaczego akurat ją wybrali jako osobę odpowiednią do tego tajemniczego zadania. Najwyraźniej coś w jej aparycji o tym przesądziło, może coś o niej od kogoś słyszeli, a może po prostu wyglądała na frajerkę, która nadstawi karku za marne grosze. Nie miała jednak w zwyczaju pogardzić okazją zarobienia kilku ryo, więc połknęła haczyk. Nie zaszkodzi się zapytać, a może wyniknie z tego coś dobrego.
- O jakim zadaniu konkretnie mówimy? No i oczywiście o jakiej stawce?

[Rei Uta]

Kizuna
Misja D
5/14

Kizuna złapała haczyk, co oczywiście wiązało się z pyszałkowatym uśmiechem ze strony tego, który posiadał zbyt głupie imię by je nawet próbować zapamiętać. Młodszy, który nie krył swojego rozczarowania, co było oczywistym przykładem tego, że jego pan to prawdziwy pan, a on z pewnością sam wolał zająć się ich problemem. Powiedział nagle bez dalszych ceregieli.

– Pana rana Sel Poli Ono Tera Harato Jogm, nie potrzebuje ci niczego udowadniać!.
Obłęd w jego oczach pojawił się tak samo nagle, jak nagle pojawił się kolejny strzał w tył głowy od wysokiego zleceniodawcy. Uderzenie podziałało najwidoczniej, jak swoisty restart dla młodego, który zaraz kontynuował swoją wypowiedź z nieco większą życzliwością.

– Dostaniesz dwieście piędżiesiąt Ryo, jeśli Arana Sel Poli Ono Tera Harato Jogm otrzyma swoją księgę.
Po ostatnim słowie spojrzał na swojego towarzysza, jednak tamten dał jedynie krótki znak skinieniem głowy. Najwidoczniej ich kontakt werbalny był jeszcze w gorszym położeniu, niż zdawało się na samym początku. Właściwie to, gdyby nie ten mały, to nasz dziwak w cudacznym makijażu, mógłby zapomnieć, kim właściwie jest.

– Tak jak wspomniałem, celem naszego zadania jest pewna niezwykła księga. Podobno znajduje się w rękach pewnej kolekcjonerki, która jeśli mnie pamięć nie myli nie przepada za moim panem (w tym miejscu o dziwo nie dostał w łeb). Księga, o której mówimy zawiera bardzo cenny manuskrypt, jednak samo jego znaczenie już nie jest takie ciekawe. Jeśli wierzyć w to, co się o niej mówi, to można odnieść wrażenie, że w gruncie rzeczy zawiera wszystko i nic…
Dzieciak przerwał na chwilę, wypuszczając z siebie długi oddech. Najwidoczniej rola podnóżka też bywała trudna, a sama egzystencja z człowiekiem, który nie odzywał się nawet słowem, też z pewnością nie należała do łatwych. Chłopak spojrzał na dziewczynę z wyraźną niepewnością, po czym, zadziwiając wszystkich…

– Nazywam się Otaku… Bardzo miło mi cię poznać.
Postanowił się przywitać, wykorzystując nawet elementy uprzejmości. Zdecydowanie była to dziwna para ludzi, a ten dzień dopiero się zaczynał. Kizuna miała teraz szansę na opuszczenie ich i znalezienie innej formy zarobku, jednak czy zdobywanie księgi mogło być czymś trudnym do zrealizowania. Wiatr powoli wdarł się do osady, poruszając bambusowe dzwonki, które grały przyjemnie melodie, zawieszone wśród spiczastych dachów osady. Słońce powoli wzeszło na szczyt nieba, podziwiając krainę, którą odwiedzało już tyle razy. Był to zdecydowanie piękny dzień, mimo całego napięcia wiszącego w przestrzeni. Należało żyć normalnie, bez cienia strachu przed jutrem.

[Kizuna]

Regularne uderzanie dzieciaka zaczynało działać Kizunie na nerwy. Nie za bardzo obchodziło ją, czy jest to ojciec i syn, pan i niewolnik czy cokolwiek innego. Znęcanie się nad słabszymi wywoływało u niej odrazę. Jeżeli klauna tak świerzbią ręce, to może spróbować rozładować agresję na kimś większym niż ten maluch. W głowie powiedziała sobie, że to ostatnia szansa i przy następnym uderzeniu nie przejdzie obok tego obojętnie. Miała zamiar i tak to z nim rozmówić ale dopiero po otrzymaniu zapłaty. Są jednak rzeczy ważniejsze niż pieniądze.
- Podejmę się tego zadania ale koszty wynegocjowania książki pokrywacie Wy i to nie z mojej zapłaty - Powiedziała kierując swoje słowa do milczącego mężczyzny, który to raczej miał w tym duecie rolę decyzyjną - Poza tym przestań bić dzieciaka. Nie znoszę znęcania się nad dziećmi - Następnie zwróciła się znowu do małego, który po raz pierwszy wypowiedział pełne zdanie bez poczucia wyższości. Kizuna podała mu rękę - Kizuna, miło mi poznać.
Dziewczyna nie znała się na starych księgach. Nie znała się też za bardzo na nowych. Ogólnie na bakier było jej z literaturą inną, niż tą przymusowo studiowaną w świątyni. Wiedziała jednak, że jeśli jest to coś starego i występującego w niewielu egzemplarzach, to raczej ta kolekcjonerka nie odda tego za darmo, o ile odda w ogóle. Nie za bardzo kupowała też fragment o tym, że znaczenie manuskryptu nie jest ciekawe. Być może chcieli mieć tę księgę u siebie na półce ale Sel nie wyglądał na człowieka o dobrych intencjach, dlatego będzie musiała mieć to na uwadze.

[Rei Uta]

Kizuna
Misja D
7/14

Mężczyzna jedynie spojrzał z politowaniem na dziewczynę, gdy ta postanowiła zająć się jego koedukacją środowiskową. Najwidoczniej w świecie nie robił sobie niczego z jej słów. Otaku spojrzał na swojego pana z ponowną niepewnością, po czym przemówił do Kizuny spokojnym głosem. Być może jego przemiana odbyła się zgodnie z następstwem przyjęcia zadania przez blondynkę.

– Nie ma sensu by próbować nawet dostać się do księgi przy pomocy samych pieniędzy… Gdyby tak było Arana Sel byłby już dawno jej posiadaczem.
Chłopak rozejrzał się wokół, zastanawiając się najwidoczniej nad swoimi następnymi słowami. Z pewnością znajdowali się w bardzo publicznym miejscu, a sama sytuacja przyciągała wcześniej wzrok wścibskich bywalców. Otaku nie należał najwidoczniej do cymbałów, ciągnąc po chwili dziewczynę za rękaw. Jego postura nie dawała mu zbyt dużych możliwości, jednak w gruncie rzeczy opuścili główny plac osady. Kizuna po kilku chwilach mogła zorientować się, że ich kroki skierowane są w stronę obrzeży osady. To właśnie tam znajdowały się domostwa bardziej wpływowych mieszkańców, zajmujących całe parcele dla własnych rodzin. Otaku po kilkunastu kolejnych sekundach odezwał się wreszcie, wpatrując się teraz w swojego pana, który zmierzał kilka kroków przed nimi.

– Wiesz… Dziękuję, że wstawiłaś się za mnie u Pana Sela… Jednak chciałbym, żebyś więcej tego nie robiła, ja… Ja zasługuje na wszystko, czego doświadczam od tego człowieka.
Dzieciak o mało co nie potknął się o własne nogi, gdy droga zmieniła się w bardziej kamienistą. Zdecydowanie jego sposób wymowy nie pasował do kogoś w tym wieku. Ktoś brutalnie odebrał temu dziecku dzieciństwo, lub po prostu mały musiał szybko sam z siebie dojrzeć by dostosować się do nowej sytuacji.

– Pani Izuro Hana oraz jej rodzina, posiadają swoją sidzibę w najdalej wysuniętym miejscu od samego centrum licząc. W swej posiadłości podobno posiada księgozbiory uznawane przez kolekcjonerów za białe kruki… Podobno znajdują się tam dzieła zapisane nie tylko dla ciekawości doborowego konesera literatury. Pan Sol opowiadał mi, że rodzina Izuro znana była z praktyk z ciemnymi złymi siłami… Ciekawe czy faktycznie może tak być.
Chłopak nie odzywał się więcej, do czasu, aż nie dotarli do przysadzistej rezydencji, wzniesionej na niewielkim pagórku. Wokół terenów płynęła wąska rzeczka, która teraz mieniła się w słońcu tysiącem barw przepływających rybek. Tuż przed bramą wzniesioną jakieś piętnaście metrów przed głównym wejściem, Kizuna mogła zauważyć dwóch drabów z nieciekawymi minami. Po terenie kręciło się jeszcze kilku podobnych.

– Musisz wymyślić dobrą bajkę, my straciliśmy wczoraj swoją szansę…
Przemówił na koniec młody klon, ukrywając się niepewnie za pobliskim drzewem. Najdziwniejsze było to, że jego pan całkowicie zniknął, a jego najwyraźniej wcale to nie ruszyło. Być może wszystko, co tutaj się działo, miało swój sens, ale jeśli tak to bardzo trudno było doszukać się go w całym tym szaleństwie.

– Uważaj, żeby się nie zdradzić… Musisz jakoś dostać się do środka, a później zdobyć to dzieło, które wcale może nawet nie istnieć… Nawet nie wiem, jak może wyglądać, ale z pewnością coś wymyślisz.
To było zdecydowanie trudne zadanie…

z/t przenosimy się z następnym postem w stronę obrzeży wioski ->

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
1/?

Kizuna nie wykonała swojej ostatniej roboty z prostego powodu. Zamiast pomyśleć głową to, wolała zostawić wszystko ślepemu losowi. Obecnie nie znalazła dla siebie ciekawszego zajęcia, niż szukanie nowej roboty po zakamarkach miasta. A właściwie to miasto postanowiło znaleźć robotę za nią samą, gdy niespodziewanie stanęła przed dziwną sceną. Wychodząc ze sklepu z wyposażeniem, zauważyła jak kilkanaście metrów dalej młoda dziewczyna leży na ziemi, a nad nią stoją ci sami ludzie, których nasza kunoichi spotkała wcześniej. Scena do złudzenia przypominała tamten moment, zwłaszcza gdy mały zaczął na nią krzyczeć by zrozumiała, do kogo się właściwie zwraca. Dziewczyna z pewnością była ciekawa co też ta dwójka znowu planuje, dlatego tym bardziej nie czas to był by chować się za zasłoną. Gdy podeszła nieco bliżej mały spojrzał na nią z uśmiechem, tracąc całkowicie zainteresowanie nową zdobyczą…

– Bardzo się cieszę, że znowu możemy się spotkać… Przykro się patrzyło jak zamiast zapłaty za swoją robotę, musiałaś ładować łajno na taczki.

Powiedział Otaku, w swój klasycznie sarkastyczny sposób. Nie było szans by mogła zrozumieć co też właściwie się tutaj działo i czemu ta dwójka na nowo odgrywa swe role. W nagorszym wypadku wystarczy ich nastraszyć, jednak obecnie znaleźli się w centrum ogólnego zainteresowania.

– To jak, co cię do nas sprowadza… Chcesz może spróbować jeszcze raz, czy jednak wpadasz tylko na nieudolne pomysły.
Zaśmiał się do siebie, spoglądając na swego starszego klona. W zachowaniu dzieciaka nie było już nic z chwili, gdy otworzył się przed Kizuną… Nie wiadomo, co też ta dwójka miała wspólnego z jej zadaniem… Oraz kim właściwie byli. Właściwie to Kizuna mogła ich teraz olać centralnie, zmieniając swój kierunek przygody. Wszystko właściwie zależało od niej.

[Kizuna]

Po tym, jak duet klonów wyparował sprzed posiadłości, Kizuna miała nadzieję, że już ich więcej nie zobaczy. Niestety, oto znowu stali przed nią, w pełnej krasie, do tego z jakąś nową ofiarą. W tym momencie można już zacząć się zastanawiać, czy przypadkiem dziwaki nie wabią w to miejsce kobiet celowo, pod przykrywką jakiegoś tajemniczego manuskryptu będącego w złych rękach. Cała ta sytuacja podobała jej się coraz mniej i tym razem nie miała już zamiaru akceptować połowicznych wyjaśnień. Obcy z drugiego krańca kontynentu panoszą się jak u siebie i utrudniają życie mieszkańcom miasta. Co oni sobie, kurwa, wyobrażają?
- Słucham jaśnie oświeconych państwa, jak właściwie wyobrażaliście sobie tę sytuację? - Odpowiedziała dzieciakowi, nie kryjąc swojej irytacji całym zajściem - Myśleliście, że pod namową dwójki obcych, poznanych kilka minut wcześniej, włamię się do czyjegoś domu i ukradnę coś, co nawet nie wiecie, jak wygląda? Pomijam już fakt, że nie chcecie mi powiedzieć, do czego Wam ten papier. Teraz szukacie sobie nowej frajerki, żeby nadstawiła za Was karku bez powodu?