Rynek

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
3/?

Młody klon spojrzał na Kizunę, ze zwyczajową wyniosłością w swym spojrzeniu. Jego starsza wersja, która z pewnością miała zbyt dużo imion, nawet nie reagowała w tym czasie. Był tak samo szpetny i odrażający jak wcześniej. Otaku zmienił swoje nastawienie dopiero, w chwili gdy młoda Kunoichi postanowiła pokazać trochę pazura. Co prawda nie odpowiedział w pierwszej kolejności, jednak spojrzał ze strachem na Arana Sela, ciągnąc Kizunę za rękaw.

– Dobra wszystko Ci opowiem… Ale nie tutaj.
Dziewczyna, która została wcześniej wplątana w to samo przedstawienie, dawno wstała z ziemi, uciekając w swoją stronę. Ludzie powoli wracali do swoich spraw, a oni mogli zająć się swoimi. Jeśli oczywiście nasza bohaterka postanowiła ruszyć za dwójką dziwaków, wkrótce mogła zauważyć na swym horyzoncie niewielki budynek gdzieś za głównym rynkiem. Młodszy wszedł do niego, a ten drugi został przed drzwiami niczym wartownik o aparycji wariata. Budynek wyglądał na stary magazyn, przemieniony teraz na miejsce koczownicze. Dwa posłania, niewielki taboret, kilka skrzyń jako ława zbitych w całość. Otaku zapalił lampę, która stała na prowizorycznym meblu, mimo że i tak było dość jasno. Po krótkiej chwili spojrzał na dziewczynę, z pełną powagą, przemawiając w jej stronę.

– Ten człowiek za drzwiami był kiedyś moim ojcem… Moja matka wydała mnie na świat, a później strasznie zachorowała.
Dzieciak przemawiał do Kizuny, wydając się całkowicie poważnym. Może był dobrym kłamcą, ale kto by wymyślał coś podobnego.

– Ojciec próbował wszystkiego wydając cały swój majątek… Matka była praktycznie martwa, gdy pani Izuro Hana pojawiła się nagle w naszym domu. Opowiadała o zakazanych praktykach, które miały dawać siłę pochodzącą prosto z zaświatów. Mówiła, że uleczy matkę, jeśli ojciec przepisze na nią wszystko, co mu pozostało.
Otaku zacisnął pięści, zmieniając również swój wygląd twarzy… Był widocznie zły.

– Ojciec skorzystał z jej rady, jednak wskutek przeprowadzonego rytuału ostałem się z całej rodziny tylko ja. Ojciec został niemową, który nawet nie potrafi zebrać myśli w całość, pustą skorupą… A moja matka.
Dzieciak zrobił dwa kroki w stronę Kizuny, niemal, zrównując się z nią w pozycji face to face. Co prawda była od niego wyższa niemal o dwie głowy, jednak nie przeszkadzało mu to w spoglądaniu na nią hardym wzrokiem.

– Wiem, że to ona to zrobiła… Ta wiedźma zabrała nam wszystko i jeszcze więcej, a sama żyje teraz za nasz majątek. Nie kłamałem, jeśli chodzi o księgę, jednak dla mnie ma inną wartość. To podobno w niej opisany jest rytuał przywrócenia, który może sprawić, że ojciec znowu będzie normalny.
Chłopak zakończył swą przemowę, przegryzając teraz usta ze zdenerwowania. Najwidoczniej Kizuna była pierwszą osobom, której wreszcie zwierzył się ze swego dziwacznego losu. Kto by przypuszczał, że to może się tak potoczyć. Teraz chyba wszystko zależało od niej… Czy właśćwie zamierzała mu uwierzyć?

[Kizuna]

Gdyby za każdym razem, kiedy jakiś dzieciak prowadzi ją w odludne miejsce, dostawała Ryo, to miałaby teraz dwa. To niedużo, ale jednak dość dziwne, że stało się to dwa razy. Zdecydowanie nawyk, którego musi się wyzbyć. Łatwowierność kiedyś wpakuje ją w duże kłopoty, o ile jeszcze tego nie zrobiła. Otaku zaciągnął Kizunę do jakiejś rudery, która najwyraźniej służyła dwójce za miejsce zamieszkania. Wychodziło na to, że jednak błędnie założyła, że są przybyszami z innego regionu. Faktem było jednak, że okłamali ją co do swojej tożsamości i faktycznego zastosowania manuskryptu. Skoro oszukali ją już raz, nie mogła mieć pewności, że tym razem mówią prawdę. Chłopiec opowiadał o jakichś rytuałach, które brzmiał niezbyt wiarygodnie. Być może chodziło o jakieś zakazane jutsu, które miało takie leczące zdolności? Ale przecież gdyby takie istniało, to ważni ludzie nie umieraliby z powodu chorób i słowo o tym zaraz rozeszłoby się po świecie. Ckliwa historia Otaku poruszyłaby pewnie serce kunoichi, gdyby tylko ją kupiła.
- Skoro już raz okłamałeś mnie co do manuskryptu, to dlaczego miałabym Ci znowu uwierzyć? Mogłeś od początku mówić, jak się sprawy mają. Nie będę ukrywać, że teraz sprawa się trochę skomplikowała - Dziewczyna zmarszczyła brwi i jedną dłonią pomasowała skroń - Hipotetycznie, gdybym kupiła Twoją historię i zdecydowała Ci się pomóc, to masz właściwie jakiś plan? W tym domu roi się od ludzi. Szczerze mówiąc, nie jestem najlepsza w zakradaniu się. Wolę raczej rozwiązania siłowe, ale na tyle mi jeszcze nie odbiło.
Gdyby taka księga faktycznie istniała, to prawdopodobnie byłaby wartą fortunę. Nie wiedziała, jak dokładnie miałby działać taki rytuał, jeśli jest w ogóle możliwy, ale coś takiego mogłoby uratować mnóstwo istnień. Być może manuskrypt był teraz w złych rękach, ale nie chciała być powodem, przez który miałby trafić w jeszcze gorsze ręce.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
5/?

Kizuna znalazła się w pomieszczeniu razem ze swym małym towarzyszem, kolejny raz, wysłuchując niesamowitej opowieści. Nie było szans by dziewczyna mogła z miejsca odpowiedzieć, czy faktycznie jego słowa miały jakiś sens. Praktycznie nie znała się na technikach pieczętujących oraz nie posiadała wiedzy na temat wszystkich zakazanych jutsu. Spokojnie analizowała każde jego słowo, do momentu, aż nie wypowiedziała swych wątpliwości na głos. Chłopak nawet nie unosił głowy, gdy przyszło mu odpowiedzieć na słowa, których tak bardzo bał się usłyszeć.

– Nie mam pojęcia jak zdobyć księgę… Jednak to moja jedyna nadzieja na to by odzyskać, chociaż część dawnego życia. To z mojej winy matka i ojciec są tacy… Nie potrafię spojrzeć w lustro widząc w nim jedynie oblicze kogoś, kto sprawił, że jego rodzina tak cierpi..
Otaku spojrzał na Kirunę, że Łazami w oczach, licząc na to, że ona zrozumie, że chłopak mówił prawdę.

– W domu jest jedno wejście, którego raczej nie pilnują… Prowadzi ono przez szopę na tyłach muru. To tam, gdzie kazano ci iść by pomóc z uporządkowaniem końskich boxów.
Chłopak rozejrzał się szybko, nieco ściszając swój głos… to co miał zamiar powiedzieć, mogło spowodować, że Kizuna jednak nie weźmie tego zadania.

– Wszyscy w środku to wyszkoleni zabójcy… Nie ma tam prawdziwej służby. Nie ma prawdziwych właścicieli. Wiem, że proszę cię o wiele, bo przez to wszystko sama możesz mieć kłopoty.
Młody wydawał się chyba znowu być sobą, tym samym szczerym dzieciakiem, z którym Kizuna rozmawiała na temat zachowania Sela. Teraz wydawał się właśnie całkowicie odsłonięty, jak gdyby zdjął z siebie niewidzialną zaporę przed światem. Kizuna jak zwykle nie mogła podjąć łatwo decyzji.

– Przepraszam, że nie powiedziałem prawdy… Za cały ten cyrk, nic lepszego nie przyszło mi do głowy. Jesteśmy bez kasy. Jeśli coś na tym zyskasz to tylko to, co uda oby ci się znaleźć na miejscu.
Teraz sprawa komplikowała się jeszcze bardziej… Co to za charytatywne próby wyłudzenia pomocy.

[Kizuna]

Płacz Otaku może i by ją zwiódł, gdyby nie wiedziała, że potrafi być świetnym aktorem i zmieniać twarze jak rękawiczki. Łudziła się, że może chłopak ma jakiś pomysł, ale na marne. Do tego budynek był ściśle strzeżony. To nie było zadanie dla niej, nawet gdyby w środku znajdowały się wszystkie skarby świata. Nie miała nawet pewności, czy znajdzie tam ten manuskrypt, ale z drugiej strony, czego mieliby pilnować ci wszyscy wyszkoleni wojownicy?
- Słuchaj, ja się tego na pewno nie podejmę. Ale... - Spojrzała Otaku prosto w oczy, robiąc małą przerwę - Ale wiem, kto mógłby się tego podjąć. Jest tylko jeden problem. No, może dwa. Po pierwsze, nie liczyłabym na to, że zatrzymacie manuskrypt po odczarowaniu ojca. Po drugie, jeśli manuskryptu tam nie będzie i cała fatyga pójdzie na marne, ktoś będzie musiał za to odpowiedzieć i nie będę to ja. Jeśli ktoś w tym mieście ma tam wejść i zabrać księgę, to będzie to mój ojciec z jego ludźmi. Jeśli taka opcja Ci nie odpowiada, będziesz musiał poszukać sobie kogoś innego na moje miejsce.
Tym razem nie pozostawiała już dwójce wyboru. Jeśli takie rozwiązanie im się nie podoba, proszę bardzo, niech ktoś inny nadstawia za nich karku. Kizuna nie miała w zwyczaju robić rzeczy bezinteresownie, ale wiedziała, co to znaczy stracić rodzinę. Nikomu by tego nie życzyła, szczególnie na własne oczy widzieć, jak jego własny ojciec staje się warzywem. Nawet jeśli się zgodzą, to nie miała pewności, czy jej ojciec będzie zainteresowany całą tą sytuacją. Jeśli jednak Otaku wyrazi chęć przyjęcia takiej pomocy, od razu mogła go do niego zaprowadzić, by mogli omówić całą sytuację.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
7/?

Otaku z pewnością liczył, że w jakiś sposób uda mu się przkonać Kizunę do swojego marnego pomysłu. Właściwie to ciężko będzie mu znaleźć kogokolwiek, jeśli ta opowieść jest faktycznie prawdziwa. Nieznanego pochodzenia woluminy, dom napakowany zabójcami, jakieś esy-floresy bez ładu i składu. Nawet bez specjalnych zdolności rozpoznawczych, twarz tego dzieciaka malowała się w samych ciepłych barwach, chociaż strach też robił swoje. Nie było w niej jednak widać kłamstwa… Jej słowa z początku spowodowały, że Otaku zrobił kilka kroków w tył, wpadając w skrzynki, które stały za jego plecami. W całym pomieszczeniu uniósł się nagle obłok kurzu, zza którego wkrótce można było usłyszeć dławiącym się głosem.

– To chyba zły pomysł… Co jeśli się zorientują i schowają książkę albo ona ucieknie tylnym wyjściem.
Dzieciak wydawał się być bardzo roztropny, chociaż nie było się czemu dziwić, skoro musiał żyć samotnie z pustą lalką w ciele ojca. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo, a gdy kurz wreszcie zaczął opadać, Kizuna mogła zauważyć wreszcie Otaku. Chłopak siedział pomiędzy stertą zniszczonych skrzyń, przypominając bardzo marny obraz człowieka. Wydawał się całkowicie zagubiony w próbie decyzji co dalej…

– Jeśli ty mi nie pomożesz, to co innego mi pozostanie… Zgadzam się.
Powiedział nagle markotnie, nawet nie unosząc swej głowy. To wszystko mogło przerosnąć niejedną dorosłą osobę,
a on był przecież tylko wciąż głupim gnojkiem. Jeśli Kizuna miała jakiś pomysł, to należało go szybko realizować. Kto wie co też czekało w rezydencji i co też właściwie jej ojciec mógł zaradzić w tej sprawie…

[Kizuna]

No cóż, nie chciała tego przyznać, ale dzieciak miał rację. Pomysł nie był zbyt dobry, bo wyjść z budynku jest kilka i jak tylko chamy się skroją, że ktoś ich atakuje, mogą uciec z manuskryptem, a tylko to jest potencjalnie wartościowe w tym domu. Gdyby chociaż znała plan budynku, można by to jakoś rozplanować i odciąć drogi ucieczki, ale przecież w takiej rezydencji musi być jakaś piwnica, a skoro piwnica, to i potencjalnie tunele. Pomysł nie był dobry, ale lepszego nie mieli.
- Właściwie, to dlaczego sam nie spróbujesz się tam zakraść? Jesteś mniejszy, nie zwracasz tak bardzo uwagi. Pani domu zna Twoją twarz, ale jej tam nie ma. Nie mógłbyś spróbować wejść tylnymi drzwiami i samemu zawinąć manuskrypt? Dlaczego chcesz, żeby ktoś to zrobił za Ciebie? - Odpowiedź Otaku nie miała większego znaczenia, ale Kizuna chciała po prostu zaspokoić swoją ciekawość - Pójście po wsparcie to jedyne rozwiązanie, jakie mogę Ci zaoferować. Nie będę tam wchodziła sama i szukała jakiegoś magicznego skarbu. Jeśli się zgadzasz, to nie marnujmy więcej czasu i chodźmy porozmawiać z moim ojcem albo jakimś z jego ludzi.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
9/?

Chłopak znalazł się w sytuacji, gdzie jedynym wyjściem było szybkie dogadanie się z Kizuną. Właściwie to nie znano całej jego opowieści, zwłaszcza że nawet to, co do tej pory powiedział nie musiało być prawdą. Otaku spojrzał ponownie na dziewczynę, wypuszczając z płuc powietrze. Cała ta rozmowa najwidoczniej nie przychodziła łatwo, a uciekający czas miał zadecydować o tym, czy kiedykolwiek będzie miał jeszcze normalną rodzinę.

– Próbowałem kilka razy… Ostatnim tak mocno mnie sprali, że przez kilka tygodni byłem praktycznie na granicy życia i śmierci.
Chłopiec ruszył przed siebie niewielkim pomieszczeniem, mijając swą rozmówczynię. W jego głowie przebiegało tysiące różnych myśli, z wyszczególnieniem tych, które podpowiadały, że nie ma wyboru. Jeśli kolejny raz wejdzie do siedziby ich rodziny bez planu, to z pewnością go złapią i zabiją. Dzieciak przez chwilę łaził tam i z powrotem, sepleniąc do siebie niezrozumiałe słowa.

– Wiem, że to wszystko może brzmieć dla ciebie jak nierealna opowieść, jednak ja wiem, jak wygląda moja sytuacja. Żyję na tej ulicy już jakiś czas i zawsze potrafiłem odróżnić to, co realne i wytwory własnej fantazji… Mój ojciec nie jest taki z byle powodu.
Chłopak zatrzymał się w miejscu, spoglądając teraz w twarz Kizuny. Spokojnie znowu wypuścił z płuc nagromadzone powietrze, po czym przedstawił jej swój plan.

– Jeśli myślisz, że twój ojciec tutaj pomoże, to tak, jak mówiłem zdam się na ciebie… Dzięki temu, że sam byłem tam kilka razy, wiem mniej więcej, gdzie można włamać się do posiadłości. Jeśli chcesz mogę wskazać wam te miejsca, żeby łatwiej było ograniczyć potencjalną ucieczkę… Twój ojciec z pewnością na tym nie straci, dom jest pełen antyków pochodzących z czarnego rynku.
Otaku zakończył swą przemowę, czekając na decyzję Kizuny… Klamka zapadła, teraz to ona musiała wykonać kolejny ruch.

[Kizuna]

Skoro Otaku znał mniej więcej plan budynku, sprawa może nie była wcale taka skomplikowana, jak mogła się wydawać. Rzekome antyki z czarnego rynku mogłyby zrekompensować ojcu sytuację, w której ktoś ucieknie z manuskryptem. Niestety, wtedy dzieciak raczej pożegna się z szansą na uratowanie ojca na dobre. Chociaż było to dla nich skrajnie ryzykowne, nie mieli chyba co liczyć na lepsze rozwiązanie. Nie jest odważnym stwierdzenie, że rekrutowanie losowych ludzi z ulicy miałoby szansę powodzenia bliskie zero. Ciekawe, czy ktoś zrobił sobie już przez nich krzywdę, nie wiedząc, w co się pakuje. Istniała też szansa, że cała ta historia to po prostu jedna, wielka pułapka. Trzeba będzie na czas akcji zatrzymać Otaku i jego ojca jako potencjalnych zakładników, na wypadek, gdyby jednak ich oszukali.
- Myślę, że to twoja najlepsza szansa, na przywrócenie ojca do normalności. Jeśli się zgadzasz, to nie marnujmy więcej czasu. Zaprowadzę cię do mojego taty, a ty mu opowiesz wszystko od początku do końca, ze szczegółami. Każda informacja, jaką zdobyłeś przy poprzednich próbach włamania, może być kluczowa w zdobywaniu manuskryptu.
Zanim jeszcze dokończyła swoją wypowiedź, Kizuna zaczęła się już kierować ku wyjściu. Im szybciej zaprowadzi dwójkę do ojca, tym szybciej przejdą do potencjalnego działania. Na myśl o tej akcji, czuła już mrowienie ekscytacji na plecach, które z trudem kryła na swojej twarzy.

[Rei Uta]

Następny post w temacie "Obrzeża Osady"->