Siedziba władzy

[Sasame]

Zadowolona z miłego przebiegu rozmowy z Akiraiem, siedziałam i chłonęłam jego słowa niczym sucha gąbka wodę, chcąc jak najwięcej z tej rozmowy wyciągnąć. W miarę jak mężczyzna wypowiadał kolejne słowa, zaczął mi świtać przed oczyma cel owej rozmowy. Kiedy usłyszałam ostatnie pytanie skierowane do mnie przez lidera szczepu Juugo, moje oczy rozświetliły się a na ustach rozkwitł uśmiech. Czułam się niesamowicie dobrze, moje starania wreszcie zostały dostrzeżone i mężczyzna miał zamiar mnie awansować na wyższą rangę w siłach naszego szczepu. Z jednej strony czułam że prędzej czy później to nastąpi, jednak z drugiej strony, nie spodziewałam się tego w tej chwili i było to dla mnie ogromną, lecz zarazem wspaniałą niespodzianką.
- To... To byłby ogromny zaszczyt, Akirai-sama. Z wielką chęcią przyjmę ten honor i będę starała się jeszcze bardziej jako Akoraito. - powiedziałam wstając z ławki aby ukłonić się nisko przed mężczyzną.

[Akirai Shūsuke]

Rok 391, Lato, Nawabari
Niektórzy obawiali się nowych wyzwań - wyraźnie nie wszystko, bo ty stawałaś naprzeciw każdemu wyzwaniu, jakie się przed tobą pojawiło. Tym razem tą przeciwnością losu, zdawało się bycie Akoraito z Nawabari, czyli swoisty awans, na jaki tak długo w pocie czoła pracowałaś. Jak sobie z tym poradzisz? Wiedziałaś już tylko ty, ale jak sama stwierdziłaś - będzie to pewnego rodzaju zaszczyt. – Ale i wielkie nadzieje, Sasame-san — Odpowiedział, odnosząc się do tego co powiedziałaś najpierw - w kwestii zaszczytu. – Więc mogę liczyć na to, że dalej będziesz kroczyć tą ścieżką i nie pozwolisz opanować się złości? — Nie był pewien, nikt nigdy nie mógł być, ale wszyscy mogliście dążyć do ideału, tak samo jak próbował dążyć on, na tyle na ile tylko mógł. Również wstał, spoglądając na ciebie z góry, był w końcu dość wysoki.

– W takim wypadku uważam, że możesz się zgłosić jutro do siedziby i dokończymy formalności — Uśmiechnął się, chociaż tylko na chwilę, bo potem jego jadowite oczy zawisły jak jakiś chmura nad twoją głową. Zaraz jednak odetchnął, bo czuł, że poradzisz sobie z reprezentacją klanu oraz tego, za czym rzeczywiście stoją mieszkańcy Nawabari. – Rozejrzał się jeszcze przez moment po otoczeniu ogrodu. – Odebranie odznaki to tylko formalność. Możesz się od tej chwili już określać jako Akoraito z Nawabari. Uczyń nas wszystkich dumnymi. — Okolica była niezwykle spokojna, wręcz uspokajała swoją naturalnością - mimo znajdywania się w waszym azylu, który nazywaliście osadą. Czasami wydawało się, że można tego miejsca nie opuszczać i nie doświadczać tego, jaki świat potrafi być naprawdę, brudny i okropny. – Nie chcę cię dłużej trzymać. — Powiedział krótko, zerkając na jeden z pobliskich krzewów. Wziął głębszy wdech, po czym zerknął w stronę ścieżek po drugiej stronie. – Inne rzeczy wymagają też mojej atencji. — Kulturalnie kiwnął głową, dając ci do zrozumienia, że cię opuści. Tak również uczynił, kierując się w stronę głównej części osady Nawabari.

Wyglądało więc na to, że kolejny stopień w hierarchii klanu został przez ciebie osiągnięty, wystarczyło tylko jutro zgłosić się do siedziby i wszelkie formalności zostaną wtedy dopięte na ostatni guzik.

Sasame - Awans na Akoraito

Akirai Shūsuke

  Ukryty tekst

[Sasame]

- Bardzo dziękuję i zrobię wszystko aby unieść ten zaszczyt i dalej piąć się w górę. I będę również kontynuowała moje dążenie do absolutnego spokoju. Rozumiem i przyjdę załatwić sprawy formalne. - podziękowałam Akiraiowi Shūsuke i odprowadziłam go wzrokiem, starając się stłumić ekscytację oraz radość, przynajmniej do momentu kiedy mężczyzna oddalił się na odpowiednią odległość po czym wybuchłam, podskakując ze szczęścia. Wreszcie moje starania przyniosły namacalne efekty. Wreszcie mogłam zobaczyć na własne oczy że ktoś docenia to co robiłam. Jeszcze chwilę napawałam się tym faktem a następnie wróciłam do domu aby pochwalić się rodzicom o moim awansie. Następnego dnia, cała w skowronkach poszłam ponownie do siedziby aby zgodnie z ustaleniami załatwić resztę formalności. Po załatwieniu spraw znowu wróciłam do domu, chcąc odpocząć i zastanowić się nad pierwszym zadaniem jakie powinnam wykonać jako nowa Akoraito szczepu Juugo.

[z/t]

[Sasame]

Droga do siedziby władzy minęła mi dość szybko i nim się obejrzałam, stałam już przed gabinetem Moritaki i czekałam na jego odpowiedź ze środka. Kiedy ten powiedział że mogę wejść, tak też zrobiłam i skierowałam się w kierunku siedzenia naprzeciw urzędnika i jego biurka.
- Tak, tak, to ja. Rozmowa... Rozmowa poszła bardzo dobrze. Shūsuke-sama mnie pochwalił oraz awansował na Akoraito. - pochwaliłam się dumnym tonem mężczyźnie, przyglądając się mu równocześnie. Z tego co widziałam to wyglądał on nie za dobrze, zupełni jakby rana którą otrzymał podczas walki z kultystami w dalszym ciągu miała na niego negatywny wpływ. - No i jeszcze rozmawialiśmy trochę o spokoju i panowaniu nad sobą i Shūsuke-sama najwyraźniej ma spore nadzieje względem mnie i dał mi również kilka wskazówek. Ogólnie bardzo miło nam się rozmawiało, ale wystarczy już o mnie. Wszystko z tobą w porządku, Moritaka-san? Jak ręka? Medycy nie mogą zrobić z tym nic więcej? - zapytałam się z troską w głosie, widząc że w dalszym ciągu odczuwa on ból. Czyżby trucizna okazała się o wiele bardziej podstępna niż się tego spodziewaliśmy? Miałam szczerą nadzieję że stan urzędnika nie pogorszy się i że wróci on do swojej formy, sprzed naszego wspólnego zadania. - A właśnie, udało się wyciągnąć cokolwiek więcej z tych kultystów? Wiadomo czy to byli wszyscy czy może ktoś jeszcze czai się w cieniach i próbuje odbudować ich operację? - zapytałam się zaciekawiona. Szczerze liczyłam że udało się naszej dwójce wyrwać z korzeniami cały ten bajzel i nie wróci on do Nawabari. Ludność cywilna już wystarczająco wycierpiała i kolejne tego typu sytuacje zdecydowanie nie przyniosą nic dobrego dla mieszkańców.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
5/57

-Gratuluję, właściwa osoba na właściwym stanowisku. Shusuke zawsze ma tendencję do moralizatorskich rozmówek. Nie wiem, czy ma w tym jakąś przyjemność, czy po prostu za wszelką cenę stara się przypominać wam, młodym, żebyście uważali na swoje niebezpieczne umiejętności- Na jego zmęczonej twarzy pojawił się ciepły uśmiech. Trochę zmiękł ostatnio, a może po prostu bardzo miło rozmawiało mu się z Sasame, bo najzwyczajniej w świecie nie szło jej nie lubić? Rozmyślał na głos, także o obecnym Liderze, o którym wypowiadał się w sposób bardzo bezpośredni, jakby dobrze się znali. Wzruszył ramionami w geście braku zrozumienia co do takiego podejścia. Najwidoczniej uważał, że od rozmowy ważniejsze jest działanie i pokazanie młodzieży na rzeczywistych przykładach, aniżeli prowadzić z nimi przydługawe pogadanki, z których większość wpadnie im jednym, a wypadnie drugim uchem. Dwa różne podejścia w szkoleniu młodego pokolenia, zapewne wypracowane na drodze swoich własnych doświadczeń. Może dobrze, że Sasame ma styczność zarówno z jednym, jak i drugim?

-Truciznę wyciągnęli, ale ta pieprzona rana po tej kosie w ogóle nie chce się leczyć. Próbowali chyba każdym sposobem. Chakrą, jakimiś maściami, opatrunkami. I nic... Waleni kultyści, nawet po śmierci będzie mi się gnojek naprzykrzał. Chyba czeka mnie ponownie dłuższa przerwa. Chyba już się starzeję- Z obecnego stanu swojego zdrowia nie był zbyt zadowolony. Dopiero co przecież wysłano go za biurko po poprzedniej odniesionej ranie. Pierwszy udział w czymś poważniejszym i znowu został wykluczony, zapewne na dość długo. Dla kogoś, kto chciał spełniać się jako wojownik i który przez całe życie nim był, to jest to prawie jak zamknięcie w więzieniu.

-A co ty... Większość otrzymała już pomoc, ale nie potrafili powiedzieć niczego ciekawego. Wspominali coś o jakimś rytuale, kręgu, dziwnych sztuczkach tych dwóch i tyle... No a ten twój wybuchowy. Psia jego mać, prawie nam się wykrwawił. Odgryzł sobie język i wygląda na to, że nic z niego nie wyciągniemy. Wygląda jednak na to, że to ich własna inicjatywa. Jeden nie żyje, drugi pojmany, wiec nikt nie kontynuuje żadnych podobnych działań.- Choć cała sprawa nie wyglądała za dobrze, to jednak wizja, że pokonali wiszące nad Nawabari zagrożenie, była bardzo miłe.

-Domyślam się, że pewnie nie przyszłaś tutaj, aby pogadać sobie ze staruszkiem, co?- Sasame często do niego wpadała i zawsze był pewien schemat. Chwila na luźną rozmowę, ale potem trzeba było już się skupić na tym, co istotne, pracy ninja, patrolowaniu okolicy, dbaniu o bezpieczeństwo osady oraz klanu.

[Sasame]

- Cóż, zawsze dobrze posłuchać tych starszych, bardziej doświadczonych w boju ale również w życiu. Zawsze lepiej mieć kilka odmiennych opinii i na ich bazie zbudować własne pojęcie na dany temat, nie sądzisz? - powiedziałam do Moritaki, przedstawiając mój sposób myślenia. Owszem w momencie kiedy dopiero kreuję sobie jakieś pojęcie odnośnie pewnej kwestii, jest to wykonalne, trudniej w takiej sprawie być osobą, która już od wielu lat trwa w jakimś przekonaniu, bądź jest po prostu do czegoś przyzwyczajona.
Teraz kiedy temat przeniósł się na ranę urzędnika, podrapałam się w zamyśleniu po głowie. Skoro dotychczasowe metody leczenia nie pomogły, jednak trucizna została w pełni wyciągnięta... To pozostawało mi jedno sensowne wyjście dla Moritaki, możliwe że to pomoże.
- Hmmm, co do tej ręki... Próbowałeś może... No wiesz... Kogoś wyssać? - zapytałam nieco niezręcznym tonem. Wiedziałam że jest to pewnie jeden z najobrzydliwszych aspektów w umiejętnościach Juugo, jednak prawda była taka że to świetna umiejętność, która mogła pewnie niejednokrotnie uratować komuś życie. A w tym wypadku, możliwe że pomoże wyleczyć paskudną ranę, która najwyraźniej męczyła mężczyznę. A z pewnością w więzieniu znajdą się jacyś "ochotnicy". Jak chociażby wybuchowy kultysta. Nic już pewnie z niego nie wyciągną, więc równie dobrze może się przydać w taki sposób, czyż nie?
- Masz tutaj również rację, chętnie bym się czymś zajęła w moim pierwszym pełnym dniu jako Akoraito szczepu. Miałam spory dylemat czy skupić się bardziej na tym o czym mówił Shūsuke-sama, czyli szukaniu spokoju, czy może lepiej byłoby zająć się jakimś bieżącym zadaniem. Jak chociażby sprawa z Doktorkiem. Trochę to już wisi a nie oszukujmy się, nie jest przyjemnie czuć nad sobą widmo niebezpieczeństwa że w każdej chwili może się pojawić jakaś zgraja bandytów i porwać któregoś z naszych rodaków w celu robienia na nim jakichś pokręconych testów. - powiedziałam szczerze do Moritaki, w nadziei że może dostanę od niego jakąś dobrą radę i pomoże on mi się rozprawić z tą rozterką.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
7/57

-Co kto lubi. Rozmowami niewiele się zdziała, bo ludzie bardzo często nie chcą się słuchać. Gdyby słowo było mocniejsze od pięści, zamiast wojen, prowadzilibyśmy debaty. Natomiast jest, jak jest i musimy latać za bandytami, mordercami i innego rodzaju dziwnymi okultystami, których trzeba powstrzymać siłą- Świat był najlepszym przykładem, że rozmowy praktycznie nigdy nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Czy Uchiha dogadali się z Protektorem? Nie, wysłali ekspedycję. Czy Kaminari chcieli przekonać Uchiha, aby Ci odpowiedzieli za swoje czyny? Nie, po prostu wypowiedzieli wojnę, zabijając mnóstwo bogom ducha winnym Uchihom, którzy akurat przebywali na terenach Antai. Liczyła się siła i nic innego.

-Polecali mi to. Nie lubię jednak z tego korzystać, a ostatnio nie miałem nawet zbytnio żadnej możliwości. Na misję nie chodzę, a pojmanego bandyty nie wykorzystam do tego, nawet jeśli miałby do reszty swojego życia gnić w więzieniu. Zostawię to sobie jako ostateczność, o ile znajdę "dawcę"- Tak jak się można było spodziewać, Moritaka nie był zbyt dobrze nastawiony do tego sposobu wyleczenia się. Wyglądało też na to, że nie chciał on wykorzystywać innych, nawet złych ludzi, dla własnych korzyści. Póki jeszcze nie umierał, to wolał tego nie robić.

-W sprawie Doktorka. Mamy pewien trop, jednak nasz podejrzany umknął z okolic Karmazynowych Szczytów. Sądzimy, że ukrywa się w Shigashi albo Ryuzaku, gdzie pewnie przygotowuje się do kolejnych prób. Wybiliście jeden z jego głównych oddziałów. Na razie mamy spokój, ale wysłałem kilku szpiegów, aby go szukali. Jeśli tylko go znajdą. Dam Ci znać.- Sprawa Doktorka czekała i czekała na rozwiązanie, a jednak nie było żadnych informacji o nim. Teraz to się zmieniło. Przybliżona lokalizacja to już coś, chociaż ograniczenie do dwóch największych kupieckich miast, to żadne ograniczenie, a szukanie kogoś w tak rozległych metropoliach może zająć całe miesiące, tym bardziej że Doktorek musi być teraz ostrożniejszy.

-Nie mam obecnie żadnego zadania, które pasowałoby do twojej nowej rangi. Ale za to mam inną propozycję. Shusuke sporo Ci gadał o spokoju i takich bzdetach. Wydaje mi się, że znam kogoś, kto mógłby Ci w tym pomóc- Na jego twarzy zagościł mały, acz ironiczny uśmieszek, gdy rzucił tą propozycją. Chociaż na chwilę z jego twarzy zniknęło zmęczenie, a on sam widocznie bardzo był ciekawy reakcji Sasame na tę propozycję.

[Sasame]

- No nie sposób się nie zgodzić, Moritaka-san. Jednak myślę że rozmowa mimo wszystko też jest ważna. Nie zawsze jest ku niej okazja czy sposobność, jednak trzeba pamiętać także o takiej możliwości. Nie wszystko da się rozwiązać siłą według mnie. Jak chociażby sprawa z Yote. Pewnie jakbyśmy ją skatowali to nic by nie powiedziała, nic nie pomogła tylko zamknęła w sobie i straumatyzowała. - odpowiedziałam na słowa mężczyzny, jednak w gruncie rzeczy miał on rację. W tych czasach, gdzie co chwila wybuchała gdzieś wojna, ciężko było jakkolwiek wierzyć w siłę dialogu.
- Rozumiem i szanuję ten wybór, jednak jeżeli nie będzie innej możliwości to najlepiej będzie jeżeli jednak zdecydujesz się na zrobienie tego. Chociażby na tym wybuchowym, jak sam mówiłeś, nic z niego już nie uda się wyciągnąć a sam pokazał że nie będzie się trzymał kurczowo życia, więc równie dobrze można spełnić jego życzenie a przy okazji posłuży się czemuś dobremu pod koniec. - odpowiedziałam nieco zatroskanym tonem. Mimo wszystko temat postępował dalej a następna informacja jaką otrzymałam od mężczyzny, była dla mnie bardzo ciekawa.
- Bardzo mnie to cieszy, tylko niestety to bardzo niedobrze że działa on tak daleko od Daishi, z pewnością utrudnia to kontynuowanie śledztwa, jednak jeżeli zajdzie taka potrzeba, mogę wyruszyć nawet do któregoś z miast kupieckich żeby dokończyć z nim sprawy. - powiedziałam pewnym siebie tonem. Kiedy mężczyzna wyjawił mi informację że nie ma dla mnie żadnego zadania, przekrzywiłam głowę nieco zdziwiona. Czy moja nadgorliwość sprawiła że przestępczość wycofała się nieco w cień? Nie mogłam powiedzieć że było mi z tym źle, jednak co teraz będę robić? Całe szczęście, Moritaka miał dla mnie jakąś tajemniczą propozycję.
- Cóż, skoro sprawy tak się mają, zamieniam się w słuch. - powiedziałam z uśmiechem.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
9/57

-Rozmowa rozmową, ale ostatecznie i tak z tymi dwoma trzeba było walczyć. Każda rozmowa, udana, czy też nieudana, poprowadzona zgodnie z planem albo całkowicie odwrotnie, zawsze prowadziła do konieczności użycia siły. Wiedzieliśmy, że tak będzie już na początku przesłuchania- Choć Sasame próbowała bronić drugiej strony, to jednak sama przyznawała rację Moritace. Wojna był na porządku dziennym, rozmowy prawie nigdy nie przebiegały zbyt dobrze, bo żadna ze stron nawet nie próbowała słuchać tych drugich, a jedynie wymusić na nich swoją rację. W ten sposób do żadnego konsensusu nigdy się nie dojdzie. Ludzie muszą nauczyć się prowadzić prawdziwe dyskusje, a miecze odłożyć na półkę.

-Ehhh. Najwidoczniej masz rację. Czym innym jest jednak zabić kogoś, gdy broni się podczas walki. A czym innym skazać niewinn... bezbronnego na śmierć- Prawie nazwał pojmanego wybuchowego okultystę niewinnym, choć jak wiadomo, ciążyła na nim bardzo długa lista przewinień oraz jeszcze dłuższa lista prób popełnienia kolejnych zbrodni. Za działanie na szkodę szczepu powinien zostać skazany na śmierć. Sam próbował się zabić, żeby tylko nic nie powiedzieć. Skoro więc miał siedzieć i gnić w więzieniu, bardziej pożytecznym będzie wykorzystać jego siły życiowe. Chciał, czy nie chciał. Moritaka powinien to zrobić.

-Wiem, że już to mówiłem i liczyłaś na więcej... No ale... Dam Ci znać, gdy góra zadecyduje co dalej- Sprawa Doktorka po raz kolejny została odsunięta w kąt. Nie był pewnie on pierwszym ani ostatnim, który tego próbował. Zagrożenie z jego strony obecnie było bliskie zeru, ale trochę szkoda nie wykorzystać okazji, kiedy Doktorek tak został osłabiony. Sasame przyznała też, że jest gotowa podjąć się nawet najbardziej ryzykownych misji, aby tylko działać na rzecz swoich ludzi i poprawy ich bezpieczeństwa. To się chwaliło.

-Za młodzieńca, gdy jeszcze w planach miałem pokonać każdego i wygrać każdą walkę, aby pokazać, jaki to wspaniały nie jestem, napotkałem na swojej drodze pewnego człowieka. Był... Dziwny, niewiele mówił, ale chciał mnie przyjąć pod swoje skrzydła. Został moim mentorem i pokazał mi jak odkryć siebie na nowo. Stawiał mnie przed mnóstwem prób, w wielu przypadkach nie tłumacząc niczego, ale jego nauki są bardzo przydatne. Zwłaszcza z punktu widzenia Jugo. Nie sądzę, żebym potrafił być takim mentorem jak on sam, dlatego moim zdaniem powinnaś się do niego udać- Chodziło o poznanie pewnego człowieka, który posiadał dar, który umie przekazywać innym. Bardzo mało konkretów, jednak Moritaka bardzo naciskał, aby przedstawić to wszystko w jak najlepszym świetle, choć z nutką tajemniczości. Chciał, aby Sasame się udała do jego mentora, ale nie tylko przez wzgląd na wydany jej rozkaz. Chciał, aby i ona chciała tam się udać.

[Sasame]

- No cóż, taka chyba niestety kolej rzeczy w obecnych czasach, że mało co ma szansę konkurować z siłą mięśni czy niszczycielskimi technikami. Jednak wierzę że kiedyś nadejdą inne, bardziej cywilizowane czasy, kiedy konflikty będą mogły być rozwiązywane na inny sposób niż masowy rozlew krwi. - powiedziałam z nadzieją. Owszem, byłam wytrenowana aby być narzędziem zniszczenia mojego szczepu i spełniałam tą rolę, jednak co było złego w wierze w ludzkość i jej szansę na lepsze czasy? Kiedy Moritaka odniósł się do mojego pomysłu aby wyleczył się za pomocą jednej z technik jakie były w użyciu przez nasz szczep, wyraził swoją niechęć do tego, z czym się w zupełności zgadzałam. Zabić kogoś w walce to jedno, jednak zwykłe skazanie bezbronnego, uwięzionego więźnia na śmierć, do tego niezbyt przyjemną, to kompletnie inna sprawa. Sprawa z Doktorkiem ruszała się powoli do przodu, jednak w dalszym ciągu musiałam czekać na decyzję "kogoś wyżej" aby zająć się sprawą. Owszem, nie byłam już Doko, jednak w dalszym ciągu byłam niemal na samym dole łańcucha dowodzenia w hierarchii shinobi, więc nie miałam wiele do powiedzenia. Przynajmniej póki nie uda mi się wspiąć wyżej w tej hierarchii. Teraz jednak byłam skupiona na propozycji jaką złożył mi siedzący przede mną mężczyzna.
- Cóż... Skoro nie ma żadnej sprawy, która wymagałaby mojej pilnej pomocy to chyba nie widzę żadnych przeciwwskazań żebym się udała... Tam gdzie znajduje się ten mężczyzna. Z pewnością Shūsuke-sama doceni moje starania w dalszym kształceniu siebie i dążeniu w drodze do osiągnięcia spokoju, jak to powiedział. - odpowiedziałam urzędnikowi.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
11/57

-No, w tym aspekcie moje pokolenie poniosło chyba największą "porażkę". Po latach względnego spokoju na świecie coraz częściej ostatnio wybuchają nowe wojny. Ludzie rzucają się sobie do gardeł przy najmniejszej okazji. No ale nie jestem bez winy, gdy jedni zaczynali, niestety trzeba było podążać taką drogą. Innej opcji nie widziałem. Może w przyszłości to się zmieni. Chciałbym w to wierzyć.- Rzeczywistość była brutalna, a Ci, co chcieli przeżyć, musieli się do tego dostosować. Niestety to tylko nakręcało spiralę nienawiści i ciągłą konieczność rozwiązywania wszystkiego przy pomocy siły. Moritaka widział w tym także swój udział. Tak po prostu trzeba było. Wyraził nadzieję, że może kiedyś ulegnie to zmianie, ale bagaż jego doświadczeń wskazywał na bardzo małe prawdopodobieństwo czegoś takiego. Musiał na swojej drodze spotkać wielu takich, którzy chcieli tak zmienić świat. Niestety tacy idealiści często źle kończyli. Jeden błąd, złapanie za nadgarstek, jakaś przelatująca kula ognia, o którą w ferworze walki nie trudno i już. Koniec przygód marzyciela.

Sprawa uleczenia się została zakończona, bo widocznie żadna ze stron nie miała tutaj już nic do dodania. Moritaka był uparty w swoich postanowieniach i kolejna przekonująca go osoba niewiele tutaj mogła zdziałać. Stopniowe jednak dobijanie się do jego racjonalnej części rozumu mogło wreszcie przynieść efekt. Skazywanie na śmierć było przecież bardzo popularną metodą pozbywania się więźniów. Z tego, co głosiły plotki, Kaminari nie cackali się z pojmanymi Uchiha na swoich terenach i po prostu ich wyrżnięto. Czym więc będzie śmierć jednego śmiecia, jeśli może uratować życie kogoś tak ważnego dla szczepu?

-Nie kontaktowałem się z nim od dawna, jednak pogłoski, które słyszałem, wskazują, że nadal "grasuje" on w górach Daishi. Mogę Ci wskazać na mapie drogi i obszar, gdzie wspólnie wtedy trenowaliśmy, ale równie dobrze mógł on się przenieść w nieco inne miejsca. A co do Shusuke, to jestem pewien, że spodobają mu się rezultaty. Bardzo ceni on sobie umiejętność panowania nad sobą, zwłaszcza podczas używania Seninki. Trening, który wtedy przeszedłem, bardzo mi w tym pomógł. Nie będzie to co prawda poziom naszego lidera, ale będziesz na dobrej drodze, aby w przyszłości tak jak on ujarzmić tę moc- Spokój, opanowanie, balans, równowaga. Mnóstwo określeń, które w przypadku Jugo sprowadzały się do jednego. Aby nie zwariować. Szał, który potrafili odrobinę kontrolować, był bardzo przydatny w walce, jednak nieumiejętne korzystanie miało swoje opłakane skutki. Moritaka wyciągnął więc mapę i zaczął tłumaczyć o niektórych większych i mniejszych szlakach prowadzących przez góry. Sasame musi w tę podróż wybrać się samotnie, ale można spróbować przygotować ją najlepiej jak to możliwe.

[Sasame]

Nie sposób było się nie zgodzić ze stwierdzeniem Moritaki. Nadeszły teraz czasy, które weryfikują rządy jego pokolenia i pokazują co takiego udało im się zrobić, czego dokonali oraz do czego doprowadzili. Moje pokolenie, młodsze, dopiero zdobywało posłuch w swoich klanach czy szczepach, więc nie mieliśmy jeszcze okazji aby się pokazać z jakiejkolwiek strony na arenie międzyprowincjowej. Z pewnością część z tych osób będzie podchodziła do polityki w podobny sposób jak to jest teraz w zwyczaju, siłą, jednak kto wie? Może pojawią się jakieś jednostki, które będą miały na tyle dużo zacięcia aby przełamać koło nienawiści. Może trafią się ludzie, którzy będą potrafili poświęcić się dla sprawy i zrobić wszystko, po to aby sprawić że świat będzie w przyszłości lepszym miejscem. Takie zmiany potrzebują jednak ogromu czasu oraz wielkiego wysiłku, więc wiele osób uważało je za utopijne mrzonki, nierealne w obecnych czasach. Ale nadzieja umiera ostatnia.
- Dobrze w takim razie. Jeżeli ja go nie znajdę to może on mnie znajdzie, w każdym razie z pewnością skorzystam z takiej okazji i postaram się odnaleźć tego mężczyznę, Moritaka-san. - odpowiedziałam mężczyźnie zdecydowanym i pewnym siebie tonem. Musiałam przyznać że cała propozycja była bardzo intrygująca i miałam spore nadzieje co do tej przygody oraz treningu jaki liczyłam że uda mi się odbyć z enigmatycznym mentorem. Z całą pewnością przyda mi się podszlifować moje umiejętności kontroli samej siebie, nawet pomimo faktu że jeszcze ani razu nie zatraciłam się w szale i żądzy krwi, jednak lepiej dmuchać na zimne, niż się niespodziewanie poparzyć. Wysłuchałam uważnie instrukcji od urzędnika i jeżeli nie było nic więcej do omówienia to wyruszam od razu w drogę.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
13/57

Zmiana pokoleniowa nie następowała z dnia na dzień. Oddanie władzy przez jednych nie było takie proste, a dodatkowe różnice wieku oraz powodowane przez to różnice w pojmowaniu świata tylko wszystko utrudniały. Nowe pokolenie chciało rewolucji. Chciało zrobić wszystko inaczej i lepiej. Starsi wiedzieli, że z takim podejściem można tylko wszystko zepsuć. Sami przecież kiedyś byli młodsi, tak samo zastępując swoich starszych kolegów. Z czasem jednak nabrali pokory, a w większości także pozapominali, dlaczego młodsi chcą doprowadzić do takich zmian. Traktują ich teraz wyłącznie jak rozwydrzony motłoch, który trzeba uspokoić i pokazać im, że są jeszcze za młodzi by byli w stanie rządzić. Może niektórzy to rozumieją tak jak Moritaka, ale samotnie nie mają oni aż takiego przebicia, aby w swoich szczepach oraz klanach coś zwojować.

-Powodzenia i uważaj na siebie. Będę trzymał za ciebie kciuki- Po przedstawieniu jeszcze kilku kolejnych porad, które w tym momencie wydawały się zbyteczne, przyszedł czas pożegnania. Moritaka wyraził pewną obawę o los Sasame, jednak wierzył, że poradzi sobie ona z przeciwnościami zarówno na szlaku, jak i podczas samego szkolenia, jeśli wreszcie dotrze do mentora. Czerwonowłosa mogła chcieć wysłuchiwać wszystkie uważnie, zapamiętując wszystko, co przekazał jej urzędnik. Może wkrótce rzeczywiście przydadzą się, jednak w obecnej chwili wyglądały na niepotrzebne gadanie starego pryka. Po chwili dziewczyna opuściła gabinet, a jej nogi stanęły przed budynkiem. To gdzie teraz? Z miejsca wyruszy w tereny, które zostały jej wskazane, czy ma jakieś dodatkowe plany?

[Sasame]

Moja rozmowa z Moritaką dobiegła końca i nadszedł czas abym zdecydowała czy może było cokolwiek jeszcze co chciałabym załatwić przed wyruszeniem w drogę, czy może nie było czasu do stracenia i po prostu od razu udam się na szlak w poszukiwaniu tajemniczego mentora Moritaki. Przechadzając się ulicami Nawabari, kierowałam się względnie w kierunku bramy, która będzie wychodziła w kierunku miejsca o którym opowiadał urzędnik. Zatrzymałam się na chwilę przed sklepem z wyposażeniem aby zastanowić się czy może nie przydałoby mi się dokupić nieco więcej wyposażenia, jednak po szybkim przeszukaniu kabur i torby, stwierdziłam że w zasadzie to chyba nie mam zbytnio pomysłu na jakiekolwiek dodatkowe rzeczy, których mogłabym potrzebować, więc ruszyłam dalej. Nim jednak opuściłam osadę mojego szczepu, poczułam zapach dochodzący z jednej z budek z ramenem, która znajdowała się niedaleko bramy. Niby nie czułam się głodna, jednak kiedy zapach ten dotarł do moich nozdrzy, od razu poczułam jak w ustach zbiera mi się nieco śliny a mój żołądek wydał swój własny sprzeciw, zanim wyruszę w góry, wypadałoby zjeść jeszcze jeden smaczny, ciepły posiłek wśród cywilizacji.
Podeszłam do budki i zamówiłam tam ogromną michę misu char siu ramenu z całą masą dodatków. Kiedy właściciel budki postawił przede mną ogromne naczynie, zabrałam się do pałaszowania potrawy, aż nie została ani jedna kluska, czy dodatek w środku po czym wypiłam również resztę bulionu. Po zapłaceniu za zupę, wstałam ze stołka i przeciągnęłam się wychodząc z powrotem na ulicę. No chyba najwyższy czas wyruszyć, więc opuściłam Nawabari, kierując się do miejsca gdzie Moritaka zasugerował mi rozpocząć poszukiwania jego mentora z dawnych lat.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
15/57

Ile był w stanie, tyle pomógł. Moritaka wysłał dziewczynę w bardzo niebezpieczną misję, liczył jednak na to, że poradzi ona sobie zarówno z niebezpieczeństwem, które może spotkać ją po drodze, jak i z niebezpieczeństwem, jakie przyjdzie jej się zmierzyć w czasie samego szkolenia. Góry Daishi nie były zbyt przyjaznym miejscem, nawet dla ludzi, którzy wychowali się w tym regionie. W wyższych partiach nawet pomimo panującego lata, leżał śnieg. Drogi były tak rzadko używane, że wiele z nich zarastało lub zostało zasypanych kamienną lawiną. Spore odległości od większych skupisk ludności oznaczały także, że trzeba będzie liczyć na siebie i swoje umiejętności, a w przypadku odniesienia ran, nie będzie możliwy szybki powrót do szpitala.

Dobry posiłek przed opuszczeniem miasta to był dobry pomysł. Sasame mogła się tylko domyślać, ile zajmie jej ta podróż, więc na wszelki wypadek dobrze było ostatni (przed powrotem oczywiście!) raz zjeść coś porządnego. Upewniła się także, że ma wszelki potrzebny sprzęt, po czym mogła wreszcie przekroczyć granice miasta. Wkrótce Nawabari została daleko za jej plecami, niknąc za kolejnymi wzgórzami, na tym nierównym terenie. Pasmo górskie zdawało się być coraz bliżej, choć te największe i najbardziej odległe szczyty pozostawały bardzo daleko. Ścieżki zrobiły się coraz trudniejsze do przedzierania, nierówności terenu coraz większe, a dzień powoli chylił się ku końcowi. Podróż nocą praktycznie nie wchodziła w grę, nawet ze wskazówkami udzielonymi jej przez Moritakę. Trzeba było powoli myśleć o jakimś miejscu na przenocowanie, może zrobieniu małego obozu w resztkach lasu, które jeszcze rosły na zboczach gór albo wykorzystać którąś z mniejszych jaskiń widocznych nieopodal. Trzeba też było przemyśleć plan na kolejne dni, bo obecne drogi różniły się nieco od tego, co opowiadał Moritaka. Minęło sporo las od jego wizyty tutaj, to nic dziwnego, że powstało kilka nowych, a stare zostały całkowicie zapomniane. Podróż nowymi zdawała się bezpieczniejsza, aczkolwiek Sasame nie miała gwarancji, że dotrze w potrzebne jej okolice. Podróż tymi starymi z całą pewnością może okazać się trudniejsza oraz wolniejsza, ale przynajmniej mogła wtedy skorzystać z porad swojego przełożonego.
[z/t]