Siedziba władzy

[Kisuke]

Sasame
Misja rangi B
43/45

Rana wyglądała tak źle, że zwróciła nawet uwagę Sasame. Z całą pewnością wymagać to będzie więcej zachodu, dlatego nie ma co zbytnio przeszkadzać tej, która się tym zajmowała, a zamiast tego można się było skupić na rzeczach najważniejszych. Tymczasem lekarka, iryonin, bądź jak tam inaczej była nazywana, zajęła się dalszymi czynnościami. Coś powodowało dalsze zapaskudzenie rany, dlatego musiała wyciągnąć z jego wnętrza to, co mogło być powodem. Zastosowała jakąś technikę medyczną, tworząc bańkę z wody, a następnie wpuściła ją do rany Moritaki. Kilka sekund minęło, a wyciągnęła ją z powrotem, jednak o zupełnie innym zabarwieniu. Coś pływało w środku tej bańki. Czynność tą, kobieta powtórzyła kilkukrotnie.

-Wygląda jednak na to, że wycięliśmy ich przy samych korzeniach. Tych dwóch zapewne było mózgami całej operacji, bo to oni posiadali najwięcej wiedzy, a do tego zachowywali się zupełnie inaczej niż reszta ludzi. Rozmowa z wybuchowym powinna być prostsza niż z Yote, choć pewnie on nie będzie tak rozmowny- Nadal potrzebne było uzyskać jakieś dodatkowe informacje. Jeśli grupa przestała istnieć, to trzeba było mieć na to niezbyte dowody w postaci zeznań. Jeden z dwóch przeprowadzających rytuał już nie żył, a jego ciało powoli sobie gniło w tamtej piwnicy. Natomiast drugi był w ich rękach.

-Chyba my to zaniesiemy. Podobno moja wizyta w szpitalu będzie konieczna. Jakiś lepszy sprzęt czy coś...- Jugo nie lekceważył swoich ran, a do tego słuchał zaleceń, które wcześniej otrzymał. Medyczka, skupiona przy jego ramieniu, pokiwała twierdząco głową. Kolor trucizny wyciągniętej z rany pokrywał się z tym, co było w jednej z fiolek. Choć były to przedwczesne wnioski, to jednak było to bardzo prawdopodobne. Na pewno wymagać to będzie dalszych badań.

-A ten twój wybuchowy. Coś mi możesz o nim opowiedzieć? Co prawda nie było zbytnio czasu na wymianę uprzejmości, ale może zauważyłaś coś, co może się przydać podczas przesłuchań- Wszystko powoli zmierzało ku końcowi, jednak Moritaka próbował domknąć wszystkie etapy tej misji. Trucizną się zajmie, przesłuchania oddeleguje do swoich podwładnych, zwłaszcza przepytywania zwykłych ludzi, gdyż jak słusznie zauważyła Sasame, rozmowa z nimi nie będzie łatwym kawałkiem chleba.

[Sasame]

Obserwowałam z zaciekawieniem poczynania medyczki i musiałam przyznać że było to niezmiernie ciekawe. Korzystając z okazji chłonęłam ten widok niczym gąbka. Kobieta wzięła przygotowane dwie misji, jedna z wodą, jedna pusta. Za pomocą jakiejś techniki, która była pewnie połączeniem Iryojutsu oraz Uwolnienia Wody, stworzyła lewitującą bańkę, którą przyłożyła do babrzącej się rany. Chwilę tak zaczekała po czym wyciągnęła wodę, jednak zabarwioną na kolor przywodzący na myśl jedną z fiolek, które przyniósł Moritaka z kryjówki kultystów, a następnie wylała tą wymieszaną ciecz do pustej miski.. Czyli jednak mogła to być trucizna, którą pokryta musiała być kosa. Całe to Iryojutsu wydawało mi się niezmiernie ciekawe i rozważałam nawet rozpoczęcie jego nauki, jednak do tego potrzeba było nauczyciela. Może kiedyś...
W miarę jak kobieta powtarzała proces, za każdym razem wyciągając kolejne porcje trucizny z rany mężczyzny, ja skupiłam się już na mojej rozmowie z nim samym.
- No mam taką szczerą nadzieję, jeżeli ktokolwiek z nich by się ostał to z pewnością nie byłoby łatwo go namierzyć. No i nie wiadomo czy wtedy by również nie uciekali się do bardziej drastycznych metod a tego zdecydowanie nam nie trzeba. Myślę że z wybuchowym nie ma co się cackać i będzie można podejść o wiele... Dosadniej, do tego całego przesłuchania. Nie można szczędzić środków, trzeba wyciągnąć z niego wszystko co ma jakiekolwiek znaczenie. - powiedziałam stanowczo, zgadzając się z Moritaką. - Jeżeli mogę jeszcze jakkolwiek pomóc to proszę powiedzieć, zrobię wszystko co tylko będzie trzeba. Jeżeli chodzi o tego kultystę co z nim walczyłam to szczerze powiedziawszy, niczego co by się przydało podczas przesłuchania nie wiem. - odpowiedziałam nieco zawiedziona że niestety nie mogę akurat w tej kwestii pomóc. Niemniej jednak byłam zadowolona z przebiegu całej operacji. Wszystko poszło gładko i bez większych problemów. No nie licząc rany Moritaki, jednak liczyłam że medycy odpowiednio się nim zajmą i wyjdzie z tego bez uszczerbku na zdrowiu.

[Kisuke]

Sasame
Misja rangi B
45/45

Widok prezentacji technik Iryojutsu był bardzo interesujący. Sasame wręcz chłoneła to, z zaciekawieniem obserwując kolejne wykonania tej samej techniki. Ekstrakcja trucizny przy pomocy wody była bardzo ciekawą techniką i jak widać niezwykle potrzebną. Kto wie, co by się stało z tą raną albo z samym Moritaką, gdyby poczekał z tym jeszcze dłużej. Na całe szczęście wyglądało na to, że cała trucizna została wyjęta, co z całą pewnością przyspieszy proces gojenia się.

-Masz rację, Ci dwaj wydawali się zupełnie inni od pozostałych. Nawet od Yote, która też potrafi korzystać z chakry. Na całe szczęście nie będą więcej męczyć zwykłych ludzi i ninja. Ale trzeba dowiedzieć się, co było ich motywacją. Własna inicjatywa czy może pomysł kogoś z zewnątrz?- Przyznał Sasame rację, że ich nowy pojmany więzień nie powinien mieć tak poprzestawiane w głowie. Jeśli pracował na czyjeś zlecenie, to będzie można coś z niego wyciągnąć. Albo zechce współpracować po dobroci, albo pod silnym przymusem. Ninja mieli swoje sposoby, a akurat w tym przypadku nie można było się patyczkować.

-No, ale dobra, wygląda na to, że to wszystko. Dziękuję Ci za pomoc. Bez twojego zwiadu i pomocy w tej piwnicy mogłoby to skończyć się źle- Z jednym przeciwnikiem jeszcze sobie poradził, ale co gdyby przyszło mu walczyć z tym, co miał kosę i jednocześnie z wybuchowym? Jedna odniesiona rana, na skutek działania trucizny szybko zmieniłaby los całego pojedynku. Na całe szczęście nie przeceniał swoich możliwości i zaufał kunoichi ze swojego szczepu. Nowe pokolenie rosło i trzeba było ich wdrażać w tego typu niebezpieczne zadania.

-To twoja zapłata. Do następnego- Wolną ręką wyciągnął sakiewkę i rzucił ją na blat biurka. Standardowe wynagrodzenie za misje takiej rangi, choć nieco wyższe od tego, do czego przywykłą Sasame. Moritaka uśmiechnął się, ponownie puścił oczko, po czym wstał i razem z medyczką opuścili gabinet, zabierając ze sobą fiolki. Trzeba było je przebadać i skonstruować odpowiednie antidotum, które pomoże wszystkim ofiarom tej sekty.

KONIEC

  Ukryty tekst

[Sasame]

Rozmowa z Moritaką dobiegała już końca z on miał niebawem udać się w towarzystwie medyczki do szpitala gdzie będzie można kompleksowo zająć jego raną. Trochę się martwiłam o mężczyznę, jednak wiedziałam że jest on w dobrych rękach, więc z pewnością z tego wyjdzie, zwłaszcza że personel medyczny będzie miał dostęp do trucizny która dostała się do rany Moritaki, co z pewnością ułatwi proces tworzenia antidotum.
- Miejmy taką nadzieję że uda się zażegnać ten kryzys już całkowicie i że nie będzie więcej nawrotów tego typu problemów. Dziękuję za wspólnie wykonane zadanie i mam nadzieję że szybko uda się naprawić szkody wyrządzone przez tych kultystów. - odpowiedziałam po czym lekko się skłoniłam i odebrałam sakiewkę, której waga nieco mnie zaskoczyła, jednak nie skomentowałam tego w żaden sposób i jedynie się pożegnałam po czym opuściłam pomieszczenie a dalej również budynek siedziby władzy.
Po wyjściu z siedziby przeszłam przez Nawabari, chcąc wrócić do domu aby wypocząć po tym dość wymagającym zadaniu. Z pewnością zasłużyłam na wypoczynek a także na drobną przerwę od kolejnych zleceń. Przynajmniej przez parę dni, które liczyłam że spędzę na treningach.

[z/t]

[Akirai Shūsuke]

Rok 391, Lato, Nawabari
Sasame wkroczyła do budynku, w którym znajdowała się wszelka władza w Nawabari. Prawdą jednak było to, że miejsce to nie było podobne do innych. Było znacznie mniej spięte, bardziej utrzymane w atmosferze domowego ogniska niżeli typowo urzędowej, jakiej można było doświadczyć w innych miejscach. Wyjątkowo - przywódca nie przesiadywał w samej siedzibie, miał tam owszem swój gabinet, ale zazwyczaj w nim nie przebywał, gdyż służył on do zupełnie innych celów.

Poszukiwane przez ciebie pomieszczenie nie było nigdzie ukryte, bo prowadził do niego spory korytarz, a w samej siedzibie znajdowało się kilka osób wędrujących po korytarzach. Natomiast drzwi prowadzące do pokoju, który zamierzałaś odwiedzić, były lekko uchylone, zupełnie tak jakby ktoś przedtem ich nie zamknął, przypadkiem. Zaglądając przez uchylone drzwi, można było dostrzec kilka osób, które zazwyczaj zajmowały się wydawaniem zadań i prac w obrębie osady. Dwie z nich wydawały się zajęte z wysokim i szerokim w barkach mężczyzną ubranym w brązowy habit przewiązany pasem. Miał on rudawe włosy zaczesane w tył. Rozmawiał z nimi cicho i spokojnie - choć ty nie miałaś okazji jeszcze usłyszeć, co im mówił. Byłaś natomiast pewna, że kojarzysz to uczesanie oraz sylwetkę - to na pewno był Shūsuke, stojący ze złączonymi dłońmi gdy przekazywał tamtej dwójce informacje.

Akirai Shūsuke

[Sasame]

Moja wędrówka przez Nawabari a następnie również przez budynek siedziby władzy, owocowała w różnorakie przemyślenia odnośnie ostatnich wydarzeń. Zastanawiałam się jak radzi sobie Moritaka i czy jego rana już została w pełni wyleczona przez medyków. W końcu szybko ktoś się tym zajął, więc pewnie nie zdążyły się wyrządzić żadne trwalsze szkody. Liczyłam również że jak go spotkam to będzie miał dla mnie nieco dobrych informacji na tematu postępu w sprawie kultystów których wspólnymi siłami udało się nam pokonać. Zastanawiała mnie również kwestia Doktorka, która kompletnie wypadła mi z głowy na czas bardziej naglącej sprawy rozgrywającej się w samym sercu Nawabari, jednak teraz jak jeden kryzys został zażegnany, można było na powrót zając się tymi innymi sprawami. Dotarłam wreszcie do pomieszczenia w którym były zawsze rozdawane i wtedy zauważyłam pierwszą niezgodność. Drzwi prowadzące do pomieszczenia w którym były "wydawane" misje były nieco uchylone co na ogół się nie zdarzało. Podeszłam zaciekawiona i zajrzałam do środka aby ujrzeć tam nikogo innego niż samego lidera szczepu Juugo, Akiraia Shūsuke. Nieco zaskoczona jego widokiem, chwilę procesowałam tą informację, jednak stwierdziłam że właściwie to nie ma raczej powodu aby się tym przejmować. W końcu to chyba nic dziwnego że lider przejmuje się tym co się dzieje w jego szczepie. Prawda? Po zdecydowaniu że nie ma czym się martwić, otworzyłam na oścież drzwi aby wejść do pomieszczenia i skierować się do któregoś z wolnych biurek gdzie miałam zamiar przyjąć nową misję do wykonania. Po drodze jedynie skłoniłam się z szacunkiem do niemal dwumetrowego mężczyzny.

[Akirai Shūsuke]

Rok 391, Lato, Nawabari Wszyscy zwrócili uwagę na twój ukłon, ale było to całkiem naturalne. Rozmowa, jaką przeprowadzał wysoki mężczyzna, trwała chwilę. Ty w tym czasie zdarzyłaś dotrzeć do osób wydających polecenia i rozdających potencjalne prace w wiosce i okolicy. Rozmawiali o różnych tematach, dopóki nie skończyłaś i nie otrzymałaś swojego przydziału. Zlecenie jak każde inne - nie wydawało się trudne i możliwe, że byłabyś w stanie wykonać je jeszcze dzisiaj - o ile coś innego cię nie zatrzyma. Gdy już wszelkie formalności (a wiele ich nie było) zostały załatwione i miałaś opuszczać pomieszczenie. Akirai zwrócił się w twoim kierunku – Sasame-san. Nim ruszysz. Porozmawiajmy chwilę — Mówił, delikatnie wskazując ci kierunek do wyjścia z pomieszczenia, czyli tam, gdzie i tak miałaś się udać. Sam również ruszył w tym kierunku.

Gdy opuściliście pomieszczenie, złożył ręce za plecami, zerkając w twoim kierunku swoimi żółtawymi ślepiami. – Sasame-san. Jak sobie radzisz? Czy potrafisz już osiągnąć spokój? — Mówił podczas gdy prowadził was w kierunku wyjścia z samej budowli. Drzwi były tuż obok i mieliście je przekroczyć w przeciągu najbliższej chwili. Wydawało ci się, że wiesz, gdzie idziecie - nie było wielką tajemnicą to, że Shūsuke nie przepadał za gwarem ani za przesadnością biurokracji, jaką czasem należało uskuteczniać - na całe szczęście - od tego miał inne osoby, które mogły tego pilnować, podczas gdy on mógł zająć się sprawami znacznie ważniejszymi, jak choćby dbanie o nastroje swoich podopiecznych.

Akirai Shūsuke

[Sasame]

Przeszłam przez pomieszczenie i przywitałam się z górującą postacią Akiraia i ustawiłam się w kolejce do jednego z biurek. W trakcie oczekiwałam w kolejce aby otrzymać zadanie, lider szczepu Juugo kontynuował swoją rozmowę a ja powoli przesuwałam się do przodu aby wreszcie dotrzeć do biurka gdzie zostało mi pokrótce opisane następne zadanie do wykonania. Po przyjęciu informacji do wiadomości, podziękowałam i już chciałam ruszać w kierunku wyjścia aby od razu zabrać się za wykonanie zadania, kiedy podszedł do mnie sam Akirai Shūsuke. Na chwilę lekko oniemiałam, jednak szybko się opanowałam.
- T-Tak, oczywiście, Akirai-sama. - odpowiedziałam dalej nieco zaskoczona i ruszyłam w kierunku wskazanym przez mężczyznę co i tak było dla mnie po drodze, więc nie miałam na co narzekać. Kiedy wyszliśmy z pomieszczenia w którym były dystrybuowane misje i zlecenia, lider mojego szczepu zatrzymał się i zadał mi dość tajemnicze pytanie. Również się zatrzymałam i spojrzałam na niego, zastanawiając się nad odpowiedzią na nie. - Tak... Chyba, tak, tak jak rozumiem pańskie pytanie. Akirai-sama. Wiele ćwiczę aby lepiej się kontrolować podczas korzystania z Senninki. Jak narazie to jeszcze nie zdarzyło mi się utracić kontroli nad sobą. Zawsze pilnuję aby w odpowiednim momencie odpuścić i nie przeciągać niczego, dla pewności. - powiedziałam, nieco dumnym tonem.

[Akirai Shūsuke]

Rok 391, Lato, Nawabari
Nie wydawał się jakkolwiek poruszony twoim zdziwieniem. Z jednej strony zawsze starał się zachowywać spokój, ale właśnie teraz - gdy ty okazywałaś zdziwienie - on wydawała się zastanawiać, co je spowodowało. Jego zainteresowanie, próba rozmowy, czy może chodziło o coś więcej, coś, co wydarzyło się w trakcie twoich zadań czy innych wykonywanych prac - a może miałaś pytania i nie wiedziałaś jak je zadań. Opcji widział wiele, natomiast wpierw musiał nieco cię ośmielić, albo poczekać aż twoje zaskoczenie zupełnie zniknie.

Skinął delikatnie głową i zaczął prowadzić cię dalej. Szliście w stronę pobliskiego ogrodu, miejsca, w którym każdy mógł zaznać spokój pośród drzew i krzewów no i rzecz jasna stworzeń, które tam żyły - co ciekawe, tylko w takich ogrodach, bo nie poruszały się po całej osadzie zbyt często. Zdolności komunikacji ze zwierzętami musiały, a raczej były, naturalnie wykorzystywane nie od dzisiaj. – Pilnujesz? — Zapytał. Nie minęła jednak chwila, a on kontynuował. – Nie jest łatwe opanować się w gniewie i złości. Skąd wiesz moja droga, że chwila, którą wybierasz, jest odpowiednia? — Pytanie wydawało się proste, ale w rzeczywistości niosło za sobą coś więcej niż tylko kwestię powstrzymania się przed narastającą złością. W końcu szał powodowany przez waszą klątwę nie był jedynym problemem, z którym musieliście się mierzyć podczas wykorzystywania waszej zdolności. Rolę odgrywało tutaj znacznie więcej niż tylko wycofanie się w odpowiedniej chwili.

Twój ton może i brzmiał dumnie coś, z czym na pewno już się Shusuke spotkał, musiał to już słyszeć od niejednego młodego adepta, który wedle postrzegania własnego "ja" uważał z dumą, że potrafi i nie ulegnie szałowi - nigdy. Sam bardzo długo walczył o stan perfekcji, która nawet z jego perspektywy wydaje się nieosiągalna.

Akirai Shūsuke

[Sasame]

Podążając za liderem mojego szczepu, wyszłam z budynku władzy, jednak nie tym wyjściem co zwykle, prowadzącym na ulice, wyszliśmy innym, które zaprowadziło nas blisko wejścia do odizolowanych ogrodów wewnątrz miasta. Panował tutaj spokój i harmonia z naturą, tak bardzo różne od typowego dla ruchliwego miasta zgiełku. Przechadzając się po tym niemalże sekretnym miejscu, czułam się jakbym była wiele kilometrów od jakichkolwiek oznak cywilizacji, wszystko tutaj toczyło się swoim tempem a rośliny i zwierzęta tworzyły tutaj własny, zamknięty ekosystem. Czułam dogłębnie spokój jaki wywoływało we mnie to miejsce. Nie mogłam jednak w pełni się na tym skupić, ponieważ rozmowa z Akiraiem Shūsuke, przybierała nieco dziwny kierunek a ja chciałam wypaść na niej jak najlepiej. Słysząc odpowiedź mężczyzny na moje słowa, skarciłam się mentalnie za rzucenie takich optymistycznych i wręcz pysznych słów, chcąc się pochwalić przed głową szczepu.
- Tak, oczywiście. Nie chciałam zabrzmieć zarozumiale, Arikari-sama. Chodziło mi o to że już znam moje granice i potrafię ocenić to jak długo już korzystam z Senninki oraz to co czuję. Nie wiem... Nie wiem jak to do końca opisać ale po prostu potrafię stłumić agresję i rządzę krwi przez pewien czas i... Czuję kiedy ten czas dobiega końca. - odpowiedziałam już o wiele bardziej pokornym głosem. Jak mogłam w ogóle pomyśleć że taki tor myślenia jest odpowiedni? Przecież rozmawiałam z prawdopodobnie najsilniejszym przedstawicielem mojego szczepu, to on był bardziej doświadczony i znał lepiej swoje granice niż ktokolwiek inny. Jedyne co to liczyłam że nie straciłam w jego oczach słowami, które wypowiedziałam wcześniej.

[Akirai Shūsuke]

Rok 391, Lato, Nawabari
Czy Shusuke był najpotężniejszym z was? Bardzo możliwe - ale na pewno nie przyznałby tego w trakcie rozmowy - raczej udowodniłby to opanowaniem i spokojem, jaki potrafił utrzymać w wielu trudnych sytuacjach - bo właśnie ten spokój, pozwalał mu działać mądrze i krok za krokiem. Oczywiście jak każdy człowiek i on miał granice cierpliwości, których nikt nie chciał poznawać - albo raczej - nie miał okazji o nich opowiedzieć. – Rozumiem Sasame-san. Każdy z nas przez całe nasze życie musi kroczyć tą drogą i dokonywać odpowiednich wyborach w wielu niewyobrażalnych sytuacjach. W chwilach, w których inny da ponieść się emocją a my? My musimy wykazywać się większym zrozumieniem i tolerancją, to wyzwanie dane nam przez świat. — Mówił podczas gdy w końcu zasiadł na jednej z ławek w niewielkim ogrodzie. Przysiadł i westchnął, biorąc głęboki oddech. Miałaś wrażenie, że nawet się uśmiechnął na chwilę gdy dostrzegł przelatującego w okolicy ptaka.

– Jeśli mogę ci polecić - każdy z nas ma coś, co niezwykle sobie ceni, coś, co pozwala nam odegnać złe emocje. Pomyśl o tym i zabierz ze sobą w miejsce, gdzie będziesz tylko ty i ta rzecz. Daj się ponieść myślą, nawet złości. Bo prawdziwym sednem jest zrozumienie, skąd ona naprawdę pochodzi, bez tej wiedzy trudno ją stłumić. Lubie ten ogród — Mówił spokojnie, nie starał się mówić szybko - mieliście dużo czasu na wymianę zdań i poglądów. Był w końcu tutaj po to, by nie tylko radzić, ale i słuchać. Bo jakże mógłby radzić, gdyby nie próbował wysłuchać tego co miałaś do powiedzenia?

Słuchał - może nie komentował zbytnio, ale słuchał. Zbierał wszystkie klocki informacji udzielanych mu przez ciebie o sobie, by stworzyć sobie wizerunek kunoichi, którą jesteś. – Opowiedz mi, co ostatnio robisz. Miałaś jakieś trudności przy obowiązkach? —

Akirai Shūsuke

[Sasame]

Słuchałam mądrości jakimi darzył mnie postawny mężczyzna i starannie sobie układałam w głowie i brałam do serca wszystkie informacje oraz rady jakimi mnie on uraczył. Kiedy mężczyzna usiadł na ławce, rozejrzałam się po czym dołączyłam do niego. Słowa Akiraia były ważne i przekazywał mi on sekrety w jaki sposób utrzymać świadomość w najtrudniejszych chwilach, co bardzo doceniałam. Cieszyłam się że lider mojego szczepu był taką troskliwą osobą oraz że nawet taka podrzędna Doko jak ja, mogła liczyć na słowa rady od niego. Mało tego, głowa szczepu Juugo, nawet zainteresował się moimi ostatnimi poczynaniami!
- Hmmm, ostatnimi czasy? Przez ostatnie parę dni pracowałam nad moją autorską techniką, która bardziej rozwija możliwości techniki Būsutā i wydaje mi się że poczyniłam duże postępy w tym kierunku. A przed tym pomagałam Moritace-san w pokonaniu i pojmaniu grupy kultystów, która mąciła w głowach mieszkańcom Nawabari, na całe szczęście wydaje mi się że udało nam się wyrwać tego chwasta razem z korzeniami i nie powróci ten problem. Ogólnie staram się dużo czasu poświęcać na wykonywanie zleceń, czy to w Nawabari czy w innych miejscach Daishi. - odpowiedziałam, zadowolona że mężczyzna interesuje się moimi osiągnięciami i temu jak sobie radzę.

[Akirai Shūsuke]

Rok 391, Lato, Nawabari
Każdy mógł liczyć na wsparcie Shusuke, każdy, kto nosił w sobie tą przerażającą dla innych klątwę - Nawabari jako osada, jako wasz własny Azyl był właśnie miejscem, w którym wszyscy objęci klątwą, jeśli chcieli przestrzegać reguł i panować nad nią - mogli znaleźć dla siebie miejsce, nie inaczej było przecież z tobą. Nikt nie chciał szalejących dzikusów w okolicy. Ani zwykli ludzie, ani wy - bo nikt nie chciał być nazywany dzikim zwierzęciem ani bestią. Niektórzy się tego wstydzili, inni natomiast - tak jak ty, starali się ze swoimi umiejętnościami zrobić coś dobrego, by po prostu pomóc.

Zaczęłaś opowiadać o tym jak to sobie radziłaś w ostatnim czasie, czy to w pracy, czy poza nią - choć głównie skupiłaś się na pracy i ćwiczeniach. To było w pewien sposób zrozumiałe, choć z drugiej strony pokazywało jak bardzo skupiona właśnie na niej jesteś - czy właśnie takim ciężarem była twoja klątwa, że jedyne czym mogłaś się zajmować to po prostu praca? Na pewno, nawet i Shusuke - musiał przyznać, że pracowałaś w pocie czoła, poświęcając tak dużo uwagi sprawom klanu i innych przeklętych rodzin. – Tak, miejmy nadzieję, że nie pojawią się już tacy jak oni. Szkoda, że tyle pracy zostało zmarnowane — Westchnął, wspominając, o których kultystach los ostatecznie wcale go nie cieszył - i to nie dlatego, że się z nimi zgadzał, ale były to zwyczajnie złe ziarna, które należało oddzielić, chociaż może dało się z nimi zrobić coś więcej - jeśli włożyć w to odpowiednio dużo pracy.

– Z dużą ilością pracy idzie też odpowiedzialność. Jak myślisz, jesteś gotowa by uczyć młodszych i sama być drogowskazem dla innych? — Bycie wzorem, który warto naśladować to jedno - bycie odpowiedzialnym ninja który, bądź która, również przykłada rękę do losów innych - bezpośrednio, nie tylko poprzez świecenie dla innych przykładem, ale poprzez gesty, czyny i również rady poprzez własne doświadczenia i doznania.

Akirai Shūsuke

[Sasame]

Opowiedziałam Akiraiowi Shūsuke a moich ostatnich poczynaniach i zdecydował się on nawet skomentować całą sytuację z kultystami, jednak zareagował nieco niespodziewanie. Spojrzałam wtedy na niego z ciekawością, chcąc rozszyfrować co mogło kryć się za tego typu słowami. Może coś złego wydarzyło się podczas przesłuchań pojmanych kultystów? Cóż, sama nie wiedziałam, ponieważ tym już zajmował się ktoś inny, jednak wierzyłam że Moritaka przykładał się do tego zadania tak bardzo jak to tylko możliwe. Z moich rozmyślań jednak wybiły mnie następne słowa lidera szczepu Juugo. Spojrzałam na niego kompletnie zaskoczona takim pytaniem. Czy uważał on że jestem już wystarczająco zaawansowana aby kształcić innych? Czy uważał on że jestem już na tyle doświadczona w aspektach bycia kunoichi aby przekazywać moją wiedzę dalej? Że jestem na tyle dobra w kontroli samej siebie, aby kształcić innych pod tym kątem? Przez chwilę zaniemówiłam i zastanawiałam się nad implikacjami tego pytania, jednak szybko odzyskałam fason, nie chcąc pozostawiać mężczyzny w niepewności.
- T-Tak, oczywiście. Zawsze staram się podejmować takie decyzje i działać w taki sposób abym nie czuła się źle z konsekwencjami moich działań. Zawsze również myślę o tym jaki to będzie miało wpływ na wioskę, na ludność cywilną. Staram się podejmować decyzje bazując na zebranej wiedzy, doświadczeniu oraz analizie sytuacji. - powiedziałam spokojnym i opanowanym tonem do pomarańczowowłosego mężczyzny.

[Akirai Shūsuke]

Rok 391, Lato, Nawabari
Nie każdy nadawał się do każdej roli. Pojęcie tego było jednym z wyzwań, z jakimi musiał się zetrzeć każdy człowiek, nie tylko ninja. Jedni mieli cel, powołanie do nauczania innych, bycia drogowskazem i kierunkiem, w jaki powinni patrzeć inni. Jedni z kolei potrafili dobrze za kimś podążać, wykonywać rozkazy, polecenia - wszystko z jak największą pieczołowitością. Jeszcze inni, dopiero swoje powołania odkrywali - tak było też z tobą. Byłaś młoda, miałaś już na karku kilkanaście lat, ale to wciąż niewiele zmieniało, wciąż byłaś doko, uczniem wręcz, który pobierał nauki od innych ninja oraz wraz ze zdobywanym doświadczeniem w trakcie podróży, oraz innych przygód.

Role, jakie się przyjmowało - zmieniały się, właśnie z pozyskiwanym doświadczeniem i umiejętnościami. Raz było się uczniem, a raz nauczycielem, niezależnie od wieku - decydowało o tym to, w jakiej sytuacji się znajdowaliśmy. Dzisiaj - ty byłaś uczniem, jutro? Kto wie, może ty nauczysz czegoś kogoś w Nawabari, albo powiesz coś, co skłoni do rozmyślania nawet i Akiraia. – Tak. To chyba najważniejsze. Czuć się dobrze z własnymi decyzjami — Potwierdził to co mówiłaś o swoich poczynaniach. Bo po prawdzie czy było coś ważniejszego niż dobre samopoczucie nie tylko z samą sobą, ale i z własnymi poczynaniami i decyzjami, które nie będą nas w nocy zwyczajnie nawiedzać? – Jeżeli nie czujesz się źle ze swoimi decyzjami, to może być tylko dobry wpływ. W końcu jeżeli potrafisz się opanować i myślisz o wszystkich innych to jakich innych efektów można oczekiwać niż pozytywne? — Oczywiście można było oczekiwać wszystkich - dużo zależało od tego jak pozostali podchodzili do tych decyzji i czy je rozumieli oraz to, co się za nimi kryło. – Chciałbym, byś przyjęła nową rolę. Zobaczyła czy w ogóle taka ci odpowiada. Jesteś w stanie stać się rzeczywiście wzorem dla innych jako Akoraito z Nawabari? — Jego ton wcale się nie zmienił, pytał wciąż spokojnie. Na końcu jednak w jego głosie ukryla się nuta zaciekawienia, na pewno chciał wiedzieć, co mu odpowiesz i jaką decyzje podejmiesz dalej.

Akirai Shūsuke