Siedziba władzy

[Sasame]

Reszta wieczoru minęła mi zadziwiająco szybko i nim się obejrzałam, był już kolejny dzień i mój czas w dojo skrytym pośród gór dobiegł końca. Sprawnie zebrałam moje rzeczy i przygotowałam się do wymarszu. Kiedy przyszedł czas pożegnań, Fujio wraz z Mentorem czekali na mnie już przy drzwiach wejściowych dojo. Widząc jak chłopak chce podać mi rękę, również zaczęłam wyciągać dłoń aby wymienić uścisk, jednak wtedy zaskoczył mnie nieco przytuleniem, jednak jedynie lekko się zaśmiałam i odwzajemniłam tą formę pożegnania. Następnie ukłoniłam się nisko przed staruszkiem i wyruszyłam w drogę powrotną do Nawabari, odwracając się jeszcze tylko raz aby już z pewnej odległości pomachać do dwóch iluzjonistów.
Ciągnięta do przodu chęcią powrotu do rodzinnych stron, szybkim krokiem przemykałam przez szlaki górskie. Kiedy dotarłam do Nawabari, czułam się zobowiązana aby w pierwszej kolejności zameldować mój powrót do Moritaki, który pewnie był ciekaw jak przebiegł mój trening pod okiem jego starego Mentora. Cieszyłam się mogąc wreszcie zawitać na powrót w stolicy mojego szczepu i czułam również że będę musiała się postarać aby nadrobić za cały ten czas nieobecności.
Po przybyciu do celu mojej podróży, od razu skierowałam się do siedziby władzy a następnie prosto do gabinetu mojego ulubionego urzędnika aby zameldować mu ukończenie treningu, który mi zalecił.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
57/57

Droga w drugą stronę rzeczywiście okazała się prostsza. Poprzednio Sasame po prostu ruszyła za niepewnym opisem, który dał jej Moritaka, a prawda byłą taka, że musiała sobie radzić sama. Teraz znała ścieżkę już bardzo dobrze i nie musiała się kręcić w kółko, jak przy pierwszej próbie, którą poddał ją Mentor. Schodząc z góry, w stronę Nawabari, mogła też przemyśleć sobie cały swój pobyt tam. Każdy jeden trening, choć wydawał się z pozoru nieistotny, to jednak przybliżał ją do Próby. Ta zaś okazała się idealnym ukazaniem jej w jaki sposób stała się lepszą osobą, lepszą kunoichi i lepszym Jugo. Opanowanie własnego temperamentu nie było proste, zwłaszcza dla Jugo. A szło jej coraz lepiej. Wkrótce może stać się bardzo silną osobą, której klan będzie potrzebował.

-Dobrze Cię znów spotkać- Moritaka czekał na coś przed budynkiem siedziby władz. Wydawałoby się, jakby wprost czekał na jej powrót. Wiedział wcześniej kiedy ona przybędzie czy każdego dnia przesiadywał w tym miejscu? On sam się pewnie by do tego nie przyznał, gdyby go zapytać, więc należy uznać, że to po prostu szczęśliwy zbieg okoliczności, że wyszedł akurat teraz, aby ją przywitać. Zaprosił ją do swojego gabinetu, gdzie mogli spokojnie porozmawiać, bo przecież mieli o czym. Mogli wymienić się doświadczeniami ze spotkania i treningu pod okiem staruszka. Padło przy tym wiele żartów, o tym, że mimo upływu lat wcale lekcje nie przebiegły inaczej. Pewnym urozmaiceniem był drugi uczeń, co Moritaka określił jako "niespotykane złamanie własnych zasad". Dokładniej jednak nie potrafił określić o co mu mogło chodzić.

Koniec

[Sasame]

Po zdaniu pełnego raportu z wykonanego zadania Moritace, ten odprawił mnie abym mogła nieco wypocząć przed podjęciem kolejnego zadania. Mężczyzna wydawał się jednak bardzo zabiegany i zajęty, więc nie chciałam zawracać mu dalej głowy. Chwilę porozmawiałam jednak jeszcze z innym urzędnikiem aby zorientować się co działo się w Nawabari podczas mojej nieobecności. Ku mojemu zadowoleniu nie ominęły mnie żadne większe sprawy, więc ukontentowana i bez poczucia winy opuściłam siedzibę władzy i skierowałam się do sklepu z wyposażeniem aby uzupełnić nieco mój ekwipunek. Wiedziałam również że przydałoby się abym wreszcie zakupiła jeden czy dwa zwoje, które mogłyby się przydać w przechowywaniu wszelakich dodatkowych rzeczy do których nie potrzebuję szybkiego dostępu.

[z/t]

[Tanaka Misaki]

Uśmiechnęła się i przymknęła oczy, czując dłon kobiety na swoich włosach. Nie trwało to długo ale było miłe. Należało jednak wrócić do rzeczywistości, bo Sasame właśnie zmierzała do wyjścia ze sklepu. Misaki więc, niewiele myśląc ruszyła za nią, pilnując by nie oddalić się zbytnio od starszej kuzynki. Niestety, nie zrozumiała jednej trzeciej jej wywodu, nie powiedziała jednak o tym ani słowa. Szła więc w milczeniu, obserwując to Sasame, to mijanych mieszkańców wioski i budynki. Na twarzy widniał jej już teraz delikatny, domyślny możnaby rzec, uśmiech. Dziewczyna uspokoiła się i wróciła do swojego normalnego stylu bycia. W czasie podróży do siedziby usłyszała kolejne pytanie.
-Taty nie ma w domu, dostał zadanie poza wioska. Mama trochę wypadła z wprawy, więc póki co wykonuje prostsze misje od tych, na które chodziła kiedyś. Widać jednak, że cieszy się z powrotu do dawnej pracy. Trochę pusto się zrobiło w domu ale... Cieszę się ich szczęściem.
Odpowiedziała, przy pauzie zaś na moment posmutniała. Doskonale zdawała sobie sprawę, że gdyby nie ona, mama nie musiałaby robić sobie przerwy od zawodu kunoichi. Była jej wdzięczna i między innymi dlatego szła w ślady rodziców. Co nie zmieniało faktu, że chciałaby spędzać więcej czasu, mając całą rodzinę w domu.
-Mam nadzieję, że nie będę ci zawadzała. Niedawno opanowałam drugą fornę ale nie potrafię jej utrzymać zbyt długo. Poza tym jestem jeszcze Doko....
Misaki wspominała o tym bo doskonale zdawała sobie sprawę, że słabszy towarzysz może przynieść więcej problemów niż pożytku. Szczególnie, gdy jest to ktoś bliski. To nie tak, że nie wierzyła w swoją kuzynkę, po prostu wolała wypowiedzieć na głos swoje wątpliwości z nadzieją, że Sasame je rozwieje.
W końcu jednak obie dotarły pod siedzibę, która to była sercem wioski i jej najważniejszym miejscem. Misaki spojrzała na Sasame, z niemą prośbą by szła pierwsza.

[Sasame]

W miare jak szliśmy ulicami Nawabari, ludzie których mijaliśmy czasami zerkali na naszą dwójkę, niektórzy rozpoznawali mnie, innych wzrok po prostu został przykuty przez charakterystyczny kolor włosów który miała zarówno Misaki i ja. Ja już miałam nieco czasu aby przyzwyczaić się do tego typu spojrzeń, jednak zerkałam co jakiś czas kontrolnie na kuzynkę aby sprawdzić jak ta sobie radzi z czymś takim, jednak ta wydawała się przyjmować to dość lekko albo po prostu nie zwracać na to uwagi i szła uśmiechnięta. Słysząc odpowiedź na moje pytanie pokiwałam głową.
- Nie martw się, ciocia Asami na pewno nie żałuje że zrobiła sobie przerwę kiedy byłaś mała a jeżeli chodzi o pusty dom, to cóż, chyba po prostu taka praca. Moja matka nawet nie jest kunoichi a często jej nie ma w domu jak wracam z misji czy treningów, więc też rzadko kiedy mamy okazję zebrać się wszyscy razem. - powiedziałam do młodszej kunoichi aby podnieść ją nieco na duchu. Kiedy zbliżaliśmy się do siedziby władzy, Misaki wyraziła na głos swoje obawy, które mnie też przez krótką chwilę męczyły, jednak ja sobie z nimi bez problemu poradziłam, więc zdecydowałam się również rozwiać wątpliwości młodej. Kiedy tylko skończyła mówić, odwróciłam się aby być przodem do niej i położyłam jej dłonie na ramionach, chcąc skupić całą jej uwagę na sobie.
- O nic nie musisz się martwić, Misaki-chan, wierzę w twoje umiejętności a także w twój osąd ale także wierzę w moje umiejętności. Jeżeli będzie trudna sytuacja to pamiętaj aby słuchać się mnie a na pewno poradzimy sobie bez problemu. - powiedziałam do kuzynki uśmiechając się ciepło aby jeszcze bardziej podkreślić moje przekonanie o prawdziwości tych słów.

[Tanaka Misaki]

Misaki była w pewien sposób przyzwyczajona do spojrzeń innych ludzi, poza tym dość łatwo przychodziło jej odcinanie się od innych. Włosy nie były powodem do niepokoju czy smutku. Dużo bardziej obawiała się, że zaczną widzieć w niej potwora, jeśli kiedyś straci kontrolę nad Senninką. Dlatego z taką ostrożnością podchodziła do używania i wykorzystywania tej umiejętności. Każda minuta kontroli więcej jaką uzyskiwała podczas ćwiczeń była dla niej wielkim osiągnięciem, podobnie jak opanowywanie nowej formy.
Misaki słuchała swojej kuzynki uważnie i oczywiście rozumiała, że nie można było nic zrobić z pustym domem. Po prostu, nadal była dzieckiem i to takim, które bardzo mocno ceniło rodzinne więzi. Dojrzała jednak wystarczająco by zrozumieć tę sytuację i ją akceptować.
Na próbę pocieszenia ze strony Sasame, Tanaka zareagowała pokiwaniem głową. Słowa te ją nieco uspokoiły, jednak mimo wszystko uznała zbliżającą się misję za test, którego nie mogła oblać. Sprawdzian jej umiejętności, charakteru i dojrzałości. W końcu jeden błąd i mogło jej już nie być. Nie zawsze dało się uratować towarzysza. Oczywiście, wierzyła w zdolności kuzynki ale bezpieczniej było postępować tak by nie natręczać jej dodatkowych problemów.
Stała tak przez chwilę, upewniając się w swoim postanowieniu, po czym złapała kuzynkę za rękę i pociągnęłą w stronę siedziby.

[Sasame]

Podczas dawania drobnej przemowy dla poprawienia morale kuzynki, obserwowałam jej reakcję aby wiedzieć czy udało mi się osiągnąć pożądany efekt. Na całe szczęście, wątpliwości wydawały się rozpłynąć w oczach Misaki i chwilę później już mnie ciągnęła do wnętrza budynku siedziby władzy. Uśmiechając się szeroko, nie stawiałam oporu i pozwoliłam się zaciągnąć do środka. Kiedy jednak już byłyśmy wewnątrz, wysunęłam się przed kuzynkę i to ja ciągnęłam korytarzami w kierunku pomieszczenia urzędniczego, jednak nieco naokoło abyśmy przeszli obok drzwi gabinetu Moritaki. Liczyłam że będą otwarte i uda się nam porozmawiać z mężczyzną, jednak ku mojemu rozczarowaniu, usłyszałam że w środku prowadziło parę osób rozmowę, więc aby im nie przeszkadzać, ruszyłam dalej ciągnąc Misaki. Kiedy dotarłyśmy do odpowiedniego pomieszczenia, okazało się że akurat była spora kolejka oczekujących na misję shinobi i kunoichi, więc ustawiłyśmy się na końcu aby zaczekać na naszą kolej.
- Tak jak mówiłam wcześniej, możliwe że ruszyła się sprawa z Doktorkiem. Przed moim wyruszeniem na trening w górach, byłam na misji przy granicy z Soso. Chodziło o porwanie jednego z naszych pobratymców i ktoś, ten Doktorek, chciał prowadzić jakieś niehumanitarne badania nad naszymi wrodzonymi umiejętnościami, Na szczęście udało się uwolnić tamtego chłopaka co został pojmany, jednak niestety nie mieliśmy żadnych poszlak, które doprowadziłyby nas do samego Doktorka. No a jak pewnie sama się domyślasz, nie można zostawić takiego zwyrola na wolności. - opowiedziałam pokrótce kuzynce aby wiedziała co i jak w razie jakby udało się kontynuować ten wątek.

[Tanaka Misaki]

Misaki rzadko bywała w siedzibie i zazwyczaj były to wizyty bardzo szybkie. Dlatego też pozwoliła Sasame ponownie objąć prowadzenie i szła tuż za nią. Rozglądała się ciekawsko na boki, zastanawiając się co znajduje się za poszczególnymi drzwiami, które mijały. W końcu jednak zatrzymały się i ustawiły w kolejce. Ten kawałek siedziby był jej już znany, podobnie jak chyba każdemu shinobi w osadzie. Nie stały jednak w ciszy. Misaki miała okazję wysłuchać swoistego streszczenia misji wykonanej przez Sasame. Historia opowiedziana przez kuzynkę wywołała w młodej Tanaki mieszaninę gniewu i niedowierzania. Coś takiego nie mieściło się jej w głowie, podobnie jak historia odnośnie wykorzystywania Jugo przez klan Uchiha.
Czyżby to też był Uchiha? A może nie...? Ten świat jest dużo mroczniejszy niż mogłoby się wydawać...
Do tej pory za jedyne wynaturzenie uznawała klan użytkowników sharingana, jednak stopniowo okazywało się, że określenie to nie stosowało się tylko do tego jednegok klanu. Nie żeby poprawiało to jakoś wizerunek klanu Uchiha. Po prostu na tym świecie było więcej śmieci do wyniesienia.
Dłoń młodej Doko zacisnęła się w pięść, a ona sama zacisnęła zęby, dławiąc w sobie jakiekolwiek słowa. Spojrzała na kuzynkę i pokiwała głową.

[Sasame]

Widząc reakcję Misaki na informacje o Doktorku, pokiwałam głową. Mnie w środku również gotowało na samą myśl że jakiś popapraniec czai się na naszych pobratymców, nie wiadomo nawet gdzie. Mało tego, nie wiadomo nawet kto to do końca jest, jak wygląda, skąd pochodzi. Nie ma nawet pewności że Doktorek nie jest w rzeczywistości Doktorką. Dlatego właśnie liczyłam że Moritaka będzie miał dla nas jakieś dobre wieści. Jakiekolwiek wieści będą lepsze niż ich całkowity brak jak do tej pory. Może pojawił się jakiś trop za którym można podążyć?
- Rozumiem jak się czujesz, Misaki-chan, jednak pamiętaj że kto jak kto ale właśnie my, użytkownicy Senninki, musimy podchodzić do walki z chłodną głową. Mnie też mdli na myśl o tych wszystkich popaprańcach, jednak nie możemy dać się sprowokować. Pozycja naszego klanu... Szczepu, niestety nie pozwala nam na pełną swobodę. Sama musiałam jakiś czas temu powstrzymać jednego z naszych, który stracił nad sobą kontrolę i niemal doszło do katastrofy. Nasze zdolności dają ogromną siłę, jednak jeżeli nie będzie się z nich korzystało mądrze, nic dobrego z nich nie wyniknie, pamiętaj. - powiedziałam w odpowiedzi na niemą reakcję młodszej i mniej doświadczonej kuzynki. Nie chciałam oczywiście aby teraz czuła się źle za to że targają nią takie a nie inne emocje, jednak musiałam ją przestrzec.

[Kisuke]

Sasame i Misaki
Grupowa misja rangi B
Kolejka 1/17

Mała wycieczka w górzyste rejony Daishi nieco się Sasame przeciągnęła. Pomimo tego, że wiele się nauczyła i był bardzo dobrze traktowana, to zdecydowanie wolała być tutaj w Nawabari, wśród swoich. Na ostatnim spotkaniu z Moritaką nie został jednak poruszony żaden temat bieżących spraw osady, a jedynie skupienie się na tym jak przebiegł trening czerwonowłosej. Teraz trzeba było ten błąd naprawić, jednak do spotkania nie mogło tak szybko dojść. W gabinecie Moritaki obecnie trwała bardzo ożywiona rozmowa kilku osób, dlatego dziewczyna, razem ze swoją młodszą kuzynką miały chwilę dla siebie. Jak każda chwila, tak i ta, musiała się kiedyś skończyć, a tym razem przerwało im otworzenie si drzwi od gabinetu. Ze środka wyszło kilku starszych rangą Jugo, kilku urzędników, dwie kunoichi oraz sam Moritaka. W sekundę później przy jego boku pojawił się młody posłaniec, którego (prawie) emerytowany wojownik wysyłał czasami z drobnymi zadaniami.

-Tak jak rozmawialiśmy. Poślij z tym listem...- Ledwo zdążył się odezwać i spróbował przekazać coś do dłoni posłańca, gdy ten odchrząknął i kiwnął nieznacznie głową. To wystarczyło, żeby urzędnik zorientował się, że Sasame obecnie przebywa w budynku, więc cała sprawa z przekazaniem jej listu najwidoczniej nie będzie potrzebna.

-Jak zawsze na służbie. Sasame, mogę Cię prosić do siebie?- Głośniejszym tonem odezwał się w kierunku dwóch młodszych Jugo, które sobie rozmawiały. Uznał jednak, że jest to zwyczajna, niezobowiązująca rozmowa i postanowił ją przerwać, wołając swoją podwładną (o ile tak można nazwać ich relacje) do siebie. Cokolwiek ustalili na tym spotkaniu, najwidoczniej miało to coś wspólnego z nią samą. Albo po prostu Moritaka lubił wysyłać właśnie czerwonowłosą na trudne zadania, wiedząc, że zawsze poradzi ona sobie bez żadnego problemu.

[Tanaka Misaki]

Misaki doskonale zdawała sobie sprawę z odpowiedzialności jaka ciążyłą na użytkownikach Senninka, dlatego zawsze starała się utrzymywać spokój. Odbiło się to na jej stylu bycia, poza nielicznymi przypadkami jak właśnie kontakty z rodziną i przyjaciółmi. Młoda Tanaka miała jeszcze wiele do poprawy jeśli chodziło o wykorzystywanie umiejętności swojego szczepu, dlatego zmianę formy trzymała jako ostatnią deskę ratunku. Nie była zresztą w stanie kontrolować się przez wystarczająco długi czas. Dziewczyna pokiwała tylko głową na słowa kuzynki i wyprostowała palce, biorać przy tym głęboki oddech.
Otoczenie ożywiło się, gdy z jednego z pomieszczeń wyszła grupa przedstawicieli szczepu Jugo. Ognistowłosa spojrzała w ich stronę z ciekawością. Co najbardziej zaskakujące, jeden z nich zwrócił uwagę na Sasame. Pominięta Misaki patrzyła to na kuzynkę to na ów jegomościa, nie bardzo wiedząc co teraz zrobić. Poczekać? Iść za kuzynką? Bardziej skłaniala się ku pierwszej opcji ale nie chciała zostać pominięta przy dawaniu ewentualnej misji. Ostateczni jednak się odsunęła na bok, dając kuzynce swobodne przejście.

[Sasame]

Zauważyłam jak moje słowa pomogły Misaki nieco się uspokoić i zebrać w sobie. Wtedy również chciałam zerknąć na postęp kolejki w której stałyśmy, bo szło coś zdecydowanie zbyt wolno, jednak moją uwagę odwróciło poruszenie od strony gabinetu Moritaki. Ze środka wyszło parę osób, w tym również mój prawie-mentor. Już miał wysyłać swojego posłańca z wiadomością, kiedy jego wzrok został skierowany w moją stronę. Jak się szybko się również okazało, miał posłać po mnie, ale zrządzeniem losu byłam już na miejscu. Mężczyzna zawołał mnie do siebie do gabinetu, więc skinęłam głową i już miałam ruszyć, kiedy zobaczyłam że Misaki wyglądała jakby miała tutaj zostać.
- A ty co Misaki-chan? Chyba nie chcesz żeby ominęła cię odprawa, co? - powiedziałam radośnie do kuzynki i puściłam jej oczko a później pociągnęłam za sobą do pomieszczenia w którym urzędował mężczyzna. Kiedy znalazłyśmy się w środku zdecydowałam się szybko przedstawić sobie wszystkich.
- Moritaka-san, to jest Misaki, moja młodsza kuzynka i jeżeli to nie jest problem to chciałabym wziąć ją ze sobą na zbliżającą się misję... Oczywiście o ile jest taka możliwość. Ręczę za jej skuteczność i chciałam ją również nieco podszkolić, więc byłaby to świetna sposobność. - powiedziałam od razu aby Moritaka wiedział co się dzieje.

[Kisuke]

Sasame i Misaki
Grupowa misja rangi B
Kolejka 2/17

Przepuscił obie dziewczyny w drzwiach, jednak było widać, że na jego twarzy maluje się zaskoczenie. Nie ukrywał tego, bo nie było potrzeby. Na korytarzu postanowił jednak nie protestować przeciwko takiej, samodzielnie podjętej przez Sasame decyzji. Sprawa musiała się wyjaśnić, dlatego starsza z czerwonowłosych natychmiast zabrała się za wyjaśnienia.

-Ehhh... Wygląda na to, że i tak nie pozostawicie mi wyboru. Z góry jednak ostrzegam, że czeka was zadanie, które raczej nie przystoi poziomem dla Doko. Jeśli jednak Sasame za Ciebie ręczy, Misaki, to pozostaje mi powitać Cię w naszym zespole- Przeszedł koło nich z głośnym westchnięciem. Podrapał się z tyły głowy, patrząc to raz na jedną, raz na drugą, po czym rozłożył ręce i wzruszył ramionami. Były do siebie bardzo podobne, chociaż po Misaki było widać, że nie ma za sobą tylu morderczych treningów. Mogła to być też bardzo złudna obserwacja, bo Jugo potrafili z niczego wykrzesać ogromne możliwości a ich ciało potrafiło stać się bronią. Może odrobinę martwił się o Misaki, czasami w ogniu walki trudno zapanować nad wszystkim. On sam się o tym przekonał, gdy dał się głupio trafić przez kultystę, czego skutki odczuwa do tej pory. Aby dopełnić formalności, ostrzegł przed możliwym niebezpieczeństwem oraz przywitał się z Misaki podając jej dłoń.

-Wreszcie ruszyła się sprawa z Doktorkiem. Nie żebym pochwalał nasz wywiad, że wreszcie udało im się coś ustalić, bo to Doktorek wrócił do swoich typowych działań. Brakuje mu chyba obiektów badawczych, bo stał się zupełnie bezczelny. Dochodzi do porwań... W ŚRODKU MIASTA. Póki co zniknęły dwie kobiety, jeden mężczyzna i dziecko, dwunastoletnie- Miłe rozmowy musiały poczekać. Wymiana zdań co do współpracy nastąpi innym razem, bo teraz czekało ich zadanie. Moritaka usiadł za swoim biurkiem, krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej i lekko odchylił się do tyłu. Przeczucia Sasame okazały się prawdziwe. Sytuacja z Doktorkiem ruszyła się, ale nie było powodu do radości. Ataki w środku miasta to zupełnie inna skala niebezpieczeństwa niż porwanie na szlaku i to już poza rejonem Daishi. To wymagało natychmiastowej reakcji, stąd zapewne kwestia spotkania oraz próba wysłania posłańca po czerwonowłosą. Ktoś się musiał tą sprawą zająć i ona była najlepszą kandydatką. Znała sprawę, miała duże doświadczenie i ostatnio sporo się nauczyła. Czy to jej wystarczy? Będzie jeszcze miała pomocniczkę, co może jej się przydać, ale może też utrudnić. Sama Misaki mogła się czuć nieco zagubiona, bo nie podano konkretów ani nie opisano wcześniejszych wydarzeń.

[Sasame]

Na całe szczęście, Moritaka nie oponował zbytnio i zgodził się na uczestnictwo Misaki w misji, jedynie ostrzegł że nie będzie to proste zlecenie, jednak nie spodziewałam się aby mnie potrzebował do prostych zadań. Zaczekałam aż Moritaka przywita się z Misaki po czym zmieniłam się w słuch kiedy mężczyzna przeszedł do przekazywania nam informacji o czekającym nas zleceniu. Wtedy jednak to ja byłam tą, która zaciska pięści w gniewie. Nie mogłam wprost uwierzyć że ten bydlak odważył się na takie posunięcie. Pojmanie jakiegoś shinobiego, który podczas misji znajduje się poza granicami osady to jedno, jednak takie aroganckie posunięcie jak porwanie kogoś w samym sercu stolicy klanu? Takie coś nie miało prawa pozostać niezauważone. Dobre chociaż tyle że dzięki temu udało się w końcu namierzyć jakąś następną poszlakę, która pomoże w znalezieniu tego popaprańca i raz na zawsze pozwoli go usunąć.
- Wcześniej jak czekałyśmy to pobieżnie wytłumaczyłam Misaki jak wygląda sytuacja z Doktorkiem i to czego do tej pory się dowiedzieliśmy, więc jest mniej więcej na bieżąco. Niemniej jednak dobrze byłoby wiedzieć gdzie doszło do porwań, czy są jakieś dodatkowe powiązania między ofiarami, kiedy się działy. Ogólnie wszystko co może nam się przydać podczas naszego śledztwa. - powiedziałam stanowczym głosem i położyłam rękę na ramieniu Misaki aby czuła moje wsparcie w razie jakby sytuacja wydawała się ją przerastać

[Tanaka Misaki]

Misaki spojrzała raz jeszcze na mężczyznę i na swoją uśmiechniętą kuzynkę po czym pokiwała głową i poszła za nią. Skoro Sasame ją zapraszała to nie mogła odmówić. Byłoby to niegrzeczne, niemiłe i przekreśliłoby szansę na udział w misji wyższej rangi jako Doko. Mężczyzna wpuścił ją do środka, jednak od razu po tym poinformował ich o swoich wątpliwściach. Misaki już otworzyła usta by się jakoś do tego ustosunkować, jednak Sasame przejęła inicjatywę. Młoda Tanaka więc się tylko z szacunkiem ukłoniła.
-Dziękuję, zrobię co w mojej mocy by pomóc.
Odpowiedziała, gdy Moritaka ostatecznie dał jej zielone światło. Na jej twarz ponownie wrócił delikatny, charakterystyczny dla "codziennej rytuny" uśmiech, jednak niedługo później znów zniknął, gdy mężczyzna opowiedział pokrótce o aktywności "Doktorka". Tym razem jednak Misaki wykazałą się większym opanowaniem, szczególnie wtedy kiedy dostrzegła zaciśniętą pięść kuzynki. Ułożyła na jej dłoni swoją, wyraźnie mniejszą i drobniejszą, chcąc dodać starszej towarzysce otuchy i spokoju. Nie była dobra w takie rzeczy ale chciała jakoś pomóc. Oczywiście, sama również się tym przejęła, jednak była na to już w pewien sposób gotowa po poprzedniej rozmowie. Inaczej sytuacja wyglądałaby, gdyby widziała to na własne oczy, albo, tak jak Sasame, uczestniczyła wcześniej w misjach mających przerwać działalność szaleńca.
Tanaka zacisnęła tylko zęby i pokiwała głową.
-Trzeba uratować ludzi i dopaść człowieka.
Podsumowała sobie cicho, stawiając przed sobą te oto dwa cele. Zapewne zapytałaby o dodatkowe informacje, ale przejęła to już Sasame. Pokiwała głową z uznaniem i spojrzała ponownie na mężczyznę, który był ich zleceniodawcą.