Lokal Kurikara

[Ryuujin Kodai]

Scena która rozegrała się na moich oczach była wręcz nierealana. Co się tam właściwie stało?! Gdy dotarliśmy z Kizuną do można by rzecz prawie że ślepego zaułku naszym oczom ukazała się ta zatroskana kobieta wraz ze strażnikami którzy postanowi się włączyć do akcji poszukiwawczej i potem... Serce mi zamarło na krótką chwilę, jednak ciało działało. To nie tak że stałem jak wryty i czekałem aż wszystko się wydarzy pozwalając tej dziwce zniknąć. Gniew który właśnie wraz z pierwszym uderzeniem mojego serca eksplodował po moim ciele w postaci ciemnego wzoru zakrywającego większość skóry zagłuszył nawet słowa wypowiadane przez Kizune do której się nie obracałem. Sięgnąłem tylko za siebie, mając totalnie gdzieś czy zostanę przypalony pochodnią, aby złapać dziewczynę pod pachę. Dłoń która jeszcze chwilę temu trzymała pochodnie w tej samej chwili ową pochodnie zgniotła przełamując trzon na pół. Koniec żartów.
Płonęła we mnie wściekłość lecz nie na tyle by całkowicie zagłuszyć zdrowy rozsądek. Wiedziałem że znajduje się w tunelach i musiałem uważać z siłą dlatego postanowiłem włożyć w uderzenie tylko tyle energii by wybić sobie przejście na drugą stronę przez które wlatuje praktycznie w tej samej chwili co kamienie.
- Sprawdź co z nimi ale bądź ostrożna. Wrócę tu za chwile. - po tych słowach puściłem Kizune obok strażników na ziemię zaś sam ruszyłem w kierunku w którym uciekła kobieta. Po drodze aktywując jedną ze swoich technik aby lepiej wyłapywać jej kroki. Nie wierzyłem by była szybsza ode mnie. Na pewno nie w tym momencie. Mogła znać lepiej teren ale jej kroki. Komuś takiemu jak ja, który miał już doświadczenie w walce po ciemku powinny mówić na tyle dużo żebym dał radę określić ile nas dzieli kiedy podskakuje, kiedy skręca.
Moim celem było dopaść ją najszybciej jak się da, tak aby nie oddalić się mocno od Kizuny i ciał strażników i gdy już sięgnę zdrajczynię zmiażdżyć jej ręce. Zwyczajnie ręcznie zmiażdżyć tak by nie dała rady choćby pomyśleć o ich uniesieniu. Jeśli będzie to koniecznie żeby ją złapać to oczywiście wykorzystuje zdolność do wydłużonego chwytu. Miała cierpieć. Dlatego po zmiażdżeniu ramion chwytam za włosy i zaczynam ciągnąć z powrotem. W kierunku dzieła którego dokonała.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
8/14

Sytuacja wydawał się całkowicie pozbawiona sensu. Strażnicy którzy mieli przed sobą całe życie, zginęli w tak głupi sposób. Zaufali jednemu człowiekowi, a ten tak po prostu zostawił ich na pastwę losu. Wojownik W szkarłacie nie bardzo panował obecnie nad sobą, porywając Kizunę ze swojego miejsca. Sytuacja dość śmieszna, zwłaszcza że tamta mogła być delikatnie mówiąc w ciężkim szoku. Mężczyzna uwolnił moc swego klanu, aktywując wszystko co matka ziemia dała mu w genach. Przebił się przez ścianę niczym rozpędzony tur, nie mając żadnego problemu z wydostaniem ich z tego miejsca. Nawet jeśli mężczyzna wiedział że da radę zeskoczyć na ziemię, nie robiąc sobie krzywdy, ocenił źle jedną rzecz. Zostawiając Kizunę ruszył przed siebie na poszukiwania kobiety, której nijak nie potrafił zlokalizować. Jej trop urywał się po kilkudziesięciu metrach, jak gdyby w pewnym momencie niemal wyparowała. Gdyby dalej szedł drogą którą gonił za znajomą Kizuny, trafiłby praktycznie pod fortyfikacje miasta. Ryuujin w swej piekielnej formie niemal emanował złem które chciał wyrządzić Okami... Na jego nieszczęście obecnie nie był w stanie tego zrobić. Kizuna która została na miejscu mogła zdać sobie sprawę że strażnicy leżą całkowicie martwi. Na ich szyjach widniały identyczne ślady po nakłuciu z których wydobywał się brzydko pachnący zielony płyn. Rozsądek podpowiadał by nie dotykać takich rzeczy, jednak to do niej należało jak zawsze ostateczne słowo... Jak oni wrócą do wioski informując że jednak nie wyszło tak jak chcieli. Kto powie rodzinie zmarłych że już nigdy więcej nie przytulą się do swych bliskich. Dziewczyna mogła jedynie zmówić za nich obecnie modlitwę, chociaż czas nie był ku temu nazbyt właściwy. Wciąż należało jakoś zlokalizować morderczynie, która wciąż pozostawała dla nich nieuchwytna. Ryuujin zatrzymał się w połowie drogi, jednak i on nie mógł tak gnać na oślep. Jeśli zniknęła to albo posiadała jakieś dziwne umiejętności, albo ten las i to zbocze kryło w sobie więcej niż on mógł wiedzieć. Okami opowiadała jak w dzieciństwie bawiła się tu ze swymi przyjaciółmi...Być może odkryła wejścia do tajemniczych tuneli, przez które łatwiej było umknąć przed pościgiem. Niestety nie dało rady obecnie wyciągnąć właściwych wniosków... W pewnej chwili za Kizuną ktoś krzyknął, a gdy ta odwróciła głowę mogła zauważyć mężczyznę który szedł w jej stronę. Ubrany na zielono, niosąc na plecach suchy chrust związany sznurkiem.

-Haaloo, panienko... Co tu się dzieje
Był niżej niż ona, więc nie mógł w pełni zauważyć sytuacji w której się znalazł. Dopiero po kilku krokach zatrzymał się niepewnie, wpatrując z przerażeniem w martwe ciała.

-Co...Co się tu dzieje...

Sangoro
Barmanka
Strażnik
Okami
Leśny ziomek

[Ryuujin Kodai]

Ten dzień był koszmarem. Złym snem który nie mógł być prawdziwy. Prawdziwe skurwysyństwo - inaczej ciężko było nazwać to co się działo wokół. Ludzie których nie chciałem nieporrzebnie narażać nie żyli, winowajczyni rozpłynęła się jak jakby wcale nie istniała, a ja finalnie znalazłem się sam w tunelu nie mając jak dać upustu swojej złośc. Prawdopodobnie dlatego nie kontrolując się specjalnie jebnąłem pieśnią w najbliższą ścianę zostawiając w niej dziurę na pamiątkę. Po czym nie widząc szans na odnalezienie dziewczyny zdecydowałem się na powrót do Kizuny. Tak szybko jak to było możliwe, a z racji że trop za moją niedoszłą ofiarą urwał się po kilkudziesięciu metrach raczej nie powinno zająć mi to dużo czasu.
Jednocześnie gdy znalazłem się w pobliżu cofnąłem odrobinę swoje przekleństwo tak by zakrywało tylko połowę mojego ciała mając świadomość że ten tryb byłem w stanie utrzymywać bardzo długo nie tracac nad sobą kontroli. Po drodze zastanawiałem się co mogłem zrobić. Czy było coś co szło jeszcze uczynić i czy tak w sumie powinienem właściwie jeszcze coś próbować skoro póki co odnosiłem same porażki...
Gdy dotarłem do Kizuny widząc kolejną dziwną postać w jakisni moja twarz przybrała niezbyt przyjemny wyraz. W końcu co w tunelach robił gość z chrustem?! W pierwszym odruchu chciałem wcisnąć jego głowę w najbliższą ścianę jednak z racji że nie byłem pewien jego intencji musiałem się hamować. Nawet mimo, że serce wciąż pompowało nienawiść w moim ciele. Cholerni zdrajcy. Wszędzie wokół zdrajcy. Kurestwo było jak choroba bo choć ostatnia udało się wyrwać chwasta w szeregach straży to teraz kolejny pojawił się wśród obywateli...
Gdyby Kizuna została atakowana tankuje atak bądź go kontruje zbijają mieczem i wyprowadzając frontalne kopnięcie w twarzoczaszke licząc że oczy oponenta wylecą potylicą.

  Ukryty tekst

[Kizuna]

Ryuujin aktywował swoją klanową technikę i uwolnił skrywanego w sobie potwora. Widziała to już kilkukrotnie u jej ojca, więc sama przemiana nie zrobiła na niej wrażenia, ale chyba nigdy nie przyzwyczai się do brutalnej i czystej siły i szybkości, jaką klanowicze Juugo wtedy uzyskują. Mężczyzna bez problemu zrobił ogromną wyrwę w twardej, litej skale i pędem przetransportował ją do leżących na ziemi strażników. Przenieśli się z miejsca na miejsce tak szybko, że ledwo to zarejestrowała. Cieszyła się teraz, że to nie ona jest jego przeciwnikiem, bo nawet nie wiedziałaby kiedy ją zabił. Gigant ruszył dalej w pogoni za Okami i zostawił ją samą przy stercie ciał. Jeśli dalej nie ma żadnych odgałęzień, to na pewno bez problemu ją dopadnie, a potem nie wiadomo co jej zrobi. Kizuna wątpiła jednak, że była pracownica ojca będzie miała w ogóle szansę dać im jakieś wyjaśnienie. W końcu pozbawiła życia kilkoro jego towarzyszy. Przemienieni Juugo nie byli znani ze swojej powściągliwości i samokontroli.
Mundurowi byli martwi, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Ślady, które mieli na szyi, wyglądały jak po nakłuciach, ale przecież niczego takiego nie widzieli przez dziurę w ścianie. Zielony płyn sączący się z ich ran był pewnie jakąś trucizną, ale w jaki sposób tak szybko zaaplikowała ją całej grupie? Czy sam Ryuujin był teraz w niebezpieczeństwie? W końcu skoro natychmiastowo zostali powaleni, to dlaczego miałoby to nie zadziałać na nim. Kizuna musiała mieć się na baczności. Zanim zdążyła dokładniej przyjrzeć się zwłokom, ktoś inny dołączył do ich zgromadzenia. Mężczyzna niosący chrust, w samym środku ukrytych, podziemnych tuneli. Nie wiedziała, czy to jakiś bezdomny, który tu zamieszkał, czy może współpracownik Okami. Nie miała zamiaru ryzykować.
- To miejsce zbrodni. Niech pan stąd ucieka. I ani kroku bliżej mnie. Nie wiemy co tu się dzieje, ale jest tu niebezpiecznie.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
9/14

Nasza dwójka bohaterów znalazła się PRZED jaskinią, gdy Ryuujin w zręczny sposób wywalił dziurę w ścianie groty. ZNALEŹLI SIĘ, na zielonej polanie otaczającej osadę od północnej strony. Obecnie za plecami mieli litą ścianę, która ukrywała za sobą resztę świata. Ryuujin zgubił ślad kobiety między drzewami, gdzie pozostali sami z ciałami strażników. Kizuna zdziwiła się na widok człowieka w tunelach, jednak on zdziwił się jeszcze mocniej, gdy okazało się, że nad ich głowami świeci słońce i widnieje czyste niebo. Człowiek ten spojrzał na dziewczynę ze strachem, po czym przemówił ponownie, zanim na dobre nie dał nogi z tego przeklętego miejsca.

– Jesteście bandytami… Ten wielki przeleciał tak szybko, że mało sam nie umarłem ze strachu. Jeśli chcecie pieniędzy, to ja nie mam zupełnie nic, proszę pozwólcie mi odejść.
Człowiek ten albo nie słyszał, albo nie chciał słyszeć tego, co Kizuna powiedziała do niego, zanim nie uświadomiła sobie, gdzie właściwie się znajduje. Pozostawieni obecnie bez właściwego planu, nie mogli wiedzieć co też miało stać się za krótką chwilę. Ryuujin stał załamany swą niemocą do pochwycenia ofiary, zanim nie usłyszał za plecami głośnego wybuchu. Dym, który po chwili zauważył, zaczął unosić się z osady za jego plecami. Kodai widział, jak jeden z budynków się pali, jednak nie było z tej perspektywy możliwości by zauważyć, czy ktoś faktycznie zaczął etap gaszenia. Skały, otaczały wioskę od północy, dlatego najłatwiej było wrócić do niej drogą, która wiodła stromym urwiskiem, okrążając całe Nawabari. To dokładnie tam, gdzie znalazł się Kodai. Teraz jednak należało zastanowić się, co było ważniejsze, los wioski, czy pogoń dla zemsty. Pozostawała jeszcze kwestia zmarłych i tego, że wciąż uciekał im ten pieprzony czas. Mężczyzna, który obecnie mógł widzieć tylko Kizunę wciąż stał jak kołek, nie bardzo zdając sobie sprawę z tego, co właśnie się tu działo, w następnej chwili można było usłyszeć kolejny wybuch, a później krzyk i odgłosy starcia. To mogło znaczyć tylko jedno… Ktoś zaatakował osadę. Bohaterowie mieli bardzo dużo różnych możliwości, jednak wciąż nie mieli rozwiązań dla połowy swych problemów. Jeśli chcieli to wszystko przerwać, musieli działać sprawnie jak jedna komórka. Kodai był doświadczonym wojownikiem, jednak jeśli zostawi tu Kizunę to szybciej dotrze do wioski. Jeśli zdecyduje się zabrać Kizunę to, co się stanie z ciałami… Tak wiele wątpliwości tak mało czasu.

Sangoro
Barmanka
Strażnik
Okami
Leśny ziomek

[Ryuujin Kodai]

Wszystko działo się tak nagle, a jednocześnie tak perfekcyjnie następując po sobie że aż ciężko było uwierzyć że to zrządzenie losu. Bardziej przypominało to zmyślnie zaplanowane działania mające na celu... no właśnie chuj by zgadł co. Zniknęła jakąś rodzina, tunele pod wioską, dziwna dziewczyna zdolna w mgnieniu oka pokonać kilku strażników ze zdolnością rozpływania się, pożar w osadzie...
Zaczynało mnie to zwyczajnie frustrować jednak musiałem podjąć decyzję co robić dalej. W którą stronę biec choć najbardziej chciałem dopaść tą kobietę to jednak zdawałem sobie sprawę, że z racji iż zniknęła bez śladu dlasze bieganie po lesie jest co najmniej bez sensu. Szukanie zaginionych też nie wydawało mi się słuszną decyzją bo niczym nie różniło by się to od ganiania za zdrajczynią. W końcu ani tu ani w tunelach nie było widać żadnych śladów przez co zaczynałem się zastanawiać czy aby na pewno doszło do porwania. Może wszystko to było zmyślone żeby wyciągnąć kogoś z wioski i dokonać podpalenia? Tylko dlaczego akurat mnie albo Kizune?
W tej sprawie nic nie miało sensu ale ja nie zamierzałem tak łatwo dać za wygraną. W pierwszej kolejności skierowałem się w kierunku z którego przybyłem gdyż tam powinna znajdować się moja partnerka jednocześnie korzystając z faktu iż znajdowałem się w lesie aby wykorzystać najszybciej spotkane zwierzęta czy to ptaki, jeżeli, lisy czy kuny aby poprosić je by przeszukały mi okolice pod kontem jakiś porwanych ludzi bądź konkretnie kobiety odpowiadającej za morderstwo z premedytacją strażników.
Gdy docieram do Kizuny ponownie łapie ją i przerzucam sobie przez ramię jak worek ziemniaków pędząc do wioski.
- Ta kobieta się rozpłynęła ale coś złego dzieje sięw wiosce. Musimy wracać, w końcu nie była to oficjalna misja, a naszym priorytetem jest wioska. - rzuciłem w biegu głosem pustym, wypranym z emocji poza krótką chwilą gdy lekko mi się przebił smutniejszy ton. Byłem w końcu załamany tym co się działo jednak zauważyłem pewną rzecz. Zbyt długie przebywanie w wiosce sprawiło że za bardzo się przywiązałem do ludzi. W końcu strażnicy ruszając poza wioskę zgodzili się postawić swoje życie na szali. Kiedyś ich śmierć by mnie nie ruszyła, a teraz? Zmiękłem.

  Ukryty tekst

[Kizuna]

Dziadek najwyraźniej wziął ich za morderców i nie widział nigdzie przebiegającej obok Okami. Może użyła jakiejś sztuczki żeby się zakamuflować albo przenieść w inne miejsce i dlatego jej nie złapał. Opinia staruszka nie miała znaczenia, bo przecież Ryuujin i tak wytłumaczy w razie czego strażnikom, że to nie oni są za to odpowiedzialni.
- My nikogo nie zabiliśmy. Tamten wielkolud gonił kobietę, która zabiła tych strażników. Więc o ile nie widział pan gdzie ona zniknęła, to polecam wracać tam, skąd pan przyszedł, zanim ona wróci po więcej.
Kizuna usłyszała eksplozję od strony wioski i ujrzała kłęby dymu unoszące się wysoko nad miastem. Nie wiedział dokładnie jak daleko znajdują się od Nawabari, ale skoro dźwięk dotarł aż tutaj, to wybuch musiał być sporych rozmiarów. To musiał być jakiś skoordynowany atak, a Okami najwyraźniej należała do grupy za niego odpowiedzialnej. Jeśli kiedykolwiek znowu ją spotka, to ostatnim widokiem, jaki ta baba zobaczy, będzie jej pięść albo rozrywający ją na strzępki podmuch wiatru. Juugo wrócił do niej tak szybko, jak ją opuścił i dając jej tylko proste wyjaśnienie, przerzucił ją znowu przez ramię. Tym razem trwało to na tyle długo, że wiedziała chociaż co się z nią dzieje. Nie podobało jej się, że traktował ją w taki sposób i nie ma co ukrywać - strasznie ją to wkurwiało. Rozważała nawet wbicie mu kunaia w plecy, o ile w ogóle by się przez nie przebiła. Nie był to jednak czas i miejsce na jej humorki, skoro wioska była zagrożona. Istniało w końcu ryzyko, że celem ataku był jej dom lub rodzina.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
10/14

Para bohaterów znowu była razem. Z niesamowitą szybkością zebrali się w sobie, określając skalę zagrożenia oraz wszelkie możliwości, jakie mogli podjąć by złagodzić skutki nagłych zdarzeń. Kizuna wyjaśniła obcemu mężczyźnie, co się stało, jednak w jego minie wciąż widać było narastający strach oraz nieufność do dziewczyny, która ślęczała nad ciałami. Gdy Ryuujin pojawił się na horyzoncie, kipiąc ze złości z przybraną maską zabójcy na twarzy, tamten mało się nie zesrał, uciekając w drugą stronę. Nie było sensu tłumaczyć mu dalej czegokolwiek, zwłaszcza że nie tego wymagało zadanie. Kodai podjął szybką decyzję, zbierając Kizunę na plecy. Po kilkunastu minutach byli już pod główną bramą, z której mogli w prosty sposób skierować się w stronę, gdzie widać było dym na horyzoncie. Ich kroki poprowadziły w stronę budynków znajdujących się w bliskim kontakcie z fortyfikacjami osady. Już z daleka było widać, że zebrało się tam sporo ludzi, a dzięki swej wielkiej posturze jugosa także i nasi bohaterowie mogli przebić się wzrokiem do celu zdarzenia. Jeden z budynków przypominających stary magazyn stał w ogniu, wokół widać było kilku strażników starających się załagodzić napływający tłum. Dach zajął się ogniem, jako że w większości zbudowano go z materiałów odpadowych, który pochodził z innych starych budowli. Gdy wreszcie dobrali się do miejsca, gdzie ktoś ich zauważył, jeden ze strażników krzyknął w stronę Kodaia, zanim ten zadał właściwe pytanie.

– Ryuujin-dono, gdzie reszta…
Nagle w powietrzu dało się usłyszeć inny głos, wzmocniony, jak gdyby przy pomocy magicznych zdolności. Jeśli była to technika, to zapewne przydatna w tej sytuacji. Cały tłum zwrócił uwagę na budynek, gdy w powietrzu rozległy się słowa wypowiedziane przez osobę, którą kilkoro osób tutaj mogło skojarzyć…

– Jeśli wejdzie tu ktoś inny niż Kizuna Okkotsu i Ryuujin Kodai, to przysięgam, że te słodkie dzieciaczki skończą jak ich żałosna matka… Macie wszyscy zostać, gdzie jesteście.
Był to głos Okkami, która jasno dawała znać, czego żąda... Ale jak ona się tutaj dostała?. Jeśli miała na myśli jakieś konkretne dzieci, to chyba bohaterowie mogli powoli zacząć składać sobie wszystko do kupy. Brakowało jeszcze tylko motywu, jednak nie poznają go, jeśli nie postanowią złapać przynęty rzuconej przez morderczynię… Ilu jeszcze dzisiaj zginie?

Sangoro
Barmanka
Strażnik
Okami
Leśny ziomek
strażnik 2

[Ryuujin Kodai]

Gdy dotarliśmy na miejsce puściłem Kizune aby mogła się poruszać o własnych nogach w końcu po coś je miała. Niestety sytuacją nie wyglądała dobrze i coś należało z tym zrobić inaczej problemy mogly się nasilić a tego już bardziej nie potrzebowałem. Zbliżyliśmy się do plonacego magazynu gdzie od razu jeden ze strażników zadał to jedno niewygodne pytanie. Ścisnąłem mocniej pieść wbijając na krótką chwilę wzrok w ziemię dając tym samym niewerbalną odpowiedź mężczyźnie leczy gdy tylko chciałem potwierdzić to co już mógł podejrzewać rozległ się głos zdrajczyni na co poderwałem wzrok do góry szukając jego źródła.
- To ona. - skierowałem te słowa bardziej do Kizuny niż do strażnika ustawiając się na przeciwko plonacemu budynkowi - Ciała bohaterów znajdują się do półgodziny marszu stąd w kierunku południowym. Niech ktoś się nimi zajmie. Reszta niech piluje aby nikt nie zbliżał się do magazynu zbyt wielu naszych braci dziś oddało życie.
Druga część skierowana była do strażnika. Mój ton był spokojny i zdawać się mogło pozbawiony większych emocji jednak zaciśnięte pieści wyraźnie wskazywać mogly na to iż targa mną gniew i smutek. Następnie spojrzałem na Kizune by rzucić do niej wykonując krok w kierunku plonacego budynku.
- Gotowa oddać życie za Nawabari? - nie oczekiwałem tu odpowiedzi, po prostu ruszyłem do środka gotów skonfrontować się z tym co mnie czekało w środku jednocześnie tłamsząc w sobie ochotę wjechania tam na pełnej kurwie żeby własnoręcznie oderwać tej kobiecie wszystkie kończyny gołymi rękoma. To musiało jeszcze chwilę zaczekać.

  Ukryty tekst

[Kizuna]

Strasznie pojebana sytuacja. Najpierw Okami wyciąga ich z wioski przez jakieś opuszczone jaskinie. Potem na ich oczach zabija kilku strażników i rozpływa się w powietrzu. Teraz jeszcze wzięła sobie zakładników. Nie mogła ich szantażować życiem mundurowych, kiedy już byli poza osadą? Najwyraźniej chciała po prostu zrobić scenę tutaj i sterroryzować mieszkańców. Ale skoro tak, to przecież mogła po prostu zabić ten tłum ludzi, który zgromadził się wcześniej przed zawalonym domem. Ta logika nie miała za bardzo dla Kizuny sensu, ale pewnie kobieta miała w głowie jakiś plan. Najbardziej w tym wszystkim zastanawiało ją jak udało jej się wrócić do wioski przed Ryuujinem. Jeśli była szybsza od niego, to Okkotsu nie miała nawet szansy jej trafić. I dlaczego chciała akurat jej i Juugo? Nic ich przecież nie łączyło, a przynajmniej nie była tego świadoma. Wiedziała jedno, z terrorystami się nie negocjuje, do terrorystów się strzela. Blondwłosa wyjęła z toreb dwa zwoje, z których odpieczętowała wielkie kunaie. Z nimi w dłoniach była gotowa do walki z nieznanym.
- Może nie za Nawabari, ale od dawna jestem gotowa na śmierć. Wejdź pierwszy, będę cię osłaniać z dystansu.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
11/14

Dwójka bohaterów postanowiła zaryzykować, podejmując wyzwanie rzucone przez kobietę. Cała ta sytuacja wydawała się niedorzeczna, zwłaszcza przy wyszkoleniu Ryuujina który z jakiegoś powodu nie mógł dogonić uciekającej zabójczyni. Teraz jak za dotknięciem magicznej różdżki, pojawiła się w środku magazynu wyzywając do podjęcia ryzyka dwójkę która miała rozwiązać sprawę znikających ludzi. Gdy Kodai wydał swe rozkazy, zerkając jeszcze na przestraszonego strażnika... Mógł zdać sobie sprawę z jeszcze jednej rzeczy. W spojrzeniu tego obcego mu mężczyzny, kryło się również rozczarowanie. Całą ta sytuacja była dla niego zbyt wielkim ciosem. Chłop jedynie opuścił głowę, po czym ruszył śladem bohaterów którzy właśnie weszli do palącej się konstrukcji. W środku panowałby mrok, gdyby nie ogień który zajął już niemal cały dach. Wojownicy mogli zauważyć tonę skrzyń z materiałem niewiadomego pochodzenia, oraz delikatne podwyższenie które sięgało wysokości pierwszego piętra. Do tarasu prowadziły schody na końcu sali, z lewej i prawej strony. Na szczycie stały dwie postacie ubrane w czerwone ceremonialne szaty, a przy ich stopach kuliły się cztery osoby związane grubymi linami. Ludzie w dziwnych strojach mieli ten sam znak na klatce piersiowej, wyszyty czarnymi nićmi. Trzy koła, umieszczone w sobie jedno po drugim. Nic innego ich nie różniło, gdyż obaj mieli na twarzach kaptury zasłonięte czerwonymi maskami. W rękach zasłoniętych czerwonymi rękawiczkami trzymali sztylety, które obecnie przykładali do gardeł kobiecie oraz jednemu z młodszych chłopców. Ich przerażenie słychać było nawet z odległości Kizuny i Ryuujina, mimo że do przebycia mieli jakieś dwadzieścia metrów. Cały magazyn zbudowany był po długości w stronę tarasu, dlatego obecnie mieli dużo bliżej do obu jego ścian niż samych zakładników. Dach wciąż się palił, posyłając na ziemię ogniste krople z wypalanej farby i smoły. Zaraz całe to miejsce zamieni się w pogorzelisko...

-Witamy naszych szanownych gości!
Krzyknęła nagle jedna z postaci, która okazała się być kimś innym niż Okami. Głos należał bowiem do mężczyzny, jednak sądząc po tonacji bardzo młodego mężczyzny.

-Jeśli już jesteście tutaj oboje... To chciałbym tylko prosić o jedno, zanim zaczniecie zadawać zbędne pytania pamiętajcie że to miejsce może szybko przejść do histori, a z waszego trudu wtedy nici
Człowiek w czerwonej pustej masce spojrzał w sobie tylko znanym kierunku, w chwili gdy jego druh mocniej przycisnął nóż do szyji kobiety. Z jego końca pociekła krew, a oczy stały się niemal białe z przerażenia. Widać było że nawet jeśli przeżyje to było i tak trudno szacować jakie to wydarzenie zrobi spustoszenie w jej umyśle.

-Skoro wiecie już o co chodzi... Chcieliśmy złożyć serdeczne pozdrowienia z samego serca zakonu czerwia... A teraz, Ryuujinie, czy mógłbyś zabić Kizunę?
Zapytał niespodziewanie, podciągając związanego dzieciaka za włosy. Przez chwilę wpatrywał się w niego, po czym bez słowa obciął małemu ucho. Broń była ostra jak diabli, gdyby nie kaganki które mieli w ustach, w sali unosiłby się teraz ostry krzyk rozpaczy... Co zrobią nasi bohaterowie, o co tu chodziło... Krew popłynęła po dłoni szaleńca, w chwili gdy rzucił odcięty kawałek ciała w stronę Kodaia.

Sangoro
Barmanka
Strażnik
Okami
Leśny ziomek
strażnik 2
Akolita czerwia

[Ryuujin Kodai]

Szczerze mówiąc... to był chyba najgorszy dzień w moim dotychczasowym życiu nie licząc tego gdy myślałem że straciłem Taiyō. Absolutnie nic nie szło tak jak bym chciał. Nic! Myślałem że stałem się silniejszy, że teraz będę w stanie lepiej bronić tego co dla mnie ważne. Jak bardzo się myliłem?
Gdy weszliśmy do miejsca w którym wszystko miało się już naprostować, gdzie w końcu los miał się odwrócić ten znów zaśmiał mi się prosto w twarz. Nie tylko nie zastałem tam zdrajczyni ale jeszcze wpadłem wprost w pułapkę postawiony w sytuacji bez wyjścia. Życie boguducha winnej matki z dziećmi czy życie kunoichi? Nie wahałem się przez chwilę. Sięgnąłem za siebie lewą ręką przez prawy bok aby złapać towarzyszącą mi blondynkę i rzucić nią o ziemię kilka metrów przede mnie.
- Przepraszam Kizuna... - wypowiedziałem w tym samym momencie gdy podjąłem decyzję. Wiedziałem co muszę zrobić aby ocalić te dzieci temu czarny wzór pokrywał już większość mojego ciała. Dałem dziewczynie chwilę by pozbierała się po tym jak trafiła o ziemię i momentalnie znalazłem się przy niej podrywając ją do góry kolejnym szarpnięciem tak aby jednocześnie w powietrzu znalazło się również trochę resztek zniszczonych skrzyń. Sam ustawiłem się w przykucniętej pozycji wyprowadzając kolejne uderzenie prawą ręką z lewego biodra wierzchem pieści aby znów przeleciała kilka metrów lecz tym razem szybciej zjawiłem się przy niej aby wykorzystać jej ciało do zniszczenia kolejnych skrzyń. Tak by ich fragmenty nieco przesłaniały widok. Oczywiście nie były to faktyczne ciosy mające zabić dziewczynę. Była to szopka odgrywana przeze mnie aby kosztem Kizuny zbliżyć się do przeciwników na odległość nieco poniżej 10m. Wtedy gdy dziewczyna kolejny raz dziewczyna leci w górę wraz z resztkami desek dyskrertnie nalepiam na jedną z nich notkę świetlna tak aby przeciwnicy tego nie dostrzegli i gdy deska znajdzie się w zasięgu detonuje tą notkę odwracając na chwilę wzrok by zaraz po jej wypaleniu wykorzystać moment i wydłużyć obie swoje ręce na tyle by sięgnąć oślepionych przeciwników za gardła i wynieść w powietrze tak by najpierw puścili zakładników a następnie zafundować im jebniecie o ziemię plecami wciąż ściskając ich tak aby jeden nie mógł oddychać i stracił przytomność jeśli nie stracił po jebnieciu o ziemię a drugiemu co skrzywdził dziecko staram się przetrącić kark.
Ataki które wykonywałem na Kizunie oczywiście wyglądają na brutalne i dla uwiarygodnienia nie waham się wyrządzić jej jakiejś drobnej krzywdy aby zmylić przeciwnika.
Gdyby jednak Kizuna w jakiś sposób zdołała wyprowadzić ataka w moja stronę staram się użyć techniki podmiany z jakąś skrzynia tak by po pojawieniu się w jej miejscu roztrzaskać kolejne i wówczas również na jedną deskę nalepiam notkę i ruszając w jej kierunku odpycham ją w ich stronę wraz z paroma innymi aby doprowadzić do tego samego efektu.

  Ukryty tekst

[Kizuna]

Kizuna była gotowa na śmierć, chociaż wcale nie miała zamiaru ginąć. Słodka naiwności. Jak się okazało, Okami wcale nie stała za całym tym wydarzeniem, a przynajmniej nie ona sama. Nie wiadomo było już, czy ktoś się pod nią podszywał, czy po prostu była zaangażowana w te porwania i morderstwa. Okazało się, że odpowiedzialnymi za to wszystko byli jej starzy znajomi, te skurwysyny z zakonu czerwia. Wiedziała, że prędzej czy później się o nią upomną, ale nie przypuszczała, że w taki sposób. Cieszyła się, że chociaż nie podnieśli ręki na jej siostry, a na nią samą. Z dwojga złego wolała oddać swoje życie. Fanatycy wzięli sobie kilku zakładników. Dystans, jaki ich dzielił, wykluczał jakiekolwiek próby ich znokautowania, bez śmierci kobiety i dziecka w konsekwencji. Porwani wcale nie musieli ginąć, w końcu chodziło im tylko o Kizunę.
- Chyba sobie, kurwa, żartujecie - Odpowiedziała na "prośbę" członka zakonu - Chyba nie wierzysz, że jeśli mnie zabijesz, to puszczą ich wolno? Ci fanatycy i tak są już martwi, więc zabiorą ze sobą tyle ofiar, ile to możliwe - Starała się przemówić Ryuujinowi do rozsądku, ale po wyrazie jego twarzy wiedziała już, że zdążył podjąć ostateczną decyzję. Matematyka była prosta, jej pojedyncze życie za kilka innych. Chociaż sama była przekonana, że rodzina tego mężczyzny jest już właściwie martwa, to Juugo nie miał zamiaru o tym dyskutować. Był przerażająco szybki, ale może nie był tak wytrzymały. Kizuna wyprowadziła cios w kierunku swojego byłego towarzysza, a teraz wroga, posyłając na niego pocisk sprężonego powietrza. Jeśli uda jej się trafić za pierwszym razem, korzystając z okazji próbowała wyprowadzić kolejne ataki, korzystając z tej samej techniki.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
12/14

Ryuujin właściwie nie zastanawiał się jak będzie wyglądało wszystko po tym jak podejmie swoje decyzje. Zakon czerwia w prosty sposób zagrał na emocjach wielkoluda, który dzisiejszego dnia stracił zbyt wielu ludzi. Kodai był prostym człowiekiem, który w gruncie rzeczy szedł przez życie określoną drogą. Kizuna trafiła na wojownika przez przypadek, a jednak ten przypadek przyniósł w jej życiu same problemy. Dziewczyna chciała wyjaśnić wielkoludowi że słuchanie ich to głupota, zwłaszcza że sami byli gotowi na śmierć. Zagrali na nim jak na dziecku, którym w istocie był jeśli chodziło o rozumienie ludzkich zachowań. W pewnej chwili po prostu złapał dziewczynę, która nie miała najmniejszych szans na wyprowadzenie swojej kontry. Jego pokazówka brała pod uwagę machanie blondynką jak cepem po całej sali, w widowiskowy sposób demolując nią wszystko to co było w zasięgu wzroku. Plan Kodaia polegał na zmniejszeniu odległości, która miała dać mu szansę na wykorzystanie zdolności klanowej. Dziewczyna mogła jedynie rozluźnić swoje mięśnie, czując na plecach kolejne deski które łamała swym ciężarem. Nawet jeśli Ryuujn chciał być delikatny, to taniec jaki prezentował należał chyba do tych z podgatunku pogo. Jego dalszy plan miał na celu użycie świetlnej notki, tak by posłać ją w stronę oponentów przyklejoną do jednej z desek które właśnie roztrzaskała sobą nasza bohaterka. Mimo że wielkolud chciał tutaj odegrać dobrą szopkę... Nie przewidział naturalnych odruchów które występowały u człowieka, który właśnie w nienaturalny sposób musiał osłonić własne ciało. Gdy notka świetlna rozerwała niebo jasnym światłem, Kodai zastosował drugą z technik która miała przynieść mu finał całego tego starcia. Nie spodziewał się jednak tego co miało zaraz się stać. Ten który trzymał dzieciaka w ręku rzucił nim przed siebie, tak że mały wylądował prosto w wydłużonych łapach wojownika. Drugi z przeciwników zasłonił się kobietą... Której oczy rozszerzyły się, by zaraz zamknąć się na dobre. Mężczyzna schował dłoń za jej plecami, a gdy ją wyciągnął mogli zauważyć w jego ręku zakrwawiony sztylet. Postacie nosiły na twarzach maski, które w niejasny sposób mogły wpłynąć na powodzenia działań wojownika. Ryuujin musiał łapać chłopca, który teraz leciał w jego stronę. W czasie gdy obaj mężczyźni próbowali zebrać się w sobie.

-Idioci... Myśleliście że taka głupia sztuczka może w jakikolwiek sposób zmienić wasze przeznaczenie... Gińcie kurwa tu i teraz, niech te ofiary zasilą tron czerwia, niech wasze cierpienie napełni kielichy przeznaczenia

Wykrzyknął jeden z nich, mając jedynie tyle czasu by wypowiedzieć te słowa. Wojownik z klanu Juugo dysponował ogromną szybkością, jednak wszystko zależało od tego czy postanowi uratować wcześniej dzieciaka który leciał w jego stronę. Walka dopiero miała się zacząć, gdy nad ich głowami wciąż płonęło niebo.

Sangoro
Barmanka
Strażnik
Okami
Leśny ziomek
strażnik 2
Akolita czerwia

Kizuna: Rana lekka - 10% do szybkości percepcji i siły

[Ryuujin Kodai]

Nie spodziewałem się że plan jaki podjąłem wymagający poświęcenia nieco zdrowia Kizuny na które byłem gotów zostanie tak łatwo rozszyfrowany. Kim był ten zakon czerwia? Nie wiedziałem ale ewidentnie nie byli to zwyczajni ludzie skoro byli w stanie konkurować ze mną... a może jednak przez ostatnie niezbyt aktywne życie społeczne przegapiłem wzrost zainteresowanych osób rozwojem możliwości ciała i przekraczaniem barier? Kto wie. Ja wiedziałem już tylko jedno. Koniec zabawy i koniec planowania.
Pochwyciłem odepchnięte dziecko i zręcznie odstawiłem je bliżej Kizuny aby dziewczyna mogła się nim zająć. Podobnie zresztą z matką o ile żyła to spróbowałem ją wyrwać z uścisku zamaskowanego supersajana, a następnie widząc śmierć kolejnego obywatela Nawarabi wykrzywilem swoją twarz w coś co ciężko było nawet zdefiniować jednocześnie z gardła wyrwał mi się ryk bardziej zwierzęcym niż ludzki.
- Zajebie was. - nie była to groźba ani nic takiego, te słowa wypowiedziałem stojąc wyprostowany na przeciw nich w niesamowicie spokojny sposób w porównaniu do tego co przed chwila się ze mnie wyrwało.
Nie jestem bohaterem. Rycerzem na białym koniu ratującym maluczkich w opałach. Usłyszałem swój własny głos w mojej głowie gdy zdecydowałem się zaprzestać jakichkolwiek ograniczeń. Ruszyłem ku górze z maksymalną prędkością chcąc znaleźć się między oboma kurwami jednocześnie wracając ręce do normalnych rozmiarów. Jeśli uda mi się znaleźć tam na tyle szybko to następnie dobywam swoich ostrzy tak aby oderżnąć im ręce. Pionowym cięciem. Jeśli jednak wciąż mają kogoś w rękach na tyle blisko by nie było to możliwe bez ranienia zakładników, o ile takowi jeszcze żyją, to wyprowadzam dwa ciosy proste prosto w maski chcąc ich w ten sposób wyjebać na zewnątrz plonacego budynku przenosząc tam całą walkę. Nie zamierzam w żaden sposób dać im szans więc jeśli tylko rozpoczną lot ruszam za nimi by następnie tuż przed lądowaniem zajebać "mlotkiem" w okolice klatki piersiowej i wbić ich w ziemię.

  Ukryty tekst