Rynek

[Tanaka Misaki]

~~~Timeskip~~~~
Ostatnie miesiące Misaki spędziła w swojej rodzinnej prowincji, nadrabiając czas z rodziną i, raczej niewielkim, gronem znajomych, których to nie widziała przez długi czas. Odkąd wyruszyła na turniej pokoju, Tanaka cały czas przebywała poza Daishi i Nawabari, czy to w Sogen, na Murze, czy w Ryuzaku. Przez ten długi czas, Tanaka nabrała doświadczenia, zmężniała, ale także zetknęła się z wieloma niebezpieczeństwami... oraz stratą. Śmierć Kisuke z Kropli było tym, co sprawiło, że Misaki postanowiła wrócić w rodzinne strony, nie tylko po to by pokazać wszystkim, że jeszcze żyła. Kunochi musiała odpocząć, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, a to drugie najlepiej jej wychodziło, gdy miała przy sobie kogoś, komu ufała. Pierwsze tygodnie Misaki spędziła całkowicie ze swoją rodziną, pomagając im w codziennych sprawunkach i nadrabiając stracony czas, głównie na rozmowach. Rodzinne ciepło i bliskość było tym, czego ognistowłosa potrzebowała, by uciszyć negatywne myśli, które szalały w jej głowie. Jedyną wizytę w siedzibę władzy odbyła, by zdać swojemu szczepowi raport z odbytyh podróży i misji. Dopiero po jakimś czasie dziewczyna wróciła do wykonywania zadań dla Jugo, wybierając takie, które wyganiałyby ją z osady na jak najkrótszy okre czasu. Przede wszystkim zajmowała się jednak misjami D, chcąc pomóc mieszkańcom Nawabari w codziennych sprawach i problemach. Z czasem Tanaka ponownie nauczyła się uśmiechać, zamykając minione tragedie w swojej pamieci, przynajmniej na chwilę. Miesiące mijały powoli, wręcz leniwie. Misaki wróciła również do treningów, wstrzymując chwilowo ćwiczenia fizyczne na rzecz bardziej teoretycznych, związanych z inną dziedziną życia kunoichi. Wszystko po to, by rozwijać się na dodatkowych polach i stać się silniejszą, by pomścić towarzysza i wesprzeć Ario w tymże dziele. Gdy tylko jej rany na psychice i ciele zagoiły się, albo chociaż zabliźniły, Misaki zwiększyła częstotliwość i intensywność treningów, poświęcając na nie swój czas wolny. Nie zaniedbywała jednak obowiązków domowych, stopniowo ucząc się również życia gospodyni domowej. Podczas swojego pobytu w Kropli, Misaki dotrzegła, że miała na tym polu duże braki, dlatego też prosiła mamę o dodatkowe lekcje. Głównie chodziło o gotowanie, na którym to polu Tanaka kulała niesamowicie. Jako dziecko nie była świadoma ile obowiązków wynikało z zajmowania się domem, a gdy pozostawiono jej siedzibę Kropli do opieki... cóż, wszystko zwaliło się na nią jak sufit... który również się zawalił, ale to trochę później. Wraz z nabieraniem wprawy, Doko zaczęła eksperymentować z własnymi przepisami i produktami, które kupowała na rynku. Niektóre były bardziej udane.... innych, cóż bała się pokazać swoim rodzicom i musiała na szybko improwizować jakąś prostą, ale sprawdzoną potrawę. Te dziewięć miesięcy minęły jej bardzo spokojnie, stając się chwilą wytchnienia, której kunoichi tak bardzo potrzebowała. Jednak nic co dobre nie mogło trwać wiecznie.
~~Koniec Timeskipu~~~~

Misaki wracała właśnie z rynku w Nawabari, gdzie zaopatrzyła się w produkty niezbędne na następne parę dni, przede wszystkim te spożywcze. Była to już jej rutyna, odkąd wróciła w rodzinne strony i zdecydowała się ulżyć trochę rodzicom, przejmując na siebie część domowych obowiązków, przynajmniej dopóki zawód kunoichi jej na to pozwalał. Zajmowała się tym chętnie, ciesząc się, że może pomóc. Pozwalało jej to także na poznawanie nowych, jak i starych, twarzy. Wpadając na siebie podczas porannych zakupów, czy spacerów, Misaki utrzymywała kontakt z niektórymi znajomymi, umilając sobie czas na pogaduszkach o wszystkim i niczym. Pozwalało jej to zapomnieć o jej życiu jako kunoichi, o rzeczach, które widziała i których doświadczyła. Tanaka zaczęła także interesować się modą, rozglądając się za ciekawszymi kreacjami, w poszukiwaniu czegoś tak pięknego i uroczego, jak suknia, którą otrzymała w Ryuzaku, coś co by ją dopełniło, albo czegoś zupełnie nowego, czym mogłaby od czasu do czasu "zalśnić".
Trzymając w obu rękach zakupy, dziewczyna zgrabnie manewrowała między ludźmi, wymieniając się uprzejmościami z niektórymi z nich, kierując się w stronę rodzinnego domu.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 1:
Misaki: 0
Minoru: 1

---

Świat shinobi miał tą tendencję, że zdawał się ciągle zmieniać. Dynamika zdarzeń z ostatnich kilkunastu lat, była tak duża, że większość ludzi nie pamiętało jak to było żyć dziesięć czy piętnaście lat temu. A jednak, ostatnie dwa lata podbiły tą stawkę i zaprezentowały światu istny chaos. Co ciekawe wszystkie te przełomowe wydarzenia skupiły się w jednym regionie świata, w Sogen. A zaczęło się od ataku na mur. Jednakże nie przez dzikich, a przez najemników najętych przez Uchiha. Tak, tych Uchiha, którzy ów muru sami bronili. Atak zakończył się ogromnym fiaskiem, dając ościennym nacjom propagandowe paliwo przeciwko rodowi Uchiha, doprowadzając do wybuchu wojny. Wojny, z której czerwonoocy wyszli zwycięsko. Wojny, której zakończenie postanowili uczcić turniejem „pokoju”. Lecz to wydarzenie również zostało przerwane przez zdradziecki atak Cesarstwa wraz z nikim innym jak Antykreatorem. Połączone siły shinobi zgładziły największe zło jakie chodziło po tym padole i wyparli wrogie, cesarskie siły. Wszędzie na świecie ogłoszono, że zło zostało zażegnane. Że teraz będzie już tylko lepiej. Lecz zło nigdy nie śpi. Pokonane, przybiera po prostu inną formę i znów plecie swą pajęczą sieć intryg i chaosu. Spokój trwał zaledwie kilka miesięcy, nim zło powróciło. Tym razem pod postacią dzikich, którzy zniszczyli przeklęty mur i wdarli się do Sogen niczym powódź, zalewając biednych Sogeńczyków i tych, którzy postanowili przybyć im z pomocą. Shinobi przegrali. Był to wielki szok dla wszystkich. Lecz po pierwszym szoku, ludzie zdawali sobie sprawę, że świat poszedł na przód i jedyne co ludzie mogli teraz zrobić, to znaleźć sposób na bytowanie w tym świecie, lub umrzeć. I tu właśnie zaczyna się nasza historia. W momencie, gdy wszyscy starali się odnaleźć w tym nowym, dziwnym świecie.

---

Misaki po chaosie, jaki wdarł się do jej życia, potrzebowała trochę spokoju i odskoczni od tego wszystkiego. Dlatego też powróciła do swych rodzinnych stron, odnajdując tutaj spokój, którego tak bardzo pragnęła. Był on dla niej tak bardzo zbawienny, że została wraz z rodziną przez całe dziewięć miesięcy, oddając się całkowicie życiu rodzinnemu i nawet ucząc się kilku nowych rzeczy, jak choćby gotowanie. Życie shinobi niesie ze sobą jednak cząstkę chaosu i cząstka ta miała właśnie upomnieć się o biedną Misaki.
- Tanaka Misaki? - Misaki wracała właśnie z zakupów, gdy drogę zastąpiło jej dwoje mężczyzn. Zdawali się znać naszą bohaterkę, choć ona nie miała pojęcia kim mogli oni być. Jeden z nich był bardzo szczupły i wysoki. Przypominał on trochę wierzbę, smukłą o długich rękach. Twarz miał niezwykle młodą, pozbawioną wszelkich zmarszczek, o łagodnych rysach. Jedynie oczy zdradzały, że tak naprawdę był już dorosłym mężczyzną. Co ciekawe, zdawała się bić od niego bardzo łagodna i dobroduszna aura, którą musiały wyczuwać również okoliczne zwierzęta, ponieważ na obu jego ramionach przesiadywały dwa szpaki. Drugi z mężczyzn, był o głowę niższy od tego pierwszego i zbudowany był niczym antyczny heros, z tymi swoimi ogromnymi mięśniami, szeroką klatką piersiową i wąską talią. Twarz miał bez wyrazu, jakby patrzył na Tamaki, lecz ta go całkowicie nie interesowała. W odróżnieniu od swojego towarzysza, nie rozpościerał wokół siebie aury dobroci i nie towarzyszyły mu żadne zwierzęta.
- Jestem Kame, a mój przyjaciel nazywa się Tatsuo. Czy zechciałabyś potowarzyszyć nam przez chwilę i porozmawiać z nami? - Wysoki mężczyzna uśmiechnął się do Misaki uśmiechem godnym najlepszego dyplomaty i zrobił krok na bok, usuwając się dziewczynie z drogi, jednocześnie wskazując jej dłonią, kierunek w którym powinni się udać. Była to jedna z ciaśniejszych alejek, na których ruch był o wiele mniejszy, a co za tym idzie, mieli tam więcej prywatności.
- Proszę nie martwić się o zakupy, Tatsuo chętnie pomoże. - Wyrzeźbiony niczym posąg Tatsuo zrobił kilka kroków, w kierunku naszej bohaterki i wyciągnął dłonie w jej kierunku przejmując dwie siatki, które dotąd niosła sama. Mężczyźni odczekali jeszcze chwilę, dając dziewczynie czas do namysłu i ruszyli za nią dokładnie w momencie, gdy zrównała się z nimi. Początkowo milczeli. Tatsuo milczał i wpatrywał się tym swoim nieobecnym wzrokiem przed siebie, a Kame uśmiechał się, jakby właśnie przeżywał bardzo dobry dzień.
- Proszę wybaczyć to nagłe najście, lecz rozkazy były jasne. Odnaleźć Tanake Misaki i przekazać jej następujące instrukcje. Po pierwsze, zakończono analizę twojego raportu, z okresu gdy nie znajdowałaś się w wiosce. Po drugie, dostrzeżono twój potencjał i dokonania i zasugerowano awans o dwie pozycje aż do Sentokiego. Po trzecie, przekazanie rozkazów i wysłanie Tanaka Misaki na misję. - Zaczął mówić dopiero, gdy liczebność osób postronnych spadła poniżej pięciu w zasięgu wzroku. Zrobił to bardzo metodycznie, robiąc długą pauzę po każdym podpunkcie, dając dziewczynie szansę na przetrawienie tego co usłyszała. Lecz po trzecim podpunkcie zamilkł na dłużej. Zupełnie jakby oczekiwał, że dziewczę będzie miało jakieś pytania, albo wręcz chciał żeby zapytała go o coś.

[Tanaka Misaki]

Kunoichi spojrzała uważnie na dwójkę nieznajomych, wybita nieco z rytmu przez ich nagłe pojawienie się. Nie znała ich, nie kojarzyła ich, dlatego pierwszą reakcję było uważne przyjrzenie się im i ocenienie, na podstawie wyglądu zewnętrznego. Jeden wypadł na tym lustrowaniu pozytywnie, wyglądając na oazę spokoju i człowieka miłującego naturę, drugi cóż... raczej neutralnie, bardziej przypominajac wojownika. Różnili się niemal jak dzień i noc. Pokiwała głową, potwierdzajać swoją tożsamość
Oczywiście. - odpowiedziała krótko, starając się brzmieć całkowicie neutralnie. Dość niechętnie jednak oddała swoje zakupy. Po pierwsze dlatego, że były to JEJ zakupy, po drugie dlatego, że zakupy były dla jej rodziny. Nie wyglądali oni jednak na kogoś, kto dałby dyla z dwiema siatkami zakupów spożywczych. Jeśli już to obrobiliby sklep albo bank . Pozwoliła im obrać kierunek, idąc z nim krok w krok, mimowolnie będąc naprężona, jakby miała zacząć się zaraz walka. Bez wątpienia był to efekt ostatnich dwóch wielkich, światowych wręcz, wydarzeń.
Gdy postronnych było mniej, ten spokojniej usposobiony mężczyna zaczął mówić, a Misaki - uważnie słuchać. Fakt, że Kame zaczął mówić dopiero teraz z pewnością nie był przypadkowy. Wieść, że padła sugestia awansowania jej o dwie rangi w górę ją zaskoczyła. Spodziewała się mozolnego i długotrwałego pięcia się po każdym szczeblu drabiny, nim zaszłaby gdzieś wyżej. Skoro jednak rozważano zrobienie z niej Sentokiego, to może i dałaby się rade załapać też na Kogo? Cóż, tą kwestią będzie musiała się zainteresować później. Spojrzała uważnie na Kame, pozwalając sobie na ciche westchnięcie. A zatem sobie o niej przypomniano i jej małe "wakacje" się skończyły.
Skoro szczep mnie potrzebuje... jak mogłabym pomóc? - zapytała, przechylając głowę delikatnie w bok, patrząc to na jednego, to na drugiego.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 2:
Misaki: 1
Minoru: 2

---

Kame wpatrywał się w dziewczynę z wielką uwagą. Dostrzegł jej wielokrotne wahanie i zakłopotanie, spowodowane pojawieniem się dwóch nieznajomych. Widział również, jak młoda kobieta adaptuje się z każdą chwilą do zaistniałej sytuacji i… powiedzieć, że zaczyna przejmować inicjatywę, byłoby za dużo, ale przynajmniej zaczynała zachowywać się bardziej naturalnie. Wciąż jeszcze jednak martwiło go to jak młoda okazała się jego rozmówczyni. Skoro jednak chciano awansować ją o całe dwie pozycje, to musiało to oznaczać jedną z dwóch rzeczy. Albo ktoś potwornie się pomylił, albo miał przed sobą wyjątkowo utalentowaną jednostkę. Uradowało go również to, jak szybko przystała na to by pomóc swoim. Nie musiała nawet wiedzieć o co chodzi, a ochoczo zgodziła się wziąć udział w całym tym przedsięwzięciu. Tym co jednak nie ucieszył go, było nazwanie jej własnej rodziny szczepem. Byli dokładnie tym co powiedziała, lecz nazywanie swoich własnych ludzi szczepem, zamiast klanem, czy rodziną, było w oczach Kame, uwłaczające. Nie dał jednak tego po sobie poznać.
- Doskonale! - Zaklaskał w dłonie, a siedzące na jego ramionach zwierzęta nawet nie zareagowały. Kame spojrzał na Tatsuo, a następnie rozejrzał się, upewniając, że nikt ich nie podsłuchuje.
- Twój raport z wydarzeń na świecie nie był jedynym. Upadek Kotei i zawłaszczenie przez najeźdźców sporych terenów Sogen odbiło się echem po całym kontynencie wzbudzając niemały popłoch. Ale na pewno wiesz o tym wszystkim. - Musiała wiedzieć, skoro część z tych informacji znajdowała się w jej raporcie, a pozostałą część można było się domyśleć. Kame kontynuował.
- Nie wiem jednak czy orientujesz się jak sytuacja wygląda teraz, dziewięć miesięcy po inwazji. Najeźdźcy zza muru ruszyli na zachód, w rejon Sogen, który nie został jeszcze ufortyfikowany przez Uchiha ani Ryuzaku. Swoje podboje skierowali również w kierunku półwyspu Antai, zmuszając Kaminari do rozpaczliwej obrony. - Nakreślając sytuację jaka panowała w tamtym, przeklętym, rejonie świata, Kame spoglądał na dziewczynę gotów zrobić przerwę w każdym momencie gdyby miała jakieś pytania.
- Z jakiegoś niezrozumiałego dla nas powodu, przegrywający Kaminari stwierdzili, że najlepszym sposobem na poradzenie sobie z tym kryzysem będzie atak na południe, na rejon Sogen, w którym rdzenni mieszkańcy właśnie ścierają się z dzikimi ludami. Jak sama więc widzisz panuje tam totalny chaos. - Zakończył nakreślanie sytuacji jaka zapanowała na wschodzie kontynentu. A była ona, nie ma co ukrywać, okropna. A jak się to miało do jej zadania miało się zaraz okazać.
- Wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że nastał czas zmian. Shūsuke-sama zastanawia się gdzie w tym wszystkim znajduje się nasz klan. Dlatego chce wysłać cię w tamten rejon, byś zorientowała się jak wygląda sytuacja na froncie. Z kim można rozmawiać, a kogo lepiej unikać. Jak więc widzisz jest to misja dyplomatyczna najwyższej wagi. Ponieważ od twojego osądu mogą zależeć przyszłe ruchy naszego klanu. - Kawa wreszcie została wyłożona na ławę. Misaki miała zostać dyplomatą… zwiadowcą? A raczej czymś pomiędzy. Presja była dość duża, zwłaszcza jeżeli rzeczywiście od powodzenia jej misji miałyby zależeć kolejne kroki szczepu. Tylko co o tym wszystkim sądziła nasza bohaterka?

[Tanaka Misaki]

Misaki słuchała uważnie, zwracjąc uwagę tak na ton głosu jak i samą mimikę, zerkając również na drugiego ze swoich "nowych znajomych". Miała wrażenie, że Kame nieco spochmurniał, gdy wspomniała o szczepie, jednak nie rozumiała czemu. Przecież tym właśnie byli. Nie było tutaj krzty zniewagi z perspektywy Tanaki. Gdyby byli klanem, to byliby klanem, ot prosta sprawa. Pokiwała powoli głową, tak, doskonale widziała jak wyglądał upadek Kotei, a przynajmniej jego część. Uniosła delikatnie rękę, do góry by zaznaczyć, że zamierzała zadać pytanie.
-Czyli Kaminari walczą tak z Uchiha jak i Dzikimi? To... bez sensu. Co by nie mówić o Uchihah, przeciw Dzikim walczyłem obok i uzytkowników Sharingana i błyskawic. - odezwała się, wyraźnie zaskoczona i wybita z rytmu słowami swojego rozmówcy. Czemu już i tak osłabione siły tych dwóch klanów miały walczyć między sobą? To nie miało najmniejszego sensu. No chyba, że Kaminari chcieli ostatecznie i definitywnie wymazać Uciapy z powierzchni ziemi. Nie żeby Misaki się im specjalnie dziwiła, sama też miewała podobne uczucia. Tylko, że moment to sobie wybrali doprawdy kijowy.
Następne słowa wywołały u Misaki znacznie dłuższą konsternację. Czyli szczep oczekiwał od niej... no właśnie, czego? Zadanie było straszne ogólne. Kogo konkretnie odwiedzić, co im powiedzieć, czego nie powiedzieć, czego unikać, do kogo nie iść... Pytania w jej głowie mnożyły się i mnożyły, jednak potrzebowała chwili by ubrać to wszystko w jakieś składne zdania.
-Mam tam wyruszyć jako dyplomatka? Spotykać się z kimś oficjalnie? Czy tylko łowić informacje z trzeciej ręki i obserwować? - zadała pierwsze pytania, wyraźnie skonsternowana tym wszystkim. Do tej pory nie wykonywała tego typu misji, ograniczając się z reguły do przyniesienia lub zaniesienia czegoś gdzieś, albo pobiciu paru bandytów, czy shinobi. To zadanie wymagało już więcej wyczucia, a Misaki nie była całkowicie pewna, czy je posiadała
-Co w tej sprawie zrobiła by Sasame? - zapytała samą w siebie w myślach, próbując postawić na swoim miejscu swą kuzynkę, która, co by nie mówić, była dla Misaki wzorem.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 3:
Misaki: 2
Minoru: 3

---

Wyglądało na to, że Misaki słuchała co miał jej do powiedzenia Kame. A przynajmniej takie można było wysnuć wnioski, gdy dziewczyna postanowiła zadać pytanie. Jej uwaga była słuszna. Było to zaiste bez sensu, by Uchiha i Kaminari mordowali się nawzajem, gdy prawdziwy wróg czyhał tuż za rogiem.
- Nie znamy szczegółów. Być może jest w tym jakaś logika. - Wzruszył jedynie ramionami, zgadzając się tym samym z dziewczyną. Podobne odczucia musiał mieć również Tatsuo, gdyż i on pokiwał z powątpiewająco głową.
- Nie ma to dla nas jednak większego znaczenia. Są jedną ze stron konfliktu. Być może warto ich wesprzeć i zyskać w ten sposób coś dla nas samych. - Polityka była wszędzie. Nikt się nie mógł przed nią uchronić, nawet Jugo. Kame, gestem ręki, wskazał Misaki, że ruszają. Wyszli oni z drugiej strony wąskiej uliczki, tam gdzie znajdowało się o wiele mniej ludzi. Początkowo nie wiedziała gdzie ją prowadzą, szybko jednak miało się to zmienić.
- Dyplomatka, raczej nie. Być może bardziej szpieg, albo zwykły obserwator. Wybór należy do ciebie. Wybierzesz jedną ze stron konfliktu. Obojętnie którą. Wyruszysz tam samotnie, bez żadnego wsparcia z klanu. Nie chcemy rzucać się innym w oczy. Zorientujesz się jak wygląda sytuacja. Być może zaczniesz budować jakieś koneksje. Ocenisz jakie szanse mają wybrani przez ciebie ludzie i w jaki sposób moglibyśmy ich wesprzeć i wrócisz by zdać nam raport. - Wyjaśnił trochę dogłębniej zadanie. Zostawili jej całkowicie wolną rękę co do sposobu podejścia do tego zadania jak i oceny sytuacji. Czy było to najrozsądniejsze? Zapewne nie, lecz z jakiegoś powodu ufali jej. Ich kroki kierowały się coraz bardziej w kierunku dzielnicy mieszkalnej. A dokładniej mówiąc w kierunku domu w którym mieszkała Misaki wraz z rodziną.
- Jak być może się już domyślasz. Do pozostałych dwóch stron tego konfliktu również wyślemy kogoś. I tak, dotyczy to nawet ludów zza muru. - Kontynuował, przypatrując się Misaki dużo uważniej. Zwłaszcza zwracając szczególną uwagę, na jej reakcję, gdy wspomniał o tym, że ktoś zostanie wysłany do dzikich. I być może mogłaby to być ona. Przecież zostawiono jej wolna rękę w tym wyborze.

[Tanaka Misaki]

Pierwszy temat porzuciła, widząc, że żadne z nich nie miało pojęcia, dlaczego dwa klany i banda dzikich urządziła sobie battle royale. Odpowiedzi prawdpodobnie uda jej się uzyskać na miejscu, o ile oczywiście, zdecyduje się przyjąć tę misję. Z jej ust wyrwało się ciche westchnięcie, tak, polityka.
-Dzicy o włos by mnie zabili na wojnie... i to dwukrotnie. Uchiha nienawidzę... Metodą eliminacji zostają mi Kaminari. -zaczęła, powoli, chłodno i szczerze. Do tej pory pamiętała to uczucie, gdy jadowe kły wężą wbijały się w jej skórę, a jego ogromne ciało miażdżyło jej kości. Mimowolnie zadygotała. Nie będzie współpracowała z Dzikimi, nie było takiej opcji. Chyba, że by jej kazano, ale wtedy by to pewnie spartoliła. A nie chciała sabotować działań swojego szczepu. Do Kaminari nic nie miała, prawie ich nie znała. Chyba jedynym znanym jej przedstawicielem tego klanu był Anzou, którego spotkała na wojnie. Noi byli też Uchiha...
-Mogę iść do Uchiha, mogę iść do Kaminari. Kropla pewnie by chciała żebym spróbowała przełamać mój rasizm wobec nich, Kisuke i Hoshi by chcieli. - odezwała się nagle wbijając spojrzenie w podłoże. Ostatnie zdanie wypowiedziane było niemal szeptem, a Misaki sama wydawała się być zaskoczona własnymi słowami. Wybaczyć użytkownikom sharingana... nie, zrozumieć ich, poznać. Walczyła z nimi ramię w ramię przeciw Dzikim, mimo, że patrzyli na nią spode łba, tak samo jak ona na nich. Może nie wszyscy byli źli? Szczególnie, że na tej wojnie oberwali chyba najmocniej.
-Z tego co mi wiadomo, Uchiha dostali solidnego łupnia. Rozważamy opcję wsparcia kogoś "na przegranej pozycji"? - zapytała, unosząc wzrok na swoich rozmówców. Zorientowała się również, gdzie szli. Czyli o dostarczene zakupów do domu nie musiała się martwić. Tyle dobrego, bo inaczej musiałaby iść do siedziby po odszkodowanie!

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 4:
Misaki: 3
Minoru: 4

---

W oczach Kame, jego młoda rozmówczyni przechodziła wszystkie jego testy śpiewająco. Miał co do niej wiele wątpliwości, zwłaszcza ze względu na to, że była bardzo młoda jak i z powodu tego, że przez długi czas przebywała poza wioską. A jednak we wszystkich jej odpowiedziach pobrzmiewała ta sama nuta patriotyzmu wobec swego szczepu. Jeśli coś miało go niepokoić, to jej udział w tej organizacji, która nie była związana w żaden sposób z Jugo.
- Wszyscy nienawidzimy Uchiha. Minęło już sporo lat od tamtych wydarzeń, lecz wciąż żyje zbyt wielu z nas, byśmy mogli o tym zapomnieć. - Stwierdził z przekąsem, jakby na potwierdzenie słów Misaki. Tatsuo kiwnął jedynie głową, zgadzając się ze swoimi towarzyszami. Ogólnie mało rozmowny był z niego typ. Faktem jednak pozostawało to, że Uchiha mieli ogrom wrogów. A jeżeli ktoś miał nienawidzić ich najbardziej, to byli to Jugo.
- Z Kaminari mieliśmy jak dotąd, raczej neutralne stosunki. Oni nigdy nie interesowali się nami, a my nigdy nie interesowaliśmy się nimi. Być może czas to zmienić. - Zdawał się przytakiwać jej pierwszemu wyborowi, nie zdając sobie sprawy z tego, że było to dopiero preludium do jej rozważań. Szybko jednak został wyprowadzony z tego błędu w momencie gdy wspomniała ona o dwójce ludzi i kropli. Bardzo uważnie zanotował w swej pamięci oba imiona które podała dziewczyna. Nie wiedział jak wiele z tego co mówiła było wiadome ich liderowi i innym ważnym członkom klanu. Nie było o tym ani słowa w raporcie, który otrzymał. A jednak mówiła o tym wszystkim na tyle otwarcie, że mógłby założyć, że wiedzą o jej działalności i że nie stanowi to problemu.
- Uchiha owszem, są w bardzo złej sytuacji, zwłaszcza jako klan. Plotki głoszą, że zostało ich mniej jak setka. Prawdziwych Uchiha, mam na myśli. Nie shinobi służących pod ich rodem. I tak, jesteśmy gotowi spróbować współpracy z nimi, jeżeli przyniesie to nam jakieś wymierne korzyści. Lecz musisz wziąć pod uwagę, że być może to nie Uchiha są w najgorszej pozycji. Wielu z nich zmarło, stracili swój status jako ród. To wszystko są fakty. Ale mają teraz za sobą lokalna potęgę, jaką jest Ryuzaku. Natomiast Kaminari są sami, a jak wieść niesie, stracili sporą część swych terenów. Nie zdziwiłbym się, gdyby okazało się, że stracą więcej aniżeli Uchiha. - Odpowiedział na jej pytanie, dorzucając wiele cennych informacji. I widać było, że ma ich więcej, lecz z jakiegoś powodu nie zamierzał on raczej dzielić się nimi z naszą bohaterką.

[Tanaka Misaki]

Misaki słuchała i słuchała, rozważając te same sprawy na podstawie nowych informacji. Mimowolnie wspomniała o Kropli na głos, nie sądząc, że będzie z tym jakiś problem. Byli organizacją, która przede wszystkim niosła pomoc ubogim i to tym zajmowała się podczas swojego pobytu w Ryuzaku. Dlatego też nie próbowała się w żaden sposób tlumaczyć, ani nie wspominałą o tym w raporcie. Poza tym, Kropla i tak została już rozbita. Wspominając wspólnie spędzone dni, te ulotne chwile, Misaki czuła zarówno radość jak i smutek, wiedząc, że te już nigdy nie powrócą, pogrzebane w ziemi, razem z ciałem Kisuke. Westchnęła, ponownie koncentrując się nad zadaniem, które na nią czekało.
-Jeśli mogę spytać, czy klan rozważa wsparcie dwóch stron konfliktu? - zapytałą nagle, wyraźnie ciszej. Teoretycznie nie było to zbyt dobrze odbierano, gdy wpierało się więcej niż jednego z walczących, z drugiej strony, w ten sposób można było naprawdę sporo zarobic i uzależnić od siebie obu walczących. Duże ryzyko i duży zysk, jak w hazardzie.
-A zatem ostatecznie Kaminari. Kame-sama, Tatsuo-sama, macie jakieś propozycje gdzie zacząć? - zadała następne, podsumowywujące już pytanie, prosząc dwójkę starszych i bardziej doświadczonych shinobi o radę. Zdaniem Misaki, najlepiej byłoby zacząć od samej lini frontu, jednak bez jakiegoś pisemnego upoważnienia ryzykowała wpadnięcie w ogien krzyżowy, albo zostanie uznaną za szpiega. Z drugiej strony, do władz klanu też isć nie mogła, bo jakby to niby miało wyglądać? Jeśli chodziło o sztukę wywiadowczą i dyplomatyczną, Misaki miała w tym naprawdę małe doświadczenie. Nie zamierzała się jednak z tego powodu poddawać. Wyprostowała się jak struna, uderzając ciężarkami na swych nogach o siebie, w iście żołnierskim geście i spojrzała na swoich towarzyszy.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 5:
Misaki: 4
Minoru: 5

---

Dyskusja trwała w najlepsze i o dziwo dziewczę miało wiele przemyśleń i pytań. O wiele więcej aniżeli spodziewał się Kame. Jednakże to nie tak, że przeszkadzało mu to, wręcz przeciwnie. Gdy wyruszał by ją spotkać, miał przeczucie, że będzie miał do czynienia z durną smarkulą, która biega po świecie i uważa że zjadła wszystkie rozumy. A tu proszę, być może i była młoda, lecz serce miała tam gdzie należy a i rozumowała niezgorsza. Według Kame, miała przed sobą świetlaną przyszłość, o ile nie zginie po drodze.
- Jest to mocno wątpliwe. Wsparcie dwóch stron konfliktu musiałoby oznaczać, że musimy robić to po cichu. Jeżeli zrobilibyśmy to jawnie, wtedy narazilibyśmy się na wrogość wszystkich stron. - Odpowiedział jej Kame, na jej pytanie. Właściwie zauważył dokładnie to samo co Misaki. Wspieranie dwóch stron jednocześnie niosło ze sobą zbyt duże ryzyko.
- Chciałbym byś zrozumiała z czym wiąże się ta cała kampania. Jeżeli wybierzemy właściwą stronę, możemy stać się niezależnymi. Koniec z pomieszkiwaniem u Koseki, na skrawku ziemi, jak w jakimś rezerwacie. Jeżeli wybierzemy mądrze, będziemy mieć swój dom. Prawdziwy dom, na którym będzie panować nasze prawo! - Mężczyzna wyraźnie ożywił się na samą myśl spełnienia jego słów. W jego oczach tańczyły właśnie ogniki, jakby sam miał zaraz pobiec na linie frontu i wygrać całą wojnę. Jego przyjaciel niemowa tylko uśmiechnął się pod nosem, widząc w jakim stanie jest Kame. W końcu jednak decyzja została podjęta. Młoda Jugo wybrała podróż do rodu, który wydawał się w najbardziej opłakanej sytuacji.
- Dobrze, więc Kaminari. Teoretycznie byłby to dla nas najłatwiejszy wybór, jako że nie są Uchiha ani dzikimi zza muru. Lecz ich sytuacja wydaje się być najbardziej opłakana ze wszystkich stron konfliktu. Pozałatwiaj swoje sprawy, pożegnaj się z rodziną. Wyruszasz o świcie statkiem z portu. Dopłyniesz nim do półwyspu. I jeśli naprawdę szukasz mojej rady. Wpierw rozejrzyj się na miejscu. Popytaj ludzi, może zaskarb sobie ich względy pomagając im. Gdy uda ci się już coś ustalić, stwórz raport i wyślij za pomocą kruka. - Przyjął do wiadomości wybór Misaki i udzielił jej drobnej rady, tak jak prosiła. Oboje odprowadzili ja aż do obrzeża dzielnicy mieszkalnej i tam przekazali jej zakupy, które dotąd nosił Tatsuo.
- Życzę ci powodzenia. Wiem, że jest to misja niemalże niewykonalna, lecz jej sukces jest dla nas niesamowicie ważny, ale wierzę, że rozumiesz to doskonale. - Pożegnał ją. Tatsuo ukłonił się jej jeszcze raz i oboje odeszli w swoją stronę.

[Tanaka Misaki]

Pokiwała powoli głową, rozumiejąc, że szczep wolałby nie podejmować się pomyslu wspierania dwóch z trzen stron konfliktu. No cóż, nie zaszkodziło spróbować. Praca po cichu mogła nie być też mocną stroną Jugo, którzy, jakby nie patrzeć, wyróżniali się dość mocno swoją postawą, charakterem i szczepową umiejętnością. Ostatecznie decyzja zapadła i została zaakceptowana przez rozmówców Misaki. Kaminari byli najprostszym wyborem, a jednocześnie, wsparcie ich byłoby najbardziej kosztowne, gdyż w całym konflikcie byli osamotnieni. Celem MIsaki nie było jednak przekonanie szczepu do pomocy użytkownikom czarnych błyskawic, tylko poprawnie zdiagnozować możliwosci tego klanu i o tym zameldować. Decyzja zapadnie na górze i może być nią, równie dobrze, wsparcie Uchiha.
-Haii, Kame-sama. Dziękuję! - wyprostowała się, potwierdzając, że zrozumiała rozkaz i plan, jaki nakreślił przed nią starszy rangą shinobi. Uśmiechnęła się delikatnie, zerkając jeszcze to, na jednego to na drugiego, po czym się ukłoniła, odbierając zawczasu zakupy.
-Wątpie by góra wysłała waszą dwójkę tylko do wysłania wiadomości. Zapewne będziecie mnie nadzorować... albo to wam przypadną pozostałe dwie strony konfliktu, dlatego pozwoliliscie mi wybrać... - wypowiedziała swoją myśl na głos, prostując się i przez moment podążając za nimi wzrokiem, ciekawa, czy trafiła. Bo po co Jugo mieliby wysyłać dwóch Sentokich, albo Kogo, bo przedstawicielami którejś z tych dwóch rang powinni być ci dwaj mężczyźni, do przekazania wiadomości jednej Doko? Pokręciła delikatnie głową, ostatecznie pukająć do drzwi domu i weszła do srodka, by odstawić zakupy i pożegnać się z rodziną, oraz poinformować, że być może dostanie awans! I to o dwie rangi!

[Minoru]

Z/T