Obrzeża osady

[Rei Uta]

Koniec misji C Kizuna Okkotsu

Kizuna wydostała się z kompleksu, w którym urzędowała wroga organizacja. Jednak wciąż pozostawało wiele pytań, na które nie miała dalej odpwiedzi. Jej przeciwnikiem okazał się być ktoś skryty za zasłoną, ale póki co nie było szans na to by dalej brnąć w odkrywaną tajemnicę. Dom Kizuny okazał się być pusty, chociaż jej ojca wcale to nie zdziwiło. Mogli wreszcie porozmawiać po całej akcji oraz zastanowić, czy groźba, którą rzuciła kobieta w ostatniej chwili swego życia miała jakiś sens. Reni nie wydawał się być w żadnym stopniu poruszonym tym wszystkim, co się właśnie wydarzyło, jednak może to i fakt, że widział już więcej w swym życiu, niż człowiek właściwie powinien. Kizuna miała zarobiła na kradzieży oraz dowiedziała się czegoś przydatnego. Teraz należało zająć się swymi sprawami, aby być gotowym na nadejście przepowiadanego wroga.

– Niech nas dopadają… Będziemy gotowi lepiej niż teraz.
W oczach jej ojca pojawiła się ta sama iskra co wcześniej. Swą muskularną dłoń położył na głowie córki, mierzwiąc jej włosy. Na twarzy wojownika jak zawsze gościł szeroki uśmiech.

– Nie musisz mi dziękować córcia… Zawsze będę bronił twoich pleców.
Mężczyzna przemówił spokojnie, dając jej znać, że może na niego liczyć. W tej chwili byli sami przeciw temu co miało nadejść.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja D
Kizuna
1/7

Kizuna rozpoczęła swój dzień tak samo jak kilka ostatnich. Jej ciało, pracowało na najwyższych obrotach z powodu ostatnich wydażeń. Wciąż nie miała pojęcia, kiedy przeciwnik postanowi zaatakować. Czy właściwie ten przeciwnik istniał, czy była to tylko próżna próba wywołania przerażenia w oczach swych wrogów. Kizuna nie należała do osób strachliwych, jednak z pewnością tak samo jak ojcu zależało jej na ochronie rodziny. Jej siostry trudniły się różnymi zawodami, jednak żadna nie poszła tak jak ona w drogę kunochi. Jeśli blondynka chciała coś ugrać, musiała przygotować się na nadciągające wyzwanie. Idąc do miejsca, które wyznaczył jej ojciec, przypomniała sobie zadanie, które otrzymała od niego z samego rana.

– Wyruszam na granicę odebrać zapłatę za ostatni wypad do rezydencji, jeśli mogę cię prosić chciałbym, żebyś w tym czasie zajęła się pewnym interesem. Ostatnio udało mi się zlokalizować kolekcjonera, który posiada dojścia do różnych ludzi w mieście. Jedna z książek, które zabrałem może mu się spodobać. Weź to na siebie i spróbuj dogadać się z nim, tak żeby zaczął dla mnie pracować. Nie ma co go straszyć, człowiek ten posiada honor prawdziwego wojownika i z pewnością wystarczy kilka uprzejmości.
Te słowa zakończyły ich spotkanie, więc dziewczynie nie pozostało nic innego jak pożegnać się z ojcem i ruszyć w drogę. Jej cel znajdował się zaraz w centrum osady, przy głównej alejce sklepów złotniczych. Izuro Sagawa, o którego się toczyła cała ta sprawa, przebywał w ciągu dnia w swym sklepie na górnej parceli. Wszelkie informacje wskazywały, że zajmował się kaligrafią, tworząc wspaniałe obrazy zapełnione niesamowitymi wzorami. W tej części świata można było na tym nawet zarobić, jeśli oczywiście tak jak on miało się odpowiednie informacje. To był nowy dzień i kolejna przygoda młodej bohaterki. Kolejny dzień przywitał ich jasnym blaskiem słońca, a na ulicy jak zawsze panował gwar i przepych… Cudowny zapach spoconych ciał i fekaliów, mieszał się z aromatem owoców i pysznego jedzenia. Nie było co nawet marzyć o lepszym miejscu…

[Kizuna]

Ciężko było jednoznacznie określić, czy istniało jakiekolwiek zagrożenie ze strony tego całego zakonu. Kizuna musiała mieć się na baczności i uważniej rozglądać na drodze, ale nie mogła przecież pozwolić, żeby groźba od tamtej wariatki sparaliżowała jej codziennie życie. Jeśli ktoś ma po nią przyjść, to lepiej, żeby się pospieszył, bo nie zamierzała próżnować. Z każdym dniem stawała się silniejsza i jeśli będzie potrzeba, stanie w obronie swojej rodziny. Miała nadzieję, że jej ojcu uda się zdobyć informacje na temat tej grupy fanatyków i sprawa zostanie rozwiązana. Tymczasem jednak trzeba było zająć się obróceniem łupów w majątek. Ochoczo przyjęła zlecenie od swojego ojca. Nie śmiałaby mu przecież odmówić.
- Oczywiście tato, powiedz mi tylko, jak się nazywa i gdzie go znaleźć, a ja zajmę się resztą.
Po otrzymaniu informacji postanowiła nie powtarzać błędów z poprzednich negocjacji i przyłożyła większą wagę do swojej aparycji. Ubrała się w coś mniej wygodnego niż zwykle, ale prezentującego się bardziej elegancko. Zdecydowała się na yukatę zdobioną w kwieciste wzory. Rzadką książkę zapakowała starannie do torby, którą uprzednio wyłożyła papierem, żeby przypadkiem jej nie uszkodzić. Nie tracąc więcej czasu, udała się w wyznaczone miejsce.

[Rei Uta]

Misja D
Kizuna
2/7

Po otrzymaniu informacji Kizuna mogła wreszcie ruszyć w drogę. Wcześniej jednak obdarowana doświadczeniem, zmieniła swój wygląd na coś bardziej stosownego. Jej ojciec zaczynał traktować ją ja swą prawą rękę, a to wymagało od niej wzięcia pewnych spraw za bary. Musiała stać się godnym następcą jego nazwiska, które w tym mieście znaczyło więcej niż wiara w Amaterasu. Zabezpieczając wcześniej paczkę, która zawierała tajemniczy rękopis, ruszyła przez miasto na spotkanie z celem swego zadania. Młoda wojowniczka znalazła się w centrum w mniej niż godzina, odnajdując bez problemu drogę do siedziby Izuro Sagawy. Na straży nie stał nawet jeden człowiek, mimo że cała dzielnica posiadała dodatkowe patrole. Kupców obracających złotem stać było na wiele, a z pewnością na to by poprawić swoje bezpieczeństwo łatając braki w wojskowych kasach. Dziewczyna zapukała w drewniane shoji, otrzymując po chwili swoją odpowiedź.

– Zapraszam, zapraszam, otwarte jest
Gdy kunoichi weszła już do środka, mogła zauważyć pojedyncze pomieszczenie wypełnione dziesiątkami rulonów z czystym arkuszem. Najwięcej stało pod ścianą ustawione jeden przy drugim, jednak sporo też wisiało lub po prostu leżało. Kizuna natychmiast zwróciła uwagę na wysokiego mężczyznę o masywnej sylwetce, który obecnie pochylał się nad swym kolejnym dziełem. Zręczne pociągnięcia pędzlem, kilka zawiłych linii, które łączyły się w niesamowitą całość. Nie było sensu próbować zgadywać, kim był, zwłaszcza że to raczej oczywiste. Gdy wreszcie uniósł głowę, Kizuna mogła zauważyć, że brakowało mu prawego oka. Zostało wypalone przy pomocy czegoś w kształcie gwiazdy. Paskudna blizna zdobiła połowę twarzy tego człowieka, jednak druga bacznie przyglądała się młodej kunoichi. Spod białego haori wystawały mocne mięśnie, wskazujące, że człowiek ten miał kiedyś styczność z wojaczką. Nikt zresztą o zdrowych zmysłach, nie połączył by takiego monstrum z fachem, którym się obecnie zajmował… Zanim dziewczyna zdążyła coś powiedzieć, mężczyzna uśmiechnął się rzucając swe wcześniejsze pytanie.

– Co też sprowadza kogoś tak uroczego do tego miejsca… Myślałem, że chęć nauki właściwej kaligrafii zanika w tych szalonych czasach.
Właściciel sklepu zadawał się być niezaznajomiony z powodem jej wizyty. Lub po prostu dobrze udawał. Dziewczyna musiała rozegrać to dobrze by nie spłoszyć swej ofiary, jednocześnie przechodząc do ataku. Pierwsze dobre wrażenie zostało zrobione… Wreszcie zaczęła się uczyć na błędach.

[Kizuna]

Kiedy ktoś mówi o kaligrafach lub kolekcjonerach, zwykle w głowie maluje się obraz ludzi wątłych, którzy dnie spędzają w środku, a jedyne światło dotykające ich twarzy, to to odbite od bieli kartek. Mężczyzna, który przed nią stał, zdecydowanie nie miał ciała typowego dla ludzi uczonych. Jej ojciec wspomniał też, że człowiek ten ma honor prawdziwego wojownika, więc pewnie w przeszłości nim był. Kizuna zastanawiała się, czy trafił w to miejsce z własnej woli, czy jego kondycja przymusiła go do obrania nowej drogi życia. Być może kaligrafia i kolekcjonerstwo były tylko przykrywką dla jego prawdziwych codziennych czynności. Być może udawał teraz i odgrywał tylko rolę, tak jak musiała to robić ona, ubrana w eleganckie ubrania i przemawiająca do niego z grzecznością w głosie.
- Kiedy za dziecka przebywałam w chramie, pod okiem kapłanek codziennie praktykowałyśmy staranne pisanie. Sztuka nie jest moim forte, brakuje mi jej zrozumienia i cierpliwości do niej. Jest jednak pewne piękno w powtarzalności zapisywanych znaków. Spokój i ład, który ciężko jest znaleźć w innych dziedzinach życia. Dziś nie jestem tu jednak niestety by się uczyć, choć zaprowadziła mnie tu sztuka. Ona oraz Pana świetna opinia - Kizuna sięgnęła do torby, z której wyjęła zapakowaną w papier księgę. Rozwinęła go i podała ją mężczyźnie - Nazywam się Kizuna Okkotsu, córka Renjiego Okkotsu. Mój ojciec wiele o Panu słyszał i powiedział, że mógłby być Pan zainteresowany tym dziełem.

[Rei Uta]

Misja D
Kizuna
3/7

Izuro Sagawa słuchał uważnie tego, co miała do powiedzenia młoda wysłanniczka rodziny. Jego wzrok nawet na sekundę nie odrywał się od twarzy rozmówczyni, która władała swym językiem równie sprawnie co wcześniej pięściami. W pewnej chwili, gdy wyciągnęła z torby prezent dla mężczyzny, jego źrenice rozserzyły się, jak gdyby narkotyk właśnie wchodził do krwiobiegu. Jego dłoń powoli wystrzeliła do przodu, jednak powstrzymał się równie szybko. Niemal, walcząc ze sobą, spojrzał ponownie na Kizunę, odpowiadając drżącym głosem. Dziwnie to kontrastowało z człowiekiem, który wydawał się mieć za sobą dziesiątki stoczonych walk. Jego słowa były ciche, jednak w tym niewielkim pomieszczeniu wystarczająco głośne by tylko ona mogła je usłyszeć.

– Znam twojego ojca… Jest niezwykle pewny siebie, skoro pozwala ci paradować w wiosce z taką zdobyczą… Z pewnością nie wiesz, czym jest ta księga.
Mężczyzna uspokoił się, po czym wstał ze swego miejsca, znikając w innym pomieszczeniu. Gdy wrócił miał ze sobą butelkę z przezroczystym płynem oraz dwie czarki, których używano w ceremoniach kapłańskich. Izuro spojrzał ponownie na dziewczynę, po czym odetchnął głęboko wręczając jej pełne naczynie. Po kolejnych kilku sekundach wypił dwie pełne czarki, po czym usiadł na swym miejscu.

– A więc przynosisz mi księgę wartą więcej niż cała ta wioska z jakiegoś powodu… Jak sądzę, to ten sam powód, dla którego twój ojciec przybył tutaj ostatnich kilka razy. Wtedy mu odmówiłem myśląc, że to kolejny mięśniak, który liczy na karierę w mieście pozbawionym większych zasad…
Wojownik pił powoli, jednak nie spuszczał swego spojrzenia nawet na sekundę. Bez cienia gry wstępnej zdjął swą wcześniej maskę, z którą przywitał dziewczynę, po czym wypalił z siebie z mniej ceremonialną barwą.

– Powiedz mi, w jaki sposób przydacie się w moich interesach… Wioska daje mi wszystko, czego potrzebuje. Jesteście tylko amatorami, którzy raczkują ku ucieszy starszych klanów… Powiedz mi, dlaczego mam ryzykować reputacją, bratając się z kimś bez przeszłości.
Jego słowa były cierpkie, jednak dostatecznie wyraźne by wskazać jej o co tu chodzi. Jej szansa na powodzenie wykonanie tego zadania wcale nie malała… On po prostu chciał wiedzieć, czy warto było zmieniać swe życie, zwłaszcza jeśli chodziło o zaufanie. Honor wojownika to przeszkoda, której nie dało się pokonać. Izuro nie zdradził wszystkich swych kart, jeśli jednak Reni się nim interesował… Coś musiało być na rzeczy.

Izuro Sagawa

[Kizuna]

Mężczyzna szybko porzucił swoją maskę, za którą co dzień ukrywał swoją twarz. Pokorny kaligraf był pewnie tylko przykrywką dla jego prawdziwych interesów, prowadzonych poza polem widzenia mas. Nie wiedziała czym jest ta księga, ani ile jest warta. Nie wiedziała nawet, czy to najbardziej wartościowa rzecz, jaką udało im się wynieść z tego przeklętego domu. Wiedziała jednak, że pieniądze nie są najbardziej wartościową rzeczą na tym świecie. Ryo da się łatwo zarobić. Ciężko jest natomiast znaleźć lojalnych i jakościowych sprzymierzeńców. Wiedziała o tym zarówno ona, jak i jej ojciec.
- Z pewnością nie muszę tego panu mówić, bo para się tym Pan pewnie dwukrotnie dłużej, niż ja żyję, ale pieniądze to tylko środek do celu. Tacy sprzymierzeńcy jak Pan są jednak bezcenni i są warci każdych pieniędzy. Mój ojciec nie zwykł próbować przekonać kogoś do swoich racji. Musi być Pan więc wybitną jednostką w swoim fachu - Zrobiła małą przerwę w wypowiedzi i uniosła jedną z czarek wypełnionych płynem. Wzięła mały łyk - Nie wdając się zanadto w szczegóły, mogę Pana zapewnić, że mój ojciec nie jest amatorem. Nie mogę mieć co do tego pewności, ale ośmielę się powiedzieć, że macie podobny staż w zawodzie, jeśli chodzi o lata. A i doświadczenie jakie nabył jest jakościowe. Nie był on w przeszłości zwykłym pachołkiem. Czy zwykły mięśniak i amator położył by swoje ręce na tak cennym przedmiocie? Być może szczęśliwym trafem na jednej takiej książce. Możemy jednak zaoferować znacznie więcej niż to.
Kizuna martwiła się nieco, że za bardzo słodzi mężczyźnie. Wiedziała jednak, że męskie ego lubić być łechtane częściej niż rzadziej. Nie mogła też zdradzać wiele o swoim ojcu. Gdyby wojownik odmówił i przekazał tę informację komuś innemu, jej ojciec mógłby mieć przez to nie lada kłopoty. A skoro on, to i ona, razem z siostrami.

[Rei Uta]

Misja D
Kizuna
4/7

Kizuna złapała mężczyznę w swoją pułapkę, zaraz po tym jak wręczyła mu przynętę. Mistrz kaligrafii wpatrywał się w nią bez mrugnięcia okiem, do czasu aż sam nie był w stanie ponownie się odezwać. Jego głos był ciepły i przyjemny, jak gdyby nie należał wcale do niego. Emerytowany wojownik dopił resztkę ze swej czarki, po czym polał sobie widząc że Kizuna jeszcze pije. Nie chciał nikogo upijać, ale zdecydowanie jak u większości mężczyzn łagodził emocje alkoholem.

-Dobra już dobra... Masz gadane nie powiem
Przerwał jej w pewnym momencie, machając wojną ręką w niekontrolowany sposób.

-Nie musisz mi słodzić bo to nie o to w tym chodzi... Wiem o szacunku twojego ojca, bo dobitnie przypominał mi o nim kilkanaście razy. Nie chodzi zupełnie o to że nie ufam w powodzenie jego zadania...
Mężczyzna dopił do końca, po czym odstawił czarkę kończąc z chwilowym piciem.

-Nie mogę jednak narażać swej reputacji na szwank, gdy w grę wchodzą ludzie dla których pozbycie się mnie nie robi różnicy. Jeśli chcesz żebym przystał na waszą propozycję, musisz mi pokazać że macie jaja... Dawaj za mną
Człowiek w czarnym kimonie wstał z drewnianej podłogi, znikając za rogiem w innym pomieszczeniu. Jeśli Kizuna miała odwagę sprawdzić o co mu chodziło, mogła zdać sobie sprawę że za rogiem była nieco większa sala treningowa. Izuro ściągał właśnie ze ściany dwa Bokuto. Jednym rzucił w Kizunę, jeśli oczywiście postanowiła się tutaj pojawić. Jego głos był teraz znacznie donośniejszy, chociaż może to przez to że byli w pustym pomieszczeniu o nieco większym metrażu. Gdyby bohaterka zechciała tu trafić, to mogłaby ocenić że znajduje się jakieś cztery metry od niego.

-Wytrzymaj chociaż dwa uderzenia... Jeśli reprezentujesz swojego ojca to oczekuje że jesteś równie wspaniała jak to co o nim opowiadasz.
Złapana we własną pułapkę... Musiała jakoś zareagować. Izuro zdecydowanie był wprawionym wojownikiem, a dziewczyna nawet nie przyszła tu z myślą że będzie musiała walczyć. Jeśli Renji ją tu wysłał czy był świadom tego czego ten człek może chcieć. Mimo że tamten trzymał drewniany miecz, sam pomysł był dość niecodzienny. Wszystko oczywiście zależało jednak od Kizuny.

Izuro Sagawa

[Kizuna]

Propozycja kaligrafa zupełnie wybiła Kizunę z rytmu. Tego przychodząc tutaj się raczej nie spodziewała. W planach była tylko rozmowa i ugadywanie mężczyzny. Nawet ubrała się stosownie w tym celu, co jest u niej rzadkością. Czego się jednak nie robi dla sprawy. Nie miała pewności, czy ta propozycja jest poważna, czy może weteran tylko sobie z niej żartuje. Spojrzała na niego pytającym wzrokiem, ale wszelkie wątpliwości opuściły ją, kiedy złapała w swoje dłonie drewniany miecz. Uśmiechnęła się szeroko. Nie było już powodu, żeby kryć się za maską pokornej dyplomatki. Teraz była w swoim żywiole. Dwa uderzenia, zobaczymy kto wyprowadzi je pierwszy.
- Nie jestem kimś, kto boi się siniaków - Odpowiedziała, przyjmując rzucone wyzwanie. Zrzuciła z nóg sandały i ułożyła je pod ścianą. Zdjęła pas ze swojej yukaty, a następnie cały strój. Złożyła je w kostkę i położyła na obuwiu. Pod spodem miała zabandażowane torso, które kryło i spłaszczało jej piersi. Dolną część jej ciała kryły luźne spodenki. Nie był to idealny strój do walki, ale zapewniał znacznie więcej swobody, niż wcześniej. Miecz umieściła w lewej dłoni i ścisnęła mocniej rękojeść, jakby próbowała przyzwyczaić się do jej obwodu. Drugą rękę zostawiła wolną. Rzucone jej wyzwanie nie było sprawiedliwe, więc nie miała zamiaru walczyć czysto, jeśli nadejdzie taka potrzeba - Bierzmy się do roboty. Starsi przodem.

[Rei Uta]

Misja D
Kizuna
5/7

Kizuna przyjęła wyzwanie mężczyzny, nie zastanawiając się nad możliwościami potencjalnej pułapki. Stojąc naprzeciw Izuro zdjęła z siebie wierzchnie odzienie, przystępując do postawionego wyzwania. Mężczyzna tylko uśmiechnął się cierpko na jej ostatnie słowa, po czym zaatakował zza głowy. Jego ataki były precyzyjne i zdecydowanie wiedziały gdzie chcą uderzyć. Mimo że Był doświadczonym wojownikiem, większość ciosów wciąż była blokowana przez niewysoką dziewczynę. W jej stronę wciąż nacierał grad pocisków, uderzający w partie ciała które zdecydowanie regenerowały się znacznie szybciej. Mimo że mężczyzna się nie ograniczał, to każdy wprawiony szermierz wiedziałby jaka jest jego taktyka. Chciał wypróbować dziewczynę, jednak w taki sposó by i ona czerpała z tej lekcji przyjemność. Ich walka trwała w najlepsze, a dziewczyna mogła policzyć już na swym ciele kilka bolesnych siniaków. Na całe szczęście wcale nie była nic dłużna staremu wojownikowi, który również skrzywił się kilka razy od ciosu. Po kilkunastu minutach zrobił szybki zamach, po czym wytrącił drewniany miecz z rąk nastolatki. Uśmiechnął się przy tym szeroko, by zrozumiała że może się już powstrzymać...

-No dziewczyno... Pokazałaś mi kilka błędów których u siebie nie widziałem, jak to mówią walcz ze mną a powiem ci kim jesteś. No może nie do końca leciało to w ten sposób, ale grunt że nie myliłem się co do twojego ojca
Mężczyzna odłożył prowizoryczną broń do ćwiczeń, po czym odezwał się do dziewczyny ponownie łapiąc szybkie oddechy.

-W pierwszej chwili myślałem że to wariat... Ale z czasem zrozumiałem że to cholernie silny wariat. Przyda mu się rozsądek córki o której tyle opowiadał... Z tego co rozumiem wychowujesz się bez matki, a jeśli Renji miał zamiar znaczyć coś w tym mieście u poważnych ludzi, musiał nabrać więcej ogłady. W twoim oczach widzę ten sam styl który reprezentuje twój ojciec, musisz zrozumieć jednak że czasem trzeba ugiąć własny kark, by złamać tych kilka właściwych...
Mężczyzna zdjął z siebie mokre kimono, ukazując w tej chwili umięśniony tors. Ciekawsza jednak była ta kolekcja blizn na nim, która układała się w równy trójkąt... No nic, różni ludzie mieli różne zwyczaje.

-Możesz przekazać ojcu że dobiliśmy targu... Zgłoście się do mnie za trzy dni, i koniecznie niech weźmie więcej tego napitku który tu ostatnio przytargał...
Izuro zniknął za suwanymi drzwiami, pozostawiając dziewczynę w samotności... No nic, to by chyba znaczyło że może już wracać zdać raport ze swych postępów. Skoro Izuro chciał widzieć ich razem to znaczyło że Kizuna wchodziła w ten świat coraz głębiej, czy tego chciała czy nie.

Izuro Sagawa

[Kizuna]

Kizuna była bardzo zaskoczona obrotem spraw. Przyszła tutaj żeby dobić targu, jako dyplomatka, gdzie negocjacje jej ojca zawiodły. Zamiast tego skubnęła trochę alkoholu i walczyła na drewniane miecze z emerytowanym wojownikiem, a teraz kaligrafem. Oceniając po jego sylwetce, powiedziałaby, że mógłby ją położyć na deski jednym ciosem w głowę, ale pozory myliły. Zakładając, że się nie powstrzymywał, udało jej się stoczyć całkiem równy pojedynek. Siniaki się zagoją się w kilka dni, ale sojusznik, którego dzisiaj zdobyła, będzie z nimi na dłużej. Taką przynajmniej miała nadzieję. Mężczyzna zawiadomił ją, że udało im się dobić targu i zostawił ją samą w pomieszczeniu. Dała sobie kilka minut na odpoczynek i złapanie oddechu. Próbowała jeszcze raz przeanalizować całą zaistniałą tu sytuację. Nie chcąc nadużywać gościnności, kiedy tylko pot na jej ciele wysechł, ubrała się znowu w swój strój. Nie dbała już tak bardzo o aparycję, jak kiedy szykowała się do przyjścia. Rozwiązała swoje splecione z tyłu włosy, które po walce nie wyglądały raczej zbyt dobrze. Opuściła pomieszczenie.
- Dziękuję za gościnność. To było zdecydowanie coś nowego. Musimy to kiedyś powtórzyć. Następnym razem nie dam się tak zrobić i nie wypuszczę miecza z rąk. Przekażę wszystko ojcu i do zobaczenia za trzy dni - Pożegnała się z kaligrafem i ruszyła w kierunku domu zdać raport ojcu.

[Rei Uta]

Misja D
Kizuna
6/7

Droga do domu była nieco mniej przyjemna niż wcześniej, zwłaszcza że dziewczyna posiadała kilka nowych zadrapań na ciele, które obecnie piekły przez spocone ciało. Palące słońce w zasadzie potęgowało efekt, jednak bądź co bądź osiągnęła zamierzone efekty. Po kilkudziesięciu minutach mogła opuścić zatłoczone ulice miasta, na których trudno było znaleźć chociaż odrobinę cienia. Przekraczając prób jak zwykle przywitała się ze wszystkimi domownikami, jednak nie odpowiedział jej najmniejszy odzew. No nic, większość jej sióstr pracowało uczciwie lub zajmowało drobnymi obowiązkami posiadłości. Skoro znalazła się tutaj sama, nie mogła z pewnością opowiedzieć ojcu co też się stało. W pewnej chwili drzwi do domu które zostawiła już za plecami otworzyły się, a Kizuna mogła w nich zauważyć dwie ze swoich sióstr. Ayato i Saya, obie w tym samym wieku, różniące się jedynie kokardkami na swych głowach. Bliźniaczki kończyły właśnie szesnaście lat, i zajmowały się przede wszystkim ogrodem o który dbały jak prawdziwe dorosłe ogrodniczki. Piękne kwiaty każdego lata zachwycały okolicznych mieszkańców, otwierając się w deszczowe poranki barwą tęczowych kolorów. Gdy zobaczyły siostre uśmiechnęły się delikatnie, wpatrując się w nią teraz ciemnym wzrokiem. Ubrane w niebieskie sukienki, niewysokie, o czarnych włosach... Wspomniane kokardki były w kolorze białym i czarnym.

-Ohayo Kizuna-chan... Co tu robisz, i czemu wyglądasz jak siedem nieszczęść nawet w takim stroju
Dziewczyny zaśmiały się uroczo, gdy jedna za drugą kończyła słowo... Strasznie irytująca funkcja bliźniaków. Zanim jednak dziewczyna mogła się zdenerwować na ich zaczepki, do pomieszczenia weszła głowa rodziny. Renji pojawił się tak szybko, jak szybko ogarnął co właściwie dzieje się w jego domu...

-Dziewczynki Te nowe oczko przed domem wygląda cudownie, jutro wyślę kogoś żeby załatwił jakieś ciekawe rybki
Mężczyzna ułożył wielkie dłonie na ich małych głowach, wyglądając jak góra przy samotnym liściu. Córki uścisnęły ojca, po czym zniknęły gdzieś w odmętach rezydencji.

-No no córcia... Powiem ci wyglądasz całkiem nieźle, co takiego zafundował ci ten stary bandyta?
Zapytał z figlarnym uśmiechem, zdając sobie chyba jednak sprawę że wysłał córkę na spotkanie z niebezpiecznym człowiekiem... No cóż, rodziny się nie wybiera. Ona sama wybrała właśnie ją.

Izuro Sagawa
Renji
Ayato i Saya

[Kizuna]

Kizuna weszła do lokalu kaligrafa ładnie ubrana i z ułożonymi włosami, a wyszła potargana, posiniaczona i z włosami puszczonymi luźno. Do tego była spocona. Nie chciała nawet myśleć, co myśleli na jej temat ludzie mijający ją na ulicy. Na pewno nic dobrego, ale szczególnie nie przejmowała się opinią nieznajomych. Droga do domu strasznie się dłużyła. Gdyby miała na sobie coś wygodniejszego, mogłaby się przebiec albo poskakać po dachach. No, oprócz stroju, to wszystko ją bolało. Nie mogła się już doczekać wzięcia ciepłej kąpieli i rozmasowania obolałych mięśni. Miała do odbębnienia mnóstwo treningów, więc nie mogła sobie pozwolić na kontuzję.
Na wejściu przywitały ją dwie siostry. Chociaż całe rodzeństwo było ze sobą zżyte, to jednak bliźniaczki miały specjalną więź między sobą, która pewnie nie była możliwa w innym przypadku. Nie rozmawiała z nimi zbyt wiele, głównie gadały między sobą. Mimo to były dla niej bardzo ważne, chociaż nie mówiła im tego dość często.
- Uznam, że nie słyszałam tego komentarza. Wykonywałam robotę dla taty. Jak nie będziecie się uczyć, to skończycie tak samo - Powiedziała z przekąsem i uśmiechnęła się do nich życzliwie - Swoją drogą, dobra robota w ogrodzie. Miło, że ktoś dba o ten dom - Następnie zwróciła się do ojca, który właśnie do nich dołączył - Hej tato, robota wykonana. Mamy się z nim spotkać za trzy dni i prosił o więcej tego, co przyniosłeś mu do picia. Strasznie paliło w gardło, chociaż nie tak bardzo, jak te siniaki, które mi sprawił.

[Rei Uta]

Misja D
Kizuna
7/7

Kizuna przywitała się z ojcem wesoło, a właściwie to nawet trochę kąśliwie. Chciała jasno dać mu do zrozumienia co właściwie musiała przejść, żeby efekt zadania był dla niego zadowalający. Renji uśmiechnął się szeroko, gdy ta powiedziała o nowej kolekcji siniaków. Bez najmniejszego problemu pokonał dystans, jaki ich dzielił, po czym uklęknął przed swą córką, łapiąc ją za rękę.

– Moje życie to pasmo niepowodzeń i porażek… Nigdy nie byłem tak bardzo dumny z osoby, która, mimo że nie jest z mojej krwi, to czasami wydaje mi się, że jest mi bardziej bliska niż wszyscy inni ludzie na świecie. Jestem z ciebie dumny Kizuna, wykazałaś się dorosłością, której mi brakowało w rozmowie z Izuro… Jeśli to, co mówisz znaczy, to co myślę, to chyba powoli zaczynami znaczyć coś w tym mieście.
Mężczyzna powoli wstał z kolan, delikatnie, otrzepując kolana. Przez chwię spoglądał w otwarte okno, przez które roztaczał się widok na domowy ogród. Gdy samotny ptak usiadł na parapecie, Renji uśmiechnął się ponownie, przemawiając do córki.

– Podziemny krąg jest dobry… Ale nie ma sensu bawić się w to zbyt długo. Ludzie nie lubią jak na ich terenie kręci się zbyt wielu zawadiaków, którym nie brakuje chęci do zarobku nawet kosztem własnego sumienia. Chciałbym, żebyś zrozumiała, że teraz może zacząć się robić tylko trudniej… Dostałem informacje, że nasza poprzednia eskapada już narobiła w mieście sporo plotek, jeśli pójdziemy na tej fali to nim się obejrzymy zjawią się tu ludzie gotowi nas powiesić na bramach miasta… Musimy bronić rodziny Kizuna, ty i ja jesteśmy za nią odpowiedzialni.
Jego ostatnie słowa zostały przerwane, gdy do domu weszli kolejni ludzie w asyście najstarszych córek mężczyzny. Ten zaraz pognał w ich stronę, zmieniając na swej twarzy codzienną maskę. Kizuna chyba jako jedyna miała dostęp do prawdziego oblicza, rozmawiając z nim szczerze od samego początku. Renji chciał jedynie szczęścia dla swych bliskich, jednak im mniej osób w, tym siedziało tym lepiej… Blondynka jako jedyna doznała niepewnego zaszczytu brania na siebie uderzeń drewnianych meiczy, gdy jej siostry w tym czasie prezentowały się ślicznie i okazale… No cóż, sami wybieramy własną drogę w życiu.

Po poście gracza misja zostaje zakończona, gratulacje

Izuro Sagawa
Renji
Ayato i Saya

[Kizuna]

Jej zdaniem ojciec trochę dramatyzował. Dorosłością, to ona się tam raczej nie wykazała. Nie było nic dojrzałego w okładaniu się mieczami z emerytowanym wojownikiem. Zastanawiało ją jak musiały wyglądać wcześniejsze ich spotkania, że tacie nie udało się przekonać kaligrafa. Negocjacje nie wydawały się szczególnie trudne, ale gdyby to jej ojciec miał walczyć, to pewnie nie mieliby już z kogo robić sojusznika.
- To naprawdę nic takiego tato. Mimo wszystko, bardzo mi miło, że tak mówisz. Tylko nie powtarzaj tego przy siostrach, bo nie będzie im zbyt miło - Uśmiechnęła się do niego - Jeśli chodzi o bezpieczeństwo rodziny, nie mam problemu nadstawiać za was karku. Wiem, że chcesz poszerzać biznes, ale pamiętaj, że konsekwencje dotkną też nas. Dostać parę razy drewnianym mieczem to jedno, ale jednak wolałabym jeszcze pożyć.
Nie rozumiała do końca, dlaczego to właśnie przed nią się otwierał. W końcu jej siostry też były zdolne i mogły mu pomagać w interesach. Poczuła strach, że być może dostrzegał w niej młodego siebie. Nie uważała go za złego człowieka, ale nie chciała skończyć tak jak on, żyjąc w ciągłym strachu, czy pewnego dnia ktoś nie przyjdzie do jej domu wyrównać rachunków. Podziemny półświatek nie był dla niej. Preferowała spokój i robienie tego, co jej się podobało.
Po zakończeniu rozmowy, udała się na zasłużony, choć krótki odpoczynek. Umyła się, przebrała w coś wygodniejszego, dała sobie kilka minut na odpoczynek i znowu opuściła dom. Skoro jej rodziną zaczęli się interesować ludzie o przypuszczalnie złych intencjach, nie miała czasu do stracenia. Musiała stać się silniejsza.

z/t