Brama

[Nana]

Nana zdała sobie sprawę, że miała za długi język. Czasami łatwiej było niektóre sprawy po prostu przemilczeć. Po co paplać bez sensu i jeszcze bardziej się pogrążać? Żałowała, że powiedziała cokolwiek. Z drugiej strony nie wiedziała czy zwiadowca nie powiedziałby czegoś jeszcze gorszego. Kiedy inni ruszyli w pogoń za bestią Nana wraz ze zwiadowcą udali się w stronę bramy. Chyba obydwoje odetchnęli kiedy w końcu do niej dotarli.
- Wszystko w porządku? - Zagadnęła lustrując go wzrokiem. Nie by ranny, jednak wolała się upewnić. Wydawał się przybity i smutny, czyżby stracił kolegę? Nie znała jego relacji ze strażnikiem, więc nie mogła nic oceniać. Jedyną stratę jaką pamiętała była śmierć jej rodziców, jednak wszystko działo się tak dawno, że nie umiała odtworzyć tamtego uczucia. Była w końcu tylko małym szkrabem. Obecnie nie zdążyła się do nikogo przywiązać, więc nie było jej też przykro.
Może źle się czuł, że nie wspomnieli o dzikiej? Nie był głupi, Nana była przekonana, że zdawał sobie sprawę z zagrożenia jakie by to ze sobą niosło. Sama nie miała w tym żadnego interesu, żeby mówić komukolwiek o dzikiej, jeśli jednak zwiadowca czuł się w obowiązku zawsze mógł poruszyć ten temat, kiedy byli bezpieczni za murem. Nie było sensu ryzykować bez potrzeby. Ledwo przecież uszli z życiem.
- Dziękuję - dodała. Zwiadowca uratował jej dupę i zdecydowanie zasługiwał na podziękowanie. Była mu szczerze wdzieczna, gdyby nie on skończyłaby jak Isei w paszczy bestii lub przekuta przez strzałę nieznajomej, dzikiej kobiety. Interakcje międzyludzkie były dla niej prawdziwą rzadkością, wielu rzeczy dopiero się uczyła. Nieczęsto miała okazję komuś dziękować za cokolwiek.

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 29/30 -Tak, chyba - odpowiedział nieco niepewny. Niby nic mu się nie stało, niby nie miał żadnej rany, ale dalej nie czuł się zbyt dobrze. Stracili jednego ze swoich, jednego ze służących na murze. W tych niepewnych czasach nawet jedna osoba przechylała szalę na którąś ze stron. To niby nic, tak niewiele. Jedna osoba, która nie znaczy sama w sobie nic. Lecz ich wspólna praca, praca wielu jednostek zbiera się na większą całość. Im ich jednak mniej to niczym kolejne cegły wypadające ze ściany. W pewnym momencie to wszystko może się zawalić. Odczekał aż pozostali pojadą sprawdzić co z Iseiem, najprawdopodobniej też zabrać jego ciało, zapewnić mu godny pochówek.
-Nie ma za co. Musimy wracać już na górę. Nie dziel się za bardzo tym, co tutaj zaszło. - obecność kobiety mogła być źle odebrana. Tym bardziej, że dziewczyna należała do Uchiha, a na murze wiadomym było co ostatnimi czasy się dzieje. Sytuacja nie była zbyt ciekawa, dzicy coraz częściej byli przemycani na górę. Niektórzy jednak wracali do siebie i nie zamierzali zrobić tego z pustymi rękoma. Nasza dwójka skierowała się przez bramę do obozu, skąd wyruszali zwiadowcy. Zwrócili się do człowieka, który ich wysłał. Zmrużył oczy, gdy nie było z nimi trzeciego "chętnego" na wyprawę. Nie pytał jednak, nie zadawał pytań, tylko skinął głową i dał po małym woreczku z pieniędzmi dla każdego z nich, po czym puścił ich wolno. Nana została więc sama w obozie, Zwiadowca ruszył w swoją stronę nie chcąc dalej wracać do tych wydarzeń. Możliwe, że upije się w karczmie, by zapić smutki, czy tam po prostu zapić. Kto tam wie.

//Ostatni post Twój, ode mnie to tyle
-Kobieta
-Zwiadowca
-Strażnik z muru

[Nana]

Nana rozumiała czym była strata. W końcu dawno temu straciła swoich rodziców. Właśnie takie emocje wyczytała z twarzy zwiadowcy. Nie zamierzała ciągnąć tego tematu, nie chciała sprawiać mu więcej przykrości. Pewne sprawy lepiej było po prostu przemilczeć. Rozdrapywanie ran było niemądre i bolesne. Przytaknęła jedynie głową. Rozumiała go całkowicie.
- Dobrze - odpowiedziała ruszając za nim w górę muru. Nie zamierzała się niczym dzielić. Obecność kobiety była jej obojętna. Nie widziała w niej ani zagrożenia ani wroga. Jednak doświadczyła niechęci strażników wobec dzikich i nie chciała się obecnie z nimi spierać. Ledwo skończyli uciekać przed zagrożeniem, nie chciała pakować się w kolejne kłopoty. Przyszedł czas na krótki odpoczynek. Ucieczka i walka dały jej dużo do przemyślenia. Widziała swoje braki, luki w obronie, ataku. Postanowiła nad sobą popracować. Kiedy w końcu zeszła z muru ruszyła w stronę lasu, chciała odszukać małą polankę i zająć się treningiem. Zdecydowała, że jej katon wymagał udoskonalenia i zbyt szybko zużywała swoją chakrę. Po drodze kupi jeszcze coś do jedzenia i może odwiedzi jakiś sklep? Przydało by się zaopatrzyć w nowe kunaie, w końcu zgubiła te, które zostały po drugiej stronie muru.

zt i dziękuję!

[Kutaro]

Z mniszką rozmawiało się całkiem nieźle, spokojna, komunikatywna. Chociaż wydawało się miejscami jakby była gdzie indziej myślami, ale może to urok rozmowy z uduchowionymi. Albo pod wpływem. Nieważne. Przynajmniej póki co Kutaro się dobrze bawi na tej wojnie. Najwyraźniej można mieć rozrywkę na wojnie gdzie zaraz będzie trup się gęsto ścielił. Nasz bohater jeszcze tego nie wiedział, ale tak zaczynało się większość kłopotów psychiatrycznych wśród młodych żołnierzy. Czy raczej jak było to częściej nazywane przez niesłychanie odznaczonych dowódców co nigdy frontu nie widzieli, tchórzostwo. Widzicie bo taki młodzieniec nasłucha się o braterstwie, herosach i chwale, a następnie leci na wojnę jakby miało mu to cokolwiek dać. A taka wojna co mu w zamian za stracony czas życia daje? Koszmary, depresję i choroby nie tylko psychiczne. To jest fragment konfliktu do którego wrócimy później, wróćmy natomiast do muru.
- No i właśnie o tym mówię, co to za bóg jak się go da zamknąć w dzbanku, słoiku, zwoju czy gdzie tam się zamyka pomniejsze duchy. - Przyznał rację Azumie. Choć z drugiej strony podzielał podejście Tatsuo. Jeśli traktować duchy jako elementy natury, to lepiej byłoby im raczej w tej dziczy przebywać. - A czy jak pieczętujemy takiego yokai, który chyba jest elementem świata, to nie tak jakby zapieczętować rzekę? To też element natury? - Zapytał z ciekawostką specjalistkę od owych spraw.
Słowa pokrzepienia dotyczące planów Grandmastera nie szczególnie zadziałały na Kutaro. Jak na jego gust to wolałby mieć nieco więcej informacji, tak jakby dokąd zmierzamy, co tam mamy robić, kiedy się mamy kogokolwiek spodziewać? Cokolwiek więcej niż idźcie na mur i czekajcie na rozkazy. Tym bardziej, że Kutaro miał wrażenie, że rozkazem jaki usłyszy to będzie “Ej! Ten! tego bijcie!”.
- Panie komisarzu. - Zwrócił się do Mamoru, który wydawał się być nieco bardziej kontaktowy. - Czy wiemy kiedy mamy się jakiegokolwiek przeciwnika spodziwać? Chyba wielu z nas by lepiej działało jak byśmy się mogli przygotować do walki. Na przykład jeśli chcecie, mógłbym każdemu z was do kieszeni wrzucić takiego robaczka. - Pokazał na dłoni Kikaichū. -W ogniu walki mógłbym was lepiej rozpoznawać i unikniemy nieporozumień. - Starał się żeby jego głos brzmiał spokojnie i w żadnym wypadku nie podwarzał kompetencji Grandmastera. Tak w ogóle co to za tytuł? Skąd to w ogóle pochodzi jakiś grandma-ster? Że sternik? Właściwie pasuje, tylko skąd żeglarskie zamiłowania na murze. Dzikim krajem było to Sogen.

  Ukryty tekst

[Kagutsuchi]

Kagutsuchi wsłuchiwał się już tylko w rozkazy Shirogane, które brzmiały dość prosto. Walkę rozpoczyna Wilk zgodnie z własnym życzeniem, reszta się nie wychyla, unikanie walki tak długo jak się da i pod żadnym pozorem brak powrotu na Mur bez wyraźnego rozkazu Sokoła. Dodane zostały też informacje żeby na wszystko co podejrzane reagować używaniem Kai. Obawiano się iluzjonistów ale jednak Nakatomi nie wiedział czy słusznie bo samemu jeszcze nie spotkał się z żadnym użytkownikiem tej sztuki.
Dobrym zwiastunem było to, że Tatuśko zaczynał rozumieć swoją rolę w tym wszystkim, a Kutaro zaczął nawiązywać pierwsze kontakty z ich specjalistką od pieczętowania. Ekipa zaczynała się zazębiać, a w tym wszystkim był Mamoru który niby był żołnierzem ale był jednym z tych bardziej ludzkich. -Może i masz rację. Odpowiedział swemu Bratu jednocześnie lekko ściszając głos. -Wszystkie moje dotychczasowe ekipy wracały żywe z wypraw. Nie muszą mnie lubić, wystarczy mi że przeżyją te wydarzenia. Jego głos był niewzruszony, od dłuższego czasu czarnowłosy zachowywał spokój.
Tsuki zarządził wymarsz, a Kagutsuchi chwilę poczekał aż wszyscy zgodnie z rozkazem ruszą w kierunku wskazanym przez Grandmastera. Kapitan zamierzał być z tyłu całej grupy żeby móc wszystkich i wszystko obserwować. Powinien dzięki temu być w stanie zareagować na każde możliwe zagrożenie. Najemnicy zaczynali być ciekawscy kiedy to będą mogli zmierzyć się z konkretnym przeciwnikiem ale Nakatomi miał świadomość, że im później tym lepiej, a właściwie najlepiej to wcale dopóki nie będą na dogodnych dla siebie pozycjach. -Jestem jak najbardziej za tym pomysłem. Odpowiedział swojemu towarzyszowi w ciemnych okularach. Możliwość namierzania się w takim miejscu mogła być zbawienna więc chłopak miał nadzieję, że Sokół weźmie pod uwagę jego aprobatę. Wilk zamierzał jechać na samym końcu jeśli tylko Shirogane na to pozwoli. Prawa dłoń cały czas będzie odpoczywać na rękojeści miecza, a oczy niemal patrolowały okolice w wyszukiwaniu ewentualnych zagrożeń.

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Mała torba przy pasku. Zbroja. Saya z mieczem.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Yokai to yokai. Stwierdzenie, z którym trudno byłoby mi się nie zgodzić, ale jakoś nie lubiłem tego lakonizmu wojskowego i spłycania wszystkiego do drobnych, niepogłębionych wyrażeń. Gdzie jest to uczucie, które powinno wybrzmiewać z każdym wypowiedzianym przez nas słowem? Gdzie znajduję się ta chęć do przekazywania zgromadzonej przez nas wiedzy, a jednocześnie bycia gotowym na wysłuchanie innych? Często chyba brak tego w ludziach, będących jedynie nastawionych na działanie i brnięcie do przodu w pogoni za czymś, co i tak jest nieuchwytne, a jedyną pewną rzeczą na sam koniec tej gonitwy jest śmierć. Przytaknąłem jedynie słysząc słowa Mamoru, który znowu mi nic nie powiedział. Dowodzić to on potrafi. Mhm, fajnie, że jakoś nie widzę dowodzenia. Oczywiście nie lubię, gdy ktoś mówi mi, co mam robić, ale skoro już powoli wchodzimy w wojenny teatrzyk, to wypada iść zgodnie ze scenariuszem. Szkoda tylko, że jedynie ja go znam. – Popchnie nas niczym wiatr do przodu? Czasami lżej, czasami mocniej, ale zawsze z jakiejś strony wieje i się o nas troszczy. Bywa jednak nieprzewidywalny, jeżeli w porę nie pojmie się jego charakteru. Mam nadzieję, że szybko poznamy wspólne usposobienie, aby móc tańczyć wśród podmuchów wiatrów naszego kapitana. – Uśmiechnąłem się lekko i widząc, że wszyscy ruszają w kierunku swoich koni, sam podszedłem do nieprzywiązanej do niczego klaczy. Pogładziłem ją delikatnie po łbie, spoglądając na nią zasmuconymi oczami. – Myślisz, że ma to sens? Nie sądzę, abyśmy byli w stanie teraz już od nich uciec, ale... – Ściszyłem nieco głos, obracając swą głowę w kierunku reszty. Nie dostrzegałem jeszcze w nich tej iskry, której tak poszukiwałem przychodząc tutaj. Każdy z innej bajki, a wszyscy jednak przybyli na ten Mur. Bronić go, a może celem poszukiwania własnej sławy? Nie, żebym ja był inny i moje przesłanki nie wypływały czysto z tkwiącego we mnie egoizmu, ale... Przeniosłem ponownie wzrok na klacz, oczekując od niej jakiegokolwiek wsparcia czy odpowiedzi, ale ta tylko wesoło zaryczała majtając moją ręką na jej łbie. – Może wojownicy swoimi czynami pokazują to, na czym im zależy? Mam wrażenie, że stale poszukuję drugiej części, drugiej połówki, która mogłaby mnie jakoś dopełnić jako człowieka, a cały czas widzę jedynie słabości wynikające z mojej natury. Czas nas chyba nagli, moja droga. – Wieczny pesymizm, a może realne spojrzenie na świat. W końcu wszystko musi być w równowadze w naturze, a ja jakoś na siłę staram się wejść i stać się tym idealnym człowiekiem posiadającym zarówno energię yin, jak i yang. Każdy z nas ją posiada, ale... ale chyba po prostu chcę być tym, kto spaja je razem. Górnolotne marzenia.

Podczas podróży trzymałem się raczej na uboczu, będąc bliżej zamknięcia naszej niewielkiej, poruszającej się grupki. Chyba to był ten czas, w którym poszukiwałem chwili wyciszenia, pomyślenia nad samym sobą i nad tym, co pragnę tutaj osiągnąć. Choć nie była to najwygodniejsza pozycja do jeżdżenia, z tego co zdążyłem się nauczyć do tej pory podczas mojej niezbyt długiej historii bycia jeźdźcem, to jakoś zawsze lubiłem położyć się na łbie konia, zatopić swoją głowę w oprószonej śniegiem grzywie klaczy i poczuć, jak mój wierzchowiec w pełnej okazałości żyje podczas galopu. Z delikatnie zmrużonymi oczami, wpatrywałem się w przemijający i podskakujący raz po raz mijany przeze mnie świat. Jedne krzewy dopiero kończyły swoje obumieranie, walcząc co sił, aby choć jeszcze na trochę pokazać piękno swojej zieleni, inne natomiast już poddały się woli natury, biegnąc wraz z nią po drodze zmieniających się pór roku. – ~ Ajisai dany mi, nie o-otrze łez, ciąglę będę martwić się o tym gdzie-eś ty jest. Mm~ – Mruczałem przez niemalże zaciśnięte wargi, podśpiewując sobie jeden z pierwszych wersów refrenu pieśni o samotnej kobiecie, osieroconym dziecku i rozbitej przez wojnę rodzinie. Ciekawe ilu z wojaków zastanowiło się w ogóle nad tym, ilu osobom przyszłość legnie w murowych gruzach po tym, gdy ich mąż czy ojciec nigdy nie wróci. Ajisai miał symbolizować nieśmiertelność, oddanie swoim bliskim, a podarowany służyć miał jako wieczny dar wyrażenia swoich uczuć w stosunku do drugiej osoby. Jednak nawet one uginają się pod zimą, stając się jedynie prostymi łodygami. Czasami jednak wydawało mi się, że kwiaty niektórych z nich przetrwają wszystko. Może to zależy od siły więzi? 

Otworzyłem szerzej oczy, przesuwając ciężar ciała na otwarte dłonie przylegające do karku klaczy, a sam podniosłem się do góry spoglądając w kierunku Kagutsuchiego. Trochę nawet nie zwróciłem uwagi na robaka-niespodziankę, którego chciał nam dać Kutaro, ale właściwie nie wiedziałem, czy to żart, czy jednak prawdziwa propozycja. – Hej. Kapitanie. – Zdawało się, że obaj wybraliśmy miejsce na tyłach naszej grupki, choć trudno tutaj mówić o tyłach, gdy byliśmy dość okrojoną grupą wypadową. Już nawet obrażenie na niego mi przeszło.  – Wierzysz w przeznaczenie i symbolikę? Głupie pytanie, tutaj nie ma co wierzyć, no ale.. Budzisz się... i co myślisz? No wiesz, o Murze, o tym tam, co tam robisz, mieczem machasz pewnie, takie poranne myśli. Takie ludzkie trochę nawet. Chciałeś tu w ogóle być? Kilkanaście lat to szmat czasu! Każdy jest taki jak ty? Oddanie, honor, coś tam. Rozumiem! Tylko czy... gdyby Mur upadł to... – Ściszyłem nieco głos, bo to pewnie jeszcze się okaże kontrowersyjnym pytaniem, ale wciąż nie byłem w stanie pojąć, jak człowiek przez tyle lat może być przywiązany do jednego miejsca. I żyć! To przecież jest iście nienormalne. – To ty byś się w ogóle pozbierał z tego czy jak? – Średnio mnie interesowało co się tam stanie z tymi cegłami położonymi przez kogoś. Ja po prostu chcę poznać was! A teraz może być ostatnia chwila przed okropnymi wydarzeniami. Jak nie, to nie, pójdę sobie do Mamoru, opiję go i wybiorę z niego odpowiednie dla mnie informacje.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei właściwie zagubił się we wszystkim co stało się w przeciągu następnych kilkunastu minut. Widok mrocznych postaci strzegących muru, wydawał się wdzięcznym obrazem śmierci. Jego charakter odbiegał całkowicie i w pełni od wszystkiego co tu widział, nawet nie umiał stwierdzić czy powinien tutaj być. Samowolne przedostanie się przez piaski pustyni, opuszczenie domu i głupia pogoń za czymś co wciąż umykało gdzieś za horyzontem. Chłopak chciał tylko zacząć od zjedzenia czegoś smacznego, a może potem byłby czas na przedstawienie wszystkich kandydatów. Co złego jest w tym, że lepiej mu się funkcjonował gdy nie musiał zwalczać odgłosów swojego żołądka. Skończył z połamaną nogą i brakiem reakcji ze strony kogokolwiek... Znalazł się w świecie kogoś o spranym berecie, kto fascynował się niesieniem tragizmu dalej niż mógł sięgnąć wzrokiem. Nie miał zamiaru się skarżyć, nie miał nawet ochoty żeby znać właściwy powód, wiedział jednak jedną rzecz. Za ten mur nie było warto umierać, za te wszystkie czarne postacie nie warto było tracić krwi. Walczył za swoje ciasto z agawy, i naleśniki z czekoladowym budyniem, walczył za wydmy Atsui i uśmiech mamy gdy kolejny raz wracał z siniakami na ciele. Zdecydowanie ta wizja lepiej wpływała na jego motywy. Nie był tchórzem i za podobne oszczerstwa można się spotkać z szybką reakcją, ostatnia scena jednak dała mu pełny obraz...

-Nazywam się Rei i pochodzę z klanu Maji... Walka to moje ulubione zajęcie, poza jedzeniem. Nie przepuszczę przez ten mur nikogo, bo tam za lasem moja mama będzie piekła jutro babkę z morelami... Nikt nie przeszkodzi mamie w jej ukochanym zajęciu.
Chłopa stał między grupą ludzi których nie znał, których chyba nawet nie miał ochoty poznawać. Polityczna zabawa na scenach gdzie zdolny marionetkach wciąż i wciąż pociąga za niewidzialne sznurki. Chłopak miał proste motywy i zasadny którymi kierował się w życiu. Były pewne świętości i moralne przepychanki których nie potrafił obejść. Wszyscy tutaj mimo że podążali zupełnie inną ścieżką niż on, wciąż byli związani wezwaniem do broni. Byli towarzyszami za których nie miał zamiaru ginąć, ale z pewnością nie życzył im śmierci. Walczył za towarzyszy, bo kto inny opowie o twoich czynach gdy trafisz na silniejszego przeciwnika, jedyne źródło pamięci.

-Mogę walczyć z daleka i bliska, pewnie macie tu w szeregach kogoś z mojego okręgu więc chyba nie muszę publicznie tłumaczyć swoich umiejętności?...
Zero był głupi co nie ubiegało uwadze ogółu, ale o własnych zdolnościach wolał nie opowiadać publicznie. Ostatnim razem skończył na miesięcznym zakazie sięgania po słoik z ciasteczkami, co wykazało pozytywny efekt w jego edukacji. Słuchał uważnie o sytuacji gdy przyjdzie do walki z użytkownikami genjutsu, nigdy nie widział podobnych umiejętności i sam nie bardzo potrafił stwierdzić jak rozpoznać prawdziwy podstęp. Walka na murze mogła być prawdziwą szkołą życia. Rei spojrzał w dal, gdzie już niebawem krajobraz mógł się zmienić całkowicie... Skoro znalazł się w zbrojowni wszystkich fanatyków mordowania i patroszenia, to może znajdzie dla siebie coś dla uzupełnienia zapasów... Będzie potrzebował sporo szczęścia. Jednak nieszczęście pojawiło się pierwsze, zwłaszcza że jazda konna przyprawiała go o nudności... Uznał że będzie trzymał się z tyłu, żeby w razie czego mieć szansę na reakcję własnymi zdolnościami.
-Błagam was, tylko nie konie...
Przemówił przez łzy, czując że zielenieje na samą myśl...

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

Sleep for today but tomorrow we fight
Czy osoba pod wpływem to ta sama osoba co osoba uduchowiona? Czy to oznacza, że duchowni biorą... NO SZOK! Z tym pytaniem was pozostawię, na pewno pozwoli rozbudować wszystkie głębokie przemyślenia, odkryć sekrety tego świata i te, które każdy chował we własnym serduszku.
- Co prawda nie jestem twoim koniem, ale mogę ci odpowiedzieć. - Zaoferowała się Azuma Tatsuo. - Każdy wojownik szuka czegoś innego. Ale każdy człowiek pokazuje czynami, na czym mu zależy. To tak jak w chwili, kiedy musisz wybrać między ładną dziewczyną a spotkaniem ze swoją mamą. - czy porównanie oczywiste? Nie dla każdego. Ale przynajmniej zrozumiałe. Każdy wiedział, czym jest mama i każdy potencjalnie wiedział, co oznaczało zauroczenie śliczną panienką. Wybór. Chcesz coś ważnego dla twojego serca - ale skoro tak, to która rzecz okaże się ważniejsza?
Na wojnie działy się różne rzeczy. Oczywiście pomijając prostą rzecz, jaką było, że wojna to była prawdziwa rozrywka - bo potrafiło każdego rozerwać wszędzie i to na najmniejsze kawałeczki. Ale też zdarzało się tak, że siedzisz w tym okopie i ponad ostrzałami zaczynasz kwestionować podstawy wiary. Albo pytać o to, jak ona funkcjonuje. Jaki kto ma pomysł na to wszystko i jak ty to sam widzisz. Jak pod ręką masz kogoś, kto z bogami jest za pan brat i poświęcił swoje życie ich służbie, tym lepiej zadawać pytania. W innych momentach siedzisz dupskiem na końskim grzbiecie i pozwalasz, żeby ten konik unosił cię w dal i udajesz się na wycieczkę po zaśnieżonej krainie. Tak to i biedny może się bawić.
- Duch drzemie w całym stworzeniu. Nawet najmniejsze kamyczki mogą stać się bożkami, jeśli wystarczająco wiele osób wzniesie ku niemu modły. - Pastelowa Pani wyprostowała się i przymknęła oczy, przyjmując pozycję, którą można by nazwać nieco prześmiewczą, ale się przy tym nie śmiała i w jej głosie też nie brzmiała kpina. Może taką pozycję właśnie brał jej mentor, kiedy przekazywał jej te mądrości życiowe. Teraz, chcąc nie chcąc, każdy mógł słyszeć tę pasjonującą rozmowę, jaka trójka ninja toczyła między sobą, jakby kompletnie nie zwracali na to, że sytuacji mogła być (bo na pewno nie była) napięta. Albo że jakiś dziki Uchiha może zaraz wyskoczyć zza krzaka i rzucić się komuś do gardła. Mogło się stać? No mogło!
- Przyjmuję wszystkie propozycje i uwagi. - Mamoru już otwierał swoje usta, żeby przekazać informacje, ale jadący na czele formacji Shirogane przechwycił pałeczkę. - Nie wiemy, kiedy możemy się go spodziewać. Jaskółki nad Sogen wyśpiewały, że jest szansa na to, że dzisiaj Uchiha uderzą, bez szczegółów. Nie wiemy, gdzie jest przeciwnik i co dokładnie zamierza. Mur jest nie do sforsowania z zewnątrz. Jedyną szansą wroga jest dostanie się do wnętrza. Kyou nie był chętny na sięgnięcie po zdrowy rozsądek i zrobienia porządku w grupach dostawczych. Innymi słowy - wróg prawdopodobnie jest już za bramami i tylko czeka na odpowiedni sygnał do ataku. - Tymczasem oto jesteście Wy, wydzielona grupa, która miała unikać bezpośredniego konflikut, poza Murami, prowadzeni teraz z głównej drogi na bok. Nie dało się nie odczuć, że Shirogane nieco wstrzymywał swojego konia, kiedy sprowadzał was na boczne tory, w ten śnieg. I jego oczy nie rozglądały się wokół - tkwiły w samotnej sylwetce jeźdźca (dziwnym trafem - z grupy Zaopatrzeniowej), który jechał sobie, ot tak, przed siebie. Dopilnować niby, żeby towary przesyłane przez inne klany zostały odebrane. - Jeśli obecność przy nas tych robaków nie uszczupli twojej chakry, to przydziel je. - Zwrócił się w kierunku Kutaro. - A skoro dzisiaj mają zaatakować, to co z grupą dostawczą, po którą właśnie pojechała Sowa Uchiha Shiro? - Pytanie rzucone w eter i oczy zsunięte z Kutaro i znów skierowane na tamtego jeźdźca. Ale Shirogane się do niego nie zbliżał, nie. Łatwo jest stawiać czoło wrogowi, któremu widziałeś. Klarownemu, oczywistemu - jest przed tobą, więc wiesz, kogo musisz zabić. Nie musisz się zastanawiać i żyć w niepewności, co tutaj właściwie robisz i jaka jest twoja rola. - Wymarsz nie był w planach. Ale plan dopasowuje się do sytuacji. - Jesli żadna inna osobistość za Murem nie dostrzegała problemu to była ich sprawa i ich problem. Ale Shirogane czuł pod skórą, co tutaj się święci. Ba! Podejrzewał samych Sokołów, że zostały już zbajerowane przez śliczną Katsumi. Honorowo, niehonorowo - co za różnica. Na polu bitwy coś takiego jak honor nie istniało. Liczyło się tylko to, kto wygra, a kto przegra.
Słowa Sokoła przyniosły trochę dziwne miny na twarzach pozostałych członków Shinsengumi. Wydawało się, że ledwo dwa zdania dzielą Shirogane Tsukiego od zdrady, albo powiedzenia czegoś, czego Kyou by nie przepuścił, gdyby sam je usłyszał. I chyba wprowadzały nieco więcej zamieszania do całej sytuacji niż powinny. Mamoru robił właśnie oczy cielęcia, które zupełnie nie mogło dostrzec sedna sprawy i jego problemu - ważne, że gdzieś w jego głowie widział zieloną łąkę przed sobą, po której należało iść.
Wsunęliście się pomiędzy drzewa - te pozbawione liści jak i te je posiadające. Jadąc odpowiednio wolno, w dużej odległości od poprzedniego jeźdźca w końcu Tsuki dał znak, żeby się zatrzymać. I zachować ciszę. Mogliście widzieć, jak rzeczywiście nadjeżdża karawana. Duża karawana. ... ogromna karawana? Shirogane zmarszczył brwi obserwując, jak ludzie odziani w mundury Shinsengumi przesuwają się po drodze i powoli brną w kierunku bramy. Jeździec, za którym podążaliście, jakoś się zagubił w tym wszystkim. Co jest, kurwa? Mięśnie Grandmastera się aż rozluźniły, kiedy chyba cały duch z niego uleciał. Kiedy widział to, co przesuwało się drogą. Gdyby tylko ktoś chciał wykonać jakiś ruch, jego ręka unosiła się w górę na znak "stop", żeby czasem nikt się nie wyrywał do przodu. Z drugiej strony - kto by chciał takim... oddzialikiem ruszać poza murami na przynajmniej dwudziestu ludzi? Nie było też mowy o wyrwaniu na koniach z powrotem. Nie, kiedy brama była tylko jedna. Nie, kiedy na prostej drodze byli doskonale widoczni.
- Nasza grupa wychodząca z Muru nie była taka liczna. - Skomentował pomrukiem medyk i przechylił się przez siodło, żeby splunąć na ziemię. Z niesmakiem.
Oczekiwanie ciągnęło się. Kiedy przejeżdżali, w zupełnej ciszy i oczekiwaniu. Kiedy już wszystkie wozy wraz z obstawą przejechały drogą, dopiero wtedy Tsuki poruszył konia, zawracając go w drogę powrotną.
- Jesteście gotowi zginąć dla Muru? To ostatni moment, żeby wziąć konia i odjechać traktem. - Spojrzał po wszystkich tutaj zebranych. Na jego twarzy nie można było znaleźć emocji. Przygany, pogardy. Ot - wolna decyzja. Na prawo - traktem do Sogen. Na lewo - z powrotem na Mur.

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru

[Kutaro]

No tak, no i wróciliśmy do kamieni bożków. Niestety Kutaro nie mógł tego zaakceptować, bogowie byli. Kropka. Nie można było ich stworzyć brzmiało to absurdalnie. Niby jeśli odpowiednio dużo ludzi zacznie klękać przed kamykiem to głazik zacznie czynić cuda? Nie brzmiało to dla Benisuke przekonująco, mógł tylko tą wypowiedź skwitować wzruszeniem ramionami i tak też zrobił.
- Skoro tak uważasz. - Pokiwał głową kończąc temat. Bądź, co bądź byli na wojnie i należało się teraz na tym skupić. Tym bardziej że właśnie się dowiedział, że przeciwniki może być gdziekolwiek i nadejść kiedykolwiek. Jeśli tak działali zwiadowcy z muru to nic dziwnego, że dzicy sprawiali im kłopoty. Wiedzieli kto jest przeciwnikiem, wiedzieli skąd nadejdzie, a jednak nie został utworzony żaden perymetr. Mur nie został stworzony do obrony przed atakiem z tego kierunku ale wciąż było to dziwne.
- Proszę nikogo nie będę zmuszał, kto chce może wziąć jednego robaczka. Będzie smacznie spał w waszej kieszeni. - Zaproponował towarzyszom wyciągając garść Kikaichū zza pazuchy. Miały one pochowane czułki i podkurczone nóżki. Z daleka wyglądały jak czarne błyszczące fasolki.
Kutaro z uwagą słuchał słów Shirogane. Murarz wydawał się być podobnie rozsierdzony brakiem informacji co okularnik. Nic zresztą dziwnego, powinni mieć przewagę terenu, a poruszali się jak po omacku. Atmosfera opuszczenia obozu była wręcz gęsta. Benisuke przez drogę milczał, wyruszyli na misję i nie chciał być posądzony o podkopywanie morale co zapewne by się stało gdyby zaczął mówić co o tym myśli.
Później natrafili na anomalię, która nie spodobała się żadnemu z obecnych tu Shinsengumi. W stronę zamku zbliżała się potężna karawana, znacznie większa niż powinna być. Zapewne była po brzegi wypełniona zdrajcami i szumowinami, albo tak przynajmniej uważał Tsuki. No trudno, trzeba było się z nimi rozprawić. Skoro niczym zbójcy nachodzili zamek w ukryciu. Był to świat shinobi, lecz żeby posuwać się do takiego tchórzostwa to niewybaczalne. Reporter Kutaro musiał nadawać z linii frontu, nie było tu wątpliwości. Należało wrócić na mur.
- Zostaję. - Krótko odpowiedział na ofertę podkulenia ogona i odjazdu skąd przybył.

  Ukryty tekst

[Kagutsuchi]

Kagutsuchi zmierzał wraz ze swoim towarzystwem za Mur. Na niebezpieczną wyprawę, kolejną już tym razem "za Mur" oznaczało Sogen. Tym razem dzikimi byli wszyscy poplecznicy pieprzonej Katsumi, która wymyśliła że Dzicy mogą być sojusznikiem. Na twarzy Kapitana były widoczne emocje. Konkretniej determinacja z wściekłością... W jego oczach dominował gniew, a w środku płonął ogień. Chłopak był na tyle doświadczony żeby nad tym panować ale kiedy tylko pojawi się możliwość i pozwolenie Sokoła, wtedy właśnie utopi w ogniu każdego zdrajcę i wszystkich zwolenników sojuszu z Dzikimi. Nie potrafił policzyć ile osób oddało życie w walce z Nimi i innymi dziwami spoza cywilizowanej części świata. Sekcja Zwiadowcza niemal po każdym wypadzie krwawiła i oddawała najlepszych ze swoich ludzi po to żeby reszta mogła spać spokojnie, a tutaj zdrada. Brak docenienia ich wysiłków.
Z kumulacji emocji wyciągnął go nie kto inny jak Tatsuo. Zapytał czy Kagutsuchi chciał się tutaj w ogóle pojawić i co zrobiłby gdyby jednak Mur upadł. -Pochodzę z Sogen. Kiedyś w tej krainie służba w Shinsengumi była powodem dumy. Ojciec wysłał mnie tutaj kiedy byłem nastolatkiem. Wyjaśnił to czy miał jakiekolwiek chęci do zostania Strażnikiem. Nigdy się nad nie zastanawiał. Tak po prostu musiało być. -Jeśli Mur upadnie... Będzie to oznaczać koniec świata jaki znamy. Odpowiedział z wyczuwalnym zmartwieniem w głosie. Myśl o tym, że Shinsengumi mogłoby przestać istnieć była niebezpieczna. Nie można było na to pozwolić wszak nie tylko Dzicy tam są. Kagutsuchi zawiesił się na chwilę, a kiedy chciał kontynuować rozpoczął mówić Sokół.
Zgoda na podarowanie każdemu robaka, który miał móc ich znaleźć w wojennym zamieszaniu. Nakatomi z wielką chęcią odebrał swojego od Kutaro, który mimo słabego pierwszego wrażenia zaczynał być coraz lepszym członkiem tej ekipy. Dowódca zwiadowców odpowiadał na pytania, krótko tak jak przyzwyczaił już do tego swoich podopiecznych. Pytanie o Shiro, Sowę która była odpowiedzialna za zaopatrzenie tego dnia jak się powoli zaczynało okazywać feralnego. Chwilę później wszystko stawało się jasne. Medyk skomentował, że grupa nie mogła być tak liczna, a sama reakcja Tsukiego mówiła wszystko. Kagutsuchi wściekle wysunął miecz prawą dłonią, która do tej pory spokojnie odpoczywała na rękojeści.
-Dowódco. Szepnął delikatnie w kierunku swojego Szefa. -Pozwól mi ich wszystkich spalić. W takim ustawieniu nie będą mieli żadnych szans. Z Nakatomiego zaczął wypływać gniew. Kontrolowany co prawda ale dalej gniew. Dłoń, która powędrowała w górę zastopowała jego chęci i możliwość jego wybuchu.
Shirogane przeciągał idealną sytuację do ataku tak długo, że karawana po prostu zniknęła i stało się jasne, że trzeba jak najszybciej wracać i bronić Muru. Pytanie o to czy są gotowi ginąć za sprawę było szokujące ale jednak obecność najemników zmuszała ich do takich odzywek. Możliwość ucieczki również jeszcze istniała ale Wilk nawet jej nie brał pod uwagę. -Na chwałę i na śmierć. Za Mur. Odpowiedział na wezwanie swojego wodza jednocześnie uderzając z impetem mieczem o saya. Był zdecydowanie nabuzowany, wściekły i zdeterminowany. Był gotowy jak nigdy wcześniej. Skierował się w kierunku Muru jednak czekał na swojego Sokoła. Jeśli ten da zielone światło Kagutsuchi będzie próbował wrócić do swojego Domu jak najszybciej. Musiał zatrzymać najeźdzce nawet jeśli miałby wszystkich tutaj zabić. Moim honorem jest wierność. Przeszło przez jego głowę kiedy (I JEŚLI) wymijał swoich towarzyszy.

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Mała torba przy pasku. Zbroja. Saya z mieczem.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Nie spodziewałem się, że w tej wojennej atmosferze ktokolwiek zechce wysłuchać tego, co sobie w jednym z boksów mówię do swojego konia. Aż wzdrygnąłem się, słysząc słowa kierowane w mym kierunku, wyrzucając głowę do góry i naprężając szyję, jakbym chciał wysłuchać dokładnie z której strony ktoś pragnie mi odpowiedzieć. Skręciłem nieco bark, by ujrzeć znajdującą się niedaleko mniszkę. No tak, kto inny by w ogóle podjął jakąś większą rozmowę ze mną w tym momencie. Choć ten Rei i Kutaro też się wydają... fajni? Nie wiem, dziwni trochę, ale trudno, aby ktoś nie był dziwny dla mnie. Zawsze odnajdę czyjeś słabe strony! – Nigdy nie miałem problemu w wyborze między ładną dziewczyną a swoją mamą. Może przez to nie potrafię zrozumieć, co się tutaj wyprawia? – Nie patrzyłem szczególnie na piękno zewnętrzne ludzi, a i za swoją rodzicielką nie przepadałem, choć niewątpliwie jej zdrada pozwoliła mi być tu, gdzie jestem. W końcu w innym wypadku nie narodziłbym się z kontrolą papieru. Czasami sam nie wiem, czy mam jej to za złe, że oszukała mojego hm... ojca? Nie. W sumie to wszystko mi jedno. Dobrze mu tak. – Ciekawe jakie wybory ma w takim razie mniszka. Takie jak zwykli wojownicy? Choć chyba marzy ci się to całe pieczętowanie... – Kolejna rzecz, której nie jestem w stanie pojąć. Jak ktoś na siłę może narzucić komuś własną wolę. Bycie wolnym ptakiem jest przecież takie piękne! Słowa te jednak wypowiedziałem bardziej pod nosem, starając się tym razem, aby nikt poza mną i moją piękną klaczą ich nie usłyszał. Może jednak stajenne drewno przenosi aż tak dobrze dźwięki? To tylko znak, aby dokształcić się kiedyś z budownictwa. Może dzięki temu mógłbym podsłuchiwać wszystkich nie ruszając się z własnej stodoły. – Morele? Brzmi smakowicie! – Wypaliłem nieco głośniej, podnosząc rękę do góry i machając w kierunku mojego różowowłosego znajomego. – Mam nadzieję, że jako twoi kompani z wojska jesteśmy zaproszeni? Chętnie przygotuję prezent dla twojej mamy, tylko powiedz mi, w jakich kolorach się lubuje? Pustynia... to pewnie jakieś pomarańcze i żółcie? Niczym piękne, wschodzące Słońce! – Już powoli nawet kreowała mi się wizja ubrania, jakie mógłbym jej przyszykować. Ach, w końcu coś miłego.

Jadąc powoli drogą, nie mogłem wciąż słuchać głupot, jakie wygaduje ta Azuma. Ludzie wymyślą, że kamyk jest bóstwem i zaczną do niego modły słać? Toż to kompletnie w drugą stronę idzie. Co za ignorantka. Powinni robić testy przed przyjęciem do świątyń, bo to, co się tam wyprawia, jest jedną wielką degrengoladą tej profesji. Aż obróciłem głowę znajdującą się na karku galopującego konia, zatapiając usta między jej włosiem, aby czasami nie wymsknęło mi się jakieś niemiłe słowo skierowane w jej stronę. Uznałem, że tutaj potrzeba o wiele więcej godzin doszkalania z dostrzegania energii natury, a ja nie mam ni siły, ni chęci na to, aby teraz to robić, choć jakaś cząstka mnie dobijała się, że hej! Od czego jest bard, jak nie od uświadamiania ludzi o ich głupocie. No i owszem, ten głos z mojego wnętrza miał w tym wiele racji i już nawet podniosłem głowę do góry, gdy moją uwagę przykuła nadeszła wreszcie odpowiedź Kagu. W mojej głowie będę sobie go nazywał jak chce. Przecież mnie za to nie zabije. – Kiedyś była powodem dumy? To... – To teraz już nie jest? Podniosłem jeszcze wyżej głowę, by móc spojrzeć ponad podskakujący łeb klaczy. Mur wciąż wydawał się czymś nieznanym większości ludzi, a przynajmniej nikt nie znał szczegółów o jego funkcjonowaniu. Będąc tak blisko widać było jego potęgę, lecz może wszystko to było jedynie przykryte grubymi cegłami, za którymi chowają się nie tylko Dzicy, ale i rozwalająca się, podupadająca organizacja? Mimo wszystko nie spotkałem się z tym, aby Shinsengumi było odbierane... No, no może jednak było trochę źle odbierane przez niektórych. – Hm. Wiesz. Mnie rodzice też kiedyś wysyłali, by czynić to, co nie było do końca zgodne z moimi wyborami, a jednak myślałem, że wiedzą lepiej. Nie chciałem się im przeciwstawiać, nie chciałem wyjść na to niedobre dziecko, myślące, że wie lepiej. – Trudno byłoby nie wiedzieć lepiej, gdy twoi rodziciele tak naprawdę się nawet tobą nie zajmowali, a traktowali cię jak kolejnego pracownika trupy. – Wtedy jednak nie widziałem innej opcji na życie. Nie wiem, czy ty jakąś masz, ale... Czy Mur upadnie, czy też nie, jeżeli, no, wiesz... jeżeli sam tego nie czujesz, to warto to zmienić. Wprowadzić coś, co nie nazwie cię kolejnym wilkiem sokołem orłem czy jeszcze innym zwierzęciem. W końcu jesteś Kagutsuchi, ale jednak jeśli czujesz, że całe życie powinieneś mieć podporządkowaną pod wolę ojca i muru to... – Uśmiechnąłem się ciepło w jego kierunku, choć pewnie nawet tego nie zauważył, ale zawsze wierzyłem w to, że wyraz naszej twarzy może jedynie spotęgować moc wypowiadanych przez nas słów. – To jak dla mnie stos bredni. Podporządkuj je sobie, ot. – Trudno było powiedzieć, że walka o mur jest brednią, ale czy mur upadnie, czy też nie. A co mnie to obchodzi.

Podczas dalszych wydarzeń miałem wrażenie, jakbym był faktycznie opóźniony względem innych. Nie zauważyłem, po co się właściwie chowamy, ani po co nagle się zatrzymujemy. Czy nie mieliśmy pędzić co sił na tyły wroga? To tylko jeszcze bardziej w mojej głowie pokazywało, że nic nawet nie wiem, co się ma tutaj dziać! – Jak jacyś prawdziwi szpiedzy. Zjednoczeni z krzakami, będącymi naszą jedyną osłoną. Intrygujące i fascynujące jednocześnie. Ciekawe jak często takie wypady macie i się tak ukrywacie. Wydaje się, jakby to była norma. – Masakra. Ciemno, ja z moim pogarszającym się na starość wzrokiem nie byłem nawet w stanie dostrzec, kto tam dokładnie przemyka w stronę bramy. Jakieś czarne postacie, jakiś ciemny wóz, no, fajne. Dobrze, że chociaż jeszcze mogłem ujrzeć prezent, jaki proponował nam okularnik. Podszedłem więc bliżej niego, spoglądając z góry na wystawioną dłoń. Ył. Trochę obrzydliwe, a jednak piękne. – Może jednak masz silną więź z naturą, choć boję się, że wykorzystujesz je do złych celów. Chętnie się zaopiekuję. – Pochwyciłem więc jednego, dwa, a może trzy, a nawet nie wiem ile mi się tam w ręce złapało i wrzuciłem je do swojej torby. Jednak w wybieraniu robaczków przeszkodził mi kolejny okrzyk Kagutsuchiego. – Ym... ja to ani za chwałę, ani za śmierć. Ciemno jest, to do domu wracać nie będę. Może jutro, jak już zobaczymy, co się na Murze dzieje. Bo nawet mnie to zaintrygowało! – Akcje po ciemku, skradanie się, skrytobójstwo, błaganie o pomoc, łuhuhu, ile tutaj się może wydarzyć. A ja będę grzecznie stał z tyłu, patrząc, jak zwierzęta murowe wbijają sobie bronie prosto w serca. Moja wymarzona podróż doprawdy.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei siadł na tym potwornym rumaku, zastanawiając się czy w takim wieku może zacząć myśleć o testamencie. Miał w sumie kilka zabawek pod łóżkiem, ulubione kredki oraz pluszaka którego nazwał "Pan Tumnus", w sumie nie wiedział czemu skoro był to tylko królik bez lewego ucha. Chłopak postanowił zaraz zając swoje myśli czymś zupełnie innym, czując jak wierzchowiec rusza cwałem a jemu wczorajsza kolacja podchodzi do gardła. Nawet zastanawiał się czy nie poprosić o możliwość biegu za resztą, jednak nawet jak na niego był to głupi pomysł. Zero rozejrzał się wokół, przypuszczając ile możliwości jest w potencjalnym ataku ich grupy. Czy to wszystko co właśnie się tutaj wyprawiało, miało być jedynie jakimś wstępem przed mroczną przyszłością. Wojownik z klanu Maji nie był zbytnio strachliwy, jednak ta sytuacja mogła wywołać w jego życiu sporo problemów. Starając się zbliżyć na bezpieczną odległość do nowo poznanego barda, chłopak odezwał się kurczowo zaciskając dłonie na lejcach. Chociaż jeden z nich postanowił zwrócić uwagę na słowa młodego wojownika... Czy reszta to roboty bez własnej duszy? "Idziemy, walczymy, umieramy"... Za co?
- Moja mama uwielbia sukienki, szczególnie z kwiatkami!... Kiedyś była zła bo na urodziny wyciąłem je z jej ulubionej sukni żeby nakleić na prezent...
Mimo że nie powinien zajmować teraz nikogo rozmową, skoro mogło się to wiązać z rozproszeniem jego zdolności percepcji. Jednak targały nim wątpliwości którym nie potrafił sam sprostać... Musiał się odezwać.
-Już jesteś zaproszony, to najlepsze ciasto na świecie!... A moja rodzina uwielbia gości.
Do tej pory jego zadania wiązały się ściśle z pustynią, prowadził karawany, pomagał w patrolach, walczył z bandytami którzy potrafili grozić jedynie nożem. Tutaj jednak czekać miało na niego zupełnie co innego, coś o znacznie większej skali. Rei spoglądał w plecy swojego nowego przywódcy, wzdychając głośno przez niemoc która zbyt mocno zaczęła zaciskać pętlę na jego żołądku. Dzień był tak spokojny, nic nie wskazywało na możliwość tragedii która wisiała w powietrzu niczym ciężki całun śmierci.
- Dalej jestem głodny...
Powiedział bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego, starając się odepchnąć złe przeczucia. Przecież miał w zanadrzu swoje unikatowe umiejętności, jego poziom znacznie przekraczał standardowy trening kogoś w podobnym wieku. Będzie walczył za tych wszystkich niewinnych i winnych ukrywających się na terenie wszystkich krain, będzie do samego końca starał się powstrzymać napastnika... Jednak jeśli sprawa będzie przegrana, to nie odda za to życia. Poznał ten mur wystarczająco żeby stwierdzić że potrzeba tu pewnych zmian. Ci smutni grabarze zaczęli prowadzić tu organizację po swojemu, nie licząc się z niczym... Dla niego taka postawa była śmieszna, szukali pomocy ale przy takiej postawie mogli liczyć na sypnięcie garścią piasku gdy ich mogiła będzie już wykopana... Rei nawet nie zwrócił uwagi gdy dostali rozkaz do nagłego zatrzymania się. Właściwie to zeszło mu się z tym najdłużej, zwłaszcza że według jego prywatnej oceny dostał najbardziej uparte zwierzę. Maji zajął miejsce na tyłach, obserwując jak orszak mija ich stosunkowo bezpieczną pozycję. Później przyszedł moment decyzji, ona jednak była już ustalona wcześniej. Przybył by walczyć, a skoro miał walczyć musiał wrócić z resztą w stronę muru... Czas miał pokazać czy decyzja będzie odpowiednia.
- Też wracam na mur
Odpowiedział cicho unosząc dłoń do góry...
- Ale to tylko tak gdyby ktoś się tym interesował

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

Zapraszam tutaj

[Yami]

Misja Rangi C
Ayatsuri Yuu
15.2/14

---

Przy bramie muru zatrzymała Ciebie dwójka strażników. Znali Ciebie oraz chłopaka, który jechał razem z Tobą. Na początku byli zaciekawieni olbrzymią marionetką chodzącą na dwóch nogach. Jednak kiedy tylko dostrzegli, że ocalały Shinsengumi jest bez ręki zaczęli wypytywać co się stało.
- Mieliśmy pojmać grupę dezerterów, wszyscy poza naszą dwójką nie żyją. Dezerter jest w lalce. Mamy też dwa ciała, pozostałych nie dało się sprowadzić.
- Przestań pitolić i złaź stamtąd! Musimy się Tobą natychmiast zająć!
- Dobra, dobra już idę. - chłopak zeskoczył z lalki i poszedł w kierunku strażników, odwrócił się w Twoją stronę i na odchodnym rzucił - Jeszcze raz dzięki, będę o tym pamiętać.
W tym miejscu drugi strażnik ściągnął kilka osób i zbliżyli się do Ciebie.
- Dobra dawaj tego dezertera oraz ciała.
Kiedy miałeś otworzyć pojemnik, w którym miał znajdować się dezerter coś nie dawało Tobie spokoju. Dno lalki pomalowane było czerwoną farbą. Otwarcie pojemnika dało odpowiedź. Dezerter leżał tam zimny, nie ruszał się. Bok, który wcześniej trzymał był cały w szkarłacie. Wykrwawił się...
- Cholera... idź do swojego przełożonego zdać raport - odparł strażnik drapiąc się po głowie patrząc na trzy ciała, dwa spalone i jedno całe we krwi.

Misja zakończona

[Ayatsuri Yuu]

Cóż, poszło nienajgorzej. Co prawda nie udało się uratować wszystkich, ale też nie wszyscy zginęli, a dezerter został schwytany. Zakończenie nie idealne, ale satysfakcjonujące. Teraz czekała ich tylko długa droga powrotna. Nie musiał jednak uważać na pułapki ani szukać śladów, za którymi mógłby podążyć, wystarczyło ruszyć w kierunku miejsca, które dobrze znał. No i nie oszukujmy się, Muru nie dało się nie zauważyć, jeśli nie było się w jakiejś głębokiej dolinie, lesie, czy innym miejscu, gdzie widoczność była znacznie ograniczona. Gigantyczna konstrukcja wybijała się na tle reszty krajobrazu, rzucając wyzwanie wszystkim niebezpieczeństwom, które chciałyby ją przekroczyć z drugiej strony. A z tej strony budziła podziw, obiecywała zaszczytną i chwalebną służbę, cicho szeptała jednym o sławie, jaką osiągną, walcząc z niebezpieczeństwami zza niego, innym o wyzwaniach, jakie będą tu przed nimi stały i sile, jaką można tu osiągnąć, a jeszcze innym o tym, ilu ludziom pomogą powstrzymując napór potworności, które cały czas groziły cywilizowanej części świata. Każdy mógł znaleźć jakiś powód, by dołączyć do Shinsengumi. Ale sytuacja z Uchiha wiele zmieniła – i to przede wszystkim na gorsze. Kto z tych chcących bronić ludzi przed tym, co czyha za Murem chciał walczyć z tymi, których przysięgał chronić? Pewnie nikt. Wielu ludzi zginęło, wielu ludzi opuściło szeregi organizacji. A nowi raczej nie będą tak skłonni przybywać po usłyszeniu, co się stało. Nadchodziły ciężkie czasy, a to oznaczało, że należało zwiększyć swoje wysiłki. Kto wie, może dezerter zostanie ułaskawiony i pod cięższą ochroną zajmie się dalszą pracą na rzecz Shinsengumi? Nie zamierzał go bronić, był bez wątpienia winny poważnych zbrodni, ale czy mogli sobie pozwolić na masowe egzekucje? Raczej nie. Na całe szczęście nie był to jego wybór, nie musiał też decydować o wielu innych sprawach, mógł skupić się na pracy, którą wykonywał jako Ogar – wypełnianiu poleceń, jeśli nie były one sprzeczne z interesem Shinsengumi.
Trafienie do twierdzy też nie było trudne. Choć w drodze powrotnej trochę zboczył z trasy i znalazł się przy całkowicie zwyczajnym fragmencie Muru, dobry Shinsen szybko uczył się, jak rozpoznać w którą stronę znajdzie się jego forteca. Nie żeby rozpoznawali faunę i florę czy podobną bzdurę – na Murze były liczne oznaczenia nawet z dala od fortec – wystarczyło wiedzieć, jak je odczytać.
Mimo wszystko droga była długa i żmudna. Nie mógł przez cały czas podróży koncentrować się na swoim więźniu, a pasażer był ciężko ranny – potrzebował odpoczynku. Do tego dezerter był szczelnie zamknięty, raczej nie musieli martwić się o próby ucieczki. Niestety, kiedy dotarli, dostrzegli inny problem – samobójstwo. Zaklął kilkakrotnie. Zawiódł w swoim zadaniu. Może nikt nie kazał mu dostarczyć dezertera żywego, ale to był zawsze preferowany wynik. Żywy więzień zawsze był lepszy niż martwy. Nie przewidział, że zamknięty w ciasnym pojemniku mężczyzna zdoła popełnić samobójstwo. Gdyby go wcześniej rozbroił. Albo jakoś unieruchomił. Były sposoby, by temu zapobiec, marionetkarz po prostu nie wykorzystał żadnego z nich, nie było to dla niego w tamtym momencie istotne. A może to odzywała się uraza, jaką żywił do Katsumi, a w mniejszym stopniu również do jej ludzi? Wszystko miało potoczyć się zupełnie inaczej. Nie znaczyło to jednak, że mógł zaniedbać życie innych, musiał się ogarnąć. Teraz już nic nie dało się zrobić, ale kolejnym razem będzie mógł przedsięwziąć odpowiednie kroki – już więcej nic takiego nie stanie się na jego warcie, znajdzie sposób by temu zapobiec. A jeśli i to nie poskutkuje to znajdzie kolejne rozwiązanie, i jeszcze kolejne. Nie miał w zwyczaju się poddawać. No ale cóż, teraz musiał złożyć raport, później nad tym popracuje. Zostawił ciała, zapieczętował kukiełki i ruszył znaleźć kapitana, od którego otrzymał to zadanie.

z/t