Szczyt Muru

[Nana]

Wydostanie się na zewnątrz było planem numer jeden. Duchota, kurz i dym uniemożliwiały Nanie logiczne myślenie. Zresztą znajdowanie się w jednym pomieszczeniu z silnym przeciwnikiem i niewielką widocznością nie było najlepszym pomysłem. W tym momencie zależało jej tylko i wyłącznie na opuszczeniu ciasnych korytarzy. Kiedy notka wybuchła i po chwili im oczom ukazała się sporych rozmiarów wyrwa w ścianie, odetchnęła z ulgą. Wiedziała, że najgorsze mieli już za sobą. Wyszła przez nią wraz z towarzyszami biorąc głęboki oddech. Fala świeżego powietrza przyprawiła ją o mdłości, które szybko zdusiła w sobie. Różnica była kolosalna. Czy to był koniec? Wątpiła. W końcu wciąż znajdowali się gdzieś po środku Shin no Geto. Wciąż musieli pozostać czujni. Cieszenie się przed czasem mogło okazać się zgubne. Mimo wszystko nie potrafiła stłumić delikatnego uśmiechu, który wykrzywił jej usta. Wreszcie coś poszło po ich myśli.
- Wszyscy cali? - Zapytała spoglądając na resztę. Anzou i Sukuna wyglądali na całych i zdrowych. Hattori również chyba przestał się już trząść. Nana byłą ostatnią osobą, żeby go osądzać. Sama przeszła niezłą walkę ze strachem tam, w środku. Mogła udawać, że jej to nie ruszyło, tylko po co? Przeszli swoje, mogli być z siebie dumni, że wciąż żyją. Wielu innych Shinobi nie mogło pochwalić się tym samym. Przed oczami stanęły jej zwęglone ciała strażników na Szczycie Muru, których spaliła doszczętnie. Dziwne uczucie żalu ogarnęło jej ciało.
Na szczęście Hattori znał drogę. Nana cieszyła się, że zdecydował się do nich dołączyć. Okazał się całkiem przydatnym nabytkiem. Znał teren i doskonale radził sobie w roli przewodnika. Może nie był najlepszy w boju, jednak kto z nich tak na prawdę był? Mieli być grupą dywersyjną, pomocą dla innych. Ich umiejętności nie dorównywały reszcie, więc powinni się po prostu cieszyć, że przeżyli. Obojętnie jakie mieli cele i co ich różniło, Hattori wciąż z nimi podążał. Teraz byli jedną drużyną i walczyli tylko i wyłącznie za siebie. Wybór Mur czy Uchiha zbladł w świetle nowych problemów. Oczywiście Kunoichi nie wiedziała czy reszta podziela jej zdanie. Mogła mieć jedynie taką nadzieję.
Biegli po ścianie Muru w dół chcąc dotrzeć w wyznaczone miejsce. Rozkaz był prosty. Uciekajcie do stajni - wciąż pobrzmiewało jej w głowie. Słowa dowódcy, kiedy potwór stanął im na drodze. Za pewne każdy z nich myślał tak samo. Żyją? Tyle niedopowiedzeń zawisło w powietrzu. Tysiąc słów cisnęło jej się na usta. W zamian za to westchnęła ciężko.
- Ciekawe co z Renkuro i Yujime - powiedziała na głos pewnie co większość myślała. Nie mieli od nich żadnych wieści. A może Ci czekali już przy stajni? Przemknęło jej przez myśl, że powinni ich poszukać. Z drugiej strony byłaby to stara czasu, jeśli eksplozja zniszczyła potwora. Bezsensowne błądzenie po korytarzach Muru nie było najlepszym pomysłem. Nana rozglądała się na boki dokładnie lustrując teren. Zbierała informacje o potencjalnych zagrożeniach. Przecież nie był to jeszcze koniec. Ten nastąpi dopiero, kiedy będzie mogła wziąć długą, gorącą kąpiel w jednej z karczm w Sogen. Z dala od Muru. A co potem? Odrzuciła od siebie wszystkie inne myśli. Musiała skupić się na tym co teraz.
Jej uwagę przykuła inna grupa. Lalkarz, ranni i chyba Toshiro?Nie była pewna. Spoglądając w ich stronę szybko dezaktywowała Sharingana, przypominając sobie jak kazał jej się nie wychylać. Sawada Nana, prawda? Jej oczy wróciły do swojego normalnego, ciemnego koloru. Po tym co stało się na Murze zdecydowała, że nie dołączy do swojego klanu. Musiała pozostać w ukryciu obojętnie czy tego chciała czy nie. Pamiętała zaproszenie Azumy, które wydawało jej się teraz takie dziecinne i słodkie. Chłopczyk nie rozumiał o czym mówił. Nana miała nadzieję, że nigdy nie będzie musiał stawić czoła Uchiha, że wszystkie problemy związane z tym klanem go ominą. Życzyła mu tego z całego serca.
Biegła dalej prowadzeni przez Hattoriego.

Techniki

  Ukryty tekst

Aktywne

  Ukryty tekst

Staty i kp

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Kuglarz zdecydował się ratować swojego dowódcę posyłając swoją najlepszą kukłę w tym celu. Najlepszą i najdroższą, a do tego dobrze wyposażoną. Gdy jednak sufit został zniszczony a bestia spadła pozbawiając życia wodza, Renkuro wiedział już że popełnił błąd. Wysłał na misję ratowniczą swój największy atut, a zostawił przy sobie 3 lalki gdzie 2 były sklepowym badziewiem które zapewne i tak prędzej czy później poświęciłby lub zwyczajnie rozmontował. W tej chwili stał w sytuacji w której biały pająk został sam na sam bez wsparcia przeciwko potworowi który z łatwością siał spustoszenie oraz unikał technik wysokiej rangi. Blady strach musiał paść na chłopaka, znalazł się bowiem w okropnym położeniu. Mógł oczywiście nadal się wycofywać oddając białego pająka bez walki znacząco osłabiając swój potencjał bojowy, ale nie prowokując bestii. Było to rozwiązanie które rzucało się w oczy jako pierwsze. Jednak demoniczny zabójca nadciągał w jego stronę, co oznaczało że za parę chwil prawdopodobnie znowu znajdzie się z nim oko w oko, z tą różnicą że wtedy nie będzie miał pełni swojego lalkarskiego arsenału. Nie mógł wycofać bezpiecznie lalki ponieważ wróg był za szybki, mógł ją wyeliminować podczas odwrotu. Pionek został zablokowany, zaraz może być zbity, a przecież tylko on dzieli króla jakim był kuglarz od przeciwnika. Jedynym logicznym wyjściem jakie się w takim wypadku nasuwa to znajdując się w bezpiecznej odległości walnąć wszystkim co miał żeby spróbować spowolnić swojego wroga, albo go zranić. Skoro biały pająk i tak był stracony to czemu nie podjąć walki za jego pomocą nie obawiając się o jego los? Przecież nic na tym nie tracił. Poświęcić ważną figurę w sytuacji gdy i tak jest ona stracona to najbardziej racjonalne zarządzanie zasobami jakie pozostawało.
~Podkład~ Syn pustyni, władca lalek i członek rodziny mafijnej musiał pokazać plugastwu że nie da sobie w kasze dmuchać. Członkowie rodziny Akiyama nie akceptują porażki, jak mówi motto łusek, nie powodzenie nie wchodzi w grę. Mieli zresztą jeszcze jedno motto, przeżyjesz tylko ciągłym rozwojem. Czy rozwojem jest ucieczka modląc się by nie zmierzyć się z pomiotami bez statusu człowieka? Nie, rozwojem który daje szanse na przeżycie w tym świecie jest stawianie czoła wyzwaniom takim jak to by stać się silniejszym. Do tego dumnie nosił swoje nazwisko całe życie i teraz nie było inaczej. Ayatsuri był klanem elitarnym, daleko zostawiając w tyle technologicznie zacofanych dzikusów z dalekich prowincji. Unia samotnych wydm której był obywatelem była organizacją zrzeszającą zahartowanych mężczyzn i kobiety na co dzień mierzących się na pustyni z zagrożeniami o których nie śniło się jakimś mieszkańcom Sogen czy innych miejsc. Oddać pola bestii bez walki to jak splunąć w twarz całemu dziedzictwu które niósł na barkach. Zarówno dziedzictwu rodziny mafijnej, jak i klanu. Gdyby opisać samego Renkuro można też przecież powiedzieć że cechuje go też silne poczucie własnej wartości i duża duma, którą łatwo urazić. A teraz miał pozwolić by ktoś podeptał jego dumę zmuszając go do bezwarunkowej kapitulacji? Niedoczekanie. Jeśli miał się wycofywać czy nawet zginąć to nie zamierzał tego zrobić bez próby odpłacenia się przeciwnikowi. Jeśli ma się wycofywać to nie będzie to bezrozumna ucieczka bez spoglądania wstecz licząc na cud. To będzie metodyczna operacja gdzie na każdym kroku postawi opór przeciwnikowi. Nie rzuci swojego losu w ręce Bogów modląc się o uratowanie życia. Sam je sobie ocali. On, lalkarz, łuska, obywatel samotnych wydm, nie zamierzał pozostać dłużnym. Jakaś zasrana forma życia gorszej kategorii przypominająca bardziej zwierzę niż człowieka, nie zasługiwała na ludzie prawa. Należało ten akt gwałtu na naturze zlikwidować i zdeptać. A jego pobratymców jeśli istnieli prześladować do końca świata. Wymordować tego typu twory, to obowiązek każdego człowieka.
Lalkarz wyzbył się strachu. Wyzbył się go mimo tego że jego dusza cierpiała widząc ranionego śmiertelnie człowieka ledwie parę metrów dalej. Może i był złym dowódcą, ale nadal był czującą istotą zdolną do ludzkich emocji, oraz członkiem społeczeństwa. Wrogowie na murze również. Mógł ich zabijać czy ranić, ale musiałby być potworem by nie czuć bólu gdy odbierał życie innym. To przecież okropne krzywdzić innych ludzi czy zwierzęta. Sam akt tego morderstwa które odbyło się na jego oczach był przerażający, jak tu nie bać się czegoś co z taką łatwością sieka innych, silnego i szybkiego bytu będącego gotowym zabijać nadal. Łuska była delikatnym chłopcem z łagodnymi rysami oddającymi jego wnętrze, gdy ranił innych samemu cierpiał. Ale to wynaturzenie, ten podczłowiek jeśli w ogóle można tak go nazwać bo przecież nie umywa się nawet do człowieka, zabijało bez namysłu i bez powodu losowe osoby. Nie miał w tym celu, a przynajmniej chłopak go nie widział. Nie zasługiwało na empatię z jego strony, nie zasługiwało na litość.
,,Będziesz cierpieć" Bezgłośnie wypowiedziały jego usta. Renkuro nie odda bestii ani metra. Będzie bronił każdego zakrętu który minie i każdego stopnia schodów. Zebrał się w sobie i zamiast porzucić swoja pierwszą i najbliższą jego sercu marionetkę zaatakował nią. Biały pająk błyskawicznie się zatrzymał. Jego usta rozwarły się wystrzeliwując 25 senbonów po całej rozpiętości korytarza. Skoro celowanie w bestie mija się z celem to należy celować wszędzie. Głównym atakiem jednak były notki. Klapka w piersi lalki otwarła się wystrzeliwując kunai z notką świetlną. Kuglarz zdetonował go dosłownie przed klatką lalki nie chcąc marnować czasu, wręcz jeśli było to wykonalne i zapewniało skuteczny błysk odpalił go jeszcze w lalce po otworzeniu drzwiczek z wyrzutni. Z drugiej wyrzutni wystrzeliła notka wybuchowa. Dzieliło ich 4 metry, ale bestia mogła z łatwością uniknąć kunaia ze swoją szybkością. Dlatego nie celował w miejsce gdzie stała, a postanowił ją wysadzić ......... przed białym pająkiem. Wybuch powinien objąć cały korytarz co odgradzało ich na chwilę od siebie i dawało szansę trafić wroga mimo jego szybkości. Siła wybuchu powinna zaś odepchnąć kukłę do tyłu w stronę lalkarza, z tego też powodu sama detonacja nie miała być dosłownie przed lalką a te umowne pół metra od niej, przy równoczesnym wycofaniu jej do tyłu. Jeśli trzeba to był gotowym odpalić notkę nawet zaraz przy niej byle zranić wroga. Drugi etap planu zakładał by lalka natarła na wroga. Wywnioskował po jego atakach że ten tylko przecina swoje ofiary. Zabijało to ludzi, ale na kukle nie robiło wrażenia. Skupiał się na kierowaniu górną częścią torsu, nad kończynami górnymi. Nawet gdyby doszło do rozsiekania lalki, zamierzał trafić wroga ostrzem z jednej ręki bądź włączoną piłą z drugiej. Jeśli wróg ją uderzy to odda wtedy ciosem w odpowiedni odsłonięty bok. Lalka w przeciwieństwie do żywych organizmów była przedmiotem mogącym utrudniać wrogowi życie do samego końca. Dolnymi kończynami zaś wyprowadzał zupełnie losowe kopnięcia licząc że trafi wroga gdy ten będzie się przemieszczać.
Po podjęciu takiego, a nie innego planu zorientował się że pojawił się przy nim otyły mężczyzna który niestety nie widział potwora z racji tego że stał przed zakrętem. Był ranny, ale Renkuro nie zamierzał wybrzydzać gdy mowa o potencjalnych sojusznikach w takiej sytuacji. Ponadto grubas wydawał się chyba przyjaznym, miłym człowiekiem, co kupiło już na starcie sympatię kuglarza. Tylko czy był silny? Bo jeśli to kolejna sierota którą będzie trzeba ratować, to sytuacja była naprawdę mało ciekawa. Decyzja mogła być tylko jedna. Zaangażować go w walkę.
-Potwór po twojej prawej, pomoc mile widziana.
Wysapała łuska. Samemu przesunął się wraz z różą i lalką na której rękach był niesiony do tyłu pod ścianę. Lalkę z rannym szermierzem posłał zaś dalej w korytarz. Chciał dzięki temu zagraniu z jednej strony odciągnąć go od pola walki na którym mógł oberwać, jak i zapewnić sobie coś po prawicy do czego w razie czego mógł użyć kawarii gdyby mutant nie został powstrzymany. Inna forma obrony którą zakładał to użycie przez niebieską różę tarczy z czakry do osłony jego i nowego sojusznika. Planem nadal było wycofywanie się do tyłu do stajni. Przystanął tylko na chwilę by zaatakować lalką.

---

Streszczenie działań:

• Biały pająk zatrzymuje się i ostrzeliwuje całą szerokość korytarza senbon, próbuje oślepić wroga notką świetlną ze swojej klatki piersiowej, a notką wybuchową zranić przeciwnika zakładając że ten natrze na lalkę. Później zaatakuje go swoimi brońmi.
• W razie czego róża odpala tarczę

[ghide]Szybkość kukieł 140, siła 60. Za wyjątkiem róży 110 i 90. Wytrzymałość 100 biorąc pod uwagę bonus klanowy.[/ghide]

Czakra i używane techniki:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

  Ukryty tekst

Lalki i ich ekwipunek:

  Ukryty tekst

[Sukuna]

---

Kolejne sekundy mijały, ja zaś zastanawiałem się ile jeszcze czasu nam zostało. Czy to będzie kolejne dziesięć mrugnięć? Dwadzieścia oddechów, czy może moment, w którym ktoś z nas uniesie swój ton głosu o kilka decybeli? Cóż, w tym momencie to wybuch w pełni nas w tym wyręczał, był on zdecydowanie głośniejszy, nieco lepiej zwracał na siebie uwagę. Ale kto wie? Może Yujime w tym momencie wyciągnął swojego asa z rękawa i pokazał dobitnie dlaczego to właśnie on został wybrany na dowódcę. Przełożonego wszystkich innych uczestniczących w tejże akcji.
Wybuch wzniósł i wytworzył tumany kurzu, kawałków kamieni i brudu, musiałem więc wybiec przez dziurę z zasłoniętą twarzą i niemalże zamkniętymi oczami. Chakra w stopach zadziałała oczywiście od razu, nigdy nie miałem problemu z tak trywialnymi detalami i nasza ostateczna ucieczka się rozpoczęła.
- Cały. – Odpowiedziałem jeszcze Nanie przed wyskokiem i ku własnemu zaskoczeniu, spojrzałem kątem oka za Hattorim, który przyczepiony był do naszej grupy. Musiałem przyznać, był on nam teraz potrzebny, z pewnością przydatny. Doskonale znał tutejszy teren, w przeciwieństwie do nas. Widok „z okna” dawał od samego początku do zrozumienia, że wiele rzeczy, które początkowo zaplanowano, nie wypaliły.
Wszyscy biegliśmy zgodnie z moim planem z nieco wysuniętym Hattorim, co tworzyło lekki znak „V” jeśli się patrzyło z powierzchni ziemi. Prowadził nas w dobrym kierunku, zaś my z oddali mogliśmy ujrzeć pozornie podobne twarze, które najpewniej należały do innych najemników, którzy zostali zatrudnieni przez Uchiha. Nie miałem pojęcia czy zadanie było wykonane, ale również nie cieszyłem się na ich widok – na misjach w Akiyamie bardzo dobrze się poznałem na tym jak łatwo oszukać kogoś swoim wyglądem. To mogli być zwyczajni shinobi pod techniką podmiany, którzy pomordowali naszych chwilowych sojuszników i przybrać ich twarze, by ostatecznie wykończyć wszystkich innych w odpowiednim momencie. Nie zaprzątałem sobie tym jednak myśli zanadto, ponieważ na razie były ważniejsze priorytety.
Zakłuło mnie nieco w serce, kiedy na słowa Nany wyobraziłem sobie martwo patrzące zwłoki Renkuro, pierwszego lepiej poznanego mi „współbratymca” z mafii. Nie chciałem by umierał, wyobrażałem sobie jak razem wracamy do Shigeki, gdzie cieszymy się z wykonanego zadania.
- Miejmy nadzieje, że żyją. Albo Yujime na tyle odwrócił uwagę… tego czegoś, że Renkuro udało się zbiec. – Odpowiedziałem wystarczająco głośno, by usłyszała pomimo świstu powietrza jaki towarzyszył naszemu biegowi. Przełknąłem ślinę i pobiegłem dalej, cały czas trzymając się szyku, trzymając się kierunkowi wyznaczonemu przez Hattoriego.

---

Streszczenie działań

1. Biegnie za Hattorim.

---

Techniki

Chakra: 85%

---

Statystyki etc.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Gdyby ktoś kilka tygodni przed całymi wydarzeniami powiedział Białowłosemu co się stanie... ten prawdopodobnie by daną osobę wyśmiał i jej nie uwierzył. Niestety, ludzkie życie pisze takie scenariusze, że nigdy nie można być pewnym jutra. Teraz było identycznie. Anzou nie miał nawet ułamka pewności, że dożyje jutra i że uda mu się wrócić do domu bez większych komplikacji. Według niego - było to niemożliwe, a konsekwencje przewrotu na Murze pójdą dalej w świat. I to nie jest dobra informacja. Anzou będzie musiał przyjąć to na klatę lub liczyć na cud, że nie zostanie z tym powiązany. Może jakaś delikatna zmiana wyglądu? Kto wie. Teraz jednak grupa miała inne zadanie. Kolejny kroczek ku wolności. Sukuna dzielnie zdetonował ściany, wybuch był na tyle mocny, by skruszyć skałę Muru. Czy dźwięk nie przykuje uwagi potwora? Kaminari wiedział, że gdzieś w środku został jego towarzysz, ten od Marionetek. Osoba, która tak samo jak on - znalazła się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie i została zmanipulowana przez Uchiha... Anzou nawet nie myślał już o Ame i Azumie. Nie dbał w chwili obecnej czy oni żyją, czy Rewolucja, czy śmierć sięgnęła po ich dusze.
- Jeszcze cały.
Powiedział do Nany spokojnym, ale lekko zrezygnowanym głosem przedstawiciel Kaminari. W momencie, gdy jego ciało, przynajmniej obecnie nie było aż tak zagrożone - myśli, różnego rodzaju myśli przeszywały umysł Anzou. I nie były to pozytywne emocje. Niemniej, trzeba było dalej działać. Młodzieniec stale utrzymywał więc Chakrę w swoich stopach i kontynuował Bieg do stajni. Zgodnie z rozkazem. Jeżeli ma się to skończyć, to właśnie tam. Anzou pozostawał w stałym skupieniu i wypatrywał zagrożenia. Starał się oddychać spokojnie, łapać powietrze i dotleniać organizm. Jest to jedna z doskonale znanych mu metod na uspokojenie się i zachowanie trzeźwego myślenia. Tylko i wyłącznie w ten sposób będzie w stanie nie oszaleć i w miarę racjonalnie myśleć.
*Niech to się już wszystko skończy. Nie mogę tak dalej. Cała ta rewolucja... Pochłonęła już tyle żyć. Już tyle ludzi straciło ojców czy matki. A my, ludzie... Nie zasługujemy na to, by sobie chodzić po tej ziemi. Świat jest taki piękny, a walki, które prowadzimy... są totalnie bez sensu. Walczymy o pieniądze, o sławę? Krzywdzimy przy tym innych. I po co to wszystko? Skoro można umrzeć w ułamek sekundy i wszystko stracić. Każdy, do cholery każdy zasługuje na szansę, jednak obie strony muszą tego chcieć. Ten potwór, czymkolwiek to było... Jeżeli był zza Muru... Chyba nie wykazywał się zbytnio chęcią do współpracy i koegzystencji. Pieprzony Mur. Pieprzeni Uchiha!*

Skrót: bieg po Murze za grupą do Stajni, stała ostrożność.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

~Stop horsin' around~
Stworzenie sobie wyjścia głośnym, widowiskowym sposobem, było prostą drogą do zwrócenia uwagi Bestii. A jednak nigdzie jej nie było. Nie było słychać jej krzyków, nie było słychać odgłosu cięcia kamienia ani jego pękania. Żadnych kroków, żadnych dodatkowych odgłosów. Pył sypiący się jeszcze ze stworzonej dziury, niewielkie fragmenty kamienia opadające jeszcze na posadzkę. A gdzieś tam, niżej, odgłosy ognia. Palącego się i trawiącego wybrane miejsca, poza zasięgiem kluczowych miejsc, na szczęście. A poza tym - cisza. Bolesna wręcz cisza. Gdzieś na dole ktoś przejeżdżał z wozem po uliczkach kompleksu i zgarniał ludzi, prawdopodobnie rannych, którzy sami nie potrafili sobie poradzić. Albo zwozili trupy. Żadna z tych opcji nie była dobra, nie dla chłonnych, młodych umysłów. Które mogły podczas swojej kariery nie doświadczyć przemocy i śmierci na taką skalę. Pewnie jakaś przemoc była w ich życiu obecna, żadne z nich nie zawahało się podnieść ręki na wrogów. Powstrzymać ich, nie spalić ich na śmierć. Nie zawahali się przy niszczeniu ich głów wybuchami. To była prosta kwestia. Ich życia albo życia przeciwników. Teraz było tak samo. Mogli zwlekać i mogli się zbierać jak długo chcieli, ale trzeba było iść do przodu. Do stajni. Hattori o tym wiedział i nie odwracał się. Wydawało się, jakby i tak miał tam iść, z nimi czy bez nich. Ale grupa poszła wraz z nim. Pobiegła, raczej.
- Powinni. - powiedział jeszcze podczas zbiegania. Czy powinni się martwić o Renkuro i Yujime? Prawdopodobnie powinni, jakby nie patrzeć to oni przyjęli uwagę potwora z mieczami na dłoniach. I zębiskami. I strasznymi oczyma. Ych. On był teraz na ich głowie. Pod warunkiem, że bestia nie zniknęła, uciekła lub została pokonana.
Grupa zbiegała po budynkach, zręcznie klucząc naokoło miejsc objętych ogniem i zniszczeniami. Hattori był zwinny i łatwo podejmował szybkie decyzje. Mimo, że był ostrożny, to nie zatrzymał się ani razu. Czasami wybierał ścieżkę pomiędzy dwoma budynkami, czasami zmieniał ścianę budynku i zbiegał po niej, by podejść od mniej widocznej strony. Podążanie za nim okazało się dobrą decyzją, grupa w miarę szybko, jak na miejsce w którym byli, trafili na ziemię. Teraz tylko przejść przez bramę i tyle. Okazało się to również zaskakująco łatwe. Nikt nie strzegł wejścia. Pewnie zajmowali się rannymi. Dobrze dla grupy, na tym etapie i tak można było przejść przez wejście. Wystarczyło nieco kreatywności i technika do chodzenia po ścianach. Same podstawy, jakby nie spojrzeć.
Grupa dotarła do stajni. Na horyzoncie dało się zauważyć niewielki tuman kurzu. Szybko przemieszczający się wóz niósł na sobie kilku pasażerów. Małe, czarne punkciki. Czyżby grupa, którą zauważyli przed chwilą? Ta z Koneko? Tak, wydawało się, że to oni. Udało im się szybciej oporządzić konie i zabrać wóz. Dobrze dla nich. Ale chyba coś zostawili, prawda? Szybkie zerknięcie do stajni pozwalało ocenić sytuację. Cztery konie. Jeden wóz z otwartym tyłem i miejscem woźnicy. Pięć osób zmieści się na nim w sam raz.
- Hmh. - zafrasował się Hattori - Chyba się zmieścimy na wozie. Ale gdzie jechać? W sensie... - mężczyzna rozglądnął się subtelnie po okolicy. Stając twarzą w twarz z grupką. Nie można było nie zauważyć zbliżenia jego dłoni do rękojeści miecza zawieszonego u boku. - Ech. Wiem, coście za jedni, nie jestem głupi. Ale jedźcie. Nie zatrzymam was. - odpowiedział, ostatecznie odwracając się i powoli, powoli odchodząc za stajnię. Zostawiając grupę samą, odwracając się do nich plecami. Bez jakiegokolwiek odzewu, bez jakiegokolwiek znaku niewerbalnego. Ot po prostu poszedł. Odsłonił się. Poszedł w miejsce, gdzie nie mógł obserwować poczynań grupki. Mogli teraz... czekać? Ruszać do przodu? Próbować wrócić? Mogli teraz robić cokolwiek, pod nieobecność swojego szefa. Pytanie tylko, co zadecydują.


Ze wszystkich ninja to akurat Renkuro miał najwięcej problemów. Przez swojego dowódcę znalazł się w sytuacji, w której nie sposób było znaleźć rozwiązanie. Nie dość, że chłop zdechł, to jeszcze przyciągnął do siebie potwora, tym samym wciągając w jego zasięg swojego "podwładnego". Nie tak to powinno przebiegać, ewidentnie nie tak. Ale ponieważ wyszło jak wyszło, to można było mieć pretensje co najwyżej do trupa. Tylko że on jest już raczej w całej sytuacji mocno obojętny. Renkuro z kolei miał na swojej twarzy potwora. Jego kukła znaczy się, ale tak - on był celem. Pająk był w trudnym położeniu i pewnie najlepszą opcją byłoby wycofanie go, ale nie dla Renkuro. Ten zdecydował się skonfrontować z bestią bezpośrednio, na tyle, na ile pozwalały mu jego kuglarskie sztuczki. Bezpośrednio przez swoją kukłę. Nie miała zamiaru się wycofywać ani oddawać ani kawałka korytarza. Pierw, grad senbon. Grad był może bardzo ogólnikowym stwierdzeniem, ale było ich sporo. Bestia ryknęła w kierunku napastnika i rozpoczęła bieg. Szybki, ale nie tak, jak wcześniej. Tym razem spod jego nóg nie wydobyła się żadna eksplozja. Ruszył prosto na senbony, nie pochylając się ani nie próbując ich unikać. Skonfrontował się z nimi po prostu fizycznie. Przyjął je na klatę. Jego ciało zostało licznie naznaczone pociskami. Potwór zbliżał się bardzo szybko. Renkuro ledwo zdążył wystrzelić dwie notki. Oślepiająca faktycznie zapewniła spory błysk, ale on sam również został przez notkę oślepiony. Nie miał jednak po co korzystać ze swojego wzroku, nie miał już zamiaru celować. Notka wybuchowa w takim małym korytarzu nie potrzebowała jakiegokolwiek celowania. Ot została wypuszczona z kukły. I została odpalona, na szczęście dla Renkuro zanim bestia podeszła. To znaczy była blisko, czego Renkuro mógł się spodziewać. I co wykorzystał. Odpalił notkę blisko swojej kukły. Podmuch powietrza i ognia odrzucił ją do tyłu. Tak samo zresztą jak potwora. Obłok dymu zasłonił wizję w korytarzu także grubasa, który wbiegł na górę w pozycji świadczącej o ewidentnej chęci walki gołymi pięściami.
- Potwór? Mało to mówi, ale dobrze. - powiedział, podbiegając do kurzu dymu, ciągle w pozycji bojowej. Tymczasem Renkuro mógł oceniać szkody. Kukle ciężko było wytrzymać bezpośrednie uderzenie notki. Cały przód zwęglony. Całego przodu prawie nie było. Można było zobaczyć bebechy kukiełki, stawy, wyrzutnię... Prawie jak flaki u ludzi. Ale tą kukłą dało się jeszcze walczyć. Przy dużym nakładzie sił i skupienia, by nie rozwalić jej podczas poruszania się.
- I jak? Masz to? - odezwał się gruby mężczyzna. Renkuro mógł wydać się nieco zmieszany, zwłaszcza, że typa ledwo poznał. Ale chwilę mogło mu zająć, by zorientować się co do odbiorcy wiadomości. Nie mówił do niego.
- Tja. Było ciężko. A potem wyskoczyli swoi i przynieśli tu jakiegoś potwora. Zabił Yujime. - odpowiedział pochwycony w kukle ranny. Zabił Yujime. Czyli swój, prawda? No innej opcji nie było. W takim razie ta poprzednia gadka i przedstawienia się? Po co ona? Dla pozorów? Skurkowańce. Co jak co, ale niektóre rzeczy ci Uchiha mieli dobrze przemyślane. Ale tylko niektóre.
- Dobrze. No. Pacynkarz, zabieraj go stąd. Niech wróci do Uchiha żywy i ze zwojem. Rozumiemy się? - grubas, tym razem na pewno, skierował swoje słowa do Renkuro. Chwilę później ten mógł być świadkiem, jak pięść mężczyzny... Ba, cała ręka, rośnie szybko do rozmiarów całego wozu. Taką ręką z łatwością mógłby kogoś złapać i przerobić na marmoladę. Mężczyzna wykonał jedno, proste uderzenie w sufit przed sobą. Rozwalił kamienną barierę, jakby była domkiem z kart. Albo innym papierowym origami. Przyciągał uwagę potwora? Sprytne, trzeba było przyznać. Sprytne. Ale gdzie on był? Mógł wyjść podczas rozmowy grubasa z Goro, a jednak go nie było. Znowu gdzieś się zaszył? Czekał na okazję do ataku?

Grupa stajniowa pisze TUTAJ.

36 od teraz. Do 9:20 dnia 18.07