Kuźnia

[Yuusuke]

Drewna wciąż pozostawała cała masa, a chłopiec dopiero co się rozgrzewał. Czas go jednak nie gonił, a że w okolicy kuźni było naprawdę gorąco, postanowił na chwilę przerwać pracę. Odsunął się od piętrzącej się przed nim sterty drewna, a następnie odwiązał od pasa swój bułkak i pociągnął z niego kilka porządnych łyków. Chwilę później odwiesił go na miejsce, przeciągnął się, strzelił karkiem i już mógł wracać do pracy. Dlaczego miałby się przejmować czymkolwiek? W tej chwili nic nie miało znaczenia, był tylko on i drewno, a im mniej drewna było na kupce pierwszej tym więcej drewna była na stosiku drugim. Nie było w tym żadnej filozofii, drewno nie poukładane było beeee a poukładane było cacy! Wyjaśniłem to chyba w najbardziej przystępny sposób. Ile jednak czasu miało jeszcze zejść maluchowi przy tym drewnie? Obawiam się, że nawet sam diabeł tego nie wiedział.

[Heiji]

"Drewno i jego ogrom!"
13/15
Nasz młody bohater cały czas ciężko pracował. W pewnym momencie chłopak postanowił zrobić sobie małą przerwę. Nie zajęła dużo czasu, wręcz przeciwnie była bardzo krótka. Nim ktokolwiek się spostrzegł chłopak napił się, po czym chwilę sobie przystanął, następnie wrócił do pracy. Układał, układał i układał. Zupełnie wszystko odbywało się tak jak by było zamknięte w jakimś kręgu, albo znajdowało się na zacinającej się płycie. Prawda? Nie mniej jednak pracy ubywało. Młodzieniec układał tak jeszcze drewno przez kilkanaście minut. W pewnym momencie z budynku wyszedł zleceniodawca, który to następnie oparł się o ścianę, po czym bacznie obserwował chłopaka. Nim ten jednak się spostrzegł, kupa drewna tak zmalała, że pozostała jej jedynie mała sterta. Teraz wystarczyło ułożyć kilka kawałków drewna, następnie można było pójść po wynagrodzenie. Prawda?

[Yuusuke]

Ile czasu potrzeba by ułożyć niezgrabny stos drewna, w estetyczny twór o zwartej strukturze? Mogą to być minuty, mogą to być godziny, wszystko zależy od ilości drewna, sił i umiejętności układającego oraz jego chęci. Sił i chęci Hoozuki miał pod dostatkiem, umiejętności... No nie oszukujmy się nie był żadnym mistrzem w układaniu drewna, jednak decydujący wpływ na czas wykonywanej pracy miała jednak ilość kawałków narzuconych na kupę. Chłopcu udało się jednak w końcu dokopać do dna, a gdy tylko dostrzegł, że pod stertą nie było jednak żadnego dołka uśmiechnął się i zagęścił ruchy, by natychmiast zakończyć pracę. Przewaliwszy drewniane klocki z jednego kąta w drugi Yuusuke otarł pot z czoła, a następnie ruszył na poszukiwania swojego zleceniodawcy. Pochłonięty swoją pracą nawet nie zauważył, że ten był już tuż przy nim, co skróciło czas poszukiwań do dziesięciu sekund.

-Skończyłem!-Powiedział zadowolony z siebie chłopak i lekko dysząc czekał na jakąś zapłatę i pochwałę.

[Heiji]

"Drewno i jego ogrom!"
15/15
Yuusuke był bardzo chętnym do pracy chłopakiem. Młodzieniec w kilka godzin uporał się z pracą, która to zajęła by zapewne cały dzień osobie pokroju kowala. Zaraz po tym jak chłopak skończył układać ostatnie kawałki drewna, odwrócił się i spostrzegł że nawet nie zauważył jak niedaleko niego znajdował się zleceniodawca. Po tym jak wypowiedział kilka słów ten odpowiedział spokojnym głosem.
-Dobrze się spisałeś... Mam coś dla ciebie...-po tych słowach zaczął grzebać w kieszeni. Kilka sekund później chłopak mógł zauważyć jak w dłoni nieznajomego znajdowały się pieniądze, które to następnie wręczył chłopakowi za jego trud oraz cenny czas poświęcony na układaniu drewna.
-Może kiedyś wpadniesz do nas pomóc w czymś...-zasugerował jedynie, chwilę później uśmiechając się do niego, po kilku krótkich sekundach jedynie kiwnął głową, po czym oddalił się szybkim krokiem. Napewno kowal miał jeszcze mnóstwo rzeczy do zrobienia. Prawda?

KONIEC
+1D
+100ryo
+20PH

[Yuusuke]

Chłopczyk był zadowolony ze swojej pracy i zadowolony ze stu monet, które udało mu się przy niej zarobić, ale najbardziej cieszył się z faktu, że mógł komuś pomóc. Odebrawszy swoją nagrodę podziękował, polecił się na przyszłość, następnie ukłonił i wrócił do ubrań, które zdjął z siebie przed pracą. Zanim jednak je ubrał odprowadził wzrokiem kowala, który to musiał najwidoczniej wracać już do pracy. Ubieranie kimona było żmudne i pracochłonne, może nie tak bardzo jak w przypadku damskiej yukaty, ale i tak zajmowało nieco czasu. Warstwa po warstwie, z dokładnością... Na dodatek malec dziwnie czuł się wkładając to ubranie na siebie, gdy był świadomy jak bardzo jest spocony i prześmiardnięty drewnem. Ubrawszy się maluch ponownie przeszedł przez kuźnię, pożegnał się ze wszystkimi i wyszedł z niej ruszając na kolejną przygodę.

[z/t]

[Motoko]

Zimny wiatr nagle smagnął postać długowłosej dziewczyny, powodując, że dreszcze zaczęły się piąć po jej karabinach, zaś włosy zawtórowały w falowaniu spódniczki, która była dosyć słabą ochroną na takie wieczory. Wychodząc z gmachu administracyjnego nie czuła żadnego rodzaju przynależności do tego ponurego miejsca, bardziej otumanienie nagłą falą informacji, które musiała przyswoić i z którymi musiała sobie poradzić, oczywiście jeśli tylko chciała przetrwać, a przecież to teraz było jej priorytetem. Podeszła do jednego z uzbrojonych strażników, nie siląc się nawet na żadnego rodzaju sympatie, spytała, gdzie szukać kuźni, bądź zbrojowni. Odesłana w konkretnym kierunku poszła, zwracając uwagę na każdy ruch w ciemnych uliczkach, które przyprawiały ją niemalże o gęsią skórkę. Bycie tak odkrytą i to jeszcze w miejscu, gdzie kobiety były praktycznie na wymarciu, było bardzo nieprzyjemne. Czuła na sobie masę spojrzeń, których nie potrafiła też dojrzeć, bo przecież część z obecnych na stanowiskach wartowników nie było zwykłymi obywatelami, choć czy była to w ogóle jakkolwiek wyszkolona część? Ona sama zdawała się mieć małe pojęcie, nie tylko o życiu, ale i również sztuce walki mieczem, bo przecież ileż to ona go razy nie wyciągnęła z sayi?
Dźwięk uderzania młotem o stal zabrzmiał już z daleka, kierując nastolatkę w odpowiednią stronę. Z każdym krokiem czuła coraz to większe ciepło, które naturalnie wpływało na jej ciało, powodując, że gęsia skórka ustępowała związującemu się słupowi w okolicach pępka. Ogromny mężczyzna wybijający ten spokojny, aczkolwiek bardzo stanowczy rytm nie przerwał kiedy podeszła do jego stanowiska, widocznie widok jakiejś młodziutkiej dziewczynki pomimo wszystko go nie rozpraszał, co było bardzo motywujące, bo przecież łatwiej rozmawiać z kimś konkretnym i obojętnym, jak kobieta.
- Konbanwa! Przyszłam z odgórnego polecenia wykupić zbroję, jako nowy rekrut. - powiedziała na wstępie, wystawiając odliczoną liczbę pieniążków na skrawek drewnianego stołu. Sama nie wiedziała, skąd u niej tyle pieniędzy, jednakże zdarza się, że jakieś Ryō przypałęta się w część kabury, w którą ta nawet nie patrzyła! Tak właśnie było w tym przypadku, kiedy zdawało jej się, że miała mniej pieniędzy, jak to przedstawiła kobiecie przy rekrutacji. Czasem to życie potrafi zaskoczyć. Mężczyzna zgarnął sumkę i włożył do wody rozżarzone do czerwoności metale, które głośno zasyczały. Dziewczyna powędrowała z nim i zanim się zorientowała, już dzierżyła w ręku czarną, w miarę dopasowaną zbroję. Głównym atutem całej sytuacji był fakt, że rozmiar nastolatki był najczęstszym z możliwych, stąd wystarczyło tylko jeszcze znaleźć kwaterę i iść odszukać po nocy odpowiednią osobę z poleceniami.

//zt.

[Keizo]

Pierwsze dni po przysiędze były całkiem monotonne - i byłoby to bardzo łaskawe dla nich określenie. Poranna pobudka, zbiórka, posiłek. Co potem? Albo patrol pod okiem jakichś bardziej doświadczonych Strażników, albo trening - często nawet prowadzony przez Wilka. W skrócie - bycie Szczurem na murze nie należało do najbardziej ekscytujących zajęć.
Jedną z niewielu myśli pocieszających Senju było jednak to, że większość osób w szeregach rekrutów było tymi, którzy przybyli na mur w celu odnalezienia tutaj ochrony przed prawem - nie byli szczególnie zainteresowani parciem wyżej w szeregach organizacji, a jedynie odbębnieniem swojego zaprzysiężenia. W przeciwieństwie do Keizo oczywiście.
Nie mieli także w planach specjalnego reprezentowania barw Shinsengumi, oprócz noszenia swoich zwykłych ubrań czy płaszczy przefarbowanych na ciemniejsze kolory. Tymczasem Senju po zadomowieniu się na murze skierował swe kroki do kuźni, gdzie postanowił nabyć drogi, acz zapewniający podstawową ochronę uniform. Oprócz tego - nieco innych podstawowych przedmiotów.

z/t

  Ukryty tekst

[Keizo]

Dzień po informacji o awansie Keizo zdecydował się w końcu przejść do kuźni, by wymienić swoje "szczurze" emblematy na te oznaczające iż posiadał on rangę Ogara. Po kilku minutach czekania był już wyposażone w nowe, pachnące jeszcze nowością (choć zerwane zapewne z munduru jakiegoś poległego Strażnika) znaki Shinsengumi.
Pożyczył potem osełkę od jednego z kowali i usiadł niedaleko, ostrząc swoje kunai'e oraz ostrze naginaty. Co prawda włóczniopodobna broń miała niedługo przejść na emeryturę - trening Senju nadal daleki był jednak od przejścia na wyższy poziom, pozwalający na używanie innej broni. Do ruszenia na służbę miał jeszcze trochę czasu - godzinkę lub dwie - więc mógł bez problemu przygotować porządnie swój ekwipunek.

[Hitsukejin Shiga]

Przyjaciół trzymaj blisko, wrogów jeszcze bliej.
Misja B 1/45[/color][/b][/center]

I wtem pojawiają się przeciwnicy. Walą oknami, walą drzwiami. Nawet cegły wyskakują ze swoich miejsc, walą się ściany, wali sie sufit - wszystkimi tymi dziurami nagle zaczynają się walić przeciwnicy! A to łucznik, a to miecznik, a to komornik który chce pobrać niezapłacone do końca przejazdy między prowincjami. Wszyscy walą się i walą Cię... I umierasz, po wszystkim.

Nie no, taki słaby żarcik na start. Keizo robi sobie więc całkowicie nudną i nic nie wnoszącą czynność. To znaczy, koniec końców trochę wnosi. Powiew świeżości, powiew ostrości. Każdy ruch na osełce, każde zgięcie ręki, przesunięcie bronią... I będzie coraz ostrzejsza. Czy aż tak bardzo jestes oddany sprawie, drogi Ogarze, że teraz każda wolną chwilę będziesz spędzał albo na trenowaniu albo na przygotowywaniu swoich broni? Może chociaż przy okazji, żeby nie zdziadzieć całkowicie i nie zostać podrzędnym trepem z muru może zrobisz oprócz tego coś przyjemnego? Może... na murze... odnajdziesz miłość?

I wtedy do kuźni wchodzi Ona. Smukłe, długie nogi. BIodra mogące dać liczne potomstwo, uwydatnione piersi nawet mimo pancerza, zwiewny ruch, ponętny, niczym zwierzę próbujące wyglądać najsmakowiciej jak to możliwe. Proszące się o złapanie i upolowanie zwierzę!

Nie, to znów żart. Do kuźni wkroczył tylko znajomy ci Tochi, chudy chłopak z nieładnymi bliznami na mordzie. Usiadł obok Ciebie i uśmiechnął się, odsłaniając twarz.
-Chyba ci jeszcze nie podziękowałem za uratowanie, Ogarze. Naostrzyć twoje bronie? - Spytał z pełną powagą w głosie.

[Keizo]

Keizo uśmiechnął się, widząc Tochiego. Chłopak z którym był za murem na ostatniej misji - i któremu uratował w najgorszym wypadku życie, w najlepszym bolesne spotkania z małpią łapą oraz jakieś złamania - najwidoczniej chciał mu podziękować za to, że Senju zachował się wtedy jak zachowałby się każdy towarzysz takiej wyprawy.
- Nie ma sprawy - powiedział, rzucając mu jeden ze swoich kunai i wracając do ostrzenia naginaty. Co prawda Tochi nie był ponętną brunetką (które swoją drogą Lord Protektor chyba schował poza Shi no geto) - ale do przejechania osełką kilka razy po ostrzu nie potrzebował oszałamiającej urody.
- Jak długo jesteś na murze? - spytał chłopaka, nie podnosząc wzroku znad swojego zadania. Powoli je już kończył. Do ostrzenia naginaty przykładał się najbardziej - w końcu to głównie tą bronią będzie się posługiwał, a także ewentualnie to ona będzie pierwowzorem tego, co skopiują klony podczas jakiejś potyczki... jeśli takowe pojawią się w najbliższej przyszłości. Tak czy siak, trzeba było być zawsze gotowym - a naginata była pierwszą rzeczą po którą sięgał Senju w chwili niebezpieczeństwa.

[Hitsukejin Shiga]

Przyjaciół trzymaj blisko, wrogów jeszcze bliej.
Misja B 3/45[/color][/b][/center]

Jeśli tak sobie pomyśleć o tym, co potrafiła małpa - kiedy się rozpędziła była tak szybka, że jej ruchy rozmywały się dla biednego Keizo, a jej siła wystarczyła by wyrywać drzewa nie trzeba być geniuszem by wiedzieć, jak może sie skończyć oberwanie małpią łapą. Pamiętajmy też o tym, że był to wielkolud wśród małp, gigant wielkości summona. Teraz też musimy więc wziąć pod uwagę pewien wzór: Masa razy prędkość daje siłe w niutonach. A siła fizyczna połączona z siłą wielkich małpich mięśni wprowadza jeszcze dwie zmienne - przyśpieszenie łapy i to jak bardzo nie wytracałaby ona tej siły po napotkaniu przeszkody w postaci dość chudego Tochiego. 2 razy 2 daje 4. 4 plus 4 daje osiem.

Wynik jest prosty: Rozpierdolenie.
Mniej więcej to czekało Tochiego w starciu z małpą point-blank i Keizo mógłbyć pewny, że uratował mu życie. No, przynajmniej szczur był pewien, że zawdzięcza chłopakowi swoje życie.
Ta wdzięczność aż promieniowała z jego słów, tonu jaki cechował wypowiedzi skierowane do Keizo, ogólna życzliwość i radość na widok Senju. Od zera do przyjaciela - taka nagroda za uratowanie życia. Chłopak dzielnie złapał kunai i osełkę i wziął się do roboty. Entuzjastycznie.
-Większość szczurów wolałaby pomóc Wilkowi by sie przypodobać. I bo ogólnie w razie czego to Wilk większa strata. Murino mi mówiła, jaką musiałeś podjąć decyzję. To wielkie, co zrobiłeś, Keizo-san.- Powiedział nie odrywając ani wzroku ani rąk od uczynienia kunaia Keizo najostrzejszą bronią w historii ludzkości. Było widać... dziwną fascynację tym co robił. Ostrzenie ostrza, ostra krawędź. Dotknął jej po długiej chwili, rozcinając palec. Może niechcący, ale nie syknął z bólu.
-No, można się golić. - Oddał broń Keizo i postanowił zostać z nim... po to też by odpowiedzieć na pytanie.
-Z pół roku. Nie awansowałem i nie awansuje na Ogara jak Ty. Trzy miesiące temu pojawiła się tutaj Murino. Dwa miesiące temu poświęciłem dla niej jednego z ogarów. Podjąłem odwrotną decyzję do Ciebie... Ale to też dlatego, że trochę jakby jesteśmy razem. Pamiętasz Murino, prawda? - Spytał Tochi, podnosząc wzrok na Keizo.

Tymczasem gdzieś spoza kuźni dało się usłyszeć dziwny dźwięk. Albo on już był obecny wcześniej? Kapanie. Tak. Definitywnie był obecny wcześniej. Ale to nie woda. Zbyt.. ciężkie krople.

[Keizo]

Na pytanie o Murino Keizo kiwnął głową. Oczywiście że ją pamiętał - ciężko było zapomnieć towarzysza walki z olbrzymim zwierzęciem, nawet jeśli sama dziewczyna nie zrobiła zbyt wiele. Na pewno starała się chronić Tochiego i uważała na to, by sama nie oberwać, a czasem zdrowy rozsądek był dziesięć razy bardziej cenny od najwspanialszego heroizmu.
Wyglądało też na to, że Tochi też był kiedyś postawiony przed podobną decyzją co Senju, jednak, jak można się było domyślić, Ogar który wtedy współpracował ze Szczurem miał mniej szczęścia lub godzin treningów niż Oren, którego zdecydował się zostawić na pastwę małpiej łapy Keizo - co okazało się ostatecznie dobrą decyzją, gdyż mężczyzna nie odniósł wtedy zbyt ciężkich ran, po Tochiego prawdopodobnie zaś zbliżała się już kostucha.
- Nie da się uratować wszystkich - mruknął Senju i wstał, zakładając naginatę na plecy i odkładając osełkę na miejsce. Wyszedł następnie na zewnątrz by sprawdzić co wydaje odgłos, który już od jakiegoś czasu powoli wwiercał się do jego świadomości, męcząc go nieustannymi, miarowymi dźwiękami.

[Hitsukejin Shiga]

Przyjaciół trzymaj blisko, wrogów jeszcze bliej.
Misja B 5/45[/color][/b][/center]

No i jeśli wytężyć umysł i zrobić pamięciowe przejrzenie własnego sumienia to Murino używała technik futonowych które bądź co bądź, we współpracy z katonem Tochiego, pełniły pewną rolę odwrócenia uwagi i dekoncentracji dla potężnego przeciwnika. Wszystko obijało się o to, by cokolwiek robić, nie ryzykować zycia jak idiota dając z siebie pełnie swoich umiejętności - ale pomóc i jednocześnie przeżyć. I to się Murino udało... Tochiemu trochę gorzej, możnaby rzec, gdyby nie interwencja drewniastych umiejętności Keizo. Stąd podwójna wdzięczność u chłopaka, bo nie dość, ze Senjuu uratował jego życie to jeszcze uratował życie osobie do której chłopaczek z bliznami na twarzy smoli cholewki czy tam żywi jakieś inne uczucia. Uproszczając miłość do pociągu, co prawda, no ale.
-Niby tak. Tak mówią. Ale wiesz jak to jest. Jeden błąd, instyktownie pomyślane... I trochę drzwi się zamyka, zacierają się ścieżki. - W ten subtelny sposób Tochi wyjawił Keizo, że podejmując złą decyzję - zamknąl sobie rozwój kariery, zostając szczurem przez pół roku. A jak dlugo Keizo był szczurem? Po jakim czasie awansował na ogara? No więc właśnie. Było więc pewne pole do zazdrości, to nie ma dwóch zdań - jednak prawdopodobnie chłopak jest po prostu pod wrażeniem umiejętności Keizo i nie jest to fałszywa wdzięczność.
Po skończonej robocie jednak Keizo postanowił sprawdzić co go tak trapiło. Tochi mruknął tylko, że naostrzy więc swoją broń i, że jakby Keizo chciał, to niech wraca jeszcze pogadać bo tu będzie siedział.

Dźwięk okazywał się dochodzić z pomieszczenia typowo gospodarczego, przyległego do kuźni. Tam znajdowały się przybory kreślarskie do znaczenia w kuźni gdzie poszczególne elementy i jak robić, przybory kowala, nieużywane miechy, zapasowe osełki...
A także piersi.
Pierwszym co przywitało Keizo, gdy otworzył do końca uchylone drzwi zza których dochodziło kapanie, była para piersi. Naprawdę pokaźna para piersi idealnie na wysokości jego wzroku. A jeśli ten wzrok poleci w dół lub gdziekolwiek, zobaczy resztę nagiego ciała. Całkowicie nagiego ciała, włącznie z łonem wystawionym całkowicie na widok publiczny. Właścicielce jednak chyba już wszystko jedno. Zwieszona głowa, z której wydobywa się ślina, długą strużką sunąca po ciele, na stopy i skapująca na ziemie. Patrząc na formującą się kałużę - mogły być to jeszcze inne płyny.
Zwieszona sina głowa, z białkami oczu na wierzchu wywiniętymi i bardzo ciasno zaplecioną na szyi pętlą.

I te piękne błękitne oczy teraz otoczone przekrwionym srogo białkiem. I te czarne włoski do ramion, z jednym z pasm wyraźnie ściętym czymś ostrym.

Murino.
Była.

[Keizo]

Widok, który przywitał Keizo w przybudówki zapewne zostanie z nim do końca jego dni, nawiedzając jego koszmary i senne mary. Murino, dziewczyna o której niedawno, dosłownie minutę temu, opowiadał mu Tochi... Senju znalazł ją martwą. I to bardzo.
Co za chichot losu. Osoba na temat której usłyszał niedawno ciepłe słowa, teraz wisiała zmasakrowana, zamordowana, być może zgwałcona, niekoniecznie za życia. Coś takiego w środku Shi no geto było wprost nie do pomyślenia, nie tylko ze względu na zwykłe zabójstwo - ale na jego bestialstwo. Nawet dzikie zwierzęta nie znęcają się nad swoimi tak, jak zrobił to tenże asasyn.
Pierwszą rzeczą którą zrobił Keizo, nawet przed powiadomieniem kogokolwiek, było paniczne wycofanie się kilka kroków do tyłu i... cóż, opróżnienie swojego żołądka. Ludzie poprzeszywani strzałami czy włóczniami, spaleni Katonem i z podciętymi gardłami to jedno, ale to... to było co innego. Senju poddał się atakowi torsji, wypluwając swoje wnętrzności na piasek i ścianę kuźni.
Jeżeli samo to nie zaalarmowało jakichś innych Shinsengumi, Keizo po otarciu resztek wymiocin z kącików ust zawiadomił jakiegoś Strażnika o całej sytuacji, po czym wszedł z powrotem do kuźni, patrząc na Tochiego, który zapewne wciąż ostrzył swoją broń.
- Tochi... - zaczął, nie wiedząc zresztą jak ma to ująć w słowa. No bo jak miałby przekazać komuś informację o tym, że najbliższa mu w organizacji osoba została znaleziona naga, wisząca za szyję i sina. Zupełnie inaczej byłoby gdyby zginęła za Murem - wykonując swój zaprzysiężony obowiązek, chroniąc cywilizowanego świata przed niebezpieczeństwami czyhającymi poza nim. Taka śmierć - choć zapewne przypadała w udziale dziesiątkom ubranych w czerń osobom każdego roku - godna była obwieszczenia w każdej prowincji, od Cesarstwa po piaski pustyni. Co prawda nikt tego nie robił - kogo obchodził jakiś Szczur, zgnieciony przez olbrzymią małpę czy zaszlachtowany przez dzikich po drugiej stronie świata? Gdyby jego i setek mu podobnych tam nie było, to tytaniczne goryle w każdej chwili mogły rozgnieść dom jakiegoś kmiecia czy roznieść na strzępy karawanę, o tym jednak nikt wolał nie myśleć.
- Murino... - powiedział, czując że jego głos się łamie. Nie wiedział, czy Murino przybyła na Mur uciekając przed prawem. Niezależnie od jej powodów, złożenie przysięgi "zmywało" wszystkie popełnione przez nią wcześniej grzechy... a i tak doczekała się śmierci gorszej od zwykłego, pospolitego kryminalisty, których zwłoki wisiały czasem na przydrożnych drzewach, dziobane przez kruki i wrony.
- Murino nie żyje - wydusił w końcu z siebie Senju - Przykro mi - dodał też, wiedząc że zapewne nie obchodzi to za bardzo Tochiego.
Co Keizo zrobiłby na jego miejscu? Nie posiadał osoby bliskiej jego sercu... w taki sposób jak dziewczyna bliska była Szczurowi oczywiście. Mógł więc tylko przypuszczać, jakie uczucia wlały się teraz do świadomości ubranego w czerń mężczyzny.
Czy kolorem Shinsengumi jest czerń, bo Strażnik musi być zawsze gotowy na żałobę? - przeleciała przez głowę Keizo taka myśl, gdy ten oparł się o framugę drzwi prowadzących do warsztatu, wciąż nie mogąc do końca pojąc co się właściwie wydarzyło.
Setki scenariuszy wdarły się do umysłu chłopaka. Być może zdecydowałby się na samobójczą misję za Murem, ignorując przysięgę i przy pierwszej lepszej okazji szukając ukojenia w zimnych objęciach śmierci, walcząc samotnie ze stadem dzikich lub watahą innych, mrocznych stworzeń? A może taka tragedia tylko utwardziłaby jego chęć do odpowiedniej służby w Shinsengumi, powodując że kolejne prowadzone w dziczy misje ninja przeprowadzałby ze stalową, okrutną precyzję, sprawiając że każdy kto stanąłby na jego drodze wolałby rzucić się z trzydziestometrowej, kamiennej ściany, odgradzającej cywilizację od nieznanego? Na pewno chciałby jednak zrobić jedną, jedyną rzecz, zanim zdecydowałby się na ostateczne pogrążenie w rozpaczy lub zmianę w zimnego, metodycznego, zatopionego w obowiązkach terminatora.
- Znajdziemy go, Tochi - powiedział wciąż łamiącym się głosem - Znajdziemy go.

[Hitsukejin Shiga]

Przyjaciół trzymaj blisko, wrogów jeszcze bliej.
Misja B 7/45[/color][/b][/center]

Zawsze mogło być gorzej. Zakładamy oczywiście, że dziewczyna, pokonana trudnościami życia na murze, nie popełniła samobójstwa, prawda? Zakładamy, że nie uległa horrorom i okropniościom tego co za murem, że jej psychika nie pokruszyła się zupełnie, na tyle, by popełniła tak straszny, przerażający czyn, prawda? No nie, przecież nie mogła by tego zrobić. To na pewno bylo morderstwo. I na pewno zrobił to mężczyzna. Bo przecież kto inny i po co, rozebrał by do naga kobietę o niebywale jednak zachęcających - przynajmniej za życia - walorach. Przecież logiczne jest, że jeśli ktoś rozebrał taką ładną dziewoję, to po to by ją zgwałcić. Chociaż czy ona była zgwałcona.... Czy jej ciało nosiło jakiekolwiek ślady inne niż powieszenie.... Tego Keizo nie wie. Bo nie starczyło mu zimnej krwi, by sprawdzić zwłoki, wolał narzygać na ścianę. Kiedy jednak się zebrał, pognał do strażnika.
Jego rzyganie nie było przeraźliwie głośne, więc samo to nie zwabiło żadnej ciekawskiej duszy. Musiał więc on pare minut pokrążyć po murze, by znależć kogoś ważniejszego rangą niż szczur.
Dokładnie siedem minut. Strażnik pognał w stronę w którą wskazał Keizo, straznik rangą Ogara, a Keizo pognał spowrotem do Tochiego. Tochiego w kuźni nie było, wyszedł na zewnątrz, zaczerpnąć świeżego powietrza. Chłodny wiatr owiewał zgrzane od... ciężkiej pracy ciało.
Keizo zaczął od wywołania go do tablicy jego umieniem. Chłopak uśmiechnął się ciepło, odwracając się do Keizo i rękawem ścierając pot z czoła.

-Co ci tam potrzeba, przyjacielu? - Spytał, z uśmiechem na ustach. Nie spodziewał się tego, co ma mu do przekazania Keizo. Mam być szczery? Nikt by się tego nie spodziewał. Keizo na szczęście nie wyskoczył prosto z mostu waląc - Twoja ukochana nie żyje! Nie, Keizo był zastanawiający. Taki... niepokojący. Ale jego ton sprawił, że Tochi zaczął patrzeć z lekkim niepokojem na niego. A gdy padło imię jego ukochanej, nieco się skrzywił.
-Co? Coś się stało? - Spytał, choć w jego głosie było wyraźnie słychać nadzieję, że Keizo się wysłowi i powie, że nie, że wszystko spoko, że jego ukochana ma się dobrze i kompletnie nic jej nie zagraża. Ale...
-CO?! - Ryknął chłopak, przeglądając swoją pamięć. Nie szła przecież na żadną misję, nie ruszała się tego dnia z muru. - NIE ŻYJE? MOŻE JEST RANNA?! CO, DZICY? ATAK?! - Panika. Desperacja. Przerażenie.

Dopiero po dłuższej chwili.. pustka. Tochi złapał Keizo za rękę, nie mogąc ustać w miejscu. Miękkie nogi, kiwał się jak osika. Gdyby nie Senjuu, pewnie by spadł z muru na głowę i dołączył do ukochanej. Cały świat nagle wypierdolił się na ryj. Zupełnie do góry nogami.
Kilka długich minut ciszy. Mocnego uścisku na nadgarstku. Cicho płynących z oczu łez, sunących po bliznach na połowie twarzy i jak perełki lśniących po zdrowej połowie.

Ciszę przerwał strażnik, którego zaalarmował Keizo. Był... wściekły. Podszedł do dwójki, szczura i Ogara ze złością wymalowana na twarzy.
-To jakiś żart? Jak jesteś ogarem to myślisz, że inni mają po Tobie sprzątać? Tam nie ma żadnego ciała. Nic tam nie ma, prócz naszczanego i narzyganego. Kurwa do kibla nie zdążyłeś?! - Warknął mężczyzna i kułakiem szturchnął Keizo, wymierzając kuksańca.
-Lepiej wróć mur fortyfikować, a nie sobie jaja robisz. - Dodał po chwili. Tochi poluzował uścisk. Przeprosił, mówiąc, że musi zostać sam. Nie spojrzał na Keizo. Odszedł w tylko sobie znanym kierunku.