Szpital

[Rei Uta]

Rei spoglądał na odpływające okręty, do czasu aż oba nie zniknęły za horyzontem. Mała barka kołysała się na leniwie nadciągających falach, a młody wojownik wciąż nie potrafił odnaleźć dalszego sensu w tym całym szaleństwie. Dopiero gdy spływające łzy całkiem wyschły, dotarł na brzeg stając u boku swojego towarzysza. Wiedział że zmarnował zaufanie którym obdarzyli go mieszkańcy tej osady, puszczając wolno piratów. Większość i tak postanowiła wrócić do swoich domów, zanim jego stopy na powrót trafiły na twardy grunt. Dostrzegł kątem oka jak dziadek który podarował mu jedzenie również odwrócił się na pięcie, a jemu w tym momencie całkiem pękło serce. Gdy adrenalina opuściła jego ciało, Rei poczuł jak rany których doznał podczas starcia dają o sobie znać. Świat nagle zniknął za ciemną zasłoną, zmuszając chłopca do oparcia się o najbliższą ścianę. Zdawał sobie sprawę ż tego że zmarnował zbyt dużo energii, praktycznie cały zapas swojej chakry poświęcił na próbę zniszczenia chociaż jednego okrętu. Tatsuo zajął się rozmową z zaciekawionymi mieszkańcami, a jemu serce krwawiło gdy słyszał kolejne kłamstwa z jego ust. Przecież oni nie mieli już najmniejszych szans na przetrwanie... Korsarze nie pozostawią takiej zniewagi bez echa, zbiorą nowych na miejsce zabitych towarzyszy i wrócą by spalić doszczętnie wioskę w której ktoś ośmielił się im przeciwstawić. Maji nie wierzył by mur po ostatnich stratach, miał czas i ludzi by zając się jedną wioską rybaków...Skazali ich na śmierć.
-Bardzo... Przepraszam
Dodał tylko na koniec, nie odpowiadając nawet na zaczepkę barda. Jakim heroizmem, czy ten człowiek był tak bardzo naiwny by myśleć że pojedyncze starcie i walka na murze może coś zmienić. Walczył zawsze za swoich towarzyszy, chciał by nikt z jego grona nie musiał nigdy cierpieć. Teraz na swoim sumienia miał już jednego trupa, a kolejni żyli w oczekiwaniu na cios który zabierze ich z tego świata. Chciał tylko znaleźć miejsce do spania, by móc zapomnieć na chwilę o wszystkim za co odpowiadał... Oraz za to czego wkrótce będzie winien. Sam nie wiedział kiedy zasnął, na miejscu wskazanym mu przez tego samego staruszka. Jego sny były równie mroczne jak myśli których nie umiał od siebie odpędzić. Stojąc na niewielkiej barce, widział w świetle księżyca jak gnijące trupy, z wolna płyną w jego stronę wyciągając swoje długie łapska... Świt przywitał go pierwszymi promieniami słońca, a chłopak czuł że po otwarciu oczu czuje dalej jedynie przejmujący żal. Nie wiedział czy chce wstać ze swojego legowiska, czy po prostu dalej pogrążyć się w odmętach mroku który stał się jego nowym towarzyszem. Dopiero gdy na zewnątrz zawrzały pierwsze rozmowy, chłopak wyszedł na świat pragnąc jedynie jak najszybciej odejść z tego miejsca. Bard był gotowy chwilę później, jednak trudno było liczyć na gorące pożegnania. Odchodzili z tego miejsca jako przegrani, jako jeźdźcy apokalipsy którzy ściągnęli na mieszkańców wioski rybackiej same nieszczęścia...
-Wiesz że z naszej winy oni wszyscy najpewniej nie przetrwają do przyszłego tygodnia... Zostaliśmy mordercami
Chłopak szedł u boku swego towarzysza, jednak trudno było w nim szukać dawnej wesołości... Nie posiadał w sobie nawet odrobiny chęci na kontynuowanie tego przedstawienia. Tatsuo postanowił wspomnieć o jego obietnicy morelowego ciasta, jednak w tej chwili wizja powrotu do domu była tak daleka, jak szansa na to by mógł spełnić swoją powinność względem pozostawionych za plecami ludzi. Wracali na mur bez lekarstw, wracali jedynie z nowymi ranami oraz doświadczeniem które nie było nawet trochę przyjemne. Nie miał ochoty na nowe misje, nie chciał znowu czegoś spartolić... Myślał wciąż o tym jak słaby jest w stosunku do wyzwań które wciąż rzucał mu świat, potrzebował więcej siły, potrzebował kogoś kto wskaże mu drogę do celu... Tylko gdzie szukać swoich odpowiedzi.
-Muszę znaleźć nowy sens przyjacielu... Powiedz mi jak mam to zrobić
Chłopak wciąż ze spuszczoną głową nie potrafił nawet spojrzeć w oczy Tatsuo... Czuł się jedynie coraz gorzej.

[Souei]

Misja C
52/45 Bez poważnych ran na ciele, ale z ranami na duszy panowie wracali z Fudai z powrotem do Shi no geto. Trudno było pogodzić się ze świeżymi wyrzutami sumieniami i wizją nieszczęśliwej przyszłości mieszkańców wioski, którą pozostawili za plecami. Obietnice stania się lepszym człowiekiem składane samemu sobie nikomu życia nie uratują, ale przynajmniej dają motywację do tego, aby nie poddać się w życiu po jednej porażce.
Tatsuo był w o wiele lepszej kondycji fizycznej niż Rei, mimo że oboje zdążyli wypocząć przez noc w Fudai i otrząsnąć się z bitewnej zawieruchy. Mimo tego, na Reiu wciąż pozostawały rany w postacie przebitego ramienia i wielkiego guza na czubku głowy. Obie wyleczą się z czasem, lecz póki co wciąż były odczuwalne. Nie z tego powodu przybyli jednak do szpitala pod Murem. Spodziewali się zastać tutaj tego samego człowieka, który spowodował całą tą eskapadę, która szybko nabrała tempa i przerodziła się w morską bitwę. Nie taki był pierwotny plan, ale może chociaż same ambicje zostaną docenione przez mężczyznę, który ostatecznie niczego nie stracił na zatrudnieniu ich? Niczego, oprócz czasu i szansy na odzyskanie leków, oczywiście. Teraz utrata zapasów medykamentów dla pacjentów była już nieodwracalna. Piraci odpłynęli w siną dal i sami wykorzystają to, co Kazuko dostarczył do ich ładowni.
- Oh, to wy... I jak poszło? - Gdy tylko spostrzegł ich w pobliżu szpitala, od razu zagadał, ciekawy rozwiązania całej sytuacji.
W miarę opowiadania mu całej historii przez Tatsuo i Reia, jego mina rzedła coraz bardziej, aż w końcu, gdy wszystko zostało już powiedziane, na jego twarzy nie było widać gniewu, lecz troskę.
- A teraz, nic wam już nie jest? - Zapytał, gdy zobaczył opatrzone ramię Reia. Nie krzyczał i nie rzucał obelgami, jakoby to dwóch nieudaczników nie potrafiło wypełnić prostego zadania. Być może nie powinien prosić o pomoc duetu przypadkowych przybyszów, lecz powierzyć sprawę całemu oddziałowi Shinsengumi? Tak, to była ewidentnie również jego wina i dopóki wszystko skończyłoby się dobrze, to nie byłoby sprawy. Gdy jednak zadanie poszło nie po myśli wszystkich, teraz również i on mógł mieć przez to kłopoty.
- Jeśli chcecie, możecie zgłosić tą sprawę piractwa w Fudai do dowództwa. To nie moja działka, ja mam tutaj swoich pacjentów. Nie róbcie sobie jednak nadziei, podczas ostatnich wydarzeń ponieśliśmy spore straty. - Naturalnym więc było, że ciężko będzie angażować im się teraz w takie operacje. Co więc dalej stanie się z biednymi, bezbronnymi mieszkańcami przybrzeżnej wioski? Na pewno nic dobrego.

// Na tym zakończymy. Dziękuję bardzo i przykro mi, że się nie udało. Misja nie została zakończona sukcesem, ale w wycenie oprócz cząstkowych PH mogą wam dać jakieś ryo za fatygę czy coś w tym stylu. Z racji tego, że piszcie trochę wstecz, to napiszcie jeszcze tutaj pościka jak składacie meldunek panu ze szpitala i jesteście wolni. Rany Reia po jakimś rozsądnym timeskipie można uznać za w pełni wyleczone bez żadnych śladów (chyba że sam chce mieć bliznę na pamiątkę).

[Tatsuo]

Zostaliśmy... mordercami? Nie chciałem tego pokazać, lecz jego słowa przecięły mą duszę niczym ciernie wchodzące w ciało, tworzące rany, które trudno będzie zasklepić. Nie spoglądałem na mego towarzysza, skupiając swój wzrok na drodze przed sobą. Tych drzewach, pojedynczych krzaczkach czy po prostu ubitej ziemi. Lecz moje myśli błądziły w kompletnie innych terenach, niebędących do końca tym, co możemy w rzeczywistości naszej odnaleźć. Nawet nie mając krwi na własnych rękach, przyczyniłem się do tego, że po raz kolejny ktoś utracił swój żywot. Zamykając oczy, które może nawet już nie były oczami, a rozklejoną breją krwi i innych żylaków. Jednak oni już nie powiedzą nic. Nie zwyzywają, nie spojrzą na Ciebie ze wzrokiem pełnym wyrzutów. Najgorsi byli ci mieszkańcy, trwający teraz w jakiejś ciemnicy, czekający na to, aż śmierć do nich przyjdzie. Starałem się nie spoglądać na nich, chcąc jak najszybciej uciec z Fudai. Mając nadzieję, że może sumienie ułaskawi me czyny.

– Nie wiem, jak masz to zrobić, Rei. Tak jakby ja... wiesz... ech. – Wypaliłem w końcu dość nieskładnie, nie chcąc zamykać się w swojej bańce. Ostatnio już miałem taki moment, gdy potrzebowałem się komuś wygadać, bo za bardzo tłamsiłem w sobie uczucia. Nie jest to umiejętność, której chciałbym się z siebie pozbyć, ale bywa naprawdę cholernie ciężko. Tak po prostu po ludzku. – Chciałbym wierzyć, że dożyją tego kolejnego tygodnia. Tego, że przyjdzie ktoś, kto ich uratuje, że będzie lepiej, że będzie kurwa normalnie. – Ja... Ach, nie. Ja przecież nie przeklinam. Zawsze uważałem, że to niepotrzebne przecinki dla ludzi biednych intelektualnie, lecz teraz, wymówiwszy te słowa, poczułem jakąś ulgę. To jak ta bariera, której przekroczenie wyzwala nas z jakiegoś ciężaru. – I po prostu wiara to czasami jedyne, co mi pozostaje. Mam nadzieję, że odnajdziesz w sobie nowy sens do życia. Przy boku swojej mamy lub nie... Pozdrów ją, gdy już się wreszcie spotkacie, ale ja chyba powrócę do mojej winnicy. Życie tam było prostsze mimo wszystko. – Uśmiechnąłem się ciepło, przystając wreszcie przed chłopakiem.

Spoglądając mu w oczy, chcąc mu przekazać, choć część dobrej energii, jaka we mnie pozostała. Nie za bardzo myśląc, co robie, lecz po prostu czując, że chyba obaj tego potrzebujemy, przytuliłem chłopaka. Niespokojny zimny dreszcz przeszedł przez me ciało, a pot wręcz błyskawicznie pojawił się na dłoniach, wtapiając się pomiędzy blizny od oparzeń. – Nie strać swojego zapału. Będzie dobrze. Taką mam nadzieję. Gdybyś potrzebował pomocy, a może czuł się samotny... to, to zawsze możesz mnie spotkać gdzieś w Antai. – Odkleiwszy się wreszcie, ruszyłem w końcu w swoją stronę, pozostawiając Mur i złe wspomnienia z niego w swej historii. A przyszłość niech będzie o wiele lepsza.

z/t

[Rei Uta]

Ostatnia noc nie należała do zbyt przyjemnych. Rei raz za razem rzucał się po własnym posłaniu, starając się odpędzić od siebie mroczne koszmary. Ranek przywitał go bladym promieniem słońca, którego uderzenie w twarz przywróciło bohatera do realnego świata. Czuł się znacznie gorzej niż wczorajszego dnia.. Ból ramienia przypominał o poniesionych ranach, cisza w opuszczonej osadzie powodowała że serce przeszywał sztych mroźnego ostrza. Chłopak postanowił czym prędzej opuścić to miejsce, wiedząc że zbyt długa obecność tutaj spowoduje że całkiem odejdzie od zmysłów...

Rei podróżując u boku swego towarzysza, co jakiś czas spoglądał przed siebie, wiedząc że już zaraz będzie musiał przyznać się do porażki. Trudno było tu szukać wzniosłych rozmów, zdania które wypowiedzieli, można było policzyć na palcach obu dłoni. Rei nie chciał wciąż uwierzyć że to wszystko ich wina, że tak łatwo skazali i pozostawili tych którzy pozostawili w ich rękach swój los. Maji był jedynie marionetką, która gnana wiatrem lądowała wszędzie po świecie... Czemu jednak zawsze kończyło się to źle dla osób postronnych. Dla chłopaka życie było wciąż tylko przygodą, walczył z coraz to trudniejszymi przeciwnikami by samemu stawać się coraz mocniejszym. Jednak w jaki sposób to wszystko mogło oddziaływać, na istoty które nie posiadały w sobie tyle odwagi i siły by samemu obronić się przed wszystkimi innymi. Kilka godzin później mogli ujrzeć przed sobą kilkanaście osób w czarnych mundurach, co jasno wskazywało że zbliżają się do siedziby shingensumi...

-Ja idę coś zjeść... Jeśli chcesz możesz złożyć raport o naszej nieudolności
Rei nawet nie czekał na odpowiedź, po prostu odmachał swojemu przyjacielowi zmierzając w stronę gdzie wreszcie napełni swój żołądek. Mimo całego zamieszania, niechęci do dalszych działań, przygnębieniu i połowicznej depresji... Chłopak wciąż posiadał apetyt rozbitka który przez rok żywił się dziką roślinnością. Co więcej mógł tutaj uczynić, przecież był tylko małym punktem w całym tym szaleństwie... Musiał odnaleźć drogę którą teraz zamierzał podążać.

z/t

[Ayatsuri Yuu]

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Yuu]

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Yuu]

  Ukryty tekst

z/t

[Tsukune]

Ayatsuri Yuu
Możliwe iż Seria misji? "Złego Dobre Początki?" Na podstawie Zlecenia Misja rangi C
"~...Co się stanie gdy szaleniec spotka...~"

3/28 Nasz bohater zaczął myśleć...zabrzmiało to jakby do tej pory nie myślał...Może tak było? Któż to wie. Raczej tutaj chodziło o rozmyślanie na temat chmur jakie pojawiły się na niebie i aktualnej nienawiści do tak bardzo cennego i czasem a raczej bardzo często "drogiego" surowca jakim jest zdawałoby się "zwykła" woda. Zapewne to zadziwi wiele osób ale w niektórych miejscach woda może być bardzo drogim surowcem...a czasem sucha ziemia może stać się bardzo cenna. Wszystko jest zależne od tego gdzie i kiedy się znajdujemy. No ale wracając do ważniejszego wątku. Wiatr sprawił iż naszemu przyjacielowi? Chyba mogę sobie pozwolić na takie stwierdzenie...W końcu co takiego może mi zrobić? Przecież nie ubije narratora który tak naprawdę nigdy nie istniał i nie może kierować jego losem ku nieuchronnej brutalnej a zarazem widowiskowej śmierci. Prawda? Prawda. Widzicie? Nawet sam się ze sobą zgadzam! Jednak wracając do tematu. Po szybkim otrząśnięciu się z ciemności i zrozumieniu iż to tylko zwyczajna zdawałoby się kartka papieru była wynikiem ciemności. Yuu poczuł się głupio. Czy miał ku temu powody? Chyba raczej nie. W końcu "czucie" a "bycie" głupim to dwie różne i odmienne sprawy.
Trzebabyło przyznać naszemu bohaterowi to iż w wielu starych zniszczonych zwojach znajdowało się o wiele więcej informacji niż na wspomnianej kartce. Tylko czy te zwoje były narażone na różnorakie temperatury? Na dotykanie przez każdego? Na dopisywanie, opluwanie, doczepianie nowych kartek? Chyba raczej nie. No ale trzeba przyznać, mimo iż była to stara kartka zaintrygowała naszego bohatera na tyle aby pomyśleć o udaniu się do osobnika, który ją wywiesił. Jednak przez rygor wojskowy...a może po prostu przez samego siebie? Któż wie dzisiejszych bohaterów co oni sobie za rygory narzucają. Nie miał "ochoty" od tak wyruszyć w podróż...tylko jednak ciekawość była na tyle wielka iż znalazł plan by móc się udać to sprawdzić. Pierwsze co uczynił skierował swe nogi i myśli no swojej nauczycielki? Mo osoby u której zaczynał swoją pracę w owej "armii". Teraz więc pozwólcie iż wejdziemy do miejsca w którym znalazł się Yuu.
Każdy chyba kiedyś widział szpital? Masa krwi, flaków, upiorów...a nie zaraz to tylko moje szaleństwo się odzywa. W szpitalu oczywiście takich rzeczy nie było...prawda? Za to było sporo rannych mniej lub bardziej. Jednak kobieta której szukał zajmowała się najciężej rannymi. Aktualnie miała lekką przerwę między pacjentami? I przeglądała papiery. Nie patrząc w twoją stronę bo zapewne poznała twój głos...a może po prostu uznała iż po prostu przynosisz jej kolejną stertę papierów? Jednak gdy poczuła podniszczony papier spojrzała wpierw na te resztki a następnie uniosła na Ciebie głowę
-Skąd to masz? zaczęła ale po chwili dodała -W sumie nie istotnie skąd to masz. Część pacjentów wspominała o Kigi'im że coś dziwnego odwala. Skoro jesteś ciekawy idź zobacz co takiego znowu odpierdala. Mam dość słuchania od pacjentów o tym świrze...ostatnio jak ktoś od niego przylazł miał praktycznie całe ciało w jakichś bąblach...jedno na ramieniu nawet wyglądało jak jakieś oko. Z resztą, sam sobaczysz jaki z niego dziwak jak do niego dotrzesz. Nikt dokładnie nie zna jego lokacji. Znajduje się w lesie nieopodal muru. Jestem pewna iż mimo wszystko łatwo go znajdziesz stwierdziła spokojnie. Mogłeś dostrzec przez chwilę na jej twarzy jakiś dziwny rodzaj uśmiechu? Trudno było powiedzieć czy to był na pewno uśmiech. Jednak mogłeś odczuć wrażenie iż wspomniany grymas mówił coś w stylu "Powodzenia z tym dziwakiem" a może "Tylko nie przyłaź do mnie jak coś odpierdoli". Szczerze mało było ważne jak to odczytałeś. Pewne było to iż idziesz do niego na własne ryzyko. A czy będziesz po powrocie miał trzecie oko wielkości głowy na ramieniu lub plecach to inna kwestia.
Więc chyba przyszła pora aby wyruszyć do miejsca gdzie ten dziwny osobnik się znajduje? Wielkiej ilości informacji to nie otrzymałeś. Dostałeś tylko obszar w którym może się znajdować. Czyżby nie lubił obcych? Jego badania były tak groźne? A może to swoisty sprawdzian? W stylu iż tylko godna osoba będzie w stanie się u niego szkolić i wytrzymać jego dziwactwa? Wiele pytań a jeszcze mniej odpowiedzi. Zaś jak znalazła się jakaś odpowiedz to generowała ona tylko kolejne pytania. Jednak było pewne. Jest ryzyko jest zabawa. Jednak nim zamknąłeś drzwi usłyszałeś jeszcze od Wilczycy
-Często testuje swoje środki na pomocnikach Czy chciała ciebie w ten sposób ostrzec? Poinformować? Przestraszyć? Zaintrygować? Jedno było pewne...To na pewno będzie bardzo intrygująca lub intrygujące misje.

[Ayatsuri Yuu]

Co tu dużo gadać, ewidentnie Mibu nie była fanką alchemika. Cóż, jeśli faktycznie rezultaty jego eksperymentów były takie, jak właśnie usłyszał, to Yuu szybko przejdzie ochota na pomaganie komuś innemu w pracy. Ale kobieta z pewnością tylko koloryzowała, nie chcąc tracić siły roboczej, prawda? Prawda?
Jaka by nie była odpowiedź, zdecydowanie zapał Ayatsuri'ego trochę zmalał po tej rozmowie. Wiedział jednak, że musi się wciąż rozwijać, a oprócz zwiększania siły i różnorodności swoich marionetek, lepsze trucizny z pewnością byłyby doskonałe do tego celu. Ale co mu po dawce czy paru? Należało nauczyć się je wytwarzać. Cały czas miał w pamięci sytuacje, gdzie był za słaby, by się wykazać, z mijającym czasem coraz liczniejsze. Każda porażka jednak pokazywała mu w czym jeszcze musi się rozwijać, nie były więc one tak całkowicie bezwartościowe. Pewnie, doświadczył dużo bólu, ale dzięki niemu wyszedł też zwycięsko z wielu trudnych sytuacji - nawet jeśli chciał więcej.
Nie było co rozważać nad ostrzeżeniami - fakt był taki, że nawet jeśli alchemika tu nie lubiano, miał pozwolenie na podróżowanie między obiema stronami Muru - czyli musiał przysłużyć się Shinsengumi. Choć niebezpośrednia, była to wystarczająca rekomendacja dla Yuu. W końcu w innej sytuacji organizacja by go nie wspierała w żaden sposób.
-W takim razie ruszam. - odpowiedział tylko Wilczycy, by opuścić budynek niezwłocznie po tym i ruszyć do bramy. Ten odcinek pokonał jeszcze pieszo, ale, jak to miał w zwyczaju, kiedy tylko wyszedł z Shi no geto, sięgnął do torby po zwój i odpieczętował kukiełkę, której używał do podróży. Kiedy wsiądzie na gigantycznego pająka i połączy się z nim linką chakry, będzie już gotowy do podróży. Nie dość, że nie musiał męczyć się w podróży, marionetka była od niego znacznie szybsza, więc podróż do lasu znacznie się skróci. Teraz tylko znaleźć siedzibę Kigiego. Jak to nikt nie wiedział, gdzie on mieszka? Przecież bywali już jacyś ochotnicy, prawda? A nawet jeśli nie to ktoś by się w końcu natknął na budynek w samym środku. Nie był tak czujny, jak byłby już w czasie zlecenia, ale jako shinobi zasze zostawał trochę na ostrożności - nigdy nie wiadomo czego można się spodziewać, nawet w najlepszych chwilach. Poszukiwał jakiejś chatki czy czegoś takiego - wątpił by alchemik dysponował czymś więcej - ale nie omieszkał uważać na ewentualne pułapki i nie zbliżać do zwierząt, które mogłyby zapragnąć czegoś większego na obiad.

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
odznaka ninja, duża torba (z tyłu przy pasie), torba (na lewym boku), dwie kabury na broń (lewe udo), dwie kabury na broń (prawe udo), 10m bandaża zawinięte na rękach, płaszcz, Yakei (oficjalny strój Shinsengumi), dwa małe pojemniki na substancję (na ramieniu – w jednym płyn, w jednym maść), plecak (na plecach)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Ku przygodzie mój kamracie !!! -> viewtopic.php?p=200146#p200146

[Genzou]

- Spokojnie nic się większego nie stało, najprawdopodobniej pozrywałeś tylko mięśnie, a prosiłem cię abyś używał techniki z rozwagą... - biadolił całą drogę do szpitala blady jak wapień Washi.
Genzou był w stanie dopiero coś powiedzieć, gdy dotarli do szpitalnej recepcji. Oczywiście po wyjściu z placu treningowego, musieli przejsć cały kompleks, gdyż jak się okazało szpital był usadowiony w strategicznym miejscu shinsenu. A to położenie jak na złość było po drugiej stronie. Dlatego gdy dotarli do identycznie wyglądając budowli jak każda inna w tym miejscu tylko z inną plakietką, nasz bohater odetchnął z ulgą, wreszcie wyrzucając z siebie:
- Miałem duże trudnosci z wykonaniem techniki i jak już się udało ją wykonać to ze szczęścia zapomniałem o twoim ostrzeżenie. - Białooki wyrzucił to z siebie z widocznym trudem, a to z tego powodu, że ból w prawym ręku bardzo mu doskwierał. Przy ladzie nikogo nie było akurat z rejestracji, dlatego mentor młodzieńca zaczął energicznie uderzać w pobliski dzwonek. Gdy po kilkunastu trafieniach nikt nie przychodził, zaczął jeszcze nawoływać:
- Przepraszam, jest tu kto !
Po dłuższej chwili z zarumienioną pielęgniarką przyszedł starszy lekarz na oko po pięćdziesiątce. Mijając próg jeszcze się śmiali, a gdy zobaczyli mężczyzny przyjęli grobową minę.
- Kto potrzebuje pomocy ? - zapytał lekarz
- Ten chłopak. - palcem wskazał Washi
- Yhmm... Jaka ranga ? - lekarz zaczął przeprowadzać z Genzou wywiad
- Nezumi proszę pana - grzecznie odpowiedział chłopak. Jego prosta odpowiedź spotkała się z konsternacją doktora. Zapadła niezręczna cisza, a pracownik placówki długo przetwarzał dane.
- I oczywiście jako Nezumi nie byłeś na Murze? - podjął ponownie członek szpitalnego personelu.
- Nie, proszę pana - grzecznie odpowiedział młodzieniec
Lekarz wziął głęboki oddech i wyrzucił z siebie:
- To co tutaj dupę zawracacie tymi wrzaskami i waleniem w dzwonek. Ludzie tutaj jest szpital do cholery jasnej, a my jestesmy na murze. Jak ludzie proszę teraz odwrócić się i pójść do poczekalni, jak przyjdzie na was pora to zostaniecie zawołani.
Washi próbował coś powiedzieć, jednak doktor szybko zgasił jego zapał:
- A ty grubasku siedź cicho i się nie odzywaj. Jeszcze nie zapomniałem jak mi ostatnio pielęgniarki podszczypywałeś.
Washi jak szybko otworzył usta tak je zamknął i zaczerwiony pociągnął za sobą chłopaka do następnej izby, gdzie znajdowała się wcześniej wymieniona poczekalnia.

[Genzou]

Białooki wraz ze swym opiekunem z Shinsengumi udali się do szpitalnej poczekalni. Chłopak z pobolewającą ręką kwaśno rzucił do Washi`ego:
- Tylko proszę nie mów mi, że tutaj też masz same siostry albo jakieś dziewczyny, którym kiedyś, gdzie sam pomogłeś.
Mężczyzna z początku się zapowietrzył lekko zawstydzając, jednak gdy usiedli wyczekujących aż zostaną wywołani przez lekarza odezwał się:
- Co za bezczelność, nie dość, że smarka uczę technik, mimo moich próśb nie słucha się i lądujemy przez niego w szpitalu to jeszcze wierzy w fałszywe oskarżenia mojej osoby. Naprawdę zero wdzięczności z twojej strony.
Genzou nic na to nie odpowiedział, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego mentor uderza w czułe struny, aby go zmiękczyć. Jednak młodzieniec nie miał pod ręką żadnej riposty, dlatego odpuścił sobie ewentualne odpowiadanie.
- A jakbyś chciał wiedzieć, ja wtedy nikogo nie szczypałem po tyłku tylko łapałem pszczoły, które akurat na pośladkach leżały.- wyjaśnił Washi
- Hahahaha ! A to żeś teraz powiedział, chyba sam w to nie wierzysz.- wybuchając śmiechem nasz bohater wygasił ducha towarzysza z Shinsengumi.
- Dość tego ! Jesteś już w szpitalu, tutaj dobrze się tobą zaopiekują. Jak tak bardzo przeszkadza ci moje towarzystwo to siebie idę. - zdenerwowany Washi odpowiedział i wstając z krzesła ruszył w stronę wyjścia.
- Zaczekaj ! Washi ! Przepraszam ! - usiłował jeszcze powstrzymać go Genzou, jednak jego mentor wychodząc z placówki nawet się nie odwrócił. Białooki głośno westchnął, zrobiło mu się głupio, a oskarżycielskie spojrzenia reszty oczekujących skutecznie go zawstydziły. Brak towarzystwa doskwierały chłopakowi, zwłaszcza jak się okazało musiał odczekać bite pięć godzin zanim został wezwany do gabinetu.
- Shinsen V, Nezumi, Genzou !
Właśnie po tych słowach wypowiedzianych z zabiegowego chłopak przebudził się z transu w którym liczył łączenia paneli na podłodze. Wstał, syknął z bólu i ruszył niemrawo do miejsca skąd usłyszał dźwięk nawoływania. Podtrzymując zdrową ręką tą chorą wszedł do środka pokoju.

[Genzou]

Wszedł do środka pomieszczenia, rozejrzał się po gabinecie, starając się zapamiętać każdy szczegół. Po oględzinach był w stanie powiedzieć, że gabinet miał bardzo dużą powierzchnię. Znajdowało się w nim 5 boksów, trzy po prawej stronie i dwa po lewej. Każda z wydzielonych przestrzeni miała łóżko, które odgrodzone było parowaną, za ostatnim łożem po lewej stronie znajdowało się biurko. A zanim na całej ścianie rozpościerała się wielka szafa, która miała przeszklone drzwiczki. Dzięki temu chłopak doskonale mógł się przyjrzeć co się w niej znajduję. Niestety nazwy opakowań nic mu nie mówiły, tak samo jak różnego rodzaju roślin. Oczywiście jedynie co był w stanie wysnuć toto, że cała ta wielka szafa zawierała w sobie różnego rodzaju medykamenty.
- Dzieciaku ! Długo będziesz tak stał i się lampił na wszystko co dookoła. - zapytał opryskliwie poznany już lekarz
- Nnnie, proszę pana, już idę - zaskoczony Genzou, ruszył w stronę doktora.
Nasz bohater udał się do wskazanego boksu przy którym stał już znachor organizacji. Usiadł na łóżku i czekał na dalsze instrukcję, które właśnie nadeszły.
- Co ci dolega ? - pierwsze pytanie wyleciało jak z karabina
- Użyłem techniki, która zwiększyła moją siłę ciosu. Rozemocjonowany uderzyłem najsilniej i najszybciej jak tylko potrafiłem. Właśnie po tym zdarzeniu najpierw poczułem jakby w moim ręku coś się zwolniło, a później silnie rwący ból. - wyjaśnił młodzieniec
- Gratuluję, naderwałeś mięsień... - Lekarz udał się do szklanej szafy z której wyciągnął jakąś maść oraz zerwał kilka zielonych listków z doniczkowej rośliny. Wrócił do Genzou, podał mu listki..- Żuj to, tylko bardzo dokładnie i pod żadnym pozorem nie połykaj listków. Masz przełykać sam sok z rośliny, zrozumiałeś ? -... po wydaniu polecania, sam nabrał trochę przyniesionej maści i zaczął ją wsmarowywać w skórę chłopaka... - Nie widzę, żadnych pękniętych naczyń krwionośnych, także do jutra pewnie ci przejdzie. Dzisiaj już masz niczego tą ręką nie robić. Czy to jasne ? Jeżeli jutro do mnie wrócisz z tym samym, będę wiedział, ze znowu się przedźwigałeś. A wtedy przetrzymam cię w szpitalu cały tydzień w izolatce. A teraz żegnam. - lekarz zakończył swój wywód, wyganiających pośpiesznie chłopaka z gabinetu. Genzou gdy już znalazł się za drzwiami gabinetu ruszył w stronę kwater shinsenu.

z/t