Siedziba władzy [administracja + sala Protektora]

[Motoko]

Czy tak też nie wychodziło zawsze, kiedy ktoś zdawał się w pewnym momencie otwierać i wykładać karty na stół, wszystko było wdeptywane ciężkimi buciorami w brudną ziemię? Nastolatka nie musiała się nawet starać znaleźć odpowiednią osobę, która by ściągnęły ją na ziemię, wystarczyła jakaś poważna kobieta od rekrutacji, która w istocie jej nie znała i z tego co widać też nie chciała tego stanu zmienić. Tylko czy można było jej się w jakikolwiek sposób dziwić? Motoko nawet przez myśl nie przeszło, żeby w jakikolwiek sposób dać kobiecie sposobność do zrozumienia, że jej słowa ją tknęły, bo przecież była przyzwyczajona do tej chłodnej obojętności, z którą każdy człowiek spoglądał na drugą osobę, a przynajmniej tak też chciała sobie wmówić. Brak odczuwania wszystkich tych emocji, które ściskały każdy jej skrawek jestestwa był niemalże niemożliwym, dlatego nic dziwnego, że starała się utrzymać swoją pozę zrozumienia i względnej obojętności, która niemalże weszła jej, jak jakaś maniera, prosto w żyły. Tylko to wciąż była gra, coś przed czym chciała uciec, a zwyczajnie, po ludzku, nie potrafiła.
- Wszystko jasne i wciąż jestem zainteresowana. - przytaknęła jedynie, nawet nie siląc się na żadne kurtuazje, czy też złośliwe komentarze, przestawała powoli mieć na to siłę. Lakoniczne odpowiedzi zdawały się być w takiej jednostce czymś, czego pożądał każdy człowiek, który chciał trochę spokoju, a do czego właściwie dążyła ta czarnowłosa dziewczyna? Odpowiedź zdawała się być niewiadomą, całkiem sporą niewiadomą, której kluczem do sukcesu było chyba zrozumienie siebie, bo jak też inaczej mogła określić swojej priorytety? Naturalnie poza tym szczególnym, który ostatnio wybił się ponad wszystkie, mianowicie znalezienie sposobu na zabicie tych, którzy rzekomo są nie do zabicia. Akashi nadal pozostawał gdzieś z tyłu głowy, choć nie był to fakt bliskiego kontaktu, a tego, że w jego ciele, dwa razy znajdował się jej miecz, który winien zwalić go z nóg. Uparcie trzymający się życia chłopak wywarł na niej wystarczające wrażenie, żeby teraz próbowała znaleźć sposób na zneutralizowanie jego zdolności, pytanie tylko, kim byli ludzie jego pokroju. Jednakże takie odpływy w daleką przyszłość były wielce niepoprawne, dlatego dziewczyna zaraz lekko ruszyła głową, wracając wzrokiem do stalowego spojrzenia kobiety, na które odpowiedziała równie stanowczą postawą. - Jedynie tylko kwestia opłaty uniformu zdaje się być małym problemem. Nie wiem, czy jest możliwość odebrania wypłaty żołdu przez wyliczony czas, za który będę mogła uzyskać wcześniej uzbrojenie? - spytała beznamiętnie, siląc się na spokój, bo przecież w tym momencie wcale nie pokazywała, że w pewien sposób nie dysponuje potrzebnymi zasobami, zero ujmy na dumie, chociaż czy porywaczka mogła w ogóle mówić, że w ogóle cokolwiek takiego posiada? Przecież wydała nieświadomą dziewczynę w ręce jakiegoś nieznajomego i bardzo podejrzanego typa. Wszystko było zagmatwane, a ona czekała tutaj, na drugim końcu kontynentu na potwierdzenie swojego losu, który miała nadzieję w ten sposób odpokutować, w końcu nie raz się słyszało, że trafiali tutaj naprawdę podli ludzie, których jedyne co interesowało, to ucieczka przed ścięciem. Jej samej to nie groziło, choć myśl, że miałaby popełnić seppuku była lekko mówiąc...zbyt wczesna, tym bardziej, że ciężko byłoby jej umrzeć z tak niespokojnym duchem, choć kto wie, czy to właśnie przez te pięć sekund przed ciemnością, człowiek nie uzyskuje oczyszczenia?

[Papyrus]

Czy Motoko mogła czuć się niekomfortowo podczas rozmowy z czarnowłosą kobietą? Na pewno były takie szanse.
Chłodna, opanowana i praktycznie niezainteresowana kandydatką na obrończynię Muru czy jej motywacjami. Pobieżne przedstawienie zasad i mechanizmów panujących w tej organizacji były rzetelne, aczkolwiek nieco przydługawe. Mogło wydawać się że jest tego sporo, aczkolwiek prosta hierarchia i nazewnictwo nie były aż tak skomplikowane, a zasady w miarę proste. Może po prostu kobieta nie była na tyle kompetentna do wyjaśniania spraw w krótki i szybki sposób? Mimo tego dziewczę nie zrezygnowało z dołączenia do tej organizacji. Słysząc to kobieta uśmiechnęła się delikatnie, po czym wyjęła z jednej z szuflad w biurku zwój, który rozwinęła. Pierwszym słowem był "Szczur", a zaraz po tym lista imion i nazwisk poszczególnych członków wraz z datami ich wstąpienia do szeregów organizacji. Kobieta wzięła pędzelek, zamoczyła go w kałamarzu z atramentem i wpisała tam imię i nazwisko Motoko, wraz z dzisiejszą datą poniżej.
- No i tyle. Gratuluję, do teraz jesteś częścią Shinsengumi. Zanim hordy dzikusów zaatakują, masz czas na znalezienie sobie kwatery. A następnie migiem kowala bądź zbrojowni, jeśli potrzeba ci miecza czy uniformu. Nieczęsto widuje się tutaj kobiety o takim prowokującym odzieniu, a lepiej żeby ludzie wiedzieli z kim mają do czynienia. Popytaj kogoś po drodze to ci powie. Jak załatwisz swoje sprawy to schodzisz na dół, do obozu namiotowego i szukasz jakiegoś Kapitana żeby wydał ci polecenia. Zrozumiano? - kobieta się nie patyczkowała i natychmiast zaczęła wydawać polecenia, które w gruncie rzeczy miały przygotować Motoko do podjęcia się obrony Muru. Można by to nazwać podstawowymi rzeczami w których trzeba się rozeznać. Gdzie spać? Gdzie jeść? Gdzie pójść po ekwipunek? Całe rozmieszczenie najważniejszych pomieszczeń, a także hierarchia. Przed młodą samurai dużo nauki i przyswajania wiedzy, ale to nic dziwnego podczas wchodzenia w nowe, nieznane środowisko.

[Motoko]

Szczur. Tak szybko z początkującego Samuraja stać się jednostką wręcz ledwo wyrastającą ponad poziomem powierzchni. Tą którą nikt na dobrą sprawę się nie przejmuje i nie zwraca uwagi, choć ciężko powiedzieć, żeby Motoko nie przyciągała różnorakich spojrzeń, przecież byli w miejscu, w którym obecność kobiet była pomimo wszystko znikoma, a ona ubrana w swój kusy mundurek raczej nie mogła zbyt dużo powiedzieć o braku zainteresowania. Wścibskie spojrzenia niemalże od początku ją skalowały i czuła je na swoich plecach, bez żadnego zawahania, wciąż prąc naprzód, bo chyba takie też było jedyne wyjście. Nie mogła więcej pozwolić sobie na taką samowolkę, z jaką również powierzyła życie dziewczyny, bardzo niewinnej dziewczyny, w ręce dosyć podejrzanego i intrygującego gościa, który był jej zleceniodawcą. Czy była to kwestia tych kilku sekund podważenia jej dumy, której nie potrafiła schować do kieszeni, czy też zwyczajny brak wyczucia, że mężczyzna może zrobić jej krzywdę... W najbliższym czasie raczej nikt tego się nie dowie, tym bardziej, że w głowie Motoko nie były żadne biało- i czerwonowłose niewiasty, a hordy dzikich, którzy widocznie naprawdę mają uderzyć. Jeśli do tej pory, wszystkie historyjki, które słyszała nie zostały potwierdzone jako te dziecięce mrzonki i w istocie to wiszące coś w powietrzu, nie było jedynie zabawą wyobraźni, to jedyną racjonalną opcją była ucieczka. Jednakże, czy w ciągu całego swojego jestestwa pod naporem własnej woli zrobiła coś rozsądnego, oczywiście poza rozstaniem się z nieznajomym, którego nie można zabić? Gdyby tak teraz spojrzeć na to z innej perspektywy, to jego obecność nawet by się przydała, ale nie ma co roztrząsać przeszłości, skoro właśnie od tego uciekała, wręcz starała się naprawić żmudną i dosyć ponuro zapowiadającą się służbą.
- Hai! Shitsurei shimasu. - ukłoniła się tradycyjnie i wyszła, nie dając sobie nawet czasu pojąć wszystkich słów, które tamta niemalże wyrecytowała w jej stronę. Przeszła obok uzbrojonych po zęby strażników i przystanęła. Kwatera, kowal, zbrojownia, obóz, Kapitan. Wszystkie te słowa zdawały się być bardzo proste, jednakże do jej świadomości jeszcze nie docierało, że właśnie wyrzekła się na jakiś czas wolnej woli, za którą sama zabiła swojego pierwszego i ostatniego kochanka. Zaczerpnęła głęboki oddech, jej pierś lekko się uniosła, dłonie zacisnęły w pięści i ruszyła w stronę wyjścia, ku zimnemu powietrzu, które jak na lato zdecydowanie dawało jakiś niepokojący znak. Czas chyba się zaaklimatyzować w nowym domu.

//zt.

[Keizo]

Siedziba władzy. Centrum całej administracji tym, co dzieje się na murze. Zapewnianie Shinsengumi prowiantu, ekwipunku, materiałów budowlanych, rozmieszczanie żołnierzy... a także to, w czym Senju czuł, że odnajdzie się najlepiej, a mianowicie rozdzielanie zleceń na naprawy czy wzmocnienia stuletniej przecież konstrukcji.
Chłopak przystanął kilkanaście metrów przed drzwiami, obserwując kątem oka mur, wznoszący się niedaleko, wyglądający tak samo od zapewne długich dekad. Dwóch strażników przed wejściem rzucało nieznajomemu czasem jakieś spojrzenie - w końcu od tego byli, by kontrolować tych, którzy chcą wejść do miejsca, skąd zarządzał wszystkim Lord Protektor.
Keizo odetchnął kilka razy i poprawił włosy - niewiele to dało, gdyż wciąż były rozczochrane. Wygładził nieco płaszcz i wyrównał przekrzywioną gałązkę wiśni tkwiącą za jego uchem. Zrobił następnie kilka kroków i stanął przed strażnikami broniącymi wejścia do środka.
- Senju Keizo - powiedział ninja, biorąc następnie głęboki wdech - Chciałbym się zaciągnąć.

[Jawa]

W Shi no gēto nie zjawiali się przypadkowi przybysze. Dobijający do siedziby sił Shinsengumi ludzie zawsze mieli jakiś konkretny cel. Najczęściej chodziło o handel, dostarczenie tutejszej organizacji dóbr potrzebnych do właściwego funkcjonowania. Pojawiali się jednak też i tacy, których motywy nie były biznesowe, tylko wiązały się z dołączeniem do szeregów obrońców Muru. Keizo należał właśnie do tej drugiej grupy.
- Nowy narybek, he? - odezwał się jeden z dwójki strażników, spoglądając na swego kompana. Tamten jedynie zmierzył wzrokiem Keizo, a potem wzruszył ramionami. Chyba nie miał nic przeciwko. Ten pierwszy zatem zabrał znowu głos.
- Zaprowadzę cię w takim razie do jednej z naszych Wilków. Chodź za mną - oznajmił, a potem wszedł do środka budynku i poprowadził go korytarzami do jednego z pomieszczeń. Zapukał w drewniane drzwi kilka razy.
Wejść - odezwał się kobiecy głos.
I tak też uczynili.
Za stołem, w dość obskurnym gabinecie, siedziała kobieta odziana w typowy dla Shinsengumi strój o ciemnych barwach. Jej czarne włosy były równiutko ścięte dookoła głowy na wysokości połowy czoła, przez co można było odnieść wrażenie, że to hełm, nie fryzura.
Strażnik zasalutował, a potem zdał krótki rapot.
- Przybysz zainteresowany naborem.
Kobieta skinęła głową do podwładnego, dając mu do zrozumienia, że ten już jest wolny. Strażnik rzecz jasna wykorzystał tę możliwość i opuścił gabinet.
- Jestem Kakuri, kapitan straży Shinsengumi, czyli w naszej nomenklaturze Wilk. Nie, żeby twoje pobudki były dla mnie szczególnie istotne, ale powiedz mi, dlaczego zechciałeś dołączyć do nas? Uciekasz przed problemami? Przed prawem? - zapytała, odkładając trzymane dotąd pióro gdzieś na bok.

[Keizo]

Keizo ukłonił się przed kapitanem straży - tutaj pozycja ta nazywana była "Wilkiem". Kakuri - bo tak nazywała się kobieta - zadała od razu całkiem ciężkie pytanie. Dlaczego Senju w ogóle się tu znalazł? Będąc maluchem nasłuchał się opowieści babci, opowiadającej mu o dzielnych ninja broniących świata przed nieznanymi niebezpieczeństwami tkwiącymi za murem. W akademii dowiedział się o tym, że na murze trwa ciągła rekrutacja nowych członków. Podczas podróży po kontynencie i wyspach słyszał zaś, że do Shinsengumi ściągają kryminaliści chcący uchylić się przed wyrokiem. A dlaczego był tutaj młody shinobi z Shinrin?
- Nazywam się Senju Keizo - przedstawił się ninja, prostując się - Nie uciekam przed prawem. Nie mam problemów - powiedział, przypominając sobie słowa strażnika w Sabishi. Trzeba będzie kiedyś sprawdzić, czy nie mają mi tego za złe - Chciałbym dołączyć do Shinsengumi, by użyczyć murowi swoich talentów - rzekł, wyciągając przed siebie dłonie - Być może przybyłem tu powodowany dziecięcymi opowieściami o obrońcach świata, a może chęcią doskonalenia umiejętności w najtrudniejszych możliwych warunkach - dodał, przypominając sobie słowa o horrorach, czyhających za wielką, kamienną ścianą - Sam nie wiem. Po prostu chciałbym, aby mój Mokuton mógł zbudować tutaj coś pożytecznego - zakończył swoją przemowę "rekrutacyjną", po czym opuścił głowę. Zabrzmiał głupio nawet słuchając sam siebie - pozostało tylko czekać na to, czy rekrut taki jak Keizo znajdzie sobie miejsce w szeregach Shinsengumi.

[Jawa]

W tym zakątku świata nie było miejsca na przesadne kurtuazje i uprawianie dworskiej dyplomacji. Wszyscy tutaj byli konkretni tak samo, jak konkretny był ich cel. Nie liczyło się tutaj szlachetne urodzenie, koneksje, czy umiejętności oratorskie. Jeżeli siedząca za biurkiem kobieta miała tytuł kapitana, to niewątpliwie uzyskała go dzięki ciężkiej pracy.
Kakuri odchyliła się do tyłu i ze spokojnym, chłodnym spojrzeniem wysłuchała odpowiedzi młodego shinobi. Jedynie na ułamek sekundy, gdy chłopak wspomniał o braku problemów z prawem, przez jej twarzy przemknął dobry uśmieszek. Tak, mało kto na dzień dobry wyjawiał nieprzyjemną przeszłość, ale ta w Shinsengumi nie miała znaczenia.
Czarnowłosa założyła nogę na nogę, a splecione dłonie oparła na kolanie.
- Co prawda międzyklanowe animozje nas nie dotyczą, ale Senju tutaj i tak są dość rzadkim widokiem. Nie odmawiamy nikomu, kto chce ubrać czerń i wesprzeć słuszną sprawę. Twoje umiejętności na pewno nam się przydadzą.
Zrobiła sobie krótką przerwę, podczas której zlustrowała spojrzeniem raz jeszcze.
- Przykładamy dużą wagę do hierarchii i dyscypliny. Obowiązkiem każdego jest posłuszeństwo względem wyższych rangą. Niedźwiedziem, czyli naszym protektorem, jest Uchiha Kyuo i to jego słowo jest tutaj świętością. Jako rekrut zaczniesz z rangą Szczura, ale jeżeli cokolwiek potrafisz i masz choć trochę rozumu w głowie, prędzej lub później awansujesz na stopień Ogara. Jeżeli wstąpisz w nasze szeregi i złożysz przysięgę, będziesz musiał zostać tu na kolejne pół roku i wypełnić obowiązkową służbę. Dopiero po niej będzie możliwy powrót do spraw niezwiązanych z Murem. - Przerwała na chwilę, by upewnić się, że wszystko do tej pory jest całkowicie jasne.
- Wciąż podtrzymujesz swoją decyzję? Masz jakieś wątpliwości? - zapytała, podnosząc delikatnie jedną brew. Jeżeli Keizo miał się wycofywać, to był to prawdopodobnie najlepszy do tego moment.

[Keizo]

Keizo pokiwał głową, potwierdzając to że zrozumiał powagę posady "Niedźwiedzia" - ostatecznego dowódcy wszystkich sił na murze.
Uchiha Kyuo - chłopak zapamiętał nazwisko, przypominając sobie wszystkie informacje o posiadaczach czerwonych oczu jakie tylko pamiętał z czasów nauki w Hayashimurze. Co prawda, jeszcze nigdy nie spotkał żadnego przedstawiciela tego klanu, więc nie mógł przekonać się na własnej skórze czy historie opowiadane o nich w osadzie Senju, nie przedstawiające ich w zbyt dobrym świetle, są stuprocentową prawdą. Ufał swojemu klanowi, bez wątpienia - wiedział jednak, że ciągłe wojskowe konflikty potrafią nieco wypaczyć spojrzenie na inne rody.
Przed odpowiedzią na ostatnie pytanie pani kapitan Keizo zastanowił się przez chwilę. Kolejnymi słowami i wypowiedzeniem przysięgi przypieczętuje swój pobyt na murze przez kolejne trzy miesiące. Nie milczał jednak długo - na myślenie miał wystarczająco dużo czasu podczas podróży przez Sogen.
- Jestem gotowy złożyć przysięgę - powiedział ninja, prostując się lekko i czekając na kolejne słowa kobiety.

[Jawa]

Kakuri od samego początku spotkania aż do jego końca zachowywała się tak samo - absolutnie neutralnie, może i nawet obojętnie. Pojawienie się nowego kandydata nie wprawiło jej w lepszy nastrój, ale też nie pogorszyło go z powodu odciągnięcia od pracy, którą dotychczas się zajmowała. Kobieta nie czuła potrzeby zachęcać młodzieńca do dołączenia do organizacji na Murze, ale też nie próbowała go w jakikolwiek sposób zrazić. Skoro Keizo przybył aż tutaj i zgłosił się z własnej, nieprzymuszonej woli, to powinien być już zdecydowany. Pytanie było tylko formalnością, a Senju formalność tę wypełnił.
- Dobrze, w takim razie praktycznie rzecz biorąc jesteś częścią Shinsengumi już teraz. Poproś Strażnika, który cię przyprowadził, o pokazanie części mieszkalnej. Wybierzesz sobie wolną kwaterę. Oficjalne zaprzysiężenie obędzie się na dniach. Do tego czasu zapoznaj się z naszą siedzibą, strukturą i normami. Od momentu złożenia przysięgi będziesz regularnie otrzymywał żołd za wypełnianą służbę. Przez pierwsze dni będziesz uczestniczył obowiązkowych ćwiczeniach. Twoje późniejsze zadania będą już zależeć od aktualnych potrzeb i od twoich kompetencji. Teraz jeszcze cię to nie dotyczy z powodu obowiązkowej służby, ale jako przedstawiciel naszej organizacji posiadasz immunitet, który powinien być respektowany w całym cywilizowanym świecie. Podkreślam - powinien. Nie możemy zagwarantować, że w każdej prowincji dawne umowy zostaną uszanowane. - Ciemnowłosa Kapitan wyprostowała się i oparła łokciami o blat stolika.
- Jeżeli nie masz więcej pytań, to już wszystko. Możesz odejść, rekrucie - oznajmiła chłodno i oprowadziła go spojrzeniem do wyjścia, o ile ten rzecz jasna postanowił opuścić jej gabinet.
Jeżeli Keizo postąpił zgodnie z instrukcją przełożonej i zwrócił się do jednego ze strażników, to został zaprowadzony do kwater strażników. Po drodze zostały mu wyjaśnione inne, mniej oficjalne kwestie, dotyczące bardziej rutynowych spraw, jak chociażby pory poszczególnych zbiórek, posiłków, ćwiczeń i tak dalej.
Nie licząc samego zaprzysiężenia w obecności Protektora i garstki innych członków straży, pierwsze dni Szczurowi z Shinrin mogły minąć bardzo przyziemnie. Musiał się przyzwyczaić do codzienności w nowych warunkach, która w dużej mierze przybierała szare barwy.

• To już wszystko, o ile Keizo nie ma kolejnych pytań. Od teraz jesteś członkiem straży. W luźnej fabule możesz nadmienić o znalezieniu lokum, zaprzysiężeniu, poznaniu ogólnych zasad funkcjonowania w organizacji i tak dalej. Przydzielam kolorek organizacji i życzę rozwoju zawodowego. (:

[Keizo]

Rekrucie - pomyślał Keizo, kłaniając się lekko i wychodząc z gabinetu, rzucając Kakuri ostatnie spojrzenie i zamykając za sobą drzwi. Na korytarzu czym prędzej odnalazł jakiegoś strażnika, który posyłając go do innych tutejszych mundurowych - sam w końcu nie mógł opuścić swojego posterunku - pomógł mu odnaleźć się w tym, jak będzie wyglądać teraz jego codzienność.
Kolejne dni - według słów starszych kolegów - zejdą ninja nie tylko na pierwszych zbiórkach i treningach, ale też na złożeniu przysięgi przed Lordem Protektorem. Po tej ceremonii dołączy do rutynowych zajęć reszty "Szczurów", zajmujących się najbardziej przyziemnymi sprawami życia na murze, choć także pracującymi nad własnym rozwojem razem z innymi strażnikami.
Na razie jednak shinobi musiał się odnaleźć w nowym miejscu, a co najważniejsze - nie zapomnieć drogi na plac, gdzie odbędzie się poranna zbiórka.

z/t

Dzięki za poświęcenie chwilki czasu

[Chise]

Z Kotei na Mur nie było daleko. Konno można było pewnie pokonać ten dystans w dzień przy szybkim tempie, pieszo zajmowało to więcej czasu, jednak Uchiha nie forsowała tempa. Szli niezbyt szybko, dostosowała szybkość poruszania się do 9 latka, który choć sprawny to jednak nie był zbyt szybki jak na jej standardy. Nie spieszyło się im.
Muru nie było widać od razu, zasłaniały go gęste korony drzew. Droga prowadziła przez las i dopiero z niewielkiej odległości wyrósł przed nimi. Olbrzymia budowla ciągnęła się w obie strony jak okiem sięgnąć, Aiden opisywał go tak kwieciście i barwnie, że nie była pewna czy mówi serio czy wyolbrzymia? A przynajmniej nie będzie miała o tym pojęcia dopóki sama na niego nie wejdzie i nie będzie wiedziała po swoich krokach ile ma wysokości.
Tymczasem jednak dotarli przed główną bramę, skąd musieli się udać do jakieś administracji, by dać się zapisać i oficjalnie dołączyć. Dopytali ludzi Bagaże zostawili przed wejściem, ufając, że nikt ich nie przetrzepie - nie były zresztą cennym łupem, bo były w nich tylko ubrania. Wszystko, co cenne, miała przy sobie.
Po wejściu szukali kogoś, kto ich dobrze pokieruje dalej: recepcji, pracowników biurowych, strażników, kogokolwiek. I taką osobę zamierzała pytać o jedną rzecz.
- Przepraszam, gdzie możemy się zapisać do Straży? - kurtuazyjny, niezbyt głęboki ukłon i uśmiech miał jej pomóc w znalezieniu tego, czego szukała. Jeśli by zaś padło pytanie o ich personalia, odpowiadała bez zająknięcia.
- Nazywam się Chise Uchiha, to zaś jest mój młody podopieczny, Aiden Igarashi - tak po prawdzie, to nie wiedziała jakie nazwisko kiedyś miał chłopiec, prawdopodobnie on sam o tym nie pamiętał bądź nie chciał mówić, ale jakoś przedstawiać go musiała. Igarashi - 50 burz, wydało się jej ładne i pasujące nawet do jego pochodzenia.

[Jawa]

Kontynent swoje, a Shi no gēto swoje. W pewien sposób miejsce te było oderwane od reszty świata. Choć akustyka pragmatycznie zbudowanych, surowych fortyfikacji i wojskowych budynków temu sprzyjała, to jednak nie odbijały się tu większym echem nawet najgłośniejsze konflikty i wydarzenia. Układy sił między klanami ulegały przewrotom, a granice prowincji przesuwały się, ale Mur wciąż pozostawał niezmienny. I nie chodziło tu wyłącznie o potężną, kamienną ścianę, ale też o pewną filozofię, jaką wyznawała organizacja, strzegąca muru od początków jego powstania. Założenia Shinsengumi cały czas pozostawały takie same. Zapewne prostota i celowość życiu trzymały wielu strażników właśnie tutaj.
W głównej siedzibie obrońców Muru życie toczyło się swoim rytmem. Zastany tu widok trudno było przyrównać do innych wiosek, szczególnie tych kupieckich. Ciężko było dostrzec tu kogoś krzątającego się bez celu, nie było targujących się przekupek, nie za bardzo przewijały się tu dzieci. Dominowały służbowe uniformy.
Chise ze swoim młodziutkim kompanem przykuli uwagę większości osób, których zdążyli minąć. Hime już sama w pojedynkę wyglądała obco, a razem z dziewięciolatkiem stanowili duet dość egzotyczny jak na tutejsze standardy.
Na spojrzeniach się jednak kończyło. Żeby wejść w interakcję z z kimkolwiek tutaj, kunoichi musiała wyjść z inicjatywą. Jej pytanie trafiło do mężczyzny na oko trzydziestoletniego, odzianego w barwy Shinsengumi, choć o tym dziewczyna musiałaby dowiedzieć się od Aidena.
- Poważnie? - zapytał z niedowarzaniem, spoglądając to na Chise, to na dzieciaka. Jego głos był trochę zachrypnięty. - Ekhm... no to wam pokażę - mruknął niezbyt chętnie, ale podjął się zaprowadzenia ich do właściwego gabinetu. Podczas krótkiego przemarszu Uchiha mogła zarejestrować, że osobnik leciutko kuśtyka.
Trafili do budynku, w którym urzędowali strażnicy najwyżsi stopniami, a tam minęli kilka korytarzy. Kuśtykający osobnik zapukał we właściwe drzwi kilka razy, a zaraz po tym zostawił dwójkę - być może - przyszłych rekrutów.
- Wejść - odezwał się kobiecy głos.
Gabinet był oszczędnie umeblowany i brakowało w nim dekoracji, więc nawet ciche odgłosy dobrze nosiły się po całym wnętrzu. Chise mogła więc od razu rozpoznać, że przebywa w nim jedna osoba. Była to kobieta odziana w służbowy strój, o równiutko przyciętych, czarnych włosach, które wyglądały niczym hełm. To zarejestrował rzecz jasna tylko chłopaczek. Uchiha mogła natomiast wyczuć leciutką woń niedawno zaparzonej, zielonej herbaty.
- Nabór? - zapytała oschłym tonem, po czym wykonała gest zapraszający do zajęcia miejsc po przeciwnej stronie stolika.
- Jestem Kakuri, Wilk Shinsengumi, czyli kapitan straży. Jaka twoja godność? - odbiła piłeczkę w kierunku kunoichi.
- A ten chłopiec... rozumiem, że przyszedł odprowadzić siostrzyczkę? - dodała praktycznie od razu. Jej głos cały czas był bardzo oschły i pozbawiony werwy lub życzliwości.

[Chise]

Nie przejmowała się czyimś niedowierzaniem czy opinią. Była przyzwyczajona, że niewidoma osoba przykuwa uwagę, paradoksalnie nawet większą przez kołyszące się przy pasie miecze. Z drugiej strony, ciężko byłoby jej reagować na ciekawskie spojrzenia, skoro nawet ich nie widziała. A może by się jej to nawet podobało? Kiedy więc mężczyzna wyraził swoje wątpliwości, Chise zwróciła się w jego stronę z poważnym wyrazem twarzy, nawet nie mrugając.
- Poważnie - odpowiedziała sucho - Będę wdzięczna za pomoc - dodała z lekkim ukłonem. Aiden wzrokiem pożerał wszystko dookoła, zapewne już starając się zapamiętać mijane, przydatne miejsca. Przez ostatni czas zmieniał środowisko tak często, że nie wydawał się speszony kolejnym tymczasowym domem. Chise podejrzewała, że szybko poczuje się tu lepiej niż w jej domu w Kotei. Rodzina Uchihy nie pokazywała mu co prawda niechęci (poza jej bratem, widocznie zazdrosnym o uwagę i czas siostry), ale dla dzieciaka z ulicy przeniesienie się do arystokratycznego domu było dziwacznym doświadczeniem. Taka niemal wojskowa dyscyplina panująca w tym miejscu także mogła wyjść mu na dobre.
Droga nie była daleka. Weszli do budynku, minęli kilka pokoi zanim znaleźli się we właściwym. Uprzejmie się ukłoniła po wejściu, a jej gest powtórzył chłopak.
- Zgadza się - odpowiedziała na pytanie o nabór. W jej tonie można było wyczuć charakter kobiety i od razu wyczuć czego oczekuje. Zwięzłych i konkretnych informacji, bez zbędnych ozdobników czy kurtuazji, której wymagali w rozmowie Uchiha. Podeszła kilka kroków w stronę biurka.
- Uchiha Chise, doko rodu Uchiha. To zaś Aiden Igarashi, mój podopieczny - zgodnie z sugestią zajęli miejsca, nie dając się zbić z tropu uwagą o siostrze i bracie. Musiała naprawdę na nich nie spojrzeć, by białooką, ciemnowłosą Uchihę uznać za rodzinę blondyna o niebieskich oczach, choć różnica wieku między nimi wskazywała na taką relację.
- Nie jest tu by mnie odprowadzić, Kakuri-dono, także chce przystąpić do służby. Mam nadzieję, że na Murze znajdzie się dla niego miejsce. Jest młody, ale zaradny, jestem pewna, że są zadania, które mógłby wykonywać - rody do mniejszych zadań wykorzystywali młodziutkich doko, dlaczego więc nie tu? Z pewnością sprawdziłby się jako posłaniec czy do pomocy w drobnych sprawach, przez co inni mogliby zająć się poważnymi sprawami.

[Jawa]

Kakuri, wysłuchując odpowiedzi, dokładnie zlustrowała Chise swym chłodnym spojrzeniem. Wzrok zawiesiła na dłużej w szczególności na dwa elementy - ostrza przy pasie przybyszki oraz charakterystyczne, puste oczy. Ten drugi fakt zainteresował przedstawicielkę Shinsengumi w szczególności. Ta, chcąc sprawdzić pewną rzecz, machnęła niedbale ręką przed sobą, obserwując reakcję młodej Uchihy. Efekt był zgodny z oczekiwaniami. Ślepe oczy nie powędrowały za przemieszczającą się dłonią.
- Uchiha, hm? - powtórzyła smętnie, zamyślając się nad moment. Rozważała przypadek Chise? Bardzo możliwe. Niewidomy shinobi sam w sobie był już dość abstrakcyjnym zjawiskiem, a co dopiero niewidomy shinobi z klanu słynącego z wyjątkowych oczu.
Kobieta mimo wszystko nie odezwała się nawet słowem w temacie ślepoty przybyszki. Milczała przez krótki moment, podczas którego Chise mogła usłyszeć dźwięk skrobania piórem po papierze. Zapisywała ich imiona.
- Zapytamy o was w Kōtei. Standardowa procedura. Wolimy wiedzieć, czy główną motywacją jest chęć służby, czy też uzyskania immunitetu - oznajmiła chłodno, odkładając pióra. Potem odchyliła się i oparła wygodnie o oparcie krzesła. Założyła nogę na nogę.
- Rozumiem, że chłopiec jest sierotą. Nie odmówimy mu w takim razie pobytu tutaj, ale z drugiej strony nie wcielimy go do właściwej służby. Znajdziemy mu jakieś proste zajęcie. Jak trochę zmężnieje i wyrazi chęć, to zostanie przeszkolony. A co do ciebie, Chise, to zaczniesz tak jak każdy tutaj, czyli z rangą rekruta, zwanego u nas Szczurem. Wstąpienie do służby jest związane ze złożeniem przysięgi i obyciem obowiązkiem półrocznej służby. Dopiero po niej będzie możliwy powrót do innych spraw. - Splotła dłonie i oparła je swobodnie na dłonie nodze. Dała krótką chwilę dziewczynie na przetrawienie informacji.
- Czy wciąż chcesz wstąpić w szeregi Shinsengumi? Oficjalna przysięga zostanie złożona jutro, ale decyzja tu i teraz jest jak najbardziej wiążąca.
Chise mimo braku wzroku mogła poczuć na sobie spojrzenie Kakuri, która wyczekiwała jej odpowiedzi.

[Chise]

Dziewczyna uśmiechnęła się kwaśno, słysząc jej smętny głos. Jej sprawdzanie jej ślepoty także nie było tak dyskretne jak chyba się spodziewała, nie potrzebowała wzroku by wyczuć taki ruch. Poruszenie się powietrza i delikatny świst..
- Kakuri-dono, jeśli jesteś czegoś ciekawa, wystarczy zapytać. Nie musisz, Pani, machać mi dłonią przed twarzą - jej głos był doskonale uprzejmy - Jak więc zapewne zauważyłaś, jestem niewidoma. I urodziłam się w klanie Uchiha. Zdarzają się takie pechowe zbiegi okoliczności - skłoniła głową, nie okazując nawet grama niechęci. W sumie nie zdziwiła się jej reakcją, gdyby nie to, że sama jest tym dziwadłem pewnie także chciałaby się upewnić. To brzmiało niemal jak żart.
Odczekała spokojnie aż kobieta zapisze sobie wszystko, co uważała za stosowne, nie przeszkadzając jej w formalnościach, dłonie mając splecione przed sobą. Nie spieszyło się jej przecież, Mur nie zamierzał odlecieć.
- Jak uważasz za stosowne, Kakuri-dono. Nie mamy nic do ukrycia - odpowiedziała gładko na jej stwierdzenie o wysłanie zapytania, choć nie do końca prawdziwie. Nie miała nad sobą listu gończego, ale były rzeczy, których wolała tu za sobą nie przyciągać. Jej przyjaźni z Jashinistą. Pieczęci. Nieudanego pojedynku. Nie były to jednak rzeczy przed którymi mogła się ustrzec. Wiedziała, że prędzej czy później i tak to wyjdzie na jaw. Opór był bez sensu.
Zamierzała odpowiedzieć za chłopca, ale on sam postanowił się wtrącić, ku zaskoczeniu Chise.
- Dziękuję, że daje mi pani szansę. Obiecuję być przydatnym tam, gdzie mnie poślą - odezwał się nawet może z za dużym entuzjazmem. Chise uśmiechnęła się do niego ciepło i położyła mu dłoń na ramieniu. Jej postawa mówiła wszystko - była z niego zwyczajnie dumna. Pytanie Wilka w rej sytuacji było zwyczajną formalnością.
- Nie wycofuję się ze swojej decyzji. Nadal chce przystąpić do służby - oznajmiła zdecydowanie, podnosząc wysoko głowę. Nie przeszkadzała jej ranga, czas służby czy przysięga.
Tu miała zacząć wszystko od zera.