Trybuna Główna

[Reika]

Przepychanka słowna Nikusui i Shigeru sprawiła, że Reika pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko, po czym szybko odwróciła wzrok, żeby ukryć coś zupełnie innego. Natsu wygrał swoją walkę, a już za chwilę miała się rozpocząć druga, bo Murai i Uchiha właśnie wchodzili na arenę. Może i nie znała pozszywanego chłopaka, ale w tym momencie z całego serca mu kibicowała, czując nienawiść do klanu, który wyrządził im tyle krzywdy. Zanim rozpoczęła się ta walka, Reika dostrzegła jeszcze wchodzącego o kulach Ichirou, oraz wracającego ze swojej walki Yukiko, bo tak był zapisany na tablicy, którą wcześniej miała okazję przestudiować. Ponownie skupiła się na ojcu i Liderze, oraz pozostałych, którzy stanęli sobie obok. To było niesamowite doświadczenie. Tyle ważnych osobistości i to tuż na wyciągnięcie ręki. Już po chwili dołączył do nich Natsume, którego obdarzyła szerokim uśmiechem i skinęła mu z uznaniem, gratulując tym samym wygranej. Po chwili podszedł też Yukiko, pytając o swojego Lidera i dostał pozytywną odpowiedź. Reika zaś uśmiechnęła się, gdy dostała całusa od ojca, który odwzajemnij jej powitanie, po czym ponownie usiadła na swoim miejscu i skupiła się na Liderze, który wyraźnie entuzjazmował się pojedynkami. Jego ostatnie słowa sprawiły, że szybko przeniosła wzrok na arenę. Rzeczywiście! Murai wygrał, a Uchiha leżał teraz na ziemi, zaplątany w nici. Uśmiechnęła się szeroko i aż zaklaskała, gdy podniosły się wiwaty dla zwycięscy. Ucieszyła się też, ojciec zapewnił, że w Shinrin wszystko w porządku i że osobiście wszystkiego dopilnował, co zapewniło mu awans.
- Gratuluję, Tatku. - Uśmiechnęła się do niego szeroko.
Po chwili przeniosła wzrok na Lidera Senju, który skomplementował Kazuo za jego postawę, co sprawiło, że Blondynka poczuła prawdziwą dumę, że ojciec tak został wyróżniony. Uśmiechnęła się lekko do Lidera, który po chwili przeniósł na nią swoje spojrzenie. To co potem powiedział sprawiło, że Reika zarumieniła się lekko i skłoniła nieśmiało głowę.
- Dziękuję za te słowa. - Odpowiedziała. - Cieszę się, że mogłam jakoś pomóc w tej kryzysowej sytuacji.
Usłyszeć pochwalę od samego Lidera było czymś naprawdę wyjątkowym, zwłaszcza w jej przypadku, kiedy nie była rodowitym członkiem klanu i chciała w jakiś sposób się wykazać, żeby udowodnić, że jest warta tyle samo, co Senju. Uśmiechnęła się lekko na tą myśl i zaczęła drapać Akumę za uchem, który ułożył się u jej stóp, ziejąc z gorąca. Blondynka skupiła się teraz na rozmowie innych Liderów, których miała obok, próbując wychwycić kilka istotnych informacji, które pomogą jej zrozumieć umiejętności niektórych uczestników turnieju. Wiedza to zawsze dobra metoda na poznanie słabych punktów przyszłego przeciwnika.
Kiedy pojawił się Yoichi z Akirą, Reika poczuła ulgę, że wszystko z nimi w porządku, po czym westchnęła z rezygnacją, gdy Inuzuka zaczął bajerować Liderkę Yuki, całkowicie pomijając jej tytuł i pozycję w społeczeństwie. A więc nie tylko ona padła ofiarą psiego podrywacza. Cóż, lepiej było dowiedzieć się teraz, niż później, miała tylko nadzieję, że nie skończy za to jako sopel lodu.

[Tsukune]

Kolejne walki się odbyły. Murai wygrał ze swoim przeciwnikiem dość szybko ale odniósł przy tym trochę ran. Natsume również wygrał swoją walkę więc obaj będą ze sobą walczyć w finale. Nie uszło mojej uwadze iż pojawili się na widowni szefowie różnych klanów i szczepów. Dostrzegłem również zbrojnych pod ścianą. Dziwne że wcześniej ich nie dostrzegłem. Zamknąłem oczy jakbym się nad czymś zastanawiał.

  Ukryty tekst

Po chwili jednak otworzyłem oczy i rozejrzałem się leniwym wzrokiem po trybunach przyglądając się sporej grupie ludzi jaka znajdowała się sporawy kawałek ode mnie. Dostrzegłem wśród tej gromady znajomą z gorących źródeł Venus do której machnąłem ręką w geście powitania. Zauważy czy nie to już mało istotne. Podrapałem swojego zwierzaka za uchem po czym sam pokręciłem lekko głową by rozluźnić nieco mięśnie jednocześnie w głowie notując a raczej kalkulując i zapamiętując techniki jakie zostały tutaj użyte. Może udałoby mi się wymyślić jakąś obronę na parę takich technik...jednak to zapewne mało prawdopodobne ale może kiedyś się to uda.

[Nikusui]

I zaczęło się. Rodzinne rozmówki, każdy lider podchodził do swoich klanowiczów i wymieniali się swoimi uwagami. Rzecz jasna nie pojawili się wszyscy, ale nieszczególnie się tym przejęła. Chyba nawet poczuła swego rodzaju ulgę, kiedy nie dostrzegła żadnego mężczyzny z ciemną karnacją i niemal równie jasnymi włosami, co ona. Dlatego mogła się teraz skupić całkowicie na walce, która jeszcze się toczyła. Zaskakująco skończyła się naprawdę bardzo szybko, a zwycięzcą okazał się niejaki Murai, o naprawdę ciekawych umiejętnościach. Aż otworzyła szerzej oczy, dalej opierając się o barierkę i w myślach nawet gratulując tak miażdżącej wygranej. Ciekawe czy różnica ich umiejętności była tak wielka czy może Uchiha zmęczony był poprzednią walką, albo może zlekceważył swojego przeciwnika. No nic, pozostało czekać na kolejną, finałową już rundę, gdzie spotka się jej znajomy z gorących źródeł, jak i Murai. Samego przedstawiciela klanu Yuki zauważyła dosyć szybko na trybunach, ale i on zajmował się również konwersacją ze swoją liderką, więc jedynie wymieniła się z nim spojrzeniami, kiedy akurat spojrzał w kierunku jej, Reiki, Shigeru i Toshio.
Uznała, że nadarzyła się świetna okazja, by rozejrzeć się nieco po Sachu, albo chociaż znaleźć miejsce, gdzie jednak ukryje się nieco w cieniu. Co prawda nie wychowała się na zimnych terenach, jej klimat był raczej umiarkowany, no ale jej skóra nie była przyzwyczajona do ciągłych, tak wysokich temperatur. Blada cela pewnie szybko może pożałować takiego długiego przebywania na słońcu, bo na pewno nie brałaby pięknego, karmelowego koloru. A że sytuacja jej aktualnie sprzyjała, była krótka przerwa w pojedynkach, jej towarzysze zajęcie byli rozmową ze swoimi rodami, ojcami i tak dalej, więc mogła spokojnie się ulotnić. Zrobiła już nawet krok w bok, kiedy jej wzrok napotkał Tsukune, poznanego jakiś czas temu w gorących źródłach i tak jak on, również w geście powitania, uniosła dłoń wyżej, dalej nie rezygnując ze swoich zamiarów. Kolejny krok, chwilowe przymknięcie oczy i jej wyblakłe, zielone spojrzenie wypatrzyło obiekt, którego już nie spodziewała się tutaj zastać. Ciemna skóra, pełno tatuaży i te sterczące, jasnobłękitne włosy. To nie mógł być nikt inny, jak Kaminari Ukyo. Momentalnie spięła się w sobie, marszcząc brwi i chwytając mocniej barierkę. Na tyle mocno zacisnęła na niej swoje palce, że te aż poczerwieniały. Tak bardzo była odmienna od swojego klanu, tak bardzo się od nich różniła, że nawet nie próbowała wkupiać się w ich łaski. Nawet nie przeszłoby jej to przez myśl. Nigdy nie próbowała się z nimi solidaryzować, mimo że cały klan zdawał sobie sprawę z jej istnienia. Odrzucenie przez ojca miało na nią jednak tak duży wpływ, że skreśliła wszystkich klanowiczów. Na czele z tym sztywnym liderem, który respekt chciał wzbudzać samym swoim wyglądem. W jej przypadku wzbudzał jedynie niechęć, a jakakolwiek wymiana zdań, która miała między nimi w przeszłości była bardzo sucha i konkretna. Starała się nie mieć z nim styczności.
Jej twarz złagodniała, ale jednak postanowiła nie ruszać się z miejsca. Odwróciła za to swoje spojrzenie, by jednak nie prowokować Ukyo do jakiekolwiek interakcji. Widząc jednak, jak to liderzy chełpią się swoimi "podopiecznymi", jej nadzieje były bardzo cicho. Chociaż nie podejrzewała lidera Kaminari o niepotrzebne pochwały. Możliwe, że nawet jej nie zauważy, co nie byłoby takie złe. Nie była przecież jedyną Kaminari, a nawet nie nosiła nazwiska klanu, a matki.

[Naguri]

Yukiko nagle stanął jak wryty, jedną nogę wycofał do tyłu jak by miał się zerwać zaraz do ucieczki. Nie, nie mogę wiecznie się przed nimi chować, pora wziąć to na klatę, jestem Kaguya i nikogo się nie lękam! Białowłosy zaczął się sam podburzać choć nie miał na to zbyt wiele czasu, postanowił wręcz wyjść historii na przeciw, wypiął klatkę, uniósł dumnie głowę i ruszył, w stronę głowy rodziny. Szybko, nie wie kim jestem, nie odpowiadam za to co mój ojciec zrobił i nie ma żadnych poszlak iż jestem jak kolwiek z nim powiązany, zresztą minęło wiele lat... Wolnym lecz pewnym krokiem zbliżył się do niego, zagradzając mu drogę, jeśli oglądał walki to i tak już wiedział, kim jest białowłosy wojownik.
-Yukiko...Kaguya, ale pewnie to już zauważyłeś, mimo że się nie znamy, przykro mi że byłem w stanie zajść tylko do półfinałów, słabo za reprezentowałem nasze umiejętności, ale powiedzmy sobie szczerze, nie było komu mnie uczyć.
Kaguya patrzył głowie rodziny prosto w oczy, próbując wyczytać co mu w głowie siedzi gdy patrzy na "rodzine" której nie zna.
-Przyszedłem tylko po to by znać twój stosunek do mnie, nie zależy mi na powrocie w "rodzinne strony", jestem raczej wolnym strzelcem, choć rozumiem że posiadając takie umiejętności, czy będę po waszej stronie czy też nie, reprezentuje Kaguyów.
Na wszelki wypadek utrzymywałem pod skórą swoją kościaną zbroję, domyślając się iż mój rozmówca nie jest byle słabeuszem.
-Jeśli chcesz mnie ścigać, mam za co kupić spokój... Nie myślał tu młodzik o pieniądzach, lecz o informacjach które posiadał.
-Jeśli chcesz próbować mnie zwerbować, to od razu mówię że nie ma szans, od teraz będę szukał siły, ale wątpię byś mógł zaoferować mi to czego szukam. A jeśli nie masz zamiaru trzymać mnie "na uwięzi" bo pieskiem na posyłki się nie czuje, i nie będę nim... jeśli dasz mi wolną rękę, jestem w stanie stanąć w obronie honoru naszego rodu, gdy zajdzie taka potrzeba.
I w tych kilku prostych zdaniach Yukiko postarał się wywalić na ławę wszystko co go trapi, i mimo że dał przywódcy trzy wyjścia, jemu odpowiadały tylko dwa, w tym momencie czuł się w miarę pewnie gdyż znajdywali się na turnieju, miejscu zasadniczo neutralnym ale... Kto wie co mu odwali i jakim jest człowiekiem.

[Reika]

Krzyki, wiwaty i oklaski powoli stawały się nie do zniesienia, wywołując u Reiki pulsujący ból głowy. Nie była przyzwyczajona do takiego tłumu i hałasu, nie wspominając już o tym, że powietrze było trochę duszne i przesiąknięte zapachem przepoconych ciał. Mimo to nie chciała ruszyć się z miejsca ze względu na Lidera i ojca, za którym zdążyła się już stęsknić. Jednak nie tylko ona nie mogła już wysiedzieć na trybunach. Akuma zaczął popiskiwać i skomleć, od czasu do czasu szturchając jej nogę nosem i domagając się uwagi. Blondynka doskonale znała to zachowanie i to, jak szczeniak nie mógł usiedzieć w miejscu, co chwilę się wiercąc. Spojrzała na ojca, a potem na Shigeru i trąciła brata łokciem, żeby zwrócić na siebie jego uwagę.
- Wyjdę z nim ze stadionu, zanim narobi nam pod ławką. - Poinformowała, spoglądając na popiskującego Akumę. - Finałowy pojedynek nie powinien długo trwać, więc nie będę już wracać. Pójdę do pokoju i trochę odpocznę, bo przez te krzyki głowa mi pęka. Spotkamy się tam i opowiecie mi, jak Natsume sobie poradził.
Poklepała brata po ramieniu, po czym nachyliła się do ojca i przekazała mu tą samą wiadomość. Poprosiła też, żeby pozdrowił mamę, gdyby nie mieli okazji się jeszcze dzisiaj zobaczyć, po czym cmoknęła go w policzek i skłoniła się Liderowi, przepraszając go za opuszczenie towarzystwa, tłumacząc je obowiązkami właściciela psa. Wzięła Akumę na ręce, żeby nie musiał lawirować między rzeszą ludzi, po czym uśmiechnęła się i skinęła głową reszcie ludzi, których zdołała poznać, a którzy znajdowali się w zasięgu wzroku. Pozostało jej już tylko wyjść ze stadionu, co zrobiła w pośpiechu. Nie chciała przecież, żeby szczeniak ją osikał, więc musiała jak najszybciej wynieść go poza stadion, aby mógł w spokoju zrobić to co trzeba.

[zt]

[Murai]

Przymusowa wizyta w szpitalu była po prostu niepotrzebna. Szyć swoją skórę potrafił od dawien dawna i nie potrzebował specjalisty w dziedzinie medycyny, by mu w tym pomagał. Sam znał swoje ciało jak nikt inny. Jednak cóż poradzić, miał się przemocą wyrwać, by pójść na trybuny? Zresztą niedługo będzie walczyć w finale. Finał... po pokonaniu potężnej, brutalnej siły Inoue i dość nieprzewidywalnych iluzji Uchihy, przyszła pora na ostatnią walkę. Spełnił swoje postanowienie z nawiązką, miał okazję zobaczyć fascynujące umiejętności i na dodatek poznać lidera Szczepu Kakuzu. Szczepu do którego on sam należał. I którzy mają swoją siedzibę na terytoriach rodu Akimichi. Kimkolwiek oni są. Ale jednak istnieją mu podobni. I to nie tak mało, jak twierdził Mitsuchi-san. Nie radował się za bardzo tym faktem, ale chyba poczuł ulgę. Odkąd znalazł kwaterę w Ryuzaki znalezienie kogoś mu podobnego było swojego rodzaju celem, priorytetem. I udało mu się go spełnić, wiedział gdzie są jego współziomki. W najbliższym czasie koniecznie będzie musiał odwiedzić tamte rejony, oczywiście wcześniej dokańczając rozmowę z Mitsuchi-san. Nadal nie rozwiał mu kilku kwestii, a i on miał swoje pytania. Dotarł na trybuny i dużo się na nich nie zmieniło. Gdy tylko się pojawił niektóre osoby na trybunach zaczęły bić w jego kierunku brawa. Zignorował swoich adoratorów i skierował się bezpośrednio do lidera Szczepu Kakuzu, by odpowiedzieć na jego wcześniejsze pytanie. Wcześniej jednak lekko się ukłonił, i jemu i stojącego obok niego Akirai-san.
- Z pewnością będę musiał odwiedzić tamto miejsce. Mimo wszystko nadal niezbyt wiele wiem o naturze moich umiejętności. Niewiele też wiem o moim pochodzeniu. Jako dziecko wychowywałem się w dość specyficznych warunkach i nie danym mi było poznać jakiegokolwiek krewnego. - powiedział do Mitsuchiego, mając nadzieję że zrozumiał ukryty pomiędzy wierszami przekaz o jego wychowaniu w zamkniętym ośrodku i trochę przymusowym zostaniu przedstawicielem Szczepu Kakuzu. Ale oczywiście nie powie tego ot tak, w miejscu pełnym ludzi i innych Ninja. I innych liderów. Nie wstydził się swojej przeszłości, ale nie przepadał za wyjawianiem jej każdemu i wszędzie. Może kiedy zawita w osadzie swojego szczepu spotka lidera ponownie i wtedy rozwiną temat? Doskonałe pytanie. Wtedy to rozbrzmiał kolejny sygnał. I ostatni, ogłaszający walkę finałową. Ukłonił się ponownie Mitsuchi-san. Znowu mu przerywają w najważniejszym momencie, ale sam sobie ten los zgotował, nie miał prawa narzekać. Odwrócił się ku wyjściu i zszedł z trybun. Za sobą słyszał rozentuzjazmowanych ludzi krzyczących "Powodzenia" czy "Zmasakruj lodziarza". Najwyraźniej po tym turnieju stanie się znacznie bardziej rozpoznawalny. Szkoda.

z/t

[Natsume Yuki]

Natsu uśmiechnął się z lekkim zakłopotaniem, przysłuchując się gratulacjom ze strony liderów i ich przybocznych, a także te od swoich znajomych. Nigdy nie był w centrum zainteresowania, ba, pchanie się w nie było najdalszym z celów które chciał osiągnąć, a tutaj nagle takie zainteresowanie. Na dodatek jeszcze wyglądało na to, że inni przebywający na turnieju również skandowali jego imię. Gdyby nie to, że jego fizjologia nie umożliwiała mu rumienienia się, prawdopodobnie teraz wyglądałby jak burak. Czasem jednak niska temperatura ciała ma swoje duże plusy...
-Dziękuję, po prostu robię co mogę... - powiedział z lekkim zająknięciem, uciekając od wszystkich wzrokiem. Wtedy też zauważył, że Yoichi podał mu płaszcz, który pozostawił Akirze aby się ogrzał po trafieniu Hakuhyo. Wziął go i zawinął wokół pasa, pozostawiając na sobie tylko cienką błękitną tunikę bez rękawów, pod którą można było widzieć zarysy blizn na torsie. - Dzięki, Yoichi. Dobrze znów was widzieć na nogach.
Kątem oka zauważył kolejnych liderów, zbliżających się w kierunku tej trybuny. A Natsu usłyszał zaś, że za chwilę miał się rozpocząć ostatni pojedynek na tym turnieju. Chłopak uśmiechnął się lekko, spojrzał na wszystkich obecnych w tej części i z kolejnym porozumiewawczym mrugnięciem uniósł kciuk w górę, mówiąc tym gestem prawdopodobnie najbardziej oklepaną formułkę ludzi idących wojować w oficjalnych pojedynkach. "Dam z siebie wszystko". Oczywiście, miał on wątpliwości czy da radę pokonać Muraia. Przeciwnicy, z którymi on miał do czynienia, byli zdecydowanie bardziej krwiożerczy i mieli do dyspozycji techniki o znacznie większej sile niż te, którymi dysponował Yuki. Ale wiedział, że on też ma kilka asów w rękawie, i będzie musiał po prostu je wykorzystać najlepiej, jak tylko będzie w stanie. Teraz pozostaje mu się zdać tylko na łaskę losu.
Przymknął oczy, wzdychając głęboko, po czym ruszył w kierunku wyjścia z trybun. A wszyscy mogli ujrzeć jego spojrzenie po otwarciu powiek - matowe, zimne, nastawione na wykonanie tego, czego się podejmuje.
"Miejmy to już z głowy".

z/t

[Hakai]

Na trybuny chwiejnym krokiem przybył ktoś obcy. Byl uśmiechnięty i radosny tak bardzo ,że przypominał swoim wyrazem twarzy dziecko które właśnie dostało lizaka. Rozejrzał się po wszystkich tu zebranych i nagle jego twarz nabrała zawieszonego wyrazu. Tak jakby myślał nad czymś przeogromnie intensywnie.
"Co to za ziomki... A zresztą"
-Tak oto przed wami przepotężny HakaIII!!! HaretsuUUU!!!. Proszę mnie zapisać na turniej pokaże wam co potrafię!!
Po wydaniu z siebie krzyku który rozszedł się po całej hali nastolatek skupił swój wzrok na jednym białowlosym. Jego japa jeszcze bardziej się ucieszyła a ten ponownie wydarł powoli stawiając chwiejne kroki.
-O ja Yukkiko ty też przybyłeś? Może będziemy razem walczyć. Zrobiłem sobie małłąąąąą przerwę od treningów ale myślę że było by ciekawie co nie ziom? Eee i co to za sztywniak pewnie twój ziomek. Ty to znasz wszystkich!
Nastolatek popatrzał na stojącego obok niego mężczyznę. Nie miał pojęcia że to lider rodu kaguyów. Choć znając Niebiesko włosego i tak nie zrobiło by mu to większej różnicy. Ponownie zwrócił swój wzrok na Yukiko i kolejny raz na "Sztywniaka". Ewidentnie liczył na swojego rodzaju przedstawienie się staruszka albo przedstawienie go przez kościanego kolegę.

[Kamiru]

Błędem było przybycie do tego miejsca. Żar lejący się z nieba, suchość powietrza i ten wszechobecny piasek. Naprawdę ktoś uznał, że takie warunki są odpowiednie do toczenia walk w turnieju? O ile udziału w tym nie brał żaden Yuki ani Hoozuki, dało się to jeszcze zrozumieć. Ale nawet samo przyjście tutaj wymagało stalowej wręcz woli. Nie miałem innego wyjścia, jeśli to właśnie tutaj miała przebywać Yumi. Może też nie przepadała za upałami, ale jej mądrość musiała zwalczyć słabości ciała. Godna reprezentacja jednego z najbardziej tajemniczych rodów, o którego zdolnościach wie mało kto... Izolowaliśmy się od świata, a tymczasem świat nas potrzebował. No, nie całego klanu ale pomoc jednego zimnolubnego shinobi i grupy wędrowców być może uratowała Mur, a w dalszej perspektywie nawet i cały świat. Taa, Kamiru zbawca, Kamiru wybawiciel. Dobre sobie. Teraz nie żałowałem, że Yuusuke został w Shi no Geto. O ile jeszcze w nim jest, ciężko nadążyć za ruchliwą kałużą. Tutaj narzekałby na wszystko, od pogody po ilość piasku wsypującą się mu do... No. Nawet jeśli próbował mnie naśladować, brakowało mu zrozumienia kilku ważnych lekcji. A przede wszystkim brakowało mu bycia mną.
Maska na twarzy, dziwna zbroja na ciele i obwieszony bronią bardziej, niż kouseki kryształową biżuterią. Na zewnątrz opanowany, pod materiałami znużony długą drogą, a jeszcze głębiej w duszy... Nie, jednak nie chcę tam zaglądać. Niech wygra silniejsza część mnie, wtedy będę sobą. Bo przecież siła jest najważniejsza, hm? A może nie jest... Eh. Dobrą decyzję podjąłem, zatrzymując się na chwilę niedaleko areny, w miasteczku jakimś tam. Nazwa nieistotna, ale tanio zjadłem, wypiłem i zregenerowałem siły przed tym, co mnie tu czekało. Hałas wydobywający się z setek, może tysięcy gardeł. A jakby tego było mało, jeden dzieciak przyszedł tu równocześnie ze mną i z miejsca darł paszczę. Baka, jakby nie widział, że turniej się już rozpoczął. Hakai Hasetsu czy jak mu tam było nie został więc przeze mnie zapamiętany. Bynajmniej nie pozytywnie w każdym razie. Ba, turniej turniejem, trwała już walka finałowa. Przeczytałem imiona walczących i coś we mnie zamarło.
Natsume? Mój kuzyn dotarł do finału? Baka... Nie zdołałby dotrzeć tak daleko, nie używając potęgi jaką oferował Hyoton. Yuki nigdy nie powinien tego robić, szafować więzami krwi. Dlatego żyliśmy na Hyuo, nie braliśmy udziału w wojnach. A on sobie jakby nigdy nic walczy na arenie ku uciesze publiki? Jeśli wystąpił w nim z własnej woli a nie polecenia Yumi... Nie, pewnie go nie ukarze. Sam miałbym to zrobić? Nie, nie do mnie to należy. Ale porozmawiać warto. Spojrzałem na arenę, ignorując mężczyznę który wrzasnął na mój widok. Przynajmniej ukrywa swoje działania we mgle, nie jest więc tak źle. Przez chwilę czułem pokusę by delikatnie pomóc, przecież nie ma nic niezwykłego w nagłej śnieżycy na środku pustyni.
Odsunąłem od siebie te myśli i rozejrzałem się za Liderką klanu Yuki. Chwilę to zajęło, zanim udało mi się ją odnaleźć, a jeszcze dłużej, zanim dotarłem do miejsca, gdzie stała. Nie mam pojęcia jak zareagują inni stojący przy niej na mój widok. Nie żeby zależało mi na robieniu dobrego wrażenia, ale zachowaniu własnej głowy już tak. Zachowaniu jej na własnym karku w obecnym stanie, uściślając. Dopiero tuż przed nią pomyślałem, że warto jednak zdjąć maskę, skoro ostatnio widziała mnie... Trzy? Cztery lata temu, kiedy opuszczałem wyspę. Heh, miałem wtedy jeszcze bandaże. Dobre czasy. Jak bardzo zmieniłem się w jej oczach od tej pory? Odpiąłem żelastwo i poczułem na skórze powiew wiatru. Gorącego, ale zawsze.
- Ohayo, Yumi-sama. Dawno spotkać się nam dane nie było. Kamiru Yuki jestem ja. - Skłoniłem się jeszcze, podkreślając swój szacunek dla jej osoby. No i zawsze to szansa na poprawienie fryzury. Za dużo ludzi było wokół, by rozmawiać o najważniejszych sprawach, ale wolałem mieć pewność, że nie zgubię przywódczyni z oczu.

[Naguri]

Atmosfera w koło Yukiko gęstniała z sekundy na sekundę, chłopak obserwował głowę rodu i gdy ten już miał chyba otwierać usta, usłyszał znajomy głos. Nie, nie teraz. Yukiko zbladł i obejrzał się na Hakaia, jednocześnie starając się powstrzymać od śmiechu. -Siema Hakai, ten "sztywniak" to głowa mojego rodu, więc będę wdzięczny jak nie będziesz go prowokować, nie mam ochoty się tu z nim mierzyć bo go wkurwisz. Spojrzałem poważnie na chłopaka, po czym kontem oka na sztywniaka, w tym zdaniu chciałem dać mu do odczucia, że nie boję się nikogo, nawet kogoś takiego jak on, tym bardziej jeśli chodzi o obronę tak nielicznego grona moich znajomych. -Swoją drogą to się spóźniłeś, właśnie rozgrywa się finał, ja doszedłem tylko do półfinału. Skwitowałem go szybko, po czym ponownie odwróciłem się do drugiego Kaguy.
-Wybacz, przyjaciel nie wiedział...zresztą, jestem prostym wojownikiem i oczekuje jedynie prostej odpowiedzi, chce wiedzieć na czym stoję.
Teraz Yukiko na głowie miał dwa problemy, każdemu dawał pięćdziesiąt procent na pozytywne rozwiązanie, czyli we wnętrzu ostro się stresował.

[Inoue]

Rozmawiała w najlepsze ze swoim liderem choć była nieco strapiona. Kątem oka dostrzegła, że jakimś cudem Murai dorwał jej Yoshiego! Zacisnęła dyskretnie szczękę, na jej czole pojawiły się pojedyncze zmarszczki. Dorwę cię...już niedługo. Spojrzała znów na lidera, który okazał się naprawdę przyjazny. Wyszło na to, że jej szczep nie był jednością, cechował się odrębnymi jednostkami, które krążą po świecie tak jak ona. Zaintrygowało ją to mocno, zamilkła na moment zastanawiając się nad odpowiedzią. - Czyli...jest więcej takich jak ja? Odmieńców, którzy nie potrafią znaleźć sobie miejsca? Przyznam, że brzmi to...bardzo pocieszająco - Rzekła spoglądając ukradkiem na arenę. Ona znalazła swoje miejsce na ziemi - człowieka, który w pewnym stopniu potrafił ją kontrolować, przez co nie musiała przy nim się z niczym wstrzymywać, mogła być sobą. Uśmiechnęła się leciutko na samo wspomnienie. Jej uwagę zwrócił krótki pokaz lidera - zamienił on swoją rękę dzięki dobrze znanej umiejętności klanowej. Otworzyła lekko usta, to była ta sama technika, jaką ona używała, ta sama moc która niegdyś brutalnie zawładnęła jej życiem. - Nic nie wiem o mojej rodzinie. Z tego co pamiętam, zostałam porzucona, jako niemowlę przegarnęła mnie inna rodzina w niewielkiej wiosce - Mruknęła niechętnie na wspomnienie swojej kochającej zastępczej rodziny, która obdarzyła ją szczerą miłością i którą zatłukła przez swój "dar".

[Rokuramen Sennin]

Przez ten czas, kiedy wszyscy stopniowo się zapoznawali z obecną sytuacją i zatapiali się w serdeczne rozmowy z liderami wielu panujących obecnie Rodów, na trybunach rozgorzała jeszcze większa wrzawa - o ile można było sobie w ogóle wyobrazić coś takiego. Oto właśnie pojawił się ostatni sędzia, wyglądający nieco inaczej niż pozostali, i zapowiadający następną - i prawdopodobnie najważniejszą w całym turnieju - walkę. Finał turnieju. Murai i Yuki Natsume zostali zaproszeni na arenę, gdzie mieli wykorzystać pełnię swoich umiejętności i pokazać, które klany dzierżą utalentowanych wojowników. A tutaj akurat obaj byli doskonale przygotowani i byli w stanie walczyć na naprawdę niezwykłym poziomie.
Jednak niektórym tutaj pojedynek w niczym nie przeszkadzał, żeby kontynuować nawiązywanie nowych znajomości. Najlepszym przykładem okazał się Inuzuka Yoichi, który wykorzystał znajomość z jednym z finalistów, by podejść i zacząć gładką rozmowę z przedstawicielkami innych Rodów. A dokładniej - z liderką Rodu Yuki, Yumi. Słysząc słowa rudowłosego Inuzuki, liderka wyspiarzy tylko się lekko uśmiechnęła. Jednak jej przyboczne najwidoczniej wyczuły intencje młodzieńca, bo jedna z nich ledwo się powstrzymała od parsknięcia śmiechem.
-Dziękuję za pochwałę, jednak w tym przypadku nie powinna ona być zwrócona do mnie. Natsume... cóż, od śmierci jego rodziców praktycznie nie zbliżał się do pól treningowych. Wszystko, czego się nauczył, osiągnął sam, trenując gdzieś na wyspie. Nawet w zimie, kiedy mrozy sięgały -60 stopni. - Uśmiech na jej twarzy nieco się poszerzył. - Ale tutaj muszę przyznać, że jestem dumna z tego pokolenia. Niezależnie od Rodu, wszędzie widzę silnych shinobi, i cieszy mnie to. Sam też nie jesteś osobnikiem słabym, Yoichi-kun.
Tym razem jedna z dworek nie dała rady powstrzymać parsknięcia śmiechem, za co została spiorunowana wzrokiem.
-No proszę proszę, Yumi. Ktoś tu się do Ciebie zaleca - zaśmiała się Eriko Terumi, uśmiechając się bezczelnie. Ona również została spiorunowana wzrokiem przez liderkę Yuki. Uśmiechy wypłynęły na twarze wszystkich wokół, czy to liderzy, czy słudzy. Ciężko było wybić Yumi z równowagi, ale teraz chyba się udało.
Tymczasem zaś przy Senju...
-Och, to nic takiego, moja droga. Cieszę się, że shinobi Senju wciąż trzymają poziom, zarówno jako shinobi, jak i jako ludzie! - powiedział wesoło Isoshi. Gdy po chwili Reika wspomniała, że planuje wyjść z trybun by wyprowadzić psa, i najprawdopodobniej nie planowała wracać, lider Senju westchnął tylko smutno i dodał: - Ech... Miałem nadzieję, że wciąż nas tu będzie więcej. No, ale nie będę powstrzymywać. Powodzenia, Reiko!
-Rozumiem, sam też ledwo znoszę ten harmider. Do zobaczenia niedługo - dopowiedział Kazuo, ponownie objął córkę, po czym usiadł na swoim miejscu i kontynuował obserwowanie pola walki. A to zdążyło się pokryć mgłą, gdy ludzie zobaczyli tylko szarżującego Kakuzu.
-Kirigakure... sprytnie. Pozbawia przeciwnika wizji, dając mu szansę na lepsze wyprowadzenie ataku - powiedział Zangetsu Hozuki, starając się przyjrzeć dokładniej arenie, mając nadzieję że dotrze do niego to, co się działo. Niestety, najwidoczniej starania były płonne, bo skrzywił się tylko lekko i usiadł na swoim miejscu, obok swojego lidera, który dalej popijał tylko wodę z manierki.
I akurat w tym momencie do pozostałych zbliżyli się trzej nowi przybysze. Ludzie mogli dojrzeć żyły na skroniach Reiko Hyuugi, gdy ten z uśmiechem skłonił się na powitanie przed pozostałymi. Nie za nisko, w końcu tylko się witał, a nie okazywał uniżoności.
-Póki co przewaga jest w rękach Yukiego. Lodowa ściana zmusiła Muraia do wyskoku, gdzie został przyszpilony - poinformował spokojnie o tym, co się wydarzyło na piaskach areny, po czym dodał z wesołym uśmiechem: - Widzę, że zebrało się tu doborowe towarzystwo. Aż miło będzie usiąść w takim miejscu.
Wiele przedstawicielek płci pięknej wyglądało na poruszonych przybyciem wysokiego lidera Hyuugów, lecz nie wszystkim chyba to pasowało. Na przykład Kaito Hozuki powiedział tylko jakieś słowa pod nosem, które mogły brzmieć w stylu "pierdol się". Ukyo Kaminari usiadł bez słowa na miejscu obok Reiko, patrząc na snującą się po arenie mgłę bez większego zainteresowania. Czasem jednak dało się zauważyć, że jego spojrzenie z rzadka przeskakiwało między obecnymi, i na nieco dłuższą chwilę zatrzymało się na Nikusui. Nie podszedł jednak ani nie zaczął rozmowy. Nie było to w jego stylu.
Yukiko Kaguya zaś postanowił stanąć naprzeciw swojemu przeznaczeniu i stanął na drodze Kaguyi Toshikasu, lidera jego klanu, o którego istnieniu nawet pewnie nie wiedział. Nie pomyślał jednak, że Kaguya znany był ze swojej zapalczywości i brutalności, jak na lidera silnego militarnie Rodu przystało. Chłopak dostał tylko silny policzek, a jako że na dłoni człowieka wyrosły w ułamek sekundy maleńkie kolce, skóra na jego twarzy została rozerwana i zabarwiona czerwienią. A od siły uderzenia aż się zatoczył i wylądował na kolanie.
-I dobrze, że Ci przykro. Czy tego chcesz, czy nie, nie mam pojęcia w jaki do kurwy nędzy sposób - i szczerze mówiąc, ani trochę mnie to nie obchodzi - jesteś przedstawicielem mojego klanu, a Kaguya powinni być silni. Dodatkowo buta Twojej wypowiedzi sprawia, że mam ochotę Cię zabić tak jak stoisz... - nagle, z jego nadgarstka wysunęło się spore kościane ostrze, i zanim ktokolwiek zareagował, przyłożył je do szyi klęczącego. Pociągnął lekko, a po szyi chłopaka również pociekła krew... Strażnicy zaczęli zmierzać w tym kierunku. Ale Kaguya tylko się uśmiechnął i schował ostrze z powrotem do nadgarstka. - ... ale masz jaja. A lubię, gdy osoby ze mną rozmawiające mają jaja. Nie mam zamiaru do czegokolwiek Cię namawiać, ani tym bardziej czegokolwiek proponować. Po prostu wiedz, że przyjmuję Twoje istnienie do świadomości. I liczę, że kiedyś, gdy Cię zobaczę, będziesz godny nosić miano Kaguya z dumą.
Spojrzał tylko przelotnie na stojącego obok przybysza - Hakaia, po czym uśmiechnął się na swój drapieżny sposób i usadowił się trochę dalej niż pozostali, w tylnych rzędach, niedaleko Tsukunego.
-Ech... Kaguya. Te typy tak mają - westchnął cicho Isoshi Senju, a kilka osób tylko dyskretnie pokiwało głowami.
Po chwili jednak pojawił się jeszcze jeden przybysz. Okazał się nim Yuki Kamiru, nowoupieczony oficer Shinsengumi. Najwidoczniej nawet na Mur dotarły informacje o wielkim turnieju, i ten silny młody człowiek postanowił również zobaczyć, jak się sprawy mają. Zobaczył on też siedzącą niedaleko liderkę swego Rodu, z którą najwidoczniej chciał porozmawiać. Ludzie wokół co prawda spoglądali na niego w sposób... no, podejrzliwy - człowiek odziany w pełni na czarno, obwieszony bronią i noszący maskę... mogło to wzbudzić pewnego rodzaju niepokój. Ale na widok jego twarzy Yumi Yuki uśmiechnęła się tylko i skinęła mu głową na powitanie.
-Kamiru. Cóż za niezwykłe spotkanie. Od czterech lat w ogóle nikomu z nas nie udało się nawiązać z Tobą kontaktu, a nie powiem - Twoja pomoc byłaby pomocna. Cóż sprawiło, że postanowiłeś przybyć na turniej? - tutaj uśmiechnęła się w sposób nieco bardziej ironiczny: - Gdybyś nie był cichociemny i niemożliwy do namierzenia, pewnie Ciebie również bym zaleciła do wzięcia udziału w walkach.
A przy barierkach?
-Natura naszych możliwości jest dość niezwykła, i nie do wyjaśnienia wśród tylu uszu - powiedział Mitsuchi do Muraia, zanim ten ruszył do boju. - Odwiedź kiedyś naszą wioskę, wtedy będziemy mogli ci wyjaśnić wszystko, czego tylko potrzebujesz.
Później skupił się już na obserwowaniu walki swojego pobratymca.
-Oczywiście, nasz szczep nie jest wcale tak mały. Dotknięci Senninką mogą przebywać praktycznie wszędzie, kontrolując swoje umiejętności, by nie wydać swojego istnienia... lub wręcz przeciwnie, będąc bandytami i mordercami. Nie do nas należy ocenianie - to w końcu ich życie - powiedział spokojnie Akirai. Następnie oparł się o barierkę, patrząc na rozpoczynającą się walkę. - Więc nie znałaś... to trochę... kłopotliwe. No cóż, nasz świat nie może być sprawiedliwy, prawda?
Po chwili ponownie zwrócił się w kierunku dziewczyny, patrząc na nią swymi jadowicie żółtymi oczyma.
-Jeśli chcesz, mogę Cię wpisać w księgi jako jedną z shinobi szczepu Juugo. Nie będzie to w żadnym stopniu ograniczające, po prostu... będziesz mogła mieć pewność, że jest miejsce w którym rozumiemy Twoje... niecodzienne umiejętności.

  Ukryty tekst

[Hakai]

Błękitno włosy wyprostował się pierwszy raz od miesiąca strzelając przy tym swoimi zastygłymi kośćmi. Spojrzał na poturbowanego białowłosego i chwilowo głośno ziewnął starając się jednocześnie utrzymać swój już niemal kamienny uśmiech.
-Dawaj wstawaj zabieram Cie na ramen. Pewnie ty jeszcze sake pijaku ! A i mam.... Takie no dziwne pytanie. Mogę u ciebie przenocować ziom? Tak wyszło że chata wyleciała mi w powietrze.
Kiedy mówił ostatnie słowa jego wzrok przeleciał po wszystkich zgromadzonych. Doszukiwał się kogoś ze swojego rodu. Nikogo nie widział ale wolał się dokładnie przyjrzeć bo pewnie gdyby ktoś był z jego rodziny, skrył by się za tłumem tylko po to by nie wdawać się w rozmowę z zniesławionym i uciążliwym niebieskowłosym. W końcu gdy miał siedem lat przywiązał podczas snu do łózka swojego ojca i prawie go zabił przecinając mu większość mięśni. Albo! albo o ta historia jest dobra! Gdy od miesiąca sikał do studni wioski aż woda zmieniła kolor. No ale to było dawno ok? W każdym razie członkowie klanu dobrze zapamiętali tamtego siedmio latka stadyste a raczej dziesięcio latka bo to jak miał dziesięć sprytnie pozbyli się go.
Szesnastolatek rozglądał się tak po trybunach powoli wyciągając pieczonego szczura z rękawa by za chwilę wszamać go ze smakiem w oczekiwaniu na potwierdzenie Yukkiko o wyjściu na ramen. Bo już przez głód i doszukiwanie członków klanu zupełnie zapomniał o zadanym wcześniej pytaniu albo po prostu od razu z góry założył że białowłosy mu nie odmówi.

[Naguri]

Dla Yukiko stało się to co przewidywał, lecz nie uląkł się chociaż by na chwilę, chodź pod siłą uderzenia przyklęknął na kolano gdy drugi kaguya przystawił miecz do jego szyi, młodzik podniósł jedynie rękę w stronę strażników. -Nie trzeba.
Mimo że policzek rozcięty i szyja zagrożona, wciąż chroniła mnie moja kochana zbroja co dawało mi swego rodzaju pewność, gdy tylko broń z mojej szyi zniknęła, wstałem i spojrzałem na lidera swego rodu. -W takim razie to wszystko, do następnego. Odwróciłem się do Hakaia nieco krwawią, wolnym krokiem ruszyłem przed siebie, po drodze zacisnąłem szalik nieco mocniej na szyi i twarzy by zatamować krwawienie. -Ramen, dobry pomysł. Gdy już się nieco oddaliliśmy wyciągnąłem dużą butelkę sake, co prawda na pół pełną ale zawsze, sam pociągnąłem duży łyk na znieczulenie i podałem Hakaiowi.
-Pamiętasz, kiedyś cię pytałem czy nie chciał byś do mnie dołączyć...świetnie się składa że pytasz, muszę szybko przybrać na sile, a coś na styl drużyny by się przydało, razem zawsze można więcej osiągnąć. Zbliżając się do wyjścia z trybun spojrzałem w stronę chama który rozciął mi skórę. Teraz jestem pewny, muszę stać się o wiele potężniejszy... następnym razem cię zabije, nie mogę pozwolić by ktoś taki rządził moim rodem. Parsknąłem cicho po czym wyszedłem z trybun.
-No to do baru, tam dogadamy szczegóły.

z/t Razem z Hakaiem

[Yoichi]

Kto by się spodziewał, że pójdzie tak dobrze? Oczywiście, że Yoichi, ale niestety nie był zadowolony ze swojego rezultatu. Mimo że wywiązała się między nimi rozmowa, a wszyscy odczytali jego intencję, to kobieta zachowała między nimi odpowiedni dystans. Coś jakby przyjmowanie gościa we własnym domu - serdeczność związana z grzecznością. Rudowłosego dużo bardziej zadowoliłaby już negatywna odpowiedź, gdyż wtedy byłby pewien, że w jakiś sposób zadziałał na emocję swojego "celu", a w ten sposób? Chłód i niemalże obojętność, chociaż uraczyła go uśmiechem. On uśmiechał się cały czas w najbardziej czarujący sposób jaki tylko potrafił. Za wysokie progi na jego nogi? Jak będzie trzeba to użyje Kinobori no Waza, ale szczyt zdobędzie.
Wypowiedź liderki zaskoczyła młodzieńca w dwóch miejscach. Pierwszym z nich była informacja o rodzicach Natsume. Nie znali się dobrze, więc młody Inuzuka nie mógł o tym wiedzieć, a nawet nie miał kiedy się dowiedzieć, lecz ta wiadomość nieco przyćmiła jego uśmiech. Znał różny ból, w tym ten związany z utratą ojca, lecz całej rodziny? Niewyobrażalne. W tym momencie naprawdę zaczął podziwiać przedstawiciela rodu Yuki. Wykazywał nie tylko siłę fizyczną, siłę umiejętności, ale także psychiczną. Drugim zaskoczeniem była temperatura panująca na Hyuo. Dla niego kilka stopni na minusie było już wystarczającym dyskomfortem, aby podważać sens wychodzenia na zewnątrz, a co dopiero -60. To w takich temperaturach ludzki organizm jeszcze działa? Oczy nie zamarzają? Serce nie staje? Yoichi nie znał się na medycynie, ale potrafił sobie wyobrazić, że on z pewnością miałby ogromne trudności, aby przeżyć, a co dopiero trenować w takich warunkach. Z drugiej strony - Yuki operowali lodem, więc coś musiało w tym być. Tak jak Inuzuka zżywał się z Ninkenem, tak Yuki z lodem? Możliwe, a przynajmniej tak sobie założył rudzielec.
Parsknięcia śmiechem i żarty wcale nie speszyły chłopaka, którego pewność siebie w relacjach damsko-męskich była ponad wszelkie limity. Zaśmiał się wraz z nimi uśmiechając się serdecznie. Spoglądnął również na piękność o ciemniejszej karnacji, która również wpadła w oko młodzieńcowi. Dzięki jej wypowiedzi poznał imię kobiety, do której się zalecał. Jego szmaragdowemu oku nie umknęła także dworka, która wcale nie zostawała w tyle pod względem urody. Dusza Yoichiego płonęła, był w istnym raju wypełnionym boginiami. Nagle obydwie rozśmieszone sytuacją damy zostały poskromione wzrokiem przez Yumi, co nieco zaskoczyło chłopaka. Możliwe, że gdyby pozwoliła im się śmiać, to przyniosłaby sobie wstyd, więc poniekąd również broniła samego rudowłosego. Akira położył się na ziemi i zakrył łapami pysk, bo nie mógł wytrzymać wstydu jaki może przynieść mu jego kompan. Dumna rasa Urufu przy boku lekkodusznego błazna. Potwarz jakich mało.
- Złość piękności szkodzi, chociaż szczerzę wątpię, by taki diament został zarysowany. - rzucił swoją uwagą uśmiechając się w nieco żartobliwy sposób. Sam komplement żartem nie był, ale jednocześnie nie chciał zbytnio peszyć swoimi słowami, gdyż najważniejsza była swoboda w tej relacji. W końcu był zaledwie Dōkō, a przed nim stała Shirei-kan rodu Yuki.
- Naturalną koleją rzeczy jest, że kobiety piękne są adorowane. - powiedział patrząc na nieznajomą mu, aczkolwiek pewnie znaną piękność o ciemnej karnacji. Dało się założyć po jej swobodzie wypowiedzi, że również jest na randze Shirei-kan. Przy ostatnim słowie jednak wrócił okiem znów do Yumi nie pozbywając się uśmiechu z twarzy. Dopóki mógł walczyć, dopóty walczył. - W tym momencie jednak niesamowicie żałuję, że pośród znanych mi technik ninpou nie ma takiej, która pozwoliłaby na stworzenie dwóch dodatkowych klonów, gdyż żadnej z was nie brakuje urody, a pośród tłumów tylko ja jedyny znalazłem w sobie tyle odwagi, by ją docenić. - przy tej wypowiedzi spoglądnął na każdą z trzech kobiet stojących obok niego, również na tą, która pierwsza parsknęła śmiechem. Zaczynał czuć się coraz bardziej swobodnie, chociaż sytuacja wcale prostsza się nie stawała. Najciężej zawsze było zacząć rozmowę, by wypaść naturalnie i aby dalej mogła toczyć się gładko. To zrobił dzięki Natsume i jego płaszczowi. W myślach podziękował mu kilkukrotnie za umożliwioną akcję.
Nagle, mimo że przywiedziony wzrokiem wielu ludzi, to początkowo niewidoczny dla Yoichiego, pojawił się... ktoś. Obładowany ekwipunkiem na wzór przedstawiciela rodu Yuki, odziany w czerń, zaś na twarzy miał maskę. Rudzielec przyglądnął mu się dobrze, gdyż podszedł pod samą Yumi, a następnie odkrył twarz. Nie oceniał ludzi po wyglądzie, chociaż jakoś dało się wyczuć, że pochodzi z Hyuo. Z shinobich znał zaledwie Natsume z tamtych terenów, ale jakoś od tego momentu kojarzyli mu się z chodzącą zbrojownią. Wypowiedź skierowana do liderki potwierdziła założenia młodego Inuzuki. W tym samym momencie momentalnie jakoś nieznajomy zyskał sporego minusa u rudowłosego. Dlaczego? Właśnie bez chwili zastanowienia przerwał mu uwodzenie. Yumi skupiła na nim uwagę, gdyż... musiała. Nawet jeżeli nie chciała, to została do tego zmuszona, a Yoichi niestety został zepchnięty na drugi plan. Mógł stać tak w miejscu i liczyć, że ich dialog szybko się zakończy lub nawiązać nowy kontakt z jedną z dwóch kandydatek. Skoro Shirei-kan go zdystansowała na początku, to teraz postanowił zagaić do jej towarzyszki o zapewne niższym stopniu. Skinął głową Yumi na znak, że chwilowo - i podkreślam - chwilowo ją opuszcza, a następnie podszedł do czarnowłosej, którą wcześniej rozbawił.
- Może złość piękności szkodzi, ale śmiech z pewnością jej dodaje. - rozpoczął z uśmiechem. Nie podobało mu się, że nagle przeskakuje z kwiatka na kwiatek, ale został do tego zmuszony. No trudno. - Moje imię już znasz, a czy wyjawiłabyś mi swoje? - zapytał uprzejmie i nawet ukłonił się lekko niczym największy z dżentelmenów, chociaż zawsze jedynie parodiował takie zachowania.