Kaiho

[Kaiho]

夏草や　兵どもが　夢の跡

The summer grasses.
All that remains
Of warriors’ dreams.

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Kaiho (海快, ocean, wolność)
NAZWISKO: Itazura (悪戯, mischief, prank)
KLAN:

  Ukryty tekst

PRZYNALEŻNOŚĆ: Kaminari
WIEK: 18
DATA URODZENIA: 373
PŁEĆ: mężczyzna
WZROST | WAGA: 165cm| 53 kg
RANGA: Doko

APARYCJA

---

WYGLĄD: To nie jest dzieciak wyciągnięty ze snu o motylach. To nie jest dzieciak, który miałby z motylami cokolwiek wspólnego. Urodę ma po ojcu - więc może to? Jego skóra jest śniada, ciemnawa od ciągłej styczności ze słońcem, doskonale zgrywając się z hebanem długich włosów, których część splatana często jest w warkoczyki. W świetle mają piękny, kasztanowy połysk i widać, że wcale nie są takie ciemne. Całkowicie proste, nierówno poobcinane, przypominają aksamit w strukturze. Od tyłu można go z nim pomylić - z jego ojcem, Setsunaiem. Potem jednak się odwraca. I człowiek widzi tylko zielone, dzikie ślepia jego matki. Zapominasz o tym łagodnym, spokojnym człowieku, jakim Setsunai był i widzisz tylko drapieżnika. Mimo tego, że jest jak klon w ojca, po odjęciu łagodności została ostrość. Ale to tylko spojrzenie, to tylko gesty. Brzydka zewnętrzność.
Kaiho jest delikatny z budowy jak na mężczyznę. Jeszcze nie wyrósł - widać to od razu. Od przodu (jak i od tyłu przy jego niezłych biodrach i wąskich barkach) można go z kobietą pomylić. Dziwka, nie ninja. Jego twarz ma kobiece rysy, o wąskim podbródku i drobnym nosie. Ma lekko skośne oczy, o jadowitym kolorze zieleni, tak jasne, że przypominają kamienie szlachetne. Albo oczy węża. Jak na osobę, w której żyłach płynęła krew Inuzuka, jego źrenice były wąskie i potrafiły do złudzenia przypominać źrenicę kota. Nie są jednak nimi - wystarczy podejść bliżej, żeby się przekonać. Tak jak jego oczy są jasno zielone, tak przy samej źrenicy mają odrobinkę miodowego zabarwienia. Wąskie wargi często wygina w grymasie niezadowolenia czy złości, a spomiędzy nich błyskają czasem charakterystyczne, dłuższe kły.
UBIÓR: Zamiłowanie do podróży wyrodziło w nim gromadzenie w szafie ciuchów, które w większości zakątków świata można uznać za co najmniej dziwaczne. Ostatnim razem sama Amaterasu widziała go tylko w kimonie. No - i może rodzina. Trzeba się raczej postarać żeby wrzucić go w tego typu ciuchy. Dominującym kolorem jego garderoby jest czerń, często przeplatana z czerwienią, złotem czy srebrem - zwłaszcza w przypadku biżuterii, którą bardzo lubi nosić. W mniejszych ilościach niż większych. Toteż i nie dziwne, że do jego ubioru często jest coś doczepione, coś powiewa - jego stroje są lekkie i zwiewne. Zwłaszcza podczas upalnych lat w tym regionie.
Jego codzienny ubiór to połączenie mody przywiezionej z gorącej pustyni z tutejszym klimatem - więc w tło się wpasowuje. Zwyczajowo można go przyłapać nago biegającego w kamizelce i długich, luźnych spodniach przytrzymanych chustą przewiązaną w pasie. Wokół szyi owija sobie chustę, żeby osłonić głowę przed słońcem lub korzysta z kaptura. Potrafi się jednak troić niesamowicie i we wszystkie barwy tego świata.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:

• Wśród wszystkich płatków śniegu mających szczególne oczy Kaiho się nie wyróżnia. Ale ma szczególne oczy. Jasna zieleń ze źrenicami przypominającymi kocie. Inne wśród wszystkich innych ninja, dość typowe dla Inuzuka.
• Lewe oko przecina mu cienka blizna.
• Jak na Inuzukę przystało ma nieco dłuższe kły.
• Nosi biżuterię. Niemal zawsze ma parę kolczyków w uszach, czasem jakiś pierścionek, wisiorek czy ozdóbki we włosach.
• Jego włosy są zazwyczaj posplatane częściowo w warkoczyki i przyozdobione biżuterią.

OSOBOWOŚĆ

---

Humans? Yes.
Humanity? No.

CHARAKTER:Lubi bicze, kajdanki, liny, dziwki i koks.
Kaiho nie urodził się po to, by być cichym i łagodnym. Urodził się po to, by zatrząść światem koniuszkiem swoich palców. Jest krzykiem ciszy. Agresją bezruchu. Kropką wykrzyknienia. Chciał być tą kropką. Musiał nią być.
Młody i gniewny - tak się opisuje takich jak on. Czekający na zmiany, trzymający pochodnię ewolucji, palący książki starców na stosie ideałów. Kaiho pragnie zmian i serce ciągnie go do nich. W mądrych książkach wyczytał, że tylko znając prawdy żywe możesz zobaczyć wszystkie cuda świata, więc z niecierpliwością ich szukał. Kaiho był niecierpliwy, potrafił szybko się irytować i wykazywać agresję, to w książkach mógł tonąć. Nie, nie, wróć. Nie w samych książkach - w samej wiedzy. Pisma niektórych Wielkich Mądrych, jak ich określał, nadawały się tylko do tego, żeby się nimi podetrzeć albo wykorzystać jako podpałkę. Wiele osób uważało go za nieprzystępnego. Nosi w sobie tą złość, cóż, zły w końcu być powinien. Złościł się na niesprawiedliwość świata, na jego reguły i zasady, na ludzi złośliwych i zepsutych. Złościł się, bo nie dało się go zmienić. Bo nikt nie dbał o to, czy jedna gwiazda zgaśnie pomiędzy milionem innych. Lecz on dbał. Niewielu zdawało sobie z tego sprawę. Na zewnątrz nosił zbroję ułożoną z twardych spojrzeń i wysoko uniesionej głowy. Niezadowolenie i często marudzenie. Głupie i dziwne żarty, które niekoniecznie bawiły. Chciał głęboko przeżywać ten świat i wszystko, co z nim związane. Chciał łapać wszystko i smakować wszystko. Żyć pełną piersią, jakby miało nie być jutra. A to, czego nie widzisz - oh, wiesz… To, że tego nie dostrzegasz, nie oznacza, że tego tam nie ma.
Kaiho - wiesz, co to znaczy? Pozbawione nadziei pragnienie. Wijące się we wnętrzu jak larwa, wyżerające wnętrze wrażenie pustki, że jest się niekompletnym. Pragnienie, które boleśnie przedziera się przez serce. Piękne słowo. Brzydkie znaczenie. Posiadacz tego imienia był właśnie taki. Piękny na zewnątrz. Brzydki w środku.

NAWYKI:

• Jest wielki fanem Asahiego Ichirou. Czerpie inspiracje z jego niesamowitego i niepowtarzalnego stylu.
• Potrafi spędzić długie godziny na rozczesywaniu włosów, by były aksamitnie gładkie.
• Ma w zwyczaju się malować.

NINDO: -
HISTORIA:
“Mogłem żyć powoli i niespiesznie, ale nie widziałem w tym sensu. Świat tętnił życiem, rodząc na świat kwaśne cytryny, słodkie winogrona i cierpkie oliwki. Piękne kobiety kołyszące biodrami na złotym piasku czarowały, a dzikie konie galopujące po polach zapraszały do wędrówki z nimi. Mówili, pomimo tych i wielu innych cudów, że warto żyć powoli. Kultywować rodzinę, docenić to, co masz. Kiedy chcesz jednak żyć pełnią życia nie masz czasu na to, żeby się zatrzymywać. Świat uciekał - a ja musiałem go dogonić.”

Ku pamięci Setsunai.

Jest bardzo wiele historii, które warte są opowiedzenia. Ta moja nie ma jeszcze potencjału. Jest krótka. Brakuje jej polotu. Ale historia Itazury Setsunaia jest jedną z tych, które poruszyły wiele serc. Większość wyśmiewała, wytykała palcami. Ci niczego nieświadomi mówili, że był bohaterem. Rodzina udawała, że nie jest zainteresowana. To jedna z takich historii, które nie miały wpływu tylko na jednego człowieka. Została złożona z dzienników, opowieści, żalu i wspomnień.
Usiądź. Napij się herbaty. I posłuchaj.

Historia tej tragedii zaczyna się dość typowo - bo polityką. Inuzuka i Kaminari połączeni związkiem dla poprawy stosunków między klanami. Dobrze im się żyło. Setsunaiowi i jego żonie. Inuzuka Asami była małomówną, gwałtowną kobietą pełną dzikości, wolną i nieposkromioną. Wierzę, że była wolna jak orzeł, który przemierza zachodnie niebo. Itazura Setsunai był osobą cichą, ale elokwentną. Wyedukowany filozof i artysta - każdy kochał jego obrazy, które malował wolnymi popołudniami, nawet jeśli te wraz z biegiem lat stawały się coraz bardziej niepokojące. Nadal mam ich kilka w domu. Nawet jeśli wiszą płótnem do ściany.
Doskonale się uzupełniali. Nawet jeśli Setsunai nigdy tak naprawdę nie kochał swojej żony. W dzienniku, który zostawił na swoim biurku, idealnie poukładanym i uporządkowanym, wyczytałem, że Asami była jego przyjaciółką z Ookami-den, która przywędrowała do Raigeki, by poznać swojego potencjalnego, przyszłego męża. Gdzie się poznali i gdzie Setsunai służył i mieszkał. Dusił się jednak tam. Ich przyjaźń ciągnęła się jakiś czas, aż doszło do wydarzenia, które całkowicie przyśpieszyło ślub.
Szalona, zwichrowana matka Setsunai(i jednocześnie moja świętej pamięci babka) zmarła. Jedni mówili, że to samobójstwo, inni, że zabił ją w końcu syn własnymi rękoma. Setsunai napisał w swoim dzienniku, że zmarła, ponieważ chorowała od dłuższego czasu i że przez całe swoje życie wypowiedział tylko do niej jedyne kłamstwo. Skłamał, że wszystko będzie dobrze. Asami zdecydowała się wyciągnąć schorowanego i cierpiącego Setsunaia ze szponów wyniszczającej go rodziny. Takim sposobem znaleźli się w Okami-den. A co z tym, którego nazywają "Kaiho", zapytacie? Kaiho był wpadką, wynikiem podróży, poszukiwaniem pocieszenia mężczyzny w kobiecych ramionach - ale był też czymś więcej. Owocem miłości, jaki Asami zawsze odczuwała względem niepozornego Setsunaia. Ślub był naprędki, by ukryć wpadkę, by krzywym okiem nie patrzono na obcego. Wiele to nie zmieniało - tak się składało, że przecież i tak ślub był planowany. Podłożona pod możliwość zawarcia potencjalnego sojuszu między szlachetnymi rodami Asami i Setsunai mogli powiedzieć, że szczęście im dopisało. Mogli zamieszkać razem.
Mimo, że Setsunai żony nie kochał, to szanował ją i godnie prezentował jako mąż. Asami to wystarczyło. Setsunai nigdy jej nie okłamywał co do swoich uczuć. Dla niej liczyło się to, że po prostu jest. I jest szczęśliwszy niż w domu.

“Słuchaj, jeśli zastanawiasz się, czy chcesz mieć ciastko czy zjeść ciastko to nie znaczy, że jesteś filozofem tylko pierdolonym idiotą. Jeśli nie zjesz ciastka to w najlepszym wypadku ktoś ci je ukradnie i zeżre ze smakiem, a w najgorszym - w końcu się zepsuje, ty wierutny kretynie!”

Jaki to dotąd miało więc wpływ na mnie? Przede wszystkim to, że się urodziłem. Dalsze wydarzenia tej historii doprowadziły do tego, że dziś znalazłem się w takiej a nie innej pozycji.
Grupa Jashinistów, która pojawiła się w okolicach terenów Raigeki, była trudnymi przeciwnikami. Nie tak trudnymi, żeby grupa wyszkolonych ninja nie mogła sobie z nimi poradzić, ale też nie tak prostymi, by można było to załatwić od pstrykniecia palcami. Setsunai został wezwany na służbę - w końcu nie wyrzekł się rodu i nie wyrzekł imienia. Mógł poślubić Inuzukę, mógł z nią mieszkać, ale pozostał wierny rodowi. Takim sposobem małżeństwo znalazło się z powrotem w Raigeki. Działania sekty wynaturzeńców przynosiły trupy, krew i przerażenie. Asami jednak nigdy nie wątpiła, że wrócą do domu cali i zdrowi, razem z Yumechim, jak zamierzała nazwać swego syna. Sen o motylu. Jej własny, piękny sen o motylu, za którego zawsze miała Setsunaia.
Plany się jednak posypały i legły w gruzach.
Asami straciła życie w obronie własnego męża podczas ostatniej batalii z przeklętym kultem. Ochroniła go własną piersią. To była długa i krwawa walka o bezpieczeństwo być może całego Raigeki, a może tylko o własną dumę i honor - chyba nikt już tego nie był pewien. Historia pamiętała i tak tylko zwycięzców. Łatwo zapominała tych, którzy do domu nie wrócili. Noriaki, wielki, czarny basior zmarł przy swojej pani. Setsunai wyzionął ducha niedługo potem. Jego myśli biegały po najróżniejszych drogach, kiedy wrócił do domu i spojrzał na swojego syna. Pomyślał wtedy - czy nie lepiej byłoby go zabić..? Oszczędzić bólu i cierpień? Zawrócić z drogi shinobi, zanim będzie za późno? Bogowie tylko wiedzą, czy ojciec dokonałby dzieciobójstwa w swoim żalu i rozpaczy, w poczuciu niesprawiedliwości, które w spadku miał zostawić synowi. Czyny i akty zostały przecięte pojawieniem się przyjaciółki Setsunaia, Shizuki, która w czas ich nieobecności z zajmowała się mną. Powiedział do niej wtedy, że ich syn będzie miał na imię Kaiho.
Zaraz potem poszedł do ogrodu i przewiesił linę przez gałąź. Pod tym drzewem ułożył ciało zmarłej żony. Nad jej głową wyrył słowa: ”Tak skończył się świat. Nie hukiem. Skomleniem.” Sam powiesił się na gałęzi obok.

Tak zapoczątkował moją historie. Historię Kaiho. Nie hukiem. Skomleniem.

“Skazany na walkę niosłem w swoich żyłach bardzo wiele gniewu. Ryzyko zawsze mroziło krew, ale grało też adrenaliną we krwi. Nie było takiej siły, która mogłaby nas powstrzymać. Gniewne, młode pokolenie szukające swojego miejsca w świecie. Zrodziły nas popioły, a ci, których klęski nie zabiły, stawali się tylko silniejsi. Choć ja wolę mówić, że to, co nas nie zabiło, niech lepiej spieprza.”


Kaiho nie wrócił do Ookami-den, choć odwiedzał to miejsce. Było mu tam lepiej. Cieplej. Ciągle liczył na to, że odziedziczy zdolności po matce, nie po ojcu, przez którego spoglądano na niego krzywo i nieprzyjemnie. W końcu - samobójca. W Ookami-den go nie oceniali. Nie lubił swoich zdolności - okazywało się, że to właśnie w nich jest najlepszy. Nie lubił wielu rzeczy. Chciał wykrzykiwać światu, co jest z nim nie tak i pokazywać, co by poprawił. Było tu mnóstwo rzeczy do zmian i jeszcze więcej do poprawy.
Wychowywała go Shizuka razem z Kyo. To właśnie ona, dobra, ciepła i mądra zaszczepiła w nim tę miłość do zaplatania włosów. Lubiła to robić. Bawić się długimi pasmami Kaiho. Syn Shizuki, Akimitsu, był dla niego prawdziwym bratem - idealnym, bo rówieśnikiem. Ten kujon, ten zdolny, ten, co to będzie z niego przyszłość i będą z niego jeszcze ludzie. W przeciwieństwie do Kaiho. Kaiho stanowił przeciwieństwo Akimitsu - przylepiła się do niego gładko i szybko łatka rebelianta.
O Kaiho mówili, że jest jak czarny kot, który przynosi tylko nieszczęście. Nigdy nie zastanowili się jednak, że może był czarnym kotem, który przechodząc przez ulicę chciał ostrzec, że idąc tym kierunkiem czeka na nich tylko nieszczęście.

Początki egzystencji były całkiem łatwe. Jakie problemy na swoich barkach może nosić dziecko? Shizuka była dobrą matką - i była też matką zastępczą dla Kaiho. Dwójka chłopców przyjaźniła się i dbała o siebie, byli nierozłączni. Razem trenowali, razem się bawili, razem rozwijali. Nawet jeśli Kaiho od początku był trochę bucem, którego normalnie innym dzieciom ciężko byłoby znieść. Nie szukał dla siebie na siłę usprawiedliwień, ale ciężar świata czasem nie pozwalał mu wręcz oddychać. Akimitsu to rozumiał i widział, co dzieje się z jego przyjacielem. Nie rozumiał. Nie rozumiał tego, dlaczego przy jego boku nie było osoby, którą mógłby nazwać “mamą” czy “tatą”. Jego aniołem stróżem przez ten czas oprócz Shizuki była dobra Kyō - ninken jego matki. Ostatnia, która przeżyła z jej watahy. Najsilniejsza. Stara suka mocno przeżyła śmierć swojej przyjaciółki i partnera, ale nie mogła zostawić szczeniaka Asami samego. Setsunai spędza więcej czasu z Kyō niż kimkolwiek innym.
Nadal pamięta przebłyski niepokojów, jakie toczyły się na Wietrznych Równinach. Kiedy jego rodzina biegała w tą i z powrotem i przez dom niosły się podniesione krzyki w 378 roku. To była pierwsza krew, jaką widział. Pierwsze ciała, pierwsza wrzawa. Tak samo ulotnie pamięta 380, kiedy razem z przyjacielem chowali się pod stołem, gdy ziemia wokół wydawała się drżeć. Wojna, jaka grzmiala na terenach Uchiha odbijała się echem w Antai. Nawet jeśli wojna nigdy do nich nie dotarła bezpośrednio. Równie ciężki był 383 rok, kiedy wielka wojna wezwała wielu shinobi do wojny. A choć Kaminari nie mieli dobrych stosunków z Uchiha, to sprawa Muru dotyczyła ich wszystkich. Bardzo wiele osób, które znał, z którymi codziennie się witał i do których uśmiechał nie wróciło do domu z tej walki. Biorąc pod uwagę jego małą styczność z najbardziej brutalnymi wydarzeniami tego świata można uznać jego dzieciństwo za zadziwiająco udane i spokojne.
Kulminacyjnym punktem zawodu światem i jego stworzeniem była tragedia przy jego rodzinnym domu w 384 roku na Kami no Hikage. Miał wtedy 11 lat, które były zupełnie niczym, ale obrazy tego dramatu wypaliły się w jego umyśle na zawsze. Mord. Przemoc. Krew. Uderzenia piorunów i świst wydmuchiwanego ognia, który spopielał ludzi. Agresja ninja, których wszyscy tak chwalili i którzy byli dumą całej prowincji. Nie pamiętał, co tam się działo, kto zaczął i dlaczego. Pamiętał tylko same sceny walki, kiedy stał przed tym chaosem jak zaczarowany. Nie pamiętał też bezpośrednio, co działo się po tym. To była linia, która całkowicie przecięła urocze i spokojne dzieciństwo. Decydujące wydarzenie, które zaprojektowały jego mózg na poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, czy warto być shinobi.
Czas na znalezienie odpowiedzi na to, dlaczego osoby wokół obdarzają go dziwnymi spojrzeniami przyszedł dość szybko. Przynajmniej jak na dziecko. Był prowokatorem różnych bójek, nieprzyjemności i kłótni wśród dzieci. Pierwszy do wyciągania pięści, choć taki mały i niepozorny. W wieku 12 lat rodzina, jaką miał, postanowiła spełnić jego pragnienia dotyczące poznania odpowiedzi na pytania jego rodziców. Tajemnica przed nim chowana wyszła z jakże banalnego powodu - braku cierpliwości do upierdliwego do granic możliwości dziecka. Duma z ojca broniącego rodu, duma z bohatera, jak o nim opowiadano głośno, nagle przewróciła się do góry nogami. Od tej pory po głowie młodego shinobi miało cały czas kręcić się zwątpienie, czy bardziej kocha swoje wyobrażenie dzielnego obrońcy państwa, czy może bardziej nienawidzi jego tchórzostwa i tego, że zostawił go samego.
Coraz bardziej się separował. Od rodziny, od Shizuki, od Akimitsu. Jego jedyną towarzyszką stawała się powoli Kyo, z którą trenował czasem do upadłego.
Bardzo dużą ilość swojego czasu Kaiho spędza w pobliskiej stajni. W stajni Hoseki trzyma swoją ukochaną towarzyszkę wielu przygód, Taiyōfū. Stara klacz ma przed sobą prawdopodobnie ostatnie lata swojego życia i Kaiho sporo sił, zamiast na treningi ninja, poświęca synowi Taiyōfū. Kiepsko dogaduje się z głową swojego rodu - wujem Itazura Hideakim. Powoduje to spięcia różnego rodzaju, a to zaś napędza Kaiho to szukania różnych sposobów na odreagowanie napięcia. Nakładana na niego presja wynika z prostej rzeczy - to jego ojciec powinien być na miejscu Hideakiego. Zasada dziedziczenia krwi była jak najbardziej aktualna w jego życiu. Tymczasem Kaiho do swojego otoczenia zwyczajnie nie pasuje. Ma wszystko, czego mu potrzeba, ale nie sprawia to, żeby czuł się szczęśliwy.

  Ukryty tekst

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

Postacie NPC

---

[/akap]

• Kyō (凶, villain, disaster) - Śnieżnobiała suka Urufu o złotych oczach. Wielka, dobrze zbudowana. Ma charakterystycznie długi pysk. Kyo jest bardzo powolna i leniwa. Nie jest najmłodszym ninkenem, Kaiho zajmuje się nią (albo ona nim) od czasu śmierci jej pierwotnej właścicielki - jego matki. Odmawia ganiania za rzeczami głupimi, wiele spraw jest dla niej błahych, a kierowana chłodną logiką nie ma w sobie sentymentów. Jest przy tym bardzo przywiązana do rodziny i zabiłaby za członka swojego stada - w tym wypadku Kaiho. Zmarła ze starości w ostatnim pojedynku z Kaiho.
• Shizuka - Bardzo niziutka kobieta (150cm wzrostu) o mlecznej skórze, kruczych włosach i błękitnych, pięknych oczach. Ma bardzo łagodną urodę. Jest drobna. Czas był dla niej bardzo łaskawy i zatrzymał się w miejscu - nie widać po niej, ile ma lat, jakby w ogóle się nie starzała. Zazwyczaj ubiera się w biel. Łagodna i mądra kobieta, która wierzy w dobro. Jest przy tym całkowicie świadoma, że to dobro jest bardzo łatwo przykrywane złem. Jest ostoją spokoju i ma anielską cierpliwość. Nie prowadzi wolontariatu i przytułka dla zgubionych dusz, jednak nie odmówi pomocy, jeśli ktoś o nią poprosi lub widzi, że jej potrzeba. Nie ma w zwyczaju jednak walczyć o tych, którzy sami się na porażkę skazują i dążą uparcie do destrukcji. Matka Akimitsu. Kiedyś spędzał wiele czasu w jej domu.
• Akimitsu - Akimitsu należy do tych ludzi, którzy wydają się aniołkami i doskonale wpasowuje się w schemat wyglądu Kaminari. Ciemna karnacja i krótko przycięte, białe włosy. Ma okrągłą twarz i spore oczy, które nadają mu dziecięcego wyglądu, ale urok dziecka traci, jak tylko spojrzy się na jego skrzywioną minę albo groźnie ściągnięte brwi. To ten brzydki nawyk, którego nabawił się od Kaiho. Jest drobny i niski, niższy nawet od samego Kaiho. To bardzo spokojny chłopak o stonowanym temperamencie. Woli zawsze się nad wszystkim zastanowić, potrzebuje sporo czasu na analizowanie wszystkiego i nie lubi nagłych i gwałtownych sytuacji. Kiepsko sobie radzi w momentach, kiedy jego plan jest zrujnowany i ktoś go zmusza do całkowitej improwizacji. Ponieważ potrzebuje wiele czasu na asymilację to koniec końców nie lubi podróżować i zmieniać otoczenia. Typ kujona. I przy tym - lubi mieć we wszystkim rację. A przez jego zniewalająco dobrą pamięć - niestety zazwyczaj ją ma, czym często denerwuje Kaiho. Kiedyś był to najlepszy przyjaciel Kaiho.
• Fumihito - młody chłopak, 15 lat, niski. Ma krótkie, równo przycięte włosy, okrągłą twarz i wielkie oczy o orzechowym kolorze. Chudy. Ciemna karnacja wskazuje na częsty kontakt ze słońcem i jest charakterystyczna dla mieszkańców Atsui. Jest sługą Kaiho. Ma bardzo łagodny charakter. Na wszystko spogląda z optymizmem i uśmiechem na ustach. Zawsze zwraca się do Kaiho per "proszę pana". Jego ojciec zmarł po nieudanej próbie samobójczej w szpitalu. Sam chłopak choruje - ma problemy z płucami i czasem dręczy go kaszel.
• Itazura Hideaki (shining excellence) - wuj Kaiho i głowa rodu Itazura. Wybitny Kogo Kaminari i mistrz szkoły Hasu no Sanbashi. Jest niezwykle dumnym człowiekiem, wysoko noszącym swoją głowę. Jego życie to ród. Patrzy z góry na osoby, które nie odziedziczyły limitu krwi, ale nawet takie potrafią zyskać szacunek w jego oczach.
• Haruko - Maji z Atsui, która swoim wyglądem i stylem zachwyciła Kaiho. Uczy się od niej malowania ciała. Znaleźli wspólny język.

Postacie PC

---

[/akap]
TATSUO

  Ukryty tekst

RYUUJIN

  Ukryty tekst

ATASUKE

  Ukryty tekst

KYOUSHI

  Ukryty tekst

AME

  Ukryty tekst

KURO YAMI

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Odznaka Doko rodu Kaminari
• Duża torba
• Płaszcz
• Manierka

  Ukryty tekst

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Klik
PH: Klik
MISJE (dla klanu / inne):

• D - W sake prawda • Zagubi • Mad world / Zapach mężczyzny
  C - Gdy zaczyna się wojna
  B -
  A -
  S -

WYPRAWY:

• C -
  B -
  A -
  S -

EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Kaiho]

podbijam

[Ero Sennin]

Wszystko się zgadza, witamy płatka śniegu

  Ukryty tekst