Ren

[Ren]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Ren
NAZWISKO: Namikaze

KLAN: Haretsu

WIEK: 19; 366 r. - jesień
PŁEĆ: Mężczyzna(shinobi)
WZROST | WAGA: 182cm; 70kg
RANGA: Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Ren jest dość wysokim chłopakiem jak na swój wiek i pochodzenia. Szczupłej postury chłopak posiada jasnego koloru cerę. Jest dobrze zbudowany co może wskazywać na to, iż bardzo dobrze czuje się we walce wręcz. Co może dziwnie wyglądać razem ze śnieżnobiałą czupryną na głowie. Najczęściej jego włosy są nastroszone i postawione do góry. Posiada oczy koloru czarnego, które kontrastują praktycznie z każdą inną częścią jego ciała. Zazwyczaj jego wzrok wygląda na bardzo zamulony, choć tak na prawdę jest inaczej. Na jego twarzy, a konkretniej po jej lewej stronie, można zaobserwować podłużną bliznę przechodzącą mniej więcej przez środek oka. Oprócz tego nie wyróżnia się niczym szczególnym.
UBIÓR: Ren swoim ubiorem nie wyróżnia się za bardzo wśród ninja jeśli chodzi o ubiór. Choć różnie można na to patrzeć z racji na panujące czasy. Preferuje poruszanie się w koszulce z krótkim rękawem koloru czarnego. Oprócz tego najczęściej nosi maskę tego samego koloru zakrywającą dolną część twarzy aż do nosa, przez co może się wydawać dość tajemniczym, albo nawet podejrzanym typkiem. Jego najczęstszą dolną częścią garderoby są krótkie spodenki przed kolana, również koloru czarnego. Używa standardowego obuwia shinobi również w ciemnych kolorach. Dodatkowo od kostek mniej więcej do połowy łydek nosi bandaże, które pełnią tylko funkcję ozdobną.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Blizna przechodząca przez lewe oko.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: Ren to typ samotnika, lubujący się w ciszy. Jak na swój wiek wiele w życiu przeszedł, przez co zdołał sobie w dużym stopniu ukształtować charakter. Nie jest skory do rozmowy z ludźmi, choć jeśli już rozmawia, to nie jest tyko biernym słuchaczem. Zazwyczaj angażuje się jeśli widzi w rozmówcy jakiś potencjał. Nieważne co by osiągnął, wciąż łaknie większej ilości mocy, by nikt nie stanął mu na drodze. To właśnie czyni go ambitnym oraz pracowitym. Całe życie chłopaka kręci się wokół treningów. Już od najmłodszych lat miał do tego smykałkę, więc ciągle starał się prężnie rozwijać. Napędza go do tego wszystkiego myśl o zmarłej rodzinie. Nie lubi rozmawiać na jej temat, jednak stara się nie rozpamiętywać tych wszystkich wydarzeń. Jest typem człowieka, który jest silnie psychiczny i ma świadomość swoich zdolności. Mimo tego nie pyszni się tym i drażni go, gdy ktoś przechwalą się na lewo i prawo jaki to nie jest silny. To wszystko czyni go bardzo zamkniętym w sobie człowiekiem. Rzadko się przed kimś otwiera, ponieważ nie odczuwa po prostu takiej potrzebny, a także stroni od przywiązywania się do ludzi. Myśl o tym, że znowu mógłby kogoś stracić napawa go lękiem. W stosunku to ludzi pozostaje jednak neutralny. Mimo tego zawsze postępuje z nimi ostrożnie i niechętnie udziela odpowiedzi na pytania dotyczących jego osoby. Musi ujrzeć ze strony przeciwnej pierwszy krok, by samemu go uczynić i móc kogoś uznać za godnego uwagi. Ktoś mógłby rzec, że chłopak patrzy na innych z góry, lecz tak nie jest. Po prostu jest introwertykiem, który nie bywa raczej zadowolony z efektów swojej pracy, nieważne jakie by nie były. Większe kontakty z ludźmi nie są mu potrzebne, dlatego rezygnuje z nich na rzecz tego, by stać się silniejszym. Z pozoru bardzo nieśmiały oraz skryty w sobie chłopak potrafi niejednego zaskoczyć swoją inteligencją oraz spostrzegawczością. Kiedy pozna się go bliżej, można liczyć na jego lojalność. Ren jest zbyt dumny oraz honorowy, by pozwolić sobie na coś takiego jak zdrada. Nie akceptuje również tego u innych, dlatego jego podejrzliwość może być czasem nachalna. W naturze bruneta leży bronienie swoich wartości i przekonań za cenę swojego życia. W takich momentach potrafi wyzbyć się strachu, a nawet kiedy go czuje, na pewno nie da mu nad sobą przejąć kontroli. Sam Ren uważa siebie za niezbyt ciekawą osobą, dlatego nigdy o sobie nie mówi. Wychodzi z założenia, że im ktoś mniej wie, tym lepiej śpi. Zwykle nie ukazuje zbytnio emocji, które w obecnej chwili w nim drzemią. Wychodzi z założenia, że priorytetem jest on sam dla siebie, co może bywać ciężkie w nawiązywaniu nowych relacji. Mimo tego białowłosy jakoś sobie z tym radzi poznając już niejedną osobę, z którymi przypadli sobie do gustu i potrafili zawiązać dość silną więź. Kiedy zaś dochodzi do walki, Ren czerpie z niej sporo przyjemności. Nie jest jednak ona obsesyjna, po prostu lubi to robić. Nie jest w stanie tego wytłumaczyć, jednak mimo tego uważa, iż jest to coś, co mógł odziedziczyć po swoich przodkach.
NAWYKI:Oglądanie się za siebie
NINDO: "Ludzie boją się i nienawidzą tych, których nie rozumieją."
HISTORIA:

********************** Płytki oddech kobiety wydawał się słabnąć, zupełnie jakby brakowało jej tchu. Nie mogła wydobyć z siebie żadnego dźwięku, lecz gorsze było chyba tylko to, że nie mogła się ruszać. Leżąc z rozchylonymi ustami usiłowała nabrać jak najwięcej powietrza, lecz od nadmiaru rozbolała ją klatka piersiową. W końcu zakaszlała na tyle głośno, by obudzić męża. Ten na początku zdezorientowany chciał spać dalej, lecz kiedy doszło do niego co może być grane, od razu podniósł się do siadu. Potrząsnął głową i spojrzał na brunetkę. Jej twarz była wyjątkowo blada nawet przy żółtym świetle, co dodawało nieco niepokoju. Z przerażeniem w oczach uniósł jej głowę na swoje kolana i pogłaskał po policzku.
- Wszystko będzie dobrze, oddychaj Mitsuru – powiedział półszeptem, aby nie obudzić nikogo z domowników. Dwójka dzieciaków już dawno spała za ścianą, a przynajmniej mogłoby się tak wydawać. Białowłosy otworzył najbliższą szufladę, mieszczącą się w szafce nocnej po czym wyciągnął z niej małe opakowanie. Były to pigułki uspokajające, mające za zadanie ulżyć kobiecie. W takim wypadku podawanie takich leków mogłoby się wydawać trochę dziwne, ale jest uzasadnione. Podczas ciąży czarnowłosej pogorszyło się bardzo zdrowie psychiczne. Przez to miewała czasem napady złości, a czasem miewała paraliże, które mogły zakończyć się nawet śmiercią. Właśnie taka sytuacja miała miejsce teraz, a bez podania leku skończyłoby się to tragicznie. W końcu kobieta przyjęła pigułki, a po dłuższej chwili było już w porządku. Ułożyła się wygodnie ze łzami w oczach i poczęła głaskać się po brzuchu.
- Ichiro, jak go nazwiemy? - zapytała szeptem i wtem poczuła, jak mąż przytula się do niej od tyłu, by samemu ułożyć dłoń na swoim nienarodzonym dziecku.
- Nie mam pojęcia, mi się już wyczerpały imiona na dwójce pozostałych[/b – zaśmiał się, a potem ucałował żonę w głowę. Przeszedł do siadu i pomyślał chwilę. – Do głowy przychodzi mi tylko Ren– wzruszył ramionami, a potem beznamiętnie jak to miał w zwyczaju poszedł spać. Niedługo potem zasnęła i sama Mitsuru.
Poranne krzyki obudziły chyba każdego, bo dochodziły do najdalszych zakamarków domu. Na dworze dopiero zaczęło robić się jasno, kiedy pod kobietą znaleźli górę mokrego materiału. Jej krzyki przerywane były co jakiś czas i brzmiały już wszystkim znajomo. Czarnowłosa miała skurcze, lecz tym razem nie były fałszywym alarmem.
- Arashi, pomóż mi! - zawołał ojciec, usiłując podnieść swoją żonę z łóżka. Musiał znieść ją z piętra i zabrać do szpitala, by tam w spokoju odebrali poród. Dzieciak niechętnie pomógł ojcu, lecz było po nim widać, że sam był trochę przejęty całą tą sytuacją. Kiedy rodziła się jego młodsza siostra, było podobnie, ale nie był w stanie dokładnie zapamiętać jak to wszystko wyglądało. Teraz, udając twardego przed wszystkimi nic sobie nie robił z jakichkolwiek wydarzeń w rodzinnym domu. Całymi dniami zbyt zajęty był swoimi kolegami albo też innymi szemranymi sprawami. Na jednej z bocznych ulic kilka miesięcy temu udało mu się poznać bandę rabusiów, którzy kazali mu kraść, by mógł dołączyć do ich drużyny. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie zapęd brązowowłosego do całej zabawy. Młodzik wziął to na poważnie i tak w wieku dziesięciu lat należał już do jednej z większych szajek bandyckich. Najgorsze chyba było to, że nie zamierzali poprzestać na kradzieżach i zamierzali ruszyć ze swoimi napadami trochę dalej.
- Arashi szybciej! - zawołał ojciec i podsunął mu nosze dla Mitsuru. Ta spoczęła na nim i niedługo potem wszyscy znajdywali się w deszczowym szpitalu.
Za oknem jak zawsze padał deszcz, kiedy w sali rozległ się płacz małego dziecka. Wszyscy odetchnęli z ulgą, a szczęśliwe małżeństwo, choć zmęczone, przytuliło się mocno. Lekarz obejrzał bardzo pobieżnie noworodka, lecz musiał iść dalej, dlatego od razu oddał go matce. Ta przyjęła go na ręce z uciechą na ustach, zaś starsze rodzeństwo podeszło do nich od razu z zaciekawieniem, aby zobaczyć młodszego brata.
- Ble, ale on ohydny – stwierdziła mała Hiko, licząca zaledwie cztery wiosny. Na to Arashi się zaśmiał, a rodzice spojrzeli się na nich z gniewem w oczach.
- Nie wolno tak mówić o młodszym bracie! Z resztą… Wy też tak wyglądaliście. - napomknął ojciec i pozostawił na chwilę żonę w samotności, by wyjść z sali. W tym czasie dwójka rodzeństwa zaczęła szaleć po szpitalnej sali przez co wywrócili jeden z medycznych sprzętów.
- Arashi, zabierz Hiko na dwór. – nakazała łagodnie matka, skupiając całą swoją uwagę na nowym nabytku. Dziecko było zdrowe i duże. Na pierwszy rzut oka było widać, że czarne jak smoła włosy odziedziczyło po matce. Ta była dumna, bo większość cech ich pociechy zawsze dostawały po jej mężu. Szkoda tylko, że nie wiedziała, że odziedziczył coś o czym jeszcze nie wie.
**********************

Minęło kilka lub nawet kilkanaście miesięcy od opuszczenia przez Rena domu, tym samym kilkanaście lat od jego narodzin. W międzyczasie stracił praktycznie wszystko co posiadał. Jego dotychczasowe losy nie były nikomu znane, zaś sam Ren, nie chciał dzielić się swoimi przeżyciami z innymi. Chłopak zdołał dotrzeć do innej wioski i został dość szybko zaakceptowany przez tutejszą społeczność i jako silny shinobi bardzo szybko odnalazł wiele zajęć, które sprawiały, że czuł się potrzebny. Oprócz tego udało mu się zawrzeć kilka bliższych znajomości co znacznie przyśpieszyło proces jego asymilacji.
**********************

Białowłosy nastolatek wraz ze swoim przyjacielem przemierzali właśnie granicę wioski. Wrócili oni z misji i jak zawsze podeszli do bramy, by się wylegitymować. Znający ich doskonale strażnik uśmiechnął się na przywitanie, pozwalając od razu im przejść do centrum. To był wielki dzień dla ich osady, gdyż właśnie dzisiaj ich przywódca dowiedzieć się miał, że udało się zdobyć im niepodległość, a okupant został w końcu odparty. Jak dotąd biednie wyglądająca wioska nawet z samą myślą wyzwolenia teraz wydawała się jakoś weselsza.
- To co, rozdzielamy się? – zapytał niebieskooki Misashi z szerokim uśmiechem. Ren spojrzał spokojnie w jego kierunku, a kąciki jego ust ruszył się mimowolnie do góry, jak zawsze, kiedy widział radość u bliskich. W końcu udało się zapomnieć, a raczej pogodzić z wcześniejszymi wydarzeniami, a białowłosy żył praktycznie nowym życiem na nowo ciesząc się ze wszystkiego.
- Jasne, ja zajmę się dostarczeniem wiadomości, Ty ruszaj po pozostałych. Spotykamy się w barze. – odparł, obracając głowę w kierunku budynku władcy wioski, a następnie ruszył przed siebie i machnął ręką na pożegnanie.
- Ok, to do zobaczenia! – usłyszał w odzewie, a zaraz potem pozostał sam. Na ulicach jak zawsze w pobliżu murów panowała pustka, a jedynymi żywymi istotami byli ustawieni w rzędzie strażnicy, strzegący bezpieczeństwa swojej małej mieściny. Ren nie mają tu nic więcej do roboty, wskoczył na jeden z budynków, by móc następnie udać się w wyznaczonym przez siebie wcześniej kierunku. Przeskakiwał z dachu na dach, oglądając tutejsze widoki. Czuł w środku zjadające go uczucie niepewności. Chciał jak najszybciej przekazać dobre wieści swojemu władcy, by zobaczyć, jak wioska znów rozkwita, zupełnie jak przed kilka laty zanim zadomowił się tutaj na dobre.
Z głębokiego zamyślenia udało mu dopiero wybudzić, kiedy usłyszał czyjś głos.
- Ren-kuun! – zawołała Nemuri, uradowana faktem, że widzi swojego przyjaciela. Od razu zaczęła biec w jego kierunku z otwartymi ramionami. – Wróciłeś, jak się cieszę! – stwierdziła w radości, rzucając mu się od razu na szyję. Jej ciężki oddech chłopak poczuł, aż na swoim karku.
- T-tak, wróciłem – stwierdził nieco zamurowany. Nemuri od zawsze była blisko niego , począwszy od pierwszych dni w tej wiosce, a kończąc we wspólnej drużynie na misjach. Była to jedna z dziewczyn, które nie bały okazać się uczucia bliskości oraz zauroczenia w stosunku do kogoś. Sprawnymi ruchami Ren pochwycił znajomą za ręce, które z siebie zdjął. – Misashi miał po Ciebie pójść i mięliśmy spotkać się przy barze. – dodał po chwili, spoglądając na swoją rozmówczynię. Ta jedynie przybrała uśmiech, będąc przyzwyczajoną do odrzuceń ze strony chłopaka.
- Właściwie kierowałam się do siedziby władcy, by przekazać mu wiadomości ze szpitala o tym, że większość naszych ninja doszła już do siebie, ale zauważyłam Ciebie, więc stwierdziłam, że zapytam co u Ciebie. – powiedziała, unosząc jedną z rąk, by podrapać się po potylicy. – Ty również tu szedłeś? Masz jakieś wieści? – poczęła się dopytywać z iskrami w zielonych oczach. – No dalej, powiedz, co tam niesiesz! – zaczęła, aż skakać z podekscytowania.
- Właściwie to chyba koniec wojny, wygraliśmy. – stwierdził, ukazując przy dziewczynie chyba pierwszy raz swój pełny uśmiech. Ona w jednej chwili zamarła, nie wiedząc co powiedzieć.
- J-jesteśmy wolni…?! – zawołała z nie do wierzeniem, na co brunet od razu zareagował:
- Mhmmmm. – mruknął z zadowoleniem białowłosy i ruszył do drzwi, by je otworzyć. Nemuri od razu zaczęła biec za nim i krzycząc: - Zaczekaj! Idziemy przecież w tym samym kierunku!
Kilka minut potem dwójka ninja znajdywała się tuż przed biurkiem władcy wioski, przekazując mu zdobyte informacje. Zarówno te o rannych, jak i te o niepodległości. Jedne, jak i drugie wywołały radość na twarzy starca.
- Haha, to świetne wieści! Jesteśmy wolni, trzeba to ogłosić! Dzisiejszy dzień będzie naszym świętem! – stwierdził, wstając gwałtownie z miejsca, wyraźnie podekscytowany. Obrócił się tyłem do swoich podwładnych, by móc spojrzeć na jak dotąd w żałobie pogrążoną wioskę. Od teraz to miejsce będzie wyglądało zupełnie inaczej.
**********************

- Nemuri, pośpiesz ruchy, Misashi już na nas czeka! – zawołał lekko zirytowany Ren. Teraz dwójka znajdywała się w domu u dziewczyny, która zmieniała strój odpowiedni na tę okazję. Wioska była wolna i teraz wszyscy świętowali. Dziewczyna wcześniej długo namawiała chłopaka, aby na chwilę do niej wszedł. Ten jednak nie wiedział na co się pisze i jak się okazało, wpadł na całe przygotowania. Tuż po informacji od włądcy, wszyscy mieszkańcy wyszli na ulice, urządzając wielki, wioskowy festyn dlatego też dziewczyna chciała wyglądać wyjątkowo. – Nemuri! – pogonił ją jeszcze raz, nie słysząc odpowiedzi.
- No już idę! Nie popędzaj mnie tak! – odpowiedziała mu krzykiem, schodząc ze schodów. Brunet po raz pierwszy w życiu na widok znajomej został zamroczony. Jej długie włosy pierwszy raz widział związane, a kimono, które dobrała podkreślało jej kobiecą figurę. Szybko jednak zdołał opanować zdumienie i przybrał delikatny uśmiech.
- Ładnie Ci. – stwierdził krótko, wkładając ręce do krótkich, prostych spodni i obrócił się na pięcie by ruszyć w stronę wyjścia. Nie chciał za bardzo pokazać, że ta kreacja naprawdę mu się podobała. Zielonooka słysząc od niego komplement zarumieniła się, a w jej oczach pojawiły się łzy szczęścia. Szybko jednak musiała dobiec, by nie pozostać w tyle. W końcu trzasnęła za sobą drzwi i trójka przyjaciół udała się do przydrożnej knajpy, w której zawsze się spotykali.
Przechodząc próg baru, wypatrzyli jedyny wolny stolik, akurat z trzema wolnymi miejscami. Dosyć szybko go zajęli, a następnie poczęli się kłócić:
- To kto idzie po zamówienie? – zapytał w końcu Misashi.
- Ja byłem ostatnio, a kobiety wysyłać nie wypada. Ty teraz się rusz. – stwierdził Ren, przymykając oczy w grymasie niezadowolenia.
- Chyba żartujesz! To ja ostatni byłem! – oburzył się blondyn, marszcząc brwi. Przy tym wszystkim puknął mocno w stolik pięścią.
- Ale z Ciebie leszcz, jak nie masz odwagi, to ja pójdę. Co chcecie? – zapytał zniecierpliwiony brunet, wstając przy tym. Z kieszeni wyciągnął portfel, by sprawdzić ile yen pozostało mu po kilkudniowej podróży poza terenem wioski.
- Ja poproszę sok grejfrutowy! – zwołała Nemuri, która była już przyzwyczajona do małych sprzeczek jej kompanów i zupełnie je ignorowała, a gdy robiło się zbyt poważnie to szybko je zażegnywała.
- Blee, co za świństwo. Mi weź może sok z banana. – dopowiedział po chwili siedzący blondyn, komentując przy tym wybór swojej przyjaciółki. W odzewie otrzymał plaska w tył głowy. – Ałł! – Ren jedynie pomachał na to wszystko głową i ruszył w kierunku baru. Mimo wszystko wewnątrz nieźle się uśmiał, gdy zarozumialec dostał za swoje. W tym czasie dwójka jego znajomych rozmawiała w najlepsze. Jakimś cudem po kilku minutach wrócił z wielkiej kolejki, trzymając trzy szklanki z różnokolorowymi substancjami.
- Ten jest mój! Różowy! – zawołała dziewczyna, łapczywie zabierając swój napój tym samym prawie wytrącając białowłosemu resztę. Ten na szczęście zdołał jednak szybko to ogarnąć i spojrzał tylko spode łba na dziewczynę. Ta w odpowiedzi lekko się zarumieniła. Z opresji wyratował ją Misashi, który rozpoczął temat misji:
- Ren, właściwie jak się załapałeś na szpiega? Obiecałeś, że po powrocie opowiesz. – zaczął blondyn zupełnie z innej beczki. Na to brunet spojrzał się na niego, a następnie na zaciekawioną tematem przyjaciółkę. Westchnął głośno i odpowiedział:
- To naprawdę długa historia, zupełnie nie na dzisiaj. – odpowiedział, przymykając oczy. W usta chwycił słomkę i upił kilka łyków zimnego soku.
- No nie bądź taki! Co masz do stracenia! – stwierdził ze zdenerwowaniem niebieskooki tym samym próbując dalej wymusić opowiedzenia historii na Renie, który był już dość zniecierpliwiony.
- Dobra, dobra, już skończ, już Wam opowiadam. – odpowiedział lekko poddenerwowany i wziął głębszy wdech, by zacząć opowiadać: - Właściwie zaczęło się od ucieczki moich rodziców. Jak się okazało moja rodzina nie pochodziła z tamtych rejonów. Jednak mój ojciec dokonał zdrady klanu i musieli przenieść się gdzieś indziej. Tak trafili do tamtej wioski… Na szczęście w komplecie, jednak ja jeszcze się nie urodziłem. Moi rodzice nie odziedziczyli żadnych zdolności ninja, ja jako jedyny takowe przejawiałem już niedługo po urodzeniu. Nie żyło nam się najgorzej, chodź było bardzo ciężko... Jednak w końcu zostaliśmy wytropieni przez jakichś ninja, no i wtedy to się stało...– zaczął, zapatrując się w jeden punkt. Nie było mu o tym łatwo mówić i było to widać, mimo tego Misashi, który tak naprawdę nie wiedział nic o przyjacielu, postanowił naciskać dalej:
- No dobra, a co z Twoją rodziną? Przecież mieszkasz tutaj sam, a wspominałeś, że było Was dość sporo. – przerwał mu dość szybko nieco zniecierpliwiony na co brunet otworzył oczy i w mgnieniu oka złapał blondyna za kołnierz, by przyciągnąć na dół do stołu.
- Jeszcze jedno wtrącenie albo głupi tekst, a Ci się oberwie. – wycedził przez zęby Ren. Na twarzy Nemuri wydobyło się przerażenie, gdyż wiedziała do czego zdolny jest jej przyjaciel. Mimo tego nie potrafiła wydobyć z siebie, ani słowa. Dopiero po kilku sekundach położyła dłoń na ręce trzymającej kołnierz. Brunet odpuścił, ale zaraz potem wstał i wyszedł bez słowa z knajpy.
- Jeju, co z nim?! W końcu miał opowiedzieć jak tutaj trafił, już tak długo trzymał to w tajemnicy! – zawołał Misashi, który jak zawsze nie miał zbyt dobrego wyczucia taktu, na co dziewczyna pokiwała głową.
- Dla Rena to trudny temat. Nigdy nie mówił za dużo o swoich rodzicach. Był już zupełnie sam kiedy tutaj dotarł, cała jego rodzina nie żyje i się o to obwinia choć tak naprawdę, to nie przez niego. Od tamtego czasu chodzi wiecznie wkurzony i łatwo wyprowadzić go z równowagi. – dopowiedziała skróconą wersję historii, którą jeszcze mniej więcej znała z jego wcześniejszych opowiadań. Oczywistym było, że nawet te skrawki informacji musiała wręcz z niego wyciągać.
- Hej, kilka miesięcy temu to on dołączył do naszych oddziałów, przecież dotarł do nas niewiele wcześniej. – stwierdził, masując ramię, którym uderzył się o drewniany stół.
- Mówił mi tylko, że nasz przywódca nie chciał, aby był ktoś z takim potencjałem się marnował. Postanowił go zrekrutować i nadać obywatelstwo, aby mógł stać się prawowitym shinobi naszej wioski i odnaleźć spokój. – dopowiedziała ze swojej dedukcji, rozglądając się wokół. Miała szczerą nadzieję, że Ren ochłonie i wróci. Jak widać spokoju jeszcze nie odnalazł. Odruchowo nawet spojrzała się w kierunku drzwi.
- No dobra, a co było w między czasie? Jak wy się poznaliście? – dopytywał z chytrym uśmieszkiem, chcąc wiedzieć więcej. Nemuri obróciła głowę w jego stronę z wyraźnie niezadowoloną miną.
- Nie wiem co dzisiaj w Ciebie wstąpiło Misashi, ale jesteś nie do wytrzymania. – zielonooka wycedziła przez zęby, jak podobnie wcześniej brunet i wstała agresywnie. Po tym obróciła się i wyszła poszukać Rena, pozostawiając blondyna samemu sobie z rachunkiem.
W końcu znajdując się na zewnątrz zaczęła się rozglądać w tłumie.
- Ren! Ren-kun! – nawoływała, jednak przyjaciela było ani widu, ani słychu. Nagle zaczęła dostrzegać, że ludzie w jednej chwili rozchodzą się do domu, pozostawiając za sobą szary bałagan, jak to było podczas okupacji. Rozejrzawszy się dookoła nie mogła się nadziwić, że wioska znowu tak wygląda. Znajdywała się teraz sama wśród głuchej ciszy. Nawet lampy z baru, z którego przed chwilą wyszła przygasły, a w środku nie było nikogo. Obróciła się ponownie, aby móc się rozejrzeć, aż tu nagle przed sobą dostrzegła Masashiego. Otworzył on swoje niebieskie oczy, a do góry podniósł swoją katanę.
- Hej, Masashi, no co Ty! Przesadziłeś, ale to wszystko! – zawołała, a on bez mrugnięcia okiem wykonał jedno pchnięcie, przebijając ją na wylot. Dla ludzi był to zupełnie inny obraz. Dziewczyna stała sama po środku tłumu, mówiła coś do siebie, a potem krzyczała. Mimo, iż pustka dookoła niej nie była prawdziwa, a także Masashi, to rana była już prawdziwa. Zadał ją jakiś ninja, który znalazł się w tłumie i dostrzegł, iż Nemuri jest medyczną kunoichi. Wokół rozległ się głośny krzyk paru kobiet. Zamieszanie powstało bardzo szybko, a wioska nawet nie wiadomo kiedy zaczęła się palić. Wszystkie budynki stanęły w ogniu, a mieszkańcy nie mieli jak się ratować. W Kusagakure powstały zamieszki, a zielonooka nie była jedyną ofiarą w tym samym momencie. Wróg rozproszył się wcześniej po wiosce korzystając z dobrych nastrojów mieszkańców. Nikt przecież nie spodziewał się, że tak od razu ktoś inny ich zaatakuje. Większość ludzi padła od razu, a Ci którzy jakoś się uratowali, po prostu spłonęli. Wszyscy za wyjątkiem jedynej osoby, która tego wieczoru po raz kolejny opuściła bramy wioski przechadzając się na spacer tuż przed wielkim świętowaniem. Był to oczywiście Ren, który chyba tylko dzięki swojemu charakterowi samotnika uratował swoje życie.
Z zamyślenia bruneta zdołały wybudzić krzyki, które usłyszał z daleka. Siedział teraz pod drzewem z daleka od wioski, rozmyślając o tym, o czym niedawno rozmawiał z przyjaciółmi. Wdrapał się czym prędzej na jedno z drzew, a jego oczom ukazał się dym i ogień dochodzące z daleka. Jego usta rozchyliły się ze zdumienia, a w oczach zebrały się łzy. Po raz kolejny działo się coś na co zupełnie nie miał wpływu Automatycznie zrobił parę kroków do tyłu, dopóki nie zatrzymał go pień drzewa. Dopiero kiedy nań wpadł, ocknął się z przerażenia.
- Nemuri, Masashi! – stwierdził szybko w myślach i zeskoczył sprawnie na sam dół. Po tym ruszył biegiem w stronę płonącej wioski. Zacisnął zęby, starając się być jak najszybciej na miejscu, jednak wiedział, że najprawdopodobniej jest już za późno. Ogień rozprzestrzeniał się bardzo szybko, a on sam był za daleko żeby cokolwiek wskórać. – Co tam się do cholery stało?! – zadawał sobie ciągle w głowie pytanie podczas kilkuminutowego biegu.
W końcu udało mu się dobiec na miejsce. Ogień był już na prawdę wysoki, ale wystarczyło wskoczyć na mur, by następnie dostać się do środka wioski, co postanowił od razu uczynić Pierwszym miejscem, o jakim pomyślał, był bar, w którym ostatni raz się widzieli.
- Masashi! Nemuri! Gdzie jesteście? – począł ich wołać, ale bez odzewu. Atak był bardzo szybki i zaskoczył wielu mieszkańców. Zdawało się, że dookoła nie było żadnej żywej duszy. – Halo, jest tu ktoś?! – wołał zrozpaczony, maszerując pośród płomieni szybkim krokiem. – Ludzie, chcę wam pomóc! Odezwijcie się! – wciąż próbował, ale bez skutku. W końcu padł na kolana, łapiąc się przy tym za głowę. Czuł teraz to samo, co podczas śmierci jego rodziny. Ból, strach i żal nie do opisania. Z oczu Rena poleciały łzy, a on padł bezsilnie na ziemię, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa. Jego gardło stało się suche i utworzyła się w nim gula nieprzyjemna w odczuciu. Najprawdopodobniej stało się to przez zatrucie organizmu dwutlenkiem węgla, którego produkcja była naprawdę duża ze względu na rozmiary pożaru. Wszedł w sam środek dość nieroztropnie nie myśląc w ogóle o konsekwencjach.
Płomienie powoli zaczęły przygasać, a Ren nie był w stanie ruszyć się nawet na krok. Dalej leżał bokiem, a z jego oczu ciekły łzy i dodatkowo krztusił się cały czas dymem. Na szczęście przy ziemi nie było go już tak dużo, ponieważ wraz z ciepłem wszystko szło bardzo szybko ku górze. W sercu miał wielki ból i żal z powodu tego co się stało. Ciągle po głowie chodziło mu pytanie, co mogło się tu stać. Wioska przecież stawiała tyle oporu, ale w końcu udało im się uzyskać niepodległość. Wróg się poddał, a najprawdopodobniej ich władca zginął. Zaraz po tym dostał rozkaz powrotu do wioski i zawiadomienia o wszystkim władcy wioski. Czy to jego wina, że wszyscy w wiosce nie żyli? W końcu postanowił podjąć próbę wstania i ruszenia z miejsca, które wprawiało go jedynie w melancholijny nastrój. Jego krok był bardzo wolny, a on sam oglądał zniszczenia, których dokonali się obcy mu ludzie. Odebrali mu wszystko, co do tej pory posiadał. Honor mieszkańca wioski, przyjaciół i dom, wszystko co do tej pory miał. Powoli dochodziło do niego, że po raz kolejny przyjdzie mu zostać zupełnie z niczym.
Z zamyślenia wybudziły go czyjeś głosy. Dobiegały one z daleka i były bardzo niewyraźne. Ren bez zastanowienia postanowił podejść bliżej, zachowując przy tym ostrożność. Dostrzegł z daleka dwójkę shinobi, którzy ze sobą rozmawiali. Ren postanowił ukryć się w zgliszczach jakiegoś domu, ponieważ czuł, że nie był w tym stanie walczyć. W końcu byli na tyle blisko, by mógł usłyszeć bardzo istotne dla siebie informacje.
- No i po wszystkim. – stwierdził jeden z nich. Można było usłyszeć pychę i dumę w jego głosie.
- Te Twoje ogniste smoki są niezłe. – dodał drugi ze śmiechem, wtórując swojemu kompanowi.
- Ale Twoje wszystko widzące oczy również dużo pomogły. Szef będzie z nas dumny. Szkoda tylko, że tyle budynków poszło się pierdolić. Będzie trzeba tutaj wszystko odbudować kiedy już to przejmiemy. – odpowiedział mu opancerzony, wysoki mężczyzna, który dopiero co przybył. Towarzyszył mu podobny budową, ale zakapturzony człowiek, którego oblicza nie mógł dostrzec.
- Upozorowanie jego śmierci chyba było w tym wszystkim najtrudniejsze… Reszta była wyśmienicie prosta. Te naiwniaki od razu połknęły haczyk i myśleli, że wygrali z naszą potęgą. – wymieniali się tak poglądami szydząc z zaistniałej sytuacji.
- A moja iluzja? Poezja! Różowowłosa gówniara, od której się zaczęło… - zaczął iluzjonista, ale rozmówca mu przerwał.
- Ta którą przebiłeś w tym tłumie? Haha, to było świetne. – skwitował parskając śmiechem.
- „Hej, Masashi, no co Ty! Przesadziłeś, ale to wszystko!” – począł ją udawać dziewczęcym, drwiącym głosikiem. Oczy Rena stały się wielkie, a on poczuł narastający gniew. Krew w jego żyłach zaczęła się gotować, a on z trudem zdołał powstrzymać się przed wyjściem z ukrycia. Doskonale wiedział od kogo zaczęła się ta cała rzeź i dlaczego Nemuri wyszła z knajpy. Zapewne chciała go poszukać. Westchnął bardzo cicho, aczkolwiek głęboko. Wtedy w przypływie emocjo poczuł jak robi mu się coraz słabiej. Obraz zaczął mu się zamazywać przed oczami.
-Nie, nie teraz!- pomyślał, jednak nie był już w stanie zareagować i po prostu padł na ziemię nieprzytomny.
**********************

Ręka Rena lekko drgnęła. Zaraz potem zrobiły to powieki, które następnie uchylił. Miał nadzieję, że to wszystko było tylko złym snem. Niestety, mylił się. Uniósł bezsilnie głowę i dostrzegł, że dalej znajduje się po środku tragedii, jaka spotkała jego i wszystkich ludzi zamieszkujących jego wioskę. Cała wioska była spalona i nikt nie przeżył. A to wszystko stało się za sprawą czwórki ludzi, których właśnie sobie przypomniał. „Ogniste smoki” i „wszystko widzące oczy” – to właśnie sobie zapamiętał bardzo dokładnie. To on poinformował ich przywódcę o niepodległości i to przez niego wioska zaczęła świętować. Upozorowanie śmierci dowódcy wrogów przeszło pomyślnie, a przekazanie fałszywych informacji do bazy jeszcze lepiej i to za jego sprawą. Teraz nie warto było o tym myśleć, ponieważ wszystko już się stało, a on leżał na gołej, zimnej ziemi. Opuścił głowę i przewrócił się na plecy. Wzrok wbił w niebo, zaś tam dostrzegł tylko twarze swoich kompanów, którzy byli już zapewne martwi. Nie wiedział co powinien zrobić dlatego leżał cały czas na plecach wpatrując się beznamiętnym wzrokiem w niebo, a także starając się po raz kolejny nie stracić przytomności. Mimo tego z jego kącików oczu poleciały łzy, a po chwili twarz wykrzywiła się w grymasie smutku i rozpaczy. Zaś w jego głowie eksplodowało chyba milion myśli i wspomnień. W tym momencie zamknął oczy i zakrył je dodatkowo ramieniem. Nie chciał o tym myśleć... Nie, to nie mogło się przecież wydarzyć, a to jest tylko sen. W końcu rozłożył bezsilnie ręce na boki, a następnie uchylił nieco powieki. Przez rzęsy ujrzał zarys jakiejś osoby, która trzymała nad nim ręce. Nagły przypływ adrenaliny, który poczuł pozwolił mu tylko na rozszerzenie powiek, bowiem nie zdążył zrobić nic więcej, a obraz mu się po prostu zamazał i zemdlał. Zaraz przed tym usłyszał tylko krzyk człowieka stojącego nad nim. Wiedział, że była to nazwa najpewniej jakiegoś jutsu, tylko tyle zdążył zapamiętać, bowiem nie dojrzał nawet twarzy człowieka stojącego nad nim. Zaraz po tym zapadła ciemność i błoga cisza.
**********************

Jak się okazało Ren nie został wtedy napadnięty, tylko uratowany. Na miejsce został wysłany oddział ninja, który miał za zadanie uratować jak najwięcej ludzi, a także dowiedzieć się co się stało. Najwyraźniej, któryś z władców większych krain nie był zadowolony upadkiem jego wioski, dlatego postanowił podjąć odpowiednie działania, aby odratować to co z niej zostało. Choć tak naprawdę zostało z niej bardzo mało. Młody chłopak trafił wtedy z powrotem tam gdzie przynależał, czyli na ziemie Tsurai.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:

• Wiedza o Kubikiribōchō - nazwa, dokładny wygląd,regeneracja za pomocą krwi, obecnie w posiadaniu Yoshidy Mirai albo jej mafii

KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

• Wiedza o Haretsu - członkowie tego klanu, oprócz wiedzy o charakterystycznych cechach przypisanych każdemu Haretsu, posiadają również informacje o umiejętnościach klanowych
• Wiedza o Dōhito - Osoby niezawiązane ze szczepem wiedzą, iż Dōhito charakteryzują się otworami gębowymi na dłoniach, korzystają z gliny, która ma właściwości wybuchowe, co też jest ich znakiem rozpoznawczym
• Wiedza o Akimichi – charakteryzują się nieco większą masą tłuszczową, często spożywają posiłki, jednak potrafią zaskoczyć i są dobrymi wojownikami mimo pozornej nieprzydatności, wyspecjalizowani w taijutsu, potrafią manipulować swoim ciałem, zamieszkują tereny tereny Sakai
• Wiedza o Ayatsuri – przeważnie bezpośrednio nie uczestniczą w walce, ale świetnie panują i manipulują nad swoimi wytworami – kukłami, często noszą ze sobą wielkie zwoje, dzięki którym owe kukły się pojawią, raczej milczący, zamieszkują tereny Sabishi
• Wiedza o Hyūga – ich charakterystyczną cechą się niemal białe oczy bez źrenic, przeważnie posiadają ciemne, długie włosy, honorowi i oddani swojemu klanowi, specjalizują się w walce bezpośredniej, w której często wykorzystują moc swoich oczu, podczas ich aktywacji pojawiają się na skroniach wyraźne żyły, zamieszkują tereny Kyuzo
• Wiedza o Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yusetsu
• Wiedza o Jashin – wyjątkowi na swój sposób, mają zdecydowanie dziwny styl walki, ranią siebie, jednocześnie raniąc przeciwnika, sprawiają wrażenie nieśmiertelnych, specjalizują się w walce dużymi ostrzami, niekoniecznie katanami, ich siedzibą jest Ryuzaku no Taki
• Wiedza o Kaguya - w większości przypadków mają dwie charakterystyczne kropki na środku czoła, walczą własnymi kośćmi, specjalizują się w walce bezpośredniej – taijutsu, zamieszkują tereny Sabishi
• Wiedza o Kōseki – nie mają cech charakterystycznych z wyglądu, jednak w walce nie jest trudno ich poznać, ponieważ władają i manipulują kryształem, oddani swojemu klanowi, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Daishi
• Wiedza o Maji - grawitacja dla nich nie istnieje, jakby mieli władzę nad bronią, którą posiadają, dodatkowo ich umiejętności przypominają umiejętności Sabaku, jednakże tylko silniejsi Szczepowcy mogą kontrolować czarny piach, szczep nastawiony pokojowo, nie miesza się niepotrzebnie w konflikty, ich siedziba znajduje się w Atsui
• Wiedza o Sabaku - są dość tajemniczy, potrafią władać nad piaskiem, bywają brutali, przez co często budzą respekt swoich przeciwników, dążą do celu bez względu na przeszkody, zamieszkują tereny Atsui
• Wiedza o Senju – młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jednej dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin
• Wiedza o Yamanaka – członkowie klanu często posiadają długie, blond włosy i oczy pozbawione źrenic, słyną z bycia świetnymi mediatorami i politykami, potrafią wniknąć w myśli przeciwnika, mieszkają w Soso
• Wiedza o Towarach Luksusowych - w Tsurai można zakupić substancje Tamanegi i Oyasumi.

POSTACIE:

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Bakuton
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Gōken
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA: 10
  WYTRZYMAŁOŚĆ: 41
  SZYBKOŚĆ: 64
  PERCEPCJA: 50
  PSYCHIKA: 1
  KONSEKWENCJA: 20

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 165
KONTROLA CHAKRY: C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 104%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Gōken (B)
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU E
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON D
    RAITON D
  KLANOWE B

JUTSU:
Ninjutsu

• Bunshin no jutsu(E)
• Henge no jutsu (E)
• Kai (E)
• Kawarimi no jutsu (E)
• Konobori no waza (E)
• Suimen hoko no waza (E)
• Nawanuke no jutsu (E)

Fūinjutsu

• Fūin no Jutsu (E)

Klanowe

• Bakuton no Jutsu: Reberu Di (D)
• Bakuton no Jutsu: Reberu Shi (C)
• Bakuton no Jutsu: Reberu Bi (B)

Taijutsu

• Konoha Reppū (D)
• Konoha Senpū (D)
• Konoha Daisenkō (C)
• Konoha Shōfū (C)

Raiton

• Raiton: Dendō Hando (D)

Doton

• Doton no Jutsu (D)
• Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu (D)
• Doton: Doryūsō (D)

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Torba

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• 5 Kunai(Torba)
• 5 Shurikenów(Torba)
• 2 bomby dymne

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Klik
PH: Klik
MISJE:

• D -
  C - 3
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Transfer
Dodatkowe 450 PH czyli na start 950 PH
Dodatkowe 400 Ryo, więc na start 900 Ryo,
Dodatkowo otrzymujesz 6 technik rangi D, które możesz wymienić na inne techniki według wzoru w KP.

Super szybka Koalka (Niewykorzystane)

[Ero Sennin]

Karta zaakceptowana.

  Ukryty tekst