Dom Hoshi

[Yuki Hoshi]

Dom Hoshi oraz jej brata

Rezydencja leżąca z dala od ścisłego centrum Fuyukany, na obrzeżach miejscowości. Jest duża i posiada sporo ziemi wokół, którą pokolenia Yukich wykorzystywało jako miejsce do treningu - wiekszosć była zawsze niezagospodarowana w żaden inny sposób, dlatego zdecydowano się na plac treningowy.

Sam dom stał przy lasku i ścieżce prowadzącej za Fuyuhanę, w góry. Zbudowany w starym stylu, był duży, drewniany, a doskonała robota powodowała, że dobrze utrzymywał ciepło. Z łatwościa mogła mieszkać tutaj jedna z bocznych odnóg klanu. Niestety, jako że z tej odnogi pozostala tylko dwojka - Hoshi i jej brat - większość wygodnych i przestronnych pomieszczeń była pusta. Dom jednak był bardzo zadbany i czysty - rodzeństwo naprawdę o niego dba.

Właścicielem jest brat Hoshi. Jego pokojem jest główna sypialnia na parterze. Hoshi zajęła mały pokoik na poddaszu - sama go wybierając, bo lubi biegać po schodkach. Jej pokój sąsiaduje z poddaszem, gdzie szuszone jest pranie.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Hoshi przespała kilka godzin, kiedy dostała się do domu. Jak przez mgłę pamiętała, jak weszła do środka, zrzuciła z siebie buty, wierzchnie odzienie oraz dotarła do swoich pokoi. Na fuuton padła tak, jak stała - wciąż w ubraniu. Po przebudzeniu trochę tego żałowała, bo zgniecione ubranie wbijało się w jej brzuch i teraz trochę pobolewała ją skóra, ale nie było to nic, co wymagało jakiejkolwiek akcją.

Słońce za oknem mówiło, że było wczesne popołudnie, kiedy się przebudziła. Cóż, nie było źle. Trochę z tego dnia jednak miała.

Przewróciła się na plecy i przez chwilę wpatrywała w sufit. Miała dwadzieścia pięć lat. Była stara. I słaba. Nic w życiu nie osiągnęła. Wczoraj za to widziała mężczyznę, który… ech, on przynajmniej podążał za swoimi marzeniami czy żądzami. Nie można było powiedzieć, że nie próbował.

Chyba z pół godziny spędziła rozmyślając o ciemnych sprawach, ale potem zwlokła się z łóżka, umyła i ubrała. Zobaczyła, że całe jej ubranie, które wcześniej rozrzuciła zostało zebrane, jej torba leżała przy drzwiach, a cytryny zostały wyjęte. Uśmiechnęła się i pomyślała, że jednak jej brat jest najlepszy. Potem zahaczyła o kuchnię i lekko zmieniła zdanie. Nic nie było przygotowane do jedzenia.

Przyrządzenie sobie czegoś wymagałoby od Hoshi więcej energii niż tak naprawdę w tej chwili chciała na to przeznaczyć. Dlatego bez dalszego wahania, ruszyła do wyjścia - założyła wierzchnie ubranie, wzięła swoją torbę, wsunęła buty i skierowała się do gospody.
Z/T

Change Log
20 April 2021 - adjustment wygladu posta

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 390

---

Hoshi obudziła się wcześnie, jak zwykle. Wczorajsze popołudnie i wieczór w karczmie były bardzo przyjemne, ale nie wypiła ani dużo alkoholu ani nie została zbyt długo. Chciała mieć pewność, że obudzi się o odpowiedniej godzinie i w odpowiedniej formie, żeby przywitać nowy dzień, popracować i może jakoś go przeżyć. Powinno być dobrze, ostatnio zarobiła całkiem niezłe pieniądze, uzupełniła swoje dokumenty o kilka misji, spędziła cudowny czas z dziećmi z Fuyuhany.

Dlaczego czuła taki niepokój w sercu?

Odkąd poznała Tamaki - kilkanaście dni temu - czuła, że ją nosi, że nie powinna zostawać w Cesarstwie, tylko iść w świat, zobaczyć coś, poznać inne kultury, innych ludzi. Może zobaczyć jakiś turniej? Zebrać informacje, nauczyć się wielu różnych rzeczy, a potem wrócić i dzielić się nimi z tymi, którzy chcieliby je poznać?

Tylko co z dziećmi? Nie chciała ich zostawiać. Wszyscy byli wspaniali i było bardzo przyjemnie, kiedy razem wyruszali na szlak, uczyli się i spędzali razem czas. Każde z dzieci było wyjątkowe. Jeżeli przestałaby się nimi zajmować, co by było? Czy byliby źli na nią? Jak by się ich szanse na fajne życie w przyszłości ułożyły? Czy ktoś by w ogóle zdecydował się nauczyć ich czytać i pisać?

Po kilkunastu minutach wstała, uszykowała się i odgoniła złe myśli. Nie były one do niczego jej potrzebne, a poza tym - cały dom dzisiaj był na jej głowie. Musiała posprzątać, wyprać i kontynuować zaprawianie warzyw i owoców na zimę. Jej brat był na misjach ostatnio, dlatego chciała się tym wszystkim zająć. Dzięki temu jej brat nie będzie wyjadał tego, co właśnie przygotowywała, a do tego nie będzie się kłócił, że na krochmalonym mu się źle spało (miała cichą nadzieję, że jak już zostanie wykrochmalone i on będzie się w tym kładł, to jej akurat nie będzie).

Dlatego energicznie wzięła się za wszystko, z piosenką na ustach oraz celem, jaki przyświecał jej dniu.

[Sashiko]

Zimne dni i górski wiatr
Misja D: 1/15
Yuki Hoshi

Umiejętność picia i w ogóle świętowania z rozwagą była cnotą, która przypadła w udziale tylko nielicznym. Ludzie miotali się zazwyczaj od skrajności w skrajność - od całkowitej abstynencji (z tych czy innych względów) do wprawiania się w stan nieprzyzwoitego wręcz pijaństwa, gdy nadarzała się okazja. Na szczęście Ty należałaś do tej trzeciej, najbardziej rozsądnej grupy - i właśnie zbierałaś tego dobre owoce, wstając w dobrej kondycji fizycznej i jako-takiej kondycji psychicznej z łóżka. Mogłaś z pozytywną energią zacząć nowy dzień, pełny wyzwań, które na Ciebie czekały.
Pośród Twoich przemyśleń i zwykłych czynności, w które starałaś się wkładać całe serce, dopadło Cię łomotanie do drzwi. Tak, łomotanie - bo granice kulturalnego pukania przekraczało to jakieś kilka razy. Rzeczone łomotanie powtórzyło się jeszcze raz, krótko potem - jak gdyby ktoś był bardzo, ale to bardzo niecierpliwy. Kiedy podeszłaś i otworzyłaś drzwi (zapewne z myślą, żeby odpowiednio wygarnąć temu, kto zachowywał się w tak obcesowy sposób, nie zastałaś jednak nikogo. U Twoich stóp, na cienkiej warstewce śniegu leżał zwój, opatrzony pieczęcią klanu Yuki. Najwyraźniej posłaniec był świadom tego, że jego zachowanie nie uchodziło w cywilizowanym świecie (nawet jeśli niektórzy oceniali Hyuo jako jego kraniec) i ulotnił się, gdy tylko upewnił się, że otworzysz drzwi.
Otworzyłaś zwój i zapoznałaś się z jego zawartością.

Do Doko klanu, Yuki Hoshi.
Proszę stawić się pilnie w siedzibie klanowej. Sprawa jest pilna. Zostaniesz skierowana na misję dostarczenia lekarstw do wioski odciętej od stolicy przez śnieg. Szczegółowe wyjaśnienia w siedzibie.

Poniżej widniał podpis urzędnika, który zapewne był władny do wydawania takich poleceń i kolejna pieczęć rodowa.

Hop tutaj, oczywiście jeśli zdecydujesz się wyruszyć w tym poście

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 390

---

Hoshi zebrała się i poczekała, aż młoda Hyuuga weźmie swoje rzeczy, zapłaci za to, ile czasu tutaj spędziła i dołączy do niej. W międzyczasie założyła swoją czapkę, szalik i rękawiczki, oraz wyszła na zewnątrz, żeby już trochę się wietrzyć. Nadal było jej zimno i mokro, pewnie najbliższe dwa dni będzie musiała spędzić w ciepłej kąpieli bądź zawinięta w koce, żeby ogrzać swoje kości.

Kiedy Tamaki wróciła, Hosji ruszyła ulicami Fuyuhany z uśmiechem na twarzy.

- Jak ci się podoba Hyuo? Wiesz, ja wiem, że jest zimno, wokół ciebie sam śnieg, a ludzie są zimni jak sople lodu. Ale może coś ci się tutaj podobna? Czy może czujesz, że jest tutaj coś innego niż gdziekolwiek indziej? – zapytała Hoshi, prowadząc Tamaki przez miasto żwawym krokiem, żeby jak najszybciej dostać się do jej domu. Nie było to daleko, sama Fuyuhana nie była szczególnie duża, a w popołudniowych godzinach nie było już szczególnie wielu ludzi na zewnątrz, poza tym robiło się jeszcze zimniej niż było wcześniej. Była w końcu jesień, a zimowa pogoda przyszła w tym roku szczególnie wcześnie.

Kiedy dotarły w końcu do domu Hoshi, Tamaki mogła zwrócić uwagę, że ten był duży i bogaty, jednocześnie jednak trochę smutny, bo wyraźnie zamieszkały przez niewiele osób. Hoshi otworzyła drzwi do środka dużym kluczem i wpuściła drugą kunoichi do środka, do obszernego przedsionka, gdzie mogły zdjąć buty i wierzchnie odzienie.

- Możesz iść się rozejrzeć, ja przygotuję twój pokój, w porządku? - powiedziała młoda Yuki, kiedy zdjęła swoje śniegowce i odłożyła je na boku. W domu było zimno, wydawało się, że nikt nie palił w piecu przez dłuższy czas.

[Tamaki Hyūga]

Kiedy po opłaceniu mojego pobytu w lokalu "Pod wielorybim harpunem" wróciłam do Hoshi, ta już czekała na mnie na zewnątrz, więc czym prędzej wyruszyłyśmy do jej domu aby nie przemarznąć na co raz to gorszym mrozie.
- Cóż, Hyuo zdecydowanie jest najzimniejszym miejscem w jakim dotychczas byłam, nawet klimat z północnych wysp kraju samurajów nie był tak surowy jak ten tutaj. Kiedy byłam tam jakiś czas temu już wtedy byłam zaskoczona temperaturami jakie czasami panowały, jednak nie umywa się to do tego co mnie spotkało tutaj, w Morskich Klifach. Tym razem jednak jestem o wiele lepiej przygotowana na takie warunki pogodowe, więc jest w miarę znośnie i nie mogę powiedzieć żeby mi się nie podobało, jednak nie jestem pewna czy będę w stanie wysiedzieć tutaj do końca zimy. Prawdę mówiąc, przeszło mi już przez myśl aby wrócić znowu na kontynent, jednak zasiedziałam się trochę w wielorybim harpunie a później wpadłam na ciebie, więc chętnie jeszcze się tutaj chwilę pokręcę. - powiedziałam do dziewczyny ciepłym tonem kiedy prowadziła ona nas przez osadę. Kiedy dotarłyśmy do jej domu, okazał się on dość okazały i rozległy, zwłaszcza w porównaniu do reszty zabudowań z Fuyuhany. Kolejną rzeczą, która zdecydowanie rzucała się w oczy to aura smutku która otaczała to miejsce, jednak ciężko było mi dokładnie ustalić skąd miałam to uczucie.
Weszłam wraz z gospodynią do przedsionka gdzie zdjęłam mój niezawodny płaszcz oraz buty i weszłam głębiej do środka. Słysząc słowa Yuki, skinęłam jej głową po czym ruszyłam na zwiad nowego miejsca, starają się jednak nie być przy tym nazbyt wścibską i aby nie nadwyrężać gościnności Hoshi.
- Bardzo ładny i duży dom tutaj macie. Mieszkacie tutaj tylko we dwójkę z bratem czy może ktoś jeszcze tutaj rezyduje? - zadałam luźne pytanie, kierowana ciekawością.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 390

---

Kiedy Tamaki przemierzała parter domu, mogła zobaczyć, że wszystko było pokryte niewielką warstewką kurzu, co sugerowało, że nikogo nie było tutaj przez kilka ostatnich dni. Widać było, że większość jednak była zadbana i utrzymywana w ładzie i porządku, nawet, jeżeli niemal nikogo tutaj nie było. Tamaki widziała kilka mniejszych pokoików, które z łatwością mogłyby być sypialniami lub gabinetami - wszystko wyłożone matami tatami oraz z dość grubymi, drewnianymi ścianami. Na środku większości pokoi było miejsce, gdzie pod podłogą można było rozpalić ogień i ugrzać się.

Szczególnie duże palenisko było w pomieszczeniu dziennym, które było też kuchnią. Irori tam było obszerne, a poduszki i koce tam były szczególnie puchate.

Sama Hoshi, kiedy Tamaki eksplorowała dom, zajęła się przebraniem się w suche ubranie oraz przygotowaniem pościeli w jednym z pokoików na dole. Zdecydowała, że sama też tam będzie spała, w końcu dzięki temu będą w stanie zaoszczędzić trochę ciepła. Dlatego po kilku minutach była już na dole, ze świeżą pościelą i przygotowywała posłania, a następnie rozpalała ogień w podłodze. Wszystko mogły gotować tutaj, nie było potrzeby rozłażenia się po całym domu.

Kiedy Tamaki już do niej dołączyła, a Hoshi kończyła rozpalanie ognia i drwa, przyjemnie się przy tym grzejąc, uśmiechnęła się do mniejszej kunoichi.

- Tak. Jestem tutaj sama z moim bratem. Jest trochę ode mnie starszy. I wiem, oboje powinniśmy mieć już rodziny, ale nie mamy. Oboje jesteśmy ninja, nigdy nas nie ma w domu. Co zrobić? No nic nie zrobisz. Przyniosłam ci jedno z moich ciepłych kimon - powiedziała Hoshi, która sama teraz była ubrana w ciepłe kimono. - Nie jest ono moim ulubionym, bo tego bym ci nie oddała, ale poczuj się swobodnie. I możesz zostać tutaj ile chcesz. Pomyślałam też, że możemy spać tutaj razem. Będzie cieplej. Mam nadzieję, że nie chrapiesz, co?

[Tamaki Hyūga]

Rozglądałam się z ciekawością po domostwie drugiej kunoichi, zauważając mały szczególiki, które dużo mówiły. Pomimo nienagannego porządku w całym budynku, widać było wszechobecnie zalegającą cieniutką warstwę kurzu, która wskazywała na fakt że po prostu nie było komu sprzątać na bierząco. Jak na zimowy klimat przystało, w każdym pomieszczeniu znajdowało się irori, a także przygotowane poduszki oraz koce aby ułatwić sobie ogrzanie się. Zdecydowanie podobało mi się takie rozwiązanie, pozwalające domownikom miło i przyjemnie spędzić czas w każdym pomieszczeniu, niezależnie od panującej pogody. Po oględzinach domostwa wróciłam do pokoju w którym było największe palenisko, świeżo rozpalone przez Hoshi. Przyjęłam z uśmiechem cieplejsze odzienie od kunoichi i szybciutko się w nie przebrałam po czym zbliżyłam się do paleniska aby absorbować emanujący od niego ciepło.
- Bardzo dziękuję, troszkę jest przyduże, jednak najważniejsze że miło grzeje. - odpowiedziałam pokazując nieco zbyt długie rękawy kimona - Nie widzę przeciwwskazań a także będziemy mogły sobie nieco porozmawiać przed snem. Hmmm, wydaje mi się że nie, ale nigdy nie wiadomo, jakbym chrapała to... Nie wiem właściwie co wtedy, chyba trzeba będzie improwizować. - powiedziałam wesołym tonem po czym usiadłam na przygotowanym dla mnie posłaniu. Jeszcze raz bardzo dziękuję za możliwość nocowania tutaj, w wielorybim harpunie chyba już zaczęli się nieco denerwować moim hałasowaniem podczas niektórych treningów. - wspomniałam żartobliwie, wpatrując się przy tym w iskrzący się żar. - Przepraszam że tak wcześniej wypaliłam nagle z tym wszystkim... Po prostu nie potrafiłam sie powstrzymać kiedy już zobaczyłam znajomą twarz. - dodałam jeszcze nieco zakłopotana.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 390

---

- Daj mi chwilkę, jak tutaj skończę, poprawię twoje kimono. Zrobimy kilka zakładek pod obi i będzie pasowało ci idealnie - powiedziała Hoshi, patrząc z uśmiechem na Tamaki, ubraną w biel i błękit. Kolory jej bardzo pasowały i podkreślały jej oczy i Hoshi uśmiechnęła się. Poza tym, wydawało się, że Tamaki było wygodnie, co było miłe. Hoshi czuła ciepło w środku, wiedząc, że Tamaki było dobrze, ciepło i bezpiecznie.

Kiedy skończyła z ogniem, wytarła dłonie w mokrą szmatkę i podeszła do Tamaki, żeby pomóc jej z zakładkami w kimonie.

- Tutaj jest dużo miejsca do ćwiczeń i nie będziesz nikomu przeszkadzała. Ja zwykle ćwiczyłam na dziedzińcu i w lesie, rozpoczyna się tuż za domem. Jest tam dróżka, prowadzi na górę przy Fuyuhanie. Jest tam strasznie ślisko, więc cały czas trzeba trenować kontrolę chakry, żeby w ogóle tam móc biegać - wyjaśniła Hoshi, rozwiązując Tamaki obi i podciągając kimono, robiąc ładnie zakładkę. Zakładanie kimona samemu było zawsze wyzwaniem. Po tym Yuki zawiązała resztę kimona, dość luźno. Nie były w żadnym oficjalnym miejscu i nikt ich nie oglądał. - Gotowe. Mam nadzieję, że ci pasuje. W każdym razie, możesz używać, czego tylko chcesz, ale jakby co, będę cię wysyłać po zakupy.

Hoshi była wyjątkowo zadowolona z tego, że miała gościa i starała się zrobić wszystko, żeby Tamaki czuła się wygodnie. Rozłożyła koce, przesunęła stolik nad ogień, następnie sama usiała na poduszkach, pod kocem i grzała się przy ogniu. Było jej przyjemnie - w końcu mogła dobrze rozgrzać swojej kości.

- A powiedz, jak chciałabyś, żeby twoja nowa rodzina wyglądała? Wiesz, to, co sobie chcesz zorganizować? Nie znam tej osoby, o której mówiłaś, dlatego nie do końca potrafię to sobie wyobrazić. Masz jakikolwiek plan?

[Tamaki Hyūga]

Zaczekałam chwilę aż Hoshi skończyła przygotowywać wszystko po czym oddałam się w jej ręce aby pomogła mi ona nieco lepiej dopasować przyduże kimono. Kiedy kunoichi zajmowała się robieniem zakładek pod obi, nieco się zarumieniłam , jednak zaczekałam aż dokończy po czym podziękowałam jej skinieniem głowy i ciepłym uśmiechem. Kiedy byłam młodsza, nigdy nie przykładałam uwagi do tych wszystkich nauk odnośnie etykiety i teraz wyszło to na jaw, co zdecydowanie nie sprawiło mi radości. Przynajmniej jedyna osoba, która była tego świadkiem to Hoshi, więc nie miałam co narzekać.
- Z wielką chęcią jutro wybiorę się na spacer po okolicy aby rozpoznać się co nieco w terenie, ale ogólnie myślę że z pewnością znajdę jakieś miejsce, które będzie odpowiednie na moje treningi, również, jeszcze raz dziękuję za twoją gościnę, Hoshi-san, nie wyobrażasz sobie nawet ile to dla mnie znaczy. - powiedziałam i lekko się jej ukłoniłam dla podkreślenia moich podziękowań. Kiedy później usiadłyśmy już wspólnie przy stole, ogrzewając się od paleniska, starsza kunoichi poruszyła temat potencjalnej organizacji jaką miałabym założyć. Spojrzałam więc na nią a po chwili przeniosłam wzrok przed siebie, jednak nie patrzyłam na to co się tam znajdowało. Oczyma wyobraźni patrzyłam na piękną scenerię. Grupka shinobi, każdy inny, każdy ze swoimi własnymi, wyjątkowymi przeżyciami, wspólnie zasiadali do jednego stołu aby podjąć decyzję w jakiejś sprawie dotyczącej całej organizacji.
- Chciałabym aby wszyscy byli w niej równi. Aby zdanie każdego członka było tak samo ważne, tak samo szanowane. Żadnej hierarchii, wspólne podejmowanie ważnych decyzji. Wspólne działanie na rzecz ludności cywilnej. Chciałabym aby ta organizacja była kojarzona z szerzeniem dobra, pomaganiem prostym ludziom tam, gdzie nie sięga pomoc klanów. Mam delikatny zarys tego jak planowałam to rozwiązać. W pierwszej kolejności pewnie zajęłabym się znalezieniem jakiegoś dobrego miejsca gdzie można by założyć siedzibę. Po znalezieniu takowego miejsca ściągnęłabym tam tego wynalazcę z pustyni o którym ci opowiadałam, zająłby się budową siedziby od zera bądź renowacją tego co udałoby mi się znaleźć. W tym czasie ja pewnie wyruszyłabym w poszukiwaniu osób, które nadawałyby się aby dołączyć do organizacji. Najpewniej jakby miały miejsce jakieś globalne wydarzenia, turnieje czy cokolwiek innego, szukałabym tam kolejnych potencjalnych członków... Wiem że plan jest bardzo nieprecyzyjny i ma ogrom dziur, jednak wydaje mi się to najbardziej sensowne podejście na ten moment. - opowiedziałam Hoshi.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 390

---

- Brzmi uroczo. Wiesz, wszyscy sobie równi, szukanie rozwiązań, które zadowalają wszystkich, żadnej hierarchii… brzmi ładnie. Z całą pewnością, jeżeli uda ci się coś takiego zrobić, byłabym chętna, żeby być częścią takiego przedsięwzięcia. Ale nie wiem, na ile byłoby to możliwe… - Hoshi skrzyżowała ręce przed sobą i oparła się na stoliku przed nią. Było tu dużo rzeczy, które mogłyby pójść źle, nawet, kiedy brało się pod uwagę tak szlachetną sprawę. - Klany… pomagają tym, którzy mają pieniądze, żeby za to zapłacić. Bardzo szlachetnie jest pomóc tym, których na pomoc nie stać, czasami takie rzeczy się robi, tak. Ale na dużą skalę, robione przez organizację… trzeba takie rzeczy mocno z władzami ustalać, bo jak jedni nie będą musieli płacić, to czemu inni by mieli. A to jest już niebezpieczne. No i za coś musisz żyć. Rozumiem, że teraz żyjesz z tego, co konkretnie złapiesz po drodze, tak? Zlecenia, misje? Cesarstwo cię ostatnio prosiło o pomoc…

Hoshi położyła się na plecach, trochę zbyt mocno, i uderzyła głową o podłogę. Oczywiście, udała, że nic się nie stało, po prostu skrzywiła się nieco.

- Ale gdyby było to poza prowincją należącą do shinobi… opłaty jednak pobierać… zdobyć pozwolenie ze strony prowincji i działać z daleka od głównych centrów cywilizacji, takich jak miasta… cóż, wtedy nie wchodziłoby się nikomu w drogę i poprawiało gospodarkę. Znaczy… ja się na tym mocno nie znam. Ale może by ci się udało.

Hoshi jeszcze chwilę poleżała na plecach i podniosła się.

- Wierzę w ciebie, Tamaki-san. Tylko dobrze to sobie przemyśl.

[Tamaki Hyūga]

Słysząc trafne uwagi jakie miała Hoshi, skinęłam głową, zastanawiając się równocześnie nad rozwiązaniami jakie trzeba by podjąć aby mimo spostrzeżonych przez starszą kunoichi mankamentów, udało się osiągnąć upragniony cel. Rzeczywiście nie myślałam o tym że założona przeze mnie organizacja mogłaby zostać uznana za tego rodzaju zagrożenie przez jakikolwiek klan, jednak Yuki miała sporo racji w tym co mówiła, mimo że również twierdziła że nie zna się na tym zbytnio. W takim wypadku, pewnie najlepszym rozwiązaniem byłoby posiadanie siedziby a także głównej strefy wpływu albo w Shigashi no Kibu albo w Ryuzaku no Taki i również od razu bardziej nasuwała się ta druga opcja, ze względu na mafie władające prowincją kupiecką leżącą na zachodzie. Kolejną ważną kwestią, którą poruszyła moja rozmówczyni była kwestia finansowa całego tego przedsięwzięcia. Owszem, niepobieranie opłat za pomoc potrzebującym to był z pewnością szczytny cel, jednak organizacja potrzebowała jakiegoś źródła dochodów aby poprawnie funkcjonować. Rozmowa z Hoshi okazała się bardzo owocna, jednak ku mojemu częściowemu niezadowoleniu, większość poczynionych odkryć niestety pokazywało kolejne dziury w całym moim planie.
- Cóż, rzeczywiście może brzmi to o wiele piękniej niż w rzeczywistości mogłoby to wyglądać, jednak wierzę że przy odpowiedniej grupie osób byłoby to możliwe. Również będę bardzo szczęśliwa jeżeli dołączyłabyś do mnie kiedy już uda mi się to wszystko jakoś ruszyć. Jeżeli chodzi o kwestie finansowe to myślę że dałoby się to załatwić w taki sposób że organizacja byłaby częściowo nastawiona pod najemnictwo, więc z wykonywania jakichś większych zleceń byłyby pieniądze na działalność operacyjną i cokolwiek innego a poza tym również pomagałaby ona potrzebującym, którzy nie mają grosza przy duszy aby zapłacić za takie usługi. Najlepszym miejscem na działalność chyba byłoby Ryuzaku no Taki, ponieważ nie ma tam żadnego klanu, którzy sprawuje nad prowincją pieczę ani nie ma żadnej mafii, tak jak w Shigashi no Kibu. Oczywiście, pewnie będzie potrzebna jakaś zgoda od władz aby usankcjonowali byt takiej organizacji, jednak nie widzę właściwie powodu dla którego władze prowincji miałyby być przeciwko, w końcu z założenia działalność tej organizacji jedynie by miała pozytywny wpływ na prowincję. Co do środków na początek to mam odłożone dość sporo pieniędzy uzbieranych z różnych zleceń a wydatki mam na tyle małe że oszczędności jest co raz więcej. - odpowiedziałam, rozwodząc się na temat poruszonych przez Hoshi kwestii. Spojrzałam na moją rozmówczynię i uśmiechnęłam się do niej ciepło - Miło tak sobie porozmawiać z kimś na takie tematy. I do tego jeszcze twoje świeże spojrzenie na sprawę pomaga w odkryciu niezauważonych wcześniej przeze mnie problemów. Bardzo się cieszę że wpadłyśmy na siebie pod wielorybim harpunem oraz że mnie tutaj ściągnęłaś. - powiedziałam do Yuki, promieniejąc wręcz z radości.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 390

---

- Cieszę się, że mogłam ci jakoś pomóc - odpowiedziała Hoshi. - Będę z niecierpliwieniem oczekiwać kolejnych wieści na ten temat czy twoich przemysleń. Teraz chyba powinnyśmy się położyć. No może chociaż ja powinnam się położyć. Jestem od samego rana na nogach, a jutro też jest dzień. Możesz spokojnie jeszcze posiedzieć, pochodzić po domu, potrenować, co tylko zechcesz. W spiżarni znajdziesz coś do jedzenia, jeżeli chcesz.

Hoshi przeciągnęła się i zaczęła przygotowywać swoje posłanie, które układała tak, żeby być blisko ognia. Czuła się już bardzo przyjemnie i ciepło, przez co tym bardziej chciało jej się spać. Nie wygrzała się dobrze już od dłuższego czasu. Tak naprawdęteż czuła głębokie znużenie, nie tylko fizyczne, ale też mentalne. Nie była pewna, co ją tak męczyło - na pewno nie Tamaki - ale coś było, coś czuła. Coś było nie tak.

Kiedy udało jej się ułożyć w swoim futonie i podłożyła poduszę pod głowę, spojrzała jeszcze na Tamaki.

- Wiesz, jeżeli chcesz tu zostać do wiosny, to wszystko w porządku, ale jeżeli będziesz chciała wrócić na kontynent, powinnaś postarać się zebrać jeszcze przed zimą lub na jej początku. Zanim lód skuje nasze porty. Nie wyganiam cię, oczywiście. To jest teraz twój dom i zawsze będziesz tu mile widziana. Ba, nawet jak mnie tu nie będzie. Ale jeżeli będziesz chciała wybyć z Hyuo, mogę zagadać z kapitanem jednego ze statków transportowych. Zajmuję się dzieciakiem starego Haru, więc dobrze się znamy. A on zawsze szuka dobrych ludzi do ochrony transportu.

[Tamaki Hyūga]

Uśmiechnęłam się jeszcze raz do Hoshi. Byłam szczęśliwa że ją poznałam a także że wpadłam na nią i mogłam wreszcie podzielić się z kimś tym wszystkim co siedziało w mojej głowie. Cieszyło mnie że dostałam od niej również wiele konstruktywnych uwag odnośnie moich planów, które później będę mogła skorygować aby jak najlepiej wszystko wyszło. Idąc za przykładem gospodyni, również ułożyłam się już do snu.
- Dziękuję jeszcze raz, ale chyba też już się położę. - odpowiedziałam leżąc już na posłaniu po czym zastanowiłam się nad propozycją kobiety. - Myślę... Myślę że chyba jednak na zimę wrócę na kontynent. Nie jestem jeszcze przygotowana na zimę w tym klimacie chyba. Bardzo chętnie skorzystam z propozycji. Jak będę na kontynencie to pewnie spróbuję się jakoś skontaktować z tym wynalazcą o którym opowiadałam. Zdecydowanie przyda mi się jego pomoc z przygotowaniami do stworzenia organizacji. Jeszcze trochę tutaj zostanę a jak już zima będzie tuż za rogiem to udam się do portu i znajdę tego kapitana o którym mówisz i powołam się na ciebie. - odpowiedziałam Hoshi po czym zawinęłam szczelniej w narzutę. - Dobranoc, Hoshi-san. - powiedziałam jeszcze po czym zamknęłam aby niedługo później odpłynąć w objęcia snu.

Po kolejnych kilku tygodniach spędzonych na treningu, rozmowach i ogólnie miłym czasie z Hoshi, nadeszła zima. Z wielką niechęcią pożegnałam się wtedy z Hoshi i ruszyłam do portu aby wrócić z powrotem na kontynent.

[z/t]

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Zima, Rok 390

---

Czas spędzony z Tamaki był bardzo przyjemny, ale się skończył. Hoshi nie spodziewała się, że Tamaki zostanie z nią na zawsze - chociaż ta opowiadała, że zależy jej na domu, było oczywiste, że nosi ją po świecie. Hoshi nie miała nic przeciwko, po prostu miała nadzieję, że Tamaki wróci. Była naprawdę sympatyczna i Hoshi czuła, że mogłyby zostać przyjaciółkami. Szczególnie, że jak na sławną osobę, Tamaki była niesamowicie przyjazna.

Kiedy, na zimę, Tamaki odeszła, Hoshi poczula mróz nie tylko na zewnątrz. Dlatego, żeby nie pozwalać sobie na nieprzyjemne myśli, Hoshi pogrążyła się w pracy.

W zimie nie było aż tyle zleceń, jak w czasie innych pór roku. Życie na wyspie trochę zamierało, szczególnie, że niewiele statków zapuszczało się na te tereny w czasie mrozów, kiedy morze wokół Hyuo zamarzało. Czasami była szansa na coś, co do brzegu dobiło, ale rzadko.

Hoshi spędzała sporo czasu sama albo w domu, albo na jakiejś misji w okolicy. Często siedziała w stróżówce, chociaż teraz w zawiejach i zamieciach ciężko było o cokolwiek szczególnie interesującego, żeby widzieć. Nikt by też zimą nie ośmielił się też zaatakować Fuyuhany. Chyba, że głodny niedźwiedź. Podobno ostatnio kilka podeszło całkiem blisko. Nikt jednak nie został pożarty przez niedźwiedzia.

Był wczesny ranek, kiedy Hoshi gotowała ryż i przygotowywała posiłek na cały dzień. Nie miała dzisiaj wolnego dnia - mogli ją wezwać do służby w każdej chwili.