Posiadłość Przywódców Rodu Hōzuki

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Rodzinne Meandry
| Rimuru |
Kolejka 8/9

Towarzysząca Ci kobieta pochyliła się wskazanego przez ciebie kwiatka, aby go powąchać. Widać było, że ludzie którzy tu pracowali, znają swój fach. Nie było w nim obeschniętych, wyblakłych korzeni, a nawet dwa pełne kwiatostany, z kolejnym pączkiem wzbijającym się by rozkwitnąć. – Świetne oko. Ładna sztuka.

Po hali rozległ sięodgłos zamykanych drzwi, był odległy, dochodził z drugiego jej końca.
- Kogo moje oczka widzą. W końcu zdecydowałaś się mnie odwiedzić, Natsuuumii-chaaan. - Donośny głos rozległ się po pomieszczeniu. Był łagodny, acz bardzo dobrze słyszalny. Źródłem hałasu okazał się być młody mężczyzna, koło dwudziestki. Miał długie, niebieskie włosy, sięgające połowy pleców i jasnobłękitne oczy. Miał na sobie jedynie czarny podkoszulek, niebieskie długie spodnie i zwyczajne czarne buty na płaskiej podeszwie. Z dodatków można było dostrzec jedynie bandaże na jego przedramionach.
- Madoka-kun. Niezłą czujkę sobie zbudowałeś, pomysłowe. uniosła grabie, które wcześniej opadły po otwarciu drzwi generując spory hałas.
- I do tego kogoś przyprowadziłaś. M…uahg… może mnie przedstawisz, co? - ziewnął, zupełnie zignorował słowa kobiety, jakby ich w ogóle nie wypowiedziała. Był już prawie przy nich.
- Misu, Hozuki Rimuru. - Wyjaśniła Hokama wskazując otwartą dłonią na swoją kohai.
- Ooo. Niezłe klocki Natsumi-chan. No, niezłe. - Podszedł bliżej i przyjrzał się młodej, a ona mogła się przyjrzeć jemu. Miał na czole coś odciśnięte, jakby bardzo długo coś tam leżało, albo on na czymś. Wzrok miał jeszcze lekko rozmyty, rozmarzony.
- Madoka-kun… - Z jej głosu momentalnie powiało chłodem, tak jak wtedy gdy upominała swoją podopieczną.
- Najmocniej przepraszam, Misu Hozuki Rimuru-sama. - Pokłonił się lecz szybko podniósł głowę z zawadiackim uśmiechem. - mam nadzieję, że królewny nie uraziłem.. - wyszczerzył swoje drobne rekinie ząbki, i wykrzywił twarz w coś co miało przypominać uśmiech. Hokama w ułamku sekundy uniosła grabie, zamachnęła się jakby chciała przeciąć pokrzywę kijkiem, a drzewiec przeszedł przez głowę mężczyzny. Towarzyszył temu dźwięk, który każdy Hozuki znał nazbyt dobrze. Niewielkie ilości kropli rozbryzgnęły się o posadzkę, a jego głowa zafalowała jak galareta na morzu podczas sztormu, po czym powróciła do swojej oryginalnej formy. – To może w ramach rekompensaty, zaproponuję…. Orchideę? - Spojrzał na kobietę, wskazującą na kwiatek stojący obok nich.
- Zachowuj się, Tashiro-san. To że myślisz o sobie, jako niezastąpionym, nie oznacza że nie spróbujemy. -
- Oj, Hokama-chan. Tylko się droczę przecież. - Wyprostował się i przeczesał swoje włosy. – To, co was sprowadza? - Głowę skierował na Rimuru, oczekiwał odpowiedzi.
Natsumi poczekała chwilę i potrząsnęła zielonym workiem, który podniosłą z ziemi, co odbiło się od ścian brzękiem monet.
- Uuu. To już ten czas? Się ludziska ucieszą. Wszystko jest w środku?- Wyciągnął rękę by przechwycić worek, na co białowłosa nie oponowała. - Ja też mam coś dla Ciebie, od samej Junko-san. - wyciągnął malutki zwój z kieszeni i Rzucił jej. Ta złapała i otworzyła bez zastanowienia.
- Cholera. - Zacisnęła pięść, aż drążek grabi pękł na pół. - Dobra jest. -
Wyciągnęła Ołówek i zaznaczyła coś na kartce. Podumała jeszcze chwilę i dodała dopisała coś jeszcze.

– Dzięki, Madoka-kun. Zaraz tam idziemy, to przekażę jej to własnoręcznie. - Zwinęła kartkę i uśmiechnęła się do siebie samej.
- Junko-san prosiła też, abym przekazał Ci jeszcze jedną wiadomość. Wybrała się do Siedziby Władz, aby omówić sprawy administracyjne sal treningowych i dojo. Wróci najwcześniej pojutrze. - Chłopak mógłby grać w teatrze, gdyż wypowiedź tą ubarwił o odegranie sceny tragicznej, ton miał przepełniony smutkiem. Cały efekt zniszczył zaraz po tym, gdy pełen uśmiech znów pojawił się na jego twarzy.
- No. Trudno. To może chociaż wyjaśnisz panience, na czym polega Twoja praca? - Zwróciła się do niego, znów wykorzystując swoją kokieterię. Ten w odpowiedzi oparł się o blat stołu, przy którym stali i porozstawiał łokciem doniczki.
- Co tu dużo mówić. Zawiaduję tą zgrają co się pręży na dworze, aby wszystko było dopięte na ostatni guzik. Krzaczki przycinamy i nawozimy, kwiatki podlewamy, oczka czyścimy. Cały czas jest praca, pogoda nie pomaga. A tutaj, tu to mamy nowości które chcemy wprowadzić, niektóre z roślin przechodzą tu rekonwalescencję, albo coś tam sobie hodujemy. Nic wielkiego. - Nie był zbyt dobrym mówcą. Ze sposobu jego wypowiedzi, można by przyjąć że nie przepada za pracą, jaką wykonuję, co byłoby wierutnym kłamstwem, gdyż jest zupełnie na odwrót. Wzruszył jedynie ramionami na widok wzroku Natsumi, rozumiejąc jej upomnienie lecz nic nie mogąc na to poradzić. - Pytania? Bo jak nie, to mam jeszcze sporo pracy. -

Hokama Natsumi
Inagura
Ikari Maiko - kuchmistrzyni
Tashiro Madoka

[Rimuru]

Yhym! W końcu nie zrobiła czegoś źle. Współczynnik szczęścia diametralnie wręcz wzrósł, wraz z chęcią zabrania kwiatuszka. Tak jak i Natsumi przysunęła swój nosek do kwiatka, ujawniając kolejną zaletę swojej drobnej budowy. Potrafiła się wcisnąć wszędzie, nie przeszkadzając nikomu. Co prawda znajdowała się przez to blisko stolika, lecz i tak przy jej wzroście nie było też innej opcji, by powąchać niebieskich orchidei. Wraz z trzaśnięciem jednak podskoczyła i cofnęła się o krok uderzając łokciem, od razu je przy tym zmieniając w wodę. Westchnęła. Trochę wody się rozlało, ale nie dużo, mimo to poczuła iż powinna zwalczyć pragnienie, które się pojawiło. Skutki zwodnienia. Niedobry Pan, który teraz sobie żartował z Natsumi i praktycznie zignorował Rimuru. Aż naburmuszyła policzki, tego człowieka za żadne skarby więc nie przytuli. Tak! Nie będzie miał tego przywileju.
"Ah... no tak, mam zakaz przytulania ludzi..." - pomyślała Rimuru, to było wręcz męczące. Nie zamierzała jednak już tego komentować, skoro były takie zasady, miała obowiązek się ich trzymania.
Przez większość czasu nawet nie wiedziała co zrobić, czemu nawet ona go zaatakowała, gdy nazwał ją ksieżniczką? Co z dziwnego powodu ją ucieszyło. Była osobą, wartą zamknięcia w wieży i oczekiwania na białego konia na białym rycerzu, czy jakoś tak. Nie była pewna, czy miesza jej się kolejność. W końcu kim byli Ci rycerze? Coś jak samuraj? Powinna widać przeczytać tamten zwój, zamiast tylko tytuł. Jednak jednego była pewna. Ona była zwolenniczką zwodniewania ludzi! Jak ona tak mogła robić, przecież wtedy dużo wody jest wszędzie i trzeba pić jeszcze więcej jej. Złośliwa kobieta! Ot co! I zakazuje przytulkać ludzi! Musi być złośliwcem! Gdy mężczyzna zaczął jej opowiadać czym się zajmuje i zapytał czy ma jakieś pytania, uśmiechnęła się tak niewinnie jak tylko ona potrafiła.
- Czemu w ogrodzie w większości są skały oraz tak grube drzewa? Przy szpitalu były chudsze i bujniejsze w zieleń. Czemu te roślinki potrzebują rekonwalescencji? ~ zaczęła swoje pytania dodając jeszcze kilka pytań, w stylu skąd biorą się te czarne kamyki i te tak czyste białe. Zadała tez pytania jak powinna w takim razie też dbać o niebieską orchidę, skoro zamierzał ją jej dać. Jak często podlewać i czy może zrobić jej instrukcję na zwoju, by w razie czego mogła poprosić Inagurę o to, gdy ona pojedzie daleko gdzieś zwiedzać. Pytań, było wręcz co nie miara. Jak się nazywa ta roślinka i jak tamta. Oczywiście, te pytania zadawała, dopiero gdy skończył odpowiadać na poprzednie.

  Ukryty tekst

- Rimuru Hozuki ~ Mowa
- Inagura - Mowa

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Rodzinne Meandry
| Rimuru |
Kolejka 9/9

Madoka zaśmiał się serdecznie, słysząc pytania Rimuru, nie spodziewał się że tak wiele ich zada. Przezczesał włosy raz jeszcze i postanowił odpowiedzieć na nie w kolejności. Cóż, widać praca jąką miał wykonać, a może przespać, nie była aż tak pilna. W końcu trafił mu się ktoś, kto faktycznie tym się zainteresował, a jeśli robiła to tylko z grzeczności, to była dobrą aktorką, bo on się nabrał.
- Cóż, szpital nie znajduje się na wybrzeżu, tak bardzo odsłoniętym na działanie morza. To wiele zmienia, gdyż roślinność nie jest tam aż tak narażona na ciągłe porywy wiatru, czy morską bryzę niesioną przez odbijanie się fal o skały. Chcisameliśmy także zadbać o to, aby przebywający tu ludzie, nie musieli mierzyć się z właśnie z ów silnym wiatrem jak tylko wyściubią swój nos z domostwa, stąd ich pnie są o wiele pokaźniejsze, bo tylko tak mogłyby się mu oprzeć. Skały zaś, to naturalny element naszego kra jobrazu. Zawsze tu były, więc wydało nam się absolutnym wymogiem aby wpleść je w scenerie zarówno każdej z rodzinnych wysp. - Zastanowił się jeszcze chwilę, czy aby na pewno wszystko dobrze wyjaśnił, po czym wzruszył ramionami uznając zapewne, że co będzie to będzie. Odczepił niewielką manierkę z tylnej części garderoby, czyli zza paska, i ściągnął potężnych kilka łyków, opróżniając ją na miejscu. Potrząsnął, uwalniając kilka ostatnich kropelek i odwiesił na swoje miejsce.
– Rekonwalescencję… czasami zdarza się, że któraś z przedstawicieli naszej flory zachoruje, albo zostanie zniszczona przez warunki atmosferyczne, albo po prostu zdeptana przez odwiedzających nas gości. - Madoka zacisnął pięść przy ostatnim z faktorów i obnażył kły. - Wtedy w zależności od zniszczeń, naprawiamy szkody na miejscu lub przenosimy tutaj jeśli są bardziej dotkliwe. Trzeba przy tym obkopać sporo ziemi, a i tak nie wszystkie to przeżyją. Nie możemy jednak porzucić ich na pastwę losu, jakim jest klimat Kantai. Za większość zniszczeń, odpowiedzialna jest sama Junko-san, ona i te jej potwory treningowe. Dzień w dzień, ktoś tam ćwiczy i czasem zdarzy się, że któraś sztuczka się wyrwie i zniszczy naszą pracę… cholery. - Pogroził pięścią w kierunku ściany, zapewne tam gdzie na zewnątrz znajdowało się główne dojo w Posiadłości Rodu Hozuki.

- Co tam, co tam jeszcze? Ahhh… Orchidea. Całkiem prosta w utrzymaniu ozdoba. Nie zasypuj go nigdy ziemią, strasznie tego nie lubią. Najlepiej jest użyć kory z drzewa, by obsypać korzenie, bo kamyki są zbyt ciężkie i skończyło by się na ich uszkodzeniu. Podlewaj raz na kilka dni, bez moczenia ich liści, a raz na dwa miesiące lub kiedy ich korzeniom zdarzy się obeschnąć, wstaw na kilka godzin do kubła z wodą. One lubią ciepło, wiesz, słoneczne miejsca, choć nie chcą być wystawione na ciągłe ich działanie, a to na Nami-shin raczej nie powinno stanowić problemu, po prostu ustaw go w miejscu gdzie pada najwięcej światła. Hmm, to chyba wszystko. - Uśmiechnął się do Rimuru i podał jej kwiatek, który sobie upatrzyła. Pokiwał kilkukrotnie głową na znak uznania dla oka jego nowej właścicielki i pożegnał się cichutko. - Ah, od czasu do czasu trzeba ją nawieźć Wszystko czego może Ci być potrzeba, królewno, jeśli chodzi o florę, znajdziesz w tym magazynku. Po prostu przyjdź do tych drzwi… - wskazał palcem na drzwi do pomiejszczenia po prawej na samym końcu hali. - …a znajdziemy to czego szukasz. -
Następnie zaczął rozprawiać nad resztą z pytań dziewczyny, nie pozostawił żadnego bez odpowiedzi. Homaka, przestępując z nogi na nogę, widocznie zaczęła się niecierpliwić. U jej nóg leżał w końcu ostatni z worków, a czas mijał nieubłaganie. Co prawda, był on przeznaczony dla sekcji Dojo, a Junko-san była nieobecna, lecz nie oznaczało to że może zachować sobie te pieniądze, a musi zdać raport i je zwrócić. Takie były zasady.
- Tashiro-kun, Rimuru-sama. Niestety ale muszę przerwać tą uroczą pogawędkę. Musimy złożyć raport, a za chwilę kończy się zmiana, wolałabym się nie spóźnić. - podniosła beżowy worek, szturchając przy tym jedną z części złamanych grabi i wyprostowała się.
- Dziękuję za twój czas, Madoka-kun. - Skinęła głową i zaczekała na reakcję dziewczyny, by mogły opuścić to miejsce.
- Oj, Natsuumi-chan. Zawsze w gorącej wodzie kompana. Czas nie zając, nie ucieknie. A zmiany są przecież po to, aby się zmieniały. No weź. Dobra, dobra. Rimuru-królewno-chan, wpadnij do mnie jeśli będziesz miała czas i ochotę, a rozwiniemy ten temat. Kto wie, może znajdzie się coś dla Ciebie do roboty… - Znów wykrzywił twarz w ten swój rekini uśmieszek. - Tym czasem trzymaj to, uznajmy że jest to zachęta. - Madoka w ułamku sekundy włożył rękę do zielonego worka, pogrzebał w nim i wyciągnął małą brązową sakiewkę. Wyciągnął rękę i włożył ją w dłoń dziewczyny. - Zwijam się, pa-pa. - Odwrócił się i pociągnął za sobą ów wór z pieniędzmi. Dziewczyna mogła, lecz nie musiała, zastanawiać się czyją premię właśnie dostała.
- Idziemy, Rimuru-chan. Niedługo pewnie podadzą do stołu. Może i tam poznasz kilka ciekawych osób. - Uśmiechnęła się do niej. Razem opuściły magazyn obrośnięty drzewami z każdej strony i udały się na wyspę zamkową. Przy wejściu głównym, Hokama poinformowała dziewczynę, że musi skierować się do gabinetu administracyjnego, by złożyć raport, gdzie nie zapomni napomknąć o współpracy panienki Rimuru, przy zarządzaniu finansami kadr. Poleciła jej na sam koniec by ta, odniosła kwiat do apartamentu nim zechce coś zjeść z resztą rodziny i ulotniła się, po schodach i w jakiś korytarz.

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

Hokama Natsumi
Inagura
Ikari Maiko - kuchmistrzyni
Tashiro Madoka

  Ukryty tekst

[Rimuru]

Rimuru kiwała głową słuchając co ma do powiedzenia Madoka. Były to rzeczywiście mądre słowa i które trafiały do niej. Słowa jego potwierdzały to co jej się wydawało, lecz lepiej zawsze to usłyszeć. Choć ona by po prostu powiedziałaby iż grube drzewa trudniej zwiać w miejscu gdzie jest dużo wiatru. Słuchała pilnie, nie udając. Lubiła się dowiadywać, a na świecie było dużo do dowiedzenia się na wszelkie wręcz tematy, wystarczyło tylko zapytać. Tak jak ona to zrobiła. Uśmiech gościł na jej twarzy i zaczęła coraz bardziej lubić go. Złe odczucia sprzed chwili wręcz znikały. Był mądrym Panem ogrodowym. Osoby trenujące zawsze były potworami. Nawet gdy uczyła się chodzić, to trenerem był potwór! Zmuszał ją do coraz większego wysiłku i nie jednokrotnie nie pozwalał się jej poddać. Była mu wdzięczna, jednak mimo to uważała go za potwora. Nigdy nie przestawał jej zmuszać do ruszania się, jednak nie krzyczał na nią przy tym. Nie pozwalał po prostu uciec na czworaka.
Nagle zdała sobie sprawę, iż będzie musiała się opiekować roślinką. Ta roślinka będzie jej i ona będzie za nią odpowiedzialna. Dlatego się wyprostowała i wypięła pierś, gdy mówił o orchidei. Kiwała przy tym mądrze głową - w sposób, w jaki czynili do młodzi lekarze słuchając wykładu od starszego. I wtedy zasypała ko setką pytań, na które jej odpowiadał, tworząc kolejne pytania. Jednak w końcu znudziło to Natsumi, która ukróciła te pytania. Jej wtrącenie sprawiło, iż nagle Rimuru zdała sobie sprawę z jej istnienia. Ona tu rzeczywiście była! I miały razem pracę do wykonania.
- Dziękuje Madoka-San, za odpowiedź na wszystkie zadane przeze mnie pytania ~ powiedziała lekko się skłaniając, tak jak powinna. Akurat te część etykiety znała. W końcu od czegoś był zwój o 300 pokłonach i ich znaczeniu - Byle nie ciężkiego, dopiero wyszłam ze szpitala ~ rzekła uśmiechając się od ucha do ucha. Wychodząc zamierzała mu pomachać, ale sobie w mig przypomniała o etykiecie i tylko się lekko pokłoniła, cały czas trzymając kwiatek przed sobą i sakiewkę w jednej dłoni. Dobrze, że ta miała sznureczek, który wisiał jej teraz na palcu. Dużo w rączkach malutkiej istoty jaką była Rimuru. Ostatecznie jednak sama wróciła do apartamentu, gdzie zawołała Inagurę, by ta jej drzwi otworzyła. W ten sposób dostała się do swojego pokoju i wybrała miejsce, gdzie teraz świeciło słoneczko, jako miejsce na kwiatek. I usiadła przy stoliku, gdzie czekał już na nią posiłek. Widać, ona miała jeść w swoim saloniku.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa
- Inagura - Mowa

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Ale Tunel
| Rimuru |
Post 1/14

Kolejny dzień zaczynał okazywać się nad Nami-shin, gdy słońce wyłoniło się zza horyzontu i przemierzyło już niemały kawałek nieba. Z czerwonej poświaty, jaką rzucało zaraz po okazaniu pierwszego łuku, pozostał jedynie ślad. Było już dawno po wyciu koguta, gdy z własnego pokoju wyłoniła się Inagura. Widać, że ostatnia noc została spędzona jak na szpilkach, gdyż jej oczy przyozdabiał delikatny fiolet tuż pod dolnymi powiekami. Tak bardzo przejęła się swoim przydziałem do właśnie co przywróconej do życia społecznego dziewczyny, że nie zdołała biedaczka zmrużyć oka tej nocy. Przy każdym głośniejszym chrapnięciu pojawiała się u boku tejże, by czuwać i działać. Jednak nie bardzo miała przy czym, gdyż pomimo zmiany alokacji przez nowoprzybyłą, ta zaaklimatyzowała się momentalnie do odmiennego miejsca. Posłanie odziedziczone po ojcu i matce, zdecydowanie mogło stanowić tu kluczowy aspekt takiego obrotu spraw. Inagura nie narzekała, wręcz była wdzięczna Rimuru, oraz wszystkim lekarzom ze szpitala, za to, że pozwolili dziewczynie w końcu wrócić do miejsca, w którym powinna znaleźć się już na samym początku swego życia, a raczej drugiego jego roku. Pokojówka dziedziczki, jak zdążono już ją okrzyknąć, dostała ostatecznie własne lokum, niewspółdzielone tak jak to miało miejsce dotychczas. Mogła prawie swobodnie poruszać się po wzniesionym nad klifami, swego rodzaju zamczysku, sprawując pieczę jedynie przed jedną, no czterema, osobami. Los się do niej uśmiechnął, więc nie chcąc napluć mu w twarz, ta również przybierała uśmiech na swoją, zanim jeszcze opuściła własne łoże. Skromne, średnio wygodne, lecz własne. Jeszcze któregoś dnia będzie wspominać tę nieprzespaną noc, jako jedną z pierwszych w swoim życiu, podczas której nie było prawie nikogo, kto mógłby zakłócić odpoczynek.
Wracając jednak do samego apartamentu Rimuru, panował tutaj spokój. Nadzwyczajny spokój, gdyż przez trzynaście lat, nie było osoby, która postawiłaby tu nogę w innym celu niż ogarnięcie nagromadzonego tygodniami kurzu. Teraz, błyszczał on i lśnił w promieniach porannego słońca. Inagura już wczoraj została uraczona informacją na temat nowego gościa, nad którym od czasu do czasu będzie musiała pełnić pieczę. Ów gościem był podarek od samego Madoka-sama, co wyraźnie dało znać dziewuszce, że jest to cenny nabytek, o który warto dbać. Przyjęła również wszystkie informacje na temat pielęgnacji tej, żywej ozdoby i to też czyniła tego poranka. Mimo że kwiatek przybył z miejsca, gdzie ktoś rutynowo o niego dbał, to podjęła się obcięcia jednego, jedynego obsychającego pędu. Prawdopodobnie przenosiny do nowej lokacji, spowodowały taką szkodę, a niestety proces ten był nieodwracalny. Każdy brązowy pęd oznaczał śmierć i powinno się porzucić tę odnogę dla dobra reszty. Inagura podniosła wzrok na okno, o które uderzał poranny wiatr. Nic nadzwyczajnego, kiedy mieszka się w takim miejscu jak to, lecz dla niej to uczucie było warte o wiele więcej. Wcześniej, ściśnięta niczym sardynka, nie mogłaby w spokoju uświadczyć tego zjawiska bez wyjścia na korytarz, do okien. Uśmiechnęła się do siebie samej, po czym zabrała za poranne porządki.
Puk, puk, puk. Rozległo się pukanie do drzwi. Inagura musiała oderwać się od sprzątania dopiero co powstałego kurzu, z którejś już półki z kolei i podeszła do drzwi, by je uchylić. Po drugiej stronie stał młodzian, z wyciągniętym przed siebie liścikiem. Niewielki w rozmiarach, okraszony znakiem rodu Hozuki, został przyjęty przez pokojówkę, co zwieńczyła ukłonem i odprowadzaniem młodziana wzrokiem.
Jako osoba podległa bezpośrednio samej Hozuki Rimuru, rozpieczętowała przesyłkę i prześledziła wzrokiem zawartość. Czynność ta została jej podyktowana przez samą naczelną, która to z kolei wiedziona nakazem starszyzny rodu, zwyczajnie przekazała go dalej w nieco okrojonej wersji. Inagura, choć nie przepadając za adresatem, odetchnęła z ulgą. Zwinęła liścik z powrotem do pierwotnego stanu i skierowała się do łoża w głównej sypialni.
- Panienko, Rimuru-sama. Pora wstawać. - Rozpoczęła gładkim i spokojnym tonem, wybudzanie nowo nabytej w posiadłości dziedziczki. Niestety na nic się to zdało, gdyż ta jedynie jęknęła coś przez sen i przekręciła głowę w drugą stronę.
- Rimuru-sama, ważna wiadomość dla Ciebie. - Spróbowała ponownie, lecz i tym razem nie widziała żadnych efektów swoich starań. Rozejrzała się dookoła by znaleźć coś, co pozwoliłoby jej pomóc w wybudzeniu śpiocha, niestety niczego takiego nie dostrzegła, więc postanowiła ściągnąć własny klapek i upuściła go z wysokości oczu, wprost na posadzkę. Plask, tum, tum. Rozległ się dźwięk tak zasadniczo niespotykany, że okazał się wystarczający dla dziewczyny.
- Och, wstała panienka. Cóż za szczęście. Właśnie przyszła, do panienki, wiadomość, Rimuru-sama. - Rzuciła, odgrywając swoją rolę wręcz wzorowo. Zupełnie jakby dopiero co podeszła do łoża, by uczynić to, co przecież samo się wydarzyło.
Zaczekała chwilę, aby przekazać liścik wybudzonej nastolatce i odsunęła się o krok do tyłu, na znak zapewnienia prywatności.

Hozuki Rimuru, Mamy problem. W moim gabinecie zaraz po tym, jak doprowadzisz się do ładu. Hokama Natsumi.

Nim dziewczyna zdołała zapytać o cokolwiek, Inagura wypaliła, patrząc się wprost na ścianę, zupełnie jakby potrafiła odgadnąć następne słowa młodej. - Korytarzem w prawo, po schodach na górę, północna strona, pokój numer dwadzieścia siedem.

Hokama Natsumi
Inagura

[Rimuru]

Rimuru po zjedzeniu obiadku, została wysłana na pierwsze zajęcia panujących w społeczeństwie zasad. Błąd wytknięty w nauce przez Natsumi miał zostać wręcz błyskawicznie naprostowany. Wynikał on głównie z tego powodu, iż nikt nie dostrzegł tego, iż Rimuru nie żyła w normalny sposób. Jednak jedna lekcja nie miała tego naprawić i czekało ją dużo pracy pod tym względem. Gdy skończyły się jej zajęcia, kazano jej pobiegać, a gdy zwalniała, poganiano ją znowu. Dlatego wracając w końcu do apartamentu była przerażająco zmęczona. Wolność była czymś o czym marzyła Rimuru w szpitalu. Jednak w zewnętrznym świecie miała jej jeszcze mniej. Nawet w swoim apartamencie nie mogła zaznać spokoju, gdyż przed snem kazano jej się umyć. Z bolesną miną zeszła na dół i gdy zobaczyła świadomie po raz pierwszy łazienkę zaczęła podskakiwać z ekscytacji. Była tutaj duży zbiornik wodny z wodospadem. Woda też była ciepła. Jak się dowiedziała, tunelem sprowadzano też wodę z gorącego źródła. Niesamowicie szczęśliwa zaczęła się myć pod wodospadem, a później gdy dostała kilka drewnianych zabawek do wanny, to zaczęła się bawić swoim pirackim statkiem. Miała swój statek! Który na dodatek pływał na wodzie, nie tak jak ten w szpitalu! Jednak i w końcu to ją zmęczyło i usnęła Inagurze, gdy ta wycierała jej włosy.
Znalezienie się w kochanym łóżeczku, było największym szczęściem dla Rimuru, która spała z typowym dla Dziecka uśmiechem, wtulając się w pluszaka otrzymanego od Natsumi. Nie wyglądała przy tym jak ktoś mogący zrobić krzywdę, choć gdy jej usta się otworzyły, można było zobaczyć rekinie zęby.
Nie pamiętała tym razem co jej się śniło, lecz wstała wręcz ożywiona i pełna energii, gdy tylko usłyszała jakiś dziwny hałas. Popatrzyła na Inagurę i kiwnęła głową, wracając do swojej poduszki. Chilwę jej zajęła, próba przypomnienia sobie o czym śniła, jednak gdy sen nie wrócił usiadła i wzięła list, z lekkim kołtunem we włosach, którym zaczęła zajmować się od razu Inagura. Siedziała grzecznie, nie pierwszy raz ktoś w końcu zajmował się jej włosami. Inagura miała też już przygotowane czyste ubrania na dzisiaj. Ubrała się więc w swoje spodenki i białą podkoszulkę, jednak było ciepło, więc nie ubrała kamizeleczki ani kurtki i w takim stroju skierowała się wedle wskazówek do Natsumi.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa
- Inagura - Mowa

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Ale Tunel
| Rimuru |
Post 3/14

Wyspana, ułożona wybiegła na korytarz i skręciła, wedle zalecenia, w prawą stronę. Po minięciu kilku pokoi po swojej prawej stronie, dobiegła do miejsca, którym była otwarta przestrzeń pomiędzy rzędem pomieszczeń. Zupełnie jakby ktoś zapomniał o postawieniu ścianki działowej i osadzeniu w niej drzwi, ot byłaby kolejna sypialnia. Tutaj jednak znajdowała się mała biblioteczka, stolik z kilkoma krzesełkami, różne ozdoby na ścianach, parę kwiatków dookoła i kilka pokojówek zebranych wokół rozbitego wazonu. Jedna z nich była zapłakana na klęczkach, podczas gdy druga obejmowała ją swymi ramionami, pocieszając ją. Poruszenie było nie małe, nie ze względu na zniszczone dobro rodu, a właśnie ową dziewczynę, która szlochała w objęciach koleżanki.
- Mano Haruka-sama mi tego nie daruje. Wyrzuci mnie na bruk. – Piskliwym głosem wyżaliła się i znów zaniosła płaczem.
- Nic takiego się nie stanie, Hana-chan. Jestem tego pewna. – Pocieszyła ją i spojrzała na rozbitą wazę. Jej spojrzenie przeczyło słowom. Wartość zniszczonego przedmiotu z pewnością wielka, co było widać po bogatych zdobieniach. Życie mogło się nie potoczyć wedle zapewnień służki. W czasie trwania tej sceny, reszta zebranych zdążyła już zebrać resztki porcelany i zbierała się do odejścia. Dopiero teraz zdały sobie sprawę z tego, że cały czas przyglądała im się Rimuru. Zakłopotane, poprawiły swoje fartuszki, ukłoniły się i szybkim krokiem opuściły to miejsce. Jedna ruszyła korytarzem w lewo, druga w prawo, a reszta do pokojów. Pozostały jedynie dwie, splątane ze sobą w objęciu. Choć i to już nie było prawdą, stały teraz w pokłonie przed młodą, zapewne oczekując nagany lub tego aż ich opuści by mogły w ciszy przeżyć tę chwilę smutku. Po krótkiej chwili obie odezwały się jednocześnie.
- Dzień dobry, Rimuru-sama. Najmocniej przezpraszamy. – I obie wyprostowały się by spojrzeć na nowoprzybyłą, drobną dziewczynę. Dopiero teraz mogłaś zorientować się, że wyglądały one nie tylko podobnie, a wręcz identycznie. Poza subtelnymi różnicami, takimi jak upięcie włosów, czy kolor kokardki na fartuszku. Oczywiście również z pominięciem faktu zaczerwienionych oczu i lic jednej z nich, co było oczywistym następstwem płaczu.
W pewnym momencie, siostra której oczy wciąż były wilgotne, wystąpiła o krok w stronę panienki. - Bardzo proszę, panienko Rimuru-sama, o nie raportowaniu do Manu-sama tego, że moja siostra tu była. Będzie miała ogromne kłopoty, gdyby się dowiedziała, że ta przyszła mi pomóc, choć miała swoje zadanie do wykonania. – Pociągnęła raz, czy dwa nosem i pogłębiła ukłon. Druga natomiast, wydawała się jakby przez chwilę jakby chciała ją powstrzymać przed mówieniem, lecz sytuacja w której się znalazły nie zezwoliła jej na taki występek, to również byłoby niemile widziane. Rimuru jest członkiem głównej gałęzi, stoi ponad większością rodu, choć dopiero do przybyła do posiadłości. Pomimo, że niemalże nikt z reszty rodziny tak jej jeszcze nie postrzega, to wśród świty, obchodzenie się z nią jest bardzo delikatne.
- Rimuru-sama, co panienka tu jeszcze robi? Otrzymała panienka pilne wezwanie. Hokama-sama czeka. - Inagura pojawiła się zaraz za plecami dziewczyny. Niosła w dłoniach złożone brudne odzienie, włożone w jakąś poszewkę a’la worek. Zapewne szła zanieść pakunek do pralni tak by był gotowy do ponownego użycia jeszcze przed powrotem właścicielki owych ubrań.

Hokama Natsumi
Inagura
Inni

[Rimuru]

Kilka chwili po tym jak wybiegła i zwolniła, robiąc długie kroki dużo wolniejsze już. Robiąc takie kroki, mogła przyglądać się wszystkiemu co uważała za ciekawe. Były tutaj wiele różnych rycin wyciętych w drewnie i odpowiednio pomalowanych. Wiele proporców i znaków klanu Hozuki. Widać, na każdym kroku należało pamiętać gdzie się znajdujemy. Tak wiec szła, przyglądając się kwiatkom oraz wazonom. Nawet na moment nie zwalniając swojego kroku. I wtedy wiele osób stanęło jej na drodze, gdy przechodziła przez najpewniej sprzątaną sypialnię. Dziwne iż nie miała ona drzwi, jednak bardziej interesowała ją rozmowa. Kilka kobiet rozmawiało i patrzyło na dwie tulące się kobiety. A jej powiedziano iż nie wolno tulić wszystkich, a tutaj tuliły się na oczach innych. I wtedy jedna z Kobiet zasłoniła usta zszokowana patrząc przy tym na Rimuru, która przekręciła głowę, zaciekawiona czemu się tak wystraszyła. Za jej wzrokiem skierował się wzrok wszystkich i te osoby, również były zaskoczone. Szybko większość z nich zniknęła zostawiając Rimuru z dwiema kobietami, które się do siebie tuliły.
- A dlaczego miałabym mówić? ~ zapytała szczerze. Po pierwsze Ciocia wolała z nią rozmawiać o innych rzeczach. Przede wszystkim interesowała się zdrowiem Rimuru, a nie czymś co widziała. W końcu Rimuru mogła opowiadać o ptaszkach latających na niebie równie ciekawie jak o tym co się działo na lądzie.
Na głos Inagury się odwróciła. Mogła teraz mieć kłopoty przez to zatrzymanie się i pomyślała, iż już koniec zwiedzania zamku. Będąc cały czas zaskoczona, uśmiechnęła się. Wiedziała co robić. Wystarczyło tylko odrobinę nagiąć prawdę.
- Trochę się zgubiłam ~ powiedziała, a gdy otrzymała instrukcję ruszyła biegiem w kierunku drzwi, do których zapukała leciutko, czekając na zaproszenie.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa
- Inagura - Mowa

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Ale Tunel
| Rimuru |
Post 5/14

Obie służki popatrzyły się na dziewczynę z rumieńcami na policzkach, gdy usłyszały jej odpowiedź. Uznały to za potwierdzenie przyjęcia prośby. Ukłoniły się raz jeszcze i spokojnym krokiem zaczęły oddalać. - Widzisz, mówię Ci, że będzie dobrze. Nawet panienka Rimuru-sama nie widzi w tym problemu. – Dało się je jeszcze słyszeć, nim zniknęły za rogiem korytarza.
Dziewczyna pozostała sama ze swoją asystentką, która choć brew miała uniesioną w niedowierzaniu, skierowała ją ponownie w miejsce docelowe. Sama się ukłoniła, lecz nie ruszyła z miejsca, chcąc mieć pewność że dziewczę podejmie kroki, by się w nim znaleźć.
Droga nie była długa, ot wejść po schodach i skierować się na północną stronę, choć tu mógł się pojawić pewien problem. Otóż na wyższej kondygnacji, wokół klatki znajdowało się pomieszczenie w kształcie kwadratu, gdzie było jeszcze więcej dekoracji, stolików i biblioteczek, a z czterech stron ciągnęły się kolejne korytarze, choć jeden z nich kończył się zaraz ślepą ścianą, co dało się widzieć z centrum pomieszczenia. Północna strona. Tylko, która to była. Rimuru mogąc nie mieć o tym pojęcia, mogła rozejrzeć się dookoła, a wtedy jej oczom ukazałyby się numery zapisane obok drzwi do kolejnych pokojów. W jedną stronę ciągnęły się od dziesięciu, w drugą od 40, a na trzeciej ich w ogóle nie było, tylko jakieś dziwne nazwy. Rachunek był prosty, czterdzieści jest większe od docelowego numeru, więc skierowała się w korytarz dziesiątek. Nie potrzeba było przebyć długiego dystansu, by dotrzeć do tego z właściwym oznakowaniem. Zapukała, lecz nic się nie wydarzyło. Przez szpary w zamkniętych drzwiach, przedostawało się jednak sporo powietrza, a razem z nimi głosy. Te były lekko zniekształcone, acz jeden z nich z pewnością mogła przypisać swojej mentorce.
- Nie, nie wiadomo jak do tego doszło. Strażnicy zgłosili nam to dopiero niedawno. Zaraz wszystko wyjaśnię, zaczekamy tylko na jeszcze jedną osobę. - Była poirytowana, co dało się rozpoznać nawet w takich warunkach.
- Rozumiem ale… - Zaczął ktoś inny, również kobieta o wyższym głosie, lecz inny, męski przerwał jej. - Ktoś pukał. -
Drzwi otworzyły się przed Rimuru na pełną szerokość, a w nich stał mężczyzna w średnim wieku, ubrany w luźny kombinezon. Ręce miał brudne w ziemi, lub jakiejś mazi z nią powiązanej. Odsunął się na widok dziewczyny i wpuścił ją do środka.
Gabinet Hokamy nie należał do największych, lecz jego gabaryty zdecydowanie mogły zostać zmniejszone optycznie poprzez wszystkie zwoje, książki i dokumenty porozkładane w każdym możliwym koncie i na każdym regale znajdującym się w środku. W tylnej jego części, znajdowało się coś co najpewniej było jej biurkiem, teraz trudnym do rozpoznania przez stos kartek na nim leżących. Lokatorka siedziała na wysłużonym już krześle, które zaskrzypiało, gdy ta się podniosła.
- Jesteś. Nie spieszyło Ci się, Rimuru-sama. - Rzuciła w jej kierunku, gdy tylko dostrzegła ją przekraczającą próg. Wykonała gest ręką, jakby chciała ją zaprosić do zajęcia miejsca na krześle przed nią, tyle że żadnego nie było. Podniosła więc swoją rękę i jednym machnięciem poprosiła, by ta podeszła. Dopiero gdy drzwi się zamknęły, zaczęła mówić dalej, a kobieta która stała obok chwyciła za marker i przygotowała się do zapisu rozmowy.
- Jesteśmy już wszyscy. Sytuacja wygląda następująco. W godzinach porannych, tuż po pierwszym brzasku, przepływ wody w akwedukcie prowadzącym na wyspę ogrodów został zakłócony. Nie była to różnica, która wymagała interwencji, więc pierwsze osoby które ją zaobserwowały, nie wzniosły alarmu. Po kolejnej godzinie, przepływ ten został niemalże całkowicie przerwany. Oznacza to, że obecnie żaden budynek w naszym kompleksie, nie ma dostępu do wody pitnej, co uniemożliwia nam normalne funkcjonowanie. Strażnicy poinformowali nas dopiero niedawno, na miejsce została już wysłana osoba, która ma przeprowadzić rekonesans z zewnątrz, by sprawdzić nieprawidłowości. Zapewne to nie rozwiąże naszego problemu, dlatego trzeba będzie zejść do tunelu i zbadać sprawę również od środka. - Zrobiła krótką przerwę na kilka wdechów i przyjęcie przez zebranych informacji do świadomości. Mówiła szybko, stanowczo i zrozumiale. Przerzucała co chwilę wzrok na kolejną osobę, tak aby nie typować nikogo, przez co zapewne ta postać poczułaby się niekomfortowo. Sytuacja była jednak na tyle poważna, by podjąć odpowiedni ton dowodzący. Marker kobiety, która wszystko notowała, płoną wraz z kartkami, po krótych skrobała nawet po tym jak Natsumi zakończyła pierwszą część wypowiedzi. Widocznie miała dobrą pamięć, by zapisać wszystko słowo w słowo, ba, pewnie nawet opisała wyrazy ich twarzy.
- Kubota Yoshito-san, zostałeś wytypowany przez Madokę-sama do objęcia jednego z wejść do akweduktu. Skierujesz się do niego od strony lądu, by zlokalizować problem. Hozuki Rimuru-sama, do ciebie należeć będzie objąć podejście od strony wyspy z ogrodami. - Zaczekała na skinięcie głowami i kontynuowała. - W przypadku napotkania problemu, macie go rozwiązać. Kluczowym jest, by woda nieprzerwanie docierała nawet do najdalszych zakątków naszego kompleksu. - Zakończyła stuknięciem pięścią w biurko. Miała rację. Archipelag rodu Hozuki, aby funkcjonować, potrzebuje nieprzerwanych dostaw wody pitnej. Zarówno rośliny rozlokowane na całej jego powierzchni, jak i ludzie którzy spędzali tu swoje życia. Transport lądowy byłby o wiele powolniejszy i wymagały by nieprawdopodobnych ilości roboczogodzin a także pieniędzy. Czyli czegoś, z czym aktualnie rodzina nie mogła zaszaleć. Mężczyzna w kombinezonie pokiwał jeszcze kilka razy głową, dając znać że zrozumiał przekaz i oczekuje na dalsze instrukcje, bądź rozkaz odmarszu.
- Pytania? - Skierowała swoją głowę bezpośrednio na swoją kohai. Głos się jej zmienił, na ten przyjazny. Chciała zakomunikować jej tym, że się troszczy i liczy na jej pomoc.

Hokama Natsumi
Inagura
Inni
Kubota Yoshito

[Rimuru]

W końcu dotarła, ale no oczywiście nie przybyła na czas, jednak nie specjalnie się tym jednak przejmowała. Weszła do środka zamykając za sobą drzwi i uśmiechając się do zebranych. Oczywiście złożyła też odpowiedni ukłon w stronę zebranych. Umiała się odpowiednio kłaniać. To było coś, o czym wiedziano, iż należy ją nauczyć. Jej przyjście, rozpoczęło też naradę i lekko to skołowało Rimuru, która nie wiedziała dlaczego się tutaj nawet znalazła. Jednak najpewniej i to zamierzała wytłumaczyć wszystkim zebranym. I miała rację, została skierowana do zadania, które wydawało się jej bardzo poważnym i trudnym. Nie wiedziała nawet jak ma sobie z tym poradzić i co tam na dole może spotkać? Od razu wręcz pojawiły się w jej głowie pytania.
- Co nam tam może grozić i jak ewentualnie powiadomić o większym zagrożeniu. Co mam tam dokładnie zrobić i czy zostanie z nami ktoś wysłany, jeżeli sprawa jest tak kluczowa? ~ zapytała się, przekrzywiając lekko głowę. Choć domyślała się o co chodzi, wolała by to zostało zapisane przez tę kobietę, która to wszystko notowała. No i zwykle w powieściach właśnie takie pytanie zawsze padało na odprawie, więc uznała iż jej obowiązkiem jest je zadać.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa
- Inagura - Mowa

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Ale Tunel
| Rimuru |
Post 7/14

Hokama spojrzała na dziewczynę ze zrozumieniem. Tak jak to zostało już ubrane w słowa najpierw przez nią, a następnie przez białowłosą, sprawa była wielkiej wagi. No, może trochę została wyolbrzymiona przez zlecającą. Był to sposób na podniesienie poziomu stresu tu zebranych. Tylko po co stosować taki zabieg? Cóż, kto wie.
– Nie powinno być żadnych zagrożeń dla życia, jeśli o to pytasz. Co najwyżej trzeba uważać, by się nie poślizgnąć. - Zaczęła Natsumi, po czym okrążyła swoje biurko i oparła się pełnymi pośladkami o jego krawędź, od strony zgromadzonych ludzi w jej gabinecie. - Tunele są systematycznie sprawdzane przez konserwatora, Taede-san. To on powinien zostać tam teraz oddelegowany, lecz nieszczęśliwie złamał ostatnio nogę... także musieliśmy znaleźć dla niego zastępstwo, czyli was. - Uśmiechnęła się sztucznie i klasnęła w dłonie. - Nie oznacza to jednak, że powinniście opuścić gardę. Woda z jakiegoś powodu została zatamowana, więc coś musi być na rzeczy. Zakładam jednak szlam i jakieś odłamki przyniesione z lądu. Jeśli napotkacie problem ponad wasze siły, zwyczajnie się wycofajcie i złóżcie raport. Poradzimy sobie z tym, cokolwiek by to nie było. Liczę jednak na wasze pełne zaangażowanie. - Spojrzała na każdego z osobna. Nawet kobieta, która nie odezwała się ani słowem, odkąd młoda weszła do gabinetu, zdążyła już przestać pisać. Hokama czując, że czas przelatuje im przez palce, poprosiła ich o opuszczenie pokoju, zatrzymując jednak samą Rimuru na kolejną chwilę. Nim zaczęła mówić, zaczekała aż drzwi ponownie się zamkną.
- Rimuru-chan. Nie wybrałabym Cię do tego zadania, gdybym wiedziała, że sobie nie poradzisz. Jeśli nie chcesz do tego podejść, bo się czegoś obawiasz. Powiedz mi teraz, a zajmę twoje miejsce. Choć uważam, że twój wizerunek, pomimo że nikły, by na tym sporo stracił. Niekoniecznie tego co już w nim jest, a tego co mogłabyś zyskać. Powiedziałam, że jest to sprawa kluczowa, by woda płynęła przez akwedukt, nikt tego nie podważy, ale nie wyobrażaj sobie, że ta sytuacja nie zostanie rozwiązana. Uważam jednak, że to doświadczenie wpłynie na ciebie, w ten czy inny sposób. - Zaczekała jeszcze chwilę na reakcję dziewczyny, po czym odesłała ją z pokoju nie przyjmując negatywnej odpowiedzi.

---

Hozuki dotarła na miejsce spotkania, z człowiekiem który został wcześniej odesłany do przeprowadzenia rozpoznania problemu od zewnątrz. Po drodze, z bardziej interesujących spotkań, może wspominać grupę ogrodników zgromadzonych wokół jakiegoś krzaczka, który był właśnie przycinany przez jednego z nich. Żywo rozprawiali o umyślnym rozlaniu wody z mydlinami na schodach prowadzących do ich kwater zeszłej nocy, co skutkowało obiciami ciał u niektórych, a jeden to nawet złamał sobie tam nogę, biedaczek. Jak to prości ludzie, od razu znaleźli winnych tej sytuacji i rzucali mocno mięsem w wyobrażenie tej osoby lub osób. Rimuru mogła mieć wrażenie, że zna skądś imię, które wtedy padło, lecz nie mogła sobie przypomnieć skąd, a i czasu było nie za wiele by im go poświęcić. Wracając do rzeczonego jegomościa, z którym stanęła właśnie oko w oko przy magazynie na wyspie ogrodowej. Poinformował jedynie, że niczego znaczącego nie znalazł. Według niego, wszystkie miejsca były nietknięte, co mogło oznaczać naturalnie występujący problem. Na sam koniec rozmowy przekazał jej użyteczne narzędzie, jakim był szpadlo-kilof, który był prawdopodobnie arcydziełem tego samego kowala, którego niedawno zdążyła odwiedzić. Niewielkich rozmiarów, zdolny do wielu zastosowań, wprost idealny do powierzonego im zadania.
Zejście do akweduktu leżało zaraz obok hali, którą zawiadował sam Tashiro Madoka. Było na uboczu, lecz dalej na podorędziu osób za nie odpowiedzialnych, przynajmniej za ten odcinek. Było ledwie obudowane kamieniem , który porastał gęsty mech, co powodowało że ten nie był zanadto widoczny, dla kogoś kto nie wiedział że tam jest. Wejście było osłonięte kratą, równie mocno zarośniętą z tym że wijącymi się pnączami. Hak, który trzymał wrota zamknięte, był odczepiony i zwisał spokojnie po stronie kamieni.
Gdy Rimuru je otworzyła, mogła dostrzec, że wewnątrz jest wąski korytarzyk z bardzo stromymi schodami. Na ich końcu, panował już potworny mrok. Pomyślałby kto, że w budowli z takim przeznaczeniem, znalazłoby się miejsce na chociażby coś przypominającego okna, pozwalające światłu dziennemu rozejść się po bloczkach i zezwolić na dojrzenie czegokolwiek poza ciemnością. Z pomocą przybył osobnik, który zdał Rimuru raport, przekazując jej płonącą pochodnię.
- W środku nie jest tak źle. Pamiętaj tylko, aby rozważnie stawiać kroki. Wciąż płynie tam woda, choć jest jej teraz znacznie mniej. – Dodał w końcu. Ton jego głosu był beznamiętny, zupełnie jakby wolał być teraz w innym miejscu, grać z kolegami w shogi, czy kamyki.
Dziewczynie pozostało już tylko jedno, lub dwa. Przejąć ogień i zejść w tą otchłań, której ściany bardzo szybko zamieniały się w ich oślizgłą wersję, by rozpoznać problem. Z każdym krokiem, wilgotność powietrza zwiększała się, a tym samym podnosiła się ilość śluzu na ścianach.

  Ukryty tekst

Hokama Natsumi
Inagura
Inni
Kubota Yoshito

[Rimuru]

Pierwsza poważna misja na jej niewielkich barkach. Tak to się przedstawiało dla Rimuru wedle słów Natsumi. Nie napotka jednak większego zagrożenia, więc jej zdolności do bycia silnej dzięki sztucznemu napompowaniu mięśni nie były jej w ogóle potrzebne. Chyba, że coś ciężkiego należało przesunąć, wtedy zdolność może okazać się nieopisanym błogosławieństwem. Przekona się o tym, jednak należało więc się tam udać. Najmniej jej się spodobała wzmianka o szlamie, nie chciała się ubrudzić czymś ohydnym. Miała nadzieję, iż to będą tylko jakieś kawałki drewna lub inne śmieci, które zbytnio jej nie ubrudzą. I znaczyło to też, iż woda, którą miała pić była ubrudzona szlamem. FUJ! Fuj, fuj!
- Odważny bohater, taki jak ja nie zlęknie się potwora z tunelu ~ powiedziała Rimuru, udając odważniejszą niż była w rzeczywistości. Oczywiście, zacytowała jakaś przy tym powieść, choć osoba. Ten samuraj był wręcz bohaterski i idealnym bohaterem. I poszedł walczyć z niedobrym czerwonym smokiem. W końcu jednak ubił gada. I ona tego dokona.
I tak jak powiedziała wyszła z gabinetu i kierowała się wedle wskazówek do miejsca, gdzie miało być wejście do tunelu. Żałowała, tylko iż nie ma katany i wakizashi, choć zdała sobie sprawę, iż wzrostem była za mała na taką broń. Więc wakizashi i tanto? Chyba tak powinna się uzbroić, lecz gdzie coś takiego mogła kupić lub zlecić? Nie wiedziała i coś czuła, iż czeka ją zbieranie pieniążków na to. Choć może Ciocia jej kupi? No cóż, najpierw należało zwiedzić tunel, gdzie kiedyś znajdzie się smok, do pokonania. Czym był smok, oczywiście wiedziała. Rysunki były w zwojach, które dostawała do czytania.
Na miejscu spotkania z człowiekiem, który zwiedzał na zewnątrz teren, dostała swoją nową i jak, że użyteczną broń. Szpadel i kilof w jednym, najpewniej tym należało wykopać diament, którym sprawi, iż smok chętnie zalęgnie w tunelu, by tam mogła go zgładzić. W końcu, kto chciałby walczyć ze smokiem, gdy może on latać? Lepiej walczyć w tunelu!
Zabrała pochodnię od człowieka i ruszyła na dół, bardzo ostrożnie. Cały czas też przy tym dotykając ręką ściany. Ku jej zdziwieniu, nie była całkowicie chłodna. Im dalej jednak schodziła, tym mniej światła było widocznego, jednak nie stawało się też zimniej. I wtedy zdała sobie sprawę. Woda w jej wodospadzie też nie była zimna. Nie była też co prawda gorąca, jednak była przyjemna do kąpieli. Czy ten strumień do wody pitnej szedł obok gdzieś i ogrzewał czy to była jedna woda? Nie wiedziała, lecz zamierzała się tego dowiedzieć, na samym dole.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa
- Inagura - Mowa

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Ale Tunel
| Rimuru |
Post 9/14

Wewnątrz było, tak jak się można było tego spodziewać, ciemno i mokro. Całkowicie nieprzyjazne środowisko, chyba że jest się Hozuki. A nie, wtedy również nie za bardzo. Wszystko przez fakt, że na ścianach, suficie i podłodze, przez lata narastał osad. Mineralny, erozyjny, oślizgły osad. Gdyby zamienić się tu w wodę, można by bardzo szybko nawodnić organizm o tak potrzebne mu elektrolity, lecz zapewne nie należałoby to do przyjemnych przeżyć. Cóż, lepiej tak niż udrażniać szambo, prawda? Rimuru dotarła do ostatniego stopnia i jej oczom ukazało się pomieszczenie w kształcie kwadratu, z wgłębieniem idącym przez środek, z lewej na prawą. Idąc za nim w prawą stronę, można było dojść do wielkiej dziury w ziemi, która sięgała dalej niż pochodnia była w stanie oświetlić. To co było na jej dnie, zaprawdę nawet najstarsi Hozuki nie znają, a nie było tam żadnej drabinki, która umożliwiłaby zejście. Jeden szczegół jednak znajdował się w jej zasięgu, a mianowicie na głębokości około dwóch metrów, znajdował się otwór w ścianie studni. Był to prawdopodobnie mechanizm przelewowy, pozwalający wodzie nagromadzić się w tym miejscu, aż do pewnego momentu, później miał zostać przekierowany do dalszej drogi w głąb kompleksu i tym samym zasilić resztę nadmorskiej posiadłości-osady Hozuki. Zmyślny mechanizm, można by rzec. Tam dalej, strumień był rozdzielany, jeden kierowany bezpośrednio do studni wody pitnej, drugi puszczany przez komin termalny, by otrzymać gorącą wodę.
Z góry, prawdopodobnie z boku lub wewnątrz magazynu, opuszczona tu była metalowa rura, o średnicy kilku centymetrów. Sięgała ona na dwa razy większą głębokość, niżeli usadowiony był przelew, a służyła prawdopodobnie by pobierać wodę ze studni, za pomocą manualnej pompy na powierzchni. Teraz natomiast próżno było tu szukać życiodajnej cieczy. Tak daleko jak sięgało światło pochodni, tak daleko było sucho. Jedynie oślizgłe ściany, porośnięte biało-zielonym nalotem.
Idąc w drugą stronę koryta, Rimuru mogła dostrzec zaokrąglony od góry tunel. To w nim ciągnęło się pasmo przeznaczone dla wody, a obok na wysokości paru cegieł, deptak dzięki któremu można było przemieszczać się tu bez zamoczenia większości swoich ubrań. Jedynie cieniutki strumyk, grubości większej kropli przemieszczał się żłobieniem, leniwie prąc przed siebie, będąc ciągniętym przez grawitację. Idąc dalej tą ścieżką, która z początku kręta, nagle przechodziła w linię prostą, można było dotrzeć do początku mostu. Było to wyraźnie oznakowane. W miejscu styku skał i kamienia, znajdowały się opisane nacięcia na ścianach. Być może bardzo przydatne podczas odpierania ataku, gdy wróg chciał przekroczyć podniebny trakt. Acz był to miecz obosieczny, gdyż wykorzystanie go, zapewne napytało by biedy zarówno agresorom, jak i mieszkańcom. Do tej pory nic, co zobaczyła by dziewczyna, nie podpadało pod kategorię problemu leżącego u źródła braku wody. Gdzieś leżał skrawek materiału, gdzieś kawałek podeszwy, który pewnie się zaklinował gdy jakiś nieszczęśnik się poślizgnął. Ba, nawet samej Rimuru, noga odjechała bezwiednie raz czy dwa. Tak to już tutaj było. Wszędobylski zaduch i wilgotność. Mimo to, prócz dźwięku skapujących kropli, odbijającego się od ścian, dało się słyszeć cichutki świst wiatru, oraz ciągnący po kostkach chłód.
Dopiero po kilku minutach marszu, jej oczom ukazało się coś co stanowiło swoistą nieprawidłowość. Na posadzce leżała biała kartka, przemoknięta i rozklejająca się, a kilka kroków dalej, odłamki skalne, ułożone od posadzki aż po sam sufit. Ułożone było natomiast bardzo złym określeniem. Wyglądało to tak, jakby sufit pomieszczenia oberwał się i całkowicie zatamował przepływ. Klocki były wyraźnie dobrze ubite, gdyż lewie niewielkie przecieki były widoczne. To spomiędzy kamienia wydobywało się to ciche świszczenie, które można było wcześniej usłyszeć. Cóż na to nasza Rimuru? Jakie akcje podejmie, aby przedłużyć żywotność posiadłości? Wszak nie przeciwnik nie przypominał gada, a szlamem też nie był.

Hokama Natsumi
Inagura
Inni
Kubota Yoshito

[Rimuru]

Schodzenie coraz niżej, nie należało do najprzyjemniejszych. Aż odbierało to powoli ochotę do picia wody, nie wyglądało to w końcu idealnie. Im niżej była, tym wręcz gorzej. Czemu tego nikt nie czyścił? Zadał sobie pytanie. Przecież ktoś potem pił taką wodę. To było zaniedbanie i to wielkie. W końcu jednak zeszła na sam dół, z pochodnią w dłoni. I stanęła w wielkim kwadratowym pomieszczeniu i zaczęła się rozglądać. Przyglądnięcie się tutaj wszystkiemu, zabrało jej kilka chwil, jednak bez wody nie potrafiła sobie zbytnio wyobrazić jak to wszystko działa. Najważniejszą rzeczą, było jednak to, iż brakowało tutaj wody. Jak do tego mogło dojść, skoro jeszcze wczoraj się kąpała? Nie wiedziała i zastanawiało ją to wielce. Postanowiła iść jednak z wyczuciem kierunku, w tunel biegnący leciuteńko do góry. Jako iż nie było wody, szła środkiem. Nie musiała się przecież obawiać zamoczenia czy czegokolwiek. I wtedy dostrzegła w końcu wodę, leniwie wręcz płynącą. Szła nią teraz z większą werwą. Chciała się dowiedzieć, kto był sprawcą, blokady najważniejszej dla Hozukich rzeczy. I w tym dla niej. Jak miała się myć pod wodospadem bez wody? Oj, ona już temu smokowi nagada.
Idąc zobaczyła mnóstwo śmieci, których w wodzie nie powinno być. W końcu ona ją piła. Jak to się mogło dziać, iż tutaj było tak brudno! Już ona pogada sobie z Natsumi. To nie będzie tak, iż do wody można wrzucać śmieci! Nawet ona wiedziała, iż błotnistej wody nie powinno się pić!
I w końcu dotarła do ślepego zaułka. Pełnego ułożonych w chaotycznych sposób kamieni, jednak tak, iż tylko niewielki przeciek był wody. Widać natrafiła, na koniec nowo zbudowanej jaskini smoka i teraz musiała zburzyć jedną z jego ścianek. I zaatakować go od tyłu. Tak więc zaczęła od usuwania malutkich kamyczków, spod tych dużych, te powoli zaczynały być coraz bardziej chwiejne. Zbierała ich dużą ilość tak, by w końcu móc z nich zrobić trzymak dla swojej pochodni, przy pomocy też jakiegoś uwolnionego dużego kamienia. Mając już stojącą pochodnię samoistnie, usiadła na ziemi i zaczęła wybierać małe elementy jak najniżej. W ten sposób wywracało się najbardziej stabilne wieże! Czy się przejęła, tym iż jej spodnie i pupa były mokre? Zupełnie nie, była w końcu dzieckiem.

- Rimuru Hozuki ~ Mowa
- Inagura - Mowa

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Ale Tunel
| Rimuru |
Post 11/14

Kapiąca woda, cichy świst i kołaczące światło od płomienia, były powtarzającym się, nigdy nie kończącym elementem krajobrazu tego miejsca.
Rimuru przekładała kamyczki jeden po drugim, szło jej to całkiem sprawnie, choć było to czasochłonne zajęcie. Usyp nie był taki mały, a niektóre z odłamków uporczywie się blokowały, jeden o drugi. Co prawda przepływ zwiększał się z każdym odebranym zawalisku bloczkowi, choć dalej był co najmniej mierny. Nawet pod taką postacią dał się dziewczynie we znaki, podmywając ją tu i ówdzie, co zamieniło jej dolną część garderoby w wersję przemoczoną. Nowo powstały trzymak na pochodnie, made by Rimuru, trzymał się godnie, pozwalając na oświetlenie miejsca pracy. Był to zdecydowanie dobry przejaw pomyślunku, gdyż zapewnił jej możliwość pracy obiema rękami bez skrępowania i odciągania myśli o tym co ważne, czyli o rozbudowie osuwiska. Reszta tunelu wydawała się być nad wyraz stabilna. Pytaniem było, w jaki więc sposób powstało to co nastolatka teraz rączkami przebierała? Cóż, ktoś będzie musiał tu zejść i przeprowadzić śledztwo. Trzeba mieć nadzieję, że skoro dzieje się to za zamkniętymi drzwiami rodu Hozuki, nie zostanie ono upolitycznione. Co zazwyczaj się zdarzało, gdy okoliczności były mniej sprzyjające, a któraś rodzina doznała szkody. To nie było jednak na jej głowę, status i świadomość. Jedyne co miała zrobić to znaleźć przyczynę problemu i ją rozwiązać, co też skrupulatnie czyniła. Wydawało się, że tego gruzu jest więcej niż wody w oceanie, aż po którymś z kolei odłamku, przez kamienną usyp dało się słyszeć coś więcej niż wodę i wiatr. Dźwięk ten był nieregularny, odmienny i wyrywajacy się z rutyny jaka mogła tu dopuściła nieszczęśnika, czy nieszczęśniczkę. Po krótkiej chwili ponowił się, tym razem głośniejszy. Z nagła jeden z większych bloczków osunął się i woda zaczęła się przedzierać z większą mocą. Niestety nie na tyle dużą, by zerwać okowy z kamienia i udrożnić przepływ. Dźwięk pochodzących z drugiej strony zapory, był za to wyraźniejszy. Ktoś nawoływał, to był człowiek. Głos jaki wydawała, był wysoki i niski zarazem. A może to były dwie osoby? Z kolejnym szarpnięciem, dziura powiększyła się ponownie o centymetry. Ilość wody spowodowała wytworzenie się strumienia, który popędził korytem w stronę studni.
- Ppbpppbpcy. - Wolanie ponownie się rozległo, tym razem dało się rozpoznać coś na wzór słów. Przerywany dziwnym bulgotaniem. Rimuru, choć mógło się jej zdawać, gdzieś ten głos już słyszała. Kolejny odłamek został porwany przez prąd wody. Odkrył za sobą skryte karty. No, nie karty, a kapcie, choć kapciami butów nie ładnie jest nazywać. Tak właściwie to jednego. Kto by się przejmował szczegółami, kiedy tyle się działo dookoła.
- Pomo… pomocy… bul, bul, bul. - Twgo głosu nie dało się już nie rozpoznać. O wiele wyraźniejszy, choć wciąż zagłuszany.
Co począć. Człowiek tonie za tą ścianą.

Hokama Natsumi
Inagura
Inni
Kubota Yoshito