Dzielnica domków jednorodzinnych

[Ai]

Można powiedzieć, że wręcz została zignorowana! Mała Ai tylko zacisnęła pięści, skoro i tak ją ignorował, w żaden sposób nie mogłaby do niego trafić, więc co? Postanowiła po prostu zignorować, skoro nic innego jej nie pozostawało niż wykonać zlecenie do końca. Tylko przytaknęła mu kiwnięciem głowy dając do zrozumienia, że jest świadoma potencjalnej delikatności rzeczy, które przenosi - choć raczej zakładała, ze to jakieś pierdoły, których nie będzie szkoda. No, ale skoro zaznaczył by niczego nie uszkodzić... To pewnie jakąkolwiek wartość to dla niego miało. Jaką? Mniej istotne. No to co? Wzięła się do pracy z uśmiechem na twarzy, nie da mu za wygraną. Nie da się na tyle sprowokować by starzec mógł uznać, że to dziewczę żałuje podjęcia się tego zadania. Zgodziła się na nie, nie wykręciła sie na początku - dociągnie to do końca. Z dumą jaką nakazuje bycie Kunoichi. Pomoc rodakom, nawet tak nieprzyjemnym jak on, to jeden z obowiązków. Jeżeli tylko trafi do jego serduszka i sprawi by nawet taki zrzędliwy staruch się uśmiechnął... Wtedy i ją wypełni szczęście, o jakim niektórzy piszą ballady. Podjęła się wynoszenia wszystkiego co wyglądało jakby to należało z tym zrobić. Oczywiście, bez nadmiernego pośpiechu, jeszcze by coś jej wyleciało z rąk, a tego zdecydowanie nie chciała, bo zleceniodawca jeszcze by uznał, że miał rację chcąc znaleźć innego wykonawcę tego... powiedzmy, że żmudnego obowiązku, jakim są te nieszczęsne prace porządkowe w jego domostwie.
-Gotowe! - Oznajmiła z uśmiechem, gdy już faktycznie wszystko co tylko widziała znalazło się we wskazanej szopie, czy jak inaczej można określić schowek, gdzie te całe barachło nosiła.

[Ryo]

~ 7/7 ~

Śmieci same się wyniosą
Misja D, Ai

Miejsce: Kōtei, Dzielnica domków jednorodzinnych
Pogoda: Zachmurzone niebo, przyjemna bryza

---

Starzec przyglądał się jak Ai wynosiła kolejne pakunki z jego domu. Nic nie powiedział, stał jedynie z założonymi rękoma i naburmuszoną miną. Prawdopodobnie czekał aż dziewczyna chociaż minimalnie się potknie, zrobi coś nie tak, wszystko to po to, żeby tylko móc się przyczepić i powiedzieć coś niemiłego. Ku jego zdziwieniu jednak wszystko zostało prawidłowo przeniesione i nic więcej w domu nie zostało. Zadanie zostało prawidłowo wykonane zadanie. Dalej bez słowa staruszek wszedł do mieszkania i dokładnie się rozejrzał, czy aby na pewno wszystko jest zabrane
- No chyba wszystko, chociaż strasznie dużo czas - nie zdążył dokończyć słowa, nerwowo odwrócił się za siebie. W stronę wejścia szła starsza pani. Na jej twarzy widać było uśmiech, co bardzo mocno kontrastowało ze starcem. Szybkim krokiem zbliżała się do niego aż w końcu będąc tuż przy nim strzeliła go w potylicę
- Takashi zachowuj się, słyszałam co chciałeś powiedzieć. Znów byłeś nieuprzejmy dla kogoś, kto przyszedł ci pomóc - początkowo kierowała swoje słowa bezpośrednio do starca, jednak w końcu odwróciła się w stronę Ai. Na jej twarzy pojawił się jeszcze szerszy uśmiech.
- Nie przejmuj się młoda damo, ten starzec nie potrafi okazać za krzty wdzięczności. Widzę, że wszystko jest doskonale zrobione, cieszę się, że nam pomogłaś, bo ten staruch nie przeniósłby nawet jednej rzeczy bez marudzenia, że go kręgosłup boli - kończąc zdanie zwróciła się jeszcze raz w stronę starca - a ty to idź do tej swoje szopy i tam porób coś przydatnego, a nie tylko stoisz i rozkazujesz innym - ponownie jej głowa zwróciła się w stronę Ai. Z twarzy nie znikał uśmiech. Jak to w ogóle było możliwe, żeby dwie osoby tak mocno ze sobą kontrastowały - nie potrzebujesz czegoś, może chcesz się napić wody chociaż, na pewno było ci ciężko - czuć było troskę, miła odmiana po tym czego wcześniej mogła się nasłuchać.

Głos staruszka
Głos staruszki

[Ai]

I w końcu! Udało jej się przenieść wszystko co zostało jej wskazane. Miała jedynie nadzieję na to, że starzec nie wymyśli mnóstwa innych rzeczy do przeniesienia z punktu "A" do punktu "B", chociaż niewątpliwie sprawiał wrażenie, jakby to miało nastąpić, gdy tylko się okaże, że dziewczynka zrobi wszystko jak należy. Już nawet miał zacząć narzekać! Przynajmniej takie odniosła wrażenie mimo niedokończenia przez niego wypowiedzi. Pewnie by powiedział coś nieuprzejmego, ale starsza Pani, jak promyk słońca przebijający się przez chmury, postanowiła załagodzić atmosferę wprowadzaną przez, jak się dowiedziała, Takashiego. Właśnie dlatego postanowiła być kunoichi, wykonywać wszelkie, nawet najmniejsze prace - by na twarzach ludzi widzieć taki uśmiech, jaki widoczny był na twarzy staruszki. Ze słów tej kobiety wynikało również, że jej mąż jest taki zrzędliwy zawsze i nie wynikało to z jakichkolwiek wątpliwości względem kompetencji nastolatki - choć może to też miało w tym swój udział? Mniejsza o to. W sumie Ai nie miała pewności czy to jest mąż kobiety czy nie, ale wyszła z takiego założenia.
-Nie przejmuję się Prze Pani, nic się nie stało. - może i nie słuchało się dziewczynce wcześniejszych uwag zbyt szczególnie przyjemnie, ale cóż, ludzie są różni, a jak widać, niezależnie jakby się starała to u niego uśmiech byłby najpewniej jakąś anomalią, gdyby doznał skurczu szczęki. -Nie było tak ciężko, po tym co ten Pan mówił to spodziewałam się naprawdę cięęęęężkich rzeczy. - tak było! Ale jak ktoś jest podstarzały i boli go kręgosłup, a może i nawet jak się schyli to już nie wyprostuje... to może faktycznie, mogło się to wszystko wydawać szczególnie ciężkie. -Jeżeli to nie kłopot, chętnie napiję się wody. Dziękuję.- i ciągle się uśmiechała, kto jak kto, ale ta kobieta na pewno zasługiwała na najszczersze uśmiechy jakei tylko dało się posłąć

[Ryo]

~ 8/7 ~

Śmieci same się wyniosą
Misja D, Ai

Miejsce: Kōtei, Dzielnica domków jednorodzinnych
Pogoda: Zachmurzone niebo, przyjemna bryza

---

Widać było, że władzę w domu sprawuje starsza Pani, a jej mąż słucha bez zawahania. Słysząc jej słowa, jedynie niezrozumiale burknął pod nosem i powoli odszedł w stronę szopy. Kiedy cała sprawa została rozwiązana pozostało staruszce dać Ai obiecaną wodę i zakończy się ta krótka acz miejscami irytująca misja. Dziewczyna została zaproszona do domu, gdzie została poczęstowana chłodnym napojem pozwalającym poczuć prawdziwe orzeźwienie. Nie była to nagroda sama w sobie, ale miły gest ze strony staruszki.
- Dziękuje bardzo za pomoc, mam nadzieje, że ten niewdzięcznik nie zaszedł ci za bardzo za skórę. Zawsze zachowuje się tak samo, nie jestem w stanie go wyprostować - mówiąc to wyciągnęła mały woreczek z zapłatą. Sam ton jej głosu i wyczuwalna wdzięczność była miłą odmianą w stosunku do tego, co dotychczas dziewczyna miała okazje usłyszeć - proszę, oto zapłata za twoją pomoc , mam nadzieje, że wynagrodzi nie tylko pracę, ale też słuchanie tego starca - na jej twarzy widniał szeroki uśmiech, ukłoniła się też lekko z wdzięczności. Zadanie zakończone, nagroda otrzymana, Ai była wolna i mogła delektować się resztą dnia tak, jak tylko chciała.

Misja zakończona sukcesem

[Ai]

Uśmiech i dobroć staruszki wynagrodziły jej w pełni wszelkie niedogodności wynikające z charakteru jej partnera. Woda natomiast smakowała dobrze jak nigdy, taki drobiazg, a zaskakujące w jak dużym stopniu pozwala zmęczyć o trudach dnia, nawet jeżeli tylko na moment. Otrzymała nawet podziękowania! A początkowo mając kontakt tylko z zrzędliwym staruszkiem nie liczyła chociażby na tyle. Nawet myślała, że znajdzie jakikolwiek powód byle jej nie zapłacić, bądź zapłacić mniej niż powinna. Na szczęścia pojawiła się ta cudowna kobieta, która pozbawiła ją wszelkich wątpliwości.
-Nie musi Pani dziękować, to był mój obowiązek. Nic się też nie stało, niektórzy tacy są, taki ich urok. Prawda? - przez cały czas się uśmiechała, nawet jakby nie chciała, to przy tej Pani inaczej nie potrafiła. Nawet dziewczyne trochę było jej szkoda, pewnie wiele lat z nim spędziła. Jeśli taki jest zawsze, musi być jej ciężko z nim funkcjonować. Ale może to też kwestia przyzwyczajenia? Pewnie coś w tym jest. Albo miłość jest ślepa, nie miała wątpliwej przyjemności chociażby się w kimś zauroczyć, to też trudno jej się na ten temat było jakkolwiek wypowiadać. Jedyne miłosne historie jakie znała to małżeństwo jej rodziców i z historii dla dzieci, które przed laty czytała jej matka. Oczywiście, z radością przyjęła wynagrodzenie. -Dziękuję bardzo! - No i oczywiście po schowaniu Ryo pożegnałą się z tą miłą Panią i poszła do domu. Odpocząć, odpręzyć się. Może pomalować? Tego na co będzie mieć ochotę dowie się najpewniej dopiero w domu

z/t

[Yoku]

Dalej fałszywie uśmiechałem się do babci kiedy tak sobie mówiła, tak naprawdę nie byłem nawet pewien czy czy staruszka go dostrzega, może jej urojenia związane z traktowaniem mnie jak swojego wnuczka też po części spowodowane słabym wzrokiem, może miały podłoże czysto mentalne, a może to była mieszanka jednego i drugiego. Ciężko było też stwierdzić czy to nie była już taka pierwsza sytuacja, agresywne powitanie mogło być spowodowane toczącą się wojną. Z resztą kto by się tak nie przywitał z gościem podającym się za pewnie zmarłego wnuczka Twojej babci? Z resztą jeżeli to jej brat to musiała poczuć się okropnie, jestem potworem... Skarciłem samego siebie w myślach smętnie przy tym uśmiechając się. Podreptałem za Kimie i nie tracąc już na nic czasu wziąłem się do pracy. Oparłem drabinę o budynek upewniając się przy tym, że stoi stabilnie. Środki BHP... Liczyłem, że uszkodzenia dachu nie będą jakieś monstrualne, zdarzyło mi się kiedyś pomagać przy naprawie, ale było to niewiele więcej niż uzupełnianie braków strzechy, a konkretnie przyklejenie ich. Kobieta mówiła, że zniszczenia nie są jakieś duże, ale i tak musiałem przejrzeć całą powierzchnię żeby wszystko wypatrzeć. Potem pozostało mi jedynie pownosić sobie graty na górę żeby rozpocząć naprawę. Nie omieszkałem prosić się nawet o pomoc, uświadomiwszy sobie jak właściwie może się czuć wnuczka po tym co zrobiłem nie pragnąłem niczego więcej jak jedynie stąd odejść. Oby nie padało... Smętnie pociągnąłem nosem i w końcu wziąłem się za robotę. Wpadłem jeszcze przy tym na pomysł aby dodatkowo zabezpieczyć się przed upadkiem za pomocą chakry.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

15/15 „Obiecaj, że wrócisz”
Yoku — Misja D

Najedzony, trochę ofukany przez młodą kobietę, która nie była jego siostrą oraz przyjazną babcię, która jego prawdziwą babcią nie była, Yoku zajął się zadaniem, o które go poproszono. Naprawa dachu w niewielkim, zniszczonym domku w Kotei.

Zajęło mu to całkiem sporo czasu, kładąc na dach słomę i odpowiednio ją zabezpieczając. Nie było to najłatwiejsze. Chłopak miał szkolenie ninja, nie z nakładanie strzechy. Potrzebował trochę czasu, żeby tak naprawdę zorientować się, co powinien robić. Okazywało się, że życie zwykłych ludzi nie było wcale takie łatwe.

Okazywało się też, że Yoki zdobywał nowe umiejętności i jeżeli kiedykolwiek miałby infiltrować jakąś wioskę, po dzisiejszym zadaniu mógł udawać osobę nieprofesjonalnie łatającą dachy.

Babcia z całą pewnością by mu podziękowała, uściskałaby go. Kobieta - nie siostra - nie byłaby szczególnie zadowolona, ale pewnie udałoby się jej go odprawić z niewielką zapłatą i byłby z nim spokój.

No ale nie było mu to dane.

Chłopak miał pecha. Po prostu.

Niby wszystko było dobrze, niby robota skończona. Niby zadbał o bezpieczeństwo, użył chakry, zabezpieczył drabinę. Był sprawny, dość silny, z całą pewnością fizycznie bardziej rozwinięty niż przeciętny człowiek. Był zdrowy. Wszystko było z nim w porządku.

Jednak, kiedy po skończonej pracy zbierał rzeczy, których używał do naprawy dachu, nastąpił na kawałek strzechy, która mu została. Przytwierdził się do niej chakrą. To spowodowało, że jego noga zjechała w dół razem ze strzechą. Oczywiście, jako sprawny młodzieniec, natychmiast się czegoś złapał. Strzecha jednak wyślizgnęła się z przytwierdzenie (chłopak w końcu zrobił dobrą robotę, nie perfekcyjną), więc żeby nie spaść, musiał nastąpić na drabinę drugą nogą. Stąpnięcie było jednak zbyt silne i kołek w drabinie się złamał.

Seria nieszczęśliwych wypadków. Yoki pewnie zaśmiałby się ze swojego pecha, gdyby nie to, że uderzył głową w kamień.

I światło zgasło.

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

Postacie
1. Babcia — #4bad7b
Inne

  Ukryty tekst