Mieszkanie Yoku

[Yoku]

Miejsce to nie wyróżniało się niczym szczególnym, był to jeden z wielu niemal identycznych, szeregowo postawionych domów. Różniły się one rozmiarami i pewnie układami pomieszczeń, ale z zewnątrz niemal wszystko wyglądało tak samo - drewniane, pomalowane na ciemnozielony kolor ściany z niezbyt wielkimi, ale za to licznie występującymi oknami. O takie postawione izby w jednej, równej linii. Ta należąca do Yoku miała trochę więcej niż 20 metrów kwadratowych. W środku było schludnie, babcia ceniła sobie porządek co młody Uchiha o dziwo po niej przejął pomimo generalnego bycia leniem i człowiekiem lubującym się w chaosie. Wcześniej stały tu dwa łóżka, jednak od jakiegoś czasu chłopak ma trochę więcej miejsca, kawałek dalej stoi palenisko, Yoku zawsze lubił zasypiać przy chociaż trochę bijącym żarze. Po drugiej stronie pomieszczenia znalazło się miejsce na duży dębowy stół i dwa krzesła, a kawałek dalej stała balia z zasłoną zrobioną z nie wiadomo czego. Dookoła znajdywało się jeszcze kilka szafek z i regałów z najróżniejszymi szpargałami potrzebnymi do przetrwania w tych ciężkich czasach. Niestety niewiele pozostawało tutaj miejsca na trening czy też rozwijanie jakiejś innej, np. rzemieślniczej profesji, czarnowłosy zawsze musiał uciekać gdzieś na dwór, przed samym domem też było jakoś dziwnie. Naturalnie żadnego podwórza tutaj nie było. W pogodny dzień mieszkanie to było naprawdę bardzo dobrze oświetlone, chłopakowi wydawało się, że ma dzięki temu zawsze trochę więcej energii.

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yoku
1/15

Krzyk.
Budzisz się, słysząc czyjś nieludzki krzyk, który po chwili przemienia się w histeryczny rechot. Nie, nie śmiech, rechot. Ktoś upada, ktoś wrzeszczy, czyjeś nogi tupią w pośpiechu na zewnątrz, ktoś wyje nieludzkim głosem jak rozrywane na strzępy zwierzę, zapewne poniesiony rozpaczą. Czujesz smród spalenizny, śmierci, to nie tak miało być. Nie tak miało wyglądać twoje przebudzenie po... Ile czasu spałeś? Bogowie, ile czasu?
Ile czasu?
Wrzaski, krzyki, potworne śmiechy ludzi, którym tragedia odebrała rozum, płacz dzieci, matek, rozpaczliwe nawoływania, wszystko to do ciebie powoli dociera, gdy starasz się podnieść z łóżka. Nawet nie wiesz, która może być godzina (trudno określić, jaka pora dnia jest na zewnątrz, chyba dzień), co właściwie się stało, ostatnie, co pamiętasz, to tylko to, że byłeś na jakimś dachu i... dalej była ciemność. Chyba. To też nie jest pewne. Tak czy inaczej, sądząc po apokaliptycznych dźwiękach na zewnątrz, niebywałych hałasach (takich, jakich za swojego życia nie spodziewałeś się usłyszeć) i dźwiękach ucieczki, z Kotei i Sogen coś się stało. Coś, przed czym nie ochronili go shinobi, coś, co przyniosło zgubę, obłęd i rozpacz zwykłym ludziom. Coś, przed czym nie obronią cię nawet oczy Uchiha - jest już za późno. Za późno i zarazem za wcześnie.
Ktokolwiek cię tu przyniósł, zostawił ci cały ekwipunek, ubrania, są nawet pieniądze. Albo bano się zemsty klanu, albo nikt nie chciał okradać śpiącej sieroty, albo ktoś inny (coś innego) sprawiło, że wszystko jest na miejscu. Teraz możesz to szybko wziąć i pójść śladem ludzi, aby wydostać się z budynku, albo po prostu zostawić wszystko i wiać. Jakie to wszystko dziwne. Kiedy spadałeś w ciemność, nic nie zapowiadało takiego piekła, takiego obrotu spraw - wszystko toczyło się swoim normalnym trybem. A klan - choć pogrążony w wojnie, w rozterkach, w trudnościach - wciąż jeszcze się trzymał.
Jeszcze.
Cokolwiek się dzieje na zewnątrz, na pewno można to nazwać końcem świata.
Jeżeli wyjrzałeś na zewnątrz, możesz przede wszystkim dostrzec chaos. Ludzie uciekają z twojej dzielnicy w każdym możliwym kierunku, gdzie się da, jak się da, niektórzy ciągną ze sobą dzieci, żony i cały dobytek, jaki im wpadł w ręce. Krzyk, wrzask, wszechobecna panika niosą się echem po niegdyś spokojnym Sogen, pogubione maluchy płaczą wniebogłosy za matkami, podczas gdy te matki w trwodze i panice latają po ulicach i podwórkach i nawołują zaginiony przychówek. Ich głosy, donośne jak u Jeźdźców Hana, wywołują drogie imiona w nadziei, że może jeszcze on/ona się znajdzie.
Może.
Jedna z tych matek, kobieta może po trzydziestce (ciężko ci ocenić jej wiek, bo włosy jej od nerwów posiwiały, a oczy podpuchły od płaczu), ubrana w proste niebieskie kimono i sandały (zakurzona jak nieboskie stworzenie, brudna i spłakana), biegnie w twoją stronę. Jest absolutnie spanikowana, cała się trzęsie i najwyraźniej jest na skraju niewyobrażalnej wręcz histerii. Takiej, która - jeśli wybuchnie - będzie słyszana przez całe Sogen, aż do pola bitwy. Zaraz... Bitwy?!
- Przepraszam, przepraszam, nie widział pan może m-m-m-mojego synka...?
Wygląda na to, że cokolwiek jej odpowiesz, i tak jest bliska płaczu i wybuchu histerii.
- Akito! AKIIIIIIIITOOOOO! Akito, gdzie jesteś?! Akito! - krzyczy panicznie, rozglądając się na wszystkie strony. Jakaś kobieta z gromadką innych dzieci przywołuje jakąś Saemi, inne dziecko płacze pod ścianą, zapomniane, bo nie ma z nim jego mamusi. Jednym słowem: to, co się dzieje, to czysty chaos. Tak jakby w Sogen zamieszkało zło.
Zło, które żyje - i nie umiera - pod słońcem.

[Yoku]

Jak z głębokiego snu albo jakiegoś koszmaru, przebudzenie było niespodziewane i bardzo nieprzyjemne. Obraz był rozmazany, ciężko było rozróżnić co jest czym. Gdzie ja jestem?.. Krzyk? Śmiech? Nie, rechot... Nie czułem też swoich kończyn, jakby mi ktoś je wszystkie poodcinał... Co się dzieję? Próbowałem na początku zamrugać kilkukrotnie aby chociaż trochę poprawić sobie obraz, musiałem się upewnić czy rzeczywiście zostałem pozbawiony rąk i nóg. Próbowałem "jakoś" ostrożnie się ruszyć. Gdzie leżałem? Co się właściwie stało? Co się właściwie dzieje teraz? To nie wyglądało jak normalny dzień w Kōtei. No tak... Jaki normalny? Przecież mamy wojnę... Próbowałem łapczywie nabierać powietrza, chciałem jakoś obudzić się z tego letargu i poprawić swój stan. Woda... Sucho, było mi potwornie sucho w ustach. Zupełnie nie pamiętałem co się właściwie działo przed tym jak położyłem się właściwie do łóżka. Ile tak właściwie spałem? Wygramoliłem się jakoś z mieszkania przedtem zabierając wszystkie swoje rzeczy, a przynajmniej te które udało mi się w tym otępionym stanie wymacać i przez dłuższą chwilę zastanawiałem się czy jak tak naprawdę skończyłem śnić? Pożoga i zniszczenie na zewnątrz. Ktoś nas atakuje? Zostaliśmy ofiarą jakiegoś kataklizmu? Mimo iż dźwięki z otoczenia nadal docierały do mnie mocno przytłumione, to mogłem powoli zacząć odnotowywać co się dzieję dookoła. Ciężko zrobiłem kilka kroków do przodu i oparłem ręce na kolanach, wydawało mi się, że zaraz stracę równowagę i się przewrócę, nogi nie chciały ze mną współpracować. Wyglądałem jak przestraszona łania szukająca swojej mamy, spłoszony i zagubiony. Bez słowa z tępym wyrazem twarzy wpatrywałem się w oczy kobiety kiedy zadawała swoje pytanie, nawet jej nie odpowiedziałem, pewnie wyglądałem na trochę oszołomionego. Zacząłem bacznie rozglądać się po okolicy chcąc dostrzec jakieś większe zbiorowiska ludzi, może tam będę miał większe szanse przeżycia... Wszechobecny chaos nie wyglądał jednak zachęcająco, ciekawe ilu ludzi zainteresowałoby się moim losem? Czy są gdzieś jacyś pozostali klanowicze? A może nasze oddziały zostały wybite w pień i teraz przeciwnikowi pozostało dokończenie rzezi?Zacząłem macać po sobie w poszukiwaniu swojej oznaki ninja, może przyda mi się gdzieś w tym całym szaleństwie? W końcu postanowiłem zadziałać instynktownie i zacząłem kierować się w przeciwnym kierunku do kogo z której strony uciekała największa grupa ludzi. Starałem się przy tym mieć oczy dookoła głowy i poruszać się w miarę niepostrzeżenie na tyle ile pozwalał mi mój stan i sytuacja dookoła mnie. Pomimo niezbyt jasnego umysłu i fatalnej kondycji fizycznej lepiej było próbować zachować czujność, nie wiadomo kiedy mogłem napotkać wroga albo jakieś inne przeszkody. Starałem się nie zwracać uwagi na widok zniszczeń czy też ciał jeśli były, niestety nie byłem do tego jeszcze przyzwyczajony, lepiej było sobie nie obniżać morali... Czy ja trafiłem do piekła?

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yoku
3/15

Idziesz przed siebie, w przeciwnym kierunku niż wszyscy, osłabiony, znużony, nie możesz się nijak skupić. "Czy jestem w piekle?", pytasz siebie, zastanawiając się, co począć. Spojrzałeś nieprzytomnie w oczy kobiety, nie pojąłeś, nie zrozumiałeś - ale tak. Jesteś w piekle. Na to wygląda, inaczej nie da się póki co wytłumaczyć tego, co się tu dzieje. Jednak nieznajoma nie odpuszcza, zatrzymała cię, próbuje cię przywieść do przytomności. Jej twarz zalały łzy, ale jeśli teraz pozwoli sobie po prostu na rozpad, jeżeli się podda, zacznie płakać, to nikt nie znajdzie już jej syna. Ani jej. Póki co, jesteś jedynym, na kogo może liczyć, więc...
- Pomóż mi! Nie idź tam! Pomóż mi znaleźć mojego syna! - wyje, czując, że jej głos zaraz się załamie, że i ona oszaleje. - Zapłacę ci! Do diabła, zapłacę ci czym się da, tylko znajdź mi dziecko! Znajdź mi mojego syna! Albo go pomóż pogrzebać!
Jakaś inna kobieta, młoda blondynka w podartych ubraniach, siedzi pod ścianą. Zanosi się szaleńczym, histerycznym śmiechem. Śmieje się jak opętana, nie zwracając uwagi na płaczące niedaleko niej niemowlę, w tle słychać tupot nóżek kolejnych dzieci, które uciekają nie wiedzieć gdzie, same i bez opiekunów, jakaś staruszka z mężem pospiesznie przemieszczają się do wyjścia. Trzecia z kobiet, ta sama, która wcześniej szukała małej Saemi, podbiega do ciebie i do nieznajomej, widząc, że na horyzoncie pojawiła się jakaś osoba mogąca wyglądać na pomocną. Albo chociaż na decyzyjną (nawet, jeśli jest nią jakiś otumaniony i nie do końca przytomny chłopak).
- Proszę pana, niech pan nam pomoże, jej zaginął syn, a mi córka! - mówi gorączkowo, pośpiesznie, błagalnie. Jej głos też drży, też jest przerażona, ale nie mają specjalnego wyjścia. Gdzie są ci cholerni, porządni shinobi, gdy są potrzebni? Dlaczego oni... Dlaczego... - Potrzebujemy pomocy, proszę, pomóż nam, Dzicy rozwalają Mur i atakują shinobi! Świat się kończy, musimy stąd wyjechać, a shinobi są... No... No gdzieś, nie ma ich tutaj, proszę, niech pan nam pomoże! I pomoże nam zabrać też to maleństwo, Dzicy je zabiją, jak tu zostanie! Błagam!
Podchodzi do śmiejącej się blondynki i zabiera od niej kwilącego niemowlaka, owiniętego w ciemnozielony materiał. Dziecko uspokaja się - przynajmniej na chwilę - gdy matka Saemi (postawna, czarnowłosa kobieta o bladej, lecz zdecydowanej twarzy, ubrana w cienką yukatę) przygląda ci się prosząco. Gromadka małych dzieci, które przyszły do ciebie w ślad za rodzicielką, patrzy na ciebie błagalnie. Trzyletnia dziewczynka, dwuletni chłopiec z palcem w buzi i dwie dziewczynki, nieco od nich starsze (mogą mieć pewnie ze cztery lub pięć lat, to bliźniaczki).
Blondynka spod ściany w ogóle nie reaguje na to, że zabrano od niej dziecko, nie reaguje na to, że zrobiło się zamieszanie i że na scenie pojawił się nowy aktor. Po prostu siedzi, śmieje się nieprzytomnie, histerycznie, coraz głośniej i coraz bardziej rozdzierająco, przyłożyła prawą rękę do serca, lewą opuściła wzdłuż ciała. Jest cała we krwi, ma głupi, nieprzytomny uśmiech, nie wie nawet, co się dzieje. Wątpliwe, by udało się ją jeszcze uratować. Ale... Niby można, tylko...
Matka Saemi myśli gorączkowo. Musi cię jakoś do siebie przekonać, musi cię skłonić, musi spróbować... Ludzie zawsze reagują dobrze na pieniądze. To na pewno. Może gdyby...
- Ja też mogę zapłacić, mój mąż jest bogaty, miał pieniądze! - jej głos jest żarliwy, drżący, paniczny. - Proszę, proszę nam pomóc, proszę nas nie zostawiać!
- Plosem! - do chóru próśb dorzuca się przerażony głos małego chłopca. - Oć!
Owo proszące, nerwowe "oć" jest zwrócone bezpośrednio do ciebie. Najwyraźniej dziecko też chce, żebyś im pomógł, tylko nie umie tego jeszcze płynnie powiedzieć. Ale czy to wystarczy? Czy takie "oć" wystarczy, żeby zmiękczyć twoje serce?

[Yoku]

W pierwszej chwili kompletnie ignorowałem wszystkie płynące do mnie słowa, chyba nawet nie chciałem ich słyszeć. Wszystko nadal wyglądało jakbym śnił albo pokutował za jakieś grzechy. Dopiero słysząc wzmiankę o pieniądzach zatrzymałem się i powoli odwróciłem głowę w stronę kobiety. Jakimś dziwnym słowo "pieniądze" trochę przywróciło mnie do rzeczywistości. Potrząsnąłem lekko swoją łepetyną co wywołało potworne fale bólu gdzieś pod moją czaszką. Cholera, to chyba nie jest sen... Westchnąłem ciężko i przeczesałem włosy dłonią w swoim stylu.
- Pieniądze? Co mi po nich jeśli wszystko i wszyscy spłoniemy? - moje słowa pewnie były ledwo słyszalne z powodu panującego chaosu i harmidru, przez chwilę chciałem jeszcze podręczyć kobietę pytaniami czy jest gotowa oddać swoją duszę za dziecko, ale stwierdziłem, że chyba nie ma na to czasu. Wtedy też podeszła do mnie druga z kobiet, z jej słów dowiedziałem się mniej więcej jak wygląda sytuacja. Dzicy?.. Mur upadł?.. Piekło chyba naprawdę zstąpiło na ziemię... Sytuacja jest naprawdę nieciekawa... Wzmianka o shinobich ukłuła mnie trochę gdzieś tam w środku, w końcu byłem jednym z nich.
- Shinobi pewnie walczą pod murem, próbują odeprzeć przeciwnika... Ale to bardzo dziwne, że nie zostawili żadnych Doko do pomocy cywilom... - może sytuacja była tak dramatyczna, że potrzebowali wszystkich zdolnych do walki... Zdrowy rozsądek niemal do mnie krzyczał abym nie oglądał się na nikogo i po prostu uciekał stąd jak najdalej, grunt to przeżyć. Poczucie odpowiedzialności jednak wygrało. Obyś tego nie żałował... Kolejne ciężkie westchnięcie. No kobitki, to wasz szczęśliwy dzień, trafiłyście na bohatera... Ponownie rozejrzałem się dookoła chcąc jeszcze lepiej rozeznać się w całej sytuacji.
- No dobra, zostałem wybudzony z długiego snu i kompletnie nie mam pojęcia co się dzieję... Czy dostaliście jakieś instrukcje gdy ten cały rozpierdol się rozpoczął? Jakieś miejsce zbiórki, ewakuacji? Czy może po prostu zostawiono was samych sobie? - chwilę patrzyłem się jak niemowlak przechodzi z rąk do rąk, malutkie dziecko nieświadome ogromu powagi całej sytuacji, ciekawe czy udzielało mu się stres i szaleństwo wszystkich dookoła? Przykucnąłem obok histerycznie śmiejącej się blondynki i delikatnie złapałem ją za ramię - Chodź... Nie możesz tu zostać. - starałem się brzmieć w miarę spokojnie i kojąco - Pomożesz nam też szukać pozostałych... Twoich bliskich też znajdziemy... - Jeśli jacyś jeszcze żyją... Jednak jej śmiech mógł wiele zdradzać, najprawdopodobniej już kogoś straciła, może męża? Stanowczo pociągnąłem ją do góry za ramię aby wstała - Potrzebuje Cię silnej, w takim stanie w niczym nam nie pomożesz... - nie mogłem też jednak skupiać się tylko na tej jednej osobie więc niezależnie od tego czy wstała czy nie, całą swoją uwagę skupiłem na drugiej kobiecie - Dobrze, pokaż mi gdzie zaginęły te wszystkie dzieci, no i krótki opis tego jak wyglądała córka też by się przydał... Znam dosyć dobrze Kotei, więc może uda nam się opuścić to miejsce tak aby nie rzucać się nikomu w oczy, ale musimy pomóc komu tylko się da... Zbierz wszystkich przytomnych na umyślę, którzy chcą się stąd wydostać i udaj się do wyjścia z dzielnicy mieszkalnej, ale tego wyjścia które jest jak najdalej od muru, może da nam to trochę więcej czasu... - przestałem na chwilę mówić, ukucnąłem przy chłopczyku i położyłem mu dłoń na głowie - A ty malutki masz być dzielny i dawać przykład wszystkim innym dzieciom. - ciepło uśmiechnąłem się mrużąc oczy - Liczę na Ciebie! - i puściłem mu oczko wstając. Teraz przyszedł czas na poszukiwanie zgub, przypomniała mi historia z zawalonego budynku kiedy też musiałem ratować czyjeś pociechy. Przynajmniej w końcu zacząłem myśleć i zachowywać się jak shinobi, tylko czy to był na to odpowiedni moment? Może jednak powinien zająć się tylko tylko i wyłącznie swoim przetrwaniem? W przypadku otrzymania instrukcji dotyczącej poszukiwania zaginionych pociech niemal od razu zabieram się do działania.

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yoku
5/15

Pierwsza kobieta, ta, która wyciągnęła cię z domu, obudziła, wyrwała z marazmu i ze snu, milczy. Chyba nie ma siły już tracić energii na słowa, zamiast tego woląc zrzucić sprawę na matkę Saemi (i zapewne pozostałych bąbelków). Ona jeszcze ma dość zdrowia, żeby tłumaczyć ci wszystko ab ovo i działać, jak należy. Zresztą, gdy wy tu tracicie czas na słowa i wyjaśnienia, być może cała ta apokalipsa rozchodzi się coraz dalej i dalej, i dalej... Kto wie? Może cały ten pożar i to nieszczęście rozpowszechniły się od Sogen aż po Daishi i krańce pustyni, aż po ziemię samurajów?
Nic nie jest już pewne, jak kiedyś. Wszystkie zasady wydają się tracić znaczenie, także w obliczu szaleństwa.
Może była w nim kiedyś metoda. Teraz? Wątpliwe.
- Mnie może pan nazywać Arisu, Sakuraishi Arisu - przedstawia się energiczniejsza, żywsza niewiasta. Po kolei wskazuje na każde dziecko. - Ta duża dziewczynka to Hanami, chłopiec to Hizane, oni oboje i Saemi są moi. Natomiast te dwie młode damy obok to córki sąsiadów, Nakamoto Miyu i Mayu. Tej kobiety pod ścianą nie znam. Natomiast ją...
Tu wskazuje znacząco, z westchnieniem, na milczącą sąsiadkę. Dzieci kiwają zgodnie główkami, ale pozwalają matce (i nowej opiekunce, w przypadku dziewczynek Nakamoto) po prostu załatwiać sprawy z innym dorosłym. Nie przeszkadzają. Po prostu są. To w końcu ich jedyna szansa.
- Ją nazywają Setsuna, z tego, co wiem, ona ma tylko Akito. Wiele lat temu straciła męża, a przeprowadzili się tu zaraz przed wojną... Och, mam nadzieję, że go znajdziemy, przecież nie mógł sobie zniknąć... Na pewno bawili się gdzieś z Saemi i...
Urywa nagle, przypomniawszy sobie, że przecież ją o coś pytałeś. Ach tak. Są sprawy ważne i ważniejsze.
- My żadnych shinobi do tej pory nie widziałyśmy. Przynajmniej nie tutaj. - wyjaśnia. - Pytałam różnych ludzi, szukałam, ale nikt mi nic nie potrafi powiedzieć, wszyscy uciekają, krzyczą, że Dzicy tuż tuż, i...
Przykład takiej paniki - w osobie kolejnej, niewymownie przerażonej matki z dzieckiem na ręku - właśnie w dzikim pośpiechu ich minął, pędząc w sobie tylko znanym kierunku. I najwyraźniej nie zwracając absolutnie uwagi ani na wariatkę, ani na to, że jest tu jakiś mężczyzna, który może pomóc.
-... no sam pan widzi. - kończy bezradnie Arisu. Ręce jej opadają, na szczęście nie dosłownie, bo nadal trzyma maluszka. Tenże maluszek (sądząc po pewnych cechach, chłopiec), póki co się uspokoił dzięki spokojnemu tonowi jednemu z dorosłych (acz w każdej chwili może znowu się rozpłakać). - Moja Saemi miała na sobie niebieskie kimono, ma jasne włosy jak jej ojciec, zielone oczy i dużo piegów. Moja mała Saemi...Ostatnio bawiła się z Akito i jeszcze jednym synem sąsiadów tu niedaleko, ale potem ślad się urwał...
Głos jej się łamie. Drży. Ale skoro poleciłeś jej zebrać tych, co są przytomni na umyśle, ona też przechodzi do akcji. Chce się przydać, chce być pomocna. Więc zaczyna nawoływać i szukać ludzi w sąsiednich domach. Dzieci obserwują cię uważnie, stoją blisko, bo mamusia im kazała się nie oddalać.
- Pan! Daaać! - informuje Hizane. Najwyraźniej chce ci coś dać; jeśli wyrazisz na to zgodę, to mały chce ci wręczyć... patyk. Zwykły, drewniany patyczek, który widocznie ma pełnić rolę super tajnej potężnej broni wynalezionej przez ród Sakuraishi specjalnie dla bohatera ratującego świat. Uśmiecha się przy tym niewinnie i delikatnie, jak to dziecko, a jego duże (choć wciąż przerażone i niepewne, też czerwone od płaczu) oczka wypełniają się nadzieją.
Starsze dziewczynki - jeżeli je zapytałeś - starają się jak mogą udzielić więcej informacji. Według nich Saemi lubiła się bawić w chowanego, w berka, w damę i samuraja - tą ostatnią zabawę najczęściej lubiła robić z Akito. Chłopiec ten, z tego co pamiętają, zawsze ubrany był na zielono i miał bliznę na nodze (tą ostatnią informację matka potwierdza zdławionym płaczem), i chętnie się z nimi bawił. Nic nie słyszały o żadnym "zbiórkowie", jak nazywają miejsce zbiórki, nikt po nie nie przyszedł. Żaden shinobi ani "dokoko". Po prostu obudziły się, a w domu nie było już ani mamy, ani taty. Dom był pusty, nikogo nie było, a z sąsiadów została tylko ciocia Arisu. Poszły więc do niej, a tam zastały ciocię i dzieci (nie było wujka), i... No. Po prostu z nią chodzą. Mogą cię bez problemu zabrać do miejsca, w którym zawsze się bawi dużo dzieci; Miyu sądzi, że Saemi i Akito mogli tam wrócić. Natomiast Mayu jest zdania, że warto także sprawdzić jeszcze raz dom cioci Arisu. Może Saemi tam zaprowadziła Akito? Wszystko jest możliwe.
Tak, w tym oszalałym, kończącym się świecie naprawdę wszystko jest możliwe.
Blondynka, którą próbujesz pobudzić do działania, przestała się śmiać. Wzdycha płytko. Chyba coś do niej dotarło? Trudno powiedzieć, bo patrzy wokół błędnie, nie próbuje nawet zetrzeć krwi z twarzy. Nie rusza się już, nie walczy, nawet się nie stara. Dla niej i tak już jest za późno. A zarazem za wcześnie. Za wcześnie na ratunek, na bohaterów, którzy przyjdą z pomocą, za późno zaś na zbawienie.
- Moje dziecko. - mówi wreszcie tępym, pustym, ochrypłym od płaczu głosem. Głosem, który przemawia z ostatniego kręgu piekła. Takiego, z którego nie ma już powrotu. - Nie moje dziecko? Zabij je, shinobi. Zabij moje... nie moje dziecko.

[Yoku]

Arisu... Czy to naprawdę dobry moment na przedstawianie się? No, a z drugiej strony jakoś muszę się do nich zwracać... Uważnie słuchałem wszystkich słów skierowanych do mnie starając się przy tym zapamiętać jak najwięcej szczegółów mimo nie do końca jeszcze sprawnie pracującej głowy. Widząc prezent od chłopczyka nie mogłem powstrzymać uśmiechu pojawiającego się na mojej twarzy. No tak, patyk zniszczenia... Dokładnie obejrzałem przedmiot jakbym oceniał jego możliwości i przydatność w bitwie czy może w ogóle przydatność i schowałem go do kabury gdzie bezpiecznie leżał pośród pozostałych moich broni.
- Nie nie... - pokręciłem przecząco na boki głową - To chyba zbyt niebezpieczne aby szukać ich ze mną... Ale bardzo chętnie dowiem się gdzie to jest... - nie chciałem zabierać nikogo ze sobą, jeszcze tego brakowało żebym miał czyjeś pociechy na sumieniu - No i możecie powiedzieć, gdzie znajduje się dom cioci Arisu... - po otrzymaniu odpowiednich instrukcji niemal bezzwłocznie udałem się na poszukiwanie zgub, na odchodne ponagliłem ruchem ręki całą resztę aby udali się w jakiejś bezpieczne miejsce. Zerknąłem jeszcze na blondynkę. A tej co?..

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yoku
7/15

Dzieci, popędzone twoim głosem i gestem, udzielają Ci szczegółowych instrukcji i odchodzą. Według nich dom cioci Arisu to ten duży, biały budynek na końcu ulicy, duży i jasny, z ogrodem, w którym rośnie duże drzewo wiśni. Jeśli chodzi o nie, to raczej sobie jakoś poradzą, udadzą się w bezpieczne miejsce razem z mamą Saemi i jakoś to będzie... Jakoś. Przecież musi być, prawda?
Bitwa chyba zaczyna się rozkręcać, bo krzyki i wrzaski się nasilają, coraz więcej ludzi cię mija, uciekając w panice, chaos się zwiększa coraz bardziej. Jeżeli szybko nie znajdziesz Saemi i Akito, kto wie, jak to wszystko się potoczy. Mały, cienki patyczek leży w twojej kaburze, ta potężna broń naładowana niewinnością dziecka, której możesz w każdej chwili użyć. Przynajmniej tak myślał mały Hizane, gdy ci ją ofiarowywał. Chyba.
Blondynka, na którą spojrzałeś, gdy odchodziłeś, jeszcze chwilę powtarzała swoją prośbę o to, żebyś zabił nie jej dziecko, a potem zmilkła. Czy zemdlała, wyczerpana tym wszystkim, czy po prostu straciła siły nawet na krzyk, trudno powiedzieć, zresztą nie sprawdziłeś tego dokładniej. Miałeś swoje priorytety.
Dom jest otwarty, nikt go chyba nie zamknął w zamieszaniu, wszystko wygląda tak jak w chwili, gdy został opuszczony. Yukaty leżą poskładane w kufrach, dziecięce zabawki leżą tam, gdzie powinny, w szafkach i szafach wciąż możesz znaleźć własność rodziny Saemi. Są też dziecinne rysunki małej, przedstawiające ją w różnych momentach życia. Kiedy przeszukujesz dom, możesz zauważyć zejście do piwnicy. Czy to tam mogły się ukryć przerażone dzieci? To dopiero musisz zbadać. W końcu nie masz większej alternatywy. I lepiej by było, gdybyś się pospieszył. Nie wiadomo, ile czasu zostało tobie i tym cywilom.

[Yoku]

Narastający hałas i panika zaczęły się niezbyt dobrze udzielać i mi. Z każda kolejną minutę coraz więcej komórek w moim ciele krzyczało do mnie abym to wszystko zostawił w pizdu i uciekał jak najdalej stąd. Coraz więcej sygnałów instynkt flagował jako te, które mogą zagrażać mojemu życiu, lada moment miało rozpętać się tutaj prawdziwe piekło. Przynajmniej tak mi się wydawało, że to co działo się teraz i dokładnie w tym miejscu było dopiero przedsmakiem. Lada moment starcie obrońców z napastnikami mogło się skończyć albo zwyczajnie przenieść w to miejsce. Wyruszając na poszukiwania ostatni raz spojrzałem na szlochającą blondynkę. Nie moje dziecko? Czyżby została zgwałcona? Niestety nie miałem teraz czasu wszczynać śledztwa, co tak po za tym niby miałbym zrobić? Szybko wypatrzyłem biały budynek na końcu ulicy i co sił w nogach pognałem do jego wnętrza.
-Saemi! Akito! - wołałem dzieci po ich imionach, liczyłem, że w ten sposób szybciej się znajdą, co jakiś czas nawoływałem je ponownie, może coś je wystraszyło i teraz siedzą gdzieś schowane i przerażone. Może tak będzie łatwiej?.. Pomyślałem o tym żeby wspomnieć imiona ich rodziny czy też innych dzieci z którymi zaginiona dwójka bawiła się wcześniej - Arisu i Setsuna bardzo się martwią... Bardzo długo was już nie ma, szukają was niemal wszędzie, a nie mamy zbyt wiele czasu. - przypomniał mi się mały patyczek który spokojnie czekał w mojej kaburze na swoje pięć minut, może dzieciaki się znały? - Mam też dla was prezent od Hizane, ale najpierw musimy wszyscy... - nie bardzo wiedziałem czy powiniene używać słowa "uciekać", może to nie był najlepszy pomysł? - Musimy wszyscy się dziś stąd wyprowadzić, dziś jest przecież dzień wyprowadzek z Kōtei "Gdy nastanie czerwona łuna każdy z Kōtei musi pomykać jak kuna... Nie pamiętacie tego wierszyka? - Co ja w ogóle gadam... Z głupim uśmieszkiem pokręciłem głową na boki. No proszę, bądźcie w tej piwnicy... Liczyłem, że zguby odnajdą się niemal błyskawicznie, nie chciałem zostawać tutaj ani minuty dłużej, każde spowolnienie oddalało pozytywną szansę na moją ucieczkę. Może jeszcze trochę, a pożary pochłoną wszystko? Albo wszystko zacznie się zawalać i pogrzebie mnie żywcem? Zerknąłem w dół schodów prowadzących poziom niżej i trochę głośniej przełknąłem ślinę. Nie bałem się duchów, ale miałem już nieprzyjemne doświadczenia z takich mrocznych miejsc. Miejmy nadzieję, że nie wydarzyła się tam jakaś katastrofa albo nie jest to jedna z piwnic z tych wszystkich horrorów...- I z duszą na ramieniu już miałem zagłębić się w czeluść, kiedy przypomniała mi się moja mała przygoda z tawerny.
- Kurwa mać... - kategorycznie pokręciłem głową na myśl o poszukiwaniach całkowicie po omacku i jak burza wypadłem przed dom, musiałem na szybko zmontować sobie jakieś źródła światła. Poszukałem na ziemi jakiegoś solidnego badyla i naprędce owinąłem go przy jednym końcu znalezionymi szmatami, przy okazji ozdobiłem go trochę jakimiś suchymi patyczkami czy chrustem, coś musiało leżeć na ulicy. Teraz wystarczyło wszystko mocno związać i namoczyć w jakiejś łatwopalnej substancji. Na ulicy lub w mieszkaniach powinienem znaleźć jakąś zniszczoną lampę czy też lampion, nie do końca wiedziałem czy to smoła czy nafta, a może jeszcze jakieś inne ustrojstwo, ale nie musiało być go wiele. Pochodnia miała mi tylko umożliwić łatwiejsze odszukanie zgub w całkowitych ciemnościach. Teraz wystarczyło trochę ognia na rozpalenie, a tego akurat niestety było pod dostatkiem... Tym razem już odpowiednio przygotowany wróciłem do mieszkania i schodząc do piwnicy ponownie zacząłem swoje nawoływanie.

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yoku
9/15

Sytuacja jest skomplikowana, jakby już i tak nie była, ale póki co dajesz sobie radę. Myślisz logicznie, nie spanikowałeś, nie wrzeszczysz, nie próbujesz uciekać w popłochu - byle dalej od tego, co cię otacza. Być może sam pochodzisz z piekła, Yoku, może nawet ta długa śpiączka pozwoliła ci zrozumieć prawdziwą naturę tego, czym jest rzeczywistość i świat - i obudziwszy się do życia, nawet nie próbujesz pojąć nadchodzącej śmierci. Twój mózg nie jest w stanie przetworzyć wszystkiego naraz, poukładać ładnie w szufladkach zwojów z napisami "wspomnienia", "emocje", "panika", więc pozwala sobie na to, co jest najprostsze: na działanie.
Czyn był od zawsze najlepszą obroną przed tym, co nieznane. Pozwalaliśmy sobie na to lub tamto, nie dopuszczając do głosu rzeczywistości, wierząc, że przetrwamy, jeśli chociaż cokolwiek zrobimy. Cokolwiek, byle tylko zrobić, byle nie czekać biernie na cios w głowę od kawałów drewna z zapadającego się w pożarze domu... Lub inny typ "wybawienia".
W piwnicy jest tak cholernie ciemno, tak ponuro i przejmująco, że każdego przeszedłby od tego dreszcz. W mroku czasami majaczą jakieś kształty mebli czy skrzyń, starych rzeczy, które już dawno wyrzucono, jakichś pudeł, chyba ubrań... Zresztą trudno określić, co tak dokładnie tam się znajduje. Chwilami może ci się wydawać, że słyszysz oddechy, odgłosy, ale czy to twoja wyobraźnia, czy coś innego?
Na zewnątrz szaleństwo wydaje się tylko zwiększać, lepiej będzie, jeśli się pospieszysz. I tak nie masz zbyt wiele czasu, a nie wiadomo, jak długo jeszcze potrwa bitwa. Kto by pomyślał, że kiedy zaczniesz spadać z dachu, obudzisz się w tak innym świecie... Na szczęście udało ci się skonstruować pochodnię, smoły miałeś pod dostatkiem dzięki takim - a nie innym - okolicznościom. Zszedłeś w dół, do kolejnych kręgów piekielnych i piwnicznych, cóż za ironia!
Dzięki światłu jesteś w stanie dostrzec coś więcej: porozrzucane, stare, zapomniane pudła i skrzynie pełne rzeczy. Więcej pudeł, więcej skrzyń, jakieś stare ubrania, czyżby zapasy jakichś części?, jednym słowem rozmaite rupiecie. A wśród tych rupieci, w najodleglejszym zakamarku piwnicy, leżą ciała małych dzieci - dziewczynki i chłopczyka. Chłopiec - niestety - nie żyje już dłuższą chwilę, dziewczynka jednak jest nieprzytomna i jeszcze masz szansę ją uratować. Może nawet, jeśli się pospieszysz, uratujesz też samego siebie.
W piwnicy jest pełno krwi, są ślady przeciągnięcia ciała - ktoś nieudolnie próbował je ukryć? Chyba na to wygląda. Tak czy inaczej nie ma tu nikogo poza dzieciakami, w pobliżu też nie wyczuwasz żadnej chakry. Morderca lub mordercy zapewne się ulotnili, by szukać nowych ofiar, albo zniknęli gdzie indziej. Przyczyną śmierci dziecka były liczne ciosy zadane czymś ostrym, ktoś bardzo się postarał, by Akito już nigdy nie wrócił do oszalałej z boleści matki. Ale Saemi jeszcze ma szansę. Być może nawet nie tylko ona.
Może.
Chybotliwe cienie zsuwają się ze ścian, ślizgają się po kamiennej podłodze piwnicy. Drżące światło pochodni oświetla całą, mroczną scenę: chaos w pomieszczeniu, nieprzytomną dziewczynkę leżącą na ziemi bezwładnie - niczym lalka, którą porzucono po dłuższej zabawie - i ciałko jej kompana. Nigdy nie dowiesz się, co było w jego oczkach, gdy umarł. Nigdy nie dowiesz się, o czym marzył, kim chciałby być w przyszłości, nie będziesz miał szansy spotkać dorosłego Akito. Dla niego jest już za późno.
Dla ciebie - być może - za wcześnie.