Domostwo rodziny Tachibana

[Arii]

~ 4/7 ~

Niedźwiedź na spacerku [D]

Dziewczyna spojrzała się na Ai i przez chwilę zastanowiła się nad tym, co powiedzieć. Czyżby nie chciała mieć konkurencji, jeżeli chodzi o hodowanie różnorakich zwierząt? Możliwe. Ale chyba pierwszy raz spotkała się z kimś, kto reagował z taką ekscytacją, jak mówiła o swoich podopiecznych. -No właśnie łooooooooo! Wielu ludzi z osady nie pochwala mojego małego zainteresowania zwierzakami, bo uważają, ze większość z nich jest niebezpieczna!- oburzyła się i podniosła wysoko głowę. -Ale tak nie jest! Każde ze zwierząt jest kochane i nikogo nie skrzywdzili w porównaniu do człowieka! Ludzie nie zdają sobie sprawy, ile dobrego te zwierzęta robią dla nas ludzi. To my odbieramy im powoli domy przez rozbudowę osad, różne walki na ich terenach… Przepędzamy je, zabijamy i nic nie robimy, żeby to zmienić...- posmutniała. W końcu wykręciły w szlak delikatnie poza osadę.
Rozmowa została ucięta do dotarcia przed ogromną rezydencję za murem. Posiadłość była na wzgórzu, więc można było zauważyć całą osadę… Piękny widok! Dodatkowo, kiedy przeszły przez bramę zauważyła drugi budynek, obok rezydencji. To właśnie do niego się skierowały. -Jesteś gotowa, Ai? To będzie najcudowniejsze przeżycie w twoim życiu. Zaraz dowiesz się, jak udało mi się je wytresować.- Mashisho wskazała jej, żeby popchnęła drzwi do jej królestwa. Obok nikogo nie było, jakby żadna osoba służąca dla pana tego domu nie chciała mieć nic wspólnego z tym co się dzieje za drzwiami.

Dialogi:
Mashisho

[Ai]

Nie pochwalają, bo uważają, że jej zwierzaczki są niebezpieczne... no jak ma rysia i niedźwiedzia to raczej nie ma się czemu dziwić, ale no. Jeżeli je ładnie wychowała i pomimo tego, co wcześniej powiedziała o ich instynktach, jednak potrafi je w pewnym stopniu zahamować, to faktycznie mogą być one nieszkodliwe. Czy tak jest? No cóż, za niedługo się tego dowiemy. W tym co mówiła Mashisho na pewno był sens, jednak gdzieś coraz to większe osady ludzi muszą się pojawiać i rozbudowywać, a najprościej jest jednak robić to na najbliższych terenach niż rozrzucać je na większy teren, niż miałoby to jakikolwiek logistyczny sens. Ale prawdą jest, że zawsze można dążyć do zapewnienia zwierzakom większego spokoju, czy pewnej przestrzeni, która byłaby ich - nadzorowana i kontrolowana... Może Ai stworzy jakiś odpowiednik rezerwatu przyrody razem z Mashisho? W jakiejś bardziej odległej przyszłości, pewnie byłoby to zbyt kosztowne dla tego malucha z samotnym ojcem.
-Może dałoby się zrobić jakiś ośrodek dla zwierzątek, gdzie byłyby bezpieczne i ludzie by im nie przeszkadzali... - rzuciła bardziej pod nosem niż do swojej nowej koleżanki. Bo aż nam się maluch zamyślił nad tematami ochrony przyrody, czyżby miała stać się wojującym obrońcą natury? Najpewniej nie, ale kto wie w jakim kierunku potoczą się jej przyszłe losy. Widząc jednak zasmuconą minę dziewczyny jednak chciała ją pocieszyć -Nie możemy być smutne Mashisho, jeżeli same nie będziemy szczęśliwe, wtedy nie będziemy mogły uszczęśliwiać innych! - Ot, zasada, którą można powiedzieć, że Ai się kieruje i szeroko się uśmiechnęła do koleżanki, aby też i tak spróbować ją rozweselić. Idąc jednak dalej, nasza bohaterka przekonała się, że jej zleceniodawczyni to najpewniej nie byle kto! Bo byle kto nie mieszkałby w takiej rezydencji! Aż pomyślała, że może i sama nie byłaby w stanie stworzyć rezerwatu dla zwierząt, ale przeszło jej przez myśl, że Mashisho mogła odpowiedni majątek posiadać. A jak nie ona, to już na pewno jej rodzina, chociaż z tego co mówiła - raczej ojciec nie popiera jej prozwierzęcego hobby. I dotarły do ostatecznego celu podróży, a tak przynajmniej uznała. -Gotowa! - Czy na pewno? Niekoniecznie, ale kto nie ryzykuje ten nie pije sake, czy jak to się mówiło, była na to za mała, to też nie musiała znać tych powiedzeń. Uroczystość otwarcia drzwi przypadła jej, więc co? Pchnęła je. Nie wiedziała czego się spodziewać, miała tylko nadzieję, że pierwsze co ją spotka to nie szarżujący na nią niedźwiadek, który chciałby się przywitać, a jak to małe zwierze, pewnie niezdające sobie sprawy ze swojej wielkiej siły.

[Arii]

~ 5/7 ~

Niedźwiedź na spacerku [D]

Mashisho odetchnęła. Jej nowa koleżanka wiedziała, o czym ta mówiła i popierała jej słowa! W końcu ktoś kto ją rozumie... Długo czekała na równie radosną i chętną pomocy osobę w swoim życiu. Mogła teraz myśleć o połączeniu wspólnie sił w tej nierównej walce.
W końcu Ai pchnęła drzwi, druga dziewczyna wyciągnęła coś z rękawa. Kiedy drzwi otworzyły się na oścież tam działa się prawdziwa dzicz. Żaden zwierzak nie posiadał własnego boksu. Wszystkie biegały i się zaczepiały, jakby się wspólnie bawiąc? Kiedy zauważyły otwarte drzwi ruszyły, nie bacząc na nic. Pierwszy był ryś i niedzwiad... NIEDŹWIADEK?! TO BYŁ JUŻ DOROSŁY NIEDŹWIEDŹ! Brunatny, dwumetrowy niedźwiedź! Przerastał swoim kłębem i szerokością je dwie razem wzięte!
Kiedy zwróciła się do Mashisho ta już gwizdała w drewniany gwizdek. Wszystkie zwierzaki wyhamowały i zatrzymały się pod ich nogami. -Wszyscyyyyyyyyyy, baczność!- dziewczynka huknęła a każdy zwierzak usiadł prosto, patrząc się przed siebie. To było... Jej małe wojsko. -Ai, przywitaj się z moją gwardią przyboczną! Porucznik Ryś i Niedźwiadek, Ko i Go! Wystąp.- ostatnią komendę wygwizdała a te zwierzaki wystąpiły do przodu coś "mrucząc". -Za ostatnie przewinienia podjadania innym karmy i chęć zjedzenia Oficera Wróbelka, Chichi - przymusowy wypad w las! Przynieść liny!- istna komedia! Zwierzaki po kolejnym gwizdku przyniosły własne liny. i ułożyły je pod łapami. -Teraz możesz przygotować je na spacer.- dziewczynka uśmiechnęła się do niej i wskazała na liny. Wróbelek, który powiadomił ją o tym, wylądował dumny z siebie na ramieniu Mashisho, ćwierkając coś jej do ucha. Ta tylko zachichotała.

Dialogi:
Mashisho

[Ai]

Z jednej strony nie mogła uwierzyć w to co zobaczyła po otworzeniu drzwi, z drugiej natomiast nie wiedziała czego się spodziewać. Nie zmienia to jednak faktu, że na pewno została zaskoczona tak dużą swobodą, jaką wszystkie zwierzaki tutaj miały. No i tym, jak się ze sobą bawiły, bo te ganiania i zaczepiania wyglądały raczej niewinnie, żadne z nich raczej nie chciało wyrządzić krzywdy innemu. Spodobał się jej ten widok, aż... zwierzęta zwróciły uwagę na otwarte drzwi i zaczęły na nie pędzić! Wcześniej obawiała się tego, że tylko pchnie te czarodziejskie wrota i niedźwiadek się na nią rzuci - czy to w przyjacielskim uścisku czy jakimkolwiek innym. A tu co? Cholerka. To był potężny niedźwiedź, a nie jakieś tam malutkie dzieciątko porzucone przez matkę, choć w to porzucenie może i nie wątpiła, ale była bardziej skłonna uwierzyć, że to raczej wynikało z ewentualnego usamodzielnienia się tego wielkoluda. Nie wiedziała nawet jak zareagować, więc co zrobiła? Czekała na reakcję Mashisho. Jeżeli byłoby to jakkolwiek niebezpieczne, to chyba by jakoś zareagowała, prawda? Prawda?! Na szczęście długo nie musiała na to czekać, swoim drewnianym gwizdkiem doprowadziła gwardię do porządku. Chwila, gwardię? Ta dziewczyna wprowadzała tutaj wręcz wojskową dyscyplinę! Powiedzieć, że było to zaskakujące, to tak, jakby nic nie powiedzieć. Zaskoczona patrzyła na to wszystko co tutaj się działo, przy takim poziomie posłuszeństwa tych zwierząt nawet nie była pewna tego, czy jakakolwiek pomoc z ich wyprowadzaniem była potrzebna.
-Konichiwa, jestem Tachibana Ai - i delikatnie się ukłoniła, nie była pewna czy to odpowiednie zachowanie w stosunku do nich, ale uznała, że będzie traktować ich jak równych sobie, wolała nie wychodzić za bardzo przed szereg z jakimiś określeniami pozycji w wojsku, nie wiedziała, czy już wcześniej Mashisho zapowiadała "Kapitana" czy kogokolwiek innego, kto miałby odpowiadać za ich wyprowadzenie. Dowiedziała się natomiast, że drobne konflikciki między tymi zwierzakami się zdarzają. Chcieli zjeść biedną Chichi! Może tylko się tak droczyli, ale ten ptaszek jest na tyle drobny, że nieodpowiednie dotknięcie łapą jednego z gwardzistów mogłoby zrobić mu krzywdę. Gdy zwierzaki przyniosły liny, a Ai dostała polecenie przygotowania zwierzaków do spaceru... nie bardzo wiedziała jak to zrobić. Wyjść na spacer z psiakiem to jedno, ale by zrobić to z niedźwiedziem i rysiem... cóż, były to zupełnie inne tematu. Ale no co? Wyszła z założenia, że przy nich nie mogła dać po sobie poznać, że jest niepewna tego co ma robić. -Dobrze. Poruczniku Ko, Poruczniku Go, szykujemy się. - Zwróciła się do nich z pełnymi honorami, podeszła pewnym krokiem uśmiechając się do nich, nie wiedząc w jakim stopniu są w stanie interpretować ludzką mimikę. I co? Starała się je przygotować do spaceru licząc, że lekko jej pomogą i obwiąże sznur jak należy. Byłoby głupio, jakby jej gdzieś uciekły.

[Arii]

~ 6/7 ~

Niedźwiedź na spacerku [D]

Zwierzęta dały się obwiązać jej na spokojnie, obwąchały ją w trakcie. Czuły jej niemały stres, ale patrzyły na nią swoimi wielkimi oczami z zaciekawieniem. Mashisho tylko się wyszczerzyła. -BRAWO! Teraz spacer kary!- krzyknęła i gwizdkiem dała znać reszcie zwierzaków, że mogą wracać do swojej zabawy. Niedźwiedź i ryś czekali na dalsze rozkazy.
Zleceniodawczyni wzięła linę od rysia, pozostawiając Ai niedźwiedzia. -Ruszajmy.
I tak wyruszyły z zagrody, zamykając ją i idąc na tył rezydencji. Tam znajdowało się przejście do lasu. Przeszły przez drewnianą bramkę i wkroczyły na ścieżkę. Mashisho zacieszała się głaskając Go za uszkiem. -Nie bój się, Go lubi być głaskany po grzbiecie. Po prostu to uwielbia!- ten spacer chyba jednak nie miał być spacerem kary a mógł okazać się bardzo przyjemny. Dla całej czwórki.
Chociaż czuła, jak niedźwiedź próbuje wyprzedzić całą linię i ich prowadzić. Mogła wyczuć u niego władczość i siłę. Czy byłaby w stanie mu się przeciwstawić, gdyby zaczął ciągnąć lub biec?
-I co sądzisz o całej mojej zgrai? Poświęciłam im ostatnie dwa lata, żeby znaleźć sposób na każdego. Są na początku ciężkie, jeżeli chodzi o wychowanie, ale później naprawdę wychodzi im to świetnie!- dziewczynka była podekscytowana, chyba lubiła to co robi. Ciekawe czy na świecie były takie osoby jak ona? Zajmujące się tresurą przeróżnych zwierząt?!

Dialogi:
Mashisho

[Ai]

Była zaskoczona łatwością, z jaką zwierzęta dały się przygotować do wyjścia. Ataku się nie spodziewała, ale raczej jakiegokolwiek oporu, a tu proszę! Choć domyślała się, że gdyby nie obecność Mashisho to cała robota mogłaby być trudniejsza. Chwilka? Ona miała prowadzić niedźwiedzia? Raczej wolałaby zając się rysiem, który najprawdopodobniej miał dużo mniej siły, ale no cóż. Za coś jej przecież płacą, chociaż widząc z jaką łatwością dziewczyna radziła sobie ze swoimi zwierzęcymi towarzyszaim, Ai zaczynała myśleć, że raczej zlecając takie zadanie, niebieskooka chciała jedynie mieć ludzkiego towarzysza. Jakiegoś przyjaciela, który też w ludzkiej mowie będzie mógł odpowiedzieć. Chociaż po wcześniejszej interakcji z Chichi mogłoby się zadawać, że Mashisho nawet rozumie mowę swojej małej armii!
-Go-kun, proszę tak nie ciągnąć. Jako porucznik musisz być przykładem dla reszty.- I zaczęła głaskać go po grzbiecie, a przynajmniej na tyle, na ile była w stanie tam sięgnąć. Skoro to lubi, to co! Da mu tę przyjemność z nadzieją, że też nie będzie tak rwał do przodu. Nie wiedziała też tego, na ile on będzie rozumiał co do niego mówi. Może też jej słowa go rozjuszą? Liczyła, że tak się nie stanie, bo jeżeli... No cóż, ona go raczej na pewno nie da rady zatrzymać. Przynajmniej nie samodzielnie. -To imponujące, Mashisho-Chan! - no imponowała jej, Ai nawet nie wyobrażała sobie jak dużo pracy trzeba włożyć, w to, aby dzikie zwierzęta były aż tak posłuszne! Oczywiście. Powiedziała, że zajęło jej to dwa lata, ale i tak nasza bohaterka była tym kompletnie zszokowana. -Cudowna jest ta Twoja zgraja! Chyba będę musiała Cię częściej odwiedzać! - A chętnie by ją odwiedzała! Bo i sama Mashi jest sympatyczna, a i takie obcowanie z dzikimi zwierzętami jest ciekawym doświadczeniem! No... Może nie kompletnie dzikimi, ale wiadomo o co chodzi. Nikt by jej nie uwierzył, że wyprowadzała niedźwiedzia na spacer! A tu proszę. -A też Chichi wie gdzie mnie znaleźć. - zaśmiała się. Czyli poznała Ko, Go i Chichi. Reszty imion jeszcze nie miała okazji usłyszeć, ale może jeszcze kiedyś się jej uda!

[Arii]

~ 7/7 ~

Niedźwiedź na spacerku [D]

Niedźwiedź tylko mruknął, kiedy został pogłaskany, nawet zwolnił krok, żeby zrównać się ze swoją aktualną "panią". Mashisho uśmiechnęła się, cieszyła się, że Ai tak bardzo rozumiała ją lub chciała ją zrozumieć. Odetchnęła z ulgą. -Nawet nie wiesz, jak będzie mi miło Ciebie ugościć! Poznasz wtedy jeszcze Sakiego, Rikę, Zaikę... Boże tyle zwierzaków jeszcze musisz zobaczyć!- brzmiało to dość ciekawie. Dziewczyna strasznie się podekscytowała na są myśl, że w końcu ktoś będzie jej towarzyszył w wyznaczonym sobie przez siebie samą zadaniu pomocy słabszym istotą!
Spacer był spokojny. Ryś i Niedźwiedź od czasu do czasu zatrzymywali się, żeby obwąchać trawkę i inne takie. Przyszedł również czas na powrót. Mashisho chwaliła się, jak chce rozbudowac zagrodę. Dodać specjalne piętro dla wodnych przyjaciół, stworzyć potężne akwarium, w którym będzie mogła trzymać skrzywdzone przez łowców rzadkie ryby. Jednak powoli traciły jej się zasoby a ojciec nie wiedział czy chce nadal wspierać jej małą "fundacje".
-I widzisz! Potrzebuję pomocy kogoś ludzkiego! One nie potrafią mówić i jak się pojawiają, to ludzie uciekają. Niepotrzebnie się ich boją! W końcu to oni zrobili większą krzywdę im, niż te zrobią kiedykolwiek nam.- ze smutnym głosem otworzyła drzwi do stajni. Kiedy je zamknęła, wręczyła Ai woreczek z monetami i wtuliła się w nią. -Nawet nie wiesz, ile to dla mnie radości, że mogłam w końcu spotkać, kogoś kto mnie rozumie!- z takim nastawieniem odprowadziła ją do połowy drogi osady i się rozdzieliły. Ai tym razem zyskała przyjaciółkę. Jednak nie było to takie straszne, jakby się mogło wydawać, prawda?

Dialogi:
Mashisho

[Ai]

Niedźwiedź zareagował lepiej niż się spodziewała, jednak dotyk obcej osoby faktycznie go nie drażnił. No, może nie tak całkowicie obcej, już jakiś czas ze sobą spędzili! Ale niezależnie od tego, doświadczenie takiego obcowania ze niedźwiedziem czy rysiem jest dla niej czymś zupełnie nowym, raczej też niecodziennie spotykanym. A tu proszę! Będzie mogła opowiadać historie o tym jak wyprowadzała takie zwierzęta na spacer! Czy ktoś uwierzy? Może tak, może nie. Ale czy to ważne? Nawet dużo więcej zwierzaków jest do poznania! Jeszcze są dwie jaszczurki, sporo psiaków i kotów. Kto wie, zawsze jest nadzieja na kolejne spotkania. Prawda? Prawda.
-Nie mogę się doczekać aż je poznam! - takie zlecenie to sama przyjemność! A może też kiedyś by wpadła towarzysko? Gdyby tylko znalazła na to czas i mimo wszystko chęci po treningach i innych zadaniach. Wysłuchiwała tego co Mashisho ma do powiedzenia o swoich planach rozbudowy zagrody. Miała bardzo ambitne plany i na pewno takie przedsięwzięcie wymaga dużych nakładów finansowych. Nasza biedna dziewuszka raczej nie była w stanie się do tego przyłożyć datkami pieniężnymi, ale swoje rączki na pewno chętnie do tego przyłoży! Choć część dla wodnych zwierząt uważała mimo wszystko za drobną przesadę. Za dużo rzeczy mogło pójść z tym inaczej niż powinno, przynajmniej tak jej się wydawało. Ale kto wie? Może nowa koleżanka miała to już jakoś wstępnie rozplanowane? To też swoich wątpliwości wobec tego nie wyrażała. Przynajmniej nie w tej chwili, może jak już by przyszło do faktycznie takiej rozbudowy. -Masz rację! To takie dobre stworzonka! Zwłaszcza jak mają taką wspaniałą opiekunkę, jak Ty! Dzięki Tobie mimo krzywd, które je spotkały mogą na nowo ufać ludziom, a kto wie, może jak więcej ludzi by się dało do nich przekonać to przysłużyłoby się to wszystkim. Może też ktoś by Ci pomógł to finansować! - Ach, Ai mimo wszystko wierzyła w dobroć ludzi, może jest szansa na to, że Mashisho spotka więcej ludzi zafascynowanych jej działaniami, może uda się faktycznie pozyskać od kogoś potrzebne fundusze? Skoro jej ojciec nie był tego wszystkiego pewny, choć co mu się dziwić. Na pewno to wszystko musi sporo kosztować, nie mówiąc już o tym, jak wydatki mogłyby wzrosnąć, gdyby udało się zrealizować plan stworzenia przestrzeni również dla podwodnych istot! Nawet naszej bohaterce przeszło przez myśl, aby nie przyjmować mieszka z wynagrodzeniem, zawsze to jakaś drobna cegiełka dołożona do tego pięknego projektu! Jednak zachowała go, sama też potrzebowała pieniędzy - po prostu, do funkcjonowania. Nie byli najbogatsi, choć raczej nie musieli się martwić o jakieś braki, ale na czarną godzinę zawsze trzeba odkładać! Ale oczywiście! Tak jak Mashisho się wtuliła w Ai, tak i ona postanowiła to odwzajemnić mocno przytulając koleżankę. -Też się bardzo cieszę, że Cię poznałam Mashisho! - Pomachała jej jeszcze gdy się rozdzielały. I co? I poszła w swoją stronę. Jednak częściej zwracała uwagę na zwierzątka widoczne to tu, to tam, niż to przedtem miała w zwyczaju.

[Arii]

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM!

[Ai]

Dziewczynka wracając do domu przy okazji zrobiła zakupy spożywcze, co by na pewno w domu jedzenia nie zabrakło. Nawet wzięła "coś ekstra", czym dokarmiła bezdomne zwierzaki, które spotkała. Były to dwa koty, raczej niczym szczególnym się niewyróżniające, ot typowe szaroburaski. Normalnie może by o tym nie pomyślała, a nawet i kto wie, te zwierzaczki czające się gdzieś za rogiem może nawet by przeoczyła! Ale przygoda jaką przeżyła podczas ostatniej misji zwiększyła jej świadomość otoczenia, a przynajmniej świadomość różnych zwierzątek w okolicy, które mogą potrzebować jakiejś pomocy! Nie ma budżetu Mashisho, więc chociaż będzie pomagać na tyle, na ile sama jest w stanie! Czyli drobnymi kroczkami, czasem zwierzaka dokarmić., czasem pogłaskać za uszkiem. No ale! Na dokarmianiu zwierząt nie mogła spełnić całego dnia, a nawet już się powoli zaczynało ściemniać, więc już bez zbędnych przystanków poszła do domku, gdzie najpierw się, mówiąc kolokwialnie, ogarnęła - wieczorna kąpiel, właściwie szykowała się powoli do snu! Może i dzień spędziła bardzo przyjemnie, wręcz wbrew początkowym obawom nawet relaksująco, tak jednak odczuwała zmęczenie. Co narobiła kroków spacerując to jej! Zjadła solidną kolację, aby też i brzuszek nie przeszkadzał w odprężaniu się przed snem. Jak się odprężała? Malowała Mashisho razem z jej porucznikami - rysiem Ko i niedźwiedziem Go, choć troszkę zmodyfikowała ich wygląd poprzez dodanie czegoś na wzór munduru. Skoro byli porucznikami, to też musieli mieć stosowny ubiór, aby każdy z daleka był już świadom tego, jak ważnymi są jednostkami! Oczywiście, nie czyniła ich bardziej ludzkimi. Ryś pozostawał rysiem. Niedźwiedź pozostawał niedźwiedziem. Gdy skończyła, co też zajęło jej dosyć sporo czasu, postanowiła położyć się do snu i spać, aż... aż no, przestanie spać.

[Ryo]

~ 1/7 ~

Artysta
Misja D, Ai

Miejsce: Kōtei, Domostwo rodziny Tachibany
Pogoda: Słonecznie

---

Słoneczny poranek rozpoczął nowy dzień dla Ai. Nie miała ona żadnych planów, czy też rzeczy, które musiałaby zrobić, a przynajmniej na razie. Jako ninja jej codzienność bywała prawdziwą sinusoidą. Jednego dnia ruszała na pomoc okolicznym mieszkańcom, a innego nie miała zupełnie nic do roboty, tym samym wymuszając wymyślenie sobie jakiegoś innego zajęcia. Po rutynowych porannych zajęciach, kiedy dziewczyna w końcu dotarła do jadalni, czekała tam na nią mała kartka przygotowana przez najprawdopodobniej kogoś z rodziny, bo kogoż by innego. Od razu mogła pojawić się myśl, że to nie będzie normalny dzień i tak też miało być patrząc na zawartość notki.

Po południu przyjdzie ktoś z rodziny Yakushi. Chcieli, żebyś pokazała ich dziecku jak się rysuje. Prosili, żebyś przygotowała coś do malunku.

Nie było dziwnym, że to akurat do takiej osoby jak Ai zgłosili się z taką prośbą. Pozostało się więc przygotować. Trochę czasu jeszcze było, to też nie trzeba było się śpieszyć.

[Ai]

Wyspała się za wszystkie czasy! Nawet za dużo czasu spędziła w łóżku, ale każdy zasługuję na odrobinę lenistwa. Zwłaszcza tak zapracowana dziewczynka, jak właśnie ona sama! Mieszka z ojcem, a często wydaje się jakby mieszkała sama - on, choć raczej na misje wyższej rangi C nie wyrusza, to wyrusza jednak dosyć często. W związku z tym, może się nawet zdarzyć, że wróci, spędzi dzień-dwa w domu i rusza ponownie, zwłaszcza w obecnej sytuacji powojennej. Zmarło wielu dobrych ludzi, to i on ma więcej roboty niż miało to miejsce do tej pory. Liczyła, że chociaż dziś uda się go zastać. Razem może poćwiczą. Ich relacja od dawna nie była jak w najnormalniejszej rodzinie - raczej ojciec nie był najbardziej rozmowną osobą, to największy kontakt ze sobą mieli w czasie szkoleń, nawet wtedy , kiedy pouczał swoją córeczkę jak i co robić, aby przeżyć, to Haibane był najbardziej wygadany. Jednak go nie było, więc poranny trening może i nie został odpuszczony, ale był na pewno lżejszy niż miałoby to miejsce pod opieką ojca. Bardziej skupianie się na sprawności fizycznej, rozciąganie, bieganie, tego typu sprawy, aby nie wypaść z formy. Oczywiście po wszystkim się odświeżyła i postanowiła zjeść śniadanie. I proszę bardzo, ślad obecności Taty! Karteczka z informacją o tym, że na pewno będzie mieć coś do roboty. Miała pokazać dziecku jak się rysuje? Do zrobienia! Nigdy nikogo nie uczyła, ale no cóż. Byle dziecko się za szybko nie zraziło i będzie dobrze. Ale! Przyszła zjeść śniadanie, więc najpierw rzeczy ważne, potem te drobnostki! Bo w sumie takie zlecenie było dla niej drobnostką, a przynajmniej tak myślała. Więc zjadła śniadanie i wzięła się za przygotowywanie rzeczy do malunku. Farby? Pewnie się przydadzą. Pędzel dla dziecka, ma jakieś nieużywane. Znajdą się. Coś do szkicowania? Też. Jakieś małe płótna też się znajdą, niech się maluch uczy na czymś względnie profesjonalnym. Nie najdroższe, wiadomo. Szkoda by zmarnował się dobry materiał, ale zawsze coś. Część rzeczy miała w swoim pokoju, ale tam bardziej rzeczy jej własne, których raczej na potrzeby lekcji nie zamierzała użyczać, więc resztę rzeczy wzięła z zagraconego piętra. Służyło jej ono często za swego rodzaju pracownię, zwłaszcza, że rzadko kiedy ktokolwiek poza nią tu zaglądał. Nawet się lekko rozgrzała malując bardzo proste, przynajmniej z pozoru, wzory. Szlaczki, bazgroły właściwie - choć pod odpowiednim kątem i jak słońce dobrze padało na płótno, nawet mogło sprawiać pozory jakby się poruszało! No i cóż, czekając na gości zajmowała się sobą.

[Ryo]

~ 2/7 ~

Artysta
Misja D, Ai

Miejsce: Kōtei, Domostwo rodziny Tachibany
Pogoda: Słonecznie

---

Mogłoby się zdawać, że to będzie kolejny spokojny dzień, kiedy Ai będzie miała więcej czasu dla siebie i swoich zajęć. Jednakże zostawiana przez rodziców wiadomość zmieniła te plany na coś związanego bardziej z tym, na czym się znała, czyli pomaganiu innym i malunkom. Dziewczyna spokojnie wykonywała swoje dzienne rutyny w oczekiwaniu na gości. W końcu kilka godzin po południu ktoś zapukał do drzwi. Stukot rozbrzmiał w całym domu dając znać, że ktoś czeka. Za drzwiami kryły się dwie postaci. Dość młoda kobieta. Niższa, o dłuższych czarnych włosach splecionych w warkocz. Ubrana w jednolitą białą sukienkę adekwatną do temperatury na dworze. Obok niej stało dziecko. Ai mogła spokojnie dostrzec, że jest to ktoś mniej więcej w jej wieku. Chłopak był niższy od niej, trochę pulchniejszy, z piegami na twarzy. Krótko ścięty, ubrany w luźne ciemniejsze spodnie i równie ciemną bluzkę.
- Dzień dobry, czy to dom rodziny Tachnibana? - delikatnym głosem powiedziała dziewczyna jak tylko drzwi się otworzyły. Mówiąc to delikatnie się ukłoniła. Dzieciak stał jedynie obok niej w ciszy, odwrócony bokiem i patrzący na okolicę w poszukiwaniu niewiadomo czego.

[Ai]

Czas minął jej całkiem szybko, nim się obejrzała nadszedł czas odwiedzin przez, jak się domyślała zleceniodawców. Oczywiście, o tym, że przyszli dowiedziała się dzięki donośnemu dźwiękowi, który się rozniósł po domu, kiedy jedna z odwiedzających osób zapukała w drzwi. Nie zamierzała się ociągać, więc od razu poszła je otworzyć i przywitała gości szerokim uśmiechem. Szybko zlustrowała ich wzrokiem, by też spróbować się domyślić, kto tu będzie jej uczniem. Kobieta, dosyć młoda, albo starsza siostra drugiego osobnika, albo matka. Nawet zakładałaby, że raczej to drugie. Drugi był niewysoki młodzieniec, rówieśnik naszej bohaterki? Możliwe. Spodziewała się raczej, że jej uczniem będzie ktoś młodszy. Co prawda, mogło się jeszcze okazać, że oni są jedynie posłańcami, którzy skierują naszą małą malarkę do odpowiedniej osoby.
-Ohayo! Zgadza się. Tachibana Ai, miło mi. - Również się ukłoniła, tak jak wszelkie zasady grzecznościowe tego wymagały, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. Po tym, że to właśnie kobieta jako jedyna się odezwała, to odniosła wrażenie, raczej słuszne, że jest ona opiekunką młodzieńca. Matką czy siostrą, nieistotne. Raczej nie ona była tym dzieckiem, o którym wspominała znaleziona rankiem notatka. Natomiast ten chłopaczek... o jego postawie nie była pewna co sądzić. Albo nie chciał tu być, a wizyta u Ai jest tylko i wyłącznie wymysłem jego rodziców, bo "dzieci powinny mieć jakiegoś zainteresowania", albo wstydził się tego, że tu jest? Nie wiem, nie dla chłopaków takie rzeczy są? Nie wiedziała co myśleć, ale jednak miała nadzieję, że nie jest tu za karę. Z kimś, kto jest na takim karnym wygnaniu na pewno będzie pracowało się gorzej, niż z ktosiem, który na tego typu "kursy" idzie z własnej inicjatywy. Ale no cóż, przynajmniej jej raczej za to zapłacą. Niezależnie od tego jak dobrym uczniem będzie.

[Ryo]

~ 3/7 ~

Artysta
Misja D, Ai

Miejsce: Kōtei, Domostwo rodziny Tachibany
Pogoda: Słonecznie

---

Młodzieniec wydawał się całkowicie nieobecny, wpatrzony w innym kierunku, niezainteresowany tym w jakim celu tutaj przyszedł. Co innego promiennie uśmiechnięta młoda kobieta.Od niej biło ciepło i spokój. Patrząc na Ai zmierzyła ją szybko wzrokiem. Dało się zauważyć delikatne zakłopotanie, jakby spodziewała się kogoś innego.
- Miło mi, jestem Yakushi Rii - mówiąc to odwróciła się w stronę młodzieńca i położyła mu rękę na głowie - Go-nii, przywitaj się - chłopak nic nie powiedział, jednak odwrócił się w stronę Ai i lekko skinął głową. Trudno było stwierdzić, czy była to zwykła nieśmiałość, czy może chodziło o coś innego.
- Polecono nam to miejsce ze względu na mieszkającą tu osobę, która podobno zna się na rysunku - kontynuowała po chwili zabierając rękę z głowy chłopaka - mój brat bardzo lubi wyrażać się przez rysunek, jednakże brakuje mu pewnych podstaw, czy zmysłu. Chcielibyśmy, żebyś najzwyczajniej usiadła z nim i poradziła albo pokazała, czy podpowiedziała cokolwiek w tym temacie. Czy byłabyś w stanie to dla nas zrobić? - a więc tak jak dało się spodziewać chodziło o pokazanie jakiś podstaw chłopakowi. Ten mimo, że jego wzrok przeniósł się już na Ai, wciąż wydawał się lekko nieobecny, jakby interesowało go wszystko w koło, ale nie sam cel wizyty.