Dom rodzinny Anzou

[Ame Uchiha]

Idziemy tutaj > http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 97#p164597

[Anzou]

  Ukryty tekst

z/t

[Anzou]

Nastolatek po przybyciu do swojego domu musiał wykonać kilka czynności. Oczywiście - zaczął od spożycia posiłku, wypicia sporej ilości wody, umycia swojego ciała oraz... snu. Tak, sen to jest to, czego potrzebuje jego ciało. Całkiem długa podróż, do tego skutki uboczne spożywania alkoholu... Organizm potrzebuje regeneracji. Przed Białowłosym wiele wyzwań. Następnego ranka Kaminari obudził się i bez śniadania, po ubraniu się w swoje ulubione ubrania - zszedł do ogródka. Nagrodą za trening będzie zwyczajny posiłek. Taka delikatna forma motywacji. Czy przyniesie efekty? To się okaże.

  Ukryty tekst

Po nauce - chłopak poszedł do domu. Posiłek, sen.

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Misja C
Anzou
1/15? kolejek

Konflikt w wietrznych równinach trwał w najlepsze. Sogen zostało zaatakowane przez Antai i Yusetsu. Co prawda oficjalnym powodem interwencji była wcześniejsza agresja na Mur, to jak to bywa podczas wojen, był to jedynie pretekst do ataku, zdobycia ziem, wpływów i o co tam jeszcze ludzie rzucali się sobie do gardeł. Tak przynajmniej czynili liderzy, a im podległym nie pozostawało nic więcej, jak tylko ruszyć we wskazanym przez nich kierunku. O ile polecenie walki za chwałę klanu ominęło większość Doko, to zaszczytna rola Akoraito wiązała się również z pewnymi obowiązkami. Jednym z nich była gotowość bojowa w razie konfliktu. Powinność ta nie ominęła również i Anzou.
Pewnego pochmurnego poranka w domu shinobi rozległo się pukanie do drzwi. Na niebie gęste obłoki, choć były przeganiane przez wiatr, przysłaniały słońce sprawiając ponure wrażenie. Nie były to jeszcze ciężkie ołowiane chmury, które miały przynieść deszcz, lecz nie była to aura poprawiająca humor. Wręcz przeciwnie. Człowiek najchętniej by się zawinął w koc i spod niego nie wychodził. Czemu ktokolwiek w taką pogodę stoczyłby się tak nisko by niepokoić uczciwych obywateli? Nie wiadomo. Niestety nic z tym nie dało się zrobić i kolejne pukanie zawiadamiało, że petent sobie nie odpuścił.
- Akoraito Anzou Kaminari? - Ninja usłyszał stłumiony cienki głos zza drzwi. - Mam list z siedziby władzy. - Najwyraźniej jako posłaniec został wysłany jeden z dzieciaków, którzy aspirowali do stania się kiedyś shinobi. Nie żeby był to wybitny pomysł na karierę, ale każdy mógł mieć marzenia.

[Anzou]

Anzou po odbyciu treningu, po rozmowach z Ame i Nanashi w końcu mógł chwilę odetchnąć. Zjadł, przespał się, ponownie zjadł i ubrał w typowe dla siebie ubrania. Płaszcz jednak był dużo lżejszy ze względu na panującą pogodę. To nie było to samo, co w przypadku walki na Murze. Chłopak był gotowy na wezwanie. Wiedział, że prędzej czy później to nastąpi. Jego rany się zregenerowały, on sam wyciągnął odpowiednie wnioski i stał się silniejszy. Nawet czas, który powinien przeznaczyć na reset wykorzystał na to, by szlifować swoje umiejętności. Cisza w domu rodzinnym Białowłosego była nieco przerażająca. Jego ojciec zapewne walczył gdzieś na froncie. Kaminari dawno go nie widział... Ostatnie lata przeznaczył na typowy rozwój, przez co zaniedbał to, co dzieje się w jego rodzinie. I wtedy właśnie cisza została przerwana. Władca Piorunów usłyszał wezwanie. Usłyszał głos, który pytał, czy ten znajduje się w chacie. Sam głos nie był zbyt poważny, prawdopodobnie do takich zadań oddelegowany byłby Anzou gdyby nie był tak doświadczony w boju. Pewnym krokiem, z wysoko uniesioną brodą i wyprostowanymi plecami podszedł do drzwi, otworzył je i zlustrował nieznajomego.
- Zgadza się, Akoraito Kaminari Anzou.
Odpowiedział krótko i rzeczowo Białowłosy. Nie chciał zajmować czasu dzieciaka ani tym bardziej swojego. Jeżeli sprawa powiązana jest z Siedzibą Władzy, to opcja jest jedna: kolejna misja wojenna. Klan nie zajmuje się raczej niczym innym. Młodzieniec wyciągnął dłoń by otrzymać list, który niezwłocznie przeczyta. Zapozna się z jego zawartością i zapamięta każdy, nawet najmniejszy szczegół. Przynajmniej spróbuje, bo wiadomo, pamięć ludzka niestety, ale zawodzi. Często w sytuacji stresowej, ale nadal... zawodzi.

[Kutaro]

Misja C
Anzou
2/15 kolejek

Śniadanie było podstawowym posiłkiem dnia każdego rozwijającego się shinobi. Zapewniało siły na całą resztę aktywnego dnia i w przypadku Anzou również na wzrost organizmu. Jak powszechnie wiadomo głodny ninja to słaby ninja, a klan Kaminari potrzebował by ich wojownicy byli w jak najlepszym stanie. Oderwany od posiłku shinobi ruszył sprawdzić kto go tym razem niepokoi. Za drzwiami białowłosy znalazł nieco młodszego od siebie chłopca. Jak przystało na członka klanu władającego Antai, jego skóra miała barwę stosunkowo jasnego brązu. Miał na sobie nieco prosty, praktyczny strój, a przez klatkę piersiową przełożył sobie odznakę ninja.
- Mam list. - Powiedział podając mały zwitek papieru. Dokument na pierwszy rzut oka wyglądał dosyć mizernie, ale był opatrzony oficjalną pieczęcią. Gdyby się zastanowić to nikt nie potrzebował pełnego zwoju do pieczętowania by przekazać kilka zdań rozkazów. Posłaniec na chwilę popatrzył na Anzou lekko przekrzywiając głowę na bok. Ciężko było powiedzieć jakie myśli się kłębiły w jego ciemnych oczach. Lecz po chwili skoro starszy Kaminari go nie zatrzymywał, skłonił się szybko i puścił się biegiem z powrotem w kierunku siedziby władzy.

Gdy w domowym zaciszu akoraito przełamał pieczęć i rozwinął list, nadmiernego zaskoczenia nie było. Przed nim rozwijały się rozkazy z siedziby władzy, by ponownie wyruszył na wojnę.
“Do Akoraito Kaminari Anzou.
Przed tobą kolejne zadanie na wojnie. Twoim zadaniem będzie sabotaż jednego ze szlaków transportowych na terenie wroga. Wyruszysz do Świątyni Raijina przy granicy z Sogen. Tam spotkasz naszego informatora, który poda Ci aktualne informacje o sytuacji oraz konkrety dotyczące zadania. Nasz szpieg będzie miał czerwoną wstążkę przy kapeluszu. Po wykonanej misji wróć do siedziby władzy by zdać raport.
Hasło wywoławcze: Rudy Jeleń
Zniszcz rozkaz po przeczytaniu. Powodzenia.
Za Antai.
Kogō Kaminari Hiroe”
Wszystkie pieczęcie, podpisy i formalności potwierdzały, że list był autentyczny. Przed Anzou stanęło stosunkowo proste zadanie. Pójśc do Sogen i sparaliżować stronę logistyczną konfliktu. Niektórzy twierdzili, że bitwy interesują chłopców, podczas gdy mężczyźni skupiają się właśnie na logistyce. Bo często to właśnie ona decydowała o wygranych wojnach.


Jeśli nic więcej to zapraszam do Zapomnianej świątyni Raijina

[Anzou]

Wojna i zadania wojenne spływają z nieba. Chłopak kilka godzin temu myślał o tym, by ruszyć na front, by walczyć za swój wspaniały klan. Młodzieniec zapoznał się z listem, który wręczył mu posłaniec.
- Uważaj na siebie.
Powiedział jedynie na odchodne Białowłosy. Miał w zwyczaju dobrze traktować innych ludzi, o ile na to zasługują. Ten dzieciak nic złego mu nie zrobił, co więcej, przyniósł mu list, dzięki któremu Anzou może wykazać się na wojnie, zmazać plamę po niezbyt dobrze wykonanym ostatnim zleceniu. Młody Kaminari nie musiał się długo zastanawiać. Władca Piorunów nigdy nie był w tamtym miejscu. Będzie mógł połączyć przyjemne z pożytecznym. Podróż, zwiedzanie świata z wykonaniem zadania. To się ceni! Oby tym razem udało się bez komplikacji odnaleźć informatora. Hasło wywołało szeroki uśmiech na twarzy Białowłosego. Subtelne. Niebanalne. Takie, na które ciężko wpaść. Młodzieniec przed wyjściem na szlak upewnił się, że wszystko, co potrzebne ma ze sobą. Kamizelka Shinobi, nowa, niesprawdzana w boju, oby tym razem nie została zniszczona wskutek nieprzemyślanej akcji. To będzie misja, która musi odbyć się bez problemów. Tak postanowił Anzou. Nie ma innej możliwości. Czas przeważyć szalę zwycięstwa na stronę Kaminari. Sam typ zadania, czyli sabotaż szlaku transportowego wroga wydaje się idealnie pasować do umiejętności, którymi dysponuje nastolatek. Walka na otwartym terenie to coś, co lubi. Brak ograniczeń terenu, budynku, który w każdym momencie może się zawalić. To jego konik. Nie ma mowy o przegranej. Po sprawdzeniu wszystkiego i ostatnim łyku zielonej herbaty Anzou wyszedł ze swojej chatki. Anzou podarł rozkaz i zostawił go w miejscu na śmieci. Kierunek: Świątynia Raijina!

[Kutaro]

Anzou
Z/T

[Anzou]

Po wykonaniu zadania i pożegnaniu się z Matsu chłopak ruszył pewnym krokiem przed siebie. Celem jego marszu był dom. Miejsce, w którym jest tylko on, jego ogródek i cisza. Białowłosy pierwsze co zrobił, to zrzucenie swoich ubrań, gorąca kąpiel, zjedzenie kilku kulek ryżowym i... sen. Jego ciało tego potrzebuje. Następnego ranka wstał skoro świt. Postanowił zjeść kilka jajek, zapić świeżą zieloną herbatą. Kilka prostych czynności, które oczyszczają umysł, takie proste rzeczy, a cholernie cieszą. Władca Piorunów nie poświęcał obecnie czasu na trening. Nie czuł takiej potrzeby. Wojna kształtuje jego umiejętności, jednak przydzielane zadania są adekwatne. Może nawet nieco za łatwe? Wrogowie padają jak muchy, jeden po drugim. Chłopak jest świadomy w stu procentach swojej mocy i potencjału, który w nim drzemie. Nawet jeśli przed nim wiele pracy, wiele nowej wiedzy - on wszystko osiągnie. Cierpliwie, krok po kroku. Wojna uniemożliwia mu swobodne poruszanie i opuszczenie Antai, jego patriotyzm, konieczność walki o tereny jest silniejsza od pragnienia wiedzy. Młodzieniec siedział po turecku i analizował ostatnie wydarzenia, które miały miejsce. Jak zawsze... zadanie niedługo go znajdzie.

[Mei]

Misja Wojenna C dla Anzou
Liczba postów: 1/x
,,A on? Nie będzie nam potrzebny?" Nastał nowy dzień, podczas którego zaczęły się kolejne działania wojenne. O ile na froncie każda z armii wykonała swój ruch, tak w Antai mieszkańcy wydawać się mogli niespokojni, nawet jeśli tego nie widzieli. Zaczęło się od pięknego poranka. Szumiących gałęzi i cnotliwego śpiewu ptaków. Na dworze było chłodniej, pomimo świecącego wysoko słońca. Niebo było przejrzyste, pozbawione chmur. Nie zapowiadało się na deszcz. Anzou tego dnia nie chciał trenować, oczekiwał na kolejne zlecenie. Miał przeczucie, że te samo postanowi go znaleźć. W siedzibie mieli jego adres, w razie problemów wiedzieli, gdzie go powinni szukać. W końcu jako akolita Kaminari był zobligowany do wzięcia udziału w niekończącej się potyczce. Ile to minęło, odkąd zjadł pierwsze śniadanie? Upłynęła godzina, druga, lecz nikt nie przychodził. Żadna osoba nie nawoływała jego imienia. Czyżby miało być spokojnie? Poranek wydawał się idealny, aby zrobić coś więcej, niż tylko wylegiwać się w domu.
W tym czasie z siedziby wychodziły kolejne polecenia. Informacje zapisane w zwojach były podawane z rąk do rąk, aż trafiło w smukłe dłonie poznaczone kilkoma opatrzonymi ranami. Białe bandaże były owinięte, aż do połowy szyi. Pokrywały zarówno ręce, jak i ciało. Spojrzał jedynie dużymi oczami i uśmiechnął się, wychodząc w drogę. Przed opuszczeniem pomieszczenia narzucił na siebie beżowy płaszcz, dając znać, że doniesie dzierżone informacje. Te spoczywały bezpiecznie w jego torbie, którą miał przywiązaną pod linią pleców. Lubił się ubierać oficjalnie, dlatego po wstaniu założył białą koszulę oraz kruczoczarne spodnie. Buty wykonane zostały z wytrzymałej skóry koloru jego roztrzepanych oraz lekko falowanych włosów. Te miały ciemnobrązową barwę.
Jak mogło się wydawać jego skóra powinna być śniada, lecz nie znosił się opalać. Miała za to przyjemny, brzoskwiniowy kolor. Pasowała do miedzianych oczu, które pokrywały się złotem w jasny dzień. Początkowo biegł, by jak najszybciej dotrzeć do dzielnicy mieszkalnej. Wyszukał odpowiedni adres, rozglądając się w jedną, a potem drugą stronę. W końcu dotarł pod drewnianą chatkę. Spojrzał uważnie po otaczającym go ogrodzie, lecz nie znalazł tutaj właściciela. Podszedł do drzwi, zapukał trzy razy, zgodnie z nawykiem, jaki sobie wyrobił. Odszedł o krok, by wytworzyć potrzebną przestrzeń.
Wyciągnął zwój i poszukał jeszcze jednej rzeczy - fajki. W czasie oczekiwania zdążył ją rozpalić, by pociągnąć z niej większego bucha. Teraz był gotowy, mógł swobodniej rozmawiać. Początkowo jak dotarł we właściwe miejsce, nie uśmiechał się. Spokojnie obserwował okolice, lecz teraz kąciki ust poszybowały do góry. Po odgłosie kroków, wiedział, że nie będzie musiał długo szukać.
Gdy drzwi zostały otwarte pochylił się nisko -Dzień dobry, Anzou-san - zaczął pogodnym głosem - To Twój szczęśliwy dzień, przyniosłem zlecenie ku chwale naszego rodu - on również należał do Kaminari, będąc dumnym ze swojego pochodzenia - Wolisz pogadać tutaj, czy w środku? Mamy jeszcze trochę czasu - i bez zegarka świetnie się obeznawał w czasie, jaki stracił na dotarcie tutaj. Teraz pozostały formalności, choć zastanawiał się, od czego powinien zacząć - Potrzebujesz czasu? Chcesz coś zjeść, zapakować? Mogę poczekać - nie przeszkadzało mu to, mógł dalej rozkoszować się pociąganym dymkiem. Przystawił drewniany przedmiot do buzi i pociągnął. Ciekawe, czy pozwoli mu to robić również w jego domu? Zerknął za młodzieńca, koncentrując się póki co na tym, co mógł dostrzec.

Głos - Mężczyzna z rodu Kaminari

[Anzou]

Anzou po wykonaniu zadania wojennego z Matsu, po odebraniu raportu od Szpiega mógł chwilę cieszyć się wolnością. Zdążył się przespać, ogarnąć, odświeżyć. Miał stuprocentową świadomość, iż taki błogostan nie potrwa wiecznie. Był przekonany, że w przeciągu kilku minut, godzin, dni zostanie ponownie wysłany na front. Wojna nie śpi, walki toczą się nieustannie, o każdej porze dnia i nocy. Raigeki nie było dotknięte tak mocno wojną jak obszar przy granicy, gdzie toczyły się batalie. Wypłowiałe i wypalone trawy, dziury po wybuchach notek, rozwalone ciała. Widok, którego dzieciak nie powinien oglądać. Tak. Władca Piorunów nadal był dzieckiem. Starał się zachowywać dojrzale, myśleć przy podejmowaniu decyzji, jednak w środku - nadal był kimś, kto powinien być odsunięty od działań wojennych. Los jednak chciał inaczej. On chyba sam też chciał inaczej. Czuł przynależność do klanu, czuł więzi, wychowywał się tutaj i jego obowiązkiem było walczyć o każdy metr kwadratowy Antai. Białowłosy dostosował swoje ubranie do warunków panujących na zewnątrz, była jesień, często padało, jego czarny płaszcz przykrywał większość ubrania, a Kamizelka Shinobi. W plecaku była przygotowana skromna porcja żywnościowa, woda, wszystko. Anzou był zwyczajnie przygotowany do kolejnego zadania, które prędzej czy później spadnie z nieba. Siedział na ziemi z zamkniętymi oczami i wtedy usłyszał doskonale mu znany dźwięk. Ktoś pukał do drzwi. Władca Piorunów spokojnym krokiem podszedł w ich kierunku, otworzył je pewnym ruchem, dostrzegł mężczyznę, który popalał sobie na spokojnie fajkę. Ciekawe co na to jego płuca? Gość przyniósł wesołą i oczekiwaną nowinę.
- Dzień dobry! Wszystko ku chwale rodu.
Powiedział Białowłosy z delikatnym uśmiechem na twarzy. Wiedział, co się kroi. Nie chciał jednak wpuszczać do środka kogoś, kto pali. Dym może wsiąknąć w meble, a tego Anzou zwyczajnie nie chce.
- Porozmawiajmy tutaj. Nie lubię za bardzo zapachu fajki. Co tym razem? Szczerze? Jestem gotowy, by ruszać, zawsze jestem gotowy. Możemy wejść do środka jak skończysz palić.
Młodzieniec zaznaczył zasady, które należy spełnić, by wejść do środka. Nic skomplikowanego i bolesnego. Czekał teraz na dalszy rozwój wypadków, stał wyprostowany. W mieszkaniu był porządek, więc nie było wstydu. Wszystko było tak jak należy. Zawsze na swoim miejscu.

[Mei]

Misja Wojenna C dla Anzou
Liczba postów: 3/x
,,A on? Nie będzie nam potrzebny?" Anzou był przygotowany. Niezależnie od tego, ile miało minąć siedział w gotowości, wyczekując kolejnego zlecenia. Mógł pójść do Siedziby, zrobić trening, lecz wiernie oddał swoje ręce przeznaczeniu, aby ten przysłał mu właśnie tą jedną osobę. Mężczyzna miał to do siebie, że niezwykle satysfakcjonowała go jego praca. Nawet z ranami na ciele, spełniał wiernie obowiązki, mogąc pozwolić sobie niejako na wytchnienie. W końcu, czymże była konwersacja jak nie chwilą swobody? Wszystko miał rozplanowane, więc przerwa, którą teraz wykorzystywał płynęła mu w sposób miły i przyjemny.
Shinobi, z którym się spotkał nie dostarczał mu dodatkowych zmartwień. Nawet, gdy wyraźnie zaznaczył granicę. Posłusznie skinął głową, wszakże właściciel miał rację. Nie wpraszał się tam, gdzie nie potrzebował, chyba, że był ku temu wyraźny powód. W tym momencie, dyskusja mogła przebiec nawet przed domem, o ile oczywiście nie zacznie krzyczeć treści zwoju na głos. Tego typu informacje były poufne, zaś brązowowłosy był gotowy na wypadek, gdyby musiał uciszać niesfornego chłopaka.
- Nie ma takiej potrzeby. Twój pospiech, choć wskazany, tak radziłbym Ci najpierw zapoznać się z tym - wystawił dłoń wraz ze zwojem, jednocześnie odwracając głowę na bok. Sam przedmiot był małych rozmiarów, jedyne co przechowywał to treść napisaną pochyłymi znakami oraz widoczną pieczęć na dole wraz z podpisem poniżej. W czasie, gdy chłopak mógł się zabrać za czytanie, posłaniec oddalił się nieznacznie, sprawdzając okolicę w jakiej mieszkał. Z racji na porę, część osób wyszło na ulice i zmierzało w kierunku obowiązków, które wzywały. Część przechodniów udała się również na spacer, dając sobie chwilę wytchnienia w natłoku aktualnych wydarzeń. Ostatnie wieści nie rodziły szczęścia sukcesu, lecz stawiały mieszkańców w dość przykrej sytuacji. Poczucie bezpieczeństwa zmalało, lecz wielu chciało wierzyć, iż interwencja Cesarstwa przechyli szansę zwycięstwa na ich korzyść.
- Chyba będę musiał się obejść bez tego. Kso - warknął pod nosem, pociągając ostatni raz z fajki. Wypuścił większą chmurę, gasząc tlącą się zawartość. Wziął głębszy oddech, jakby chciał się uspokoić i szybkim krokiem podszedł z powrotem w kierunku wejścia - Porozmawiajmy w środku, jestem pewien, że możesz mieć kilka pytań odnośnie samego zadania - jego buzia spoważniała, gdy minął białowłosego, ściągając zgodnie z tradycją buty.
Mimo to nie miał zamiaru siadać. Stanie weszło mu w nawyk, mimo, iż miał się zbytnio nie przemęczać. Większość obrażeń, których doznał w czasie walki zdążyła się zagoić, lecz jeszcze nie chcieli go wysyłać z powrotem. Zamiast tego miał zwerbować osoby z odpowiednią rangą i przydzielić im kolejne zadania, mające pomóc w powolnym odbiciu się od dna. On ruszy później, by zająć się bardziej niebezpiecznymi zadaniami.
Po wejściu do środka, przeszedł powoli do salonu, gdzie upatrzył sobie miejsce pod jedną ze ścian. Nie opierał się, zwyczajnie patrzył po miejscu, w którym się znalazł. Ręce luźno spoczywały po bokach, czekając na słowa, które miały paść z ust młodzika. To on miał przemówić jako pierwszy, byleby móc ruszyć dalej. Mapka nie została załączona, zaś teren odbiegał od znanego mu Antai. Miał tym razem mieć do czynienia z szlakami w Sogen, wiedząc, iż to był teren pod władzą wroga. Dodatkowo sam mężczyzna zdawał sobie sprawę z tego, co mógł chcieć zapytać. W głowie cały czas analizował sytuację, pozostały czas, a także możliwości wyznaczonego akolity - To nie będzie łatwe zadanie - po chwili skwitował, starając się utrzymać kontakt wzrokowy z rozmówcą.

Zawartość zwoju:

,, Kaminari Anzou,
Zostałeś wyznaczony do zadania, mającego na celu przejęcie karawany z dostawą z zaopatrzeniem medycznym. Owa dostawa będzie miała miejsce przez mniej uczęszczany szlak w Sogen. Znajduje się on w pobliżu prowincji Midori i można nim dostać się w pobliże frontu, gdzie toczą się walki. Masz go przechwycić za nim dotrze w pobliże Kotei, a później dostarczyć go do przejętej przez Inuzuka wioski Uso. Dodatkowych informacji dowiesz się od Kaminari Etsuya."

Głos - Mężczyzna z rodu Kaminari

[Anzou]

Na całe szczęście i ku uciesze Władcy Piorunów mężczyzna nie miał żadnego problemu z tym, by dokończyć palenie papierosa na zewnątrz budynku. Młodzieniec bardzo dba o to, by w mieszkaniu wszystko miało swoje miejsce, żeby było czyste i schludne. Dym z fajki to totalne zaprzeczenie ideologii, którą kieruje się w swoim życiu domowym Anzou. Dom to jego oaza. Miejsce, gdzie może wypocząć i oddzielić się grubym i wysokim Murem od tego, co dzieje się na misjach. A jak wiadomo, w ostatnim czasie dzieje się wiele. Uchiha pomimo stałego nacisku ze strony Kaminari i Inuzuka potrafią się dzielnie bronić, co gorsza, wyprowadzać soczyste kontrataki, które utrudniają szybkie zakończenie konfliktu zwycięstwem. Białowłosy wziął zwój, mężczyzna dokończył papierosa, a Anzou zamknął drzwi. Skoro mieli jeszcze trochę czasu, to warto ustalić nieco więcej szczegółów. Gość w domu, więc należy go odpowiednio przyjąć!
- Zanim porozmawiamy, chcesz może zielonej herbaty? Niedawno zaparzyłem.
Zapytał pogodnym głosem Władca Piorunów. Uwielbiał ten napój, dawał mu ukojenie, pozwalał się lepiej skupić, nawet jeżeli nie ma żadnych właściwości. To było swego rodzaju placebo. Jeżeli gość zechce - Anzou wleje do filiżanki płyn i poda go wprost do dłoni. Wtedy przyjdzie czas, by skupić swoją uwagę na treści zwoju. Co by to nie było - zadanie trzeba wykonać. Chłopak czytał każdą linijkę uważnie drapiąc się delikatnie po brodzie. Sytuacja wydawała się być klarowna. Przechwycenie wozu i dostarczenie go w jedno konkretne miejsce. Na pierwszy rzut oka samo zadanie nie jest skomplikowane. Diabeł jednak tkwi w szczegółach. Młodzieniec skierował swój wzrok na rozmówcę.
- Dziękuję za to zadanie. Mogę zapewnić, że zrobię wszystko, by wykonać je pomyślnie. Niejednokrotnie byłem już na terenie wroga. Nigdy jednak nie było mi dane odbijać zaopatrzenia. Z racji, że są to medykamenty... Wóz oraz konie nie mogą ucierpieć. Gdzie znajdę ten szlak? Jak konkretnie będzie wyglądać wóz? Po czym go rozpoznam? Czy ktoś jeszcze ruszy ze mną na teren wroga? Czy wiemy coś na temat ewentualnej eskorty? Wiele pytań, jednak wszystko muszę wiedzieć, każdy element rozpracować na jeszcze mniejsze, drobniejsze... Taki już jestem. Misje mnie tego nauczyły, pomijanie szczegółów może nieść za sobą ogromne konsekwencje.
Władca Piorunów miał to do siebie. Zadawał pytania wprost, bez żadnych ogródek, bezpośrednio. Czy było ich za dużo? Kwestia indywidualna. Nastolatek jednak miał świadomość, że musi zrobić wszystko, by wyjść z odbica obronną ręką. Nie może dać ciała. Musi to zrobić dla swojej rodziny, dla ziemi, na której żyje. Za Antai. Nawet jesli ponownie trzeba będzie się skąpać we krwi, ubrudzić dłonie ciałem wroga, które drętwieje i zwyczajnie... zamiera. To nie ma znaczenia. Liczy się tylko wygrana. Nastawienie Anzou nie pozostawiało cienia wątpliwości. Już chciał się rzucić w wir walki, pokazać na co go stać. Udowodnić, że jest warty więcej, niż wszyscy myślą! Najpierw jednak musi uzyskać odpowiedzi, przynajmniej na część pytań, które zadał. To klucz do sukcesu.

[Mei]

Misja Wojenna C dla Anzou
Liczba postów: 5/x
,,A on? Nie będzie nam potrzebny?" Właściwie nie miał nic przeciwko, aby wspólnie z nim napić się herbaty. Jedynie wyjrzał na zewnątrz, sprawdzając, gdzie aktualnie znajdowało się słońce i po chłodnej kalkulacji, skinął na propozycję głową. Jeszcze nie było za późno, natomiast biorąc pod uwagę, ile mu zejdzie, aby dotrzeć na miejsce powinien dotrzeć o właściwej porze, o ile nie wcześniej. Czy w takim razie powinien go gdzieś jeszcze wysłać? Zerknął na trzymany przez niego zwój, po czym uderzył dłonią w otwartą dłoń. Właśnie wpadł na szalony pomysł, który mógłby mu ułatwić zadanie.
Wyszczerzył się pogodnie, by po chwili złapać przygotowaną filiżankę z herbatą. Ta choć gorąca nie sprawiała mu bólu. Może gdyby długo ją trzymał, miałby z nią niemały problem, lecz znalazł szybko stolik i tam ją postawił. Preferował pić napój prosto z bardziej popularnych czarek. Ten nieistotny mankament sprawił, że nie trzymał wcześniej za ucho, a naczynie - Dziękuję za herbatę - rzucił pogodnym głosem, wiedząc, że po gościnności należało przejść do ważniejszych konkretów. Tym samym zaczekał, aż Anzou przeczyta treść zwoju oraz przemyśli, o co powinien właściwie zapytać. Zaopatrzony został w ogólną charakterystykę zadania, lecz tych drobnych detali władze chciały, aby wydobył prosto ze źródła. W ich mniemaniu taki sposób przekazywania informacji był znacznie bezpieczniejszy, niż spisanie wszystkiego na niewielkiej powierzchni przedmiotu.
Podobało mu się podejście nastolatka do sprawy. Choć był młody posiadał potrzebne mu doświadczenie, aby wiedzieć, o które szczegóły powinien się czepiać. Samo odpowiedzenie nie zajęło mu długo, wszakże wszelkie dane o zadaniu znajdowały się w głowie Etsuyi. Za nim przyszedł do jego domostwa trzy razy przewertował pamięć, aby niczego w procesie przyswajania nie zapomnieć - Poczekaj, pokaże Ci - wyjął z torby zwinięty papier, który po rozłożeniu przedstawiał tereny Sogen. Podobną mapkę można było nabyć w odpowiednim sklepie, z tą różnicą, iż na niej zostało zaznaczone kilka punktów. W tym podbita przez Inuzuka wioska - Tutaj znajduje się wioska, do której masz zabrać powóz - dla lepszego zaprezentowania całego tematu przykucnął przy stoliku, zaś na nim położył mapę. Palcem wskazał kółko, które przedstawiało Uso. Znajdowało się ono bliżej Ryuzaku no Taki jako punkt tranzytowy dla obu tych prowincji - Z kolei Twój szlak znajduje się o tu - wskazał palcem niewielką drogę, która znajdowała się już bliżej Midori i przecinała główny szlak prowadzący do stolicy Uchiha - Zwykle brali dwa konie oraz drewniany wóz z dwoma kołami. Czasami jednak używają bardziej ulepszonych modeli. Takich z czterema wierzchowcami oraz wozem o czterech kołach, takiej samej ilości pionowych desek, na których naciągnięte jest płótno. Spodziewałbym się drugiej wersji ze względu, że sama dostawa jest dość pilna.
Dał chwilę na zobrazowanie sobie tego w jego głowie i kontynuował odpowiadanie na pytania - Co do przeciwników, jakich możesz spotkać mogą to być zarówno najemnicy, jak i shinobi rodu Uchiha. Jako, że karawana będzie się składała z dwóch wozów spodziewałbym się, że spotkasz kogoś na swoim poziomie, bądź będzie ich nie jedna osoba, a kilka. Z tego powodu, pójdzie z Tobą osoba z wioski Uso - poinformował go krótko, po czym wziął łyk herbaty, spoglądając to na niego, a to na mapę. W międzyczasie wyjął pędzel wraz z atramentem i zaznaczył znakiem "x" szlak, o który chodziło. Następnie wskazał palcem wcześniej poruszoną osadę - To będzie Twój pierwszy cel. Powinni być poinformowani, lecz dla pewności weź ten zwój oraz sam również się pofatyguje, aby Cię tam odprowadzić. Mnie już znają, więc przez to nie powinni Ciebie zaatakować. Zwłaszcza, iż sam teren jest strzeżony, zaś wtargnięcie na jego obszar grozi śmiercią. Dość poważna sprawa, dlatego nie myśl, aby zrobić coś tam głupiego. Możemy być sojusznikami, lecz wojna jest okrutna w swojej istocie - dorzucił poważnym głosem, przeszywając go swoimi złotymi oczyma.

Głos - Mężczyzna z rodu Kaminari

[Anzou]

Posłaniec postanowił skorzystać z oferty złożonej przez Białowłosego. Nastolatek nalał do filiżanki płynu, przekazał ją dla swojego rozmówcy i czekał. Czekał na konkretne instrukcje i odpowiedź na pytanie. Wiedział, że misje wojenne wymagają większych umiejętności, większego skupienia. Tutaj margines błędu jest zdecydowanie mniejszy niż zazwyczaj. Co chwila Anzou kiwał głową by potwierdzić, że słucha. To było istotne. Samo zadanie, które miał wykonać Anzou wydawało się teraz zdecydowanie bardziej klarowne. Młody Kaminari wiedział, że na jego barkach spoczywa ogromna odpowiedzialność. Przejęcie lekarstw i medykamentów może przyczynić się do zdobycia przewagi w konkretnym regionie. Sytuacja w wojnie nie była zbyt ciekawa, ponieważ Uchiha dzielnie się bronili. Nie bez powodu mówi się, że dobra obrona to klucz do sukcesu. Białowłosy obserwował ruch na mapie i kluczowe miejsca, które zaznaczył jego rozmówca. Schował również zwój do plecaka, którego jeszcze nie miał na plecach. Musiał być pewny, że wszystko pójdzie zgodnie z planem.
- Zadanie wydaje się być klarowne. Podsumowując: mam przechwycić wóz z zaopatrzeniem, wyeliminować wroga i dostarczyć go do wioski Uso, w której stacjonują Inuzuka. W razie problemów mam pokazać zwój i być ostrożnym, wiem, że to sojusznicy, jednak nigdy nie można być pewnym jutra. Zasada ograniczonego zaufania.
Na wojnie są jasne i klarowne zasady. Nikomu nie ufać poza sobą. Białowłosy nie będzie sam, liczy na owocną współpracę z członkiem klanu. Młody Shinobi nie może dopuścić do uszkodzenia wozu czy towaru. Jeżeli tak się stanie - jego misja zakończy się w przedbiegach. Sam nie przeniesie tyle, ile potrzeba w wiosce. Ostrożność musi być zachowana. Nastolatek zdjął swój płaszcz, nałożył plecak, a następnie znowu ubrał płaszcz. Był gotowy do drogi.
- Wszystko już wiem. Mogę ruszać. Czyli najpierw do Uso, by spotkać się z osobą, potem na szlak, tak?
Białowłosy chciał tylko potwierdzić jedną rzecz. Jeżeli będzie miał pewność - zwyczajnie ruszy w tamto miejsce. Nie ma co tracić czasu. Uso, miał mapę, widział drogę, więc problemów z dotarciem na miejsce raczej być nie powinno.