Dom Yugena

Awatar użytkownika
Yugen
Postać porzucona
Posty: 301
Rejestracja: 31 maja 2021, o 14:28
Wiek postaci: 20
Ranga: Akoraito
GG/Discord: Angel Sanada#9776
Multikonta: Yue, Koala

Re: Dom Yugena

Post autor: Yugen »

Hahaha, bardzo mądre słowa. Im mniej wiesz - tym jesteś głupszy. To na pewno! Wiedza to przecież wielki skarb tego świata. Dlatego Yugen lubił wiedzieć i lubił poznawać. Lubił się uczyć. Nie miał powalającej pamięci, były pojedyncze, wybitne jednostki posiadające w tym świecie pamięć taką, że zapamiętały wszystko, co zobaczą i usłyszą, ale to... oh, to już były wyjątki.
Ach, właśnie sęk w tym, że łuski z oczu Yugena opadły - w innym wypadku nie miałby takiego spojrzenia na świat. To, co dla Airan było łuskami na jego oczach, było dla niego łuskami na jej oczach. Tu nie było się z czego otrząsać - trzeba się było za to otrząsnąć z naiwnej myśli, że ten świat pozwala łączyć serce z obowiązkiem. Nie pozwalał - i przed chwilą zostało to powiedziane. Dziwna sprawa, co? Żeby byle zwierzę, obce, niosło ze sobą ładunek emocjonalny. A jednak. Gdyby Yugen miał iść za sercem to dobiłby tego dzika. Z litości nad jego losem, żeby nie stał się narzędziem eksperymentu. Tamten dzik był mu wtedy bliższy niż zamazane twarze osób oddalonych o wiele kilometrów. Właśnie dlatego serce czasem grało rytm zdradziecki i próbowało sprawić, by człowiek zboczył z tego, co podpowiadała głowa. To było pozbycie się złudzeń, że zawsze wszystko da się pogodzić. Nie dało się. Może kiedyś nadejdzie taki moment, w którym Hao zmieni co do tego zdanie, ale jak na razie zostało ono ugruntowane i wmurowane wszystkim, co widział, czego doświadczył i czego doświadczał nadal. Co czas przyniesie było jedną wielką niewiadomą. Zmienne, które ciągle się pojawiały, sprawiały, że człowiek musiał stawać na głowie, żeby pogodzić swoje życie z nimi. Nie odpowiedział na te słowa. Czasami milczenie jest odpowiedzią wystarczająco, zwłaszcza, kiedy miało się naprawdę wiele do powiedzenia. Nadzieja... Nadzieja była czysta. Mówili, że to Matka Głupców, ale nie wiedzieli chyba, ile sił potrafiła dodać. Jeśli tylko głupców obejmowała - to chcę się takim stać. Jednym z tych, co mało wiedzą, hę? I mają nadzieję, że kiedyś będą wiedzieli więcej. Nadzieję można było podarować komuś w prezencie. Potrafiła być jak uroczy prezencik w małym pudełeczku i z uroczą wstążeczką, co czeka na kominku przy miniaturowej choince. Obok płonie świeczka, a w całym domu czuć zapach siana i pieczeni. Co jest w prezencie - nie wiesz. Ale czujesz siłę, żeby czekać i cieszysz się nią jeszcze zanim otworzysz. Czasami człowieka czekało rozczarowanie, to prawda. W końcu marzył o czymś innym, sądził, że finisz będzie zupełnie odmienny od tego, co go napotkało. Jednoznacznie nie dało się powiedzieć, czy było warto czy nie. Bogowie pisali naszym życiom różne scenariusze. I tak raz musieliśmy się potknąć, żeby drugi raz zatriumfować.
- Było warto. W przyszłości musimy to powtórzyć. Zacznę dołączać próbne rysunki do listów. - Groźba czy obietnica? Było w końcu mnóstwo rzeczy do pokazania - choć lepiej, by były w bardziej obrazowym stylu pokazane niż to, co wyszło dzisiaj spod ręki Ikigaia. Mnóstwo rzeczy, które mogła tutaj zobaczyć, tak jak i dla nich było mnóstwo cudów do zobaczenia na pustyni. Nie umknęło mu to zawahanie i jednocześnie zdziwienie przed podawaną ręką i dotarło do wilczej głowy, że w końcu na pustyni stronią od tego dotyku, od kontaktu, zwłaszcza tak bezpośredniego. W Sogen też woleli się kłaniać w pas. Właściwie to nie pierwszy raz, kiedy ta wiedza mu umknęła w stosunku do Airan. Chyba to przez to, że nie dawała od siebie takiej aury zamkniętego człowieka, jak sporo przybyszów z pustyni. Być może taki pech, że akurat on i Hao na takich trafiali. A może też kwestia tego, że ogólnie za wiele nie mieli kontaktu z sąsiadami zza granicy. Tak czy siak - błąd popełnioned, ale jak widać wcale nie tak tragiczny, żeby kobietę zrazić. Nawet odpowiedziała gestem, dopasowując się do tutejszych bardziej otwartych zwyczajów.
- Wolałbym nie. Usiądź, proszę, ciesz się powietrzem i herbatą. Nie wypada, żeby gość pomagał gospodarzowi w porządkach. - Bójcie się boga, żeby jeszcze gość pomagał..! Nie, nie, gość ma siedzieć i czuć się swobodnie. Inna sprawa, że czasami nie swobodnie się czujesz, kiedy właśnie pomóc nie możesz. Ale już kultura wymagała pewnych rzeczy, tak i może w tej kwestii u Airan było inaczej, tak tutaj nie było w ogóle mowy, żeby zaproszona osoba coś miała przekładać, unosić czy zanosić. Wszystko dla gościa miało być przynieś i podaj, a jeszcze pozamiataj.
- Zgłodniałaś? Możesz ze mną w tym czasie zwiedzić spiżarkę. Niech się potem Hao głowi, co z tego ugotować. - Yugen tylko pokręcił głową w odpowiedzi, ale machnął dwa razy ręką zaznaczając, że mogą iść, a to nawet dobry pomysł. Zająć czymś Airan, żeby nie musiała tutaj sama pić herbaty.
Reszta dnia minęła spokojnie. Na przygotowaniu obiadu, rozmowach i potem na zabawianiu Karoshiego, który się obudził i znów energia go rozpierała - zgodnie ze wszelakimi zapowiedziami. Uwagi, której Karoshi nie dostąpił od Hao w południe, właśnie postanowił sobie odbić popołudniu. Na szczęście jak nie on to Airan zawsze miała towarzystwo Ikigaia. Ich zabawy były prawdziwym popisem budowania granic. Wyznaczania jej i stawiania różnic między tym, co wolno i tym, czego nie wolno. Karoshi sprawdzał je i rozpychał się bezczelnie. Sprawdzał też, co się stanie, jeśli ją przekroczy. I tutaj nie było kompromisów. Hao pokazywał cierpliwie małemu, że pewne rzeczy można wybaczyć, ale są też takie, których absolutnie robić nie wolno. Przez zabawę do nauki - bo nawet najgłupsze gonienie się po ogrodzie pokazywało, że chociażby trzeba chronić swoich. Ale, och, Karoshi co do tego nie miał najmniejszych wątpliwości. I akurat tutaj nie trzeba mu było zachęty. Nadal warczał na Airan, ale zajęty zabawą z Yugenem, tak samo jak wcześniejz Ikigaiem, zupełnie zapomniał o tym, że jej obecność powinna mu przeszkadzać i że jednak powinien mieć ją na oku - bo przecież nie wiadomo, co ona wyczyniać będzie!
Mały potwór zasnął wieczorem leżąc na kolanach Hao, wtulony w niego nosem. Odniósł go do sypialni i Ikigai z nim tam został, kładąc się razem z nim, kiedy maluch wtulał się w jego ciepłe ciało. Yugen nie zamknął drzwi - zostawił je uchylone, kiedy cicho wrócił do głównego pomieszczenia, w którym teraz płonęły kaganki. Na dworze panowała teraz absolutna cisza. Ten moment, kiedy jeszcze dobrze nie wybudziło się nocne życie, ale to dzienne już pochowało się do swoich schronień. Wyjątkowy czas.
- Jeśli masz ochotę, możemy wziąć wino i udać się na spacer. - Zaproponował. Schował guqin w futerał, przygotował wino i przekąski i udali się na wzgórze. Jednym winem się nie upiją - to i jutrzejszego dnia można ruszyć na całodzienną przeprawę po malowniczych terenach Yusetsu.
[z/t x2]
0 x
Obrazek

N ormality is a paved road:
It's comfortable to walk, but no flowers grow.
- Vincent van Gogh


Bokka - Town of Strangers
Awatar użytkownika
Yugen
Postać porzucona
Posty: 301
Rejestracja: 31 maja 2021, o 14:28
Wiek postaci: 20
Ranga: Akoraito
GG/Discord: Angel Sanada#9776
Multikonta: Yue, Koala

Re: Dom Yugena

Post autor: Yugen »

Było już późno, kiedy Airan i Yugen wrócili ze wzgórza. Minęło wiele godzin, zanim opuścili tamto miejsce i trochę czasu upłynęło, zanim znaleźli się z powrotem w domu, przechodząc pomiędzy malowniczymi polami skąpanymi w blasku księżyca. Pogoda dopisywała, a mimo to było chłodno. Nocny wiatr, który zerwał się mocniejszy, chłostał skórę i targał ubrania. Wspominał o tym, że jeszcze nie tak dawno temu przychodziło mu przeczesywać włosy Zimy i bawić z nią śniegiem, który pryskał spod kopyt końskich, kiedy zaprzęgiem przemierzała świat. Wspomnienia natury zapisane wspomnieniami w umyśle człowieka, który potem wypatrywał kolejnych pór roku. Robił to przynajmniej Hao. Na pustyni w końcu nie mogłeś się cieszyć tym, jak przemijanie pokazywało upływ czasu i jak wskazywało na nieuchronne zmiany. Za to oni mogli obserwować wielkie zmiany każdej nocy. Gdy nagle upał zmieniał się w mróz. W każdym zakątku świata drzemały tajemnice i piękno, które czekało na odkrycie.
Ciężko było mówić o tym, żeby dwie dorosłe osoby upiły się małą buteleczką sake - chyba że miały naprawdę, ale to NAPRAWDĘ słabe głowy - dlatego też nie było żadnego problemu z ewentualnym zjedzeniem czegoś przed snem czy wykąpaniem się w łazience. Ikigai się przebudził - nic dziwnego. Nie dało się tego psa nie obudzić krzątając się po mieszkaniu czy nawet do niego wchodząc. Pies wyszedł tylko kontrolnie do salonu, żeby właściwie już razem z Yugenem udać się na spoczynek. Krzątanie się było ciche, było ostrożne, żeby nie obudzić Karoshiego, który wtulony w większego kompana słodko spał i czasem tylko nogi mu latały, kiedy coś wyjątkowo intensywnego mu się śniło. Wyglądał wtedy jakby biegł przez sen. Może jakby uciekał, jakby było przed czym. Wystarczył wtedy dotyk, przytulenie bliżej siebie i już się kruszyna uspokajała. Kruszyna. Kruszyna jak na to, że przy swoich krewnych byłby wielkości pewnie ich tylnej łapy. A przy innych szczeniakach byłby gigantem. Hao życzył Airan dobrej nocy - choć jeszcze przed nią upewnił się, czy na pewno będzie jej wygodnie, czy czegoś jeszcze nie potrzebuje, bo przecież czy na pustyni śpią na takich matach? Może sypiają tam na zupełnie innych łóżkach? Feng shui nie te czy cokolwiek? Tak czy siak w końcu się pożegnali i Yugen udał się spać. Wtulony w Ikigaia, który robił za poduszkę, z Karoshim pod pachą, uspokojony dniem i w pewien sposób też nim zmęczony. Nie fizycznie. psychicznie. To był ten dobry rodzaj zmęczenia. Nie ten, który wysysa z ciebie całą energię, a ten, po którym możesz spokojnie ułożyć głowę do snu, zamknąć powieki. Nie martwić niczym.
Dom nie był zamykany - ani za dnia ani nocą. Jedynym momentem, w którym dom Yugena był zamknięty był ten, w którym nie było ich w domu. Ich trójki, mówiąc wprost. Wtedy tak. Przynajmniej chroniło to przed przypadkowymi złodziejami wanna-be, którzy ciągle robili pod siebie ze strachu o to, że ktoś ich przyłapie i nie posiadali odwagi na to, żeby niszczyć mienie, a z drugiej strony nie byli takimi profesjonalistami, żeby pokonać zabezpieczenia. A te w domu Yugena nie były zbyt wysublimowane. Ot... zwykłe proste. Niektórzy ninja potrafili tworzyć cały system pułapek - i woleli, żeby ich dom spłonął razem z intruzami, niż żeby ktoś obcy i niepowołany dostał się do środka. W zasadzie to było zrozumiałe. Jeśli posiadasz tajemnice, chcesz je chronić wszelkimi sposobami i jesteś gotowy zabrać je ze sobą do grobu. Yugen w domu takich sekretów nie trzymał, to i wolał, żeby ewentualne skarby zostały zeń wyniesione niż żeby cały dom miał zostać uszkodzony. O tym też uprzedził Airan - że gdyby wstawała wcześniej to niech się nie krępuje - może swobodnie wyjść, albo rozporządzić się w kuchni, jeśli tylko będzie potrzebowała czegoś do jedzenia czy też zechce sobie zrobić herbatę. No i przede wszystkim - żeby nie wahała się ich obudzić, albo jednego z nich. Ikigaia albo jego samego.
Pojęcie ranka bywało natomiast dość mylne. Ponieważ ranek zazwyczaj tutaj oznaczał porę, w której słońce zaglądało przez okna i już rzeczywiście wypadało wstawać. Przynajmniej o tej porze roku, kiedy Amaterasu nie budziła się tak późno i nie szalała o tak wczesnych porach jak latem. Zaś na pustyni... o, tam to inna broszka. To i nic dziwnego, że przyzwyczajony do pewnego trybu funkcjonowania organizm Airan miał zupełnie inny pomysł na "poranek" niż miał go organizm Ikigaia, Hao czy... w sumie Karoshiemu to było jedno. Jak każde dziecko tak i on przepełniony był energią, a chociaż spał jak aniołek to tylko czekał na najmniejszy ruch na krańcu korytarza, gdzie umieszczony był pokój Airan. Tyyylko czekał. Jak satelita z uszami nastawionymi w sztorc. Gdy Airan zaczęła się kręcić tylko podlazł pod drzwi. I czuwał. Czekał. Wyczekiwał. Kładąc po sobie uszy, warcząc cicho. Ikigai nie mógłby tego przegapić - jego ucho od razu stanęło w sztorc, skierowane w stronę odgłosu. Hao też się nawet nie poruszył, chociaż nie dało się tego nie słyszeć. Umysł lekko dawkował i przedzielał informacje przez sito. I kiedy tylko Airan się ruszyła wychodząc z pokoju...
- HAUHAUAHAUAHAUAHUAHUAA! - Raban, jaki narobił Karoshi, skacząc pod drzwiami jak oszalały obudziłby i postawił na nogi chyba nawet martwego. Co dopiero Ikigaia i Hao, którzy absolutnie nieprzytomni unieśli się z posłania, splątani pod kocem, patrząc na małego wariata, który skakał jakby miało nie być jutra.
0 x
Obrazek

N ormality is a paved road:
It's comfortable to walk, but no flowers grow.
- Vincent van Gogh


Bokka - Town of Strangers
Awatar użytkownika
Airan
Posty: 330
Rejestracja: 31 maja 2021, o 23:10
Wiek postaci: 25
Ranga: Akoraito / Rekrut
Krótki wygląd: Dość wysoka, opalona, kruczoczarne włosy do pasa, fiołkowe oczy.
Multikonta: Yukirin

Re: Dom Yugena

Post autor: Airan »

No, nie była to znowu taka malutka buteleczka i przede wszystkim – nie było to sake. Słodycz wina z kolei ukrywała smak alkoholu. Prawdą jednak było to, że rozłożone na taki czas i na dwie osoby nie mógł wyrządzić zbyt wielkich szkód, tym bardziej, że przecież mieli też ze sobą coś do jedzenia. Nie na tyle jednak, by się najeść i zatkać głód, chociaż Airan była przyzwyczajona do tego, że są dni, kiedy nie było co jeść. Daktyle wtedy ratowały – jak zresztą już Yugenowi powiedziała… Dlatego się nie skarżyła, ani nic. Jednak kiedy już wrócili, odrobinę zmarznięci (ale tylko odrobinę, Hibiki była przyzwyczajona i miała przy sobie płaszcz), to nie miała nic przeciwko, by zjeść cokolwiek. Starała się przy tym mimo wszystko zachowywać cicho, bez gwałtowniejszych ruchów, bez głośnych słów, na szczęście potrafiła tak zapanować nad głosem, by był równie miękki co jej charakter. Tak i mówiła po cichu. Chętnie też skorzystała z łazienki, ostatecznie jakby nie było, jeszcze tego dnia była w podróży i choć była bardzo zadbaną kobietą, to kłaść się spać tak po całym dniu bez przepłukania się chociaż… Nie. Nim się pożegnała z Ikigaiem i Yugenem przeszła jeszcze korytarzem kilka razy bardzo skupiona, a zapytana co właściwie robi odpowiedziała, że sprawdza które deski skrzypią i jak stawać, by ich przypadkiem w nocy nie obudzić.
Jeszcze nie wiedziała, że to będzie zupełnie zbędne.
Życzyła im dobrej nocy i zapewniła jeszcze Hao ze dwa razy, że zupełnie nic jej nie potrzeba, że wszystko jest w należytym porządku i żeby się nie martwił, że tak, dokładnie na takich matach śpią i że feng shui jest idealne, i kolorowych snów. Jedyną różnicą było to, że na pustyni lubiono poduszki – ich sporą ilość, czy to w domu czy w restauracjach, gdzie siedziano na podłogach, czy gdziekolwiek indziej – ale jej to do szczęścia nie było potrzebne. Aura tego domu była wystarczająco kojąca, by spokojnie zasnąć, choć przecież to nie był jej pokój i jej łóżko. Tak i zasnęła dość szybko, zmęczona dniem, chociaż było w tym trochę zmęczenia fizycznego. Spała jednak jak dziecko, nie męczona żadnymi koszmarami.
Problem pojawił się tam, gdzie… No w gruncie rzeczy wiedziała, że tak będzie. Ostrzegała Yugena. Miała nadzieję, że tym razem uda jej się pospać choć trochę dłużej, ale niestety jej organizm miał lepszy pomysł, tak i było jeszcze ciemno, kiedy się obudziła. Pokręciła się na posłaniu przez kilka minut, ale w końcu się poddała i po prostu wstała. Ubrała się, nie w spódnicę, a w czarne spodnie i koszulę, na to narzuciła równie czarny szal i wzięła jedną ze swoich opasek, które normalnie nosiła na rękach. Włosy rozczesała, pozwalając by otulały ją niczym jedwab i spięła je tylko z jednej strony - zebrała je spinką, bardzo delikatnym kanzashi tuż nad uchem.
Bardzo po cichu otworzyła drzwi, wystawiając nos na zewnątrz. W tę ciemność, która w jej pokoju nie była aż tak straszna ze względu na okno. Tutaj, na korytarzu, panował jednak półmrok. Nie zdążyła nawet palców stopy wystawić poza drzwi i już rozległo się przeraźliwe szczekanie. Kogo – doskonale wiedziała kogo. Znała już ten szczenięcy szczek czarnej kulki, która chyba tak jak i ona nie mogła już spać. Airan przymknęła oczy, wywróciła nimi pod powiekami, westchnęła cicho i już dała sobie spokój z subtelnością, doskonale wiedząc, że maluch ją słyszy. I wiedząc tez, że musiał już obudzić Yugena i Ikigaia, ale jak na nią, to spokojnie mogli sobie jeszcze pospać.
- Ććććśśśśś, Karoshi – powiedziała w pustą przestrzeń, przechodząc przez drzwi do pokoju, w którym spędziła noc, ale już nawet się nie odwróciła, by zamknąć drzwi. Po co? Nie czuła, by musiała tutaj szukać prywatności, a nawet jeśli, to w tej chwili zupełnie o tym nie myślałam. - Spokojnie, Słodziaku, to sprawa między mną i tobą. Nie krzycz tak. Wypuszczę cię, ale teraz już cicho-sza, zgoda? – wiedziała jedno – Karoshi rozumiał co się do niego mówiło, chociaż nie potrafił odpowiadać ludzkim głosem tak jak robił to Ikigai. I widziała jak się na nią patrzył – jak na wroga numer jeden. Rzecz jasna Airan nie zamierzała się z nim pojedynkować ani nic z tych rzeczy… Jeśli miał się tu wydzierać i cały dom stawiać do pionu, to wolała go zabrać ze sobą na zewnątrz a później… Coś zrobić z tą jego energią. I tak zamierzała potrenować, skoro już się obudziła tak wcześnie… Zastanawiała się nawet, czy później nie zrobić śniadania, skoro będzie już tyle czasu na nogach, ale tymczasem… Tymczasem miała nadzieję, że Karoshi jednak się zastanowi i przestanie się wydzierać. Postawiła też kroki naprzód, dość instynktownie jednak stąpając tak, by nie deptać tych bardziej skrzypiących desek. Nie żeby to miało teraz w czymkolwiek pomóc…
0 x
Obrazek
·
nie przetnie białej ciszy pod chmurą ołowianą
lotu swego nie zniży nad łąki złotą plamą
przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła
jaskółka czarny brylant wrzucony tu przez diabła
Awatar użytkownika
Yugen
Postać porzucona
Posty: 301
Rejestracja: 31 maja 2021, o 14:28
Wiek postaci: 20
Ranga: Akoraito
GG/Discord: Angel Sanada#9776
Multikonta: Yue, Koala

Re: Dom Yugena

Post autor: Yugen »

Rabana jak nie z tej ziemi - i chociaż Ikigai i Yugen potrafili filtrować dźwięki, jakie do nich docierały, wchodzić w półsen, który informował, czy można coś zignorować, czy to skrzypnięcie nie było stałym śpiewem domu, a trzaśnięcie normalnym szumem wiatru, który złamał gałązkę, to nie dało się zignorować i przefiltrować skowytu, jaki Karoshi z siebie wydał. Tak i wielki łeb Ikigaia z postawionymi w sztorc uszami właśnie był skierowany na skoczka przy drzwiach, tak i głowa Hao uniosła się i on sam uniósł się na przedramionach, żeby podnieść swój tułów w górę i spojrzeć z rozkojarzeniem na psa, który tak samo szybko, jak zerwał swoje szczekanie, tak samo szybko zamilknął.
Karoshi aż za dobrze słyszał przemieszczanie się po korytarzu, kilka kroków, ostrożnych, ale szybszych, bez zamykania drzwi jak i słyszał to, że ktoś zatrzymał się za drzwiami. Ale nie byle jaki ktoś! Tak i słyszał słowa. Oj tak, doskonale rozumiał, co się do niego mówi, nawet jeśli z równie dziecięcym zaangażowaniem i zdolnością pojmowania świata. Pojmował go, a jak! Tylko kiedy jesteś dzieckiem wszystko wydaje się o wiele bardziej proste. Słyszał te słowa też Yugen i słyszał je Ikigai, ale zdekoncentrowany Hao nawet nie odezwał się słowem, gapiąc się na całą tę scenę, jaka tutaj miała miejsce, trochę tak, jakby oglądał ją przez sen. To szczekanie nie było alarmujące. To nie było ostrzeżenie - to była złość i frustracja, którą przesiąknięty był kudłacz, co to gotów był wyjść razem z drzwiami z tego pokoju, byle tylko znaleźć się po drugiej stronie - w korytarzu. PRZY NIEJ! W tych wyglądających jak ślepe oczach czaiła się pełna uwaga i gniew skierowany w obcą jednostkę ciągle pałętającą się po jego własnym domostwie. Niedopuszczalne zachowanie! Jego dwójka towarzyszy mogła tego nie rozumieć, ale spokooojnie! Karoshi był sprytny i bystry - on był tutaj od tego, żeby tych słabiaków niedomyślnych obronić! Już on pokaże tej Airan, gdzie raki zimują! Chociaż w sumie to - gdzie zimują raki?
Hao trwał w takim zawieszeniu przez parę sekund, choć wydawało się to wiecznością. Pierwszy z powrotem na posłanie opadł Ikigai. Z ciężkim westchnięciem zamknął ślepia i jego łeb tylko łupnął o posłanie. I Hao powędrował pięć sekund później za nim - tylko o wiele wolniej. Biorąc sobie do serca to, że nie było sensu zrywać się na równe nogi, nawet jeśli gość w dom - pan w dom. Nie o takiej godzinie. Co prawda mógłby być zwarty i gotowy, gdyby tylko sytuacja tego wymagała. Ale - wymagała? Właściwie to nie bardzo.
- Nie wolno gryźć Airan. - Wymruczał tylko Hao, przewracając się na bok i wtulając bardziej w miękkie, jedwabne futro Ikigaia, wsłuchując w jego miarowy oddech, który był lepszą kołysanką od uderzeń serca matki. A w końcu to była też piękna pieśń. Karoshi obejrzał się na Hao, ale ten nie miał okazji już zobaczyć jego gniewnej miny, która była wszystkim, tylko nie zgodą z nim samym. Milczał jednak - i zaraz znowu ślepia wbił w drzwi, które ostroożnie zaczeły się przesuuwaaać... i kiedy tylko się przesunęły to Karoshi wypadł z pokoju jak mały pocisk, przebiegając koło nóg Airan, żeby wyprzedzić ją w korytarzu i wybiec do salonu. Stanął na samym środku, obrócił się przodem do korytarza i do swojego Wroga Numer Jeden i zjeżył cały. Wiele to nie pomogło - nadal był taką samą, czarną kulką. Tylko teraz - bardziej puchatą. Ale umowy dotrzymał! Siedział cicho. W dowód tego, że wszystko rozumiał doskonale.
0 x
Obrazek

N ormality is a paved road:
It's comfortable to walk, but no flowers grow.
- Vincent van Gogh


Bokka - Town of Strangers
Awatar użytkownika
Airan
Posty: 330
Rejestracja: 31 maja 2021, o 23:10
Wiek postaci: 25
Ranga: Akoraito / Rekrut
Krótki wygląd: Dość wysoka, opalona, kruczoczarne włosy do pasa, fiołkowe oczy.
Multikonta: Yukirin

Re: Dom Yugena

Post autor: Airan »

Inaczej skrada się ktoś, kto chce zrobić krzywdę, a inaczej ktoś, kto po prostu nie chce nikogo w domu pobudzić. Inaczej skrada się ktoś, kto ma misję do wykonania, inaczej ktoś kto ostrzegał, że ma problem ze spaniem i że to żaden problem, bo sobie poradzi – żeby tylko wiedzieli i nie zawracali sobie głowy. Tak i właśnie tak „skradała się” Airan, bo przestała natychmiast, kiedy Karoshi zaczął się wydzierać, ale cisza powróciła do jej kroków wtedy, kiedy usłuchał jej spokojnych słów i zamilkł. A w tej ciszy było oczekiwanie – o tak, to również dało się słyszeć.
Stanęła sobie za drzwiami sypialni Yugena, niemalże widząc oczami wyobraźni jak te blade ślepia Karoshiego przewiercają drewniane drzwi i próbują się dostać wprost do jej duszy. Ona teraz też nasłuchiwała – co się dzieje po drugiej stronie, bo niczyjej prywatności nie chciała tutaj naruszać, brońcie bogowie! Tyle, że jak mały szczeniak wydziera się w – powiedzmy to sobie szczerze – środku nocy, to chcesz zrobić wszystko, by reszty śpiących nie pobudzić. Więc zamarli. Karoshi, Airan, Ikigai, Hao… I wtedy usłyszała plaśnięcie i głośne, przeciągłe westchnięcie, z dedukcji został jej Ikigai. Po chwili usłyszała kolejny szmer, a następnie słowa Yugena. Odebrała to jako pozwolenie… Złapała więc za klamkę, nacisnęła delikatnie, aż usłyszała to charakterystyczne kliknięcie i lekko popchnęła drzwi, pomalutku je otwierając, aż Karoshi dosównie wyleciał i przebiegł jej gdzieś pod nogami.
- Śpijcie spokojnie, zajmę się nim – powiedziała jeszcze tylko po cichu do dwójki śpiących i równie cicho te drzwi zamknęła.
Teraz już naprawdę ponownie szła po cichutku, przyzwyczaiła już jednak oczy do półmroku i szło to jako-tako. W salonie przystanęła ledwie na moment, żeby zlokalizować Karoshiego i zrobiła to dość szybko, jako że kulka nieco się „powiększyła”. Z kolei na to rysy Airan wyłagodniały i uśmiechnęła się do niego znowu.
- Idziemy na dwór? Szkoda tu będzie później sprzątać – odezwała się dość pogodnie, pomimo tego, że najchętniej jeszcze by pospała i było ciemno, chociaż nie aż tak jak wtedy, gdy noc była w pełni mocy. Na wschodzie widać było bardzo powoli szarzejące niebo, ale do świtu był jeszcze kawałek… - …coś ci pokażę. Ikigai będzie ci później zazdrościć – powiedziała jeszcze i ruszyła przodem przez salon, żeby dotrzeć do drzwi wejściowych i rozsunąć je, wpuszczając do środka chłodny powiew przyszłego świtu. Przeszła na zewnątrz na taras, nabrała głębiej powietrze w płuca i zsunęła drzwi na tyle, by w razie czego Karoshi mógł z powrotem wejść do środka, jeśli miałby taką ochotę, a jednocześnie by nie wpuszczać do wewnątrz całego tego chłodu przez cały czas. - Wiesz, Karoshi, jakbym chciała tobie, albo im coś zrobić, to bym się tak nie fatygowała – położyła dłoń na opasce, którą wyciągnęła właśnie z kieszeni. - Z Hao znamy się kilka lat, pomogłam im się wydostać z masakry na pewnej wyspie – kucnęła na ziemi, na mokrej od rosy trawie i impuls chakry popłynął przez pieczęć, wysypując żelazny piasek prosto na trawnik, przeorany wcześniejszymi harcami Słodziaka z Ikigaiem i Yugenem. Smoliście czarny, żelazny pył pokrył trawę i wyglądał w tej scenerii jednocześnie dziwnie i niepozornie. I gdyby nie to, że niebo powoli robiło się szare, a nie byli w ciemnej nocy, to w ogóle nie byłoby go widać. - Chcesz zobaczyć co to jest?
0 x
Obrazek
·
nie przetnie białej ciszy pod chmurą ołowianą
lotu swego nie zniży nad łąki złotą plamą
przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła
jaskółka czarny brylant wrzucony tu przez diabła
Awatar użytkownika
Yugen
Postać porzucona
Posty: 301
Rejestracja: 31 maja 2021, o 14:28
Wiek postaci: 20
Ranga: Akoraito
GG/Discord: Angel Sanada#9776
Multikonta: Yue, Koala

Re: Dom Yugena

Post autor: Yugen »

- Obudź mnie w razie czego. - Wymruczał Yugen, kiedy drzwi były otworzone i uniósł jeszcze dłoń w kierunku... no niby w kierunku, z którego dobiegał głos, ale nawet nie otworzył oczu. Nie próbował zlokalizować dokładnie źródła dźwięku za pomocą oczu - zdał się na słuch. To raczej wystarczyło. W powietrzu nie unosił się żaden obcy zapach, wszystko trwało w normie. Nie było powodu do podnoszenia alarmu, kiedy na terenie nie było wroga. Miał na uwadze to, że Karoshi był mały, wielu rzeczy nie rozumiał, a powierzanie go, jakby na to nie patrzeć, obcej osobie nie było najlepszym pomysłem. Obcej - ano właśnie. Ciągły mankament, który krążył wokół nich. Niby obcy, a niby znający się dobrze. Bardzo dobrze. Na pewno też bardzo dobrze ze sobą dogadujący. To obniżało pojęcie tego, co się powinno, a czego nie powinno robić z takim gościem. I mam tutaj na myśli środki zaradcze i środki bezpieczeństwa. Chociażby z tego, czy dziecko powierzać innym rękom czy też nie. Myślisz, że przecież wiele osób wynajmowało nawet opiekunki - co to za problem? A nawet jeśli mały to Karoshi daleko było do bezbronnego, ludzkiego dzieciątka. A takowymi były ludzkie dzieci. Ninkenowe również - na początku przecież były ślepe, nie były w stanie chodzić, ale błyskawicznie to opanowywały. Zależy jeszcze, do kogo trafiły. Ikigai był całkowicie bezbronny, niemal całkowicie, ale już jego siostra, kiedy dołączyła do ich drużyny, mogła cieszyć się siłą od samego początku. Karoshi zaś... on przeskoczył kilkukrotnie co poniektóre ninkeny, o małych nie wspominając. I nie był całkowitym szczeniakiem - cholera wie tak naprawdę, ile miał, czy to wygłodzenie sprawiało, że był mniejszy, na pewno nie miał ponad miesiąca. Ale też miał wystarczająco, by zasuwać tak, jak robił to teraz. I takim sposobem Hao nawet nie zastanowił się nad tym, czy powinien. Po prostu zaufał. Tak samo się nie bał, że Karoshi coś na poważnie zrobi jej. I wiedział, że kto jak kto, ale Airan poradzi sobie z tym urwisem.
Takim sposobem, nim wstało jeszcze słońce, dwójka śmiertelnych wrogów stanęła naprzeciw siebie w ciemnym pokoju. Nie w samo południe, a nim nastał poranek. Między nimi tylko cisza i niebezpieczna przestrzeń. Znaczy - bezpieczna. Bo dopóki dzieliła ich odległość to na pewno było bezpiecznie. I myślał o tym osobnik walczący w zwarciu. Stojąc naprzeciwko osoby, która walczyła na średni dystans. I oni byli na średnim dystansie. No. NOO. Sens. S.E.N.S.
Temu i trzeba się było jeżyć, co by być większym, a jak jesteś większy to jesteś bardziej przerażający, a jak jesteś bardziej przerażający, to przeciwnik wie, że ma się ciebie bać, a jak ma się ciebie bać, to może ulegnie już w pierwszej chwili, zanim będzie walka! To były pierwsze tygodnie życie małego gówna, ale ninkeny dorastały, tak i dojrzewały, o wiele szybciej niż ludzie. Błyskawicznie wręcz - by być przygotowane na przyswojenie świata wokół i treningów razem z nimi. Tylko że jak ci mówią, że tutaj nie ma istot przekupnych, w tym domu (ktoś tak mówił?) to kłamią. Oo, jakie to było kłamstwo! Ogon Karoshiego od razu się zmniejszył, kiedy zobaczył że wróg nie podejmuje walki... nie, wróć. Zmniejszył się, kiedy usłyszał, że można iść na dwór! O tej godzinie! Aż spojrzał w kierunku drzwi - ale na sekundę! Bo zaraz jego ślepia były znów na Airan! Podejrzaaneee... Czy to było zaproszenie do... ostatecznego starcia?!
Airan ruszyła przodem, a Karoshi skacząc susami za nią. Wypadł na trawnik przebiegając koło jej nóg w tych skokach jak sarenka i skoczył na trawę, żeby się na niej położyć i przeturlać raz i drugi. Tak żeby Hao wstał i na pewno musiał się nim znowu zająć. Poranna rosa była obecna wszem i wobec, pokrywała trawę i rośliny, sprawiając, że była mokra. Mgły wisiały jeszcze na polach. Ułożył się dopiero z uwagą unoszą łeb i patrząc na Airan, kiedy ta dalej zaczęła do niego mówić. I szczeknął krótko, kiedy powiedziała o fatygowaniu się. Przekrzywił łeb na następne słowa, zamierając. I zerwał się na równe łapy dopiero kiedy czerń zaczęła pokrywać trawę wokół.
- HAUHAUAHUAHAUAHA! - Rozległo się znów, ale tym razem krótsze, kiedy szczeniak jak szalony zaczął skakać z boku na bok, jeżąc się znów - tym razem na nowo odkrytego wroga. NA ZIEMIĘ!
0 x
Obrazek

N ormality is a paved road:
It's comfortable to walk, but no flowers grow.
- Vincent van Gogh


Bokka - Town of Strangers
Awatar użytkownika
Airan
Posty: 330
Rejestracja: 31 maja 2021, o 23:10
Wiek postaci: 25
Ranga: Akoraito / Rekrut
Krótki wygląd: Dość wysoka, opalona, kruczoczarne włosy do pasa, fiołkowe oczy.
Multikonta: Yukirin

Re: Dom Yugena

Post autor: Airan »

Yugen mógł usłyszeć tylko bardzo cichutki chichot Airan, kiedy przymykała drzwi do jego sypialni. Ona miałaby sobie nie poradzić? Bogowie, uchowajcie, jeśli ktoś miał sobie poradzić, to właśnie ona! Nie wiem co musiałoby się stać, by nastał ten „w razie czeg” i musiałaby walnąć z piąchy w drzwi pokoju, by postawić dwójkę śpiących starych na nogi. O nie nie nie. Jeśli ktoś miał sobie poradzić z tym energicznym maluchem, to była to właśnie Airan. Tak i dlatego był ten chichot – żeby sobie nie zawracał głowy, nawet jeśli to był jego maluch, bo ona go otoczy profesjonalną opieką. Nie była żadną opiekunką, ani wynajętą, ani nic z tych rzeczy, proszę sobie nie myśleć! Po prostu… To wychodziło naturalnie. Jedni śpią, jedni nie… Dzieciakowi jakoś trzeba było zapewnić rozrywkę, a czarnowłosa nie miała absolutnie nic przeciwko. Mały Karoshi ją absolutnie rozczulał. I wiesz co, Yugen? A w ogóle to dobranoc.
Może rzeczywiście było to dziwne, tak pozwolić obcej-nie-tak-obcej kobiecie roztoczyć opiekę nad tak cennym malcem, członkiem rodziny. Może nie powinien spuszczać go tak całkowicie z oczu – wcześniej miał na niego oko albo on sam, albo Ikigai. Zawsze ktoś, komu ufał bezgranicznie. A teraz… Cóż. Teraz była to Airan, którą znał tylko listownie i którą ledwie wczorajszego dnia zobaczył po kilku latach na oczy. Nawet jeśli tak dobrze się dogadywali, nawet jeśli i ona czuła się tutaj nad wyraz swobodnie, bo zacierało się to wszystko mocno, no to… Może się nie powinno. Może ktoś mądry widząc to z boku zwróciłby Yugenowi uwagę, że głupio robi i niepotrzebnie ryzykuje… Ale… No właśnie, i ona też miała problem w tym, by złapać co powinna a czego nie. Inna sprawa, że jej intencje były całkowicie czyste i prędzej siebie by naraziła, niż pozwoliłaby by coś się Karoshiemu stało.
Odpowiedziała kiwnięciem głowy na krótkie szczeknięcie szczeniaka, na tę ich rozmowę, w której ona mówiła, on odpowiadał – nie miała pojęcia co dokładnie miał na myśli, ale się domyślała. Że zrozumiał jej odpowiedź. I z uwagą oglądał co ona tam majstruje. Czarny pył rozsypał się po podłożu w małych ziarenkach, Karoshi znowu się rozszczekał na to dziwactwo, a Airan roześmiała.
- To czarny piasek, Karoshi. Zobacz – nadal kucając sięgnęła dłonią do piasku, zacisnęła pięść na garści, uniosła ją w górę i poluźniła palce, pozwalając, by wysypał się na swoje poprzednie miejsce na trawniku. Zachowywał się dokładnie tak samo jak każdy inny zupełnie suchy piasek, przesypywał się jak ten w klepsydrach z cichym szumem. Różnił się jedynie tym, że był… No czarny. Sięgnęła dłonią raz jeszcze po kupkę piachu i powtórzyła gest, patrząc przy tym na Karoshiego, z tą różnicą, że tym razem uniosła dłoń wyżej, by piach miał dłuższą drogę do tego, by przesypać się na trawę.
Leciał, leciał, leciał. Ziarenko do ziarenka… Lecz nim dotknął trawy, delikatnie poderwał się w górę. S a m. W lekkiej fali, jak na spokojnym morzu. Powoli. W górę, w dół, znowu w górę, zbijając się w malutkiego węża, który niczym latający smok, taki bez skrzydeł, pomaluuutkuuu okrążył w ten falujący sposób Airan, a następnie zniżył lot i okrążył też Karoshiego, nim przegrupował się na kilka czarnych, całkiem dużych jak na nie ciem, do których dołączyły jeszcze trzy z piasku, który leżał rozsypany na ziemi. I tak latały sobie nad trawką, niezbyt wysoko i niezbyt szybko.
  Ukryty tekst
0 x
Obrazek
·
nie przetnie białej ciszy pod chmurą ołowianą
lotu swego nie zniży nad łąki złotą plamą
przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła
jaskółka czarny brylant wrzucony tu przez diabła
Awatar użytkownika
Yugen
Postać porzucona
Posty: 301
Rejestracja: 31 maja 2021, o 14:28
Wiek postaci: 20
Ranga: Akoraito
GG/Discord: Angel Sanada#9776
Multikonta: Yue, Koala

Re: Dom Yugena

Post autor: Yugen »

Odpowiedzialność człowieka do opieki nad słabszymi i mniejszymi istotami była sprawą bardzo trudną i zarazem ciekawą. Odpowiedzialność rodzicielska - ot co. Kiedy opiekujesz się dzieckiem automatycznie uczysz się myśleć inaczej. Uczysz się myśleć za to dziecko, bierzesz pod uwagę wszystko, czego ono nie było w stanie. Ponieważ to było ułomnością dzieci, że nie myślały zazwyczaj perspektywicznie. Była chwila obecna, ale nie konsekwencje tych chwil. Nie jesteś w stanie przekazać takiemu bąblowi całej mądrości świata w pigułce. Dlatego starasz się je chronić. I znów - nie przed wszystkim zdołasz. Musi być parę potłuczonych kolan czy obdartych rąk, żeby zrozumiało, że pewnych rzeczy robić nie powinno. Albo kilka poparzeń, zanim zrozumie, co jest wrzątkiem i na co należy uważać. I może rzeczywiście pojawiłby się ktoś, kto wytknąłby nieodpowiedzialność Yugenowi, który tak słodko i smacznie zasnął ponownie. Ale nie zrobił tego Ikigai. Jego ślepia były otworzone i nasłuchiwał. Oddychał swobodnie, powoli, pozwalając swojemu towarzyszowi wdrożyć się ponownie w sen, żeby go nie rozbudzić. Wsłuchiwał się w ciche kroki na korytarzu i w słowa, jakie były wymieniane. W tupot malutkich nóżek, które stawiał Karoshi, starając się być tym naj, tym super, tym obrońcom, chociaż nie było tutaj przed kim bronić. Tak i słuchał ostrożnych i powolnych kroków Airan. Czy to po to ćwiczyła w nocy? Przed pójściem spać? Żeby teraz cały parkiet był jej - bez żadnych fałszywych ruchów? Niebezpieczna rzecz. Ta kobieta naprawdę była bardzo bystra. Mimo tego, że to Yugen był tym, który o wiele więcej mielił ten świat w swoich myślach, to też on był tym najbardziej ufnym z całego towarzystwa. A Ikigai... Ikigai miał zawsze odrobinę zwątpienia. I kiedy przychodziło do decyzyjności, co się powinno, a czego nie powinno, to w przypadku zostawiania Karoshiego samego - wybierał posiadanie go na oku. Na razie jedynie trzymał ich "na słuchu".
Czarny piach? - z Karoshiego wydobyło się ostatnie "woof" przez ledwo otworzoną paszczę. O jaki teraz był wielki, jaki zjeżony! Ciągle wyginając grzbiet w górę zbliżył się do tego tałatajstwa, które zostało przedstawione jako czarny piach - ciekawskość tutaj przez moment zwyciężyła. Takim sposobem jego nozdrza pracowały, kiedy przybliżał je do nowej ciekawostki. I prychnął, gdy zapach metalu dotarł do jego nosa. Kłapnął szczęką w powietrzu, chociaż bogowie wiedzą, co to miało oznaczać. Wyraz niezadowolenia z odczutej woni? Coś koło tego. Ale przez to kłapnięcie, ten gwałtowny ruch, prawie zanurzył nochala w tej czerni, więc i gwałtownie odskoczył do tyłu, a potem raz w lewo, drugi raz w prawo. Te nagłe ruchy miały chyba być jakimś zmyleniem przeciwnika! Nowego! Drugiego już! Czarny Piasek! Wróg publiczny numer 2! Dwoili się i troli ci przeciwnicy, ale to niiic! Karoshi zamierzał pokazać swoją dominację nad każdym z nich! I każdy po kolei - czyli zaczynamy od tego najmniejszego. Tak, od najmniejszego! Airan mogła... poczekać! Za to wypuszczenie na dwór no i pokazała drugiego wroga. Ten Czarny Piach to nie przelewki, pojawiał się znikąd! Trzeba było na niego uważać. Pewnie przechodził pod ziemią! Czarna kulka skoczyła na piach, wpadła w jego środek i zaczęła wściekle, zgodnie ze swoją błyskotliwą myślą, kopać w ziemi! Żeby dobrać się do źródła! A kichał przy tym co rusz!
- HAU! HAU! - Teraz już szczeknięcia były pojedyncze. I zamarły, kiedy piach zaczął się wznosić w górę, wyyyżej i wyyyżej... - HAUHAUAHAUHAU!!! - Karoshi okręcił się wokół własnej osi w podskokach, jakby chciał dorwać własny ogon i na końcu wybił w górę jak kauczk! Skoczył prawie metr w górę i klapnął paszczą, próbując w nią złapać ulatującego i uciekającego Wroga Numer Dwa! Ucieka! Przede mną! Tchórz! A to "tchórz" prezentowało się w: - HAUHAUHAUHA! - I kolejnym obrocie, kiedy piach zamienił się w węża. Wąż dookoła Airan - a Karoshi za nim! Jak wścieknięty! Jakby zapomniał, że umawiał się tutaj na prywatną rundkę pojedynku z Airan, bo zamierzał ją wyjaśnić raz na zawsze! Albo ona - albo on! Nie, teraz to już tak nie grało! Łap go Airan bo ucieka! - Krzyczał Karoshi do Airan. A utożsamiało się to w kolejnym: - HAUHAUHAU!
0 x
Obrazek

N ormality is a paved road:
It's comfortable to walk, but no flowers grow.
- Vincent van Gogh


Bokka - Town of Strangers
Awatar użytkownika
Airan
Posty: 330
Rejestracja: 31 maja 2021, o 23:10
Wiek postaci: 25
Ranga: Akoraito / Rekrut
Krótki wygląd: Dość wysoka, opalona, kruczoczarne włosy do pasa, fiołkowe oczy.
Multikonta: Yukirin

Re: Dom Yugena

Post autor: Airan »

Byłaby bardzo zaskoczona, gdyby Yugen i Ikigai tak po prostu jej zaufali. Tak szybko. Tak bezwarunkowo. Tak w przypadku takiego Skarbu, jakiego mieli na swoim wychowaniu, a jakim był Karoshi. Ja ich miejscu pewnie chciałaby zaufać, ale byłyby pewne bariery, przynajmniej na początku – mimo wszystko. A może nie ufali – może to zaufanie było bardzo ograniczone? Tego nie wiedziała i tak naprawdę wcale się nad tym w tej chwili nie zastanawiała, bo miała na głowie bardzo atencyjnego psiaka, którego trzeba było nauczyć tego i owego, a przy okazji zająć go tak, by zużył swoją energię na hasanie po trawce i wybawił, bo przecież na tym polegało dzieciństwo.
- Uważaj, nie wdychaj tego – powiedziała jeszcze, kiedy malec zbliżył się do piasku zanadto. Nie to, by to było jakieś niebezpieczne, ale na pewno nieprzyjemne, kiedy przypadkiem wsadziło się nochal w piach i wciągnęło powietrze. Obrzydlistwo. Jakby to było coś niebezpiecznego, to by tego w życiu nie pokazała szczeniakowi, taka prawda. - Pff, no co. Nie widziałeś nigdy piasku? – zapytała uśmiechnięta i ten uśmiech dało się słyszeć w jej głosie. - Po tym się chodzi, wiesz? Tak normalnie. Jak po ziemi. Albo po trawie. Tylko się przesypuje, dlatego jest trochę trudniej – powiedziała do niego, pomijając tylko część o kolorach, bo to było teraz najmniej ważne w tym wszystkim. Bo zaraz uniosła wyżej brwi, kiedy Karoshi odskoczył jak sarenka do tyłu, w lewo w prawo… Ale nie wyglądało na to, by coś mu się stało… Chwilę później już skoczył na kupkę czarnego piachu i kopał – kopał w ziemi jak wściekły! Rozkopując piach na boki i kichając, bo pewnie go wdychał. Na to Airan tylko się roześmiała dźwięcznie, pozwalając, by część piasku w formie węża przepłynęła obok, później te ćmy… A Karoshi szczekał! Szczekał! Ale ona go nie rozumiała ani trochę. Wyprostowała się za to i obserwowała malca, uśmiechając się wcale nie pod nosem, a po prostu tak szczerze, wesoło, kiedy biegał, skakał, kłapał buźką i ogólnie próbował dogonić piasek, który specjalnie dla niego nie leciał jakoś szybko – ale jednak na tyle, by jednak czuł radość z pogoni.
Pozwoliła, by dogonił chmarę ciem, by na nie skoczył, by rozpierzchły się pod jego dotykiem i rozpłaszczyły na ziemi, gdzie je dorwał. Bo przecież mu się udało! Złapał je! Pozwoliła mu też trochę się pocieszyć z wygranej, nim z kupy piasku, którą rozkopywał wcześniej, wyłonił się kolejny zwierzęcy kształt – tym razem czarny, nieduży kot, z puchatym ogonkiem, który wyzywająco pomagał tymże ogonem do Karoshiego, czekając aż ten wzbije się w pogoń za nim, by na tych swoich piaskowych nóżkach uciekać przed nim po trawniku, w linii prostej. Airan tylko lekko podbiegła za nimi, bo kot z czarnego piasku miał okrążyć dom. Ot… Taka tam rozgrzewka dla Karoshiego i dla niej.
  Ukryty tekst
0 x
Obrazek
·
nie przetnie białej ciszy pod chmurą ołowianą
lotu swego nie zniży nad łąki złotą plamą
przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła
jaskółka czarny brylant wrzucony tu przez diabła
Awatar użytkownika
Yugen
Postać porzucona
Posty: 301
Rejestracja: 31 maja 2021, o 14:28
Wiek postaci: 20
Ranga: Akoraito
GG/Discord: Angel Sanada#9776
Multikonta: Yue, Koala

Re: Dom Yugena

Post autor: Yugen »

Och tak, Ikigai w bezruchu słuchał. Nie w napięciu, oj nie. Brak zaufania a ostrożność - czy to na pewno dwie różne sprawy? Drugi człowiek może poczuć się zdradzony, oszukany. Twoją niepewność i poczucie tego, że po prostu chcesz mieć dziecko na oku potraktuje jako: no wiesz, nie ufasz mi..? Na płaszczyźnie ułożenia uczuć w czysto logicznym szyku właściwie wychodziło na to samo. Potrzeba zrodzona z niepewności, sprawiająca, że nie możesz się skupić i nie możesz zasnąć, dla której musisz się w końcu poddać temu odczuciu, wstać i pójść sprawdzić, co takiego z tym dzieckiem się dzieje. Wiesz, że jest w dobrych rękach, ale czyje ręce są tymi naprawdę zaufanymi? Tylko ręce rodziny. Matka, babcia, brat. I to właściwie tylko i wyłącznie wtedy, kiedy przez trudy życia zdążyłeś się nauczyć, że naprawdę możesz na nim polegać. W tak newralgicznym temacie zbyt łatwo zrujnować całe zaufanie. Za łatwo coś spieprzyć, bo wypadki chodzą po ludziach, ale jak to potem wytłumaczyć? Chwila nieuwagi - i mogło się stać coś naprawdę nieprzyjemnego. Ikigai uśmiechnął się pod nosem, kiedy słyszał to nawoływanie i wściekłą potrzebę złapania czegoś - nawet nie wiedział czego. Ale to nie ważne. Może Airan właśnie pokazywała małemu swoje bronie. Ale ile złości w jego piersiach było..! Miał głębokie wrażenie, że ten szczeniak wyrośnie na takiego, który nie będzie przed nikim schylać głowy. Na takiego, od którego pomruku będą się jeżyły włosy na karku. Oby tylko spadło mu trochę nerwów, oby tylko jego gniew udało się przekłuć w coś lepszego i cieplejszego... pewnie nigdy nie uda się tego zrobić do końca. To trwało i było w nim. Mogli tylko próbować i proponować mu zamienniki. Jego krew była gorąca. Ale to nie mogło wyglądać tak, że będzie agresywny w stosunku do wszystkich wokół. To się zmieni - na pewno. Potrzeba tylko trochę czasu. Najpierw na ułożenie spraw między nimi, potem - cała reszta świata.
Nie wdychać? Nie wdychać? Ale jak to - nie wdychać! Przecież wszystko trzeba było wąchać! Tak jak wszystko trzeba było słyszeć i pracować na wszystkie strony świata uszami, żeby czasem niczego nie przegapić! Ze złością wydobyły się kolejne "woof, woof" z płuc Karoshiego po tym pouczeniu, brakowało jeszcze żeby z frustracją marszczył gniewnie brwi. Taką minę miałby gdyby był prawdziwym dzieckiem - małym chłopcem, który próbował się tutaj kłócić ze swoją nową koleżanką swoim Wrogiem Numer Jeden. Natomiast nie dało się zaprzeczyć, że naprawdę źle pachniał ten czarny piasek, że niby taki sam jak ziemia? Czy coś takiego? Pachniał jak stal - jak te kunaie czy shurikeny, które Hao chował po torbach i chyba nawet ich nie używał. No, przynajmniej on nigdy nie widział, żeby po nie sięgał i ich używał. A ona tutaj o - taki shuriken... nie-w-pigułce. Jak... mąka! Bardziej jak mąka, niż jak piasek, ooo, Karoshi był spryytny, nie da się tutaj oszukać! Hao mówił, że mąkę robi się ze zboża i potem robi się chleb. To pewne to robiło się z... kunai i potem... robiło się piasek! O! Nie! Potem robiło się o bogowie! WĘŻE! Te węże się przecież nie przesypywały! Znaczy te ćmy! No goń je!!! Ale ona nie goniła! No stała tam i się uśmiechała! Czemu mnie nie słuchasz! Karoshi nie mógł się jednak zatrzymać i porozmawiać z nią, bo miał swoją poważną robotę do wykonania i świat do uratowania. Takim właśnie sposobem dumny drapieżnik dorwał swoją ofiarę. Z brudnymi łapsami i odrobiną pyska od rozkopanej ziemi, mokry, ale jaki zadowolony! Jaki dumny! Jak uniósł wysoko łeb! Oto pokonany potwór! A nawet - potwory! Obrócił się w kierunku Airan. Patrz, wrogu! Tak to robię! Uniósł wysoko łeb, stając na szeroko rozłożonych nogach. I już miał do niej tuptać z powrotem! Już miał rzucać wyzwanie... kiedy... stało się..!
Karoshi aż padł na trawę brzuchem, patrząc na to z niedowierzaniem. Nie może być. A jednak! Z kupy rozkopanego piachu wyłonił się kot! Bezczelne, wredne stworzenie! Piasek - nie kot. Czyli jednak teoria była prawdziwa... PIASEK WYRASTAŁ Z ZIEMI, tylko on nie zdążył się do niego dokopać! Karoshi przeszedł kawalątek jak prawdziwy asasyn czający się wśród cieni. Przepełzając brzuchem po trawie. Z uniesionym dupskiem. Jak kot, który czai się na... kota.
Ikigai w tym czasie też swoje dupsko podniósł, powolutku, ostrożnie, przesuwając pyskiem Hao, żeby ten przesunął się na ziemię, łapiąc za koc, by go nakryć i odsunął sobie drzwi, żeby wyjść na korytarz. Zamknął je za sobą - a jakże! Żeby wyjść do salonu, a tam, w tym mroku, usiąść w progu i spojrzeć na całą rozgrywaną tutaj scenę.
0 x
Obrazek

N ormality is a paved road:
It's comfortable to walk, but no flowers grow.
- Vincent van Gogh


Bokka - Town of Strangers
Awatar użytkownika
Airan
Posty: 330
Rejestracja: 31 maja 2021, o 23:10
Wiek postaci: 25
Ranga: Akoraito / Rekrut
Krótki wygląd: Dość wysoka, opalona, kruczoczarne włosy do pasa, fiołkowe oczy.
Multikonta: Yukirin

Re: Dom Yugena

Post autor: Airan »

Tak naprawdę, to Airan nie miałaby nic przeciwko temu, by Hao albo Ikigai ich doglądał. Bo jest właśnie tak – ona nie była ich rodziną, a dawno nie widzianą znajomą. I nawet jeśli pomagała im przeżyć w Kami no Hikage, to przecież przez te wszystkie lata mogła się bardzo zmienić. Nawet, jeśli nic na to nie wskazywało, albo raczej – jasne, zmieniła się, ale to nie była zmiana o sto osiemdziesiąt stopni, a po prostu zwykłe ludzkie dojrzewanie. Więc może i jej zachowanie i wszystko jaka była sugerowało, że właśnie się nie zmieniła pod tym względem jednak mimo wszystko, kiedy opierasz to tylko i wyłącznie na opinii po jednym dniu to… Cóż. Można było tak wiele zyskać, a można było też się bardzo przejechać. A Hao i Ikigai już się przejechali – na tej całej Hotaru, na którą to Airan miała się złościć w zamian Yugena, skoro sam nie potrafił. Prawda była taka, że nie była ich rodziną, nie była osobą, którą znali na wylot latami, nie była nikim takim, komu niby powinno się tak bardzo ufać… A jednak nie działo się tutaj przecież nic złego. Airan tłumaczyła coś szczeniakowi, pokazywała mu to i owo, on nie warczał i nie krzyczał na nią, a na tę całą nowość i…
I zabawa trwała. Złość w płuckach szczenięcia nie była już skierowana na nią, tyle wiedziała, bo nie do niej był zwrócony kiedy szczekał, a do tych zwierzęcych tworów, które za pomocą jej woli się tutaj tworzyły i trzymały w jednym, ale zupełnie niezbitym kształcie – to było bardziej jak taka piaskowa chmurka o kształcie, coś pustego w środku, a nie skompresowany piach, twardy jak nie wiadomo co. To było tylko i wyłącznie dla zabawy. Airan nie goniła niczego i nikogo, stała tam, patrząc na to co zrobi Karoshi i pilnując go, by nie zrobił niczego dziwnego albo niebezpiecznego – głównie to dla siebie. Bo kto wie co tam malcowi przyjdzie do głowy… Zresztą była przecież bezbronną Maji, mały Słodziak musiał ją bronić przed tymi strasznymi piaskowymi zwierzakami!
- Udało ci się! – pochwaliła malucha, kiedy dumny z siebie dorwał te ćmy, nim jeszcze piaskowy kot zaczął go prowokować do pościgu. Uważała, że młode umysły należy nagradzać – jeśli nie nagrodą materialną, to choćby dobrym słowem, to utrwalało dobre zachowania. Nie chciała go rzecz jasna wychowywać, nie chciała się wciskać pomiędzy wódkę i zakąskę (czyli pomiędzy Yugena i Ikigaia), tym niemniej, zaprzepaszczać ich starań też nie zamierzała. Ach no, była kobietą i to dosyć miękką w obyciu, jak było zresztą widać, a do tego szczeniaka miała wyraźną słabość…
Koci ogon zamachał do Karoshiego bardzo prowokacyjnie, jeszcze wtedy, kiedy ten się starał do niego podkraść.
- Karoshi – szepnęła do niego, próbując się nie roześmiać, widząc tę całą scenę. - Tyłek niżej, bo cię zauważy – mruknęła, ponownie kucając, nieco z tyłu i jednocześnie z boku, mając oko na to, co robił malec i rzecz jasna kontrolowany przez nią kot, który po chwili obrócił głowę, że niby zauważył wystającą dupę Karoshiego, i wystrzelił do przodu jak strzała. Airan tylko kątem ucha usłyszała poruszenie u progu, i gdyby nie to, że słyszała, to pewnie w życiu by nie zauważyła tego ciemnego kształtu, który teraz siedział w progu i obserwował całą scenę. Na moment tylko spojrzała w tamtą stronę, bo zaraz jednak jej spojrzenie było na Karoshim i na uciekającym koteczku.
  Ukryty tekst
0 x
Obrazek
·
nie przetnie białej ciszy pod chmurą ołowianą
lotu swego nie zniży nad łąki złotą plamą
przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła
jaskółka czarny brylant wrzucony tu przez diabła
Awatar użytkownika
Yugen
Postać porzucona
Posty: 301
Rejestracja: 31 maja 2021, o 14:28
Wiek postaci: 20
Ranga: Akoraito
GG/Discord: Angel Sanada#9776
Multikonta: Yue, Koala

Re: Dom Yugena

Post autor: Yugen »

Był czas na żarty i czas na bycie poważnym, to wiedział każdy na tej parceli. Tak samo można było powiedzieć o wychowywaniu - że przecież należy podzielić naukę z zabawą, żeby dziecko wiedziało, kiedy może odpocząć. BŁĄD! Teorii wychowawczych było wiele, a wszystko to dlatego, że bierzesz poprawkę na własne dzieciństwo, nie chcesz powielać błędu rodziców, chcesz być dla swojej pociechy lepszym człowiekiem. Czy tam... lepszym wilkiem. Jak masz dwóch ojców to właściwie ciężko też mówić o synku mamusi tatusia czy mamusi, oh well. Plus był taki, że to Hao był tym trzymającym komendę, więc Ikigai mógł pozwolić sobie na troooszkę więcej luzu. Troszkę, bo tutaj wchodziła wspólnie dobrana filozofia - że jeśli możesz uczyć się przez zabawę, to po co w ogóle starać się to robić inaczej? Okej, czasami należało - kreślić granicę i pokazywać, co wolno a czego nie wolno. Tak jak Hao nie robił sobie żartów, kiedy ten mały wampir go ze złości gryzł. I tak jak Ikigai nie pozwalał mu tego robić. Czy jak to, że nie pozwalali mu niszczyć przedmiotów albo mebli. Tej nauki ciężko było nabyć podczas zabaw, bo wymagało powiedzenia jasnego "nie wolno". Kiedy jednak mówiliśmy o tym, co robiła tutaj Airan - to właściwie idealnie wpasowała się w wyznawaną tutaj filozofię i zamiast wpychać pomiędzy to stanęła obok. Co racja to racja jednak, nikt nie powinien pouczać czyjegoś dziecka, bo może naprowadzić go na zły tor w poważnych sprawach. Takich jak dyktowanie tego, co wolno a czego nie wolno - prywatna sprawa, jak ktoś wychowuje swoje dziecko. I niestety wliczało się to w to, kiedy robiono mu krzywdę. I mam tu na myśli krzywdę spowodowaną wadami wychowawczymi, błędami, nie czynienie krzywdy fizycznej czy mentalnej! Czasem po prostu rodzice potrafili całkowicie świadomie wychowywać rozwydrzonego bachora, któremu potem fiu bździu w głowie. I który potem przez to cierpi z różnych powodów - a bo wytykany palcami, a bo nielubiany, a bo nie potrafi się ogarnąć w społeczeństwie. I wiele innych cudów. Ikigai tylko spoglądał - milczał. Wyciągnął tylko łeb na zewnątrz, w szarugę, kiedy Airan obróciła wzrok w jego kierunku, żeby dać znać, że to on, że nie ma obawy, że pojawił się ktoś obcy w okolicy. I zrobił ten jeden krok, by być bardziej na zewnątrz niż w środku.
Udało! Tak, udało mi się! Zamruczał zadowolony, co mógł zrozumieć tylko Ikigai. Ale pomruki, jakie z siebie wydawał mały Słodziak były absolutnie rozczulające. I to, jak postawił łapkę za łapką, oczywiście przy okazji się zachwiał, ale chciał teraz wyglądać jak najbardziej poważnie i szanowanie. Zapobiegł katastrofie światowej w końcu. A skoro zapobiegł jednej, to mógł też zapobiec drugiej. Tak to się więc stało, że skradając się, super tajniacko i absolutnie PO CICHU (choć ledwo powstrzymywał się przed kolejnymi krzykami) obniżył dupala w dół, zgodnie z radą Wroga Numer Jeden... ale kiedy kot już czmychnął - nie wytrzymał. ZNOWU UCIEKA! Szybko, bo go zgubimy! - i pognał! Rzucił się do przodu, wystartował w długą, byle tylko dogonić kocura! Trzeba zniszczyć szybko ten piasek zanim coś większego powstanie! Ćmy i wąż to był dopiero początek! Teraz kot! A potem co - krowa?!
Zajmij się tymi z tyłu, ja go dopadnę zobaczysz!
- HAUHAUHAUHAUHAUHAU! - W wolnym tłumaczeniu. Ikigai aż prychnął cicho ze swojego kąta, uśmiechając się pod nosem z całej tej sceny.
- Mówi, żebyś się zajęła "tymi z tyłu", bo z resztą sobie poradzi. - Wytłumaczył Airan, kiedy Karoshi pędził jak dziki do kocura, robiąc jednego wielkiego susa, po którym wyrżnął na ziemię i zrobił zjawiskowego fikołka. I przez moment leżał na brzuchu z rozjechanymi łapami i ewidentnie zdekoncentrowany. Ale to tylko moment! Chwilowa wpadka! Zaraz się podniósł i ruszył w dalszą pogoń.
0 x
Obrazek

N ormality is a paved road:
It's comfortable to walk, but no flowers grow.
- Vincent van Gogh


Bokka - Town of Strangers
Awatar użytkownika
Airan
Posty: 330
Rejestracja: 31 maja 2021, o 23:10
Wiek postaci: 25
Ranga: Akoraito / Rekrut
Krótki wygląd: Dość wysoka, opalona, kruczoczarne włosy do pasa, fiołkowe oczy.
Multikonta: Yukirin

Re: Dom Yugena

Post autor: Airan »

Ogólnie dość dobrze wpasowała się w wiele filozofii, jakie w tym domu były wyznawane. Czy to przypadek, czy po prostu lata spędzone na wymienianiu listów ukształtowały te charaktery wspólnie w dość podobny sposób, pomimo różnych doświadczeń i otoczenia, w jakim dorastali? Cokolwiek to nie było – było gładko dla wszystkich tutaj obecnych, bo nie było żadnej odstającej zadry, która bruździłaby w tym spokoju, albo która mąciłaby w jeziorze. Czy to dobrze czy nie, czy było to zaskoczenie dla nich wszystkich, czy raczej zostało to przyjęte jako oczywistość… Było jak było. A chyba było dobrze. Jeśli chodziło o Airan, to ona przyjmowała to z zaskoczeniem – ogólne spotkanie z Yugenem, odbiór jego osoby, to jak gładko im się rozmawiało i jak zaskakująco wyciągał z niej jej łagodniejszą stronę. To, że wpasowała się w ich dom nie czyniąc nadmiernej rewolucji również było dla niej zdziwieniem. To, że miała podobne podejście do wychowania maluchów, choć doświadczenie miała ze starszymi dziećmi – również, jednak tutaj dużą role miało też to, że była po prostu dobrą obserwatorką. Widziała więc jak Ikigai albo Hao obchodzą się z Karoshim i teraz zwyczajnie mogła się do tego dopasować, by niczego tutaj nie popsuć, a by była to gładka kontynuacja tego, co tamta dwójka już robiła. To, że przypadkowo zgadzało się to też z jej zdaniem tylko wiele ułatwiało po prostu dla niej samej. Tak i dlatego wolała wziąć Karoshiego na dwór, żeby nie popsuć niczego w środku domu – to chyba było jasne dla wszystkich, w tym i Słodziaka właśnie, skoro był uczony, że nie wolno niszczyć mebli. A skoro jakaś obca baba o tym też mówiła, no to coś chyba musiało być na rzeczy.
O tak, odgłosy Słodziaka były rozczulające, dlatego Airan się tak uśmiechała. Chwilę to wszystko zajmowało, nawet nie zauważyła, że ciemność nocy była coraz bardziej szara – znaczy widziała tyle, że łatwiej wszystko dostrzec z każdą chwilą, ale nie zastanawiała się nad tym. Jak i nad wieloma innymi rzeczami. Ikigai siedział, nic nie mówił, to i nie mówiła ona, prócz tych wskazówek dla Karoshiego na temat wystającej spomiędzy trawy pupy. W końcu Karoshi wystrzelił, kotek też przyspieszył, żeby nie dać się tak łatwo złapać ninkenowi i wtedy też Airan się wyprostowała, wstała z mokrej trawy i po zrobieniu trzech kroków, zatrzymała się po tym, jak odezwał się Ikigai
- Tymi z tyłu? – odwróciła głowę do kupki piachu, jaką za sobą zostawili, z której absolutnie nic się nie wydobywało i uśmiechnęła się pod nosem. - Aha, rozumiem – uśmiech ponownie zagościł na jej twarzy kiedy odbiła się od trawy i potruchtała za Karoshim i kotkiem, żeby nie stracić ich z oczu. Szybko zresztą dogoniła Karoshiego, nawet mimo tego, że wcale nie biegła, bo przekoziołkował i leżał tak oszołomiony na ziemi, nim się pozbierał. Ale zrobił to szybciutko! - Wszystko dobrze? – zapytała małego jeszcze, tak na wszelki wypadek i choć by go zrozumieć nie mogła, to rodzaj szczeku już bywał wystarczającą odpowiedzią. W tym czasie kot zatrzymał się tylko na moment, po czym oddalał się nadal miarowo, tak by Karoshi go z oczu nie stracił, a jednak czuł chęć podążania za nim. I tak jak to było w pierwotnej wersji – najlepiej dookoła domu, żeby musieli zrobić tka rundę wokół. - Z tyłu nic już nie ma, został tylko on – dopowiedziała, skoro już wiedziała czego chciał Karoshi. No co, technicznie nie było to żadne kłamstwo, to że ona była powodem tego, że kotek mu uciekał, to zupełnie inna sprawa.
  Ukryty tekst
0 x
Obrazek
·
nie przetnie białej ciszy pod chmurą ołowianą
lotu swego nie zniży nad łąki złotą plamą
przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła
jaskółka czarny brylant wrzucony tu przez diabła
Awatar użytkownika
Yugen
Postać porzucona
Posty: 301
Rejestracja: 31 maja 2021, o 14:28
Wiek postaci: 20
Ranga: Akoraito
GG/Discord: Angel Sanada#9776
Multikonta: Yue, Koala

Re: Dom Yugena

Post autor: Yugen »

Karoshi potrząsnął swoim łbem - śmiesznie małym, z nieproporcjonalnymi, szpiczastymi uszami, które stały teraz w sztorc, chociaż czasem pracowały to na prawo, to na lewo, w przód to w tył. Jak wcześniej był umorusany ziemią, tak teraz był umorusany ziemią i trawą w dodatku - i tak jak wcześniej były tylko łapy, tak teraz były łapy, pysk, pierś, brzuchol - wszyystko! Cały psiak do mycia, ale ten się tym absolutnie nie przejmował. Pachniało trawą, ziemią, pachniało poranną rosą, a sen spełznął już z powiek i nie został nawet cień po nim. Tylko Ikigai nosił go jeszcze na powiekach, nieco przymkniętych. To nie ten rodzaj snu, który wciąga i od którego nie możesz się uwolnić - to ten, który musi przeminąć, gdy rześkie, wiosenne powietrze dostawało się do płuc i wypełniało całego człowieka, zapewniając o tym, że każdy może żyć naprawdę i każdy może być równy pod jednym, szarym niebem poranka, kiedy zanikały różnice i nawet noc z dniem łączyły się w jedno. W tych cieniach łatwo było zagubić różnice między ludźmi. Często struchlała część społeczeństwa w obliczu ninja nagle stawała się taka sama, bo nie mogłeś zobaczyć szczegółów takich jak blaszka wisząca przy pasie, na której wygrawerowany był symbol rodu, do jakiego przynależysz. A Karoshi? On nawet nie myślał jeszcze o takich przyziemnych sprawach. Dla niego była teraz rodzina i to, że jego oddechy nie były już bolesne, tak jak były w małej klatce, obok której zdechło jakieś inne zwierzę, które nie miało tyle szczęścia. I bardzo łatwo było w takim układzie dojść do wniosku, że wróg twojego wroga jest twoim przyjacielem. Tak i Airan awansowała na sojusznika, aby odeprzeć groźny atak.
Uniesiony łeb i spojrzenie zostało skoncentrowane na Airan, kiedy ta truchtem znalazła się obok niego. Tak, tak, szybciutko się pozbierał, otrzepał się cały, wstał i spojrzał skoncentrowanymi ślepiami w jasne oczy Airan. A przynajmniej tam, gdzie były zarysowane. Jej oczka, twarz, nosek, czółko i wszystko pozostałe. W przeciwieństwie do Ikigaia malec w ogóle nie przejmował się tym, że wygląda niegodnie! Źle, niedobrze! Kocioł nie mógł przyganiać garnkowi, bo sam Ikigai wczoraj dał się poddać zabawie, chociaż teraz jak ta niewzruszona rzeźba trwał na straży, kiedy jego partner spał i wypoczywał. Zasłużenie zresztą. Przez pierwszy tydzień Yugen prawie nie mógł zmrużyć oka z obawy o zdrowie schorowanego Karoshiego, który był taki słaby, że nie bardzo potrafił ustać nawet na nogach. Niby jego życiu nic nie zagrażało, ale wiedza to jedno, przyswojenie tego do struchlałego serca, kiedy widziało takie biedactwo, to drugie. Szczęśliwe zakończenia - niby ludzie w nie nie wierzyli... ach, no przecież to ledwo początek. Czy byli ninja, którzy otrzymywali swoje szczęśliwe zakończenia?
- Woof! - Nic mi nie jest! Ruszam! - Pełne zapewnień potwierdzenie, że jest cały i zdrowy. I zaraz wystartował w przód. Zaraz go złapię! Teraz jest mój! - HAUHAUHA! - Jak głupiutkie i naiwne były dzieci to kto nie wiedział, ten mógł doświadczyć tego teraz. Ikigai położył się, wyciągnął łapy przed siebie, ale łeb trzymał uniesiony. Podążał tylko za coraz lepiej rozrysowanymi sylwetkami, których szczegóły nie były dostrzegalne w tym wczesnym poranku. I z jakiegoś powodu ten głupi Karoshi nie podejrzewał Airan o żaden podstęp. Dla niego to było święte przymierze, co najmniej - pot i krew! Dobrze! Dobrze! Uważaj, bo wyrastają spod ziemi!
Ikigai odrobinkę zmarszczył czoło, przymrużył oczy, kiedy usłyszał o wyrastaniu spod ziemi. Z ciekawością patrzył na biegającego kota i doskonale czuł zapach żelaza w powietrzu. Domyślał się, że Airan miała coś wspólnego z tym wszystkim, ale na ile? I czym było to, za czym Karoshi biegał? I za Karoshim - Airan. Jeszcze teraz brakowało, żeby Ikigai ruszyły za nimi. Ale nie ruszył. Zerwałby się gdyby urwały się szczeknięcia, gdyby przestał słyszeć tych kroków, gdyby zmieniły się zapachy, a te były stałe jak na razie i niezmienne. Jeszcze było za wcześnie, by nawet pierwsi ludzie pojawiali się na drogach, by wprowadzać ewentualne zmienne. Karoshi zaś zupełnie nie dbał o to, czy Ikigai go widzi i nie troszczył się, czy widzi go Airan. Ba! Nawet chyba nie do końca zauważył obecność swojego starszego pobratymca. Brata nie krwi - ale na pewno teraz duszy. Za tym kotem pewnie wbiegłby teraz, głupiutki, w ogień. Szybciej, Wrogu, bo ucieka! Krzyczał intensywnie dalej, goniąc dookoła domu za tym przeraźliwym potworem, już jęzor wywiesił, podekscytowany i rozbawiony jednocześnie. Polowanie. Polowanie, które uczy i bawi jednocześnie.
0 x
Obrazek

N ormality is a paved road:
It's comfortable to walk, but no flowers grow.
- Vincent van Gogh


Bokka - Town of Strangers
Awatar użytkownika
Airan
Posty: 330
Rejestracja: 31 maja 2021, o 23:10
Wiek postaci: 25
Ranga: Akoraito / Rekrut
Krótki wygląd: Dość wysoka, opalona, kruczoczarne włosy do pasa, fiołkowe oczy.
Multikonta: Yukirin

Re: Dom Yugena

Post autor: Airan »

Uszy jak nietoperz – tak to wyglądało. Wielkie dwa trójkąty na małym łbie szczeniaka, które stały na sztorc i obracały się jak radary, żeby wszystkie dźwięki wyłapać. I tak śmiesznie kłapały, zależnie od jego emocji. Airan chciała, by te emocje były jak najlepsze. By dzieciak poczuł smak dzieciństwa, by się wybawił i wyszalał, a jednocześnie by nie wyrosnął na rozpieszczonego ninkena. Och, nie wierzyła, by Hao i Ikigai do tego dopuścili, widziała przecież jak się nim zajmują. Tym niemniej emocje były ważne, a malec poznał już smak zła tego świata… Teraz należało mu się szczęście. Hibiki parsknęła cicho pod nosem, widząc oczami wyobraźni usmolonego od stóp do głowy Karoshiego – przez te mokrą trawę, ziemię… Ach. Zielono-brązowy potwór, którego trzeba będzie ogarnąć, nim pozwoli mu się wrócić do domu, żeby tam nie pobrudził. Ale to nic, nie wyprzedzajmy faktów. Dzieciaki nie przykładały uwagi do swojego wyglądu – robili to rodzice. A prawem dziecięctwa było wytaplać się w błocie i wrócić do domu z obdartymi kolanami. Taplanko tego dnia było już zaliczone. Zaś szczęśliwe zakończenie… Każdy na nie zasługiwał. Niezależnie od gatunku – każdy. Karoshi za to źle zaczął, ale teraz życie mu odpłacało dobrem za to, ile już się wymęczył.
Nic się nie działo. Nie było żadnego zagrożenia, wszystko było pod kontrolą. Delikatny zapach jaśminu musiał się przebijać przez świtający poranek, tak jak i wyraźny zapach żelaza. Ikigai dobrze kombinował, ale on miał do tego podstawy. Karoshi – nie, ani trochę. Mały głuptasek już zapomniał, że Airan sama dotykała tego piasku, że pokazywała mu jak się zachowuje, że przesypywała go z dłoni, że pojawił się wokół niej… Gdyby był nieco bardziej uważny i wiedział na co zwracać uwagę, to wiedziałby, że to wszystko jej sprawka, ale zaaferowany zupełnie o tym zapomniał. Tak i teraz czarnowłosa truchtała za Karoshim, a kocur przyspieszył, by zniknąć za rogiem już po tym, jak zrobili pełne okrążenie wokół domu. Albo i ze dwa okrążenia.
- Karoshi – kolejne ciche zawołanie, żeby nie spłoszyć kota. - Chodź, zapolujemy na niego. Niech pomyśli, że już straciłeś nim zainteresowanie – dodała, znowu kucając na trawie. - Pomału… Pomyśli, że nas zgubił i wtedy zza rogu gooo… łaps – i nawet pacnęła dłonią o ziemie, pokazując co dokładnie ma na myśli. Jakie łaps. - Chodź, pomału się tam zbliżymy. Po cichutku – szeptała, ale wiedziała, że Karoshi ją słyszy. Szept był jednak niezbędny do tego, by zabawa wydawała się nie być zabawą do końca, że to taka poważna sprawa. Po wszystkim wyprostowała się powooooooliii, by równie powoli i po cichu unieść jedną nogę, postawić ją z przodu i się zatrzymać. Trawa szeleściła, tak jak robiła to poranna rosa, kiedy skapywała na ziemię. Chwila na zamarcie i…. druuuugi krok. Ikigai miał tutaj całkiem niezłe widowisko – oglądać jak z jednego końca ściany na drugi się tutaj Airan gimnastykuje tylko po to, żeby zająć czymś Karoshiego. W tym udawanym polowaniu za żelaznym kotem. I jeśli Karoshi usłuchał i skradał się wraz z nią, to nawet w którymś momencie uniosła palec do ust w uniwersalnym znaku „ćśśśśś”. Ani słowa.
  Ukryty tekst
0 x
Obrazek
·
nie przetnie białej ciszy pod chmurą ołowianą
lotu swego nie zniży nad łąki złotą plamą
przeraża mnie ta chwila, która jej wolność skradła
jaskółka czarny brylant wrzucony tu przez diabła
ODPOWIEDZ

Wróć do „Domy mieszkalne”

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 1 gość