Domek Satoshiego

[Satoshi]

---

Niewielki dom Satoshiego znajdował się przy samym skrzyżowaniu dwóch ulic w jednej z biedniejszych dzielnic. Okolicę wypełniały domy mieszkalne prostych ludzi, gdzieniegdzie tylko poprzetykane kolorowymi kramami oferującymi rozmaite towary pierwszej potrzeby. Nie było tu bogatych, więc nikt nie kłopotał się z wystawianiem pięknych tkanin, zdobionych garnków i tym podobnych luksusów. Wejścia do domu strzegły pomalowane na niebiesko drzwi, z których powoli zaczynała odchodzić już farba sugerując potencjalnemu złodziejowi, że dom nie zawierał w sobie nic wartościowego. Było to jedyne zabezpieczenie, jako że żadnej formy zamka drzwi te nie posiadały, choć od środka można było je zamknąć na rygiel. Parter składał się tylko z jednego pomieszczenia i schodów na wyższą kondygnację. W rogu umieszczono małe, obudowane palenisko, zlokalizowane blisko otworu wentylacyjnego, co pozwalało na przygotowanie jakiejś strawy bez ryzyka zaczadzenia oraz niewielki stolik, przy którym ów posiłek można było spokojnie zjeść zasiadając na krótkiej i mocno zużytej już macie bambusowej. Małe okna wpuszczały relatywnie mało światła, dzięki czemu cały czas panował tu półmrok. Kilka prostych półek prezentowały niewielkie ilości jedzenia w postaci kilku porcji ryżu, wysuszonych warzyw i tym podobnych. Pod półkami stało niewielkie naczynie na wodę, zazwyczaj puste. Wchodząc po schodach trafiało się do sypialni Satoshiego - pomieszczenie wypełnione było rozwalającymi się już skrzyniami pozostawionymi przez poprzedniego właściciela oraz maty służącej do spania, położonej w niewielkiej wolnej od skrzyń przestrzeni.
Dom nie oferował wiele, ale Satoshi zbyt wiele nie potrzebował. Przynajmniej na razie.

---

Satoshi wyruszył spod siedziby klanu, pewnie poruszając się drogą, którą przebywał niemal codziennie w ciągu ostatnich trzech lat. Wiele się w tym czasie zmieniło, został przyjęty do klanu, opanował kontrolę chakry co pozwoliło mu na zostanie shinobim. Trzy długie lata szlifował swoje umiejętności i dziś właśnie uznał, że czas zacząć działać, dość już szkolenia. Nogi bezwiednie się poruszały, z każdym krokiem przybliżał się do swojego domu, choć jego myśli zabierały go w zupełne inne miejsca. Wspominał dotychczasowe treningi, wszystkie drobne zadania które zlecał mu do tej pory klan. Czas nadszedł na prawdziwe misje shinobi. Wiedział, że nie ma póki co liczyć na te rangi B lub C, w końcu nie wykazał się jeszcze niczym znacznym.
Nareszcie dotarł do domu. Pchnął delikatnie drzwi i wszedł do środka.

Satoshi wszedł do środka i przeciągnął się leniwie.
-Uff wkońcu na swoich śmieciach. Mam nadzieję że wkrótce zacznę zarabiać wystarczająco dużo żeby mieć czym ten dom wypełnić... - szepnął do siebie wyobrażając sobie rozmaite bronie, narzędzia ninja i inne tego typu rzeczy powieszone na, bądź oparte o ściany.

[Uzumaki Hibana]

"Uciekinierka"
Dla: Satoshi
Misja rangi D
1/15 Świeżo upieczony shinobi przemierzał ulice miasta. Satoshi znał swój cel, i był świadomy jak wyglądało życie ninja. Od misji, do misji, od misji, do misji, od misji... i tak aż do śmierci, do której najpewniej dojdzie – a jakże! - na misji. A skoro plan życie był już ustalony, czas zacząć wypełniać owe misje i przysłużyć się klanowi. Chłopak wiedział, że początki będą trudne i pełne łapania kotów - w końcu nie od razu dostaje się rangę B – ale to nie pozbawiało go nadziei.
Tymczasem, dotarł do swojego domku, oczami wyobraźni polerując nowe kunaje i przeliczając błyszczące shurikeny. Bardzo chciał wypełnić swój mały domek stosami najnowocześniejszych broni i innych sprzętów. Wtedy byłoby przynajmniej widać, że mieszka tutaj prawdziwy shonobi i może nawet obdrapana farba na drzwiach nie byłaby potrzebna. Mówiąc o tej ostatniej... stare drzwi jako zabezpieczenie przeciwko intruzom były raczej mało skuteczne, o czym Satoshi przekonał się już w następnej chwili.
Wrota otworzyły się z hukiem, tracąc przy tym sporo farby, a następnie zamknęły się jeszcze szybciej. Huk przy otwarciu, huk przy zamknięciu, a zaraz po tym brutalny nacisk obcej osoby, która naparła na nie plecami, jakby się bała, że postanowią się ponownie otworzyć.
Satochi chyba miał gościa.
Osoba, która gwałtem wdarła się do domu shinobi, dyszała ciężko i przez pierwszych kilka sekund nie była w stanie nic powiedzieć. Szary szal zarzucony na głowę, skutecznie zasłaniał twarz przybysza, więc Satoshi nie miał nawet szansy rozpoznać gościa. Osoba dłuższą chwilę zalegała przy drzwiach, jednak po tym rzuciła się na mężczyznę i zawisła mu na ramionach. Z bliska, Satoshi mógł zauważyć, że miał do czynienia z całkiem urodziwą kobietą w jego wieku.
-Pomóż mi! Ukryj mnie!
Wydyszała pośpiesznie, a potem szybko struchlała, gdy usłyszała pośpieszne kroki od strony ulicy.
-Widziałeś ją? Gdzie ona jest? Chyba pobiegła tam - wołały głosy starszych od nich kobiet i mężczyzn.
Dziewczyna jeszcze bardziej się spłoszyła i skoczyła za plecy chłopaka, tak jakby tamci mogli widzieć przez ściany.
-Proszę...

Dziewczyna

[Satoshi]

Pierwsze silne uderzenie drzwi poderwało wnętrzności Satoshiego, jego dłoń powędrowała mimochodem do przedniej kieszeni jego kamizelki gdy obracał się w kierunku intruza. Szybko jednak się rozluźnił, widząc po wyrazie przerażenia malującym się na twarzy kobiety, ze tym razem nie on ma kłopoty, przynajmniej na razie. Sądząc po odgłosach dobiegających z spokojnej zazwyczaj ulicy, teraz pełnej krzyków i nawoływania, kłopoty zaraz mogą nadejść.
-Na górę, migiem i ani słowa - wyszeptał shinobi po czym wyciągnął z kieszeni kunai, zasiadł wygodnie na macie bambusowej i udając odprężonego zaczął czyścić sobie paznokcie w nadziei, że taki słaby fortel wystarczy do zmylenia ścigających, gdyby zdecydowali się zajrzeć do jego chatki. W duchu modlił się także, że owa kobieta nie zdradzi się jakimś nieprzemyślanym łoskotem. Rozpoczęła się targająca nerwy gra w oczekiwanie. Chłopak zareagował instynktownie, a teraz zaczynał się zastanawiać czy dobrze robi pomagając kobiecie. W końcu nie zna jej, nie wiadomo dlaczego ją gonią i co on może na tym zyskać.

[Uzumaki Hibana]

"Uciekinierka"
Dla: Satoshi
Misja rangi D
3/15 Satoshi wykazał się nadzwyczajną tolerancją na nietypowe zdarzenia. Obca dziewczyna wpadła do jego domu i bez słowa wyjaśnienia poprosiła o azyl. Każdy normalny człowiek w takiej sytuacji zacząłby zadawać pytania, lub nawet wyprosił niespodziewanego gościa, jednak młody shinobi miał inny plan.
Dziewczyna, ze wzruszeniem w oczach, przyjęła instrukcje mężczyzny i cicho, jak myszka, śmignęła na piętro. Tymczasem, Satoshi usiadł wygodnie i zajął się swoimi sprawami. Długo tak siedział. Nawet zbyt długo. Kroki na ulicy oddalały i wracały. Dziewczyna cały ten czas siedziała cicho, tak, że chłopak mógł zacząć wątpić, czy jeszcze w ogóle tam była. Czas leciał. Mężczyzna mógł już myśleć, że może nigdy nie zajrzą do jego małego domku z obdrapanymi drzwiami, a cały fortel był jedynie stratą czasu, gdy nagle kroki się gwałtownie zatrzymały.
-To na nic, Matko – usłyszał głos mężczyzny w sile wieku.
Kroki zaczęły zbierać, a dalej trwały jakieś ustalenia, których Satoshi nie dosłyszał, ale które musiały sugerować zakończenie poszukiwań, bowiem kroki zaczynały się wolno rozchodzić. I zdawałoby się, że to już koniec, gdy uszu shinobi dobiegł ostatni głos, starszej kobiety:
-Ja jeszcze popytam po domach. Może ją widzieli...
I w istocie następnie zaczęły dochodzić odgłosy pukania, otwierania drzwi i ciche rozmowy z sąsiadami Satoshiego. Dotarcie do domu shinobi było tylko kwestią czasu. Jak wtedy zareaguje Satoshi? Zamierza uparcie udawać greka, a może spróbuje wykorzystać okazję, aby się czegoś dowiedzieć?
W końcu i na niego trafiło. Najpierw pukanie do drzwi, a później – przez drzwi – proste pytanie, bez większych nadziei w głosie:
-Czy widział pan biegnącą dziewczynę?

Dziewczyna

starsza kobieta
młody mężczyzna

[Satoshi]

Satoshi spojrzał w kierunku wciąż zamkniętych drzwi gdy tylko rozległo się pukanie. Następnie odczekał dwie, może trzy sekundy zanim odpowiedział znudzonym(przynajmniej taką miał nadzieję) głosem:
-Zależy jak dawno, kilka minut temu wróciłem do domu, może minął mnie po drodze ktoś kogo szukacie. Jak ta wasza dziewczyna wyglądała? I jedna prośba, na wspaniałą i piękną Amaterasu, ciszej nieco, wydzieracie się na tej ulicy od kilku dobrych minut.
Chłopak miał nadzieję sprytnie pociągnąć rozmowę na tyle długo, by wywnioskować o co chodzi z tą całą nagłą akcją. Zaczynał sobie powoli pluć w brodę, że dał się w to wszystko wmieszać, ale biorąc pod uwagę fakt, że ostatnie zadania, które wykonywał dla klanu nie były specjalnie ciekawe, to lekki dreszczyk emocji wywołany całą sytuacją był wręcz odświeżający.

[Uzumaki Hibana]

"Uciekinierka"
Dla: Satoshi
Misja rangi D
5/15 Głos z wnętrza domu brzmiał niezbyt przyjemnie, ale nie zraziło to kobiety. Shinobi odpowiedział zdawkowo. Kobieta westchnęła. Nie był to pierwszy dom, do którego pukała. Pytanie było więc raczej wypełnieniem niezbędnych formalności, niż rzeczywistą nadzieją na pozytywną odpowiedź. Mimo tego, skoro już zaczęła, to należało dokończyć.
-Młoda, chuda... - zaczęła, jakby nie była pewna jak dokładanie opisać dziewczynę. - Czarne włosy i ciemne oczy. Chyba miała na sobie brązową tunikę i szary szal – słychać było wątpliwość w jej głosie. - Tak mi się wydaje... A! Bardzo ładna! - Przypomniało jej się nagle, jednak po tym było słychać w jej głosie rezygnacje. - Ale skoro dopiero pan wrócił... Ech! Jakby pan taką spotkał... A, nie ważne... - Satoshi jej nie widział, ale mógłby dać głowę, że machnęła ręką. - Głupia dziewczyna. Przepraszam za kłopot.
I miała już odejść, a plan Satoshiego z przeciąganiem rozmowy zaczynał spalać na panewce. A może jeszcze nie? To już zależało tylko od młodego shinobiego.

Dziewczyna

starsza kobieta
młody mężczyzna

[Satoshi]

Satoshi wypuścił cicho powietrze przez nos a na jego ustach zagościł kpiący uśmieszek. Spokojnie powrócił do zabawy swoim kunai'em. Gdy odgłosy "poszukiwań" oddaliły się na w miarę bezpieczną odległość chłopak zakręcił na palcu nożem po czym chwycił go pewnie i ruszył powoli w kierunku schodów.
-No dobra, dla Ciebie chyba już będzie bezpiecznie. A teraz powiedz mi o co cały ten raban? powiedział młody shinobi powoli przemierzając wysłużone stopnie. Miał się na baczności, w końcu kobieta mogła być złodziejem a on mógł być tylko łatwym sposobem na uniknięcie kłopotów. Teraz dopiero zacznie się zabawa. Zawsze jeszcze zdąży w razie potrzeby krzyknąć na tyle głośno by zawrócić "pościg".

[Uzumaki Hibana]

"Uciekinierka"
Dla: Satoshi
Misja rangi D
7/15 Satoshi chyba już całkowicie zaniechał swojego wcześniejszego planu, wyciągnięcia ze starowinki informacji. Kobieta stała jeszcze chwilę pod drzwiami, po czym westchnęła głośno i odeszła. Wcześniej jednak rzuciła dość ciekawą informację:
-Rodzina Takoyaki jej szuka. Gdybyś spotkał taką dziewczynę, przyprowadź ją do ich domu – po czym dodała: - Gotowi zapłacić nawet za same informacje o jej pobycie.
A następnie, na dobre odeszła. Tupała jeszcze trochę po okolicznych domach, by następnie odejść w sobie tylko znanym kierunku. Satoshi cały ten czas nasłuchiwał jej kroków, a gdy był już pewny, że kobieta odeszła, postanowił udać się na górę, w celu wypytania głównej prowodyrki całego zajścia.
Dziewczyna siedziała skulona pod oknem i dyskretnie wyglądała na ulice. Obróciła się dopiero, gdy usłyszała głos mężczyzny. Widok jego twarzy sprawił, że gwałtowniej wciągnęła powietrze i skuliła się w sobie, jednak szybko się opanowała. Widocznie, wcześniej nie przyglądała się gospodarzowi, a i teraz postanowiła postawić bezpieczeństwo ponad uprzedzenia.
Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę. Mógł zobaczyć pot spływający jej po policzku. W jej twarzy widać było napięcie, wyraźnie zastanawiała się nad odpowiedzią. Oceniała Satoshiego, jakby zastanawiała się, ile może mu powiedzieć. W końcu postanowiła zacząć od prostego:
-Dziękuję – wymamrotała, a po następnej chwili milczenia, zaczęła się tłumaczyć. - Nie zrobiłam niczego złego. Nie jestem przestępcą. Ja tylko... - zawahała się, by następnie gwałtownie wstać. - Ja tylko chce być szczęśliwa! To nie zbrodnia! Dlaczego nie wolno mi być szczęśliwą?! Dlaczego nie mogę robić co zechcę?!
Wybuchła, jakby nie mówiła do Satoshiego, tylko do całego niesprawiedliwego świata. Po chwili jednak dotarło do niej, że krzyczy na niewinną osobę, więc trochę się uspokoiła. Sięgnęła do kieszeni i wyjęła z niej mały woreczek, który zabrzęczał wesołą melodią pieniędzy.
-Pomóż mi opuścić miasto. Zapłacę.
Tu pieniądze, i tu pieniądze. Po czyjej stronie stanie Satoshi?

Dziewczyna

starsza kobieta
młody mężczyzna

[Satoshi]

Na twarzy Shinobi ponownie zawitał kpiący uśmieszek gdy tylko usłyszał ten nagły wybuch emocji. Gniew na niesprawiedliwość tego świata to piękne uczucie, pcha do wielu działań, czasem dobrych, czasem złych, ale wciąż, wyrywa ze stagnacji i choć na chwile pozwala wziąć stery swojego życia we własne ręce. Satoshi doskonale to rozumiał, sam go doświadczył. W jego przypadku akurat uważał, że wyszło mu na dobre, ciekawe jak będzie z tą dziewczyną.
-Powstrzymaj się od krzyczenia bo jeszcze tutaj wrócą zaalarmowani rabanem. A co do szczęścia, tylko nieliczni go doświadczają. Głównie Ci, co sami je wywalczą. To potrafię uszanować. Pomogę Ci opuścić miasto. powiedział, wkładając kunai do kieszeni kamizelki po czym splótł palce rąk powoli prostując przedramiona, co wyzwoliło donośny trzask stawów.
-Poczekamy jeszcze chwilę dla pewności, później wyjdziemy. Głowa nisko, nie rozglądaj się zbytnio na boki żeby nie wzbudzić podejrzeń a później idź zaraz za mną. Nie idziemy do najbliższego wyjścia, ktoś tam może na Ciebie czekać. Na przykład słudzy bogatego tatusia.
Satoshi zachichotał, zastanawiając się czy trafnie rozszyfrował sytuację w jakiej znajduje się kobieta. Podszedł do okna i dyskretnie rozejrzał się po ulicy.

[Uzumaki Hibana]

"Uciekinierka"
Dla: Satoshi
Misja rangi D
9/15 Dziewczyna odruchowo zasłoniła usta, gdy Satoshi upomniał ją przed krzyczeniem, jednak zaraz po tym znowu krzyknęła. Tym razem, ze szczęścia.
I może mężczyzna miał rację, że szczęście trzeba sobie wywalczyć. Dziewczyna chyba też się z tym zgadzała, bo natychmiast kiwnęła głową na potwierdzenie tych słów. Najważniejsze, że ten człowiek chciał jej pomóc. Może sam był kiedyś w podobnej sytuacji? A może kierowała nim chciwość? Dziewczyna przycisnęła sakiewkę mocniej do piersi i po raz ostatni kiwnęła głową, na znak, że zgadza się, ze wszystkim co powiedział.
-Prowadź – wyszeptała.
I tak, po odczekaniu aż pościg zniknie z linii horyzontu, ruszyli ulicami miasta. Dziewczyna była bardzo karna i pilnie stosowała się do wszystkich wskazówek Satoshiego. Kilka razy musieli się chować przed pościgiem – przynajmniej dziewczyna wskazywała ich jako pościg – ale w końcu dotarli bezpiecznie do bram miasta. Wszystko wskazywało na to, że misja zakończyła się sukcesem, gdy nagle dziewczyna pisnęła:
-Najgorzej... - i skuliła się za plecami Satoshiego.
Za późno. Mężczyzna, który właśnie wyłonił się zza bramy zdążył ją zobaczyć i właśnie zmierzał w ich stronę. Wyraźnie przyśpieszał kroku, a na jego twarzy malował się gniew. Tak blisko...

Dziewczyna

starsza kobieta
młody mężczyzna

z/t -> Bramy miasta

[Satoshi]

---

Poprzedni wątek

---

Satoshi wrócił do domu po nieoczekiwanej przygodzie. Zatrzymał się przy drzwiach wejściowych by ocenić szkody wyrządzone przez gwałtowne trzaskanie leciwym drewnem. Na szczęście nie doszukał się większych pęknięć, a farba która odprysła i tak trzymała się "ostatnimi siłami". Shinobi zamknął za sobą drzwi i przycupnął na bambusowej macie znajdującej się w salonie. Chciał chwilę pomedytować i zastanowić się, jaki ekwipunek może mu się przydać w nadchodzących myślach. Oczywistym wyborem byłaby gurda, charakterystyczny atrybut jego klanu, jednak wciąż uważał ją za mało praktyczną ze względu na utrudnienie w poruszaniu się. Dobrym pomysłem mogłoby też być zaopatrzenie się w zapas podstawowych broni rzucanych.
Nie znalazłszy odpowiedzi Satoshi postanowił pójść spać, jako że w jego chatce robiło się powoli coraz ciemniej a słońce dawno już schowało się pod horyzontem.

[Tatsuo]

Przyjaciel [ D ]
1 / 15
Sabaku Satoshi W naturze nic nie ginie, a skoro Słoneczko raz musiało zajść, no to kolejnego dnia przyszła na pora na to, aby powstało za horyzontem i oświetliło każde domostwo Atsui i nie tylko. Panowała obecnie zima, choć dla pustynnych ludów nie miało to aż takiego znaczenia. Teraz jednak dało się wytrzymać popołudniami, a przyzwyczajeni do sjesty mieszkańcy czasami nawet wychodzili na zewnątrz, aby wspólnie się spotkać. Satoshi chyba preferował bycie samemu, a szczególnie po tym, jak przed chwilą był wręcz zmuszony do pomagania jakiejś dziwnej kobiecie nawiedzającej jego dom. Dziwnym zbiegiem przypadku dzisiejszego poranka nie tylko inny człowiek postanowił wpaść na herbatkę do młodego Sabaku, ale również nieco mniejszy, pustynny kolega.

 Przebudzając się powoli ze swojego snu, chłopak mógł zauważyć niewielkiego, szarego ptaszka, który właśnie skoczył na parapet okna, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu pożywienia. Był dość specyficzny w wyglądzie z powodu sterczącej, czarnej "grzywki", która wesoło dyndała z każdym jego krokiem. Z charakterystycznych cech przy nóżce miał też zawieszoną niewielką, srebrną bransoletkę. Ptaszek, widząc, że jest tutaj mile widziany, bo nikt go jeszcze nie przegonił, skoczył na podłogę, a następnie podreptał do otwartych skrzyń pozostawionych przez poprzedniego właściciela i wskoczywszy do nich, zaczął przerzucać, dziobać i skrobać znajdujące się tam rzeczy.

[Satoshi]

-Cóżże znowu - wysapał nie do końca rozbudzony shinobi tępo omiatając rozmazanym jeszcze wzrokiem otoczenie. Spostrzegłszy niewielkiego gościa Satoshi zamrugał kilkukrotnie aby się upewnić, że naprawdę widzi ptaka z czubem pałętającego się po jego domku. Wtedy spostrzegł on, że zwierzę zostało zaobrączkowane, co znaczy że należy do kogoś. Starając się nie spłoszyć ptaszka, shinobi powoli się podniósł i powolnymi ruchami zaczął się zbliżać do zwierzęcia. Obrączka taka jak ta błyszcząca z każdym ruchem zwierzaka zazwyczaj zawierała informacje o hodowli lub właścicielu, więc Satoshi mógł zwierzę pochwycić i oddać, licząc na nagrodę pieniężną za fatygę. Będąc o kilka kroków od swojego "gościa" chłopak przykucnął i zaczął cicho kląskać językiem starając się tym sposobem zachęcić ptaszka do zbliżenia się.

[Tatsuo]

Przyjaciel [ D ]
3 / 15
Sabaku Satoshi Chcąc lub jednak bardziej nie, chłopak musiał zwlec się ze swojego łoża i podejść do intruza nawiedzającego jego cały dobytek. No dobrze, może przesadzam z całym, ale przecież nikt nie będzie się włamywał i przeszukiwał skrzyń w poszukiwaniu jedzenia. Słysząc klaskanie językiem, ptaszek przerzucający kolejne rzeczy podniósł główkę do góry, nasłuchując, skąd konkretnie dobiega ten przedziwny i śmieszny hałas. Brzmiało to trochę jak lekkie fale na oazie, rozbijające się o skałki położone wokół niej. A tam jest jedzonko! Zawsze było, tylko trzeba było je odpowiednio wyszukać na przykład spoglądając pod kamienie albo zerkając w dziury rozmieszczone w drzewie. 

Młody przepiórek wyskoczył wręcz z pudła, mając teraz na swojej głowie jakąś tkaninę, która się mu przypadkiem zawieruszyła na łebku, wadząc o jego bujną czuprynkę. Ptaszek próbował sobie z nią poradzić, machając główką to w prawo, to w lewo, ale jednak nic z tego. Rozdziobując więc swój dziobek, a także pomagając sobie nieupierzoną nóżką, zrobił dziurę w materiale, wystawiając wreszcie przez nią cały swój łebek. Spojrzał to na chłopaka, to na jego rękę, to na drugą rękę, a nawet na jego buzię, ale nic tam nie widział! Nic. Zero jedzenia. Postanowił więc nie tracić czasu i przechodząc bokiem na ściance skrzyni, wskoczył do środka drugiej, stojącej niedaleko, zabierając ze sobą część tkaniny, która się mu zawieruszyła wokół głowy. Przez tę krótką chwilę Satoshi mógł zauważyć dwa wyryte znaki na srebrnej obwódce. Jeden z nich oznaczał szkółkę, a drugi z nich oznaczał bibliotekę. Już od jakiegoś czasu, a w sumie od momentu, gdy powstała Unia, zaczęto dbać o edukację młodych osób. Może ptaszek był ich... eksperymentem?

[Satoshi]

Satoshi próbował po dobroci, niestety, nie odniosło to większego skutku. Na szczęście zwierzę się nie spłoszyło, co tylko potwierdziło teorię, że jest nawykłe do towarzystwa ludzi, a to można wykorzystać w próbie złapania. Dużym ułatwieniem byłoby oczywiście zaprezentowanie czegoś, co zwierzę mogłoby uznać za pożywienie, ale młody shinobi niestety nic takiego nie posiadał aktualnie w swoich kieszeniach. Ruszył więc w dół po schodach, wciąż jednak ostrożnie, starając się nie spłoszyć zwierzęcia. Pamiętał, że na półkach powinien mieć jeszcze jakieś resztki ryżu, a wystarczyłoby mu zaledwie kilka ziarenek. Gdzieś na którejś półce powinny być też okruchy suszonych warzyw, może ptaszek skusi się na nie.

Jeżeli Satoshi takowe znalazł, to wraca na górę próbując pochwycić ptaszka dzięki znalezionej przynęcie.