Domek Satoshiego

[Isei]

11/15

Satoshi - D

Szybka ewakuacja przebiegała zgodnie z planem. Chmurka z dwójką mężczyzn powoli wyleciała z zapadliska, a następnie będac już nad ulicą, rozpadła się zgodnie z wolą twórcy. Filary również zaczęły powoli się rozpadać, zaś staruszek ze łzami w oczach spoglądał na budynek, który lada moment miał się zawalić.
- Mój dobytek... mój dom... - otarł łzę prawą ręką, a następnie usiadł wyprostowany, spoglądając na Satoshiego. Chłopak był mocno zmęczony, można powiedzieć, że próbował złapać oddech. Techniki których używał mocno nadszargnęły jego zasobami energii. Taki wysiłek to nic dobrego.
- Gdyby to było takie proste... Cholera, dasz radę przetransportować mnie do szpitala? Samemu będę miał trochę problem się stąd pozbierać... - powiedział, ocierając kolejne łezki. Było mu przykro, bo cały jego dobytek za moment miał zostać przysypany gruzem. Nagle kolejny huk, pierwsza bryła oderwała się od sklepienia. Później kolejna i kolejna. Na koniec runęła frontowa ściana, zawalając się do wewnątrz. Nie było co liczyć na to, że cokolwiek zostało tam na dole, było całe w nienaruszonym stanie. Teraz Satoshi musiał jednak zdecydować czy chce pomóc dziadkowi dostać się do szpitala.

Słownik

Postacie
1) Starszy mężczyzna

Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Satoshi wypuścił powietrze z donośnym świstem. Żyją oboje. Oczami wyobraźni widział już, jak ściana razem z sufitem walą mu się prosto na ten pusty łeb, ale jednak Amaterasu czuwa nad ludem pustyni, a przynajmniej nad Satoshim, którego po prawdzie za bardzo to nie obchodziło. Umieranie to coś, co zdarza się innym, a nie jemu. No, w tym wypadku akurat dziadkowi również się upiekło. Wtedy odezwał się kuternoga, znów biadoląc o straconym dobytku. Sabaku podejrzewał, że docenienie faktu, że wciąż może doświadczyć piekącego słońca na skórze jeszcze trochę mu zajmie. Wtedy padło słowo "szpital". Satoshi uważnie obejrzał dziadka, w pierwszej chwili sądził, że poza kilkoma stłuczeniami nic mu nie jest, ale wychodziło na to, że się pomylił. Nie jest wszakże medykiem... Kolejny wdech, tym razem dla uspokojenia skołatanego serca, jak i dla zmniejszenia przykrych skutków gwałtownego ubytku chakry.
-Oczywiście, pomogę, ale niestety będziemy musieli iść na piechotę, da pan radę? Przez tą całą akcję nadszarpnąłem mocno swoje zasoby siły. - odpowiedział Sabaku, skinieniem głowy wskazując na rumowisko. Nie czekając na odpowiedź, pomógł starszemu sąsiadowi się dźwignąć do pionu, założył sobie jego rękę na szyję i stanowczo go podtrzymując, spróbował zrobić parę kroków. Nie pamiętał, jak daleko jest szpital, więc nie potrafił oszacować, ile chakry zużyje, by tam dotrzeć na platformie z piachu. Ba, czy w ogóle mu na to jej wystarczy. Zdawał sobie też sprawę, że brak nogi będzie znacznie utrudniał "podróż". Kilka kroków jednak rozwiało jego wątpliwości. Zajmie im to cały dzień. Satoshi westnchnął ponuro i z jego gurdy wyleciał piasek, który uformował platformę. Ile dadzą radę, tyle ulecą. Na szczęście w lini prostej droga powinna być znacznie krótsza. Wpakował ich obu na piach i uniósł się ponad zabudowania, kierując się do najbliższego zapamiętania szpitala. Może dziadek wskaże mu palcem, który to dokładnie budynek.

  Ukryty tekst

[Isei]

13/15

Satoshi - D

Happy end. Prawie jak w bajce, kłęby kurzu unosiły się nad gruzowiskiem, a Satoshi wraz z staruszkiem spoglądali na nie z żalem. Przynajmniej ten drugi, bo Sabaku próbował uspokoić kołatanie serca i swoje ogólnie złe samopoczucie związane z wyczerpaniem. Nic dziwnego, zużył większość swojej chakry. Kiedy tylko uspokoił swój oddech, przystał na prośbę sąsiada. Pomógł mu wstać, a następnie zawiesił jego rękę przez swojej szyi.
- Jestem Twoim dłużnikiem młody, jak się nazywasz? - zapytał, tak, jak gdyby nagle uświadomił sobie co się stało. - Gdyby nie twoja pomoc, pewnie by mnie tam przysypało. - powiedział lekko roztrzęsiony. Na twarzy miał grymas bólu.
Po dłuższym zastanowieniu Satoshi postanowił podjąć ryzyko. Uformował chmurkę, używając swojego piachu, gdy tylko wznieśli się w górę, dziadek wskazał mu palcem gdzie ma się kierować. Nie musiał się śpieszyć, jednak jego oddech był coraz cięższy. Ilość chakry która mu pozostała była coraz bliższa zeru. Musiał czym prędzej odpocząć.

Słownik

Postacie
1) Starszy mężczyzna

Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

Z/T tutaj

[Satoshi]

Satoshi powrócił do swojego mieszkania po nieprzyjemnie długim spacerze ze szpitala. Był wyczerpany, potwornie wyczerpany. Wchodząc do mieszkania, drzwi otworzył średnio-mocnym kopniakiem, a kolejna porcja łuszczącej się farby odpadła ze starego drewna. Odłożył gurdę w koncie pomieszczenia i przysiadł przed paleniskiem. Od ubytku chakry zaschło mu w ustach, więc postanowił zaparzyć herbatę, zanim położy się odpocząć. Wodę i całą resztę miał przygotowaną jeszcze rano, gdy musiał w pośpiechu wybiec z domu, pozostało mu jedynie rozpalić ogień na nowo i poczekać aż woda zacznie wrzeć. Było gorąco i duszno, dzień jak codzień na pustyni, tym bardziej że zbliżała się wiosna. Może by tak wyjechać z pustyni pod pretekstem treningu i wrócić dopiero jesienią? pomyślał Sabaku, sącząc gorący napar. Tutaj od kilku dni nawet trenować normalnie nie mógł, co chwila znajdował się w sytuacji, która wymagała od niego ogromnych pokładów chakry. A takich niestety nie posiadał. Dopił herbatę i ruszył na piętro, do sypialni, uprzednio upewniając się, że ogień w palenisku jest odpowiednio zagaszony. Jeszcze pożaru mu tu brakowało...

---

Minęło kilka dni...

---

Satoshi wypoczywał nastepne kilka dni, trenując jedyne swoje mięsnie nieopodal Kinkotsu, pozwalając w spokoju odbudować ciału pokłady straconej chakry. Własnie wstał kolejny dzień, a Sabaku szykował pożywne śniadanie i herbatę, trzeba wszak naładować energię na kolejny dzień treningu.

[Nana]

• Misja D
  post 1
  Satoshi

Satoshi w końcu dostał wymarzony odpoczynek. Po ostatniej misji zużył swoje pokłady chakry, więc musiał poświęcić dużo czasu na regeneracje. Bardzo mądrze. Kilka dni później wrócił do siebie planując następny trening. Może jakaś nowa technika? Może wytrzymałość albo szybkość? Szykując sobie śniadanko myślał nad kolejnym dniem. Niestety jego plany zostały szybko przerwane. 1, 2, 3 sekundy później rozległo się pukanie do drzwi wejściowych. Ciche, ale stanowcze. Widać, że osoba tam stojąca nie zamierzała odpuścić.
- Satoshi-san? Jest Pan w domu? - Zawołał kobiecy głos. Satoshi na pewno już go kiedyś słyszał, należał do jego sąsiadki mieszkającej nieopodal. Kobieta często siedziała na swoim małym tarasie pilnując bawiących się dzieci. Jej mąż, shinobi z wioski, często musiał podróżować zależnie od swoich misji. Ona za to zajmowała się domem.

kolor - sąsiadka

[Satoshi]

Sabaku popijał właśnie herbatę z pustynnych ziół, gdy rozległo się stanowcze pukanie do drzwi. Kogóż to diabli zwymiotowali znowu? pomyślał Satoshi, wstając po to, by otworzyć drzwi. Wtedy natręt się odezwał, a Shinobi rozpoznał głos sąsiadki. Chociaż tyle dobrze, ostatnio nieproszonych nieznajomych mu waliło w drzwi, że farba niemal już doszczętnie odpadła. Ciekawe, co też mogła ona od niego teraz chcieć? Satoshi nie specjalnie socjalizował się z sąsiadami, zazwyczaj ograniczał swoje kontakty z nimi do lekkiego skinienia głową, gdy spotykał ich na ulicy. Żaden z nich do tej pory go nie odwiedził.
-Jestem, jestem, już do pani biegnę - odpowiedział na wołanie kobiety, podchodząc do drzwi i otwierając je spokojnym, pewnym ruchem. W sumie, choć preferował dni upływające na treningu, to dziś był już nieco znudzony monotonnym trybem dnia, ostatnie przygody chyba uzależniły go od adrenaliny.
-Jak mogę pani pomóc, droga sąsiadko? - Sabaku nie miał pojęcia, jak kobieta się nazywała, wszystko, co o niej wiedział to w zasadzie to, że jej małżonek był Shinobi.

[Nana]

• Misja D
  Satoshi
  post 3

Spokój Satoshiego został niestety szybko zakłócony. Pukanie do drzwi nie ustawało dopóki chłopak ich po prostu nie otworzył. Po drugiej stronie stała kobieta o krótkich rudych włosach i niebieskich oczach. Była ładna, jednak nie potrafiła wyzbyć się surowego wyrazu twarzy. Pod jej nogami plątała się dwójka bliźniaków, którzy wyglądali na nie więcej niż trzy lata i mały piesek szczekający głośno. Na rękach kobiety widniało małe, płaczące dziecko. Było rozpalone.
- Satoshi-san - powiedziała z ulgą, kiedy otworzył jej drzwi - Aya Hiroshi, sąsiadka - przedstawiła się kołysząc delikatnie dziecko na swoich rękach. Niestety bez większego skutku, to i tak darło się okropnie. - Mała jest chora, chyba ma gorączkę. Muszę szybko pójść do medyka w wiosce. Czy zająłby się Pan na chwilę chłopcami i Sushi? Obiecuję, że szybko wrócę - poprosiła. "Sushi"? Chyba miała na myśli tego małego ujadającego pieska. - Na pewno Panu zapłacę

kolor - Aya Hirosi, sąsiadka. wygląd

[Satoshi]

Satoshi stanął jak wryty widząc całą zgraję bachorków pętających się pod jego drzwami. Jego ciało przebiegł nieprzyjemny dreszcz, gdy wysłuchał prośby sąsiadki. Nie przepadał za dziećmi, szczególnie, że ostatnio zabawiał piaskiem dzieciaki z sierocińca. Nie wypadało jednak odmówić sąsiadce, widać gołym okiem, że jej dziecko faktycznie nie czuło się najlepiej. No i jeszcze coś mu się za to dostanie, to chyba lepsza oferta niż narażanie życia ratując sąsiada z walącego się budynku. Sabaku westchnął więc tylko cicho i powiedział: - Nie ma problemu, widzę, że dziecko faktycznie wydaje się chore. Niech pani leci z nim do medyka, resztę proszę zostawić mi. Proszę się też nie śpieszyć bez potrzeby, chore dziecko jest teraz ważniejsze. - z ciężkim sercem Satoshi zmusił się do uśmiechu i skierował słowa do młodszych rozmówców i najwyraźniej psiaka: - Właśnie szedłem potrenować, zechcecie mi towarzyszyć? Udamy się w okolice bram miasta i spędzimy tam trochę czasu z dala od gwaru tych przekupków - tu wskazał podbródkiem na stragany znajdujące się nieopodal. - Nie ma pani nic przeciwko, mam nadzieję? A jeżeli dzieci mają inny pomysł, to z chęcią wysłucham. - shinobi skierował swoje słowa na powrót do sąsiadeczki i jej dzieci. Na pustyni łatwiej mu będzie dzieciaków upilnować, a przy okazji nie rozniosą mu i tak rozpadającego się domu nudząc się. Był też otwarty na propozycję młodzieży, jako że nie chciał już bardziej stresować i tak zmartwionej sąsiadki.

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 5 Satoshi wyraźnie miał pecha i dzieciaki waliły do niego drzwiami i oknami. Tym razem nie było inaczej. Sąsiadka westchnęła z wyraźną ulgą.
- Bardzo Panu dziękuję. Nie będę długo. - Dodała podając mu smycz dla psa, który w ogóle nie był przypięty i nie wyglądał jak by chciał zostać. Posłała mu ostatni, przepraszający uśmiech i czmychnęła z płaczącym dzieckiem na rękach. Satoshi został z dwójką bliźniaków, którzy patrzyli na niego wielkimi, niebieskimi jak ich mama oczami. Najpierw wyglądali jak gdyby zastanawiali się nad ucieczkę, jednak w końcu jeden z nich wyciągnął rączkę i po chwili drugi też. Zdecydowali się pójść z Satoshim bez większego marudzenia. Chociaż dobry początek. Może zainteresowało ich słowo trening? Kto wie. W końcu ich tata również był ninja, a oni? Zdecydowanie za mali. Pozostawał jeszcze problem psa. Mala Sushi wciąż ujadała plącząc się pod nogami.

[Satoshi]

Satoshi przybrał na swoją twarz sztuczny uśmiech numer sześć i schylił się do psa, najpierw chciał go pogłaskać a później zapiąć smycz. Nie zamierzał się dać ugryźć, ale nie okazywał też strachu. Jak będzie trzeba, to unieruchomi kundla piaskiem. Kolejnym krokiem było zabranie gurdy z domku. -Poczekajcie sekundkę, wezmę tylko swoją gurdę i idziemy na trening. - to powiedziawszy, Sabaku szybkim susem doskoczył do gurdy opartej o kąt pomieszczenia i zarzucił sobie na plecy. Wrócił do drzwi, zamknął je za sobą i chwytając smycz w prawą rękę, wyciągnął lewą w kierunku bliźniaków. Nie miał ochoty ich zgubić, nawet małe bachorki mogły przysporzyć sporych problemów, chowając się "dla psikusa" za jakąś skrzynką, a dorośli szukają pociech zestresowani przez godzinę. Wciąż zastanawiał się, czy warto wyjść aż za bramy miasta, skoro kobieta miała wrócić relatywnie szybko, ale zauważył, że obietnica zobaczenia czegoś ciekawego trzymała dzieci w ryzach. Upewniwszy się, że stan osobowy się zgadza, ruszył powoli ulicą, uważnie pilnując dzieciaki.

[Nana]

Zapraszam tutaj: bramy miasta

zt Satoshi, bliźniaki i Sushi

[Satoshi]

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Poprzednia lokacja

Chłopak przeciągnął się, powoli zwlekając się z tej swojej wysłużonej maty. Niby dawno już powiedział sobie, że czas na odrobinę luksusu, choćby takiego niższych lotów, ale jakoś zawsze schodziło to na dalszy plan. Bo najpierw zlecenia, później podróż do Ryuuzaku, później cholerna Ita'hara z całym syfem, jaki tam panował. Zwyczajnie nie było w głowie Satoshiego miejsca na tak banalne rzeczy, jak zakupy wyposażenia domowego. Zresztą i tak dość rzadko tu przebywał. Szkoda trochę pieniędzy, które można było lepiej spożytkować, to na kunai'e, to na zwoje albo notki. Podniósł się jednak w końcu, rozpalił mały ogień w prowizorycznej kuchni i nastawił wodę na poranną herbatę, w międzyczasie otwierając zwój i zapoznając się z jego treścią. Cholerni podpalacze, najgorszy sort przestępców. To już nawet bandyci napadający na karawanę byli lepsi, bo ich działania oddziaływały na mniejszą ilość ludzi. Natomiast nawet niewprawny podpalacz przypadkiem może puścić całą wieś z dymem, łącznie ze spichlerzem, narażając całą miejscowość na głód. Na pustyni pożar był potwornym kataklizmem, mało wody, wszystko suche... Chłopak nie chciał tracić czasu, więc po zapoznaniu się z zawartością zwoju, starannie go zwinął i wypił herbatę, przegryzając to, co jeszcze miał zachomikowane. Zwój powędrował do torby, po czym wyciągnął ze swojej kamizelki inny i rozwinął go na podłodze, ukazując szereg pieczęci charakteryzujących fuuinjutsu. Niebieskooki przelał na papier niewielką porcję chakry, co sprawiło, że pojawił się na nim bukłak. Zwój powędrował do swojej kieszonki, a bukłak został napełniony wodą. Może nie najświeższą, ale wciąż zdatną do wypicia jeszcze przez parę dni. Ostatnie rzucenie spojrzenia na pośpiesznie zagaszone ognisko, upewniając się, że nie wróci do zgliszczy i chłopak już był na zewnątrz. Czas było ruszać w drogę. Jeszcze tylko jakiś prowiant na drogę, zakupiony na straganach porozrzucanych wzdłuż ulicy i można było się kierować na szlak prowadzący prosto do małej wioski nad rzeką Asahi, odkrytą na nowo przez sławnego Ichirou.

[Shabondama Haruki]

6/30

Satoshi - C

Chłopak rozpoczął swoją codzienną, poranną rutynę. Gdy tylko był w domu. Powoli zwalił się z maty Tatami, a następnie rozpalił mały płomień w prowizorycznym palenisku. Ten dom, dawno nadawał się do remontu, albo zmiany, na lepszy i bardziej 'luksusowy' model, ale jak sam Sabaku zdążył zauważyć - nie było na to czasu! Teraz jednak, po raz kolejny, inne zmartwienia musiały kłębić się wewnątrz głowy chłopaka. Po otworzeniu zwoju, jego oczom ukazało się kilka podstawowych danych. Imię zleceniodawcy, data złożenia zlecenia, czyli dzień wczorajszy. Do tego wszystkiego, wyraźnie napisane było w zwoju, że to właśnie Satoshi miał przyjść z pomocą. W końcu - kto jak kto, ale nasz bohater, potrafił sobie wyrobić całkiem niezłą reklamę. Co prawda tym razem nie będzie składał strachów na wróble, ani nie będzie też przygotowywał ogrodzenia na małe pola uprawne Kenjiego, ale fakt, że był Shinobim, dużo bardziej tutaj pomagał.

Po za tymi podstawowymi danymi, w zwoju znalazł się również ramowy plan wydarzeń. Do podpaleń dochodziło w nocy, głównie w budynkach gospodarczych, około drugiej, trzeciej nad ranem. Przed wschodem słońca. Do tego warto było wspomnieć, że było świeżo po zbiorach, więc podpalanie gospodarczych budynków było raczej zagraniem strategicznym. Nie było jednak napisane kto podpala, ani w jakim celu. Do tego Satoshi będzie musiał dojść sam. W końcu zgodnie z prośbą posłańca - najlepiej jeśli podpalacze trafią doń żywi. Wtedy przynajmniej będzie można próbować wyciągnąć z nich motywy, czy chociażby jakieś szczątkowe informacje.

Po zapoznaniu się z zawartością zwoju, chłopak spakował go do torby, pośpiesznie zgasił ognisko, a chwilę później był już na zewnątrz z bukłakiem wypełnionym pod kurek wodą. Co prawda nie była ona pierwszej świeżości, jednak z braku laku, dobry i kit, prawda? Prawda! Zwłaszcza na suchej pustyni, gdzie woda, to w gruncie rzeczy towar luksusowy. Po drodze Sabaku znalazł chwilę czasu by zakupić prowiant na drogę, a następnie pieszo - bo w końcu tak było najłatwiej, ruszył w kierunku wioski Asahi.

Podróż mijała raczej spokojnie, niestety przez ciągle świecące promienie słoneczne oraz skwar jaki panował latem na pustyni, była ona długa i wyczerpująca. Co jakiś czas Satoshi mógł sobie pozwolić na chwilę odpoczynku, chowając się za wysokimi skałami, dającymi chociaż odrobinę cienia. Po kilku godzinach ciągłego, żmudnego marszu wreszcie na horyzoncie zobaczył małą osadę. Teraz mógł zdecydować, czy pierw rozejrzy się po okolicy, czy może - od razu ruszy do swojego dawnego pracodawcy, który z pewnością przywita go z rozwartymi ramionami. Był wieczór, ale słońce nie chyliło się jeszcze ku zachodowi. Zostały może dwie godziny do zmroku...

Słownik

Postacie
1) Posłaniec

Mapa:

Inne: Przenosimy się tutaj

[Satoshi]

Poprzednia lokacja

Satoshi z hukiem otworzył drzwi do swojego mieszkania, podrywając do lotu kolejne łuszczące się płatki farby. Niedługo będzie musiał wymienić te drzwi, bo farby zaczynało już na nich brakować. W tym momencie jednak zamknął za sobą drzwi i poświęcił chwilę na przejrzenie swojej nowiuśkiej Karty Obywatela oraz obejrzenie błyszczącej blaszki, informującej wszem i wobec, że on, Sabaku no Satoshi, osiągnął rangę Akoraito. Teraz, gdy adrenalina związana z całą tą ceremonią zaczęła opadać, chłopak poczuł ogromną dumę i zadowolenie, rozlewające się po jego ciele w formie ciepła. Starał się zawsze świecić przykładem, każde powierzone mu zadanie wypełniał najlepiej jak potrafił, starał się reprezentować swój ród należycie tak, by nawet jako Dokou nie przynieść wstydu klanowi. Wreszcie widział efekty swojej ciężkiej pracy. Ba, dostał nawet bezpośrednie zlecenie od samego Shirei-kana.

Nie chcąc tracić czasu, rozpoczął pakowanie się do podróży. Na całe szczęście większość ze swoich rzeczy miał wciąż w tobołku, nie chciało mu się ich bowiem wypakowywać po powrocie do Ryuzaku. Okazało się to dobrą decyzją, wystarczyło bowiem przejrzeć jego zawartość, a następnie uzupełnić ewentualne braki. Chwilę później Satoshi wyruszył na targ, by zakupić jak najwięcej suchego prowiantu i świeżej wody na drogę. Wiadomo, nie było szans zaopatrzyć się na całą podróż, będzie musiał jadać w przydrożnych karczmach, jednak zawsze warto było mieć przekąski pod ręką.

  Ukryty tekst

Po opanowaniu techniki, Satoshi pozbierał swoje manatki, dokładnie upewnił się, że nie pozostawiał otwartych okien i drzwi, po czym ruszył w kierunku bram osady. Obiecał, że wyruszy niezwłocznie i zamierzał dotrzymać obietnicy.

z/t