Domek Satoshiego

[Tatsuo]

Przyjaciel [ D ]
5 / 15
Sabaku Satoshi W kuchni zawsze znajdą się jakieś smakołyki czy to drobne, niestety przeważnie suche ziarenka ryżu, a może nawet zaplątały się gdzieś te stare, ugotowane, które przypadkiem spadły z pałeczek i zaplątały się w słoiki pełne owocków. Ptaszki, a szczególnie te pustynne, lubią jednak pojeść sobie nieco więcej niż zwykłe ziarenka, rozpadające się po pojedynczym uderzeniu dziobkiem, stąd też dobór warzywek czy innych zasuszonych owocków znalezionych przypadkowo na kuchennej ladzie, było jeszcze lepszym pomysłem! Usłyszawszy ponowne wołanie, przepiórek ponownie wychylił dzióbek ponad ściankę skrzyni, ale zauważając, że to ten sam, niemiły kolega, który wcześniej nic mu nie dał, a jedynie stracił jego cenny czas, już miał się chować ponownie, zeskakując na niższy szczebelek jakiegoś przedmiotu. Na szczęście Satoshiego, bo przecież nie ptaszka, który podczas swojej przygody napatoczyłby się na jeszcze kilogramy jedzenia, przepiórek zauważył w jego dłoni jedzonko. Takie niezbyt apetyczne, ale lepsze to niż nic.

Wdrapał się ponownie na ściankę skrzynki, a następnie, wciąż mając zawinięty wokół głowy materiał, który wręcz idealnie przykrywał jego resztę ciała, przeskoczył na wystawioną dłoń młodego Sabaku, wyrzucając na chwilę na bok skrzydła dla lepszej równowagi w tym jakże trudnym locie. Wbiwszy swoje malutkie szpony w nadgarstek chłopaka, który mógł odczuć teraz niemały ostry ból, zaczął machać dzióbkiem rozbijając suszone daktylki na pół i jeszcze pół i jeszcze pół... aż w końcu na ręce Satoshiego został jedynie wiórek mogący zmieścić się do dzióbka ptaszka. Zdaje się, że chłopak zdobył jego zaufanie, choć jak sam już sprytnie zauważył, ptak był raczej udomowiony, a przynajmniej nie bał się ludzi. Może teraz pora znaleźć tę biblioteczną szkółkę? O ile przepiórek nie odleci, bo jedzenie powoli się kończyło...

[Satoshi]

Satoshi wyczekał chwilę, by przepiórek na dobre zajął się daktylem i pewnie pochwycił go wolną ręką. Spokojnie dał zwierzątku dojeść, następnie ściągnął mu z szyi prowizoryczne ubranko, w które ptak się przypadkiem przybrał. Shinobi podniósł delikatnie rękę, by móc upewnić się, że dobrze odczytał znaki znajdujące się na bransoletce za pierwszym razem, zarzucił z trudem (wciąż trzymając ptaka) swoją kamizelkę i ruszył na ulicę. Dom Satoshiego znajdował się na obrzeżach miasta, natomiast biblioteka znajdowała się bliżej centrum, toteż w tym właśnie kierunku udał się mężczyzna wraz z ptasim kompanem. Po drodze zaczął zastanawiać się na co "uczonym" może być potrzebny taki ptak, nie wygląda na specjalnie szybkiego zarówno na lądzie jak i w locie, o ile w ogóle potrafił latać. Satoshi postanowił zaspokoić swoją ciekawość gdy tylko odda ptaka prawowitemu właścicielowi.

[Tatsuo]

Przyjaciel [ D ]
- / 15
Sabaku Satoshi

z/t

[Satoshi]

---

Poprzednia lokacja

---

Satoshi już od kilku dni ganiał po mieście z różnymi przygodami, które całkiem przypadkiem same go odnajdywały. Przedwczoraj pomógł kobiecie uciec od rodziny w Kinkotsu, prosto w objęcia ukochanego prowadzącego koczowniczy tryb życia. Shinobi nie rozumiał, dlaczego kobieta zdecydowała się na świadome porzucenie miasta na rzecz wiecznej tułaczki od oazy do oazy, ale w sumie nie obchodziło go to jakoś specjalnie. Ważne, że sowicie za usługi Satoshiego zapłaciła. Ledwie chłopak wrócił do domu i zmrużył oczy na kilka godzin a kolejny już nieproszony gość znalazł się w jego domu. Tym razem był to co prawda ptak a nie niewiasta w potrzebie, ale znów skończyło się na tym, że ninja zarobił kilka Ryo, tym razem oddając zwierzę właścicielowi i dostarczając ptasi przysmak - młode pustynne skorpiony. Jakby tego było mało, wracając do domu Satoshi zauważył zlecenie na ochranianie świątyni Amaterasu podczas jakiejś uroczystości. Shinobi nie należał do przesadnie religijnych, ale wiedział, że kapłanki nie poskąpią monet za jego usługi. Wszystkie te misje zakończyły się sukcesem, a co ważniejsze, pozwoliły Satoshiemu wyposażyć się w rzeczy pierwszej potrzeby. Wrócił tedy nad ranem całkowicie obładowany do domu, rzucił wszystko obok swojej wygodnej maty i zasnął. Sen był przyjacielem, regenerował, ukajał ból spieczonej słońcem skóry i napełniał energią potrzebną na kolejną wyprawę.

Chłopak wstał późnym popołudniem, mając w głowie już ułożony plan działania. Jakby mózg pracował przez cały ten czas. Tym razem nie zamierzał szukać sobie zajęcia w Kinkotsu. Miasto było gwarne, kolorowe i wspaniałe, jednak on chciał odpocząć. Zwiedzić nieco dalszą okolicę. Może inną osadę w Unii? Tyle słyszał o wspaniałym rodzie Ayatsuri przodującym w technologii i uznał, że czas zobaczyć na własne oczy ich miasto - Ningyō-shi, “stolicę” prowincji Sabishi. Zjadł więc śniadanie, ubrał się w nową kamizelkę, starannie zawinął bandaże na swoje ręce i przymocował Grudę wypchaną piaskiem na swoje plecy. Musiał się przyzwyczaić do jej ciężaru, ale dawała ona pewne poczucie bezpieczeństwa, a dokładniej piasek znajdujący się w jej wnętrzu. Jego własny piasek.

Ruszył w kierunku bram miasta prosto na szlak prowadzący do Ningyō-shi.

z/T

[Satoshi]

---

Poprzednia lokacja

---

Satoshi z rozmachem otworzył drzwi do swojego małego, ciasnego domku. Do tej pory jakoś mu nie przeszkadzał skromny tryb życia jaki prowadził, zawsze preferował praktykę nad zbytki, jednak coś niecoś w jego mieszkanku można by pewnie ulepszyć bądź wymienić na lepszy model, nie licząc rzecz jasne broni i narzędzi właściwych jego zawodowi, które shinobi zaplanował zakupić już wcześniej. Sabaku odłożył gurdę opierając ją o kąt pomieszczenia po czym leniwie wszedł po schodach na pięterko, gdzie znajdowała się jego sypialnia. Rzucił jeszcze okiem na rozpadające się skrzynie pozostawione przez poprzedniego właściciela. Ich też trzeba się pozbyć, albo porąbać i użyć jako opału do przygotowywania obiadów. Satoshi ziewnął przeciągle. Przedstawienie wystawione dla dzieci w przedszkolu mocno nadszarpnęło jego rezerwy chakry, żeby nie powiedzieć, że prawie doszczętnie się z niej wypstrykał. Ale było warto, pieniądz jest pieniądz a co ważniejsze, chyba udało mu się to zrobić jednocześnie zachowując twarz, nie udając głupka ku uciesze bachorków. Kolejne ziewnięcie ponaglało do oddania się w objęcia regenerującego snu, co też shinobi uczynił kładąc się na macie. Przespał resztę dnia i całą noc, wstając rano wypoczęty jak nigdy. Podszedł do jednej z połamanych skrzyń i oderwał kilka desek, w sam raz na ogrzanie wody na poranną herbatę.

[Isei]

1/15

Satoshi - D

Satoshi przygotowywał sobie wodę na herbatę, słonko powoli zaczynało ogrzewać ściany budynku, po typowej dla tego regionu zimnej nocy. Róznica temperatur dawała się we znaki i poranki zwykle bywały dosyć kapryśne i nieprzyjemne. Niemniej jednak nasz bohater nie miał tego problemu. Woda zaczęła wrzeć, lecz nagle, ziemia się delikatnie zatrzęsła, a Satoshi usłyszał donośny huk. Coś jak zawalający się tunel, czy coś podobnego.
Coś takiego nie było codziennością, co to, to nie. Satoshi mógł zdecydować co chce teraz zrobić. Wyjść? Sprawdzić co się stało? Olać sprawę i kontynuować robienie naparu? A może uciekać? Kto wie co postanowi młody sabaku. Sytuacja była niecodzienna, jednak zarówno dom Satoshiego, jak i sam Satoshi był cały i zdrowy. Musiał zdecydować co dalej.

Słownik

Postacie
1)

Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Sabaku zamarł z ręką w połowie drogi do naczynia z wrzącą wodą. Taki huk nie jest czymś normalnym, szczególnie na pustyni. Satoshi szybko się poderwał i zarzucając sobie gurdę na plecy lekkim kopnięciem zagasił ogień, który dla pewności jeszcze przysypał piaskiem. Nie chciał marnować na to wody, na pustyni i tak było jej zdecydowanie za mało. Gdy tylko upewnił się, że pożar nie strawi mu chałupy gdy on będzie szukał źródła dźwięku, wybiegł na ulicę rozglądając się uważnie. Zwracał uwagę na reakcję ludzi którzy o tej porze powinni się już kręcić po drodze załatwiając swoje codzienne sprawy na kramach rozstawionych wzdłuż budynków. Miał nadzieję, że na bazie ich reakcji będzie w stanie wywnioskować, z której strony nadszedł dźwięk.
-Ktoś wie co tak łupnęło? - zapytał jeszcze dla pewności.

[Isei]

3/15

Satoshi - D

Kiedy tylko Satoshi zorientował się, że coś jest nie tak, od razu ugasił płomienie, depcząc kawałki desek, całość przysypując piaskiem. Było to bardzo mądre posunięcie. Jego dom był ważniejszy niż pierwszy lepszy huk. Szybko wybiegł z budynku, rozglądając się w około. Ludzi na zewnątrz było zaledwie kilku, a na pytanie chłopaka, jeden z nich, ten najbliżej stojący wskazał palcem z otwartą buzią na budynek znajdujący się kilkanaście metrów od jego chałupy.
Typowy dla tego miejsca styl budownicta, kłęby kurzu, pyłu i piachu unosiły się z miejsca, które jeszcze kilka chwil temu zapewne było drzwiami wejściowymi do budynku. Satoshi mógł zauważyć, że ściany nie są w najlepszym stanie, a ludzie będący na ulicy stali sparaliżowani. Nagle z wnętrza budynku można było usłyszeć donośne wołanie o pomoc.
- Pomocy! Ratunku! Podłoga się zawaliła! Na pomoc! - wołał starszy męski głos, lekko zachrypnięty. Satoshi mógł to po prostu olać, bo przecież nie było to jego sprawą, ale mógł też ruszyć z pomocą. Kto wie ile ściany wytrzymają, do tego wszystkiego... sufit! Mógł się lada moment zawalić. Trzeba było to czym prędzej sprawdzić czy wszystko gra, może sprowadzić pomoc? A może po prostu należało nie wtykać nosa w nie swoje sprawy? Satoshi musiał zdecydować co robić, ale lepiej, żeby zrobił coś szybko. Na ścianie frontowej, tej gdzie wcześniej znajdywały się drzwi, zaczęły pojawiać się kolejne pęknięcia.

Słownik

Postacie
1) Starszy mężczyzna

Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Sabaku znów zaniemówił. Jakim cudem na pustyni pojawiają się zapadliska? Zresztą, teraz nieważne, trzeba ruszyć z pomocą, tam mogą wciąż być ludzie a Satoshi był chyba jedynym shinobi w okolicy. Ruszył pędem w kierunku uszkodzonego domu. Widział powoli pękające ściany, chyba długo już nie wytrzymają. Gdy tylko podbiegł pod właśnie tworzące się ruiny, zebrał chakrę i uwolnił ją posyłając piasek z gurdy prosto do środka. Nie jest mistrzem kontroli Teichi, a jego twory nie są zbyt wytrzymałe, ale postarał się zrobić dwa piaskowe filary mające na celu tymczasowe wzmocnienie konstrukcji i podparcie sufitu, chroniąc przed rychłym zawaleniem. Długo to raczej nie wytrzyma, ale lepszego rozwiązania chwilowo nie widział. Następnym krokiem jest sprawdzenie czy ktoś jest jeszcze w środku, no cóż, śmierć przez zgniecenie raczej nie należy do przyjemnych i chwalebnych dla shinobi, prawdę mówiąc Satoshi nawet nie miał ochoty tam wchodzić, ale jakby się rozniosło że stchórzył, to reputacja jego klanu mogła by ucierpieć, a na to pozwolić nie można. Sabaku wlazł do środka krzycząc najgłośniej jak mógł:
-Jest tam kto? Halo! Zaraz się to zawali!
Jednocześnie rozglądał się uważnie. Jeżeli podłoga się zawaliła, ktoś może być "tam w dole", jakkolwiek głęboki by nie był. Może przygnieciony, może połamany, może bez przytomności. Ktoś wołał o pomoc, ale nie jest wykluczone, że nie był jedyną ofiarą. Nie można liczyć, na to, że wszyscy na pewno odpowiedzą. Trzeba sprawdzać samemu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Isei]

5/15

Satoshi - D

Szybka reakcja była kluczowa w tego typu sytuacjach. Satoshi, nie chcąc przynieść hańby własnej rodzinie, od razu posłał piach ze swojej gurdy do środka budynku. Stworzył dwa, wąskie filary, które podpierały sufit, by ten nie opadł, kiedy tylko spojrzał do środka zauważył starszego mężczyznę, o siwych włosach i siwej brodzie. Jego prawa noga była zaklinowana pomiędzy kawałkami suchej gliny, piaskiem a gratami, które wcześniej zapewne służyły mu jako meble.
- Cholera, nie moge wyjść, będziesz musiał mi pomóc! - krzyknął mężczyzna, a następnie zaparł się z całych sił, ale nic to nie dało... - Nikogo więcej tutaj nie ma, tylko ja. Bardziej martwi mnie to, co zostało ze sprzętu który miałem w piwnicy... - powiedział smutny.
Po jego wypowiedzi, Satoshi mógł wywnioskować, że nie doszło do osunięcia się gruntu, a najnormalniej w świecie, stara chałupa, z wadą konstrukcyjną najwidoczniej właśnie dzisiaj odmówiła mu posłuszeństwa. Musiał pomóc dziadkowi wyjść, ale nie mógł zapominać, że nad ich głowami znajduje się dosyć masywna konstrukcja, która lada moment może się zawalić. Gdyby nie piaskowe filary, pewnie dawno byłaby na głowie staruszka.

Słownik

Postacie
1) Starszy mężczyzna

Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Uff, filary chociaż cienkie, to wystarczały, przynajmniej na razie. Nie wiadomo jednak na jak długo ich wsparcie zapewni konstrukcji stabilność potrzebną do trwania w tym niebezpiecznym stanie na granicy zrobienia z staruszka marmolady a groźnym zwisaniem. Satoshi nie chciał czekać, tak po prawdzie to nawet nie mógł, jak się powiedziało A, to trzeba powiedzieć B. Wypuścił kolejny impuls chakry, chcąc zebrać piasek z okolicy i uformować z niego dodatkowe filary, a także zrobić platformę z piasku. Opuścił się na niej aż do przygniecionego jegomościa, wciąż większą część uwagi skupiając na podtrzymaniu filarów. Tylko one odgradzały ich oboje pomiędzy życiem i śmiercią. Satoshiemu zaschło w ustach z napięcia, żałował, że nie zdążył nawet napić się herbaty. Gdy platforma z piasku wylądowała w zapadlisku, Sabaku powoli i ostrożnie wsunął ręce pod kawał gruzu unieruchamiającego biedaka, który własnie stracił dom. Albo traci, zależy jak na to spojrzeć.
-Meble są teraz najmniej istotne - odpowiedział na pojękiwania o straconym dobytku...
Shinobi zaczął powoli napierać na głaz licząc na to, że jego nikła siła jest wystarczająca do przesunięcia głazu na tyle by mężczyzna się wyswobodził. Wszystko to z bolesną świadomością istnienia powały, która może się zawalić w każdej chwili prosto na ich głowy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Isei]

7/15

Satoshi - D

Kolejne filary zaczęły się formować, tym razem z piachu, który znajdował się w okolicy, a było go raczej wystarczająco na tak proste kształty. Większość uwagi skupiał na filarach, w między czasie tworząc chmurkę, która służyła mu za platformę ratunkową. Zszedł niżej, by móc spokojnie zacząć usuwać gruz. Chciał zrobić wszystko samemu, co później może okazać się dla chłopaka zgubne.
- Meble? W nosie mam meble, tam są moje kukiełki! Moje dzieła! - warknął, a następnie syknął z bólu. Jego noga była zaklinowana od uda w dół. Pierwszy kamień, który odsunął Satoshi delikatnie poluzowała nogę, jednak to dalej nie pozwalało mu się całkowicie oswobodzić. Konstrukcja stała narazie stabilnie. Pytanie tylko jak długo...

Słownik

Postacie
1) Starszy mężczyzna

Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Satoshi, słysząc marudzenie staruszka, parsknął z wyraźną irytacją. Gdyby nie filary z piasku gość miałby spotkanie pierwszego stopnia z Shinigami, a on się przejmuje takimi pierdołami.
-Później je sobie odkopiesz. Jako trup tego nie osiągniesz.
Sabaku znów podjął trud uwolnienia nogi lalkarza, chwycił za kolejny głaz, by go przesunąć. Cały czas musiał się też pilnować z chakrą, znów zaczął odczuwać skutki jej upływu tak jak podczas wczorajszego przedstawienia. Ot żywot Shinobi, jednego dnia robisz za artystę zabawiającego dzieci, gdzie największym zagrożeniem jest co najwyżej bycie wyśmianym przez bachorki, a drugiego dnia grozi ci śmierć, bo ratujesz jakiegoś idiotę, który zamiast o swoje bezpieczeństwo martwi się o jakieś kukiełki. Może to nawet ten idiota, który miał wczoraj zabawiać dzieci i się nie pojawił? - coś takiego Satoshi mógłby sobie pomyśleć... ale nie pomyślał, zbyt był zajęty kontrolowaniem chakry przesyłanej do swojego piasku w celu utrzymania im sufitu nad głowami. I oczywiście, przesyłał też porcję energii wysepce z piasku, by móc się ewakuować jak najszybciej, jeśli tylko uda mu się dziadka uwolnić. Największym problemem było to, że nie był w stanie kontrolować już większej ilości piasku. Mógłby próbować nim przepchać gruz, którym przysypany był dziadzia, ale wtedy sufit spadłby im na głowy... Sufit, sufit, ciekawe ile jeszcze wytrzyma? Trzeba brać pod uwagę fakt, że to mogą być już jego ostatnie chwile. Sabaku jęknął, napierając na kolejny kawałek czegoś, co kiedyś było chyba ścianą.

  Ukryty tekst

[Isei]

9/15

Satoshi - D

Życie bywało przewrotne i pełne dziwnych zbiegów okoliczności, prawda? Satoshi był teraz zmuszony do katorżniczej walki nie tylko z zapadającym się sufitem, ale też z własnym ciałem. Był słaby, nie kontrolował zbyt dobrze chakry, a do tego wszystkiego dochodził fakt, że czas upływał coraz prędzej. Gdyby tylko duma pozwoliła mu zawołać kogoś do pomocy, mężczyzna zapewne dawno byłby oswobodzony. Satoshi jednak chciał załatwić wszystko sam. Sam chciał uratować staruszka, który zamiast być wdzięczny, za otrzymaną pomoc, rozpaczał za lalkami, zasypanymi pod stertą gruzu.
Siłowanie się z kolejnym mini głazem, prawdopodobnie elementem ściany nośnej, która wraz z podłogą zawaliła się. Po kilkunastu minutach zakończyła się powodzeniem, a Satoshi widząc, że mężczyzna zaraz będzie wyciągnięty złapał go za rękę, energicznie pociągając w swoją stronę, tak by wciągnąć go na chmurkę. Wraz z pomocą staruszka, udało się! Starzec jednak krzyknął głośno z grymasem bólu na twarzy.
- Kurwaa! Moja noga, psia krew! - warknął, łapiąc się za nogę. Właśnie! Za nogę, albo raczej to, co z niej zostało. Czegoś tu brakowało. Coś było nie tak. Satoshi spojrzał na nogę starca...
Noga była niekompletna! Od kolana w dół, nie było nogi, została pod gruzami! Sabaku zapewne był w niemałym szoku. Do tego wszystkiego nie było żadnej krwi, nawet kropli. Co tu się właśnie wydarzyło? Genjutsu? Czary? Prześladujący mężczyznę pech? Czy może Satoshi był zbyt silny i szarpiąc starca urwał mu nogę tak perfekcyjnie, że nawet kropla krwi się nie ulała? Zmęczenie i utracona chakra dawały się we znaki, a pozostanie pod słabnącą konstrukcją nie było dobrym pomysłem, jednak Satoshi musiał zdecydować co dalej, szukać nogi? Wycofać się?

Słownik

Postacie
1) Starszy mężczyzna

Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Kukiełki, noga oderwana bez krwi? Co tu się, na piękną Amaterasu, dzieje do cholery. Starzec ma widocznie nie równo pod sufitem. Ryzykował właśnie życiem dla człowieka, któremu nie tylko grozi przygniecenie sufitem, ale ma też wybitnie pod nim nierówno. Noga najwidoczniej była sztuczna, w sumie Sabaku zastanawiałby się, dlaczego facet nie krzyczy z bólu, gdyby nie fakt, że "nieczułość" staruszka była teraz najmniejszym z jego problemów. Satoshi z warknięciem wciągnął go na platformę z piasku i komendą przekazaną za pomocą chakry wywindował ich obu na ulicę, tą samą drogą, którą na dół się dostał chwilę temu.
- Skończ płakać, wystrugasz sobie drugą. - wycedził przez zęby.
Shinobi był wkurzony, jak zawsze przyszło mu narażać życie samemu. Chociaż z drugiej strony nie ma się co tak temu dziwić, większość ludzi ceni sobie swoje życie ponad innych. Słuszne podejście, zwłaszcza na pustyni. Satoshi podejrzewał, że nawet jeśli zacząłby o pomoc wołać, to nikt by się nie pojawił. Starzec w końcu mordę darł i tylko Sabaku ruszył mu na pomoc.
Gdy tylko oboje znaleźli się w bezpiecznym miejscu, Satoshi zmuszony był odciąć dopływ szybko kurczących się zapasów energii. Piasek stracił swoją formę, część rozsypała się na ulicy, tworząc małą górkę, filary podtrzymujące sufit także się rozpadły w pył, którego porcja powróciła do gurdy Satoshiego. Niech się teraz to gówno zawali, może wtedy ta pierdoła doceni powietrze w swoich płucach. Był wyczerpany, zmęczony, zły. Niech tylko ten dziadek znowu posmęci coś o jakichś lalkach czy cholernej protezie. pomyślał Shinobi, wyobrażając sobie, jak dziadzia zostaje otoczony jego piaskiem i uduszony na miejscu, od razu lżej na sercu.

  Ukryty tekst