Rezydencja Ichirou

[Ichirou]

Ognisko ciepła domowego było dla niego pojęciem obcym. Chociaż mógł poszczycić się jednym z ładniejszych i lepiej ulokowanych domostw, które zostało wydarte z rąk kościanego klanu razem z całym Atsui i w którym ulokował się już ładnych parę lat temu, to trudno powiedzieć, żeby się jakoś szczególnie w nim udomowił. Zadbana rezydencja z piaskowca pełniła dla niego przede wszystkim funkcję sypialni oraz swego rodzaju manifestu statusu - było dopełnieniem jego wizerunku, bo osoba o takim statusie nie mogła mieszkać byle gdzie. Nie miał żadnych emocjonalnych więzi ze swoim domem, żadnych istotnych wspomnień, czy nawet jakichś pamiątek czy innych bibelotów mających wartość sentymentalną. Asahi nie był ckliwy - wszystkie elementy wyposażenia wnętrza były przedmiotami, które kupił za własne pieniądze, by po prostu były, spełniały swoją funkcję czy to użytkową, czy dekoracyjną. Sędzał tu relatywnie mało czasu i bardziej bywał, niż faktyczni mieszkał w swoich czterech ścianach.
Oceniając z boku, wszystkie jego powroty do domu były na swój sposób okraszone małą dozą smutku. Było pusto, nikt tu na niego nie czekał prócz kurzu, który ochoczo osiadał na wszystkim po każdej dłuższej absencji gospodarza. Przywołał więc Akemi, zaufaną dziewczynę, by oporządziła mieszkanie, a tymczasem sam zwinął się do ludzi. Wrócił jednak szybciej niż zwykle i to nawet nie chodziło to, że wrócił wieczorem lub w ogóle wrócił tej nocy, tylko że zjawił się ponownie jeszcze za wczesnego dnia. Tym razem pusta samotnia była mu na rękę. Wypędził więc gosposię i zajął się swoimi sprawami.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Ichirou
Ranga: Wyprawa rangi A: "Późny świt"
Post 1/?

---

Co czyni dobrego aktora? Jest to pytanie, które zdecydowanie wymaga głębszego zastanowienia. Ten, kto tylko chwilę poświęci szybko odpowie że wygląd. Ten, kto bardziej się jednak wysili stwierdzi, że istotny jest tutaj talent i swoiste czucie sztuki, a ktoś, to jeszcze więcej czasu poświeci rozważając to zagadnienie powie tak: liczy się przede wszystkim ciężka praca. Jak więc jest w istocie? Odpowiedzi na to pytanie należałoby szukać właśnie w położonej nad jubilerskim sklepem posiadłości, którą zamieszkiwał jeden z najpotężniejszych ninja swoich czasów. Wszystko, co czynił charyzmatyczny shinobi było przejawem jego wspaniałego aktorstwa - wygląd, postawa, otaczanie się bogactwem - słowem dbanie o wizerunek, który nie był jedynie pustą fasadą. Sława, jaką szczycił się ten Sabaku nie wzięła się z niczego, lider Klepsydry bowiem posiadał siłę, w którą nikt o zdrowych zmysłach nie wątpił, nawet jeśli znał tylko połowę opowieści jakie wokół jego osoby krążyły.
Sława, ma jednak swoją cenę - rozpoznawalny ninja z trudem mógł zachowywać anonimowość, ale zastanówmy się czy mu na tym zależało? Uczestnik wielu wojen, kipiący złotem i potęgą - taka osoba nie mogła wieść tajnego życia. Należał do Krwawego Pokolenia, nie licząc zdradzieckiego Yoshimistsu i okaleczonego Yoichi'ego. Był ostatnim z legendarnej grupy który coś znaczył, zwłaszcza po tym, jak cesarz położonego na południowym wschodzie kraju zaginął bez wieści. Taka renoma, zobowiązywała. Miała jednak swój cień, jak każda bowiem pochodnia, która dawała światło. Tym cieniem była... samotność. Powroty w rodzinne strony, dla wielu kojarzące się z bezpiecznym portem, ucieczki do zmartwień i spotkaniem bliskich były dla Ichirou... no właśnie czym? To, wiedział tylko on sam, przechadzając się samotnie po swojej wspaniałej posiadłości. Czy dom który zamieszkiwał był odzwierciedleniem jego duszy? Cóż...

Od wielkiego turnieju na Yinzin minęło sporo czasu, chciałoby się rzec, upłynęło wiele wody, ale w przypadku pustynii zdecydowanie lepszym określeniem jest - przesypało się wiele piasku. Co w tym czasie czynił lider Klepsydry? Cóż, powróciwszy w rodzinne strony mógł lepiej rozeznać się "w polityce" i przypomnieć, o swoim istnieniu - nie musiał przy tym wiele robić, wystarczyło, że był. Osoba o randze Kogō samą swoją obecnością wzbudzała respekt, a jeśli dodamy do tego nie dający się przeoczyć bogaty wizerunek, to nie ma wątpliwości co do tego, że okolica odnotowała pojawienie się "Diabła świtu".
Nie tylko powrót Ichirou był "nowym" dla pustyni, oto bowiem zaczynała się wiosna. Ktoś mógłby powiedzieć, że klimat w Samotnych Wydmach jest niezmienny i stały, ale przy uważniejszym zbadaniu sprawy stwierdziłby, że w tym okresie pojawia się nieco więcej wilgoci w powietrzu, nawiewanej ze wschodu. Oczywiście, różnica ta jest za mała, by ktokolwiek z ludzi zdołał to zauważyć, jednakże czynią to zwierzęta i rośliny. To okres "wzmożonej" wegetacji i kwitnienia, bardzo krótki i cenny, pozwalający podtrzymać biocenozy piaskowej krainy.
Relatywnie wczesnym porankiem (czyt. słońce już wspinało się w górę, jednak jeszcze dalekie było od zenitu), do drzwi, a może wrót, wspaniałej posiadłości zastukał posłaniec. Był to typowy jeden z wielu ninja tej osady, ubrany w charakterystyczny dla regionu strój - długie szaty w kolorze piasku, dokładnie skrywające całe ciało, hełmem z turbanem oraz przepaską kryjąca twarz oraz z emblematem rodu Sabaku na prawym ramieniu. Przybysz w prawej dłoni dzierżył kij bo, natomiast na plecach nosił charakterystyczną gurdą oraz wiszącą na skórzanym pasie torbę. Wojownik cierpliwie stał i czekał, aż właściciel tego przybytku raczy mu otworzyć...

Spis NPC:

[Ichirou]

Teoria domostwa odzwierciedlająca stan ducha miała w tym przypadku wiele sensu. Ulokowana nad jubilerem rezydencja była bowiem pod wieloma względami urządzona na podobieństwo gospodarza. Przyciągała wzrok, budziła zainteresowanie, była bogata, zadbana, świetnie wystrojona, ale i zarazem pusta, bo bez żadnych głębszych wartości. Była bardziej hotelem niż prawdziwym domem, a i sam Ichirou przebywał w niej tyle, co przeciętny gość w tymczasowo wynajętym lokum. Wydawałoby się więc, że taka samotnia sprzyjała zadumie i większym refleksjom, ale Ichirou był mistrzem w zajmowaniu swojego umysłu błahostkami. Za wszelką cenę unikał popadania w poważne rozterki, pewnie gdzieś w głębi bojąc się tego, że te nie przyniosą niczego dobrego, a jedynie pociągną go na dno. Zamiast tkwić w swoich czterech ścianach i skazywać się na wyłącznie swoje towarzystwo, wolał wyjść do miejsca pełnego ludzi, zabawić w przyzwoitym lokalu, uśpić swoje myśli alkoholem, spędzić wieczór na hazardzie albo i całą noc z jakimś zbałamuconym dziewczęciem. Niewątpliwe atrakcyjne dla wielu, hulaszcze życie z czasem jednak powszedniało, a nieco zblazowany Ichirou z upływem kolejnych lat odnosił wrażenie, że czerpie trochę mniej przyjemności z rozrywek typowych dla zwykłych ludzi, od których coraz bardziej się odrywał. Owszem, mógł bawić się dzień, dwa, a może i nawet tydzień, ale coraz prędzej dopadała go monotonia i rutyna, czego bardzo, ale to bardzo nie cierpiał. W pewien sposób stał się ofiarą swoich możliwości i osiągnięć. Stając się kimś wielkim trudno było cieszyć się z małych rzeczy. Nic więc dziwnego, że po pewnym czasie spędzonym w dość sielankowy sposób, zaczynało się znowu odzywać jego uzależnienie od adrenaliny i skrajnych doznań. Kiedy pewnego wieczoru siedział przy czarce sake, a obok niego wybuchła zwyczajna karczemna burda, po prostu ziewnął z nudów, bo podobnych scenek widział już dziesiątki i przestały one go jakkolwiek ruszać. Sącząc kolejny łyk alkoholu i smętnie przyglądając się temu, jak jeden okłada pięściami drugiego, jego myśli bardziej skierowane były na pragnieniu, żeby nastąpiło potężne trzęsienie ziemi, deszcz ognia lub przynajmniej wybuch jakieś wojny.
Kolejny poranek niestety był absolutnie zwyczajny. Wstał względnie wcześnie, bo pewnie większość mieszkańców wioski była już na chodzie, ale też nie od bardzo dawna, więc nie można było mu zarzucić przesadnego lenienia i wylegiwania się w swym łożu. Potem wylazł na balkon i przeciągając się, spokojnym wzrokiem omiótł okolicę i toczące się swoim rytmem życie na ulicach Kinkotsu. Bez żadnego skrępowania świecił przy tym golizną. Poustawiane na tarasie w miarę dobrze przysłaniały Diabła Świtu mniej więcej do pasa, więc nie można było mówić o absolutnym zgorszeniu ewentualnych gapiów, którzy unosili wtedy łeb do góry. Zresztą, widok roznegliżowanego Kogō, kręcącego się po swoim balkonie pewnie już przestał już szokować tutejszych, bo nie była to żadna nowość. Po tej krótkiej obserwacji Ichirou wrócił do środka swojego nieskromnego domostwa i oddał się codziennej rutynie, bez pośpiechu odświeżając i pielęgnując swoje ciałko. Najwięcej czasu spędził przed lustrem, bo akurat miał kaprys na przetestowanie jakiegoś nowego produktu do włosów od Yūty - znajomego krewniaka zajmującego się wyrabianiem przeróżnych kosmetycznych specyfików.
Właśnie kończył układanie dość zadziornej fryzurki, kiedy ktoś zaczął dobijać się do drzwi rezydencji, naruszając jedyną rutynę, za którą Ichirou przepadał. No nic, Sabaku westchnął cichutko, dokończył układanie ciemnych, odżywionych włosków i dopiero po paru chwilach zebrał się do otwarcia przybyszowi. Nie miał w zwyczaju ganiać na czyjeś zawołanie, więc cierpliwość w przypadku obcowania z nim była wskazana.
– O co chodzi? – zapytał od razu bez zbędnych formalności, na które zdobywał się coraz rzadziej. Wraz ze wzrostem renomy rosło w nim również przekonanie, że to inni powinni starać się przypodobać jemu, a nie on im. Tak czy inaczej, zamienił się w słuch, bo nieznajomy już na pierwszy rzut oka wyglądał na krewniaka, pewnie przysłanego z samej góry. Asahi optymistycznie założył, że mężczyzna zjawił się nie po to, by zawrócić dupę jakąś pierdołą, tylko miał faktycznie poważną sprawę godną ikony Samotnych Wydm.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Ichirou
Ranga: Wyprawa rangi A: "Późny świt"
Post 3/?

---

Życie legendy Samotnych Wydm było zupełnym zaprzeczeniem tego, co stanowiło kanon dla mieszkańców obszaru, który niedawno odwiedził - chociaż surowość lodowej pustyni Yinzin nie ustępowała tej w Atsui, to jednak styl życia był zupełnie inny. Tamtejsi odpowiednicy bohatera tej opowieści niewątpliwie nie mogli sobie pozwolić na taki styl, jak potężny Sabaku, a nawet, gdyby spróbowali, to najpewniej czekałaby ich sroga kara. Można by zapytać... dlaczego? Myślą, jaką kierował się Musashi było stałe utrzymane wyraźnego "głosu duszy" co miało zapewnić stałe doskonalenie się, w praktyce skutkowało to ograniczeniem bogactwa do minimum. Ichirou natomiast... obrał z goła odmienną strategię. Zdawać by się mogło, że bardzo dobrze słyszał głos swojej duszy, nawet jeśli był to jedynie szept, to jednak przerażający szept. Jak ktoś, kto idzie tuż przy tobie i nachylając się do ucha mówi prawdę. Czyż więc to, co stanowiło jeden z celów życia samuraja, było dla Ichirou naturalne niczym oddychanie? Jeśli bogactwo, pragnienie przygody i podniety istotnie miały na celu uciszenie głosu duszy... to tak. Przewrotność losu bywa niezwykła.
W tej historii jednak nie będziemy się nad tym zastanawiać. 30 letni kogō, cieszący się potęgą, bogactwem i dobrym zdrowiem nie musiał się martwić rzeczywistością i harmonizacją ducha na drodze ascetycznej filozofii. Jego styl bycia istotnie znany był jego "najbliższym sąsiadom", więc kiedy to po przebudzeniu się w stroju Adama stanął na balkonie rozglądając się po okolicy, nie stanowił "dziwadła". Co prawda, dwie przechodzące niewiasty w nienagannych długich strojach z zakrytymi twarzami na widok postaci, o ciele bliskim ciosanemu dłutem antycznego mistrza posągowi, speszone odwróciły wzrok i lekko przyspieszyły kroku, to jednak wykonały elegancki ukłon w stronę legendarnego wojownika. Nie inaczej postąpił wyruszający na targ otyły jegomość, który widząc "Diabła świtu" w pełnej krasie schylił się nisko posyłając pozdrowienie, po czym kontynuował mozolne ciągnięcie podobnego do rykszy pojazdu, na którym znajdowały się jego towary. Inni przechodzący się pod balkonem sławnego jegomościa reagowali podobnie - okazywali szacunek, ale nie skupiali się na jego osobie...
Czekający przy drzwiach shinobi był cierpliwy, nie tylko z powodu dobrego wychowania, ale przede wszystkim kierując się zdrowym rozsądkiem. Jak już zaznaczono wcześniej, Ichirou miał swoją renomę, znany był nie tylko z nienagannego wyglądu, ale również dokonań wojennych - kogoś takiego się nie pogania, zwłaszcza, jeśli stoi się na zdecydowanie niższym stopniu drabiny skubania, a posłaniem zdecydowanie nie stał wysoko. Kiedy więc tylko Ichirou otworzył, ten pospiesznie skłonił się z odpowiednim szacunkiem potężnemu krewniakowi i odsunął przesłaniający twarz materiał zdradził, że nie przekroczył jeszcze drugiej dekady życia (ale pewnie z 16 lat już miał). Był typowym młokosem - niewiele znaczącym dōkō jakich pełno. Ponad to, z twarzy i oczu chłopaka dało się wyczytać, że jest nieco zestresowany, ale może kropelki potu były spowodowane bezwzględnym słońcem, które wsponało się po nieboskłonie?
W tym momencie Ichirou mógł istotnie poczuć "lęk" czy aby nie jest to osoba podobna do piersiastej Inuzuka, która na Yinzin miała do niego niezwykle ważną sprawę - chciała dowiedzieć się gdzie jest inny legendarny shinobi, wspomniany już, niemalże równie legendarny co bohater tej opowieści, Inuzuka Yoichi. Może to jego kolejny fan który pierw przeprosi za zrywanie takiej sławy o tak nieludzkiej i bliskiej sjesty porze, a następnie będzie błagał o przyjęcie na ucznia, tudzież autograf, oczywiście dla siostry...
Jak się jednak miało okazać, "natręt" nie był psychofanem, lecz posłańcem - najpewniej wykonywał jedną ze swoich pierwszych misji jako shinobi - no cóż, każdy jednak od czegoś zaczyna, jedni gonią koty, inni roznoszą listy.
- Witaj, Asahi-sama, przynoszę wiadomość od Shirei-kan-sama. - wypowiedział młodzieniec, pomijając swoje nie wnoszącego niczego do rozmowy personalia, po czym sięgnął do swojej torby, z której wyjął opieczętowany zwój, który następnie ujął oburącz i z szacunkiem przekazał Ichirou, po czym... w sumie chyba mógł się oddalić, prawda? Teoretycznie tak, jednakże nie zamierzał tego robić bez chociażby machnięcia ręką ze strony "Diabełka", ewentualnie zamknięcia mu przed nosem drzwi - to też byłaby akceptowalna na pustyni forma - jednoznaczna i niewymagająca zaangażowania, prawda?
Tak czy inaczej, młodzik nie wyglądał na takiego, co wie jaką to wiadomość "Góra" wysłała do Ichirou, świadczył o tym nie tylko jego wiek, ale również to nienaruszona pieczęć.

List:

Shirei-kan klanu Sabaku, Sabaku no Jou do Kogō Asahi Ichirou
Cieszy mnie twój powrót do Kinkotsu i wierze, że podróż do Yinzin była owocna.
Mam dla ciebie zadanie, nie mogę jednak przekazać ci szczegółów osobiście. Zgłoś się proszę do Sabaku Tomoko w siedzibie władz, ona wprowadzi cię w szczegóły.
Życzę Ci powodzenia.

Spis NPC:

[Ichirou]

Ichirou nigdy nie doszukiwał się podobieństw między swoją postawą a wartościami, którymi kierowali się samurajowie. Kasta wojowników z Lazurowych Wybrzeży była dla niego absolutnie obca, momentami nawet niezrozumiała, w czym jedynie utwierdził się podczas wizyty na ostatnim światowym turnieju i nieco bliższym poznaniu niektórych zwyczajów samurajów. Nie miał żadnego kodeksu, dekalogu, czy jakichkolwiek innych zasad wypracowanych czy to przez środowisko, czy przez jego samego. Robił zawsze to, na co miał ochotę i co uważał za słuszne, a moralność w jego przypadku była przepuszczona przez filtr mocno nasączony subiektywnością. Nie prezentował jednak absolutnego bezhołowia, bo dążył do jakiegoś porządku, tyle że porządek ten miał być zorganizowany według jego egoistycznych pragnień, w których to sytuował siebie oraz swój klan możliwie najwyżej. Diabeł Świtu nie był więc przykładnym obywatelem, daleko było mu do wzoru cnót czy nawet wzoru idealnego, sumiennego shinobi, ale prawda była taka, że żaden inny współcześnie żyjący, ugłaskany i pokorny Sabaku nie zrobił tyle dla klanu, ile on. To właśnie dlatego sam lider osobiście słał do niego listy, kiedy pojawiały się problemy wysokiej rangi.
Przybysz okazał się jeszcze młodszy, niż mogło się wydawać na pierwszy rzut oka. Asahi zawahał się więc, myśląc przez moment o młodziku jako o natręcie i kreśląc już w głowie plan, jak szybciutko rozczarować i przepędzić swojego kolejnego fana. Nie było to jednak konieczne, bo chłopak zadeklarował oficjalny cel swojej wizyty, na co Kogō ledwie zauważalnie skinął głową i wyciągnął łapę po wspomniany zwój. Potem rzucił okiem na pieczęć, by upewnić się, że nie została nienaruszona, a następnie podniósł spojrzenie ponownie na posłańca i odczekał ze dwie, może trzy sekundy, ale nastolatek milczał i stał jak wryty, pewnie stresując się spotkaniem z ikoną swojego rodu. I bardzo dobrze.
– To wszystko? Dobra, to cześć – odpowiedział od niechcenia i bez żadnej sympatii w głosie, wykonując przy tym wolną ręką niedbały, wymiatający gest, oznaczający tyle, co sio mi stąd. Później zamknął za sobą drzwi i skierował się do salonu, odpieczętowując po drodze wiadomość. Klapnął wygodnie z zamiarem przeczytania treści listu na spokojnie, ale ten okazał się na tyle zwięzły, że Ichirou aż pożałował, że w ogóle się rozsiadał na fotelu.
Tomoko, Tomoko… Czy to imię cokolwiek mu mówiło? Co prawda bywał częściej w terenie i rzadko urzędował w siedzibie swojego klanu, ale po tylu latach działania na rzecz Sabaku pewnie kojarzył większość ważniejszych postaci przynajmniej z imienia, twarzy lub piastowanej funkcji. Jeżeli wspomniana w wiadomości kobieta była do tego atrakcyjna, to wtedy Asahi już na pewno musiał ją kojarzyć.
Zwinął list, podniósł się ospale z miejsca i kilka najbliższych chwil poświęcił przygotowaniom. Coś było na rzeczy, więc wolał się zawczasu wyekwipować, by już nie musieć wracać do mieszkania po swoje klamoty. Zgarnął kabury i podręczną torbę, narzucił gurdę na plecy i wziął również ostatni nabytek – katanę. Nie zapomniał o jakimś zapasie wody i zestawie o ciuszków na zmianę. Gotów do dalszych przygód, które chyba były nieuniknione, opuścił swoje nieskromne cztery ściany i powędrował do placówki, w której urzędowała władza klanu.
Jeżeli wiedział, gdzie dokładnie rezyduje wspomniana Tomoko, to od razu tam ruszył i zjawił się w jej gabinecie. W innym przypadku popytał po prostu odpowiednie osoby i z niewielką zwłoką uczynił ostatecznie to samo.

[zt] -> Siedziba władzy

[Ichirou]

Ostatnie czasy przyniosły sporo nowości i wcale nie chodziło tutaj o interesującą zabawkę, która znalazła się w posiadaniu Diabła Świtu, ale o sytuacje polityczną. Rozmowy między liderami klanów pustyni, o których Ichirou był od dawna świadom, wreszcie przyniosły swoje owoce w postaci porozumienia obejmujący całe Samotne Wydmy. Na czele porozumienia określonego Unią stanął Jou, no bo jakże kto inny. Umocnienie całej pustyni jak i wzrost znaczenia rodu Sabaku to były oczywiście świetne nowiny, ale nie wszystko było takie piękne. Asahiemu nie podobała się przechodniość tytułu przywódcy tego nowego, politycznego tworu, a jeszcze bardziej nie była mu w smak pozycja klanu Kaguya, który w ostatnichJś latach przestał cokolwiek znaczyć, a teraz miał stanąć na równi wśród pozostałych.
Ogólnie rzecz biorąc, międzyklanowe porozumienie mimo kilku gorzkich posmaków można było uznać za sukces. Kiedyś być może jeszcze delikatnie zgrzytnąłby zębami, że to nie on został pierwszym Kōtei, ale w tym momencie wcale nie było mu tego żal. Jego aktualne plany sięgały daleko poza region pustyni, więc przyklejenie się do fotela zarządcy regionu niespecjalnie mu się widziało. Zresztą, przykład Jou dobrze pokazywał, że objęcie takiej funkcji oznaczało w praktyce rezygnację z funkcjonowania jako shinobi, a Ichirou mimo trzydziestki na karku nie chciał obniżać tempa swojego życia. Na władanie jeszcze przyjdzie czas.
Co do planów, tych niekoniecznie dalekosiężnych, to wpadło mu w ręce pewne ogłoszenie dotyczące samego Antykreatora. Zapowiadało się kolejne wielkie wydarzenie obejmujące całe świat shinobi. Na takim wydarzeniu rzecz jasna musiała pojawić się Klepsydra. Asahi postanowił więc ściągnąć swoich kompanów i spisał im krótkie listy. No i w międzyczasie odczytał też wiadomość od Hikariego, który postanowił wyjaśnić ostatnie nieporozumienia.
Potem zaczął spokojne przygotowania z myślą o planowanej eskapadzie.

[zt]

• Do Kuroi Kuma / Tozawa Akarui / Shiroyasha Kyoushi / Seinaru Kei
  
  Rozejrzyj się za ogłoszeniami związanymi z planowaną akcją w Daishi. Są chyba wszędzie.
  To brzmi jak zadanie dla Klepsydry.
  
  Asahi Ichirou

[Kakita Asagi]

Powiadają, że podróże kształcą. Jak było w tym przypadku? Opuściwszy tereny Shigashi no Kibu, niebieskooki samuraj skierował się w stronę pustynnych regionów i... zdecydowanie był to dla niego spory kulturowy szok. Bardzo szybko kabuto na jego głowie zostało zastąpione przez słomiany kapelusz. Szybko okazało się, że wędrowanie za dnia jest delikatnie mówiąc ciężkie: ciało samuraja zostało co prawda zahartowana na pustyni, ale zgoła innej - lodowej. Tutaj, czuł się jak wyrzucony na brzeg wieloryb, z trudem łapał oddech i potrzebował nieco czasu, by się przyzwyczaić do tych warunków. Pewnikiem gdyby nie jego mocno nadludzka wytrzymałość, to długo by nie przeżył w czasie tej podróży. W zasadzie, to bez niej i trzymania się utartych szlaków. Kakita nie zamierzał w żaden, nawet najmniejszy sposób, ryzykować zgubienia się na pustyni, której noce były równie niebezpieczne co dnie - wtedy to na żer słońca, lecz wychodzące z zakamarków wszelakie robactwo i pełzające plugastwo stanowiło zagrożenie, ale... takiego nieba, to nie było nigdzie. No, może poza zorzami jakie nawiedzały najbardziej północne krańce Yinzin. Tak czy inaczej, niebieskooki uparcie parł przed siebie, niosąc brzemię, jakie pozostawił mu Seinaru: tak dobytkiem, jak i swoją decyzją...

Jak się niebieskooki wywiedział po drodze, z wszystkich pustynnych prowincji to właśnie Atsui była najgorętszą. Dobre to, że trakty były w niej dość sensownie opisane, karawan wielbłądów nie brakowało, a i mieliśmy wiosnę (to ostatnie, to samuraj sam sobie chyba wmawiał). Jakby jednak nie było, ostatecznie Kakita trzymając się możliwie cywilizowanych obszarów zdołał dotrzeć do stolicy zamieszkiwanej przez ród Sabaku do Kinkotsu. To należało sobie uważać za spory sukces zachęcający do następującej refleksji - jeśli przeżyje to wszystko, to będzie musiał sobie załatwić transport do Kaigan z karawaną, drugiej takie wycieczki się nie podejmie...
Przed wyruszeniem do domu Ichirou, który znaleźć było bardzo łatwo, Kakita zdecydował się... spędzić noc w jednej z tawern. Potrzebował nieco wytchnienia po podróży, nie chciał się w obliczu potężnego ninja pojawić w niegodnym, brudnym stanie, poza tym, musiał sobie poukładać w głowie ostatnie wydarzenia, pomyśleć jak w zasadzie najlepiej przekazać to, co zaszło. Chociaż myślał nad tym i myślał, to nie wymyślił nic mądrego. Jedyne, co mu jednak do głowy przyszło, to właśnie by stanąć przed Ichirou w możliwie godnej formie. Jakby nie było, potężny Sabaku mógłby uznać, że skróci go o głowę, albo zabije w inny sposób msząc swojego towarzysza. Ta wizja... przerażała i nie przerażała. Więcej nawet, niebieskooki rozumiał to, jak i jednocześnie, nie rozumiał. Z samurajskiego punktu widzenia, spełniając ostatnią wolę Seinaru Kakita w zasadzie wyświadczał mu przysługę. Hańba mordercy zostawała niejako zmyta z jego nazwiska, a przynajmniej, mocno zamazana. Więcej nawet, brak oficjalnego śledztwa chronił wizerunek Klepsydry, to... była dobra śmierć. Dobry wojownik potrafi nawet własną śmierć obrócić w zwycięstwo. Wcale jednak nie było aż tak pewnym, że Ichirou będzie na to spoglądał w taki właśnie sposób. Chociaż Asahi należał podobnie jak Natsume do Krwawego Pokolenia, to jednak byli różni i to bardzo. Kakita nie znał dobrze złotookiego, ale sława, jaka opiewała władcę piasku mówiła dość. Samuraj musiał się liczyć z tym, że piaski Atsui staną się miejscem jego śmierci. Z trzeciej strony, czy jeśli Ichirou zażąda jego głowy to... dostanie ją? Dostać na pewne tak, ale w jakiej formie? Czy Kakita powinien bronić swojego życia, czy też nie? Walka, raczej nie wchodziła w grę. Znaczy, to do czego mogłoby dość walką by nie było. Kakita widział Ichirou w akcji, nie miał najmniejszych wątpliwości, że tylko Akahoshi mógłby się mierzyć z Diabłem Świtu. Umrzeć, kiedy trzeba umrzeć...
.:Them:.

Mając to w pamięci niebieskooki pierwszą godzinę od świtu przeznaczył na rytuał oczyszczenia: obmył raz jeszcze swoje ciało (a woda droga), następnie medytował nad losem odsuwając w bok wszelkie zbędne emocje i uczucia. Było tego wiele, jego myśli pomknęły ku przyjaciołom w szkole Taka, towarzyszom w Kenseikai, jego rodzinie na Yinzin i... Żonie. Ayame, była elementem, który mocno wiązał jego egzystencje w świecie doczesnym. Stanowiła jego słaby punkt. Nie powinien był się tak do niej przywiązywać, a z drugiej strony, nie umiał jej ze swojego serca ani myśli wyrzucić. Nie był gotowy na umieranie, ale również nie był gotowy na życie w hańbie. Ucieczka nie wchodziła w rachubę, podobnie jak zmiana decyzji. Wysłanie wiadomości... również. Kakita pozostawił już wiadomość dla Ayame u Natsume. Może powinien był napisać list, poświęcić więcej czasu. Trudno, teraz już tego nie naprawi. Nie mówiąc jej... co czuje, nie przywiąże jej do siebie. Tak, tak będzie lepiej. Jeśli ma teraz umrzeć, to nie może jej pociągnąć za sobą. Jun miał rację, jego los należał do jego, nie mógł jednak wpływać na los innych, nie więcej niż podpowiadał rozum i honor. To, że nie pozostawiał Ayame niczego, co mogło nadmiernie zdradzać jego uczucia... chroniło ją. Oczywiście, wysłał jej wiadomość, że udaje się na pustynie, tak wypadało. Jednakże, nie pisał co czuje, jakie ma rozterki, co go martwi. Ostatecznie, jeśli ją teraz zostawi, to zostawi ją wolną. To uczciwe i prawidłowe rozwiązanie sprawy. Kwestię Klepsydry również rozwiązał, prosząc towarzyszy z Kenseikai o nie podnoszenie miecza w akcie zemsty, jeśli teraz padnie. Zemsta była obowiązkiem Bushido, ale nie jedynym. Najwyższym bowiem prawem był pokój. Jeśli śmierć jednego człowieka chroni innych przed cierpieniem, to jest to dobra śmierć. Jeśli tak ma umrzeć Asagi, za pokój, to umrze.
Uświadomiwszy to sobie... Kakita otworzył oczy. Niespiesznie. Zrozumiał. Nie podobało mu się to, co może się stać, ale nie oznaczało to, że nie był z tym pogodzony. Pewne rzeczy zrobić po prostu trzeba, a on był gotów.

Wywiedziawszy się nieco w miejscowych obyczajach, Kakita nie zrywał się przed świtem, a raczej, sam wstał i się przygotował do "odwiedzin", jednakże nie zamierzał wpadać do Ichirou wraz ze słońcem. Z drugiej strony, należało być przed południem, kiedy to w stolicy zapanowywał swoisty zastój spowodowany upałem. Godzina Smoka (ok. 10) wydawała się być dobrą porą...
Jak postanowił, tak uczynił. Chociaż początkowo rozważał, czy nie zostawić w tawernie zbroi, to jednak postanowił ją zachować. O ile uszkodzony łuk i kołczan nie miały żadnej wartości obecnie, to rodowa zbroja tak. Mając więc ze sobą wszystkie przedmioty Seinaru, szczególnie majestatyczną włócznię Nihongou, list od Akahoshi'eg i własną dumę, niebieskooki skierował się w pełnym rynsztunku w stronę domu Ichirou.
Jak już wspomniano, znalazł go bez trudu, zarówno dzięki wskazówkom od Seinaru, jak i sławie samego piaskowego ninja. Kakita bez lęku stanął przed drzwiami domostwa wielkiego wojownika, po czym zapukał do drzwi i zaanonsował samego siebie.
- Kakita Asagi, proszę o możliwość audiencji u szacownego Asahi Ichirou. - powiedział głośno i wyraźnie, po czym pozostawało czekać...

[Ichirou]

To był piękny, słoneczny dzień. Chyba nawet zbyt piękny, dlatego prędzej lub później coś musiało go popsuć.
Do tego momentu wszystko jednak toczyło się niemal idealnie. Szybki powrót z wyprawy, a więc zmiana deszczowej, ubłoconej Oniniwy na znacznie przyjemniejsze, rozgrzane piaski pustyni. Później wizyta u głównodowodzącego, odbębnienie formalności i zdobycie pożądanego już od jakiegoś czasu awansu. Legendarnego tytułu Seinina nie otrzymywało się na co dzień, dlatego też Ichirou mimo trzydziestki na karku, do której nie lubił się przyznawać, postanowił zahulać jak młodzik. Najdroższe alkohole świata, fajki wodne nabite najlepszym tytoniem, najwybitniejsi lokalni muzycy, najbardziej utalentowane tancerki – wszystko to i znacznie więcej przewinęło się tej nocy, a centrum stolicy zatętniło życiem jak mało kiedy. To, że świeżo upieczony Seinin chciał się wyszaleć to jedno. Chodziło również, a może nawet przede wszystkim o to, by calutka okolica wiedziała, kto właśnie otrzymał najwyższy z możliwych tytułów. Sama wiedza to jednak za mało. Każdy po prostu musiał się z tej okazji świetnie zabawić i jeszcze bardziej zapamiętać ten dzień.
Pełna rozrywek noc była długa i bez problemu pokonała świt, ponieważ zarówno Ichirou jak i ostatni goście zaczęli rozchodzić się dopiero wtedy, gdy ognista gwiazda zajęła już wysoką pozycję na niebie i do górowania brakowało jej jakieś dwie godziny. I wcale nie był to finał zabawy, a jedynie rozejście się na przerwę, krótki spoczynek i ewentualne odświeżenie, bo za kilka godzin wszystko miało rozkręcić się a nowo. Asahi w podobnie imprezowy sposób spędziłby bowiem jeszcze parę dni.
Spędziłby, gdyby nie wydarzenia, które całkowicie zrujnowały mu plany.
Niespiesznym, jeszcze trochę chwiejnym krokiem wracał do swojej rezydencji. Był wczorajszy i trochę styrany dość wymagającym biesiadowaniem, ale chyba jeszcze nie całkiem pozbawiony sił, czego dowodem było prowadzenie pod ręką młodej, atrakcyjnej, ciemnoskórej panienki, którą upatrzył sobie poprzedniego wieczoru.
W tym samym czasie pod drzwiami jego domostwa pojawił się niezapowiedziany gość, który mógł pukać i anonsować swoje przybycie do woli, bo i tak mu nikt nie odpowiedział. Znaczy się, odpowiedział, ale dopiero po kilku chwilach i nie ze środka, lecz zza jego pleców.
– Kakita... – zaczął Ichirou, zatrzymując się wraz dziewczęciem przy boku na schodkach prowadzących do piętra stanowiącego jego posiadłość. Odkaszlnął zaraz po tym, jak usłyszał swój ochrypnięty głos, a potem zaczął od nowa.
– Kakita, co ty tutaj robisz? I czemu masz włócznię Seinara? – zapytał zdziwiony, mrgując przy tym szybko oczami, jakby próbując otrzeźwieć albo wybudzić się ze snu. W tej sytuacji nawet wykonanie Kai by nie pomogło – złote ślepia, choć obecnie podkrążone i przekrwione od fajek wodnych nabitych cholera wie czym, wcale się teraz nie myliły.
Sabaku zmrużył podejrzliwie oczy i wysłuchał odpowiedzi samuraja. O ile nie wychwycił czegoś, co mogło sugerować zagrożenie, zdecydował się wpuścić samuraja do środka, który – jak można było się domyślać nawet bez żadnych wstępnych wyjaśnień – zjawił się tutaj nie bez powodu. Seinin westchnął więc ciężko, szepnął dziewczynie parę miłych słów na uszko, najzwyczajniej w świecie ją zbył i odłożył miłe, prywatne chwile z nią na potem.
Moment później, kiedy została już ich tylko dwójka, Ichirou ruszył do przodu, otworzył drzwi i wpuścił do środka przybysza. Na tyle, na ile znał Asagiego, nie miał powodów, by spodziewać się po nim jakichś podejrzanych ruchów, ale mimo wszystko zachowywał względem niego ostrożność i czujność.
– Może darujemy sobie zbędne kurtuazje. Przejdź do rzeczy, nie jestem w nastroju – rzucił zmęczonym głosem, prowadząc niezapowiedzianego gościa przez korytarz do dużego salonu. Potem machnął niedbale ręką, żeby samuraj wybrał sobie jakieś miejsce do siedzenia lub najlepiej stania, bo nie było wiadome, czy ta wizyta w ogóle będzie długa, a Ichirou nie miał ochoty bawić się teraz w gościnnego gospodarza.
– Słucham – oznajmił krótko i dosadnie moment później, gdy przystanął przy stoliku z dzbanem, z którego zaczął nalewać sobie wody do ceramicznego naczynia. Jego umysł domagał się treściwych wyjaśnień, z kolei organizm uzupełnienia życiodajnych płynów.

[Kakita Asagi]

Tak, niebieskooki nie spodziewał się, że Ichirou będzie po tej samej stronie drzwi, co on. W zasadzie, może gdyby nieco lepiej rozeznał się w sytuacji, to opowieści o hucznych obchodach awansu na najwyższą dostępną shinobi rangę jąką otrzymał Ichirou doszłyby do jego uszu, ale cóż, nie można było powiedzieć że sposób, w jaki spędził ten czasu był w jakikolwiek sposób stracony.
Odwróciwszy się w stronę Asahi'ego, niebieskooki momentalnie dokonał szybkiego przeglądu jego osoby i oceny sytuacji. Ciemnoskóra piękność prowadzona pod rękę pasowała do opinii, jaka ciążyła na Diable Świtu oraz jego przydomka, tak więc legendy mówiły prawdę. Co się natomiast tyczy tonu i pytania, jakie złootoki zadał samurajowi, cóż... były niczym uderzenie gongu oznaczającego rozpoczęcie walki, albo ogłaszającego pożar. Pożar, który dopiero miał nastąpić i niebieskooki musiał zebrać całe swoje samurajskie jestestwo, by stać tam, gdzie stał. Niestety, zapowiadało się, że zepsuje złotookiemu dzień, który chyba zaczął się całkiem dobrze.
- Pozwól że wyjaśnię to w środku, Asahi-dono. - odpowiedział mu krótko, acz rzeczowo Kakita z lekkim ukłonem, po czym ustąpił mu drogi tak, by Ichirou mógł go wpuścić. Sprawa, jaką miał do przekazania nie nadawała się do opowiadania na ulicy, w każdym razie w jego skromnej opinii...

Wchodząc do środka, niebieskooki niejako odruchowo pozostawił swoje obuwie przed wejście, ten odruch był silniejszy od niego, chociaż trudno powiedzieć, by jakkolwiek zmieniało to jego sytuację. A jaka ona była? Cóż, niewątpliwie zepsuł potężnemu shinobi poranek swoim niezapowiedzianym pojawieniem się, a szczególnie "atrybutem" jaki miał przy sobie. Ichirou nie był dzieckiem ani młodzikiem, należał do elity shinobi więc jasnym było, że jego myśli od razu powędrowały w wiadomym kierunku - ku słusznej obawia o towarzysza broni i właściciela wspaniałej włóczni. W każdym razie tak sądził Asagi.
Słysząc, że Ichirou nie jest w nastroju, Kakita jedynie lekko zmrużył spojrzenie. Więc jednak nie psuł mu dnia, to "dobra wiadomość". Co do zajęcia miejsca, to samuraj zdecydowanie wolał postać, zajęcie pozycji siedzącej jakoś nie pasowało mu do sytuacji, ale skoro Asahi wolał siedzieć, to może tym lepiej.
Czy Asagi zastanawiał się, co i w jaki sposób powiedzieć? Oczywiście. Czy jakkolwiek poprawiało to jego obecną sytuację? W żaden sposób, jednakże dawało złudne poczucie przygotowania. Poza tym... Asagi był jednak samurajem, który stawał ze śmiercią oko w oko nie jeden raz. Czy to podczas starcia pod ziemią z potężnym Kaguya, czy też z samym antykreatorem, więc nie zamierzał okryć swego nazwiska hańbą strachu. Nie oznaczało to jednak, że nie czuł lęku... Lęk, to jedno z najbardziej pierwotnych i prymitywnych uczucie, mające na celu przygotować na starcie, albo ucieczkę. Ucieczka nie wchodziła w grę, starcie również wydawało się bezcelowe, pozostawało tylko... zrobić, to co należy. Zwłaszcza, że Ichirou chciał konkretów, a to dobrze. Nie będzie się trzeba silić na oratorstwo, sprawę trzeba przedstawić jasno i na temat.
- Przychodzę by opowiedzieć ci Asahi-dono o śmierci Seinaru-san. - niebieskooki nie zamierzał owijać w bawełnę i jasno zadeklarować co się stało. Po tym wstępie zamierzał przejść do szczegółów, może nie z zamiarem opisania każdego kroku, jednakże przedstawienia okoliczności zajścia.
- Podczas powrotu traktem z Oniniwy, wraz z Akahoshi-dono i Tamori-san dostrzegliśmy dym, a chwilę później ogień. Jego źródłem było drzewo od którego oddalała się jakaś postać. Zdecydowaliśmy się ruszyć w pogoń za uciekinierem, celem ustalenia jego tożsamości oraz tego, co się stało. - powoli, krok za krokiem w stronę najważniejszych elementów. Kolejny wdech i ciąg dalszy opowieści.
- Uciekającym okazał się być Seinaru-san. Dogoniliśmy go i wypytaliśmy o spalone pod drzewem ciało. Seinaru-san stwierdził, że ciało należy do Terumi Hikarego, który rzekomo miał na niego przygotować zasadzkę. Ślady wskazywały jednak na to, że to Seinaru zabił oraz ograbił ciało Terumi-san. Zaproponowałem, by udać się do klanu Yamanaka celem poznania prawdy, a następnie w razie gdyby okazało się, że Seiraru-san zamordował Hikari-san oddać go w ręce klanu Terumi. Zaproponowałem mu, że jeśli zostanie przez nich skazany na śmierć i wyrazi taką wolę, będę mu asystował jako jego Kaishaku.
W obliczu tej możliwości, przyznając się do winy, Seinaru zdecydował się jednak zakończyć życie zgodnie z samurajską tradycją na miejscu, a ja spełniłem swój obowiązek jaki mu obiecałem. - to było zdecydowanie przydługie zdanie, a sam Kakita miał nadzieję, że niczego nie pogubił, po czym kontynuował po następnym wdechu (o ile jeszcze żyje).
- Następnie pochowaliśmy jego ciało tam gdzie zmarł, zgodnie z tym, co sam chciał. Ostatnią wolą Seinaru-san było, by jego dobytek trafił do ciebie, Asahi-dono. Podobnie, jak historia o tym, jak zakończył życie. Szanując go jako samuraja i mojego senpai jestem tutaj i przekazuję ci jego włócznie, to co miał przy sobie oraz list od Akahoshi-dono. - zakończył niebieskooki składając przed Ichirou wspaniałą broń swojego senpai, jego tanto oraz wszystko, co znajdowało się w przewieszonych przez włócznię torbach, po czym cofnął się na swoje miejsce i czekał. Nie miał w tej chwili nic więcej do powiedzenia, przyszedł tak, jak życzył sobie tego Seinaru. Przekazał historię tego, jaki los spotkał wiernego druha Ichirou i kiedy to wszystko powiedział... poczuł spokój.
Samuraj, uwolniony od brzemienia które niósł tyle kilometrów nie czuł w tej chwili nic. Ani strachu, ani radości, nic. Był gotowy, zamknął wszystkie swoje sprawy. Teraz pozostawało jedynie przyjąć na siebie gniew Ichirou, ale już bez słowa. Samuraj nie czuł ani potrzeby przepraszania za to, co się stało, ani tym bardziej proszenia o wybaczenie. Nie wolno przepraszać za spełnienie swojego obowiązku, a dokładnie tym było asystowanie Seinaru w jego ostatniej podróży, podróży, w którą zabrał wszystkie sekrety swoje, jak i Klepsydry. Za taki czyn się nie przeprasza.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Byli ludźmi skrajnie różnymi, z bardzo odległych od siebie krain, a teraz miało poróżnić ich jeszcze więcej. Wprowadzając przybysza do środka, Ichirou przeczuwał, że coś jest nie tak. Seinaru nie miał w zwyczaju rozstawać się ze swoją włócznią i nie było żadnego powodu do przekazywania jej Asagiemu, szczególnie że ten raczej posługiwał się innym typem oręża. O co więc w takim razie chodziło? Oszem, umysł władcy piasku był zmącony całonocną zabawą, ale nie na tyle, by nie wysunąć najbardziej oczywistych wniosków. Śmierć zaufanego wspólnika mogła więc przemknąć po zamroczonej głowie dumnego Sabaku, jednak nawet w przypadku pełnej trzeźwości posądzenie Kakity o zadanie tej śmierci było wręcz absurdalne.
W ogóle nie zamierzał bawić się w domysły. Ze zdobionym kubkiem w ręku opadł na jednym z foteli, a potem wsłuchał się w wyjaśnienia samuraja, popijając wodę. Nie wypił jednak za wiele, bo już po kilku pierwszych łykach lekko się zakrztusił. Pojawienie się drobnej myśli o śmierci kompana to jedno, a usłyszenie tego w postaci faktu to zupełnie co innego.
– Co? – wykrztusił z siebie w trakcie pokasływania, licząc na to, że to wszystko było jakimś głupim żartem. Kakita niestety był zbyt wielkim sztywniakiem, by chociaż na ułamek sekundy uwierzyć w ten wyimaginowany scenariusz.
Zamilknął. Słuchał relacji z wydarzeń na szlaku w Głębokich Odnogach, wlepiając spojrzenie w podłogę tuż przed sobą i ściskając ceramiczne naczynie coraz mocniej z każdą kolejną porcją informacji. Opowiastka nie była kompletna i zawierała jedynie perspektywę Asagiego i jego towarzyszy. Nie było żadnej konkretnej odpowiedzi na to, co wydarzyło się między Seinaru i Hikarim. Seinin wiedział jednak więcej i mógł snuć w tym momencie różne przypuszczenia. Może chodziło jedynie o chęć przejęcia siłą pożądanych przez Klepsydrę artefaktów, na które Pasterz z Teiz był bardzo zorientowany, ale walka równie dobrze mogła być owocem spięcia między dwójką do wyników, a może i nawet odkrycia powiązania Terumiego z NESem, bo pojawiły się takie podejrzenia podczas wyprawy w Oniniwie. W ostatecznym rozrachunku dla Ichirou jednak ważniejszy był sam wynik wydarzeń od tego, w jaki sposób te zostały zainicjowane. A wynik był dość oczywisty – jego wspólnik zginął z ręki trójki szermierzy po tym, gdy załatwił na własną rękę poufne sprawy organizacji.
Był zły właściwie na wszystko. Był zły na Seinaru, że dokonał samowolki, że dał się złapać, a potem zabić. Był zły na siebie, bo nie dopilnował wszystkiego, a przy jego wiedzy oraz obecności nie doszłoby do takiego dramatycznego finału. Był zły na Kenseikai, którzy zechcieli zabawić się w sędziów i katów.
Po skończonych wyjaśnieniach zapadła elektryzująca atmosferę cisza, która pewnym momencie została przełamana trzaskiem ceramicznego naczynia. Te pękło pod naporem ścisku rozjuszonego Diabła Świtu.
– Czyli wybrał śmierć z własnej woli, a nie dlatego, że postawiliście go pod ścianą? – warknął gniewnie, energicznie podnosząc się miejsca. Strzepnął dłonią, by odrzucić na podłogę wbite w skórę kawałki porcelany, a potem nerwowo przeszedł się kilka kroków po salonie. Nie mógł usiedzieć w miejscu i w zasadzie niewiele brakowało, żeby zaraz zaczął chodzić po ścianach.
– Masz wielką czelność przychodząc z tym do mojego domu – wycedził, przemieszczając się z jednej strony pokoju na drugą. – Czemu chcieliście zaciągnąć go do Yamanaka? O co z tym chodzi? – zapytał, rzucając niezbyt miłe spojrzenie na samuraja. Jeszcze nie widział, co z tym wszystkim zrobić. Potrzebował więcej informacji, stąd ta gra na czas i rozchodzenie złości, żeby nie zrobić niczego zbyt pochopnie.
Cholerny Kei był tak oddany sprawie, że nawet w chwili swojej śmierci myślał o Klepsydrze i dopięciu swojego zadania do końca. Czy w tym wszystkim chodziło jedynie o włócznię i kilka notek wybuchowych? Jego ostatnia wola nie mogła być przypadkowa.
– Pokaż mi jego rzeczy. Upewnię się, że nie chodziło jedynie o ograbienie jego zwłok – oznajmił dosadnie, w tym momencie bardziej skupiając się na tym, co udało się dokonać kompanowi. List od Akahoshiego mógł poczekać.
Włócznia go nie interesowała. Chodziło tylko o artefakty, o czym Ichirou oczywiście nie zamierzał mówić. Zgarnął torbę swojego kompana, i przykucnął z nią przy stoliku, a potem zaczął grzebać. Trochę pieniędzy, parę sztuk broni, jakieś pomniejsze pierdoły, notki, bombki… w tym jakieś kilka bombek w kształcie głowy starego, siwego dziada z czerwoną czapką? Kuźwa, trzymały się go głupie żarty do ostatniego dnia.
Niestety nie wpadły mu w oko pożądane przedmioty. No, został jeszcze zwój, który wyjął i rozpieczętował. Ukazało się wtedy kilkanaście kunai i dwa dziwne ciężary do noszenia na sobie, które Sabaku już widział w Oniniwie.
– Po wyprawie miał mi o tym opowiedzieć. Wiesz, o co z tym chodzi? – zapytał niezbyt przyjaznym tonem, wskazując palcem na masywne klamoty poległego samuraja.
Jeszcze nie wiedział, co zrobić z Kakitą i całą tą sprawą, ale wpierw musiał zorientować się, czy jego towarzysz dopełnił zadanie, które najwyraźniej sam sobie przydzielił.
Nie tak sobie wyobrażał świętowanie awansu na Seinina. Czy była jeszcze szansa, że to wszystko było złym snem na kacu?

[Kakita Asagi]

Cisza... cisza potrafiła mówić więcej niż słowa. Niebieskooki przez cały czas obserwował Ichirou i próbował przeniknąć do jego myśli. Oczywiście, nie dosłownie, tylko odgadnąć je. Co mógł myśleć potężny Sabaku, co on sam by myślał, gdyby ktoś przyszedł i rzucając mu na stół potężną broń Akahoshi'ego przedstawił mu podobną historię? Czy wytrzymałby tą presję, czy pękł niczym porcelanowe naczynie, z którego pił Asahi? Kakita nie znał odpowiedzi na to pytanie, w zasadzie, nie znał odpowiedzi na bardzo wiele pytań.
Paradoksalnie to, które zadał mu w pierwszym momencie Ichirou przerywając cisze również... było trudne. Niebieskooki mógłbym odpowiedzieć, że zależy to zarówno od punktu widzenia, jak i tego, kto odpowiada. Bo czyż każdy z nich nie sądził Seinaru w inny sposób? Podzieliwszy się rolami, każdy z nich inaczej chciał rozwiązać to zadanie, ostatecznie jednak, wyszło jak wyszło, więc pewnie każdy z nich inaczej by odpowiedział. Więcej nawet, tak naprawdę, to Seinaru mógłby udzielić na to najpełniejszej i szczerej odpowiedzi, bowiem, czyż nie został postawiony po ścianą? To rodziło jednak kolejne pytanie, kto go pod tą ścianą istotnie postawił, Kenseikai, cz on sam siebie? Kakita wielokrotnie rozmyślał o wydarzeniach, które doprowadziły do tego momentu i wiele rzeczy mogło wpłynąć na to, że wynik byłby inny. I mogliby o tym prawić, ale Asagi miał na tyle rozsądku i taktu, że nie zamierzał bawić się w mnicha i filozofować, sytuacja nie była ku temu odpowiednia - była wystarczająco zła. W takim momencie, najlepiej odpowiadać zgodnie z prawdą, a prawdą było że.
- Taką podjął decyzję w obliczu tego, co mu zaproponowano. - zgodnie z prawdą. Mówienie prawdy miała pewną ogromną zaletę, nie trzeba było pamiętać, co się komu mówiło. Zawsze ta sama wersja, jedna i prawdziwa, jedyna jaką trzeba była pamiętać.
Gdy Ichirou poderwał się ze swojego miejsca, niebieskooki odruchowo spiął mięśnie, ale tylko na moment, bowiem padły kolejne pytania, na które również zamierzał odpowiedzieć zgodnie z prawdą, ale pierw odpowiedź na pierwszą uwagę odnośnie "wielkiej czelności" jaką zaprezentował Kakita.
- Dałem Seinaru-san słowo i dlatego tu jestem. To nie czelność, to obowiązek. -odpowiedział spokojnie niebieskooki, który wyzbywszy się pychy, zachował dumę. Pewna dawka dumy była potrzebna, szczególnie w takim momencie, chociaż zabawne, że pierwotnie słowo "czelność" oznaczało właśnie "mieć honor", dopiero z czasem nabrało pewnego negatywnego wydźwięku jako "zuchwalstwo i arogancja" - w takim znaczeniu, niebieskooki może i niebieskooki uznałby to za komplement, ale cała otoczka wypowiedzi Ichirou była aż nazbyt oczywista.
- Ślady na miejscu zdarzeniu i zeznania Seinaru-san, nie łączyły się z sobą przedstawiając dwa odmienne obrazy wydarzenia. Dlatego zaproponowałem, by udać się do klanu Yamanaka. Oni byliby w stanie jednoznacznie potwierdzić, lub zaprzeczyć wersji Seinaru-san. On wolał jednak zakończyć życie na miejscu, więc spełniłem jego wolę. - szczerość, z jaką wypowiadał się samuraj mogła... być szokująca i prowadzić do jego zguby. Kakita nie bawił się w mataczenie, kombinowanie i oratorstwo, mówił jak było. I tak, była to tylko jego wersja wydarzeń, ale innej opowiedzieć zwyczajnie nie mógł. Na rozkaz przekazania dobytku Kakita zrobił to bez wahania, uwagi odnośnie ograbienia ciała, nie skomentował...
- Wiem. - odpowiedział krótko i rzeczowo niebieskooki, po czym wskazał na swoje nogi i kontynuował. - Sam używam podobnych. To specjalne i cenne narzędzie treningowe, które noszone przez pewien czasu mocno ogranicza ruchy. Kiedy jednak ciało przyzwyczai się do obciążenia, ich zdjęcie na krótko uwalnia dodatkową siłę mięśni, przekładającą się na wrzrost prędkości ciała. - krótko, zwięźle i znów szczerze, na temat. Kakita nie zamierzał ukrywać, do czego Seinaru wykorzystywał ciężarki. To, co go najbardziej interesowało, to kto zdołał takowe wykonać? Z tego co wiedział, niewielu było płatnerzy na tyle zdolnych, by uzyskać odpowiedni stop metalu. Sam prowadził śledztwo w sprawie zabójstwa jednego z nich...
Co się zaś tyczy najbliższej przyszłości... no cóż, jego los był w tej chwili w rękach Ichirou i to pozostawało poza wszelaką dyskusją. Ciekawe, dlaczego to właśnie jego Seinaru wysłał ze swoim dobytkiem? Czy istotnie zakładał, że tylko on wypełni jego wolę z obecnej tam trójki czy przeciwnie, był to wyraz jakieś złośliwości i wystawienie młodszego samuraja na śmierć? Tego Kakita nie wiedział, ale nie podejrzewał Kei'a o takie intencje...

[Ichirou]

Śmiałość, obowiązek, bezczelność, honorowość – wszystkie te pojęcia traciły teraz jakiekolwiek znaczenie i zlewały się w jedno. Ichirou, który chyba sam jeszcze nie widział, czy jest teraz bardziej zszokowany, czy rozwścieczony, starał się jakoś usystematyzować otrzymane informacje w głowie, ale szło mu to ze średnim skutkiem. Nie chciał po prostu w to wszystko uwierzyć, cała historia była dla niego wręcz szalona.
– To mam ci za to jeszcze podziękować? – burknął pod nosem z grymasem niezadowolenia, kiedy Asagi sprostował jego wcześniejszy komentarz i odwołał się do wypełnienia ostatniej woli zmarłego, a raczej zabitego. Ciężko było się spodziewać władcy piasku, żeby na wieść o ubiciu jego najbardziej zaufanego kompana silił się teraz na kurtuazje i okazywał wdzięczność za to, że nie zagarnięto jego dobytku.
No właśnie, dobytku. Asahi dość mocno pochłonął się przeszukiwaniem klamotów poległego Pasterza z Teiz, że dalsze wyjaśnienia przybysza stały się jedynie tłem, jakąś paplaniną za uchem. Było o chęci przesłuchiwania, o braku spójności w wersji wydarzeń Seinaru, co szczerze mówiąc średnio obchodziło Ichirou. Złotooki Sabaku nie był osobą usilnie szukającą sprawiedliwości. Dla niego ważniejsze było, że Kei był jego człowiekiem.
– Wielcy wojownicy, mający na swoim rachunku dziesiątki, a może i nawet setki istnień, zesrali się o jakieś prywatne porachunki dwóch osób gdzieś na trakcie na końcu świata – skomentował pełen jadu, podirytowany dodatkowo tym, że wśród dobytku towarzysza nie znalazł tego, czego tak bardzo szukał. Czy całe to poświęcenie miało pójść na marne? Stracił człowieka zupełnie po nic?
Zaparł się rękami na stole i zacisnął zęby. Nie tak to miało wyglądać.
– To był mój najlepszy kompan. Jego ostatnie decyzje są tylko tego dowodem. Nie wpadło wam do głowy, że wybrał śmierć po to, żeby zabrać ze sobą poufną wiedzę, geniusze?! – skończył podniesionym tonem głosu, dając upust swojemu gniewu za pomocą silnego kopniaka w stolik przed sobą. Mebel wraz z dobytkiem pofrunął na przeciwległą ścianę, co zrobiło sporo huku, głównie za sprawą masywnych ciężarów.
– Może daleko mu było do samurajskiego wzoru, ale jak nikt inny oddany był sprawom, o których ci się nawet nie śniło, Kakita – wycedził, spoglądając już teraz prosto w jego oczy, a przy tym wskazując na niego palcem. W tym momencie doskonale zrozumiał, co miał Seinaru kiedyś na myśli mówiąc o tym, że przestał wierzyć w te całe bushido. Skoro według tego kodeksu oznaką szacunku dla towarzysza i senpaia było uśmiercenie go, to Ichirou miał ochotę podetrzeć nim sobie dupę.
– Jak go pochowaliście? I gdzie? – zapytał, zachowując nieprzyjemny głos, który podczas tego spotkania miał się już nie zmienić.
W czasie, kiedy Asagi udzielał odpowiedzi, Diabeł Świtu zgarnął z ziemi list spisany przez Akahoshiego, a potem zaczął zapoznawać się z jego treścią, klnąc kilka razy pod nosem na to, że skaleczona od zniszczonego naczynia dłoń plami papier.
Minę miał dość tęgą i – sądząc po jego dotychczasowej postawie – nie zapowiadało się na to, żeby kipiąca w nim złość miała w jakiś istotny sposób zelżeć.

[Kakita Asagi]

Ninja i samurajowie... chociaż kroczyli drogą śmierci, to jednak ich ścieżki były zupełnie rozbieżne. Czy niebieskooki nie zdawał sobie sprawy z tego, że pojawianie się tutaj to jedna z większych głupot, jakie można zrobić? Oczywiście że tak i nie tylko dlatego, że jego towarzysze mu to powiedzieli. Kakita doskonale znał pojęcie zemsty - dlatego właśnie wyruszając spełnić ostatnią wolę Seinaru wiedział, że pakuje się w paszczę lwa. Czy, Seinaru doskonale wiedział, że Żuraw to zrobi? Czy właśnie dlatego zwrócił się do niego, by ten przekazał wieści Ichirou, a potem sam zginął? Jeśli dalekowzroczność Kei'a sięgała aż tak daleko, to należała mu się chwała wielkiego stratega - nie każdy umie tak dobrze wykorzystać własną śmierć. Kakita bardzo chciałby umieć dokonać tego sam, ale cóż, jedyne, co zrobił, to zwrócił się z prośbą do swoich kompanów by nie szukali zemsty jeśli on sam nie wróci z tej podróży. Pod tym kątem był pogodzony z losem i to... chyba było najgorsze w tym momencie.
Kolejne słowa Ichirou, przesiąknięte gniewem, rozgoryczeniem i jadem... pasowały do tego, czego się spodziewał. Dokładnie na to przygotowywał się poprzez podróż przez pustynię. Liczył się z tym, więc chociaż pierwszą reakcją naturalną był lęk nawołujcy do walki, to jednak... niebieskooki zachowywał w miarę spokój. Nawet jeśli nieznacznie pobladł, to jednak trwał tam gdzie był, przyjmując to, co w jego stronę rzucał Ichirou.
Bo oczywiście, że Asagi zdawał sobie sprawę z tego, że Seinaru wybrał taki, a nie inny los właśnie po to, by zabrać ze sobą tajemnice. To było ostateczne poświęcenie i kto jak kto, ale Kakita rozumiał to najlepiej. Dlatego właśnie zabronił ruszać rzeczy nieboszczyka, dlatego właśnie sam je zebrał i dlatego właśnie udał się tutaj. Ostatni hołd dla wielkiego wojownika - to była właśnie kwintesencja bushido - być gotowym na śmierć i umrzeć, dokładnie wtedy, gdy jest to najbardziej potrzebne. Ostatnim "przykazaniem" płynącym z bushido było to, że jego sens odnajdywano w śmierci - niewielu to rozumiało, jeszcze mniej liczni kroczyli tą ścieżką. Dlatego właśnie słowa, jakie rzucił w jego stronę Ichirou były dla niebieskookiego truizmami. Truizmami, z którymi mógł się jedynie zgodzić, ale w obliczu tak mocno wiejącego wiatru, najlepiej było zachować się jak bambus i na nim ugiąć. Ugiąć, lecz nie uklęknąć.
- Śmierć, jaką wybrał Seinaru-san dowodziła, że jako jeden z nielicznych naprawdę żył ideą bushido. - odpowiedział Kakita wytrzymując spojrzenie Asahi'ego. Nie, Ichirou był w ogromnym błędzie. To, że słowami i ogólną postawą Kei pokazywał, że w nosie ma samurajskie ideały wcale nie oznaczało, że nimi nie żył. Wybierając taką, a nie inną formę zakończenia życia, na własnych zasadach dowiódł, że bushido na swój sposób go ukształtowało. I mógł się z tym Ichirou nie zgadzać, a większość ninja uznać za skrajny debilizm, to jednak właśnie taka była prawda. To właśnie dlatego Kakita czuł się w obowiązku tutaj przybyć, a wcześniej uczynić co uczynił. Pomógł Kei'owi zabrać sekrety który miał ze sobą. Nie mogli go tam uwolnić, nie mogli udać że nic się nie stało. Może gdyby Asagi był sam, może gdyby w słowach Seinaru od razu było proste "zabiłem go, bo to był mój wróg", teraz nie stałoby się to co teraz? Może... prawda jednak była taka, że Kakita sam tam nie był. I przynajmniej jeden z nich usilnie starał się doprowadzić do osądzenie niedoszłego shoguna, a on sam również nie poszedł ścieżką prostą, lecz rzucił wątpliwości. Przeszłość była niezmienna. Nie było sensu jej rozpamiętywać.
- Pochowaliśmy go około dwudziestu minut drogi od Oniniwy licząc w kierunku Akatori. Idąc od strony Akatori w lewo od spalonego drzewa, pod którym leżał Terumi Hikari, jakieś dziewięćdziesiąt, może sto metrów. Na grobie położony jest kamień oraz prowizoryczna inskrypcja opisująca, kto tam spoczywa. - odpowiedział spokojnie niebieskooki, stale stojąc i czekając na to, co nastąpi, a co to będzie? Cóż, tego nie wiedział, ale mógł się domyślać. Przychodząc tutaj nie miał wątpliwości co do tego, że może nie wrócić.
- Asahi-dono, jeśli chcesz mnie zabić, to nie będę się bronił. Poprosiłem również Akahoshi-dono i towarzyszy, by wrazie gdybym nie wrócił, nie szukali po mnie zemsty. Proszę jednak byś odesłał mój pancerz do Watarimono. - zwrócił się jeszcze z jedną... prośbą? Tak, w tej ostatniej godzinie, minucie niebieskooki przypomniał sobie, że jeszcze jedną sprawę miał niedokończoną. Jego rodowy pancerz... nie byłoby sympatycznie, gdyby został zgubiony gdzieś na pustyni. Skoro Kakita szedł tyle by oddać włócznię, to przynajmniej jakimś kurierem Sabaku może wysłać jego pancerz do domu.

[Ichirou]

Prychnął jedynie cicho, gdy padła wzmianka o śmierci Seinaru w zgodzie z bushido. Jakoś mu się to nie widziało, ale nie miał w ogóle ochoty na ten temat debatować. Zresztą, nawet jeżeli jego kompan umarł w najbardziej samurajski sposób, to co z tego? Ichirou nie był w stanie znaleźć w tej śmierci niczego wzniosłego. Owszem, poświęcenie dla organizacji i dochowanie jej sekretów aż do grobu było w pewien sposób heroiczne, ale wciąż brakowało scenerii i sytuacji godnej wielkiego i sławnego wojownika. Nie była to walka z Antykreatorem, batalia z ogoniastą bestią lub jakaś inna arcyważna wyprawa, lecz doproszenie się swojej śmierci u trzech gości, którzy przydybali go na szlaku i zechcieli zabawić się w szukanie sprawiedliwości, której na świecie nigdy nie było i nigdy nie będzie.
Kipiąca w nim złość oraz zmącenie umysłu całonocną zabawą nie sprzyjały sprawnemu składaniu kolejnych liter. Złotooki Sabaku dość powoli czytał otrzymany list, zwalniając jeszcze bardziej w chwilach, gdy Kakita udzielał wyjaśnień na zadane mu wcześniej pytania. Wszechobecny bajzel, wywołany ostatnim napadem złości, zaburzał dodatkowo poczucie estetyki i jeszcze bardziej utrudniał uważne wczytanie się w tekst.
W skupieniu wysłuchał wzmianki o położeniu grobu jego zmarłego towarzysza, następnie wrócił do tekstu, a moment później, kiedy jeszcze nie był nawet w połowie listu, podniósł wzrok na samuraja, porzucając tym samym lekturę na jakiś czas.
– W porządku, niech będzie – odpowiedział chłodno na dość śmiałą deklarację Asagiego, który najwyraźniej był już pogodzony ze swoją śmiercią.
– No ale nie będę gorszy – stwierdził, wzdychając cicho i rozkładając ręce na boki. – Nawet trochę doceniam, że sam do mnie przylazłeś z tym wszystkim. Spełnię więc twoją ostatnią wolę. Coś jeszcze oprócz tej zbroi? Tam masz papier, pióro – oznajmił, niedbałym gestem dłoni wskazując na jakąś półkę nieopodal Kakity. – Spisz sobie listy. Pożegnaj się z liderem, żoną, kochanką, czy kogo tam jeszcze masz. Chwilę mogę poczekać – stwierdził z grymasem niezadowolenia, a potem klapnął z powrotem na fotelu, założył nogę na nogę i podparł ręką głowę, bo ta dzisiejszego poranka niesamowicie mu ciążyła. Obserwował Kakitę ze spokojem, o ile można było mówić o spokoju w obliczu ostatnich wydarzeń. Z lekką niechęcią znów otworzył list i spojrzał na niego w międzyczasie, kiedy Asagi miał ostatnie chwile na przygotowanie się do wypełnienia swojego bushido, z którego Ichirou znowu zakpił w myślach, kompletnie nie pojmując jego idei.

[Kakita Asagi]

.:Theme:. A więc tak miało się to zakończyć... Dobrze. Niebieskooki doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że takie zakończenie jest jak najbardziej możliwe, dlatego właśnie możliwie najwięcej przygotowań poczynił wcześniej - począwszy od prośby do swoich towarzyszy broni by ci nie szukali po nim pomsty, po poranny rytuał oczyszczenia. Celem bushido było przygotować człowieka na śmierć, godną śmierć. Chociaż wielu tego nie rozumiało, to właśnie ono stanowiło ciężar który wynikał z przywileju, jakim było noszenie mieczy. Samurajowie stanowili uprzywilejowaną kastę mieszkańców Lazurowych Wybrzeży, i chociaż bushido stanowiło prawo dla wszystkich, to jednak oni byli najmocniej z niego rozliczani. Stanowiło ono zbiór drogowskazów, które miały prowadzić właśnie do tego momentu.
- Dziękuje, Asahi-dono. - odpowiedział krótko niebieskooki, który nie tylko dowiedział się, że jego pancerz zostanie odesłany we wskazane miejsce, ale również może wysłać wiadomość. Wiadomość, ale do kogo i o jakiej treści? To w tej chwili stanowiło największe zmartwienie samuraja, krótkie, ale jednak...
Decyzje należało podejmować w miarę szybko, kto wie, jak długo potrwa "dobry nastrój" pana tego domu? Pióro nie stanowiło typowego przyrządu kreślarskiego, jakiego używał samuraj, ale cóż, nie będzie wybrzydzał. Pierwszy list o dosyć oczywistej i lakonicznej treści dotyczył wspomnianej już zbroi. Kakita wiedział, komu ją zwrócić i co napisać. Jego ojciec... ich relacja nigdy nie była specjalnie zażyła. Asagi szanował go, a ten chyba ostatecznie uznał wartość pierworodnego syna. Czy w innym razie przekazałby mu tak cenny przedmiot? Cóż, może się jednak ostatecznie pomylił... trudno orzec. Pewne było jednak to, że niebieskooki wie co napisać. Szybko stawiał kolejne znaki, na koniec odcisnął swoją pieczęć by zaświadczyć słowa, a na koniec kiedy atrament zasechł w podobny sposób zapieczętował kopertę.

  Ukryty tekst

Drugi list... to było trudniejsze. Niebieskooki pierwotnie zakładał, że nie wyśle do Ayame żadnej wiadomości, nie umiał pisać do niej odpowiednio. Nie był również pewny, czy ostatecznie się nie zawaha czytając własne słowa do niej kierowane, jednakże... no właśnie, jak zareagują mistrzowie, gdy pojawi się tajemniczy mężczyzna w masce informując ich, że Asagi nie żyje i przyszedł zaprowadzić jego żonę do domu na Yinzin. Mowy nie było, by to zadziałało. Powinien był zostawić jakiś list uwierzytelniający dla Akahoshi'ego, bo przecież skrajną głupotą będzie, jeśli samurajowie ze szkoły Taka od tak na słowo honoru (ninja) wydadzą mu żonę jednego z instruktorów...
Sprawa okazała się więc jednak nie być domknięta, wbrew temu, co Asagi sądził. To dobrze, że Ichirou okazał łaskę i dał mu nieco czasu na przygotowanie odpowiednich pism. Oczywiście, mogła to być tylko gra pozorów i żaden z listów nie zostanie wysłany, ale może człowiek o tak wielkiej sławie jednak okaże się słowny? Wszak Asagi mógł tutaj nie przychodzić...
No cóż, nie ma sensu gdybać. Jeśli istniała okazja należało ją wykorzystać, tak więc niebieskooki kreślił odpowiednie znaki na papierze, a w momencie w którym chciał zakończyć list... zawahał się. "Może jednak..." - pomyślał i uznał, że nie może umrzeć nie próbując. Zostawi Jej parę słów. Nawet jeśli nie bezpośrednio, to jednak to uczyni. Zwrotem do żony Asagi zakończył list, w którym również odcisnął symbol klanu, a następnie zakleił i opieczętował.

  Ukryty tekst

Teraz w zasadzie był gotów. Zapisawszy ostatni list zacisnął mocno dłoń na swojej pieczątce, która uległa zniszczeniu. Nie wiedział co się stanie z jego ciałem, ale zdecydowanie nie życzył sobie, by ktoś odnalazł tą rzecz i mógł sygnowąć nazwiskiem domu Kakita jakieś dokumenty. O rodzinę trzeba dbać nawet w ostatniej chwili.
Teraz, kiedy wszystkie obowiązki zostały spełnione, pozostawało już tylko zdjąć zbroje, nie było sensu by się tym zajmował Ichirou. Kakita przysiadł na ziemi w klęcznej postawie i sprawnie, bez zbędnych ceregieli pozbył się swojego pancerzy, na którym położył pierwszą wiadomość, a następnie równie sprawnie i spokojnie zdjął treningowe ciężarki, na które położył kolejną wiadomość. Co mu jeszcze pozostało? Dwa miecze, które miał przy sobie.
Niebieskooki powoli wysunął zza pasa tachi i uniósł je oburącz na wysokość oczu po czym wykonał odpowiednio niski ukłon. To był dobry miecz, służył mu przez ostatnie lata i nie zawiódł go ani razu. Teraz pozostawało się z nim rozstać, niczym z własną ręką. Asagi nieznacznie i nieagresywnie obnażył fragment ostrza by raz jeszcze na nie spojrzeć. Przyjrzeć się pięknu linii skuwanej stali, eleganckiemu hamon, wszystkim znanym sobie elementom. To było jego osobiste pożegnanie, po którym położył miecz przy ciężarkach, po czym mając już jedynie wakizashi za pasem zwrócił się w stronę Ichirou.
- Dziękuję za pana cierpliwość, Asahi-dono. Drugi list wraz z ciężarkami i mieczem proszę byś wysłal do szkoły Taka w Kaigan. Teraz jestem gotowy. - rzekł prostując się i... czekając. W zasadzie, nie było powiedziane gdzie Ichirou zamierza zakończyć jego życie, ale raczej nie będzie to u niego w salonie, prawda? Krew się mimo wszystko dość trudno ściera, a dosłownie rzut kamieniem stąd roztaczała się szeroka i piękna pustynia, której piaski z łatwością pochowają ciało samuraja...