Podziemna Lepianka Kunisaku

[Ario]

Sound

Ario powrócił do domu. Po drodze wstąpił dosłownie na chwilę, by zaczerpnąć wody i spłukać z twarzy kurz i pot, który pojawił się przy dzisiejszych pracach. Udało mu się pomóc trzem różnym ludziom, lecz nadal to nie był tak wielki sukces, jaki chciałby odnieść. Był słaby, kruchy, a jego zdolności niczym się nie wyróżniały. Miał ambicje, by sprawić, żeby ludzie nie musieli cierpieć. Bardzo chciał, żeby świat w jakim się znajdował, wyglądał inaczej. Żeby ludzie nie musieli się mordować, a walka o władzę przekształciła na coś w rodzaju wspólnego budowania przyszłości. Liczył, że zostało mu jeszcze trochę czasu życia, jednak czuł się trochę niczym ptak, którego przygniótł kamień i nie mógł się wznieść. Ile by się nie starał, ciągle wracał do punktu wyjścia. Nie miał nic, nie istniał. Jego twóry były równie kruche, co on sam. Ciekaw był, czy jego brat również miał takie podejście. Pamiętał jak przez mgłę, ich wspólne zabawy i oczekiwanie na ojca. Na świrowanie i chorobę matki, jak wspólnie odradzali jej wyjścia na miasto. Pamiętał to wszystko, lecz obraz był jakby...zamazany. Wiele rzeczy mógł próbować sobie wmówić, lecz jednego coraz bardziej był pewny - niczego nie zmieni. Świat to okrutne miejsce, gdzie najdrobniejsza pomoc jest w stanie polepszyć stan pojedyńczych osób, lecz nie całości. Jak ryby w morzu, które jedzą siebie nawzajem, a przeżywa większy i silniejszy. To stara mądrość, która nadal rządzi światem. Co jeden shinobi może zmienić? Co może zmienić Ario?

Chłopak zacisnął pięść i uderzył we framugę, stojąc w drzwiach do domu matki. Ależ go to drażniło. Matka znowu klęczała nad swoim małym ołtarzykiem. Wcześniej wielka Kunoichi, a teraz? Co się stało, że do tego doszło? Czemu...czemu...
- Mamo. Wróciłem. - powiedział chłopak i po prostu przeszedł przez pokój. Nie oczekiwał odpowiedzi. Nie dostawał jej już od kilkunastu tygodni. Liczyło się tylko bóstwo, które sama sobie wymyśliła. Czy to coś pomogło? Czy jej modły do czegoś ją doprowadziły? Jedynie do pogłębiającej się frustracji, jaka narastała z każdym dniem w chłopaku, jej synu. Możliwe, że to rozłąka sprawiła, że jej umysł stał się podatny na różnego rodzaju manipulacje. Słaby umysł poszukuje wsparcia religii, lub łatwej drogi. Ario wierzył, że nie ma skrótów. Wszystko można ulepszyć, ale nie za darmo. A ceną może być wszystko, od potu po krew czy pieniądze.

Gdy minął dom, jego oczom ukazało się pole, a raczej miejsce budowy. Lepiankę, nad którą pracował już większość czasu, z pomieszczeniem pod ziemią. Długo myślał, jak dobrze zrobić cyrkulację powietrza tak, by zimno zostawało pod ziemią i nie dostawało się tam ciepło. Dodatkowo, udało mu się przekopać do źródła wody, więc zamonotował sobie nawet prowizoryczny kran, który zasłaniał póki co blaszką, którą znalazł gdzieś w śmieciach. Miał tam też już stół i kilka innych mebli, które sam oszlifowywał w między czasie i tworzył. Miał dość siedzenia i oglądania matki. Pracował dobre półtora roku nad tą budowlą i możnaby powiedzieć, że jest już bardzo blisko ukończenia. Będzie musiał wstawić drzwi, które dopiero zaczyna obrabiać, a na koniec przenieść tu swoje rzeczy.

Wrócił wzrokiem do wnętrza domu. Na ścianie stały dopiero zaczęte drzwi, z średniej jakości drewna. Nie miał pieniędzy, by kupić lepsze więc po prostu sprowadził wszystko do tego, co mógł dostać. Dzień w dzień misje, by odłożyć choć trochę grosza, a na koniec i tak budowla nie imponowała jakoś bardzo. Ważne, że udało mu się wszystko doprowadzić do końca. Przez chwilę przeszło mu przez myśl, czy ojciec byłby z niego dumny. Byłby? Tego już sie nie dowie. Spojrzał w niebo i zobaczył wysoko słońce, które pomału będzie zachodzić. Ciekawe, czy ojciec i brat jeszcze żyje. Ciekawe co robią? Czy grozi im niebezpieczeństwo? Czy patrza na to samo słońce?

Spojrzał na swoje dłonie. Nie chciał tracić czasu. Wziął się za dokańczanie drzwi.

Zajęło mu to dobre kilka godzin. Słońce prawie już zaszło, a on sam ostatkiem sił przystawił dokończone drzwi do wejścia. Kilka uderzeń młotkiem i wbicie zawiasów. Otarcie potu z czoła. Pociągnięcie czy działa. Działa.

Oddalił się kilka kroków i spojrzał na budowlę. Wyglądała...niezbyt imponująco, ale była jego.



Ruszył do środka i zamknął drzwi. NIe przeniósł swoich rzeczy, ale nie zamierzał tego robić jeszcze dziś. Po prostu osunął się na łoże, a raczej siennik, jeżeli można to tak w ogóle nazwać, po czym usnął.

W jego głowie miały zaraz pojawić się obrazy, których nie chciał oglądać. A może chciał tylko jeszcze o tym nie wiedział? Może to miało być źródło jego przyszłej inspiracji? Tego jeszcze nie wiedział.

[Ario]

Ario przebudził się w środku nocy i poczuł chłód. Noc na pustyni była tak samo zdradziecka, jak dzień. Jeżeli człowiek był nieprzyzwyczajony lub nieprzygotowany, natura potrafiła go pogrzebać w swoich śmiercionośnych szponach szybciej, niż zdąży się zorientować. Na szczęście Ario doskonale wiedział, że w nocy jest zimno, dlatego czym prędzej wstał i wyszedł ze swojej lepianki.

Rozejrzał się po gwieździstym niebie. Wszędzie było ciemno, a jednym źródłem światła był księżyc wraz z gwiazdami, który leniwie oświetlał tyle, ile chciał - czyli niewiele. Ario zaczął się trząść i nie zwlekając szybko przeszedł do domu matki, który stał nieopodal. Wszedł do środka, a jego wzrok spoiła ciemność, która prześladowała go od samego wstania z łoża. Nic nie widział, lecz czuł. Znał ten dom doskonale, każdy jego zakamarek i każdy jego mebel. Czuł ciche pochrapywanie matki, która ponownie położyła się wzdłuż swojego ołtarzyka, zamiast iść spać do łóżka. Chłopak nie zmierzał jej przenosić. Kiedyś, jak choroba matki (czy może obsesja) zaczęła się pojawiać, Ario starał się dbać, by matula nie spała gdzieś po ziemiach. Od dłuższego jednak czasu znudził się tym, a ta stawała się coraz bardziej agresywna, jak tylko próbował ją odciągnąć. To też doprowadziło, że wkońcu Kunisaku dał sobie spokój.

Ołtarz oświetlał dogasający już pomału płomyk, który utrzymywał się dzięki resztce wosku ze świeczki. Ario ruszył do swojego miejsca i zabrał z niego koce i poduszkę, po czym pospiesznie wrócił do swojej lepianki. Cicho zamknął za sobą drzwi tak, by nie obudzić matki.

Gdy tylko wrócił do swojego pomieszczenia, rozłożył koce i okrył się nimi aż po sam czubek nosa. Gdy tylko zrobiło mu się trochę cieplej, odrazu zapadł w głęboki sen.

[Ario]

Chłopak wstał dość wcześnie. Jeszcze słońce nie zdążyło dobrze zawitać na horyzoncie, ale pierwsze promienie zaczęły oświetlać powierzchnię. Do lepianki Ario wpadły pierwsze, ciepłe szpony, które rozpostarły się na jego twarzy, pomału budząc go z ciepłego, nocnego snu. Leniwie uniósł powieki i spojrzał w sufit. Kolejny dzień, kolejne zmagania i kolejne wyzwania.

Przeciągnął się po czym szybkim ruchem wstał i ruszył ku jego małej piwniczce. Na dole wziął miskę i nalał sobie wody, która w przeciwieństwie do tego, co miało zaraz się wydarzyć na zewnątrz - była zimna. Korzystając z sytuacji obmył się cały, zaczynając od nóg, po całe ciało i włosy. Gdy skończył, wszedł na górę i wylał wodę z miski przez okno, na dwór. Zapewne za jakąś godzinę, gdy słońce już zacznie mocno parzyć wszystkich dookoła, kałuża wyparuje, ale może jakiemuś zwierzakowi się poszczęści i będzie miał szansę się napić.

Gdy po porannej toalecie Ario się wysuszył i wytarł, ubrał się cały i wyszedł z Lepianki. Jedzenie miał w domu matki, także przeszedł kilka metrów i wszedł do jej domu. Matki o dziwo nie było, przynajmniej nie tam gdzie ostatnio ją widział - pod ołtarzykiem. Nawet nie bardzo go interesowało, gdzie poszła, ważne, że tutaj miał swoje jedzenie. Korzystając z sytuacji, szybko zrobił sobie coś na wzór kanapki. Opędzlował ze smakiem i wstał, strzepując z siebie resztki jedzenia. Wytarł brodę, odstawił naczynie zmywając po sobie i wyszedł z domu. Miał zamiar dorobić trochę grosza, także ruszył w stronę centrum osady.

[Z/T] Sklep (http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 08#p146108)

[Ario]

Ario dotarł do swojej lepianki i na początku rzucił się bezwładnie na posłanie. Chwilę poleżał i przetarł czoło. Wcześniej odwiedził już matkę, która o dziwo przygotowała jedzenie, w tym też dla Ario. Młody Kunisaku już miał byc zdziwiony tym, że może jej się z powrotem klepka przestawiła na dobre miejsce, jednak przed jedzeniem zaczęła odprawiać rytuał dobrodziejstwa czy innych dziwnych fraz, których on sam nie rozumiał, po czym pobłogosławiła jego, potrawy, Unię i w ogóle wszechświat. Przynajmniej potrawka była dobra, to musiał jej przyznać. Potrafiła gotować. Jak na dobrego inżyniera przystało.

Chłopak był zmęczony, jednak decyzje, które podejmował ostatnimi czasy doprowadziły do tego miejsca. Musiał stać się silniejszy, musiał coś poprawić. Wszystko można ulepszyć. Wszystko. Takie było jego nindo i taką zasadą kierował się w życiu. W obecnej formie nie spodziewał się, do czego go to doprowadzi, mógł jedynie zgadywać. Chciał też jak najszybciej ruszyć w podróż w poszukiwaniu brata i ojca, a do tego musiał stać się silniejszy. Słyszał nie raz o niebezpieczeństwach, które czaiły sie na takich podróżników jak on sam - niedoświadczonych i młodych.

Kunisaku wstał i podszedł do zaimprowizowanego stolika. Miał już wszystkie materiały. Czas wziąć się do pracy.

  Ukryty tekst

Po tym wszystkim zanurzył się w sen. Był bardzo zmęczony, a za oknem nie było już słońca. Nawet nie wiedział, kiedy usnął. Było mu ciepło, a sam zaczął pochrapywać. To był udany dzień.

[Ario]

Ario przebudził się w swoim stylu, gdy słońce dopiero wschodziło. Powolnie otworzył oczy i spojrzał w sufit. Miał szczęście, że w jego lepiance było dość chłodno, także wstał nie bedąc spoconym. Wygramolił się z łóżka i siadł na brzegu posłania. Potarł oczy i przeczesał szybko ręką włosy, bardziej by się podrapać, niż je ułożyc. Cicho westchnął i wstał, po czym ruszył na dół, by umyć się w miesce, jak miał to w zwyczaju.

Po porannej toalecie wszedł na górę i wyjrzał zza okna. Od wczoraj nic się nie zmieniło. Zaczynało być ciepło, czyli to co Ario lubił najbardziej i to napawało go szczerym optymizmem. Wyszedł więc, zamykając za sobą szczelnie drzwi i biorąc ze sobą swoje przedmioty. Dziś w planach miał kilka rzeczy, ale nim cokolwiek zrobi, pójdzie odwiedzić matkę.

Najbardziej obawiał się sytuacji, że kiedyś wejdzie a matka będzie martwa. Nie ważny był powód - ważne było to, że byłby pierwszy na miejscu śmierci, a on nie chciał być nigdzie pierwszy. Lubił być wtopiony w tłum, a nie grać pierwsze skrzypce. Gdziekolwiek by to sie nie działo. Tym samym jak wszedł i zobaczył, że matka coś zjadła, wnioskując po brudnych talerzach, a sama siedziała teraz przy swoim ołtarzyku i coś szeptała. Ario tylko się skrzywił, lecz przywitał się i wziął coś na ząb, przechodząc przez jej pokój. Następnie, jak już wyszedł na zewnątrz, rozejrzał się, dostrzegając, że osada jeszcze śpi. Sam był dość rannym ptaszkiem, więc przyzwyczaił się do wczesnego wstawania. Uważał, że jak się rano wstaje, to ma się wiecej czasu na osiągnięcie sukcesu. Sen potrafi konsumować czas, nie dając nic w zamian. Ario lubił dostawać coś w zamian, najbardziej Ryo.

Ruszył w stronę osady.
[Z/T] http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 07#p147507

[Ario]

Ario zadowolony przyszedł ze swoimi zakupami. Co prawda, musiał zrobić kilka kursów, ale już wczoraj zakładał, że poświęci na to większość czasu. Już wcześniej po głowie chodziły mu różne plany, lecz tym razem zamierza postawić wszystko na swój rozwój. Także, gotowy do pracy, poznosił do swojego podziemnego centrum zarządzania kryzysem - czyli pomieszczenia ze świeczkami, dostępem do wody i kilkoma stołami, który służył mu za swojego rodzaju warsztat - wszystkie pudełka, które zakupił. Części było tyle, że nie jeden by się przeżegnał na samą myśl, za to w chłopaku...po prostu rosła ekscytacja. Czas brać się do pracy.

  Ukryty tekst

[Ario]

Następnie w planach miał przetestować, czy będzie w stanie opatentować, czy raczej doszlifować technikę, którą wymyślił przez przypadek. To nie było tak, że zupełnie przez przypadek. Chłopak po prostu lubił zaoszczędzać czas, więc na początku zastanawiał się, jak może go skrócić, szczególnie w najbardziej czasochłonnych momentach...co innego, że to, na co wpadł, również mogło mu pomóc w sytuacjach typu walka, a raczej ucieczka z walki...chociaż jakby na to nie spojrzec, wszystko mogło mu pomóc. Taka była jego rola. Nie zamierzał więc za długo odpoczywać i wziął się do pracy.

  Ukryty tekst

Po tym wszystkim opadł na łóżko. Miał zamiar zrobić coś do jedzenia, jednak z tego co pamiętał, nie miał żadnych ze sobą składników. Wypadałoby też, żeby zrobił drobne zakupy, także...nie zwlekając, wstał i ruszył w kierunku osady.

[z/t] http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 20#p149493

[Ario]

Po otworzeniu drzwi, środek nie zachwycał. Co prawda, było tam jedno łóżko, zrobione z utwardzonej gliny, które było pościelone kołdrą z jakiegoś prześwitującego materiału. Na środku stał stolik i dookoła były porozrzucane drewniane pudełka - w większości z nich środek był pusty, ale w niektórych pozostawały jakieś drewniane elementy, w jednym nawet była drewniana ręka, która wyglądała trochę na protezę.

Ario wpuścil dziewczynę do środka i podszedł do drugiego końca pomieszczenia - gdzie znajdywała się prowizoryczna kuchnia. Chłopak wyjął dwa kubki i pokazał ręką na stolik z krzesłem na środku.
- Proszę, rozgość się, ja załatwię zimnej wody. - powiedział i podszedł do zejścia na dół, który mieścil sie w rogu pomieszczenia.

Na dole dopiero panował nieład. Ario trochę nie planował gości, ponieważ nigdy ich nie miał, więc nie przykładał wagi do tego, że wszędzie panował nieład. Również nigdy nie był w innych domach niż jego własny, lub kogoś, jak robił zlecenie, więc miał marne porównanie do tego, jak można prowadzić gospodarstwo domowe. Szybko jedynie rzucił narzutę na swój stół warsztatowy, żeby nie przerazić dziewczyny, czym się zajmował, gdyby ta przypadkowo zeszła na dół. Odkręcił kurek z kranu, który znajdywał się na samym końcu pomieszczenia i nalał dwa kubki zimnej wody. Następnie pośpiesznie wrócił na górę.
- Proszę, zimna woda. - powiedział, podając kubek.

[Shi]

             Minęło kilka chwil zanim weszli do środka. Wewnątrz panował nie ład, w pierwszym pokoju znajdowało się łóżko oraz kilka drewnianych pudełek. W dugim pomieszczeniu była kuchnia oraz zejście na dół. Dziewczyna widząc wejście do piwnicy odrazu się zaciekawiła. Kunoichi lubiła takie mroczne klimaty. Kiedy to chłopak kazał jej się rozgościć i powiedział, że idzie po wodę tej odrazu przyszedł pewien pomysł do głowy... Tak więc kiedy ten ruszył do piwnicy dziewczyna szybko, ale cicho poszła za nim. Ruchy wykonywała tak, aby ten jej nie słyszał. Shi doskonale widziała jak ten się śpieszy, najwyraźniej chcąc coś ukryć przed nią. Kiedy chłopak nalewał wody z kranu ta będąc pod ziemią szybko zadarła lekko nakrycie na głównym stole, gdzie widok tego co zobaczyła bardzo ją zaciekawił. Tak czy inaczej kunoichi chciała żeby wyszło w taki sposób, aby w momencie w którym chłopak miał by się odwrócić wraz z wodą ta miała stać zupełnie jak zjawa za nim... Oczywiście Shi pilnowała by ten czasami ze strachu nie oblał jej wodą. Prawda?
-Ale tu chłodno i fajnie...-powiedziała zaraz po tym jak ten się odwróci. W każdym bądź razie dziewczyna zastanawiała się jak ten zareaguje, w końcu tego typu zachowanie nie było zbyt odpowiednie. Prawda?

[Ario]

Jak się żyje samemu przez tyle czasu, po pewnym czasie zaczyna się odczuwać bardziej obecność innych ludzi - czy to przez ruch, zapach czy ogólnie obecność. Chłopak nie bardzo wiedział jak ma się zachowywać, gdy wyczuł, że Shi poczuła się bardzo jak u siebie. Z jednej strony mu to odpowiadało, z drugiej sam nie wiedział jak to ma traktować. Skoro dziewczyna zeszła za nim, postanowił, że nie będzie nic mówić. Zdawał sobie też sprawę, że nawet jeżeli ją zostawi samą, to prędzej czy później pewnie, jeżeli by była ciekawa, nadal by zeszła i sobie poszperała. Najwyraźniej miała trochę wścibski charakterek, ale to nawet dodawało smaku do całokształtu. Tak więc gdy dziewczyna zadarła płachtę, mogła zauważyć coś, co imitowało martwego człowieka. Trochę mogło to przypominać stół operacyjny, jak gdyby Ario próbował kogoś wskrzesić jakąś dziwną metodą. Wszędzie były wiórki drewna, dużo narzędzi, wiele porozrzucanych narzędzi ninja i protez.

To, że czuł ruch za sobą, to jedno myślał, że dziewczyna krzyknie czy coś po tym jak zobaczy - tak naprawdę resztki tego, co zostało mu z ostatnich zakupów, zaś to, że stała centralnie za nim, było czymś nieprzewidywalnym. Chłopak odwrócił się i zobaczył Shi, a szczególnie jej oczy, które połyskiwały bielą w zaciemnionym pomieszczeniu.
- A! - krzyknął i podskoczył, rozlewając trochę wody dookoła. - Czemu tu zeszłaś? Tu jest trochę niebezpiecznie, uważaj, żeby niczego nie dotknąć, bo...ym...no, w każdym razie, nie dotykaj niczego ostrego, dobrze? - Ario dolał wody i podał jej kubek.

[Shi]

             Kunoichi była czasami nie przewidywalna, dziewczyna miała dość specyficzny charakter... Tak czy inaczej Shi zobaczyła pod płachtą coś ala martwego człowieka, ale takiego innego. W każdym bądź razie kunoichi wiedziała, że chłopak coś ukrywał i to chyba właściwie o to chodziło. "...ale super..."-pomyślała Shi wcale nie żałując, że tu zeszła. Kunoichi stojąc za chłopakiem patrzyła jak ten zareaguje. Młodzieniec widząc ją nie dość, że krzyknął to jeszcze podskoczył wylewając część wody z kubka.
-Przepraszam byłam ciekawa jak podziemia wyglądają...-odpowiedziała niewinnym tonem głosu biorąc kubek do dłoni.
-Dziękuję, ależ oczywiście...ja niczego nie dotykam...-podziękowała za wodę chwilę po tym dodając resztę wypowiedzi. Tak czy inaczej Shi widząc te protezy i tym podobne uznała, że chłopak jest ów wynalazcą zupełnie tak samo jak tamci, którzy stworzyli machinę ducha chłopakowi i dziewczynie...
-To mówisz jesteś wynalazcą... Tak?-powiedziała zaakcentowanym tonem głosu jednocześnie pytając.

[Ario]

Ario uśmiechnął się i zaczął wychodzić tak, by trochę wypchnąć dziewczynę na górę, jednak nie chciał jej w żaden sposób dotykać. Taka niewinna gra, w jaką zagrała wcześniej Shi.
- Ym...no...biorąc pod uwagę zdolności innych ludzi, nie wiem czy mogę się tak tytułować...po prostu lubię majsterkować i pomagać ludziom. - powiedział, siadając na łóżku.
- Gdybyś zechciała, możemy zrobić Ci jakąś ulepszoną gurdę na piach...ale musiałbym zobaczyć jakie masz umiejętności, żeby dobrać dobre rozwiązanie. - zaproponował chłopak przed tym jak upił łyk zimnej wody.

Ależ to było smaczne. Oprócz tego, że Ario podciągnąl metalową rurę, gdzie wcześniej musiał się przekopać i trwało to miesiącami, to na samym końcu zamontował mały filtr z siatki, którą zrobił dzięki tkaninie, by ta dodatkowo wyłapywała nieczystości z wody. Sam Kunisaku starał się bardzo uważać i nie pomijać żadnych szczegółów przy tworzeniu projektów. Był dokładny...zdecydowanie był dokładny...ale jak miał nie być, gdy w tej chwili jego brat, może nadal żyć i być na zupełnie innym poziomie?
- To jakie dalsze plany?

[Shi]

               Chłopak wcale się nie obraził na naszą młodą bohaterkę. Dziewczyna chyba miała szczęście... Tak czy inaczej ten zaczął powoli zbliżać się w jej stronę chcąc aby ta poszła na górę. Shi odrazu załapała o co chodzi, szybszym krokiem wyskoczyła na parter. Dziewczyna będąc na górze wypiła trochę wody z kubka. Czy była w porządku? Jasne że tak, Shi widziała jak ten nalewa. Nie mógł jej niczego dosypać. "...tu jest trochę niebezpiecznie, uważaj, żeby niczego nie dotknąć, bo...ym...no, w każdym razie, nie dotykaj niczego ostrego, dobrze?..."-słowa te kilka razy powtórzyły się w myślach Shi. Dziewczyna zastanawiała się o co chodziło... Czemu miała by nie dotykać ostrzy, czyżby były zatrute? Bardzo możliwe... Tak czy inaczej kunoichi stała nie daleko siedzącego chłopaka. Widziała jak ten piję wodę z kubka. W pewnym momencie zadał jej pytanie...
-No tak, pochodzę gdzieś po osadzie...am kilka nie załatwionych spraw...-powiedziała pomijając fakt pójścia do sklepu. Tak czy inaczej dziewczyna musiała gdzieś zarobić trochę kasy.
-To co kiedy robimy jakąś grubszą imprezę?-powiedziała żartobliwym tonem głosu do chłopaka... Chwilę po tym dopiła reszte wody z kubka...

[Ario]

Ario kiwnął głową na słowa dziewczyny. W sumie, też miał jeszcze trochę czasu, więc mógłby zrobić obchód, by poszukać jakiegoś źródła dochodu. Z wyliczeń brakowało mu tylko trochę, by mógł skonstruować sobie...no właśnie, będzie musiał dziś trochę pomajsterkować, ale odkąd mają wino, miał nadzieję, że dziewczyna będzie w dobrym humorze i pozwoli chłopakowi dokończyć szkice. Ewentualnie zajmie się czymś innym...w każdym razie, na słowo imprezka, Ario trochę się zmieszał. Nigdy nie był na żadnej imprezie i nawet nie bardzo wiedział, co tam się robi.
- Ano...a co się na takiej imprezie robi? - zapytał, rozczulającym dla siebie i nieświadomym głosem. - Niestety nie bywałem na takich rzeczach...jesteś w sumie pierwszą moją znajomą, jaką mam. - powiedział dokańczając wodę.

Miał cichą nadzieję, że dziewczyna powie mu, jak się robi imprezę, bo wtedy jak już bedzie wiedział, to napewno zastanowi się, jak ulepszyć imprezę tak, by była jak najznakomitsza. W tym samym jednak czasie, gdy dziewczyna mówiła o zarobku, chłopak postanowił iśc z nią...jednak, żeby nie rywalizować na tej samej ziemi, skieruje się w inne miejsce, dając dziewczynie większe możliwości znalezienia zleceniodawcy. Wkońcu był gospodarzem i trzeba się o swoich gości troszczyć. Ario nie wiedział, skąd o tym wiedziął, ale wiedział. Taki zwyczaj.
- To ja też pójdę coś zarobić. Widzimy się wieczorem? - zapytał, gotowy do wyjścia.

[z/t] http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 00#p149700

[Shi]

                Kunoichi całkiem miło spędziła swój czas w towarzystwie chłopaka. Dziewczyna uznała na swój sposób, że jest w porządku osobą. Tak czy inaczej po wypiciu świeżej, chłodnej wody Shi zapytała dla żartu o imprezę. Chłopak zmieszany nie wiedział za bardzo o co chodzi.
-Zależy na jaki sposób można to słowo rozumować... Jedni imprezują spędzając czas przy alkocholu, inni świetnie się bawiąc, a jeszcze inni niszcząc całe wioski. Więc jest sporo tłumaczeń tego słowa. Ale to nic innego nie znaczy jak dobra zabawa...-powiedziała tłumacząc mu na swój sposób. Ten chwilę później dodał, że mogli by się spotkać wieczorem...
-Wieczorem...może być wieczór, ale jutro...to przyjdę tu i coś ogarniemy ciekawego...-powiedziała Shi chwilę po tym oboje się pożegnali i każdy poszedł w swym kierunku... Najwyraźniej chlopak też miał jakieś sprawy do załatwienia. Prawda?

[z/t]