Domek Shi

[Shidia]

Mieszkanie Aiano znajduję się nieco dalej niż przy głównej posesji rodu Kishi. Jest to dom jednorodzinny, który wygląda schludnie i nadzwyczaj prosto. Zbudowany w większej części z drewna, a także gliny która posłużyła do okrycia domu eleganckim dachem. Po otworzeniu drzwi oczom ukazuje się duża wolna przestrzeń będąca jednym pomieszczeniem. Naprzeciwko drzwi frontowych można ujrzeć wielkie przesuwane podwójne drzwi siatkowane z drewna, które prowadzą do małego ogrodu. W prawej części pokoju znajduje się salon z kwadratowym stołem i poduszkami na których można sobie usiąść i odpocząć. Po lewej stronie umieszczona jest kuchnia, mała i jednocześnie pojemna. Składa się z serii szafek, a także innych urządzeń niezbędnych do przygotowywania posiłków - zlew, lodówka, kuchenka, itd. Wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy są w swoim miejscu, mimo niewielkich rozmiarów kuchnia mieści naprawdę dużo sprzętu. Ogród otacza dom ze wszystkich stron i jest przepełniony żwirowymi ścieżkami, kwiatami i drzewami owocowymi. W rogu działki znajduje się niewielka, drewniana altanka, skryta przed ciekawskim wzrokiem dzięki wysokim krzewom. Dom zbudowany jest w taki sposób, że droga z jednego pomieszczenia do drugiego przechodziła właśnie przez ogród. Sam pokój Aiano nie różni się wiele od innych sypialni które można znaleźć w każdym domu. Biurko, krzesła, stolik i szafa, znaleźć tutaj można podstawowe elementy umeblowania. No i oczywiście na jednej ze ścian znajduje się sztaluga, wraz z pokaźną kolekcją wszelkiego rodzaju sprzętu do malowania, ukrytego w sporej wielkości pudełku przy ścianie. W pokoju Aiano znajdują się średniej wielkości przesuwane drzwi siatkowane, które kierują prowadzą do łazienki z prysznicem, toaletą a także umywalką z lustrem. Każde pomieszczenie posiada przynajmniej kilka okien na zewnątrz, co gwarantuje przewiewność.

[Shidia]

Shi spoglądała na osoby co jakiś czas przychodzące do Mieszkania. Przed dłuższy czas sobie odpoczywała leżąc na łóżku u siebie w pokoju przykryta kocem. Jednak minęło sporo czasu od momentu kiedy była w karczmie więc zapewne sobie odpoczęła nader solidnie. Sama Shi przemyślała sporo i wiedziała jak chce wszystko rozstrzygnąć. Patrzyła na sufit w pokoju i zastanawiała się jeszcze nad obecną sytuacją jaka panowała w różnych miejscach na świecie... Martwiła się o wiele osób chodź nie patrzyła na swoje problemy czy obecne sytuacje, które były dla niej bardzo ważne i chodź nie spostrzegała ich jeszcze na dosyć wysoką skalę to jednak bała się o wszystko. Po ewentualne stoczenie walk czy chociażby próba nie skompromitowania siebie samej w oczach innych. Kiedy już nieco się podniosła z łóżka ale okryła się samym kocem, wstała na równe nogi i weszła do pomieszczenia gdzie była jej rodzina, usiadła między matką a ojcem. Zaś głowę położyła na ojca ramieniu. Miała myśli nostalgiczne i podejmowanie decyzji w obecnym momencie były dla Shidii trudne. Widziała wcześniej więcej ciał młodych chłopaków czy chociażby ludzi będących na cmentarzu patrzących na czyjeś groby. Nie widziała i nie wiedziała napisu nagrobku kto został pochowany znowu na cmentarzu. Nie wiedziała o niczyjej śmierci, która w Seiyamie się pokazywała. Chodź ludzie milczeli to jednak mieli swoje złote środki aby znaleźć sobie wyleczenie z owych myśli. Kiedy tak siedziała przy rodzicach i wtulona po chwili w ojca poczuła bijące ciepło z jego klatki piersiowej. Poczuła jak bardzo potrzebuje jego ciepła i to jak przez jej ciało przechodziła fala zadań, misji, która będzie za nie długo spoczywała na jej barkach. Potrzebowała czasu na tyle aby poukładać sobie w głowie wiele cennych rzeczy. I chodź mimo obecnej i panującej sytuacji w Kraju trudno będzie zachować dany spokój i zimna krew w żyłach. Po policzku poleciała jedna tylko i wyłącznie jedna łza. Łza pokory i spokoju. By mogła się zastanowić nad własnym losem. Jednak po dłuższej chwili Shi ubrała się ciepło, przyodziała ciepłe buty, płaszcz narzuciła na siebie po czym wyszła z mieszkania. Znaleźć swój cel. Obrać go i stanąć na własnej wysokości zadania i odkryć to co nieznane.
Wyszła z mieszkania w celu odpoczynku..

[Murai]

Cierpliwość
Misja D
1/15 Pogoda była odpowiednia na wypady rekreacyjne poza domostwo. Pięknie i słonecznie, nadal jednak nieco chłodno przez przebłyski zimy i ogólny okoliczny klimat. Najpewniej większość mieszkańców kontynentu taką pogodę uznaliby za chłodną, ale tutaj, w Daishi, taki lekki chłodek był traktowany jak gdyby nie było go wcale. Pora idealna, żeby wiszące na niebie słońce ogrzało wystarczająco okolicę i faktycznie dało pozory warunków idealnych. Na niebie kłębiły się niewielkie, białe obłoczki. Nie zwiastowały niczego, po prostu leniwie przesuwały się i dawały radochę dzieciom które widziały w nich prawdziwe kształty i epickie sceny. Wszystko to było jedynie scenerią, a aktorką która weszła na scenę - Shidia.
Dziewczę wyszło z domu właśnie w celu rekreacji. Nie do końca doprecyzowanej, czy chodziło o wizytę w bibliotece czy może spędzenie czasu na zewnątrz bez większego celu. Drzemka w takich warunkach, w cieniu szerokiego drzewa, także wydawała się dobrą opcją. Shidia spacerowała sobie pomiędzy budynkami, widząc co jakiś czas typowe dla tych okolic rytuały i widoki. Kobiety wieszające pranie, korzystające z wysoko stojącego słońca, dzieci bawiące się w swoje rozmaite gierki. Miłośnicy ogrodnictwa którzy w swoich ogródkach albo doniczkach opiekowali się swoimi zielonymi skarbami. Wszystko wyglądało nadzwyczaj dobrze i bez odchyłów pokroju patologii, tak doskonale się wyróżniającej na tle sielanki i błogiego spokoju. O ile można było nią nazwać rodzica który nie chciał kupić dziecku jakiegoś łakocia albo kłótni dwóch kobiet na temat odzieży i wyższości kimon nad sukniami. Jeśli tak, to takie pojedyncze przypadki patologii się zgadzały.
Gwałtowny dźwięk otwieranych drzwi rozbił w perzynę cały stan rzeczy prezentowany przez resztę otoczenia. Drzwi uderzyły w ścianę do której były przytwierdzone. Metalowe zawiasy skrzypnęły, wytrzymując impet uderzenia. Młody człowiek, około dwudziestki, był sprawcą tego zamieszania. Odziany w czarne, proste kimono. Niezbyt gustowne i wyszukane, ale do codziennego użytku jak znalazł. Widać było na nim jedną, ogromną plamę. Ledwo widać, jedynie różnica odcieni w tym jednym miejscu dawała wskazówkę że tak nie powinno być. Mężczyzna odwrócił się w stronę domu jak tylko otworzył drzwi.
- Powiadam ci, srodze przeginasz. Nie zamierzam dłużej znosić twoich ubliżeń. Dopóki nie przyjdziesz i nie przeprosisz, możesz mnie wypisać z tego szajsu. - krzyknął pełnym negatywnych emocji głosem. W jego stronę, co mogła zobaczyć Shidia, poleciała niewielki sześcienny flakonik wypełniony jakimś ciemnym płynem. Otwarty dodatkowo, jego zawartość rozchlapała się po torze rzutu, obejmując ziemię przed domostwem, jak i samego mężczyznę w kimonie. Ten, mimo że wykonał unik w bok przed morderczym pociskiem, oberwał cieczą. Kilka kropel trafiło w jego twarz.
- I bardzo, kurwa twoja mać, dobrze! Znajdę kogoś innego, tysiąc razy lepszego od ciebie, ty pasożytniczy obiboku! Czuj się zwolniony! - krzyknął jakiś głos, niewątpliwie należący do starszego mężczyzny. Mimo tegon nie można było nazwać go słabym czy zniedołężniałym, biła z niego młodzieńcza wręcz energia i wigor. Młody mężczyzna jedynie splunął w stronę drzwi, po czym odwrócił się i poszedł w długą.
Kilka sekund później z drzwi wyłonił się owy starzec. Wyglądał jak gdyby był w kwiecie swojego wieku. Masywne cielsko, w dobrej kondycji fizycznej. Wyprostowany i dumny, odziany w bardziej skomplikowane kimono koloru głębokiego beżu z akcentami roślinnymi koloru czarnego. Cienki i długi wąs, zupełnie jak u suma, także ubrudzony był tym tajemniczym płynem z flakonika. Wystawił rękę w kierunku odchodzącego młodziana, pokazując mniej szlachetny gest pokoju.
- A jak drzwi rozwalił to pozwę ciecia. Płacić mu każę co do jednego Ryo. Wandal zafajdany... -mruknął, oglądając drzwi. Kilka sekund starczyło zaledwie, aby wszyscy wokoło się uwinęli w popłochu. Za wyjątkiem, jakimś cudem, głównego aktora. Shidia nadal tam była.
- Ej, młoda! To znaczy, ekhem... Młoda dziewczyno, nie chciałabyś może pomóc starszemu człowiekowi w potrzebie? Wynagrodzę ci to odpowiednio. - rzekł głośno mężczyzna, nadal czerwony na twarzy od potencjalnego wybuchu złości który miał właśnie miejsce. Skierował się rzecz jasna, do zielonowłosej damy. Dlaczego akurat do niej? Pewnie dlatego, że ona była tutaj najbardziej oczywistym i widocznym kandydatem na wynajęcie.

[Shidia]

Shidia widząc lekki śnieżek lekko odstający na ławkach, pootwierane okna, wieszanie prania na najwyższych szczeblach aby tylko słońce nieco uchwyciło bardzo dobry moment aby móc nieco osuszyć pranie. Chodzących po dworze sporej ilości ludzi czy chociażby po spojrzeniu się w niebo ujrzeć małe obłoczki wyglądające jak małe chmurki. Shi szła dalej przed siebie widząc bawiące się dzieci, które co jakiś czas wymyślały to swoje techniki czy chociażby bawienie się drewnianymi mieczykami, kunai'ami czy chociażby niczym innym jak shurikenami. Miała wrażenie, że ten dzień może być jeden z lepszych.
Shidia musiała się zrelaksować jednak idąc dalej widziała nie zbyt miłą sytuację czy chociażby latające przedmioty a dokładnie sztuk jeden, który najwyraźniej trafił resztkami swoimi w młodego młodzieńca, który bardzo musiał podpaść osobie, której chyba najwyraźniej pomagał albo miał pomóc. Ubrane w ciemne kimono zaczynało tego młodego człowieka chyba denerwować. Spojrzała najpierw na niego a potem na człowieka, który wyszedł z mieszkania i niezbyt z kulturalnym podejściem postanowił go pożegnać jednym bardzo mocnym gestem dłoni. Shidia nieco zaśmiała się lecz po chwili mężczyzna ją zawołał a następnie poprosił Shi o pomoc. Dziewczyna kiwnęła głową następnie rzekła. Tak z miłą chęcią pomogę starszemu człowiekowi. W czym mam panu pomóc. podeszła do niego bliżej aby nie krzyczeć przez pół drogi. Po czym spojrzała na niego i posłała mu pół uśmiech, który zawitał na jej twarzy. Wiedziała, że każda pomoc będzie lepsza niż nic nie zrobienie i psioczenie pod nosem.

[Murai]

Cierpliwość
Misja D
3/15 Świadkowie tak specyficznej sceny reagowali mniej więcej podobnie. Pośpiesznie umykali z miejsca zdarzenia. Nie chcieli mieć z tym nic wspólnego, co w gruncie rzeczy było roztropnym podejściem. Niektórzy obojętni, inii przewrócili oczyma jak gdyby nie takie rzeczy w życiu widzieli. Inni parsknęli cicho, zasłaniając usta dłońmi. Ale ostatecznie jedyną osobą która nie ulotniła się wystarczająco szybko, była Shidia. Na szczęście albo i nieszczęście, bowiem zwróciła swoją osobą uwagę mężczyzny. Z kontekstu można było mniej więcej wywnioskować, co się stało. Zwolnił pomoc, możliwie że pracownika, i potrzebował kogoś na gwałt. A tutaj trafiła się zielonowłosa, która o dziwo nie uciekła z krzykiem ani nie wymigiwała się. Nie, ona z uśmiechem na ustach podeszła do starszego mężczyzny i zaoferowała swoją pomoc. Chociaż nie tyle zaoferowała, co przyjęła ofertę z entuzjazmem i wigorem. Mężczyzna chyba nie spodziewał się takiej reakcji, sądząc po jego lekko uniesionych krzaczastych brwiach.
- No, i to się ceni. Kulturalna i miła młodzież. Pozwolę jeszcze się przedstawić. Karashima Jin, miło poznać. Wejdź w takim razie do środka, nie ma sensu stać po chamsku na progu. - rzekł, odsuwając się na tyle by móc przepuścić dziewczę. Lekko kiwając i wskazując dłonią na drzwi. Po tym jak młoda kunoichi weszła do środka, pod warunkiem że weszła do środka, sam wszedł i zamknął za sobą drzwi. Nadal całkowicie sprawne, szczęśliwie dla jegomościa w czarnym kimonie.
W podłużnym przedsionku w formie korytarza nie dało się zauważyć ani jednego okna. Wszak ulokowany był w centralnej części domu. Nie znaczyło to jednak, że było tak ciemno. Dwie pary szerokich drewnianych drzwi były ozdobione ogromną ilością szklanych ornamentów. To przez nie światło wpadało do pomieszczenia z innych pomieszczeń. Każde było w nieco innym kolorze, przez co Shidia mogła poczuć się nawet otumaniona przez kaskadę barwnego światła. Oczywiście na ścianach znajdowały się również miejsca na świece, najpewniej na wieczorowe pory. W przedsionku nie było nic. Poza matą na buty obok drzwi. Mężczyzna spacerował bez nich, na bosaka. Kto mu zabroni w jego domu?
- Na sam koniec, jeśli łaska. Do salonu. - rzekł, idąc powoli za dziewczęciem. Najpewniej chodziło mu o drzwi na samym końcu, to przecież powiedział. Lekko uchylone, dodatkowo przesuwane. Po wejściu do środka dziewczę mogło zobaczyć piękne pomieszczenie. Całkiem przestronne, wypełnione meblami o kunszcie wykonania jakiego nie poskąpiłyby stoły możnowładców w Ryuzaku. Krzesła do kompletu rozstawione wokoło tego stołu. Ławę wyściełaną poduszkami. Biblioteczki pod ścianą i półki w tej samej stylistyce. A na suficie instalacja złożona z metalowego stelaża i rzędu doczepionych doń szkieł w kształtach podłużnych kropel wody, albo też łez. Wszystko to prezentowało się obłędnie wręcz. Poza widocznymi mankamentami. Wyściełania naznaczone ciemnymi plamami. Stosy papierów i rozwiniętych zwojów zapisanych jakimiś bohomazami. Podłoga z precyzyjnie połączonych drewnianych płytek była naznaczona plamami roztopionego wosku. Półki zapełnione, a jakże, zwojami i szklanymi probówkami z jakimś płynem, tym samym zapewne co dotychczas. Mężczyzna zgrabnie ominął dziewczę, idąc do niewielkiego metalowego czajniczka położonego na podgrzewaczu.
- Zielonej herbaty? Miałem robić sobie i temu skur...czysynowi, ale wyszedł przed wypiciem. - rzekł dziadek. Jeśli bohaterka zdecyduje się na herbatę, to zostanie uraczona nią. Zieloną, gorącą. W niewielkiej filiżance. Trzeba było przyznać, że pomimo niepozornego wyglądu domu od zewnątrz, wewnątrz miał prawdziwe skarby. Jin chwycił swoją filiżankę i usiadł naprzeciwko dziewczęcia. Na ławie, na krześle - bez znaczenia.
- Znasz się może na kartografii, młoda damo? Wiesz coś o tym, masz w głowie jakieś konkrety? - zapytał, oczekując na odpowiedź przed przejściem do dalszego etapu.

[Shidia]

Dziewczyna po słowach starszego mężczyzny i jego przywitaniu postanowiła sama to uczynić. Kiedy weszła rzecz jasna do mieszkania i zaś mężczyzna po zamknięciu mieszkania. Stanęła obok niego i przywitała się. Shidia Koseki Dziewczynę urzekły szklane ornamenty na przesuwnych drzwiach, opuszkami palców dotknęła lekko aby nie zrobić temu krzywdy. W pewnym momencie poczuła jak bardzo było tego sporo.. przez co każdy pokój był inaczej oświetlony. Zdała sobie sprawę, że czuła się nieco otumaniona przez kaskadę barwnego światła. Spojrzenie szybkie na ściany i widziała, miejsce na świece. Zlustrowała mężczyznę, chodził na bosaka. Uśmiechnęła się. Kiedy zapytał o herbatę jedynie rzekła. Z przyjemnością się z Panem napiję zielonej herbaty. . Kiedy zaprosił ją do salonu Shi ujrzała piękno w swojej naturze, kiedy mężczyzna poszedł zrobić herbaty Shi ujęła dłonią delikatnie książkę gdzie na grzbiecie jej było napisane słowo " Zielarstwo " Od razu rzuciło się w jej oczy. Otworzyła i zdążyła przeczytać tylko jedną stronę kiedy to Jin wrócił z kuchni z herbatą odłożyła iście delikatnie książkę na swoje miejsce. Niestety Bogiem w kartografii nie jestem.. ale za to uczę się powoli i stawiam malutkie kroczki bardziej w medycynie. Bardzo mnie ostatnio do tego ciągnie. Wolałabym pójść w ślady Matki i Ciotki. Bawiły się w zielarstwie, tworzyły medykamenty a także leczyły ludzi. Dziadek z Ojcem zrobili mnie pod klanowca.. Chodź znam tylko podstawy z kartografii. Usiadła obok mężczyzny i ujęła dłonią swoją filiżankę w celu napicia się herbaty, zwilżyła gardło i spojrzała na Jin'a. Chodź nie powiem to dziedzina nauki o mapach, teorie map czy chociażby metodach ich sporządzania a także użytkowania.. Ale pojęcie kartografia można rozumieć ją także jako dziedzinę, zajmującą się przekazywaniem informacji, są odniesieniem do przestrzeni w prawdzie geograficznej.. chodź kodowane są i w formie graficznej i cyfrowej.. znam jedynie części opisowe. Sporo książek czytałam. spojrzała na mężczyznę i upiła po raz kolejny nieco herbaty. Odłożyła filiżankę na talerzyk i podeszła do biblioteczek. Jak długo je pan zbierał? To jest spory zapas książek na długie lata.. można do nich wracać. Po za tym jak mam panu pomóc? spojrzała na mężczyznę uważniej. I mimo tego, że stała przy jego biblioteczce to wiedziała, że znajduje się w świetnym miejscu z historią. Była zdumiona a także uważała na każdy swój ruch aby niczego nie strącić.

[Murai]

Cierpliwość
Misja D
5/15 Prawdopodobnie większość ludzi, zaproszona do środka przez osobę starszą, nie byłaby jakkolwiek podejrzliwa. Człowiek potrzebuje pewnie nieco towarzystwa, może nie pożyć na tyle długo żeby się nim nacieszyć. Z drugiej jednak strony to stary człowiek zapraszający młode dziewczę do swojej rezydencji. I oferuje jej bliżej nieokreśloną pracę. W takim scenariuszu wątpliwości mimo wszystko powinny się pojawić, chociażby drobne. Ona jednak sobie nic z tego nie robiła. Po prostu weszła jak do siebie. Kunoichi powinna poradzić sobie z zagrożeniami czyhającymi na bezbronne, pozornie, dziewczę. No i blisko centrum osady, jak i w całej osadzie, nie powinny występować przypadki przestępstw oparte na "tym".
- Ciężko żebyś była. - odpowiedział mężczyzna, rzecz jasna po tym jak jego rozmówczyni skończy. Podstawowa kultura obowiązywała zawsze, chyba że akurat rzucało się jakimś przedmiotem w wychodzącego z domu gościa - Dobrze że wiesz, o co chodzi. Oszczędzi to nam czasu na wyjaśnienia wszystkiego. A powinno się mimo wszystko wiedzieć o rzeczy takiej, zwłaszcza że prośba będzie z tym czymś powiązana. Z kartografią, znaczy się. - powiedział, śmiejąc się z własnego, wcale nie tak dobrego, dowcipu.
- Z kolei te książki zbierałem przez pół mojego życia. A to tylko ich część, cała reszta jest w innych pokojach. Jedno ma książki do sufitu, mówię ci. Potem ci pokażę, jak się dobrze spiszesz. - wizja całego pomieszczenia pełnego książek na tematy wszelakie była wyjątkowo ciekawa. I wyjątkowo kusząca. Dziesiątki godzin lektury o czymkolwiek się zechce. Niczym prywatna biblioteka. Mężczyzna, oprócz pokaźnego i bogato wyposażonego domu, był zaskakującym pasjonatem literatury. Ale to nie była główna kwestia w sprawie której dziewczę zostało przyprowadzone.
- No generalnie potrzebuję farb do map. Nie takich zwykłych, bo i klient nie jest zwykły. Potrzeba mi takich z najwyższej półki. O najgłębszych barwach i najlepszej trwałości. Mój stały dostawca zalega z dostarczeniem towaru, z jakiegoś powodu. Mówi, że przez to ze zalegam z zapłatą, ale zalegam dlatego że on zalega z towarem. I mamy błędne koło. Sam bym poszedł, ale lata nie te i kolana nie te. I mam inne ważne projekty, dlatego potrzeba mi posła. - odrzekł, wyjaśniając całą sprawę, co jakiś czas biorąc łyka z filiżanki. Gorący napój wydawał się działać na niego wyjątkowo kojąco. Czerwień z jego twarzy zniknęła całkowicie. Teraz zastąpił ją jedynie błogi spokój.
- Adres bym ci dał, pieniądze bym ci dał. W zasadzie nic trudnego, tylko musiałabyś się pofatygować. Coś czego ja nie jestem w stanie zrobić.

[Shidia]

Shidia wsłuchiwała się w słowa mężczyzny, wiedziała, że każdy normalny Shinnobi powinien znać zasady kartografii nawet podstawową teorię. Kiwała głową w jego słowach. Pominąwszy już fakt, że Shidia wsłuchiwała się w każde dosłownie w każde jego słowo. Shidia jak usłyszała, że on zbierał książki, przez ponad pół swojego życia aż nieco bardziej zrobiła wytrzeszcz oczu. Cała reszta? Książki do Sufitu? Shidia aż oniemiała i przez chwilę była w amoku książkowym. Nie wiedziała jak zareagować jednak dalsze słowa starszego mężczyzny jedynie sprowadziły Shidie na ziemię. Kiedy Shidia usłyszała co powinna robić aż do końca upiła swojej herbaty. Po czym spojrzała na mężczyznę. W takim razie proszę o adres, gdzie mam zajść. Rozumiem, że ten dostawca nie tylko jest niezwykły ale także pan inaczej z nim współpracuje. Chcę aby pan mógł się nie tylko zająć swoimi rzeczami. Więc w takim razie poproszę adres gdzie znajduję się i co, gdzie i jak załatwić.. jestem zwarta i chętna do roboty ! Powiedziała Shidia, która po prostu chciała pomóc jak najbardziej i najszczerzej mówiła o swoich działaniach.
Wzięła kilka głębszych wdechów. Po za tym rodzina mnie nauczyła czytać sporo książek.. więc czasami znam więcej postawy i nieco rozszerzenia w nie których rzeczach. A tak to zawsze coś się działo. powiedziała pewniejsza siebie niż kiedykolwiek. Westchnęła i spojrzała na mężczyznę, który dał jej zlecenie. Niezwykły człowiek i zarazem niezwykła przesyłka. Czas naglił. A Shidia mogła w między czasie zrobić wiele rzeczy. Potrzebowała jednak kilka dobrych minut aby dostać wszystko od starszego mężczyzny. Miała dobry powód aby zadziałać w taki a nie inny sposób. Była pewna, że mężczyzna będzie w stanie jej powiedzieć więcej niż może. Człowieku trochu więcej informacji. przeszło jej przez myśli. Ale miała szczere i otwarte serce.

[Murai]

Cierpliwość
Misja D
7/15 Książki do sufitu. Marzenie każdego mola książkowego. Nic tylko schować się w takim pokoju z ogromnymi zapasami jedzenia i przeglądać kolejne tomy pełne wiedzy wszelakiej. Atlasy o roślinach, katalogi, poematy, opowieści romantyczne... Jakąkolwiek wartość miały te książki, to z pewnością docenić ją mogli jedynie ludzie mający podobną fiksację. Najwidoczniej bohaterka była własnie taką osobą. Wyuczona przez rodziców że czytanie książek jest dobre potrafiła rozpoznać wartość takiego zjawiska. Chyba, że kilka grubych tomów zrzuconych z wysokości trafi w głowę, wtedy wiedza nie jest już taka przyjemna. Shidia miała motywację i miała młodzieńczy wigor, czyli dwie rzeczy które czyniły z niej idealny materiał na pomoc do tej niewielkiej prośby. Dla niej niewielkiej, starzec pewnie sporo by się namęczył.
- No proszę. - rzekł mężczyzna, przywdziewając na swoją twarz serdeczny uśmiech i wstając z krzesła - Wygląda na to, że trafiłem na odpowiednią młodą damę. W takim razie podejdź, pokażę ci dokładnie gdzie to jest. - i skierował się do przeciwległej strony stołu, gdzie leżał kawałek pustego pergaminu. I, całkowicie przypadkiem, ołówek. Kilkoma szybkimi ruchami mężczyzna naszkicował odpowiedni plan. Z precyzją i wprawą widoczną po jego delikatnych, acz precyzyjnych ruchach. Kilka figur geometrycznych, które symbolizować miały budynki.
- Więc jego zakład znajduje się tutaj. To generalnie jest drugi koniec miasta, więc czeka cię trochę chodzenia. Ważne jest to, że budynek ma dwa piętra. Na parterze jest jakiś zakład szewski, a na piętrze dopiero jest pracownia jego. Wejdziesz druga stroną budynku, po schodach na zewnątrz. Ten mój dostawca nazywa się Kyokuri. Staruch, prawie w moim wieku. Rozpoznasz go po koziej bródce zawiniętej w warkocz. - rzekł, ponownie przejeżdżając ołówkiem po papierze. To zajęło nieco więcej czasu, około minuty, ale efektem był przybliżony portret owego mężczyzny. Delikatne rysy twarzy kontrastowały z potężnym krzaczastym zarostem i ową kozią bródką zaplecioną w warkocz. Pomimo swojego starego wyglądu, mężczyzna miał sporo kręconych włosów na swojej makówce.
- No i jeszcze pieniądze. Jak już faktycznie okaże się że to ja mu nie zapłaciłem, to zapłać mu za farby. Tylko uważaj na nie, są naprawdę trwałe. Nie zmyłabyś tego za żadne skarby. - rzekł, podchodząc do jednej z szafek i wyciągając już zawiązany mieszek wypełniony najprawdopodobniej monetami. Był ciężki i faktycznie przez materiał dało się wyczuć poszczególne krążki. Shidia miała już teraz wszystko, co tylko chciała. Adres, pieniądze, wizerunek człowieka i swoje zadanie. Wyjątkowo trudne i wymagające sprawnych dolnych kończyn, ale zadanie. Dziwnym było że mężczyzna nie ostrzegł jakoś dziewczęcia przed konsekwencjami zabrania pieniędzy dla siebie, ale może zbytnio jej zaufał? Doszedł do wniosku, że ta anielska twarz nie byłaby w stanie zrobić czegoś takiego?

[Shidia]

Shidia spojrzała na mężczyznę.. Zastanawiała się przez dłuższą chwilę jak bardzo będzie musiała zainwestować w swoje dotychczasowe działania nie tylko te z domowych zachowań ale także musiała się zachować w nie swoim domostwie. Nie była by wstanie zabić nawet małego stworzenia. Kiedy tak zachwycała się tym wszystkim tylko z jej zamysłu i zamyśleniu wyrwał ją owy mężczyzna. Jednakże postanowił on z lekka się ku niej serdecznie uśmiechnąć by następnie skierować się ku stołu aby zabrać kawałek pergaminu a także ołówka, który szybkimi ruchami zaczął szkicować na papirusie, widziała w jego dłoni tą precyzję do rysowania nie tylko mapek poglądowych a także rysopis mężczyzny, który jakoś miał wyglądać. Zapamiętała w głowie jego imię " Kyokuri" kiwała głową na znak, że rozumie. Dobrze w takim razie skoro wiem jak tam dojść, którędy a także wiem jak to działa w takim razie ruszam. I mam rozumieć, żeby nie tylko się nie oblała ale cała i zdrowa doszła z farbami. W takim razie ja wyruszam i niech pan jeszcze raz przygotuje tą herbatkę była prze pyszna. Jej słowa były pełne sympatyczności i szczere w pomocy. Wiedziała, że prędzej czy później jej dobroć odwróci się przeciwko niej z niesamowitą prędkością. Postanowiła, że wyruszy od razu aby nie zwlekać. Zabrała duży mieszek pieniędzy i wsadziła je do swojej torby, która zawsze miała przy sobie na ramieniu. Zabrała kartkę z Adresem, wizerunek człowieka po czym ukłoniła się w kierunku mężczyzny i udała się do wyjścia. Kiedy zamknęła za sobą drzwi postanowiła wyruszyć przed siebie. Może i znała swoją dzielnice jak własną kieszeń a także znała każdy jej zakamarek ale nie aż tak dobitnie. Miejsce, które ona miała odwiedzić nie znała. A warto lepiej poznać więcej niż ma się obecnie. Wiedziała, że zadanie nie jest zbytnio łatwe ale zawsze będzie mogła zrobić więcej teraz niż będąc w środku pomieszczenia.

[Murai]

z/t - http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 43#p109543

[Murai]

Cierpliwość
Misja D
15/15 Czy Shidia sknociła sprawę? Wspominając o człowieku który już umarł? Nie wiedziała przecież o takim obrocie spraw nie przewidywała nawet takiej opcji. Z pewnością to nie było problemem. Może problemem było nadmierne przejmowanie się tym faktem? Człowiek umarł, wielkie halo. Jeden z dziesiątek tysięcy, starzec dla którego było to właściwie kwestią czasu. Całkowicie niepowiązany z dziewczyną w żaden sposób. A mimo tego przejmowała się tym faktem wyjątkowo mocno. Dziewczę otrzymało farby, dokładnie takie jak można było się spodziewać. Głębokie i intensywne kolory, wyglądały na najwyższą jakość. Shidia nie miała odpowiedniej wiedzy żeby potwierdzić to jedynie po patrzeniu się na nie, ale to musiało jej wystarczyć. Innego sposobu nie znała.
- Bardzo Proszę, cała przyjemność po mojej stronie. - odpowiedział, słysząc słowa dziewczyny. Ignorując tym samym część odnośnie "utraty najbliższej osoby". Jego ton, mimo pozytywnego i miłego wyrazu, mimo wszystko zrobił się nieco chłodniejszy. Tak, możliwe że przypominanie mu cały czas o śmierci jego ojca nie było zbyt komfortowe. Nawet jeśli połączone było z miłymi kondolencjami i innymi, zazwyczaj pozytywnie przyjmowanymi, gestami szacunku wobec zmarłego. To samo zresztą zrobiła na odchodnym, kiedy ujęła skrzyneczkę z zamiarem zaniesienia jej do zleceniodawcy.
- Hmh, na pewno. Nie ma za co, do zobaczenia. - rzekł, teraz z mocno wyczuwalnym rozeźleniem. Wskoczył na wóz, a wraz z nim jego towarzysze. Jeden z nich zajął miejsce woźnicy. Strzał z lejc i konie zaczęły ciągnąć wóz, kierując się w bliżej nieokreśloną lokację. Ale Shidia miała już to co chciała, czy był sens sprawdzania gdzie tak właściwie jadą? Oczywiście że nie. Dlatego tak też nie zrobiła, musiała zanieść farby.
Jakiś czas później Shidia wróciła pod właściwy adres. Mężczyzny nie było na zewnątrz, a drzwi były zamknięte. Zapukanie w nie było oczywistością. Po kilku chwilach dziadek otworzył. Wyglądało na to, że jego palce były nieco bardziej ubrudzone atramentem niż Shidia to zapamiętała
- Ach, to ty. Daj, wezmę. Ty już pewnie sporo się nanosiłaś. - odrzekł, zabierając od niej skrzynkę i na spokojnie stawiając ją w przedpokoju. Wprowadził ją nieco głębiej, tuż przy drzwiach do salonu.
- Smutne wieści? Czyli co, chciał więcej niż ci dałem? - zapytał, stawiając skrzynkę w wybranym przez siebie miejscu, zwracając się w kierunku dziewczęcia.

[Shidia]

Shi z jednej strony wiedząc co sie wydarzyło to bała się Jin'owi powiedzieć. Mimo tego, że mężczyzna zabrał od niej to całe pudełko ta nie mogła bez tego obojętnie przejść. Przejęła się – Ponieważ jednak trzeba w życiu bym empatycznym i próbować dokładnie odczuwać to co inni lub postarać się znaleźć we wszystkim ukojenie. Chociaż Shidia musiała się nieźle zastanowić jak przedstawić sprawę Jin'owi. Zależało jej bardziej na konwersacji i zadaniu w którym definitywnie wykonała. Kiedy była już praktycznie w domu starszego mężczyzny odczuła jakby ulgę? Spowodowana była ona wcześniejszym spięciem się sytuacji i chciała jak najlepiej przekazać ową wiadomość. - Dałabym sobie radę. - kiedy zabrał od niej skrzynkę i odstawił ją w przedpokoju po czym wprowadził ją na nowo nieco głębiej do mieszkania tudzież stanęli przy drzwiach do salonu. Kiedy mężczyzna odwrócił się w jej stronę ta od razu zaczęła. - Kyokuri zmarł wczoraj.. odbył się jego pogrzeb. I zastanawiałam się czy nie chciał by pan pójść na jego grób. Spotkałam się z jego wnuczkiem, który dał mi farby i okazało się że były zapłacone wcześniej i dostałam je. - Dodała Shi. Spojrzała na niego. Zastanawiała się jak to wszystko ugryźć? Miała wrażenie jakby całe zło świata inaczej się odnalazło we wszech świecie. - Czy mogłabym panu jeszcze jakoś pomóc? - Dodała jej złote oczy nieco się zabłysły bardziej z powodu w którym miała wcześniej. Empatia wzięła znowu w górę i nie wiedziała jak się zachować. - Czy mogłabym jeszcze Panu potowarzyszyć? Dotrzymać towarzystwa aby pan nie siedział ta sam? - Kolejne pytanie z cyklu tysiąc pytań do.. Chodź sama Shidia zastanawiała się czy to dobry pomysł. Uspokoiła się nieco kiedy wygadała się na temat śmierci jego dostawcy farb. Miała nadzieję, że ten nie zatraci się teraz w temat, gdzie będzie musiał kupić następną serię farb do map. W tym momencie nie wiedziała ja nie tylko zareagować ale jak ewentualnie odpowiedzieć.

[Murai]

Cierpliwość
Misja D
17/15 Czego oczekiwała dziewczyna? Że i ten staruszek pożegna się ze światem? Znalezienie starca martwego, leżącego na ziemi w plamie rozlanego atramentu zdecydowanie byłoby długotrwałą traumą i wywołałoby skazę na psychice. Co innego zabić, zabić w obronie własnej i po prostu ominąć moment śmierci, zastając już dokończone dzieło czasu. Szczęśliwie dla obydwu stron, Jin dalej dychał. Wyglądał tak samo zdrowo jak wtedy gdy Shidia wychodziła z jego domu. Na tyle silny by przenieść skrzynkę kilka metrów, na tyle słaby by samemu nie móc się po nią wybrać.
- Pewnie, że byś dała. Ale teraz ja mogę dać radę, ty nie musisz. - odpowiedział, z radością chwytając pudło i nadal własnoręcznie zanosząc je na swoje miejsce. To znaczy na miejsce które wybrał, tymczasowo na korytarz. A potem Shidia uderzyła, informacją o śmierci rzecz jasna. Mężczyzna patrzył się na nią nieco tępo, jak gdyby próbując odkryć u niej jakiś fałsz. Spodziewał się pewnie czegoś w stylu "To był tylko żart, jest cały i zdrowy", ale ten moment nie nadszedł.
- A. Rozumiem. - rzekł mężczyzna po chwili, dość spokojnie. No, może nieco smutnym tonem. Ale nic poza tym. Ciężko było u niego wykryć cokolwiek bardziej poważnego. - W sumie mogę, nie że jakoś mi się śpieszy. - dodał po chwili, otwierając drzwi do salonu i jednak decydując się na wniesienie skrzynki wgłąb domu. Chyba odnajdywał się w tej sytuacji znacznie lepiej niż młode, niedoświadczone życiowo dziewczę.
- Nic więcej od ciebie nie potrzebuję. Właściwie to wolałbym pobyć teraz trochę sam, jeśli pozwolisz. A co do pieniędzy, to możesz zatrzymać te które ci dałem. - powiedział, w sumie nie wiedząc chyba dalej co powiedzieć. Delikatnie kiwnął głową, chyba pamiętając o najważniejszym elemencie.
- Dziękuję za pomoc. Doceniam.
Misja zakończona sukcesem

[Shidia]

Shidia po dłuższej jeszcze konwersacji z nikim innym jak z słynnym człowiekiem kartografem postanowiła nieco oddalić od swojego zleceniodawcy. Dostała kilka książek na odchodne po czym wyruszyła w kierunku swojego mieszkania w celu zaniesienia owych książek. Potrzebowała chwili na ułożenie swoich książek aby następnie przejść się do kuchni w celu zrobienia sobie niczego innego jak dobrej herbaty mrożonej następnie usiąść przy oknie i spoglądać przez nie na tyle aby być jeszcze bardziej się rozluźnić. Sama Shidia spojrzała na swój kubek i zastanawiała się nad losem mężczyzny, który definitywnie stracił swojego przyjaciela od farb. Spojrzała na kubek bardziej, upiła nieco herbaty by następnie odłożyć kubek gdzieś na bok..
Podsunęła nogi pod brodę i ramionami się otoczyła.
Poczuła wewnętrzną pustkę, która jej zaczęła towarzyszyć od momentu kiedy dowiedziała się iż przyjaciela kartografa zmarł i jego syn podał jej zamówienie dla jej byłego już człowieka..
Spojrzała przez okno i westchnęła.. Ten dzień nie jest ani zły ani dobry. Może być.. i zrobiło jej się ewidentnie smutno.