Rezydencja Senzen i Asahiko Hyuuga

[Uchiha Masako]

Stosunkowo niewielka, ale nosząca znamiona bogactwa rezydencja należąca do Senzena Hyuuga - jednego ze strażników chroniących lidera rodu i siedzibę władzy oraz jego żony - Asahiko Hyuuga, porucznik w straży osady. Poza nimi w redycencji mieszka też kilkoro osób służby oraz dwójka synów właścicieli - 16letni Kisaku i 18letni Koichi (w 388 r.).

[Jun'ichi]

Poprzednia lokacja

Po dotarciu do rezydencji wskazanej przez zleceniodawców, Jun rozejrzał się po okolicy swoimi białymi oczami, aby upewnić się że nie traci tu niepotrzebnie czasu. Niemal wszyscy wskazani domownicy byli na miejscu co z jednej strony było wiadomością dobrą, z drugiej przerażała kalekę. Znając już podejście tej konkretnie rodziny do "wyrzutków", Jun narażał się na obelgi, wyśmiewanie i pogardliwe spojrzenia jednak poczucie obowiązku było silniejsze od strachu. Zwłaszcza w tych kwestiach Jun stał się już niemal niewzruszony, chociaż nadal nie mógł powiedzieć że obelgi spływają po nim całkowicie jak po kaczce.
Po chwili namysłu oraz po dezaktywacji swojego Dojutsu, chłopak podszedł do głównego wejścia i zapukał do drzwi chcąc oznajmić swoje przybycie. Był pewien, że otworzy mu ktoś ze służących, dlatego postanowił grzecznie przedstawić się imieniem oraz poinformować, że chciałby zamienić kilka słów z synami pana Senzena.
Patrząc na status społeczny rodziny pana Senzena, Jun szczerze wątpił żeby ktokolwiek z nich miał korzyść ze zniknięcia panienki Tamaki. Mogło to być co najwyżej spowodowane czystą niechęcią do jej odmienności, jednak z drugiej strony dziwnym byłoby ryzykowanie reputacji dla tak błahych pobudek. Na tą chwilę Jun bardziej podejrzewał ucieczkę niż udział osób trzecich, chociaż wiedział że właśnie zachowanie innych mogło przechylić czarę goryczy w panience i tym samym nakłonić ją do tak drastycznych kroków.

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [19/45+] Naoki, Jun'Ichi
Kiedy Jun'Ichi dotarł do wejścia, stanął przed prostym, kamiennym murem oraz osadzonymi w nich solidnymi dębowymi drzwiami. Po krótkiej chwili usłyszał stłumione kroki zza nich i dźwięk odsuwanej zasuwy, po czym jego oczom ukazał się ubrany w proste, ale dość eleganckie kimono mężczyzna w wieku około 50 lat, z siwizną we włosach. Kiedy spojrzał na opiekuna dojo, w jego oczach coś błysnęło, jakby właśnie rozpoznał stojącego przed nim młodego użytkownika Byakugana. Parę krótkich, treściwych słów, szybkie skinięcie głową i Jun'Ichi został wprowadzony w obręb domu, a następnie zaprowadzony na jego tyły, gdzie wcześniej już dostrzegł dwójkę synów Asahiko i Senzena.

Pomimo różnicy wieku, Kisaku górował nad starszym bratem, sylwetkę najwyraźniej odziedziczywszy bardziej po matce - wysoki i szczupły, właśnie próbował założyć dźwignię na Koichim. Tamten jednak - choć niższy - był także wyraźnie tęższy i silniejszy. Bez większego problemu chwycił i brutalnie odciągnął rękę próbującą go poddusić, a następnie zgrabną zmianą postawy i poprawionym chwytem rzucił Kisaku na ziemię, a następnie przytrzymał nogą. Jego brat poklepał ziemię na znak, że się poddaje, po czym został puszczony. Obaj ze śmiechem zaczęli komentować swoją walkę, aż dostrzegli Jun'Ichiego i służącego. Ich miny niemal w tym samym momencie zrzedły.

- Zetsubou? Co u nas robi ten otoshigo? Na cholerę go wpuściłeś, teraz trzeba będzie szorować bruk. - rzucił Koichi, nawet nie zaszczycając Jun'Ichiego spojrzeniem. Nim służący zdążył odpowiedzieć, Kisaku położył dłoń na ramieniu brata, uspokajając go.

- Czemu tu przyszedłeś? - spytał młodszy z braci, taksując go niechętnym wzrokiem, ale i zachowując uprzejmy ton.

[Jun'ichi]

Wkroczenie do takiej posiadłości było sporym wyzwaniem przez wzgląd na to jak Jun był traktowany przez mieszkańców wioski, zwłaszcza takich jak Ci tutaj, bogatych, wpływowych i zapewne również silnych. Mimo to misję należało wykonać, dlatego postępował zgodnie z tym co postanowił - przedstawił się i spokojnie podążał za podstarzałym służącym, który zaprowadził go do dwójki trenujących młodzieńców.
Nie potrzeba było długo przypatrywać się zmaganiom chłopców by stwierdzić, że są dobrze wyszkoleni i nie brakuje im wrodzonego talentu. Wykonywali płynne, przemyślane ruchy i chociaż w stylu Juken nie miała znaczenia siła fizyczna, tej również im nie brakowało. Obserwacja ta nie trwała jednak długo bo oczy obydwu chłopców zwróciły się w stronę Juna i zawitały na nich doskonale znane mu spojrzenia.
W środku na moment zagotowało się w kalece, kiedy jeden z Hyugów zrównał go z zarazą, po której trzeba będzie czyścić chodniki. Nie mógł jednak odpowiedzieć nic, a jedynie skinąć głową w milczeniu dopóki nie padło pytanie o powód jego wizyty.
Zaginął jeden z członków naszego rodu, to bardzo poważna sprawa. Chodzi o panienkę Tamaki, córkę pana Hikamoto. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie była ona waszą przyjaciółką ale wiem też że jako Hyuga nie pozwolicie by tajemnice naszego rodu dostały się w niepowołane ręce. Jeśli macie chociaż domysły gdzie mogę ją znaleźć, bardzo proszę o informację. - zamaskowany chłopak wiedział, że w rozmowie z tak zadufanymi w sobie osobnikami jedyną opcją na uzyskanie odpowiedzi będzie pokorne zachowanie. Mówiąc to skłonił się więc delikatnie, a ton jego głosu był bardzo spokojny i grzeczny.
Widząc stojąca przed nim dwójkę, domyślał się jak ciężko musiało być panience Tamaki regularnie spierać się z nimi. Silni, dobrze usytuowani, obdarzeni klanowym Kekkei Genkai. Mieli wszystko to, czego jej zapewne brakowało i wykorzystywali to by upokorzyć ją, pokazać "jej miejsce". Mimo nerwów które narastały w jego głowie, Jun stał niewzruszony i oczekiwał odpowiedzi. Nie zamierzał jednak tracić tu więcej czasu jeśli okaże się, że żaden z chłopców nie ma przydanych informacji. Samo przebywanie tutaj było uciążliwe, patrzenie na nich tylko pogarszało to uczucie.

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [23/45+] Naoki, Jun'Ichi
Słysząc pokorny i uprzejmy ton opiekuna dojo, obaj bracia się nieco rozluźnili, a ich twarze odrobinę złagodniały. Wszystko było w końcu na swoim miejscu - wyrzutek i przypadkowy bękart, któremu los niesłusznie sprezentował dar należny jedynie klanowi Hyuuga przynajmniej miał na tyle samoświadomości, aby pamiętać o swoim miejscu. Takiej osobie naturalnie nie zaproponuje się kubka herbaty, ani chwili odpoczynku w domu. Nie, z taką osobą będzie się łaskawie rozmawiać tylko w ogrodzie, w nadziei, iż nie będzie przez to zbyt długo kalać domostwa swoją obecnością. Jun'Ichi mógł podejrzewać, że właśnie takie myśli - niekoniecznie nawet w pełni świadome - przebiegły przez umysły dwójki shinobi. Kiedy jednak dotarł do nich powód wizyty, Jun'Ichi mógł ujrzeć, że na twarzy młodszego z braci mignął niepokój, zaraz jednak zamaskowany pozorną obojętnością.

- Zaginęła? Gdyby to nie była otoshigo, jak ty, to może byśmy się przejęli. Pewnie ktoś jej w końcu pokazał, że Shiro-Iwa to nie miejsce dla takich przybłęd, jak ona. Nie wiem, czemu jej rodzina wcześniej w ogóle sama nie wyrzuciła, tylko taki dyshonor tolerowała... - prychnął Koichi, kręcąc głową.

- Tak... albo sama zwiała z wioski i do tej pory leży już gdzie w krzakach z kunaiem w boku albo naszpikowana strzałami. - zawtórował bratu Kisaku, wzruszając nieco przesadnie ramionami. - Tajemnice rodu i tak są bezpieczne, bo jej rodzina by jej nie przekazała nic istotnego. Nie jej. Także wiesz... jak cię tak interesuje, to szukaj odpowiedzi gdzie indziej. Przybłędo. - dodał jeszcze nieco za szybko, zerkając przy tym dyskretnie na brata, który wydawał się na to nieco dziwne zachowanie nie zwracać uwagi.

[Jun'ichi]

Rozmowa z dwójką młodzieńców była dokładnym odzwierciedleniem tego z czym Jun'ichi spotykał się każdego dnia przez ostatnie lata. Ostatnimi czasy było wprawdzie nieco lepiej i pewnie dlatego słowa, które niegdyś spływały po nim jak po kaczce, teraz odrobinę zabolały. Dzięki masce skrywającej twarz, chłopcy nie mogli dostrzec grymasu niezadowolenia na twarzy kaleki ale z pewnością wiedzieli że musiał się on tam pojawić po tak ostrych słowach.
Tym co zwróciło uwagę Juna było dziwne zachowanie jednego z braci. Kiedy usłyszał o powodzie wizyty, zdawał się na moment stracić opanowanie, a to było już warte zwrócenia większej uwagi na dalsze jego zachowanie. Mimo to było wręcz pewne, że nawet jeśli wiedzą cokolwiek na temat Tamaki, nie powiedzą o tym komuś takiemu jak on. Jedyną opcją by upewnić się co do ich udziału (lub jego braku) w zaginięciu dziewczyny, było przyjrzenie się ich poczynaniom po odejściu z rezydencji.
Rozumiem. Wybaczcie więc że przeszkodziłem w treningu. - odpowiedział krótko opiekun Dojo, kłaniając się lekko ale nie spuszczając wzroku z obydwu rozmówców. Po tym zamierzał zwyczajnie odejść, opuścić mury posiadłości i odejść kawałek dalej. W międzyczasie postanowił również aktywować swojego Byakugana, by od razu zacząć obserwację obydwu chłopców, którzy albo mieli coś wspólnego ze sprawą, albo byli zwyczajnie najgorzej rozpieszczonymi bachorami w całej wiosce. Każda z opcji zdawała się równie możliwa, a to nieco denerwowało Jun'ichiego bo zamierzał jak najszybciej spotkać się z Naokim. Nie lubił kazać na siebie czekać, zwłaszcza kiedy dopiero co poznał tego przemiłego człowieka. Wstępnie obserwacja młodych Hyuga miała trwać kilka minut; Jun podejrzewał że po jego odejściu obydwaj zaczną coś wspólnie omawiać, a może nawet opuszczą posiadłość aby zatrzeć ślady o ile faktycznie mają coś wspólnego ze sprawą. Jeśli jednak powrócą do treningu i skupią się jedynie na nim, Jun uzna to za (przynajmniej czasowy) dowód niewinności i wyruszy w stronę miejsca spotkania z Naokim.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [26/45+] Naoki, Jun'Ichi
- Świetnie. Wystarczająco długo psułeś nam powietrze. Ciesz się, że ojciec śpi, bo inaczej pewnie nawet byś nie wszedł do naszej posiadłości. - rzucił agresywnym tonem Koichi, chyba aż paląc się do tego, by Jun'Ichi dał się sprowokować. Na szczęście opiekun dojo już wiele razy spotkał się z podobnymi reakcjami i był w stanie znieść je z godnością, nie dając powodu do walki.

- Upewnię się, że dotrzesz do wyjścia, otoshigo. - rzucił pogardliwie, ale dość pospiesznie (nieco zbyt pospiesznie?) Kisaku, po czym wskazał Jun'ichiemu drogę powrotną. Koichi uśmiechnął się porozumiewawczo na to do brata, po czym odwrócił, wracając do suchego treningu form.

To jednak, co nastąpiło prawdopodobnie mogło zaskoczyć ich nieproszonego gościa.

Kiedy tylko wyszli poza zasięg słuchu Koichiego, Kisaku odezwał się natychmiast do Jun'Ichiego, brzmiąc zupełnie inaczej niż poprzednio. Ton jego głosu nabrał teraz szczerości, a przynajmniej intensywności, której brakowało mu wcześniej.

- Słuchaj... nie mamy wiele czasu, ale powiem ci, co wiem. Tamaki od jakiegoś roku widywała się z jakimś przybłędą spoza miasta. Raz mi mignął i wydaje mi się, że to był jeden z bandytów, których ściga moja matka. Nie wiem, co robił z Tamaki, ale... szlag, zachowywali się trochę jak para. Na pewno czuła się przy nim swobodnie. Jeśli jest tak, jak mi się wydaje, to mogła z nim uciec w góry. Nie sądziłem do tej pory, żeby była zdolna do czegoś podobnego, ale... ale czuję w kościach, że to może być to. Jeśli tak - proszę, wydostań ją. - wyrzucił z siebie potok słów, nacechowany desperacją. Jun'Ichi nie mógł oprzeć się wrażeniu, że... Kisaku był w Tamaki najwyraźniej zakochany.




[Nie wiem, czy Naoki ci wspominał - w poniedziałek do normalnego tempa wrócimy. ]

[Jun'ichi]

Przekonany o tym, że czas poświęcony na odwiedzenie tego miejsca został zwyczajnie zmarnowany, Jun ruszył w stronę wyjścia z posesji, puszczając mimo uszu kąśliwe uwagi jednego z braci. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że odpowiedzenie im w sposób równie nieuprzejmy mogłoby skończyć się dla niego surową karą o ile nawet nie wydaleniem z klanu. Nie uważał, żeby wygranie sprzeczki słownej z dziećmi było warte takiej kary, która pokrzyżowałaby całe jego plany, których jako opiekun Dojo i tak nie mógł mieć zbyt wiele.
Kiedy chłopak był już pewien, że nie ugrał tutaj zupełnie niczego, usłyszał za sobą kroki Koichiego, który jak się okazało miał jednak coś do powiedzenia w sprawie panienki Tamaki. Jun odwrócił się w jego stronę jednak nie odezwał się nawet słowem. Wyczekiwał obelgi, wyzwania na pojedynek lub czegoś równie niemiłego ale z pewnością nie tego co nastąpiło.
Patrząc na chłopaka, opiekun Dojo miał wrażenie że temu jednak zależy na Tamaki. Dziwne było jednak jego podekscytowanie, przejęcie sprawą która jeszcze chwilę temu zupełnie go nie obchodziła. Kiedy na koniec padła prośba o wydostanie zaginionej, Jun nie wiedział zbytnio jak zareagować jednak chyba rozumiał co kieruje chłopakiem. Był młodszym synem w rodzie o bardzo mocnych korzeniach i tradycjach. Uczucie jakim darzył pozbawioną Byakugana dziewczynę mogło zrujnować nie tylko jego, ale również rodzinę. Pytaniem było jednak czy resztę swojego życia spędzi z rodzicami czy może wolałby widzieć u swego boku ukochaną dziewczynę.
Obyś pewnego dnia przejrzał na oczy. Tamaki nigdy nie pokocha kogoś, kto traktuje nas tak jak Ty. Znajdę ją i sprowadzę, to moja rola w tej rodzinie. - w głosie Juna nie dało się wyczuć niczego miłego. Brak szacunku, brak współczucia jego stracie, tutaj było już miejsce jedynie na suche fakty. Informacja jaką otrzymał była użyteczna i zamierzał od razu podążyć jej śladem, nie zamierzał jednak nagle zmieniać swojego stosunku do Koichiego.

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [30/45+] Naoki, Jun'Ichi
Nagła zmiana tonu Jun'Ichiego - pozbawionego teraz szacunku - zaskoczył w pierwszej sekundzie Koichiego. Chłopak wydawał się nie wiedzieć do końca jak zareagować, ale zaraz zacisnął szczękę i skinął głową.
- Dziękuję. Za poszukiwanie Tamaki. I może dla osoby twojego pokroju jest to niezrozumiałe, ale... nie tak łatwo sprzeciwić się rodzinie. - stwierdził krótko, po czym odwrócił się na pięcie i odszedł, z powrotem kierując się do ogrodu. Ciężko było stwierdzić o czym teraz myśli, ale kto wie - może słowa opiekuna dojo wywarły na nim głębsze wrażenie i kiedyś zbierze się na odwagę, aby zmienić swoje postępowanie. A może uzna zadurzenie w Tamaki za młodzieńczą słabość i jedynie utwierdzi się w swoich przekonaniach - to jednak pozostawało w sferze domysłów i nieokreślonej wiecznie przyszłości.

Tymczasem jednak zbliżał się powoli wieczór i należało przypuszczać, iż Naoki zdążył również się już wywiedzieć to i owo w gospodzie, przynajmniej ustalając coś z jednym z przyjaciół zaginionej. Jun'Ichi podążył zatem do zagajnika na umówione miejsce, by po dłuższym spacerze znaleźć zielonowłosego oczekującego go pod jednym z drzew.


[Zmiana tematu.]

[Kazuma]

Misja Rangi D - 3/15
Shinju Hyūga

Z tematu - Tablica z ogłoszeniami

Celem wędrówki była stosunkowo niewielka rezydencja państwa Senzen i Asahiko. Niewielka to jednak pojęcie względne gdyż nadal mówimy o budynku w którym mieszka parę osób, jest służba oraz po środku znajduje się plac, który służyć może do treningu czy po prostu jakiejś formy rekreacji. Rzecz jasna z zewnątrz owego placu widać nie było i dopiero przyjdzie Shinju się z nim zapoznać. Pomimo "mniejszych" rozmiarów z pewnością budynek nie zaliczał się do tych na których czas zdołał odcisnąć piętno. Utrzymany był w doskonałym stanie i widać było, że ktoś o niego dba.
Dziewczyna może mówić o ogromnym szczęściu gdyż na progu "domostwa" stała dwójka mężczyzn prowadząc na jakiś temat konwersację. Gdzieś w potoku słów padło imię "Senzen" dokładnie takie jakie widniało w ogłoszeniu, a kontekst w którym się pojawiło to zwrócenie się w kierunku swojego rozmówcy. Wyglądało na to, że Pan domu był na wyciągnięcie ręki i nie będzie się trzeba przebijać przez gąszcz ludzi by porozmawiać ze zleceniodawcą. Dodatkowo z racji sprawowanej funkcji z pewnością przy dobrze wykonanej pracy mógłby szepnąć jakieś dobre słówko komu trzeba więc gra była warta świeczki...

[Shinju Hyūga]

W zasadzie była przyzwyczajona do tego typu domostw. Należało jasno przyznać że ród Hyuga należał do majętnych. W końcu to oni założyli tą osadę i cały czas starają się ją rozwijać. Oczywiście kiedy dodamy do tego niezwykłe umiejętności członków tego klanu dostajemy receptę na bogactwo. Sama Shinju nigdy nie narzekała na poziom swojego życia. A teraz będąc w stanie zarabiać własne pieniądze czuła że powoli zbliża się do całkowitego usamodzielnienia. Co prawda miała dopiero piętnaście lat jednak dla kunoichi to już praktycznie dorosłość.
Stojący przy wejściu mężczyźni odrazu zwrócili uwagę dziewczyny. Jeden z nich wyglądał znajomo, nawet bardzo. Możliwe że widziała go kiedyś z ojcem? Możliwe że był w ich domu? Nie była przekonana jednak zachowała pełen profesjonalizm i wysoki poziom kultury. Nawet fakt spokrewnienia nie mógł sprawić że dziewczyna zacznie się spoufalać.
- Dzień dobry. - powiedziała po czym ukłoniła się delikatnie.
- Nazywam się Shinju Hyuga i przyszłam w sprawie tego ogłoszenia. - powiedziała i z kieszeni wyciągnęła złożoną kartkę. Oczywiście było to ogłoszenie, które uprzednio zabrała z tablicy w centrum.

[Kazuma]

Misja Rangi D - 5/15
Shinju Hyūga

Mężczyźni przerwali swoją rozmowę i dziewczyna mogła poczuć na sobie ich wzrok badający ją od stóp do głów. Ciężko powiedzieć co sobie pomyśleli, ale minęło dobre kilka sekund zanim Shinju doczekała się odpowiedzi na swoje przywitanie - Dzień dobry, prawdę powiedziawszy to spodziewałem się kogoś nieco bardziej doświadczonego - wyglądało na to że nie tylko oczy miał niezwykłe, ale i umiejętność oceny czyjegoś poziomu zaawansowania w rzemiośle shinobi - Ale nie szkodzi. Przyda się Mayumi jakiś porządny partner sparingowy. Ma się rozumieć, że wtedy raczej mowy o jakiejś długotrwałej współpracy nie ma. Więc pracy tak na jeden dzień. Może być? - tutaj czekał na odpowiedź Shinju choć tego jak będzie brzmiała można się domyślać.
Jeśli oferta została przyjęta to pożegnał się ze swoim rozmówcą i zaprosił nowego "nauczyciela" do środka. W oczy rzucała się dosyć spora kolekcja wszelkiej maści porcelany poustawianej na drewnianych filarach. Prawdopodobnie gdyby coś z tego strącić to naprawdę trzeba by się namęczyć z wypłacaniem odszkodowania to też należało uważnie stawiać kroki. Prowadzona była rzecz jasna na plac treningowy, który widoczny był już podczas spaceru po domostwie. Był on w kształcie kwadratu 20x20 metrów. Gdzieś obok była jeszcze ławka na której można było sobie przycupnąć oraz obok niej drzewo. Poza tym wyraźnie ugnieciona przez obuwie ziemia na samym środku otoczona trawą. Co ciekawe nigdzie ani śladu śniegu, prawdopodobnie służba się tym zajęła albo ktoś maczał w tym wszystkim palce przy pomocy bariery roztoczonej nad domostwem. Były także dwie kukły treningowe wykonane z drewna na których można było praktykować jakieś mocniejsze uderzenia. - Mayumi! Chodź do mnie proszę - nawoływał Pan Senzen w kierunku córki, która znajdowała się gdzieś w domostwie. Długo na siebie nie kazała czekać gdyż przybiegła od razu. A było to 10-letnie dziecko.

Mężczyzna położył rękę na głowie córki - Przyprowadziłem ci nauczyciela na dzisiaj. Przedstaw się ładnie. - dziewczynka jak zaczarowana ukłoniła się grzecznie i przedstawiła - Jestem Mayumi Hyūga. Bardzo mi miło - po czym właściwie pałeczka została przekazana w ręce Shinju. Jeśli chciała się czegoś dowiedzieć to zapewne teraz był właściwy moment. Pisała się także na nauczyciela więc zapewne oczekuje się od niej, że to ona będzie kontrolować to co się dzieje i sama poprowadzi zajęcia.

Postaci:

• Senzen - strażnik lidera klanu, Pan domu
• Mayumi - córka Senzen'a

[Shinju Hyūga]

Nie zakładała innego scenariusza. Wiedziała że ludzie mogą ją oceniać przez pryzmat jej młodego wieku. Kiedy tylko mężczyzna rzucił uwagą miała ochotę mu przedstawić swoją technikę 64 uderzeń. Ciekawe czy sam ją potrafił Cwaniaczek...
Przemilczała jednak wszystko i w ciszy poszła za gospodarzem, który zaprowadził ją na plac treningowy. Standardowy jak w każdym domostwie klanu Hyuga. Shinju też dorastała na podobnym. Córka mężczyzny szybko się toteż można było rozpocząć trening.
- Witaj Mayumi. Jestem Shinju i będę dzisiaj z Tobą trenowała. - powiedziała i ukłoniła się lekko w stronę młodej dziewczynki. Ewidentnie była jeszcze dzieckiem jednak w ich klanie trening rozpoczynano bardzo wcześnie więc kunoichi wcale nie była zdziwiona.
- Mayumi powiedz. Potrafisz już aktywować Byakugana? - spytała kiedy zostały same. Wolała zrobić krótkie rozeznanie bowiem w różnym wieku się to dzieje u dzieci. Niektórzy wcześniej inni później.

[Kazuma]

Misja Rangi D - 7/15
Shinju Hyūga

Pytanie, które padło w kierunku córki Senzen'a, której nauczycielką miała zostać Shinju było bardzo rozsądne. W końcu Byakugan stanowił podstawę, podstaw jeśli chodzi o "narzędzia" wykorzystywane przez klan Hyūga. Rzecz jasna trening często zaczynało się już wcześniej, aczkolwiek potrafiąc używać Kekkei Genkai z którego słynął klan otwierały się nowe możliwości jeśli chodzi o walkę z użyciem taijutsu. Jūken, bo tak nazywał się styl charakterystyczny dla klanu Hyūga wymagał do "pełnej operatywności" Byakuga. W przeciwnym razie osoba nim się trudniąca nie będzie w stanie zobaczyć punktów tenketsu w organizmie ludzkim. Sam styl ograniczałby się do głównym narządów wewnętrznych oraz ogólnie pojętego taijutsu uniwersalnego, którym posługiwała się większość shinobi obeznana w tego typu sztukach.
Przechodząc do wywołanej do tablicy Mayumi. Pokiwała ona głową sygnalizując, że opanowała już tą sztukę. Ba! Nie skończyło się tylko na samym przytaknięciu. Złożyła kombinację pieczęci, a jej oczy nabrały charakterystycznego żylastego wyglądu. Był to jasny sygnał, że prawdopodobnie będzie można pójść na całość i spróbować nauczyć jakichś klanowych sztuczek - Byakugana przebudziła całkiem niedawno. Zacząłbym od jakichś podstaw. No ale nic zostawię waszą dwójkę i jakby się coś działo to wołajcie. Tylko nie przesadźcie bo nie chcemy tu ofiar. - ostatnie zdanie trąciło lekką nutą humorystyczną co było wyczuwalne w tonie głosu Pana Senzena. Zgodnie z zapowiedzią odwrócił się napięcie i zniknął gdzieś za rogiem we wnętrzu domu. Natomiast Shinju pozostała na placu treningowym ze swoją podwładną.

Postaci:

• Senzen - strażnik lidera klanu, Pan domu
• Mayumi - córka Senzen'a

[Shinju Hyūga]

Widząc jak Mayumi aktywuje Byakugana kunoichi uśmiechnęła się delikatnie. Mogła zatem przejść do praktyki i nie bawić się w niańczenie dziecka. Z doświadczenia wiedziała że ninja którzy nie posiadali tego doujutsu często nie byli w stanie zrozumieć teorii funkcjonowania systemu Jūken.
- Ok. To co teraz widzisz... To mój układ cyrkulacyjny chakry. Dzięki naszym wspaniałym oczom i umiejętnościom jesteśmy w stanie go atakować a tym samym uszkodzić organy wewnętrzne przeciwnika oraz przepływ chakry w jego organizmie. Na szczęście żaden człowiek nie jest w stanie sprawić aby jego organy wewnętrzne były bardziej wytrzymałe więc mamy tutaj ogromną przewagę. Jeżeli będziesz ciężko trenować staniesz się niezwykle potężną kunoichi. - wyjaśniła pokrótce podstawy działania ich stylu walki.
- Na początku chciałabym abyś nauczyła się odpowiednio układać dłonie do ataku. Podejdź proszę do tego manekina. - powiedziała i gestem ręki wskazała kukłę treningową stojącą obok. Wyciągnęła jedną rękę i ułożyła ją charakterystycznie w otwartą dłoń ze złączonymi palcami.
- O w ten sposób. Tak wykonujesz atak. - powiedziała i uderzyła w kukłę. Następnie spojrzała na uczennicę, która miała za zadanie to powtórzyć. Kunoichi bacznie obserwowała Megumi aby ta przez przypadek nie złożyła źle ręki a tym samym nie zrobiła sobie krzywdy. Co prawda kukła była wypchana jednak wypadki się zdarzają.