Kaikan - Dom Gościnny

[Uchiha Hiromi]

Był to niewielki, ale bardzo piękny, otoczony płotem dom z ogrodem oraz niewielkim gorącym źródłem na tyle budynku. Cała ta dzielnica musiała znajdować się nad źródłami, gdyż wiele budynków miało swoje malutkie jeziorka. Po wejściu do środka nasi bohaterowie zastali niewielkie mieszkanko z łazienką, salonem, kuchnią oraz czterema sypialniami. Na stole w salonie czekała taca z ułożonymi przepięknymi czekoladkami oraz wazon z kwiatami wiśni. W każdej sypialni było wygodny futon oraz ubrania na przebranie. Było też tutaj wiele innych, potrzebnych do przygotowania się i odświeżenia przedmiotów. Lustra, kosmetyki, perfumy i wiele innych. Widać, że jest to dom, który musiał być udostępniany politycznym delegacją, gdyż bardzo dobrze prezentuje on stylistykę klanu Yamanaka. Mimo tego, że nie był ogromny, to miał klasę.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Hiromi, kiedy skończyła, była przerażona. Dopiero, wszystko się skończyło, Azuma wrócił, a Keiko przekazała w jej głowie, że dobrze jej poszło, trochę się uspokoiła. Nadal jej serce biło jak szalone i nadal się lekko trzęsła, ale chyba było dobrze. Musiało być dobrze. Owszem, musieli jeszcze wszystko ustalić, ale… cóż, rozmowa była otwarta, a warunki przypadły Keiko do gustu.

Kiedy wszystko się skończyło, powoli wstała i lekko pokłoniła się Keiko. Teraz miała ochotę uczyć się od niej - nie tylko od matki Misae, ale również jej, żeby rozszerzyć swoje umiejętności dyplomatyczne. Doskonale sobie zdawała sprawę, że została potraktowana ulgowo. Negocjacje były prawdziwe, ale samo podejście było bardzo miłe.

Kiedy dostali odprawieni, Hiromi w końcu spojrzała na Azumę, który wrócił. Ponownie jego spojrzenie było spojrzeniem, które jej się podobało. Tak jak wcześniej poczuła się ładna, tak teraz poczuła, że rozpiera ją duma. Szeroko się do niego uśmiechnęła, chociaż po chwili zamaskowała swój uśmiech poważną i spokojną miną. Oczy jej jednak błyszczały i Azuma widział, że dziewczyna niemal wibruje z radości.

Zaczęli ze sobą rozmawiać dopiero po jakimś czasie, kiedy powoli szli uliczkami Saimin. Hiromi czuła, że przez ten czas stres z niej schodzi i z każdym krokiem robiła się coraz bardziej zmęczona. Powoli znikał ucisk z jej głowy, o którym nawet nie miała pojęcia.

Było pięknie. Słońce już zaszło, powietrze było świeże i chłodne, drzewa dookoła kwitły i miały niewielkie, jasnozielone liście. W ogrodach rosły wiosenne kwiaty, które były naturalne do tego, górskiego klimatu. Niżej, w Antai i Sogen wiosna była już o wiele bardziej zaawansowana. Tutaj wydawało się, że była dopiero wczesna wiosna. Droga była oświetlona lampionami.

Saimin było urocze.

- Bardzo się bałam, że powiem coś głupiego - powiedziała w odpowiedzi na jego pytanie. - I też powiedziałam. Ale… tak, wydaje mi się, że tak. Że mamy co świętować. Udało nam się, Azuma-san. - Spojrzała na niego i się uśmiechnęła szeroko. - Będą rozmawiać i negocjować warunki, ale zrobiliśmy dobre wrażenie. Zależy im. I… cóż, są mili. Keiko-sama mnie pochwaliła i powiedziała, że mogę kiedyś być dobrą dyplomatką. W głowie mi to powiedziała. A wiesz… nie musiała. Wiesz… będzie trochę przepychanek o moich przyszłych bratanków i bratanice. I wymienimy się dyplomatami. I kilka rodzin z klanu Uchicha przeniesie się tutaj, kilka rodzin Yamanaka pójdzie do Sogen. Pewnie zaczniemy się mieszać. No i rzeczy polityczno-gospodarcze.

Tak jak ona opowiedziała mu, o tym, co się działo pod jego nieobecność, tak Azuma opowiedział jej, co widział on. I, no cóż, to tylko tym bardziej wprawiło Hiromi w dobry nastrój. To brzmiało ważnie. Owszem, może trochę się popisywali, ale pokazali też bardzo dużo zaufania w stosunku do Azumy. I Hiromi była z niego dumna, że tak go szanowali i pokazali my swoje zbiory.

- Żałuję - odpowiedziała, uśmiechając się do niego. - Ale się cieszę, że Inoachi-san cię tam zabrał. Tak jak Keiko-sama potraktowała mnie poważnie, tak Inoachi-san potraktował poważnie ciebie. Jesteś ważnym Sentokim klanu Uchiha, Azuma-san. Szanowanym przez Kogo klanu Yamanaka, który jest kapitanem straży. Może jak go poprosisz, to weźmie cię tam znowu? I jak ładnie go poprosisz, to pozwoli mi iść z wami - dodała z uśmiechem. Jego słowa o tym, jak długo ich zbiory musiały powstawać, budziło w jej lekki ból, szczególnie, kiedy wiedziała, że wiele wystawionych dzieł z Kotei zostało zniszczonych.

W końcu doszli do domu gościnnego, który był im zaoferowany przez klan Yamanaka i, który był dla nich domem przez najbliższych kilka miesięcy. Chyba. Owszem, miała być tutaj służba, ale w dużej mierze para nastolatków miała mieszkać tutaj sama. Mieli dużo na głowie również - sprawa z Gazo, którą może trzeba by było inaczej załatwić niż tylko liścikiem. Przygotowywanie ślubu, jeżeli wszystko pójdzie dobrze. Hiromi też chciała faktycznie pomóc Meduki-san w szpitalu i trenować, a także uczyć się i czytać. Nie wiedziała jeszcze, czy powinna skupić się na byciu medykiem czy dyplomatką czy może poprawić swoje zdolności kunoichi. A może wszystko? Na pewno miała zamiar spróbować się rozwinąć w tych wszystkich kierunkach.

Jednak nie dzisiaj. Tego wieczoru Azuma wyglądał wspaniale, a oboje po raz pierwszy mogli naprawdę się odprężyć. Trudy chwilowo były za nimi i wszystko mogło się zmienić. Wszystko teraz zależało tak naprawdę od nich.

- Azuma-san… wiesz, bez ciebie nic by się nie udało. Jak chciałbyś świętować nas sukces? - zapytała, kiedy byli już pod drzwiami do domu.

[Azuma]

- Udało się… Udało się przede wszystkim Tobie. Sugiyama-dono słusznie Ci zaufał. Masahiro-dono również się nie pomylił - zapewnił o tym w odpowiedzi, na właśnie mile połechtane ego. Miał kolejny dowód na to, że Hiromi potrafi nie tylko rozmawiać z radnymi, ale również świetnie sobie radzi w kontach z mężczyznami. Wiedziała w które nuty uderzyć, aby sprawić przyjemność swojemu towarzyszowi.

- W głowie… - zaskoczony powtórzył za nią, ale nie z powodu tego co usłyszała, tylko z tego w jaki sposób.
- Atmosfera była zaskakująco lekka i przyjazna. Podejrzewasz, że mogli w jakikolwiek sposób… no wiesz, oddziaływać na to jak się czuliśmy? - spytał, dzieląc się nie tyle troską co podejrzeniem, które w nim zakwitło, gdy okazało się, że Keiko-sama, a więc i inni Yamanaka, mogli komunikować się niewerbalnie.

Zmartwienie, czy też nie, była to rzecz na którą musieli zwrócić uwagę. Jednak nie teraz. Mieli za sobą dwa wymagające spotkania, negocjacje i w pełni zasłużyli sobie na odpoczynek. I choć Saimin było urokliwe, a miasto kryło w sobie jeszcze wiele tajemnic i przyjemności do odkrycia, zdecydowali się wrócić do miejsca, które miało im w najbliższych tygodniach posłużyć za dom.

Dotarli do domu. Z uwagi na późną porę, a także prawdopodobnie na to, że minęło jeszcze tak mało czasu który mogliby poświęcić na jakieś uzgodnienia co do służby, w posiadłości byli sami. I znów Hiromi powiedziała coś, że gdyby miał nawyk rumienienia się, prawdopodobnie by to uczynił. Zamiast jednak tego, podszedł do witrynki, która już wcześniej zwróciła jego uwagę.

- Nie wiem jak Twoje, ale moje doświadczenie z tym jest małe… To chyba dobra okazja żeby i to nadrobić, jak myślisz? - zapytał odwracając się do Hiromi z zawadiackim uśmiechem. W rękach trzymał dwie, zaplombowane buteleczki. Można się było łatwo domyślić jaką zawartość przechowywały ceramiczne naczynka. - Zapewne włodarze Saimin nie spodziewały się tak młodego posłannictwa, ale mój pewien znajomy, nazwałby nieuprzejmością nie skorzystanie z takiej gościnności - powiedział, odstawiając naczynia i szukając teraz odpowiednich czarek. W gablotce znajdowały się różne zestawy, w zależności dla ilu osób było potrzeba. Nastoletni Uchiha wybrał dwie, z zestawu przeznaczonego dla czterech osób. Koloru błękitnego, porcelanowe czarki posiadały starannie wymalowane zdobienia, dla kontrastu w białym kolorze.

Podszedł do niskiego stolika i przysiadł na jednej z mat. Druga znajdowała się naprzeciw niego. Po bokach były jeszcze dwie, ale raczej nie miały na dzisiaj przewidzianych gospodarzy. Chwilę później porcelanowe czarki, napełniły się sake, po jednej dla każdego! - To chyba jeszcze pora na toast… Mam! Za Hiromi-san, która okazała się świetną swatką i dyplomatką. - Rzucił to głośno i jednocześnie teatralnie wzniósł do góry czarkę, delikatnie rozchlapując zawartość. Nie przejął się tym jednak bo rola takiego gospodarza, bardzo mu się spodobala.

Chwilę później opróżnili naczynka raz, a potem i drugi, dobrym zwyczajem jak to wymyślił nastolatek. Troszkę się pokrzywki, roześmiali z wzajemnej reakcji, ale potem poczuli jak ich ciała zalewa przyjemne gorąco…

- Poszło nam naprawdę dobrze. Miejmy nadzieję, że ich wzajemne uzgodnienia okażą się zwykłą formalnością. Myślę… że też nie trudno byłoby znaleźć wśród mieszkańców chętnych do przeprowadzki w taki rejon… ciekawe jednak jak to będzie wśród samych członków klanu Uchiha… i ciekawe czy znajdą się tacy chętni z klanu Yamanaka - nawet lekko się skrzywił bo choć można było ustalenia uznać za sukces, to w ten sposób zadecydowali o czyjejś przyszłości. Prawdopodobnie też, wbrew czyjejś woli. On raz już doskonale poznał smak konsekwencji tego i wiedział jak się z tym czuł. Był jednak wtedy wciąż dzieckiem i dopiero uczył się tego jak zbudowany był ten świat. Tym razem, nie on to odczuje.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Hiromi przez dłuższą chwilę obserwowała Azumę. Podobało jej się, jak uśmiechał się, kiedy mówiła do niego coś miłego. Prawdopodobnie nawet nie zdawał sobie sprawy z tego wyrazu swojej twarzy, ale Hiromi bardzo lubiła, kiedy był tak zadowolony.

Chciała go jeszcze bardziej przekonać jak ważny był, ale nie wiedziała, jak to odpowiednio wyrazić. Dodatkowo, poczuła się równie dobrze, jak on wyglądał, kiedy usłyszała z jego ust, że Sugiyama i Masahiro słusznie jej zaufali. Co najważniejsze, to że Azuma dobrze o niej myślał.

Nie mogła jednak poświęcać zbyt wiele czasu na analizowanie swoich uczuć wobec Azumy, musiała go uspokoić.

- Myślę, że jak najbardziej wpływali na to, jak się czuliśmy, niekoniecznie przez jakieś chakrowe sztuczki - powiedziała. - Wszystko, co osiągnęli, jest wynikiem normalnych działań, bez chakry. Szczególnie, że jesteśmy młodzi i niewymagający, ale nasz brak doświadczenia i dojrzałości mógłby wpłynąć negatywnie na nasze odczucia. Doświadczona osoba pewnie by zrozumiała, gdyby użyli chakry i coś poszło nie tak. My pewnie od razu byśmy zrobili jakąś dramę. Ja bym nie posunęła się do tego typu manipulacji. Zbyt duże ryzyko, a to samo można osiągnąć będąc po prostu miłym.

Hiromi obserwowała Azumę, kiedy poszedł po sake i naczynka do niej. Chciała go zapytać, czy powinni podgrzewać alkohol, ale nie była pewna, jak to zrobić. Polegała na Azumie, choć czuła się nieco niepewna. Dopiero jego szelmowski uśmiech sprawił, że poczuła przyjemne dreszcze i zgodziła się.

- Masz ciekawych znajomych - powiedziała. - Moi przyjaciele zwykli upijać się nad stawem po misjach. Zawsze bałam się, że rodzice będą źli, kiedy mnie tak zobaczą, dlatego nigdy tego nie robiłam. Ale tutaj ich nie ma. Jesteśmy sami. Mój ojciec zawsze świętował udane negocjacje w taki sposób.

Hiromi wyglądała na nieco zakłopotana, ale Azuma chciał spróbować sake, a ona chciała mu towarzyszyć.

Usiadła naprzeciwko Azumy i obserwowała jego dłonie, kiedy nalał alkohol do czarek. Wzniósł toast, a ona natychmiast odpowiedziała tym samym, przy drugiej rundzie. Wzniosła toast za Azumę, być może trochę zbyt entuzjastycznie.

- Za Azumę-san, wspaniałego i silnego shinobi, na którego zawsze można liczyć!

Alkohol był mocny, piekł w gardło, zupełnie jej nie smakował. Śmiali się, ale pomimo tego nie podobało jej się picie. Dopiero ciepło i rozluźnienie, które poczuła po chwili, sprawiły, że zaczęła to doceniać.

- Wiesz - zaczęła - myślę, że jeżeli zapewnimy ludziom dach nad głową i pracę, będą w stanie przenieść się w różne miejsca. Nie wszyscy są tak bardzo przywiązani do swojego miejsca zamieszkania. Ludzie się znajdą. Będzie dobrze, Azuma-san. Ludzie cały czas się przemieszczają i szukają nowych domów.

Hiromi podniosła się na kolana, odsunęła rękaw kimona, żeby nie przeszkadzał, i chwyciła naczynie, aby nalać sake do czarek. Zaczęła od czarki Azumy, celebrowała trochę ten moment. Sobie też nalała.

- A ty, chciałbyś się przenieść? - zapytała. - Tutaj jest przecież tak pięknie... Ktoś mógłby chcieć tu zostać, prawda? Ja nie mam chyba za dużo do powiedzenia, bo będę musiała być przy moim bracie, kiedy tutaj już wszystko załatwimy i odbędzie się piękny ślub. Ale ty chyba będziesz mógł wybrać.

[Azuma]

Hiromi odpowiedziała na jego wątpliwości w a jakże, bardzo dyplomatyczny i uspokajający sposób - jak na prawdziwego dyplomatę przystało. Wysłuchał tego, dostrzegając racjonalne przesłanki w takim uzasadnieniu. On był dużo bardziej nieufny od Hiromi. Wpływ na to miało życie w Kotei i relacje między sąsiedzkie w Sogen. Podejrzewał, że jego charakter lepiej oddawał zachowanie innych Uchiha - wspólne doświadczenia jak i dzielenie trosk, wiązało równie mocno jak same więzy krwii.

- Tak, pewnie masz rację. Wybacz mi to. Nieufność w naszym klanie jest uczuciem mocno zakorzenionym… No, prawie w całym klanie - poprawił się, lekko do Hiromi uśmiechając, a potem wzniósł kolejny toast, już bezsłowny, choć gest jasno wskazywał za kogo.

"Masz ciekawych znajomych". To była prawda. Posiadał ich zarówno w regionach dalekich, jak Samotne Równiny, ale też i bliżej, choć jeszcze do niedawna, w śmiertelnie wrogich. Jeszcze parę lat temu, miał kogoś takiego nawet tu, w Karmazynowych Szczytach. Od lat nie miał jednak z Sayuri kontaktu i jedyne co posiadał na tamtą pamiątkę to miłe wspomnienia i wisiorek na piersi. Czy będąc tak blisko jej rodowej prowincji, miał w takich okolicznościach szansę ją odwiedzić? Miał pełną świadomość swoich obowiązków i wiedział, że to niemożliwe.[/akap]

- To powiedziałby ktoś, kogo już z nami nie ma. - Hiromi niespodziewanie przejęła buteleczkę z sake i sama polała kolejną kolejkę. - Był niesamowicie niefrasobliwy… Wtedy rozwinąłem San Tomoe. - wyjawił, odkrywając przed Hiromi kolejny ważny fragment ze swojej przeszłości. Była to jednak smutna historia, więc jej nie kontynuował. Na to mógł jeszcze przyjść czas później, w miarę jak ich znajomość się pogłębiała i rozwijała. Teraz mieli świętować, o czym sama napomknęła Hiromi przytaczając anegdotę z ojcem. W jego domu, alkohol nie był częstym gościem, choć zdarzały się okazję choćby gdy gościli kogoś istotniejszego. Wtedy jednak, był wypraszamy jako młody chłopak z pokoju. Jego doświadczenia i obserwacje wynikały z misji.

Ponownie uniósł czarkę, tym razem gdy Hiromi wzniosła go na jego cześć. Pewnie okazałby większe zakłopotanie, ale to co spożyli zaczęło już robić swoje i jego skromność, nie była już tak skrzętnie pilnowana. Na dodatek, robiło się coraz cieplej, co spowodowało, że nawet poluzował wiązania, rozchylając krawędzie ubioru na torsie.

- Tak, ludzie tak, ale nie shinobi. Każdy klan skrzętnie chroni swoje lekkie genkai, bo jego tajemnice częstokroć stanowią o jego potędze. Jeżeli przesiedlenie ma objąć samych Uchiha… mówimy chyba o precedensie - zauważył, nie wywlekają juz tej całej dumy z której jego klan również był znany. Zresztą… ostatnie wydarzenia jakby dodatkowo cementowały to przekonanie, bo wszystko co się działo - od misji w Shi no Geto do wojny obronnej jak i walki o Kotei… wymagało zapłaty ogromnej ceny w krwi. Ziemia, Sogen, Kotei… to nie były tylko słowa. Wiązały się z tym wydarzenia, emocje i wspomnienia które formowały kolejne pokolenia z znamiennym myśleniem.

Nalał kolejną porcję sake, praktycznie osuszając buteleczkę, zanim odpowiedział.
- Wybiorę Kotei. Moja rodzina od pokoleń służyła klanowi będąc na miejscu. Tam mam zresztą rodzinę, dom i znajomych. Wiesz… w obronie tego miejsca zginęło wielu, porzucając Sogen czułbym się jakbym porzucił pamięć o ich poświęceniu… - powiedział to odsuwając w tym momencie na bok uśmiech i wesołość. Wpatrywał się w czarkę, która mieściła się teraz między jego kciukiem i palcem wskazującym. Wolno kręcił naczyniem, patrząc jak zawartość miesza się w obrębie krawędzi naczynia.

- Na kilkanaście dni przed naszą podróżą, zgłosiłem się do Sakki. Przyjęli moje zgloszenie, chyba rzeczywiście mi zaufano… zresztą, gdyby tak nie było, nie wierzę że wysłaliby z Tobą pierwszego z brzegu Sentokiego. - Kolejny odkryty fragment o którym pojęcia nie mogła mieć. Uniósł czarkę do góry w geście następnego toastu. Teraz już wiedziała, że jego słowa o postawieniu na Kotei nie były rzucone na czczo.

Zaraz jednak machnął ręką, chcąc zejść z tego pompatycznego tonu. Wystarczy już tej powagi. - To co, teraz obiecany masaż? Bierzemy ze sobą? - powiedział to wstając, lekko się podpierając wolną dłonią o stolik, bo w drugiej trzymał drugą zaplombowana buteleczkę z sake. Nie spodziewał się takiego wpływu na swój organizm.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Hiromi widziała niepewność Azumy, dotyczącą klanu Yamanaka. Ona była na tę myśl o wiele bardziej pozytywna, choć zapewne mogłaby być uznana za naiwną. Pragnęła, aby Azuma myślał w ten sam sposób, co ona - wtedy nie martwiłby się tak bardzo. Ale nie próbowała go przekonywać, zwłaszcza że nie sprzeciwiał się jej otwarcie.

Pili. Zdążyła się przyzwyczaić do smaku, wiedziała jak pic, aby nie zakrztusić się. Ciało Hiromi delikatnie się rozluźniło, a ona sama usiada wygodniej. Przyglądała się Azumie, jak i on powoli się odprężał, rozchylając nieco swoje kimono. Trudno było jej oderwać wzrok od lekko odsłoniętego torsu mężczyzny, ale nie chciała, by zauważył, gdzie patrzyła. Ona sama, świadomie, rozluźniła swoje kimono, pozwalając na ujawnienie trochę więcej skóry. Z jednej strony pozwoliło jej to na oddech i lekki przewiew, z drugiej poczuła lekkie zakłopotanie i nieśmiałość.

Niemniej jednak, ich rozmowa była poważna. Kiedy tylko Azuma wspomniał o San Tomoe, Hiromi poczuła zrozumienie i współczucie. Przez moment przymierzała się do zadania pytania, ale zrozumiała, że Azuma nie chce o tym mówić. Skinęła więc tylko głową, wpatrując się w niego i słuchając uważnie tego, co mówił. Zwykle to ona była tą, która mówiła, a Azuma tym, który słuchał. Dlatego ceniła sobie ten moment, kiedy choć na chwilę otworzył się na nią.

Znów wznosili czarki. Pierwsza buteleczka sake powoli zaczynała się kończyć. Hiromi patrzyła na swojego towarzysza, słuchała jego punktu widzenia. W końcu jego słowa dotarły do niej głębiej. Przygryzła dolną wargę, a potem powiedziała cicho:

- Nie... nie jest łatwo... nie jest łatwo być Uchiha, ale nie z Kotei, a już na pewno nie z Sogen. Mnie nikt nie lubił i... wiem, że... Może masz rację, może klan nie będzie chciał... ale musiałam. To był dobry pomysł. Chcę wierzyć, źe będzie to dobre dla obu stron. Nawet jeżeli stworzyłam przez to… mnie. - Szybko machnęła ręką, na znam zrozumienia, że to nie było aż tak straszne. - To nic takiego, przeszłdeś gorsze rzeczy niż niemiłe dzieci.

Westchnęła i upiła kolejny łyk sake, czując się głupio. Przecież nawet podczas tej podróży przeżyła gorsze chwile. Jeśli Azuma próbował podchwycić temat, tylko kręciła głową i zapewniała, że być może miał rację.

Znów go słuchała. Chciał zostać w Kotei. Szanowała to. Jego powody były sensowne. Jego oddanie było godne podziwu. Hiromi, słuchając jego słów, zdawała sobie coraz bardziej sprawę z tego, jak bardzo go lubiła i szanowała. Zrozumiała kilka rzeczy na jego temat. Dowiedziała się sporo.

Kiedy Azuma wstał, ona uczyniła to samo. On musiał się podeprzeć, ona natomiast uderzyła kolanem w stolik tak, że przewróciła opróżnioną już butelkę sake. Ale nawet na nią nie spojrzała. Syknęła tylko i szybkimi, małymi krokami podeszła do niego. Świat był nieco rozmyty, a ona musiała się skupić, aby pójść dokładnie tam, gdzie zamierzała. Żeby podejść do niego i stanąć tuż przez Azumą.

Hiromi skinęła głową na propozycję wzięcia kolejnej butelki sake, a jej twarz rozświetliła się na wspomnienie o masażu.

- Wiedziałam, że jesteś wspaniałym shinobi, cały czas, bez względu na okoliczności. I to się teraz potwierdza. Nie mogę uwierzyć, że taka ja dostałam ciebie za partnera i ochroniarza na tę misję. Pamiętasz, jak mówiłam, że od ciebie zależy moja wartość? - Zapytała, stojąc przed nim. Wyciągnęła dłoń, aby opuszkami palców dotknąć jego policzka. - W tej chwili czuję się, jakbym była warta cały tron cesarski.

Nie miała pojęcia, czy mówi coś sensownego, ale w tej chwili to wydawało się dobrym pomysłem. Dobrym pomysłem wydawało się też sięgnąć za Azumę i dotknąć jego włosów, rozwiązać tasiemkę, którą je związał, a potem przeczesać je palcami.

- Było wspaniale, ale wolę tak - mruknęła, patrząc mu w oczy, zarumieniona. - Wezmę czarki, dobrze Azuma-kun? Mogę do ciebie mówić po imieniu?

[Azuma]

Ich doświadczenia były różne. Od Masahiro-dono wiedział, że Hiromi stawiała dopiero pierwsze poważne kroki w świecie shinobich. Dotychczas przebywała raczej na salonach, a nie w terenie. U niego to wyglądało zupełnie inaczej. On już od siedmiu lat zbierał doświadczenie. I pod pewnymi względami, miał prościej od Hiromi. Obracał się wśród znajomych twarzy. W kanie też go kojarzono – był w końcu synem Kazukiego, tym szkrabem z małym noskiem i pełną uśmiechu buzią. Tak przynajmniej wyglądało to kiedyś, jeszcze przed Shi no Geto, wojną obronną, zniszczeniem Kotei… I choć doświadczył już wiele – zarówno stawał w obronie życia swojego i innych, a także widział śmierć… w żadnym wypadku nie przyszło mu do głowy bagatelizowanie doświadczeń Hiromi. Nie tylko dlatego, że to byłoby niewłaściwe, ale też temu bo zależało mu na niej.

– Nasz klan nie cieszy się dobrą reputacją… Prawdopodobnie sobie na to zasłużyliśmy, ale gnębienie kogoś za samo pochodzenie uważam za niesamowicie głupie. Myślałem, że Akimichi mają proporcjonalne mózgi do swojej wagi - zauważył, cierpko się przy tym uśmiechając. Było to zlośliwe, ale taki był jego zamiar. Liczył na to, że tymi słowami zdoła otrząsnąć Hiromi, a przynajmniej wywołać u niej pobłażliwe spojrzenie, które odegna złe wspomnienia. – Poza tym… nie wyrzucaj sobie podjętych decyzji. Dostałaś mandat zaufania od przywódców klanu. Miałaś prawo do przedstawienia pewnej koncepcji i planu. Decyzja i tak ostatecznie należeć będzie do Kotei.

Może był zbyt kategoryczny w swojej wypowiedzi, co spowodowało że Hiromii nabrała wątpliwości co do swoich kompetencji. Przygryzł wargę w niezadowoleniu, bo nie taki był w tym wszystkim jego zamiar, ale postanowił nie ciągnąć tego wątku. Miał prawo do jasnego wyrażenia swojego stanowiska, tym bardziej że przecież w ten sposób nikogo nie deprecjonował, ani nie obrazał. To był po prostu jego twardy osąd co do własnej osoby. Dlatego postanowił w końcu zmienić temat – zaproponował przejście do kolejnej atrakcji tego uroczego i przyjemnego wieczoru, masażu. Gdy wstawał, lekko dopomógł sobie ręką, ale Hiromi…

– Wszystko gra? Może jednak wolisz prze…- przerwał w pół słowa, bo choc Hiromi sie potknęła i uderzyła o stolik, szybko się poprawiła i zaraz znalazła obok niego. Uśmiechnięta, urocza, promieniująca radością. I czymś jeszcze. Gdy dotknęła opuszkami palców jego twarzy, a potem powiedziała to wszystko, był przekonany że skończy się to w jeden możliwy sposób. Był właściwie gotów by się nachylić, przymknąc oczy… ale właśnie wtedy dłoń jego partnerki, pomknęła dalej, za jego głowę, do jego włosów. Odplątała tasiemkę, a następnie rozczochrała mu włosy. Zaskoczony, lekko skołowany, zamrugał. Nie tego się spodziewał, choć to też… było przyjemne, jak zresztą każdy bezpośredni kontakt między innymi.

– Tak.. Oczywiście, że możesz tak się do mnie zwracać. – odpowiedział, uważnie przyglądając się tym uroczym rumieńcom, pełnym ustom… – Weź i chodź za mną, proszę. Zwrócił się do niej odważnie, a następnie ruszył, ale nie na zewnątrz do ogrodu, tylko do jednej z sypialni w posiadłości. Każda z nich posiadała swój futon i właśnie o niego mu chodziło. – Połóż się, tutaj masz koc. Za chwilę wrócę - dodał, dając czas Hiromi na to, żeby się - jeśli tylko chciała - mogła się komfortowo rozebrać i przykryć kocem, kładąc na posłaniu. On sam wrócił po zaledwie paru chwilach, zerkając tylko czy Hiromi już leżała. W dłoniach trzymał olejki eteryczne, które już rano przyuważył.

– Nie jestem specjalistą, ale obiecuję dać z siebie wszystko! - powiedział to dalece odważnie, kucając przy Hiromi. Miał ze sobą trzy flakoniki – jeden różany, drugi z kwiatem wiśni, trzeci z drzewa sandałowego. Odkorkował wszystkie, a następnie podsunął Hiromi do powąchania. – Któryś zainteresował? - zapytał oczami łakomie spoglądając na odważnie, odkryte ciało.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Na komentarz o Akimichi, Azuma mógł zauważyć, że Hiromi głęboko westchnęła i spojrzała na niego z pewnego rodzaju smutkiem. Nic jednak nie powiedziała. Nie chciała w tej chwili burzyć mu myślenia, że to Uchiha byli do niej wredni, kiedy wracała do Kotei jako dziecko. Że dziewczynki nie chciały się bawić obcą, że było problemem, że przebywała z Masahiro, a nie była tak ładna i zdolna jak on. Owszem, Akimichi mieli swoje za uszami, ale to było w czasie wojny z nimi. Miała na ten temat kiedyś z Azumą porozmawiać. Kiedyś. Przyjdzie na to czas.

Oboje mieli sprawy o których woleli rozmawiać później, kiedy indziej.

Jednak nie czas był na to, żeby skupiać się na przeszłości. Teraźniejszość była lepsza. Niesamowicie słodka. A teraz, podlana alkoholem, też bez pewnych barier.

Trochę za późno zorientowała się, że kiedy dotknęła jego policzka, on się do niej nachylił. Dotarło to do niej, kiedy podnosiła czarki i szła za nim do sypialni. Gdyby zwróciła na to uwagę wcześniej, zostałaby w tej pozycji a może nawet wspięłaby się na palce. Jej serce biło jak oszalałe. Gdyby chwilę dłużej została, gdyby dłużej trzymała dłoń w jego włosach.

Chyba jednak wciąż się była za bardzo nieśmiała, żeby zrobić krok "oczywisty". Czekała na niego? Nie była do końca pewna, czy czekała, czy po prostu chciała przeciągnąć to trochę dłużej. On chyba też…? Nie wiedziała do końca, chyba wiedział, że bardzo go lubiła, to chyba było oczywiste, prawda? A może nie?

Za dużo myślała.

Ale tak, wzięła czarki, kiedy poprosił, żeby za nim poszła. Jego głos był pewny siebie, więc ona też była - i złapała jego dłoń, żeby ją poprowadził. Uśmiechnęła się przy tym, gdyby czasami na nią spojrzał. W sypialni kazał jej się położyć i przykryć. Było to trochę… dziwne dla niej, zupełnie, jakby nie miała być to koleżeńska przysługa, ale profesjonalna usługa, ale Hiromi wiedziała, że mu zależy i chciał, żeby jak najlepiej wyszło.

Ona miała jednak troszeczkę inne plany a w swoim zawstydzeniu mimo wszystko była dość śmiała i pewna siebie. Odetchnęła i rozwiązała swoje kimono, pozwalając wierzchniej, ciężkiej warstwie opaść na podłogę. Dość szybko je pozbierała i odłożyła na boku. Sama została w białym, długim do połowy ud, zdobnie haftowanym jedwabnym podkoszulku na zakładkę, noszonym jako bielizna, blisko przylegającym do jej skóry. Nie miała pod tym niczego więcej.

Serce jej waliło, kiedy wszedł, ale nie leżała. Nie miała zamiaru się kłaść. Na jego widok się uśmiechnęła i powoli usiadła, podwijając pod siebie nogi, które teraz były całkowicie widoczne. Kiedy też wszedł, zsunęła poły podkoszulka tak, żeby odsłonić swoją szyję, ramiona, plecy i większość swojego dekoltu, zakrywając materiałem niewiele swoich piersi. Materiał trzymał się tylko dlatego, że trzymała go dłoniami. Gdyby ktoś odciągnął jej dłonie, ubranie natychmiast by opadło.

Rzuciła mu uśmiech, potem odwróciła swój wzrok, rumieniąc się.

- Tak będzie wygodniej - powiedziała. Zdawała sobie sprawę, że siedząc odpowiednio wyglądała atrakcyjniej niż leżąc plackiem. Nie miało znaczenia więc, czy faktycznie miało być jej wygodniej czy nie. - Możesz usiąść za mną - dodała. - To nic, że nie jesteś specjalistą. Będzie to wyjątkowe, bo z tobą, Azuma-kun.

Znów na niego patrzyła, a kiedy dał jej flakoniki do powąchania, za każdym razem złapała jego dłoń, żeby ustabilizować flakonik. Cóż, taki był pretekst. Jej palce głaskały jego dłoń kiedy próbowała ocenić zapachy.

- Chyba wiśnia…A co ty wolisz? Bo ty też to będziesz wąchał. Z-zostaniesz, prawda? - zapytała, patrząc prosto w jego oczy. W końcu głośno o tym mówiąc. - Na noc. Lubię z tobą spać. Czuję się przy tobie bezpieczna, Azuma-kun - dodała szeptem, przysuwając się trochę bliżej, trzymając jego dłoń i przymykając oczy, dotknęła czołem jego policzka po czym znów lekko się przesunęła, może nawet bliżej. Dotknęła nosem… może ustami… jego szyi i mruknęła coś cichutko, pod nosem, oddychając na jego delikatną skórę.

[Azuma]

Nie było w niej obawy, ani lęku, tylko radość i chęć zaczerpnięcia z życia jeszcze więcej. Gdy poprosił by udała się za nim, nie oponowała tylko ujęła go za dłoń, pozwalając się prowadzić. Zrobił to, pewnie chwytając ja a potem prowadząc do sypialni. Tam poprosił żeby się rozebrała i położyła, okrywając jedynie kocem… właściwie to co uznała za stosowne. Chciał się jej odwdzięczyć za wcześniejszą pomoc, więc naprawdę podszedł do zadania na poważnie - udał się nawet po olejki eteryczne, aby doprawić całości odpowiedni nastrój. Gdy jednak wrócił… szybko się okazało że Hiromi ma swoje plany co do tego jak miał prezentować masaż. Odziana jedynie w jedwabny podkoszulek, spoglądała wyczekująco na niego, uśmiechając się tak zalotnie, że poczuł niesamowitą suchość w gardle. Chłonął ten widok i mógłby to robić w nieskończoność, ale nastoletnia kunoichi usiadła, odsłaniając gładką szyję, ramiona, niemal cały biust…

- Mhmm..- mruknął w odpowiedzi, gdy Hiromi zadecydowała, że tak będzie wygodniej. Ani przez myśl mu nie przeszło, kłócić się o to po takiej prezentacji. Za jej zgodą, podszedł, a następnie klęknął za nią, mając przed sobą teraz w pełni jej odsłonięte, gładkie plecy. Miał ochotę w tym momencie zrobić naprawdę wiele, a dźwięk flakoników, szybko sprowadziły go na miejsce. Tajemniczo uśmiechnięty, odkorkować jeden z nich i podsunął do powąchania. Hiromi, ujęła go za dłoń. Prócz przyjemnego mrowienia, poczuł niesamowite ciepło, gdy zaczęła gładzić jego dłoń. Gdy ją usłyszał, niemal zakaszlał próbując pozbyć się suchości w gardle.

- Zostanę, jeśli tylko będziesz tego wciąż chciała - odpowiedział, przyciągając jej dłoń do siebie. Wciąż trzymała flakonik (a raczej jego dłoń), więc umożliwił jej mocniejszy dotyk, już nie tylko dłoni ale i jego twarzy, mając ja tuż obok. Powąchał lekko flakonik, a następnie kiwnął z aprobatą. Podobał mu się ten zapach i myśl, że za chwilę tak będzie pachniała Hiromi. Ona sama odchyliła się mocniej do tyłu i najpierw czołem, a potem nosem dotknęła jego policzka, szyi. Gdy poczuł jej ciepły oddech na szyi, już wiedział, że ten wieczór będzie wyjątkowy i zostanie w jego pamięci na zawsze.

Nachylił się i musnął ją ustami bezpośrednio po jej własnych. Wyszeptał jej imię, a w następnej chwili mogła poczuć jak jego dłonie dotykają jej ramion, obojczyka, szyi. Miał ochotę na więcej, ale… - … Hiromi… masaż, pamiętasz? - wyszeptał, a potem zabrał dłonie z jej ciała, niechętnie ale właściwie tylko na moment. Wciąż miał i podziwiał ją półnagą siedząca przed sobą. Sekundę później oboje mogli poczuć aromat kwiatu wiśni rozchodzący się po sypialni. Naoliwił dokładnie swoje dłonie, a potem wziął flakonik i krawędzią naczynka przejechał po linii jej ramion, delikatnie przechylając je i pozwalając by olejek spłynął, stróżką wytyczając mokrą, tłustą linie od ramienia, do jej pełnej piersi, kończąc widoczny ślad tuż pod wciąż podtrzymywanym odzieniem. Chwilę później, podobnie uczynił z drugą piersią.

Chciała, żeby został na noc. Rozumiał co się za tym kryło. Już nie chodziło o to "czy", tylko "kiedy" to się wydarzy. To do czego oboje, najpierw nieświadomie, a potem z premedytacją dążyli, przeciągając w nieskończoność słodką chwilę. - Gotowa? Zaaacznę… stąd… - wyszeptał jej do ucha, jednocześnie kciukami naciskając na dolny odcinka kręgosłupa. Dociskając kciuki, kreślił powoli małe koła, stopniowo przesuwając je do góry, wzdłuż kręgów. Gdy dotarł do karku, palcami mocniej chwycił ją za ramiona, wciąż naciskając i przesuwając każdą ze swoich dłoni, na odpowiadającą jej łopatkę nastolatki. Przy tym wszystkim wsłuchiwał się w jej reakcje, jej oddech. Starał się odpowiednio kontrolować siłę z jaką to robił, nie chciał jej skrzywdzić.

- Jak mi idzie, Hiromi-san? - wyszeptał nachylając się bliżej. Teraz jego dłonie spoczywały na jej ramionach, ale po chwili jednak z nich znalazła się na szyi, masując grdykę. Sam rozsiadł się wygodniej, choć podobnie do niej. Rozwartymi udami obejmował jej boki, czując jej gorący tył na swoim torsie. Wolną dłonią siegnał po sake którym się ponownie uraczył, już bezpośrednio z flakonika. Nie żałował sobie, czując jak suche ma gardło. Po chwili, nie przerywając swojego masażu, przytknął wieczko flakonika do ust Hiromi, a jego dłoń dotychczas znajdująca się na szyi, zjechała niżej… na klatkę, a potem biust, podążając za wcześniej nakreślonym, tłustym śladem okejka.

Oparł swoją brodę z premedytacją na jej ramieniu, spoglądając w dół na tą wędrówkę. A gdy Hiromi skończyła pić, odłożył flakonik na bok, i do tej wędrówki dołączył drugą dłoń, tym jednak razem, nie zatrzymując się na krawędzi odzienia.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Siedziała trochę jak na szpilkach, kiedy usiadł za nią, ale dość szybko się zrelaksowała. Uśmiechała się jak skończona idiotka, zachwycona zainteresowaniem chłopaka, którego lubiła. Zachwycona swoimi umiejętnościami uwodzenia, tak po prawdzie, również. Znaczy, nie było to takie trudne, oboje chcieli być blisko siebie, było to absolutnie oczywiste. I Azuma absolutnie uwiódłby ją jednym spojrzeniem. Ale co się dziwić - była ciągle bardzo młoda, on zresztą też. Byli jak spuszczone ze smyczy, trzymane pod kloszem nastolatki, które nie miały do tej pory bliższego kontaktu romantycznego z płcią przeciwną.

To w sumie nawet nie była metafora, tylko prawda.

Dlatego teraz, kiedy było im dane poeksperymentować, ciężko było się powstrzymać. Bo było to dobre i przyjemne. Jego dłonie były ciepłe i trochę szorstkie od walki i używania broni, ale jego dotyk był delikatny i powodował, że jej serce biło mocniej. Teraz to już chyba niemal wyrwało się z jej piersi. Szczególnie, kiedy ją pocałował. Ten pocałunek był tak delikatny, jak muśnięcie skrzydeł motyla, spowodował jednak, że niemal zachłysnęła się powietrzem. Miała już się odwrócić do niego całkowicie, kiedy wrócił mu zdrowy rozsądek i przypomniał o masażu.

Co on gadał, to było o wiele lepsze, miała zaprotestować dopóki nie poczuła zimnego olejku na swoich plecach i…

Widziała kroplę jedną i drugą powoli spływającą po jej dekolcie i się nieco napięła, wiedząc, że Azuma obserwuje. Oddychała głęboko, nie wiedziała ile jeszcze wytrzyma nie odwracając się do niego i nie obejmując go, nie przyciskając się do jego ciała i nie całując. Już nawet przymknęła oczy, żeby to sobie wyobrazić.

Wtedy… Jęknęła i złapała ostro powietrze w płuca, niemal wydając z siebie szloch.

- T-tak, t-tutaj… Susanoo… nie wiedziałam, że… właśnie tu… - jęknęła i westchnęła. Trochę ją bolało, ale w dolnym odcinku jejj pleców trafił na miejsce gdzie zwykle ją bolało. A potem trafiał na inne miejsca, o których nie wiedziała, że ma napięte. Był silny. Dobrnął głęboko. Wiedziała, że będzie boleć, ale… - Azuma-kun… dobrze. Tu, pod łopatką… nawet nie wiedziałam… masz cudowne dłonie.

Napięcie w jej ciele puściło, ona lekko się roześmiała, po czym, już zrelaksowana mocniej oparła się o jego pierś swoimi plecami. Ułożyła się wygodnie, a on teraz masował jej ramiona i lekko zmienił pozycję, tak, że poczuła jego nogi po jej obu stronach. Przeniosła jedną dłoń, żeby pogłaskać go po kolanie. Potem znów napili się sake - praktycznie ją napoił, co w tej chwili wydawało się jej wyjątkowym luksusem i gestem z jego strony, którego chyba nigdy nie mogłaby zapomnieć.

Przymknęła oczy, kiedy położył głowę na jej ramieniu i odchyliła lekko głowę, w razie gdyby czasami chciał ją pocałować w szyję, ale obserwowała jego dłonie, które znalazły się w miejscu, gdzie… Przełknęła ślinę. Mimo wszystko tego się nie spodziewała i, próbując stłumić jęknięcie, obserwowała jego dłonie.

Jej oddech przyspieszył jeszcze bardziej i już nie dała rady. Puściła swój podkoszulek, ale zanim Azuma zdołał więcej zobaczyć, już odwróciła się do niego, objęła i próbowała pocałować. Zachwiała się jednak i niezgrabnie wylądowała na jego piersi, trzymając za poły jego kimona. To wystarczyło, żeby pomyślała.

- Ahaha… - mruknęła i nabrała powietrza. Zaczynało być jej trochę niedobrze i kręciło jej się w głowie. - Ja… Azuma… bardzo cię lubię, wiesz? Ale… Chyba… nie myślę zbyt jasno i… To chyba nie jest dobry moment. Nie czuję się najlepiej i… ty jesteś wspaniały, a ja nie chcę psuć… i… ech… ja… chyba potrzebuję… trochę więcej czasu…

[Azuma]

Z satysfakcją obserwował, jak jego dotyk działał na nastoletnią kunoichi. Choć nie miał doświadczenia w dziedzinie masażu, nie spanikował, tylko z wyobraźnią i wyczuciem podszedł do zadania. Gdy odpowiednio zwilżył swoje dłonie, a potem jej ciało… przeszedł do działania. Choć slyszał jak głośno oddycha i domyślał się tego powodu, nie zrezygnował z tego co jej obiecał. Gdy tylko dotknął newralgicznych części jej ciała, przycisnął miejsca skupiające skurczone mięśnie, usłyszał głośny jęk. Uśmiechnął się spod półprzymkniętych oczu, nie przerywając masażu. Jej kolejne, spływające komplementy były tym, czego potrzebował by uwierzyć w to, że nie popełnił błędu. Był to też wiatr na żagiel, do dalszych działań.

Sam jego oddech zrobił się szybszy, gdy po głębszym napiciu się, poczuł jak jej dłoń zatrzymała się na jego udzie i zaczęła je pocierać. Był podniecony, co też zapewne mogła poczuć, gdy tylko naparła mocniej na niego plecami. On sam, choć się od niej nie odsunął, nie poprzestał na tym co do tej pory robił. Chwilę później oparł brodę na jej ramieniu, a jego dłonie powędrowały dalej, do przodu, w kierunku piersi…

Hiromi pierwsza to przerwała. Zaskoczony zdążył tylko zarejestrował jak podtrzymywany podkoszulek opadł, uwalniając to co się pod nim kryło, ale właśnie wtedy, nastolatka się do niego odwrociła i wtuliła, wyjawiając przy tym to, o czym jeszcze sam myślał paręnaście minut temu. Rozumiał. Akceptował. Ale w tym momencie, było to niezwykle trudno. Wyraźnie to czuł.

- Tak, chyba... masz rację. Wybacz mi, powinienem bardziej… panować nad sobą. - Odpowiedział, z początku poważnie co pozwalało odnieść wrażenie, że to go bardzo dotknęło, ale za chwilę sam się roześmiał, co też ujednoznaczniało mylne przeświadczenie. - Widzisz. Tak na mnie działasz. I w istocie, jeżeli dobrze się przyjrzała, mogła się o tym przekonać.

- W każdym razie, z masażu wydawałaś się zadowolona… więc uznaję że się udał, a temu… do czego tutaj doszło, dajmy czas dojrzeć - zgodził się, nawiązując do czasu którego zawsze brakowało, a którego tak potrzebowali. Była wciąż w niego wtulona, ale delikatnie odsunał ją, ale nie na długo. Zrobił to… bo w końcu chciał ją pocałowac. Tak na prawdę. Trwało to chwilę, ale gdy ją puścił, oczy swieciły mu się ze szczęścia. - Jest późno, śpijmy już tutaj, zgoda?

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Próbowała dyskretnie wciągnąć podkoszulek na swoje ramiona, który ciągle spadał, gdy Azuma zaczął ją przepraszać za brak opanowania. Hiromi szybko pokręciła głową.

- Nie ma co wybaczać, Azuma-kun - przerwała mu szybko i spojrzała w dół. - Och… - Przygryzła dolną wargę i powstrzymała chęć przyjrzenia się bliżej zaistniałemu zjawisku, żeby wiedzieć z czym potencjalnie miałaby się zmierzyć. - Może nie widać na mnie tak jak na tobie, ale... Ty tez na mnie tak działasz, Azuma-kun. - Westchnęła głęboko. - Naprawdę, nie przepraszaj. Masaż był świetny. O reszcie porozmawiamy rano lub...

Nie zdążyła dokończyć, gdyż Azuma ją pocałował. Odpowiedziała na pocałunek niemal natychmiast. Choć trwało to krótko, jej serce biło gwałtownie. Jej oczy też błyszczały, gdy oderwali się od siebie. Przez chwilę patrzyła w jego oczy, ale na propozycję snu tutaj, kiwnęła głową.

Teraz w końcu porządnie założyła podkoszulek i przewiązała go w pasie, po czym położyła się na futonie i wtuliła się w Azumę, kładąc głowę na jego ramieniu. Miała zawroty głowy i była bardzo zmęczona, ale mimo to czuła się szczęśliwa i bezpieczna.

Noc i poranek były trudne. Po przebudzeniu źle się czuła (było jeszcze ciemno), miała zawroty głowy i czuła się zawstydzenie z poprzedniego wieczora. Wiedziała, że pozwoliła sobie na zbyt wiele. Nie miała pojęcia, że alkohol tak na nią wpłynie. Wszelkie opory w niej opadły i po prostu poszła za tym, czego pragnęła.

Jeszcze przed wschodem słońca wyślizgnęła się z ramion Azumy. Jeśli się obudził, mruknęła coś uspokajającego i kazała mu dalej spać. Ona zaś zajęła się sobą. Znalazła coś do picia - nie alkohol. Opłukała się zimną wodą. Zmyła rozmazany makijaż (kiedy spojrzała w lustro, nie mogła pozwolić nikomu na siebie patrzeć w takim stanie). Umyła włosy, przebrała się.Te czynności zajęły jej trochę czasu, a jeszcze nie była całkowicie trzeźwa. Pomogło jej to jednak poczuć się lepiej i odzyskać senność.

Około wschodu słońca wróciła do Azumy. Już od progu uderzył ją zapach alkoholu i duszność, dlatego jeszcze posprzątała kubki i butelkę z sake, przyniosła wodę, gdyby Azuma się obudził, i zostawiła uchylone żaluzje, aby było przyjemne światło. Mimo lekkiego zakłopotania, ponownie wślizgnęła się w jego ramiona.

Większość dnia, po tym jak oboje się obudzili, spędzili na leczeniu kaca (przynajmniej Hiromi).

- Nigdy więcej alkoholu - powiedziała Azumie, kiedy nie miała ochoty na śniadanie, obawiając się dolegliwości żołądkowych. Ostatecznie dużo drzemała i piła jeszcze więcej wody. Nie unikała jednak Azumy, nawet jeżeli była trochę zażenowana swoim zachowaniem oraz potrzebowała trochę czasu w samotności, żeby dojść do siebie.

Dopiero jakoś wieczorem poczuła się na tyle dobrze, że zaproponowała spacer po okolicy.

[Azuma]

Choć dyskretnie próbowała poprawić odzienie, oczywiście zostało to przez niego dostrzeżone. Pierwsze pożądanie jakie ich dopadło, zostało już opanowane (prawie), więc nie wiele mając jeszcze z własnego wstydu, dłonią dopomógł Hiromi, poprawiając podkoszulek na jej prawym ramieniu. Gdy dostrzegła jego podniecenie, cicho westchnął dochodząc do wniosku, że mniej krępujące będzie w takiej sytuacji już nie ukrywać się z czymś takim, bo w istocie byłoby to problematyczne. Hiromi choc może była zainteresowana pochylić się bardziej nad tym zagadnieniem, nie robiła z tego również wielkiego problemu, zapewniając go że i on nie był jej obojętny. Uśmiechnął się, a potem ją pocałował. Głęboko i czule, choć nie długo. Wiedział, że nie czuje się najlepiej i nie chciał odkładać na dłużej momentu odpoczynku. Ani odbierać jej tchu.

- Śnij o mnie… - poprosił, gdy już ułożyli się w futonie, a Hiromi położyła głowę na jego ramieniu. Choć panował już mrok, nie miał problemu z złożeniem pocałunku na jej czole, którego wcześniej ogarnął wolna ręką kosmyk włosów. - … i dziękuję, za dziś.

Choć wypite sake, ostatecznie przyczyniło się do zmiany przebiegu dzisiejszej nocy, to nie mógł żałować tego, że sięgnęli po alkohol. Bez tego, zapewne mieliby hamulce aby pójść na całość. Czy to było złe, niewłaściwe? Nie myśleli o tym w kontekście jakichś konsekwencji. Byli młodzi i głodni takich wrażeń. To było normalne i zdrowe. Być może nie był to najlepszy czas na zdobywanie takich doświadczeń - lepiej byłoby robić to w Sogen, w Kotei, a nie w trakcie posłannictwa w cudzym kraju. Z drugiej jednak strony… życie ninja było tak kruche, że ciężko było planować coś na dłużej. Szczególnie w tym okresie w jakim znajdował się ich klan.

Obudził się jeszcze przed pierwszym brzaskiem - za sprawą Hiromi. Uspokoiła go, że nic takiego się nie dzieje i poradziła, żeby szedł dalej spać. Gdy usłyszał jej lekkie kroki w korytarzu, a potem krzątanie się w łazience. Uznał, że nie musi tam za nią zaraz biec, dlatego odwrócił się na drugi bok i zasnął, korzystając z dobrodziejstwa snu w trakcie którego trawił to co wcześniej wypił.

Był ranek, gdy ponownie otworzył oczy. Obok niego leżała wtulona Hiromi. Wystarczyło krótkie spojrzenie, aby dostrzec że nie próżnowała w trakcie jego snu. On sam nie czuł się najlepiej - przede wszystkim miał nieprzyjemny posmak i szukał wzrokiem czegoś do wypicia. Gdy zauważył wodę, niemal wyrecytował poemat dziękczynny na jej cześć.

- Pójdę się odświeżyć, a potem zajmę się jakimś śniadaniem. Odpoczywaj - nakazał, dostrzegając że się męczy. On sam lepiej zniósł wczorajsze ekscesy, zapewne dzięki kondycji, bo nie z uwagi na wagę. W łazience przygotował sobie dużo wody a potem oddał się długiej kąpieli. Dokładnie się wymył, a potem wymoczył, rozmyślając o tym do czego między nimi doszło i zastanawiając się jak to teraz między nimi będzie. Czy jak wrócą do Kotei, będą dalej razem?

Odświeżony i przebrany - przygotował im śniadanie. Nie wiedział czy Hiromi wolałaby zjeść bardziej na słodko czy wytrawnie, dlatego i zagotował jajka, podpiekł chleb, a także wyciągnął jakieś powidła, gdyby Hiromi miała obiekcje co do tłustszego jedzenia.

- …A przynajmniej nie w takiej ilości. Proszę, spróbuj coś jednak zjeść, lepiej się poczujesz, zaufaj mi. - Powiedział, a raczej poprosił, od paru minut w najlepsze pałaszując przygotowany posiłek. Po samej kąpieli czuł się lepiej, pewniej, a po kilku pierwszych kęsach, odeszły też nieprzyjemne rewolucje żołądkowe.
- Hiromi, no proszę.

Tego dnia, jego większą część spędzili w domu. Nie unikali się, ale też nie narzucali na każdym kroku wzajemnego towarzystwa. On sam spędził sporo czasu, zapoznając się bliżej z tytułami, które znalazła Hiromi dnia wcześniejszego. Okazało się, że wśród klanu Yamanaka, często pojawiali się przedstawiciele również specjalizujący w sztuce iluzji. Sam pomyślał, że niedługo powinien zgłosić się do Inoachiego o wskazanie miejsca w którym mógłby odbywa treningi - nie chciał wypaść z formy, a także nie chciał niczego zniszczyć. Gdy w pewnym momencie, pojawiła się Hiromi z propozycją wyjścia na zewnątrz, trzasnął głośno książka i ochoczo się podniósł.

- Kac przeszedł? Najwyższa pora, chodźmy. Obejrzymy sobie lepiej to miasto - gdy się zebrali, wyszło, zamykając za sobą posiadłość. Ruszyli do centrum Saimin, bo tam wciąż kryło się wiele niespodzianek, których jeszcze nie odkryli. - Misae-san jest już na miejscu, prawda? Czy myślałaś już o odwiedzinach? - zagaił w międzyczasie, prowadząc swoją towarzyszkę tą samą ścieżką, którą wczoraj przechodzili. Tym jednak razem, robili to niespiesznie, mieli więc czas rozejrzeć się wkoło, a jeżeli coś przykuło ich uwagę, to i nawet zwrócić się w tamtym kierunku.

- Dzisiaj pomyślałem, że przydałoby sięnam znaleźć miejsce, gdzie spokojnie moglibyśmy trenować. Ogród naszej posiadłości nie wydaje się najlepszym miejscem… może do genjutsu, ale nie nauki technik z repertuaru katonu.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Kiedy Azuma próbował przymusić ją do jedzenia - warczała. Kiedy droczył się z nią, że w końcu poczuła się lepiej - też warczała. Jednak w dużej mierze nie było to skierowane do niego, jako atak, po prostu była nie w humorze i cierpiała za swoje głupie decyzje związane z alkoholem.

Nie żałowała jednak wszystkiego - wprost przeciwnie. Chociaż część dnia przecierpiała, skupiając się na tym, że było jej niedobrze, a w głowie łupało, w drugiej części dnia była po prostu zmęczona. Drzemka dobrze jej zrobiła, a kiedy odpoczywała nie śpiąc, jej myśli krążyły wokół ostatnich kilku tygodni, a w szczególności wokół wczorajszego wieczoru i dnia dzisiejszego. Przeżyli emocjonującą przygodę, bardzo niebezpieczną razem. Takie rzeczy zbliżają ludzi, prawda? A ona nie miała powodu, żeby się nie zbliżyć do Azumy. Był przystojny, nawet jeżeli niezbyt wysoki, to i tak wyższy od niej o jakieś dziesięć centymetrów. No, ale to nie było tak bardzo znowu ważne, bo przecież co drugi shinobi bez skrzywionej miny był przystojny. Myślała bardziej o tym, jaki Azuma był. Nadal nie znała go zbyt dobrze. Nie wiedziała, jaka dokładnie była jego przeszłość, co tak naprawdę lubi, jak się zachowuje, jaka była jego rodzina. Nie wiedziała niemal niczego.

To co wiedziała… ciężko nie było być nim zauroczoną rzeczami, które o nim wiedziała. Był silny, bystry i taki opiekuńczy. Na każdym kroku pokazywał jej, że jej na niej zależy. Po części, oczywiście, takie było jego zadanie, żeby o nią dbać i zapewniać jej bezpieczeństwo. Ale całować jej nie musiał (uśmiechnęła się do siebie, dobrze całował), nie musiał przytulać jej w nocy. Nie miał humorków, kiedy ostatecznie stwierdziła, że nie jest gotowa pochylić się nad zagadnieniem. Poza tym, było tyle słodkich, niewielkich rzeczy, których nie musiał robić, żeby go lubiła, a jednak miało to miejsce.

Zwykle była przyzwyczajona, że to ona zajmowała się innymi i się nimi opiekowała. Taka rola medyka była, poza tym, było to w dużej mierze w jej naturze. Do tej pory jedynie jej najbliższa rodzina o nią dbała.

No i czuła się przy nim bardzo wyjątkowa.

Była podekscytowana tym, jak to może się rozwinąć.

Tym razem na wieczorny spacer była ubrania skromniej niż dnia poprzedniego, więcej też zakrywała. Nadal upewniła się, że wygląda porządnie. Zawsze dbała o to, żeby być czysta, uczesana i mieć ładne, kolorowe ubranie, ale teraz musiała do tego przywiązywać trochę większą wagę - w końcu to ona świadczyła o klanie.

Było jednak bardzo przyjemnie. Ledwo powstrzymała się też przez złapaniem go za rękę lub przytuleniem do jego boku. Na razie jednak chciała zachować jakieś ślady profesjonalizmu i udawać przez Saimin, że wcale między nimi nic nie było. Nie zmieniało to faktu, że jeżeli Azuma wykonał w jej stronę jakiś krok, chętnie odpowiadała tak samo.

***

Kilka dni minęło od ich przybycia do Saimin. Przez ten czas, życie toczyło się dość spokojnie. W ciągu dnia, Hiromi odwiedzała medyków w szpitalu, pomagając im i jednocześnie uczyła się od nich - szczególnie od Meduki-san. Prosiła także Azumę o kilka wskazówek dotyczących treningów, aby poprawić swoją formę. Nie chciała znów znaleźć się w takiej sytuacji, jak podczas podróży do Soso. Wieczorami, poświęcała czas na lekturę znalezionych w bibliotece książek.

Z kolei Azuma skupił się na swoich treningach oraz drobnych zadaniach dla klanu Yamanaka. Choć prace te nie były specjalnie wymagające, pozwoliły mu lepiej poznać Saimin i jego mieszkańców.

Mimo że Hiromi i Azuma nie spędzali ze sobą zbyt wiele czasu, zawsze jadali razem śniadanie i kolację, a potem trochę czytali w tym samym pokoju. Rozmawiali o swoim dniu i czasem wychodzili na wspólny spacer. Ich noce wciąż spędzane były razem, ale nie tak intensywnie jak pierwszej nocy w Saimin. Dali sobie przecież czas i nie spieszyli z niczym.

Atmosfera była bardzo domowa.

Taka rozłąka w ciągu dnia pozwoliła Hiromi skupić się na innych sprawach niż Azuma, co z drugiej strony powodowało narastającą tęsknotę, kiedy tylko o nim myślała.

Pewnego pięknego wieczoru, niedługo przed rozpoczęciem lata, Hiromi uniósła wzrok z książki, na której nie mogła się skupić. Azuma wyglądał tego dnia wyjątkowo przystojnie (dla niej, tak naprawdę wyglądał wyjątkowo tak jak zawsze). Odezwała się do niego z lekko zaróżowionymi policzkami:

- Oi, Azuma-kun, może chciałbyś się cało…

Nie dokończyła, gdyż oboje usłyszeli otwieranie się drzwi wejściowych. Hiromi natychmiast skupiła się na potencjalnym przybyszu.

Okazało się, że był to Inoachi. Wyglądał nieco inaczej niż zwykle - ubrany w wygodne, ciemne ubranie bardziej odpowiednie na misję niż kolorowa szata, w której zwykle go widywano. Wyraz jego twarzy był wyraźnie poważniejszy niż podczas ich wcześniejszych spotkań.

- Hiromi-sama, Azuma-san - zwrócił się do nich - proszę mi wybaczyć tę niespodziewaną wizytę o tak późnej porze. Mam jednak kilka wiadomości, które muszę przekazać wam jak najszybciej.

Hiromi niemal wstała ze swojego miejsca, ale Inoachi zrobił gest dłonią, żeby jednak siedziała. W jego dłoni zauważyła dwa listy, z symbolem Uchiha oraz pieczęcią jej brata.

Inoachi przez chwilę patrzył na oboje, a następnie ponownie przemówił.

- Zacznę od dobrych wieści. Klany zgodziły się na małżeństwo. Wybaczcie, że dowiadujecie się o tym ode mnie, a nie oficjalnie, ale zaraz zrozumiecie dlaczego zeszło to na trochę dalszy plan.

- Mur został zaatakowany przez Kyuubiego i padł. Armia dzikich zmierza na Kotei. Były Lord Protektor, Sugiyama-dono poprosił wszystkie klany i prowincje o wsparcie. Klan Yamanaka ma zamiar go udzielić.

Zanim Hiromi i Azuma zdołali zareagować, Inoachi podał im listy.

- Od waszego Shirei-kana.

Hiromi wstała, chwytając list i szybko rozerwała kopertę. Azuma, jak się wydawało, dostał podobny list.

  Ukryty tekst

Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Mijały dni, a ich aklimatyzacja w Saimin przebiegła bez zakłóceń. Wzajemnie poznawali się coraz lepiej – Hiromi często pojawiała się w szpitalu, gdzie wspierała lokalnych medyków, z kolei on imał się drobnych zleceń, które pozwalały lepiej poznać specyfikę miasta oraz jego mieszkańców. Prywatnie, również poczynali sobie coraz śmielej. Wspólne noce przestały być tabu, choć dalej nie przekraczali pewnych granic. Gdy byli jednak sami, pozwalali sobie na czułości, z którymi kryli się na zewnątrz. Ten sielankowy okres, urozmaicali sobie czytaniem, spacerami, oraz wspólnymi treningami. Oboje też wypatrywali odpowiedzi – zarówno ze strony klanu Yamanaka, jak i Uchiha, choć zgoła innej natury. Ten stan oczekiwania trwał do pewnego wieczoru, jednego z ostatnich dla tej pory roku.

– Inoachi-san, zawsze miło Cię widzieć – odpowiedział, zerkając na Hiromi, która nie zdążyła wyartykułować do końca swoich myśli, choć domyślił się ich znaczenia. Nie dał jednak niczego po sobie poznać, jego uwaga skupiła się na gościu, który jak zaznaczył, przychodził z ważnymi wieściami. – Proszę, zasiądź z nami, słuchamy. – Jak się okazywało, przychodził z dwiema ważnymi informacjami. Pierwsza z nich, dotyczyła zgody klanu Yamanaka na ślub. Uzyskana aprobata, bardzo ucieszyła dwoje nastolatków. Odnieśli sukces. Spojrzał na Hiromi, jego spojrzenie mogło wyrazić wiele - od satysfakcji i zadowolenia po myśl że wykonała dobrą robotę. Szybko jednak ten entuzjazm zgasł, gdy Inoachi przeszedł do drugiej sprawy, która szybko okazała się clou tego spotkania.

Wstał, gdy usłyszał że Shi no Geto upadło, a horda dzikich plemion zmierzała w stronę ich miasta. Był gotowy z miejsca ruszyć na pomoc, choć nie wiedział nic poza tym że praprzyczyną tego był Kyuubi, kolejna ogoniasta bestia znana wcześniej tylko z legend. Kolejno wypowiedziane zdanie, powstrzymało go przed działaniem. Inoachi miał dla nich listy, zaadresowany przez samego Masahiro-dono. Natychmiast odebrali koperty, a potem zaczęli studiować ich treść. Parę sekund później z gardła Azumy wydobył się nienaturalny jęk.

– Nie wierzę… mamy zostać… kontynuować zadanie – powiedział takim tonem, jakby rzeczywiście nie dowierzał temu co przeczytał. Nie było jednak wątpliwości, że za wiadomością, stał ich Shirei-kan. List zawierał informacje, których nie mógł posiadać nikt inny. Usiadł ciężko opuszczając list, próbując jakoś na nowo poukładać sobie to wszystko w głowie. A miał o czym myśleć. Jeszcze cztery lata temu, to oni sami próbowali zdobyć Shi no Geto, aby przebywających po drugiej stronie muru ludzi wpuścić. Wtedy się nie udało, a konsekwencje były niezwykle poważne. Konflikty, które w następstwie tego wybuchły, doprowadziły do poważnego osłabienia Sogen na tyle, że było trzeba wejść w mariaż z Ryuzaku no Taki. A pomimo tego i tak zostali zaatakowani. Teraz, ponownie.

– Inoachi-san, powiedz nam proszę, jak dużo wiadomo? Wiadomość szła przez kilka dni, na pewno wiecie już coś więcej? O jakich… siłach może być mowa? - zapytał, czując jak mu sucho zrobiło się w gardle. Zerknął na Hiromi, zastanawiają się na ile jej list, różnił się od jego własnego. – Jak… duże siły planujecie wysłać? Z listu wynika, że w razie klęski, ewakuacja ma zostać przeprowadzona do Sarufutsu. Czy wiadomo, jak pozostałe klany Karmazynowych Szczytów odpowiedzą? Wiele pytań na które chciał poznać odpowiedź. Każda z nich, pozwalała jakoś ułożyć wszystko to na nowo w głowie. Znaleźć jakieś oparcie, w faktach i logicznych wnioskach. Najgorsza była niewiedza i wynikająca z tego niepewność. W rzeczywistości, chodziło o strach, który próbował okiełznać. Bał się o dom rodzinny, o ludzi których znał i na których mu zależało. A tych było już naprawdę niewielu. Ostatnie lata zbierały nad wyraz krwawe żniwo.

– A ten Kyuubi? Chyba nie zniknął po tym wszystkim, ot tak sobie? Ogoniasta bestia, kolejne niewyobrażalne zagrożenie, tym groźniejsze bowiem niezrozumiałe. Świadomość że coś takiego przemierza ziemię Sogen…
– Inoachi-san, moja propozycja jest dalej aktualna. Jeżeli wyślecie żołnierzy, tym bardziej jestem gotów odwdzięczyć się za tą pomoc. - zapewnił o wciąż obecnym poparciu które oferował już wcześniej. – Czy Misae-san, została już wtajemniczona? Jej też musi być niesamowicie trudno… Powinnaś się z nią spotkać - oznajmił, przenosząc uwagę na Hiromi. Ich zadanie - wciąż się nie skończyło i według życzenia Shirei-kana, miało być kontynuowane, tylko… czy będzie co kontynuować, gdy upadnie Kotei. Bo za tym, pójdą kolejne wioski i osady, w tym i Sarufutsu.