Kaikan - Dom Gościnny

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Wiadomość, którą przekazał Inoachi, w części bardzo ucieszyła Hiromi. Wesele miało się odbyć, a sojusz został zawiązany. Wydawało się, że Masahiro miał szczęście do kobiet, co w tym przypadku przyniosło korzyści także klanowi. Mimo że czekała ją ciężka praca związana z przygotowaniem ślubu Yamanaka-Uchiha, nie miała powodów do narzekania.

Niestety, wiadomości te przysłoniły inne, mroczniejsze. Hiromi pobladła i zrobiło jej się słabo. W głowie zaczęło jej się kręcić. List od brata...

List wyglądał tak samo, jak zawsze. Jak już wiele listów, które przesłał do niej w podobnej sytuacji.

Inoachi nie usiadł, kiedy przekazywał im informacje, stał, czekając na ich reakcję. Hiromi nie powiedziała nic, trzymając w dłoni zmięty list, blada jak ściana. Inoachi obserwował ją z niepokojem, ale kiedy Azuma zadał pytanie, jego uwaga przeniosła się na młodszego kolegę.

- Nie wiem wiele więcej - przyznał. - Wiadomość dla was przyszła razem z wiadomością, która dotarła do Rady klanu. Na razie nie wiadomo dlaczego armia idzie. Wielkość armii jest również nieokreślona, ale to pewnie tysiące ludzi. Idą z nimi także cywile. Z naszej strony już powołaliśmy oddział składający się ze stu doświadczonych żołnierzy, dwudziestu shinobi, oddziału medycznego oraz oddziału komunikacyjnego. Zakładamy, że podobne siły zostaną wysłane z innych prowincji. Oczywiście, nie mamy pewności. Polityka ma wiele do powiedzenia w takich sprawach, nawet jeśli wydaje nam się to nielogiczne.

Inoachi westchnął.

- Nie mamy żadnych informacji o ogoniastej bestii. Jeśli miałbym zgadywać, ktoś ją kontroluje. Trudno mi sobie wyobrazić, że to przypadek. Ale, jak wspomniałem, niewiele na razie wiem. Będę was informować na bieżąco.

Kiedy Azuma zwrócił się do Hiromi, ta jakby ocknęła się z letargu. Uśmiechnęła się w bardzo wyćwiczony sposób, schowała list do kieszeni, złożyła dłonie na podołku i lekko się ukłoniła.

- Panowie wybaczą, ale zostawię was na jakiś czas - powiedziała i szybko ruszyła w kierunku wyjścia, zapominając nawet o założeniu butów. Po chwili wróciła jednak, aby je włożyć.

Inoachi patrzył, jak dziewczyna niemal wybiega, a potem przeniósł wzrok na Azumę.

- Myślałem, że wasz Shirei-kan wzywa cię do Kotei i chciałem zapewnić, że Hiromi-sama będzie tutaj bezpieczna. Osobiście dopilnuję, aby nic się jej nie stało. Jednak, jeżeli decyzja jest inna… twoje zapewnienie mnie cieszy. Jest pewne zadanie, które wymaga... dyskrecji. Nie jest pilne, ale ważne. I pomoc innego klanu byłaby tutaj przydatna. Ale teraz nie jest to odpowiedni moment, aby o tym rozmawiać.

Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Ich reakcja była zgoła inna. Gdy Inoachi powiadomił o inwazji, Hiromi zbladła i zamilkła, a on rozpoczął od tyrady pełnej pytań. Im obojgu ciężko było pogodzić się z tym, że mieli zostać w Saimin, z dala od niebezpieczeństwa, bezpieczni.

- Czyli grubo ponad setka, dziękujemy za to wsparcie. Jeżeli inne klany okażą równie hojną pomoc… - zaczął głośno rozważać, wiedząc że każdy shinobi jest wart co najmniej dziesięciu wyszkolonych żołnierzy. Wciąż była nadzieja. Jeśli tylko inne rody zachowałyby się właściwie.

- Ktoś… mógłby kontrolować coś tak potężnego? - zszokowany chwilę później odpowiedział pytaniem, chyba nawet retorycznym na to stwierdzenie. Choć nie był naocznym świadkiem ogoniastej bestii, to widział efekty zniszczeń takiego stworzenia. Połowa Kotei została tak zniszczona i to za sprawą osoby, która wcale nie była wrogiem. Choć wiedzą o tym była jawna, ciężko było nad tym przejść.

Hiromi jak do tej pory milczała, odezwała się dopiero gdy wspomniano Misae, narzeczoną Masahiro. Jego uwaga, że i jej teraz musiało być ciężko, spotkała się z natychmiast z jej reakcją.
- Hiromi, zacze… - Było za późno. Wybiegła. Zmierzyli się z Inoachim spojrzeniami. Żaden z nich nie zareagował. Inoachi nie powstrzymał Hiromi mówiąc, że Misae już wie, albo że zostanie niezwłocznie powiadomiona. Z kolei on sam… nie pomyslał, że Hiromi może zrobić coś niewłaściwego. Ufał jej w zupełności. Skoro uznała, że musi wyjść, pozwolił jej.

- Sam bym tak pomyślał… jednak rozumiem skąd taka decyzja. Inoachi-san, nie rzucałem słów na wiatr, zapewniając o swoim wsparciu - odpowiedział, słysząc w zamian o tym, że w istocie byłoby coś, co mógłby zrobić dla klanu Yamanaka. Wyprostował się to słysząc, bo zaraz okazało się, że wymaga ono delikatnych działań, ale miejsce, ani czas nie były do tego odpowiednie.

- W takim razie, to ja Cię odwiedzę, wskaż tylko miejsce i czas i porozmawiamy. Zanim tylko to nastąpi… wraz z Hiromi-san potrzebujemy dwóch, trzech dni. Ta sytuacja… musimy uzgodnić nowy plan działania… Nasz nowy plan. - Podkreślił wzdychając i odchylając się mocniej do tyłu. Postawił na szczerość z Inoachim - nie mógł sobie teraz robić z niego wroga, ani stawiać na podejrzliwość. Do tej pory Yamanaka zachowywał się w stosunku do nich bardzo fair i albo był zręcznym manipulatorem, albo po prostu szczerą osobą w tej relacji - ale w każdym z tych przypadków, mężczyzna zdołał zdobyć jego zaufanie.

Chwilę później pożegnali się, uzgadniając termin i miejsce spotkania. Przez chwilę sjedział jeszcze, myśląc o tym wszystkim, a także czekając czy Hiromi zaraz zawita. To jednak nie nastąpiło, dlatego, nie mogąc sobie znaleźć miejsca, wrócił do biblioteki. Próba skupienia się na tekstach była jednak karkołomną czynnością, dlatego mimo późnej pory, sam równie niebawem opuścił posiadłość, chcąc przewietrzyć głowę.

[z/t] - ?

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Po tym, jak Hiromi wybiegła z domu, potrzebowała jakiegoś czasu, żeby do siebie dojść. Na pewno nie chciała, żeby Inoachi, a przede wszystkim Azuma, zobaczyli ją w rozsypce, w której była, kiedy dostała informację o upadku Muru oraz list od jej brata.

To nie był pierwszy taki list. To był kolejny z takich listów. Kolejny z listów, który mówił o jego możliwej śmierci.

Hiromi i Masahiro dużo ze sobą korespondowali, opowiadając sobie nawzajem o swoim życiu. Do tej pory nie mieszkali ze sobą w jednym miejscu. No i teraz było tak samo. Czasami jednak miała wrażenie, że zna go lepiej niż innych przyjaciół. Listy zwykle miały dość lekką formę, Masahiro opowiadał o swoim życiu, czasami o misjach, o których mógł opowiadać, o osobach, które były mu bliskie. Czasami jednak przychodził do niej taki list. Hiromi wiedziała, że chciał dobrze. Ale kolejna informacja, że będzie brał udział w dużej walce i kolejna informacja, że może umrzeć. "Zawsze moim obowiązkiem była ochrona ludzi z Sogen oraz naszego klanu. Teraz też muszę to zrobić. Jeżeli zginę, a Kotei dalej będzie stało - zajmij dom po rodzicach. Pomóż w odbudowie. Jeżeli zginę, a Kotei upadnie - w Sarufutsu ktoś się Tobą zaopiekuje, jeżeli nie będziesz chciała wracać do rodziców."

Martwiła się o niego. Przede wszystkim o niego. Nie miała tam nikogo tak naprawdę bliskiego, poza bratem. Jeszcze z tyłu głowy miała rodzinę Azumy - ze względu na to, że stali się sobie dość bliscy. Nie chciała, żeby jemu było przykro. Pewnie tez będzie się w ogóle przejmować bardziej Kotei. Chyba. Nie była do końca pewna. Na pewno nie chciała martwić go swoją reakcją.

W pewnym momencie chodzenia po Saimin zorientowała się, że nie do końca wie, gdzie była. Było już dość późno i nie było za bardzo ludzi wokół niej. Wiedziała, że powinna iść sprawdzić, jak się ma Misae. Zamiast tego jednak usiadła na murku przy strumieniu przebiegającym przez osadę, w okolicach lampionu i jeszcze raz przeczytała pomięty list od swojego brata, tym razem nie powstrzymując swoich łez. To było dla niej o wiele za dużo. Potrzebowała chwili. Naprawdę potrzebowała chwili.

Kiedy doszła do siebie, Misae już nie było. Dowiedziała się o Murze i uciekła, żeby pomóc. Hiromi trafiła na Meduki, która sprawdziła, gdzie była jej córka, ale kiedy przyszła do dziewczyny, powiedziała, że Misae już tak robi. Że znika i na pewno poszła pomóc z obroną Kotei. Ona też tam się wybierała. Wszystko miało być dobrze i ona oraz Azuma mieli się o nic nie martwić, tylko robić to, co mieli tutaj robić. Masahiro też prosił, żeby kontynuowali misję.

Nic dziwnego, po czymś takim będą potrzebowali sojuszników i dobre stosunki z Yamanaka będą bardzo przydatne.

Spędziła więcej czasu na zewnątrz, ponownie idąc nad strumień i zaszywając się pod murkiem, na którym siedziała wcześniej. Spędziła tam całkiem sporo czasu, nie przejmując się jego upływem, ale mając nadzieję, że nikt jej nie będzie szukał.

Do Kaikan wróciła późno w nocy. Wyłoniła się zza murku i wystraszyła jednego ze strażników, który patrolował ulice Saimin. Musiała się trochę mu wytłumaczyć, co robiła w nocy schowana przy strumieniu, ale odprowadził ją bezpiecznie do domu. Powiedział jej też, żeby unikała chodzenia w nocy po mieście sama.

Zasnęła dopiero bardzo późno w nocy.

[Azuma]

Zgryzota. Niepokój. Troska.

Ich kolejne dni, były usłane strapieniem. Informacja którą przekazał im Inoachi, niebawem stała się również dominującym tematem plotek w Saimin. Mieszkańcy reagowali w różny sposób, przeważnie jednak w nie aprobujący, gdzie nie było zrozumienia dla sprawy i życia Kotei. Uchiha nie cieszyli się dobrą renomą wśród swoich sąsiadów i jak widzieli, również na dalszych obrzeżach kontynentu.

Ten ponury, dominujący nastrój, udzielał się dwójce emisariuszy sharingana, którzy postanowili zrobić wszystko, aby dopomóc sprawie swojego klanu. Gdy Hiromi dbała o dyplomację i zajmowała się poprawą relacji między klanami, również poprzez pracę w szpitalu - on sam z kolei podejmował się zadań które odciążyłoby zasoby Yamanakow, które stały się ograniczone, poprzez wsparcie udzielone ich klanowi. Wiedział, że gdzieś na horyzoncie, widnieje poważniejsze zadanie, ale Inoachi wciąż nie podjął jeszcze wiążącej decyzji o jego rozpoczęciu, z czego nastoletni Uchiha korzystał, pogłębiając swoją wiedzę o umiejętności w czasie wolnym od misji.

Któregoś jednak wieczoru, czując że z Hiromi oddalają się od siebie, poprzez natłok spraw ważniejszych od tego co rodziło się między nimi, postanowił podjąć się przyrzeczenia, które miał nadzieję że da im więcej czasu… na wszystko.

- Przepraszam, że tak cię zaniedbuje, ale obiecuję że jak tylko sytuacja się uspokoi, wynagrodze Ci to. Teraz.. sama widzisz co się dzieje w mieście i jak potrzebna jest nasza pomoc. Nie możemy zawieść

Hiromi oczywiście to rozumiała i była wyrozumiała a on skrzętnie z tego korzystał. Tego dnia zaplanowany miał trening, i to z tutejszym instruktorem stylu Chanbara, w przeznaczonym do tego dojo.

  Ukryty tekst

[Azuma]

W kolejnych dniach, nie poprzestawali na intensywności podejmowanych starań. Oboje byli skupieni na swoich rolach i rzadko mieli możliwość zamienienia ze sobą więcej niż paru zdań, a gdy już dobrego dochodziło, najczęściej do szczerej rozmowy dochodziło przeważnie w nocy, gdy któreś z nich nie mogło zasnąć i doczekało powrotu drugiej strony.

Wtedy mogli podzielić się tym co ich tego dnia spotkało, co się udało zrobić, a co nie. Wtedy też mogli porozmawiać o tym co było w tym wszystkim najważniejsze - o Kotei, które szykowane było do odparcia ataku tysięcy dzikusów.

- Jeśli dać wiarę w to o czym wszyscy mówią, przyjdzie się im zmierzyć z przeważającym przeciwnikiem… słyszałem że nawet piętnastokrotnie liczniejszym.

Oboje w takich momentach pocieszali się, że chakra i znajomość ninpou jest ich przewagą, a obecność innych klanów, ich tajemniczych kekkei genkai to dodatkowe szanse i możliwości, które z pewnością Sogen mądrze wykorzysta. Taką mieli nadzieję.

- Jutro spróbuj zasnąć beze mnie, mam kolejne spotkanie w dojo z Iruką-sensei. Wrócę więc późno.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Azuma bardzo dużo trenował. Niewiele ze sobą rozmawiali, ale trochę się od niego dowiedziała - co trenował i dlaczego. Fakt, że miał tutaj kogoś, kto faktycznie chciał go uczyć. Było to… miłe. Hiromi była bardzo wdzięczna za to, że Azuma miał taką szansę, i że ktoś się nim zainteresował tutaj. Pewnie kto trzeba pociągnął za kilka sznurków, ale to nic - liczyły się efekty i to, że Azuma był zadowolony, przynajmniej w miarę, zważając na okoliczności.

Fakt, że w pewnym momencie Azuma ją przeprosił za zaniedbywanie jej, spowodował, że dotarło do niej, że właściwie to ona też go trochę zaniedbała. Odkąd dostała list od brata, oba sama czuła się, jakby była oderwana od rzeczywistości. Owszem, rozmawiała z Azumą, dzieliła się plotkami. Wtulała się w niego, kiedy próbowała zasnąć. Ale poza tym, byli jakby obok siebie. Każde z nich przeżywało wszystko na swój sposób. Ale jednak zależało jej na nim.

- Nie martw się - powiedziała mu z delikatnym uśmiechem, który obecnie tylko on mógł doświadczyć. - Skup się na sobie i swoich treningach i pracy. Jest to ważne.

Niemniej zaczęła spędzać trochę czasu, żeby przygotować mu posiłek, który mógł wziąć ze sobą, kiedy szedł na zadanie bądź trening. Nigdy nie mówiła o tym, bo nie chciała zwracać na to zbyt dużej uwagi. Ot, jedynie chciała, żeby miał siłę i żeby wiedział, że jej zależy.

Nie rozmawiała jednak z nim za dużo i jakoś nigdy nie złożyło się, żeby mu powiedziała, że sama trenuje. Wśród jej pracy w szpitalu i wizyt w Siedzibie Władzy, żeby zdobyć dodatkowe informacje i zadbać o przyszłość klanu oraz sojuszu, spędzała sporo czasu na próbie poprawienia swojej szybkości, sprawności i siły. Nie było to dla niej łatwe, bo nigdy nie miała szczególnego treningu czy reżimu, ale starała się, jak tylko mogła się starać. Miała nadzieję, że jakoś da radę się podbierać na tyle, żeby w przyszłości nie być dla Azumy ciężarem. Biegała, obijała pieńki, rzucała bronią co celu. Chciała się skupić na walce wręcz, wiedząc, że przy dobrej kontroli chakry będzie silniejsza.

Musiała coś ze sobą zrobić. Nie mogła być tak słaba i żałosna, jaka była.

Z/T

[Azuma]

Wraz z upływem kolejnych dni, do Saimin docierało więcej informacji z Sogen. Było już pewne, że na spotkanie z obrońcami Kotei zmierzała prawdziwa armia tubylców zza muru. Jeżeli zamiarem tej ponad dziesięciotysięcznej armii było przejęcie ziem znajdujących się pod opieką Uchiha, miała czekać ich ciężka przeprawa. Podobno większość prowincji wysłała swoich shinobich i żołnierzy, aby wesprzeć obrońców. To czyniło ich zadanie znośniejsze, pozostawiając przeczucie, że przy takiej ilości ludzi, ich obecność bądź jej brak, nie poczyniłoby większej różnicy.[ W międzyczasie czynionych powinności, mogło tylko trzymać kciuki za powodzenie negocjacji, które z pewnością starano się podjąć.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Choć dni mijały nieubłaganie, czas zdawał się dla Azumy i Hiromi wlec niemiłosiernie. Uziemieni w Saimin, z niecierpliwością oczekiwali wszelkich wieści nadchodzących z Sogen. A tych było nie wiele - już wiedzieli, że rokowania zostały odrzucone, zanim wojska doszły na przedpola Kotei, armia obrońców była liczna, ale nie aż tak jak armia dzikich. Ostatnia nadzieja była w ostatniej próbie rozmów która miała się odbyć, w chwili dotarcia armii nieprzyjaciela. W tym była ich ostatnia nadzieja.

Poza wyczekiwaniem nowych wieści, ich pobyt w Saimin przebiegał według wcześniej ustalonego schematu. Była to pomoc udzielana przez Hiromi w placówce medycznej, podejmowane się mimo wszystko przygotowań ślubnych, a także jego starania w zakresie drobnycg zleceń. No i treningi. Te odbywali obydwoje.

  Ukryty tekst

Po odbyciu intensywnego treningu, wrócił do ich posiadłości. Gdy Hiromi wróciła, był to czas aby się rozmówić z nią - ostrzec by zachowywała ostrożność, dbała o siebie, a także żeby się nie martwiła o niego.

- Jeżeli będę w stanie, będę się starał informować o sytuacji. Bądźmy dobrej myśli - uspokajająco się do niej uśmiechnął, choć sam odczuwał delikatne denerwowanie. Był przekonany, że nie byłby wzywany w taki sposób do jakiejś mrzonki.

[z/t] - Siedziba władzy