Dom Ati'ego

[Ati]

Dom rodzinny Ati'ego, wybudowany wiele lat wcześniej przez jego rodziców, Hoi’ego i Arane Senju, zaraz po ślubie. Po śmierci rodziców jedynym gospodarzem domostwa pozostał Ati, jednak chłopak nie jest do niego specjalnie przywiązany, traktując budynek jedynie jako noclegownie. Za dnia woli przebywać na świeżym powietrzu, na wędrówkach lub treningach, więc wychodząc z domu rano, wraca do niego dopiero wieczorem.
Dom składa się z dwóch izb na parterze: większego salonu z aneksem kuchennym i sypialni. Panuje tutaj względny porządek, ale pewnie dlatego, że wystrój jest iście ascetyczny. Na środku salonu stoi drewniany stół i cztery krzesła (każde różniące się od siebie konstrukcją oraz kolorem), fotel bujany w narożniku oraz wersalka. Jedną ścianę na przeciw drzwi wejściowych zajmuje duża szafa. W sypialni stoi jedynie proste łóżko, które nigdy nie jest pościelone. Góra budynku to użytkowe poddasze, na które prowadzą wąskie i strome kręte schody. Traktowane jest ono jednak jako strych więc wszędzie leżą stare meble, skrzynie z rupieciami i kartony. Za domem znajduje się wychodek, a przed domem wieszak na pranie.
To właśnie tutaj, w tym momencie rozpoczyna się historia Ati'ego Senju, ninja z Prastarego Lasu.

[Kazuma]

Misja Rangi D - 1/15
Ati Senju

Dzień jak co dzień, no może poza tym że pora roku nie bardzo sprzyja spacerom bez odpowiedniego odzienia - w końcu była zima. To też ludzie woleli spędzać czas wolny w swoich domostwach w okolicach ciepłego kominka. Na zewnątrz widziało się i owszem krzątające tu i ówdzie osoby lecz nie byli oni tak liczni jak podczas cieplejszych pór roku. Śnieg nie przeszkadzał natomiast w żadnym stopniu nieco młodszej części osady. Wszędzie można było zaobserwować bałwany, kule śnieżne, jakieś aniołki będące skutkiem tarzania się dzieciaków. Czyste utrapienie dla rodziców i lekarzy gdyż bardzo łatwo o złapanie nawet głupiego przeziębienia. Stawiając kroki należy także zwracać uwagę na to gdzie to robimy gdyż nie trudno o jakieś oblodzenie a stąd już prosta droga do szpitala z jakimś zwichnięciem czy złamaniem. W przypadku shinobi tym gorzej bo tracimy właściwie możliwość zarobkowania.
Warunki klimatyczne o tej porze roku to nie jedyne zmartwienie. Zleceń jest zdecydowanie mniej gdyż nie bardzo potrzebna jest pomoc przy uprawach czy innych tego typu sprawach. Jedyne na co można było się teraz nastawiać to jakieś odśnieżanie wejścia do domu starszym osobom czy pomoc w zakupach. Być może ktoś potrzebował żeby pójść po jego medykamenty czy wręcz zaprowadzić do szpitala - takich zajęć jednak publicznie się nie ogłaszało a prosiło po znajomych. Zresztą i tak robiło się to z dobroci serca, a nie dla zysku. Te lepiej płatne prace to rarytas przynajmniej jeśli nie mówimy o niczym szczególnie ryzykownym, bo tego typu zajęć jest zawsze pełno. Najlepszym co można było zrobić to ruszyć na miasto, a jeden z najlepszych punktów stanowi tablica informacyjna.

[Ati]

Misja Rangi D - 2/15
Ati Senju Ati Senju leżał w łóżku, przykryty (zbyt) cienką kołdrą aż pod brodę, patrząc na parę wydobywającą się z jego ust przy każdym wydechu. Żałował, że nie napalił w piecu przed pójściem spać. Miał bowiem ochotę jeszcze trochę poleżeć, jednak zimno nie było sprzyjającym kompanem takiego leniwego poranka.
- Czas wstawać - powiedział do siebie, jednym szybkim ruchem odrzucając kołdrę, jak gdyby zrywał plaster. Zimno natychmiast uderzyło w jego ciało.
- Olej to - odpowiedział mu głos w jego głowie. - Poleż jeszcze trochę. Idź po koc. I tak nie masz nic do roboty.
- Nie mam nic do roboty od dwóch tygodni - odparł chłopak, ziewając i przecierając sobie oczy. - Może warto w końcu za coś się zabrać? Nie tylko z nudów. Trzeba zrobić za coś zakupy. Kończy się jedzenie.
- Mów za siebie. Ja jeść nie muszę.
- Uwierz mi, musisz.
- Phi - prychnął głos w jego głowie i zamilkł.
Ati wyczołgał się z łóżka i wyszedł z sypialni. Zgarnął ciuchy wiszące na bujanym fotelu i szybko wciągnął je na siebie. Zahaczył po drodze o kuchnię, by zwilżyć twarz oraz odbębnić szybką, poranną toaletę. Z lodówki wyciągnął karton mleka, po czym powąchał jego zawartość. Nie było źle, więc zaryzykował i opróżnił pudełko, licząc śniadanie za odhaczone. Nie przepadał bowiem za tym posiłkiem. Wolał obiady i kolacje. Z rana nigdy nie był głodny, jednak śniadanie, jakiekolwiek, należało spożyć.
- No dobra - powiedział chłopak z miernym zadowoleniem, gdy był już gotów do drogi. Wyszedł przed dom i znów czując uderzenia zimna rozejrzał się dookoła.
- No i jak, panie zorganizowany? Co teraz? - odezwał się znów głos w głowie chłopaka. - Powiedz, że już zaczynasz żałować.
- Zamknij się.
- Sam się zamknij.
- Idziemy.
- Gdzie?
- Hmm… - zastanowił się chłopak. Nie miał żadnego zlecenia. Było jednak jedno miejsce, gdzie mógł takowe zdobyć.
- Idziemy do tablicy informacyjnej. Może tam coś znajdziemy.
- Eh…. Sam tego chciałeś.
Ati ruszył przed siebie, kierując się do centrum wioski. Miał nadzieję, że ten dzień będzie ciekawy. A przynajmniej ciekawszy niż niż ostatnie tygodnie, który dały mu się nieźle we znaki. I, że nie pożałuje. Gdyby głos w jego głowie miał rację...To byłoby nie do zniesienia.

[Kazuma]

Zmiana tematu - Tablica Informacyjna

[Sukuna]

Ati - misja rangi D

---

1/15

---

Posłuchaj chłopcze mojej historii

[/center]

Zima dotkliwie dawała o sobie poznać, zimne powietrze świszczało pomiędzy nagimi konarami drzew, których liście już dawno obumarły i przeminęły z wiatrem. Rzadko kiedy w takich warunkach spotykało się kogokolwiek na zewnątrz, tym bardziej w Hayashimurze, czyli miejscu, w którym ludzie szczególnie czuli swoistą więź z wszelkiej maści drzewami, które w tymże okresie nie były najpiękniejszymi wersjami samych siebie. Dlatego nieczęsto widziało się dzieci biegające pomiędzy drzewami czy kobiety, które spacerowały po leśnych ścieżkach pośpiewując pod nosem. Nic też nie zapowiadało wizyty w domu Ati’ego. Dzień był aż nazbyt spokojny, harmonia i wszechogarniająca nuda była jedyną melodią dzisiejszego dnia. Aż do momentu. Ati, poświęcony swoim własnym myślom czy czynnościom w swoim domostwie mógł usłyszeć jakiś niezrozumiały bełkot na dworze, którego źródłem było coś niespodziewanego.
Przy wyjściu, okazało się, że był to mężczyzna opierający się jedną ręką o ścianę domostwa Senju. Stał tyłem do długowłosego, oddychając ciężko i… zwracając swój ostatni posiłek właśnie na ogródek Ati’ego. Skończywszy, nawet nie zorientował się, że z domu wyszedł jego właściciel i oparł się o drewnianą framugę i wziął kolejnego łyka butelki, którą miał w ręce. Senju nie kojarzył mężczyzny z twarzy, a był to sędziwy wiekiem staruszek o wyniszczonej twarzy pełnej zmarszczek z kozią, siwą bródką i rzadkimi wąsami. Na czubku głowy nie było już niemalże włosów, a jak już to jedynie pojedyncze siwe nitki, które były pozostałością, dowodem i poszlaką tego, że jeszcze dekady temu ten mężczyzna chwalić się mógł bujną fryzurą niewiele różniącą się od tej, którą miał sam Ati. Jak więc nasz właściciel domostwa zareaguje na tak jawne zbezczeszczenie jego posiadłości, którą otrzymał w spadku po swoich kochających rodzicach?

[Ati]

Ati - misja rangi D

---

2/15

---

Posłuchaj chłopcze mojej historii

[/center]

Chłopak siedział w swoim bujanym fotelu, przykryty kocem aż pod samą szyję. Nie chciało mu się palić w piecu, dlatego też starał się na swój sposób poradzić z wszechogarniającym zimnem, panującym w salonie. Przykrycie jednak nie pomagało, podobnie jak herbata, której temperatura z każdą minutą zbliżała się do tej panującej naokoło.
- Może się ruszymy? – zaproponował w końcu Ati.
- Gdzie? – odparł głos w głowie chłopaka. – Po co? Dlaczego?
- Nie wiem. Pobiegać? Potrenować? Trochę się rozgrzać?
- Przecież dopiero wróciliśmy z misji… Już cię nosi?
- Zimno jest – jęknął Ati, upijając łyk letniej już herbaty.
- To napal w kominku! Po co zaraz się zrywać jak szaleniec!
- Wiesz, że nie lubię palić. To całe rozpalanie…
- Co to było? – zauważył nagle głos.
- Ale co?
- Słyszysz?
Ati nasłuchiwał i w końcu zrozumiał o co chodziło jego nie fizycznemu towarzyszowi. Gdzieś z zewnątrz dobiegał ich jakiś niewyraźny bełkot. Chłopak zerwał się z fotela, odrzucając niedbale koc, po czym wybiegł przed dom.
- Hej! – zakrzyczał Ati na widok staruszka, który właśnie rzygał w najlepsze na trawnik, opierając się jedną ręką o ścianę domu młodego ninja, w drugiej trzymając flaszkę. – Co pan? Rzygać mi tu pan przyszedłeś? Co to wszystko ma znaczyć?
- Zabij – usłyszał wściekły głos z tyłu głowy, ale natychmiast go zignorował. Wiedział, że to jedynie żart... Czy aby na pewno?, pomyślał. Z obrzydzeniem wymalowanym na twarzy zaczął z wolna podchodzić do mężczyzny. Chciał go chwycić, odwrócić i przegonić z dala od swojej posesji. Może kopniak w tyłek też wchodziłby w grę? Tak na koniec? Na szczęście?

[Sukuna]

Ati - misja rangi D

---

3/15

---

Posłuchaj chłopcze mojej historii

[/center]

Samo już posiadanie pieca było pewną rzeczą, luksusem, którego nie miał każdy, a był niezwykle potrzebny każdej nocy, a więc pozbawienie się tej opcji użycia go było już pewnym odejściem od normy, zapewne tak jak i głos, który słychać było jedynie w głowie Ati’ego. Niektórzy powiedzieliby, że ten dom nie jest odpowiednim miejscem dla naszego długowłosego, a przytułek dla szaleńców, lecz w tej sytuacji głos wybrzmiewający w jego myślach okazał się nader przydatny, gdyż to on usłyszał intruza, tułacza w okolicach domu. Znaleźliby się i tacy, którzy już od razu uzbroiliby się po zęby i dopiero opuścili domostwo, lecz nie nasz bohater, który nie wziął ze sobą nawet koca, konfrontując się z wszechogarniającym jego nagie ciało chłodem przenikającym do kości.
Staruszek z początku nie usłyszał nawet okrzyku, który w jego głowie był tylko jednym z kolejnych dźwięków przyprawiających go o ból głowy, od których również jeszcze bardziej wirowało mu się w głowie. Każde kolejne słowo Ati’ego wcale nie poprawiało sytuacji i gdy sędziwy nieznajomy odwrócił się gwałtownie frontalnie do Senju, poczuł kolejne zawirowania i bełt szybko i niefortunnie znalazł się na torsie właściciela domu.
- Oh… przepraszam przyjacielu! Jam wiedział, że cię tu znajdę hahaha! Żem się zestrachał bo wiesz Hoi, w wioseczce mówili, żeś trup jest! Hahaha to że się zdziwią paroby i wieśniaki! – wybełkotał jeszcze jakieś niezrozumiałe słowa i odepchnął się od ściany wpadając w objęcia Ati’ego, a zarazem prosto w wymiociny, które na nim pozostawił.
- O raju, przyjacielu cuchniesz jak trzy niemyte stodoły! Jam myślał, że ty to godny i człowiek kultury jest, takiś zawsześ był przecież hahaahaha! – Zaryczał śmiechem i tak nim zakręciło, że znów odbił się od Senju i przewrócił się, wpadając niefortunnie w kolejne pozostawione przez siebie „znaczniki terytorium”.
Stan staruszka był tragiczny i sam upadek może nie był jakiś niebezpieczny, lecz po samej aparycji można by sądzić, że pół wieku ten tutaj już przeżył i nawet potknięcie się mogło się dla niego źle skończyć. Po szybkich oględzinach jednak można było stwierdzić, że nic mu się nie stało, ba! Leżąc w własnych wymiocinach zasnął!
Jak w tej sytuacji postąpi Ati? Mógł być on przecież pewien, że po takich ilościach spożytego alkoholu staruszek zamarznie tutaj na śmierć, zaś jego bełkotliwa opowieść mimo pijackiego żargonu wspomniała imię, którego młody Senju pewnie się tutaj nie spodziewał…

[Ati]

Ati - misja rangi D

---

4/15

---

Posłuchaj chłopcze mojej historii

[/center]

Staruszek zwymiotował wprost na chłopaka, na co ten krzyknął jednocześnie z przerażenia i obrzydzenia. Tego było już za wiele!
- Mówiłem, zabij! – krzyknął wściekle głos, choć gdzieś z tyłu słychać było jego rozbawienie.
Ati już szykował się do odepchnięcia staruszka, chcąc zasadzić mu takiego kopa jakiego jeszcze nigdy w życiu nie przyjął na swój kościsty tyłek, jednak powstrzymało go jedno słowo, usłyszane pośród bełkotu:
- Hoi… - powtórzył cicho, a jego zapał ataku osłabł tak szybko, jak się pojawił.
Staruszek padł na wznak we własne wymiociny i… zasnął.
- Co on powiedział? – zapytał głos, chcąc się upewnić, że się nie przesłyszał.
- Wziął mnie za tatę… – wysapał Ati, całkowicie zapominając o swojej ubrudzonej wymiocinami klatce.
- A może powiedział inne imię? Hoit, albo Huy? Albo…
- Mnie to brzmiało na Hoi…
- Może to jakiś inny Hoi?
- Hm...
Zapadła cisza, pośród której słychać było tylko nierówny, chrapliwy oddech starszuka.
- I co teraz? – ton głosu zmienił się i obaj byli teraz zaciekawieni obrotem sytuacji. – Bierzemy go do środka?
- Cóż… - westchnął Ati. – Chyba nie mamy innego wyjścia. Tutaj zamarznie na śmierć. Tylko ile minie aż się obudzi?
- I wytrzeźwieje? – dodał głos.
- Trzeba dowiedzieć się więcej!
- Wyjątkowo się z tobą zgadzam.
Chłopak pochylił się i pochwycił leżącego mężczyznę, próbując zatargać go do domu.

[Sukuna]

Ati - misja rangi D

---

5/15

---

Posłuchaj chłopcze mojej historii

[/center]

Takie kopnięcie, które chciał sprzedać Ati staruszkowi mogłoby skończyć się dla tego drugiego tragicznie, w tym wieku to i każdy wypadek mógł skończyć się podróżą na tamten świat. Szczęśliwie dla starca, ten powiedział jedno kluczowe słowo, które uratowało go przed niechybnym upadkiem. Chwila zastanowienia w oczach Ati’ego była niczym dla obcego mu człowieka, który zawitał pod próg jego domu. Ba, ten go absolutnie nie słyszał rozkoszując się własnymi wydzielinami. Widząc taki widok można by się zastanowić do czego doprowadzić człowieka mogła taka substancja jak alkohol. Zezwierzęcenie to zbytni eufemizm, wielu powiedziałoby, że to już upadek człowieka, po którym ciężko się podnieść. Czy podobne zdanie miał Senju? Ciężko stwierdzić, zbyt zafrasowany był słowami staruszka, które wypowiedział chwilę przed zapadnięciem w głęboki pijacki sen.
Należało więc teraz zdecydować co zrobić z tym mężczyzną, który pozostawiony sam sobie z pewnością zamarznie tutaj na śmierć. Mało kto chciałby mieć nieboszczyka w ogródku, więc i Ati podjął taką, a nie inną decyzję. Wziął starca, który przez całkowitą wiotkość mięśni ważył zdecydowanie więcej, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Bo po samej posturze można było powiedzieć, że mamy tutaj do czynienia raczej z chucherkiem, aniżeli wzbogaconym w tłuszcz i cellulit mężczyźnie.
Z większym trudem Ati zaniósł go do mieszkania i położył w wyznaczonym miejscu. Co teraz zamierzał zrobić? Te myśli przerwał mu kolejny odgłos z zewnątrz, a raczej głosy. Szybko można było się zorientować, że tam na dworze pojawili się kolejni dwaj mężczyźni, którzy rozmawiali ze sobą gorączkowo i szli bezpośrednio w kierunku domu naszego Senju. Nie minęła chwila, a ktoś zapukał do drzwi, lecz to również nieco eufemistyczne powiedzonko, ponieważ to „pukanie” brzmiało jakby ktoś próbował pięścią przebić się przez drzwi. Jeśli Ati zdecydował się otworzyć drzwi, zobaczy dwóch mężczyzn w sile wieku o kruczoczarnym owłosieniu. Oboje szczycić się mogli długimi i bujnymi wąsami, które podkreślały złowrogie miny tej dwójki.
- Hej, szedł ktoś tędy niedawno? Taki stary chłop, co ledwo na nogach się trzyma, pewnie jak znam życie to pijany jak bela. Rzucił ci się może w oczy chłopczyku? – Zapytał pogardliwie patrząc na młodego Senju z wyższością, którą poparł ten drugi, stojący nieco z tyłu krótkim zaśmianiem się, również w myślach szydząc z gospodarza domostwa.