Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 557 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 557 wyników

Strona 3 z 38
- Przejdź do strony:
Poprzednia
1
2
3
4
5
…
38
Następna

autor: Rei Uta: 19 kwie 2024, o 23:50; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Lokal Kurikara; Odpowiedzi: 44; Odsłony: 4211

Re: Lokal Kurikara

Misja rangi B
Ryuujin Kodai
Post 2/?

Ryuujin zakończył czytanie notatki dostarczonej przez posłańca, po czym westchnął ciężko zdając sobie sprawę z powagi swego zadania. No dobra, wcale nie chodziło o powagę, a o zwykłą niechęć do tego typu przedsięwzięć. Nie było wielkim zaskoczeniem, że ktoś, taki jak Kodai, nadawał się bardziej do spraw związanych z mordobiciem i pozbywaniem się wszelakich problemów siłowych, które trapiły osadę. Miasto, które zostało niemal wykute w skale, przypominało niewielkie mrowisko, z którego widok wznosił się ponad górzyste tereny. Z daleka widać było zielone lasy i pastwiska, które przynosiły zysk okolicznym mieścinom. Od wewnętrznej strony Nawabari chronione było przez naturalną ścianę góry, od zewnętrznej nikt nie był na tyle głupi by bezpośrednio atakować miejsce pełno członków tego szalonego klanu. Ryuujin postanowił zacząć od miejsca, które wskazane zostało nawet w pewien sposób przez treść listu. Miał swoje wtyki w osadzie, tak samo jak jego imię wcale nie było obce. Mężczyzna w czerwonym kimonie poruszał się teraz dość tłoczną ulicą, mimo tego strażnicy z daleka rozpoznawali jego chód. Ich głowy chyliły się kolejno z szacunkiem, w którym trudno było doszukać się fałszu. Człowiek ten zdobył szacunek swych ludzi z pewnością nie ze względu na swą elokwentność, ale przez to, że stawał przed coraz silniejszymi wrogami. Wojownik zmierzał w stronę koszar miasta, mając na względzie, że jego zadanie z początku wymaga pewny umiejętności, których jednak mu brakowało. Niestety nie wszystko mogło zawsze iść pomyśli. Jeśli jednak miał wiarę w swego przywódcy, to z pewnością musiał też wierzyć, że dostał to zadanie nie bez powodu. Po kilkudziesięciu minutach zatrzymał się przed bramą prowadzącą do środka, w obecnej chwili strzeżonej przez kilku uzbrojonych mężczyzn. Jeśli Kodai pamiętał swe ostatnie zadanie, miał doskonałą perspektywę na to, co widział obecnie. Ci faceci nie byli strażnikami Sogeńskich granic. Czterech wojowników ze szczepu Jugo, których nikt o zdrowych zmysłach nie chciał spotkać na polu bitwy. Jak jeden mąż oznaczeni bliznami i tatuażami które przedstawiały najróżniejsze rzeczy. Ten najbliżej Ryuujina, który niemal dorównywał mu wzrostem, stał z toporem przewieszonym przez plecy. W chwili gdy czerwono-włosy zbliżył się do ich pozycji, człowiek ten ukłonił się z szacunkiem.

– Kodai-sama, co sprowadza cię do naszej siedziby… Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że zamierzasz wrócić. Jeszcze pomyślę że w terenie ci nie wyszło.
Rzucił w jego stronę, niemal, prosząc o wyzwanie, w którym będzie mógł się zmierzyć z byłym strażnikiem. Stosunki mężczyzn w tym klanie były dość napięte, więc najprościej było postawić ich nawzajem do walki na śmierć i życie. Mimo że była to bogato przerysowane, prawdą okazywało się, że tak jak zawsze silniejszy miał większe poważanie. Reszta chłopców nie reagowała jeszcze, jednak wszyscy wpatrywali się w tego, który przybył tutaj by zdobyć informacje. Wydawało się, że nie będzie jednak w stanie tego zrobić, jeśli po prostu nie pokaże, kim właściwie był. Ryuujin stał metr od swego rozmówcy, który teraz spoglądał na niego z szerokim uśmiechem. Nie był to typ głupi, czy proszący się o wpierdol. Chodziło raczej o zdrową rywalizację między kamratami z tego samego szczepu. Lisek spokojnie przeciągnął się na ramionach swego przyjaciela, nawet nie starając się zgadywać, kto w tym starciu miał pewność wygranej…

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 19 kwie 2024, o 09:27; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Obrzeża osady; Odpowiedzi: 108; Odsłony: 5121

Re: Obrzeża osady

Misja C
Kizuna
23/28

Kizuna nie mogła wiedzieć co też znaczyło w tym miejscu obrona posiadłości, gdy większość ludzi była po prostu fanatycznie oddana tym, którzy sprawowali tu władze. Jej ruchy percepcja i szybkość wciąż znajdowały się na niskim poziomie, dlatego reakcja nie mogła być dokładnie skoordynowana z tym, czego chciała. Najgorsze w tym wszystkim było to, że została rozdzielona ze swym ojcem, a jeśli wcześniej nie skupiła się zbytnio na jego planie… Teraz mogła mieć ogromne kłopoty. Kizuna zebrała się wreszcie z ziemi, spoglądając na to, co zrobił z tym miejscem człowiek kamikaze. Nie było szans by z tego punktu ponownie dostała się na górne piętro, dlatego jedynym rozwiązaniem było następne pomieszczenie. Dziewczyna ruszyła przez salę, spoglądając na samotną szafę, którą ktoś rzucił w kąt. Renji mówił o tym, że cały dom może być przeładowany różnego rodzaju pułapkami, które aktywują się, w momencie gdy przeciwnik uaktywni odpowiedni mechanizm. Nasza bohaterka złapała w pewnej chwili za drzwi szafy, gotowa na to, co może wypaść ze środka. Jak wielkie było jej zdziwienie, gdy okazało się, że jest ona… Kompletnie pusta. Mimo że nie znalazła w niej kolejnych odpowiedzi, nie wszystko było jeszcze stracone. W pewnej chwili ziemia pod dziewczyną usunęła się, a ona mogła zręcznie wpaść do środka kierowana teraz kamienną rynną pod fundamenty tego miejsca. Jej przejażdżka była dość szybka, więc nawet nie dała rady ocenić jak głęboko właściwie się znajduje obecnie. W pewnej chwili wypadła przez sufit na miękki czerwony dywan, otoczona przez dziesiątki świec ustawionych w bogatych kandelabrach. Odizolowana sala wyciosana w szczerym kamieniu. Kilka miękkich foteli ustawionych przy niewielkich stolikach, niewysokie półki zastawione grubymi księgami oprawionymi w najspieszniejsze zdobienia, jakie widział świat. W jednym z foteli siedziała młoda kobieta, ubrana w drogą suknię przeszytą złotymi nićmi. Na nosie trzymała wąskie okulary, które obecnie niesfornie jej spadały. Długie czarne włosy spięła w kok, który teraz nie przeszkadzał w wertowaniu kolejnych stron księgi, którą rozłożyła przed sobą. Dopiero gdy przekręciła kolejną stronę spojrzała na intruza, przybierając na swej ślicznej buzi oblicze wielce niezadowolonej damy.

– No no, ale cóż, to za maniery… Czy wy zawsze pojawiacie się w cudzych domach, robiąc taki bałagan. Wydaje mi się, że to nie jest zgodne z prawem, i to, co robicie karane jest w tym kraju więzieniem… A może nawet i gorzej.
Kobieta założyła ramiona na piersi, przemawiając teraz głosem, w którym czaiło się coś mrocznego… Jak gdyby Calineczka nie do końca chciała być pozytywnym bohaterem.

– Ale powiedz mi co tu robisz… Chętnie poznam plany dziewczyny, która już raz chciała się tu dostać, kończąc w stajni na przerzucaniu gnoju. Czy ty naprawdę jesteś tak naiwna by wierzyć w słowa tego dzieciaka?.
Ona chyba zdawała się wiedzieć wszystko o misji Kizuny… Być może to wszystko faktycznie było jakimś większym planem, a tylko Kuizuna obecnie mogła zdecydować co dalej. W rękach bohaterki leżał nie tylko los jej, ale i ojca który wciąż walczyć gdzieś tam na górnych piętrach. W pewnej chwili dziewczyna usłyszała ciche dudnienie, które z każdą chwilą przybierało na sile… Czas biegł nieubłaganie.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 19 kwie 2024, o 00:47; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Lokal Kurikara; Odpowiedzi: 44; Odsłony: 4211

Re: Lokal Kurikara

Misja rangi B
Ryuujin Kodai
Post 1/?

Jak zawsze o tej godzienie było w miejscu tym gwarno i tłoczno. Ryuujin od niemal dziesięciu godzin znajdował się w obrębach własnej wioski, starając się wykorzystać chwilę wolnego na to by porozmawiać ze swym rudym towarzyszem. Jego słowa były jak zawsze pełne oddania przyjacielowi, chociaż, jak to w życiu bywało, obaj musieli się jeszcze lepiej nauczyć działać z własnymi charakterami. Wojownik o niesamowitej posturze obalał właśnie kolejny kufel, gdy nagle coś małego i dziwnie opierzonego wbiegło do środka lokalu. Ludzie zdawali się ignorować dziwne zjawisko, chociaż dla miejscowych mogła to nie być faktycznie żadna nowość. Dziwne stworzenie okazało się niewysokim dzieciakiem, który cały umorusany ziemią wbił się do sali niczym zwierzę w pogoni za swą zdobyczą. Kilku bywalców uniosło głowę, wskazując teraz na Kodaia, który nie spodziewał się jeszcze tego, co miało na niego czekać. Dzieciak podbiegł do jego stolika, po czym otarł twarz wierzchem dłoni. Bez wstępów zaciągnął nosem, jak gdyby starał się po samym zapachu, czy dobrze trafił, po czym przedstawił cel swej wizyty tutaj.

– Ryuujin-sama, ten list miałem dostarczyć ci od naszego lidera zaraz po twym przybyciu do osady… Wybacz, ale Akirai-donom usiał opuścić osadę wczorajszego ranka, dostaliśmy informacje o nieznanych jednostkach, które poruszały się przy naszych wschodnich granicach.
Dzieciak wręczył wielkoludowi niewielki zwój, po czym z kulawym ukłonem wybiegł z sali. Dziwnych shinobi hodowało to miejsce, ale dziwniejsza była wiadomość, która miała trafić prosto w ręce wojownika. Gdyby tamten postanowił się nią zainteresować, po otwarciu ujrzał by drobne pismo ułożone przy pomocy starannej kaligrafii.

„Jeśli jesteś już na miejscu, to znaczy że wreszcie ktoś zajmie się sprawą, którą musiałem zostawić. W osadzie doszło do pewnego incydentu i chciałbym, żeby to nie wyszło poza naszą dwójkę. Kilka dni temu zdobyliśmy informacje o dwóch naszych wojownikach, którzy postanowili zadziałać za plecami całego szczepu. Informacje, które posiadam zawierają jedynie szczątkowe ślady, jednak mowa jest o braciach Zeto. Ostatnimi czasy odbywali misję na terenach Kyuzo, jednak wrócili do osady bez dokładnego zdania raportu z tamtego zdarzenia. Od tego czasu dochodzą do mnie informacje o tym, że jeden z braci znika co kilka dni. Do tej pory nie wniosłem o oficjalne śledztwo, jednak wczorajszego ranka zauważyłem zaginięcie dokumentów ze swojego gabinetu. Na całe szczęście złodziej zabrał tylko te, które traktowały o naszych dostawach z innych prowincji, jednak nie są bezpośrednio powiązane z możliwością naszej demobilizacji. Powinienem wrócić do wioski w ciągu dwóch dni momentu wyruszenia, jeśli dostaniesz to przed moim powrotem rozpocznij swoje śledztwo, a sam przekażę ci resztę informacji jak tylko się spotkamy. Trzymaj informacje, które ci pozostawiam w tajemnicy. Bracia Zeto zazwyczaj przebywają przy którejś z bram, pozostając wciąż pod moimi ścisłymi rozkazami. Jeśli chcesz zacząć śledztwo, polecam dostać się do ich mieszkania w czasie, gdy będą stać na służbie. Tylko uważaj na pozostawione ślady, jeśli mają coś wspólnego ze zdradą, umkną niczym spłoszone zwierzę, gdy poczują, że są ścigani”.

Tymi słowami kończył się list, zaadresowany do naszego bohatera. Atmosfera w tym miejscu zrobiła się jakaś gęstsza, gdy wojownik zdał sobie nagle sprawę, że ściska list tak mocno, iż jego kłykcie stały się niemal białe. Zdrada rodziny była najgorszym z możliwych czynów i każdy śmieć wiedział, że takie postępowanie mogło być karane tylko w jeden sposób. Ryuujin miał wszystkie potrzebne informacje, trzymając swego towarzysza na barkach musiał podjąć decyzję co zamierza dalej zrobić z przekazanym listem.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 19 kwie 2024, o 00:28; Forum: Misje i Fabuły; Temat: Wynagrodzenie za misje; Odpowiedzi: 3832; Odsłony: 374285

Re: Wynagrodzenie za misje

Nick prowadzącego: Rei
Nick biorącego/biorących udział: Kanashi
Rodzaj misji: B
Streszczenie misji:
Spotkanie na szlaku... Sam początek
Link do misji: viewtopic.php?p=203015#p203015
Ilość postów:
2 - Kanashi
3 - Rei

Gracz przepadł przez brak czasu... Miał wrócić ale od wakacji nie wrócił.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 17 kwie 2024, o 21:55; Forum: Misje i Fabuły; Temat: Wynagrodzenie za misje; Odpowiedzi: 3832; Odsłony: 374285

Re: Wynagrodzenie za misje

Nick prowadzącego:Rei Uta
Nick biorącego/biorących udział: Izuro
Rodzaj misji: Misja C
Streszczenie misji: Izuro na tropie organizacji przestępczej.
Link do misji: Start-> i dalej już ładnie ciągiem.
Ilość postów:
Rei 15
Izuro15
Wynagrodzenie dla gracza: Standard

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 17 kwie 2024, o 21:45; Forum: Sakai; Temat: Osada Morinoko; Odpowiedzi: 43; Odsłony: 1100

Re: Osada Morinoko

Izuro
Misja C
29/?

Izuro podjął decyzję o wyplenieniu swej misji, w tan, a nie inny sposób. Jego przeciwniczka dysponowała sporymi umiejętnościami, jednak nawet wspomagana przez techniki nie była w stanie sięgnąć ponownie swego przeciwnika. Jej twarz zmieniła swój wyraz na bardziej zadziorny, zaraz po tym, jak Izuro postanowił wypomnieć jej głupotę podjętych decyzji. Blondyn starał się trzymać z daleka od łańcuchów, którymi kierowała przywódczyni wiewiórek, wykorzystując ponownie swego glinianego stwora. Nie brał pod uwagę jednak jednej rzeczy… W tej zapomnianej przez świat osadzie był sam przeciwko całej osadzie, ludzie tutaj dla świętego spokoju woleli się sprzedać diabłu, niż prosić kolejny raz o pomoc. Nasz wojownik był przykładem prawdziwego męstwa i brawury… Jednak zapominał, że nawet to nie zapewniało pewnego zwycięstwa. Gdy Kolejny raz wykorzystał technikę glinianego stwora, zużył praktycznie wszystkie zapasy hakry, które nadawały się do wali. Gdyby sięgnął po mocniejsze sztuczki, w tej chwili mógłby podpisać na sobie wyrok śmierci. Zanim padł na kolano czując, jak siły nagle opuszczają jego ciało, poczuł, jak klon wybucha zgodnie z jego ostatnim rozkazem. Technika została zdetonowana centralnie na środku pola bitwy, co spowodowało obalenie obu walczących. W pierwszej chwili Izuro słyszał jedynie przeraźliwy pisk w uszach oraz cichy odgłos krzyków… Jak gdyby z bardzo daleka. Jego oczy dopiero po chwili przyzwyczaiły się do rzeczywistego świata. Podpierając się na jednym ręku, wstał z ziemi, spoglądając na to, co właśnie się stało. Ludzie z wioski biegali wokół, podając sobie wodę i środki mające zatamować krwawienie. Dwie osoby leżały martwe na ziemi, a dodatkowo pod ścianą ułożono konającą przywódczynię wiewiórek. Ta wpatrywała się teraz w dal, co jakiś czas, wypuwając z siebie świeżą krew. Jej prawa strona ciała, została kompletnie rozerwana, przez co nawet mieszkańcy nie dawali jej wielkich szans, trzymając ją teraz, że Łazami za rękę. Wszędzie panowało przerażenie i coś, co pewnie jeszcze długo miało wisieć nad tym miejscem. Izuro pozostawał sam sobie wśród wysokiej trawy, czując palący ból w klatce piersiowej. Gdyby miał siłę, żeby sprawdzić swój stan, odkryłby, że wypaliło mu całkiem spory kawał skóry na piersi. Jego atak z pewnością był celny, jednak wciąż źle oszacowywał swój własny poziom hakry. Nagłe osłabienie organizmu spowodowało, że stał się łatwym celem dla kogokolwiek, kto będzie chciał się go teraz pozbyć… Tak się jednak nie stało. Wioska zajmowała się swoimi, a on poczuł cudze dłonie na swym ciele dopiero, w chwili gdy nadciąłem ujrzał starca, który od samego początku wiedział o całej sprawie. Regis spojrzał na wojownika ze strachem, po czym pomógł odciągnąć go od tego miejsca… Izuro w tej chwili miewał jedynie krotkę przebłyski, które uświadomiły mu, że znowu znajdował się na jadącym wozie… W pewnej chwili otworzył oczy, widząc nad sobą środek dnia.

– No brawo, brawo… Wspaniale załatwiłeś nasz problem.
Po czasie, który potrzebny był mu, aby dojść do siebie. Odkrył, że poruszają się tym samym pojazdem co wcześniej, a za sterami znajduje się ten sam woźnica. Starzec nawet nie spoglądał w stronę dzieciaka, którym właśnie teraz był dla niego.

– Mówiłeś, że twój klon wszystko rozumie… To była moja córka… Miałeś ją tylko przekonać to tego by zaniechała swych czynów, ja wiedziałem, jak to zrobić.
Jego głos był podniesiony, jednak wciąż starał się zachować spokój.

– Już dawno przestałem mieć nadzieję, że będzie znowu moją małą córeczką… Ale na bogów, żeby rozerwać niewinnych ludzi.
Starzec nie chciał chyba nawet tłumaczyć nic więcej, jednak Izuro mógł usłyszeć jak tamten cicho szlocha pod nosem. Najwyraźniej rozwiązanie Izuro było najgorszym ze wszystkich możliwych.

– Opatrzyłem twoje rany i zostawiłem kilka monet w kieszeni, dasz sobie radę w najbliższym mieście… Nie zbliżaj się więcej do naszej osady.
Właściwie to przecież wykonał zadanie, można powiedzieć, że główny przeciwnik został pokonany… Jednak czy koszt był do przyjęcia. Izuro stał się w osadzie kimś, za kim z pewnością jeszcze długo będą krążyć opowieści. Jak on sam czuł się, z tym że przez głupie błędy zabił dwie niewinne osoby. Musiał wciąż pracować nad sobą, o ile kiedyś chciał wychodzić z takich misji jak prawdziwy bohater…

Koniec misji, dajesz z/t i jesteś wolny.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 17 kwie 2024, o 18:55; Forum: Misje i Fabuły; Temat: Wynagrodzenie za misje; Odpowiedzi: 3832; Odsłony: 374285

Re: Wynagrodzenie za misje

Nick prowadzącego:Rei Uta
Nick biorącego/biorących udział: Ryuujin Kodai
Rodzaj misji: Wyprawa C
Streszczenie misji: Kodai ratuje skradzioną wiedzę klanu.
Link do misji: Start-> i dalej już ładnie ciągiem.
Ilość postów:
Rei 14
Ryjek 14
Wynagrodzenie dla gracza: Standard

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 17 kwie 2024, o 18:47; Forum: Sogen; Temat: Most; Odpowiedzi: 76; Odsłony: 4416

Re: Most

Wyprawa: C
Ryuujin Kodai
14/14

Ryuujin spokojnie zakończył żywota swego przeciwnika, wycierając nim posadzkę, na której właśnie stał. Przeciwnik stracił obie dłonie, nie la, odgryzając swój język z powodu nagłego bólu. Czerwonooki nie miał litości, gdy miarowo zaczął wybijać rytm swymi pięściami. Twarz wroga zamieniła się w galaretę, pozbawiona wszelkich szans na to by ktoś był w stanie ją zidentyfikować. Wojownik z klanu władającego nieludzką siłą spokojnie spojrzał przed siebie, a z jego dłoni kapała krew połączona z resztkami mózgu. Kodai nie miał zamiru kończyć swego przedstawienia, łapiąc wroga za kaptur, którym wcześniej osłaniał swą twarz. Bez słowa wyciągnął jego ciało z pomieszczenia, obijając je od kamiennych stopni, po których się tutaj dostał. Gdy wreszcie znalazł się na zewnątrz, rzucił swym przeciwnikiem, nie zdając sobie jeszcze sprawy, że Jiro również nie próżnował. Stał razem z lisem Kodaia, na środku placu, obecnie, wyjmując strzałę z pleców powalonego przeciwnika. Mężczyzna krzyknął do niego, jednak ten już wcześniej zauważył zakrwawionego wojownika. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, gdy zrównał się ze swym towarzyszem. Wielkolud mógł zauważyć, że jego towarzysz nosi na pysku ślady krwi, obecnie, oblizując się niemal, że zbyt dużym uwielbieniem.

– No co… Ja też chciałem kogoś zatłuc.
Przemówił do swego przyjaciela, tracąc zainteresowanie jego rozmową z młodym strażnikiem. W obecnej chwili wolał skupić się na obwąchiwaniu ciała pokonanego wroga, z którym Ryuujin stoczył tak mało emocjonującą walkę.

– Wiedziałem, że ci się uda… Jesteś chyba nadczłowiekiem z takimi zdolnościami, ja… Pierwszy raz widziałem by ktoś był w stanie tak łatwo odbierać życie innych ludzi. Mój dziadek mawiał, że siła to odpowiedzialność, ale gdy ma się jej zbyt dużo stajesz się wrogiem dla samego siebie.
Dzieciak wyciągnął z torby przewieszonej przez ramię niewielki zwój, po czym wręczył go Ryuujinowi. Zanim tamten zdołał go rozwinąć i przeczytać, Jiro sięgnął po jeszcze coś. Dwa zawinięte ciężarki leżące do tej pory na ziemi. Zanim Kodai zdążył zadać swoje pytania, tamten spokojnie uśmiechnął się przemawiając tym samym beztroskim głosem co, wtedy gdy opowiadał o tym, jak bardzo chciał udowodnić, że świat ma tylko dwie barwy.

– Znalazłem je w sali z łupami, twój towarzysz powalił dwóch wrogów, zanim ja zdążyłem sięgnąć po łuk… Prawdziwy z niego bohater. W zwoju zawarte są informacje o prawidłowym zastosowaniu przedmiotów, które tutaj widzisz, jeśli chcesz to mogę ci, to nieco bardziej wyjaśnić.
Jiro spojrzał na Ryuujina, po chwili, zmieniając jednak zdanie.

-Ale sądząc po tym, co widziałem, nie będzie chyba takiej potrzeby….
Chłopak usiadł na ziemi, pośród trupów i krwi przenikającej do wnętrza gleby.

– Wiesz… Dziękuje za to, co zrobiłeś, mam nadzieję, że wiedza mojej rodziny wystarczy jako nagroda za taki wyczyn. Mój dziadek był wielkim wojownikiem, jednak nawet on nie mógłby dokonać czegoś takiego… Nigdy ci tego nie zapomnę.
Po tych słowach ukłonił się do samej ziemi, niemal kładąc się przed swym wybawcą… W powietrzu słychać było tylko trzask płonących pochodni oraz cichy szloch chłopca, który dokonał swej zemsty. Szkarłatny wojownik wypełnił ostatnią wolę umierającego mistrza dojo zyskując potrzebną wiedzę… To był faktycznie koniec zadania.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 17 kwie 2024, o 17:45; Forum: Sogen; Temat: Most; Odpowiedzi: 76; Odsłony: 4416

Re: Most

Wyprawa: C
Ryuujin Kodai
13/14

Ryuujin był niczym maszyna do pozbywania się przeszkód na swej drodze. Jego postawa przypominała bardziej posłannika samych Oni, niż człowieka wychowanego przez żywe istoty. Cios jego miecza pozbawił posłańca głowy, w myśl by nikt nie przetrwał tej masakry. Jego oczy w istocie błyszczały szkarłatem, jak, wtedy gdy pierwszy raz zrozumiał jak bardzo związany jest z polem walki. Postawny mężczyzna wszedł po kamiennych schodach, odbijając ostrze od ostrych krawędzi. W powietrzu słychać było dźwięk nadciągającej śmierci, metaliczną i czystą jak pierwszy deszcz w letnie południe. Skóra nie wyglądał na takiego, co bał się pozorów, jednocześnie nie przeszkadzało mu też puszenie się do czasu, gdy bohater skończył swoje przedstawienie. Jego słowa nie miały znaczenia zaraz po tym, jak Ryuujin przebił się przez sale w mgnieniu oka. Człowiek ubrany w płaszcz z ludzi nie spodziewał się, że ktoś taki zapewne może istnieć… Wojownik, który walkę pompował razem z własną krwią. Cios jego miecza trafił pod kolanami wroga, tak że tamten upadł z tronu, na którym jeszcze chwilę wcześniej się znajdował. W sali dało się usłyszeć krzyk prawdziwego wieprza, gdy upadł na twarz, rozbijając ją sobie o zimny marmur. Krew znowu popłynęła przez salę, niczym rozlane wino. Kodai stał z obnażonym mieczem nadciąłem pokonanego, jednocześnie zdając sobie sprawę, że górował nad nim w każdym aspekcie, jeśli chodziło o walkę. Tamten przez jakiś czas rżał pod siebie, do czasu, aż cały zaśliniony nie uniósł głowy by spojrzeć na swego oprawcę.

– Bogów… Ty durniu, na tym świecie nie ma miejsca na bogów. Tylko kurwy myślą, że bóg może pomóc wyjść im z bagna, jeśli sami dalej chcą być kurwami..
Mężczyzna splunął pod stopy wysokiego wojownika, nie licząc się, z tym że tamten może zakończyć jego życie w każdej chwili. Człowiek pozbawiony serca nie liczył się z niczym, nie istniała dla niego żadna świętość, czy prawo pozwalające żyć. Każda istota słabsza od reszty powinna zostać zutylizowana lub podporządkowana silniejszemu. Typowy syndrom ludzi zagubionych, których jedyną szansą na szacunek jest postrach wśród największego marginesu społeczeństwa. Skóra spoglądał na Kodaia, niemal, nie tracąc wcześniejszego mroku w swym spojrzeniu. Jedynie sekudny dzieliły ten moment od końca… Miarowy oddech Jugo oraz głośne sapanie mężczyzny, który w którymś momencie swojego życia stał się zbędny dla tego świata… Tacy jak on nie zasługiwali na drugą szansę.

– Mogłeś wybrać inną drogę… Teraz jednak wiedza dwóch klanów zginie razem ze mną.
To było ostatnie co powiedział przed końcem tej sceny…

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 17 kwie 2024, o 15:25; Forum: Sogen; Temat: Most; Odpowiedzi: 76; Odsłony: 4416

Re: Most

Wyprawa: C
Ryuujin Kodai
12/14

Ryuujin należał do ludzi pewnych siebie. Zazwyczaj istniały dwa typy tego gatunku człowieka. Pierwszym byli ci, którzy obnosili się ze swą pewnością siebie, jednak nie pokazywali niczego poza to. Ich pyszałkowatość kończyła się zazwyczaj, w chwili gdy spotykali drugi rodzaj pewności siebie. Tym kimś był właśnie Ryuujn Kodai, ucieleśnienie tego, co można było nazwać wojownikiem. Wielki mężczyzna po otrzymaniu twierdzącej odpowiedzi od Jiro, nie miał już powodu by martwić się łucznikami. W chwili gdy Jugo zręcznie masakrował strażników na murze, jego towarzysz szybkimi celnymi strzałami zdjął strzelców. Zdecydowanie powinien chyba zostać przy tym rodzaju walki, gdyż nie chybił nawet jednego razu. Wielkolud zeskoczył z fortyfikacji w pięknym stylu, niczym sama śmierć, wpadając w mrowisko przeciwników. Zanim patałachy zorientowały się co się właściwie dzieje, nasz bohater powalił już dziesięciu samym ciężarem swej osoby w połączeniu z morderczym zasięgiem swych rąk. Część grupy oprzytomniała w porę by sięgnąć po broń lub by zaatakować przeciwnika z dystansu. Wielkolud nie martwił się jednak ani jednymi, ani drugimi… Jego forma przekraczała wszelkie zdolności, jakimi dysponowali członkowie klanu stopy. Pijacka posiadówa zamieniła się w krwawą łaźnię, która przez tych z góry zostanie zapamiętana na długo. Jeśli bogowie obserwowali ziemię, to w tej chwili mogli zdać sobie sprawę, że stworzyli prawdziwą bestię. Potwór, którego nie można było zatrzymać zwykłymi siłami, już po krótkiej chwili stał na środku placu otoczony przez ciała tych, którzy tego nie rozumieli. Jeśli ktoś tutaj został przy życiu, to nie wydawał z siebie teraz najmniejszego pisku, by nie przywołać do siebie demonicznego kata. W pewnej chwili drzwi do wieży otworzyły się, a ze środka wyłonił się dawny strażnik, trzęsąc się teraz ze strachu… Ku zaskoczeniu Ryuujina ukłonił się nisko, po czym przemówił z obawą w głosie. Drobną, która mówiła mu, że to może być koniec jego żywota…

– Pan Skóra zaprasza do siebie…
Człowiek czekał w obawie na to, co się stanie, starając się nie zwracać uwagi na mężczyznę, który skąpany w krwi swych wrogów, nawet nie złapał zadyszki. Prawdziwe oblicze tyrana walki, osoby godnej by nieść chwałę swemu nazwisku w bagnie, jakim był ten świat. To właśnie tacy ludzie pisali scenariusz tego świata… Jeśli chciałeś być szarakiem, licz się, z tym że każdy wbije chuj w to, co się z tobą stanie. Jeśli Kodai zgodził się wejść do budynku <Co się stanie z portierem jest dowolną formą rozrywki>, mógł zobaczyć wąskie schody biegnące do góry. Po wejściu na najwyższe piętro znalazł się w okrągłej sali, oświetlonej setkami świec. Na szczycie niewielkiego wzniesienia siedział dwumetrowy drab, odziany w skórę z ludzkiej… Skóry. Kaptur, rękawy wszystko było stworzone z tego materiały. Człowiek ten wpatrywał się w Ryuujina, uśmiechając się do niego szeroko. Kodai mógł zauważyć, że cała sala pokryta jest różnej wielkości kupkami piasku, które znajdowały się w najdziwniejszych miejscach. Ta najbliżej znajdowały się dwa kroki za plecami Ryuujina.

– Witaj wojowniku… Co się sprowadza w moje skromne progi i dlaczego wybiłeś tych głupców co do nogi.
Jeśli on faktycznie był ich przywódcą, to nie wyglądał na takiego, co martwi się ich stanem losu…

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 17 kwie 2024, o 14:15; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Obrzeża osady; Odpowiedzi: 108; Odsłony: 5121

Re: Obrzeża osady

Misja C
Kizuna
21/28

Faktyczna walka rozpoczęła się zaraz po tym, jak Kizuna dostała się do wnętrza siedziby klanu. Rozpoznanie terenu przez jej ojca, w dużym skrócie ułatwiało poruszanie się po wcześniej nieznanym terytorium. Wejścia z pewnością zostały obstawione przez członków rodziny, jednak i tak musieli działać szybko. Dziewczyna już w pierwszym pomieszczeniu natknęła się na problem, w postaci człowieka, który okazał się brzydkim fanatykiem. Jeśli ktoś chciał ginąć za swego pracodawcę, to albo miał o sobie niskie mniemanie… Albo ten pracodawca miał wyższą charyzmę. Kizuna, stojąc na czele swej wesołej gromadki, wpatrywała się w ciemne spojrzenie wyłaniające się ze szpary jego maski. Może i słowa które skierowała w stronę oponenta były słuszne, jednak nie wiedziała, jak głęboko zakorzeniona była jego fanatyczność. Wojownik przez chwilę nie poruszył się nawet o cal, tak samo jak osoby, które próbowały okraść budynek.

– Okraść, wziąć sobie co powinienem… Jesteście głupi, jeśli myślicie, że wyjdziecie z tego miejsca żywi.
Kizuna najwidoczniej wybrała złą motywację dla tego człowieka, bo pieniądze zdecydowanie nią nie były. Po chwili rzucił Kuninem przed siebie, a gdyby nie Jiro, który pchnął Kirunę w bok sali… Skończyłaby pewnie tak samo jak on i jego towarzysz. Nagła eksplozja wypełniła pomieszczenie, nie dając szans na to by można było zorientować się w pierwszej chwili co właściwie stało się tuż po niej. Kizuna znalazła się na ziemi, czując delikatny ból w okolicach prawej nogi. Jeśli wstanie z ziemi, zorientuje się, że miała rozbite kolano, z którego sączyła się krew. Nie była to rana zagrażająca jej życiu, jednak mogła obecnie przeszkadzać z początku w poruszaniu się. W chwili gdy rozejrzy się po pomieszczeniu, zauważy, że schody, którymi się tu dostała zostały zawalone. Część belek wciąż płonęła, jednak wyglądało na to, że nie powinno dojść do samego zawalenia konstrukcji. Tak czy inaczej, dziewczyna miała chwilę, zanim zginie pod gruzami, więc tym na ten moment nie należało się Marwic. Jej towarzysze znajdowali się właściwie wszędzie, zdobiąc pomieszczenie całą swą zawartością. Przeciwnik znajdował się po przeciwnej stronie sali, wbity w jeden z wystających pomników. Nie było szans by tak wielka dziura w żołądku mogła dawać mu szanse na przeżycie. Dziewczyna miała obecnie małe szanse na to by dostać się do swego ojca, co oczywiście było teraz bez sensu. Miała zadanie do wykonania, a jej następne kroki miały prowadzić do kolejnej sali. Na miejscu miało okazać się, że pomieszczenie nie różniło się bardziej od tego, w którym obecnie się znajdowali. Najdziwniejsze było w nim, jednak to, że poza szafą na samym jej końcu, nie znajdowało się nic więcej. Ciemne przestronne wnętrze… I tylko jedna szafa. Kizuna miała szczęście, że jej obrońca poświęcił się za nią, co w gruncie rzeczy dawało jej wciąż szanse na wypełnienie zadania. Wszystko zależało od tego, jak szybko się pozbiera i co właściwie zrobi.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 17 kwie 2024, o 13:09; Forum: Sogen; Temat: Most; Odpowiedzi: 76; Odsłony: 4416

Re: Most

Wyprawa: C
Ryuujin Kodai
11/14

Jiro prowadził mężczyznę przez równiny, pospieszając konie, o których wiedzieli tylko tyle, że wciąż żyły. Ryuujin podjął słuszne pytania podczas drogi, jednak, zanim otrzymał spodziewaną odpowiedź minął kolejny kawałek drogi. Chłopak wciąż jechał na przedzie, jednak jego głos był na tyle głośny by wojownik w czerwieni mógł go usłyszeć.

– Klan stopy to rodzina zajmująca się głównie wyrobem stali… Kiedyś pierwszy z nich właśnie lord Jigawa opracował pewien styl walki. Po pewnym czasie coraz więcej ludzi garnęło się do jego dojo, by zgłębić sekret niesamowitych osiągnięć. Władca nie pozostawił po sobie dziedziców, co po czasie doprowadziło do wewnętrznych konfliktów… Słyszałem, że wybrali drogę stopy. Nie używając rąk walczyli ze sobą o prawo do kierowania dojo oraz ludźmi mieszkającymi na terenie ziem Jigawy.
Chłopak zatrzymał się, gdy dojechali do granic z zamkiem, wpatrując się w jego kontury na tle ciemnego nieba. Migoczące barwy, które unosiły się wokół niego, powodowały na jego twarzy wyraz obrzydzenia. Zaskakujące, zwłaszcza że sam obraz był przyjemny dla oka. Spokojnie pogłaskał swego wierzchowca by trochę go uspokoić, po czym ponownie przemówił do Ryuujina.

– Obecnie skóra zasiada na szczycie ich chorego klanu… To wszystko, co widzisz przed sobą to opary ze starych ogrodów. Poprzedni władca odkrył, że gdzieś tam pod ziemią znajdują się ich źródła. Zaczęto wrzucać tam zmarłych, których ziemia pochłaniała w sekundę… Po jakimś czasie jednak ogrody umarły, a para zamieniła się w trujące opary, które bronią tego miejsca lepiej niż sama straż. Słyszałem opowieści jak ludzie, wchodząc tam nie potrafią już opuścić tego miejsca… To chyba działa jakoś na świadomość człowieka, odbierając mu szansę na prawidłową ocenę jego sytuacji. Znam drogę, którą bandyci dostają się na zamek, jednak nie mam pewności, czy obecnie znajdują się tam też ludzie korzystający z chakry… Wiem tylko tyle, że Skóra może mieć jakieś specjalne zdolności, zwłaszcza że cały zamek podobno zasypany jest piaskiem.
Chłopak nie wiedział, jak zareaguje na te informacje jego towarzysz, jednak jeśli nie miał więcej pytań obaj ruszyli, okrążając świetliste bagno. Po kilkunastu minutach znaleźli się przy niewielkim przesmyku, który z daleka wyglądał jak pęknięcie w skale. Jiro zostawił konie w okolicznych zaroślach, licząc na to, że te nie spłoszą się przez dzikie zwierzęta… Powrót będzie wtedy dość męczący. Bez słowa ruszył w stronę wąskiego przejścia, w którym każdy z jeźdźców musiał jechać w szyku jeden za drugim. Gdy wdrapali się po stromej ścieżce na sam szczyt, Ryuujin mógł się lepiej zorientować w sytuacji. Spoglądał właśnie na plac zamkowy, gdzie biesiadowało około czterdziestu chłopa. Każdy z nich pił i śpiewał ciekawe melodie, nie spodziewając się tego, co miało nadejść. Mogli zauważyć różne drzwi prowadzące do wnętrza fortecy, jednak tylko jedne pilnowane były przez strażników. Z pewnością to tam siedział ich główny herszt. Droga do niego prowadziła przez cały plac, który dodatkowo wspierany był przez łuczników ustawionych na trzech wieżach wokół. Na murach znajdowało się kilku chłopców, jednak każdy wspierał się kurczowo na drzewcach swych broni… Zdecydowanie większość ludzi tutaj była pijana. Decyzja o dalszych krokach należała oczywiście do Ryuujina, który teraz odpowiadał za siebie, dzieciaka i małego lisa. Jego kompan położył się obok ich pozycji, zeskakując z barków wielkoluda, po czym odezwał się do niego spoglądając na teren zamku.

– To dość proste zadanie… Ale nie wiemy dokładnie co potrafi ten, o którym tak dziwnie mówią, dodatkowo zastanawia mnie ta informacja o zasypanych komnatach.
Lisek chciał wspierać swego towarzysza, jednak poza mądrymi radami mógł dodawać mu sił tylko swoją obecnością. Jiro naciągnął strzałę na cięciwę łuku, po czym czekał, aż padną jakieś rozkazy.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 16 kwie 2024, o 23:57; Forum: Sogen; Temat: Most; Odpowiedzi: 76; Odsłony: 4416

Re: Most

Wyprawa: C
Ryuujin Kodai
10/14

Ryuujin zdawał sobie sprawę z tego, w jakim stanie mogli zastać dojo po swym przyjeździe, jednak obecny scenariusz, który się rozgrywał był tym najgorszym z najgorszych. Wojownik z klanu Jugo zebrał się w sobie, w tej chwili, spoglądając na dzieciaka, który właśnie stracił wszystko. Czerwony lis zeskoczył z szyi wysokiego mężczyzny, po czym usiadł obok wejścia do dojo. Jego wzrok wbity był w ciało starca, jak gdyby próbował rozwiać własne wątpliwości. Przez dłuższą chwilę słychać było jedynie ukrywane pochlipywanie byłego strażnika, który teraz spoglądał w twarz swego wybawcy.

– Nie wiem, czy kiedyś będę w stanie wynagrodzić ci to wszystko wystarczająco… Ale jeśli pomożesz mi ich pokonać, to znaczy że wiedza naszej rodziny znajdzie się w bezpiecznych rękach.
Chłopak oddał ukłon w stronę wielkoluda, po czym odwrócił się powoli by zająć się zwłokami opiekuna. Zanim Ryuujin mógł spojrzeć na niewielki kopczyk usypany za tylną ścianą, minęło sporo czasu. Chłopak klęczał teraz przed pochówkiem swego jedynego krewniaka, szepcząc pod nosem słowa modlitwy. Nie było sensu opisywania tej chwili, gdyż każdy, kto stracił kogoś chociaż raz wiedział, jak ona mogła wyglądać. Kodai okazał się wielkoduszny, pozwalając dzieciakowi na całą ceremonię. Dzień zamienił się we wczesny wieczór, gdy obaj gotowi byli wreszcie do drogi. Były strażnik zebrał z dojo łuk oraz strzały, po czym przemówił do tego, który miał niebawem odegrać najbardziej istotną rolę w tym przedstawieniu.

– Do ruin jest jakaś godzina jazdy, wykorzystamy konie z powozu, żeby było szybciej… Wydaje mi się, że możemy ich zaskoczyć w czasie, gdy będą z pewnością opijać dzisiejsze zyski.
Chłopak przerwał na chwilę, spoglądając na grób swego dziadka.

– Na ich przywódcę mówią skóra… Bo podobno nosi płaszcz zrobiony z ciał swych ofiar.
Jiro przeniósł swoją uwagę na mężczyznę, jednak nie odezwał się już nawet słowem. Nie było sensu by nie wierzył w to, że tamten będzie w stanie roznieść całą ich siedzibę w drobny mak. Dzieciak przełożył łuk i kołczan przez plecy, po czym ruszył w stronę pozostawionego powozu. Pozbywając się niepotrzebnego zaplecza, uwolnili wierzchowce, na których mieli dostać się do celu.

– Musimy jechać cały czas na północ, lord Jigawa zajmował teren obecnych mokradeł. Chociaż kiedyś były to podobno piękne ogrody.
Konie wyglądały dość przeciętnie i z pewnością wykorzystywano je częściej do roli niż do walki, jednak w tej sytuacji musiały im wystarczyć. Dzieciak ruszył przodem, nie odwracając się na swego towarzysza. Pozostawiając dojo za plecami wiedział, że nie może teraz popełnić pomyłki, przodkowie spoglądali na niego z góry… Musiał udowodnić, że jest godzien swego nazwiska. Ich podróż przez mrok nie była zbyt trudna, zwłaszcza że roślinność w tych stronach ograniczała się do karłowatych krzaków. Nie minęła więcej, niż połowa zaplanowanego czasu, gdy na horyzoncie pojawiło się odległe zabudowanie ustawione na niskiej skale. Zamek z połamaną wieżą oświetlały pochodnie, a wokół rozciągało się bagno pełne dziwnych migoczących barw… Droga prowadziła przez sam ich środek.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 16 kwie 2024, o 13:52; Forum: Ogłoszenia Administracyjne; Temat: Wielkanoc 2024; Odpowiedzi: 73; Odsłony: 1390

Re: Wielkanoc 2024

Odbieram 40Ph

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 16 kwie 2024, o 09:06; Forum: Sakai; Temat: Osada Morinoko; Odpowiedzi: 43; Odsłony: 1100

Re: Osada Morinoko

Izuro
Misja C
27/?

Izuro znalazł się na skraju wioski, otoczony przez wieśniaków wspieranych przez kogoś, kto dysponował zdecydowanie większymi zdolnościami niż przeciętny zjadacz chleba. Blondyn spojrzał na kobietę, która wyłoniła się na czele swych jednostek, z miejsca, rozpoznając w niej tę, która próbowała go sprzedać jeszcze kilka godzin temu. Chłopak o dość impulsywnych zdolnościach krwi stworzył jednego ze swych glinianych towarzyszy, puszczając go do walki na lewą flankę. Kilku łuczników ze zdenerwowania wypuściło pierwsze strzały, jednak te minęły w ciemności cel lub po prostu wbiły się w ciało białego jegomościa. Izuro mądrze ukrył się na środku, odpierając wszelkie ataki w swoim kierunku. Mimo że jego udział w tej bitwie był raczej znikomy, to i tak wykazywał się zdolnościami, które przewyższały znacznie wszystkich tych, którzy obecnie się tutaj znaleźli. W pewnej chwili coś się jednak zmieniło. Stwór, którym kierował blondyn nagle rozpadł się wpół, a jego ciało, zostało rozerwane przez łańcuch, który przeleciał tuż obok oczu chłopaka. Izuro spojrzał w tamtym kierunku w ostatnich chwili, by zauważyć jak naprzeciwko niego jego oponentka kręci w nim w powietrzy szerokie koła. Reszta wioskowych wiewiórek cofnęła się z placu jej manewrów, czując, że nie zdziałają tu nic więcej. Izuro znajdował się jakieś pięć-sześć metrów przed nią, jednak zasięg jej ataku sięgał do ośmiu. Obecnie miał zaledwie kilka sekund przed kolejnym atakiem… W spojrzeniu kobiety widać było nieukrywane rozbawienie oraz chęć zniszczenia swego przeciwnika.

– Trzeba było się dać złapać… Teraz możesz jedynie zostać sprzedany jako części zamienne dla jakiegoś umierającego bogola. Nie wiem, kogo chcesz tu zgrywać, ale chyba właśnie podpisałeś na sobie wyrok śmierci.
Przemówiła jeszcze do niego spokojnie, po czym wyprowadziła swój kolejny atak, celując prosto w niego. Na domiar złego wciąż znajdowała się na górce, a nasz bohater niżej co dawało jej lepsze pole do manewru. Metalowa broń nabita ostrymi ostrzami, przeszyła ziemię nieubłaganie, zmierzając by zakończyć życie białowłosego bohatera.

Przejdź do posta

Znaleziono 557 wyników

Strona 3 z 38
- Przejdź do strony:
Poprzednia
1
2
3
4
5
…
38
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane